#την δική μου τουλάχιστον

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Φοβερό header image οφείλω να πω

Καλοκαιρινό σπιριτ 💦🤽🏖️

[gemsofgreece]

Σε αυτή τη φάση ενοχλημένη με τα ιστορικά δοκίμια και ιστορικά μυθιστορήματα που έχουν πέραση στην Ελλάδα:

Πριν κάποιους μήνες όλα τα βιβλιοπωλεία είχαν στις βιτρίνες το Τ��αγούδι του Αχιλλέα και ήταν ψηλά στις πωλήσεις. Κα�� δε θα υπήρχε πρόβλημα με αυτό αν δε γνώριζα πόσο μηδενικό υπόβαθρο έχουμε στα Ομηρικά Έπη καθώς δε δίνουμε καμία προσοχή στην διδασκαλία τους στο σχολείο. Οπότε δε μου φαίνεται απίθανο πολλοί να θεωρήσουν ότι η Μίλλερ αποδίδει πιστά την ουσία της Ιλιάδας.

Πρώτο στις πωλήσεις είναι τώρα η Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Αντώνη Καλδέλλη, ενός αμφιλεγόμενου Ελληνοαμερικάνου βυζαντινολόγου, ο οποίος θεωρεί τους Βυζαντινούς ένα αμιγώς Ρωμαϊκό έθνος (όχι κράτος) που «κατά τύχη» (;;;) μιλούσε Ελληνικά και όχι την μητρική του Λατινική και θεωρεί την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ανάλογο των αγγλόφωνων ΗΠΑ (που πραγματικά δεν είναι από καμία άποψη)! (Όλα αυτά πριν την πραγματική επικράτηση των εθνικών κρατών.) Ούτε αυτό θα ήταν τόσο πρόβλημα αν δεν ήξερα ότι τελευταία πουλάει πάρα πολύ η αποθέωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ως της απόλυτης λευκής δυτικής χριστιανικής Ευρωπαϊκής πανίσχυρης παντοκρατορίας. Παρατηρώ ότι τελευταία πολλοί Έλληνες υπερθεματίζουν τη Ρωμαϊκότητα του Βυζαντίου διεκδικώντας ξεκάθαρα τη θέση τους μέσα σε αυτό ως πανίσχυροι των Ρωμαίων απόγονοι, ενώ ο τίτλος «Ελλήνας» και ο νεολογισμός «Βυζάντιο» απορρίπτονται ο μεν ως προσδιορισμός αδύναμων πολεμικά δειλών παγανιστών και ο δε ως ψεύτικος όρος που τονίζει την διαφθορά και τον οριενταλισμό της αυτοκρατορίας. Μη σας ξεγελά η εμμονή στην ορθότητα του Ρωμαϊκού ονόματος: οι δυτικοευρωπαίοι Ρωμαϊστές έχουν ως στόχο την ιδιοποίηση και δυτικοποίηση της βυζαντινής κληρονομιάς και οι ανόητοι Έλληνες έχουν ως στόχο την απόρριψη της ανατολικότητας του Ελληνισμού, την εύρεση μιας νέας υποτίθεται πανίσχυρης δυτικής ταυτότητας και ελπίζουν μάταια ότι έτσι θα αποκτήσουν νέα αποδοχή μεταξύ των δυτικών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δυτικοί ποτέ δεν θα τους εκλάβουν ως γνήσιους Ρωμαίους (και ούτε θα έπρεπε φυσικά, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον Ρωμαϊσμό στην Δύση) και ότι μόνοι τους επιχειρούν να βγάλουν τα ματάκια τους. Και αυτό το βιβλίο τώρα σκίζει στις πωλήσεις. Χέσε μέσα. Κατά τα άλλα, δεν αντιλέγω ότι το βιβλίο μπορεί να είναι πλούσιο σε ακριβείς ιστορικές αναφορές. Ύποπτα ενδιαφέρον είναι ότι στις πολύ θετικές (φυσικά) ξένες κριτικές είδα κάποιο παράπονο ότι ο ιστορικός δεν αναλύει εκτενώς τον πολιτισμό του Βυζαντίου όπως κάνει με τα γεωστρατηγικά και πολιτικά ζητήματα και αυτό φυσικά βγάζει νόημα αφού αν ανέλυε εκτενώς τον πολιτισμό το αμιγώς ρωμαϊκό αφήγημα θα κλυδωνιζόταν πολύ άσχημα.

Ο Mythologist αν και κάνει έργο που λείπει και είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, θεωρώ ότι υπερβολικά συχνά εξισώνει και μπλέκει την Ελληνορωμαϊκή μυθολογία και υιοθετεί την Ρωμαϊκή παρά την Ελληνική μυθολογική σκοπιά. Για παράδειγμα, ενώ αναφέρει ότι η Μέδουσα ήταν καλή αθώα κοπέλα μόνο στο Ρωμαϊκό μύθο, έχει βασίσει τα μισά του merchandise και όλες τις κατοπινές αναφορές του στην Ρωμαϊκή εκδοχή. Υιοθετεί επίσης την Ρωμαϊκή και Δυτική αρνητική στάση απέναντι στον Οδυσσέα και όχι την θετική Ελληνική. Βλέπει, δηλαδή, κι αυτός την Ελληνική μυθολογία περισσότερο μέσα από το πρίσμα και τις προσθήκες των Ρωμαίων και ύστερα όλων των δυτικών αναλυτών, ιστορικών και κλασικιστών.

Με όλα αυτά συμπεραίνω ότι διακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Έλληνες εξακολουθούν να βασίζονται κυρίως στην δυτική προσέγγιση της ιστορίας τους και όχι μόνο δεν τολμούν, αλλά ούτε διανοούνται να προσφέρουν μια δική τους πιο φρέσκια ή και πιο άμεση προσέγγιση. Δεν έχουμε ακόμα δικό μας λόγο, ούτε καν δική μας σκέψη. Φυσικά δε μπαίνω στον κόπο να αναφερθώ και στο άλλο άκρο με τα εθνικιστικά παραληρήματα ή τις ιστορικές υπερβολές και ανακρίβειες του παρελθόντος. Λείπει η μέση οδός. Λείπει μια ψύχραιμη αντικειμενική αλλά εντελώς δική μας ματιά. Και αυτό στην εποχή του Διαδικτύου και του παγκόσμιου διαλόγου θα μας πονέσει πολύ. Γνώμη μου.

[nofuckinlabels]

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σ��οτώσω τα κομμάτι�� μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

[justforbooks]

Πέθανε ο σπουδαίος παραγωγός κινηματογράφου Αντώνης Καρατζόπουλος

Ηταν συνιδρυτής της εταιρείας παραγωγής «Καραγιάννης - Καρατζόπουλος» με πλήθος τεράστιων επιτυχιών στον κινηματογράφο

Πέθανε ο παραγωγός Αντώνης Καρατζόπουλος, όπως αποκάλυψε με μήνυμά της η Άννα Φόνσου, εκφράζοντας τη λύπη της για την απώλεια.

«Έφυγε δυστυχώς και ο μεγάλος και σπουδαίος παραγωγός Αντώνης Καρατζόπουλος... Αντώνη μου Σ' ευχαριστούμε για αυτά που προσέφερες Σ εμάς τους ηθοποιούς... οφείλουμε σε εσένα πολλά... εγώ τουλάχιστον δεν θα ξεχάσω... Καλό σου ταξίδι...» έγραψε στον λογαριασμό του Σπιτιού του Ηθοποιού στο Instagram η πρόεδρός του η οποία είχε συνεργαστεί μαζί του κατά το παρελθόν.

Ο Αντώνης Καρατζόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα και από πολύ μικρός, σ��μφωνα με την επίσημη σελίδα της εταιρίας Καραγιάννης-Καρατζόπουλος ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο. Στον πατέρα του ανήκε ο κινηματόγραφος «Μπομπονιέρα» στην Κηφισιά και εξαιτίας της δουλειάς του γνώριζε καλά τον Ούγγρο κινηματογραφιστή Ζοζέφ Χεπ ο οποίος ζούσε στην Ελλάδα και εργαζόταν τα πρώτα χρόνια στον Φίνο. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να φτιάξει το δικό του εργαστήριο, προσέλαβε ως υπάλληλό του τον Αντώνη Καρατζόπουλο.

Μέσα στο εργαστήριο αυτό, ο Καρατζόπουλος έλαβε τις πρώτες του γνώσεις γύρω από τον κινηματογράφο. Μέσα σε λίγα χρόνια αγόρασε τη δική ��ου κάμερα, που ήταν απαραίτητο εργαλείο τότε για τη δουλειά του οπερατέρ και ξεκίνησε να εργάζεται ως οπερατέρ και διευθυντής φωτογραφίας. Το 1957 πήρε τη μεγάλη απόφαση μαζί με τον αδερφό του και τον πατέρα του να ιδρύσουν την εταιρεία Ι. Καρατζοπουλος και να ξεκινήσουν την παραγωγή ελληνικών ταινιών με την ταινία "Μαρία Πενταγιώτισσα". Ακολούθησαν αρκετές ταινίες όπως «ο Μιμικός και η Μαίρη(1958)», «ο Θύμιος τα έκανε θάλασσα(1959 )", "Ποια είναι η Μαργαρίτα" κ.α.

Με τον Κώστα Καραγιάννη συναντήθηκαν στο λεγόμενο «Hollywood», ένα κτίριο στην Ακαδημίας, στο οποίο στεγάζονταν τα γραφεία της Δαμασκηνός Μιχαηλίδης και πολλά άλλα γραφεία μικρότερων εταιρειών παραγωγής. Οι δύο άντρες μόλις συναντήθηκαν θυμήθηκαν ότι είχαν υπηρετήσει μαζί στο στρατό, στον ίδιο λόχο και στον ίδιο θάλαμο. Έχοντας και οι δυο τους ως μεμονωμένες εταιρείες παραγωγής κάποιες εμπορικές επιτυχίες αποφάσισαν να συνεργαστούν και να μπουν πιο επιθετικά στην αγορά του κινηματογράφου.

Η εταιρεία Καραγιάννης Καρατζόπουλος τελικά ιδρύθηκε το 1966 από το σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη τον αδερφό του Ντόντο Καραγιάννη και τον Αντώνη Καρατζόπουλο.

Την επόμενη χρονιά από την ίδρυση της εταιρείας γυρίσανε την ταινία «Το Πιο Λαμπρό Αστέρι» (1967), με το ζευγάρι Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ και κατάφεραν να κατακτήσουν την κορυφή στον πίνακα των εμπορικότερων ταινιών της χρονιάς εκτοπίζοντας την παντοκρατορία της Finos Film ".

Μετά το 1973 η παραγωγή της εταιρείας μειώθηκε κατακόρυφα, εξαιτίας της εισόδου της τηλεόρασης. Στα τέλη του ΄70 οραματιζόμενοι την ανάκαμψη του ελληνικού κινηματογράφου χρηματοδότησαν την ταινία του Θ. Μαραγκού «Από πού Πάνε για την Χαβούζα» (1978), η οποία με την τεράστια επιτυχία της, τους δικαίωσε. Παρ' όλα αυτά η τηλεόραση προκάλεσε δραστική μείωση στα εισιτήρια των κινηματογράφων και έτσι οι ταινίες που γινόντουσαν είχαν πολύ χαμηλό προϋπολογισμό και το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό. Συνολικά η εταιρεία έχει παράγει μαζί με τις συμπαραγωγές 110 ταινίες.

Το 2015 πήρε τη μεγάλη απόφασή να χρωματίσει στο εξωτερικό για πρώτη φορά την ασπρομάυρη ελληνική ταινία "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα", του ΓΙώργου Τζαβέλλα, με εκπληκτικά αποτελέσματα.

Αυτή τη στιγμή η συλλογή της Καραγιάννης – Καρατζόπουλος καλύπτει περισσότερα από εξήντα χρόνια ελληνικού κινηματογράφου, ξεκινώντας από το 1952 και την ταινία «Ένα βότσαλο στη λίμνη» και φτάνοντας στο 2022 με την ταινία «ARMY BABY».

🔔 Ο Αντώνης Καρατζόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή το μεσημέρι της Κυριακής 3 Νοεμβρίου 2024, σε ηλικία 92 ετών.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mplenefelwma]

Ήμουν 7 χρόνων όταν άκουσα για πρώτη φορά μια γιαγιά να λέει στην δική μου " τι όμορφο κοριτσάκι, εάν είχε λίγα περισσότερα κιλά θα ήταν ακόμα πιο όμορφη."

Ήμουν παιδί όταν οι γιατροί σημείωναν κάθε φορά ότι είμαι κάτω από το φυσιολογικό δεδομένου της ηλικίας μου.

Ήμουν 15 όταν ξεκίνησαν να μου πιάνουν τους καρπούς και την μέση για να δούνε εάν κλείνουν τα δάχτυλα τους γύρω μου.

Ήμουν 17 όταν μια καθηγήτρια ρώτησε μπροστά σε όλη την τάξη " εάν θα τα φάω εγώ όλα αυτά", επειδή είχα φέρει μαζί μου μια σακούλα με πρωινά για εμένα και τους φίλους μου.

Ήμουν 18 όταν μια καθηγήτρια, εν περίοδο πανελληνίων σχολίαζε συνεχώς το πόσα κιλά έχω χάσει.

Ήμουν 18 όταν ένα αγόρι που οριακά γνώριζα, είπε ότι το σώμα μου είναι για π**τσο.

Ήμουν 20 όταν πήγα διακοπές και μια κυρία σχολίασε το σώμα μου, μπροστά μου χωρίς λόγο.

Και αυτά είναι μονάχα μερικά παραδείγματα.

-

Ήμουν βρέφος όταν ξεκίνησαν οι εμετοί και κράτησαν τουλάχιστον μέχρι το δημοτικό.

Ήμουν γυμνάσιο όταν άρχισα να με μισώ για τον τρόπο που φαίνεται το σώμα μου.

Ήμουν 15 όταν προσπαθούσα να πάρω κιλά με τον λάθος τρόπο, δημιουργώντας θέμα υγείας, ευτυχώς όχι σοβαρό.

Ήμουν 16 όταν οι γονείς μου με τάιζαν στο στόμα για να μην πάθω τίποτα, λόγω κακής ψυχικής υγείας και μηδενικής όρεξης για ζωή.

Ήμουν 18 όταν ξέσπασα στην μαμά μου και προσπαθούσε να βρει λύση πώς να αποκτήσω όρεξη και ενέργεια για το φαγητό.

Ήμουν 18 όταν οι γονείς μου προσπάθησαν και ακόμα προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για να τρώω ότι θέλω αρκεί να τρώω.

Και αυτά είναι κάποια ακόμα παραδείγματα.

Για όσους φτάσατε ως εδώ, θέλω να τονίσω ότι το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό ούτε να τραβήξει την προσοχή, ούτε να προκαλέσει λυπηση. Είναι η πραγματικότητα και συμβαίνει σε πολλούς εκεί έξω, είτε άτομα με λιγότερα κιλά είτε με περισσότερα. Είναι ένας πολύ μεγάλος αγώνας για όλους, η εικόνα μας, το σώμα μας, η αγάπη και η αποδοχή για τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, αντίστοιχα και για το σώμα μας.

Μην σχολιάζεται τα σώματα άλλων ανθρώπων, δεν ξέρετε τι περνάνε ή τι έχουν περάσει. Πόσο έχουν προσπαθήσει και πόσο έχουν κλάψει, λυγίσει. Όλοι μας, ειλικρινά όλοι μας έχουμε θέματα και παλεύουμε για αυτά. Μην το κάνετε πιο δύσκολο. Μην μετράτε μπουκιες στους άλλους. Έχουμε όλοι καθρέπτες στα σπίτια μας και ξέρουμε πως είμαστε, δεν χρειάζεται να μας το τονίζεται. Ούτε βοηθάτε με αυτόν τον τρόπο, ίσα ίσα μας κάνετε να νιώσουμε χειρότερα.

Προσωπικά μπορώ να σας πω ότι είμαι καλύτερα, έχω αποδεχτεί ποια είμαι, με φροντίζω και με αγαπάω. Σε αυτό βοήθησε η ψυχοθεραπεία και η κατάλληλοι άνθρωποι στην ζωή μου που ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω άσχημα για το φαγητό ( και για οτιδήποτε άλλο), οι γονείς μου και η στήριξη- αγάπη που λαμβάνω από όλους τους συνολικά.

Να σας αγαπάτε και να σας προσέχετε. Μόνο εσείς γνωρίζετε πραγματικά την προσπάθεια σας, μην αφήνετε κανέναν να σας αμφισβητεί🤍🫂

Είστε υπέροχοι όλοι για αυτό που είστε. Να το θυμάστε.

[xamenotalento]

Γράμμα απ' τη Λιλιάνα (1)

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή. Αυτό ήταν. Σε λίγο δεν θα πετώ. Η καρδιά μου θα σταματήσει. Μου άρεσε να φτιάχνω σπίτια που δεν είναι αυτό που φαντάζεστε. Όταν σχεδιάζεις ένα κτήριο είναι σαν να φέρνεις στον κόσμο έναν άνθρωπο. Χιλιάδες πράγματα απαιτούνται για να χτιστεί σωστά το οτιδήποτε. Μία κατασκευή και ένας άνθρωπος τα χρειάζονται όλα. Γι’ αυτό, επειδή είμαι αρχιτέκτονας, ξέρω ότι τα κάνετε όλα λάθος. Είμαι θυμωμένη, που είναι κάτι σαν να σας αγαπώ, και δε με νοιάζει η γνώμη σας για μένα. Χορεύω, τραγουδώ, καπνίζω, γελάω και σας αποχαιρετώ. Αν είμαστε 11 εκατομμύρια σ' αυτή τη χώρα, 11 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν μαζί μου. Γιατί δεν ήμουν μία. Κάθε ένας από σας έβλεπε κάτι διαφορετικό σε μένα. Κάθε ένας από σας βλέπει κάτι διαφορετικό στον καθένα σας. Το πραγματικό μέγεθος του παγκόσμιου πληθυσμού δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γι' αυτό δεν είμαστε μόνο αριθμοί: Μας έχουν υπολογίσει λάθος. Εσείς που γράφετε νομίζετε ότι γράφετε ένα κείμενο, αλλά αν έχει 300 αναγνώστες, τα κείμενα που γράψατε είναι 300. Κάθε ένας απ' αυτούς κατάλαβε κάτι διαφορετικό γιατί μπήκε με τις δικές του εμπειρίες, ιδέες και άμυνες στο γραπτό σας. Ο λόγος που εξηγώ είναι ένας καλός λόγος που αποτυγχάνουν όλες οι αναλύσεις. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να μπερδέψετε τους άλλους. Προσπαθήστε να μπείτε σε μία καινούρια παρέα και θα το αντιληφθείτε αμέσως. Δείτε το έκτρωμα του Ναζισμού πάνω στον Νίτσε. Οι ποδοσφαιρόφιλοι σ��εφτείτε ένα σουτ που κοντράρει. Από την πρώτη λέξη ξεκινάει ο αποπροσανατολισμός και μερικούς σας πειράζει ο ανταγωνισμός. Τι Επανάσταση να γίνει μαζί σας; Σας βλέπω που χτυπάτε στο πάτωμα τα χέρια σαν παιδιά που τους πήραν το παιχνίδι. Τουλάχιστον τότε ξέρατε πως είναι ένα παιχνίδι. Ίσως αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσετε. Την απελπισία μέχρι να δείτε με τα μάτια της. Η ανθρώπινη ευφυΐα δεν έχει όρια κι οι περισσότεροι σταματάτε στην πρώτη πίστα μέχρι να εμφανιστεί ο αρχηγός. Εκεί κολλάτε. Ένα σας λένε, ένα καταλαβαίνετε. Κρίμα, είστε και νέα παιδιά. Ήμουν παγιδευμένη κι εγώ στην κοινωνία. Δεν ήμουν ωστόσο τόσο υπάκουη όσο εσείς. Η μόρφωσή μου δεν πρόλαβε να αποκτήσει συμμόρφωση. Σχεδόν τίποτα δεν γεννιέται. Μικραίνετε τον εαυτό σας για να χωρέσετε στην εικόνα των άλλων για σας. Γίνεστε η εταιρεία που εκπροσωπείτε, τα στενά μικροσυμφέροντά σας, η ιδιαιτερότητα της ιδιαιτερότητάς σας. Είστε όμως χιλιάδες άλλα πράγματα που καταπιέζετε και αρνείστε. Ο καθένας σέρνει εκτός από τις αλυσίδες και τις αναπηρίες του. Δεν χρειάζεται να ντρέπεται γι' αυτές. Πρέπει να ντρέπεται όταν δεν προσπαθεί να τις αντιμετωπίσει. Αν ήμασταν τέλειοι, δεν θα είχαμε να προσπαθήσουμε για τίποτα. Μιλάτε όμως πολύ, βιάζεστε να αγαπηθείτε, αν δεν πρωταγωνιστείτε στα Σόσιαλ Μίντια φοβάστε ότι δεν υπάρχετε. Πόσοι από σας παραπονιούνται για τον έρωτα ξεχνώντας να γίνουν οι ίδιοι έρωτας, να επινοήσουν τον εαυτό τους, να είναι κάτι; Δίχως έρωτα, υπάρχει μόνο εκμετάλλευση. Χωρίς το παιχνίδι, το γέλιο και τη διαφωνία, γεννιούνται τέρατα. Το μόνο που σας φαίνεται λογικό, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, είναι να ανήκετε. Σκέφτεστε μια μέρα και τις υπόλοιπες έξι ξεπλένετε την ντροπή. Νομίζετε πως η δική σας ψυχή είναι για πέταμα. Άλλες φορές απλά βυθίζεστε στην ιδιοσυγκρασία σας και προσπαθείτε να πείσετε. Στο τέλος προκρίνετε την προκατάληψή σας έναντι άλλων προκαταλήψεων. Έχετε αποτέλεσμα από πριν 348 και κάνετε τα πάντα προκειμένου να βγει 348. Σ' αυτή τη διαδικασία, σκοτώνετε σκέψεις. Το αποτέλεσμα βγαίνει πάντα όπως το θέλετε. Εγώ όμως αυτό δεν το θέλω. Είμαι περήφανη που με κομμάτιασαν τα βιβλία κι αυτή η διάλυση έμεινε η μόνη μου πεποίθηση. Ο Παπαγιώργης έλεγε ότι θα γίνει ήρωας και θα διαβάσει 10 φορές το Είναι και Χρόνος. Σήμερα δεν έχουμε τέτοιους ήρωες. Δεν είστε ��οσκοί στα γράμματα, δεν ανεβαίνετε κορφές, δεν παλεύετε με τα βιβλία, δεν ματώνετε. Μα αν δεν σας βλάπτουν, είναι άχρηστα. Αν δεν τρώτε ξύλο, βρε βλαμμένα, κλείστε τα. Ή θα φιλοσοφήσετε ξανά σαν Έλληνες ή θα λέτε παραμυθάκια. Παραμυθάκια λένε και οι παπάδες όμως. Την άγρια χαρά της κατάκτησης, που είχα στερηθεί εξαιτίας της αδύναμης καρδιάς μου, ξαναβρήκα στη βιβλιοθήκη. Έτσι ξέφευγα από την πλήξη. Κυρίως όμως πονούσα και υπέφερα. Μέσω της γνώσης κινδύνευα και εξοικειωνόμουν με το θάνατο. Τα γράμματα μου χάρισαν την αγριότητα του πολέμου. Τα μεγάλα βιβλία, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Σε τραυματίζουν, αν έχεις ψυχή, αλλά δεν μένεις ανάπηρος. Οι περισσότεροι δεν θα αντέχουν να χάνουν αθωότητα που ενίοτε ταυτίζεται με την άγνοια. Η ημιμάθεια ίσως παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια στο είδος μας. Κανέναν εξάλλου δεν άλλαξαν σε βάθος αυτά τα μαραφέτια. Να βγαίνεις απ' τα βιβλία όμως όπως ακριβώς μπήκες είναι ένας άθλος που δεν κατάφερα. Αυτό μόνο ένας βιβλιόφιλος θα μπορούσε να μας το εξηγήσει. Για μένα ήταν ο εχθρός που σεβάστηκα περισσότερο. Αν εγώ είμαι άρρωστη, εσείς είστε τυφλοί εκ πεποιθήσεως. Δεν είστε τρελοί επί της ουσίας, αυτό είναι το πρόβλημα. Γίνεστε βλοσυροί αντί να χαμογελάτε που η ζωή είναι μικρή. Δεν χαίρεστε τον ήλιο, τη βροχή, τη μοναξιά. Δεν έχετε τη σοφία του πόνου, ούτε τη σοφία του φόβου. Δεν ζείτε σαν να είναι η τελευταία μέρα, εγώ που έζησα έτσι, μπορώ να σας το επιβεβαιώσω. Γιατί καλύτεροι, πραγματικά καλύτεροι, μεταξύ μας δεν υπάρχουν με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχουν αθάνατοι. Υπάρχουν ζωντανοί και ψόφιοι. Μασκαράδες και καραγκιόζηδες. Αυτοί που αγαπούν την ομορφιά του κόσμου, την αληθινή αλήθεια του όπως είπε ο ποιητής, κι αυτοί που την αγνοούν και δεν την υπερασπίζονται. Και είναι αυτό που λείπει απ' όλους για να γίνει ό,τι ζούμε λιγάκι πιο φωτεινό: Η ομορφιά του άξιου και του μόχθου. Η ίδια η υπεράσπισή μας. Το ωραίο, με όλα τα σκοτάδια του, σαν υπόσχεση ευτυχίας. Η ομορφιά που είναι μια γυναίκα που πεθαίνει νέα όπως εγώ

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Τρίτη 22 Αυγούστου 2023, 01:50

Άλλη μια φορά που θέλω να γράψω ένα ευχάριστο κείμενο αλλά δεν μου βγαίνει. Ίσως πρέπει να συνηθίσω την θλίψη που αποτυπώνεται σε κάθε ένα κείμενο, ακόμα και όταν θέλω να περιγράψω μια όμορφη στιγμή. Κρύβω πολύ πόνο μέσα μου. Προσπαθώ να μην το δείχνω, όχι τόσο σε εσένα.

Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι ότι το τέλος μας πλησιάζει. Τι πλησιάζει δηλαδή, σχεδόν πάλι πήγες να με αφήσεις αλλά να που σε κράτησα για λίγο ακόμη. Λίγο. Είπες τόσα πολλά σήμερα, ��άθε σου λέξη με πλήγωνε όλο και περισσότερο. Είμαι δυνατή όμως, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να λέω για να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Είμαι και εγωίστρια, επίσης. Ναι, είμαι. Προσπαθώ πράγματι να κάνω το σωστό αυτή τη φορά αλλά φαίνεται πως το πρόβλημα είμαι εγώ η ίδια. Κάτι τέτοιο δεν είχα γράψει ξανά σε κάποιο άλλο κείμενο; Να που τελικά πάντα στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε.

Ζω αυτό που πολλοί ονομάζουν τα "καλύτερα" χρόνια ως τα πιο μίζερα. Κι αν δεν είχα γνωρίσει εσένα ποιος ξέρει που θα ήμουν σήμερα; Ή αν θα υπήρχα; Μου κάνεις καλό, τις περισσότερες φορές, αλλά εγώ σου κάνω κακό. Και τώρα τι; Ο ένας θα μπορέσει να προχωρήσει, σου το εύχομαι, και ο άλλος θα μείνει για πάντα κολλημένος πίσω.

Ακόμα πιστεύω σε εμάς. Αστείο ε; Μέχρι και την τελευταία στιγμή θα πιστεύω σε εμάς και σε κάτι καλύτερο. Η τελευταία στιγμή δεν έφτασε ακόμη, ευτυχώς, αλλά μπορώ να την δω να έρχεται σύντομα αν κάτι δεν αλλάξει. Αφού ξέρω τη μοίρα μου. Η ζωή με εκδικείται για πολλά λάθη τα οποία έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Μια φορά βρέθηκε κάτι καλό στο δρόμο μου, κάτι το οποίο να με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, και απλά η ζωή το παίρνει μέσα από τα χέρια μου.

Δεν θα ρίξω τις ευθύνες σε εσένα, όχι. Βλέπω εδώ μέσα πολλά άτομα που γράφουν για τους δικούς τους ανθρώπους και απλά ρίχνουν το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Δεν θα το κάνω αυτό, εδώ μπορώ να μιλήσω λίγο πιο ανοιχτά και να πω ότι ναι, εγώ φταίω, εγώ είμαι το πρόβλημα. Όχι, δεν είσαι μαλάκας εσύ, δεν μου φέρεσαι άσχημα και όχι, δεν φταις μόνο εσύ σε ό,τι μας συμβαίνει. Φταίω εγώ, τα λάθη μου, αυτό που είμαι ή μάλλον αυτό που άλλοι άνθρωποι και καταστάσεις με έκαναν να είμαι. Φταίω εγώ, που κάνω κάθε μέρα όνειρα ότι ζω το τέλειο μαζί σου ενώ απέχουμε πολύ από αυτό αλλά ξέρεις, το μέσα μου θέλει να πιστεύει ότι ακόμα έχουμε χρόνο να τα καταφέρουμε κι ας έχει αρχίσει η κλεψύδρα να μετράει αντίστροφα.

Κρύβω πολύ πόνο μέσα μου και δεν έχω κανέναν να μιλήσω, κανείς δεν με ακούει, είμαι πραγματικά μόνη. Ξέρω ότι πρέπει σιγά σιγά να κατέβω από το όμορφο και βολικό συννεφάκι μου και να αντιμετωπίσω την σκληρή πραγματικότητα. Αλλά ποιος θα είναι εκεί να με στηρίξει μετά; Η μόνη πραγματική στήριξη που έχω είναι η δική σου. Και εσύ με αφήνεις. Μας αφήνεις. Σηκώνεις τεράστια άμυνα ακόμα και όταν τα πράγματα πάνε καλά. Σα να διώχνεις μακριά σου το καλό. Σα να σου λέει κάποιος "ορίστε, θα νιώσεις καλύτερα με αυτό" και εσύ να απαντάς "δεν το θέλω, πάρτε το μακριά μου". Διώχνεις την ευτυχία αλλά γιατί; Τόσο πολύ σε έχει βολέψει η μοναξιά και η μιζέρια;

Βαρέθηκα να γράφω συνέχεια τέτοια κείμενα. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό, άλλος ήταν ο σκοπός του blog. Αλλά χρειάζομαι κάπου να μιλήσω, καταλαβαίνεις;...

[orgismenh]

Φίλη καλησπέρα συγνώμη για το anon υπάρχει λόγος που το διάλεξα..

έβγαινα με ένα παιδί εδώ και λίγο καιρό περνούσαμε τέλεια .. βέβαια έγιναν και μαλακίες ξέρω ότι φταίω , έριξα τα μούτρα μου τον έψαξα μιλήσαμε και μετά απο ένα συγκεκριμένο συμβάν απλά εξαφανίστηκε.

Του ζήτησα να βγούμε να τα πούμε και αντι να μου πεί την αλήθεια ότι βγαίνει με κάποια άλλη απλά με γήωσε και την έκανε με ελαφρά..

Η επίδηξη δύναμης και οι κρεπάλες μέσω των σόσιαλ βέβαια δινουν ι και παιρνουν.

δεν μπορώ ουτε να στεναχωρηθώ βασικά δεν ξέρω πως νιώθω πλέον..

ΒΟΗΘΕΙΑ ΦΙΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ...

Φίλη ψυχραιμία, πάρε μια βαθιά ανάσα και πάρ'το λίγο από την αρχή να ξεμπλέξεις το κουβάρι που έχεις μέσα σου. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο, σου φαίνεται ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, μιλάτε, φλερτάρετε, βγαίνετε, περνάτε όμορφα προφανώς αλλά οι συγκυρίες, οι δικές σου επιλογές, και αντίστοιχα οι δικές του τα φέρνουν έτσι που όλα ανατρέπονται και καταλήγετε στο μηδέν. Το μετανιώνεις, ρίχνεις τα μούτρα σου, παραδέχεσαι τα λάθη σου και είσαι εκεί για να τα διοθρώσεις, το δέχεται αλλά κοίτα να δεις που κάτι στραβώνει πάλι, και αυτή τη φορά εκείνος την κάνει με ελαφρά (πολύ ώριμο εκ μέρους του). Ζητάς πάλι να βγείτε, να μιλήσετε, να το διαλύσετε όμορφα τουλάχιστον και εκείνος; εκείνος σύμφωνα με όσα λες συμπεριφέρεται σαν παιδί. Και ερωτώ εγώ τώρα φίλη, θέλεις να συναναστρέφεσαι με ανώριμους ανθρώπους οι οποίοι απολαμβάνουν να δημιουργούν τοξικές καταστάσεις; όχι. Δεν υπάρχει λόγος να στεναχωρηθείς από τη στιγμή που εσύ έκανες ό,τι μπορούσες και όφειλες και κάτι παραπάνω. Ήταν καθαρά δική του επιλογή να εξαφανιστεί και να συμπεριφερθεί έτσι.

Κοίτα φίλη, εγώ είμαι λίγο ρομαντική και πολύ δραματική. Τις σχέσεις τις βιώνω σαν τη μία και τους χωρισμούς, άσε δεν ξέρω πότε μπορώ και ερωτεύομαι και ζω τη σχέση γιατί πάντα πενθώ τον χωρισμό. Αλλά ξέρεις, πιστεύω πως σε αυτόν τον πλανήτη που ζούμε, υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που θα με ερωτευτεί πολύ και εγώ ίσως λίγο περισσότερο και κάποτε θα υπάρξουμε μαζί, ίσως για δύο λεπτά, ίσως και για μια αιωνίοτητα. Μην φοβάσαι και μην βιάζεσαι. Γνώρισε ανθρώπους, μοιράσου στιγμές μαζί τους, συναισθήματα και κάποια στιγμή να είσαι σίγουρη πως θα γνωρίσεις κάτι που θα είναι μόνο για εσένα και εσύ μόνο για εκείνο, μέχρι τότε ζήσε, μην κρατάς κακίες σε κανέναν και γέμισε εμπειρίες (καλές και κακές) για να εξελιχθείς. Όλα θα πάνε καλά. Να βγεις για κρασιά με τη παρέα σου και που ξέρεις τι μπορεί να συμβεί...

[aspasiaa]

Σκαθαροζούμης 🪲

ευχή ή κατάρα να μη θυμάσαι τίποτα· εγώ άμα γεράσω είμαι σίγουρη πως θα ξεχνάω. Έτσι να καταγράψω πρόφτασα πως στο μπαλκόνι του μικρού μου σπιτιού στην Πάρο με βρήκε ένα σκαθάρι. Σχεδόν ζουμπουρλούδικο, κατάμαυρο, ήταν στη γωνία της δίκης μου πόρτας. Από όλα τα διαμερίσματα διάλεξε το δικό μου. Αν όντας μαύρο ζουμπουρλό σκαθάρι με πετάξουν από το σπίτι μου, δεν θα έχω χαρά μέσα μου σκέφτηκα και το άφησα στη γωνία που προτιμούσε για σκιά . Κάθε μέρα έβγαινα για μια εβδομάδα να δω αν είναι εκεί ακόμα και δυσπιστούσα, απόρησα τι βρίσκει στη μικρή άδεια αυλή. Μια μέρα πήγε να τρέξει να μπει σπίτι όμως το χτύπησα με την πόρτα όπως την έκλεινα . Το σκαθάρι κρεπαλιαστηκε. Τα δυο του πίσω πόδια ήταν πλέον άχρηστα και πάλευε να περπατήσει. Έτσι αποφάσισα τέτοιο κακό που του έκανε η φροντίδα η δική μου, ότι μάλλον δεν μπορώ να το κρατάω στην αυλή μου. Ντρεπόμουν που σακάτεψα αυτό που το νοιάστηκα. Τον άφησα στον κήπο και δυο ημέρες έπειτα είδα πως ήταν σε έναν ιστό αράχνης δίπλα σε μια ελιά που σκίαζε το σπίτι. Να νοιάζεσαι δεν είναι αρκετό για να μην σμπαραλιάσεις κάποιον. Σκέφτηκα πως ίσως πλέον απελπισμένος κάτω από τον ήλιο, μόνος του προτίμησε έναν ιστό που να φέρει τέλος στη ζωή που του έφτιαξα. Και σκέφτηκα πως αμα χίλια σκαθάρια έσωνα πάντα θα αναρωτιόμουν αν με εξιλέωσε εκείνο το ένα παριανό μαυροσκάθαρο. Μου φάνηκε απλό τότε και έπαψα το μυαλό μου και όλα τα εξιλέωσα. Θυμήθηκα πως κανένας τουλάχιστον δεν κατάφερε να με ταίσει στην αράχνη και ακόμα έχω δυο γερά πόδια. Είναι κομμάτι του να αγαπάς να ξεχνάς με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που ξεχνάς αμα μεγαλώνεις ; Μπήκε στη ζωή μου ένα σκαθάρι για να χρειαστεί ποτέ να το σκεφτώ. Αναρωτήθηκα τους λογους που μπήκα εγώ στη δίκη του βέβαια. Παράξενος κόσμος αυτός· μπορεί να σε συμφιλιώσει με κάτι τόσο απαίσιο όσο εγώ .

Και κάπως να σε νοιαστώ αν και μου είσαι τόσο αδιάφορος όσο ένα σκαθάρι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Πάρο .

[mpuures-non-verba]

Εγώ και το αγόρι μου είμαστε μαζί εδώ και τρία χρόνια τώρα. Αντιμετωπίζω πολλά προβλήματα με την ψυχική μου υγεία από την εφηβεία μου, χωρίς να μπορώ να δω οποιονδήποτε ειδικό για την ψυχική υγεία λόγω της οικονομικής μου κατάστασης, η οποία δεν είναι καλή. Το αγόρι μου πηγαίνει στο θεραπευτή του εδώ και χρόνια και έτσι έχει ζητήσει πολλές φορές να ξεκινήσω κι εγώ θεραπεία, καθώς πιστεύει ότι δεν εργάζομαι πάνω στον εαυτό μου όπως αυτός και επομένως δεν μπορώ να συντηρήσω τη θέση μου στη σχέση μας. Δεν έχω κανέναν φίλο εκτός από αυτόν (δεν το προκάλεσε αυτός με κάποιο τρόπο), είναι ουσιαστικά ο μοναδικός φίλος και συνομιλητής μου, η μόνη στήριξη που έχω. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι η οικογένειά μου, δεν έχουμε καλή σχέση και συχνά κατηγορώμαι για πολλά από τα προβλήματα που προκύπτουν στο σπίτι μας, είτε είναι πραγματικά δική μου ευθύνη είτε όχι. Η οικογενειακή μου ζωή αποτελεί εδώ και χρόνια μια σταθερή πηγή προβλημάτων, προκαλώντας μου βαθιά τραύματα. Όταν προσπαθώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, απλά με αγνοούν και επιμένουν στην πεποίθησή τους ότι εγώ φταίω . Έχω δοκιμάσει να διαπραγματευτώ, να τσακωθω, να εξηγήσω την πλευρά μου, να ακούσω τη δική τους, να συνομιλήσω, να εμπλέξω τρίτα μέρη, να εκφράσω τον εαυτό μου λογικά αλλά και συναισθηματικά και ακόμη και να τους γράψω γράμματα. Απλά δεν τους νοιάζει. Αυτό με απογοητεύει, με πληγώνει και με οργιάζει βαθιά, αλλά ξανά, λόγω της οικονομικής μου κατάστασης δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι των γονιών μου για να ξεφύγω από τη συνεχή ένταση και την πίεση που μου ασκούν, ούτε μπορώ να έχω κάποια εξωτερική βοήθεια σε μορφή θεραπευτή. Έτσι καταλήγω να ανοίγω την καρδιά μου στο αγόρι μου πολύ συχνά για τα πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά. Ο φίλος μου είναι ένας βαθιά λογικός άνθρωπος και συνήθως ανταποκρινεται με κριτικές για το πώς αντιμετώπισα κάθε κατάσταση και συμβουλές για το πώς να την αντιμετωπίσω όταν συμβεί ξανά. Καταλαβαίνω την ανάγκη του να δίνει αυτές τις συμβουλές, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην κατάστασή μου. Αυτό που χρειάζομαι από εκείνον είναι απλά να με ακούει και να με νοιάζεται. Να με διαβεβαιώνει ότι ναι, η κατάσταση είναι δύσκολη, αλλά δεν θα είναι έτσι για πάντα και ότι είναι εκεί για μένα και με στηρίζει. Αρνείται να το κάνει αυτό, με το λόγο του να είναι ότι δεν μπορεί να κάνει τον εαυτό του να με διαβεβαιώνει όταν δεν του έρχεται φυσικά. Και έτσι, κάθε φορά που περνώ μια δύσκολη ημέρα και ψάχνω λίγη τρυφερότητα από εκείνον, παίρνω έναν καταιγισμό άχρηστων και μη εφαρμόσιμων συμβουλών και επικρίσεων για το πώς αντιμετώπισα την κατάσταση. Τα πράγματα έφτασαν στο άκρο χθες όταν του είπα ότι δεν αισθάνομαι ότι με νοιάζεται όταν τον χρειάζομαι. Εξέφρασα ότι συνήθως με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα και ότι δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί να το δει αυτό. Τον έχω δει να φροντίζει άλλους συναισθηματικά όπως του ζήτησα να κάνει μαζί μου, με έχει φροντίσει έτσι στο παρελθόν, αλλά έχει σταματήσει για τουλάχιστον ένα χρόνο περίπου. Σύμφωνα με εκείνον, αποδέχεται ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την οικογένειά μου ή να την αφήσω πίσω, οπότε κι εγώ θα πρέπει να αποδεχτώ ότι δεν θέλει να φροντίσει μένα με τον τρόπο που τον χρειάζομαι. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό, νιώθω κενή από χθες, δεν έχω κοιμηθεί και διαλύομαι ψυχολογικά και συναισθηματικά.

Αρχικά να σου πω πως είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι και καλά θα κάνεις να το βιώσεις κι ας σε πονάει! Πρώτα από όλα, καταλαβαίνω τη θέση σου σχετικά με το να λάβεις βοήθεια από έναν ειδικό, ωστόσο υπάρχουν σε κάποιους δήμους (αν όχι σε όλους) και κάποιοι δωρεάν ψυχολόγοι ή και στις σχολές αν σπουδάζεις κάτι, οπότε μπορείς να το ψάξεις παραπάνω κάπως έτσι και ίσως βγει μια άκρη! Δυστυχώς δεν επιλέγουμε ούτε την οικογένεια μας ούτε τον τρόπο που μεγαλώνουμε, αυτό όμως μεγαλώνοντας πρέπει να μάθεις να το διαχειρίζεσαι και πρώτα από όλα να το αποδέχεσαι και να αναγνωρίζεις ότι εσύ δεν είσαι αυτό! Θα μπορούσες να τους κάνεις μια κουβέντα για τα συναισθήματα σου (εάν δεν το έχεις κάνει όντως) και να δεις πως θα το αντιμετωπίσουν, αλλιώς βρες μια δουλειά, μάζεψε λεφτά και σήκω φύγε. Προσωπικά θεωρώ ότι παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία σου το ότι ο περίγυρος σου είναι αυτό το τοξικό περιβάλλον και το αγόρι σου μόνο, είναι πολύ σημαντικό να έχεις έστω έναν φίλο για χίλιους δυο λόγους. Όσον αφορά την αντιμετώπιση του φίλου σου σε όσα του λες, αν το σκεφτείς λίγο πιο λογικά δεν είναι τόσο «λάθος», απλώς δεν σου χαϊδεύει τα αυτιά για να σε βοηθήσει να αποδεχτείς κάποια πράγματα που ίσως δεν έχεις αποδεχτεί ακόμα! Πραγματικά μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου είτε σου δώσει συμβουλές είτε σου πει πως όλα θα φτιάξουν, βαθιά μέσα σου ξέρεις ποια είναι η πραγματικότητα απλώς μάλλον δε θέλεις να το παραδεχτείς, οπότε εκτίμησε την προσπάθεια που κάνει να σε βοηθήσει! Το ότι δεν φροντίζει εσένα όπως τους άλλους είναι απόλυτα φυσικό διότι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται διαφορετική μεταχείριση. Πρέπει όμως να κάνεις κάτι για εσένα, να βρεις έστω μια ασχολία ή κάτι τέλος πάντων που σου κινεί το ενδιαφέρον για να βρεις πρώτα από όλα ένα νόημα σε κάτι και δεύτερον να ανοίξει ο κύκλος σου και να δεις τον κόσμο έξω από αυτό που έχεις συνηθίσει. Δε ξέρω αν βγάζουν νόημα όσα γράφω, ελπίζω πάντως σε αυτό και να σου έδωσα κάτι να σκεφτείς !

[dreamsarenot-enough]

υτό που δεν έχετε καταλάβει αγαπητές γυναίκες είναι ότι στους (περισσότερους) άνδρες δεν αρέσουν οι στεγνές, ανορεξικές, επιπλέουσες ωσάν κούτσουρα γυναίκες. Δική σας εμμονή είναι η δίαιτα και η απώλεια βάρους. Όχι δική μας. Γιατί εμείς τη γυναίκα την θέλουμε με πιασίματα. Πόσο αφόρετα βαρετή είναι η οδήγηση στην έρημο της Αριζόνα και πόσο συναρπαστική στις στροφές μετά την Τρίπολη; Πόσο ανούσια είναι τα σπριντ του Farfan μπροστά στις ντρίμπλες του Μέσι; Και πόσο εμφατικά ξενέρωτη είναι μια γαλήνια θάλασσα σε σχέση με μια φουρτουνιασμένη.Καμία ευθεία γραμμή. Η διαδρομή που κάνεις στο σώμα μιας γυναίκας πρέπει να είναι στρωμένη με καμπύλες. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Η γυναίκα με πιασίματα είναι δυο φορές γυναίκα γιατί…Είναι πιο τίμια στο κρεβάτι Όχι επειδή προσπαθεί να καλύψει τις ανασφάλειές της για το σώμα της, προσπαθώντας περισσότερο, όπως λένε όλοι. Αλλά γιατί αυτά τα παραπανίσια κιλά αποδεικνύουν ότι το κορίτσι ξέρει να την γλεντάει τη ζωή της. Και το ίδιο κάνει και στο κρεβάτι της. Ενώ από την άλλη, το μοντέλο θεωρεί ότι αρκεί να υπάρχει στο κρεβάτι σου για να γουστάρεις.επισης Έχει επικρατήσει η άποψη ότι η γυναίκα με καμπύλες και πιο ανοιχτή λεκάνη, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητ��ς να συλλάβει από μία γυναίκα με πιο στενή και λεπτή σιλουέτα. Και ��πορεί ο καλός σου να ακούει μωρό και να τρέχει γρηγορότερα και από τον Μπολτ, αλλά κατά βάθος τα έχει σκεφτεί όλα αγαπημένη μου…Πίνακες, γλυπτά, τοιχογραφίες, όλα δείχνουν γυναίκες με τουλάχιστον 10 κιλά περισσότερα. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι αυτά είναι τα πρότυπα της ομορφιάς ακόμη και σήμερα. Επίσης, Marilyn Monroe και Μοnica Bellucci…Επισξς είναι και πιο απλές Άλλο να αγκαλιάζει ένα μάτσο κόκαλα, και να χτυπάει πάνω σε σπονδυλική στήλη ή οπουδήποτε αλλού με αιχμηρή επιφάνεια, κι άλλο να αγκαλιάζει το απαλό δερματάκι της χυμώδους παρτενέρ.🙂🙂🙂

Αρχικα γιατί στέλνεις όλο αυτό το κατεβατό ; Ποιος ρώτησε τι αρέσει στους άντρες και τι όχι ;

Κατά δεύτερον ατάκες τύπου «η γυναίκα με πιασίματα είναι δυο φορές γυναίκα» τι προσπαθούν να πουν ; Ποιος θα κρίνει ποσο γυναίκα είναι μια γυναίκα ; Κρίνεται απο κάτι ; Και δη, από το νούμερο στη ζυγαριά ;

Το ποσα κιλά είναι μια γυναίκα δεν αφορά κανένα περα από αυτήν και σχολιακια που κάνουν body shaming είτε σε αυτές με λιγότερα κιλά είτε σε αυτές με περισσότερα κιλά δεν πρέπει να γίνονται.

Αν δεν σου αρέσει κάτι, μην το επιλέξεις και κρατά τη γνώμη σου για τον εαυτό σου.

[iakovina-kallinteri]

Λοιπόν αυτά είναι τα τραγούδια που ακούω συνέχεια τελευταία από το ράδιο και σαν πρόταση στο Spotify όποτε ίσως να είναι μηνύματα από εκείνον. Δεν ξέρω. Πάντως εγώ ξέρω μέσα μου πως έκανα τα πάντα για να είμαι δίπλα του οποιος και να είναι… είμαι σιγουρη πως αν με ήθελε και με εκτιμούσε δε θα έφευγα. Έχω φάει πολύ μοναξιά για να είμαι κάπου και να μην είμαι… όποτε ναι… ξέρω ότι για να ήμουν μαζί του δεν ήμουν συγκαταβατικά και θα έπινα νερό στο όνομα του. Θα τον είχα εικόνισμα. Για αυτό και μένω χρόνια μόνη. Αν δεν αγαπώ ΔΕΝ κάνω σχέση. Για να μου ξυπνήσει εμένα κάτι θα πρέπει να ξέρω αρχικά πως είναι από Εκείνον. Ή τουλάχιστον να νομίζω πως είναι από Εκείνον. Θα πρέπει να τον βλέπω σαν πατέρα των παιδιών μου. Να έχει βάση. Να έχει υπόσταση. Θεμέλια.

Και ήμουν πίστη σε εκείνον. Όχι όπως είναι τα αλλα κορίτσια. Όταν λέω πιστή εννοώ να μην κοιτάζω ΚΑΝ. Να μην αυνανίζομαι με άλλους. Να μην μιλάω με αλλους. Να μην βλέπω τσόντες. Να μην δίνω σημασία σε αλλους άντρες. Να μην κοιτάω τίποτα πέρα από το πατωμα. Βιβλικά πιστή. Βιβλική αγάπη. Κι αν ήταν πράγματι ο Αλέξανδρος. Εκεί κι αν ήμουν. Ήμουν πιστή και στην οικογένεια του. Γιατί δεν έπαψα να προσεύχομαι για αυτόν και τον αδερφό του. Έδειξα ταπείνωση και υπακοή και έδειξα αγάπη σαν να ήταν δική μου οικογένεια. Δεν έπαψα ποτέ να τους μνημονεύω. Ακόμη και την Κυριακή τους έγραψα στα υπερ υγείας. Μόνο την αδερφή του δεν γράφω. Δεν υπάρχει Αγία Εβελίνα στους ορθόδοξους. Δεν ξέρω από πού βγαίνει. Υπάρχει καθολικό όνομα. Δεν ξέρω πώς είναι βαπτισμένη. Δεν μπορείς να βάλεις άλλο όνομα πέρα από το βαπτιστικό όταν μνημονεύεις κάποιον.

Να με συγχωρέσεις για αυτό και για το κακό που σου έκανα με τις κατάρες από τον πόνο μου που με παρατησες και για όλες τις αμαρτίες που έκανες όσο ήμασταν μαζί και σε δαιμόνισα εγώ. Τα έχω αφήσει στο πετραχήλι, μα σε εσένα Αλέξανδρε δεν τα άφησα ποτέ.

[justforbooks]

Τι χρειάζεται για να γίνει κανείς influencer; Πώς μπορεί να με επηρεάσει μια κοπέλα, σχετικά αναγνωρίσιμη, που κρατά μια μπάρα δημητριακών και σκάει με χορηγούμενη διαφήμιση στο timeline μου σε Facebook και Instagram και με μία ευφάνταστη ή απολύτως βαρετή και κλισέ λεζάντα με παρακινεί να τη δοκιμάσω;

Πρέπει να είναι ήδη γνωστή για να το κάνει αυτό; Πρέπει απλώς να εμπλέκεται κάπως με το fitness για να με πείσει; Είμαι εγώ ως follower η δύναμη η δική της ή δύναμη της εταιρείας που της εμπιστεύθηκε το προϊόν για να το «διαφημίσει» και με όπλο τη φήμη, την αναγνωρισιμότητα ή την ιδιότητά της να του δώσει ώθηση στην αγορά; Και γιατί εδώ και καιρό –ας είμαστε ειλικρινείς- οι influencers έλκουν αρνητικά σχόλια ως αεριτζήδες, τεμπέληδες, τζαμπατζήδες;

Για να απαντήσει κανείς στα παραπάνω πρέπει πρώτα να αναρωτηθεί πού βρίσκεται: στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Στο εξωτερικό τα μηνύματα για τους influencers αυτή τη στιγμή δεν είναι ακριβώς θετικά. Όχι μόνο ��όγω  διάφορων ατυχέστατων περιστατικών, αλλά γιατί η πρώτη περίοδος, της αθωότητας, του ενθουσιασμού, του αγνού celebrity marketing τελειώνει και όλοι οι επαγγελματίες αυτού του είδους marketing οφείλουν να σκεφτούν το επόμενο βήμα τους.

(Περιπτώσεις, όπως της Selena Gomez ή της Kim Kardashian, ας εξακολουθούν να θεωρούνται εξαιρέσεις, λόγω του όγκου των followers τους: με 107 εκ. η μία και 133 εκ. ακόλουθους η δεύτερη –όσο αμφιλεγόμενη κι αν θεωρείται- καλώς ή κακώς κρατούν τα κλειδιά αυτής της υπόθεσης από κάθε άποψη είτε πρόκειται για brands είτε για τα προϊόντα των δικών τους επιχειρήσεων).

Ο προβληματισμός για το ότι το influencers marketing τελειώνει, εδώ και μήνες διατυπώνεται ανοιχτά από μέσα όπως οι New York Times και αφορά το «ταβάνι», το περιεχόμενο και την ηθική αυτού του είδους των διαδικτυακών προωθήσεων.

«Η φούσκα των influencers θα σκάσει μέσα στο επόμενο 12μηνο αν ο κόσμος δεν γίνει εξαιρετικά προσεκτικός με τα χρήματα που πετάει δεξιά και αριστερά και ενώ κορυφαία brands προσπαθούν να αγοράσουν όλο και περισσότερη τοποθέτηση προϊόντων μέσω των influencers», εκτιμούσε πριν από λίγο καιρό η Caroline Issa, υπεύθυνη μόδας και εκτελεστική διευθύντρια του περιοδικού "Tank" (α, και influencer σε ό,τι αφορά το street style).

Σύμφωνα με την ίδια, το πρόβλημα πλέον εντοπίζεται στο λάθος matching, στην επιμονή κάποιων εταιρειών να επενδύουν σε ακατάλληλα πρόσωπα και στην επιθετική διείσδυση στον χώρο ανθρώπων που ουδεμία σχέση έχουν με το marketing, με το προϊόν ή την υπηρεσία που διαφημίζουν, και το σημαντικότερο κανένα φραγμό αναφορικά με τις πρακτικές τους.

Επίσης, η αγορά των influencers –στο εξωτερικό τουλάχιστον- έχει κηλιδωθεί από τις ανάρμοστες, παραπλανητικές, αήθεις ή αμφιλεγόμενες πρακτικές. Το παράδειγμα της Elle Darby εξηγεί ίσως την ανησυχία της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου που το 2017 τροποποίησε την κατευθυντήρια γραμμή της, με σχετικές οδηγίες προς τους καταναλωτές, συμπεριλαμβάνοντας σ' αυτές συγκεκριμένες αξιώσεις από τους influencers (συγκεκριμένο όγκο followers, ποιοτικό περιεχόμενο, αποφυγή παραπλανητικών τακτικών, κ.λπ).

Όταν η κουβέντα έρχεται στα ελληνικά δεδομένα (και μεγέθη) και σ' αυτό που ζούμε ειδικά το τελευταίο διάστημα με τους Έλληνες influencers, ο κ. Αϊβαλής είναι κατηγορηματικός, εξηγώντας βέβαια ότι στη χώρα μας βρισκόμαστε ακόμη στη φάση του hype και της ανακάλυψης και όχι του απολογισμού: «Στην Ελλάδα πρόσφατα ανακαλύψαμε τους λεγόμενους influencers και έχουμε ακόμη πολλές παιδικές αρρώστιες να περάσουμε. Συνήθως δεν τους αξιολογούμε σωστά πριν συνεργαστούμε μαζί τους, δεν διαλέγουμε τους σωστούς, αλλά τους πιο γνωστούς, δεν αξιολογούμε την απόδοσή τους μετά από κάποια συνεργασία».

«Σχετικά με το αν τα χέρια στα οποία θα βρεθεί ένα brand είναι τα σωστά, θα πω μόνο πως οτιδήποτε έχει να κάνει με το web είναι ρευστό, αλλάζει καθημερινά και διαφοροποιείται και λογικό καμιά φορά τα χέρια να γίνονται μαχαίρια... Το να γενικεύουμε, όπως και σε κάθε ανάλογη περίπτωση, είναι λάθος. Η σοβαρή δουλειά έχει να κάνει με το αποτέλεσμα μιας καμπάνιας που έχει βασιστεί σε Influencers και πώς αυτό μπορεί να αποτιμηθεί. Να μπορούμε δηλαδή να δούμε και να μετρήσουμε τι έχει φέρει πίσω. Υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές ανθρώπων.

Επειδή δεν αρκεί μόνο κάποιος να ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του -και ναι, περί δουλειάς πρόκειται, εφόσον πληρώνεται-, αλλά πρέπει να είναι και το σωστό πρόσωπο, σχετικό με το brand το οποίο τον έχει επιλέξει, καθώς επίσης το ίδιο και το κοινό που τον ακολουθεί. Προσωπικά επιλέγω πρόσωπα βάσει του τρόπου που διαχειρίζονται τη διαδικτυακή τους εικόνα, αλλά και το χρόνο που το κάνουν αυτό».

Γιατί, όμως, στο ελληνικό περιβάλλον επιλέγουμε κυρίως τηλεοπτικά πρόσωπα;

«Ένα τηλεοπτικό πρόσωπο μπορεί να αποτελέσει μια εξαιρετική επιλογή, καθώς κουβαλάει και όλη αυτή την αναγνωρισιμότητα, αλλά μόνο εάν το περιεχόμενό του είναι αξιόλογο και σχετικό με το brand. Οπότε, αντιλαμβανόμαστε ότι το πιο σημαντικό είναι η επιλογή αυτών των ανθρώπων και οι λόγοι για τους οποίους γίνεται.

Ένα agency δεν θα σταθεί μόνο σε ποσοτικά αποτελέσματα, αλλά και στα ποιοτικά. Θα εξετάσει το είδος του περιεχομένου που παράγεται από τον συγκεκριμένο influencer και κατά πόσο είναι το κατάλληλο για το brand, θα ελέγξει τον τρόπο που αυτός συνεργάζεται και μετά θα τον επιλέξει για να τον προτείνει στον πελάτη του. Στη συνέχεια θα βοηθήσει τον influencer όχι μόνο να δημιουργήσει ένα αξιόλογο, υψηλής ποιότητας, περιεχόμενο αλλά θα το διαχειριστεί και θα το αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».

Μέχρι πού φτάνει, ωστόσο, η δύναμη αυτών των ανθρώπων; Πότε ξεφεύγουν σοβαρά τα πράγματα είτε προς την κατρακύλα και τη φαιδρότητα είτε προς την απόλυτη κατακραυγή; Η περίπτωση της influencer που ζήτησε δωρεάν διαμονή από ξενοδόχο του Δουβλίνου με τη γνωστή κατάληξη και η αντίστοιχ�� του YouTuber, Logan Paul είναι χαρακτηριστικές. Και για τις δύο έχουν γραφτεί πολλά και οι δύο ��ξίζουν ψύχραιμου σχολιασμού από τους γνώστες αυτής της χαοτικής αγοράς.

«Το περιστατικό με τον ξενοδόχο και την Darby ήταν κατ' εμέ λάθος συμπεριφορά και από τις δύο πλευρές. Προφανώς δεν είναι όλοι οι influencers αεριτζήδες ούτε όλα τα brands τόσο απαιτητικά και έτοιμα να σε εκθέσουν. Αλλά θεωρώ ότι μέσα από αυτή την φασαρία βγήκε και κάτι ουσιαστικό: η αγορά επιτέλους άρχισε να συζητά πιο σοβαρά το πόσο σημαντικό είναι οι μεν influencers να διαλέγουν σωστά τα brands που θα προωθήσουν και από την άλλη τα brands να αξιολογούν πιο προσεκτικά την συνεργασία και την αποτελεσματικότητα της. Σε όλες τις ενέργειες marketing πρέπει να υπάρχει σωστή στόχευση και σωστή αξιολόγηση», λέει ο Αποστόλης Αϊβαλής.

Για την Κατερίνα Πόντη, πάλι, το πιο σημαντικό, πέρα από νούμερα, τους αγορασμένους followers ή μη (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι), είναι το είδος του περιεχομένου που παράγει ένας influencer και πόσο έξυπνα το επικοινωνεί, προσθέτοντας αξία στο brand που τον έχει επιλέξει.

«Το brand awareness είναι μεν το ζητούμενο, αλλά πιστεύω ότι κανένα σοβαρό brand δεν θα ήθελε να συνδεθεί με πρόσωπα που δεν είναι σχετικά, ασχέτως με το αν έχουν ή όχι πιστό κοινό. Και εξηγώ: πιθανώς μια διάσημη πορνοστάρ να κάνει διάσημο το brand μας μέσα από τον Instagram λογαριασμό της, πριν όμως προχωρήσουμε σε μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να σκεφτούμε αν ο θόρυβος που θα προκληθεί από αυτή τη συνεργασία θα είναι τελικά θετικός ή αρνητικός.

Κι αν το παραπάνω μοιάζει απλώς φαιδρό, υπάρχει και το δραματικό παράδειγμα με πρωταγωνιστή τον Logan Paul, τον vlogger με τους 15 εκατομμύρια ακόλουθους στο YouTube και 4 εκατομμύρια στο Twitter, ο οποίος γκρέμισε την εικόνα του, συνδέοντας πιθανώς την αρνητική αυτή εικόνα με τα brand τα οποία συνεργαζόταν ή είχε συνεργαστεί στο παρελθόν».

Μιλώντας με αριθμούς πάντα, απαντά κανείς και στο κατά πόσο σοβαρή είναι αυτή η δουλειά, αφού σύμφωνα με το Forbes ένα 92% των καταναλωτών ακολουθεί πιστά κάποιον influencer και τον εμπιστεύεται κατά 94% περισσότερο από ένα τηλεοπτικό σποτ ή κάποια άλλη μορφή marketing...

Και, ναι, αυτό ισχύει και για τα ελληνικά μεγέθη, των Ελλήνων influencers, γυναικών στην πλειονότητά τους, με followers που κυμαίνονται στα 500.000 – 690.000 στις καλές περιπτώσεις, που ο λόγος γίνεται για influencers προϊόντων. Με τους άλλους, των ιδεών, των πολιτικών γραμμών και των χειρισμών, ανοίγει άλλο κεφάλαιο, καθόλου της παρούσης και καθ' όλα σκοτεινό...

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[lithia-sofou]

Αγάπη σκάλα ή Αγάπη θηλιά; 

  Δεν είμαι εδώ για να κρίνω και δεν είμαι γονιός. Έχω υπάρξει όμως παιδί, άλλοτε καταπιεσμένο και άλλοτε σχεδόν παρατημένο. Έχω υπάρξει επίσης η αγαπημένη ενήλικη διέξοδος πολλών παιδιών..  

  Με βασανίζουν πολλά ερωτήματα λοιπόν.  

  ΓΟΝΕΙΣ; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως υπήρξατε παιδιά; Πότε και γιατί ξεχνάτε όλα εκείνα τα "εγω στο παιδί μου ποτέ". Πότε και γιατί ξεχνάτε πως αυτό το παιδί μεγαλώνοντας παύει να είναι κομμάτι σας και αναπτύσσει μια δική του ανεξάρτητη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, βασισμένη στο τρόπο που μεγάλωσε αλλά μοναδική; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως αυτό το παιδί δεν είναι καν υποχρεωμένο ως ενήλικας να σας συμπαθεί; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως ��ε λίγο θα έχετε να αντιμετωπίσετε έναν ενήλικα που θα πασχίζεται να αποτελείται κομμάτι της ζωής του, μα θα τον έχετε διώξει μόνοι σας χτίζοντας ανάμεσα σας ένα τοίχο επί σειρά ετών. 

  Ξέρω πως αγαπάτε τα παιδιά σας. Μα! Η αγάπη σας πρέπει να αποτελεί σκάλα που τα βοηθά να ανεβαίνουν. Αυτή την αγάπη χρειάζονται τα παιδιά μια αγάπη σκάλα κι όχι μια αγάπη θηλιά που τα πνίγει. Σας γράφω λοιπόν μερικά πράγματα  που μοιράστηκαν μαζί μου οι μικροί μου φίλοι και κατάλαβα πως πνίγονται από μια αγάπη θηλιά που δεν αξίζει σε κανένα παιδί, και ελπίζω τουλάχιστον, αγαπητοί γονείς να μπείτε στη διαδικασία να βεβαιωθείτε πως δεν είναι  η αγάπη σας θηλιά. Και αν είναι; Προσπαθήστε να αλλάξετε.. 

  1. Φοβάμαι να πω πως δεν πείρα άριστα στο διαγώνισμα των μαθηματικών. Λες να είναι πολύ μεγάλη η τιμωρία μου;  

  2. Θα με βοηθήσεις με τα μαθήματα μου; Αν τα κάνω με τη μαμά θα με κρατήσει όλη τη νύχτα. 

  3. Θα έρθεις να ζωγραφίσουμε; Ο μπαμπάς φωνάζει, λέει πως μεγάλωσα για να κάνω μουτζούρες. 

  4. Αλήθεια; Μπορώ να φάω σοκολάτα; Η μαμά δεν με αφήνει, λέει πως θα γίνω χοντρή και άσχημη αν τρώω σοκολάτα. 

  5. Να έρθω να μείνω μαζί σου; Εσύ με αγαπάς στο σπίτι μου φωνάζουν. 

  6. Αν δεν είμαι καλή στο σχολείο θα με διώξουν από το σπίτι; 

  7. Δεν είμαι καλός στο σχολείο τουλάχιστον να γίνω αθλητής. Ντρέπεσαι και εσύ για εμένα;  

  8. Θα έρθεις την επόμενη εβδομάδα; Παίρνουμε βαθμούς και είσαι η μόνη που είσαι περήφανη για εμένα ακόμα κι αν δεν είναι όλα άριστα. 

  Αυτά είναι μερικά από όσα μου έχουν πει οι μικροί μου φίλοι και έχουν αγγίξει τη ψυχή μου. Ξέρω πως εύκολα τα παιδιά νιώθουν καταπιεσμένα ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις τους. Δεν υποστηρίζω την απόλυτη ελευθερία σίγουρα πρέπει να μάθουν να ζουν με κανόνες όπως όλοι μας άλλωστε. Αλλά προσπαθήστε να είστε δίπλα τους όχι απέναντι τους. Να σας σέβονται, να σας εκτιμούν, να σας θαυμάζουν, όχι να σας φοβούνται, να σας ντρέπονται και να σας αποφεύγουν. Υπάρχει τρόπος να θέσετε όρια χωρίς να καταστρέφετε την αυτοπεποίθηση τους. Μη ξεχνάτε τι σας πλήγωνε ως παιδιά και μην επαναλαμβάνετε τα λάθη των δικών σας γονέων, αποτελεί μια σημαντική αρχή. 

[xehasmenesithakes]

Δεν ξέρω γιατί αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά και να σου απαντήσω. Ο εαυτός μας και η σχέση μας με αυτόν είναι ένα θέμα που θα προτιμούσα με οποιοδήποτε άτομο να το συζητήσω αναλυτικά. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να σου πω τι καταλαβαίνω σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά σου και κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις μου τόσο καιρό που παρακολουθώ το μπλογκ σου. Όπως παραδέχτηκες κι ο ίδιος για ένα μεγάλο διάστημα δεν μπορούσες να αποδεχτείς τις σκοτεινές πλευρές σου, νομίζω ότι ακόμη παλεύεις με αυτές. Εννοώ ότι σίγουρα έχεις αποδεχτεί την ύπαρξη τους γενικά, ωστόσο ακόμη δεν έχεις κατορθώσει να συμφιλιωθείς με την κάθε μία από αυτές ξεχωριστά. Και είναι εντάξει αυτό Χάρη, ��σως κάτι παραπάνω από εντάξει στη δική σου περίπτωση. Είσαι ένα άτομο - όπως είπα και στο προηγούμενο ασκ - που φαίνεται τουλάχιστον, ότι δουλεύει αρκετά με τον εαυτό του όμως δεν παύεις να καταπιέζεις τον εαυτό σου προκειμένου να επιτύχεις το μέγιστο. Αυτή η καταπίεση αυτομάτως οδηγεί στη δημιουργία μιας κατάστασης που σε εξουθενώνει. Δεν μπορείς πάντοτε να παλεύεις με τον εαυτό σου, κάποιες στιγμές οφείλεις να συμβαδίζεις με αυτόν. Τα σκοτάδια μας είναι κομμάτι μας Χάρη και όσο και αν δεν τα θέλουμε, όσο κι αν προσπαθούμε να τα ξορκίσουμε ο μοναδικός τρόπος να γίνουμε πιο δυνατοί και να προχωρήσουμε προς το καλύτερο είναι να τα κατανοήσουμε και να προχωρήσουμε μαζί τους. Ναι, δεν χρειάζεται να το αφήνεις πίσω σου. Πίσω σου θα σε βαραίνει και μπροστά σου θα σε εμποδίζει. Πάρε το μαζί σου, μην το κουβαλάς, συμβάδισε με αυτό. Αποδέξου το, αγκάλιασε το και προχώρα. Αν καταφέρεις να συμβιώσεις με το σκοτάδι θα βρεις το φως που έχεις μέσα σου και θα προχωρήσεις. Και εσύ σε μεγάλο βαθμό, ασχέτως εάν το αντιλαμβάνεσαι ή το παραδέχεσαι στον εαυτό σου, το καταφέρνεις. Δουλεύεις πολύ με τον εαυτό σου και έχεις καταφέρει να εξελιχθείς πολύ, ή αυτό δείχνουν τα κείμενά σου, οι απαντήσεις σου, η στάση ζωής που υποθέτω ότι υιοθετείς και οφείλεις να σου το αναγνωρίζεις. Η καλοσύνη σου απορρέει από το φως που έχεις, τα σκοτάδια όμως είναι εκείνα που σε διαμορφώνουν, εάν μπορέσεις να γίνεις μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου θα είναι επειδή κατάφερες να δουλέψεις με όσα ήδη έχεις, οι εμπειρίες, τα συναισθήματα, οι σχέσεις, η ψυχολογία σου ανά περιόδους, είναι όλα ρευστά, η μόνη σταθερά είναι ο εαυτός σου και οφείλεις να τον στηρίζεις ακόμη κι όταν δεν είναι "καλός". Δεν έχω καταλάβει τι εννοείς στο σημείο με την παραπλάνηση. Επίσης κάτι που οφείλεις να εκτιμάς σε εσένα είναι ότι έχεις καταφέρει να αναγνωρίσεις τη σημασία της ειλικρίνειας προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Σχεδόν κανένας γύρω μας δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, είναι πολύ σημαντικό ότι προσπαθείς να είσαι. Και για να σταματήσω εδώ και να μην γράφω ολόκληρη έκθεση, δεν είσαι καν αναγκασμένος να απαντήσεις, θα πω απλά ότι φαίνεσαι ένα υπέροχο πλάσμα κι όπως είπα οι σκοτεινές σου πλευρές έχουν κάτι άκρως ελκυστικό, σου προσδίδουν μία γοητεία.

Διαβασα 3 φορες αυτο που εγραψες..εχω μεινει λιγο,θα τα σκεφτω αυτα που πες

[thetrigger]

Prolégomènes

Είχα δύο επιλογές, μάλλον τρεις στη διαχείριση του γραπτού.

Η πρώτη, να συγυρίσω όλες τις βιβλιογραφικές σημειώσεις και να συνεχίσω να παιδεύομαι με ένα ακαδημαϊκό γραπτό, ή κάτι που να φέρνει σε αυτό τέλος πάντων.

Η δεύτερη, μια και ο χρόνος που χρειάζεται είναι περισσότερος και απαιτείται επισταμένη προσοχή στο υλικό, να ξεφύγω από την αυστηρή ακαδημαική γραφή και να γράψω κάτι λιγότερο αυστηρό.

Η τρίτη, να μην ασχοληθώ καθόλου με ακαδημαική γραφή. Να γίνει μία μίξη στην αφήγηση ανεκδοτική. Χωρίς να απουσιάσουν από το κείμενο οι πληροφορίες που θέλω να δώσω για την οικονομική αποστράγγιση της χώρας.

Η αλήθεια είναι πως μετά από χρόνια και αποστασιοποίηση από την πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, δεν συντρέχει πλέον και ο λόγος ενός κειμένου τύπου 1 και 2, πιο πάνω.

Ακαδημαικοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, έγραψαν αρκετά. Από το 2010 και μετά υπάρχει ικανοποιητική βιβλιογραφία επί του θέματος, έστω και εκ των υστέρων.

Όσοι μιλούσαμε για αυτήν την πρώτη κρίση, ηθικά τουλάχιστον νιώθουμε πως κάναμε ό,τι μπορούσαμε σε όποιους χώρους, με τα πρώτα τεχνολογικά μέσα που διαθέταμε, να ορθώσουμε τις φωνές μας. “Προστατευτείτε, μην μπαίνετε σε δάνεια, αν έχετε δάνειο φροντίστε να αποπληρωθεί, μπείτε στην ασφάλεια των μετάλλων. Γίνεται ακραίο Looting”: 2005 - 2006.

Στα απόνερα της Ολυμπιάδας στην Αθήνα, η ψυχολογία βρισκόταν σε Bull Market. Κανένας δεν πίστευε, λοιδορούνταν όποιος και μόνο αναφερόταν σε Reckoning Day. Του χρεώθηκε εμμονή, συνωμοσιολογία, τουλάχιστον βλακεία.

Ο χρυσός από τότε, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, 4 φορές επάνω. Όσοι διέβλεψαν και επένδυσαν, μπήκαν αν μη τι άλλο σε ένα πολύ ασφαλές καταφύγιο.

Έτσι, δεν έχω να σημειώσω εδώ κάτι άλλο. Το αυταπόδεικτο.

Συγγενείς και φίλοι τοποθετήθηκαν μετά από προτροπές μου προστατεύτηκαν. Αυτό και μόνο αποτελεί μία ηθική ικανοποίηση.

Προστάτεψα τους ανθρώπους μου. Δεν γνωρίζω για τους αναγνώστες μου τότε, είμαι σίγουρη πως ναι. Μια και πολύς κόσμος ρωτούσε στέλνοντας μηνύματα.

Έχουμε μπροστά μας όμως μία δεύτερη σοβαρή στροφή της κρίσης που είναι προδιαγεγραμμένο να εξελιχθεί. Ο κόσμος παθός σήμερα αναγνωρίζει πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Είναι όμως μουδιασμένος από την ακραία φτωχοποίηση, με πολύ λίγες δυνάμεις αντίστασης για να σκεφτεί παραπέρα.

Εδώ θεωρώ πως πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα μπροστά μας με αισιοδοξία.

Αποφάσισα λοιπόν να μην μπω στη διαδικασία να γράψω κάτι βαρύ, αλλά κάτι ανέμελο. Κάτι που θα στέκεται στο μεταξύ, στο ενδιάμεσο. Με βιβλιογραφικές αναφορές μέσα στο κείμενο, παρενθετικά.

Κάτι που θα εξιστορεί, θα δίνει όμως και ιδέες. Κάτι, που θα περνά από συμβάντα αλλόκοτα και ανθρώπους αλλόκοτους, για να καλύψει αυτήν την ζουρλή περίοδο που έχουμε περάσει. Με την δική μου ματιά, από το δικό μου οπτικό πεδίο που είδε, κατέγραψε, επεξεργάστηκε.

Προφανώς λοιπόν θα υπάρχουν αναφορές σε ανθρώπους και καταστάσεις.

The Trigger (effect) ως τίτλος πρώτου και εισαγωγικού κεφαλαίου

“Ποιές επιπτώσεις μπορεί να έχει ένα όπλο στραμμένο πάνω σου, την κάννη στον κρόταφό σου;

Πολλές και μεγάλες. Τέτοιες, που αν ο θεός θελήσει να βγεις ζωντανός με το όπλο να μην έχει εκπυρσοκροτήσει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Για σένα, για τους γύρω σου και για όσους από ένα κακό γύρισμα της τύχης, θα έχουν βρεθεί στο δρόμο σου. “

thetrigger.sites.google.com/

https://thetrigger.tumblr.com/