#τελειώνουν κι αυτές

[allo-frouto]

Ελπιζω να σου άρεσε και να σου φάνηκε και αστείο, τουλάχιστον ένα από τα δύοο

Όπως και να έχει, και εσύ και το μπλογκ σου είστε καυλες ατελείωτες

Ήταν ευφάνταστο σίγουρα!

[krkgeorge]

αυτους κανείς δεν τους θέλει

τους μετανάστες τους κρατούμενους

τους πεντε-δέκα γέρους μες στην πολυκατοικία

τις ανύπαντρες κυρίες που ανεβάζουν τους τόνους στα τηλεπαράθυρα

τις σεξεργάτριες που τις θέλουν μόνο όταν τελειώνουν

τους ανάπηρους, τους καθηλωμένους

τους γιους τις κόρες των ποινικών

και μεις, που καθόμαστε στην άνεση της στατιστικής μας απόστασης

από περιγραφές σαν κι αυτές κι από άλλες ακόμα πλατύτερες

κι εμείς που κάνουμε για δαύτους σκέψεις και συνειρμούς

και γράφουμε εκκλήσεις χωρίς στάλα να κουνιόμαστε

εμείς, τους θέλουμε;

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-1923-8 Συγγραφέας: Έρη Ρίτσου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 48 Ημερομηνία Έκδοσης: 2001-11-01 Διαστάσεις: 22x22 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-1923-8 Συγγραφέας: Έρη Ρίτσου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 48 Ημερομηνία Έκδοσης: 2001-11-01 Διαστάσεις: 22x22 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[sense-the-mystery]

Βαρέθηκα να βαριέμαι.

Να μην θέλω το ίδιο άγγιγμα δεύτερη φορά.

Βαρέθηκα το κορμί μου να μην χορταίνει με ένα, και να θέλει να κατακτά κι άλλα κι άλλα. Και μόλις τα έχει, να φεύγει για αλλού.

Βαρέθηκα να βγάζω τη καρδιά μου από τη μπρίζα για να απολαύσω μια ηδονή που την ψυχή μου δεν την αγγίζει.

Βαρέθηκα, να ξέρω τι θέλω και να το χαζεύω από μακριά.

Θα μπορούσα  να ήμουν κάθε λεπτό καλωδιομένη με τη καρδιά μου, και επέλεξα να παίζω με τους διακόπτες.

Γιατί δεν είναι όλες οι στιγμές για έρωτες, και για κλάματα. 

Παίζω με το on/off και στο τέλος θα μείνει ένα ημιλειτουργικό κορμί, που θα αναβοσβήνει. 

Βαρέθηκα να βρίσκω τον εαυτό μου κάποιες στιγμές, να με συναντώ σπάνια, και το προσωπείο μου να δείχνει χαρά.

Δεν γίνεται να στηρίζεσαι στις ηδονές της στιγμής, γιατί αυτές κάποια στιγμή τελειώνουν.

Και μετά γυρνάς, και κοιτάς το κενό σου.

[psyxhmou]

Εκείνο το βιβλίο... Τα συναισθήματα μου...

Από μικρή με θυμάμαι πάνω από ένα τετράδιο, με μυαλό γεμάτο φαντασία... Πάντοτε με θυμάμαι να σκαρφίζομαι ιστορίες- μικρές είτε μεγάλες- όταν οι άλλοι στην ηλικία τους έπαιζαν με την παρέα τους. Και μένα η παρέα μου ήταν τα βιβλία. Τα βιβλία και τα γλυκά ποιηματάκια. Πάντα μου άρεσαν τα ποιήματα που είχαν να κάνουν με τον έρωτα.

Από μικρό κοριτσάκι, με θυμάμαι να γράφω για πριγκίπισσες και ιππότες- μιας και πάντοτε πίστευα σε παραμύθια- ξωτικά και διάφορα πλάσματα του δάσους. Και είναι γλυκό που με θυμάμαι με αυτόν τον τρόπο, πάνω από εκείνο το τετράδιο να γράφω και να ζωγραφίζω.

Ώσπου μεγάλωσα... Μεγαλώνοντας όμως δεν σταμάτησα να γράφω. Με θυμάμαι να σκαρφίζομαι ιστορίες- που θυμίζουν σαπουνόπερες ή μυθιστορήματα- δίνοντας ζωή στους φίλους μου, κάνοντας όνειρα με συνεργό το χαρτί και το στυλό.

Με θυμάμαι να ξοδεύω χρόνο, με το να σκέφτομαι εκείνα τα γαλανοπρασινα ματάκια, γράφοντας είτε ποιήματα, είτε ολόκληρα “βιβλία” με κάτι που δεν θα γινόταν ποτέ.

Και έπειτα χάθηκα... Και έπειτα σταμάτησα.

Ώσπου μια απογοήτευση με έκανε να ξαναγράψω. Να ξαναγράψω και να γράψω και να γράψω. Και όχι μόνο να γράψω για να γράψω, αλλά γιατί μου άρεσε. Ξεσπούσα.

Καθε λέξη και μια μικρή χαρά. Κάθε πρόταση και ένα μικρό χαμόγελο.

Και τα βιβλία μεγάλωναν. Να φανταστείς, κάποια στιγμή έφτασα να γράφω σε είκοσι τρία βιβλία ταυτόχρονα. Ταυτόχρονα! Είκοσι τρία βιβλία!

Και όλα μου τα βιβλία τα αγαπάω πολύ. Δεν υπάρχει χαρακτήρας που να μην με κάνει έστω και λίγο να μην τον αγαπώ, που να μην πονώ και να μην χαίρομαι μαζί του. Να μην κλαίω και να μην είμαι ευτυχισμένη. ��υτυχισμένη!

Όταν άρχισα να γράφω όμως ένα συγκεκριμένο βιβλίο, η ζωή μου άλλαξε.

Μετά από μια επιτυχία που έληξε με μεγάλη επιτυχία ή να πω καλύτερα, δύο μεγάλες μου επιτυχίες - γιατί όλα κάποτε τελειώνουν- στην ζωή μου μπήκε εκείνο το βιβλίο που τώρα το κοιτώ, και όλο μου το σώμα ανατριχιαζει.

Προφέροντας τον τίτλο, το μυαλό μου τρέχει χιλιόμετρα μακριά, ενώ τα μάτια μου βουρκώνουν. Τόσα συναισθήματα ξαφνικά. Τόσες αναμνήσεις...

«How to Forget» μπορείς να το πεις -ένας τίτλος που σε πολλούς θυμίζει κάτι κλισέ- που στην ελληνική προφέρεται «Πως να ξεχάσεις».

Το βιβλίο αυτό πραγματικά δεν ξέρω γιατί το αγάπησα περισσότεροο. Για την σοβαρότητα του; Για εκείνον τον έρωτα που δεν έζησα ποτέ μέχρι σήμερα; Γιατί εκεί ταυτιζόμουν; Γιατί εκεί ήμουν εγώ;

Κάθε συλλαβή και μια ανάμνηση, κάθε χτύπος της καρδιάς και ένα συναίσθημα.

Με θυμάμαι να έχω πονοκέφαλο, να είμαι στεναχωρημένη, αγχωμενη, χαρούμενη, χαμένη στις σκέψεις, μα να είμαι εκεί.

Όχι γιατί ήμουν υποχρεωμένη να γράψω- για εκείνα τα λίγα άτομα που διάβαζαν το βιβλίο- αλλά επειδή το ήθελα εγώ. Επειδή είχα την ανάγκη να γράψω για εκείνον, εκείνον τον άνθρωπο που τόσο πολύ ονειρευόμουν- και ονειρεύομαι, ναι ακόμη το κάνω- ότι θα συναντούσα. Ότι θα συναντήσω.

Τι κι αν ο τότε άνθρωπος που μου είχε πάρει το μυαλό είχε κλείσει πόρτες και παράθυρα για να μην μπορώ να μπω; Τι κι αν κάθε μέρα έκλαιγα και πονούσα γιατί ήταν μακριά; Εκείνος, εκείνος ο χαρακτήρας με έκανε να ηρεμώ. Με έκανε να θέλω να αρχίζω να γράφω και να γράφω, και να γράφω για έναν έρωτα που ήθελα να ζήσω, μα δεν θα τον ζούσα ποτέ.

Αλλά πέρα από εκείνον τον χαρακτήρα που θα μείνει για πάντα χαραγμένος στην καρδιά μου, αγάπησα τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά- ναιπ, ακόμα και την Μαριτίνα (!), και τον Ορφέα. Αγάπησα ακόμα και την πρωταγωνίστρια, που ακόμη και αν όλοι την αποκαλούσαν εγωίστρια και “πουτάνα”- γιατί στο δεύτερο βιβλίο έτυχε και ερωτεύτηκε εκείνον το γιατρό, και πλέον βλέπουμε την διαφορά ότι τον “Αχιλλέα” της τον αγαπάει πραγματικά, ενώ με τον Πέτρο (άλλη ιστορία που θα σας την διηγηθώ κάποια άλλη στιγμή) είναι ερωτευμένη- δεν μπορούσα να μην ταυτιστώ μαζί της, καθώς οι σκέψεις της και οι πράξεις της, θυμίζουν λίγο εμένα.

Δεν θα μπορούσα να μην αγαπώ αυτό το βιβλίο περισσότερο από την ζωή μου για πολλά ακόμη πράγματα που δεν μπορώ να περιγράψω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απ��τελεί ένα αδιάσπαστο κομμάτι μου, κάνοντας με να ζω, διαβάζοντας και γράφοντας ξανά και ξανά, κάθε σελίδα. Κάθε λεπτομέρεια.

Τι κι αν τώρα τελευταία δεν έχω έμπνευση και ο ελεύθερος χρόνος μου είναι μειωμένος; Τι κι αν απογοητεύομαι με τα κεφάλαια και θέλω να τα σβήσω; Τι κι αν εθίζομαι με κάποια πρόταση ή παράγραφο και θέλω να την φωνάξω ώστε να την ακούσει όλος ο κόσμος;

Έχω τόσα σχέδια για αυτά τα βιβλία. Και ελπίζω να κινήσω το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων ώστε να θελήσουν να μπουν βαθειά μέσα στο έργο, προσπαθώντας να γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου.

Μακάρι να μπορούσαν όλοι να δούνε πόσο ευτυχισμένη και πόσο χαρούμενη είμαι κάθε φορά που παίρνω μια καλή κριτική, ή κάθε φορά που κάποιος θέλει να ακούσει για το βιβλίο μου.

Δεν ξέρω γιατί το έγραψα αυτό, αλλά είχα την ανάγκη να μοιραστώ με κάποιον την αγάπη μου για τον έρωτα, την χαρά, την λύπη, την αγωνία, την περιπέτεια, το ροματζο, το όνειρο, το γέλιο, το κλάμα και την ανάμνηση, που βγάζουν αυτές οι σελίδες. Αυτές οι λέξεις. Αυτές οι προτάσεις. Και αυτές οι συλλαβές.

Και να θυμάστε, να είστε ευτυχισμένοι με ο,τι και αν κάνετε και ότι όλοι έχουμε ταλέντο σε κάτι. Και εγώ, μάλλον έχω ταλέντο στο γράψιμο. Στην συγγραφή και στο συναίσθημα.

Μα είμαι ευτυχισμένη! Και ο εαυτός μου:)

[nickosd]

Ελεγχος και Ελευθερια (Ναι, δεν υπάρχουν, συγγνώμη)Να σας συστήσω σε δύο μυθικά πλάσματα. Ναι, σε έναν βαθμό είναι μυθικά. Πάντα πίστευα οτι στην ζωή μου μπορώ να κάνω ότι μα ότι θέλω, με μοναδική προυπόθεση να μην πληγώνει κάποιον συνάνθρωπο μου. Αργότερα (εκατοντάδες χιλιάδες κρίσεις πανικού αργότερα) έμαθα πως τελικά τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, ούτε τόσο εύκολα. Παράδειγμα: Έχω να πληρωθώ 5 μήνες, έχω την ελευθερία να κάνω οτι θέλω; Και ναι και όχι. Τι εννοώ;Εννοώ πως ναι, μπορώ να πάω να κάνω μια βόλτα, να πιώ έναν καφέ, αλλά δεν μπορώ να ανταποδώσω ένα δώρο σε κάποιους αγαπημένους όπως θα ήθελα, άρα είμαι ελεύθερος; Και ναι και όχι. Μην μπερδέυεσαι, δεν εννοώ οτι δεν υπάρχει ελευθερία στον κόσμο. Εννοώ απλώς πως δεν υπάρχει η απόλυτη ελευθερία όπως πολλές φορές θεωρείται δεδομένο από κάποιους. Μας περιορίζουν αρκέτα πράγματα και σε τελική ανάλυση νομίζω πως ποτέ δεν θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, γιατί και να ήμασταν, πάλι θα ήμασταν δέσμιοι των επιθυμιών μας.Αλλά να σου πω και κάτι; Δεν νομίζω οτι χρείαζεται να είμαστε και πραγματικά ελεύθεροι στο σημείο που αναφέρω. Η ζωή θα έχανε πολύ από το νοήμα της και τον προσωπικό αγώνα που καταβάλλει ο καθένας μας για να συνεχίσει να την ζει. Με λίγα λόγια θα γινόταν βαρετή και εμείς δεν θα είχαμε την ευκαιρία να είμαστε τόσο μοναδικοί. Χωρίς τον φόβο δεν θα εξελισσόμασταν, χωρίς τον έρωτα δεν θα νίωθαμε λίγο πιο ζωντανοί, χωρίς τον συμβιβασμό ίσως να μην μαθαίναμε να εκτιμάμε πολλά πράγματα. Φυσικά αυτό δεν αναιρεί πως όλα αυτά είναι ζωώδης ένστικτα και χημικές ουσίες στον εγκέφαλο όλων μας. Αλλά δυστυχώς εφόσον εκεί τελείωνουν τα όρια μας, δηλαδή στο να τιθασεύουμε και να εκμεταλλεύομαστε αυτά τα όρια στον βαθμό που ο καθένας επιθυμεί, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά παρά να παίξουμε το παιχνίδι αυτό, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάποια εναλλακτική οδός (όταν βρεθεί, χτύπα ένα τηλέφωνο γιατί με ενδιαφέρει πολύ να μάθω). Από την άλλη υπάρχει ο έλεγχος και όλες αυτές οι θεωρίες γύρω από αυτόν (ο νόμος του Μέρφι και τα συναφή). Θα σου πω το εξής: Ό έλεγχος της ζωής σου ξεκινάει και τελείωνει στις επιλογές σου. Να το εξηγήσω λίγο απλά και μέσα από παραδείγματα για να μην μακρυγορούμε κι όλας: Έχω τον έλεγχο στο πότε θα πεθάνω; Όχι, απλώς ελπίζω οτι θα είναι την στιγμή που θα θέλω να γίνει. Το εάν θα με πατήσει φορτηγό αύριο δεν μπορώ να το ξέρω, ούτε είναι στον δίκο μου έλεγχο (βέβαια εαν αποφασίσω να διασχίσω τον δρόμο βλέποντας το φορτηγό να με χαιρετάει και να φωνάζει ''κοιτά με, σε πατάω μαλάκα'', είναι απλώς καθαρή βλακεία η απλώς αυτοκτονικές τάσεις). Έχω τον έλεγχο για το εάν θα βρώ την δουλεία των ονείρων μου; Πάλι όχι. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν θα προσπαθήσω να το κάνω και οτι όσο παραπάνω προσπαθώ, ενδεχομένως να αυξάνω και τις πιθανότητες του να γίνει. Αλλά και πάλι ��πορεί να είμαι άτυχος και εν τέλει κάτι να γίνει που θα με βγάλει από τον δρόμο μου ή/και απλώς να μην μου φτάσει μια ζωή για να το καταφέρω (θυμάσαι το παράδειγμα με το φορτηγό;). Έχω τον έλεγχο για να ξέρω εάν και πότε θα βρω τον έρωτα της ζωής μου;Φυσικά και όχι. Μπορεί ο έρωτας της ζωής μου να βρίσκεται αυτή την στιγμή κάπου στην Ζιμπάμπουε και να κάνει το λάθος να παντρεύεται τον λάθος άνθρωπο (δεν με έχει γνωρίσει ακόμα ντε). Μπορεί από την άλλη να βρίσκεται και στην διπλανή πόρτα και απλώς να μην το έχω αντιληφθεί. Επίσης αυτό με τον έρωτα θέλω να το ρωτήσω σε εσάς που εμπιστέυεστε όλες αυτές τις ''χαρούμενες δυνάμεις'' του σύμπαντος που φροντίζουν για το καλό της ανθρωπότητας (ακόμα τις ψάχνει η Νικολούλη αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση): Γιατί λέτε οτι τον έρωτα δεν χρειάζεται να τον ψάχνεις και οτι έρχεται πάντα εκεί που δεν το περιμένεις ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα;Αφού το ��ύμπαν υποτίθεται οτι σου δίνει οτι ζητάς πραγματικά με όλη σου την ''ψυχή'' και μέσα από την καρδία σου; Κατάλαβαινεις τώρα τι θέλω να πω;Νομίζω πως είμαστε πολύ μικροί και ανούσιοι για το σύμπαν για να ασχοληθεί μαζί μας. Όλα αυτά είναι απλώς θεωρίες που ξεκινάνε και τελειώνουν στον εγωκεντρισμό της ανθρωπότητας και την διαρκής αναζήτηση κάποιου ''ανώτερου'' που θα πάρει το βάρος της δύναμης και των συνεπειών των επιλογών μας.Οπότε λυπάμαι Μαράκι, ΔΕΝ γίνονται όλα για κάποιον λόγο, τουλάχιστον όχι στο δικό μου βιβλίο. Το μόνο πράγμα λοιπόν που μπορώ να κάνω είναι να επιλέξω και να επιλέξω σωστά ,η με άλλα λόγια να επιλέξω αυτό που θέλω πραγματικά για το τι θέλω να κάνω και απο εκεί και μετά να επιμείνω στις επιλογές μου, για όσο με κάνουν χαρούμενο, λειτουργικό και δεν δημιου��γούν προβλήματα σε κάποιον άλλον. Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά βέβαια έτσι; Δυστυχώς δεν είναι και για αυτό ακριβώς κάθομαι και γράφω όλα αυτά τα άρθρα. Γιατί η ζωή δεν είναι απλή, δεν είναι μακαρόνια. Μοιάζει πολύ περισσότερο με αυγό δεινοσαύρου στιφάδο. Οι επιλογές λοιπόν έχουν μια δύναμη που θα την χαρακτήριζα αλλόκοτη.Μπορεί κατά καιρούς να μας κάνουν να νίωθουμε εξαιρετικά δυνατοί και να γεμίζουμε αυτοπεποίθηση, αλλά μερικές φορές χτυπάνε σε αυτόν τον ωραιότατο τοίχο που ανεβάζει η πραγματικότητα όποτε θυμηθεί και που γράφει πάνω του με ωραία, έντονα γράμματα: 'Χαχαχα κοίτα τον μαλάκα έχει και άποψη''. Καλώς ήρθες στον κόσμο του να είσαι άνθρωπος. (Τρέξε να σωθείς όσο προλαβαίνεις). Θεωρία νούμερο 10: Η ζωή μοιάζει με μια τεράστια θάλασσα και οι εμπειριές με τα κύμματα. Προσπαθούμε πάντα να επιλέξουμε το κύμα το οποίο θεωρούμε οτι θα μας δώσει την καλύτερη εμπειρία. Καμία φορά όμως το κύμα καταλήγει να γίνεται εφιάλτης. Εκεί τι κάνεις; Απαξ και σε καβαλήσει πάει σε έπνιξε, άμα το καβαλήσεις εσύ όμως, άστο να σε πάει. Το να προσπαθήσεις να το ελέγξεις είναι λίγο άδικος κόπος. Αν πάρεις τις σωστές αποφάσεις παρ'όλα αυτά, ίσως βγεις και κερδισμένος. Διαφορετικά δυστυχώς έπαιξες και έχασεςΟ προορισμός δεν είναι πάντα το μέρος που κατευθύνεσαι, καμιά φορά είναι και το μέρος που καταλήγεις.

[followgeorgegr]

Πάμε Ά(ν)τα: Ρόδα είναι και γυρίζει

Ρόδα είναι και γυρίζει

της Άντας Κουγιά

Ο Σεπτέμβρης με βρήκε στην Αθήνα με νοσταλγική διάθεση. Κάτι οι βροχούλες, κάτι που ο μήνας σηματοδοτεί ούτως ή άλλως νέα ξεκινήματα, κάτι που οι σχολικές χρονιές μάς καθορίζουν ακόμη – έχουμε, δεν έχουμε παιδιά, είμαστε δεν είμαστε παιδιά. Ανάμεσα, λοιπόν, στις αθηναϊκές νύχτες, τις μεταπαραθεριστικές βροχές και τις διαφημίσεις του Jumbo και του Μουστάκα, θυμήθηκα κι εγώ τα παλιά, αξέχαστα λούνα παρκ των 90’s και early 00’s, τα οποία θυμάμαι να μου λείπουν ξανά τόσο πολύ, όταν πέρασα τις πύλες της Ντίσνεϊλαντ. Πράγματι, το χωριό του Ντίσνεϊ έχει πύλες που σε εισάγουν στο παραμυθένιο ντεκόρ των ταινιών που συντρόφευσαν τα αλλοτινά μας όνειρα. Όμως, για πάντα εμείς η γενιά των 90’s, θα νοσταλγούμε εκείνο το λούνα παρκ της λεωφόρου Βεΐκου λίγο πριν το άλσος, ανεβαίνοντας προς Μαρούσι.

Η Ντίσνεϊλαντ στο μακρινό 2004

Η εικόνα που θα παραμείνει για πάντα αναλλοίωτη στη μνήμη είναι πώς αλλάζει όψη το ροζ πριγκιπικό καστράκι ανάλογα με τις ώρες της ημέρας. Ονομάζεται «το κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης», είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να είναι ορατό από κάθε σημείο του πάρκου και ενώ σε όλα τα άλλα αντίστοιχα πάρκα του κόσμου υπάρχουν ακριβή αντίγραφα αληθινών κάστρων, αυτό είναι ξεκάθαρα αποκύημα της φαντασίας των δημιουργών. Προσωπικά, θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για την ακριβή υλοποίηση του λογοτύπου που πέφτει στην αρχή των ταινιών και μας υπενθυμίζει ότι μέσω της Ντίσνεϊ θα μπαίνεις για πάντα στον κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στο εφικτό και το ανέφικτο. 

Γύρω από το κάστρο, βρίσκεις 5 κύριους «τόπους». Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην Main Street. Την 10η πρωινή αντίκρισα έναν εμπορικό δρόμο, που παραμπέμπει στις Η.Π.Α του 1870. Αυτός ο τομέας είναι γεμάτος με κάθε λογής καταστήματα, εστιατόρια, καφέ, ζαχαροπλαστεία. Για την ακρίβεια η Main Street είναι μια πιστή αναπαραγωγή της πόλης Μαρσελίν του Μιζούρι των Η.Π.Α, η πόλη που μεγάλωσε ο Walt Disney. 

Η 12η μεσημβρινή με έκανε να συνεχίσω στην Fantasyland. Σε αυτόν τον τομέα, μπαίνουμε στη χώρα των παραμυθιών και αισθανόμαστε σαν να πρωταγωνιστούμε σε ένα από αυτά. Κύριες ατραξιόν τα Alice in Wonderland, It’s a small world, Dumbo the Flying Elephant και Peter Pan’s Flight. 

Συνάντησα την Άγρια Δύση του 19ου αιώνα που ακούει στο όνομα Frontierland την 13η μεσημβρινή με κύριες ατραξιόν τα Big Thunder Mountain, Phantom Manor και Thunder Mesa Riverboat Landing. Στα 15 μου όμως, μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε η Adentureland με τους Πειρατές της Καραϊβικής να είναι φίσκα από τις ουρές –μόλις είχε βγει η ταινία–  και το ίδιο συνέβαινε στο Indiana Jones et le Temple du Peril, εφόσον είναι από τα αγαπημένα των περιπετειωδών προσωπικοτήτων. Δεν μπήκα ποτέ καθώς από μακριά ηχούσαν τα ουρλιαχτά όταν γυρνούσε εκείνο το κατασκεύασμα ανάποδα. Τελευταία και για λίγο μεγαλύτερους, η Discoveryland με ξεκάθαρες παραπομπές στο διάστημα, στο φουτουριστικό στοιχείο, στο Star Wars για να μιλήσουμε με ταινίες και πάλι.

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις περιηγήσεις, γίνονταν παρελάσεις με τους αγαπημένους ήρωες των ταινιών ανά μία ώρα ή τους συναντούσες και έβγαζες φωτογραφία μαζί τους –είχα Polaroid και αγνοούνται οι φωτογραφικές μνήμες–, έβρισκες εστιατόρια να τσιμπήσεις (αδιανόητο εστιατόριο υπήρχε μέσα στην ατραξιόν των Πειρατών), ξενοδοχειακές μονάδες που σου έκοβαν την ανάσα, γλυκοπωλεία και ενθύμια κάθε λογής.

Από εκείνη την ημέρα μου έχει μείνει ένα μπρελόκ με τον Μίκυ να κρατάει ένα «Α», μία πιτζάμα με κάλτσες με τον Ταζ και μία κούπα με την Νταίζη Ντακ. Όλα τα άλλα, όπως τον χάρτη, τις αφίσες και τις λεπτομέρειες, τα αλλοίωσαν ο χρόνος, οι μετακινήσεις και η ενηλικίωση. Μία ανάμνηση που παραμένει αναλλοίωτη: μετά την βραδινή παρέλαση, τα πυροτεχνήματα γύρω από το ροζ καστράκι. Εκεί που η Ντίσνεϊ σε κάνει να πιστέψεις ότι όλα είναι δυνατά, ειδικά αν είσαι έφηβος.

Παιδική ηλικία με φόντο μια μπαλαρίνα κι ένα πειρατικό καράβι

Απέναντι από τις καφετέριες του Γαλατσίου, υπήρχε ένα λούνα παρκ χωρίς όνομα. Απλά το ��λεγαν όλοι «λούνα παρκ». Φυτεμένο ανάμεσα στα δέντρα, γεμάτο αληθινή αγάπη και φωνές συνομηλίκων, όποιος έχει περάσει την παιδική του ηλικία εκεί είναι τυχερός. Δεν θυμάμαι να σας ξεναγήσω ούτε αν παίρνατε τη μνήμη μου σε τσιπάκι όπως είχε δείξει μια φορά η σειρά Black Mirror. Ως εκλάμψεις μου έρχονται το ψάρεμα και η σκοποβολή –για να κερδίσεις αρκουδάκι έπρεπε να κάνεις τάμα–, το σπίτι του τρόμου που ποτέ δεν τρόμαζες, την μπαλαρίνα που η φούστα της χρησίμευε για να σε πηγαίνει πέρα δώθε και το πειρατικό καράβι. 

Πάνω απ’ όλα όμως θυμάμαι τη ρόδα. Και τον κύριο που χειριζόταν την ρόδα. Ένας παππούς που πάντα σε θυμόταν και σε παρακολουθούσε για να δει αν θέλεις να κατέβεις ή όχι. Γιατί τότε το στοπ γινόταν με νοήματα.

Τα βράδια σε έβρισκαν με χώμα και χαλίκια στα παπούτσια, μυρωδιά καλαμποκιού στα μαλλιά, ζαχαρωμένο με μαλλί της γριάς από πάνω ως κάτω και μερικές μάρκες που δεν πρόλαβες να χρησιμοποιήσεις. Τη μέρα που πήγαμε και το είδα κλειστό, φορούσα ένα ροζ γούνινο μπουφάν και το έκανα μούσκεμα από το κλάμα.

Τι ήταν εκείνο το λούνα παρκ; Ασφαλές; Όχι. Εξτραβαγκάντ; Σε καμία περίπτωση. Ήταν όμως το παραμυθένιο μέρος της Ελλάδας του ‘90, πραγματική Αθήνα που είχε μόλις αρχίσει να μετακινείται προς τα προάστια. Σήμερα πια, είναι καταφύγιο αναμνήσεων. Μια ρομαντζάδα ή μάλλον μια παιδική ματιά που πάντα θα αναζητάς ως ενήλικας.

Όταν τα χρόνια πέρασαν και βρέθηκα στο Allou Fun Park, ξενέρωσα. Είναι πάρα πολύ ωραίο, μην υποθέσετε το αντίθετο. Όμως αυτή η συγχρονιά, η ευρωπαϊκή τάξη και ασφάλεια, το «φαίνεσθαι» που προκαλούσε ίλιγγο, με έκανε να θέλω να ξαναγυρίσω στο λούνα παρκ στο Γαλάτσι. Όταν ανέβηκα στη ρόδα –σε μια προσπάθεια να δω έναν ενήλικο έρωτα με παιδική ματιά–, ο κύριος ��τον μοχλό μετρούσε τους γύρους για να μας κατεβάσει και κανέναν γνωστό δεν καλησπέρισε. Άσε που δεν ήταν κύριος, αλλά 30άρης, σχεδόν συνομήλικός μου. 

Φυσικά, το Allou αποτελεί και θα αποτελέσει το καταφύγιο μνήμης των σημερινών παιδιών. Κι εγώ όταν οδηγώ στον Κηφισό, βλέπω από μακριά το στεφάνι με τις κούνιες και χαμογελάω γιατί μου θυμίζει ότι αυτό το «παιχνίδι» το είχα κάποτε σε Playmobil. Αλλά για μένα, περισσότερο είναι ένα σήμα κατατεθέν που προσφέρει φώτα θαλπωρής.

Αγαπητοί μου φίλοι, όχι δεν μοιάζει σε τίποτα η Ντίσνεϊλαντ με τα λούνα παρκ της Αθήνας και με κανένα άλλο του κόσμου. Όμως, προσωπικά, έχω μια αγάπη για τα ταπεινά, για όσα δεν φωνάζουν, αλλά κρύβουν κομμάτια αληθινής ζωής που σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις, μνήμες που ενεργοποιούν ακόμη και τις αισθήσεις, κομμάτια γης που διαμόρφωσαν αυτό που είσαι σήμερα. Και απεχθάνομαι την τάξη και την τελειότητα γιατί ξέρω ότι τα όμορφα κρύβονται στην αταξία και στα ατελή.

Έτσι, αγαπητοί μου φίλοι, μπορεί να μην μοιάζουν, αλλά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα το ένα από το άλλο.

[alexithimiki]

04:42

Το τελευταίο καιρό

Κάθε βράδυ

Ξημεροβραδιάζει με τη σκέψη μου

- σ’ εσένα.

Τρομάζω με όσα κατάφερα να ξεχάσω

Τρομάζω για όσα ένιωσα.

Που πάνε οι έρωτες όταν τελειώνουν;

Ό,τι φάνταζε για πεπρωμένο

Ντύθηκε αδιέξοδο με κορδέλες κόκκινες

Προβλέψιμος ο προορισμός

Θολές οι σημάνσεις “προσοχή”

Μια μπόρα αμετάκλητη

Μέχρι που οι ουρανοί καθάρισαν

Οι χείμαρροι στα μάτια μου

- έπαψαν.

Οι επιφάνειες γαλήνεψαν

Έξω άνθισε το γιασεμί.

Τις χαρακιές τις έκανα κομμάτι μου

Έγιναν μικροατυχήματα στο πίνακα

Χωρίς αυτές, τις μουτζούρες

Θα άλλαζαν όλα.

Κάθε μια, αντανακλά

Εξομολόγηση επιβίωσης

Έως ότου βρήκα το θάρρος

Και κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέφτη

Εξομολόγηση δύναμης 

Το βλέμμα και τα χείλη μου

Σε τέλειο συγχρονισμό 

Να φτιάχνουν καμπύλες 

Και στροφές που φάνταζαν επικίνδυνες.

Κι εκεί

Γύρω στις 5 παρά τέταρτο

Η αδρεναλίνη ξαπλώνει δίπλα μου

Μ’ αγκαλιάζει

Μ’ ανταμώνει με βλέμμα τρυφερό

Δεν με ζάλιζαν ποτέ οι στροφές

Παρά μόνο, έκλεινα τα μάτια.

[spoilersgr]

Mια νέα μεγάλη έκπληξη επιφυλάσσει το χαμογελαστό προσωπάκι του ERTFLIX, καθώς από σήμερα έγινε πλέον και εφαρμογή (app) και είναι διαθέσιμη -εννοείται δωρεάν- σε όλα ανεξαιρέτως τα κινητά τηλέφωνα και τα tablets. Κι έτσι με το πάτημα, πλέον, ενός μόνον κουμπιού, όλοι μπορούν να παρακολουθούν οπουδήποτε και οποτεδήποτε τις δεκάδες ταινίες, τις ξένες σειρές, τα ντοκιμαντέρ, το παιδικό και αθλητικό πρόγραμμα και, βέβαια, τις εκπομπές που φιλοξενεί το ERTFLIX από τα κανάλια και το Αρχείο της ΕΡΤ. Oι εκπλήξεις, όμως, δεν σταματούν εδώ! Από σήμερα, το ERTFLIX έχει πολλές νέες κατηγορίες για να γίνει ακόμη πιο εύχρηστο στους φίλους του. Οι δεκάδες ταινίες που μπορεί κανείς να δει, ανά πάσα στιγμή, χωρίστηκαν σε κωμωδίες, περιπέτειες, δραματικές και παιδικές, ενώ και οι ξένες σειρές ταξινομήθηκαν σε δύο κατηγορίες. Σε αυτές που μπορεί κανείς να δει όλα τα επεισόδια όλων των κύκλων όποτε το επιθυμεί -ονομάζονται πλήρεις– και σε εκείνες που παραμένουν στο ΕΡΤFLIX για λίγες μόνον εβδομάδες (catch up), αφού προβληθούν στα κανάλια της ΕΡΤ. Εννοείται, τέλος, ότι στο ERTFLIX μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση ακόμη κι αν δεν έχει smart τηλεόραση ή έξυπνο κινητό μέσα από την ιστοσελίδα ertflix.gr, ενώ πολύ σύντομα το περιεχόμενο της νέας on demand πλατφόρμας θα εμπλουτισθεί με ακόμη περισσότερες ταινίες και σειρές, που ετοιμάζει η ΕΡΤ ενόψει της νέας σεζόν που αρχίζει. Γιατί στο ERTFLIX οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν ποτέ…Πηγή: TVNEA.COM Σύμφωνα με πληροφορίες του tvnea.com

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-1923-8 Συγγραφέας: Έρη Ρίτσου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 48 Ημερομηνία Έκδοσης: 2001-11-01 Διαστάσεις: 22x22 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-1923-8 Συγγραφέας: Έρη Ρίτσου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 48 Ημερομηνία Έκδοσης: 2001-11-01 Διαστάσεις: 22x22 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[the-female-warhol]

Δεν ξέρω εάν...

Δεν ξέρω εάν «φταίνε» τα δειλινά, γιατί τα δειλινά είναι δώρα από μόνα τους. Σίγουρα, όμως, μού δημιουργούν μια νοσταλγία; για τις στιγμές που πέρασαν χωρίς να με «αγγίξουν» γιατί εγώ το διάλεξα, και για τις στιγμές που ελπίζω να έρθουν. Μέρες σαν κι αυτές, χειμερινές αλλά με λιακάδα, μου αρέσει να παρατηρώ. Μου αρέσει να χαζεύω αγνώστους γύρω μου, και να ακούω το τραγούδι της σιωπής τους. Για μένα αυτό, ήταν από την παιδική ηλικία ένα είδος «παιχνιδιού». Ένας λόγος, άλλωστε, που διάλεξα τη διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού, ήταν κι αυτός, και γιατί όλα αρχίζουν και τελειώνουν με μας τους ίδιους. Όταν, λοιπόν, τους κοιτάζω, προσπαθώ να φανταστώ τις ζωές τους όταν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. Τότε, μόνο, μπορείς να καταλάβεις, αλλά ποτέ δεν πρέπει να κρίνεις. Κατά βάθος, είναι αλήθεια ότι όλοι μας κρύβουμε χαμένες Ατλαντίδες, θησαυρούς κι άλλα ψυχικά αγαθά, που μας καθιστούν ικανούς για τα μεγαλύτερα κατορθώματα. Αλλά με αυτά και μ ’αυτά, ο κόσμος τρέχει, όλο τρέχει για κάποιο πρόσωπο ή για κάποιο λόγο, που ναι μεν μπορεί να φαντάζει πραγματικός, αλλά στην ουσία είναι η αντανάκλαση των χαμένων ονείρων μας, μιας θαμμένης παιδικής αθωότητας, μιας ασπρόμαυρης καθημερινότητας. Έτσι, επιλέγει να μην εμβαθύνει, να μην θέλει να «βουτήξει» στο χάος της ψυχής του. Μην ξεχνάμε άλλωστε, όπως έχει πει κι ο Friedrich Nietzsche, ότι «χωρίς κανείς να έχει το χάος μέσα του, δεν μπορεί να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει». Και δεν ξέρω εάν είναι η κοινωνία, ή ο τρόπος που μεγαλώσαμε, αλλά τα «χαρτιά» είναι ήδη μοιρασμένα, όπως οι ρόλοι σε μια πρεμιέρα θεάτρου. Κάθε μέρα, θα πρέπει να είναι η πρεμιέρα της ζωής μας. Μόνο εμείς, έχουμε τη δυνατότητα να τα «παίξουμε» όπως θέλουμε, και να βγούμε «��ερδισμένοι», ή «τυχεροί», «χαμένοι» ή «άτυχοι». Κάθε ηλικία, απαιτεί και διαφορετική «ερμηνεία» του ρόλου, είτε διαλέξουμε τον «περπατημένο/γνωστό» δρόμο, είτε τον «άγνωστο». Εξάλλου, κάθε στιγμή που περνά, είναι μια επιλογή, δίχως την ταμπέλα του σωστού ή λάθους, όλα οδηγούν κάπου. Όσον αφορά την προσαρμογή, δεν κατάλαβα ποτέ εάν είναι ευχή ή κατάρα, εφόσον θεωρείται πρόδρομος της συνήθειας και της ρουτίνας. Ο καθένας είναι φαινομενικά ελεύθερος να αποφασίσει. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι, η πλειοψηφία λατρεύει και τη ρουτίνα και τις ψευδαισθήσεις, και τη «γυάλα», απλά επειδή φοβάται να το παραδεχτεί φωναχτά, γιατί έτσι θα γκρεμιστούν τα ψεύτικα κάστρα της, και από βασιλείς θα γίνουμε αυλικοί σε μια ουτοπία ψεύδους κι επιφάνειας. Εν τέλει, το μόνο πράγμα που δεν εύχομαι σε κανέναν, είναι να γίνει «σκλάβος της συνήθειας», ή «κομπάρσος» στις ζωές ρηχών ανθρώπων, δίχως ηθική πυξίδα και μέτρο. Κι όσο δύσκολα, κι όσο μονότονα και καταθλιπτικά εάν φαντάζουν μερικές φορές όλα, να θυμάσαι ότι οι στιγμές είναι «τρένα», που έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας ή παίρνοντας μνήμες, συναισθήματα κι ανθρώπους.

[maxmaggr]

Βραζιλία και φαβέλες: H άλλη όψη της πανδημίας

Πηγή εικόνας: reuters.com Την εξαθλίωση των ανθρώπων που ζουν στις φαβέλες της Βραζιλίας, ήρθε να κάνει χειρότερη η πανδημία του Covid-19 και το lockdown. Η πραγματικότητα όλων όσων ζουν στις φαβέλες δεν διαφέρει και πολύ από την οικονομική δυσχέρεια που έφερε το κλείσιμο των καταστημάτων και των σχολείων. Μέχρι τώρα, οι πυκνοκατοικημένες φαβέλες μαστίζονταν από πλημμύρες και ένοπλες επιθέσεις συμμοριών και εμπόρων ναρκωτικών. Δηλητηριώδη και επικίνδυνα φίδια περνούσαν μπροστά από τα σπίτια και όλα αυτά να συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον με φτωχές συνθήκες υγιεινής. Ακόμη, τα σπίτια συχνά είναι κατασκευασμένα από φτηνά υλικά και πολλά από αυτά δεν διαθέτουν ηλεκτρικό ρεύμα. Πολλές οικογένειες μετά το κλείσιμο των επιχειρήσεων αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην για τα μέλη τους. Πολλά από τα παιδιά που ζουν στις φαβέλες έτρωγαν στο σχολείο, τώρα κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο. Τα επιδόματα που δίνει οι κυβέρνηση σε καταγεγραμμένους και μη εργαζόμενους δεν είναι ικανά να καλύψουν τις ανάγκες των φτωχών κατοίκων. Στις φαβέλες, όπως χαρακτηριστικά λένε οι κάτοικοι: «Δουλεύουμε τα πρωί για να έχουμε φαγητό το απόγευμα». Τα είδη υγιεινής, αντισηπτικά μαντηλάκια, μάσκες και γάντια είναι πολύ ακριβά. Μπορούμε να σκεφτούμε έτσι, ότι είναι πολύ εύκολο να εξαπλωθεί o κορωνοϊός σε αυτές τις συνθήκες επιβίωσης, όταν μάλιστα, προηγουμένως, έχει επαναληφθεί το σκηνικό με τη φυματίωση και τον ιό Zika. Τα 14 εκατομμύρια των ανθρώπων που κατοικούν στις φαβέλες σε όλη τη Βραζιλία, βιώνουν τα αποτελέσματα της διχασμένης πολιτικής ηγεσίας ως προς την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο Βραζιλιάνος πρόεδρος Μπολσονάρου υπήρξε από την αρχή αντίθετος ως προς το lockdown, λόγω των οικονομικών επιπτώσεων, ενώ άλλοι αξιωματούχοι συμβούλευσαν το λαό να παραμείνει στα σπίτια. Στο κλίμα αυτό της σύγχυσης, κάποιοι κάτοικοι ανέλαβαν να καθαρίσουν κοινόχρηστους χώρους στις φαβέλες. Επιπλέον, οργανώσεις σε όλη τη χώρα, αναλαμβάνουν να προσφέρουν την αποστολή βασικών αγαθών στου κατοίκους. Οι ανάγκες είναι τεράστιες και τα αποθέματα τελειώνουν γρήγορα. Στις φαβέλες, όπου οι κάτοικοι ήταν ήδη εξαθλιωμένοι οικονομικά, τα νοικοκυριά – όσα από αυτά διαθέτουν προμήθειες – δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των μελών τους για περισσότερο από μία εβδομάδα. Η πανδημία σύμφωνα με πολλούς, είναι ικανή να «δώσει φως» στις φαβέλες και στις συνθήκες ζωής των κατοίκων τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Πλέον, είμαστε μάρτυρες της κοιωνικοοικονομικής ανισότητας λόγω ενός ιού που δεν κάνει διακρίσεις. Ακόμη όμως κι αν όλα τα στρώματα είναι ικανά να πληγούν από τον ιό, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν είναι προνόμιο όλων. Σε αυτό το κλίμα της κοινωνικής απομόνωσης καλούμαστε να δούμε ένα διαφορετικό αύριο προσαρμοσμένο στη νέα ανάγκη που προέκυψε, αυτή της αδιαπραγμάτευτης ανθρώπινης επαφής χωρίς όρους. Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο: «'We're abandoned to our own fate': coronavirus menaces Brazil's favelas» ανακτήθηκε από: https://www.theguardian.com/global-development/2020/apr/14/were-abandoned-to-our-own-luck-coronavirus-menaces-brazils-favelas?fbclid=IwAR1NSHXFe6hKYw2wR_yfzLA6JWaV4pRt6rbOiwPKPLIZ8Wov8P1Yykaz7cI «The Brazilian favela resident who saw coronavirus coming». Ανακτήθηκε από: https://edition.cnn.com/2020/04/09/americas/brazil-coronavirus-favela-intl/index.html Read the full article

[followgeorgegr]

Θωμάς Φώτης: το νοσταλγικό μου ηπειρώτικο Μανχάταν

Ο γνωστός τραγουδοποιός μάς ταξιδεύει σε μια αθώα, πέρα για πέρα αληθινή, εκδοχή της Άρτας. Μόνιμος κάτοικος ο ίδιος ενός ηπειρώτικου χωριού, την έβλεπε γεμάτη θαύματα και ανέλπιστες ομορφιές, ενώ δεν ξεχνά στιγμές που έζησε εκεί και τον καθόρισαν ως άνθρωπο. Με τα μάτια του παιδιού που ήταν και είναι ακόμη, ο Θωμάς Φώτης επιφυλάσσει στο FollowGeorge.gr μια ξενάγηση στα παλιά μαγαζιά, στα παγωτατζίδικα, στις γιορτές και τα πανηγύρια, στο καρναβάλι που ήταν γυναικεία υπόθεση, στα πρώτα φιλιά και στις ατέλειωτες, ρομαντικές βροχές της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ηπείρου.

Κατεβαίναμε, που λες, δύο φορές το μήνα από το χωριό μου δεκάδες χιλιόμετρα δρόμου με στροφές μέσα στα λεωφορεία της γραμμής για να πάμε στην πρωτεύουσα του νομού. Τους οδηγούς των λεωφορείων τους ξέραμε όλους με τα επώνυμά τους. Ο Μαρέτης, ο Κουλούρας και τόσοι ακόμα που φάνταζαν σαν τους μικρούς μου ήρωες που με οδηγούσαν στην αγαπημένη μου πόλη.

Τέλη της δεκαετίας του ‘80 κι εγώ με κοντά παντελονάκια δίπλα απ’ το φουστάνι της μαμάς. Θυμάμαι και νιώθω σαν να ’ταν χθες τις μυρωδιές της πόλης. Κατεβαίναμε στα Κ.Τ.Ε.Λ. που τότε ήταν ακριβώς δίπλα απ’ το πανέμορφο κάστρο της. Με τα πόδια ως στο κέντρο, στην οδό Σκουφά (η Ερμού και η Σταδίου της Άρτας μαζί).

Τρεις καστανάδες, ο ένας στην είσοδο της πόλης. Χάρτινο σακουλάκι, καμιά δεκαριά κάστανα μέσα και η ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Τα ψώνια της μαμάς που τα βαριόμουν, τα τσαγκάρικα, οι επιδιορθώσεις ρούχων, βιτρίνες, δουλειές σε υπηρεσίες. Με το μάτι μου έψαχνα το πρώτο παιχνιδάδικο. Παράδεισος! Ελάχιστα από αυτά τα έχω κρατήσει στο πατρικό μου. Λάτρευα τις σβούρες. Δεν έχω ξαναβρεί σαν αυτές που έπαιρνα στην Άρτα πουθενά αλλού στη ζωή μου! Το πρώτο ποδηλατάκι με τις τρεις ρόδες και τη σέλα τύπου πολυθρόνα στα 7 μου και λίγο αργότερα το κανονικό όπου κλασικά έλιωσαν μέχρι και οι ζάντες ώσπου να γίνει παλιοσίδερα... Πρώτη βόλτα στη Σκουφά που τότε δεν είχε πεζοδρομηθεί και πρώτη σαβούρα στην πλατεία Κρυστάλλη... Όλα τα θυμάμαι και τα αναβιώνω.

Μεσημέριαζε, λοιπόν, και η πλατεία Μονοπωλίου (Μονωπλιό) έσφυζε απο ζωή. Παγωτό χωνάκι, τεράστιο μηχανής, βουτηγμένο σε μαύρη σοκολάτα και να στάζουν σιρόπια μέχρι και τα παντζάκια μου.

Κάθε περίπτερο που σεβόταν τον εαυτό του τότε είχε κι ένα μικρό λούνα παρκ δίπλα του. Το αυτοκινητάκι με τα κέρματα, το αλογάκι που σε τραμπάλιζε και μια ακαθόριστη φιγούρα που δεν κατάλαβα ποτέ τι ακριβώς ήταν, έβγαζε και μια τσιρίδα περίεργη και εννοείται έπρεπε να μπω σε όλα! Πριν φύγουμε το απόγευμα πίσω για το χωριό, τρώγαμε σε κάποιο από τα πολλά παλιά εστιατόρια. Οι καλύτερες συνταγές: νόστιμα, αγαπησιάρικα μαγειρευτά και ψητά χωρίς πολλά πολλά, μα με όλη τη νοστιμάδα του κόσμου.

Η Άρτα της εφηβείας μου αργότερα έγινε το καταφύγιο. Είχα τα πρώτα μαθήματα στο Ωδείο πίσω απ’ τα Ψαροπλιά, τους πρώτους έρωτες, τα πρώτα φιλιά. Ώρες ατέλειωτες στο κατάστημα το μοναδικό τότε στην περιοχή με μουσικά όργανα, του δασκάλου μου του Δημήτρη, βόλτες στην Παρηγορίτισσα ή στο κάστρο που ακόμη τότε λειτουργούσε εκεί. Mπυρόνια στα ροκάδικα με Τρύπες και Kiss.Τα πρώτα μου live στην πλατεία Σκουφά. Τα ημερήσια γλέντια με κλαρίνα και βιολιά στις γιορτές.

Επίσης, το πολύ γνωστό πια καρναβάλι της Άρτας που το διοργανώνουν οι γυναίκες της πόλης. Και στο οποίο από το 1982 ως και πριν από λίγα χρόνια απαγορευόταν αυστηρά η συμμετοχή των ανδρών!

Η Άρτα, θα το ξέρετε, είναι χτισμένη στη θέση που βρισκόταν η αρχαία πόλη της Αμβρακίας και είναι ξακουστή για το θρυλικό πια και πανέμορφο γεφύρι της. Οι ομορφιές της όμως δεν τελειώνουν εκεί. Πλούσια σε βυζαντινή παράδοση, έχει πολλά μνημεία που αξίζει να επισκεφθείτε. Γραφικά σοκάκια πέριξ του κάστρου και όχι μόνο. Το ίδιο το κάστρο με το ρολόι που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα ήταν από τα πρώτα στην Ελλάδα! Εντός του χώρου βρίσκεται το θέατρο που φιλοξενεί καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Τα τσιπουράδικά της στα οποία με κάθε γύρα τσίπουρο σου έρχεται και πλούσιος μεζές με ντόπιες νοστιμιές και έχω φύγει από αυτά σαν άλλος Ορέστης Μακρής στις ταινίες γυρνώντας σπίτι με τη κιθάρα στον ώμο. Γλίτωνα και το μαγείρεμα στο σπίτι...Έμενα μόνος πάντα σε μικρά δώματα ή γκαρσονιέρες. Προτιμούσα τα ισόγεια γιατί στην Άρτα ισόγειο σημαίνει αυλή, ή τουλάχιστον μπαλκόνι με λουλούδια. Σήμαινε αντάμωμα με τον δίπλα, με τον απέναντι, γιατί μπορεί να ήσουν μόνος σπίτι, αλλά αισθανόσουν την παρέα των γύρω.

Πλούσια και σε μουσική παράδοση η πόλη μου. Ηπειρώτικες μελωδίες, κλαρίνα, λαγούτα, φαμίλιες με μεγάλη ιστορία στο χώρο της μουσικής. Και όταν ήρθε και το Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής μουσικής στην περιοχή έδεσε το γλυκό! Γέμισε κάθε δρόμος και γκρουπάκι-κάπου εκεί, ήμουν κι εγώ με τα τραγούδια μου και τους αγαπημένους μου φίλους που μου λείπουν πια. Και ζωγράφοι και λογοτέχνες και κάθε λογής δημιουργία έχει ξεπηδήσει απ’ τα σπλάχνα αυτής της πόλης. 

Η Άρτα έχει και θάλασσα. Πολύ κοντά της, στο Μενίδι, όπου πας ακόμα και με ποδήλατο, αλλά γεωγραφικά ανήκει στην Αιτωλοακαρνανία. Επίσης, στον Αμβρακικό στο παλιό λιμάνι της Κόπραινας με τον φάρο. Στην Άρτα κάνεις και οτοστόπ. Και σε παίρνουν. Έχει καλημέρες δεξιά αριστερά. Έχει πορτοκάλια. Έχει τις πιο χορταστικές πίτες έβερ. Και πολλή βροχή έχει. Κάποτε μέτρησα 10 μέρες σερί. Και κους κους έχει. Και μελαγχολία.

Βόλτες στον λόφο της Περάνθης να αγναντέψεις τον Αμβρακικό από ψηλά, περαστικούς που τη λάτρεψαν κι έμειναν για πάντα εκεί, ντόπιους που τη βαρέθηκαν, αλλά τη νοσταλγούν. Και φιλοξενία έχει.

Έχει η Άρτα μου λέμε...έχει...