#την δική μου τουλάχιστον

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Φοβερό header image οφείλω να πω

Καλοκαιρινό σπιριτ 💦🤽🏖️

[gemsofgreece]

Σε αυτή τη φάση ενοχλημένη με τα ιστορικά δοκίμια και ιστορικά μυθιστορήματα που έχουν πέραση στην Ελλάδα:

Πριν κάποιους μήνες όλα τα βιβλιοπωλεία ε��χαν στις βιτρίνες το Τραγούδι του Αχιλλέα και ήταν ψηλά στις πωλήσεις. Και δε θα υπήρχε πρόβλημα με αυτό αν δε γνώριζα πόσο μηδενικό υπόβαθρο έχουμε στα Ομηρικά Έπη καθώς δε δίνουμε καμία προσοχή στην διδασκαλία τους στο σχολείο. Οπότε δε μου φαίνεται απίθανο πολλοί να θεωρήσουν ότι η Μίλλερ αποδίδει πιστά την ουσία της Ιλιάδας.

Πρώτο στις πωλήσεις είναι τώρα η Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Αντώνη Καλδέλλη, ενός αμφιλεγόμενου Ελληνοαμερικάνου βυζαντινολόγου, ο οποίος θεωρεί τους Βυζαντινούς ένα αμιγώς Ρωμαϊκό έθνος (όχι κράτος) που «κατά τύχη» (;;;) μιλούσε Ελληνικά και όχι την μητρική του Λατινική και θεωρεί την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ανάλογο των αγγλόφωνων ΗΠΑ (που πραγματικά δεν είναι από καμία άποψη)! (Όλα αυτά πριν την πραγματική επικράτηση των εθνικών κρατών.) Ούτε αυτό θα ήταν τόσο πρόβλημα αν δεν ήξερα ότι τελευταία πουλάει πάρα πολύ η αποθέωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ως της απόλυτης λευκής δυτικής χριστιανικής Ευρωπαϊκής πανίσχυρης παντοκρατορίας. Παρατηρώ ότι τελευταία πολλοί Έλληνες υπερθεματίζουν τη Ρωμαϊκότητα του Βυζαντίου διεκδικώντας ξεκάθαρα τη θέση τους μέσα σε αυτό ως πανίσχυροι των Ρωμαίων απόγονοι, ενώ ο τίτλος «Ελλήνας» και ο νεολογισμός «Βυζάντιο» απορρίπτονται ο μεν ως προσδιορισμός αδύναμων πολεμικά δειλών παγανιστών και ο δε ως ψεύτικος όρος που τονίζει την διαφθορά και τον οριενταλισμό της αυτοκρατορίας. Μη σας ξεγελά η εμμονή στην ορθότητα του Ρωμαϊκού ονόματος: οι δυτικοευρωπαίοι Ρωμαϊστές έχουν ως στόχο την ιδιοποίηση και δυτικοποίηση της βυζαντινής κληρονομιάς και οι ανόητοι Έλληνες έχουν ως στόχο την απόρριψη της ανατολικότητας του Ελληνισμού, την εύρεση μιας νέας υποτίθεται πανίσχυρης δυτικής ταυτότητας και ελπίζουν μάταια ότι έτσι θα αποκτήσουν νέα αποδοχή μεταξύ των δυτικών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δυτικοί ποτέ δεν θα τους εκλάβουν ως γνήσιους Ρωμαίους (και ούτε θα έπρεπε φυσικά, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον ��ωμαϊσμό στην Δύση) και ότι μόνοι τους επιχειρούν να βγάλουν τα ματάκια τους. Και αυτό το βιβλίο τώρα σκίζει στις πωλήσεις. Χέσε μέσα. Κατά τα άλλα, δεν αντιλέγω ότι το βιβλίο μπορεί να είναι πλούσιο σε ακριβείς ιστορικές αναφορές. Ύποπτα ενδιαφέρον είναι ότι στις πολύ θετικές (φυσικά) ξένες κριτικές είδα κάποιο παράπονο ότι ο ιστορικός δεν αναλύει εκτενώς τον πολιτισμό του Βυζαντίου όπως κάνει με τα γεωστρατηγικά και πολιτικά ζητήματα και αυτό φυσικά βγάζει νόημα αφού αν ανέλυε εκτενώς τον πολιτισμό το αμιγώς ρωμαϊκό αφήγημα θα κλυδωνιζόταν πολύ άσχημα.

Ο Mythologist αν και κάνει έργο που λείπει και είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, θεωρώ ότι υπερβολικά συχνά εξισώνει και μπλέκει την Ελληνορωμαϊκή μυθολογία και υιοθετεί την Ρωμαϊκή παρά την Ελληνική μυθολογική σκοπιά. Για παράδειγμα, ενώ αναφέρει ότι η Μέδουσα ήταν καλή αθώα κοπέλα μόνο στο Ρωμαϊκό μύθο, έχει βασίσει τα μισά του merchandise και όλες τις κατοπινές αναφορές του στην Ρωμαϊκή εκδοχή. Υιοθετεί επίσης την Ρωμαϊκή και Δυτική αρνητική στάση απέναντι στον Οδυσσέα και όχι την θετική Ελληνική. Βλέπει, δηλαδή, κι αυτός την Ελληνική μυθολογία περισσότερο μέσα από το πρίσμα και τις προσθήκες των Ρωμαίων και ύστερα όλων των δυτικών αναλυτών, ιστορικών και κλασικιστών.

Με όλα αυτά συμπεραίνω ότι διακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Έλληνες εξακολουθούν να βασίζονται κυρίως στην δυτική προσέγγιση της ιστορίας τους και όχι μόνο δεν τολμούν, αλλά ούτε διανοούνται να προσφέρουν μια δική τους πιο φρέσκια ή και πιο άμεση προσέγγιση. Δεν έχουμε ακόμα δικό μας λόγο, ούτε καν δική μας σκέψη. Φυσικά δε μπαίνω στον κόπο να αναφερθώ και στο άλλο άκρο με τα εθνικιστικά παραληρήματα ή τις ιστορικές υπερβολές και ανακρίβειες του παρελθόντος. Λείπει η μέση οδός. Λείπει μια ψύχραιμη αντικειμενική αλλά εντελώς δική μας ματιά. Και αυτό στην εποχή του Διαδικτύου και του παγκόσμιου διαλόγου θα μας πονέσει πολύ. Γνώμη μου.

[nofuckinlabels]

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και τ��υτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

[justforbooks]

Πέθανε ο σπουδαίος παραγωγός κινηματογράφου Αντώνης Καρατζόπουλος

Ηταν συνιδρυτής της εταιρείας παραγωγής «Καραγιάννης - Καρατζόπουλος» με πλήθος τεράστιων επιτυχιών στον κινηματογράφο

Πέθανε ο παραγωγός Αντώνης Καρατζόπουλος, όπως αποκάλυψε με μήνυμά της η Άννα Φόνσου, εκφράζοντας τη λύπη της για την απώλεια.

«Έφυγε δυστυχώς και ο μεγάλος και σπουδαίος παραγωγός Αντώνης Καρατζόπουλος... Αντώνη μου Σ' ευχαριστούμε για αυτά που προσέφερες Σ εμάς τους ηθοποιούς... οφείλουμε σε εσένα πολλά... εγώ τουλάχιστον δεν θα ξεχάσω... Καλό σου ταξίδι...» έγραψε στον λογαριασμό του Σπιτιού του Ηθοποιού στο Instagram η πρόεδρός του η οποία είχε συνεργ��στεί μαζί του κατά το παρελθόν.

Ο Αντώνης Καρατζόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα και από πολύ μικρός, σύμφωνα με την επίσημη σελίδα της εταιρίας Καραγιάννης-Καρατζόπουλος ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο. Στον πατέρα του ανήκε ο κινηματόγραφος «Μπομπονιέρα» στην Κηφισιά και εξαιτίας της δουλειάς του γνώριζε καλά τον Ούγγρο κινηματογραφιστή Ζοζέφ Χεπ ο οποίος ζούσε στην Ελλάδα και εργαζόταν τα πρώτα χρόνια στον Φίνο. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να φτιάξει το δικό του εργαστήριο, προσέλαβε ως υπάλληλό του τον Αντώνη Καρατζόπουλο.

Μέσα στο εργαστήριο αυτό, ο Καρατζόπουλος έλαβε τις πρώτες του γνώσεις γύρω από τον κινηματογράφο. Μέσα σε λίγα χρόνια αγόρασε τη δική ��ου κάμερα, που ήταν απαραίτητο εργαλείο τότε για τη δουλειά του οπερατέρ και ξεκίνησε να εργάζεται ως οπερατέρ και διευθυντής φωτογραφίας. Το 1957 πήρε τη μεγάλη απόφαση μαζί με τον αδερφό του και τον πατέρα του να ιδρύσουν την εταιρεία Ι. Καρατζοπουλος και να ξεκινήσουν την παραγωγή ελληνικών ταινιών με την ταινία "Μαρία Πενταγιώτισσα". Ακολούθησαν αρκετές ταινίες όπως «ο Μιμικός και η Μαίρη(1958)», «ο Θύμιος τα έκανε θάλασσα(1959 )", "Ποια είναι η Μαργαρίτα" κ.α.

Με τον Κώστα Καραγιάννη συναντήθηκαν στο λεγόμενο «Hollywood», ένα κτίριο στην Ακαδημίας, στο οποίο στεγάζονταν τα γραφεία της Δαμασκηνός Μιχαηλίδης και πολλά άλλα γραφεία μικρότερων εταιρειών παραγωγής. Οι δύο άντρες μόλις συναντήθηκαν θυμήθηκαν ότι είχαν υπηρετήσει μαζί στο στρατό, στον ίδιο λόχο και στον ίδιο θάλαμο. Έχοντας και οι δυο τους ως μεμονωμένες εταιρείες παραγωγής κάποιες εμπορικές επιτυχίες αποφάσισαν να συνεργαστούν και να μπουν πιο επιθετικά στην αγορά του κινηματογράφου.

Η εταιρεία Καραγιάννης Καρατζόπουλος τελικά ιδρύθηκε το 1966 από το σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη τον αδερφό του Ντόντο Καραγιάννη και τον Αντώνη Καρατζόπουλο.

Την επόμενη χρονιά από την ίδρυση της εταιρείας γυρίσανε την ταινία «Το Πιο Λαμπρό Αστέρι» (1967), με το ζευγάρι Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ και κατάφεραν να κατακτήσουν την κορυφή στον πίνακα των εμπορικότερων ταινιών της χρονιάς εκτοπίζοντας την παντοκρατορία της Finos Film ".

Μετά το 1973 η παραγωγή της εταιρείας μειώθηκε κατακόρυφα, εξαιτίας της εισόδου της τηλεόρασης. Στα τέλη του ΄70 οραματιζόμενοι την ανάκαμψη του ελληνικού κινηματογράφου χρηματοδότησαν την ταινία του Θ. Μαραγκού «Από πού Πάνε για την Χαβού��α» (1978), η οποία με την τεράστια επιτυχία της, τους δικαίωσε. Παρ' όλα αυτά η τηλεόραση προκάλεσε δραστική μείωση στα εισιτήρια των κινηματογράφων και έτσι οι ταινίες που γινόντουσαν είχαν πολύ χαμηλό προϋπολογισμό και το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό. Συνολικά η εταιρεία έχει παράγει μαζί με τις συμπαραγωγές 110 ταινίες.

Το 2015 πήρε τη μεγάλη απόφασή να χρωματίσει στο εξωτερικό για πρώτη φορά την ασπρομάυρη ελληνική ταινία "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα", του ΓΙώργου Τζαβέλλα, με εκπληκτικά αποτελέσματα.

Αυτή τη στιγμή η συλλογή της Καραγιάννης – Καρατζόπουλος καλύπτει περισσότερα από εξήντα χρόνια ελληνικού κινηματογράφου, ξεκινώντας από το 1952 και την ταινία «Ένα βότσαλο στη λίμνη» και φτάνοντας στο 2022 με την ταινία «ARMY BABY».

🔔 Ο Αντώνης Καρατζόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή το μεσημέρι της Κυριακής 3 Νοεμβρίου 2024, σε ηλικία 92 ετών.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mplenefelwma]

Ήμουν 7 χρόνων όταν άκουσα για πρώτη φορά μια γιαγιά να λέει στην δική μου " τι όμορφο κοριτσάκι, εάν είχε λίγα περισσότερα κιλά θα ήταν ακόμα πιο όμορφη."

Ήμουν παιδί όταν οι γιατροί σημείωναν κάθε φορά ότι είμαι κάτω από το φυσιολογικό δεδομένου της ηλικίας μου.

Ήμουν 15 όταν ξεκίνησαν να μου πιάνουν τους καρπούς και την μέση για να δούνε εάν κλείνουν τα δάχτυλα τους γύρω μου.

Ήμουν 17 όταν μια καθηγήτρια ρώτησε μπροστά σε όλη την τάξη " εάν θα τα φάω εγώ όλα αυτά", επειδή είχα φέρει μαζί μου μια σακούλα με πρωινά για εμένα και τους φίλους μου.

Ήμουν 18 όταν μια καθηγήτρια, εν περίοδο πανελληνίων σχολίαζε συνεχώς το πόσα κιλά έχω χάσει.

Ήμουν 18 όταν ένα αγόρι που οριακά γνώριζα, είπε ότι το σώμα μου είναι για π**τσο.

Ήμουν 20 όταν πήγα διακοπές και μια κυρία σχολίασε το σώμα μου, μπροστά μου χωρίς λόγο.

Και αυτά είναι μονάχα μερικά παραδείγματα.

-

Ήμουν βρέφος όταν ξεκίνησαν οι εμετοί και κράτησαν τουλάχιστον μέχρι το δημοτικό.

Ήμουν γυμνάσιο όταν άρχισα να με μισώ για τον τρόπο που φαίνεται το σώμα μου.

Ήμουν 15 όταν προσπαθούσα να πάρω κιλά με τον λάθος τρόπο, δημιουργώντας θέμα υγείας, ευτυχώς όχι σοβαρό.

Ήμουν 16 όταν οι γονείς μου με τάιζαν στο στόμα για να μην πάθω τίποτα, λόγω κακής ψυχικής υγείας και μηδενικής όρεξης για ζωή.

Ήμουν 18 όταν ξέσπασα στην μαμά μου και προσπαθούσε να βρει λύση πώς να αποκτήσω όρεξη και ενέργεια για το φαγητό.

Ήμουν 18 όταν οι γονείς μου προσπάθησαν και ακόμα προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για να τρώω ότι θέλω αρκεί να τρώω.

Και αυτά είναι κάποια ακόμα παραδείγματα.

Για όσους φτάσατε ως εδώ, θέλω να τονίσω ότι το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό ούτε να τραβήξει την προσοχή, ούτε να προκαλέσει λυπηση. Είναι η πραγματικότητα και συμβαίνει σε πολλούς εκεί έξω, είτε άτομα με λιγότερα κιλά είτε με περισσότερα. Είναι ένας πολύ μεγάλος αγώνας για όλους, η εικόνα μας, το σώμα μας, η αγάπη και η αποδοχή για τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, αντίστοιχα και για το σώμα μας.

Μην σχολιάζεται τα σώματα άλλων ανθρώπων, δεν ξέρετε τι περνάνε ή τι έχουν περάσει. Πόσο έχουν προσπαθήσει και πόσο έχουν κλάψει, λυγίσει. Όλοι μας, ειλικρινά όλοι μας έχουμε θέματα και παλεύουμε για αυτά. Μην το κάνετε πιο δύσκολο. Μην μετράτε μπουκιες στους άλλους. Έχουμε όλοι καθρέπτες στα σπίτια μας και ξέρουμε πως είμαστε, δεν χρειάζεται να μας το τονίζεται. Ούτε βοηθάτε με αυτόν τον τρόπο, ίσα ίσα μας κάνετε να νιώσουμε χειρότερα.

Προσωπικά μπορώ να σας πω ότι είμαι καλύτερα, έχω αποδεχτεί ποια είμαι, με φροντίζω και με αγαπάω. Σε αυτό βοήθησε η ψυχοθεραπεία και η κατάλληλοι άνθρωποι στην ζωή μου που ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω άσχημα για το φαγητό ( και για οτιδήποτε άλλο), οι γονείς μου και η στήριξη- αγάπη που λαμβάνω από όλους τους συνολικά.

Να σας αγαπάτε και να σας προσέχετε. Μόνο εσείς γνωρίζετε πραγματικά την προσπάθεια σας, μην αφήνετε κανέναν να σας αμφισβητεί🤍🫂

Είστε υπέροχοι όλοι για αυτό που είστε. Να το θυμάστε.

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Τρίτη 22 Αυγούστου 2023, 01:50

Άλλη μια φορά που θέλω να γράψω ένα ευχάριστο κείμενο αλλά δεν μου βγαίνει. Ίσως πρέπει να συνηθίσω την θλίψη που αποτυπώνεται σε κάθε ένα κείμενο, ακόμα και όταν θέλω να περιγράψω μια όμορφη στιγμή. Κρύβω πολύ πόνο μέσα μου. Προσπαθώ να μην το δείχνω, όχι τόσο σε εσένα.

Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι ότι το τέλος μας πλησιάζει. Τι πλησιάζει δηλαδή, σχεδόν πάλι πήγες να με αφήσεις αλλά να που σε κράτησα για λίγο ακόμη. Λίγο. Είπες τόσα πολλά σήμερα, κάθε σου λέξη με πλήγωνε όλο και περισσότερο. Είμαι δυνατή όμως, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να λέω για να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Είμαι και εγωίστρια, επίσης. Ναι, είμαι. Προσπαθώ πράγματι να κάνω το σωστό αυτή τη φορά αλλά φαίνεται πως το πρόβλημα είμαι εγώ η ίδια. Κάτι τέτοιο δεν είχα γράψει ξανά σε κάποιο άλλο κείμενο; Να που τελικά πάντα στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε.

Ζω αυτό που πολλοί ονομάζουν τα "καλύτερα" χρόνια ως τα πιο μίζερα. Κι αν δεν είχα γνωρίσει εσένα ποιος ξέρει που θα ήμουν σήμερα; Ή αν θα υπήρχα; Μου κάνεις καλό, τις περισσότερες φορές, αλλά εγώ σου κάνω κακό. Και τώρα τι; Ο ένας θα μπορέσει να προχωρήσει, σου το εύχομαι, και ο άλλος θα μείνει για πάντα κολλημένος πίσω.

Ακόμα πιστεύω σε εμάς. Αστείο ε; Μέχρι και την τελευταία στιγμή θα πιστεύω σε εμάς και σε κάτι καλύτερο. Η τελευταία στιγμή δεν έφτασε ακόμη, ευτυχώς, αλλά μπορώ να την δω να έρχεται σύντομα αν κάτι δεν αλλάξει. Αφού ξέρω τη μοίρα μου. Η ζωή με εκδικείται για πολλά λάθη τα οποία έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Μια φορά βρέθηκε κάτι καλό στο δρόμο μου, κάτι το οποίο να με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, και απλά η ζωή το παίρνει μέσα από τα χέρια μου.

Δεν θα ρίξω τις ευθύνες σε εσένα, όχι. Βλέπω εδώ μέσα πολλά άτομα που γράφουν για τους δικούς τους ανθρώπους και απλά ρίχνουν το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Δεν θα το κάνω αυτό, εδώ μπορώ να μιλήσω λίγο πιο ανοιχτά και να πω ότι ναι, εγώ φταίω, εγώ είμαι το πρόβλημα. Όχι, δεν είσαι μαλάκας εσύ, δεν μου φέρεσαι άσχημα και όχι, δεν φταις μόνο εσύ σε ό,τι μας συμβαίνει. Φταίω εγώ, τα λάθη μου, αυτό που είμαι ή μάλλον αυτό που άλλοι άνθρωποι και καταστάσεις με έκαναν να είμαι. Φταίω εγώ, που κάνω κάθε μέρα όνειρα ότι ζω το τέλειο μαζί σου ενώ απέχουμε πολύ από αυτό αλλά ξέρεις, το μέσα μου θέλει να πιστεύει ότι ακόμα έχουμε χρόνο να τα καταφέρουμε κι ας έχει αρχίσει η κλεψύδρα να μετράει αντίστροφα.

Κρύβω πολύ πόνο μέσα μου και δεν έχω κανέναν να μιλήσω, κανείς δεν με ακούει, είμαι πραγματικά μόνη. Ξέρω ότι πρέπει σιγά σιγά να κατέβω από το όμορφο και βολικό συννεφάκι μου και να αντιμετωπίσω την σκληρή πραγματικότητα. Αλλά ποιος θα είναι εκεί να με στηρίξει μετά; Η μόνη πραγματική στήριξη που έχω είναι η δική σου. Και εσύ με αφήνεις. Μας αφήνεις. Σηκώνεις τεράστια άμυνα ακόμα και όταν τα πράγματα πάνε καλά. Σα να διώχνεις μακριά σου το καλό. Σα να σου λέει κάποιος "ορίστε, θα νιώσεις καλύτερα με αυτό" και εσύ να απαντάς "δεν το θέλω, πάρτε το μακριά μου". Διώχνεις την ευτυχία αλλά γιατί; Τόσο πολύ σε έχει βολέψει η μοναξιά και η μιζέρια;

Βαρέθηκα να γράφω συνέχεια τέτοια κείμενα. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό, άλλος ήταν ο σκοπός του blog. Αλλά χρειάζομαι κάπου να μιλήσω, καταλαβαίνεις;...

[andrewlovely]

Βιώνω έναν θρήνο μέσα μου αυτήν τη στιγμή, βλέποντας το δεξί χέρι του Προέδρου της Αμερικής να χαιρετάει ναζιστικά μέσα στην πρωτεύουσα της επικράτειας.

Το έκανε επίτηδες; Το έκανε κατά λάθος; Το έκανε ειρωνικά, μετακειμενικά, μεταγνωστικά, μεταμοντερνιστικά (και να με βοηθήσουνε παρακαλώ εδώ οι Έλληνες αναγνώστες - δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ τις σωστές λέξεις - προσπαθώ να περιγράψω αυτήν την ειρωνική προδιάθεση του μεταμοντερνισμού), ή σαν «τρολιά» όπως λένε οι νέοι; Σε κάθε περίπτωση είναι ηλίθιος και άκρως επικίνδυνος.

Είδα μια τελετή χθες που με έκανε να νιώθω σαν να κηδεύεται η μία από τις δύο μου πατρίδες. Οι τεχνοφεουδάρχες να στέκονται στα φτερά της εξουσίας - να βλέπω τη χώρα μου να γίνεται Ρωσία - μια χώρα που κυβερνάται από ολιγάρχες και μαφιόζους.

Και τι να κάνουμε; Να προσποιηθούμε ότι η άλλη πλευρά, η πλευρά των Δημοκρατικών, ή τουλάχιστον, το κομμάτι του Δημοκρατικού Κόμματος που ιστορικά αναλαμβάνει την εκτελεστική και επιτελεστική εξουσία στην Αμερική δεν είναι το ίδιο διεφθαρμένο; Ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε.

Ταυτόχρονα να βλέπω τη μητέρα μου, την Ελλάδα, να ακολουθεί πιστά και τυφλά τον μπαμπά, και να μπαίνει κι εκείνη μέσα στον λάκκο με τις κατσαρίδες και τα σκουλήκια: όπου το 20% του πληθυσμού βγάζει κυβέρνηση, και το ίδιο 20% του πληθυσμού κινεί το 80% της οικονομίας.

Και μαμά και μπαμπάς λοιπόν, στον μονόδρομο προς την πλήρη ισοπέδωση των πάντων και την ολοκληρωτική καταστροφή.

Είτε το έχει καταλάβει ο κόσμος είτε όχι, εδώ και πάρα πολύ καιρό έχουμε μπει σε μια εποχή όπου είναι επικίνδυνο να εκφράζεις την άποψή σου ελεύθερα, χωρίς αυτολογοκρισία και χωρίς ενδοιασμούς. Οι συνέπειες μπορεί να μη γίνονται άμεσα αντιληπτές, αλλά συνέπειες υπάρχουν, και ετοιμάζονται απ' αυτούς που κινούνται μέσα στις σκιές και στα σκοτάδια, εκεί όπου νομίζουν πως ο Θεός δεν τους βλέπει.

Μην απελπίζεστε όμως, διότι όπως είπε ο ποιητής, «Η πιο σκοτεινή ώρα είναι αμέσως πριν την αυγή». Και επειδή ζούμε σε περίεργες εποχές όπου όλα παρεξηγούνται και διαστρεβλώνονται, και πρέπει ο κάθε άνθρωπος ο οποίος εμπεριέχει πολλές διαστάσεις μέσα του να δίνει σε κρίσιμες στιγμές διευκρινίσεις για να μην παρανοείται, όχι, δεν εννοώ τη Χρυσή Αυγή.

Οι φασίστες και οι μαφιόζοι θα βρουν μπροστά τους έναν πολύ ισχυρό και συνετό αντίπαλο τον οποίο δεν θα μπορέσουνε ούτε να διαφθείρουν, ούτε να αποστειρώσουν, και ούτε να διαστρεβλώσουνε.

Ξύπνησε το Τέρας; Ξύπνησε κι αυτός.

Αποκαλύφθηκε το Τέρας; Θα αποκαλυφθεί κι αυτός.

Δεν υπάρχει σκιά χωρίς μια ανάλογη ακτίνα φωτός. Και το ότι έχει νυχτώσει, δεν σημ��ίνει ότι ο ήλιος έχει εξαφανιστεί. Ο ήλιος θα επιστρέψει.

Μη φοβάστε καθόλου. Και να μην ακούτε κανέναν - ούτε εμένα να μην ακούτε, αν αυτά που λέω δεν συμφωνούν με τη δική σας λογική, τη δική σας εμπειρία, με τη δική σας διαίσθηση και τα δικά σας ένστικτα. Να εμπιστεύεστε τον εαυτό σας, τον βαθύτερο εαυτό σας.

Και πάντοτε να θυμόσαστε: ο σοφός άνθρωπος δεν θέλει προσήλυτους - δεν θέλει ανθρώπους αδύναμους και απελπισμένους, για να εκμεταλλευτεί την απόγνωσή τους στην πιο δύσκολή τους στιγμή, τη στιγμή που νιώθουν τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια τους, για να τους μυήσει σε κάποια κοσμοθεωρία του ή σε κάποια φιλοσοφία του.

Ο σοφός άνθρωπος θέλει ανθρώπους δυνατούς, καλούς, υπομονετικούς και έξυπνους - ανθρώπους από τους οποίους μπορεί κι εκείνος να μάθει και να εξελιχθεί.

Ο δάσκαλος ο οποίος έρχεται και σου χτυπάει την πόρτα, ή που σε περιμένει στην πιο δύσκολη στιγμή σου, όταν είσαι πιο αδύναμος από ποτέ για να σε προσηλυτίσει και να σου δώσει ενα ψέμα γλυκό και ανακουφιστικό σε μορφή καραμέλας, είναι ο κακός δάσκαλος, και είναι το πνεύμα του κακού.

Ο καλός δάσκαλος δεν σε θέλει αδύναμο και απελπισμένο - κι αν του έρθεις, ή της έρθεις αδύναμος και απελπισμένος, θα σου πει να φας ένα καλό φαΐ, να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, και να του ξανάρθεις όταν νιώθεις δυνατός και έτοιμος. Διότι η αλήθεια είναι ένα φάρμακο το οποίο είναι πικρό στην αρχή, και στη συνέχεια μας γλυκαίνει. Ενώ το ψέμα είναι γλυκό στην αρχή, και αργότερα μας αφήνει μόνο πίκρα και στενοχώρια.

Αυτά τα λέω περισσότερο προς τους δήθεν θρησκευόμενους, οι οποίοι παρασέρνονται και ξεγελιούνται ίσως και χειρότερα απο κανέναν. Λυπάμαι, αλλά μέχρι στιγμής, με βάση αυτά που έχω δει, οι άθεοι είναι μάλλον στην πλειοψηφία τους καλύτεροι από σας. Μέχρι στιγμής μπορώ να πω ότι τους προτιμώ. Το γεγονός ότι ίσως και να υπάρχουν περισσότεροι άθεοι αυτήν τη στιγμή στον κόσμο που κάνουνε το θέλημα του Θεού παρά πιστοί, θα έπρεπε να σας προβληματίζει.

Αλλά τι να κάνουμε; Δεν έχει ο Θεός και το Άγιο Πνεύμα το ίδιο "PR" που έχει η εκκλησία και η Νέα Δημοκρατία! Ή τουλάχιστον, δεν είχε μέχρι στιγμής. Στο χέρι μας να το αλλάξουμε αυτό λοιπόν.

Να μην ακούγονται μόνο οι ανόητοι και οι αδαείς, αλλά κι αυτοί ανάμεσά μας που μπορεί να έχουνε και καμιά εμπειρία παραπάνω - και δεν μιλάω για εμπειρία στον εκφοβισμό, στον προσηλυτισμό, στις δημόσιες σχέσεις, στην προπαγάνδα και στα επικοινωνιακά τρικ - μιλάω για μία ουσιαστική και πνευματική εμπειρία - η οποία και μόνο μία να είναι αριθμητικά, στο κάτω κάτω είναι μία παραπάνω απ' ότι έχουν όλοι αυτοί οι απατεώνες, οι οποίοι συνεχώς επικαλούνται τον Θεό και το Έθνος, ενώ υπηρετούν μονάχα την εξουσιολατρεία και το χρήμα. Ο Θεός αυτούς ούτε τους γνωρίζει, ούτε τους ξέρει. Του έχουν γίνει πλέον αγνώριστοι.

Σε κάθε σαθρό οικοδόμημα βέβαια, σε κάθε σάπιο ανθρώπινο ινστιτούτο, υπάρχουν και καλοί άνθρωποι. Γι' αυτούς ποτέ δεν είναι αργά, και υπάρχει πάντοτε η ευκαιρία για μετάνοια και μεταμέλεια. Ευτυχώς που υπάρχουνε κι αυτοί! Κι ας μην το ξέρουνε, είναι οι πράκτορες του Θεού, τα μάτια του και τα αυτιά του μέσα στη Μηχανή, βαθιά μέσα στην κοιλιά της φάλαινας.

Έχει ο διάολος πράκτορες; Ε λοιπόν, έχει και ο Θεός! Με τη σημαντική διαφορά ότι οι πράκτορες του Θεού δεν ξέρουνε οι ίδιοι ότι είναι πράκτορές του. Αυτή ακριβώς η αθώα και παραδόξως ιερή τους άγνοια είναι εκείνη που τους κάνει πολύ ανώτερους κατασκόπους - ακριβώς επειδή δεν είναι κατάσκοποι σε καμιά περίπτωση, όπως είναι οι υπηρέτες του κακού, αλλά μάρτυρες.

Καλοί άνθρωποι υπάρχουνε παντού - μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Υπάρχει ελπίδα.

«Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι - Κύριε κύριε εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ - Κύριε κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι ἐπροφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; Καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς - ἀποχωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν.»

"Not everyone who says to Me, ‘Lord, Lord,’ will enter the kingdom of heaven, but the one who does the will of My Father who is in heaven will enter. Many will say to Me on that day, ‘Lord, Lord, did we not prophesy in Your name, and in Your name cast out demons, and in Your name perform many miracles?’ And then I will declare to them, ‘I never knew you; leave Me, you who practice lawlessness."

[xionisgr]

ISBN: 978-960-615-528-4 Συγγραφέας: Παναγιώτης Θωμά Εκδότης: Αρμός Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-10-31 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-615-528-4 Συγγραφέας: Παναγιώτης Θωμά Εκδότης: Αρμός Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-10-31 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[aspasiaa]

Σκαθαροζούμης 🪲

ευχή ή κατάρα να μη θυμάσαι τίποτα· εγώ άμα γεράσω είμαι σίγουρη πως θα ξεχνάω. Έτσι να καταγράψω πρόφτασα πως στο μπαλκόνι του μικρού μου σπιτιού στην Πάρο με βρήκε ένα σκαθάρι. Σχεδόν ζουμπουρλούδικο, κατάμαυρο, ήταν στη γωνία της δίκης μου πόρτας. ��πό όλα τα διαμερίσματα διάλεξε το δικό μου. Αν όντας μαύρο ζουμπουρλό σκαθάρι με πετάξουν από το σπίτι μου, δεν θα έχω χαρά μέσα μου σκέφτηκα και το άφησα στη γωνία που προτιμούσε για σκιά . Κάθε μέρα έβγαινα για μια εβδομάδα να δω αν είναι εκεί ακόμα και δυσπιστούσα, απόρησα τι βρίσκει στη μικρή άδεια αυλή. Μια μέρα πήγε να τρέξει να μπει σπίτι όμως το χτύπησα με την πόρτα όπως την έκλεινα . Το σκαθάρι κρεπαλιαστηκε. Τα δυο του πίσω πόδια ήταν πλέον άχρηστα και πάλευε να περπατήσει. Έτσι αποφάσισα τέτοιο κακό που του έκανε η φροντίδα η δική μου, ότι μάλλον δεν μπορώ να το κρατάω στην αυλή μου. Ντρεπόμουν που σακάτεψα αυτό που το νοιάστηκα. Τον άφησα στον κήπο και δυο ημέρες έπειτα είδα πως ήταν σε έναν ιστό αράχνης δίπλα σε μια ελιά που σκίαζε το σπίτι. Να νοιάζεσαι δεν είναι αρκετό για να μην σμπαραλιάσεις κάποιον. Σκέφτηκα πως ίσως πλέον απελπισμένος κάτω από τον ήλιο, μόνος του προτίμησε έναν ιστό που να φέρει τέλος στη ζωή που του έφτιαξα. Και σκέφτηκα πως αμα χίλια σκαθάρια έσωνα πάντα θα αναρωτιόμουν αν με εξιλέωσε εκείνο το ένα παριανό μαυροσκάθαρο. Μου φάνηκε απλό τότε και έπαψα το μυαλό μου και όλα τα εξιλέωσα. Θυμήθηκα πως κανένας τουλάχιστον δεν κατάφερε να με ταίσει στην αράχνη και ακόμα έχω δυο γερά πόδια. Είναι κομμάτι του να αγαπάς να ξεχνάς με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που ξεχνάς αμα μεγαλώνεις ; Μπήκε στη ζωή μου ένα σκαθάρι για να χρειαστεί ποτέ να το σκεφτώ. Αναρωτήθηκα τους λογους που μπήκα εγώ στη δίκη του βέβαια. Παράξενος κόσμος αυτός· μπορεί να σε συμφιλιώσει με κάτι τόσο απαίσιο όσο εγώ .

Και κάπως να σε νοιαστώ αν και μου είσαι τόσο αδιάφορος όσο ένα σκαθάρι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Πάρο .

[dreamsarenot-enough]

υτό που δεν έχετε καταλάβει αγαπητές γυναίκες είναι ότι στους (περισσότερους) άνδρες δεν αρέσουν οι στεγνές, ανορεξικές, επιπλέουσες ωσάν κούτσουρα γυναίκες. Δική σας εμμονή είναι η δίαιτα και η απώλεια βάρους. Όχι δική μας. Γιατί εμείς τη γυναίκα την θέλουμε με πιασίματα. Πόσο αφόρετα βαρετή είναι η οδήγηση στην έρημο της Αριζόνα και πόσο συναρπαστική στις στροφές μετά την Τρίπολη; Πόσο ανούσια είναι τα σπριντ του Farfan μπροστά στις ντρίμπλες του Μέσι; Και πόσο εμφατικά ξενέρωτη είναι μια γαλήνια θάλασσα σε σχέση με μια φουρτουνιασμένη.Καμία ευθεία γραμμή. Η διαδρομή που κάνεις στο σώμα μιας γυναίκας πρέπει να είναι στρωμένη με καμπύλες. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Η γυναίκα με πιασίματα είναι δυο φορές γυναίκα γιατί…Είναι πιο τίμια στο κρεβάτι Όχι επειδή προσπαθεί να καλύψει τις ανασφάλειές της για το σώμα της, προσπαθώντας περισσότερο, όπως λένε όλοι. Αλλά γιατί αυτά τα παραπανίσια κιλά αποδεικνύουν ότι το κορίτσι ξέρει να την γλεντάει τη ζωή της. Και το ίδιο κάνει και στο κρεβάτι της. Ενώ από την άλλη, το μοντέλο θεωρεί ότι αρκεί να υπάρχει στο κρεβάτι σου για να ��ουστάρεις.επισης Έχει επικρατήσει η άποψη ότι η γυναίκα με καμπύλες και πιο ανοιχτή λεκάνη, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να συλλάβει από μία γυναίκα με πιο στενή και λεπτή σιλουέτα. Και μπορεί ο καλός σου να ακούει μωρό και να τρέχει γρηγορότερα και από τον Μπολτ, αλλά κατά βάθος τα έχει σκεφτεί όλα αγαπημένη μου…Πίνακες, γλυπτά, τοιχογραφίες, όλα δείχνουν γυναίκες με τουλάχιστον 10 κιλά περισσότερα. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι αυτά είναι τα πρότυπα της ομορφιάς ακόμη και σήμερα. Επίσης, Marilyn Monroe και Μοnica Bellucci…Επισξς είναι και πιο απλές Άλλο να αγκαλιάζει ένα μάτσο κόκαλα, και να χτυπάει πάνω σε σπονδυλική στήλη ή οπουδήποτε αλλού με αιχμηρή επιφάνεια, κι άλλο να αγκαλιάζει το απαλό δερματάκι της χυμώδους παρτενέρ.🙂🙂🙂

Αρχικα γιατί στέλνεις όλο αυτό το κατεβατό ; Ποιος ρώτησε τι αρέσει στους άντρες και τι όχι ;

Κατά δεύτερον ατάκες τύπου «η γυναίκα με πιασίματα είναι δυο φορές γυναίκα» τι προσπαθούν να πουν ; Ποιος θα κρίνει ποσο γυναίκα είναι μια γυναίκα ; Κρίνεται απο κάτι ; Και δη, από το νούμερο στη ζυγαριά ;

Το ποσα κιλά είναι μια γυναίκα δεν αφορά κανένα περα από αυτήν και σχολιακια που κάνουν body shaming είτε σε αυτές με λιγότερα κιλά είτε σε αυτές με περισσότερα κιλά δεν πρέπει να γίνονται.

Αν δεν σου αρέσει κάτι, μην το επιλέξεις και κρατά τη γνώμη σου για τον εαυτό σου.

[iakovina-kallinteri]

Λοιπόν αυτά είναι τα τραγούδια που ακούω συνέχεια τελευταία από το ράδιο και σαν πρόταση στο Spotify όποτε ίσως να είναι μηνύματα από εκείνον. Δεν ξέρω. Πάντως εγώ ξέρω μέσα μου πως έκανα τα πάντα για να είμαι δίπλα του οποιος και να είναι… είμαι σιγουρη πως αν με ήθελε και με εκτιμούσε δε θα έφευγα. Έχω φάει πολύ μοναξιά για να είμαι κάπου και να μην είμαι… όποτε ναι… ξέρω ότι για να ήμουν μαζί του δεν ήμουν συγκαταβατικά και θα έπινα νερό στο όνομα του. Θα τον είχα εικόνισμα. Για αυτό και μένω χρόνια μόνη. Αν δεν αγαπώ Δ��Ν κάνω σχέση. Για να μου ξυπνήσει εμένα κάτι θα πρέπει να ξέρω αρχικά πως είναι από Εκείνον. Ή τουλάχιστον να νομίζω πως είναι από Εκείνον. Θα πρέπει να τον βλέπω σαν πατέρα των παιδιών μου. Να έχει βάση. Να έχει υπόσταση. Θεμέλια.

Και ήμουν πίστη σε εκείνον. Όχι όπως είναι τα αλλα κορίτσια. Όταν λέω πιστή εννοώ να μην κοιτάζω ΚΑΝ. Να μην αυνανίζομαι με άλλους. Να μην μιλάω με αλλους. Να μην βλέπω τσόντες. Να μην δίνω σημασία σε αλλους άντρες. Να μην κοιτάω τίποτα πέρα από το πατωμα. Βιβλικά πιστή. Βιβλική αγάπη. Κι αν ήταν πράγματι ο Αλέξανδρος. Εκεί κι αν ήμουν. Ήμουν πιστή και στην οικογένεια του. Γιατί δεν έπαψα να προσεύχομαι για αυτόν και τον αδερφό του. Έδειξα ταπείνωση και υπακοή και έδειξα αγάπη σαν να ήταν δική μου οικογένεια. Δεν έπαψα ποτέ να τους μνημονεύω. Ακόμη και την Κυριακή τους έγραψα στα υπερ υγείας. Μόνο την αδερφή του δεν γράφω. Δεν υπάρχει Αγία Εβελίνα στους ορθόδοξους. Δεν ξέρω από πού βγαίνει. Υπάρχει καθολικό όνομα. Δεν ξέρω πώς είναι βαπτισμένη. Δεν μπορείς να βάλεις άλλο όνομα πέρα από το βαπτιστικό όταν μνημονεύεις κάποιον.

Να με συγχωρέσεις για αυτό και για το κακό που σου έκανα με τις κατάρες από τον πόνο μου που με παρατησες και για όλες τις αμαρτίες που έκανες όσο ήμασταν μαζί και σε δαιμόνισα εγώ. Τα έχω αφήσει στο πετραχήλι, μα σε εσένα Αλέξανδρε δεν τα άφησα ποτέ.

[justforbooks]

Enshittification: Η λέξη της χρονιάς για το 2024 δεν μεταφράζεται

Πόσες λέξεις της χρονιάς υπάρχουν; Ψάχνοντας για τη λέξη του 2024, βρήκα τουλάχιστον πέντε από πέντε διαφορετικά λεξικά. Το έθιμο με τη «λέξη της χρονιάς» υπάρχει από τη δεκαετία του ’70 στη Γερμανία – στην Αμερική ξεκίνησε το 1990 από την American Dialect Society, μια επιστημονική κοινότητα γλωσσολόγων. Οι περισσότερες «λέξεις της χρονιάς», βέβαια, ξεκίνησαν τη δεκαετία των ’00s χάρη στο internet – τα λεξικά μπορούσαν πλέον να μετρήσουν τι ψάχνουν οι χρήστες τους και παράλληλα να έχουν δωρεάν διαφήμιση και διάδραση, βάζοντας το κοινό να ψηφίσει.

Ανάμεσα σε όλους όσοι δημοσιεύουν τη δική τους λέξη της χρονιάς βρίσκονται το Oxford University Press, το Cambridge University Press (οι εκδοτικοί οίκοι των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Cambridge), τα λεξικά Merriam-Webster και Collins, καθώς και δύο αυστραλιανά: το dictionary.com και το Μacquarrie.

Η Οξφόρδη «ψήφισε» το brain rot, γνωστό και ως «εγκεφαλική σήψη» ή «επιδείνωση της ψυχικής ή διανοητικής κατάστασης ενός ατόμου ως αποτέλεσμα της υπερκατανάλωσης χαμηλής ποιότητας ψηφιακού περιεχομένου». Η λέξη του Cambridge University Press ήταν το manifesting, «να φαντάζεσαι ότι πετυχαίνεις κάτι που θέλεις με την πεποίθηση ότι έτσι θα το κάνεις πιο πιθανό να συμβεί». Σαν τον Αλχημιστή του Πάολο Κοέλιο που όταν ήθελες κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτούσε για να το αποκ��ήσεις, έτσι και το manifesting πάει χέρι-χέρι με την αυτοβελτίωση, την ιδέα ότι θα οραματιστείς κάτι και θα γίνει.

Το Collins Dictionary ψήφισε τη λέξη brat, αυτόν/-ή που «χαρακτηρίζεται από μια σίγουρη, ανεξάρτητη και ηδονιστική στάση». O όρος έγινε διάσημος από τη Βρετανή τραγουδίστρια Charli XCX. Το πραγματικά ενδιαφέρον με τη συγκεκριμένη λέξη είναι πως brat κανονικά σημαίνει «κακομαθημένο», άρα επί της ουσίας έχουμε μια ολοκαίνουρια θετική χρήση μιας λέξης με αρνητικό πρόσημο. Η λέξη του λεξικού Merriam Webster είναι το polarization (πόλωση). Δεν είναι τυχαίο που το λεξικό είναι αμερικανικό – η πόλωση αναφέρεται κυρίως στο εμφυλιακό προεκλογικό κλίμα των αμερικανικών εκλογών.

Η αγαπημένη μου λέξη, πάντως, είναι αυτή του αυστραλιανού λεξικού Macquarie. To enshittification, γνωστό και ως crapification ή platform decay, χαριτωμένα βλάσφημο και σχεδόν αδύνατο να μεταφραστεί («σκατοποίηση»; «κουραδοποίηση»;), περιγράφει κάτι άκρως καθημερινό και εκνευριστικό: «Η σταδιακή υποβάθμιση μιας υπηρεσίας ή ενός προϊόντος που προκαλείται από τη μείωση της ποιότητας της παρεχόμενης υπηρεσίας, ειδικά μιας διαδικτυακής πλατφόρμας, ως αποτέλεσμα της επιδίωξης για αυξημένο κέρδος». Όλο αυτό ακούγεται πολύ γνώριμο για οποιονδήποτε έχει μπει πρόσφατα στο Facebook και έχει έρθει αντιμέτωπος με διαφημίσεις για βελόνες πλεξίματος, αντιθρομβωτικές κάλτσες και προτάσεις για γκρουπ με τίτλους όπως «Γυναίκες που αγαπούν τη διακόσμηση» και «Ελληνίδες παρουσιάστριες με ψηλοτάκουνα»,.

Eφευρέτης του όρου είναι ο κριτικός τεχνολογίας Cory Doctorow, ο οποίος έχει περιγράψει αναλυτικά το φαινόμενο: «Στην αρχή δημιουργείται ένα προϊόν ή μια υπηρεσία υψηλής ποιότητας με σκοπό την προσέλκυση χρηστών. Στη συνέχεια η ποιότητα υποβαθμίζεται για να εξυπηρετηθούν καλύτερα οι επιχειρήσεις. Στο τέλος το προϊόν υποβαθμίζεται για όλους, χρήστες αλλά και επιχειρήσεις, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους οι μέτοχοι της εταιρείας».

Ο Doctorow αναφέρει δύο ακόμα χαρακτηριστικά enshittification. Το πρώτο είναι πως η υπηρεσία ξεκινάει δωρεάν και μετά προσπαθεί να σε κάνει να αγοράσεις συνδρομή για να γλιτώσεις π.χ. τις διαφημίσεις ή για να έχεις πρώτος πρόσβαση σε συγκεκριμένες υπηρεσίες. Το Αmazon, που πλέον έχει τόσες sponsored διαφημίσεις που είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις αυτό που θες (προκαλώ οποιονδήποτε να προσπαθήσει βρει το πραγματικό top10 του Amazon για οποιονδήποτε προϊόν, που να βασίζεται σε κριτικές), και το ΥouΤube, που «πετάει» πλέον διαφήμιση ανά 1 λεπτό, είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Το enshittification αναφέρεται επίσης στο γεγονός πως συχνά θέλει κανείς να εγκαταλείψει μια πλατφόρμα ή μια υπηρεσία, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο. Είτε γιατί τεχνικά η ίδια η πλατφόρμα σε εμποδίζει, είτε γιατί η υπηρεσία έχει αλλάξει ριζικά την ίδια την αγορά (π.χ. ταξί και uber), είτε γιατί όλοι χρησιμοποιούν μια συγκεκριμένη υπηρεσία και δεν συμφέρει κανέναν να βρίσκεται εκτός (π.χ. Ιnstagram).

Πρόκειται για φαινόμενο που ήρθε για να μείνει: οι ψηφιακές πλατφόρμες αλλάζουν συνεχώς με στόχο οι χρήστες να τους δώσουν ακόμα περισσότερη αξία, και έχουν καταφέρει να εισχωρήσουν ως μεσάζοντες μεταξύ χρηστών και πωλητών, κρατώντας και τους μεν και τους δε σε μια ιδιότυπη ομ��ρία. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό δεν θα αλλάξει σύντομα, εκτός κι αν οι χρήστες αγανακτήσουν και επαναστατήσουν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[lithia-sofou]

Αγάπη σκάλα ή Αγάπη θηλιά; 

  Δεν είμαι εδώ για να κρίνω και δεν είμαι γονιός. Έχω υπάρξει όμως παιδί, άλλοτε καταπιεσμένο και άλλοτε σχεδόν παρατημένο. Έχω υπάρξει επίσης η αγαπημένη ενήλικη διέξοδος πολλών παιδιών..  

  Με βασανίζουν πολλά ερωτήματα λοιπόν.  

  ΓΟΝΕΙΣ; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως υπήρξατε παιδιά; Πότε και γιατί ξεχνάτε όλα εκείνα τα "εγω στο παιδί μου ποτέ". Πότε και γιατί ξεχνάτε πως αυτό το παιδί μεγαλώνοντας παύει να είναι κομμάτι σας και αναπτύσσει μια δική του ανεξάρτητη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, βασισμένη στο τρόπο που μεγάλωσε αλλά μοναδική; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως αυτό το παιδί δεν είναι καν υποχρεωμένο ως ενήλικας να σας συμπαθεί; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως σε λίγο θα έχετε να αντιμετωπίσετε έναν ενήλικα που θα πασχίζεται να αποτελείται κομμάτι της ζωής του, μα θα τον έχετε διώξει μόνοι σας χτίζοντας ανάμεσα σας ένα τοίχο επί σειρά ετών. 

  Ξέρω πως αγαπάτε τα παιδιά σας. Μα! Η αγάπη σας πρέπει να αποτελεί σκάλα που τα βοηθά να ανεβαίνουν. Αυτή την αγάπη χρειάζονται τα παιδιά μια αγάπη σκάλα κι όχι μια αγάπη θηλιά που τα πνίγει. Σας γράφω λοιπόν μερικά πράγματα  που μοιράστηκαν μαζί μου οι μικροί μου φίλοι και κατάλαβα πως πνίγονται από μια αγάπη θηλιά που δεν αξίζει σε κανένα παιδί, και ελπίζω τουλάχιστον, αγαπητοί γονείς να μπείτε στη διαδικασία να βεβαιωθείτε πως δεν είναι  η αγάπη σας θηλιά. Και αν είναι; Προσπαθήστε να αλλάξετε.. 

  1. Φοβάμαι να πω πως δεν πείρα άριστα στο διαγώνισμα των μαθηματικών. Λες να είναι πολύ μεγάλη η τιμωρία μου;  

  2. Θα με βοηθήσεις με τα μαθήματα μου; Αν τα κάνω με τη μαμά θα με κρατήσει όλη τη νύχτα. 

  3. Θα έρθεις να ζωγραφίσουμε; Ο μπαμπάς φωνάζει, λέει πως μεγάλωσα για να κάνω μουτζούρες. 

  4. Αλήθεια; Μπορώ να φάω σοκολάτα; Η μαμά δεν με αφήνει, λέει πως θα γίνω χοντρή και άσχημη αν τρώω σοκολάτα. 

  5. Να έρθω να μείνω μαζί σου; Εσύ με αγαπάς στο σπίτι μου φωνάζουν. 

  6. Αν δεν είμαι καλή στο σχολείο θα με διώξουν από το σπίτι; 

  7. Δεν είμαι καλός στο σχολείο τουλάχιστον να γίνω αθλητής. Ντρέπεσαι και εσύ για εμένα;  

  8. Θα έρθεις την επόμενη εβδομάδα; Παίρνουμε βαθμούς και είσαι η μόνη που είσαι περήφανη για εμένα ακόμα κι αν δεν είναι όλα άριστα. 

  Αυτά είναι μερικά από όσα μου έχουν πει οι μικροί μου φίλοι και έχουν αγγίξει τη ψυχή μου. Ξέρω πως εύκολα τα παιδιά νιώθουν καταπιεσμένα ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις τους. Δεν υποστηρίζω την απόλυτη ελευθερία σίγουρα πρέπει να μάθουν να ζουν με κανόνες όπως όλοι μας άλλωστε. Αλλά προσπαθήστε να είστε δίπλα τους όχι απέναντι τους. Να σας σέβονται, να σας εκτιμούν, να σας θαυμάζουν, όχι να σας φοβούνται, να σας ντρέπονται και να σας αποφεύγουν. Υπάρχει τρόπος να θέσετε όρια χωρίς να καταστρέφετε την αυτοπεποίθηση τους. Μη ξεχνάτε τι σας πλήγωνε ως παιδιά και μην επαναλαμβάνετε τα λάθη των δικών σας γονέων, αποτελεί μια σημαντική αρχή. 

[xehasmenesithakes]

Δεν ξέρω γιατί αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά και να σου απαντήσω. Ο εαυτός μας και η σχέση μας με αυτόν είναι ένα θέμα που θα προτιμούσα με οποιοδήποτε άτομο να το συζητήσω αναλυτικά. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να σου πω τι καταλαβαίνω σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά σου και κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις μου τόσο καιρό που παρακολουθώ το μπλογκ σου. Όπως παραδέχτηκες κι ο ίδιος για ένα μεγάλο διάστημα δεν μπορούσες να αποδεχτείς τις σκοτεινές πλευρές σου, νομίζω ότι ακόμη παλεύεις με αυτές. Εννοώ ότι σίγουρα έχεις αποδεχτεί την ύπαρξη τους γενικά, ωστόσο ακόμη δεν έχεις κατορθώσει να συμφιλιωθείς με την κάθε μία από αυτές ξεχωριστά. Και είναι εντάξει αυτό Χάρη, ίσως κάτι παραπάνω από εντάξει στη δική σου περίπτωση. Είσαι ένα άτομο - όπως είπα και στο προηγούμενο ασκ - που φαίνεται τουλάχιστον, ότι δουλεύει αρκετά με τον εαυτό του όμως δεν παύεις να καταπιέζεις τον εαυτό σου προκειμένου να επιτύχεις το μέγιστο. Αυτή η καταπίεση αυτομάτως οδηγεί στη δημιουργία μιας κατάστασης που σε εξουθενώνει. Δεν μπορείς πάντοτε να παλεύεις με τον εαυτό σου, κάποιες στιγμές οφείλεις να συμβαδίζεις με αυτόν. Τα σκοτάδια μας είναι κομμάτι μας Χάρη και όσο και αν δεν τα θέλουμε, όσο κι αν προσπαθούμε να τα ξορκίσουμε ο μοναδικός τρόπος να γίνουμε πιο δυνατοί και να προχωρήσουμε προς το καλύτερο είναι να τα κατανοήσουμε και να προχωρήσουμε μαζί τους. Ναι, δεν χρειάζεται να το αφήνεις πίσω σου. Πίσω σου θα σε βαραίνει και μπροστά σου θα σε εμποδίζει. Πάρε το μαζί σου, μην το κουβαλάς, συμβάδισε με αυτό. Αποδέξου το, αγκάλιασε το και προχώρα. Αν καταφέρεις να συμβιώσεις με το σκοτάδι θα βρεις το φως που έχεις μέσα σου και θα προχωρήσεις. Και εσύ σε μεγάλο βαθμό, ασχέτως εάν το αντιλαμβάνεσαι ή το παραδέχεσαι στον εαυτό σου, το καταφέρνεις. Δουλεύεις πολύ με τον εαυτό σου και έχεις καταφέρει να εξελιχθείς πολύ, ή αυτό δείχνουν τα κείμενά σου, οι απαντήσεις σου, η στάση ζωής που υποθέτω ότι υιοθετείς και οφείλεις να σου το αναγνωρίζεις. Η καλοσύνη σου απορρέει από το φως που έχεις, τα σκοτάδια όμως είναι εκείνα που σε διαμορφώνουν, εάν μπορέσεις να γίνεις μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου θα είναι επειδή κατάφερες να δουλέψεις με όσα ήδη έχεις, οι εμπειρίες, τα συναισθήματα, οι σχέσεις, η ψυχολογία σου ανά περιόδους, είναι όλα ρευστά, η μόνη σταθερά είναι ο εαυτός σου και οφείλεις να τον στηρίζεις ακόμη κι όταν δεν είναι "καλός". Δεν έχω καταλάβει τι εννοείς στο σημείο με την παραπλάνηση. Επίσης κάτι που οφείλεις να εκτιμάς σε εσένα είναι ότι έχεις καταφέρει να αναγνωρίσεις τη σημασία της ειλικρίνειας προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Σχεδόν κανένας γύρω μας δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, είναι πολύ σημαντικό ότι προσπαθείς να είσαι. Και για να σταματήσω εδώ και να μην γράφω ολόκληρη έκθεση, δεν είσαι καν αναγκασμένος να απαντήσεις, θα πω απλά ότι φαίνεσαι ένα υπέροχο πλάσμα κι όπως είπα οι σκοτεινές σου πλευρές έχουν κάτι άκρως ελκυστικό, σου προσδίδουν μία γοητεία.

Διαβασα 3 φορες αυτο που εγραψες..εχω μεινει λιγο,θα τα σκεφτω αυτα που πες

[digimegr]

Είχα δύο επιλογές, μάλλον τρεις στη διαχείριση του γραπτού. Η πρώτη, να συγυρίσω όλες τις βιβλιογραφικές σημειώσεις και να συνεχίσω να παιδεύομαι με ένα ακαδημαϊκό γραπτό, ή κάτι που να φέρνει σε αυτό τέλος πάντων. Η δεύτερη, να μην το βαρύνω, μια και ο χρόνος που χρειάζεται είναι περισσότερος και απαιτείται επισταμένη προσοχή στο υλικό. Η τρίτη, να μην το βαρύνω και να κάνω μία μίξη στην αφήγηση.

Η αλήθεια είναι πως μετά από χρόνια και την αποστασιοποίηση από την πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, δεν συντρέχει πλέον και ο λόγος ενός κειμένου τύπου 1, πιο πάνω.

Ακαδημαικοί πήραν στα χέρια τους την κατάσταση. Από το 2010 και μετά υπάρχει ικανοποιητική βιβλιογραφία επί του θέματος, έστω και εκ των υστέρων.

Όσοι μιλούσαμε για αυτήν την πρώτη κρίση, ηθικά τουλάχιστον νιώθουμε πως κάναμε ό,τι μπορούσαμε σε όποιους χώρους, με τα πρώτα τεχνολογικά μέσα που διαθέταμε, να ορθώσουμε τις φωνές μας. “Προστατευτείτε, μην μπαίνετε σε δάνεια, αν έχετε δάνειο φροντίστε να αποπληρωθεί, μπείτε στην ασφάλεια των μετάλλων. Γίνεται ακραίο Looting”.

2005, 2006.

Στα απόνερα της Ολυμπιάδας στην Αθήνα, η ψυχολογία βρισκόταν σε Bull Market. Κανένας δεν πίστευε, ΄λοιδορούνταν όποιος και μόνο αναφερόταν σε Reckoning Day. Του χρεώθηκε εμμονή, συνωμοσιολογία, τουλάχιστον βλακεία.

Ο χρυσός από τότε, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, 4 φορές επάνω. Όσοι πονηρεύτηκαν και επένδυσαν, μπήκαν αν μη τι άλλο σε ένα πολύ ασφαλές καταφύγιο. Και που να δεις που θα πάει στο μέλλον. Θα στα πω.

Έτσι, δεν έχω να σημειώσω εδώ κάτι άλλο. Το αυταπόδεικτο.

Όσοι συγγενείς και φίλοι τοποθετήθηκαν, μετά από προτροπές μου, προστατεύτηκαν. Αυτό και μόνο αποτελεί μία ηθική ικανοποίηση για μένα. Προστάτεψα τους ανθρώπους μου. Δεν γνωρίζω για τους αναγνώστες μου τότε, είμαι σίγουρη πως ναι, μια και πολύς κόσμος με μηνύματα με ρωτούσε.

Έχουμε μπροστά μας όμω�� μία δεύτερη σοβαρή γύρα της κρίσης που είναι προδιαγεγραμμένο να εξελιχθεί. Ο κόσμος έγινε παθός τώρα, γνωρίζει. Είναι όμως μουδιασμένος από την ακραία φτωχοποίηση, με λίγες δυνάμεις αντίστασης.

Εδώ θεωρώ πως πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα μπροστά μας με αισιοδοξία. Αποφάσισα λοιπόν να μην μπω στη διαδικασία να γράψω κάτι βαρύ, αλλά κάτι ανέμελο. Κάτι που θα στέκεται στο μεταξύ, στο ενδιάμεσο. Με βιβλιογραφικές αναφορές μέσα στο κείμενο απλές, με εισαγωγικά (νομίζω πως παραμένει σημαντικό).

Κάτι που θα εξιστορεί, θα δίνει όμως και ιδέες. Κάτι, που θα περνά από συμβάντα αλλόκοτα και ανθρώπους αλλόκοτους της ζωής μου, για να καλύψει αυτήν την ζουρλή περίοδο που έχουμε περάσει. Με την δική μου ματιά, από το δικό μου οπτικό πεδίο που είδε, κατέγραψε, επεξεργάστηκε.

Προφανώς λοιπόν θα υπάρχουν αναφορές σε ανθρώπους στα παραδείγματά μου, με παραλλαγμένα ονόματα για να μπορούμε να γελάσουμε λίγο πιο άφοβα, κάπως πιο ακίνδυνα. Παρόλ'αυτά, αρκετά άβολα.

Σήμερα λοιπόν αργότερα το βράδυ, η εισαγωγή: The Trigger (effect)

“Ποιές επιπτώσεις μπορεί να έχει ένα όπλο στραμμένο πάνω σου, την κάννη στον κρόταφό σου;

Πολλές και μεγάλες. Τέτοιες, που αν ο θεός θελήσει να βγεις ζωντανός με το όπλο να μην έχει εκπυρσοκροτήσει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Για σένα, για τους γύρω σου και για όσους από ένα κακό γύρισμα της τύχης, θα έχουν βρεθεί στο δρόμο σου. “