#συμβολισμός | Explore Tumblr posts and blogs

justforbooks · 5 months ago

Text

Η χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός απρόθυμου φονταμενταλιστή

Ο Μοχσίν Χαμίντ έγραψε με νηφαλιότητα για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό το βιβλίο του βρέθηκε στη βραχεία λίστα Booker, μοσχοπουλήθηκε και μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.

«Ανοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν κινηματογραφικό φιλμ. Μα, καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα ότι δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης.

Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση (…). Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης – συγκινούμαι πολύ όταν πεθαίνει ο ήρωας μιας τηλεοπτικής σειράς, με τον οποίο έχω συνδεθεί. Όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική».

Η παραπάνω, διόλου πολιτικά ορθή δήλωση δεν γίνεται από έναν ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ, κάθε άλλο. Γίνεται από έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής, πρώην υπότροφο του Πρίνστον και στη συνέχεια παχυλά αμειβόμενο στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας.

Και αποτελεί μέρος της χειμαρρώδους εξομολόγησής του που απλώνεται στον «Απρόθυμο φονταμενταλιστή» του Μοχσίν Χαμίντ (μτφρ. Π. Ισμυρίδου, Πάπυρος, 2008), ένα μυθιστόρημα, το δεύτερο στη σειρά, του επίσης πακιστανικής καταγωγής συγγραφέα, που βρέθηκε το 2007 στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για Booker, μοσχοπουλήθηκε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από την Ινδή κινηματογραφίστρια Μίνα Ναΐρ.

Γραμμένο σε μορφή μονολόγου, το μυθιστόρημα του Χαμίντ δίνει φωνή σ’ έναν σύγχρονο «γενίτσαρο» ονόματι Τσανγκέζ, έναν συνεπέστατο υπηρέτη μέχρι πρότινος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, που από την 11η Σεπτεμβρίου κι έπειτα παύει να νιώθει άνετα στη χώρα που λογάριαζε για δεύτερη πατρίδα του.

Κι αυτό ακριβώς αφηγείται ο γενειοφόρος πλέον ήρωας στον μυστηριώδη και ενδεχομένως οπλοφορούντα Αμερικανό που κάθεται πλάι του σ’ ένα καφενείο της Λαχώρης και ακούει την ιστορία της ζωής του χωρίς να τον διακόψει ούτε στιγμή: με τι προσδοκίες είχε φύγει από το Πακιστάν και πόσο μπερδεμένος επέστρεψε ξανά στη γενέτειρά του, εγκαταλείποντας μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί και αποχαιρετώντας την αλά Γκουίνεθ Πάλτροου και ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα που είχε κλέψει την καρδιά του.

Γόνος μιας καλοστεκούμενης οικογένειας της Λαχώρης, με παππού δικηγόρο και πατέρα αγγλοσπουδαγμένο, ο Τσανγκέζ, που δεν έγινε ποτέ «Αμερικανός» αλλά έγινε αμέσως «Νεοϋορκέζος», τ’ ομολογεί: η τεράστια ανισότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του εξαρτώμενου από την ξένη βοήθεια Πακιστάν, η έλλειψη ευγένειας των συμφοιτητών του, που συμπεριφέρονταν σαν ν’ ανήκουν στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη, το ανελέητο κυνήγι της «μέγιστης απόδοσης» από την εργοδότρια εταιρεία του και η συγκαλυμμένη συγκαταβατικότητα ορισμένων απέναντί του, όλα αυτά τον πίκραιναν εξαρχής, αλλά όχι σε σημείο ν’ ακυρώσουν το «αμερικανικό όνειρό» του.

Βλέποντας, όμως, την υπερδύναμη να παραδίνεται στην «επικίνδυνη νοσταλγία» των πολεμικών ιαχών, να εισβάλλει στο Αφγανιστάν και, παραμονές μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, να τηρεί και απ’ τις δύο ίσες αποστάσεις, ο Τσανγκέζ αρχίζει να σπάει.

«Μου φάνηκε σκέτη ειρωνεία» λέει, ανακαλώντας τις σκέψεις που έκανε αναχωρώντας από τη Λαχώρη έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στους δικούς του εκείνες τις ταραγμένες μέρες: «Όταν επίκειται πόλεμος, υποτίθεται ότι φροντίζεις να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, αλλά στη δική μας περίπτωση έφευγαν οι ακμαιότεροι και τα πιο λαμπρά μυαλά, αυτοί που σε παλαιότερες εποχές υποτίθεται ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα έμεναν. Σιχάθηκα τον εαυτό μου…». Εφεξής του είναι αδύνατο ν’ αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη δουλειά του. Οι «παρωπίδες» του έχουν κάνει φτερά. Και πριν καν γίνει και ο ίδιος στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας που συνεπαίρνει τις ΗΠΑ, αποχωρεί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Τι απέγινε ο Τσανγκέζ; Και σε ποιον απευθύνεται τελικά; «Μη φαντάζεστε πως όλοι εμείς οι Πακιστανοί είμαστε δυνάμει τρομοκράτες, όπως κι εμείς αντίστοιχα δεν πρέπει να θεωρούμε όλους τους Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες και φονιάδες», λέει στον βουβό συνομιλητή του προς το τέλος του βιβλίου. Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Γιατί, εν τω μεταξύ, ο θυμός του έχει θεριέψει, ενώ μαίνεται και ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο Μοχσίν Χαμίντ, ωστόσο, αρνείται να το ξεκαθαρίσει.

Γεννημένος το 1971 στη Λαχώρη, με σπουδές νομικών στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, με πακιστανική και βρετανική υπηκοότητα και δημοσιογραφική θητεία σε έντυπα όπως η «Guardian» και οι «New York Times», ο συγγραφέας του «Απρόθυμου φονταμενταλιστή» ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ν’ ακροβατείς μεταξύ δύο ταυτοτήτων. Αυτό ήθελε να δείξει. Και το έκανε με δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Mohsin Hamid #ΑΠΡΟΘΥΜΟΣ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΗΣ #book review

6 notes · View notes

ectorpantasis · 1 month ago

Text

Στορικό

Άκουσα το κλάμα του γκιώνη και το τριζόνι θυμόν μάχεσθαι χαλεπόν ό γάρ εθέλει ψυχής ωνείται/ Το θυμικό είναι κακή ιδέα να το πολεμήσεις κι αν το κάνεις θα το πληρώσεις με την ψυχή σου,σκληρό να τα βάζεις με το θυμικό κι έχει μεγάλο ψυχικό κόστος Ηρ /

Παφλάζει. Το μωβ κατεβαίνει και σ αρπάζει. Όλοι οι φράχτες παλιά στα χωριά μας ξερολιθιά ήταν Μικρός δοκίμαζα να φτιάξω για καιρό. Η ξερολιθιά τώρα επιτρέπει στα όντα του Θεού να περνάνε ανάμεσα ελεύθερα όπως ο άνεμος που τα μεσημέρια σφυρίζει στις χαραματιές λες και γδέρνεται το σώμα του περνώντας. Εκεί με τσίμπησε κι ένας σκορπιός στα έξι μου χρόνια χτίζοντας

σπάει ρόδι χίλια ρουμπίνια το στόμα σου γίνεται πορφυρό γκρενά, λάμπεις.

ΚΥΚΛΩΝΑΣ

Στου κυμάτου την άφρη κυκλαδίτικα σπίτια ασβέστης στα μάτια

πέτρινο πεζούλι του καλοκαιριού κι αρμυρίκι

τρίζουν οι αντένες στο μαϊστρο φτερό το πανί κόβει τον άνεμο

έρχεσαι νοτιάς. Με κυριεύεις. Είναι η γιορτή σου πολυτονική ,

πίνουμε φιλιά με σαμπάνια ,η παλόμα κάνει φούρλες στα κεραμίδια ,

μοιάζει με τη αργώ που γλιστρά στα κύματα.

Με δυό κυματάκια ο ζωγράφος φτιάχνει τα χείλη σου

άνω κάτω τελεία κι αλλάζεις παράγραφο στο φιλί

Μέσα στην πέτρα αυτό που λάμπει μπορεί να μην είναι κάθε στιγμή θεός ,ή και μπορεί να είναι εκτυφλωτικό. Οι αποκαλύψεις είναι αμφίσημες . Σπασμένη καρδιά, αλλά παρόλα αυτά λυτρωμένη. Δεν έπαθε κάτι που δεν εύρισκε μέσα του ,βύθιζε τις ρίζες του νοείν στο έδαφος της σάρκινης καρδιάς του . Πραγματικότητα θραυσμένη από τη μια μηδέν από την άλλη ένας καθαγιασμένος κόσμος .

Γιατί εκεί που αντικρίζεις το μηδέν εκεί βρίσκεις και το σωτήριο . Ο μύθος του μηδενός είναι η λύτρωση κι ας είναι και μέσα από τη διακινδύνευση και το θάνατο .Όπου οδηγεί η ποίηση ,εκείνη και φέρνει πίσω γιατί η Νέκυια δεν έχει αλλιώς. Η θυσία στο βωμό του μηδενός, με αυτομηδενίζω ως ύστατη θυσιαστική θέληση ,ένα ποιείν εντός μηδενός. Αυτό το μηδέν το εξέφερε μέσα στο στίχο ως λόγο και αυτή η νίκη του μέσα στην ήττα.

Ο,τι παρατήρησε ή συνέλαβε ο συμβολισμός,ο κλασικισμός το έφτασε ,το τελείωσε του έδωσε πνεύμα ,και ο ρομαντισμός το υπερέβη ,το ξεπέρασε ,το έκανε πνεύμα εν πνεύματι.Αλλά έκτοτε έτρεξε πολύ νερό στην Πενταποταμία μας , τη σκέψη.

Άλλες εποχές τους έσωζε η τέχνη , και ταυτόχρονα τους συνέτριβε έχει πολλά είδη και ανόμοια από κοράκια μέχρι κανάρια τώρα πια είναι όσες οι πέτρες της θάλασσας και τα βότσαλα μαζί αλλά ο δίσκος πέθανε ,όπως κι ο δίσκος της εκκλησίας όπως τα εισιτήρια του σινεμά. Οπότε οι σταρ πάνε στα αζήτητα, το ίδιο το βιβλίο, το έντυπο. Δεν υπάρχει ανάγκη για δημιουργία σταρ, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται κι αυτά είναι συνέπειες.Σταρ είναι πια τα ηλεκτρονικά εργαλεία φβ γκουγκλ κλπ. Ο μοναδικός θεός είναι ο τεχνοθεος. Ο αλγόριθμος επεξεργάζεται ,αυτός δίνει κατεύθυνση στα διαστημόπλοια. Η σίλικον. Ξέρεις πρόγραμμα; Το παίρνεις έτοιμο.Όπως το έτοιμο μπετόν.Όπως παίρνεις έτοιμο και το στυλ σε όλα, ακόμα και τι ακούς τι τρως. Τι οδηγάς. Τι αγαπάς, τι βλέπεις, πως κοιτας, τα γυαλιά τα φτιάχνει ο τεχνοθεος, τα ακούσματα, τα πάντα. “Σαν πέτρες οι μουσικές του στο νερό κροταλιζουν” Αρχικά η τέχνη των λαών ήταν συμβολική.Ο κλασικισμός το έφτασε ,το τελείωσε του έδωσε πνεύμα, ο συμβολισμός αφορά τους λαούς της μέσης ανατολής κυρίως το κλασικό την αρχαία Ελλάδα και Ρώμη,ο ρομαντισμός τους νέους λαούς της μετεπαναστατικής Ευρώπης, ο συμβολισμός ήταν τέχνη των όγκων(πχ πυραμίδες) ο κλασικισμός της μορφής (άγαλμα τραγωδία ), ο ρομαντισμός της εικόνας και των ρυθμών (ζωγραφική μουσική).

Βιολέτες απ το γέλιο σου σκορπάς

που τίναξε η καταιγίδα

των ματιών σου

βοριάς με παρασέρνει

με ρίχνει σε τρικυμίες καρδιάς : ώ εσύ!

Στην αγκαλιά μου έχω τα σύμπαντα ώ εσύ!

Φιλί αιώνιο καλοκαίρι το δικό σου

ήπια όπως πίνουν τα πουλιά

ήπια απ τα μάτια σου ήπια φιλιά/

το νερό ,ειδικά το θαλασσινό, είναι λυρισμός

αυτό κρατά το λα

της σκοτεινής θαλάσσης μουσική

το θα

ανασπάω πρύμνη

για να σε δω στην πλώρη

Ετριξε το σκοτάδι, ένα αστέρι βυθίστηκε στο νότο,η φύση τούς μίλησε,σιωπούσαν πλήρεις,το χάδι ερχόταν απ την καρδιά , θα παραλύουμε τις παραλίες θα σπαέι το φεγγάρι στα κύματα όλη τη νύχτα,τα σχιστά της μάτια με κόβουν χύνομαι στο βυθό της. Όλα είναι αλλιώς χτυπάνε μέσα σου φτερά σε ανυψώνουν θυμικοί θρίαμβοι εαυτού μεμουσωμένα τα σπλάχνα σου ,ερωτεύσιμη γυναίκα όλη ,η κερήθρα σου στάζει τα χείλη φιλούν πλήρη την ευσταλή κορμοστασιά της αγάπης, ερωτική , ιμερόεσσα!

πυκνά πυκνά το αντίδωρο πυκνά πυκνά το χάδι

Στο πέτρινο αλώνι του καλοκαιριού λιχνίζουμε τα χρυσαφιά άχυρα , το σιτάρι πέφτει στα πόδια. Όπως η Σελήνη στο φεγγοβόλημα της σβήνει ολόγυρά της με τη λάμψη της όλα τ αστέρια, έτσι έσβησε γύρω της κάθε θηλυκό ,απροσδόκητο πρόσωπο σπαθί μάτια καθαρά λαμπερά χείλη πορφυρές λεπίδες .

Φέρνει ο φθινοπωρινός άνεμος φύλλα στην πόρτα μου. Με ένα σοφτ μαύρισμα στα λευκά σεντόνια του μεσημεριού που κυματίζουν τον ύπνο της. Κοτσίδες σαν αλυσίδες της Αφροδίτης δένουν γλυκά τον εραστή σαν πλησιάζει .Μέλι ρέει στη μικρή κοιλάδα της πλάτης της. Ο εραστής πίνει βουλιμικά με χείλη που τρέμουν. Θα μιλήσω και για φύλο. Τα μαλλιά της κατακόκκινα της φωτιάς σαν τρεχούμενο ποταμάκι ,καθώς εκείνη τρέχει παράλληλα με το υδάτινο στοιχειό στην όχθη. ΔΗΓΜΑΤΑ ΟΜΟΡΦΙΑΣ Το φως δεν πιάνεται με τα χέρια. Κάνε μια βουτιά και φέρε μου το βάθος. Όπως σε πολιορκεί το κύμα. Όπως ρωτάει η θάλασσα το κορμί σου. Στην άκρη του γιαλού το θαύμα έρχεται από παντού. Η ύλη εξάλλου είναι ό,τι πιο σκοτεινό. Ο έρωτας δεν τελειώνει δεν έχει γρήγορες απαντήσεις αυτό ίσως και καθόλου, ερωτήσεις μόνο. Κι όσο πιο βαθιά βλέπει τόσο πιο καίρια η ερώτηση. Η βαθύτερη ποίηση είναι σιωπή ,αίνιγμα η τέχνη, από τη θάλασσα που ρίχνει το δίχτυ της, σταγόνες αντλεί κι ας είναι χρυσό το δίχτυ. Κάτι σαν από σταφύλι μαυροστάφυλο θα βάψει τα κορμιά στο χρώμα του μούστου ,μεμουσωμένα μεστωμένα ελευθερωμένα. Εκεί που κάνει δασεία τ' αχειλάκι σου και κατσαρώνει το γέλιο σου αχτένιστο.

Ό,τι και να μας συμβαίνει συμβαίνει πάντα μέσα στην περιφέρεια του καιρού. Ποτέ άκαιρα.Σ' αυτά τα πλαίσια είναι που κινήθηκε ο Κάλβος φίλος του Αρμένη Βράϊλα ,και γι αυτό παρόλες τις αντιξοότητες άντεξε, και σε προχωρημένη ηλικία ξαναπήρε το δρόμο της ξενιτιάς (όχι όμως για κείνον που ήταν φυγάς θεόθεν και αλήτης). Ο έρωτας είναι μια μεταφορά .Κι η λογοτεχνία το ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον, ξεφλούδισαν το φιλί σαν σύκο πέταξαν τις φλούδες και ρίχτηκαν στη γλυκειά του σάρκα.

Στορικό

Το ξέρεις ότι το νερό των ωκεανών γεννήθηκε τη στιγμή του μπιγκ Μπαν; Η θαλάσσια σπίθα παράγει μόνη της φως ,αρχέγονο φως, που δημιουργεί φαινόμενο παρόμοιο με το σέλας τη νύχτα ; Στο λέω γιατί και με την κρούση δύο λίθων μέσα στο σκοτάδι παράγεις φως. Δεν πάω πουθενά είπες; Κι όμως , γυρνάω γύρω απ' την ψυχή μου σχεδόν σύμπαν χαζεύοντας την ουρά ενός κομήτη και τα χρυσά μαλλιά σου. Με ξερολιθιά και ξερό ψωμί ,χορταίνει ο έρωτας . Με ξερολιθιά και ξερό ψωμί ,χορταίνει ο έρωτας. Ξαφνικά ένας κεραυνός σκίζει το στερέωμα σε νύχτα βαθιά. Αυτό κάνει ο έρωτας, αλλά στην ψυχή. Συμβαίνει.Ο τόπος του είναι μυθικός. Οι εραστές παραδίνονται αντιστεκόμενοι. Μόλις εισέλθουμε στην ενδοχώρα του θα μας κυριεύσει η γλώσσα των εραστών. Πιάνει την ψυχή αλλά τον μιλάει το σώμα. Τα σώματα συνομιλούν πριν από μας για μας. Δαγκωματιά ψυχής είναι. Η ψυχή όταν αισθανθεί το πλησίασμα τρέχει να απαχθεί σαν την ωραία Ελένη κι ακόμα παραπάνω, απάγεται με όλα της τα χρυσαφικά. Κι ανοίγει η ψυχή το χρυσό κουτί της. Χύνεται μέλι. Ανοίγεται κάτι που δε γνώριζε πριν.Το διαισθανόταν. Ήταν δικό της. Τώρα το έχει δίνει και περισσεύει. Και της δίνεται όλο. Διψά την επιθυμία του. Γίνεται η επιθυμία της επιθυμίας ,χείλη που πλησιάζονται όλο δίψα.Είναι όλη σκίρτημα. Πολλαπλασιάζεται η δίψα. Διψά να τον ξεδιψάσει. Η ψυχή είναι τώρα όλη πάνω στα χείλη, εκεί φανερώνει τη βαθύτητα της. Είναι ωκεάνεια η επιθυμία το ερωτικώς φρίττειν. Πόθος ανηλεής. Ίμερος. Κορύφωση βάθους ,βένθος. Η ψυχή ξέρει. Όσο το σώμα ασπαίρει σπαρταρά αγγιστρωμένη, η μαλάγρα των ματιών την παρασέρνει στα άπατα. Θέλει βυθό. Επιθυμώ την επιθυμία σου ,λέει η μία ψυχή στην άλλη. Τα χείλη σκιρτούν ποθώντας ποθούμενα. Κι αφήνονται στου πόθου τα χέρια. Χάδι και ψίθυρος. Κοσμογονία , η μαλάγρα είναι στα σκοτεινά του πόθου μάτια ,μάτια ελαιώδη άπατα όπου βουτάνε οι εραστές κυριευμένοι από τις ερωτικές θηλυκές λαγόνες.

Στείλε μου τα μάτια σου να κοιταχτώ Τα χείλη σου να μιληθώ Το στόμα σου να ερωτευτώ Το σώμα σου να εκτιναχτώ Την ψυχή σου να δαγκωθώ

Ο έρωτας που μας λύνει τα μέλη, κατέφτασε μας συγκλονίζει

Ο έρωτας ξετινάζει τα μυαλά όπως ο λυσώδης βοριάς ξεμαλλιάζει τις βελανιδιές στα βουνά όταν ρίχνεται καταπάνω τους με ορμή,

μένει ατάραχη κι απολαμβάνει τη θαλασσοταραχή στο κεφάλι μου.

Έγραψα της αγάπης τις κραυγές όλα της τα φωνήεντα.

Ζαλάδα; Πες μου για τη ζαλάδα . Καθώς τα συντόνιζε ο άνεμος και το κύμα, άκουγα τη φωνή σου σ ένα κοχύλι. Έγραψα της αγάπης τις κραυγές όλα της τα φωνήεντα Καθώς τα συντόνιζε ο άνεμος Και το κύμα Άκουγα τη φωνή σου σ ένα κοχύλι. Τώρα έχουμε περάσει πέρα απ' το γιατί. Είμαστε ήδη. Από το χάος θα γεννηθεί ένα αστέρι ,ο πρώτος πρώτος απ' τους θεούς που ξεμύτισε από το χάος ήταν ο έρως .

Μενεξελιά τα είπαν κάποτε αυτά τα σύννεφα .

Στέκονταν η ψυχή σαν ξωκλήσι σε ακρωτήρι που το πέλαγος τη μια του έριχνε το κύμα σαν μαστίγιο την άλλη σαν χάδι

Παφλασμός και Φλοίσβος και την άλλη τυφώνας Μας τύλιξε γαλάζιο σιωπή και άφατο

Ένα τραγούδι που ακουγόταν μακριά τσίμπησε την ψυχή μας με τη μελαγχολία και τη νύχτα του.

Ο μύθος δεν είναι κάποιος που δεν γνωρίζει το δρόμο του ούτε ανήξερος,ψιθυρίζει ο Εμπεδοκλής.

Κοριτσάκια στις παραλίες με άσπρα καλτσάκια φτερουγίζουν δίπλα στου αρχαίου ναού τα μάρμαρα σαν αγριοπερίστερα που ξέφυγαν από στίχο του Ανακρέοντα

φούμαρα τον έρωτα σκονάκια μαθήτριας με μπλε ποδιά αρχαίας μελαγχολίας μαθήτρια με άσπρα καλτσάκια σαν αγριοπερίστερα στον αρχαίο ναό κάτω από τα μεθυσμένα βλέφαρα του Ανακρέοντα τρεκλίζει το λυρικό όνειρο/

φούμαρα τον έρωτα σκονάκια μαθήτριας με μπλε ποδιά αρχαίας μελαγχολίας

αφίλητα κορίτσια με άσπρα καλτσάκια σαν αγριοπερίστερα που ξεναγούν οι αποπλανητές τους δάσκαλοι στον αρχαίο ναό

κάτω από τα μεθυσμένα βλέφαρα του Ανακρέοντα τρεκλίζει το λυρικό όνειρο

μυστικό κοχύλι την ανεβάζει κάθε νύχτα στον αφρό η ένταση περνάει στα χείλη αφήγηση από την αναδίπλωση της νύχτας σπασμένο ρόδι στο στόμα σου σάρκινο βελούδο / φιλί σαν προσευχή δεηθώμεν φως θεοφάνειες φιλιών

βουτάω στο σταυρό σου στη δόξα σου εν υψίστοις ανωκάτω κωπηλατώμεν στας καρδίας μετά αλχημείας αιμομιξίας ερωτικής μαγγανείας κι όλα τα μαγικά.Στο ημίφως στο ημίγυμνο έρωτες ανάβουν,το άλλο μισό ανήκει στο μισοσκόταδο,πλέχτηκε άνεμος στα κλαδιά

Από μακριά, από κοντά ζεσταίνει μην πω καίει ,η ζωή είναι πάντα ζέον ζών μα το κενό είναι προβολέας παλμικό κύμα που σαρώνει τις οθόνες τις επιθυμίας κι η επιθυμία επιθυμεί στα κορμιά που αλλιώς δεν μπορούν να δουν είναι σκοτεινά εκεί κάτω η επιθυμία τα ενώνει και ριγούν οι επιδερμίδες το πιο βαθύ του σώματος και σε παίρνω για τα βαθιά πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων. ... οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο οὐδὲν ὡς ἔρως. λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο;

Αλλεπάλληλες οροσειρές και μου καλύπτουν τη γραμμή του κορμιού σου τα κόκκινα διατυμπανίζουν τη μαχητική τους ετοιμότητα Στιχάκι ερωτικό:Στη λίμνη με τα νούφαρα να σε είχα να σε φούμαρα Να σε φουμάρω άφιλτρη γιατί είσαι σέρτικο θηλυκό

Δίνω από το υστέρημα μου Η ζωή γύρω μας όπως και των καθηγητών τα πρόσωπα είχαν όψη σκληρή σαν τοίχος .Ο δρόμος δεν είχε θέα παρά εκείνη που διέσχιζαν τα πόδια μας, δεν υπήρχε ορίζοντας παρά λίγος τόπος όσος έπιανε η αύρα των επί της υποδοχής. Η μόνη εμπειρία που θησαύριζε το ταξίδι ήταν η κούραση που διέσχιζε την απόσταση από δώ εκεί. Δεν υπήρχε ορίζοντας μόνο ,λίγος τόπος όσος χώραγε στο παιχνίδι τις δουλειές τις αναδουλειές.Τα υπόλοιπα τοίχος .Σκληρός σαν πρόσωπο ιδεολόγου πρόωρα αποστεωμένο. Σκληρός στα το πάτωμα που νανούριζε όλη νύχτα του κοιμισμένου το μάγουλο. Ένας τοίχος που όσο περνούσαν τα χρόνια και ρίχναμε μπόι, κόνταινε χόντραινε μαύριζε γέμιζε μούσκλια κι από γίγαντας γινόταν καχεκτικό πράμα μέχρι που ρειπώθηκε και τον σκέπασαν αγριοσυκιές και βούζια. Απουσία και σκιά αδερφώθηκαν .

Στα πανεπιστήμια των Κενταύρων κάτω από τις οξιές και τα δασιά τα δάσα ,μαθαίναμε για τις περισπωμένες τους εξάντες . Μας πυρπολούσαν τα μάτια της δασκάλες που μάς δασκάλεψαν τον προάλλες λουλάκια ία στις μασχάλες χύνουν τα μάτια της, λάβα η γλώσσα της .

Όταν χαλάσαμαν,έλεγε η Τρισεύγενη ,και εννοούσε μετά το σαραντατρία που άρχισε η καταδίωξη τους από τους τουρκαλβανούς της ξίλια, και πέρασαν πίσω στα Σκάπετα στην προστασία του ορεινού ελληνισμού με τα αντάρτικα της αντίστασης

Κοιτάζοντας πίσω η ζωή μας μοιάζει όλο και πιο πολύ με ιστορία,μόνο που είναι γραμμένη από διαφορετικούς ιστορικούς κάθε φορά γιατί τα γεγονότα σταθμοί όταν επιχειρεί η μνήμη αλλάζουν.

Ό,τι από την πραγματικότητα παραλαμβάνει και περιλαμβάνει ο συγγραφέας,αλλά και κάθε φιλόδοξος του επιστητού, μπορεί να παρασταθεί με μια διακεκομμένη γραμμή."Στη μάχη συχνά σώζει την κατάσταση μία μόνο αναπνοή". Ο.,Ιλ.

Τι κάνεις αυτούγια τώρια χαλασιά σου για τεσένα τόηφερα; Πάρε νά'χεις .Και του εκσφενδόνισε μια κοφτερή πλάκα που τον ηύρε στο υνιακό. Ποτάμι το αίμα .Εκεί έμεινε . Οι χωριανοί το συγκάλυψαν .Καρδιακό είπαν εγκεφαλικό είπαν .Το θέμα είναι ότι τον ξέκανε τον καλοκάγαθο Σ. Της άφησε τ' όνομα και δύο θεριά παιδιά .Βαθιά στα μάτια της στάθηκε το έγκλημα για όλη της τη ζωή ,όμως φόνισσα δεν την είπε μπροστά της κανείς ,κι ας μην έφυγε ποτέ το σχόλιασμα απ' το χωριό .Πικρό ανάθεμα των συγγενών του Σ.

Πάντως στα ημερολόγια του ο Ντοστογιέφσκι τους ανασταίνει κανονικά στο μνήμα τους . Κι ο Μήτια δεν άντεξε κι ένα βράδυ τον σήκωσε απ' το μνήμα το γεροΛηστή λίγες μέρες μετά το θάνατο του για να το δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν του γιου του που δεν είχε προλάβει και κείνη τη μέρα ήρθε με άδεια από το στρατό .Ποτέ πεθαμένος δε μου γύρισε κουβέντα.

κλειστός ουρανός για σήμερα, κινηθείτε χαληλοτάβανα -κάτω απ τα ελάτια βόσκουν τα ελάφια.

Εγώ θα'λεγα ότι το πιο χαρακτηριστικό του σημείο ήταν που έμοιαζε με μπάλα. Ο Μαραντόνα ήταν η μπάλα, και του έγιναν όλα τα χατίρια της μπάλας, όλοι έπαιξαν μαζί του όπως παίζει ένα παιδί ολομόναχο με τη μπάλα του,.. ήταν ίδιος φάτσα σουλούπι ,αλλά στράφηκε άλλού γιατί δεν ήταν αλάνι σαν τον Ντιέγκο. Μόν Ντιέ ,μικρέ θεέ. Δεν ήταν τόσο η ηθική ποιότητα όσο η στόφα . Η παιδιά και το εγχειρίδιο . Κατά την κλίση η κλάση .

πήρες το πλατύ πινέλο κι έσυρες λευκό ,ποσειδώνες τα κοχύλια στήνουν Π πλωριό. Η γύμνια σου η ομορφιά χείλια μαχαίρια πορφυρά μην κοκκινίζεις ,σε θέλω δοτική στον ψίθυρο ,τη φωνή σου που καλεί με βραχνάδα αγάπης Ήταν το φεγγάρι που σου έριχνε κλεφτές ματιές να ζηλεύω κι είχε γίνει όλο ένα μεγάλο φωτεινό μάτι κι ήθελα να το δω στα μάτια σου μέχρι το τέρμα το τερματίζω στην πίστα του φιλιού μας κι όταν νύχτα σε δίνει γυμνή κάτω από το μαύρο φόρεμά της είσαι όλη δικιά μου όλη! ολόγυμνη.

Μέσα απ' τη στάχτη λάμπει η αλήθεια σου δωρεές στάχτης σε μάς ,χαρισάμενη. Είσαι η αδυναμία της μέρας πριν της παρασταθεί το φως, είσαι λυκόφως μέρα που χάνεται και μέρα που έρχεται. Να προσεχτεί εδώ η ανύψωση στα δύο πόδια που στην ουσία δημιουργεί τα πόδια-και τις διαστάσεις, το τετράποδο έχει το πάνω στην πλάτη του, ο δίπους στην πλάτη το πίσω. Ο άνθρωπος με το να σταθεί στα δυό του πόδια ,δεν ελευθέρωσε μόνο τα χέρια αλλά προπαντός τα μάτια και όλο το σώμα, έδωσε προτεραιότητα στα σπλάχνα ,και ελευθέρωσε τις διαστάσεις ορίζοντας άνω κάτω πίσω ,όλο τον επιρρηματικό και επομένως υπαρξιακό τόπο. Πρόσεχε! Θέλοντας να παρακάμψεις το εγώ ,δεν θά 'χεις πού να στηρίξεις τον κόσμο.

Σημαίνει να πιαστείς από τα βάθη και ύψη από τη γλύκα του όντος ,τα αλίκτυπα πελάγη τις λαγόνες τους,τη γλύκα τους όντως,την όντως γλύκα.Ενάντια στη δυναστεία των Βαρώνων το είναι δεν περνά,είναι.

Θάνατος και ανάσταση παράγονται εντός του νύν. Στους μεγιστάνες της σκέψης ,τους φιλοσόφους δηλ, εκείνο που διαβάζεις δεν είναι άλλο από ��ιλοσοφία και μόνο φιλοσοφία.Τίποτε λιγότερο.(Αυτή η “καμπύλη του χώρου” ίσως είναι η παρουσία το θεού.Ε.Λ.) Επειδή ο Πλάτων δεν έκανε καμιά έκπτωση στη ζήτηση του Όντος.Είναι η δόξα του Φιλοσόφου.Με την ιδέα του μας εξάπτει. Μου βγαίνει επίθεση διαβάζοντας το “Είναι και Χρόνος” .Δεν παραλύω .ο γρανίτης συντρίβεται της πλάκας των ηθών.Το διαγραμμένο ίχνος του “ού φονεύσεις” αχνοδιαφαίνεται κάτω από τις ερπύστριες.

Το Είναι των Είναι.

Πλάθοντας το γρανίτη του Βαρώνου σαν ζυμάρι τα υλοπάτια ραγίζουν κάτω από το βήμα της αστραπής. Η τεχνική με την τεθωρακισμένη θωριά της είναι σαν να αποσκορακίζει τον Βαρώνο του Όντος,το πολεμικό είναι,ο ατμός των όντων ,η βιάση στη βράση του σίδερου. Στη φιλοσοφία δεν θα απαλλαγείς από το σύνδρομο του Θρασύμαχου,αλλά από την κρυπτότητά του.Η καλωσύνη αρνείται να ξυρίσει ένα λιοντάρι. Ο Λετονός στοχαστής μετά το Άουσβιτς είναι μια τεταμένη χορδή,μια ψυχή που το διαρκές φτερούγισμά της θυμίζει τη λιμπελούλα πάνω από τα νερά του Αχέροντα,εφήμερον είδος τί αγωνιάς;Αλλά προέχει το φιλοσοφείν.Αυτό δοξάζει.Είναι δουλειά της ίδιας της φιλοσοφίας να βρει δρόμο στα αδιέξοδά της,γιατί είναι η πιο έξυπνη,και ράβεται μόνη της την υψηλή της ραπτική.12.12.13

Ο μειλίχιος Λεβινάς,είναι η απάντηση στους απανταχού Σεστώβ και Θρασύμαχους.Φιλοσοφώ θα πει είμαι Σωκράτης.Η Αθήνα είναι η αιώνια δόξα της Φιλοσοφίας ,προς τιμήν του.

Πρέπει να πιστέψεις κάθε λέξη σε αυτούς που επιλέγεις. Η μορφή δεν είναι μίμηση ,είναι, αυτή λύνει τα χέρια, σου κλείνω το μάτι αρχίζει το πάρτυ

Piero della Francesca Γέννηση .Το φως έγινε ζεστό γήινο σαν το άχυρο στο στέγαστρο ενανθρώπισε.

Αχ στην Τασκένδη δουλειά στον τόρνο και στο γιαπί νοστάλγησα αφέντη, πίνω να ξεχαστώ λίγο αψέντι ,κι αποκοιμιέμαι πάνω στο μιστρί ,με τον τρόπο των μεθυσμένων πιερότων που έχασαν το μπιμπερό των .Και στη φουφού του καστανά στάχτη να γίνεις σατανά .

Μου το πουλάς; Δέκα ευρώ έχω, ν' αγοράσω πέντε λεπτά σου δε φτάνουν. Και εκεί που δεν πίνεις γιατί σου λείπει το φεγγάρι, να γράφεις σαν να είσαι πολιορκημένη όπως η Τροία.

Ο ουρανός με μια ουλή από ήλιο ,μέσα απ' αυτή την ουλή σαν πύλη μετέχουμε του φωτός . Κίτρινες δίνες κυματισμοί του μωβ .Στο μπλε του ουρανού πορτοκαλή ουλή σαν πύλη ξερνάνε φως οι μελανές κηλίδες.Αυτός ο έβενος είναι καμιά φορά ρευστός λίμνη του Πόε του Κάλβου ηλιαράχνη ,διαχρονική Νέκυια . Τώρα που βρήκαμε τη γλώσσα μας χάσαμε τα λόγια μας .Άλλη Πόλη δεν είδε στα κράσπεδα της τα στρατεύματα της να παρελαύνουν μετά τη μάχη νικηφόρα τόσες φορές

Ήσουνα λαμπερός Αυγερινός λάμπεις τώρα στους νεκρούς ανάμεσα Αποσπερίτη ./ψηλαφώντας γνωρίζουμε το πρόσωπο της νύχτας και όλα είναι τόσο φανερά που τα μάτια τα χάνουν ράβω στο στόμα τις λέξεις που ξηλώθηκαν από τα ρεβέρ της ύπαρξης η λέξη η λέξη μπορεί να πει τη νύχτα αυτή η λέξη " αέρας βροχή τα σκοτωμένα φύλλα γέμισε το ποτάμι χάλκινους λυγμούς " .

Θα βρεις την πηγή πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα όπως η πέστροφα.-Βουτώντας γρήγορα στις βαθιές σκέψεις όπως στις κρύες πηγές και βγαίνοντας γρήγορα .-

"κάθε ἀπόφαση τὴν καθοδηγεῖ ἡ ἀλήθεια τοῦ Περιέχοντος" το Περιέχον είναι εξέχον όρος και έννοια στη φιλοσοφία του K.J.

"Στὴν ἔλλογη ἐπικοινωνία ὑπάρχει μιὰ κοινὴ ὑπεροχὴ ὅλων, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ προσδιοριστεῖ παρὰ μόνο μέσα σ' αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ἐπικοινωνία" αυτό εδώ είναι το έκτακτο της συνεισφοράς του K.J.: κοινὴ ὑπεροχὴ ὅλων. Η επιστήμη χωρίς το μύθο πάει φούντο,η γνώση είναι απαραίτητη όμως δε λυτρώνει,αυτό το κατορθώνει μόνο το νόημα δηλ ο σκοπός, που δίνει κατεύθυνση στην πράξη μας ,στην ζωή.

Το κακό δεν το πολεμάς γιατί φουντώνει,πολλαπλασιάζεται, όπως όταν κτυπά μπαρούτι πυροκροτητής,μόνε το δείχνεις και μόνο του πέφτει ,όπως η σφίγγα,και βουβαίνεται, και πάει στο καλό.

Η προσευχή από το αρχετυπικό της ξόρκι,αρέσκεται τις προστακτικές,είναι η ευκτική μας μοίρα,δες πχ την Κυριακή προσευχή, δος άφες ρύσον ,Δεν έχει αλλο τρόπο ο άνθρωπος να υπαινιχθεί τη μοναξιά του ενώπιον του κόσμου που τον φέρει όπως το σαλιγκάρι το καβούκι του,δεν έχει παράξενη ομοιότητα ο κοχλίας με τους γαλαξίες;

Σελήνη μου απόψε Μα πόσο κρύο το ασήμι σου στάζεις πάνω στις στρώσεις του χιονιού ;Κι αργοκινείται το σκοτάδι μέχρι το πρωινό .Τάχα κρύβεις ελλείψεις απουσίες λησμονημένα;Τι στάζεις πάνω στον πόνο αυτό. Οι ταγμένοι στο ρήμα ψυχανεμίζονται τα έσχατα γιατί ατάραχα κοιτάζουν το αγκάθι στα πλευ��ά της ζωής, τον άνεμο που φυσάει πάνω από τους κέδρους του δάσους φέρνοντας εδώ τις ιαχές από τις πολεμίστρες και τη σφαγή σαν μουσική. Το τραγικό σχίζει τις σελίδες της παρωδίας κι ό,τι απ' τα λόγια πάει χωλαίνοντας παριστάνοντας τον τραγωδό ενώ η μάσκα τού έχει πέσει. Σαν να παίρνει εκδίκηση από την ιστορία ο ταύρος του Φάλαρι. Αν δεν οδηγηθούμε στα αρχέτυπα,θα χάσκουμε στα μεταμυθολογικά όπου οι αναπλάσεις είχαν τη στρατηγική τους στους τραγικούς και στα νεωτερικά χρόνια, ο ελληνισμός είναι σύνθεση πελασγικών ήτοι αγροτικών πληθυσμών(θηλυκό στοιχείο,γυναικειο ειρηνικό χθόνιο και ποιμενικών λαών κατακτητών Δωριέων Ολύμπιο στοιχείο πολεμικός λαός. Οι κοσμογονίες να θεωρούνται κάτω ��πό αυτή τη διάπλαση .Με αυτή την έννοια οι θεοί που ανέβηκαν στον Όλυμπο μοιράστηκαν τις θέσεις απώθησαν δε το χθόνιο .Κι ακόμα έχουμε τη χριστιανική μετάπλαση, και ας τη διακριβώσουμε στο δημοτικό τραγούδι,όπου εκεί χτίζεται ο νεώτερος Έλληνας και συνακόλουθα ανατέλλει ο νεοελληνικός πολιτισμός. Δεν μου αρέσεουν οι προσλήψεις οι άπλαστες και σκληρημένες ,αυτή η αρχαιολατρεία των απαίδευτων άλλο είναι η αρχαιογνωσία,αυτή πιάνει μέχρι τον Παπαδιαμάντη και βάλλε,και ακόμα καλλίτερα η φώτιση

Η αγάπη μου γαλάζιο φεγγάρι Η αγάπη μου με ζεσταίνει μήνα Φλεβάρη Η αγάπη μου κεντησε χρυσό μαξιλάρι Η αγάπη μου ρόδινο φιλί

Ήριννα: φοινίκεος αιδώς δρύπτει μ' άμφιχυ/κατακόκκινη αιδημοσύνη με κατατρώει ολόγυρα/(με τριβελίζει γύρω γύρω). Οι πέντε κανόνες της Τέχνης: Τάξη. Ισορροπία. Ενότητα. Αντίθεση. Αρμονία.

Η νύχτα προχωράει το κρύο έξω σφίγγει η αγάπη αγκομαχάει σου χ.. στο λαρύγγι

η ψευδής συνείδηση όταν ενδύεται ταξικό πρόσημο δεν αντιλαμβάνεται τη δολοφονική της φύση τα ερείπια περιφέρουν το σαρκίο των ξύλινων λόγων τους

Αν γίνεις η πόρνη του θα ναυαγήσει στο κρεβάτι σου. Λες το σαγαπώ με την περισπωμένη γραμμή των χειλιών σου να ριγεί .Η προσπάθεια που καταβάλει η ερωμένη να ξεχάσει, είναι απείρως πιο μικρή από την προσπάθεια να ξεχαστεί από την εραστή της .Κάθε έρωτας νησί είναι. Μοναδικό. Και γύρω άγρια. Κύματα.-Κείμενα για μέθυσους

σήμερα διάβασα κάπου "ελαιόμαυρα μάτια ". Μου αρέσουν επίσης μαβί της ελιάς στα μάτια ,τα ελαιώδη και άπατα, ιδανικά για να φουντάρεις ,άβυσσος οι λαγόνες. Άνοιγε ο κόσμος να περάσεις

Στις θύελλες των ψυχών κατάρτι το κυπαρίσσι τ αψηλό

Η θέληση να φτιάχνεις χρυσάφι είναι η αλληγορία της επιθυμίας. Οι βαριές της λαγόνες έχουν βρει ανάπαυση στα λευκά σεντόνια της ύλης ,της κλίνης ,στο απέραντο μέλαν της ύπαρξης που την τυλίγει Πίνακας: Nu couché (Modigliani,1917). Ο Μοντιλιάνι είχε την αίσθηση του απτού, του γλυπτού, τον έθλιβαν οι βαριές λαγόνες. Έπαιξε με το μάρμαρο το εξαέρωσε ,κράτησε τις διαστάσεις της επιφάνειας ,και το βάθος της .Το πινέλο του χάραζε τα περιγράμματα, φυσικά τις καμπύλες , σαν σμίλη .Το μάτι του ήταν χάδι. Είχε την ακρίβεια της τέχνης ξεγεννούσε θηλυκότητες τα γυμνά του έχουν ύφος γυναίκας.

αυτή εδώ τη γέννησε ο Μπερνίνι σάρκα απο μάρμαρο υγρότητα ,πάλλουσα επιφάνεια(η Προσερπίνα) η καθ ημάς Περσεφόνη και πήρε σάρκα ο λόγος και ετεκνώθησαν θεοί στα νεωτερικά ήθη με ρόκ ανταύγειες λύθηκαν οι φωνές, εκεί είναι και το μοναδικό μας ταξίδι έλεγε ο Ρίλκε γιός της μούσας και ζητιάνος ο ποιητής

είναι λοξίας έτσι ήταν πάντα έτσι μας παρέχει μια πιο πυρακτωμένη εμπειρία της ύπαρξης γιατί εν τω μεταξεί έχει μετατοπιστέι η πραγματικότητα,και μόνο οι ασκημένες και οξυμένες κεραίες πιάνουν τα σήματά της αυτό που λέγεται μαντεία του πραγματικού, θέλει νωπή πληγή να νιώθεται η ύπαρξη μην πιάνει κρούστα Φιλοκτήτης στη Λήμνο

ο νεορεαλισμός πχ οι νέες του εικόνες,δεν μπορείς να τη δεις την άβυσσο αν δεν πλησιάσεις τα χείλη της (για όποια χείλη κι αν πρόκειται) αν ο ποιητής ο διανοητής χτίζουν στα χείλη της αβύσσου ,ο άγιος χτίζει στο στόμα της πχ Άγιος Οιδίπους

"Επεξεργαστείτε τη φύση σαν να ήταν κύλινδροι, σφαίρες, κώνοι..." έγραψε ο Σεζάν σ' ένα του γράμμα. Τα έλεγε αυτά ,γιατί είχε σίγουρο το τετράγωνο του τελάρου, μια σίγουρη φυγή στη γεωμετρία ,αλλιώς που να στηρίξεις το χρώμα;Αυτό που τον έσωζε,ως ζωγράφο της γαλατικής σχολής ήταν το Cogito ergo sum,γιατί από την κορυφή αυτής της πυραμίδας επέβλεπε η παρισινή σχολή που είχε τα ηνία των τεχνών ,επέβλεπε στα πέρατα ,και ύψωνε το διάφανο κρύσταλλο της λογικής τάξης.

Με την απόλυτη αυτή τάξη μετά,κάνεις ότι θέλεις με το χρώμα.Ακόμα ζωγραφίζεις κι ένα σεντόνι σαν κάτι που δεν είναι ασύνηθες στας εξοχάς των τοπίων δηλονότι ένα χιονάκι κάτω από τις νεκρές φύσεις των οπωρινών μελωδιών (Προπαντός δουλειά,όχι θεωρίες! Οι θεωρίες καταστρέφουν την τέχνη!)>Έτσι γίνεται κανείς πρόδρομος του κυβισμού και αρχηγέτης της σύγχρονής τέχνης,θέλοντας να φτιάξει ένα έργο απόλυτα κλασσικό,αλλά εκ του φυσικού!.Μήλα!Πόσα μήλα στους καμβάδες του!Και ανάσαινε τον κόσμο στο ένα μήλο!

θάλασσα έλουζε την ψυχή χρυσή πυρά κι ίδρώς το σώμα

το γλυκό σου μπαλκονάκι βλέπει αιγαίο

ξεράγκαθο στεγνή πέτρα αγριελιά το κορίτσι της μάνης με το ξανθωπό μπαλκονάκι που προεξέχει στο μυρτώο λουσμένο αρμύρα

Τι μου κάθεσαι και κλαις λάσκα κι έρχεται ο καφές

Όταν δια βίου προετοιμάζεις τον καιάδα του κόσμου πρέπει να ξέρεις ότι την καίρια στιγμή ο χρόνος δε θα είναι δικός σου κι η μοίρα θα σε καταπιεί.

ποια νερά κυβερνάς πες μας κι εμάς

αιμοδότης της ελπίδας

ρόγα μαυροστάφυλη γεμάτη αύγουστο πιπιλάνε τα καψερά χείλη

το κακό και ο πόνος ζητάνε το θεό ,βιώνουν πιο βαθιά την απουσία του ,αποθωντας το υπερεγώ, το εγώ τελικά, καθίσταται ο αδύναμος υπερασπιστής της εαυτότητας

αύρα ξεχύνεται απαλή της τέχνης ίνδαλμα θέλω την αγκαλιά σου στο θρόισμα των ευκαλύπτων

δεν πρέπει να κοπούν οι καρποί των χεριών μόνο των δέντρων κι ίσως από το σώμα του έρωτα κάποιοι καρποί λαμπεροί σαν κίτρα που λάμπουν στα στήθη των κοριτσιών/δεν είναι κύκλοι στο καβούκι μήτε τετράγωνα σκακιού μπορεί να είναι κύκλοι γύρω απ’ τη μέση σου η ένας γαλαξίας γύρω απ’ τη μέση της σκοτεινής νύχτας σαν κλωνάρι με μαργαριτάρια/ περίπου για να κάνουμε τον περίπλου/ να ταξιδέψω γύρω σου/

στρίβω το νόμισμα κι ό,τι κάτσει σαλιώνω το δάχτυλο και γράφω ένα κύκλο στον αέρα από κει να περάσουμε πέρα/ κι αν πέσει το νόμισμα κόχη στα ύψη θ ανέβουμε του όχι σαν που το φτύσιμο διαγράφει την κυκλική τροχιά

" κόβοντας το μελτέμι οι οπιούχες ρώγες τους πώς αφιόνιζαν πώς αφάνιζαν" !

να σε ψήνω πάνω στο βράχο και να βουτάς για να σβήσεις το χάλκινο απ' την παραφορά χρώμα σου, κύμα το φιλί ώσπου η ακτή να υγρανθεί.

Με το γρυ και γρυ ο γρύλλος μου πριονίζει όλη νύχτα σκοτάδι και το πετάει στα τάρταρα

Μέχρι να σε δω στο φως γαλούχισε με στη γλύκα σου

"Το πνεύμα ευπλοεί όταν ναυαγεί" . Σπασμένη καρδιά ,αλλά παρόλα αυτά λυτρ��μένη. Δεν έπλαθε κάτι που δεν εύρισκε μέσα του ο Χ. βύθιζε τις ρίζες του νοείν στο έδαφος της σάρκινης καρδιάς του .Πραγματικότητα θραυσμένη , απ' τη μιά μηδέν απ' την άλλη καθαγιασμένος κόσμος . Γιατί εκεί που αντικρίζεις το μηδέν εκεί βρίσκεις και το σωτήριο. Ο μύθος του μηδενός είναι η λύτρωση , κι ας είναι και μέσα από τη διακινδύνευση και το θάνατο .Όπου οδηγεί η ποίηση ,εκείνη και φέρνει πίσω γιατί η Νέκυια δεν έχει αλλιώς. Με αυτομηδενίζω ως ύστατη θυσιαστική θέληση,ένα ποιείν εντός μηδενός.-Αυτό το μηδέν το εξέφερε στο στίχο ως λόγο .Και αυτή η νίκη του μέσα στην ήττα ,η θυσία στο βωμό του μηδενός. Γιατί ο καμβάς κάνει τη φουρτούνα να ξεσπάσει από δικού του. Δεν υπάρχουν δυό όμοια ποιήματα δεν υπάρχουν δυό όμοιοι στίχοι δεν υπάρχουν δυό στίχοι ίδιου ρυθμού. Δεν υπάρχουν δυό ίδιοι αναγνώστες Δεν υπάρχουν δύο ίδιες αναγνώσεις ενός ποιήματος .Ωστόσο είναι το ποίημα που δίνει τα περαιτέρω .

ἔστι τις λόγος

τάν Ἀρετά̱ν ναίειν δυσαμβάτοισ’ ἐπί πέτραις,

νῦν δέ μιν θοαν χῶρον ἁγνόν ἀμφέπειν

οὐδέ πάντων βλεφάροισι θνατῶν

ἔσοπτος, ὦι μή δακέθυμος ἱδρώς

ἔνδοθεν μόληι,

ἵκηι τ’ ἐς ἄκρον ἀνδρείας. Σιμωνίδης /Ένας λόγος λέει ότι η Αρετή κατοικεί σε δυσπρόσιτους βράχους, δύσκολους στην αναρρίχηση, τριγυρισμένη από τον αγνό χορό γοργών νυμφών. Μάτια θνητών δεν μπορούν να την αντικρίσουν- μόνον εκείνος, που , με τον ιδρώτα ν' αναβλύζει από το μεδούλι του, έχει κατακτήσει την κορφή της ανδρείας (Ι. Ν. Καζάζης μετ.)

Πολέμησε όλους τους ανεμόμυλους για μια χούφτα αλεύρι

καταλεηλατημένοι Το αν το σπείρανε και ποτέ δε φύτρωσε (Στον Κ.Κρυστάλλη)

Το αν ,εφευρέθηκε για να γυρίζει μισή στροφή πίσω τον τροχό.

Στα μάτια είναι η ψυχή ,στην καρδιά η αγάπη ,τριαντάφυλλο στο στήθος είσαι μύθος !

ΡΕΣΑΝΤΙΕ η Ηγουμενίτσα. Όπως ο μεσαίωνας έδινε σε όλα θρησκευτικό τόνο όπως οι σοβιετικοί πέτρωσαν τα της επιστήμης προς πολιτική τους επιβολή , η εποχή μας μεταβάλλει τα πάντα σε πληροφοριακό υλικό εξορίζοντας κάθε αυτοτελές νόημα.Το ζήτημα είναι η ανάλυση της σύνθετης κοινωνίας πέρα από την έγγεια μορφή παραγωγής και πλούτου ,ας πούμε οι τεχνολογικοί γίγαντες, έχει βάση την παγκοσμιότητα όχι την εγχώρια περίκλειστη οικονομία.

Ποίημα θάλασσα μόνο η γυναίκα σου μοιάζει, κορίτσι παρθένο μαζί σου πεθαίνω στον έρωτα . Η διαρκής ανάπλαση του τραγικού μύθου ,η σμίλευση των μορφών ξανά και ξανά -

Είμαι παιδί της τραγωδίας

του Διονύσου ακόλουθος

το δεινότατο θεό πως ν' αγνοήσω

τον άνθρωπο πως θα γνωρίσω;

ευοί ευάν

βροντοφωναζω ώ ίτε βάκχαι

Μέρος της τελετής κι ο τραγωδός

σβήνει σαν άστρο που έλαμψε

στου ορίζοντα το βάθος

όποιο πάθος εξέθρεψε σβήνει κι αυτό

Μια μέρα αγία πάει με μαγεία

αγιστεύει

Γυναίκα ,ο λαιμός της δεκαοχτώ φιλιά είπαν οι ποιητές.

Ένας τόπος σου αποκαλύπτεται από ένα πρόσωπο ,χτίζεται γύρω του το αισθηματικό τοπίο. Τα μονοπάτια της αγάπης ανοίγουν τον έσω ορίζοντα χρωματίζουν τα πράγματα σαν μετά τη βροχή κι όπως το φως του ασβέστη, οι προσόψεις ανοίγονται στα ανανεωμένα σου μάτια κάθε σπίτι σε κοιτά και με το πρόσωπο το αγαπημένο, η ψυχή βουτά στη θάλασσα και βγάζει μαργαρίτες η πόλη ανοίγεται στην ανάγνωση ,γεμίζει ψυχή ο χρόνος κυλάει σε κάθε πετραδάκι κι όλα γίνονται σκιρτήματα ,και αλησμόνητο χάδι ψυχής

/παρακινήθηκα απ' το λεπτό λαιμό σου το απαλό του λύγισμα την τρυφή

η εικόνα σου βέβαια μου είναι ασαφής δεν έχω το βαθύ της χαρακτήρα ότι άρπαξε το μάτι στον προφίλ σου μόνο όμως το πατριδωνύμιο μιλά

τα υγρά σου μάτια θυμίζουν λίγο ουρανό μετά τη βροχή έχεις το διάφανο του φεγγαριού /χρειαζόμαστε νέα πλοκή ,εκείνη την αξόδευτη που θα την περιέχουν προσεχείς αποκαλύψεις ,θα σε φιλώ αδιάκοπα στον αυλόγυρο κάτω από τον αττικό κυανό όλεθρο αγάπη μου αγάπη μου ,στο βαλς της αγάπης μας θα είσαι η πριμαβέρα θα σου περάσω βέρα θα αναπνέω την αύρα σου ,αχ το φιλί σου θα με συντρίψει .Κοιτώ την αγάπη στα χρυσά σου μάτια βαθιά εκεί η αγάπη μας .

Σε πιάνω από τη μέση και οδηγούμαστε στο ανάκτορο της. Αχ ομορφιά πως με θαμπώνει η λάμψη σου η μελαψή αίγλη γύρω απ' το πρόσωπο η μαλάγρα των ματιών που αιχμαλωτίζει ένα στεφάνι γλύκα γύρω απ' τα χείλη ,το σκοτεινό σου μέτωπο , ο φωτεινός λαιμός .

Να πάρω το μέλι απ' τις σιωπές τους .Ν' αφήσω ένα γρέζι στην αφήγηση τέτοιο που να κολλά στην ψυχή του αναγνώστη. Όχι παραμυθίες, ο αφύσικος ίσκιος του βουνού, καθώς πρωταγωνιστεί ο χώρος, τα πιο σταθερά αντικείμενα ως όχθες του χρόνου. Ο Φόνος ως μία των καλών τεχνών. Ο θάνατος είναι καλλιτέχνης. Το καλλίτερο μέσα στον τάφο είναι ο νεκρός. Η ύψιστη ομορφιά το άρρητο κάλλος. Και τα κτερίσματα τόσα όσα ένα σώμα εν ζωή δεν φέρει.

Ο μηδενισμός δε βρήκε το μυθιστοριογράφο του εν Ελλάδι. Έναν Καμύ ας πούμε. Μας βγήκε το λάδι. Λογοπαίχτη η περιπέτεια ,μόνο σε κενές λέξεις κούφιες έξεις. Τα κείμενα του έχουν την ίδια ρίζα, τα κλαδιά αυτού του δέντρου προσκρούουν στους τοίχους αυτού που θα μπορούσε να είναι σπίτι. Του ανέστιου σπίτι. Κάτω από τα ηφαίστεια του αλκοόλ.

Το φως είναι ένα ζώο που με καταδιώκει σαν όταν στου Ντουίνο τους γκρεμούς πέφτει μαζί με τη Μπλανς των βράχων.

Όπως το όνειρο ολοκληρώνεται στην αφήγηση, έτσι και η αφήγηση του συγγραφέα, πριν το βιβλίο μπει στο ράφι της λογοτεχνίας, περνάει από τα έντερα του αναγνώστη, για να τιμηθεί η γραφή του.

Σε περιπτύσσω, βροντάει ο άνεμος μόλις σ αγγίζω.

Γκούσταφ Κλιμτ: Πνεύματα του νερού Sine disciplina nulla musica perfecta est

Mermaids, 1899 by Gustav Klimt Όπως το Νερό που ρέει, οι Γοργόνες είναι ένα άλλο έργο που εστιάζει στον αισθησιασμό του νερού και του γυναικείου σώματος. Οι γοργόνες προσβλέπουν σε μια από τις Σχολές ζωγραφικής, στην οποία άρχισε να εργάζεται το επόμενο έτος. Η θηλυκή μορφή των μαλλιών των γυναικών και το εκπληκτικά φαλλικό περίγραμμα του σώματός τους είναι εντυπωσιακά παρόμοια. Επιπλέον, ακόμη και ο χρωματισμός πρέπει να είναι ευρέως συγκρίσιμος. Δεδομένου ότι οι πίνακες ζωγραφικής καταστράφηκαν σε πυρκαγιά το 1945, έχουμε μόνο τις σημειώσεις του σύγχρονου κριτικού τέχνης Ludwig Hevesi να μας λέι ότι «μαύρο και χρυσό κυριαρχούν ». Η μάλλον απειλητική, αρπακτική φύση αυτών των γοργόνων, με τα έντονα υπογραμμισμένα μάτια, τα φρύδια και τα στόματά τους, υποδηλώνει ότι πρόκειται για σειρήνες . Ο άνδρας voyeur που υπάρχει στο Flowing Water έχει - ίσως σοφά - φύγει.

Τα μαλλιά αποτελούν ερωτικό στοιχείο σχεδόν σε όλους τους πίνακες των γυναικών του Klimt, με βαριά σκισίματα να αποκρύπτουν ή να αποκαλύπτουν το σώμα. Ο Klimt σπάνια δίστασε να δείξει το ηβικό τρίχωμα ακόμα και στις «δημόσιες» εκθέσεις του, σε μια εποχή που άλλοι Ευρωπαίοι, όπως οι Βρετανοί, μόλις ξεπέρασαν τον συναγερμό Ruskin με τέτοια λεπτομέρεια. Το ρέον νερό παρουσιάζει ένα διαυγές, αν και ασαφές, patch κόκκινων μαλλιών. Η ίδια διάκριση γίνεται μεταξύ του σχεδίου για τον Nuda Veritas και του τελικού έργου. Η πιο συγκλονιστική από όλες τις εμφανίσεις της ήβης είναι στην Ελπίδα Ι, όπου ο συνδυασμός της εγκυμοσύνης με το κόκκινο τρίχωμα της ήβης εξόργισε τη βιεννέζικη κοινωνία.

-Τότε ανασύροντας αυτό το βάθος προς τα έξω, φέρουμε την ευθύνη που μοιάζει με την πρώτη ύλη ,τότε το σκοτεινό αυτό βάθος ,διαβάζεται αλλιώς ,έχει ένα πυρετό του αλλιώς.

Το ερωτικό στοιχείο είναι απροκάλυπτο και σε αρκετά από τα σχέδιά του, τα οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως φόρο τιμής «στην αγαθή αλλά και λάγνα φυλή των υπερευαίσθητων».

δάκρυ ,η ύλη του πόνου

καθώς το πουκάμισο είχε χρώμα ασβεστωμένης εκκλησιάς

για να θωρακίζει την ένταση

καθώς το μελτέμι γλείφει το κορμί σου κι η μνήμη την ιστορία σου

από τα ειδώλια μέχρι τα ξωκλησάκια ο ίδιος ιερός τόνος

Άνθίζεις σιγά σιγά όπως η θάλασσα λίγο πριν γεννήσει την αναδυόμενη, κι είναι το σμάλτο της ψυχής που φτιάχνει την αγάπη απ’ την πληγή όπως το κοχύλι μαργαριτάρι. Για να δέσουν οι εικόνες όπως τα στρείδια μια ενότητα από δύο μισά.

Μας περιβάλλει το άγνωστο με την προστασία του.

1 note · View note