#στρατευμένη

[romios-gr]

«Φταίει το κλίμα για τους θανάτους» θα μας λέει η στρατευμένη «επιστήμη» των φαρμακευτικών σ.σ. Την ώρα που παρατηρείται έξαρση θανάτων από τούρμπο καρκίνους, εγκεφαλικά κ.α., φαρμακευτικές εταιρίες όπως η GlaxoSmithKline, η Sanofi και η Astra Zeneca, σε συνεργασία με παγκόσμιους ηγέτες «υγείας», χρηματοδοτούν πανεπιστήμια για να εκπαιδεύσουν δέκα χιλιάδες μελλοντικούς ιατρούς, οι οποίοι ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ftaiei-to-klima-gia-toys-thanatoys-tha-mas-leei-i-strateymeni-epistimi-ton-farmakeytikon/

[ktitikotites]

Η συντρόφισσα με σταματάει την ώρα που της διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια. Η συντρόφισσα με σταματάει την ώρα που αναμασάω το τραυμα μου για να μου πει: Δεν έχει τα δικά μας κέντρα.

Η συντρόφισσα με σταματάει την ώρα που διαβάζω. Μου λέει: δεν θέλω πεθαμενατζιδικα. Θέλω να δώσουμε ελπίδα.

Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια, δεν έχει διαβάσει ποτέ τα ποιήματα μου. Δεν ξέρει ότι είμαι επιζησασα βιασμού. Η συντρόφισσα που με σταματάει δεν ξέρει πως τρεις μέρες τώρα ψάχνω ποίημα να ταιριάζει στο τι θέλουμε και δεν υπάρχει. Η συντρόφισσα που με σταματάει ξέρει μονο πως είμαι ηθοποιός και αρα μπορώ να την βοηθήσω.

Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια δεν ξέρει πως έτσι με σταματάνε οι σκηνοθέτες πάντα άντρες να μου πουν πως είναι πολύ θηλυκή η ερμηνεία μου. Η συντρόφισσα που με σταματάει δεν με έχει δει ποτέ να παίζω Δεν με έχει ξανακούσει να διαβάζω ποιήματα μου. Αν το είχε κάνει θα ήξερε πως δεν έχω καμια ελπίδα μέσα μου. Δεν έχει ελπίδα η τέχνη μου μόνο την μυρωδιά του θανάτου. Την μυρωδια του αίματος. Αν το είχε κάνει θα ήξερε πως η τελευταία μου ελπίδα κρεμαστηκε σαν πανό.

Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια, δεν ξέρει ότι με κάνει να νιώθω όπως τότε που έχανα λέξεις στην σκηνή. Μα δεν φτάει. Τόσα χρόνια τέχνη και ακόμα δεν βρήκα τον τρόπο να εξηγώ πως αν δεν ξέρετε πως είναι να κλαις και να ουρλιάζεις στα παρασκήνια, να καταρρέεις στις πρόβες, να λιποθυμας πριν την παράσταση από τα ποτα που ήπιες την προηγούμενη μέρα μπας και ξεαγχωθεις, αν δεν ξέρετε πως είναι να ματώνει η μύτη σου έξω από το θέατρο, αν δεν ξέρετε την βρόμα των δημοτικών θέατρων, τις σαπισμενες σφουγγαρίστρες που δεν φτάνουν να ξεπλυνουν την σκόνη στα καμαρίνια, τους ιστούς αράχνης, τα μισά μεροκάματα τις Κυριακές, αν δεν ξέρετε πως είναι να πουλάς την τέχνη σου κομματι κομμάτι μπας και έχεις λεφτα να κάνεις μαστερκλας στο αρχαίο θέατρο, αν δεν ξέρετε τι σημαίνει σκηνοθέτης αφεντικό, και σημάδια στα χέρια από κουβαλήματα προβολέων μην με καλείτε στα καλλιτεχνικά ιβεντ σας. Μη μου ζητάτε να απαγγειλω θετικά ποιήματα γιατί όλη μου η θετική ενέργεια ψόφησε σε ενα δημοτικό θεατρο στην Έδεσσα.

Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια δεν καταλαβαίνει γιατί νευριαζω και προσπαθεί να με ηρεμήσει. Η συντρόφισσα που με σταματάει ενώ διαβάζω ένα ποίημα για την εμφυλη βια θέλει ένα ποίημα να ταιριάζει στα καλ��ύπια της, να ακούγεται καλά, να βγει καλά στο βίντεο, να συγκινήσει χωρίς όμως να αηδιάσει.

Αλλά εγώ φταίω, η ηλιθια, που λες και είμαι 15 χρόνων εμπιστευτικά την στρατευμένη τέχνη.

[solmeister13]

Λίγο άκυρο με το όλο κλίμα του ΧΒ και του σχίσματος, αλλά ποια είναι η γνώμη σου για την στρατευμένη τέχνη; Τόσο για τους MCs και τα group που αναφέρονται αποκλειστικά σε κοινωνικοπολιτικά γεγονότα όσο για όσους έχουν ξεκάθαρη κομματική τοποθέτηση.

Με απωθεί πάρα πολύ, αλλά είναι προσωπικό γούστο. Θεωρώ πως το ΧΒ έχει πάρα πολλά κοινωνικά μηνύματα και κάποια πολιτικά, χωρίς να σου τα τρίβει στο πρόσωπο. Θεωρώ πως όσοι έχουν ξεκάθαρη ατζέντα, απλά θέλουν να σε κάνουν να σκεφτείς όπως σκέφτονται. 

Εμένα με ενδιαφέρει η μουσική που απλά θα σε κάνει να σκεφτείς.

[justforbooks]

Η τόσο λαμπερή μέσα στο σκοτάδι της φιγούρα της Κατερίνας Γώγου, αυτό το παιδικό πρόσωπο με τους ατιθάσευτους δαίμονες, έχει αφήσει το δικό της ανεξίτηλο αποτύπωμα στην κυρίαρχη μυθολογία: ποιήτρια, ηθοποιός, αυτόνομο πνεύμα, αναρχική, δαιμονισμένη, στρατευμένη και συνάμα ελεύθερη.

Γεμάτη λέξεις και βουτηγμένη στη σιωπή. Φορέας ενός λόγου βγαλμένου από την καρδιά της πόλης και διαμορφωμένου στο περιθώριό της. Όπως και να 'χει, η περσόνα της μοιάζει να υπονομεύει ιδανικά την ποίηση από τα μέσα, ποτίζοντάς την με τα δικά της μαγικά φίλτρα, σαν μια πανκ Μήδεια που επιστρέφει με το άρμα της για να ταρακουνήσει τα θανατερά από ηρεμία νερά της.

Σχεδόν είκοσι έξι χρόνια μετά τον θάνατό της, η Κατερίνα Γώγου ξανασυστήνεται μέσα από ένα άκρως σημαδιακό βιβλίο που την επαναφέρει στην πρώτη γραμμή, εισβάλλοντας στον ξεχασμένο κόσμο της, ψάχνοντας τα αρχεία και τις φωτογραφίες της, ανιχνεύοντας συνεντεύξεις μέσα από ξεχασμένες κασέτες, βγάζοντας στο φως ποιήματα που έμειναν κρυφά στην πρώτη τους γραφή και τώρα αποκαλύπτουν το συναρπαστικό τους βάθος.

Συγκεντρώνοντας τις συνεντεύξεις, αδημοσίευτους στίχους και σημειώσεις της Κατερίνας Γώγου σε έναν πολύτιμο τόμο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ’ έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του» (εκδόσεις Καστανιώτη), η επιμελήτρια Ευτυχία Παναγιώτου φωτίζει άγνωστες πτυχές της ποιήτριας.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[kifisiapress]

[aristeianews]

Αλέξανδρος Μαζαράκης Αινιάν | Απομνημονεύματα, Τόμος Γ'

Αλέξανδρος Μαζαράκης Αινιάν | Απομνημονεύματα, Τόμος Γ’

Το εμβληματικό έργο του διαπρεπούς Έλληνα στρατιωτικού, Μακεδονομάχου και μέλους της Ακαδημίας Αθηνών, που διατρέχει την πιο συναρπαστική και ταραχώδη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: από τα χρόνια του Χαριλάου Τρικούπη ως το Έπος της 28ης Οκτωβρίου του 1940.

Σε 31 εκτενή κεφάλαια και 685 σελίδες, ο πολύπειρος στρατιωτικός εκθέτει, με πολιτικά στρατευμένη οπτική γωνία υπέρ των…

[spoilersgr]

Στις συνεχείς τουρκικές προκλή��εις αλλά και στην τουρκική NAVTEX νοτιανατολικά της Κρήτης και του Καστελόριζου, αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στο περιθώριο της συνάντησής του με τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Χάικο Μάας.Η Ελλάδα παρακολουθεί τις εξελίξεις με αυτοπεποίθηση, σιγουριά και απόλυτη ετοιμότητα. Η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου συνιστά αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ευρώπης τελικά. Εφόσον συνεχίσει η Τουρκία σε αυτή την κατεύθυνση η επιβολή κυρώσεων από ΕΕ εναντίον της θα είναι μονόδρομος ανέφερε χαρακτηριστικά.Έκτακτη σύσκεψη με τους αρμόδιους υπουργούςΤην ίδια ώρα κυβερνητικές πηγές αναφέρουν ότι ο πρωθυπουργός είχε συνάντηση στο γραφείο του με τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια και τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον υπουργό Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο και τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνο Φλώρο. Ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση παρακολουθούν τις εξελίξεις με ψυχραιμία και ετοιμότητα, συμπληρώνουν.Ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών είπε: Κύριε Υπουργέ, χαίρομαι πάρα πολύ που σας υποδέχομαι στο Μέγαρο Μαξίμου, σε μια συγκυρία που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να συζητάμε για την μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία, το αποτέλεσμα της χθεσινής Συνόδου Κορυφής.Όμως δυστυχώς η επικαιρότητα με υποχρεώνει να ξεκινήσω από μια παρατήρηση: Η Τουρκία για ακόμα μια φορά προσθέτει έναν ακόμα κρίκο στις επιθετικές ενέργειες απέναντι στην Ελλάδα, απέναντι στην Κύπρο, απέναντι τελικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.Δεν ξέρω αν ενοχλείται καθ΄ οποιοδήποτε τρόπο από την Ευρωπαϊκή και εθνική επιτυχία η οποία διαδραματίστηκε στις Βρυξέλλες, σε κάθε περίπτωση αυτό το οποίο θέλω να σας πω είναι ότι η Ελλάδα παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις με αυτοπεποίθηση, με σιγουριά και απόλυτη ετοιμότητα.Και βέβαια η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος και της Κύπρου συνιστά αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ευρώπης τελικά.Προσβλέπουμε στη στήριξη των συμμάχων μας αλλά πρέπει να γνωρίζετε κι εσείς ότι εφόσον η Τουρκία εξακολουθεί να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση η επιβολή κυρώσεων από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Τουρκίας θα είναι μονόδρομος. Είναι στο χέρι της Τουρκίας να επιλέξει τι σχέση θέλει να έχει με την Ελλάδα, με την Κύπρο, με την Ευρώπη. Πιστεύω όμως ότι αυτή τη στιγμή φαίνεται να επιλέγει τον λάθος δρόμο.Απαντώντας ο Χάικο Μάας είπε μεταξύ άλλων: Σε συζητήσεις, συνομιλίες που είχα και που αναφερθήκαμε στην Τουρκία διαπιστώσαμε, διαπίστωσα και εγώ, και επιβεβαιώνω τα όσα είπατε και εσείς κύριε Πρωθυπουργέ, αυτό που αντικατοπτρίζεται και στις αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντικατοπτρίζει τις συστάσεις ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και των κρατών-μελών, ότι έχουμε ξεκάθαρη στάση, αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και προς την Κύπρο. Αυτός θα είναι και ο ρόλος μας στο πλαίσιο της Γερμανικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και καταστήσαμε, επίσης, σαφέστατο προς την Τουρκία -όπως είπατε ακριβώς και εσείς- ότι είναι πράγματι στο χέρι της, εφόσον δώσει τέλος σε αυτή την προκλητική στάση απέναντι στην Ελλάδα, να μπορέσει να ενσωματωθεί σε έναν διάλογο. Στην αντίθετη περίπτωση θα ήταν αδύνατο κάτι τέτοιο.Επίσης, επιτρέψτε μου, να σας πω με κάθε σαφήνεια -να επιβεβαιώσω δηλαδή- ότι με σθένος θα ακολουθήσουμε αυτή τη γραμμή απέναντι στην Τουρκία τόσο σε διμερές επίπεδο όσο και στο επίπεδο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γνωρίζετε, ότι η Καγκελάριος αναλαμβάνει ενεργό ρόλο. Είναι πραγματικά στρατευμένη προς αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο σθεναρά και με ανάληψη δράσης θα αντιμετωπίσουμε και το ζήτημα του μεταναστευτικού. Αυτό που επιθυμούμε -και είναι μέλημά μας- είναι να μην επαναληφθούν λάθη τα οποία έγιναν κατά το παρελθόν, να αφεθούν δηλαδή χώρες -όπως η Ελλάδα, πρώτα απ’ όλα- μόνη της στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Αργότερα συνέβη ακριβώς το ίδιο και με την Ιταλία. Αυτό που επιθυμούμε, λοιπόν, είναι να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο. Θα ταχθούμε υπέρ του να υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση, να υπάρχει από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση πολύ μεγαλύτερη αλληλεγγύη ώστε να καταστήσουμε σαφές ότι τα κράτη-μέλη δεν έχουν μόνο δικαιώματα, αλλά έχουν και υποχρεώσεις έναντι των άλλων κρατών και ότι με τη συμβολή τους θα πρέπει να κοιτάξουμε να έχουμε μια λύση. Και θέλω να είστε σίγουρος ότι έχετε την αμέριστη υποστήριξη της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης.Πηγή:newsit.gr

[solmeister13]

strateymenh texnh h texnh gia thn texnh kai giati ?

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση για μένα. Το “τέχνη για την τέχνη” πολλές φορές καταντά ουτοπικό ή και ελιτίστικο, ενώ η στρατευμένη τέχνη πολλές φορές καταντά προπαγάνδα. 

Για μένα η τέχνη είναι καταφύγιο διακοσμημένο με εικόνες του πραγματικού κόσμου, αποκομμένο και συνδεδεμένο ταυτόχρονα.

[justforbooks]

Η πένα τους έμεινε ανεξίτηλη στο χρόνο. Οι ίδιες ξεχώρισαν όχι μόνο στην εποχή τους, αλλά ακόμα και σήμερα αποτελούν σημείο αναφοράς τόσο για το ταλέντο τους όσο και για τη δυνατή προσωπικότητά τους. Γυναίκες ευαίσθητες μα και συνάμα δυναμικές, γυναίκες που πήγαν κόντρα στο ρεύμα της εποχής τους, γυναίκες αντισυμβατικές. Αν και οι γυναίκες-λογοτέχνες δεν έχουν τόσο έντονη παρουσία, εντούτοις  εκείνες είναι άξιες εκπρόσωποι και αναμφίβολα αξίζουν ένα αφιέρωμα.

Την αρχή κάνει η Ελισάβετ Μουτζάν – Μαρτινέγκου. Εκεί, λοιπόν, γύρω στις αρχές του 19ου αιώνα στη Ζάκυνθο, η νεαρή Ελισάβετ θα εκδηλώσει την αγάπη της για τα γράμματα και τη λογοτεχνία και παρ’ όλο  που είναι αρκετά περιορισμένη από τους γονείς της καταφέρνει με προσωπική μελέτη να αποκτήσει άριστες γνώσεις αρχαίων ελληνικών, ιταλικών και ��αλλικών. Στην επιθυμία της να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων, οι γονείς της φέρνουν αντιρρήσεις και εκείνη απειλεί πως θα κλειστεί σε μοναστήρι ή πως θα απομονωθεί στην εξοχική κατοικία της οικογένειας στην ύπαιθρο. Παρ’ όλα αυτά ούτε η επιθυμία της να μείνει ανύπαντρη και να αφοσιωθεί στη συγγραφή ούτε οι απειλές της εισακούστηκαν και έτσι το καλοκαίρι του 1831 παντρεύεται το Νικόλαο Μαρτινέγκο, ενώ ��να χρόνο αργότερα θα έρθει στον κόσμο ο γιος τους. Η ιστορία της θα έχει άσχημο τέλος, καθώς ύστερα από επιπλοκές του τοκετού πέθανε μόλις δύο εβδομάδες μετά τη γέννηση του γιου της. Όσον αφορά το λογοτεχνικό της έργο, η «Αυτοβιογραφία» της εκδόθηκε σχεδόν πενήντα χρόνια μετά το θάνατό της, το 1881, από το γιο της Ελισαβέτιο, ενώ, επίσης, έχει γράψει συνολικά πάνω από 15 έργα τόσο στην ελληνική όσο και στην ιταλική γλώσσα.

Τη σκυτάλη παίρνει η Μαρία Πολυδούρη. Γεννημένη στην Καλαμάτα την Πρωταπριλιά του 1902, κάνει την εμφάνισή της στα γράμματα, σε ηλικία μόλις 14 ετών, με το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της  μάνας» εμπνευσμένη από τα μοιρολόγια των γυναικών της Μάνης. Η μητέρα της ήταν γνωστή για τις φεμινιστικές της αντιλήψεις και έτσι η Πολυδούρη ήταν αδύνατο να μην επηρεαστεί από αυτές. Στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία της Μεσσηνίας, ενώ το 1920 έμεινε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ορφανή και από τους δυο τους γονείς. Κατόπιν, ένα χρόνο αργότερα μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών (όπου γνωρίζει και τον Καρυωτάκη και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας φλογερός έρωτας που όμως κράτησε πολύ λίγο) και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Πολυδούρη ήταν μια γυναίκα ευαίσθητη, ενίοτε μελαγχολική, ταυτόχρονα όμως και αρκετά εξωστρεφής. Σύχναζε κυρίως με αντρικές παρέες, κάπνιζε -κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής-, ήταν τολμηρή (το καλοκαίρι του 1926 θα διαλύσει τον αρραβώνα της με τον Αριστοτέλη Γεωργίου και θα πάει στο Παρίσι για να αναζητήσει την τύχη της εκεί). Η καλλιτεχνική της φύση θα την οδηγήσει να παρατήσει τη Νομική και να σπουδάσει θέατρο και χορό. Δυστυχώς, όμως, θα προσβληθεί από την ασθένεια της εποχής, τη φυματίωση, ενώ τα δυσάρεστα νέα της αυτοκτονίας του Καρυωτάκη, που αν και είχαν χωρίσει εκείνη ήταν ακόμα ερωτευμένη μαζί του, θα κλονίσουν ακόμα περισσότερο την υγεία της. Το αστέρι της έσβησε στις 29 Απριλίου 1930, σε ηλικία 28 ετών. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Οι τρίλλιες που σβήνουν» δημοσιεύτηκε το 1928, ενώ έναν χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε και η δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Ηχώ στο χάος». Στην παρακαταθήκη της άφησε ακόμα μία ατιτλοφόρητη νουβέλα, καθώς επίσης και το Ημερολόγιό της.

Η Πηνελόπη Δέλτα, γνωστή κυρίως για τα παιδικά της μυθιστορήματα, είναι εκτός των άλλων και μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες, γενικότερα, γυναίκες-λογοτέχνες, ειδικότερα, στην αυγή του 20ου αιώνα στην Ελλάδα, σε μια περίοδο κρίσιμη για τη χώρα. Το φιλανθρωπικό της έργο ήταν τεράστιο, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή στο σπίτι της φιλοξενήθηκαν και πολλές οικογένειες προσφύγων. Στα highlights της ιστορίας της ζωής της ανήκει και ο ανεκπλήρωτος εκτός γάμου πλατωνικός της έρωτας με τον Ίωνα Δραγούμη, που όμως αφενός λόγω του δυνατού αισθήματος ευθύνης και καθήκοντος που είχε και αφετέρου λόγω των κοινωνικών και ηθικών επιταγών της εποχής έληξε άδοξα. Η Πηνελόπη Δέλτα στις 27 Απριλίου 1941, ύστερα από την αναγγελία της κατάληψης της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της, που ήδη είχε επιβαρυνθεί από τη σκλήρυνση κατά πλάκας, πίνοντας δηλητήριο.

Μία ακόμα από τις γυναίκες-λογοτέχνες, που έχει συνδέσει το όνομά της στενά με τη Μικρασιατική Καταστροφή είναι η Διδώ Σωτηρίου. Γεννημένη στο Αϊδίνιο της Μ. Ασίας το 1909, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της σε ηλικία 10 ετών στη Σμύρνη και κατόπιν ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή στον Πειραιά και μετέπειτα στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, ενώ και αργότερα συμμετείχε εξίσου ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες  μέσα από τις τάξεις της αριστεράς. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Οι νεκροί περιμένουν» κυκλοφόρησε το 1959. Μεταξύ άλλων γνωστά της έργα είναι τα «Ματωμένα Χώματα» (1962), «Μέσα στις φλόγες» (1978), «Κατεδαφιζόμεθα» (1982) κ.α.

Η Γαλάτεια Καζαντζάκη, σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη έως και το 1926, οπότε και ακολούθησαν χωριστούς δρόμους στη ζωή τους, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα  γράμματα με τη δημοσίευση του μυθιστορήματός της «Ρίντι Παλιάτσο» στο περιοδικό Νουμάς το 1909. Έγραψε πολλά παιδικά βιβλία, διηγήματα και ποιήματα, ταυτόχρονα ασχολήθηκε και με το θέατρο και με τη συγγραφή θεατρικών έργων,  ενώ, επίσης, συνεργάστηκε και με τα περιοδικά Νουμάς , Πινακοθήκη και Νέα Ζωή με τα ψευδώνυμα Πετρούλα Ψηλορείτη και Λαλώ ντι Κάστρο. Η Γαλάτεια Καζαντζάκη συμμετείχε ενεργά στον πολιτικό βίο, καθώς ήταν στρατευμένη στα κομμουνιστικά ιδανικά της. Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου 1962.

Η Μέλπω Αξιώτη γεννήθηκε το 1905 στην Αθήνα και η παρθενική ��ης εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας έγινε το 1933 με τη δημοσίευση στο περιοδικό Μυκονιάτικα Χρονικά – ήδη από τα βρεφικά της χρόνια μέχρι και την εφηβεία της είχε εγκατασταθεί στη Μύκονο, η οποία ήταν και ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα της- του διηγήματός της «Απ’ τα χτες ως το σήμερα». Πέντε χρόνια αργότερα εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Δύσκολες Νύχτες»  και η συγγραφική της δραστηριότητα συνεχίστηκε με πλήθος από πεζογραφήματα, ποιήματα, μελέτες αλλά και μεταφράσεις. Η Μέλπω Αξιώτη δεν έμεινε επίσης αμέτοχη από τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας: από πολύ νέα εντάχθηκε στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ συμμετέχοντας ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία, την Ιταλία, την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, την Πολωνία και τη Σοβιετική Ένωση συναντώντας το διάστημα αυτό σημαντικές προσωπικότητες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως τον Νερούντα, το Χικμέτ, τον Αραγκόν και πολλούς άλλους. Άφησε την τελευταία της πνοή στις 22 Μαίου 1973 σε οίκο ευγηρίας ταλαιπωρημένη από προϊούσα αμνησία και σωματική καχεξία.

Για το τέλος αφήσαμε τέσσερις ποιήτριες, τέσσερις γυναίκες-λογοτέχνες οι οποίες κυρίως ανέπτυξαν τη συγγραφική τους ή μάλλον καλύτερα την ποιητική τους δραστηριότητα στη νεότερη εποχή, κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 μέχρι τις μέρες μας.

Πρώτη στη λίστα με τις νεότερες γυναίκες-λογοτέχνες  η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη δε θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλο δρόμο παρά αυτό της λογοτεχνίας. Έτσι, λοιπόν, μόλις στα 17 της χρόνια, μετά από παρότρυνση του Καζαντζάκη δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποίημα της «Μοναξιά». Έχει επίσης μεταφράσει έργα πολλών σημαντικών λογοτεχνών, όπως Σαίξπηρ, αλλά και δικά της έργα έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες.

Η δεύτερη Κατερίνα της νεότερης λογοτεχνίας, η Κατερίνα Γώγου υπήρξε ίσως από τις πιο αντισυμβατικές γυναίκες-λογοτέχνες της νεότερης εποχής, στοιχείο που είναι φανερό και στα έργα της. Ήδη από πολύ μικρή έπαιζε σε παιδικές παραστάσεις ως παιδί- θαύμα και αργότερα πια ακολούθησε και επίσημα το δρόμο της υποκριτικής, ενώ παράλληλα σπούδασε και χορό. Η πρώτη της ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1978 με τίτλο «Τρία κλικ αριστερά», ενώ ένα χρόνο πριν κέρδισε και το Βραβείο Ερμηνείας Α’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία «Βαρύ Πεπόνι». Αν και στον κινηματογράφο έγινε γνωστή κυρίως μέσα από την ενσάρκωση αφελών γυναικείων χαρακτήρων, στην πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Στην ποίησή της αποτυπώνε��αι η οργή που ένιωθε, η αναρχική και επαναστατική της διάθεση. Όπως είχε δηλώσει και η ίδια στην Ελευθεροτυπία: «Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στιλό. Τόσο πάθος είχα γι’ αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα». Η κλονισμένη ψυχολογία της είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην αυτοκτονία στις 3 Οκτωβρίου 1993.

Η Κική Δημουλά θεωρεί πως οι φιλοφρονήσεις αποτελούν τροχοπέδη για την εξέλιξη του έργου της γι’ αυτό και δεν τις επιδιώκει. Γεννημένη το 1931 στην Αθήνα με το όνομα Βασιλική Ράδου θα παντρευτεί το 1952 τον πολιτικό μηχανικό και ποιητή Άθω Δημουλά. Για 25 χρόνια εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος. Η Δημουλά πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1952 με την ποιητική συλλογή «Ποιήματα» την οποία αποκήρυξε λίγο αργότερα και απέσυρε από την κυκλοφορία. Το 1972 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου», το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Χαίρε ποτέ» και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης». Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, όπως αγγλικά, σουηδικά, γαλλικά, ισπανικά κ.α. Είναι επίσης τακτικό μέλος στην Ακαδημία Αθηνών στην έδρα των γραμμάτων από το 2002, η τρίτη  γυναίκα στην ιστορία της Ακαδημίας.

Τελευταία αλλά όχι λιγότερο σημαντική σε σχέση με όλες τις προηγούμενες γυναίκες-λογοτέχνες είναι η Τζένη Μαστοράκη, η οποία γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το πρώτο της ποίημα δημοσιεύτηκε το 1971 συμπεριλαμβανόμενο στην ποιητική συλλογή του Δημήτρη Ιατρόπουλου «Αντι-ανθολογία». Η πρώτη δική της ποιητική συλλογή εκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα με τίτλο «Διόδια». Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο.

Αυτές οι γυναίκες-λογοτέχνες  κατάφεραν είτε λίγο είτε πολύ να επηρεάσουν με το έργο τους γενιές και γενιές αναγνωστών, αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της λογοτεχνίας. Εξέφρασαν τις ανησυχίες, τις συγκινήσεις τους, παρενέβησαν με τρόπο ενεργό στα εθνικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και μέσω του έργου τους και μέσω του τρόπου ζωής τους και των ιδανικών τους κατάφεραν να ανυψώσουν τη θέση της γυναίκας στη λογοτεχνία. Το έργο τους θα βρίσκεται πάντα εκεί όσα χρόνια και αν περάσουν, ένας πολύτιμος λογοτεχνικός θησαυρός.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[netakias]

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996  

Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

  Πολλές φορές, σε κρίσιμες στιγμές, όταν τα διλλήματα που πάντα εμπεριέχει η πολιτική είναι μεγάλα,

όταν η κρίση του πολιτικού μας συστήματος και η κοινωνική κρίση, γίνονται ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σε μια γενικότερη κρίση της Κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής μας θέσης,

είναι διαρκώς στην σκέψη μου ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τον οποίο είχα την μοναδική εμπειρία και την μεγάλη τιμή να ζήσω από κοντά,  ως πολιτικός σύντροφος και συνεργάτης.

Πολλές φορές, λοιπόν,

Σκέφτομαι πως θ’ αντιδρούσε στο στυγνό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Σκέφτομαι πως θα κινούνταν στους κόλπους μιας πολιτικά αμήχανης Ευρωπαϊκής Ένωσης  με συγκεχυμένο προσανατολισμό.

Σκέφτομαι πως θα στεκόταν απέναντι σε μια δικαίως αγανακτισμένη κοινωνία και πως θα την προσέγγιζε.

Σε αυτές τις σκέψεις μπορεί να τριγύριζα για καιρό, αν δεν είχα μάθει δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι ένας πολιτικός αντιλαμβάνεται τον ρόλο του και την υπόστασή του όχι μέσα από τις σκέψεις αλλά μέσα από τις πράξεις του.

Ακριβώς όπως ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τον εαυτό του, μέσα από τις επιλογές του.

και  Και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε και  Μεγάλος Πολιτικός, οραματιστής ηγέτης ακατάβλητος αγωνιστής.

Μεγάλος Άνθρωπος, επαναστάτης και ρεαλιστής.

Ήταν ο πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας που με ένα δικό του μοναδικό και σφαιρικά μελετημένο τρόπο, αντιμετώπισε τις πολλαπλές κρίσεις κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Και για να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε, ότι όλη η μεταπολεμική μας ιστορία, είναι μία διαδοχή πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων, τις οποίες μόνο το διαμέτρημα ενός ηγέτη όπως αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει.

Ενός ηγέτη που σε όλες τις κρίσεις, αφουγκραζόταν τον λαό του, έπιανε το τιμόνι της χώρας στα χέρια του και οδηγούσε το Έθνος εκεί που πρέπει.

Στη δημιουργία μιας περήφανης και αξιόπιστης Ελλάδας.

Στη δημιουργία μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας με το τρίπτυχο των μεγάλων πολιτικών του οραμάτων: της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωσης.

Όλοι Θυμόμαστε την εποχή που ότι ήταν ωραίο, είχε απαγορευτεί.

  Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, οι κοινωνικοί αγώνες, οι συναθροίσεις, η στρατευμένη Τέχνη.

Ήταν η εποχή της επτάχρονης δικτατορίας.

Όλοι Θυμόμαστε  πώς έδρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974.

Έδρασε με μια ριζοσπαστική πρόταση για το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας και αντέδρασε με το όραμα να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες δημοκρατικές δυνάμεις και να τις οδηγήσει στην εξουσία.

Οργάνωσε έτσι, ένα πρωτοφανές μαζικό λαϊκό κίνημα, εκπληρώνοντας τα αιτήματα των γενεών της Εθνικής Αντίστασης και των δύο ανένδοτων αγώνων του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.

Χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου η Κεντροαριστερά και όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μπόρεσαν να εκφραστούν.

Και ��άρη σε αυτόν, το ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα της αλλαγής γνώρισε έναν θρίαμβο στις εκλογές του 1981 και μια μεγάλη εκλογική επιτυχία στις εκλογές του 1985.

Γιατί έθεσε το Κίνημά μας, στην υπηρεσία της πατρίδας, προτάσσοντας το Εθνικό συμφέρον πάνω από το Κομματικό.

Και έτσι, απέκτησε βαθιές ρίζες στον κόσμο, και στον παραδοσιακό αριστερό χώρο, και στον κεντρώο και στη ριζοσπαστική νέα γενιά.

Και πέτυχε με την πολιτική του να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες, να βάλει τα θεμέλια του Κοινωνικού κράτους και να δημιουργήσει μια ανοιχτή κοινωνία.

Άνοιξε νέους ορίζοντες συμμετοχής και δράσης στους νέους και στις γυναίκες.

Έβαλε στο επίκεντρο της πολιτικής, τους μέχρι τότε ξεχασμένους Έλληνες, τους Μισθωτούς, τους μη προνομιούχους, τους Αγρότες.

Και έφερε καθαρό αέρα πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας στην χώρα, με τον οποίο μας ενέπνευσε όλους.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τις ριζικές πολιτικές και κοινωνικές τομές που δημιούργησε:

 Την ψήφο στα 18

 Την κατάργηση πολλών μετεμφυλιακών νόμων

 Τη συνταγματική αναθεώρηση του 1985-86 που καθιέρωσε το σύστημα της κοινοβουλευτικής εξουσίας που ισχύει έως σήμερα και περιόρισε δραστικά τις βασιλικές εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας.

 Την εφαρμογή της ισότητας ανδρών και γυναικών

 Την καθιέρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε συμπρωταγωνιστή του πολιτικού συστήματος

 Τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος

 Την περιφερειακή ανάπτυξη

 Τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πού σήμερα όλοι το επικαλούνται, ακόμα και εκείνοι που το πολέμησαν.

Δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει, ότι  στα χρόνια του ΑΝΔΡΕΑ, έγινε η μεγαλύτερη στην ελληνική πολιτική ιστορία αναδιανομή εισοδήματος και ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια.

Ήταν αυτός που εδραίωσε το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα.

Ήταν αυτός που αναγνώρισε  την Εθνική  Αντίσταση.

Ήταν αυτός που επούλωσε τις πληγές τους Ε��φυλίου Πολέμου.

Ήταν αυτός που πίστεψε ότι  οι διαφορετικές κομματικές πεποιθήσεις είναι απαραίτητες για την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολυκομματικού πολιτεύματος.

Ήταν αυτός που τόλμησε να κάνει άμεσα πράξη τον επαναπατρισμό των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων από την εποχή του Εμφυλίου.

Ήταν αυτός που δεν δίστασε να πολτοποιήσει τους φακέλους φρονημάτων που διατηρούσε η ασφάλεια.

ΗΤΑΝ , ο Ηγέτης όλων των Ελλήνων . 

Ήταν αυτός, που άφησε μια καλύτερη Ελλάδα από αυτή που παρέλαβε.

Μια Ελλάδα με ειρηνιστική  και πολυδιάστατη  εξωτερική πολιτική, με  νέους προσανατολισμούς και διεθνείς πρωτοβουλίες για την παγκόσμια ειρήνη.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, έριξε γέφυρες προς τον μαχόμενο παλαιστινιακό και ευρύτερα αραβικό κόσμο για την ασφάλεια της χώρας μας, σε μια περίοδο που η Δύση στέναζε κάτω από τον θρησκευτικό εθνικισμό του μουσουλμανικού κόσμου.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, σε αντιπαράθεση με όλες τις ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, επηρέασε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα στην κατεύθυνση της έμμεσης αποδοχής μιας ανεξάρτητης παλαιστινιακής αρχής.

Και γι’ αυτό, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει πώς ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε τις κρίσεις στα Εθνικά μας ζητήματα, αποδεικνύοντας πως πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που αναμετριέται με τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής του και όχι ο φυγόπονος, πόσο μάλλον ο  ρίψασπις.

Απέδειξε ότι μεγάλος πολιτικός είναι αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες γενιές, ενώ μεγάλος πολιτικάντης αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες εκλογές.

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου κρίσιμη ήταν κάθε ημέρα για την πατρίδα.

Γιατί έβλεπε αυτά που δεν έβλεπαν οι άλλοι, έβλεπε μακρύτερα από τους άλλους και πριν από τους άλλους.

Και ήξερε πως ούτε η εξυπνάδα, ούτε η κρίση είναι οι απόλυτοι δημιουργοί.

��ημιουργός είναι η αταλάντευτη βούληση.

Δημιουργός είναι η συστηματική δουλειά, είναι η στράτευση των δυνάμεων της κοινωνίας, είναι το πέρασμα από τις θεωρητικές προθέσεις στις πράξεις και στη δύναμη ανάληψης της ευθύνης.

Ήξερε ο Ανδρέας, πως η δημιουργία και το αποτέλεσμα βρίσκονται σε ένα καθαρό όραμα για την χώρα, το οποίο υποστηρίζεται από ένα ξεκάθαρο στρατηγικό σχέδιο, το οποίο περιλαμβάνει μια εθνική συνεννόηση όλων των υγιών πολιτικών δυνάμεων, δίνοντας έτσι στην Ελλάδα αυτοπεποίθηση και στους πολίτες συλλογική δύναμη.

Αυτός, ο διορατικός ηγέτης, στην κρίση που δημιουργήθηκε στο παγκόσμιο πολιτικό  σύστημα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αντιλήφθηκε αμέσως πως τα περιθώρια άσκησης πολιτικής  όπως στο παρελθόν είχαν εκμηδενιστεί και συνειδητοποίησε πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της Ευρώπης στον μετα-διπολικό κόσμο, γι’ αυτό  και άνοιξε το δρόμο για την «ευρωπαϊκή αγκύρωση» της χώρας μας.

Γιατί μετέφραζε την πραγματικότητα ως είχε και όχι όπως θα βόλευε.

Γιατί πολιτευόταν με αυτοσεβασμό και όχι με επικίνδυνες για το μέλλον της Ελλάδας ψευδαισθήσεις.

Με τον ίδιο αυτοσεβασμό, αντιμετώπισε την πρωτοφανή κρίση της «μαύρης» περιόδου για τη χώρα,

κατά τη διάρκεια της οποίας, πολιτικοί, δικαστικοί, οικονομικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, προσπάθησαν να τον εξοντώσουν πολιτικά και ηθικά και να διαμελίσουν την προοδευτική παράταξη,

που ο ίδιος ίδρυσε.

Σε μια συντονισμένη προσπάθεια πολιτικής και επικοινωνιακής του εξόντωσης, μέσα από τον έλεγχο της εικόνας της δικής του, μέσα από την χωρίς προηγούμενο συστηματική προβολή της, ώστε να διασύρεται καθημερινά από το τηλεοπτικό γυαλί στα καφενεία και στα νοικοκυριά της χώρας.

Απέναντι σε αυτή τη σκοτεινή προσπάθεια της  πολιτικής του εξόντωσης, απέναντι στους μηχανισμούς που στήθηκαν στην προσπάθεια εξαπάτησης μιας ολόκληρης κοινωνίας, απέναντι στην παραπληροφόρηση και στους δεξιόστροφους λαϊκισμούς να οργιάζουν, το πολιτικό ένστικτο του Ανδρέα Παπανδρέου τον οδήγησε να μην αποδεχθεί συνειδητά ποτέ την Δίκη του, καθώς γνώριζε πως είναι καθαρά πολιτική.

Μια Δίκη, όπου αποφασίζει να μην παραστεί, καταγγέλλοντάς την ως σκευωρία και μεθόδευση των πολιτικών του αντιπάλων.

Ο λόγος του στη Βουλή στις 27 Σεπτεμβρίου του 1989 είναι χαρακτηριστικός του τρόπου

που ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε τις κρίσιμες στιγμές στην πολιτική και στη ζωή του:

Μπαίνοντας στην αίθουσα της Ολομέλειας, κατευθύνθηκε πρώτα στο έδρανο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τον συλλυπήθηκε για τον τραγικό θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη.

Και αμέσως μετά μίλησε λέγοντας:

«Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί  αυτή την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση, αλλά γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας.

Έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συνολικής πορείας του κινήματός μας.

Για την επιλογή των συνεργατών μου, όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα ν’ αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει.

Όμως η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από δική του ατομική ευθύνη.

Σε όλα τα χρόνια της πολιτικής μου παρουσίας στην Ελλάδα, σε όλη την πολυκύμαντη πορεία της πολιτικής μου σταδιοδρομίας, ποτέ μα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε το ήθος μου.

Και το γνωρίζει άριστα ο ελληνικός λαός.»

Και συνέχισε:

«Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Ήταν αυτός, ένας Παπανδρέου που δεν στηριζόταν στον ενθουσιασμό του, αλλά στην ωριμότητά του, την οποία εξέφραζε με σταθερούς χειρισμούς, τους οποίους διέκρινε η ετοιμότητα και η προσωπική ευθιξία.

Γι’ αυτό και δικαιώθηκε και πολιτικά και ηθικά και δικαστικά.

Αλλά πάνω από όλα, δικαιώθηκε με την ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού όταν στις εκλογές του 1993 τον επανέφερε στην εξουσία με άνετη πλειοψηφία.

Και επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε το μεγαλείο μέσα του, μέσα στην απλότητά του, μέσα στο πνεύμα και στην καλοσύνη του, την Πρωτοχρονιά του 1995 ανακοίνωσε την απόφασή του ν’ αναστείλει τις ποινικές διώξεις σε βάρος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Και αντιπαράθεσε απέναντι στις κατηγορίες για συγκάλυψη ή συμψηφισμό, ένα μεγαλειώδες σκεπτικό, εξηγώντας την απόφασή του:

«Προσωπικά δεν έχω να συμψηφίσω τίποτα.

Έζησα την πικρία της σκευωρίας και της δίκης και την ικανοποίηση της δικαίωσης.

Θα είχα ως άνθρωπος κάθε λόγο να δικαστούν αυτές οι υποθέσεις.

Πάνω από όλα όμως, πρέπει να μπαίνει το συμφέρον του τόπου και η προοπτική των θεσμών».

Έτσι διαχειριζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τις κρίσεις αλλά και τις κρίσιμες στιγμές, ακόμα και τις εσωκομματικές.

Με ένα μεγαλείο που φαίνεται στον άνθρωπο κυρίως στις πιο κρίσιμες στιγμές του, όπως φαίνεται στον ήλιο, κυρίως όταν βρίσκεται στο πιο χαμηλό του σημείο.

Γι’ αυτό και έχτισε ένα κόμμα-θεσμό με ιδεολογική και προγραμματική συνοχή, με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, με λαϊκή βάση, ένα Κίνημα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτ�� κόμμα εξουσίας στην ελληνική ιστορία με μαζική οργάνωση, αντί του παραδοσιακού κόμματος στελεχών.

Ένα πρότυπο οργάνωσης που υιοθέτησε στη συνέχεια και η Νέα Δημοκρατία.

Βέβαια, ένα ζωντανό Κίνημα όπως το ΠΑΣΟΚ πέρασε φάσεις πολωτικών συγκρούσεων και ψυχοφθόρων αντιπαραθέσεων, αλλά τις ξεπέρασε .

Όλοι ξέραμε, πως σε αυτές τις κρίσεις η ρήξη με τους αντιπάλους ήταν μια σταθερά, στην πολιτική στρατηγική του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γνωρίζαμε, ότι θα αρνιόταν κάθε συμβιβασμό με ότι απειλούσε το καλό του Κινήματος.

Γνωρίζαμε ότι θα προκαλούσε τους αντιπάλους του ευθέως και πολλές φορές με έντονους χαρακτηρισμούς.

Και γνωρίζαμε πως θα κέρδιζε τις πολιτικές μάχες και διαμάχες, γιατί βασιζόταν στη βάση του Κινήματος.

Στη βάση, η οποία, τον στήριζε πάντα.

Στη βάση που τον θεωρούσε σύμβολο και εκπρόσωπό της.

Ταυτόχρονα, ο Ανδρέας αποσοβούσε τις εσωκομματικές κρίσεις,  προβάλλοντας την εξωστρέφεια του κόμματος στην κοινωνία και αποστρεφόμενος την αυτοκαταστροφική ενδοσκόπηση και τις προσωπικές στρατηγικές.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις με πρακτικότητα και ρεαλισμό αλλά χωρίς να χάνει το όραμα και την ιδεολογία του.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις πιστεύοντας πως πρέπει ν’ αμφισβητήσει ανοιχτά, να συγκρουστεί χωρίς συμβιβασμούς και ν’ ανατρέψει κατεστημένες δυνάμεις, δομές, εξουσίες και αντιλήψεις που κρατούσαν την Ελλάδα δέσμια.

H πολιτική κληρονομιά που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Κίνημά μας, για το πώς οφείλει να λειτουργεί σε περιόδους δύσκολες,  συνοψίζεται πεντακάθαρα στο μήνυμά του τον Απρίλιο του 1994 προς όλα τα στελέχη του Κινήματός μας, όπου άφησε το διαχρονικό του στίγμα:

«Να επανατοποθετήσουμε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό στα Bαλκάνια, στην Ευρώπη, στη διεθνή κοινότητα, μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης.

Ας αφήσουμε τις λεπτές διαφοροποιήσεις, τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις, τις λογικές απαιτήσεις που βάζουν σε ζυγαριά τις εθνικές μας επιδιώξεις.

Τώρα έχουμε ακόμη την ιστορική ευκαιρία να διεκδικήσουμε δυναμικά το ρόλο που θα μας ανήκει.

Αύριο θα είναι αργά.

Και το Κίνημά μας, που γεννήθηκε για να εκφράσει μια πατριωτική συνείδηση, μια στρατηγική ανεξαρτησίας, δεν πρέπει να έχει δίλημμα ούτε μια στιγμή, για το δρόμο που θ’ ακολουθήσει και τώρα και στο μέλλον.

Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση βέβαια ότι διαθέτουμε τη δύναμη να διαμορφώσουμε μόνοι μας τα δεδομένα του παιχνιδιού.

Έχουμε όμως τη δύναμη, να πάρουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες.

Να διαμορφώσουμε τη δική μας πολιτική με θέληση αλλά και με γνώση και σωφροσύνη.

Θέλουμε ακόμη και τώρα, περισσότερο μάλιστα από πριν, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο και τη ζωή προς το καλύτερο.

Γι’ αυτό είμαστε σοσιαλιστές.

Για να εκφράσουμε, όμως, πολιτικά τις νέες κοινωνικές δυνάμεις, επιβάλλεται να καταλάβουμε τις αλλαγές που γίνονται γύρω μας.

Οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων είναι τόσο κολοσσιαίες, ώστε οι γνωστές ιδέες, οι κλασικές μέθοδοι, τα πολιτικά στερεότυπα δεν επαρκούν.

Πρέπει να ξανα-ανακαλύψουμε την πολιτική.

Να επισημάνουμε τα πεδία των αλλαγών.

Να θέσουμε ερωτήματα.

Και τελικά να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις και στη θεωρία και στην πολιτική μας πράξη.

Αλλά ούτε οι οικονομικές κρίσεις, ούτε οι πόλεμοι είναι αιώνιοι.

Ούτε είναι ικανοί να σβήσουν τα οράματά μας.

Μπορούν ν’ αναβάλλουν για ένα διάστημα τη νέα φάση ανάπτυξης και προόδου που έρχεται.

Δεν μπορούν όμως να τη ματαιώσουν.

Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν από τώρα, να την υποδεχθούμε.

Και συνέχιζε λέγοντας:

«Στους νέους αυτούς καιρούς:

Της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και του αμείλικτου ανταγωνισμού.

Της πολύχρονης ύφεσης και της ασταθούς οικονομικής ισορροπίας η αναγέννηση των σοσιαλιστικών δημοκρατικών δυνάμεων και η οριοθέτηση μιας νέας προοδευτικής στρατηγικής, πρέπει να αποτελέσει τη δική μας απάντηση στις προκλήσεις των καιρών».

Σήμερα, ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ βιώνουμε ένα ανελέητο παιχνίδι εντυπώσεων Θα ΠΡΈΠΕΙ να καταλάβουν όλοι πως η δημοκρατική παράταξη δεν αφορίζεται πολιτικά.

Γιατί έμαθε να προτάσσει τις δημοκρατικές της αξίες ..

Και η πολιτική δικαίωση θα έρθει , όπως και τότε και θα επιβάλλει έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό στη χώρα μας, ενάντια σε κάθε προπαγανδιστικό μηχανισμό.

Αρκεί σε κάθε πολιτικό μας βήμα, να αντηχούν  δυνατά οι προτροπές του Ανδρέα Παπανδρέου.

Να είμαστε εμείς οι πολιτικοί υπηρέτες των ανθρώπων χωρίς την παραμικρή αίσθηση μειονεξίας.

Να αντιστρέφουμε τους όρους και τους ρόλους.

Να μετατρέπουμε τη δύναμη μας σε μεταποιημένη ωφέλεια για τους πολλούς,

Να μπαίνουμε στη θέση του αδύναμου, να αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι α��ύναμοι ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραβιάζουμε βασικούς ηθικούς και αξιακούς κανόνες.

Να σκεπτόμαστε πρώτα από όλα ότι άλλοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν για το ρόλο μας και να μην τους περιφρονούμε και αυτοί – έλεγε – είναι οι άνθρωποι που μας εμπιστεύτηκαν.

Και συνέχιζε λέγοντας

«Οι Πολιτικοί που δεν κατάλαβαν τη δύναμη των συνόλων έχασαν το τρένο.

Οι Πολιτικοί που δεν κατέγραψαν στην μνήμη και στη συνείδηση τους ότι το πέρασμα από τη ζωή είναι πολύ μικρό και ότι η εξουσία είναι εφήμερη, σίγουρα δεν επιτέλεσαν όποτε έπρεπε τον ρόλο τους».

Για να προσεγγίσει με την πολιτική του σοφία, το ρόλο και τη σεμνότητα που είναι ανάγκη να έχει ο πολιτικός, λέγοντας χαρακτηριστικά.

«Η κατάχρηση των προσόντων από έναν Πολιτικό αν υπάρχει εγωκεντρική διάθεση μπορεί να καταλήξει σε ένα μεγάλο μειονέκτημα.

Τα πρόσωπα που θα παγιδευτούν και θα ζήσουν μόνο ανάλογα με τα προσόντα τους και όχι με την διαρκή συνειδητή προσφορά τους θα απομονωθούν.

Όσο δημόσια ένα άτομο διογκώνει άμετρα, μόνο την παρουσίαση των προσόντων του τόσο περιθωριοποιείται».

Αυτός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου…που θα παραμένει πάντα και αναλλοίωτα στην μνήμη μας όσα χρόνια και αν περάσουν από τον θάνατο του.

Ο ηγέτης που όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ τον αναζητούμε για τις αρχές τις αξίες του τα οράματα του την προσφορά του και την παρακαταθήκη του ,στις ζωές όλων των Ελλήνων και αυτών που τον έζησαν αλλά και αυτών που τον μαθαίνουν και μετά τον θάνατο του.

Μας άφησε μια παρακαταθήκη που είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας πολιτικός που αν και σήμερα είναι ο μεγάλος απών από την πολιτική μας ζωή, η παρουσία του σε αυτή παραμένει διαρκής.

  Π. Υπουργού ,π. Γραμματέα Ε.Σ ΠΑ.ΣΟ.Κ ,ειδικού συμβούλου του Π/Θ Ανδρέα Παπανδρέου μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

[maxmaggr]

Θάνος Μικρούτσικος: Ένας ανυπότακτος καλλιτέχνης

Το 2019 αποχαιρέτισε με τον πιο πικρό τρόπο την ελληνική μουσική και γενικότερα την καλλιτεχνική σκηνή. Στις 29 Δεκεμβρίου «έφυγε» ο Θάνος Μικρούτσικος. Υπήρξε μια μεγάλη, καλλιτεχνική, πολυτάλαντη και ανήσυχη προσωπικότητα. Έπεσε μαχόμενος μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν ένας μεγάλος μουσικοσυνθέτης, πιανίστας μα και πολιτικός. Βίος και πολιτεία Ο Θάνος Μικρούτσικος γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1947 στην Πάτρα. Ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του γνωστού μουσικού και τηλεπαρουσιαστή Ανδρέα Μικρούτσικου. Σε μικρή ηλικία ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του στη Φιλαρμονική Εταιρεία Πατρών και στο Ελληνικό Ωδείο. Μελετούσε πιάνο, θεωρία και αρμονία. Μετά τα σχολικά έτη σπούδασε στο μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, σπούδαζε αρμονία, αντίστιξη, φούγκα και σύνθεση με τον γνωστό συνθέτη και καθηγητή Γιάννη Α. Παπαϊωάννου. Το 1996 παντρεύτηκε τη δημοσιογράφο και συγγραφέα Μαρία Παπαγιάννη. Πέρα από την καλλιτεχνική του πορεία και την πολιτική του δράση, ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν και γνωστός φίλαθλος του Παναθηναϊκού στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο.

Θάνος και Ανδρέας Μικρούτσικος | Πηγή εικόνας: topontiki.gr Η λαμπρή καριέρα Το 1969 επηρεασμένος από το «νέο κύμα», μελοποίησε στο ανάλογο ύφος δύο ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη. Το 1972 μελοποίησε άλλα δύο ποιήματα του Καρυωτάκη σε στυλ τζαζ - ροκ, επηρεασμένος από τη σύγχρονη μουσική και τις σπουδές του δίπλα στον Γιάννη Παπαϊωάννου. Τα τραγούδια του ερμήνευσε η Μαρίζα Κωχ. Το 1975 θα βγάλει την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, τον δίσκο «Πολιτικά Τραγούδια». Λόγω της κομμουνιστικής του ιδεολογίας, υπήρξε στρατευμένος συνθέτης, μελοποιώντας έργα των Γιάννη Ρίτσου, Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Μάνου Ελευθερίου, Μπέρτολντ Μπρέχτ και άλλων. Χαρακτηριστικοί στρατευμένοι δίσκοι είναι οι «Καντάτα για τη Μακρόνησο» (1976), «Φουέντε Οβεχούνα» (1977), «Τροπάρια για Φονιάδες» (1977), «Μουσική πράξη στον Μπρέχτ» (1978) που βγήκαν κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο. Το στρατευμένο έργο του Μικρούτσικου θεωρήθηκε πρωτοποριακό, διακρίθηκε σε διεθνή φεστιβάλ και συνοδεύτηκε από τη σπουδαία ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη. Ήταν ένας επιτυχής πειραματισμός πάνω στην ατονική μουσική. Ο επόμενος δίσκος ήταν ο «Σταυρός του Νότου» (1979), μια μελοποίηση της ποίησης του Νίκου Καββαδία με ευρύτερη θεματική ενότητα και όχι στρατευμένη. Αφορούσε στο θέατρο, την ηλεκτρονική και την ατονική μουσική. Στη συνέχεια συνέχιζε να μελοποιεί Ρίτσο αλλά και Άλκη Αλκαίο, Κώστα Τριπολίτη, Φρανσουά Βιγιόν, Κωνσταντίνο Καβάφη και άλλους. Παρουσίασε, επίσης, την όπερα «Ελένη» και μελοποίησε παραμύθια. Συνεργάστηκε με κορυφαίους τραγουδιστές όπως οι Μαρία Δημητριάδη, Χάρις Αλεξίου, Μίλβα, Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας και άλλοι. Ασχολήθηκε σχεδόν με όλα τα είδη μουσικής:  όπερα, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική θεάτρου και κινηματογράφου και πειραματική μουσική. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του αφορά στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού με εκατοντάδες έργα - μελοποιήσεις στίχων Ελλήνων και ξένων στιχουργών. Συνεργάστηκε με μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, όπως οι EMI- Classics, Blue Note, Polydor, Sony (CBS), Minos- Emi, Agora, Lyra, HMV, Legend, Legend Classics κ.α.

Θάνος Μικρούτσικος και Μαρία Δημητριάδη | Πηγή εικόνας: efsyn.gr Ο Θάνος Μικρούτσικος έγινε γνωστός και στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε με Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες, γράφοντας μουσική για θεατρικά έργα που παρουσιάστηκαν σε χώρες όπως Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Η.Π.Α., Ελβετία, Γερμανία, Ρουμανία και Αυστραλία. Συμμετείχε ο ίδιος ή παίχτηκαν πολλά έργα του σε συναυλίες ανά τον κόσμο σε πόλεις όπως Λονδίνο, Γλασκόβη, Εδιμβούργο, Παρίσι, Λίλ, Λυών, Ρενς, Μονπελιέ, Βρυξέλλες, Λιέγη, Γενεύη, Λοζάννη, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Βερόνα, Φλωρεντία, Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, Βιέννη, Κωνσταντινούπολη, Βουδαπέστη, Βουκουρέστι, Κωστάντζα, Νόριτς, Λουϊζιάνα, Σικάγο, Χονγκ Κονγκ, Μπούρζ, Μιλάνο, Λισσαβόνα, Άγκυρα, Μοντεβίδεο, Μπουένος Άιρες, Σάο Πάολο και Κάιρο. Η μουσική του είχε δυτικοευρωπαϊκές και νεωτεριστικές επιρροές και έγινε αγαπητή και στο εξωτερικό. Διακρίσεις και τίτλοι Το 2002 το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου που λειτουργεί και ως Θεατρικό Μουσείο, τίμησε τον Θάνο Μικρούτσικο με το βραβείο «Δημήτρης Μητρόπουλος». Μεταξύ άλλων, έλαβε και αρκετά τιμητικά αξιώματα όπως: μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας (1986-1990), καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσικού Αναλογίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (1990-1993), Υφυπουργός Πολιτισμού (1993-1994) και Υπουργός Πολιτισμού (1994-1996) των τελευταίων κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, καλλιτεχνικός διευθυντής της HMV Ελλάδος (1996-2004), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου (1998-1999), σύμβουλος διοίκησης για τα πολιτιστικά στην Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» (2002-2004), καλλιτεχνικός διευθυντής του Οργανισμού «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης - Πάτρα 2006» (2003-2005) και επίτιμος δημότης σε πολλούς δήμους της Ελλάδος.

Ανδρέας Παπανδρέου και Θάνος Μικρούτσικος, πηγή εικόνας: in.gr Η πολιτική δράση Ο Μικρούτσικος από νεαρή ηλικία ήταν κομμουνιστής όπως και ο πατέρας του. Από μικρός ήταν κοντά στην Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) και στη Νεολαία Λαμπράκη. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Κατά τη μεταπολίτευση ήταν κοντά στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ). Στη συνέχεια εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ) από το οποίο αποχώρησε περίπου τη διετία 1982-1984. Κατά το κρίσιμο 1989 βρέθηκε κοντά στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Καταδίκασε την επιλογή της Αριστεράς να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία (ΝΔ) για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Απεκάλεσε τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη «Αρχιερέα της διαπλοκής». Στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (1993-1996) ανέλαβε πόστο εξωκοινοβουλευτικού υφυπουργού Πολιτισμού και όταν πέθανε η Μελίνα Μερκούρη, το 1994, ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του υπουργού Πολιτισμού μέχρι και την άνοδο του Κώστα Σημίτη στην εξουσία, μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Εμφανίστηκε στο προσκήνιο της πολιτικής το 2015, στο ελληνικό δημοψήφισμα. Δήλωσε υποστηρικτής του «Όχι». Τα τελευταία του χρόνια εντάχθηκε και πάλι στο ΚΚΕ, ενώ δήλωσε για τη σχέση του με το κόμμα: Είχα κι εγώ κάποιες φορές επιφυλάξεις. Όχι για τη στρατηγική του. Κυρίως γι' αυτή την περίφημη ιστορία, το κυνήγι του εφικτού. Όποιος όμως διαβάζει με πάθος ιστορία, θα παρατηρήσει τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια, ότι ακόμη και αρχικά αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, κυνηγώντας το εφικτό, είτε ενσωματώθηκαν απολύτως στο σύστημα, είτε περιθωριοποιήθηκαν . Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δεν δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι στο βάρβαρο καπιταλισμό, ειδικά σήμερα, μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα Εγώ είμαι οριστικά μαζί με το ΚΚΕ. Το 2018 πραγματοποίησε τρεις μεγάλες συναυλίες για τα 100 χρόνια του κόμματος παρουσιάζοντας, μετά από πολλά χρόνια, την «Καντάτα για τη Μακρόνησο». Το καλοκαίρι του 2019, στις βουλευτικές εκλογές, τοποθετήθηκε συμβολικά το όνομά του ��το ψηφοδέλτιο επικρατείας για το ΚΚΕ.

Ο Θάνος Μικρούτσικος μαζί με τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα | Πηγή εικόνας: CNN.gr Θάνος Μικρούτσικος: Γενναίος ως το τέλος Ο Θάνος Μικρούτσικος διαγνώστηκε την άνοιξη του 2017 με καρκίνο. Όμως ο ίδιος δεν το έβαλε ποτέ κάτω και πάλεψε μέχρι το τέλος την ασθένειά του, υπηρετώντας παράλληλα τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική. Σε μια εκ των τελευταίων συνεντεύξεών του είχε δηλώσει για τη μάχη που έδινε: «Δεν κάνω δεύτερες σκέψεις. Και σε ανύποπτο χρόνο έχω κάνει τις κινήσεις που έπρεπε να έχει κάνει ένας άνθρωπος που έχει φτάσει σε μια ηλικία για να είναι τακτοποιημένη η ζωή του, αλλά από την ώρα που με βρήκε αυτό δεν κάνω δεύτερες σκέψεις. Θα σου πω ότι δεν φοβάμαι τον καρκίνο. Αυτό είναι δεδομένο. Δεν πρόκειται για έναν ψευτο-ηρωισμό, δεν θέλω να σηματοδοτήσω μια ηρωική συμπεριφορά, είναι αυτό που νιώθω. Όλη μου τη ζωή την πέρασα με μάχες, δουλεύοντας πολύ σκληρά πάνω στο αντικείμενό μου, προσπαθώντας να ξεπεράσω τις καταγεγραμμένες μου δυνατότητες και ορισμένες φορές τα κατάφερα. Και προσωπικά κάθε στιγμή προσπαθούσα να ρουφήξω τη ζωή, ώστε να μεγεθύνω το χρόνο. Η πάλη μου με το χρόνο ήταν πάντοτε να τον φρενάρω και να το μεγαλώσω. Αυτό έκανα σε όλη μου τη ζωή. Τώρα θα αλλάξω; Με τίποτα! Αλλά αυτό δεν θέλω να το πάρει κάποιος ηρωικά, ήταν η στάση μου και θα είναι και τώρα. Όσο μου περνάει από το χέρι θα τον δυσκολέψω, θα του αλλάξω τον αδόξαστο. Δεν θα σου πω ότι θα τον κερδίσω, αλλά θα πορευτώ με τη βοήθεια της ιατρικής και του γιατρού μου και θα παίξουμε το παιχνίδι μέχρι τέρμα». Τον τελευταίο ενάμιση μήνα της ζωής του νοσηλεύτηκε στο θεραπευτήριο Metropolitan στον Πειραιά. Το τελευταίο του δημόσιο μήνυμα ήταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έγραψε: «Ποτέ δεν κρύφτηκα. Μηνύματα έρχονται από πολλούς φίλους που ρωτάνε για την κατάσταση της υγείας μου. Ενάμιση μήνα τώρα βρίσκομαι σ΄ ένα δωμάτιο του νοσοκομείου παλεύοντας μ΄ ένα ανόητο πυρετό που επιμένει. Σας γράφω σήμερα γιατί αισθάνομαι πιο δυνατός κι είμαι σίγουρος ότι θα σας συναντήσω σύντομα. “Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος. Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι” που λέει και ο αγαπημένος μου Χικμέτ». Το βράδυ της 29ης Δεκεμβρίου 2019 άφησε την τελευταία του πνοή, αφήνοντας κληρονομιά ένα τεράστιο έργο. Κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη με πολιτική κηδεία. Τον αποχαιρέτησαν ο αδερφός του Ανδρέας, πλήθος συγγενών, φίλων, θαυμαστών και άτομα του καλλιτεχνικού και πολιτικού κόσμου, ενώ η σορός του ήταν σε λαϊκό προσκύνημα. Αντί στεφάνου ο ίδιος επιθυμούσε να κατατεθούν στη μνήμη του χρήματα υπέρ της προστασίας και περίθαλψης των ασυνόδευτων παιδιών προσφύγων. Αυτό καθιστά τον Θάνο Μικρούτσικο αγωνιστή, αλτρουιστή και ιδεολογικά συνεπή μέχρι το τέλος.

Η τελευταία φωτογραφία του Θάνου Μικρούτσικου στο Metropolitan | Πηγή εικόνας: daypress.gr Έργα Από το 1975 έως το 2016 ο Θάνος Μικρούτσικος συνεργάστηκε με πολλούς μεγάλους συνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές για τη δημιουργία πλούσιων δισκογραφιών. Τα πιο γνωστά τραγούδια μεταξύ άλλων που μελοποίησε ο συνθέτης είναι τα εξής: Ρόζα, Ο Άμλετ της Σελήνης, Μια πίστα από φώσφορο, Πάντα γελαστοί, Μικρές νοθείες, Το κακοηθές μελάνωμα, Σαν πλανόδιο τσίρκο, Ένας νέγρος θερμαστής από το Τσιμπουτί, Η δίκοπη ζωή, Άννα μην κλαις, Οι 7 νάνοι στο SS Cyrenia, Καραντί, Θάλασσα, Kuro Siwo, Η πιο όμορφη θάλασσα, Μια παλιά φωτογραφία, Federico Garcia Lorca, Ερωτικό, Ένα μαχαίρι, Αυτούς τους έχω βαρεθεί, Ο φασισμός, Μικρόκοσμος και άλλα. Παρακάτω ακολουθεί βίντεο με το πασίγνωστο τραγούδι Ρόζα, σε στίχους Άλκη Αλκαίου, μουσική Θάνου Μικρούτσικου και ερμηνεία Δημήτρη Μητροπάνου. Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο: Θάνος Μικρούτσικος. Ανακτήθηκε από: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82 (τελευταία πρόσβαση 9/1/2020) Θάνος Μικρούτσικος: Το τελευταίο μήνυμα από το Νοσοκομείο. Ανακτήθηκε από: https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/thanos-mikroutsikos-to-teleutaio-minuma-apo-to-nosokomeio (τελευταία πρόσβαση 9/1/2020) Θάνος Μικρούτσικος: Όταν μιλούσε ο ίδιος για την ασθένειά του. Ανακτήθηκε από: https://www.thetoc.gr/politismos/article/thanos-mikroutsikos-otan-milouse-o-idios-gia-tin-astheneia-tou (τελευταία πρόσβαση 9/1/2020) Read the full article

[eclecticstarlightblogger]

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996  

Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

  Πολλές φορές, σε κρίσιμες στιγμές, όταν τα διλλήματα που πάντα εμπεριέχει η πολιτική είναι μεγάλα,

όταν η κρίση του πολιτικού μας συστήματος και η κοινωνική κρίση, γίνονται ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σε μια γενικότερη κρίση της Κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής μας θέσης,

είναι διαρκώς στην σκέψη μου ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τον οποίο είχα την μοναδική εμπειρία και την μεγάλη τιμή να ζήσω από κοντά,  ως πολιτικός σύντροφος και συνεργάτης.

Πολλές φορές, λοιπόν,

Σκέφτομαι πως θ’ αντιδρούσε στο στυγνό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Σκέφτομαι πως θα κινούνταν στους κόλπους μιας πολιτικά αμήχανης Ευρωπαϊκής Ένωσης  με συγκεχυμένο προσανατολισμό.

Σκέφτομαι πως θα στεκόταν απέναντι σε μια δικαίως αγανακτισμένη κοινωνία και πως θα την προσέγγιζε.

Σε αυτές τις σκέψεις μπορεί να τριγύριζα για καιρό, αν δεν είχα μάθει δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι ένας πολιτικός αντιλαμβάνεται τον ρόλο του και την υπόστασή του όχι μέσα από τις σκέψεις αλλά μέσα από τις πράξεις του.

Ακριβώς όπως ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τον εαυτό του, μέσα από τις επιλογές του.

και  Και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε και  Μεγάλος Πολιτικός, οραματιστής ηγέτης ακατάβλητος αγωνιστής.

Μεγάλος Άνθρωπος, επαναστάτης και ρεαλιστής.

Ήταν ο πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας που με ένα δικό του μοναδικό και σφαιρικά μελετημένο τρόπο, αντιμετώπισε τις πολλαπλές κρίσεις κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Και για να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε, ότι όλη η μεταπολεμική μας ιστορία, είναι μία διαδοχή πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων, τις οποίες μόνο το διαμέτρημα ενός ηγέτη όπως αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει.

Ενός ηγέτη που σε όλες τις κρίσεις, αφουγκραζόταν τον λαό του, έπιανε το τιμόνι της χώρας στα χέρια του και οδηγούσε το Έθνος εκεί που πρέπει.

Στη δημιουργία μιας περήφανης και αξιόπιστης Ελλάδας.

Στη δημιουργία μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας με το τρίπτυχο των μεγάλων πολιτικών του οραμάτων: της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωσης.

Όλοι Θυμόμαστε την εποχή που ότι ήταν ωραίο, είχε απαγορευτεί.

  Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, οι κοινωνικοί αγώνες, οι συναθροίσεις, η στρατευμένη Τέχνη.

Ήταν η εποχή της επτάχρονης δικτατορίας.

Όλοι Θυμόμαστε  πώς έδρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974.

Έδρασε με μια ριζοσπαστική πρόταση για το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας και αντέδρασε με το όραμα να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες δημοκρατικές δυνάμεις και να τις οδηγήσει στην εξουσία.

Οργάνωσε έτσι, ένα πρωτοφανές μαζικό λαϊκό κίνημα, εκπληρώνοντας τα αιτήματα των γενεών της Εθνικής Αντίστασης και των δύο ανένδοτων αγώνων του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.

Χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου η Κεντροαριστερά και όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μπόρεσαν να εκφραστούν.

Και χάρη σε αυτόν, το ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα της αλλαγής γνώρισε έναν θρίαμβο στις εκλογές του 1981 και μια μεγάλη εκλογική επιτυχία στις εκλογές του 1985.

Γιατί έθεσε το Κίνημά μας, στην υπηρεσία της πατρίδας, προτάσσοντας το Εθνικό συμφέρον πάνω από το Κομματικό.

Και έτσι, απέκτησε βαθιές ρίζες στον κόσμο, και στον παραδοσιακό αριστερό χώρο, και στον κεντρώο και στη ριζοσπαστική νέα γενιά.

Και πέτυχε με την πολιτική του να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες, να βάλει τα θεμέλια του Κοινωνικού κράτους και να δημιουργήσει μια ανοιχτή κοινωνία.

Άνοιξε νέους ορίζοντες συμμετοχής και δράσης στους νέους και στις γυναίκες.

Έβαλε στο επίκεντρο της πολιτικής, τους μέχρι τότε ξεχασμένους Έλληνες, τους Μισθωτούς, τους μη προνομιούχους, τους Αγρότες.

Και έφερε καθαρό αέρα πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας στην χώρα, με τον οποίο μας ενέπνευσε όλους.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τις ριζικές πολιτικές και κοινωνικές τομές που δημιούργησε:

 Την ψήφο στα 18

 Την κατάργηση πολλών μετεμφυλιακών νόμων

 Τη συνταγματική αναθεώρηση του 1985-86 που καθιέρωσε το σύστημα της κοινοβουλευτικής εξουσίας που ισχύει έως σήμερα και περιόρισε δραστικά τις βασιλικές εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας.

 Την εφαρμογή της ισότητας ανδρών και γυναικών

 Την καθιέρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε συμπρωταγωνιστή του πολιτικού συστήματος

 Τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος

 Την περιφερειακή ανάπτυξη

 Τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πού σήμερα όλοι το επικαλούνται, ακόμα και εκείνοι που το πολέμησαν.

Δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει, ότι  στα χρόνια του ΑΝΔΡΕΑ, έγινε η μεγαλύτερη στην ελληνική πολιτική ιστορία αναδιανομή εισοδήματος και ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια.

Ήταν αυτός που εδραίωσε το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα.

Ήταν αυτός που αναγνώρισε  την Εθνική  Αντίσταση.

Ήταν αυτός που επούλωσε τις πληγές τους Εμφυλίου Πολέμου.

Ήταν αυτός που πίστεψε ότι  οι διαφορετικές κομματικές πεποιθήσεις είναι απαραίτητες για την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολυκομματικού πολιτεύματος.

Ήταν αυτός που τόλμησε να κάνει άμεσα πράξη τον επαναπατρισμό των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων από την εποχή του Εμφυλίου.

Ήταν αυτός που δεν δίστασε να πολτοποιήσει τους φακέλους φρονημάτων που διατηρούσε η ασφάλεια.

ΗΤΑΝ , ο Ηγέτης όλων των Ελλήνων . 

Ήταν αυτός, που άφησε μια καλύτερη Ελλάδα από αυτή που παρέλαβε.

Μια Ελλάδα με ειρηνιστική  και πολυδιάστατη  εξωτερική πολιτική, με  νέους προσανατολισμούς και διεθνείς πρωτοβουλίες για την παγκόσμια ειρήνη.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, έριξε γέφυρες προς τον μαχόμενο παλαιστινιακό και ευρύτερα αραβικό κόσμο για την ασφάλεια της χώρας μας, σε μια περίοδο που η Δύση στέναζε κάτω από τον θρησκευτικό εθνικισμό του μουσουλμανικού κόσμου.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, σε αντιπαράθεση με όλες τις ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, επηρέασε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα στην κατεύθυνση της έμμεσης αποδοχής μιας ανεξάρτητης παλαιστινιακής αρχής.

Και γι’ αυτό, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει πώς ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε τις κρίσεις στα Εθνικά μας ζητήματα, αποδεικνύοντας πως πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που αναμετριέται με τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής του και όχι ο φυγόπονος, πόσο μάλλον ο  ρίψασπις.

Απέδειξε ότι μεγάλος πολιτικός είναι αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες γενιές, ενώ μεγάλος πολιτικάντης αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες εκλογές.

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου κρίσιμη ήταν κάθε ημέρα για την πατρίδα.

Γιατί έβλεπε αυτά που δεν έβλεπαν οι άλλοι, έβλεπε μακρύτερα από τους άλλους και πριν από τους άλλους.

Και ήξερε πως ούτε η εξυπνάδα, ούτε η κρίση είναι οι απόλυτοι δημιουργοί.

Δημιουργός είναι η αταλάντευτη βούληση.

Δημιουργός είναι η συστηματική δουλειά, είναι η στράτευση των δυνάμεων της κοινωνίας, είναι το πέρασμα από τις θεωρητικές προθέσεις στις πράξεις και στη δύναμη ανάληψης της ευθύνης.

Ήξερε ο Ανδρέας, πως η δημιουργία και το αποτέλεσμα βρίσκονται σε ένα καθαρό όραμα για την χώρα, το οποίο υποστηρίζεται από ένα ξεκάθαρο στρατηγικό σχέδιο, το οποίο περιλαμβάνει μια εθνική συνεννόηση όλων των υγιών πολιτικών δυνάμεων, δίνοντας έτσι στην Ελλάδα αυτοπεποίθηση και στους πολίτες συλλογική δύναμη.

Αυτός, ο διορατικός ηγέτης, στην κρίση που δημιουργήθηκε στο παγκόσμιο πολιτικό  σύστημα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αντιλήφθηκε αμέσως πως τα περιθώρια άσκησης πολιτικής  όπως στο παρελθόν είχαν εκμηδενιστεί και συνειδητοποίησε πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της Ευρώπης στον μετα-διπολικό κόσμο, γι’ αυτό  και άνοιξε το δρόμο για την «ευρωπαϊκή αγκύρωση» της χώρας μας.

Γιατί μετέφραζε την πραγματικότητα ως είχε και όχι όπως θα βόλευε.

Γιατί πολιτευόταν με αυτοσεβασμό και όχι με επικίνδυνες για το μέλλον της Ελλάδας ψευδαισθήσεις.

Με τον ίδιο αυτοσεβασμό, αντιμετώπισε την πρωτοφανή κρίση της «μαύρης» περιόδου για τη χώρα,

κατά τη διάρκεια της οποίας, πολιτικοί, δικαστικοί, οικονομικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, προσπάθησαν να τον εξοντώσουν πολιτικά και ηθικά και να διαμελίσουν την προοδευτική παράταξη,

που ο ίδιος ίδρυσε.

Σε μια συντονισμένη προσπάθεια πολιτικής και επικοινωνιακής του εξόντωσης, μέσα από τον έλεγχο της εικόνας της δικής του, μέσα από την χωρίς προηγούμενο συστηματική προβολή της, ώστε να διασύρεται καθημερινά από το τηλεοπτικό γυαλί στα καφενεία και στα νοικοκυριά της χώρας.

Απέναντι σε αυτή τη σκοτεινή προσπάθεια της  πολιτικής του εξόντωσης, απέναντι στους μηχανισμούς που στήθηκαν στην προσπάθεια εξαπάτησης μιας ολόκληρης κοινωνίας, απέναντι στην παραπληροφόρηση και στους δεξιόστροφους λαϊκισμούς να οργιάζουν, το πολιτικό ένστικτο του Ανδρέα Παπανδρέου τον οδήγησε να μην αποδεχθεί συνειδητά ποτέ την Δίκη του, καθώς γνώριζε πως είναι καθαρά πολιτική.

Μια Δίκη, όπου αποφασίζει να μην παραστεί, καταγγέλλοντάς την ως σκευωρία και μεθόδευση των πολιτικών του αντιπάλων.

Ο λόγος του στη Βουλή στις 27 Σεπτεμβρίου του 1989 είναι χαρακτηριστικός του τρόπου

που ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε τις κρίσιμες στιγμές στην πολιτική και στη ζωή του:

Μπαίνοντας στην αίθουσα της Ολομέλειας, κατευθύνθηκε πρώτα στο έδρανο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τον συλλυπήθηκε για τον τραγικό θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη.

Και αμέσως μετά μίλησε λέγοντας:

«Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί  αυτή την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση, αλλά γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας.

Έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συνολικής πορείας του κινήματός μας.

Για την επιλογή των συνεργατών μου, όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα ν’ αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει.

Όμως η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από δική του ατομική ευθύνη.

Σε όλα τα χρόνια της πολιτικής μου παρουσίας στην Ελλάδα, σε όλη την πολυκύμαντη πορεία της πολιτικής μου σταδιοδρομίας, ποτέ μα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε το ήθος μου.

Και το γνωρίζει άριστα ο ελληνικός λαός.»

Και συνέχισε:

«Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Ήταν αυτός, ένας Παπανδρέου που δεν στηριζόταν στον ενθουσιασμό του, αλλά στην ωριμότητά του, την οποία εξέφραζε με σταθερούς χειρισμούς, τους οποίους διέκρινε η ετοιμότητα και η προσωπική ευθιξία.

Γι’ αυτό και δικαιώθηκε και πολιτικά και ηθικά και δικαστικά.

Αλλά πάνω από όλα, δικαιώθηκε με την ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού όταν στις εκλογές του 1993 τον επανέφερε στην εξουσία με άνετη πλειοψηφία.

Και επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε το μεγαλείο μέσα του, μέσα στην απλότητά του, μέσα στο πνεύμα και στην καλοσύνη του, την Πρωτοχρονιά του 1995 ανακοίνωσε την απόφασή του ν’ αναστείλει τις ποινικές διώξεις σε βάρος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Και αντιπαράθεσε απέναντι στις κατηγορίες για συγκάλυψη ή συμψηφισμό, ένα μεγαλειώδες σκεπτικό, εξηγώντας την απόφασή του:

«Προσωπικά δεν έχω να συμψηφίσω τίποτα.

Έζησα την πικρία της σκευωρίας και της δίκης και την ικανοποίηση της δικαίωσης.

Θα είχα ως άνθρωπος κάθε λόγο να δικαστούν αυτές οι υποθέσεις.

Πάνω από όλα όμως, πρέπει να μπαίνει το συμφέρον του τόπου και η προοπτική των θεσμών».

Έτσι διαχειριζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τις κρίσεις αλλά και τις κρίσιμες στιγμές, ακόμα και τις εσωκομματικές.

Με ένα μεγαλείο που φαίνεται στον άνθρωπο κυρίως στις πιο κρίσιμες στιγμές του, όπως φαίνεται στον ήλιο, κυρίως όταν βρίσκεται στο πιο χαμηλό του σημείο.

Γι’ αυτό και έχτισε ένα κόμμα-θεσμό με ιδεολογική και προγραμματική συνοχή, με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, με λαϊκή βάση, ένα Κίνημα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο κόμμα εξουσίας στην ελληνική ιστορία με μαζική οργάνωση, αντί του παραδοσιακού κόμματος στελεχών.

Ένα πρότυπο οργάνωσης που υιοθέτησε στη συνέχεια και η Νέα Δημοκρατία.

Βέβαια, ένα ζωντανό Κίνημα όπως το ΠΑΣΟΚ πέρασε φάσεις πολωτικών συγκρούσεων και ψυχοφθόρων αντιπαραθέσεων, αλλά τις ξεπέρασε .

Όλοι ξέραμε, πως σε αυτές τις κρίσεις η ρήξη με τους αντιπάλους ήταν μια σταθερά, στην πολιτική στρατηγική του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γνωρίζαμε, ότι θα αρνιόταν κάθε συμβιβασμό με ότι απειλούσε το καλό του Κινήματος.

Γνωρίζαμε ότι θα προκαλούσε τους αντιπάλους του ευθέως και πολλές φορές με έντονους χαρακτηρισμούς.

Και γνωρίζαμε πως θα κέρδιζε τις πολιτικές μάχες και διαμάχες, γιατί βασιζόταν στη βάση του Κινήματος.

Στη βάση, η οποία, τον στήριζε πάντα.

Στη βάση που τον θεωρούσε σύμβολο και εκπρόσωπό της.

Ταυτόχρονα, ο Ανδρέας αποσοβούσε τις εσωκομματικές κρίσεις,  προβάλλοντας την εξωστρέφεια του κόμματος στην κοινωνία και αποστρεφόμενος την αυτοκαταστροφική ενδοσκόπηση και τις προσωπικές στρατηγικές.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις με πρακτικότητα και ρεαλισμό αλλά χωρίς να χάνει το όραμα και την ιδεολογία του.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις πιστεύοντας πως πρέπει ν’ αμφισβητήσει ανοιχτά, να συγκρουστεί χωρίς συμβιβασμούς και ν’ ανατρέψει κατεστημένες δυνάμεις, δομές, εξουσίες και αντιλήψεις που κρατούσαν την Ελλάδα δέσμια.

H πολιτική κληρονομιά που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Κίνημά μας, για το πώς οφείλει να λειτουργεί σε περιόδους δύσκολες,  συνοψίζεται πεντακάθαρα στο μήνυμά του τον Απρίλιο του 1994 προς όλα τα στελέχη του Κινήματός μας, όπου άφησε το διαχρονικό του στίγμα:

«Να επανατοποθετήσουμε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό στα Bαλκάνια, στην Ευρώπη, στη διεθνή κοινότητα, μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης.

Ας αφήσουμε τις λεπτές διαφοροποιήσεις, τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις, τις λογικές απαιτήσεις που βάζουν σε ζυγαριά τις εθνικές μας επιδιώξεις.

Τώρα έχουμε ακόμη την ιστορική ευκαιρία να διεκδικήσουμε δυναμικά το ρόλο που θα μας ανήκει.

Αύριο θα είναι αργά.

Και το Κίνημά μας, που γεννήθηκε για να εκφράσει μια πατριωτική συνείδηση, μια στρατηγική ανεξαρτησίας, δεν πρέπει να έχει δίλημμα ούτε μια στιγμή, για το δρόμο που θ’ ακολουθήσει και τώρα και στο μέλλον.

Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση βέβαια ότι διαθέτουμε τη δύναμη να διαμορφώσουμε μόνοι μας τα δεδομένα του παιχνιδιού.

Έχουμε όμως τη δύναμη, να πάρουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες.

Να διαμορφώσουμε τη δική μας πολιτική με θέληση αλλά και με γνώση και σωφροσύνη.

Θέλουμε ακόμη και τώρα, περισσότερο μάλιστα από πριν, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο και τη ζωή προς το καλύτερο.

Γι’ αυτό είμαστε σοσιαλιστές.

Για να εκφράσουμε, όμως, πολιτικά τις νέες κοινωνικές δυνάμεις, επιβάλλεται να καταλάβουμε τις αλλαγές που γίνονται γύρω μας.

Οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων είναι τόσο κολοσσιαίες, ώστε οι γνωστές ιδέες, οι κλασικές μέθοδοι, τα πολιτικά στερεότυπα δεν επαρκούν.

Πρέπει να ξανα-ανακαλύψουμε την πολιτική.

Να επισημάνουμε τα πεδία των αλλαγών.

Να θέσουμε ερωτήματα.

Και τελικά να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις και στη θεωρία και στην πολιτική μας πράξη.

Αλλά ούτε οι οικονομικές κρίσεις, ούτε οι πόλεμοι είναι αιώνιοι.

Ούτε είναι ικανοί να σβήσουν τα οράματά μας.

Μπορούν ν’ αναβάλλουν για ένα διάστημα τη νέα φάση ανάπτυξης και προόδου που έρχεται.

Δεν μπορούν όμως να τη ματαιώσουν.

Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν από τώρα, να την υποδεχθούμε.

Και συνέχιζε λέγοντας:

«Στους νέους αυτούς καιρούς:

Της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και του αμείλικτου ανταγωνισμού.

Της πολύχρονης ύφεσης και της ασταθούς οικονομικής ισορροπίας η αναγέννηση των σοσιαλιστικών δημοκρατικών δυνάμεων και η οριοθέτηση μιας νέας προοδευτικής στρατηγικής, πρέπει να αποτελέσει τη δική μας απάντηση στις προκλήσεις των καιρών».

Σήμερα, ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ βιώνουμε ένα ανελέητο παιχνίδι εντυπώσεων Θα ΠΡΈΠΕΙ να καταλάβουν όλοι πως η δημοκρατική παράταξη δεν αφορίζεται πολιτικά.

Γιατί έμαθε να προτάσσει τις δημοκρατικές της αξίες ..

Και η πολιτική δικαίωση θα έρθει , όπως και τότε και θα επιβάλλει έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό στη χώρα μας, ενάντια σε κάθε προπαγανδιστικό μηχανισμό.

Αρκεί σε κάθε πολιτικό μας βήμα, να αντηχούν  δυνατά οι προτροπές του Ανδρέα Παπανδρέου.

Να είμαστε εμείς οι πολιτικοί υπηρέτες των ανθρώπων χωρίς την παραμικρή αίσθηση μειονεξίας.

Να αντιστρέφουμε τους όρους και τους ρόλους.

Να μετατρέπουμε τη δύναμη μας σε μεταποιημένη ωφέλεια για τους πολλούς,

Να μπαίνουμε στη θέση του αδύναμου, να αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι αδύναμοι ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραβιάζουμε βασικούς ηθικούς και αξιακούς κανόνες.

Να σκεπτόμαστε πρώτα από όλα ότι άλλοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν για το ρόλο μας και να μην τους περιφρονούμε και αυτοί – έλεγε – είναι οι άνθρωποι που μας εμπιστεύτηκαν.

Και συνέχιζε λέγοντας

«Οι Πολιτικοί που δεν κατάλαβαν τη δύναμη των συνόλων έχασαν το τρένο.

Οι Πολιτικοί που δεν κατέγραψαν στην μνήμη και στη συνείδηση τους ότι το πέρασμα από τη ζωή είναι πολύ μικρό και ότι η εξουσία είναι εφήμερη, σίγουρα δεν επιτέλεσαν όποτε έπρεπε τον ρόλο τους».

Για να προσεγγίσει με την πολιτική του σοφία, το ρόλο και τη σεμνότητα που είναι ανάγκη να έχει ο πολιτικός, λέγοντας χαρακτηριστικά.

«Η κατάχρηση των προσόντων από έναν Πολιτικό αν υπάρχει εγωκεντρική διάθεση μπορεί να καταλήξει σε ένα μεγάλο μειονέκτημα.

Τα πρόσωπα που θα παγιδευτούν και θα ζήσουν μόνο ανάλογα με τα προσόντα τους και όχι με την διαρκή συνειδητή προσφορά τους θα απομονωθούν.

Όσο δημόσια ένα άτομο διογκώνει άμετρα, μόνο την παρουσίαση των προσόντων του τόσο περιθωριοποιείται».

Αυτός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου…που θα παραμένει πάντα και αναλλοίωτα στην μνήμη μας όσα χρόνια και αν περάσουν από τον θάνατο του.

Ο ηγέτης που όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ τον αναζητούμε για τις αρχές τις αξίες του τα οράματα του την προσφορά του και την παρακαταθήκη του ,στις ζωές όλων των Ελλήνων και αυτών που τον έζησαν αλλά και αυτών που τον μαθαίνουν και μετά τον θάνατο του.

Μας άφησε μια παρακαταθήκη που είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας πολιτικός που αν και σήμερα είναι ο μεγάλος απών από την πολιτική μας ζωή, η παρουσία του σε αυτή παραμένει διαρκής.

  Π. Υπουργού ,π. Γραμματέα Ε.Σ ΠΑ.ΣΟ.Κ ,ειδικού συμβούλου του Π/Θ Ανδρέα Παπανδρέου μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

[thoughtfullyblogger]

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996  

Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

  Πολλές φορές, σε κρίσιμες στιγμές, όταν τα διλλήματα που πάντα εμπεριέχει η πολιτική είναι μεγάλα,

όταν η κρίση του πολιτικού μας συστήματος και η κοινωνική κρίση, γίνονται ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σε μια γενικότερη κρίση της Κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής μας θέσης,

είναι διαρκώς στην σκέψη μου ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τον οποίο είχα την μοναδική εμπειρία και την μεγάλη τιμή να ζήσω από κοντά,  ως πολιτικός σύντροφος και συνεργάτης.

Πολλές φορές, λοιπόν,

Σκέφτομαι πως θ’ αντιδρούσε στο στυγνό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Σκέφτομαι πως θα κινούνταν στους κόλπους μιας πολιτικά αμήχανης Ευρωπαϊκής Ένωσης  με συγκεχυμένο προσανατολισμό.

Σκέφτομαι πως θα στεκόταν απέναντι σε μια δικαίως αγανακτισμένη κοινωνία και πως θα την προσέγγιζε.

Σε αυτές τις σκέψεις μπορεί να τριγύριζα για καιρό, αν δεν είχα μάθει δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι ένας πολιτικός αντιλαμβάνεται τον ρόλο του και την υπόστασή του όχι μέσα από τις σκέψεις αλλά μέσα από τις πράξεις του.

Ακριβώς όπως ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τον εαυτό του, μέσα από τις επιλογές του.

και  Και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε και  Μεγάλος Πολιτικός, οραματιστής ηγέτης ακατάβλητος αγωνιστής.

Μεγάλος Άνθρωπος, επαναστάτης και ρεαλιστής.

Ήταν ο πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας που με ένα δικό του μοναδικό και σφαιρικά μελετημένο τρόπο, αντιμετώπισε τις πολλαπλές κρίσεις κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Και για να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε, ότι όλη η μεταπολεμική μας ιστορία, είναι μία διαδοχή πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων, τις οποίες μόνο το διαμέτρημα ενός ηγέτη όπως αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει.

Ενός ηγέτη που σε όλες τις κρίσεις, αφουγκραζόταν τον λαό του, έπιανε το τιμόνι της χώρας στα χέρια του και οδηγούσε το Έθνος εκεί που πρέπει.

Στη δημιουργία μιας περήφανης και αξιόπιστης Ελλάδας.

Στη δημιουργία μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας με το τρίπτυχο των μεγάλων πολιτικών του οραμάτων: της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωσης.

Όλοι Θυμόμαστε την εποχή που ότι ήταν ωραίο, είχε απαγορευτεί.

  Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, οι κοινωνικοί αγώνες, οι συναθροίσεις, η στρατευμένη Τέχνη.

Ήταν η εποχή της επτάχρονης δικτατορίας.

Όλοι Θυμόμαστε  πώς έδρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974.

Έδρασε με μια ριζοσπαστική πρόταση για το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας και αντέδρασε με το όραμα να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες δημοκρατικές δυνάμεις και να τις οδηγήσει στην εξουσία.

Οργάνωσε έτσι, ένα πρωτοφανές μαζικό λαϊκό κίνημα, εκπληρώνοντας τα αιτήματα των γενεών της Εθνικής Αντίστασης και των δύο ανένδοτων αγώνων του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.

Χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου η Κεντροαριστερά και όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μπόρεσαν να εκφραστούν.

Και χάρη σε αυτόν, το ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα της αλλαγής γνώρισε έναν θρίαμβο στις εκλογές του 1981 και μια μεγάλη εκλογική επιτυχία στις εκλογές του 1985.

Γιατί έθεσε το Κίνημά μας, στην υπηρεσία της πατρίδας, προτάσσοντας το Εθνικό συμφέρον πάνω από το Κομματικό.

Και έτσι, απέκτησε βαθιές ρίζες στον κόσμο, και στον παραδοσιακό αριστερό χώρο, και στον κεντρώο και στη ριζοσπαστική νέα γενιά.

Και πέτυχε με την πολιτική του να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες, να βάλει τα θεμέλια του Κοινωνικού κράτους και να δημιουργήσει μια ανοιχτή κοινωνία.

Άνοιξε νέους ορίζοντες συμμετοχής και δράσης στους νέους και στις γυναίκες.

Έβαλε στο επίκεντρο της πολιτικής, τους μέχρι τότε ξεχασμένους Έλληνες, τους Μισθωτούς, τους μη προνομιούχους, τους Αγρότες.

Και έφερε καθαρό αέρα πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας στην χώρα, με τον οποίο μας ενέπνευσε όλους.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τις ριζικές πολιτικές και κοινωνικές τομές που δημιούργησε:

 Την ψήφο στα 18

 Την κατάργηση πολλών μετεμφυλιακών νόμων

 Τη συνταγματική αναθεώρηση του 1985-86 που καθιέρωσε το σύστημα της κοινοβουλευτικής εξουσίας που ισχύει έως σήμερα και περιόρισε δραστικά τις βασιλικές εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας.

 Την εφαρμογή της ισότητας ανδρών και γυναικών

 Την καθιέρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε συμπρωταγωνιστή του πολιτικού συστήματος

 Τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος

 Την περιφερειακή ανάπτυξη

 Τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πού σήμερα όλοι το επικαλούνται, ακόμα και εκείνοι που το πολέμησαν.

Δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει, ότι  στα χρόνια του ΑΝΔΡΕΑ, έγινε η μεγαλύτερη στην ελληνική πολιτική ιστορία αναδιανομή εισοδήματος και ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια.

Ήταν αυτός που εδραίωσε το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα.

Ήταν αυτός που αναγνώρισε  την Εθνική  Αντίσταση.

Ήταν αυτός που επούλωσε τις πληγές τους Εμφυλίου Πολέμου.

Ήταν αυτός που πίστεψε ότι  οι διαφορετικές κομματικές πεποιθήσεις είναι απαραίτητες για την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολυκομματικού πολιτεύματος.

Ήταν αυτός που τόλμησε να κάνει άμεσα πράξη τον επαναπατρισμό των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων από την εποχή του Εμφυλίου.

Ήταν αυτός που δεν δίστασε να πολτοποιήσει τους φακέλους φρονημάτων που διατηρούσε η ασφάλεια.

ΗΤΑΝ , ο Ηγέτης όλων των Ελλήνων . 

Ήταν αυτός, που άφησε μια καλύτερη Ελλάδα από αυτή που παρέλαβε.

Μια Ελλάδα με ειρηνιστική  και πολυδιάστατη  εξωτερική πολιτική, με  νέους προσανατολισμούς και διεθνείς πρωτοβουλίες για την παγκόσμια ειρήνη.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, έριξε γέφυρες προς τον μαχόμενο παλαιστινιακό και ευρύτερα αραβικό κόσμο για την ασφάλεια της χώρας μας, σε μια περίοδο που η Δύση στέναζε κάτω από τον θρησκευτικό εθνικισμό του μουσουλμανικού κόσμου.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, σε αντιπαράθεση με όλες τις ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, επηρέασε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα στην κατεύθυνση της έμμεσης αποδοχής μιας ανεξάρτητης παλαιστινιακής αρχής.

Και γι’ αυτό, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει πώς ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε τις κρίσεις στα Εθνικά μας ζητήματα, αποδεικνύοντας πως πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που αναμετριέται με τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής του και όχι ο φυγόπονος, πόσο μάλλον ο  ρίψασπις.

Απέδειξε ότι μεγάλος πολιτικός είναι αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες γενιές, ενώ μεγάλος πολιτικάντης αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες εκλογές.

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου κρίσιμη ήταν κάθε ημέρα για την πατρίδα.

Γιατί έβλεπε αυτά που δεν έβλεπαν οι άλλοι, έβλεπε μακρύτερα από τους άλλους και πριν από τους άλλους.

Και ήξερε πως ούτε η εξυπνάδα, ούτε η κρίση είναι οι απόλυτοι δημιουργοί.

Δημιουργός είναι η αταλάντευτη βούληση.

Δημιουργός είναι η συστηματική δουλειά, είναι η στράτευση των δυνάμεων της κοινωνίας, είναι το πέρασμα από τις θεωρητικές προθέσεις στις πράξεις και στη δύναμη ανάληψης της ευθύνης.

Ήξερε ο Ανδρέας, πως η δημιουργία και το αποτέλεσμα βρίσκονται σε ένα καθαρό όραμα για την χώρα, το οποίο υποστηρίζεται από ένα ξεκάθαρο στρατηγικό σχέδιο, το οποίο περιλαμβάνει μια εθνική συνεννόηση όλων των υγιών πολιτικών δυνάμεων, δίνοντας έτσι στην Ελλάδα αυτοπεποίθηση και στους πολίτες συλλογική δύναμη.

Αυτός, ο διορατικός ηγέτης, στην κρίση που δημιουργήθηκε στο παγκόσμιο πολιτικό  σύστημα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αντιλήφθηκε αμέσως πως τα περιθώρια άσκησης πολιτικής  όπως στο παρελθόν είχαν εκμηδενιστεί και συνειδητοποίησε πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της Ευρώπης στον μετα-διπολικό κόσμο, γι’ αυτό  και άνοιξε το δρόμο για την «ευρωπαϊκή αγκύρωση» της χώρας μας.

Γιατί μετέφραζε την πραγματικότητα ως είχε και όχι όπως θα βόλευε.

Γιατί πολιτευόταν με αυτοσεβασμό και όχι με επικίνδυνες για το μέλλον της Ελλάδας ψευδαισθήσεις.

Με τον ίδιο αυτοσεβασμό, αντιμετώπισε την πρωτοφανή κρίση της «μαύρης» περιόδου για τη χώρα,

κατά τη διάρκεια της οποίας, πολιτικοί, δικαστικοί, οικονομικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, προσπάθησαν να τον εξοντώσουν πολιτικά και ηθικά και να διαμελίσουν την προοδευτική παράταξη,

που ο ίδιος ίδρυσε.

Σε μια συντονισμένη προσπάθεια πολιτικής και επικοινωνιακής του εξόντωσης, μέσα από τον έλεγχο της εικόνας της δικής του, μέσα από την χωρίς προηγούμενο συστηματική προβολή της, ώστε να διασύρεται καθημερινά από το τηλεοπτικό γυαλί στα καφενεία και στα νοικοκυριά της χώρας.

Απέναντι σε αυτή τη σκοτεινή προσπάθεια της  πολιτικής του εξόντωσης, απέναντι στους μηχανισμούς που στήθηκαν στην προσπάθεια εξαπάτησης μιας ολόκληρης κοινωνίας, απέναντι στην παραπληροφόρηση και στους δεξιόστροφους λαϊκισμούς να οργιάζουν, το πολιτικό ένστικτο του Ανδρέα Παπανδρέου τον οδήγησε να μην αποδεχθεί συνειδητά ποτέ την Δίκη του, καθώς γνώριζε πως είναι καθαρά πολιτική.

Μια Δίκη, όπου αποφασίζει να μην παραστεί, καταγγέλλοντάς την ως σκευωρία και μεθόδευση των πολιτικών του αντιπάλων.

Ο λόγος του στη Βουλή στις 27 Σεπτεμβρίου του 1989 είναι χαρακτηριστικός του τρόπου

που ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε τις κρίσιμες στιγμές στην πολιτική και στη ζωή του:

Μπαίνοντας στην αίθουσα της Ολομέλειας, κατευθύνθηκε πρώτα στο έδρανο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τον συλλυπήθηκε για τον τραγικό θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη.

Και αμέσως μετά μίλησε λέγοντας:

«Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί  αυτή την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση, αλλά γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας.

Έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συνολικής πορείας του κινήματός μας.

Για την επιλογή των συνεργατών μου, όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα ν’ αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει.

Όμως η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από δική του ατομική ευθύνη.

Σε όλα τα χρόνια της πολιτικής μου παρουσίας στην Ελλάδα, σε όλη την πολυκύμαντη πορεία της πολιτικής μου σταδιοδρομίας, ποτέ μα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε το ήθος μου.

Και το γνωρίζει άριστα ο ελληνικός λαός.»

Και συνέχισε:

«Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Ήταν αυτός, ένας Παπανδρέου που δεν στηριζόταν στον ενθουσιασμό του, αλλά στην ωριμότητά του, την οποία εξέφραζε με σταθερούς χειρισμούς, τους οποίους διέκρινε η ετοιμότητα και η προσωπική ευθιξία.

Γι’ αυτό και δικαιώθηκε και πολιτικά και ηθικά και δικαστικά.

Αλλά πάνω από όλα, δικαιώθηκε με την ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού όταν στις εκλογές του 1993 τον επανέφερε στην εξουσία με άνετη πλειοψηφία.

Και επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε το μεγαλείο μέσα του, μέσα στην απλότητά του, μέσα στο πνεύμα και στην καλοσύνη του, την Πρωτοχρονιά του 1995 ανακοίνωσε την απόφασή του ν’ αναστείλει τις ποινικές διώξεις σε βάρος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Και αντιπαράθεσε απέναντι στις κατηγορίες για συγκάλυψη ή συμψηφισμό, ένα μεγαλειώδες σκεπτικό, εξηγώντας την απόφασή του:

«Προσωπικά δεν έχω να συμψηφίσω τίποτα.

Έζησα την πικρία της σκευωρίας και της δίκης και την ικανοποίηση της δικαίωσης.

Θα είχα ως άνθρωπος κάθε λόγο να δικαστούν αυτές οι υποθέσεις.

Πάνω από όλα όμως, πρέπει να μπαίνει το συμφέρον του τόπου και η προοπτική των θεσμών».

Έτσι διαχειριζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τις κρίσεις αλλά και τις κρίσιμες στιγμές, ακόμα και τις εσωκομματικές.

Με ένα μεγαλείο που φαίνεται στον άνθρωπο κυρίως στις πιο κρίσιμες στιγμές του, όπως φαίνεται στον ήλιο, κυρίως όταν βρίσκεται στο πιο χαμηλό του σημείο.

Γι’ αυτό και έχτισε ένα κόμμα-θεσμό με ιδεολογική και προγραμματική συνοχή, με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, με λαϊκή βάση, ένα Κίνημα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο κόμμα εξουσίας στην ελληνική ιστορία με μαζική οργάνωση, αντί του παραδοσιακού κόμματος στελεχών.

Ένα πρότυπο οργάνωσης που υιοθέτησε στη συνέχεια και η Νέα Δημοκρατία.

Βέβαια, ένα ζωντανό Κίνημα όπως το ΠΑΣΟΚ πέρασε φάσεις πολωτικών συγκρούσεων και ψυχοφθόρων αντιπαραθέσεων, αλλά τις ξεπέρασε .

Όλοι ξέραμε, πως σε αυτές τις κρίσεις η ρήξη με τους αντιπάλους ήταν μια σταθερά, στην πολιτική στρατηγική του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γνωρίζαμε, ότι θα αρνιόταν κάθε συμβιβασμό με ότι απειλούσε το καλό του Κινήματος.

Γνωρίζαμε ότι θα προκαλούσε τους αντιπάλους του ευθέως και πολλές φορές με έντονους χαρακτηρισμούς.

Και γνωρίζαμε πως θα κέρδιζε τις πολιτικές μάχες και διαμάχες, γιατί βασιζόταν στη βάση του Κινήματος.

Στη βάση, η οποία, τον στήριζε πάντα.

Στη βάση που τον θεωρούσε σύμβολο και εκπρόσωπό της.

Ταυτόχρονα, ο Ανδρέας αποσοβούσε τις εσωκομματικές κρίσεις,  προβάλλοντας την εξωστρέφεια του κόμματος στην κοινωνία και αποστρεφόμενος την αυτοκαταστροφική ενδοσκόπηση και τις προσωπικές στρατηγικές.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις με πρακτικότητα και ρεαλισμό αλλά χωρίς να χάνει το όραμα και την ιδεολογία του.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις πιστεύοντας πως πρέπει ν’ αμφισβητήσει ανοιχτά, να συγκρουστεί χωρίς συμβιβασμούς και ν’ ανατρέψει κατεστημένες δυνάμεις, δομές, εξουσίες και αντιλήψεις που κρατούσαν την Ελλάδα δέσμια.

H πολιτική κληρονομιά που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Κίνημά μας, για το πώς οφείλει να λειτουργεί σε περιόδους δύσκολες,  συνοψίζεται πεντακάθαρα στο μήνυμά του τον Απρίλιο του 1994 προς όλα τα στελέχη του Κινήματός μας, όπου άφησε το διαχρονικό του στίγμα:

«Να επανατοποθετήσουμε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό στα Bαλκάνια, στην Ευρώπη, στη διεθνή κοινότητα, μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης.

Ας αφήσουμε τις λεπτές διαφοροποιήσεις, τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις, τις λογικές απαιτήσεις που βάζουν σε ζυγαριά τις εθνικές μας επιδιώξεις.

Τώρα έχουμε ακόμη την ιστορική ευκαιρία να διεκδικήσουμε δυναμικά το ρόλο που θα μας ανήκει.

Αύριο θα είναι αργά.

Και το Κίνημά μας, που γεννήθηκε για να εκφράσει μια πατριωτική συνείδηση, μια στρατηγική ανεξαρτησίας, δεν πρέπει να έχει δίλημμα ούτε μια στιγμή, για το δρόμο που θ’ ακολουθήσει και τώρα και στο μέλλον.

Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση βέβαια ότι διαθέτουμε τη δύναμη να διαμορφώσουμε μόνοι μας τα δεδομένα του παιχνιδιού.

Έχουμε όμως τη δύναμη, να πάρουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες.

Να διαμορφώσουμε τη δική μας πολιτική με θέληση αλλά και με γνώση και σωφροσύνη.

Θέλουμε ακόμη και τώρα, περισσότερο μάλιστα από πριν, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο και τη ζωή προς το καλύτερο.

Γι’ αυτό είμαστε σοσιαλιστές.

Για να εκφράσουμε, όμως, πολιτικά τις νέες κοινωνικές δυνάμεις, επιβάλλεται να καταλάβουμε τις αλλαγές που γίνονται γύρω μας.

Οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων είναι τόσο κολοσσιαίες, ώστε οι γνωστές ιδέες, οι κλασικές μέθοδοι, τα πολιτικά στερεότυπα δεν επαρκούν.

Πρέπει να ξανα-ανακαλύψουμε την πολιτική.

Να επισημάνουμε τα πεδία των αλλαγών.

Να θέσουμε ερωτήματα.

Και τελικά να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις και στη θεωρία και στην πολιτική μας πράξη.

Αλλά ούτε οι οικονομικές κρίσεις, ούτε οι πόλεμοι είναι αιώνιοι.

Ούτε είναι ικανοί να σβήσουν τα οράματά μας.

Μπορούν ν’ αναβάλλουν για ένα διάστημα τη νέα φάση ανάπτυξης και προόδου που έρχεται.

Δεν μπορούν όμως να τη ματαιώσουν.

Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν από τώρα, να την υποδεχθούμε.

Και συνέχιζε λέγοντας:

«Στους νέους αυτούς καιρούς:

Της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και του αμείλικτου ανταγωνισμού.

Της πολύχρονης ύφεσης και της ασταθούς οικονομικής ισορροπίας η αναγέννηση των σοσιαλιστικών δημοκρατικών δυνάμεων και η οριοθέτηση μιας νέας προοδευτικής στρατηγικής, πρέπει να αποτελέσει τη δική μας απάντηση στις προκλήσεις των καιρών».

Σήμερα, ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ βιώνουμε ένα ανελέητο παιχνίδι εντυπώσεων Θα ΠΡΈΠΕΙ να καταλάβουν όλοι πως η δημοκρατική παράταξη δεν αφορίζεται πολιτικά.

Γιατί έμαθε να προτάσσει τις δημοκρατικές της αξίες ..

Και η πολιτική δικαίωση θα έρθει , όπως και τότε και θα επιβάλλει έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό στη χώρα μας, ενάντια σε κάθε προπαγανδιστικό μηχανισμό.

Αρκεί σε κάθε πολιτικό μας βήμα, να αντηχούν  δυνατά οι προτροπές του Ανδρέα Παπανδρέου.

Να είμαστε εμείς οι πολιτικοί υπηρέτες των ανθρώπων χωρίς την παραμικρή αίσθηση μειονεξίας.

Να αντιστρέφουμε τους όρους και τους ρόλους.

Να μετατρέπουμε τη δύναμη μας σε μεταποιημένη ωφέλεια για τους πολλούς,

Να μπαίνουμε στη θέση του αδύναμου, να αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι αδύναμοι ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραβιάζουμε βασικούς ηθικούς και αξιακούς κανόνες.

Να σκεπτόμαστε πρώτα από όλα ότι άλλοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν για το ρόλο μας και να μην τους περιφρονούμε και αυτοί – έλεγε – είναι οι άνθρωποι που μας εμπιστεύτηκαν.

Και συνέχιζε λέγοντας

«Οι Πολιτικοί που δεν κατάλαβαν τη δύναμη των συνόλων έχασαν το τρένο.

Οι Πολιτικοί που δεν κατέγραψαν στην μνήμη και στη συνείδηση τους ότι το πέρασμα από τη ζωή είναι πολύ μικρό και ότι η εξουσία είναι εφήμερη, σίγουρα δεν επιτέλεσαν όποτε έπρεπε τον ρόλο τους».

Για να προσεγγίσει με την πολιτική του σοφία, το ρόλο και τη σεμνότητα που είναι ανάγκη να έχει ο πολιτικός, λέγοντας χαρακτηριστικά.

«Η κατάχρηση των προσόντων από έναν Πολιτικό αν υπάρχει εγωκεντρική διάθεση μπορεί να καταλήξει σε ένα μεγάλο μειονέκτημα.

Τα πρόσωπα που θα παγιδευτούν και θα ζήσουν μόνο ανάλογα με τα προσόντα τους και όχι με την διαρκή συνειδητή προσφορά τους θα απομονωθούν.

Όσο δημόσια ένα άτομο διογκώνει άμετρα, μόνο την παρουσίαση των προσόντων του τόσο περιθωριοποιείται».

Αυτός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου…που θα παραμένει πάντα και αναλλοίωτα στην μνήμη μας όσα χρόνια και αν περάσουν από τον θάνατο του.

Ο ηγέτης που όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ τον αναζητούμε για τις αρχές τις αξίες του τα οράματα του την προσφορά του και την παρακαταθήκη του ,στις ζωές όλων των Ελλήνων και αυτών που τον έζησαν αλλά και αυτών που τον μαθαίνουν και μετά τον θάνατο του.

Μας άφησε μια παρακαταθήκη που είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας πολιτικός που αν και σήμερα είναι ο μεγάλος απών από την πολιτική μας ζωή, �� παρουσία του σε αυτή παραμένει διαρκής.

  Π. Υπουργού ,π. Γραμματέα Ε.Σ ΠΑ.ΣΟ.Κ ,ειδικού συμβούλου του Π/Θ Ανδρέα Παπανδρέου μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.

“Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

[greekblogs]

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996  

Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

  Πολλές φορές, σε κρίσιμες στιγμές, όταν τα διλλήματα που πάντα εμπεριέχει η πολιτική είναι μεγάλα,

όταν η κρίση του πολιτικού μας συστήματος και η κοινωνική κρίση, γίνονται ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σε μια γενικότερη κρίση της Κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής μας θέσης,

είναι διαρκώς στην σκέψη μου ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τον οποίο είχα την μοναδική εμπειρία και την μεγάλη τιμή να ζήσω από κοντά,  ως πολιτικός σύντροφος και συνεργάτης.

Πολλές φορές, λοιπόν,

Σκέφτομαι πως θ’ αντιδρούσε στο στυγνό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Σκέφτομαι πως θα κινούνταν στους κόλπους μιας πολιτικά αμήχανης Ευρωπαϊκής Ένωσης  με συγκεχυμένο προσανατολισμό.

Σκέφτομαι πως θα στεκόταν απέναντι σε μια δικαίως αγανακτισμένη κοινωνία και πως θα την προσέγγιζε.

Σε αυτές τις σκέψεις μπορεί να τριγύριζα για καιρό, αν δεν είχα μάθει δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι ένας πολιτικός αντιλαμβάνεται τον ρόλο του και την υπόστασή του όχι μέσα από τις σκέψεις αλλά μέσα από τις πράξεις του.

Ακριβώς όπως ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τον εαυτό του, μέσα από τις επιλογές του.

και  Και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε και  Μεγάλος Πολιτικός, οραματιστής ηγέτης ακατάβλητος αγωνιστής.

Μεγάλος Άνθρωπος, επαναστάτης και ρεαλιστής.

Ήταν ο πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας που με ένα δικό του μοναδικό και σφαιρικά μελετημένο τρόπο, αντιμετώπισε τις πολλαπλές κρίσεις κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Και για να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε, ότι όλη η μεταπολεμική μας ιστορία, είναι μία διαδοχή πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων, τις οποίες μόνο το διαμέτρημα ενός ηγέτη όπως αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει.

Ενός ηγέτη που σε όλες τις κρίσεις, αφουγκραζόταν τον λαό του, έπιανε το τιμόνι της χώρας στα χέρια του και οδηγούσε το Έθνος εκεί που πρέπει.

Στη δημιουργία μιας περήφανης και αξιόπιστης Ελλάδας.

Στη δημιουργία μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας με το τρίπτυχο των μεγάλων πολιτικών του οραμάτων: της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωσης.

Όλοι Θυμόμαστε την εποχή που ότι ήταν ωραίο, είχε απαγορευτεί.

  Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, οι κοινωνικοί αγώνες, οι συναθροίσεις, η στρατευμένη Τέχνη.

Ήταν η εποχή της επτάχρονης δικτατορίας.

Όλοι Θυμόμαστε  πώς έδρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974.

Έδρασε με μια ριζοσπαστική πρόταση για το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας και αντέδρασε με το όραμα να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες δημοκρατικές δυνάμεις και να τις οδηγήσει στην εξουσία.

Οργάνωσε έτσι, ένα πρωτοφανές μαζικό λαϊκό κίνημα, εκπληρώνοντας τα αιτήματα των γενεών της Εθνικής Αντίστασης και των δύο ανένδοτων αγώνων του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.

Χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου η Κεντροαριστερά και όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μπόρεσαν να εκφραστούν.

Και χάρη σε αυτόν, το ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα της αλλαγής γνώρισε έναν θρίαμβο στις εκλογές του 1981 και μια μεγάλη εκλογική επιτυχία στις εκλογές του 1985.

Γιατί έθεσε το Κίνημά μας, στην υπηρεσία της πατρίδας, προτάσσοντας το Εθνικό συμφέρον πάνω από το Κομματικό.

Και έτσι, απέκτησε βαθιές ρίζες στον κόσμο, και στον παραδοσιακό αριστερό χώρο, και στον κεντρώο και στη ριζοσπαστική νέα γενιά.

Και πέτυχε με την πολιτική του να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες, να βάλει τα θεμέλια του Κοινωνικού κράτους και να δημιουργήσει μια ανοιχτή κοινωνία.

Άνοιξε νέους ορίζοντες συμμετοχής και δράσης στους νέους και στις γυναίκες.

Έβαλε στο επίκεντρο της πολιτικής, τους μέχρι τότε ξεχασμένους Έλληνες, τους Μισθωτούς, τους μη προνομιούχους, τους Αγρότες.

Και έφερε καθαρό αέρα πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας στην χώρα, με τον οποίο μας ενέπνευσε όλους.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τις ριζικές πολιτικές και κοινωνικές τομές που δημιούργησε:

 Την ψήφο στα 18

 Την κατάργηση πολλών μετεμφυλιακών νόμων

 Τη συνταγματική αναθεώρηση του 1985-86 που καθιέρωσε το σύστημα της κοινοβουλευτικής εξουσίας που ισχύει έως σήμερα και περιόρισε δραστικά τις βασιλικές εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας.

 Την εφαρμογή της ισότητας ανδρών και γυναικών

 Την καθιέρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε συμπρωταγωνιστή του πολιτικού συστήματος

 Τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος

 Την περιφερειακή ανάπτυξη

 Τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πού σήμερα όλοι το επικαλούνται, ακόμα και εκείνοι που το πολέμησαν.

Δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει, ότι  στα χρόνια του ΑΝΔΡΕΑ, έγινε η μεγαλύτερη στην ελληνική πολιτική ιστορία αναδιανομή εισοδήματος και ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια.

Ήταν αυτός που εδραίωσε το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα.

Ήταν αυτός που αναγνώρισε  την Εθνική  Αντίσταση.

Ήταν αυτός που επούλωσε τις πληγές τους Εμφυλίου Πολέμου.

Ήταν αυτός που πίστεψε ότι  οι διαφορετικές κομματικές πεποιθήσεις είναι απαραίτητες για την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολυκομματικού πολιτεύματος.

Ήταν αυτός που τόλμησε να κάνει άμεσα πράξη τον επαναπατρισμό των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων από την εποχή του Εμφυλίου.

Ήταν αυτός που δεν δίστασε να πολτοποιήσει τους φακέλους φρονημάτων που διατηρούσε η ασφάλεια.

ΗΤΑΝ , ο Ηγέτης όλων των Ελλήνων . 

Ήταν αυτός, που άφησε μια καλύτερη Ελλάδα από αυτή που παρέλαβε.

Μια Ελλάδα με ειρηνιστική  και πολυδιάστατη  εξωτερική πολιτική, με  νέους προσανατολισμούς και διεθνείς πρωτοβουλίες για την παγκόσμια ειρήνη.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, έριξε γέφυρες προς τον μαχόμενο παλαιστινιακό και ευρύτερα αραβικό κόσμο για την ασφάλεια της χώρας μας, σε μια περίοδο που η Δύση στέναζε κάτω από τον θρησκευτικό εθνικισμό του μουσουλμανικού κόσμου.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, σε αντιπαράθεση με όλες τις ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, επηρέασε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα στην κατεύθυνση της έμμεσης αποδοχής μιας ανεξάρτητης παλαιστινιακής αρχής.

Και γι’ αυτό, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει πώς ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε τις κρίσεις στα Εθνικά μας ζητήματα, αποδεικνύοντας πως πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που αναμετριέται με τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής του και όχι ο φυγόπονος, πόσο μάλλον ο  ρίψασπις.

Απέδειξε ότι μεγάλος πολιτικός είναι αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες γενιές, ενώ μεγάλος πολιτικάντης αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες εκλογές.

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου κρίσιμη ήταν κάθε ημέρα για την πατρίδα.

Γιατί έβλεπε αυτά που δεν έβλεπαν οι άλλοι, έβλεπε μακρύτερα από τους άλλους και πριν από τους άλλους.

Και ήξερε πως ούτε η εξυπνάδα, ούτε η κρίση είναι οι απόλυτοι δημιουργοί.

Δημιουργός είναι η αταλάντευτη βούληση.

Δημιουργός είναι η συστηματική δουλειά, είναι η στράτευση των δυνάμεων της κοινωνίας, είναι το πέρασμα από τις θεωρητικές προθέσεις στις πράξεις και στη δύναμη ανάληψης της ευθύνης.

Ήξερε ο Ανδρέας, πως η δημιουργία και το αποτέλεσμα βρίσκονται σε ένα καθαρό όραμα για την χώρα, το οποίο υποστηρίζεται από ένα ξεκάθαρο στρατηγικό σχέδιο, το οποίο περιλαμβάνει μια εθνική συνεννόηση όλων των υγιών πολιτικών δυνάμεων, δίνοντας έτσι στην Ελλάδα αυτοπεποίθηση και στους πολίτες συλλογική δύναμη.

Αυτός, ο διορατικός ηγέτης, στην κρίση που δημιουργήθηκε στο παγκόσμιο πολιτικό  σύστημα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αντιλήφθηκε αμέσως πως τα περιθώρια άσκησης πολιτικής  όπως στο παρελθόν είχαν εκμηδενιστεί και συνειδητοποίησε πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της Ευρώπης στον μετα-διπολικό κόσμο, γι’ αυτό  και άνοιξε το δρόμο για την «ευρωπαϊκή αγκύρωση» της χώρας μας.

Γιατί μετέφραζε την πραγματικότητα ως είχε και όχι όπως θα βόλευε.

Γιατί πολιτευόταν με αυτοσεβασμό και όχι με επικίνδυνες για το μέλλον της Ελλάδας ψευδαισθήσεις.

Με τον ίδιο αυτοσεβασμό, αντιμετώπισε την πρωτοφανή κρίση της «μαύρης» περιόδου για τη χώρα,

κατά τη διάρκεια της οποίας, πολιτικοί, δικαστικοί, οικονομικοί και δ��μοσιογραφικοί κύκλοι, προσπάθησαν να τον εξοντώσουν πολιτικά και ηθικά και να διαμελίσουν την προοδευτική παράταξη,

που ο ίδιος ίδρυσε.

Σε μια συντονισμένη προσπάθεια πολιτικής και επικοινωνιακής του εξόντωσης, μέσα από τον έλεγχο της εικόνας της δικής του, μέσα από την χωρίς προηγούμενο συστηματική προβολή της, ώστε να διασύρεται καθημερινά από το τηλεοπτικό γυαλί στα καφενεία και στα νοικοκυριά της χώρας.

Απέναντι σε αυτή τη σκοτεινή προσπάθεια της  πολιτικής του εξόντωσης, απέναντι στους μηχανισμούς που στήθηκαν στην προσπάθεια εξαπάτησης μιας ολόκληρης κοινωνίας, απέναντι στην παραπληροφόρηση και στους δεξιόστροφους λαϊκισμούς να οργιάζουν, το πολιτικό ένστικτο του Ανδρέα Παπανδρέου τον οδήγησε να μην αποδεχθεί συνειδητά ποτέ την Δίκη του, καθώς γνώριζε πως είναι καθαρά πολιτική.

Μια Δίκη, όπου αποφασίζει να μην παραστεί, καταγγέλλοντάς την ως σκευωρία και μεθόδευση των πολιτικών του αντιπάλων.

Ο λόγος του στη Βουλή στις 27 Σεπτεμβρίου του 1989 είναι χαρακτηριστικός του τρόπου

που ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε τις κρίσιμες στιγμές στην πολιτική και στη ζωή του:

Μπαίνοντας στην αίθουσα της Ολομέλειας, κατευθύνθηκε πρώτα στο έδρανο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τον συλλυπήθηκε για τον τραγικό θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη.

Και αμέσως μετά μίλησε λέγοντας:

«Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί  αυτή την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση, αλλά γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας.

Έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συνολικής πορείας του κινήματός μας.

Για την επιλογή των συνεργατών μου, όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα ν’ αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει.

Όμως η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από δική του ατομική ευθύνη.

Σε όλα τα χρόνια της πολιτικής μου παρουσίας στην Ελλάδα, σε όλη την πολυκύμαντη πορεία της πολιτικής μου σταδιοδρομίας, ποτέ μα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε το ήθος μου.

Και το γνωρίζει άριστα ο ελληνικός λαός.»

Και συνέχισε:

«Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Ήταν αυτός, ένας Παπανδρέου που δεν στηριζόταν στον ενθουσιασμό του, αλλά στην ωριμότητά του, την οποία εξέφραζε με σταθερούς χειρισμούς, τους οποίους διέκρινε η ετοιμότητα και η προσωπική ευθιξία.

Γι’ αυτό και δικαιώθηκε και πολιτικά και ηθικά και δικαστικά.

Αλλά πάνω από όλα, δικαιώθηκε με την ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού όταν στις εκλογές του 1993 τον επανέφερε στην εξουσία με άνετη πλειοψηφία.

Και επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε το μεγαλείο μέσα του, μέσα στην απλότητά του, μέσα στο πνεύμα και στην καλοσύνη του, την Πρωτοχρονιά του 1995 ανακοίνωσε την απόφασή του ν’ αναστείλει τις ποινικές διώξεις σε βάρος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Και αντιπαράθεσε απέναντι στις κατηγορίες για συγκάλυψη ή συμψηφισμό, ένα μεγαλειώδες σκεπτικό, εξηγώντας την απόφασή του:

«Προσωπικά δεν έχω να συμψηφίσω τίποτα.

Έζησα την πικρία της σκευωρίας και της δίκης και την ικανοποίηση της δικαίωσης.

Θα είχα ως άνθρωπος κάθε λόγο να δικαστούν αυτές οι υποθέσεις.

Πάνω από όλα όμως, πρέπει να μπαίνει το συμφέρον του τόπου και η προοπτική των θεσμών».

Έτσι διαχειριζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τις κρίσεις αλλά και τις κρίσιμες στιγμές, ακόμα και τις εσωκομματικές.

Με ένα μεγαλείο που φαίνεται στον άνθρωπο κυρίως στις πιο κρίσιμες στιγμές του, όπως φαίνεται στον ήλιο, κυρίως όταν βρίσκεται στο πιο χαμηλό του σημείο.

Γι’ αυτό και έχτισε ένα κόμμα-θεσμό με ιδεολογική και προγραμματική συνοχή, με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, με λαϊκή βάση, ένα Κίνημα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο κόμμα εξουσίας στην ελληνική ιστορία με μαζική οργάνωση, αντί του παραδοσιακού κόμματος στελεχών.

Ένα πρότυπο οργάνωσης που υιοθέτησε στη συνέχεια και η Νέα Δημοκρατία.

Βέβαια, ένα ζωντανό Κίνημα όπως το ΠΑΣΟΚ πέρασε φάσεις πολωτικών συγκρούσεων και ψυχοφθόρων αντιπαραθέσεων, αλλά τις ξεπέρασε .

Όλοι ξέραμε, πως σε αυτές τις κρίσεις η ρήξη με τους αντιπάλους ήταν μια σταθερά, στην πολιτική στρατηγική του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γνωρίζαμε, ότι θα αρνιόταν κάθε συμβιβασμό με ότι απειλούσε το καλό του Κινήματος.

Γνωρίζαμε ότι θα προκαλούσε τους αντιπάλους του ευθέως και πολλές φορές με έντονους χαρακτηρισμούς.

Και γνωρίζαμε πως θα κέρδιζε τις πολιτικές μάχες και διαμάχες, γιατί βασιζόταν στη βάση του Κινήματος.

Στη βάση, η οποία, τον στήριζε πάντα.

Στη βάση που τον θεωρούσε σύμβολο και εκπρόσωπό της.

Ταυτόχρονα, ο Ανδρέας αποσοβούσε τις εσωκομματικές κρίσεις,  προβάλλοντας την εξωστρέφεια του κόμματος στην κοινωνία και αποστρεφόμενος την αυτοκαταστροφική ενδοσκόπηση και τις προσωπικές στρατηγικές.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις με πρακτικότητα και ρεαλισμό αλλά χωρίς να χάνει το όραμα και την ιδεολογία του.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις πιστεύοντας πως πρέπει ν’ αμφισβητήσει ανοιχτά, να συγκρουστεί χωρίς συμβιβασμούς και ν’ ανατρέψει κατεστημένες δυνάμεις, δομές, εξουσίες και αντιλήψεις που κρατούσαν την Ελλάδα δέσμια.

H πολιτική κληρονομιά που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Κίνημά μας, για το πώς οφείλει να λειτουργεί σε περιόδους δύσκολες,  συνοψίζεται πεντακάθαρα στο μήνυμά του τον Απρίλιο του 1994 προς όλα τα στελέχη του Κινήματός μας, όπου άφησε το διαχρονικό του στίγμα:

«Να επανατοποθετήσουμε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό στα Bαλκάνια, στην Ευρώπη, στη διεθνή κοινότητα, μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης.

Ας αφήσουμε τις λεπτές διαφοροποιήσεις, τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις, τις λογικές απαιτήσεις που βάζουν σε ζυγαριά τις εθνικές μας επιδιώξεις.

Τώρα έχουμε ακόμη την ιστορική ευκαιρία να διεκδικήσουμε δυναμικά το ρόλο που θα μας ανήκει.

Αύριο θα είναι αργά.

Και το Κίνημά μας, που γεννήθηκε για να εκφράσει μια πατριωτική συνείδηση, μια στρατηγική ανεξαρτησίας, δεν πρέπει να έχει δίλημμα ούτε μια στιγμή, για το δρόμο που θ’ ακολουθήσει και τώρα και στο μέλλον.

Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση βέβαια ότι διαθέτουμε τη δύναμη να διαμορφώσουμε μόνοι μας τα δεδομένα του παιχνιδιού.

Έχουμε όμως τη δύναμη, να πάρουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες.

Να διαμορφώσουμε τη δική μας πολιτική με θέληση αλλά και με γνώση και σωφροσύνη.

Θέλουμε ακόμη και τώρα, περισσότερο μάλιστα από πριν, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο και τη ζωή προς το καλύτερο.

Γι’ αυτό είμαστε σοσιαλιστές.

Για να εκφράσουμε, όμως, πολιτικά τις νέες κοινωνικές δυνάμεις, επιβάλλεται να καταλάβουμε τις αλλαγές που γίνονται γύρω μας.

Οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων είναι τόσο κολοσσιαίες, ώστε οι γνωστές ιδέες, οι κλασικές μέθοδοι, τα πολιτικά στερεότυπα δεν επαρκούν.

Πρέπει να ξανα-ανακαλύψουμε την πολιτική.

Να επισημάνουμε τα πεδία των αλλαγών.

Να θέσουμε ερωτήματα.

Και τελικά να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις και στη θεωρία και στην πολιτική μας πράξη.

Αλλά ούτε οι οικονομικές κρίσεις, ούτε οι πόλεμοι είναι αιώνιοι.

Ούτε είναι ικανοί να σβήσουν τα οράματά μας.

Μπορούν ν’ αναβάλλουν για ένα διάστημα τη νέα φάση ανάπτυξης και προόδου που έρχεται.

Δεν μπορούν όμως να τη ματαιώσουν.

Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν από τώρα, να την υποδεχθούμε.

Και συνέχιζε λέγοντας:

«Στους νέους αυτούς καιρούς:

Της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και του αμ��ίλικτου ανταγωνισμού.

Της πολύχρονης ύφεσης και της ασταθούς οικονομικής ισορροπίας η αναγέννηση των σοσιαλιστικών δημοκρατικών δυνάμεων και η οριοθέτηση μιας νέας προοδευτικής στρατηγικής, πρέπει να αποτελέσει τη δική μας απάντηση στις προκλήσεις των καιρών».

Σήμερα, ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ βιώνουμε ένα ανελέητο παιχνίδι εντυπώσεων Θα ΠΡΈΠΕΙ να καταλάβουν όλοι πως η δημοκρατική παράταξη δεν αφορίζεται πολιτικά.

Γιατί έμαθε να προτάσσει τις δημοκρατικές της αξίες ..

Και η πολιτική δικαίωση θα έρθει , όπως και τότε και θα επιβάλλει έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό στη χώρα μας, ενάντια σε κάθε προπαγανδιστικό μηχανισμό.

Αρκεί σε κάθε πολιτικό μας βήμα, να αντηχούν  δυνατά οι προτροπές του Ανδρέα Παπανδρέου.

Να είμαστε εμείς οι πολιτικοί υπηρέτες των ανθρώπων χωρίς την παραμικρή αίσθηση μειονεξίας.

Να αντιστρέφουμε τους όρους και τους ρόλους.

Να μετατρέπουμε τη δύναμη μας σε μεταποιημένη ωφέλεια για τους πολλούς,

Να μπαίνουμε στη θέση του αδύναμου, να αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι αδύναμοι ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραβιάζουμε βασικούς ηθικούς και αξιακούς κανόνες.

Να σκεπτόμαστε πρώτα από όλα ότι άλλοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν για το ρόλο μας και να μην τους περιφρονούμε και αυτοί – έλεγε – είναι οι άνθρωποι που μας εμπιστεύτηκαν.

Και συνέχιζε λέγοντας

«Οι Πολιτικοί που δεν κατάλαβαν τη δύναμη των συνόλων έχασαν το τρένο.

Οι Πολιτικοί που δεν κατέγραψαν στην μνήμη και στη συνείδηση τους ότι το πέρασμα από τη ζωή είναι πολύ μικρό και ότι η εξουσία είναι εφήμερη, σίγουρα δεν επιτέλεσαν όποτε έπρεπε τον ρόλο τους».

Για να προσεγγίσει με την πολιτική του σοφία, το ρόλο και τη σεμνότητα που είναι ανάγκη να έχει ο πολιτικός, λέγοντας χαρακτηριστικά.

«Η κατάχρηση των προσόντων από έναν Πολιτικό αν υπάρχει εγωκεντρική διάθεση μπορεί να καταλήξει σε ένα μεγάλο μειονέκτημα.

Τα πρόσωπα που θα παγιδευτούν και θα ζήσουν μόνο ανάλογα με τα προσόντα τους και όχι με την διαρκή συνειδητή προσφορά τους θα απομονωθούν.

Όσο δημόσια ένα άτομο διογκώνει άμετρα, μόνο την παρουσίαση των προσόντων του τόσο περιθωριοποιείται».

Αυτός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου…που θα παραμένει πάντα και αναλλοίωτα στην μνήμη μας όσα χρόνια και αν περάσουν από τον θάνατο του.

Ο ηγέτης που όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ τον αναζητούμε για τις αρχές τις αξίες του τα οράματα του την προσφορά του και την παρακαταθήκη του ,στις ζωές όλων των Ελλήνων και αυτών που τον έζησαν αλλά και αυτών που τον μαθαίνουν και μετά τον θάνατο του.

Μας άφησε μια παρακαταθήκη που είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας πολιτικός που αν και σήμερα είναι ο μεγάλος απών από την πολιτική μας ζωή, η παρουσία του σε αυτή παραμένει διαρκής.

  Π. Υπουργού ,π. Γραμματέα Ε.Σ ΠΑ.ΣΟ.Κ ,ειδικού συμβούλου του Π/Θ Ανδρέα Παπανδρέου μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

[skandaladiaplokidiafthora]

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996  

Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

  Πολλές φορές, σε κρίσιμες στιγμές, όταν τα διλλήματα που πάντα εμπεριέχει η πολιτική είναι μεγάλα,

όταν η κρίση του πολιτικού μας συστήματος και η κοινωνική κρίση, γίνονται ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σε μια γενικότερη κρίση της Κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής μας θέσης,

είναι διαρκώς στην σκέψη μου ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τον οποίο είχα την μοναδική εμπειρία και την μεγάλη τιμή να ζήσω από κοντά,  ως πολιτικός σύντροφος και συνεργάτης.

Πολλές φορές, λοιπόν,

Σκέφτομαι πως θ’ αντιδρούσε στο στυγνό χρηματοπιστωτικό σ��στημα.

Σκέφτομαι πως θα κινούνταν στους κόλπους μιας πολιτικά αμήχανης Ευρωπαϊκής Ένωσης  με συγκεχυμένο προσανατολισμό.

Σκέφτομαι πως θα στεκόταν απέναντι σε μια δικαίως αγανακτισμένη κοινωνία και πως θα την προσέγγιζε.

Σε αυτές τις σκέψεις μπορεί να τριγύριζα για καιρό, αν δεν είχα μάθει δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι ένας πολιτικός αντιλαμβάνεται τον ρόλο του και την υπόστασή του όχι μέσα από τις σκέψεις αλλά μέσα από τις πράξεις του.

Ακριβώς όπως ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τον εαυτό του, μέσα από τις επιλογές του.

και  Και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε και  Μεγάλος Πολιτικός, οραματιστής ηγέτης ακατάβλητος αγωνιστής.

Μεγάλος Άνθρωπος, επαναστάτης και ρεαλιστής.

Ήταν ο πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας που με ένα δικό του μοναδικό και σφαιρικά μελετημένο τρόπο, αντιμετώπισε τις πολλαπλές κρίσεις κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Και για να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε, ότι όλη η μεταπολεμική μας ιστορία, είναι μία διαδοχή πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων, τις οποίες μόνο το διαμέτρημα ενός ηγέτη όπως αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει.

Ενός ηγέτη που σε όλες τις κρίσεις, αφουγκραζόταν τον λαό του, έπιανε το τιμόνι της χώρας στα χέρια του και οδηγούσε το Έθνος εκεί που πρέπει.

Στη δημιουργία μιας περήφανης και αξιόπιστης Ελλάδας.

Στη δημιουργία μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας με το τρίπτυχο των μεγάλων πολιτικών του οραμάτων: της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωσης.

Όλοι Θυμόμαστε την εποχή που ότι ήταν ωραίο, είχε απαγορευτεί.

  Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, οι κοινωνικοί αγώνες, οι συναθροίσεις, η στρατευμένη Τέχνη.

Ήταν η εποχή της επτάχρονης δικτατορίας.

Όλοι Θυμόμαστε  πώς έδρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974.

Έδρασε με μια ριζοσπαστική πρόταση για το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας και αντέδρασε με το όραμα να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες δημοκρατικές δυνάμεις και να τις οδηγήσει στην εξουσία.

Οργάνωσε έτσι, ένα πρωτοφανές μαζικό λαϊκό κίνημα, εκπληρώνοντας τα αιτήματα των γενεών της Εθνικής Αντίστασης και των δύο ανένδοτων αγώνων του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.

Χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου η Κεντροαριστερά και όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μπόρεσαν να εκφραστούν.

Και χάρη σε αυτόν, το ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα της αλλαγής γνώρισε έναν θρίαμβο στις εκλογές του 1981 και μια μεγάλη εκλογική επιτυχία στις εκλογές του 1985.

Γιατί έθεσε το Κίνημά μας, στην υπηρεσία της πατρίδας, προτάσσοντας το Εθνικό συμφέρον πάνω από το Κομματικό.

Και έτσι, απέκτησε βαθιές ρίζες στον κόσμο, και στον παραδοσιακό αριστερό χώρο, και στον κεντρώο και στη ριζοσπαστική νέα γενιά.

Και πέτυχε με την πολιτική του να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες, να βάλει τα θεμέλια του Κοινωνικού κράτους και να δημιουργήσει μια ανοιχτή κοινωνία.

Άνοιξε νέους ορίζοντες συμμετοχής και δράσης στους νέους και στις γυναίκες.

Έβαλε στο επίκεντρο της πολιτικής, τους μέχρι τότε ξεχασμένους Έλληνες, τους Μισθωτούς, τους μη προνομιούχους, τους Αγρότες.

Και έφερε καθαρό αέρα πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας στην χώρα, με τον οποίο μας ενέπνευσε όλους.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τις ριζικές πολιτικές και κοινωνικές τομές που δημιούργησε:

 Την ψήφο στα 18

 Την κατάργηση πολλών μετεμφυλιακών νόμων

 Τη συνταγματική αναθεώρηση του 1985-86 που καθιέρωσε το σύστημα της κοινοβουλευτικής εξουσίας που ισχύει έως σήμερα και περιόρισε δραστικά τις βασιλικές εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας.

 Την εφαρμογή της ισότητας ανδρών και γυναικών

 Την καθιέρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε συμπρωταγωνιστή του πολιτικού συστήματος

 Τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος

 Την περιφερειακή ανάπτυξη

 Τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πού σήμερα όλοι το επικαλούνται, ακόμα και εκείνοι που το πολέμησαν.

Δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει, ότι  στα χρόνια του ΑΝΔΡΕΑ, έγινε η μεγαλύτερη στην ελληνική πολιτική ιστορία αναδιανομή εισοδήματος και ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια.

Ήταν αυτός που εδραίωσε το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα.

Ήταν αυτός που αναγνώρισε  την Εθνική  Αντίσταση.

Ήταν αυτός που επούλωσε τις πληγές τους Εμφυλίου Πολέμου.

Ήταν αυτός που πίστεψε ότι  οι διαφορετικές κομματικές πεποιθήσεις είναι απαραίτητες για την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολυκομματικού πολιτεύματος.

Ήταν αυτός που τόλμησε να κάνει άμεσα πράξη τον επαναπατρισμό των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων από την εποχή του Εμφυλίου.

Ήταν αυτός που δεν δίστασε να πολτοποιήσει τους φακέλους φρονημάτων που διατηρούσε η ασφάλεια.

ΗΤΑΝ , ο Ηγέτης όλων των Ελλήνων . 

Ήταν αυτός, που άφησε μια καλύτερη Ελλάδα από αυτή που παρέλαβε.

Μια Ελλάδα με ειρηνιστική  και πολυδιάστατη  εξωτερική πολιτική, με  νέους προσανατολισμούς και διεθνείς πρωτοβουλίες για την παγκόσμια ειρήνη.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, έριξε γέφυρες προς τον μαχόμενο παλαιστινιακό και ευρύτερα αραβικό κόσμο για την ασφάλεια της χώρας μας, σε μια περίοδο που η Δύση στέναζε κάτω από τον θρησκευτικό εθνικισμό του μουσουλμανικού κόσμου.

Αυτός ο ηγέτης, μιας μικρής βαλκανικής χώρας, με το μεγάλο πολιτικό ανάστημα, σε αντιπαράθεση με όλες τις ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, επηρέασε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα στην κατεύθυνση της έμμεσης αποδοχής μιας ανεξάρτητης παλαιστινιακής αρχής.

Και γι’ αυτό, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει πώς ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε τις κρίσεις στα Εθνικά μας ζητήματα, αποδεικνύοντας πως πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που αναμετριέται με τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής του και όχι ο φυγόπονος, πόσο μάλλον ο  ρίψασπις.

Απέδειξε ότι μεγάλος πολιτικός είναι αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες γενιές, ενώ μεγάλος πολιτικάντης αυτός που πράττει με γνώμονα τις επόμενες εκλογές.

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου κρίσιμη ήταν κάθε ημέρα για την πατρίδα.

Γιατί έβλεπε αυτά που δεν έβλεπαν οι άλλοι, έβλεπε μακρύτερα από τους άλλους και πριν από τους άλλους.

Και ήξερε πως ούτε η εξυπνάδα, ούτε η κρίση είναι οι απόλυτοι δημιουργοί.

Δημιουργός είναι η αταλάντευτη βούληση.

Δημιουργός είναι η συστηματική δουλειά, είναι η στράτευση των δυνάμεων της κοινωνίας, είναι το πέρασμα από τις θεωρητικές προθέσεις στις πράξεις και στη δύναμη ανάληψης της ευθύνης.

Ήξερε ο Ανδρέας, πως η δημιουργία και το αποτέλεσμα βρίσκονται σε ένα καθαρό όραμα για την χώρα, το οποίο υποστηρίζεται από ένα ξεκάθαρο στρατηγικό σχέδιο, το οποίο περιλαμβάνει μια εθνική συνεννόηση όλων των υγιών πολιτικών δυνάμεων, δίνοντας έτσι στην Ελλάδα αυτοπεποίθηση και στους πολίτες συλλογική δύναμη.

Αυτός, ο διορατικός ηγέτης, στην κρίση που δημιουργήθηκε στο παγκόσμιο πολιτικό  σύστημα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αντιλήφθηκε αμέσως πως τα περιθώρια άσκησης πολιτικής  όπως στο παρελθόν είχαν εκμηδενιστεί και συνειδητοποίησε πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της Ευρώπης στον μετα-διπολικό κόσμο, γι’ αυτό  και άνοιξε το δρόμο για την «ευρωπαϊκή αγκύρωση» της χώρας μας.

Γιατί μετέφραζε την πραγματικότητα ως είχε και όχι όπως θα βόλευε.

Γιατί πολιτευόταν με αυτοσεβασμό και όχι με επικίνδυνες για το μέλλον της Ελλάδας ψευδαισθήσεις.

Με τον ίδιο αυτοσεβασμό, αντιμετώπισε την πρωτοφανή κρίση της «μαύρης» περιόδου για τη χώρα,

κατά τη διάρκεια της οποίας, πολιτικοί, δικαστικοί, οικονομικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, προσπάθησαν να τον εξοντώσουν πολιτικά και ηθικά και να διαμελίσουν την προοδευτική παράταξη,

που ο ίδιος ίδρυσε.

Σε μια συντονισμένη προσπάθεια πολιτικής και επικοινωνιακής του εξόντωσης, μέσα από τον έλεγχο της εικόνας της δικής του, μέσα από την χωρίς προηγούμενο συστηματική προβολή της, ώστε να διασύρεται καθημερινά από το τηλεοπτικό γυαλί στα καφενεία και στα νοικοκυριά της χώρας.

Απέναντι σε αυτή τη σκοτεινή προσπάθεια της  πολιτικής του εξόντωσης, απέναντι στους μηχανισμούς που στήθηκαν στην προσπάθεια εξαπάτησης μιας ολόκληρης κοινωνίας, απέναντι στην παραπληροφόρηση και στους δεξιόστροφους λαϊκισμούς να οργιάζουν, το πολιτικό ένστικτο του Ανδρέα Παπανδρέου τον οδήγησε να μην αποδεχθεί συνειδητά ποτέ την Δίκη του, καθώς γνώριζε πως είναι καθαρά πολιτική.

Μια Δίκη, όπου αποφασίζει να μην παραστεί, καταγγέλλοντάς την ως σκευωρία και μεθόδευση των πολιτικών του αντιπάλων.

Ο λόγος του στη Βουλή στις 27 Σεπτεμβρίου του 1989 είναι χαρακτηριστικός του τρόπου

που ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε τις κρίσιμες στιγμές στην πολιτική και στη ζωή του:

Μπαίνοντας στην αίθουσα της Ολομέλειας, κατευθύνθηκε πρώτα στο έδρανο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τον συλλυπήθηκε για τον τραγικό θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη.

Και αμέσως μετά μίλησε λέγοντας:

«Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί  αυτή την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση, αλλά γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας.

Έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συνολικής πορείας του κινήματός μας.

Για την επιλογή των συνεργατών μου, όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα ν’ αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει.

Όμως η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από δική του ατομική ευθύνη.

Σε όλα τα χρόνια της πολιτικής μου παρουσίας στην Ελλάδα, σε όλη την πολυκύμαντη πορεία της πολιτικής μου σταδιοδρομίας, ποτέ μα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε το ήθος μου.

Και το γνωρίζει άριστα ο ελληνικός λαός.»

Και συνέχισε:

«Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Ήταν αυτός, ένας Παπανδρέου που δεν στηριζόταν στον ενθουσιασμό του, αλλά στην ωριμότητά του, την οποία εξέφραζε με σταθερούς χειρισμούς, τους οποίους διέκρινε η ετοιμότητα και η προσωπική ευθιξία.

Γι’ αυτό και δικαιώθηκε και πολιτικά και ηθικά και δικαστικά.

Αλλά πάνω από όλα, δικαιώθηκε με την ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού όταν στις εκλογές του 1993 τον επανέφερε στην εξουσία με άνετη πλειοψηφία.

Και επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε το μεγαλείο μέσα του, μέσα στην απλότητά του, μέσα στο πνεύμα και στην καλοσύνη του, την Πρωτοχρονιά του 1995 ανακοίνωσε την απόφασή του ν’ αναστείλει τις ποινικές διώξεις σε βάρος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Και αντιπαράθεσε απέναντι στις κατηγορίες για συγκάλυψη ή συμψηφισμό, ένα μεγαλειώδες σκεπτικό, εξηγώντας την απόφασή του:

«Προσωπικά δεν έχω να συμψηφίσω τίποτα.

Έζησα την πικρία της σκευωρίας και της δίκης και την ικανοποίηση της δικαίωσης.

Θα είχα ως άνθρωπος κάθε λόγο να δικαστούν αυτές οι υποθέσεις.

Πάνω από όλα όμως, πρέπει να μπαίνει το συμφέρον του τόπου και η προοπτική των θεσμών».

Έτσι διαχειριζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τις κρίσεις αλλά και τις κρίσιμες στιγμές, ακόμα και τις εσωκομματικές.

Με ένα μεγαλείο που φαίνεται στον άνθρωπο κυρίως στις πιο κρίσιμες στιγμές του, όπως φαίνεται στον ήλιο, κυρίως όταν βρίσκεται στο πιο χαμηλό του σημείο.

Γι’ αυτό και έχτισε ένα κόμμα-θεσμό με ιδεολογική και προγραμματική συνοχή, με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, με λαϊκή βάση, ένα Κίνημα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο κόμμα εξουσίας στην ελληνική ιστορία με μαζική οργάνωση, αντί του παραδοσιακού κόμματος στελεχών.

Ένα πρότυπο οργάνωσης που υιοθέτησε στη συνέχεια και η Νέα Δημοκρατία.

Βέβαια, ένα ζωντανό Κίνημα όπως το ΠΑΣΟΚ πέρασε φάσεις πολωτικών συγκρούσεων και ψυχοφθόρων αντιπαραθέσεων, αλλά τις ξεπέρασε .

Όλοι ξέραμε, πως σε αυτές τις κρίσεις η ρήξη με τους αντιπάλους ήταν μια σταθερά, στην πολιτική στρατηγική του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γνωρίζαμε, ότι θα αρνιόταν κάθε συμβιβασμό με ότι απειλούσε το καλό του Κινήματος.

Γνωρίζαμε ότι θα προκαλούσε τους αντιπάλους του ευθέως και πολλές φορές με έντονους χαρακτηρισμούς.

Και γνωρίζαμε πως θα κέρδιζε τις πολιτικές μάχες και διαμάχες, γιατί βασιζόταν στη βάση του Κινήματος.

Στη βάση, η οποία, τον στήριζε πάντα.

Στη βάση που τον θεωρούσε σύμβολο και εκπρόσωπό της.

Ταυτόχρονα, ο Ανδρέας αποσοβούσε τις εσωκομματικές κρίσεις,  προβάλλοντας την εξωστρέφεια του κόμματος στην κοινωνία και αποστρεφόμενος την αυτοκαταστροφική ενδοσκόπηση και τις προσωπικές στρατηγικές.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις με πρακτικότητα και ρεαλισμό αλλά χωρίς να χάνει το όραμα και την ιδεολογία του.

Αντιμετώπιζε τις κρίσεις πιστεύοντας πως πρέπει ν’ αμφισβητήσει ανοιχτά, να συγκρουστεί χωρίς συμβιβασμούς και ν’ ανατρέψει κατεστημένες δυνάμεις, δομές, εξουσίες και αντιλήψεις που κρατούσαν την Ελλάδα δέσμια.

H πολιτική κληρονομιά που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Κίνημά μας, για το πώς οφείλει να λειτουργεί σε περιόδους δύσκολες,  συνοψίζεται πεντακάθαρα στο μήνυμά του τον Απρίλιο του 1994 προς όλα τα στελέχη του Κινήματός μας, όπου άφησε το διαχρονικό του στίγμα:

«Να επανατοποθετήσουμε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό στα Bαλκάνια, στην Ευρώπη, στη διεθνή κοινότητα, μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης.

Ας αφήσουμε τις λεπτές διαφοροποιήσεις, τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις, τις λογικές απαιτήσεις που βάζουν σε ζυγαριά τις εθνικές μας επιδιώξεις.

Τώρα έχουμε ακόμη την ιστορική ευκαιρία να διεκδικήσουμε δυναμικά το ρόλο που θα μας ανήκει.

Αύριο θα είναι αργά.

Και το Κίνημά μας, που γεννήθηκε για να εκφράσει μια πατριωτική συνείδηση, μια στρατηγική ανεξαρτησίας, δεν πρέπει να έχει δίλημμα ούτε μια στιγμή, για το δρόμο που θ’ ακολουθήσει και τώρα και στο μέλλον.

Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση βέβαια ότι διαθέτουμε τη δύναμη να ��ιαμορφώσουμε μόνοι μας τα δεδομένα του παιχνιδιού.

Έχουμε όμως τη δύναμη, να πάρουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες.

Να διαμορφώσουμε τη δική μας πολιτική με θέληση αλλά και με γνώση και σωφροσύνη.

Θέλουμε ακόμη και τώρα, περισσότερο μάλιστα από πριν, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο και τη ζωή προς το καλύτερο.

Γι’ αυτό είμαστε σοσιαλιστές.

Για να εκφράσουμε, όμως, πολιτικά τις νέες κοινωνικές δυνάμεις, επιβάλλεται να καταλάβουμε τις αλλαγές που γίνονται γύρω μας.

Οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων είναι τόσο κολοσσιαίες, ώστε οι γνωστές ιδέες, οι κλασικές μέθοδοι, τα πολιτικά στερεότυπα δεν επαρκούν.

Πρέπει να ξανα-ανακαλύψουμε την πολιτική.

Να επισημάνουμε τα πεδία των αλλαγών.

Να θέσουμε ερωτήματα.

Και τελικά να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις και στη θεωρία και στην πολιτική μας πράξη.

Αλλά ούτε οι οικονομικές κρίσεις, ούτε οι πόλεμοι είναι αιώνιοι.

Ούτε είναι ικανοί να σβήσουν τα οράματά μας.

Μπορούν ν’ αναβάλλουν για ένα διάστημα τη νέα φάση ανάπτυξης και προόδου που έρχεται.

Δεν μπορούν όμως να τη ματαιώσουν.

Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν από τώρα, να την υποδεχθούμε.

Και συνέχιζε λέγοντας:

«Στους νέους αυτούς καιρούς:

Της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και του αμείλικτου ανταγωνισμού.

Της πολύχρονης ύφεσης και της ασταθούς οικονομικής ισορροπίας η αναγέννηση των σοσιαλιστικών δημοκρατικών δυνάμεων και η οριοθέτηση μιας νέας προοδευτικής στρατηγικής, πρέπει να αποτελέσει τη δική μας απάντηση στις προκλήσεις των καιρών».

Σήμερα, ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ βιώνουμε ένα ανελέητο παιχνίδι εντυπώσεων Θα ΠΡΈΠΕΙ να καταλάβουν όλοι πως η δημοκρατική παράταξη δεν αφορίζεται πολιτικά.

Γιατί έμαθε να προτάσσει τις δημοκρατικές της αξίες ..

Και η πολιτική δικαίωση θα έρθει , όπως και τότε και θα επιβάλλει έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό στη χώρα μας, ενάντια σε κάθε προπαγανδιστικό μηχανισμό.

Αρκεί σε κάθε πολιτικό μας βήμα, να αντηχούν  δυνατά οι προτροπές του Ανδρέα Παπανδρέου.

Να είμαστε εμείς οι πολιτικοί υπηρέτες των ανθρώπων χωρίς την παραμικρή αίσθηση μειονεξίας.

Να αντιστρέφουμε τους όρους και τους ρόλους.

Να μετατρέπουμε τη δύναμη μας σε μεταποιημένη ωφέλεια για τους πολλούς,

Να μπαίνουμε στη θέση του αδύναμου, να αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι αδύναμοι ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραβιάζουμε βασικούς ηθικούς και αξιακούς κανόνες.

Να σκεπτόμαστε πρώτα από όλα ότι άλλοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν για το ρόλο μας και να μην τους περιφρονούμε και αυτοί – έλεγε – είναι οι άνθρωποι που μας εμπιστεύτηκαν.

Και συνέχιζε λέγοντας

«Οι Πολιτικοί που δεν κατάλαβαν τη δύναμη των συνόλων έχασαν το τρένο.

Οι Πολιτικοί που δεν κατέγραψαν στην μνήμη και στη συνείδηση τους ότι το πέρασμα από τη ζωή είναι πολύ μικρό και ότι η εξουσία είναι εφήμερη, σίγουρα δεν επιτέλεσαν όποτε έπρεπε τον ρόλο τους».

Για να προσεγγίσει με την πολιτική του σοφία, το ρόλο και τη σεμνότητα που είναι ανάγκη να έχει ο πολιτικός, λέγοντας χαρακτηριστικά.

«Η κατάχρηση των προσόντων από έναν Πολιτικό αν υπάρχει εγωκεντρική διάθεση μπορεί να καταλήξει σε ένα μεγάλο μειονέκτημα.

Τα πρόσωπα που θα παγιδευτούν και θα ζήσουν μόνο ανάλογα με τα προσόντα τους και όχι με την διαρκή συνειδητή προσφορά τους θα απομονωθούν.

Όσο δημόσια ένα άτομο διογκώνει άμετρα, μόνο την παρουσίαση των προσόντων του τόσο περιθωριοποιείται».

Αυτός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου…που θα παραμένει πάντα και αναλλοίωτα στην μνήμη μας όσα χρόνια και αν περάσουν από τον θάνατο του.

Ο ηγέτης που όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ τον αναζητούμε για τις αρχές τις αξίες του τα οράματα του την προσφορά του και την παρακαταθήκη του ,στις ζωές όλων των Ελλήνων και αυτών που τον έζησαν αλλά και αυτών που τον μαθαίνουν και μετά τον θάνατο του.

Μας άφησε μια παρακαταθήκη που είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας πολιτικός που αν και σήμερα είναι ο μεγάλος απών από την πολιτική μας ζωή, η παρουσία του σε αυτή παραμένει διαρκής.

  Π. Υπουργού ,π. Γραμματέα Ε.Σ ΠΑ.ΣΟ.Κ ,ειδικού συμβούλου του Π/Θ Ανδρέα Παπανδρέου μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis

Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

🟢 “Οι πολιτικοί ζουν όσο και οι ιδέες τους, και ο Ανδρέας είναι ζωντανός” του Μιχάλη Καρχιμάκη [BINTEO] @Karximakis Σαν σήμερα, πριν από 24 χρόνια, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23 Ιουνίου 1996   Του Μιχάλη Καρχιμάκη*