#σήμερα τουλάχιστον

[allo-frouto]

Εμάς εδώ κάτω έχει συννεφιά και παίζει να βρέξει οπότε καλύτερα το μέσα

Τι να μας πείτε εσείς...

[ayto8ysia]

Έρως και Ψυχή

Ο μύθος τού Έρωτα και της Ψυχής υπήρξε από τους αγαπημένους μου.

Γιατί δεν ήταν εύκολος. Μα κάπως απαγορευμένος. Και κάπως καταδικασμένος.

Μα υπήρξε όμορφος και έντονος.

Τόσο που αντιστάθηκε στις ανώτερες δυνάμεις.

Κι έγινε βράχος.

Τόσο που από την αρχαιότητα έως και σήμερα μιλάμε για τον έρωτά τους.

Λοιπόν, πολλοί μιλούν για τον έρωτα.

Πόσοι όμως τον βιώνουν;

Και πόσοι μιλούν όμορφα γι αυτόν;

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που σχεδόν τον απεχθάνονται.

Κι η ρομαντική μου πλευρά το μόνο που αναρωτιέται διαρκώς είναι "μα πώς είναι δυνατόν;"

Κανείς δεν είπε ότι ο έρωτας είναι εύκολος.

Κι ίσως αυτό τον κάνει όμορφο.

Τουλάχιστον στα μάτια μου.

Ό,τι αν τυχόν πεις ότι ερωτεύτηκες, υπήρξες τυχερός.

[theklaapologist]

Θεοδώρα belongs to @iveneverbeenmorestressedinmylife

Ξιτ belongs to @sugaroto

PROPAGANDA UNDER THE CUT

Θεοδώρα

Τριαντατριάχρονη κοινωνική λειτουργός που έφτιαξα στο λύκειο για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Έχει τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές (+ όλα τα ψυχολογικά που αυτό συνεπάγεται). Παίζει φλάουτο. Της αρέσουν τα χαζά tshirts. Ένα μέρος του εαυτού της δεν ξεπέρασε ποτέ την emo teenage φάση της. Πολύ προστατευτική απέναντι στα παιδιά που συναντάει στην δουλειά της. Περιστασιακά συνεργάζεται και βοηθάει μια φίλη της ντεντέκτιβ (την ΈΛενα) με διάφορες υποθέσεις (επίσημα και ανεπίσημα). Α επίσης έχουν λεσβιακό τένσιον. ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ξιτ

Ξιτ το ανθρωπόμορφο χέρι στην φαντασία του 4χρονου εαυτού μου, my first ever oc

Ο Ξιτ (το δεξί χέρι) είναι ο μεγαλύτερος αδελφός από τα δίδυμα Ξιτ και Ντογκ (αριστερο χέρι) ζούνε σε έναν τόπο όπου τα δίδυμα απαγορεύονται γιατί ο κόσμος πιστεύει ότι είναι σατανικά και ξεγέλανε τους ανθρώπους

Ο νόμος λέει λοιπόν ότι τα δίδυμα εξορίζονται σε ένα νησάκι απέναντι από γενησιμιου τους . Αλλά αυτοί οι 2 κατέληξαν εκεί σε μια μεγαλύτερη ηλικ��α. (Τύπου έφηβοι)

Σιγά σιγά είδαν γονείς να εγκαταλείπουν εκεί τα μωρά τους και αποφάσισαν να τα μεγαλώσουν μόνοι τους.

Κατέληξαν λοιπόν 2 ορφανά να μεγαλώνουν αλλά ορφανά εξαιτίας ενός χαζού και ρατσιστικού προς τα δίδυμα νόμου. 😔

Και by μεγαλώνουν αλλά ορφανά I mean καμιά 20-50 τουλάχιστον γιατί φερνάν κι αλλα

Επίσης εξημερώσαν τα λιοντάρια και άλλα άγρια ζώα του ακατοίκητου αυτού νησιού και εννοείται πως επικοινωνούσαν μαζί τους

Χαρακτηριστικά του Ξιτ: έξυπνος και δυνατός, το golden child, το αγαπημένο μου παιδί από τα 2 όταν ήμουν μικρή

Γιατί να τον ψηφίσετε: 1)Ορφανό που μεγαλώνει αλλά ορφανά σε στυλ Ταρζάν μαζί με τον αδερφό του

2) έγραψε αυτό το ποστ

3) σήμερα η Σαρδέλα τον χρησιμοποιήσε ως ασανσέρ για να κατέβει από τον καναπέ και μετά τον γρατσουνισε

4)έχει το ίδιο μανικιούρ από τα Χριστούγεννα

5) ξέρει να γράφει

6) κάποτε μπορούσε να ελέγχει τον κόσμο και ήταν διάσημος

Σε αυτό το ποστ μπορείτε να βρείτε περισσότερο lore ✨

[justforbooks]

Λούλα Αναγνωστάκη

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλο��ίκη. Στην Αγία Σοφία. Τότε που άνθιζε ο πόλεμος. Πολύ μικρή, αλλά τον θυμάμαι. Tον Eμφύλιο τον έζησα, μεγάλωσα μέσα από αυτόν. Σχολείο πήγα εκεί. Ήμουν καλή, αλλά όχι πρώτη μαθήτρια. Πέρασα Νομικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήθελα με τίποτα να γίνω δικηγόρος. Πήρα το πτυχίο, πήρα και το χαρτί από τον Άρειο Πάγο, έτσι, για να μη λένε. Μου φαινόταν σαχλό σκηνικό το δικαστήριο. Όλη αυτή η σοβαροφάνεια, το να φορέσεις καλό σακάκι, αυτό, το άλλο. Γελούσα με κάτι τέτοια, ενώ οι συμφοιτητές μου το έβρισκαν φυσικό.

✔ Παντρεύτηκα στην Αθήνα κι έμεινα εκεί. Αλλά τότε δεν λογάριαζα πόλεις ή πού θα μείνω. Απλώς επέλεξα την Αθήνα. Μετά την ανακάλυψα σιγά σιγά και μου άρεσε πάρα πολύ.

✔ Στην οικογένεια γράφαμε πάντα κρυφά ο ένας από τον άλλο. Ο γιος μου ο Θανάσης μόνο δημοσιευμένα τα δείχνει. Το ίδιο έκανε και ο αδερφός μου, ο Μανόλης. Περίεργος άνθρωπος ο Μανόλης. Είχε έναν κρυμμένο δυναμισμό. Τον έπιανε ο ενθουσιασμός, αλλά τον τραβούσε η γυναίκα του πίσω. Άλλα πράγματα ήθελε από τη ζωή του. Δεν ήθελε να έχει παντρευτεί, ήθελε να πάει στον ένοπλο αγώνα. Ο άντρας μου, ο Γιώργος ο Χειμωνάς, μου τα έδειχνε πριν δημοσιευτούν. Αλλά σαν τελειωμένα. Εγώ τα έδειχνα στον Γιώργο. Ήθελα τη γνώμη του. Μου έλεγε πάντα ότι ήταν ωραία, πράγμα που δεν ξέρω καθόλου αν ήταν αλήθεια.

✔ Ήθελα να γίνω γνωστή. Όχι μετά μανίας, αλλά ήθελα. Να, βλέπετε, είμαι ειλικρινής. Τον Χειμωνά δεν τον ζήλευα καθόλου. Ποτέ. Ούτε εγώ, ούτε αυτός. Τον θ��ύμαζα. Ήταν εξαιρετικός. Η σωστή λέξη είναι αεικίνητος. Τον γνώρισα σχεδόν ταυτόχρονα με το έργο του. Είχα διαβάσει ένα νεανικό του, τον Πεισίστρατο, αλλά φαινόταν όλο το ταλέντο του. Δεν το κατάλαβα και πολύ. Όλα τα έργα του ήταν εξαιρετικά. Και ο θαυμασμός μου εμένα ήταν αληθινός και όχι επειδή ήταν κι ένας κούκλος. Δεν θυμάμαι να τον έχω βάλει σε κάποιο θεατρικό, επειδή απλά μπορεί να τον έχω βάλει και σε όλα. Ο Θανάσης, από την άλλη, δεν διάβαζε καθόλου. Όλη την ώρα στην τηλεόραση. Και με τον Ολυμπιακό. Ήμουν κι εγώ Ολυμπιακός, παρακολουθούσα πολύ την ομ��δα και θύμωνα και με όσους δεν ήταν Ολυμπιακοί.

✔ Είχα άγχος για τη δουλειά μου, αλλά είναι πιο εύκολο να είσαι απλός στη ζωή παρά στο γράψιμο. Αφιερωνόμουν πολύ σε αυτό. Αλλά έγραφα γρήγορα. Πολύ το γούσταρα. Οι λέξεις είναι ωραίες. Δεν με δυσκόλεψε κανένα έργο. Πήγαινε σερί το γράψιμο. Την Παρέλαση την έγραψα αμέσως. Είχε δύο μονόπρακτα ο Κουν που δεν του πήγαιναν και μου είπε «γράψε μου ένα έργο». Γύρισα σπίτι και το έγραψα σ' ένα βράδυ. Τώρα μου έρχονται ιδέες, αλλά τις διώχνω. Άλλοτε τις περίμενα να έρθουν, τώρα μου έρχονται χωρίς να τις αποζητώ.

✔ Στις πρόβες πήγαινα, αλλά όχι με πάθος. Ντρεπόμουν. Οι παρεμβάσεις μου ήταν μυστικές και μόνο στον σκηνοθέτη. Αν είχα πολύ θάρρος, στον ηθοποιό. Αλλά πολύ διακριτικά. Ήθελα πάρα πολύ να γίνουν αυτές οι αλλαγές, αλλά δεν επέμενα. Ήμουν φρόνιμη. O Koυν με ρωτούσε πάντα και μόλις του έλεγα κάτι, ορμούσε στους ηθοποιούς. «Κάνε το αλλιώς, ηλίθιε». Ήταν πολύ αγχώδης, αλλά είχε ένα άγχος που πήγαινε μαζί με τη ζωή του. Συνεχώς σκεφτόταν το έργο που έκανε εκείνη την ώρα. Τίποτε άλλο. Τουλάχιστον όταν ήταν μαζί μου. Με τους δικούς του, δεν ξέρω.

✔ Οι χαρακτήρες που με τραβούσαν ήταν αυτοί που στο τέλος σκοτώνονταν. Εγώ τους κάνω υπερβολικούς τους Έλληνες. Δεν είναι. Είναι αδικημένος λαός. Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας.

✔ Παρά τα όσα γίνονται, δεν νιώθω την ανάγκη να πω κάτι. Η πολιτική, όπως και στα έργα μου, γίνεται ενώ εμείς ζούμε την καθημερινή μας ζωή. Την παράγουμε κι εμείς, ακολουθώντας τη σειρά. Δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες πια που συμβαίνουν τα πράγματα. Παλιά έψαχνα. Και τσακωνόμουν για την πολιτική. Σήμερα, ας πούμε, δεν νομίζω ότι έγιναν λάθη όσον αφορά τον Εμφύλιο. Αυτό που έγινε τώρα είναι λάθος. Θα σας πω την άποψή μου λιγάκι χονδροειδώς. Πιστεύω ότι όλες οι πληγές του παρελθόντος πέρασαν. Αυτό που δεν θα περάσει είναι αυτό που γίνεται με το Μνημόνιο.

✔ Ήθελα να παίξω στο Ο ουρανός κατακόκκινος. Αλλά θα ήταν εκκεντρικό νομίζω. Ήταν ιδέα της Μαλβίνας. «Παίξ' το», μου λέει, «είναι ευκαιρία. Θα χαλάσει κόσμο». Αλλά δεν το έπαιξα. Τώρα μπορεί και να το έχω μετανιώσει που δεν το έκανα.

✔ Θύμωνα με τις κακές κριτικές, για μια μέρα όμως μόνο. Eίχα πάρει μια φορά τον Γεωργουσόπουλο τηλέφωνο και μου είχε πει «α, εσείς είστε, αριστούργημ�� το έργο σας» κ.λπ. και του απαντώ, «μα, πώς γίνεται, αφού εσείς το βρίζετε». Είναι περίεργοι άνθρωποι οι κριτικοί. Δεν πιστεύω σε αυτούς. Περισσότερο, δηλαδή, απ' ό,τι πιστεύω στους ανθρώπους.

✔ Έχω να δω έργο μου δέκα χρόνια. Δεν έχω καμιά περιέργεια. Μου έχει φύγει πια. Όχι, ούτε στο θέατρο, ούτε πουθενά. Δεν θέλω να βγαίνω έξω. Παλιά έβγαινα κάθε βράδυ. Εδώ, στο Κολωνάκι. Σινεμά στο Έμπασσυ, καθόμουν με τις ώρες στη Βιβλιοθήκη. Είναι ένα καφέ όπου τρώει και πίνει κανείς. Πάνε τσόκαρα, πάνε καθηγήτριες, πάνε όλοι. Τελευταία φορά βγήκα πριν από τρία χρόνια, να πάω στον οδοντογιατρό. Μου αρέσει εδώ που κάθομαι. Έρχονται εδώ άνθρωποι που θέλω, που έχω κάτι να συζητήσω μαζί τους. Βλέπω τηλεόραση, αλλά δεν διακρίνω τα γράμματα. Πολλά ελληνικά έργα, συζητήσεις και ειδήσεις. Ευτυχώς που δεν πάω θέατρο πια. Μαρτύριο είναι το θέατρο. Μαρτύριο, επειδή γράφω θέατρο.

✔ Ό,τι ώρα θέλω ξυπνάω, ό,τι ώρα θέλω κοιμάμαι, Ό,τι θέλω κάνω. Κάνω έναν περίεργο ύπνο, που είναι ταυτόχρονα ελαφρύς και βαθύς. Βλέπω φοβερά όνειρα. Αυτό είναι το μόνο ανεξήγητο. Βλέπω όνειρα τα οποία δεν έβλεπα παλιά. Πρόσωπα περίεργα, δρόμους περίεργους. Τρομερούς, μεγάλους δρόμους που ξαφνικά στενεύουν και στη στροφή βλέπω μία τρομερή μορφή. Αλλά ξυπνάω πολύ ήσυχη. Ξανακοιμάμαι και ξαναβλέπω το ίδιο όνειρο να συνεχίζεται. Αλλά αυτό δεν γινόταν ποτέ. Σηκώνομαι, ανάβω το φως, το σβήνω, ξανά το ίδιο όνειρο. Ανεβαίνω σκάλες, σκάλες. Δρόμους. Απαίσιους δρόμους. Σπίτια, το ένα δίπλα στο άλλο κι εγώ να προχωρώ ανάμεσα.

✔ Όλοι με κατηγορούν ότι δεν είμαι νοικοκυρά. Δεν μαγείρεψα ποτέ. Είχα κόμπλεξ με αυτό και το έκρυβα. Ζήλευα, όχι όμως παθολογικά. Δεν νιώθω καθόλου εκκεντρική. Αυτό που ζω τώρα, βέβαια, είναι εκκεντρικό, αλλά εγώ το βρίσκω φυσιολογικό. Επίσης, τι θα πει πνευματικός άνθρωπος; Σαχλαμάρα. Είναι μόνο αυτοί που κάθονται και σκέφτονται ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας ή γενικότερα; Λένε «πνευματικός» και εννοούν από καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι τυχάρπαστους ηθοποιούς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[sugarwithlime]

Γράφω μετά από καιρό. Δεν ξέρω αν θα φανεί βαρύ ή ακόμα πιο πολύ δεν με νοιάζει απλά θέλω να τα γράψω. Μετά 2.5 χρόνια ξαναβγαινω μαζί της. Νιώθω τα ίδια πράγματα. Ανυπομονησία, χαρά, συναίσθηματα που άλλες δεν τα πλησιάζουν και έρωτα…Πολύ έρωτα. Κοιτάω κατάματα τα μάτια που με έκαναν κομμάτια και νιώθω ότι δεν έσπασα ποτε αυτό το «ποτήρι» που είχε γίνει θρύψαλα. Είμαστε πιο καλά από ποτε, ίσως νωρίς τα λέω αυτά αλλά ��ιώθω ότι μπορούμε.

Αυτή την στιγμή μάλλον την πήρε ο ύπνος και με άφησε με τα παράπονα μου. Βλέπεις αναζητάω την αγάπη της, την λίγο πιο ευαίσθητη εκδοχή της ώστε να νιώσω ασφαλής να της τα δώσω ολα! Σήμερα είπε μερικά πράγματα που με έκαναν να νιώσω ότι είμαι στον «αέρα» πάλι και ότι δεν ξέρει τι νιώθει. Θα μου πεις «αυτό από την μια μπορεί να είναι καλό. Μπορεί να αισθάνεται πολλά»… «Μακάρι» θα σου απαντήσω γιατί αυτό ήταν το παράπονο μου για σήμερα, ήθελα να νιώσω λίγο ασφαλής.

Τι θες να σου πω για εκείνη; Δεν μου φτάνει το ταμπλερ ολόκληρο για να στη περιγράψω. Τουλάχιστον στο πως την βλέπω εγώ. Θα σου δώσω μερικές λέξεις : αγάπη, ευαισθησία, απρόοπτο, κρασί και ένα «ΕΜΕΙΣ». Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω ευάλωτος μπροστά της. Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω. Θα μου πεις τώρα «είσαι obsessed», θα σου απαντήσω ότι της το έχω δηλώσει ανοιχτά ότι είναι η ΜΙΑ και τα ρισκάρω ολα δείχνοντας της το ποσό πολύ θέλω το μεταξύ μας.

Μετά από 3 χρόνια και κάτι είμαι ακόμα τόσο ερωτευμένος μαζί της. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο; Σκληρός, περίεργος και κλειστός και μπροστά της λιώνω. Έτσι πρέπει. Συγνώμη στις κύριες αλλά θα πω κάτι που νιώθω πολύ καιρό Η ΑΝΤΡΕΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ! Έτσι και εγώ αντί αυτή την στιγμή να έχω νεύρα που δεν μου γλύκανε τα σημερινά μου παράπονα, κάθομαι και γράφω το ποσό την λατρεύω.

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι το δωμάτιο μου μυρίζει από εκείνη τόσο όμορφα. Συχνά μου λέει ότι είμαι «κλαψας» γιατί γκρινιαζω για να μου δείξει αγάπη ή και μερικές φορές στεναχωριέμαι από μικροπράγματα. Αυτόν που λέει εκείνη «κλάψα» άλλες τον έλεγαν «δύσκολο, αναίσθητο, μαλακα». Η διαφορά απόστασης αυτών των δυο είναι μεγαλη. Αυτήν την διαφορά μπορεί να την εχει μόνο εκείνη. Να αγαπάτε ρε φιλε, να νιώθετε στο έπακρο και να τα γαματε ολα για το μεταξύ σας.

Με έχει ακούσει ο πατέρας μου να κλαιω για εκείνη. Τι να σου λέω τώρα δεν το χωράει ο νους μου. Κοιτάω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι χαρούμενη. Για να βλέπω αυτές τις ματαρες που εχει να λάμπουν καθώς χαμογελάει και όχι να θολώνουν από το κλάμα. Άλλωστε για αυτό έχω μπει στη ζωή της, με κύριο λόγο να την κάνω όσο πιο ευτυχισμένη μπορώ. Έχουμε τραγούδια που ακούμε και σκεφτόμαστε κατευθείαν ο ένας τον άλλον.

Τώρα που ξεκινήσαμε πάλι να βγαίνουμε το είπε και στη μαμά της! Τότε δεν το έλεγε υπήρχαν πολλά στη μέση. Για ��μένα ήταν ΑΛΜΑ. Όταν μου το είπε ντράπηκα λες και είμαι μικρό παιδί. Όταν μου είπε «κάτσε να σε βγάλω μια φωτό να σε στείλω στη μαμά μου να σε δει», αγχώθηκα τύπου…ΟΥΑΟΥ! Ελπίζω να είπε καλά πράγματα γιατί η μαμά είναι μαμά παίζει πάντα ρόλο και μετράει η άποψη της. Νιώθω οτι ολα θα πάνε καλά ή έστω ότι πλέον πάνε πολύ καλύτερα.

Με απόλυτη ειλικρίνεια για εκείνη…

Την αγαπΑω.

(Πάω να της πω καληνύχτα)

[ioannazoik]

Σήμερα είδα το πιο περίεργο όνειρο.

Ήταν λέει βράδυ κι είχα όλους τους φίλους μου στο σπίτι μου. Γελούσαμε, χορεύαμε κι λέγαμε αστεία. Για κάποιο περίεργο ήσουν κι εσύ εκεί, είχες μια δουλειά-ειδα κι δικούς σου φίλους να δουλεύετε μαζί κι να φτιάχνετε κάτι όπως κάνετε πάντα. Όσο ήμουν στο σαλόνι κι ήξερα πως είσαι έξω στο πίσω μπαλκόνι μια ανώτερη δύναμη με έσπρωχνε να έρθω να σε βρω.

Βγήκα έξω κι μιλούσαμε με τις ώρες, ένιωθα όπως τότε - εγκλωβισμένη-. Δεν ήθελα κατά βάθος να είμαι δίπλα σου, αν ήσουν άλλος δεν θα ήμουν. Όσο η ώρα περνούσε εγώ έψαχνα τρόπο να βρεθούμε κάπου οι δυο μας, καθώς οι φίλοι μου μπαινοβγαίνουν διαρκώς κι μας παρατηρούν.

Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι, μόνο το τέλος μου έμεινε. Λίγο πριν όλα σβήσουν είμαστε μαζί στα σκαλιά κι εμφανίζεται η κολλητή μου με μια ιδέα "θα πάμε για βραδινό μπανακι" κι τώρα που είμαι ξύπνια θυμήθηκα πως το ίδιο είχε πει κι όταν γνωριστήκαμε στα αλήθεια εμείς εδώ. Προχωρήσαμε κι βγήκαμε στο μπροστινό μπαλκόνι, εκεί που ήταν όλοι. Κάθισα απέναντι σου κι έβγαλα την αλήθεια μου. Σου είπα πόσο σε λυπάμαι γιατί τουλάχιστον ο,τι έκανα το έκανα από αγάπη, ενώ εσύ απλά για να περάσεις καλά. Σου είπα ο,τι μπορεί να με κορόιδευαν όλοι τότε που έκανα σα μικρό παιδί αλλά ήμουν μια γυναίκα ερωτευμένη, ενώ εσύ που φέρθηκες ανόητα δεν είχε δικαιολογία.

Τέλος, σου είπα να φύγεις, σε έχω ξεπεράσει πια κι τότε πρόσεξα πίσω μου στον ουρανό πως είχε βγει η ανατολή του ηλίου. Ένα κύμα περίεργης ελπίδας με ξύπνησε κι άρχισα να γράφω. Δεν ξέρω αν μπορέσω να σε ξεπεράσω ποτέ, ξέρω σίγουρα πως θα μου λείψει ο τότε χαρούμενος εαυτός μου μόλις σε γνώρισα. Για εμένα όλα τελειώνουν εδώ.

[kaliarda]

Κοίτα ήταν ενδιαφέρουσες όλες οι ομιλίες σίγουρα..

Η Ειρήνη Πετροπουλου, αν θυμάμαι καλά λόγο κοβιντ, δεν ήρθε και διάβασε η Μπεσυ Πολυκαρπου το κείμενο της αλλά δε το διάβασε ολόκληρο.. :(

Δε θυμάμαι πολλά δυστυχώς να σου πω. Θυμάμαι ότι μίλησαν για το παρελθόν αλλά και για την τωρινή κατάσταση και επίσης αναφέρθηκε αρκετά ο αγώνας για την εύρεση και σύσταση του αρχείου του ΑΚΟΕ που ακόμα είναι ακαρπος.. αυτά θυμάμαι

Προς το τέλος βέβαια, στις ερωτήσεις, ένα άτομο ρώτησε κάτι σχετικό για τον πόλεμο που δέχονται τώρα τα nonbinary άτομα και οι απ��ντήσεις ήταν κάπως απογοητευτικες..

Πέρα από αυτό οκευ υποθέτω άξιζε. Αν και 1. Εμένα μου έμεινε πολύ, επειδή με στεναχωρεί απίστευτα που δεν έχουμε αυτο το τόσο πολύτιμο αρχείο του ΑΚΟΕ, η όλη ιστορία για την προσπάθεια να το πάρουν. Και κάπως δε ξέρω.. ίσως κακός το λέω αυτό αλλά νιώθω ότι θα.. να μακάρι να είχαν προσέξει το αρχείο περισσότερο ή έστω να είχαν προσπαθήσει περισσότερο να το πάρουν..

και 2. Μου άφησε αρκετή πικρίλα η απάντηση για τα nonbinary άτομα που έγινε και στο τέλος.. οπότε ναι:/

Τι να σου πω, έκανε και ψύχρα εκεί που έγινε και φεύγοντας πάτησα και κάτι σκατα γιατί ήταν σκοτάδι και πολλοί βγάζουν τα σκυλιά τους εκεί στο πάρκο και δε τα μαζεύουν.. Είμαι αρκετά σίγουρος πως δεν ήμουν ο μόνος που τα πάτησε. Ήταν σε διάφορα σημεία και δε φαίνονταν γιατι είχε σκοτάδι. Οπότε σκέψου ότι γλύτωσες αυτό 😂

Χιξδδβξσς σ’ευχαριστώ πολύ που μου το έστειλες αυτό! Το εκτιμώ :,-)

Πολύ κρίμα για το αρχείο του ΑΚΟΕ…γενικά βλέπω πως μας λείπει η αρχειοθέτηση στην Ελλάδα, ειδικά αυτή του λοατκι κινήματος. Και είναι τόσο σημαντική - γι αυτό άρχισα κι αυτό το μπλογκ άλλωστε.. Είναι δύσκολο να βρεις πολλά πράγματα ψάχνοντας ονλάιν, αρκετά τα βρίσκω εντελώς τυχαία.

Τουλάχιστον υπάρχουν παλιά τεύχη και ζιν στη βιβλιοθήκη του Φεμινιστικού Αυτόνομου Κέντρου, και χτίζεται και ένα αρχείο στο AMOQA…

Για τα nonbinary άτομα - είναι εντελώς αδικαιολόγητες imo. Γιατί ναι μπορείς να πεις ότι είναι άλλης γενιάς, αλλά εφόσον συνεχίζουν να αντιπροσωπεύουν οργανώσεις και να είναι στο κίνημα θα έπρεπε ως τώρα να έχουν γνώσεις, να ψάξουν και να μιλήσουν με κόσμο, και να κατανοούν περισσότερο. Στον 20ο αιώνα (και πάντοτε) υπήρχαν μη-δυαδικά άτομα και ήταν ακόμα πιο περιθωριοποιημένα μέσα στην λοατκι κοινότητα από σήμερα. Δεν το λέω για να ακυρωσω τις μεγαλύτερης ηλικίας τρανς και λεσβίες ακτιβίστριες, έδωσαν μάχες και τους χρωστάμε πολλά πράγματα. Είναι απλώς ακατανόητο ακόμα να μην έχουν κάποιες γνώσεις….

[psychotiko-epeisodio]

Θυμάμαι νευριαζα,

Με ξυπνούσες το πρωί ανοίγοντας παράθυρα

Αισθανοσουν άραγε μοναξιά ;

Η απλώς ήταν σαν να μην ήμουν εκεί;

Μαντεύω μάλλον δεν θα μάθω ποτέ.

Τα βράδια σε σκέπαζα,

Δεν θέλω να γίνω ρομαντική αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσα να σου πω σαγαπω,

Και να μην το μάθεις ποτέ.

Άραγε πριν φύγεις,

Πόσες φορές ξαπλωσες σκεπτόμενος τα σωστά λόγια,

Την σωστή δικαιολογία να απολογηθεις,

Για το ότι δεν αισθανθηκες ποτέ όσα εγώ;

Καθώς εμένα με έπαιρνε ο ύπνος φέρνοντας εικόνες στο νου μου

από την μέρα που περάσαμε μαζί.

Προσπαθούσα να κλέψω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα μαζί σου,

Γιατί ήξερα πως θα φύγεις μια μέρα,

Και ήθελα πριν φύγεις,να χτίσω τις πιο όμορφες αναμνήσεις .

Επώδυνο έτσι;Ούτε φαντάζεσαι.

Μα όσο έτοιμη και αν νόμιζα πως είμαι,

Τελικά δεν προετοιμαστηκα ποτέ κατάλληλα για την αποχώρηση σου.

Σήμερα σε πήρα τηλέφωνο .

Κατειλημμένη πάλι η γαμημενη η γραμμή.

Που θα πάει κάποια στιγμή θα σταματήσω να καλώ,

Η τουλάχιστον θα σταματήσω να περιμένω να το σηκώσεις.

Όπως και να έχει,

Αρχίζω να ξεχνάω την φωνή σου.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

χρόνια πολλάαααα!!! να έχεις τα πιο φάμπιουλους φανταστικά γενέθλια!

ευχαριστώ 😭 ακτουαλι δεν κάνω τίποτα (τουλάχιστον όχι σήμερα) αλλά εκτιμώ την σκέψη.

[se-ena-parallilo-sympan]

Σαν σήμερα 3 χρόνια πριν γνώρισα τον άνθρωπο μου.. τωρα δεν μιλάμε αλλά της εύχομαι να ναι τουλάχιστον χαρούμενη

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Τρίτη 22 Αυγούστου 2023, 01:50

Άλλη μια φορά που θέλω να γράψω ένα ευχάριστο κείμενο αλλά δεν μου βγαίνει. Ίσως πρέπει να συνηθίσω την θλίψη που αποτυπώνεται σε κάθε ένα κείμενο, ακόμα και όταν θέλω να περιγράψω μια όμορφη στιγμή. Κρύβω πολύ πόνο μέσα μου. Προσπαθώ να μην το δείχνω, όχι τόσο σε εσένα.

Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι ότι το τέλος μας πλησιάζει. Τι πλησιάζει δηλαδή, σχεδόν πάλι πήγες να με αφήσεις αλλά να που σε κράτησα για λίγο ακόμη. Λίγο. Είπες τόσα πολλά σήμερα, κάθε σου λέξη με πλήγωνε όλο και περισσότερο. Είμαι δυνατή όμως, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να λέω για να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Είμαι και εγωίστρια, επίσης. Ναι, είμαι. Προσπαθώ πράγματι να κάνω το σωστό αυτή τη φορά αλλά φαίνεται πως το πρόβλημα είμαι εγώ η ίδια. Κάτι τέτοιο δεν είχα γράψει ξανά σε κάποιο άλλο κείμενο; Να που τελικά πάντα στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε.

Ζω αυτό που πολλοί ονομάζουν τα "καλύτερα" χρόνια ως τα πιο μίζερα. Κι αν δεν είχα γνωρίσει εσένα ποιος ξέρει που θα ήμουν σήμερα; Ή αν θα υπήρχα; Μου κάνεις καλό, τις περισσότερες φορές, αλλά εγώ σου κάνω κακό. Και τώρα τι; Ο ένας θα μπορέσει να προχωρήσει, σου το εύχομαι, και ο άλλος θα μείνει για πάντα κολλημένος πίσω.

Ακόμα πιστεύω σε εμάς. Αστείο ε; Μέχρι και την τελευταία στιγμή θα πιστεύω σε εμάς και σε κάτι καλύτερο. Η τελευταία στιγμή δεν έφτασε ακόμη, ευτυχώς, αλλά μπορώ να την δω να έρχεται σύντομα αν κάτι δεν αλλάξει. Αφού ξέρω τη μοίρα μου. Η ζωή με εκδικείται για πολλά λάθη τα οποία έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Μια φορά βρέθηκε κάτι καλό στο δρόμο μου, κάτι το οποίο να με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, και απλά η ζωή το παίρνει μέσα από τα χέρια μου.

Δεν θα ρίξω τις ευθύνες σε εσένα, όχι. Βλέπω εδώ μέσα πολλά άτομα που γράφουν για τους δικούς τους ανθρώπους και απλά ρίχνουν το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Δεν θα το κάνω αυτό, εδώ μπορώ να μιλήσω λίγο πιο ανοιχτά και να πω ότι ναι, εγώ φταίω, εγώ είμαι το πρόβλημα. Όχι, δεν είσαι μαλάκας εσύ, δεν μου φέρεσαι άσχημα και όχι, δεν φταις μόνο εσύ σε ό,τι μας συμβαίνει. Φταίω εγώ, τα λάθη μου, αυτό που είμαι ή μάλλον αυτό που άλλοι άνθρωποι και καταστάσεις με έκαναν να είμαι. Φταίω εγώ, που κάνω κάθε μέρα όνειρα ότι ζω το τέλειο μαζί σου ενώ απέχουμε πολύ από αυτό αλλά ξέρεις, το μέσα μου θέλει να πιστεύει ότι ακόμα έχουμε χρόνο να τα καταφέρουμε κι ας έχει αρχίσει η κλεψύδρα να μετράει αντίστροφα.

Κρύβω πολύ πόνο μέσα μου και δεν έχω κανέναν να μιλήσω, κανείς δεν με ακούει, είμαι πραγματικά μόνη. Ξέρω ότι πρέπει σιγά σιγά να κατέβω από το όμορφο και βολικό συννεφάκι μου και να αντιμετωπίσω την σκληρή πραγματικότητα. Αλλά ποιος θα είναι εκεί να με στηρίξει μετά; Η μόνη πραγματική στήριξη που έχω είναι η δική σου. Και εσύ με αφήνεις. Μας αφήνεις. Σηκώνεις τεράστια άμυνα ακόμα και όταν τα πράγματα πάνε καλά. Σα να διώχνεις μακριά σου το καλό. Σα να σου λέει κάποιος "ορίστε, θα νιώσεις καλύτερα με αυτό" και εσύ να απαντάς "δεν το θέλω, πάρτε το μακριά μου". Διώχνεις την ευτυχία αλλά γιατί; Τόσο πολύ σε έχει βολέψει η μοναξιά και η μιζέρια;

Βαρέθηκα να γράφω συνέχεια τέτοια κείμενα. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό, άλλος ήταν ο σκοπός του blog. Αλλά χρειάζομαι κάπου να μιλήσω, καταλαβαίνεις;...

[gemsofgreece]

FYI: Πάλι μεγάλο πράγμα φτιάξαμε XD

“Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου και εκτιμώ ιδιαίτερα που διάλεξες να απαντήσεις και έκανες τον κόπο να αναλύσεις την κατάσταση (συμφωνώ και επαυξάνω σε όσα λες)

Επειδή ξαναδιαβάζοντας όσα έγραψα δεν φαίνεται να είναι ξεκάθαρο, να τονίσω και υπογραμίσω εδώ ότι επ ουδενί δεν συγχέεται η μουσουλμανική θρησκεία εγγενώς με το τζιχαντ, και τις ακραίες πεποιθήσεις και πράξεις μεμονωμένων ατόμων/ομάδων, παρ'ολο που το προτρέπει το Κοράνι οι θρησκευόμενοι έκαναν οι ίδιοι τις επιλογές τους και η πλειοψηφία των θρησκευομενων ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες ήταν φιλειρηνική. ή τουλάχιστον ουδέτεροι που κοίταζαν την δουλειά τους και την καθημερινότητά τους και δεν ήξεραν τι έκαναν οι σουλτάνοι κ πολέμαρχοι μακριά απ’ αυτούς. Όπως ζούσαν και οι απλοί ευρωπαίοι, ιάπωνες κλπ όταν οι βασιλείς τους έκαναν εγκλήματα αλλού. Ούτε συγκεκριμένα έθνη συνδέονται εγγενώς με τζιχαντ ή αλλα αρνητικά πράγματα. Αυτό λέγεται τσουβάλιασμα το οποίο είναι εξοργιστ��κά άδικο ειδικά όταν γίνεται με δόλο για συμφέροντα ή/και ιδεοληψίες, και αυτό ακριβώς καταγγέλω ότι γίνεται στους ευρωπαίους σήμερα, και αν δεν ξεκαθάρισα ικανοποιητικά ότι όσον αφορά τους μουσουλμάνους η σκληρή κριτική αφορά συγκεκριμένες περιόδους/ομάδες και το διάβασε κάποιος φιλειρηνικός μουσουλμάνος και πικράθηκε, φερω την ευθύνη και ζητώ συγνώμη. Και να ξέρουν οι πατριώτες Ελληνες Μουσουλμάνοι που στέκονται διπλα μας και απέναντι απ τους Τουρκους, οτι τους βλέπουμε, αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τις προσπάθειές τους, και για μας είναι αδέρφια μας. Οσον αφορά τα σκληρα λόγια για την Τουρκία, είναι για το πως χτίστηκε το κράτος όχι για τους απλούς πολίτες.

Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην προπαγάνδα ότι μόνο μία θρησκεία/μία ομάδα λαών είναι ένοχοι για ιμπεριαλισμό/ρατσισμό/φασισμό και ότι όλοι οι άλλοι είναι εγγενώς αθώοι, δεν έχουνε διαπράξει ποτέ εγκλήματα ούτε διαπράττουν τώρα και δεν μπορούν εκ φυσεως να διαπράξουν, και άρα μεταξύ πχ Ελλήνων/Τούρκων, Γάλλων/Αράβων της Αλγερίας κ’ Ισπανών/Αράβων του Μαρόκου αυτόματα θεωρούμε ένοχους τους Ευρωπαίους και αθώους τους Μουσουλμάνους, και χτιζουμε μια καινούργια πραγματικοτητα για να στηρίξει αυτό το ψέμα, και οταν προκύπτουν καινούργια γεγονότα δεν τα εντάσουμε στο αληθινό ιστορικο πλαίσιο αλλά στο ψευδές προπαγανδιστικό δημιούργημα με τις σαθρές και ρατσιστικές βάσεις και κρινουμε απο αυτά τα ψευδή “στοιχεία” την καινουργια κατάσταση.

Εξού και η λάσπη στην 1.  Ισπανία οταν δέχεται εισβολή στη Μελίγια ενώ, το ιστορικό πλαίσιο είναι οτι υπήρξε αραβική αποικία για αιώνες και ΔΕΝ θέλει να ξαναγίνει + αυτό εδώ: https://slpress.gr/ethnika/poion-antegrapse-o-erntogan-me-tin-epithesi-ston-evro-to-2020/ η εισβολή στον έβρο είναι ξεπατικωμα από Μαροκινή τακτική, το κάνανε και πριν στους Ισπανούς και πέτυχε- ΜΜΕ και πολιτικοί το δείχνουν σαν σφαγή αθώων ψυχών. 2. Γαλλία οπου το ιστορικό πλαίσιο είναι αυτά που έγραψα στο άλλο μην, όταν εκαναν οι Αφροασιάτες συμμοριτοπόλεμο πρόσφατα, ΜΜΕ και πολιτικοί κατηγορούν τους ιθαγενείς και θεωρούν αυτόματα αθώους τους Αφροασιάτες, κυριως Αλγερινούς που εισβάλουν ακάλεστοι και μισούν την Γαλλία, και πάνω σε αυτό χτίζουν την καινούργια πραγματικότητα. 3. Ελλάδα την οποία κατηγορούν για το “μεταναστευτικό”, στην οποία η Τουρκία (που τη θεωρούν αυτοματως “αθώα” ενώ στο ιστορικο πλαίσιο γενοκτόνησε τους Ελληνες) κάνει υβριδικό πόλεμο σε αερα θάλασσα και στεριά, και στέλνει αγνώστων καταγωγής και προθέσεων μουσουλμάνους που δηλώνουν φτωχοί κατατρεγμένοι αλλά πλήρωσαν από 2000-5000$ (για είσοδο σε Ελλάδα) μέχρι 14000$ (για σουηδία/αγγλία) για να ερθουν παρανόμως με σαπιοκάραβα αντί να ρθουν νομίμως και ασφαλώς με πλοία της γραμμής (έχουμε και Σμυρνη/Θεσ/νίκη ελεος) Κάθε φορά που πνίγονται σκεφτομαι πόσα επιβατηγά πλοία πέρασαν εκείνη την μέρα στην Ελλάδα/Κύπρο ή πόσα λεωφορεία ήρθαν Θράκη τα οποία διάλεξαν να αγνοήσουν (δεν έχω την ενέργεια να κάνω χάρτες για αυτό ρε γμτ).  Τα σύνορα δεν είναι κλειστά, είναι ελεγχόμενα και με τα νόμιμα χαρτιά όποιος θελει έρχεται, και οι εισβολείς επιλέγουν τον παράνομο τρόπο, και μαζί με τουρκους/μκο/δυτικους ηγέτες φέρουν την ευθύνη για πνιγμούς. Αν δεν ελεγχεις τα σύνορά σου, νομοτελειακά αφήνεις να μπουν μαφιόζοι, τζιχαντιστες, εκπορνευτές, ναρκέμπορες, δουλέμποροι και τοσοι άλλοι εγκληματίες. ετσι καταντήσαμε να χουμε παράρτημα της αλβανικής μαφίας, που εκτελεί κόσμο μερα μεσημερι σε καφετέριες. Οσον αφορά την Κύπρο *τραβάς τα μαλλιά σου* η εισβολή και κατοχή γίνεται δικοινοτικό προβλημα και ιθαγενείς κ εποικοι εξισώνονται, οι εισβολείς 98% των οποίων έρχονται απ τα κατεχόμενα βαφτίζονται προσφυγες κ επιβραβεύονται με επιδόματα, ενώ απελαύνουν πραγματικο προσφυγα (τον Κουρδο Αγιάς(;) ) στην Γερμανία επειδή το ζήτησε η Τουρκία.

Σημειωτέον ακόμα μου καίει εγκεφαλικά κύτταρα το “jungle of chios” της αμεμπτου ηθικής ΜΚΜπιζνας https://twitter.com/ABoatReport/status/1562047030792491008 

-Για τον ΟΗΕ, ο ορισμός του “ιθαγενούς λαού” (και των πατρογονικών εστιών του) δεν είναι αυτός που εννοούμε οι αυτόχθονες λαοί ανά τον κόσμο, αλλά “ομάδα με διακριτή εθνική/θρησκευτική ταυτότητα μεσα σε κράτος άλλου λαού, συνήθως ιμπεριαλιστικού που κατέχει τα εδάφη του. βασική προϋποθεση για να είσαι ιθαγενής είναι να μην έχεις δικό σου κράτος αλλά να είσαι μειονότητα στο κράτος άλλου” πχ Cherokee στις ΗΠΑ. Οι Ελληνες δηλ δεν είμαστε ιθαγενείς αφού χτίσαμε κράτος, ούτε η 3000 ετών μειονότητές μας στην τουρκία ή στην Ουκρανία είναι, αλλά ούτε οι Ουκρανοί ή άλλοι Ευρωπαίοι είναι ιθαγενείς στις πατρογονικές εστίες τους παρά μόνο πχ οι Sáami που κατέχουν την πατρίδα τους Νορβηγοι Σουηδοί Φινλανδοί και Ρώσοι. Βλέπεις τι πλαίσιο χτίσανε; και όλες οι πολιτικές και δράσεις τους βασίζονται σε αυτό το ψέμα. Να μην απορούμε οταν βλέπουμε την εμμονή ΟΗΕδων με “τα ονειρα των (ηθελημένα) μεταναστών (που παρατούν την πατρίδα τους) που ψαχνουν καλυτερη ζωη” (στις πατριδες άλλων, και δίχως να θέλουν να ενσωματωθούν, χτιζοντας κρατος εν κράτει) και την πλήρη απαξίωση των ιθαγενών που παλεύουν να μείνουν στην πατρίδα τους και να διατηρήσουν τον πολιτισμό τους, όπως και την αδιανόητη συμψήφηση των εντελώς αντίθετων όρων πρόσφυγας + μετανάστης, δίνοντας στο ένα τις ιδιοτητες του άλλου (δηλ ο πρόσφυγας ( που κλαίει την πατριδα του) ΘΕΛΕΙ να μεινει για πάντα αλλού “στην δευτερη πατρίδα” κι οχι να γυρίσει το συντομότερο δυνατον οταν είναι ασφαλές, ενώ ο μετανάστης (απο επιλογη) ειναι αυτοματα κατατρεγμένος και δικαιούται άσυλο, άρα ειναι 2 οροι για το ιδιο πράγμα. Δες εδώ https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/gunaikes-entopizoun-simeia-sto-kentro-tis-athinas-opou-tha-mporousan-na-biosoun-sexoualiki-parenoxlisi-eikones/ την επιλεγμένη επιδοτούμενη “δράση” που μιλά για “ εκτοπισμένους και ανιθαγενείς πληθυσμούς και των κοινοτήτων υποδοχής τους” αυτο ειμαστε οι ιθαγενείς: κοινότητες υποδοχής μεταναστών και τπτ άλλο. με “τοπικές διοικήσεις” και οχι κρατικές κυβερνήσεις, που έλεγε το οπενμπορντάκικο κομμα “βολτ ελλάδας” στο twitter πριν το κράξουνε.

Και αφού έγραψα πάλι κείμενο-τερας(τιο) να σε γλυκάνω με κάτι όμορφο: Σαρακοστή στην Ιερά Μονή Ορους Σινά (+ αδελφική φιλία αιώνων μεταξύ Ελληνορθόδοξων μοναχών και Βεδουΐνων Μουσουλμάνων)

https://www.gastronomos.gr/topikes-kouzines/sarakosti-stin-iera-moni-oroys-sina-mia-koyzina-taxidi-stoys-aiones/191770/ “

ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Re: Χαίρομαι που αποσαφήνισες την τοποθέτησή σου! Δυστυχώς λες σκληρές αλήθειες, και πρέπει να στο πω, με τρόπο που είναι too much, ιδίως για το περιβάλλον του tumblr, αλλά πιστεύω αν κάποιος διαβάσει τα λόγια σου με προσοχή θα δει ότι απλώς περιγράφεις ιστορικά γεγονότα. 

Δεν έχω να προσθέσω κάτι ιδιαίτερο απλά να σχολιάσω μόνο ότι διαβάζοντας για την Πράσινη ��ορεία, τα Ηνωμένα Έθνη λέει καταδίκασαν το Μαρόκο για αυτήν τους την τακτική. Από την άλλη, είναι και το γεγονός ότι η Ισπανία έφευγε σταδιακά από εκείνα τα μέρη ως πρώην αποικιοκράτις που σημαίνει ότι το όλο γεγονός ίσως ήταν πιο γκρίζο από την τακτική του Ερντογάν εναντίον των νομίμων συνόρων της Ελλάδας που ήταν ξεκάθαρα υβριδικός πόλεμος. Από πολλές απόψεις πιο ανήθικος ίσως από αυτόν των Μαροκινών αφού α) ο άμαχος πληθυσμός ήταν όλοι άσχετοι μετανάστες, ούτε καν Τούρκοι της ανατολικής Θράκης ας πούμε, β) ο Τουρκικός στρατός εξόπλισε μετανάστες άμαχους και του έβαλε να παραβγούν με τον Ελληνικό στρατό ενώ αυτός έστεκε πίσω, γ) η Τουρκία εξαπάτησε τους μετανάστες στέλνοντας τους μηνύματα ότι η Ελλάδα άνοιξε τα σύνορα!!! Ήταν ξεκάθαρα μη συμβατική εισβολή με την οποία επιχειρούσαν να ελέγξουν τα αντανακλαστικά της Ελλάδας και να εκβιάσουν την Ευρώπη, διατεθειμένοι να εξαπατήσουν και να θυσιάσουν χιλιάδες ανθρώπων στην πορεία. Είναι φοβερό πως για αυτό δεν άνοιξε μύτη. Δε νομίζω να υπέστη η Τουρκία καμιά κύρωση. Και μετά από κανένα δίμηνο το όλο θέμα είχε ξεχαστεί, όχι μόνο παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα!!! Είναι πραγματικά κουλό. Και σίγουρα κάποια από όσα κατηγορείται η Ελλάδα έχουν βάση στο μεταναστευτικό (π.χ βία, άθλιες συνθήκες στα κέντρα) αλλά το ότι είναι η Τουρκία που κάνει κυρίως την καμπάνια δυσφήμισης είναι για γέλια και για κλάματα. 

Αυτήν την απορία με τα υπέρογκα κόστη της παράνομης μετανάστευσης την έχω κι εγώ. Αλλά νομίζω δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά τόσο, πέρα από την εξαπάτηση από διακινητές, οι χώρες - προορισμοί κάνουν δύσκολη την νόμιμη είσοδο, ζητώντας χαρτιά για τα οποία κάποιοι ίσως χρειάζονταν να περάσουν χίλια κύματα τόσο από τη δική τους γραφειοκρατία όσο και από αυτή της χώρας προορισμού. Πρέπει να προσκομίζουν χαρτιά τύπου ότι έχουν ικανή ταξιδιωτική ασφάλιση, ότι έχουν σταθερό εισόδημα, ότι έχουν ήδη κάνει συμβόλαια εργασίας στην χώρα προορισμού και άλλα τέτοια που μπορεί να είναι πολύ δύσκολα για τους μικρομεσαίους φτωχών ασιατικών ή αφρικανικών χωρών. Μπορεί δηλαδή αυτοί να έχουν και να δίνουν την περιουσία τους στους διακινητές, αλλά ουσιαστικά από εκεί και έπειτα (νομίζουν ότι) ξεμπερδεύουν χωρίς την χαρτούρα που μπορεί να θέλει μήνες ή χρόνια, ή που μπορεί εξ ορισμού να μην μπορούν να προσκομίσουν. Έπειτα σίγουρα η πλειονότητα είναι οικονομικοί μετανάστες, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι εντελώς άποροι. Μπορεί απλά να σημαίνει ότι δε βλέπουν μακροπρόθεσμο μέλλον στην χώρα τους. Κάτι τέτοιο μπορείς να πεις και για το brain drain των Ελλήνων μεταναστών - οι περισσότεροι δεν είναι άποροι του τύπου “κυριολεκτικά δεν έχω να φάω” αλλά φεύγουν για μακροπρόθεσμα καλύτερες αποδοχές και συνθήκες εργασίας. Είναι το ίδιο πράγμα περίπου με την διαφορά ότι ως μέλος της ΕΕ, οι πολίτες της Ελλάδας δεν έχουν κανέναν λόγο να δελεαστούν από την παράνομη μετανάστευση. Αλλά σε εκείνες τις χώρες υπάρχει και τεράστια επιρροή και εκμετάλλευση από τους διακινητές ούτως ή άλλως. 

Και η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι υπερβάλλεις για τον ορισμό του ιθαγενούς από τον ΟΗΕ αλλά είχες δίκιο λολ

Ο ΟΗΕ αναφέρεται αποκλειστικά σε μειονοτικούς ιθαγενείς, δεν φαίνεται να εξετάζει καμία άλλη περίπτωση.

Τέλος πάντων, το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική. Γνώμη μου είναι ότι η ρίζα αυτής της πολιτικής ήταν σωστή αρχικά αλλά όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους, χάνεται πλέον η ισορροπία. Δηλαδή προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους ευάλωτους εναντίον των ισχυρών εκμεταλλευτών αλλά έχουν αρχίσει να χάνουν τον έλεγχο του τρόπου εφαρμογής της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να δράττονται των ευκαιριών ψευδώς ευάλωτοι ή να πλήττονται οι ανίσχυροι που τσουβαλιάζονται με τους κακούς ισχυρούς. Και εν τέλει νομίζω πάλι οι πλούσιοι λευκοί βγαίνουν κερδισμένοι. Πχ το λευκό πλούσιο Χόλιγουντ κερδίζει δίνοντας την ψευδαίσθηση σε Αφροαμερικανούς πολίτες ότι αναγνωρίζει το στίγμα τους στην παγκόσμια ιστορία και προστατεύει τα δικαιώματά τους παρουσιάζοντας ευρωπαικές ιστορικές προσωπικότητες ως αφρικανικές (ενώ παράλληλα δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για την πραγματική και ενδιαφέρουσα ιστορία της Αφρικής). Ξέρουν ότι κάποιοι πολίτες έχουν ανάγκη μια τέτοια δικαίωση (και την έχουν τόσο ανάγκη που αρκετοί αρκούνται και στην ανιστόρητη δικαίωση) και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για αυτήν και το εκμεταλλεύονται. Για το πρόσκαιρο οικονομικό κέρδος και το καλό ίματζ η Δύση αποσταθεροποιεί την ισορροπία, όπως είπα, με ταχύτητα που δεν είναι βιώσιμη. Οπότε πιστεύω εν καιρώ κάτι θα γίνει 100%, ας ελπίσουμε ό,τι γίνει να είναι σύντομο και όσο πιο ειρηνικό γίνεται τόσο για την Δύση όσο και την Ανατολή. 

Αλλά ας τα ξεχάσουμε αυτά τα καταθλιπτικά και θέλω να απέχω λίγο από πολιτικά /ιδεολογικά ποστ και όλο δέχομαι βομβαρδισμούς χαχαχαχ όχι μόνο από σένα δηλαδή

Το άρθρο του Γαστρονόμου ήταν όντως ανακούφιση :D

Φοβερό άρθρο και φωτογραφικό υλικό!

https://www.gastronomos.gr/topikes-kouzines/sarakosti-stin-iera-moni-oroys-sina-mia-koyzina-taxidi-stoys-aiones/191770/

[marias-wonderland]

αγαπημένο μου πόσσουμ. κυριολεκτικά είχα κλείσει το λάπτοπ αλλά είχα ξεχάσει να σου στείλω, οπότε, 4 τα ξημερώματα, σου στέλνω. δεν μιλήσαμε πολύ σήμερα, και μου έλειψες λιγάκι. έκανα μεγάλη σαβούρα σήμερα πολύ μεγάλη και πραγματικά νιώθω ότι θα με σκοτώσεις στον ύπνο μου. παρ'όλα αυτά, χάρηκα όπως το μόνο όταν είδα το γατάκι σου! βελτιώνεσαι γρήγορα και σταθερά, και αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις! αυτό έχει σημασία! είμαι πολύ περήφανος για σένα.

ελπίζω να σε χαροποιούν οι "επιστολές" μου αυτές, τις εμπνεύστηκα από αυτές που είχες γράψει εσύ, και χαίρομαι πολύ να τις γράφω!!!

Sing me a song, you're a singer

Do me a wrong, you're a bringer of evil

The devil is never a maker

The less that you give, you're a taker

So it's on and on and on, it's Heaven and Hell Oh well

Ξυπνησα στις 5 το πρωι και δεν μπορω να ξαναπεσω...

Τουλάχιστον ξυπναω και ξερω πως θα λαβω τις ερωτικες επιστολες ενος ανθρώπου που εμπνευστηκε απο εναν φανταστικό κανιβαλο δολοφονο ( everything seems normal to me).

Α μπα, δεν σκοτωνω κοσμο στον υπνο του, που ειναι η χαρά να τους ακουσεις να παρακαλουν για τη ζωη τους;;;

Φαε και λιγη σαβουρα μωρε, μια ζωη την εχουμε...

Επισης μη λες οτι χαίρεσαι με το να βλεπ��ις το "γατάκι" μου... ακουγεται καπως xD πες πως χαρηκες οταν ειδες την κεντητή δημιουργία μου!

The lover of life's not a sinner The ending is just a beginner The closer you get to the meaning The sooner you'll know that you're dreaming So it's on and on and on, oh, it's on and on and on It goes on and on and on, Heaven and Hell

(Οι 4 πρωτες γραμμες ειναι απο τις πιο όμορφες γραμμες που εχω ακουσει σε τραγούδι)

[lina-ntalagianni]

Φιλοζωία

«Tο μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα», είχε πει κάποτε ο Mahatma Gandhi, ο Ινδός πολιτικός, στοχαστής και ακτιβιστής. Κι αν κρίνουμε από τον τρόπο που η ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες αντιμετωπίζει το μείζον ζήτημα του ραγδαία αυξανόμενου αδέσποτου πληθυσμού, τότε βρίσκει κατά μία έννοια εξήγηση το γιατί εκφυλιζόμαστε όλο και περισσότερο καθημερινά.

Για τους περισσότερους, ο όρος "φιλοζωία" παραπέμπει σε μια καλοκάγαθη και κάπως ιδιότροπη στάση ζωής. Παρουσιάζεται ως η υπέρμετρη συναισθηματική προσκόλ��ηση στα ζώα, συνήθως στα ζώα συντροφιάς, στα γατάκια και στα σκυλάκια. Η Πολιτική Φιλοζωία βρίσκεται πέραν αυτής της καλοπροαίρετης συμπεριφοράς.

Η προστασία των ζώων, η ευημερία τους και η απελευθέρωσή τους από τον ανθρώπινο ζυγό θα κρίνουν εντέλει εάν θα έχουμε πόλεμο ή ειρήνη, δημοκρατία ή αυταρχισμό, ευημερία ή φτώχεια.

Αυτός ο ισχυρισμός μοιάζει σίγουρα υπερβολικός. Δεν πατάει σε καμία εμπειρία μας. Δεν αποδεχόμαστε εύκολα πως η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα είναι σημαντική για την πολιτική. Συνηθίσαμε τα ζώα στο περιθώριο, σαν χνουδωτά αποκούμπια, σάκους πρώτων υλών και αξιοθέατα. Αυτός ίσως να είναι ο κόσμος που κληρονομήσαμε. Αλλά δεν είναι εκείνος που θα παραδώσουμε. 

 Υποχρεωτική για κάθε Δήμο η δημιουργία Δημοτικών κτηνιατρείων για τις στειρώσεις όλων των αδέσποτων του κάθε Δήμου αλλά και δεσποζόμενων των κατηγοριών ,που αναφέρει ο σημερινός νόμος, με ένα τουλάχιστον δημοτικό κτηνίατρο ανάλογα με την έκταση του Δήμου και του αριθμού του αδέσποτου πληθυσμούν, με χώρους ανάνηψης, περίθαλψης και επιπλέον χώρους προσωρινής φιλοξενίας ( έως 40 ) κάποιων ιδιαίτερων περιπτώσεων αδέσποτων ζώων, όπου τα ζώα θα στειρώνονται συνέχεια, με σύστημα και καθημερινά.

Την ίδρυση Σώματος Αστυνομίας Ζώων σε όλη την επικράτεια , ώστε η όποια νομοθεσία για τα ζώα να τηρείται και να ελέγχονται για την εφαρμογή της οι πάντες , πράγμα που σήμερα δεν γίνεται φυσικά .

Οι κατηγορίες , κυνηγοί, κτηνοτρόφοι, παράνομοι εκτροφείς και κτηνίατροι ,που συμβάλλουν ιδιαίτερα και καταλυτικά στη συνεχή ροή αδέσποτων θα πρέπει με συγκεκριμένα μέτρα, να σταματήσουν να «γεννούν « αδέσποτα .

Μέτρα αποφασιστικά και αποτελεσματικά κατά τη μάστιγας της παράνομης εισαγωγής και εκτροφής εκατοντάδων χιλιάδων ζώων συντροφιάς

Υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία και η ενημέρωση.

Γενναίες χρηματοδοτήσεις των Δήμων στη βάση των πραγματικών αναγκών τους και όχι ψίχουλα για νάχουν να λένε οι αρμόδιοι υπουργοί και προσλήψεις κατάλληλου προσωπικού.

Χωρίς αυτά τα σημεία ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί , όσο ακολουθούνται οι ίδιες αποτυχ��μένες πολιτικές δεκαετίες τώρα .

Είναι τεράστια ανάγκη να αντιληφθούν τα πολιτικά κόμματα, ειδικά αυτά που πρεσβεύουν την Αριστερά, ειδικά αυτά που μιλούν για οικολογία, ότι το φιλοζωικό κίνημα μπορεί και πρέπει να εκπροσωπηθεί από αυτά. Η φιλοζωία πρέπει να αποκτήσει πολιτικό πρόσημο, όχι ως σφραγίδα προσεταιρισμού, αλλά ως ταυτοτικό στοιχείο.

Κάθε μέλος, κάθε στέλεχος, πρέπει να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά του στην πραγματικότητα.

- Να συμμετάσχει στις φιλοζωικές οργανώσεις της κάθε περιοχής.

- Να συμμετάσχει σε συναντήσεις, ει δυνατόν.

- Να αφουγκραστεί, να ακούσει, να μελετήσει τις ανάγκες του χώρου και τα προβλήματα που προσπαθεί να επιλύσει.

- Να κοιτάξει τη νομοθεσία και να εντοπίσει τα φοβερά ελλείμματα.

- Να καταθέσει προτάσεις, έχοντας συζητήσει, έχοντας ακούσει, έχοντας δει.

 Ο φιλοζωικός χώρος πρέπει να βρει τη φωνή και το βήμα λόγου που του αξίζει. Και δεν πρέπει με τίποτα να αφεθεί μελλοντικά βορά σε ένα επικίνδυνο φασιστικό μόρφωμα, που θα τον εκμεταλλευτεί και θα τον χρησιμοποιήσει ως φερετζέ της μισανθρωπιάς του.

 Οι εισαγγελείς Πρωτοδικών θα πρέπει να ακολουθούν την αυτόφωρη διαδικασία, εφόσον συντρέχουν οι όροι, όταν διαπιστώνονται παραβάσεις, ειδικά περιπτώσεις βασανισμού, κακοποίησης, κακής και βάναυσης μεταχείρισης οποιουδήποτε είδους ζώου, καθώς και οποιαδήποτε πράξη βίας κατ’ αυτού, ιδίως δηλητηρίαση, κρέμασμα, πνιγμός, κάψιμο, σύνθλιψη και ακρωτηριασμός.

Να επιστήσετε την προσοχή στις αρμόδιες υπηρεσίες των δήμων της περιφέρειάς σας για την τήρηση των υποχρεώσεών τους, για την περισυλλογή και διαχείριση αδέσποτων ζώων συντροφιάς, όπως αυτές ειδικότερα ορίζονται στο άρθρο 9 του ως άνω νόμου.

, να αφαιρείται προσωρινά ή οριστικά το ζώο συντροφιάς ή ζώο άλλης κατηγορίας από την κατοχή του και το ζώο να παραδίνεται στο καταφύγιο αδέσποτων ζώων του αρμόδιου δήμου ή σε ενδιαφερόμενη φιλοζωική εταιρεία ή σωματείο. Αν, δε, η μεταχείριση του ζώου είναι ιδιαίτερα σκληρή και βάναυση και προκάλεσε ιδιαίτερο πόνο ή φόβο στο ζώο, την οριστική αφαίρεση και να απαγορεύετε την απόκτηση άλλου ζώου από τον παραβάτη.

Επισημαίνεται, δε, η σημασία και η σοβαρότητα των ως άνω θεμάτων που αφορούν στην προστασία των ζώων και η ιδιαίτερη επιμέλεια των αρμοδίων αρχών, για την αποτροπή περιπτώσεων κακοποίησης και βασανισμού ζώων, δεδομένου ότι συνδέεται η εκδήλωση αυτών των φαινομένων άμεσα και με τη γενικότερη εκδήλωση εγκληματικότητας, αφού η σχέση κακοποίησης ζώων ειδικά με την παιδική κακοποίηση και όχι μόνο, είναι γνωστή και τεκμηριωμένη, από αρκετά χρόνια.

Ειδικά στις ΗΠΑ τα εγκλήματα κατά των ζώων διερευνούνται με μεγάλη προσοχή και χρησιμοποιούνται ως εργαλείο ανίχνευσης κακοποίησης παιδιών και άλλων ευάλωτων ατόμων.

 «Να αγαπάτε τα ζώα. Ο Θεός τους έδωσε λίγη νοημοσύνη κι ασυννέφιαστη χαρά. Μην την καταστρέφετε, λοιπόν, μην τα βασανίζετε, μην αφαιρείτε τη χαρά τους, μην πάτε ενάντια στη σκέψη του Θεού. Ανθρωπε, μην επαίρεσαι αντίκρυ στα ζώα: αυτά είναι αναμάρτητα, μα εσύ, με όλο σου το μεγαλείο, ρυπαίνεις τη Γη με την εμφάνισή σου κι αφήνεις τα σαπρά σου ίχνη».

- Φ. Ντοστογέφσκι, Αδερφοί Καραμαζόφ.

[justforbooks]

Κώστας Γεωργουσόπουλος

Κριτικός θεάτρου, φιλόλογος, μεταφραστής. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής του όπως την αφηγήθηκε στη LifO

Γεννήθηκα στη Λαμία. Η καταγωγή μου είναι από το ευρύτερο ρουμελιώτικο γεωγραφικό φάσμα: η μητέρα μου ήταν από την Αταλάντη, ο παππούς από τον Δομοκό, ο προπάππους από την Υπάτη. Ο πατέρας μου, Χρήστος, ήταν φιλόλογος. Είχε πάει εξορία τα χρόνια του Εμφυλίου και στη συνέχεια, για να μας συντηρήσει, παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα κρυπτόμενος στην Αθήνα. Επανήλθε στο σχολείο με τα μέτρα επιεικείας του Πλαστήρα κι έγινε το 1951 γυμνασιάρχης στην Καλαμπάκα. Εμείς, η μάνα μου και τα δυο μου αδέλφια (ο ένας είναι αρχιτέκτων και ο άλλος φυσικός), μείναμε στη Λαμία, όπου και τελείωσα το γυμνάσιο. Περάσαμε πολύ δύσκολα τα χρόνια του Εμφυλίου. Το σχολείο μου το είχαν επιτάξει και είχαν μετατρέψει σε τάξη το οστεοφυλάκιο. Όταν πρωτοπήγα και είδα το μακάβριο θέαμα, είπα της μάνας μου ότι σχολείο δεν ξαναπάω. Και τότε με πήρε και με πήγε στο μοναδικό ιδιωτικό που είχε η Λαμία (μόνο δημοτικό), τη Σχολή Παπαρούπα.

✔ Ο Θανάσης Παπαρούπας μου έμαθε τα γράμματα, όσα ξέρω ακόμα. Έμπαινε στην τάξη το πρωί, εν μέσω Εμφυλίου, άνοιγε τα «Νέα» και μας ��λεγε: «Για να δούμε τι γράφει σήμερα ο Ψαθάς» ή «για να δούμε τι γράφει ο Παλαιολόγος». Με χρονογράφημα ξεκίναγε η μέρα μας. Αυτός ο μέγας δάσκαλος, της γλώσσας πάνω απ' όλα, στην Έκτη Δημοτικού μας είπε: «Όποιοι θέλετε το Σάββατο (που τελειώναμε στις 12 το μεσημέρι), μετά το φαγητό, στις 3 μ.μ., να έρχεστε στο σχολείο με την πένα, το μελανοδοχείο και το στυπόχαρτο. Στην Α2 θα έχω αφήσει κόλλες πάνω στην έδρα και θα σας έχω γράψει στον πίνακα 10 θέματα, να διαλέξετε και να γράψετε όποιο θέλετε». Ε, σας πληροφορώ ότι από τους 60 μαθητές, οι 55 πηγαίναμε. Ο δε Παπαρούπας, απ' όλον αυτό τον όγκο κειμένων που συγκεντρώθηκαν από τον Οκτώβρη μέχρι το Πάσχα, επέλεξε 100 κι όταν το καλοκαίρι πήγαμε να πάρουμε τα χαρτιά μας, μας τα έδωσε σε τόμο τυπωμένο στον Πεχλιβανίδη στην Αθήνα (εκδότη τότε των Κλασικών Εικονογραφημένων)! Σ' εκείνη τη συλλογή, που είχε τίτλο Τ' Αγρολούλουδα, εγώ είχα τη μερίδα του λέοντος: από τις 100 εκθέσεις, οι 12 ήταν δικές μου. Με τέτοιους ανθρώπους μεγάλωσα και σ' αυτούς οφείλω τα πάντα.

✔ Βρήκα μια μεγάλη βιβλιοθήκη, φιλολογική και μαρξιστική, από τον πατέρα μου – αυτή ήταν η μεγάλη μου περιουσία. Ήταν σπουδαίος φιλόλογος, και δεν το λέω εγώ, το λένε οι μαθητές του. Τουλάχιστον 18 έγιναν στην πορεία καθηγητές στο πανεπιστήμιο. Να σκεφτείς ότι στην κηδεία του αιφνιδιαστικά ζήτησε να πάρει τον λόγο ο τότε πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Τώρα πια έχω κρατήσει μόνο τα απαραίτητα βιβλία. Τη βιβλιοθήκη μου, 9.000 βιβλία, τη δώρισα στην Αταλάντη, τον τόπο της μάνας μου. Δεν μπαίνω καν στο Ίντερνετ – και εξακολουθώ να γράφω στο χέρι.

✔ Η υποβάθμιση της διδασκαλίας και της μελέτης της γλώσσας είναι σαφής και το κακό συνεχίζεται με την πρόταση Φίλη, να μειωθούν οι ώρες διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στο γυμνάσιο και τα Αρχαία Ελληνικά στο γυμνάσιο να μην περιλαμβάνονται στα μαθήματα που εξετάζονται τον Ιούνιο. Θα σας πω το εξής: συνάδελφος, επί 20ετία εκπαιδευτικός σε ιδιωτικό σχολείο υψηλής στάθμης, έρχεται ένα πρωί, λίγα χρόνια πριν, και μου λέει: «Τι ωραίος συγγραφέας αυτός ο Βιζυηνός!». Δεν τον ήξερε, τον έμαθε από την παράσταση της Κοκκίνου που είχε δει την προηγουμένη. Και δίδασκε στη Γ' Λυκείου! Στη συνάντηση της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων πριν από λίγες μέρες στη Στοά του Βιβλίου, όπου συζητήσαμε τις καταστροφικές συνέπειες της απόφασης Φίλη, αυτό είπα: το πρόβλημά μας είναι οι δάσκαλοι, ο τρόπος που ετοιμάζονται για τον ρόλο τους οι καθηγητές από το πανεπιστήμιο και, φυσικά, ο τρόπος που διορίζονται στη συνέχεια στα σχολεία. Δεν είναι δυνατόν να δίνει η Φιλοσοφική Σχολή επτά-οκτώ πτυχία ειδικότητας κι αυτός που έχει σπουδάσει Φιλοσοφία ή Ψυχολογία να διορίζεται στο γυμνάσιο ως ικανός να διδάξει στα παιδιά Όμηρο, Θουκυδίδη, Πλούταρχο και αρχαία τραγωδία! Αφήστε που έλεγχος του διδακτικού προσωπικού μέσα στην τάξη έχει να γίνει από το 1981. Οι άλλοτε επιθεωρητές έγιναν σύμβουλοι. Προς τιμήν του ο Απόστολος Κακλαμάνης, όταν ήταν υπουργός Παιδείας, έκανε συμβούλους τους σημαντικότερους φιλολόγους, από τον Κούσουλα έως τον Μηλιώνη. Κι όμως, κανείς απ' αυτούς δεν τολμούσε να μπει μέσα σε τάξη. Ήταν ανεπιθύμητοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που κυβερνάνε σήμερα, ανεξαρτήτως κόμματος, αυτού του εκπαιδευτικού πολιτισμού είναι προϊόντα, γι' αυτό και αποφασίζουν μ' αυτό τον τρόπο για την εκπαίδευση και τη διδασκαλία της Ελληνικής.

✔ Το πρόβλημα της σημερινής παιδείας δεν είναι τα παιδιά και η σύγχρονη κουλτούρα, γιατί η εμπειρία μου μού λέει ότι, αν τους δώσεις τα σωστά ερεθίσματα, θα ανταποκριθούν με ανοιχτά μάτια και αυτιά. Μπορεί να είναι ταλέντο το δασκαλίκι, αλλά εγώ κρατώ αυτό που έλεγε ο πατέρας μου: ο δάσκαλος, πρώτον, πρέπει να ξέρει. Δεύτερον, να ξέρει και, τρίτον, να ξέρει.

✔ Η γλώσσα είναι η στέγη του ανθρώπου, λέει ο Χάιντεγκερ. Εμείς σήμερα επιτρέπουμε να χάνουν οι νέες γενιές τη γλώσσα τους. Αλλά σε μια εποχή που η λέξη «πατρίδα» είναι απεχθής σε πολλούς, που ντρέπεται κανείς να πει ότι είναι πατριώτης, γιατί αυτό θεωρείται συνώνυμο του «εθνικιστής», τι περιμένεις; Η λέξη «πατρίδα», όμως, τι σημαίνει; Η γη του πατέρα μου, εκεί όπου ο πατέρας μου γεννήθηκε, δούλεψε, θάφτηκε. Η πατρίς γαία, ένα επίθετο που έγινε ουσιαστικό κατά παράλειψη του γαία.

✔ Είναι δυνατόν από το 1990 και μέσα στα επόμενα χρόνια να ιδρυθούν πέντε θεατρολογικές σχολές; Να δημιουργούμε πανεπιστημιακές σχολές που βγάζουν ανέργους; Και μάλιστα μ' ένα σύστημα που επιτρέπει να σπουδάζουν οι νέοι σε σχολές που δεν είναι η πρώτη, έστω η δεύτερη, επιλογή τους; Όταν δίδασκα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (διορίστηκα με τον Πλωρίτη, τιμής ένεκεν), έπαθα νίλα από τα ορθογραφικά λάθη των γραπτών που έρχονταν στα χέρια μου. Υπάρχουν κάποια, λίγα παιδιά που σπουδάζουν Θεατρολογία επειδή αγαπούν το αντικείμενο, αλλά η πλειονότητα δεν έχει καμία σχέση. Το 2010 εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο, όταν σε μια εξέταση 10 παιδιών, στο μάθημα της Δεοντολογίας της Κριτικής, διαπίστωσα ότι από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Ιούνιο δεν είχαν δει ούτε μία παράσταση!   ✔ Όταν σπούδαζα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο μεγάλος αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος κάλεσε τον Ροντήρη να δουλέψει με τους φοιτητές μια αρχαία τραγωδία – αν τα καταφέρναμε, θα μας έδινε για την παράσταση κατ' εξαίρεση το θέατρο του Διονύσου, γιατί ήταν τότε και διευθυντής Αρχαιοτήτων του υπουργείου Πολιτισμού. Η παράσταση δεν έγινε ποτέ γιατί ήρθε το Πάσχα, οι περισσότεροι ήθελαν να πάνε στα χωριά τους κι ο Ροντήρης να συνεχίσουμε τις πρόβες, οπότε το σχέδιο κατέρρευσε. Εγώ είχα γοητευτεί ήδη από την προσωπικότητά του και του είπα ότι ήθελα να μαθητεύσω μαζί του. Έτσι, όταν ήμουν στο τρίτο έτος του πανεπιστημίου, τον ακολούθησα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Εξαρχής, βέβαια, είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ήμουν βοηθός του σ' όλη τη διάρκεια της μεγάλης περιοδείας του θεάτρου του, του Πειραϊκού Θεάτρου, στην Ευρώπη και στην Αμερική. Έμαθα το θέατρο από μέσα και μάλιστα από έναν δάσκαλο βασανιστικό, τελειοθήρα και άτεγκτο! Θυμάμαι, μια φορά στη σχολή λιποθύμησα όταν μου ζήτησε να πω επτά στίχους χωρίς ανάσα. Μου έριξε νερό, και όταν συνήλθα μου λέει: «Πάλι»! Αλλά ήταν το ίδιο αυστηρός και με τον εαυτό του. Στην επιτροπή του υπουργείου που με εξέτασε στις πτυχιακές ήταν ο Κατσέλης, ο Μυράτ, η Κατερίνα, ο Μουζενίδης και ο Καραντινός. Ο δε Μυράτ, που είχε σπουδάσει στη Γερμανία, όταν άκουσε από τον άλλο σπουδαίο δάσκαλό μου, τον Γιάννη Σιδέρη, ότι είμαι και φιλόλογος, άρχισε να με ρωτάει λατινικά. Πήρα το πτυχίο μου με άριστα.

✔ Ο Ροντήρης και ο Κουν ήταν δύο ανεπανάληπτοι δάσκαλοι. Είχαν δε αμοιβαίο, αν και ανεκδήλωτο σεβασμό. Ο ίδιος ο Κουν μου είπε κάποτε ότι θαύμαζε τον Ροντήρη – έβλεπε όλες τις παραστάσεις του στο Εθνικό. Ο Κουν ενέπνεε κυρίως με τις ατμόσφαιρες που δημιουργούσε, ο Ροντήρης ήταν δάσκαλος λόγου. Δούλευε εμμονικά τους κλασικούς, γιατί πίστευε ότι η κορυφαία μορφή της τέχνης ήταν το ποιητικό γεγονός και η αναβάθμιση των συναισθημάτων μέσα από την αυστηρή φόρμα. Και μεγάλος δάσκαλος ρυθμού. Αυτό δημιούργησε μια παρεξήγηση στη δραματική εκπαίδευση, γιατί τον τρόπο του δεν ήταν όλοι (οι μαθητές του) ικανοί να τον διδάξουν. Τα «ροντηράκια» έμεναν στον ρυθμό και η ρυθμομανία έγινε η κατασυκοφάντηση της μεθόδου Ροντήρη. Ο Ροντήρης ξεκινούσε από τον ρυθμό (που είναι η ουσία όχι μόνο της τέχνης αλλά της ζωής της ίδιας, του κυτταρικού συστήματος, γι' αυτό και η καρδιά παθαίνει αρρυθμία, που αν δεν την προσέξεις, πεθαίνεις) και έφτανε κάποια στιγμή στην ουσία της γλώσσας, στη μελωδία.   ✔ Το 1971 με ειδοποιούν ότι θέλει να με δει ο Δημάκος, διευθυντής τότε του «Βήματος». Για να καταλάβετε τι επιπέδου ήταν τότε οι διευθυντές των εφημερίδων, ο Ανδρέας Δημάκος ήταν ο πρώτος μεταφραστής του Έζρα Πάουντ στην Ελλάδα, το 1932! Να θυμηθώ τον Λέοντα Καραπαναγιώτη, τον Βάσο Βαρίκα, τον Αιμίλιο Χουρμούζιο ή τον Μπάμπη Κλάρα της «Βραδυνής»; Σήμερα, ανάμεσα στα άλλα, περισσεύουν οι αγράμματοι διευθυντές, οι αγράμματοι κριτικοί και οι αγράμματοι σκηνοθέτες. Μου είπαν ότι με είχε συστήσει ο Άγγελος Τερζάκης, ο οποίος για λόγους υγείας άφησε τη θέση. Είχαμε εμμέσως συνεργαστεί με τον Τερζάκη, όταν ο Δημήτρης Ροντήρης είχε ιδρύσει για δύο χρόνια δραματική σχολή (1968-1969) και διδάσκαμε και οι δύο θεωρητικά. Ξεκίνησα να γράφω κριτικές για παραστάσεις μ' ένα τεράστιο δίλημμα: πώς θα λειτουργούσα σε μια εφημερίδα με μεγάλη ιστορία και κυκλοφορία τότε 190.000 φύλλων; Από την οποία είχαν περάσει σπουδαία ονόματα, ο Πολίτης, ο Σπύρος Μελάς, ο Τερζάκης, ο Παπανούτσος (που έγραφε για τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, για τις οποίες δεν έγραφε ο Τερζάκης, όντας δραματολόγος του Εθνικού); Αναρωτιόμουν τόσο σε ποιους απευθύνομαι όσο και για το περιεχόμενο, τι δεν ξέρουν οι αναγνώστες και πρέπει να τους το πω, τι ξέρουν και δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Κατέληξα ότι έπρεπε να επικοινωνήσω και να έχω διάλογο με τον Μινωτή, την Παξινού, το Εθνικό, τον Κουν συν τους θιάσους του Μουσούρη και της Κατερίνας και το λεγόμενο λαϊκό θέατρο, τον Ηλιόπουλο, τον Φωτόπουλο, τον Σταυρίδη και τους άλλους.

✔ Η κριτική, έτσι όπως το βλέπω, είναι ένας είδος διαλόγου μέσα στην κοινωνία των ιδεών και των μορφών. Και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο ρόλος του κριτικού είναι να συμπληρώνει τα ελλείμματα παιδείας. Εγώ έμαθα διαβάζοντας τον Τερζάκη, τον Καραγάτση, τον Χουρμούζιο, την Ελένη Ουράνη (Άλκη Θρύλο) που έγραφε στη «Νέα Εστία», τους μεγάλους κριτικούς της εποχής μου. Την Ουράνη την ξεπέρασα σε μακροζωία: εκείνη έγραφε από το 1927 έως το 1971, αλλά κάθε 15 μέρες. Εγώ γράφω σχεδόν κάθε βδομάδα επί 45 χρόνια, που κάτι λέει, όχι μόνο για την αντοχή τη δική μου αλλά και για την ανταπόκριση των αναγνωστών.

✔ Έμεινα στο «Βήμα» ως κριτικός θεάτρου μέχρι που έκλεισε το καθημερινό φύλλο, το 1980. Παρέμεινα ως επιφυλλιδογράφος στο «Βήμα της Κυριακής» και ανέλαβα την κριτική θεάτρου στα «Νέα», όταν διευθυντής ήταν ο Γιάννης Καψής. Είχε πεθάνει ο Βάσος Βαρίκας κι έγραφε για το θέατρο ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης (στον οποίο ο Λαμπράκης χρωστούσε τη μουσική του εκπαίδευση). Όταν τον κάλεσε να αντικαταστήσει τον Γιώργο Λεωτσάκο στην κριτική της μουσικής, ο Μαργαρίτης είπε: «Όχι, θέλω να γράφω για θέατρο»! Με δεδομένο ότι οι παραστάσεις τότε ήταν ήδη πολλές, έφταναν τις 100 τον χρόνο, και δεν ήταν δυνατό να γράφω για περισσότερες από 40-50, συμφωνήσαμε να γράφουμε κι οι δύο.

✔ Θα διεκδικήσω κάτι: εγώ έφερα στο προσκήνιο και επέβαλα το νεοελληνικό έργο. Όταν ξεκίνησα την κριτική, το ελληνικό έργο ήταν και συκοφαντημένο και στο περιθώριο. Υπέστην ταπεινώσεις γι' αυτό, διάφοροι έλεγαν ότι θέλω να φέρω τη φουστανέλα στο θέατρο. Αλλά εγώ ενδιαφερόμουν για τον Καμπανέλλη, τον Ζιώγα, τον Σκούρτη, τον Ποντίκα, τον Μάτεσι, τον Διαλεγμένο κ.ά. Βγήκα μπροστά και τους υποστήριξα. Αν δεν δει ο συγγραφέας τα έργα του στη σκηνή, δεν μπορεί να προχωρήσει. Χάσαμε δύο σημαντικούς, διεθνούς επιπέδου ποιητές του θεάτρου, τον Σικελιανό και τον Καζαντζάκη, επειδή δεν είδαν να παίζονται τα έργα τους. Ο T.Σ. Έλιοτ έγραψε θεατρικά και τα έργα του ανέβηκαν, των δύο δικών μας όχι. Έργο του Καζαντζάκη, ο «Καποδίστριας», παίχτηκε μια φορά, το 1946, τότε που ο ίδιος ήταν υπουργός της υπηρεσιακής κυβέρνησης. Πέθανε χωρίς να ανεβεί τίποτα δικό του – κι ας είναι η Μέλισσά του ένα αριστούργημα. Μόνο μετά τον θάνατό του ο Αλέξης Σολομός ανέβασε κάποια έργα του.

✔ Το Εθνικό Θέατρο ήταν πάντα εχθρικό απέναντι στο ελληνικό έργο. Όταν βρέθηκα εγώ στο Εθνικό ανέβηκαν η Χαρτοπαίχτρα και το Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες. Και ρωτώ: δεν ανεβάζει φάρσα η Comédie-Française; Πλάκα μου κάνετε; Εδώ επικρατούσε πάντα μια περίεργη λογιότητα που υποτιμούσε τα ελληνικά έργα. Πρέπει να πω ότι αυτό το σύνδρομο το είχε και ο Ροντήρης. Βοήθησε τον Σπύρο Μελά, ανέβασε Άγγελο Τερζάκη, αλλά δεν πίστευε στην αξία της σύγχρονης δραματουργίας, ούτε της ελληνικής ούτε και της ξένης. Μετά τον Ο'Νιλ δεν δίδασκε τίποτα. Για να επανέλθω στο Εθνικό Θέατρο, δεν έχει ανεβάσει, ως όφειλε, σημαντικά έργα, όπως, για παράδειγμα, τους Ατρείδες του Μάτεσι ή την Υπόθεση Κ.Κ. του Σκούρτη. Το τελευταίο αναφέρεται στον Κώστα Καραγιώργη, μεγάλο θεωρητικό του ΚΚΕ και προσωπικότητα της Εθνικής Αντίστασης που κυνηγήθηκε από το Kόμμα, διευθυντή του «Ριζοσπάστη» από το 1944 έως το 1947. Έγραφε στον φιλολογικό «Ρίζο της Δευτέρας» το 1946 το κύριο άρθρο με ��ότο Καβάφη! Κάποτε, στην κηδεία του Ηλία Ηλιού, στεκόμουν στην άκρη με τον σκιτσογράφο Κώστα Μητρόπουλο και τον Χαρίλαο Φλωράκη (που ήταν συγγενής της γυναίκας μου). Κάποια στιγμή, λοιπόν, λέει ο Φλωράκης «α, ρε Κώστα, πρέπει να ξαναβγάλουμε τον "Ρίζο της Δευτέρας"!» και του απαντά ο Μητρόπουλος «θα αναστήσεις τον Καραγιώργη, Χαρίλαε;». Ο Χαρίλαος σηκώθηκε κι έφυγε.

✔ Στις δραματικές σχολές που δίδαξα συμβούλευα τους σπουδαστές να διαβάζουν τη μεγάλη λογοτεχνία, τον Μπαλζάκ, τον Ντίκενς, τον Ντοστογιέφσκι. Αλλά θεωρητικά είμαι αρνητικός και στη θεατροποίηση της λογοτεχνίας. Όχι ότι δεν έχω δει ωραίες παραστάσεις που βασίζονται σε λογοτεχνικά κείμενα, αλλά θεωρώ ότι αποτελεί ήττα του θεάτρου το ότι καταφεύγουν οι δημιουργοί στον Τολστόι και στον Ρίτσο. Ο Ρίτσος δεν κάνει θέατρο, χρησιμοποιεί περσόνες μεγάλων προσώπων για να μιλήσει για τους δικούς του καημούς, τα δικά του αδιέξοδα.   ✔ Τον Δημήτρη Δημητριάδη τον ξέρω προσωπικά από τη δεκαετία του '70. Τότε ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη κι έβλεπα μέσα στο Σαββατοκύριακο παραστάσεις για να γράψω, και αρκετές φορές, τουλάχιστον για δύο χρόνια, όταν πήγαινα να πάρω τις προσκλήσεις από το ταμείο του ΚΘΒΕ, με περίμενε ένα έργο του Δημητριάδη – τα έχω στο αρχείο μου που έχω καταθέσει στο ΕΛΙΑ. Του είχα πει τότε ότι αυτά που γράφει δεν είναι θέατρο, δεν υπάρχει από πίσω ψαχνό, άνθρωποι και συμπεριφορές, δεν υπάρχουν φλέβες και αίμα, μόνο χαρτί και ωραίες λέξεις. Στα χρόνια που πέρασαν, και στα έργα που έγραψε στη συνέχεια, δεν άλλαξε κάτι – με εξαίρεση το κείμενό του «Πεθαίνω σα χώρα». Δεν συμφωνώ μαζί του ιδεολογικά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, πολλές φορές μ' αρέσει η διαφωνία. Ξέρετε, άλλωστε, ότι και τον λίβελο αγαπώ ως υψηλό λογοτεχνικό είδος. Ούτε και στον Τερζόπουλο πηγαίνω – έχει μια μανιέρα την οποία επαναλαμβάνει, με ανταπόκριση απ' ό,τι φαίνεται σε διάφορα φεστιβάλ, αλλά εμένα δεν με αφορά. Η «ιδεολογικοποίηση» του θεάτρου δηλώνει μια τεράστια κρίση στο θέατρο. Δεν ξέρω πού θα καταλήξει, αλλά για μένα το μιμητικό ένστικτο υπάρχει πάντα και δεν θα πάψει ποτέ να ζητεί να εκφραστεί. Παραχωρήθηκε στις τηλεοπτικές σειρές, ενώ αποτελεί ένα εργαλείο πραγματικά εκρηκτικό. Ο Λένιν κάτι ήξερε όταν είπε για τον σοσιαλισμό το 1919 ότι είναι «εξηλεκτρισμός και κουλτούρα».

✔ Είναι ξεπερασμένος ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα επειδή δεν ανταποκρίνομαι στο ελληνικό μεταμοντερνιστικό ερζάτς; Άλλο ο ευρωπαϊκός μεταμοντερνισμός, ιδίως ο αρχιτεκτονικός και ο εικαστικός, κι άλλο ο ελληνικός σκηνικός «μεταμοντερνισμός», της ευκολίας και των αδιεξόδων μας. Του αχταρμά και της χλαπάτσας. Εδώ διάφοροι τσαλαβουτάνε νομίζοντας ότι είναι «καινούργια άποψη» η άρνηση και η υπονόμευση του λόγου! Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι μοντερνική άποψη π.χ. να αφαιρεί ο σκηνοθέτης από τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου το έξοχο χορικό όπου οι γέροντες υποδέχονται τον Αγαμέμνονα με υπαινιγμούς για το τι συμβαίνει στον οίκο του, παρούσης της Κλυταιμνήστρας. Αντ' αυτού, είδαμε στην παράσταση σκυλάκια που γαβγίζανε, που μαρκαλιστήκανε, κι άλλα δυο-τρία που κατούρησαν τα μπατζάκια του πρωταγωνιστή!

✔ Ο καβγάς μου με τον Λούκο αφορούσε αυτό: την υποβάθμιση του Ηρωδείου και τη νόθευση της Επιδαύρου. Στο Ηρώδειο έχουμε δει να παίζουν μυθικοί καλλιτέχνες, με γεμάτο το αμφιθέατρο: την Πλισέτσκαγια, τον Κάραγιαν, τον Νιναγκάβα, τον Καζάλς, τον Ροστροπόβιτς, τη Μάρθα Γκράχαμ και πολλούς άλλους. Και η Επίδαυρος, ένα τόσο μεγάλο θέατρο, δεν είναι για μονόλογο του Μπέκετ, πώς να το κάνουμε! Η λειτουργία των δύο φεστιβάλ είχε άλλο ρόλο απ' αυτόν πολλών φεστιβάλ σε πόλεις της Ευρώπης που, έχοντας κοινό καλλιεργημένο, μπορούσαν να δοκιμάζουν και πειραματισμούς. Εδώ το κοινό είχε ανάγκη από υψηλής στάθμης πολιτιστικά προϊόντα γιατί οι πολλοί δεν μπορούσαν να ταξιδεύουν και το έλλειμμα κουλτούρας ήταν σαφές. Μεσολάβησε, βέβαια, ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ και μια περίοδος παρακμής, αλλά αυτό μπορούσε να αλλάξει. Όταν πρωτοήρθε εδώ ο Λούκος και μιλήσαμε, μου είπε ότι τον συμβούλευσε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου (ο οποίος τον έφερε) να μην αναλάβει την Επίδαυρο, αλλά «δυστυχώς, ήταν πακέτο» – έτσι μου είπε, ας το διαψεύσει. Εγώ πάντα φώναζα, και το έχω καταθέσει, να γίνει διεθνές το Φεστιβάλ Επιδαύρου, με δύο ελληνικές παραστάσεις αρχαίου δράματος και έξι ξένες, απ' όλα τα μέρη του κόσμου, και να είναι και διαγωνιστικό, και μάλιστα με διαφορετική κάθε χρόνο διεθνή κριτική επιτροπή, ώστε να μη δημιουργηθεί αισθητικό ή άλλο κατεστημένο. Να δούμε πώς διαχειρίζονται την περιουσία μας σημαντικοί καλλιτέχνες από άλλα μέρη του κόσμου, καμία αντίρρηση.

✔ Στο ερώτημα, αν έχουν δίκιο οι καλλιτέχνες που λένε ότι οι κριτικοί παρασιτούν πάνω στο έργο τους θα πω το εξής: ο δημιουργός Θεός, αφού έφτιαξε τον κόσμο, είδε τα δημιουργήματά του και τα βρήκε «καλά λίαν». Ο πρώτος κριτικός είναι ο δημιουργός ο ίδιος. Δείτε τα χειρόγραφα του Σολωμού, του Ελύτη. Το αρχικό χειρόγραφο της Έρημης Χώρας είχε τριπλάσια έκταση από αυτήν που τελικά εκδόθηκε. Ο κριτικός λειτουργεί ως συνείδηση της Ιστορίας και από κει και πέρα κρίνεται κι αυτός. Ο Καντ είχε πει ότι η κριτική είναι δημόσια ανάληψη ευθύνης. Ευθύνεσαι για ό,τι γράφεις, κι αν δεν αξίζεις, εξαφανίζεσαι. Δεν σε διαβάζουν – τελεία. Εγώ είμαι ευτυχής για τους αναγνώστες που με διαβάζουν διαφωνώντας μαζί μου – γι' αυτούς που θέλουν να δουν τι γράφω, ακόμη και αν διαφωνούν. Είμαι σε διάλογο μαζί τους, ακόμη και αν πρόκειται για περιπτώσεις όπως ο φίλος σου ο Δημητριάδης.   ✔ Για τον Σεφερλή επιμένω, αυτό που κάνει στο Δελφινάριο, 8-9 ρόλους, το έκαναν μόνο οι μεγάλοι της καλής εποχής της επιθεώρησης. Κάνει κοινωνική σάτιρα κι είναι σπουδαίος μίμος. Ούτε τα κείμενά του είναι κακά και, επειδή απευθύνεται σε οικογένειες, δεν έχουν βωμολοχίες. Μη νομίζετε ότι άλλοτε, στην ακμή του επιθεωρησιακού είδους, τα κείμενα ήταν καλύτερης ποιότητας. Γιατί οι παλιοί κωμικοί, που το σύγχρονο κοινό γ��ωρίζει από τις ταινίες στην τηλεόραση, είχαν τεράστιο γκελ στον κόσμο και αυτό εκμεταλλεύονταν στις επιθεωρήσεις, δεν βασίζονταν στα κείμενα. Ο Σεφερλής έχει αυτό το γκελ, γεμίζει κάθε βράδυ ένα μεγάλο θέατρο, η παράσταση διαρκεί 3,5 ώρες και κανείς από το κοινό δεν φεύγει. Τον έχετε δει; Δείτε τον πρώτα, και τα ξαναλέμε. Ο Σεφερλής δεν υποτιμά την επιθεώρηση, δεν εξευτελίζει το είδος που υπηρετεί – σε αντίθεση με διάφορα θεάματα που βλέπουμε στην Επίδαυρο που ευτελίζουν το αρχαίο δράμα και την παράδοση της Επιδαύρου.

✔ Οι δικές μου μεταφράσεις έργων του αρχαίου δράματος έχουν χρησιμοποιηθεί από διάφορους σκηνοθέτες. Είναι αντιδεοντολογικό, από τη στιγμή που είμαι κριτικός; Γιατί δεν το λένε αυτό και για τον Μάριο Πλωρίτη, που ήταν μεταφραστής, σκηνοθέτης και δάσκαλος στη σχολή του Κουν; Όσοι το υποστηρίζουν, ας δουν αν έχω γράψει μόνο θετικές κριτικές γι' αυτούς που έχουν πάρει μετάφρασή μου. Δεν έχω γράψει αρνητικές κριτικές π.χ. για τον Ευαγγελάτο, που έχει ανεβάσει την Ηλέκτρα και τις Ικέτιδές μου; Κοιτάξτε, οι άνθρωποι με τους οποίους έχω συνεργαστεί μ' εκτιμούν γι' αυτό που είμαι, όχι επειδή είμαι κριτικός και για να μου βουλώσουν το στόμα. Θα έστεκε η αντίρρηση αν οι μεταφράσεις μου δεν ήταν καλές. Μόνο τότε.

🔔 Κώστας Γεωργουσόπουλος, κριτικός θεάτρου, φιλόλογος, μεταφραστής, (1937-2024)

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[notonlymaths]

Μία Πρόσθεση χωρίς Τέλος

Πόσο καλά γνωρίζετε την πρόσθεση; Σίγουρα όχι όσο νομίζετε... #μαθηματικά #aftermathsgr

Είναι γνωστό ότι οι μαθηματικοί έχουν άπειρους φίλους – τουλάχιστον έτσι μου λένε. Ένας μαθηματικός, λοιπόν, μπαίνει σε ένα μπαρ. Κάθεται σε ένα σκαμπό στη μπάρα και βλέπει έναν άνθρωπο σκυμμένο πίσω από αυτή. Σκεπτόμενος ότι, του κερατά, θα δουλεύει εκεί, τον ενημερώνει ότι θα έρθει η άπειρη παρέα του σε λίγο να πιούνε μπύρες: Πόσες να φέρω; Κοίτα, δεν είμαστε για πολλά σήμερα. Μία σε μένα,…