#στείλτε μου όμως τίποτα

[psyxhmou]

Όλη μέρα σήμερα για κάποιον λόγο έψαχνα για να διαβάσω κάποια έτσι όμορφη ιστορία αγάπης για να κλάψω με την ησυχία μου και στην γωνιτσα μου καθώς η εποχή που ήμουν τόσο ερωτευμένη έχει φύγει προ πολλού.

Όποιος θέλει να μοιραστεί κάποια έτσι όμορφη ιστορία, να εκφράσει τον θαυμασμό του ή την λύπη του, την αγανάκτηση και τον θυμό του ή την χαρά και την αγάπη του, ακόμα και κάποιο πρόβλημα που τον απασχολεί, μπορεί να μου στείλει είτε ασκ είτε τσατ για να το συζητήσουμε και να κλάψουμε.

[justforbooks]

Καλώς να μας ξαναμπεί το 2008 !

Για κάποιους αυτές θα μπορούσανε να είναι οι ιδανικές διακοπές, για τους περισσότερους όμως αυτή τη στιγμή, η αλλαγή στη ρουτίνα τους είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στην κόλαση.

Καθώς μέσα στις τελευταίες 3 μέρες ακόμα και οι πιο σκληροί των σκληρών έκαναν στροφή 180 μοιρών και άρχισαν κι αυτοί να λένε τα γνωστά επικολυρικά περί πολέμου, αυτό που ανάγκασε την ΕΕ να αλλάξει πολιτική ήταν η τεράστια κοινωνική πίεση. Τώρα είναι αναγκασμένοι όλοι να προσποιούνται ότι προσπαθούν και να παίρνουν μέτρα, οποιαδήποτε μέτρα, προκειμένου να καλύψουν την επίσημη πολιτική απραξίας του τελευταίου ενάμιση μήνα.

Όσο λοιπόν θα καθόμαστε στα σπίτια μας και θα βράζουμε στο ζουμί μας παρέα με τις μπάμπουσκες οθόνες μας (ξέρετε μια μικρή του κινητού, μια μεγαλύτερη του τάμπλετ και μια ακόμα μεγαλύτερη του υπολογιστή), το νανουριστικό εφέ του Netflix δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ. Και τότε καλό είναι να σκεφτούμε πως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα ήταν απαραίτητο, αν σταματούσαν τις υπερβολικές διασυνοριακές μετακινήσεις αρκετά νωρίς (όπως μας έδειξαν οι χώρες που το έκαναν αυτό). Καθώς έπρεπε να είμαστε “ανοιχτοί με τον κόσμο”, έχουμε καταλήξει ο καθένας κλεισμένος στο σπίτι του. Αυτή η σκέψη βοηθάει μόνο για να σταματήσουμε να ακολουθούμε τόσο πιστά τις επίσημες προσταγές ωσάν να ήταν κάποιο ελιξήριο. Οι άνθρωποι που τα σκάτωσαν τόσο πολύ επί ενάμιση μήνα (και 10 χρόνια μνημονίων αν μιλάμε για τους δικούς μας), τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα τώρα?

Αυτές είναι μέρες προσαρμογής. Προσαρμογής από το δεν τρέχει κάστανο ρε παιδιά, στο μην τολμήσετε να βγάλετε το κεφάλι έξω από το παράθυρο γιατί θα πεθάνετε. Πάρα πολλοί άνθρωποι πήδηξαν από το ένα στο άλλο με καταπληκτική ευκολία, σαν η υπερβολή του ενός να μπορεί να συγχωρεθεί μόνο με τη μετάνοια της υπερβολής του δεύτερου. Είναι στην ουσία η κοινωνική μας αντίδραση, κι ο κούλης, κι η μέρκελ κι ο μακρόν και οι γιατροί το ίδιο ακριβώς έκαναν. Γιατί όχι κι εγώ. Όμως αυτό δεν θα σε πάει πολύ μακριά ακριβώς λόγω της παράνοιας του γεγονότος πως μέχρι πριν 10 μέρες δεν ήξερες ποιος μένει στο απέναντι διαμέρισμα και τώρα του κουνάς το δαχτυλάκι επειδή έχει κατέβει στην πιλοτή να πλύνει το αυτοκίνητο (ο ασυνείδητος).

Κάτι που ήξεραν οι γιατροί την εποχή της ισπανικής γρίπης είναι, ότι το να σου χτυπάει το πρόσωπο ο φρέσκος αέρας και ο ήλιος μειώνει πολύ τη θνησιμότητα. Συγνώμη δεν υπάρχουν double blind έρευνες πάνω στο θέμα, όποιος θέλει μπορεί να σκάσει στο διαμέρισμά του περιμένοντας τον Τσίοδρα να το ανακοινώσει. Διότι το ερώτημα δεν είναι με ποιο τρόπο θα δείξει κάποιος στα social media ότι είναι ο καλύτερος μαθητής του κόσμου. Αυτός που πάντα τα έλεγε και το είχε πάρει σοβαρά το θέμα από την αρχή, η χαρά αυτού κρατάει λίγο, κι ��υτοί οι ενδιαφέροντες καιροί που ξεκίνησαν θα κρατήσουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι αυτή τη στιγμή μπορούμε να αντέξουμε να παραδεχθούμε.

Οι σύντροφοι σοσιαλιστές στην Κίνα για παράδειγμα, που ξέρουμε πόσο πολύ αγαπάνε την ανάπτυξη και τον καπιταλισμό, ακόμα δεν έχουν καταφέρει να βάλουν μπροστά το μαγαζί παρά το γεγονός ότι έχουν μηδενικά νέα κρούσματα και έχουν περάσει 2 μήνες από την αρχή του παραμυθιού. Άρα το να κρατάμε την ανάσα μας προσπαθώντας να κάνουμε υπομονή μέχρι να επιστρέψει η κανονικότητα δεν πρόκειται να βοηθήσει πολύ. Μπορώ να σας υποσχεθώ με 35 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη μου, ότι το να κάθεστε μπροστά στην οθόνη σας μπορεί να είναι πολύ ευχάριστο, αλλά δεν θα χρειαστούν πάνω από 10 μέρες για να αρχίσει να υποβόσκει μια περίεργη και υπόγεια θλίψη που, προς Θεού γιατί να την έχετε, αφού μια χαρά περνάτε με την τάδε σειρά ή το δείνα video game. Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα και όταν χρησιμοποιούμε τις οθόνες για τις αναλγητικές τους ιδιότητες, οι παρενέργειες εμφανίζονται σχετικά γρήγορα.

Καταλαβαίνω ότι το να σηκώσουμε το κεφάλι μας από την οθόνη ή από τη δουλειά (τα δύο συνδυάζονται συχνά στην 18η βιομηχανική επανάσταση που ζούμε) είναι τρομακτικό. Όχι τόσο η πράξη καθεαυτή, αλλά το τι θα την ακολουθήσει. Διότι αν το κάνουμε θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους γύρω μας, την ύπαρξη ή την απουσία τους και τα δύο μπορεί να είναι εξίσου τρομακτικά. Όσοι κοιτάμε γύρω μας και νιώθουμε μόνοι, ας σκεφτούμε λίγο κι αυτούς που κοιτάνε γύρω και δεν μπορούν να βρουν ηρεμία και το ανάποδο.

Μπορώ εξίσου να σας υποσχεθώ ότι αυτή η μαγική κίνηση του να καταλάβουμε το σώμα μιας άλλης ψυχής και να δούμε μέσα από τα μάτια της, είναι λυτρωτική, ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική. Στην αρχή είναι λίγο δύσκολο, το ξένο σώμα νιώθει λίγο άκαμπτο και ψεύτικο σαν ρομπότ, αλλά άπαξ και πάρετε το κολάι τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα εύκολα. Ο μόνος κίνδυνος είναι μήπως εθιστείτε και δεν μπορείτε πια να ζείτε μέσα στο δικό σας σώμα, αλλά για αρχή μην σας απασχολεί αυτό, διασκεδάστε και ψυχαγωγηθείτε με αυτό το καινούργιο παιχνίδι.

Μόλις δούμε τον κόσμο από το σώμα κάποιου άλλου, αμέσως ο κόσμος μας αποκτά μια διαφορετική προοπτική. Ξαφνικά το να ξυπνάς μόνος σου στο κρεβάτι και να χουζουρεύεις μισή ώρα δεν είναι απαραίτητα σημάδι βαριάς καταθλιπτικής συνδρομής. Υπάρχουν άλλα ανθρώπινα πλάσματα που το ονειρεύονται όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Ή το να ξυπνάς από το ροχαλητό της και να προσπαθείς να της γυρίσεις πλευρό για να ξανακοιμηθείς μπορεί να είναι παραδόξως καθησυχαστικό για κάποιους άλλους ανθρώπους που ξυπνάνε μόνοι τους στη νύχτα από κάποιο όνειρο με έναν αδιόρατο πανικό.

Κάπως έτσι τα πράγματα αποκτούν προοπτική κι εσύ που αντιμετώπιζες με τρόμο την ιδέα να βρίσκεσαι στο ίδιο σπίτι 24 ώρες με δύο διαβόλους που χοροπηδάνε και ρωτάνε συνέχεια πράγματα, να δεις τον κόσμο λίγο διαφορετικά, να δεις τον εαυτό σου σε μια άλλη θέση. Και άπαξ και κατακτήσουμε αυτό το στάδιο μετά μπορούμε να αρχίσουμε να παίζουμε. Στείλτε τους διαβόλους για μία εβδομάδα σε κάποιον που νιώθει μόνος. Από τη μία θα ξανα εκτιμήσει το μοναξιά του, οι διάβολοι θα περάσουν υπέροχα κι εσύ επιτέλους θα μπορέσεις να μάθεις να παίζεις στο πιάνο αυτό το μπούγκι-γούγκι μπάσο που πάντα ονειρευόσουν.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο υπέροχο από το ένοχο χαμόγελο του εραστή σας που επιστρέφει από κάποιον που μπορεί ακόμα να δει αυτά που για εσάς είναι μια παλιά ανάμνηση. Τουλάχιστον αν μπορείτε για λίγο να δείτε μέσα από την ψυχή τους.

Ξέρω αυτά είναι πράγματα που δεν τα κάνουμε, έχουμε δομημένες ζωές, έχουμε δουλειές καθημερινότητες, αρχές, αξιώματα, βίτσια και καμώματα. Αλλά η καραντίνα του κορονοϊού τα έχει διασπάσει όλα προς στιγμή, έχει ανοίξει μια χαραμάδα. Και από αυτή τη χαραμάδα μπορούμε να δούμε την κόλαση του να παλεύουμε στα ίδια επαναλαμβανόμενα μοτίβα μας (και να σκύψουμε στην οθόνη μας για να μην μας πάρουν τα σκάγια), ή την ευκαιρία να δούμε και να πράξουμε με τρόπους που πιο πριν δεν επιτρέπαμε καν στον εαυτό μας να σκεφτεί. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι για αρχή να εξασκήσουμε λίγο το μαγικό όπου καταλαμβάνουμε προς στιγμή το σώμα κάποιου άλλου, και μετά πρέπει απλά να τολμήσουμε. Και δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από τώρα που τα δεσμά της καθημερινότητά μας έχουν διαρρηχθεί.

Κι ο ιός? Η ατομική μας ευθύνη? Τα μέτρα προφύλαξης? Όλα αυτά είναι μια χαρά φτάνει να μη γίνουν η νέα καθημερινότητά μας, ο νέος τρόπος για να μουδιάσουμε το μυαλό μας και να μην σκεφτόμαστε τη χαραμάδα που τόσο μας τρομάζει. Έτσι κι αλλιώς με τα νέα μέτρα, ο βασικός τρόπος μετάδοσης πια θα είναι οι κοντινοί μας άνθρωποι, αλλά το ρίσκο θα είναι πολύ μικρότερο ακριβώς διότι πιο πριν “κοντινοί μας” ήταν κάθε μέρα 250 τυχαίοι άνθρωποι στο μετρό, κι άλλοι 80 στη δουλειά.

Το κοινωνικό μας σύστημα από τη μία προπαγανδίζει πως αδέλφια μας είναι όλη η γη, αλλά την ίδια στιγμή η ίδια η οικουμενικότητα αυτής της πρότασης μας ��είχνει ότι είμαστε απελπιστικά μόνοι. Δεν είναι η ανθρωπότητα που θα μας φέρει μια σούπα όταν είμαστε άρρωστοι, ούτε με την ανθρωπότητα πλακωνόμαστε που σκάλισε τη μύτη της πριν πατήσει το κουμπί του ασανσέρ. Για να είμαστε άνθρωποι χρειαζόμαστε άλλους και την ίδια στιγμή αυτούς τους άλλους δεν μπορούμε. Αυτή την αντίφαση τα μικρά αδέρφια τη βιώνουν κάθε μέρα και δεν δείχνουν ούτε δυστυχή ούτε ιδιαίτερα προβληματισμένα. Εμείς ως κοινωνία έχουμε επιλέξει αυτή τη στιγμή την μια πλευρά του εκκρεμούς. Να είμαστε μόνοι και για να το αντέξουμε να λέμε πως αγαπάμε όλη την ανθρωπότητα. Αλλά αυτό δεν μας προσφέρει καμία λύση γι’αυτόν με την σούπα, για τον άλλο που ζει δίπλα μας ή μαζί μας. Κι έτσι ξανασκύβουμε στην οθόνη, ελπίζοντας πως κάποιος θα μας πει πως πρέπει να νιώθουμε και τι να κάνουμε και σήμερα.

Ζούμε ξανά σε μια κρίση του μαγαζιού, όπως συνέβη το 2008-09,  ελπίζω αυτή τη φορά να είμαστε πιο σοφοί και να μην την κοιτάμε πελαγωμένοι περιμένοντας τον Γκοντώ.

Και μην ξεχνάτε να σας χτυπάει λίγο ο ήλιος και να παίρνετε βαθιές ανάσες φρέσκου αέρα. Χωρίς αντηλιακό. Ναι, χωρίς!

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[elemnv]

μου αρεσει οταν απαντας με μεγαλα κειμενα στα ασκ και λες την γνωμη σου κλπ

αω σε ευχαριστώ, στείλτε όμως κανένα τέτοιο ασκ βρε παιδιά, να αναλύσουμε τίποτα.