#σύγχρονος κινηματογράφος

[astratv]

Όταν η Λάρισα πρωτοστατούσε στην ανάπτυξη των κινηματογραφικών αιθουσών, τη στιγμή που τα νοικοκυριά δεν είχαν καν ρεύμα

Σε λίγες ημέρες, συμπληρώνονται 127 χρόνια από τη γέννηση του κινηματογράφου, με τη μορφή που έχει σήμερα (σύγχρονος κινηματογράφος). Ήταν 28 Δεκεμβρίου 1895, όταν η 7η τέχνη εισέβαλε στη ζωή μας, με 10 φιλμ συνολικής διάρκειας 15 λεπτών, που προβλήθηκαν στο «Grand Café de Paris», από τους αδερφούς Lumière, από μια μηχανή δικής τους κατασκευής. Η συσκευή ονομαζόταν «cinématographe», είχε…

[darkside-cookies]

ο σύγχρονος κινηματογράφος όλο σικουελς και ριμεικς σαν 80χρονος λίγο πριν από το θάνατο που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αναπολεί τα νιάτα του

[filoicinelamias]

Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 6-3-2018, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας “ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΜΠΕΘ” (Lady Macbeth), το δυναμικό κινηματογραφικό ντεμπούτο του θεατρικού σκηνοθέτη Γουίλιαμ Όλντροϊντ. Μία ταινία που αναδεικνύει την βικτωριανή υποκρισία πίσω από την ευγένεια σε μία ουσιαστική ιστορία χειραφέτησης, που κοιτάει εντυπωσιακά μπροστά από την εποχή της.

Βραβείο Critics Choice, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ζυρίχης 2016

Ειδική Μνεία, Διεθνές Διαγωνιστικό, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ζυρίχης 2016

Βραβείο FIPRESCI, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν 2016

Επίσημη Συμμετοχή, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τορόντο 2016

15 υποψηφιότητες , Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου 2017

ΥΠΟΘΕΣΗ : Αγγλική εξοχή, 1865. Η Κάθριν είναι παγιδευμένη σε έναν γάμο χωρίς α��άπη, με έναν πικρό άνδρα, ο οποίος έχει τα διπλά της χρ��νια. Η σκληρή οικογένεια του, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα της. Όταν ξεκινά μια παθιασμένη σχέση με έναν νεαρό εργάτη του κτήματος του συζύγου της, μια δύναμη απελευθερώνεται μέσα της, τόσο ισχυρή που τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει μέχρι να κατακτήσει αυτό που θέλει. Η ταινία βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Ρώσου Νικολάι Λεσκόφ που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1865 και, προφανώς, εμπνεύστηκε άμεσα από τον χαρακτήρα της σαιξπηρικής Λαίδης για να δημιουργήσει εκείνον της Κατερίνα. Η δράση τής ταινίας μεταφέρεται από τη Ρωσία στη Βόρεια Αγγλία, η Κατερίνα γίνεται Κάθριν, όμως ελάχιστα αλλάζουν στη βασική ιστορία.

Παραγωγή: Φόντλα Κρόνιν Ο' Ράιλι Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Ολντρόιντ Σενάριο: Αλις Μπιρτς Φωτογραφία: Αρι Βέγκνερ Μοντάζ: Νικ Εμερσον Μουσική: Νταν Τζόουνς Πρωταγωνιστούν: Φλόρενς Πιού, Κόσμο Τζάρβις, Πολ Χίλτον, Ναόμι Άκι Ηνωμένο Βασίλειο | 2016 | Έγχρωμο | Διάρκεια 89 λεπτά

Από τις πρώτες της σκηνές μέσα στο σπίτι, έτσι όπως κάθεται σαν άδεια κούκλα με πορσελάνινο, στρογγυλό πρόσωπο και χτυπητό μπλε φόρεμα, μέχρι τις παθιασμένες απόπειρες να νοικοκυρέψει το χάος και την τελική, αυτοκρατορική υποχώρηση στη θέση που κέρδισε με τις ανίερες πράξεις της, η Κάθριν της Φλόρενς Πιου είναι μοντέρνα και κλασική ταυτόχρονα. Και δίνει επιπρόσθετο νόημα σε ένα φιλμ που κάθε άλλο παρά τυπικό δράμα εποχής είναι. (lifo.gr – Θ. Κουτσογιαννόπουλος)

Βρετανική ταινία εποχής αλλά χωρίς τις συνηθισμένες «γιρλάντες». Μια αρκετά μινιμαλιστική (και όχι μόνο λόγω μικρού προϋπολογισμού) αλλά συναισθηματικά έντονη ψυχολογική σπουδή στη μανιακή πορεία του χαρακτήρα μιας κεντρικής ηρωίδας τόσο αλλιώτικης από τις περισσότερες του «είδους» της, που αν μη τι άλλο κεντρίζει και κρατά το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. (free cinema.gr – Κ. Ανδρεάκου) 

Με λιτή, σκηνοθεσία, γοτθική ατμόσφαιρα, κοφτό και γρήγορο μοντάζ, υποβλητικό σάουντρακ και μοντέρνα αφήγηση με διαλόγους που ξεφεύγουν από τη παραδοσιακή συνταγή των ταινιών εποχής, αυτό το πρωτότυπο φιλμ υιοθετεί περισσότερο την ταυτότητα ενός δραματικού θρίλερ με το σασπένς να παίζει καταλυτικό ρόλο. (filmboy.gr- Γ. Αποστολίδης)

Ανατρέποντας συμβάσεις, αφηγηματικούς κανόνες και στιλιστικά στερεότυπα στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, ο καταξιωμένος θεατρικός σκηνοθέτης Γουίλιαμ Όλτροϊντ, βασισμένος στη νουβέλα που έγραψε ο Νικολάι Λεσκόφ το 1965 με τίτλο «Λαίδη Μακμπέθ του Μτσενσκ» (η οποία με τη σειρά της αποτέλεσε τη βάση της περίφημης «αιρετικής» όπερας του Σοστακόβιτς του 1934, που εξόργισε τον Στάλιν και λογοκρίθηκε άγρια λόγω του σεξουαλικού της περιεχομένου), κινηματογραφεί με άκαμπτη στιλπνότητα, απρόσμενη στιβαρότητα και αξιοσημείωτη ανάπτυξη χαρακτήρα μια γυναίκα-θύμα των κοινωνικών συνθηκών που τολμά να διεκδικήσει το δικαίωμα στην ηδονή, αντιστεκόμενη στην τυραννικά φαλλοκρατική, μπουρζουά πραγματικότητα του έγγαμου βίου. (cinemagazine.gr – Π.Αχτσιόγλου)

Με γοήτευσε η ιστορία αυτής της γυναίκας. Η ιστορία του βιβλίου, αλλά και του σεναρίου που υπογράφει η Αλις Μπιρτς είναι φανταστική. Συνήθως οι ηρωίδες αυτής της εποχής στη λογοτεχνία ή το σκάνε ή αυτοκτονούν ή υποφέρουν σιωπηλά. Η Κάθριν αντιστέκεται. Βρήκα το χαρακτήρα της τόσο προκλητικό που ήθελα οπωσδήποτε να πω την ιστορία της.

Κάποιος που βλέπει την ταινία μπορεί να αντιληφθεί πως παρόλο που διαδραματίζεται το 1865, μιλάει για το σήμερα. Υπάρχουν γυναίκες σε μέρη του κόσμου που ζουν σε καταστάσεις που δεν διαφέρουν πολύ από αυτές της ταινίας. Γυναίκες που είναι παγιδευμένες σε συμβάσεις. Γυναίκες που δεν έχουν φωνή, ανεξαρτησία. Γυναίκες που υποφέρουν και θέλουν να αντισταθούν και να διεκδικήσουν τη θέση τους στον κόσμο. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του σκηνοθέτη για την ταινία “Λαίδη Μάκμπεθ”

            ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΜΠΕΘ # ΤΡΙΤΗ 6-3-2018 ΩΡΑ 21.15 # Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 6-3-2018, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας 

[rulinarulina]

Η Γ.Γ.Α.Ε. στηρίζει το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ «Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος» στη Μόσχα

Η Γ.Γ.Α.Ε. στηρίζει το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ «Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος» στη Μόσχα

Το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ «Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος» θα πραγματοποιηθεί στη Μόσχα υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Αποδήμου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας, της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Ελλάδος στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το κοινό του Φεστιβάλ θα έχει την ευκαιρία από τις 3 έως τις […] The post Η…

[christostsantis]

Αφιέρωμα στον σύγχρονο ρουμανικό κινηματογράφο

Αφιέρωμα στον σύγχρονο ρουμανικό κινηματογράφο

Μία ακόμα σημαντική πρωτοβουλία από τον πολιτιστικό σύλλογο “Οι Φίλοι των Γραμμάτων και των Τεχνών” Στο πλαίσιο του εξαιρετικού κινηματογραφικού αφιερώματος “Εδώ είναι Βαλκάνια” που διοργανώνει στα Χανιά Δεύτερος κύκλος ταινιών Σύγχρονος Ρουμανικός Κινηματογράφος 

Η πρώτη ταινία που θα προβληθεί την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου Χανίων είναι η “Οικογε…

[thenewsmag]

WestCity Cinemas: Το Περιστέρι έχει το δικό του... miniplex!

WestCity Cinemas: Το Περιστέρι έχει το δικό του… miniplex!

Ευχάριστα νέα για τους σινεφίλ κατοίκους του Περιστερίου και ευρύτερα των δυτικών περιοχών της Αθήνας.  Ένας νέος, σύγχρονος κινηματογράφος ανοίγει τις πόρτες και τις αίθουσές του, στην καρδιά της πρωτεύουσας των δυτικών, στην πλατεία Μπουρναζίου. Το όνομα αυτού: WestCity Cinemas! (more…)

[clairethepsych]

Σαν σήμερα, 25 Σεπτεμβρίου 1949, γεννήθηκε ο διάσημος Ισπανός σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος Pedro Almodóvar, πάνω στον οποίο έχει βασιστεί ο σύγχρονος ισπανικός κινηματογράφος. Όντας ο διασημότερος σκηνοθέτης της χώρας του, έχει γράψει και σκηνοθετήσει πάνω από τριάντα ταινίες όπως «Η Πέπη, η Λούση, η Μπομ και τ' άλλα Κορίτσια», «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», «Καυτή Σάρκα» και πολλές άλλες, οι οποίες και έφεραν την διεθνή αναγνώριση του. https://www.facebook.com/YorgosBooks/photos/a.458179401201898.1073741829.398375843848921/507958712890633/?type=3

[astratv]

Η Γ.Γ.Α.Ε. στηρίζει το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ «Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος» στη Μόσχα

Η Γ.Γ.Α.Ε. στηρίζει το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ «Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος» στη Μόσχα

Το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ «Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος» θα πραγματοποιηθεί στη Μόσχα υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Αποδήμου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας, της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Ελλάδος στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το κοινό του Φεστιβάλ θα έχει την ευκαιρία από τις 3 έως τις 5 Σεπτεμβρίου…

[filoicinelamias]

Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 27-2-2018, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας “ΟΙ ΑΤΙΘΑΣΕΣ” (Mustang), το πολυβραβευμένο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιουβέν, μία τρυφερή ταινία, με δυνατή φεμινιστική φωνή, για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη Τουρκία.

Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Πρώτης Ταινίας (2016) Βραβείο Σεζάρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου (2016) Βραβείο Γκόγια Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας (2016) Βραβείο Φασμπίντερ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (2016) Επίσημη Υποψηφιότητα της Γαλλίας για τα Βραβεία Όσκαρ (2016)

ΥΠΟΘΕΣΗ : Πέντε έφηβες ζουν στο πατρικό τους σπίτι στην παραλιακή τους κωμόπολη στη Μαύρη Θάλασσα. Χιλιάδες μίλια μακριά από την Κωνσταντινούπολη και, θαρρείς, χιλιάδες χρόνια από την οποιαδήποτε γυναικεία χειραφέτηση. Δεν γνωρίζεις σε ποια εποχή βρίσκεσαι, μέχρι που κάποια αυτοκίνητα, ή ρούχα, ή ποπ αναφορές το προδίδουν. Όχι, δεν είσαι 50 χρόνια πίσω. Είσαι απλά κολλημένος στο χρόνο, στα ταμπού και σε μία ασφυκτική πατριαρχική κοινωνία. Oι γονείς τους έχουν πεθάνει και οι πέντε αδελφές μεγαλώνουν με την γιαγιά-Κέρβερο, που τις τιμωρεί για οτιδήποτε θα μπορούσε να κουτσομπολέψει η γειτονιά, κι έναν βίαιο θείο που απειλεί και σηκώνει χέρι αν υποψιαστεί ότι «έχουν λερώσει την τιμή τους». Τα κορίτσια όμως έχουν αντιστάσεις: με τα μακριά μαύρα τους μαλλιά να ανεμίζουν, όμορφες σαν τα χρόνια της νιότης τους, γελούν, πειράζονται, χορεύουν, ερωτεύονται, ζουν ανέμελα τις πρώτες μέρες ενός ζεστού, ηλιόλουστου καλοκαιριού. Μέχρι που ανήσυχη γιαγιά και ανυπόμονος θείος σκέφτονται την τέλεια λύση: ξεκινώντας από τις μεγάλες, να τις παντρέψουν με προξενιό. Μία βίαιη διαδικασία «ξεφορτώματος» ξεκινά. Πώς μπορούν να αντισταθούν; Πώς σπάει το χαλινάρι αιώνων από τη ράχη σου; Πώς μπορείς να τρέξεις ελεύθερη, μακριά;

Mια ταινία για το επίμονο κυνήγι της ελευθερίας,  μέσα σε ένα συντηρητικό, πατριαρχικό περιβάλλον. ��ι πέντε νέες κοπέλες, δεν μπορούν να βγουν μόνες τους από το σπίτι, πρέπει να ντύνονται συντηρητικά, απαγορεύεται να παρακολουθούν αγώνες ποδοσφαίρου, αφού οι γυναίκες δεν είναι δυνατό να παρακολουθούν κάτι περισσότε��ο από σαπουνόπερες. Και, φυσικά, δεν μπορούν να ορίσουν οι ίδιες το μέλλον τους, το ποιον θα παντρευτούν. Όσο διεκδικούν, όμως, περισσότερες ανάσες ελευθερίας τόσο περισσότερο εγκλωβίζονται σε ένα σπίτι, που σταδιακά θα μετατραπεί σε φρούριο, και θα ελαχιστοποιήσει κάθε δυνατότητα διαφυγής.

Παραγωγή: Τσαρλς Γκίλιμπερτ Σκηνοθεσία: Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιουβέν Μουσική: Γουόρεν Ελις Φωτογραφία: Νταβίντ Σιζαλέτ, Ερσίν Γκοκ Μοντάζ: Ματίλντε Βαν Ντε Μούρτελ Πρωταγωνιστούν: Γκιουνές Σενσόι, Ελίτ Ισκάν, Ντογκά Σεϊνέπ Ντογκούσλου, Τουγκμπά Σουκούρονγλου, Ιλάιντα Ακτογκάν, Νιχάλ Κολντάς Τουρκία-Γαλλία-Κατάρ-Γερμανία | 2015 | Έγχρωμο | Διάρκεια : 97'

 Η μαγεία της ταινίας έγκειται στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται οι πρωταγωνίστριες. Είναι μεν διαφορετικές μεταξύ τους αλλά η σκηνοθέτις τρέφει αγάπη για κάθε μια από αυτές ξεχωριστά. Ίσως θυμάται τα ίδια της τα παιδικά χρόνια με τρόπο ανάγλυφο, οπότε καταφέρνει να αποδώσει ολοζώντανα συζητήσεις και παιχνιδίσματα, σκιρτήματα και ξεσπάσματα. Οι διάλογοι των κοριτσιών είναι εξαιρετικοί, μέσα σε απλά γραμμένες φράσεις καταφέρνουν να αποδώσουν συναισθήματα και σκέψεις, να δείξουν το πέρασμα στην ενηλικίωση και την αντίσταση σε όσους επιμένουν να τις αντιμετωπίζουν ως άτομα γεννημένα για να «εντοιχίζονται» και να σέβονται, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τα συναισθήματά τους. Και το βασικότερο όλων, το γράψιμό της έχει μια αθωότητα και μια θηλυκότητα που το κάνουν να φαίνεται από τη μια ρεαλιστικό αλλά και ευφυές, χωρίς να προσπαθεί να φανεί πιο έξυπνο απ’ ότι είναι. Η ταπεινότητά του πραγματικά το απογειώνει. (Ι. Πρωιμάκης-popaganda.gr)

Με κάθε τρόπο η Εργκιουβέν αποτυπώνει την ασφυξία, τον παραλογισμό, τη σπατάλη των γυναικείων ζωών, την τιμωρητική διάσταση ενός πατριαρχικού μοντέλου που αναπαράγει φτώχεια και δυστυχία. Η ρεαλιστική, δυναμική και ευαίσθητη γραφή της Εργκιουβέν δεν χαρίζεται στην τουρκική κοινωνία αλλά και ��εν δραματοποιεί. Ζυγιάζει με το βλέμμα της την κατάσταση, αποφεύγει τις εύκολες καταγγελίες. (Μ. Κατσουνάκη-kathimerini.gr)

Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο που έκανε πρεμιέρα στο Δεκεπενθήμερο των Καννών, η Εργκιουβέν, παρόλες τις κάποιες ευκολίες στην -σαν παλιό σινεμά- κωμωδία, την αισθητική καλλιγραφίας και το λυρισμό της, επιτυγχάνει να παρασύρει το κοινό σ’ έναν σύγχρονο, απαραίτητο, φεμινιστικό διάλογο. Θα προτιμούσαμε την ταινία λίγο πιο έντιμη: πιο νατουραλιστική, χωρίς διακοσμητικές επιδερμίδες. Γνωρίζοντας όμως ότι η λέξη «φεμινισμός» τρομάζει, ίσως η Εργκιουβέν να το κάνει επίτηδες: για να μην αποτρέψει γυναίκες και άντρες από το θέμα της, προτιμά να πετάξει το λάσο της δραμεντί και να μας αιχμαλωτίσει στη γοητεία της εικόνας της, αλλάζοντας σταδιακά το ύφος της ταινίας η οποία μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας, αιφνιδιάζει, προβληματίζει και δίνει τον σωστό τόνο σε αυτή την αναγκαία κουβέντα. (Π. Λυκούργου-flix.gr)

Άμεσο, παθιασμένο σινεμά, επίκαιρο και ταυτόχρονα διαχρονικό, καταγγελτικό και συνάμα καθόλου διδακτικό. Αν και φαινομενικά είναι περίεργο που η Γαλλία αποφάσισε να εκπροσωπηθεί στα ξενόγλωσσα Όσκαρ από μια μη γαλλόφωνη ταινία, βλέποντας το φιλμ είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το γιατί, αναγνωρίζοντας τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό στον τρόπο αφήγησης και εξερεύνησης των θεματικών του. Οι «Ατίθασες» είναι μια γυναικεία, ψύχραιμη, κριτική ματιά στο τώρα, που δεν αναλώνεται στο πρόβλημα αλλά αποζητά τη λύση του κοιτώντας το αύριο. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι η ταινία έχει πραγματική καρδιά, έντονη άποψη σχετικά με το κοινωνικό μέλλον της χώρας της και ειλικρινές ενδιαφέρον για τις ηρωίδες της και μαζί ολόκληρη τη νέα γενιά. Γι’ αυτό και το τελικό πλάνο δεν υπάρχει περίπτωση να μην γεμίσει με δάκρυα τα μάτια σας (και όχι για τους λόγους που μπορεί να φοβάστε). (Δ. Δημητρακόπουλος-freecinema.gr)

«Ήθελα να μετατρέψω αυτά τα κορίτσια ��ε πρότυπα ηρωισμού, χαρακτήρες που σε εντυπωσιάζουν με το θάρρος τους, την εξυπνάδα και την επιμονή τους. Πρόκειται για ιδιότητες που σπάνια βλέπουμε στους γυναικείους χαρακτήρες στο σινεμά. Τα κορίτσια μου θυμίζουν λίγο τον Τζέιμς Ντιν. Είναι επαναστατημένες και ταυτόχρονα όμορφες. Διαθέτουν όλο το σφρίγος και τη φρεσκάδα της νιότης. Μπορείτε να το δείτε σαν μια κριτική άποψη από την οποία ελπίζω να βγαίνει κάτι θετικό.» – Ντενίζ Γιαμζέ Εργουβέν

ΟΙ ΑΤΙΘΑΣΕΣ # ΤΡΙΤΗ 27-2-2018 | ΩΡΑ 21.15 # Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 27-2-2018, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας 

[filoicinelamias]

Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 13-2-2018, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας – στην πρώτη προβολή για το έτος 2018 – με την ταινία “ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ” (Western), της Γερμανίδας σκηνοθέτη Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ. Μετά από 12 χρόνια σιωπής, επιστρέφει με την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, ένα ευφυές ταξίδι στην καρδιά της σημερινής Ευρώπης, αλλά και μια συγκινητική ιστορία για την ανθρώπινη ανάγκη να ανήκουμε κάπου.

Παγκόσμια Πρεμιέρα στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Καννών Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Σεβίλλης Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ New Horizons της Πολωνίας Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (Fipresci) Μία από τις τρεις ταινίες – φιναλίστ για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

ΥΠΟΘΕΣΗ : Ένα άγριο φυσικό τοπίο, η συνεχής απειλή μιας αναμέτρησης, δυο ομάδες «σκληρών» ανδρών, οι ντόπιοι και οι ξένοι, ένα μικρό χωριό στην ζέστη του καλοκαιριού, ακόμη κι άλογα, το φιλμ της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ μοιάζει να έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται για να δώσουν λόγο ύπαρξης στον τίτλο του φιλμ. Όμως αυτό το γουέστερν, διαδραματίζεται κοντά στα σύνορα της Βουλγαρίας με την Ελλάδα, εκεί όπου μια ομάδα Γερμανών εργατών έρχεται να χτίσει ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και να κάνει «έργα υποδομής» όπως λέει ο εργοδηγός στους ντόπιους. Η έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στους δυτικούς και τους βαλκάνιους, τους «Γερμανούς που επιστρέφουν», εβδομήντα χρόνια μετά την τελευταία φορά που βρέθηκαν στην περιοχή, υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες, δημιουργούν αυτομάτως δυσπιστία. Όμως ανάλογη δυσπιστία υπάρχει και ανάμεσα στην ομάδα των Γερμανών, με την «εξουσία» του μάτσο εργοδηγού Βίνσεντ να απειλείται από την σιωπηλή δύναμη του πενηντάρη Μέιναρντ, νεοφερμένου στο γκρουπ και υπερβολικά πρόθυμου να χτίσει σχέσεις με τους ντόπιους, αφού είναι μόνος, πρώην στρατιώτης δίχως ρίζες πουθενά αλλού.

Παραγωγή: Μάρεν Άντε, Γιόνας Ντόρνμπαχ, Γιανίνε Γιακόβσκι Σκηνοθεσία: Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ Σενάριο: Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ Φωτογραφία: Μπέρνχαρντ Κέλερ Μοντάζ: Μπετίνα Μπέλερ Πρωταγωνιστούν: Μάινχαρντ Νόιμαν,Ράινχαρντ Βέτρεκ,Σουλεϊμάν Αλίλοφ Λετιφόβ Βενέτα Φράνγκοβα, Βιάρα Μπορίσοβα Γερμανία-Βουλγαρία-Αυστρία | 2017 | Έγχρωμο | Διάρκεια : 119'

Δεν υπάρχουν άμαξες και καουμπόηδες σε αυτό το οξυδερκές δράμα πολιτισμικών συγκρούσεων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα μεταξύ ντόπιων και νεοφερμένων Γερμανών εργατών, ωστόσο το πνεύμα του Τζον Φορντ είναι εδώ. Η Μάρεν Άντε είναι ανάμεσα στους παραγωγούς της ταινίας, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν, το Γουέστερν λειτουργεί ως ένας εντυπωσιακός συνοδοιπόρος του Τόνι Έρντμαν. Παρόλο που οι δύο ταινίες είναι διαφορετικές ως προς τη σκηνοθεσία και την πλοκή, και οι δύο εξετάζουν την παρουσία γερμανικών εταιρειών στην Ανατολική Ευρώπη εστιάζοντας στις πολιτικές και πολιτιστικές διχόνοιες που έχουν επιφέρει. Χωρίς να κάνει πολιτικές δηλώσεις αλλά δίνοντας τον πρώτο λόγο στις συναισθηματικές συγκρούσεις και την αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ των ηρώων, το Γουέστερν θα μπορούσε να θεωρηθεί μια αντανάκλαση της εύθραυστης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, αν και ταυτόχρονα πολλές από τις προσωπικές διαμάχες των χαρακτήρων υποκρύπτουν και έναν πιο γενικευμένο φόβο για τον άλλον, τον διαφορετικό από εμάς. (δελτίο τύπου της one from the heart – Variety)

Με ένα καστ μη επαγγελματιών ηθοποιών και το μαγνητικό πρόσωπο του Μαίνχαρτ Νόιμαν να τον μεταμορφώνει στον ιδανικό πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας, η Γκρίζεμπαχ στήνει δίχως βιασύνη ένα κινηματογραφικό μωσαϊκό που καταγράφει πειστικά την διαδρομή των σχέσεων, την πάροδο του χρόνου, την ζύμωση των διαφορετικών χαρακτήρων, απλά και μόνο από την συνύπαρξή τους. Και σχεδόν άκοπα, κατορθώνει να πλάσει ένα φιλμ που με καθόλου προφανή ή εύκολο τρόπο μιλά για μερικά απόλυτα σύγχρονα και από την άλλη πλευρά ολοκληρωτικά άχρονα ζητήματα. (Γ. Kρασσακόπουλος-flix.gr)

***** Bande à part ***** L’Humanité ***** Libération ***** Positif **** aVoir-aLire.com **** Cahiers du Cinema **** La Croix **** La Septième Obsession **** Le Monde **** Les Fiches du Cinema **** Les Inrockuptibles **** Paris Match **** Première

Σημείωμα σκηνοθέτη για την ταινία :

Με αυτήν την ταινία ήθελα να κάνω ένα δικό μου γουεστερν. Από παιδί ένιωθα να με συναρπάζουν τα γουέστερν. Μεγάλωσα στο Δυτικό Βερολί��ο και στον αμερικανικό τομέα βλέπαμε συνεχώς αμερικανικές ταινίες. Αλλά επειδή ήμουν κορίτσι έπρεπε να ταυτιστώ με τους άντρες. Αυτοί ζούσαν την περιπέτεια, αυτοί ήταν οι ήρωες που αναζητούσαν την ελευθερία. Στο «Γουέστερν» ήθελα να τους αγγίξω μέσα από το δικό μου βλέμμα. Και μαζί να μιλήσω για την ξενοφοβία, όπως αυτή εξαπλώνεται στον πλανήτη. Η ιδέα των Γερμανών εργατών που δουλεύουν για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ανατολική Ευρώπη ήταν αυτή που μου έδινε τη βάση για όλα όσα ήθελα να πω για τον κόσμο γύρω μας.

Οι ήρωες στα γουέστερν δεν δείχνουν τα συναισθήματά τους. Πρέπει να είναι σκληροί αν θέλουν να επιβιώσουν. Είναι με κάποιο τρόπο κλασικοί ήρωες αλλά ταυτόχρονα το γουέστερν, σαν κινηματογραφικό είδος, είναι μοντέρνο γιατί αντανακλά ερωτήματα που συνεχίζουν να υπάρχουν και στις σημερινές κοινωνίες. Οι ήρωες στα γουέστερν θέλουν την ελευθερία, είναι λάτρεις του ρομαντισμού, αλλά ταυτόχρονα αναζητούν να επιστρέψουν στο σπίτι. Και εδώ, ο ήρωάς μας μπορεί τελικά να μην θέλει να είναι ξένος, αλλά να αναζητά να ενσωματωθεί μέσα στην ξένη κοινωνία όπου βρίσκεται.

Πάντα όταν ξεκινάω μια ταινία δεν υπάρχει ιστορία, αλλά περισσότερο ένα θέμα. Στη συνέχεια αρχίζω την έρευνα, τα ταξίδια, οδηγούμαι από το ένα στοιχείο στο άλλο και μόλις νιώσω ότι έχω όλα όσα χρειάζομαι ξεκινάω το γράψιμο. Υπάρχει σενάριο, αλλά δεν μοιάζει με σενάριο. Μοιάζει περισσότερο με μια περίληψη σεναρίου, όπου όμως μερικές σκηνές είναι γραμμένες αναλυτικά και άλλες επιγραμματικά, σε άλλο σημείο υπάρχει η περιγραφή μιας ατμόσφαιρας, ένας διάλογος…

Διαβάστε εδώ την υπόλοιπη συνέντευξη.

  ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ # ΤΡΙΤΗ 13-2-2018 | ΩΡΑ 21.15 # Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 13-2-2018, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας - στην πρώτη προβολή για το έτος 2018 - με την ταινία 

[filoicinelamias]

Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 12-12-2017, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην τελευταία προβολή για το 2017, με την ταινία “Με την πρώτη ματιά” (Hoje eu Quero Voltar Sozinho), μια τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης που βραβεύτηκε στο Βερολίνο και στις Νύχτες Πρεμιέρας. Με την ταινία αυτή- που αποτελεί την  πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Ντανιέλ Ριμπέιρο ολοκληρώνεται το αφιέρωμα “Σκηνοθετικό Ντεμπούτο”, που είχαμε ξεκινήσει το Νοέμβριο.

Βραβείο Fipresci, τμήμα Πανόραμα, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου 2014 Βραβείο Teddy Καλύτερης ταινίας, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου 2014 Βραβείο Κοινού, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας 2014 Βραβείο Κοινού, L.A. Outfest 2014 Βραβείο Κοινού, New York Lesbian and Gay Film Festival 2014

ΥΠΟΘΕΣΗ :  Ο έφηβος Λεό είναι τυφλός εκ γενετής και αγαπάει την κλασική μουσική (από Τσαϊκόφσκι και Μπραμς μέχρι Άρβο Περτ). Η κολλητή συμμαθήτριά του, Τζιοβάνα, τον βοηθάει και είναι η μοναδική του παρέα, από τα μαθήματα ως την πισίνα. Ο Λεό ονειρεύεται να δραπετεύσει από την -μάλλον αριστοκρατική- γειτονιά του στο Σάο Πάολο και να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής μαθητών. Οι γονείς του διαφωνούν και ανησυχούν για ό,τι σκέφτεται ή σχεδιάζει. Τότε μπαίνει στην τάξη και στη ζωή τους ο ��καμπριέλ, νέος στην πόλη τους, ο οποίος λατρεύει τους Belle & Sebastian και ο οποίος γίνεται μοχλός αναδιάρθρωσης προτεραιοτήτων και σχέσεων.

Είναι η πρώτη μεγάλη ταινία του Ριμπέιρο και είναι ανάπτυγμα της τελευταίας μικρού μήκους του, της 17λεπτης Eu Nao Quero Voltar Sozinho (I Don’t Want to Go Back Alone, 2010).

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του  Ριμπέιρο είναι ένα τρυφερό δράμα ενηλικίωσης που χρησιμοποιεί το εύρημα της τύφλωσης, όχι για να συγκινήσει εύκολα το βλέμμα του θεατή απέναντι σ’ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αλλά για να ανοίξει τα μάτια μας απέναντι στη διαφορετικότητα, που … δεν είναι και τόσο διαφορετική τελικά. Όλοι τυφλοί είμαστε στα εφηβικά μας χρόνια.

Παραγωγή: Ντάνα Αλμέιντα, Ντανιέλ Ριμπέιρο Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Ριμπέιρο Σενάριο: Ντανιέλ Ριμπέιρο Φωτογραφία: Πιερ ντε Κερτσόβε Μοντάζ: Κρίστιαν Τσίνεν Πρωταγωνιστούν: Γκιγιέρμε Λόμπο, Φάμπιο Αουντι, Τες Αμορίμ, Λουτσία Ρομάνο Βραζιλία | 2014 | Έγχρωμο | Διάρκεια : 96'

Φυσικά και έχουμε ξαναδεί δράματα ενηλικίωσης και θα δούμε εκατοντάδες ακόμα στο μέλλον. Όμως υπάρχει μία ερωτεύσιμη ειλικρίνεια, αυθεντικότητα και ομορφιά στους χαρακτήρες του Ριμπέιρο. Δεν ζουν κάτι εξαιρετικό, γιατί κανείς στην εφηβεία δε ζει κάτι εξαιρετικό. Είναι όμως το δικό τους πρώτο ξύπνημα κι αυτό το κάνει να μοιάζει βόλτα στην κατηφόρα με το ποδήλατο, χωρίς χέρια και με κλειστά τα μάτια. Κι αυτός είναι πάντα ένας υπέροχος τρόπος να βλέπεις τη ζωή. (Π.Λυκούργου – flix.gr)

Η ταινία πλησιάζει με ευαισθησία τον εφηβικό κόσμο, προτιμώντας να ακολουθήσει τον ήπιο δρόμο ενός «πειραγμένου» παραμυθιού ενηλικίωσης και όχι αυτόν του αποκαλυπτικού ρεαλιστικού δράματος. Από την απόφαση του σκηνοθέτη να ανεβάσει σε ψηλά ταξικά πατώματα τον τυφλό ήρωά του και να τον τοποθετήσει σε μια εύπορη γειτονιά του Σάο Πάολο μέχρι τον «εξωραϊσμό» του bullying που δέχεται από τους συμμαθητές του. Ο Ριμπέιρο κατορθώνει με τη «ζεστή» φωτογραφία, το προσεγμένο soundtrack και την παράδοξα γλυκιά αισιοδοξία του να φτιάξει ένα στοργικό κινηματογραφικό σύμπαν στο οποίο δύσκολα μπορείς να αντισταθείς. (Γ. Αντίοχος-athinorama.gr)

Σημείωμα σκηνοθέτη για την ταινία : Η ταινία Με την Πρώτη Ματιά έχει θέμα τη σεξουαλική αφύπνιση ενός τυφλού εφήβου. Η εφηβεία είναι μια περίοδος της ζωής γεμάτη τόσες πολλές ανακαλύψεις, και η σεξουαλικότητα είναι συνήθως συνυφασμένη με την αίσθηση της όρασης. Πώς, λοιπόν, ένας άνθρωπος που δεν βλέπει μπορεί να νιώσει έλξη για κάποιον άλλον; Ακόμα περισσότερο, πώς ένας άνθρωπος που δεν έχει δει ποτέ άνδρα ή γυναίκα καθορίζει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό; Αυτό ανακαλύπτουμε μπαίνοντας στη ζωή του Λεονάρντο .. Ήθελα να δημιουργήσω μία πανανθρώπινη ιστορία με την οποία όλοι, γκέι ή στρέιτ, τυφλοί ή όχι, θα μπορούσαν να ταυτιστούν.

  ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ # ΤΡΙΤΗ 12-12-2017 | ΩΡΑ 21.15 # Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 12-12-2017, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην τελευταία προβολή για το 2017, με την ταινία 

[filoicinelamias]

Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 14-11-2017, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας “Πικαδέρο” (Pikadero), το φεστιβαλικά πολυβραβευμένο σκηνοθετικό ντεμπούτο του  Βρετανού Μπεν Σάροκ, του οποίου η ευφάνταστη σκηνοθεσία ισορροπεί γοητευτικά ανάμεσα στο σοβαρό και στο αστείο, στο ρεαλισμό και στην υπέρβασή του.

Η ταινία, μια συμπαραγωγή Ισπανίας – Μεγάλης Βρετανίας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 2015. Στη συνέχεια η ταινία προβλήθηκε σε παραπάνω από 20 διεθνή φεστιβάλ ανάμεσα στα οποία το φεστιβάλ του Εδιμβούργου όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Michael Powell Award, στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Ζυρίχης όπου κέρδισε το Βραβειο Κριτικής Επιτροπής, το φεστιβάλ Βρυξελλών όπου κέρδισε το Βραβείο Cineuropa και στο φεστιβάλ του Κιέβου Molodist όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο FIPRESCI.

ΥΠΟΘΕΣΗ :  Ο Γκόρκα είναι ένας άντρας που πλησιάζει στα 30 και συνεχίζει να ζει μαζί με τους γονείς του στη μικρή πόλη Geltokia, στη Χώρα των Βάσκων, στην Ισπανία. Η οικονομία της πόλης στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε ένα τοπικό εργοστάσιο παραγωγής εργαλείων, στο οποίο όμως δεν γίνονται πλέον προσλήψεις, ίσα ίσα διώχνει κόσμο ελλείψει κατανάλωσης που θα καλύψει την παραγωγή. Οι περισσότεροι συνομήλικοι του Γκόρκα σκέφτονται πως θα φύγουν στο εξωτερικό προς αναζήτηση δουλειάς. Ανάμεσά τους ο Ινάκι, ο κολλητός του Γκόρκα, που μαθαίνει γερμανικά. Ο Γκόρκα το μόνο που γουστάρει τρελά είναι να παίζει ράγκμπι. Επίσης, έχει γνωρίσει την Άνε, μια φοιτήτρια ιστορίας της τέχνης, με την οποία δείχνει να τους ενώνει έντονη ερωτική «χημεία». Μόνο που αυτή η χημεία δεν έχει πού να εκφραστεί! Η Άνε παίρνει καθημερινά σχεδόν το τρένο για να συναντήσει τον Γκόρκα, αλλά ο Γκόρκα δεν έχει κάποιο μέρος για να εκφράσουν τον έρωτά τους. Στο σπίτι του είναι οι γονείς του. Αυτοκίνητο δεν έχει. Πρέπει να ψάξει για πικαδέρο, για δημόσιο χώρο όπου πηγα��νουν άστεγα ζευγάρια για να κάνουν σεξ. Θα τα καταφέρουν η Άνε και ο Γκόρκα να βρεθούν; Και πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και την ανεργία που τους περικυκλώνει;  Όπως ολόκληρη η Ισπανία, έτσι και η δική τους σχέση δεν αργεί να βρεθεί σε κρίση, σε μια ευφάνταστη κοινωνική δραμεντί της σχολής Καουρισμάκι, με ιδιόρρυθμο χιούμορ και γλυκόπικρη επίγευση.

Το γεγονός ότι ένας Βρετανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης (βραβευμένος με BAFTA για μικρού μήκους ταινία), μιλά για τα αδιέξοδα των 25χρονων στην υπό κρίση Ισπανία, αποδεικνύει από μόνο του όσα η ταινία θέλει να πει: η παγκοσμιοποίηση είναι, περισσότερο, μια παγκόσμια, ή πανευρωπαϊκή, κοινότητα μελαγχολικών νεαρών ανέργων.

Σκηνοθεσία: Μπεν Σάροκ Σενάριο: Μπεν Σάροκ Φωτογραφία: Νικ Κουκ Μοντάζ: Καρέλ Ντολάκ Μουσική: Ατζι Μουραμάτσου Πρωταγωνιστούν: Γιοσέμπα Ουσαμπιάγκα, Μπάρμπαρα Γκενάγκα Παραγωγή: Ιρούνε Γκουρτουμπάι Ισπανία - Ηνωμένο Βασίλειο | 2015 | Έγχρωμο | Διάρκεια 98 λεπτά

Η κρίση στο Πικαδέρο και οι συνέπειές της στη νέα γενιά αποτυπώνονται στο ανέκφραστο βλέμμα των δύο πρωταγωνιστών, στις σιωπές τους, στη συρρίκνωση του έρωτά τους σε πρακτική αναζήτηση ιδιωτικού χώρου για σεξ, στη μετατροπή των απλών επιθυμιών τους σε απατηλά όνειρα. Ευρηματικό μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Βρετανού Μπεν Σάροκ, γυρισμένο στη Χώρα των Βάσκων, η φυσική ομορφιά της οποίας αντιπαραβάλλεται με τη μουντή καθημερινότητα των ηρώων. (Τ. Μελεμενίδης- lifo.gr)

Η ακίνητη κάμερα, η οποία αποτυπώνει εικαστικά προσεγμένα κάδρα, μεταφέρει μιαν αίσθηση απομόνωσης και στασιμότητας, μαζί με ένα χιουμοριστικό παραξένισμα που αφαιρεί κάθε διάθεση σοβαροφάνειας. Διότι η ξεκάθαρη πρόθεση του νεαρού σκηνοθέτη δεν είναι να καταγγείλει πολιτικά, αλλά να αφηγηθεί κινηματογραφικά μια ερωτική ιστορία που πατάει και με τα δύο πόδια στην πραγματικότητα. Πραγματικότητα καυτή και αναγνωρίσιμη, αλλά όχι φτηνά νατουραλιστική, με πρωταγωνίστρια μια γενιά η οποία αγωνίζεται να αποδείξει πως δεν θα πάει και αυτή χαμένη. (Χρ. Μήτσης – athinorama.gr)

Η αισθητική τού Σάροκ έχει σιγουριά και άποψη, ακόμα και… υπερβολική άποψη. Ο ρυθμός του είναι ήρεμος, με σταθερά, ακίνητα πλάνα όπου η κάμερα κοιτάζει κατάματα, με ελαφρά ειρωνεία και συμπόνοια, τους ήρωες. Το χιούμορ του είναι φίλος του Τζιμ Τζάρμους, μια τρυφερά κωμική ματιά στην αδεξιότητα, υποτονική, μαγνητική, ξεκαρδιστική μ’ αυτό το αμετάφραστο «deadpan» ύφος που σπάει κόκαλα και καρδιές. Τα κάδρα του είναι επιμελημένα στον ύψιστο βαθμό, με προσεγμένα backgrounds σε παστέλ χρώματα, με αυστηρή αρχιτεκτονική, με αντικείμενα που ��άνουν το χιπστερόμετρο να χτυπά κόκκινο, σεμενεδάκια, κασσέτες και κασσετόφωνα, ένα μοδάτο ρετρό που κάτι αφαιρεί από την αμεσότητα των χαρακτήρων και της ζωής τους. (Λ. Γαλανού – flix.gr)

Το Πικαδέρο  (με τον τίτλο από την ισπανική/βασκική λέξη που αναφέρεται σε δημόσιους χώρους που πηγαίνουν οι εραστές που δεν έχουν δικό τους σπίτι), είναι μια απολαυστική δημιουργία με μοναδικό χιούμορ και ακόμη πιο μεγάλη καρδιά, που δανείζεται τα χρώματα του ζωγράφου Έντουαρτ Χόπερ και ένα ύφος που παραπέμπει στο σινεμά του Καουρισμάκι, παραμένοντας μια αληθινά πρωτότυπη δημιουργία για την αληθινά γερασμένη Ευρώπη του σήμερα και την απογοήτευση της νέας γενιάς που αναζητά το δικό της δρόμο και τα όνειρά της. Μια ξεχωριστή,  αστεία όσο και ρομαντική κομεντί όχι μόνο των καιρών της κρίσης, αλλά βαθιά διαχρονική για την αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στα νεανικά όνειρα και την πεζή, άχρωμη, πραγματικότητα. (One form the heart – Δελτίο Τύπου)

Υπάρχουν πολλά στοιχεία που κάνουν την ταινία Πικαδέρο μοναδική: είναι γυρισμένη εξολοκλήρου στη γλώσσα των Βάσκων με Βρετανό σκηνοθέτη και έχει ως θέμα του τον υπόγειο θυμό που νιώθει η νεολαία στη σημερινή Ευρώπη της ανασφάλειας, της έλλειψης ευκαιριών στον εργασιακό τομέα, της αδυναμίας ανεξαρτητοποίησης από την οικογένεια. Η ιδέα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης είναι φρέσκια, ανάλαφρη και πανέξυπνη: πού μπορείς να πας με τον σύντροφο σου για να περάσετε χρόνο μόνοι σας όταν δεν έχεις χρήματα και ζεις ακόμα με τους γονείς σου;» (Cineuropa)

Σημείωμα σκηνοθέτη για την ταινία : Η αισθητική του Πικαδέρο είναι συνδεδεμένη με το στυλ του χιούμορ και τον τρόπο αφήγησης. Η έμπνευση μου έρχεται εν μέρει και από τους σκηνοθέτες Ελία Σουλεϊμάν,  Ο Χρόνος που Απομένει ήταν η ταινία που με έκανε να θέλω να γίνω σκηνοθέτης καθώς μέχρι τότε δεν είχα δει κάτι ανάλογο. Άλλη μία ταινία που με επηρέασε ήταν Η Επίσκεψη της Μπάντας του Έραν Κολιρίν που επίσης δημιουργεί χιούμορ από απλές καταστάσεις μέσα από την θέση της κάμερας, τα χρώματα και την παρατήρηση.  Ήθελα το χιούμορ να βγαίνει μέσα από την ίδια την εικόνα και όχι τόσο πολύ από αστείους διαλόγους. Ο διάλογος είναι βέβαια κεντρικός για το χιούμορ μιας ταινίας αλλά είναι περισσότερο σημαντικός ο τρόπος που παρουσιάζεται ο διάλογος μέσα από την κάμερα. Ο Άκι Καουρισμάκι είναι ακόμα μία μεγάλη έμπνευση και υποστηρικτής αυτής της αισθητικής μαζί με τον Τζιμ Τζάρμους, τον Φερνάντο Έιμπκε και ως ένα σημείο και την Τζοάνα Χογκ.  Σε συνδυασμό με τις κινηματογραφικές αναφορές, άντλησα στοιχεία και από τους πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ και του Τζορτζ Σο όσον αφορά στον τρόπο που δημιουργούσαν το αίσθημα απομόνωσης μέσα από τη σύνθεση, τα χρώματα και το φως. Η αισθητική της ταινίας είναι σχεδιασμένη για να προσφέρει ομορφιά, παραξενιά, γοητεία και ένα βάθος στα κωμικά στοιχεία της ιστορίας που πιστεύω δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με άλλες πιο ορθόδοξες μεθόδους. Φυσικά, η έλλειψη κίνησης της κάμερας αντιπροσωπεύει τη μουδιασμένη στάση του πρωταγωνιστή, της οικονομίας και συνολικά αυτής της «χαμένης γενιάς». Χωρίς αυτή την επιλογή θα ήταν μια άλλη ταινία. Ωστόσο, δεν ήθελα να με καθοδηγήσει αποκλειστικά η αισθητική. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να δημιουργήσω μια ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, τον σουρεαλισμό και τον ρεαλισμό. Ήθελα η ταινία να είναι αστεία και εκκεντρική στο χιούμορ της αλλά ήθελα ταυτόχρονα να αναδείξω την πραγματικότητα στις ζωές των χαρακτήρων. Ήθελα να φτιάξω αληθοφανείς χαρακτήρες αλλά να τους εντάξω σε ένα σχετικά μη νατουραλιστικό περιβάλλον που να δίνει έμφαση σε όσα τους ταλανίζουν μέσα στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης.

ΠΙΚΑΔΕΡΟ # ΤΡΙΤΗ 14-11-2017 | ΩΡΑ 21.15 # Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 14-11-2017, ώρα 21.15 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας …

[filoicinelamias]

Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 7-11-2017, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας “Με τα μάτια ανοιχτά” (A Peine J’Ouvre les Yeux), το εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Λέιλα Μπουζίντ. Μια ιστορία ενηλικίωσης, που μιλά με εξίσου διαυγή και αποκαλυπτικό τρόπο για την εφηβεία όσο και για την ταραγμένη πολιτική κατάσταση στην Τυνησία λίγο πριν από την Αραβική Ανοιξη.

Η ταινία – μια συμπαραγωγή Γαλλίας-Τυνησίας – έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας στο τμήμα Giornate degli Autori, όπου απέσπασε το Βραβείο Κοινού, καθώς και το Europa Cinemas Label. Βρέθηκε στις τρεις φιναλίστ για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και έχει προβληθεί ανάμεσα σε άλλα, στο Φεστιβάλ του Τορόντο, της Tribeca, του Ρότερνταμ και της Στοκχόλμης, ενώ κέρδισε και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Ντουμπάι, το Βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ της Καρθαγένα και ήταν η πρόταση της Τυνησίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Στην Ελλάδα, έκανε την πρεμιέρα της κατά τη διάρκεια του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

ΥΠΟΘΕΣΗ : Βρισκόμαστε στην Τυνησία το 2010, λίγους μήνες πριν από την «Επανάσταση των Γιασεμιών», η οποία πυροδότησε στην ουσία αυτό που ονομάστηκε «Αραβική Ανοιξη», τερματίζοντας μια δικτατορία τριών σχεδόν δεκαετιών. Η Φάρα, δεκαοκτώ ετών, μόλις τελείωσε το σχολείο, και η οικογένειά της ήδη τη φαντάζεται να σπουδάζει Ιατρική. Εκείνη, όμως, έχει άλλα όνειρα. Τραγουδάει σε ένα συγκρότημα με πολιτικό στίχο, που μόλις ξεκινά να δίνει συν��υλίες. Είναι παθιασμένη με τη ζωή, πίνει αλκοόλ, ανακαλύπτει τον έρωτα και την πόλη της τη νύχτα, αντίθετα με τις επιθυμίες της πιο συντηρητικής μητέρας της Χαγιέτ, που γνωρίζει πολύ καλά τη σκοτεινή πλευρά της πατρίδας της και τα όρια της συντηρητικής κοινωνίας της, με τα οποία σύντομα θα έρθει αντιμέτωπη και η ίδια η Φάρα.

Η βοηθός του σπουδαίου Αμπντελατίφ Κεσίς (Ζωή της Αντέλ), Λέιλα Μπουζίντ, μιλάει στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο για την πατρίδα της, το χάσμα γενεών σκιαγραφώντας μια γεμάτη ένταση σχέση μάνας-κόρης αλλά και την έλλειψη ελευθερίας των νέων, ειδικά των γυναικών, ένα θέμα διαχρονικό στις κοινωνίες της περιοχής και όχι μόνο.

Σκηνοθεσία: Λέιλα Μπουζίντ Σενάριο: Λέιλα Μπουζίντ, Μαρί - Σοφί Σαμπόν Πρωταγωνιστούν: Μπαγιά Μεντχαφάρ, Γκάλια Μπενάλι, Μοντασάρ Αγιάρι Παραγωγή: Σάντρα ντε Φονσέκα Φωτογραφία: Σεμπαστιάν Γκεπφέρτ Μοντάζ: Λιλιάν Κορμπέιλ Μουσική: Κιάμ Αλαμί Γαλλία - Τυνησία | 2016 | Έγχρωμο | Διάρκεια 102'

  Αργά αλλά σταθερά, η Μπουζίντ υποψιάζει τον θεατή για τη σκοτεινή πλευρά της χώρας της, αυτή που θα προσγειώσει ανώμαλα τη Φάρα στην πραγματικότητα και θα κάνει τη μουσική να σιγήσει. Όμως αντί για μια συμβατικά επεξηγηματική, ή ακόμα και ρεπορταζιακή, απεικόνιση των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα που θα επέλεγαν άλλοι, ενδεχομένως δυτικοί σκηνοθέτες, η Μπουζίντ επιδεικνύει μια σαφέστατα πιο βιωματική ματιά. Μέσα από τη διαρκώς απειλητική ατμόσφαιρα που καλλιεργούν τα αδιάκριτα ανδρικά βλέμματα που συναντά στο δρόμο της η ηρωίδα, την αμήχανη ή ακόμα και ενοχλημένη αντίδραση του ακροατηρίου απέναντι στους πολιτικά φορτισμένους στίχους των τραγουδιών του συγκροτήματός της, στη μακάρια –ακόμη– και συνάμα ολοένα και πιο δυσοίωνη άγνοιά της για τους κινδύνους που παραμονεύουν σε κάθε της βήμα, αλλά και στο μουδιασμένο από την αγωνία πρόσωπο της μητέρας της. Και ακριβώς εκεί, στη θυελλώδη σχέση μητέρας και κόρης, η Μπουζίντ τοποθετεί την καρδιά μιας ταινίας που πάλλεται από ενέργεια και υπόκωφη ένταση, και εναποθέτει ταυτόχρονα τις ελπίδες της χώρας της για το αύριο. (Θ.Πατσάβος – flix.gr)

Η Μπουζίντ χρησιμοποιεί εμπνευσμένα τη μουσική ως προνομιακό σεναριακό όχημα, αποτυπώνοντας στο πεντάγραμμο την επαναστατική ορμή της νέας Τυνησίας. Το γκρουπ παντρεύει την παραδοσιακή μουσική (το παλιό) με ροκ επιρροές (τη δύση) κι αιχμηρό στίχο (πολιτικός ακτιβισμός), παρουσιάζοντας έτσι ένα συναρπαστικό μελωδικό μείγμα που συγκινεί το κοινό (το μέλλον) – εκπληκτικό το σάουντρακ από τον Ιρακινό Κιγιάμ Αλαμί. Χωρίς να προσφέρει διδαχές κι ευκολίες, το φιλμ ρίχνει φως σε μια αυταρχική πραγματικότητα, με τα νυχτερινά πλάνα του Σεμπάστιαν Γκέπφερτ και –κυρίως– την εκρηκτική παρουσία της πρωτοεμφανιζόμενης Μπάγια Μεντχαφέρ να ξεχωρίζουν. (Γ. Αντίοχος – athinorama.gr)

Η πρωταγωνίστρια, η επίσης πρωτοεμφανιζόμενη Μπάγια Μεντχαφέρ, είναι εξαιρετική, γεμάτη ορμή και πάθος. Η Μεντχαφέρ ερμηνεύει η ίδια τα τραγούδια που ακούγονται σε μουσική του σπουδαίου Ιρακινού συνθέτη Κιγιάμ Αλαμί(Khyam Allami) σ’ ένα όμορφο, έθνικ μουσικό σάουντρακ. (Γ. Ρούσσος-tvxs.gr)

Λέιλα Μπουζίντ: «Αν θέλετε να μάθετε ποιος είναι ο αραβικός κόσμος, δείτε σινεμά – όχι ειδήσεις»

“Δεν ήθελα να κάνω μία ταινία για την Επανάσταση, αλλά για να μιλήσω για όσα δεν μπορούσα να μιλήσω όταν ζούσαμε κάτω από ένα αστυνομικό καθεστώς. Όταν συνέβη η «Επανάσταση των Γιασεμιών» πολλοί Τυνήσιοι σκηνοθέτες βγήκαν με μια κάμερα στους δρόμους – άλλοι γυρίζοντας ντοκιμαντέρ, άλλοι κάνοντας μυθοπλασία. Εγώ ήθελα να μιλήσω για τη ζωή που γνώρισα επί 23 χρόνια μεγαλώνοντας σε μια δικτατορία – την ασφυξία της καθημερινότητας, την ολοκληρωτική δύναμη της αστυνομίας, τις παρακολουθήσεις των πολιτών, τον τρόμο και την παράνοια.”

Διαβάστε εδώ τι είπε η ίδια Λέιλα Μπουζίντ για την ιδέα της ταινίας, την ηρωίδα της και γιατί η μουσική έπαιξε τον σημαντικότερο ίσως χαρακτήρα στην αφήγηση της ιστορίας.

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ # ΤΡΙΤΗ 7-11-2017 | ΩΡΑ 21.15 # Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 7-11-2017, ώρα 21.15   στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας …

[filoicinelamias]

Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 4-4-2017 ώρα 21.15 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας , στην προβολή της ταινίας «Τρέξε αν μπορείς» (Renn, wenn Du kannst) που διοργανώνεται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε. Η πρώτη ταινία του Ντίντριχ Μπρούγκεμαν (Οι Σταθμοί του Σταυρού) με πρωταγωνιστές…τη φιλία, τον έρωτα κι ό,τι άλλο είναι η ζωή. Είσοδος ελεύθερη. 

O Μπεν είναι νέος, όµορφος, ετοιµόλογος, κυνικός, πανέξυπνος και παράλυτος από τη µέση και κάτω. Πιστεύει επίσης ότι κάθε αγόρι – µικρό ή µεγάλο, άσχηµο ή όµορφο, 8 ή 80 χρονών, δεν έχει σηµασία – ονειρεύεται τον απόλυτο έρωτα, ο οποίος και θα ‘ρθει κάποτε – ένα κορίτσι όµορφο, έξυπνο, τέλειο. Και πράγµατι το κορίτσι των ονείρων του περνάει κάθε µέρα µε το ποδήλατο και το τσέλο του µπροστά από το σπίτι του. Είναι το όµορφο, το έξυπνο, το τέλειο κορίτσι. Ερωτεύεται όµως αυτό το κορίτσι έναν νέο που κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι;

Δυο εντελώς διαφορετικοί άντρες ερωτεύονται την ίδια γυναίκα. Ο Μπεν είναι ένας φοιτητής, λίγο μετά τα είκοσι που τελειώνει το μεταπτυχιακό του. Είναι επίσης καθηλωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα και αναπληρώνει την ικανότητά του να περπατά με την πνευματική του οξυτητα. Προσπαθώντας να ολοκληρώσει την εργασία του για την αποφοίτηση του, δέχεται την βοήθεια ενός σπουδαστή ιατρικής, του Κρίστιαν, στον οποίο θα βρει ένα αδελφό πνεύμα και θα χτίσουν μαζί μια φιλική σχέση. Οταν όμως ο Κρίστιαν θα γνωρίσει την Ανίκα, μια φοιτήτρια μουσικής την οποία ο Μπεν θαυμάζει από απόσταση, τα πράγματα θα περιπλακούν. Οταν θα την συναντήσει από κοντά, εκείνη θα εντυπωσιαστεί από το πνεύμα του και την αγάπη του για την μουσική και ο Μπεν θα αρχίσει να πιστεύει ότι μπορεί να έχουν ένα μέλλον μαζί. Ομως ο Κρίστιαν θα αρχίσει να βγαίνει με την Ανικα και η σχέση των δύο φίλων θα δοκιμαστεί.

Σκηνοθεσία: Dietrich Brüggemann Σενάριο: Dietrich Brüggemann, Anna Brüggemann Φωτογραφία: Alexander Sass Πρωταγωνιστούν: Robert Gwisdek, Anna Brüggemann, Jacob Matschenz κ.ά. Γερμανία | 2010 | Διάρκεια : 112 λεπτά

Πώς κρατιέται μια φιλία, όταν μπαίνει στη μέση ο έρωτας, και πώς λειτουργούν έρωτας και σεξ, όταν στην εξίσωση υπάρχει κι ένα αναπηρικό καρότσι; Στην πρώτη του ταινία, γυρισμένη το 2010, ο Ντίτριχ Μπορύγκεμαν, χτίζει μια διαφορετική ιστορία ερωτικού τριγώνου, με γερή δόση μαύρου χιούμορ και πνευματώδεις διαλόγους, συχνά στα όρια του παραλόγου.

Η ταινία έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του σκηνοθέτη μια και η αδερφή του είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και ο ίδιος είχε αναλάβει τη φροντίδα αναπήρων κατά τη διάρκεια της εναλλακτικής κοινωνικής θητείας του. Ίσως γι’ αυτό αφηγείται την ιστορία του με εξαιρετικά ζωντανή ματιά, με μια «αχαλίνωτη κάμερα». Από τη μια δεσπόζει η στατικότητα του ανάπηρου Μπεν κι από την άλλη η ελευθερία κινήσεων και η υπέρβαση της βαρύτητας με τις λήψεις από ψηλά της κ��μερας του σκηνοθέτη Dietrich Brüggemann.

Ποτέ κανείς δε γράφει σενάρια μόνος του. Νομίζω ότι η συγγραφή ενός σεναρίου γίνεται σε δύο βήματα, ξεχωριστά το ένα από το άλλο, χωρίς πολλά κοινά μεταξύ τους. Το ένα είναι η δομή, ο κόσμος που δημιουργείς και το άλλο είναι ήχος, μουσική και δονήσεις, είναι οι διάλογοι. Υπάρχουν πολλά δημιουργικά ζευγάρια αδελφιών στο σινεμά, οι Κοέν, οι Νταρντέν κι ένα σωρό άλλοι και νομίζω ότι υπάρχει βαθύτερος λόγος γι’ αυτό. Το να γράφεις μυθοπλασία είναι μια μοναχική διαδικασία, ενώ το να γράφεις ένα σενάριο χρειάζεται μια ανταλλαγή, ειδικά στους διαλόγους και πολλά rewrites. Αν δε γράφεις μαζί με κάποιον επίσημα, γράφεις μαζί με τον τελευταίο άνθρωπο που διάβασε το σενάριό σου και το σχολίασε. Οφείλεις να γράψεις κάτι που να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα κι από πολλές οπτικές και πάντα χρειάζονται περισσότερα μυαλά για να γίνει αυτό. Βολεύει να το κάνεις με κάποιον που σου μοιάζει πολύ κι ένας αδελφός ή μια αδελφή είναι ό,τι κοντινότερο σε σένα

ΤΡΕΞΕ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ # ΤΡΙΤΗ 4-4-2017 | Ώρα 21.15# Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 4-4-2017 ώρα 21.15 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας , στην προβολή της ταινίας

[filoicinelamias]

Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 14-3-2017 ώρα 21.15  στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας , στην προβολή της ταινίας «Aρκαδία Χαίρε» παρουσία του σκηνοθέτη Φίλιππου Κουτσαφτή. Δεκαπέντα χρόνια μετά την «Αγέλαστο Πέτρα» ο Φίλιππος Κουτσαφτής επιστρέφει με τη νέα του ταινία, ένα πορτρέτο της Αρκαδίας. Είσοδος ελεύθερη.

Βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) στο 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια περιπλάνηση στο χθες και το σήμερα της Αρκαδίας, ενός τόπου τόσο φορτισμένου με μύθους και αναφορές που μοιάζει να κατοικεί σ’ ένα πεδίο που δεν ανήκει αποκλειστικά στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ενός τόπου που έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στο χρόνο και το χώρο, αλλά και στη συνείδηση αμέτρητων ανθρώπων ανά τους αιώνες, που ονειρεύτηκαν το ιδανικό της, ή τα όσα η Αρκαδία συμβολίζει.

Παραγωγή: Κοινωφελές Ίδρυμα Μ.Ν.Στασινόπουλος-Βιοχάλκο Σκηνοθεσία: Φίλιππος Κουτσαφτής Σενάριο: Φίλιππος Κουτσαφτής Φωτογραφία: Φίλιππος Κουτσαφτής Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα Διάρκεια: 90 λεπτά

Στην ταινία ο χρόνος έχει μια ιδιαίτερη διάσταση. Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί το πώς αλλάζουν οι εποχές, ο τόπος, οι άνθρωποι. «Τον χρόνο τον δίνω πρωτίστως σε μένα. Η δική μου ανεπάρκεια με αναγκάζει να το κάνω, για να δω τα πράγματα καλύτερα» ανέφερε σχετικά. Ο ίδιος συμπλήρωσε χαρακτηριστικά ότι η προετοιμασία της ταινίας ξεκίνησε «πριν μπει στο λεξιλόγιό μας η λέξη κρίση, αλλά ακόμη και τότε ήταν εμφανή ορισμένα στοιχεία που συνδέονται με αυτή».

Ο Φίλιππος Κουτσαφτής σημειώνει για την ταινία:

Σε ολόκληρη την Ελλάδα υπάρχουν τόποι έντονα φορτισμένοι ιστορικά και συναισθηματικά. ��στόσο, η Αρκαδία φέρει μέσα και πάνω της μύθους και ιστορίες άγνωστες στους πολλούς. Υπάρχει ο μύθος της “Ευδαίμονος Αρκαδίας”, που ήρθε από τη Δύση. Πίστευαν πως αν υπάρχει ένας επί Γης παράδεισος, αυτός είναι η Αρκαδία – ένας ονειρικός τόπος με κοινωνική δικαιοσύνη, μέτρο και άδολο έρωτα. Αυτή την ιστορία δεν την καλοξέρουμε. Αλλά στη Δύση, από τα ρωμαϊκά χρόνια μέχρι και την εποχή του Διαφωτισμού, το πίστευαν θερμά. Ακόμη και σήμερα υπάρχει μια Ακαδημία στη Ρώμη που λέγεται “Αρκαδία’’.  Πρέπει να βρούμε τα κομμάτια που επαναφέρουν τη σχέση με τον τόπο μας στο προσκήνιο. Να ξαναβρούμε την ταυτότητά μας.

Το σπουδαιότερο καλλιτεχνικό προσόν του Κουτσαφτή είναι η διαυγής, αθώα ματιά με την οποία πλησιάζει κάθε φορά το υλικό του, κάτι που κάνει κι αυτό το ντοκιμαντέρ του να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες «προκατασκευασμένες» κινηματογραφικές αποδείξεις της αλήθειας. Η κάμερα του «Αρκαδία Χαίρε» στέκεται με την ίδια απροσποίητη ειλικρίνεια και δέος απέναντι σε έναν αρχαίο ναό, ένα οργωμένο χωράφι κι ένα βλαχοπόπ πανηγύρι. Ανακαλύπτει τη μυστική τους σχέση μπροστά στα μάτια μας, μαζί μας, κι αυτό δίνει στην καταγραφή της αφενός καθαρότητα και αφετέρου μια γνήσια ποιητική διάσταση. Χρήστος Μήτσης – αθηνόραμα

Η «Αρκαδία Χαίρε» είναι μια ελεύθερη ελεγεία μιας πορείας ενός τόπου, που έχει φυλακίσει τους κανόνες και τους ρυθμούς της για να τους αποτίσει φόρο τιμής, ένα εικαστικό, πυρακτωμένο παραμύθι για ήρωες που έχουν μάθει να κρατούν μια καινούργια αφήγηση για κάθε καινούργιο αναγνώστη.  Χρήστος Πολίτης – Cinemag

Ένα ντοκιμαντέρ εξαιρετικά λεπτοδουλεμένο, οξυδερκές και πνευματώδες, με έντονη προσωπικότητα, που αφήνει τον θεατή πλουσιότερο απ’ ό,τι όταν έφτασε στην αίθουσα. Λήδα Γαλανού – Flix

η μουσική του Κ.ΒΗΤΑ στο “Αρκαδία Χαίρε”(απόσπασμα από flix.gr)

Οπως δηλώνει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Βήτα στο Flix: «Αγάπησα τις εικόνες που ο Φίλιππος μου έδειξε, είναι ένα φίλμ για την εγκατάλειψη, για την ομορφιά της γης που παραμένει ότι και αν συμβεί, κάτι σαν τη πίστη που η ψυχή ζητά. Μια συνομιλία με το χώμα, τον ήλιο, τον άνθρωπο που πηγαινοέρχεται, ένας διάλογος με την μακροθυμία».

Αντίστοιχα, ο Φίλιππος Κουτσαφτής μας απαντάει στο τι είναι αυτό που προσθέτει η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα στη δική του αφήγηση: «Η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα λειτουργεί αντιστικτικά, χωρίς να κυριαρχεί ή να υποβιβάζεται σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία (εικόνα, λόγος, κτλ). Και αυτό το σύγχρονο μουσικό ιδίωμα προσθέτει μια άλλη διάσταση στην ταινία».

Φίλιππος Κουτσαφτής- Βιογραφικό

Γεννήθηκε στη Ζαγορά Βόλου. Αρχικά σπούδασε μηχανολογία και στη συνέχεια κινηματογράφο στην Αθήνα. στη Σχολή Σταυράκου, τμήμα Διευθυντών Φωτογραφίας. Έχει εργασθεί, ως Διευθυντής Φωτογραφίας σε δεκαέξι ταινίες μεγάλου μήκους, πολλές από τις οποίες διακρίθηκαν σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού, σε ταινίες μικρού μήκους, καθώς και σε μεγάλο αριθμό προγραμμάτων για την Ελληνική Τηλεόραση. Εργάζεται επίσης ως σχεδιαστής φωτισμών σε θεατρικές, μουσικές και παραστάσεις χορού.

Φιλμογραφία 1987 Σεμνών Θεών (μμ) 1988 Μια Μέρα με τον Μίνωα (μμ) 2000 Αγέλαστος Πέτρα 2007 To. Ra. Ke. (μμ) 2015 Αρκαδία Χαίρε

ΑΡΚΑΔΙΑ ΧΑΙΡΕ # Τρίτη 14-3-2017 | Ώρα 21.15 | ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 14-3-2017 ώρα 21.15  στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας , στην προβολή της ταινίας

[astratv]

ΕΡΤ2 – Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος «Ηθικόν ακμαιότατον»

ΕΡΤ2 – Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος «Ηθικόν ακμαιότατον»

Tην Κυριακή 23 Ιουνίου 2019 και ώρα 22:00 στον Σύγχρονο Ελληνικό Κινηματογράφο της ΕΡΤ2 προβάλλεται η κωμική ταινία «Ηθικόν ακμαιότατον», ελληνικής παραγωγής 2006, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Τσαρουχά.

Σενάριο: Σταμάτης Τσαρουχάς, Σοφία Σωτηρίου.

Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

Παίζουν: Σάκης Μπουλάς, Ρένος Χαραλαμπίδης, Δημήτρης Πιατάς, Τάσος Παλαντζίδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Θάλεια Ματίκα, Αριέττα…