#περούκες

[batserendipity]

Γυναίκες με μωβ περούκες σε δρόμους της Θεσσαλονίκης για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Καλλιτεχνική δράση με στόχο να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες αναφορικά με το ζήτημα της έμφυλης βίας, πραγματοποίησαν σήμερα (08.03.2024) εργαζόμενες στο δήμο Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο εκδηλώσεων του δήμου για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Οι 25 εργαζόμενες γυναίκες στον Δήμο Θεσσαλονίκης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πήραν μέρος σε ένα flash mob, με μια performance με αφετηρία…

[xamenespsuxes]

Μόλις έφτιαξα 3 περούκες Μπάρμπι από τα μαλλιά μου 🙃

Γενικά δεν παίζει άγχος ρε 🤦🏽‍♀️

[emeis]

Φτου φτου

Το πρωί είχα κανονίσει για καφέ με τα παιδιά και τελικά ήρθες και μας βρήκες στο Απόμερο για να φέρεις και το δώρο του Δ. Έφυγες πιο νωρίς και ήρθα στο σπιτάκι αργά το απόγευμα πριν φύγουμε για το κέντρο (που τελικά άλλαξε κι έγινε Νέο Ψυχικό).

Φτάσαμε στην Πιπεριά και χάρηκες που είδες την Β. και τον Γ. Ακόμα πιο πολύ χαρήκαμε που μας είπαν για τον γάμο. Γελάσαμε με τις περούκες και τις βλακείες τους και γυρίσαμε για νάνι.

Ξύπνημα νωρίς την Κυριακή για το Ζάππειο. Όσο περιμέναμε τα παιδιά εγώ έπεσα στον καναπέ κι εσύ με έψαχνες στο σπίτι και μετα με είπες μούμια επειδή ήμουν τυλιγμένος. Πήραμε τα τουτού, φτάσαμε κομβόι στην έκθεση και πεταχτήκαμε για έναν καφε στην Αρεοπαγίτου γιατί ήταν νωρίς. Φωτογραφίες, κουβεντούλες και επιστροφή στο σπιτάκι. Φύγαμε με τα πόδια για το Corks & Forks όπου το μοναδικό πιάτο που έτρωγα το αφαίρεσαν από το μενού. Ήταν ωραίες όμως οι πένες που διάλεξα αλλά γενικότερα δώσαμε πολλά χρήματα. Επιστρέψαμε με τα πόδια, ρίξαμε έναν ύπνο, σου έκανα μια αγκαλιά κι έφυγα.

23-24.11.24

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Ομάδα Wagner: Έφοδος των Ρωσικών αρχών στο σπίτι του Πριγκόζιν

Οι Ρώσοι αστυνομικοί εντόπισαν Ράβδοι χρυσού, περούκες και φωτογραφίες με αποκεφαλισμούς Ρωσικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν εικόνες από την έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην κατοικία του επικεφαλής της παραστρατιωτικής εταιρείας Βάγκνερ Γεβγκένι Πριγκόζιν στην Αγία Πετρούπολη, στη διάρκεια της απόπειρας ένοπλης στρατιωτικής εξέγερσης που πραγματοποιήθηκε στο τέλος Ιουνίου. Στις φωτογραφίες αυτές,…

[tosatanikofurby]

Περούκες και πούπουλα

[eclecticstarlightblogger]

Η πρώτη ληστεία τρένου στην Ελλάδα

Στις 10 Απριλίου 1924 σημειώθηκε η πρώτη ληστεία τρένου στην Ελλάδα. Τέσσερις άγνωστοι νεαροί, μεταμφιεσμένοι με περούκες και ψεύτικα γένια, εισέβαλαν στην αμαξοστοιχία Αθηνών – Θεσσαλονίκης, που ήταν σταθμευμένη στον Δοξαρά της Λάρισας και λήστεψαν τους επιβάτες της πρώτης θέσης. Μεταξύ των θυμάτων ήταν ο Σερραίος Υπουργός Υγείας, Δημήτριος Πάζης και ο γενικός διοικητής Μακεδονίας, […] Η πρώτη…

[justforbooks]

Αντίο Μαλβίνα!

Του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου

Η Μαλβίνα ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που άξιζαν στη μικροπρεπή κι άφιλη φάρα μας-ένα πρόσωπο μεγάλης περηφάνιας και γενναιοδωρίας. Δεν έμοιαζε σε κανέναν. Κανείς δεν θα την υποκαταστήσει ποτέ. Ήταν προϊόν μιας μοναδικής χημείας που είχε μέσα Mέση Ανατολή, την υγρασία της Κεντρικής Ευρώπης, τον τρόπο που ερωτεύονται τα λαϊκά κορίτσια στο Μενίδι, τα φληναφήματα του Ζουλάφσκι, ένα σχεδόν εργαστηριακό βλέμμα πάνω στην ανθρώπινη βλακεία, μεγάλη τρυφερότητα και υπέροχα μάτια που ακόμα κι όταν γέλαγε ήταν σαν δακρυσμένα.

Είχε δεχτεί να γράφει στο Symbol, για τη φιλία μας. Ποτέ δεν μίλησε για λεφτά. Ποτέ δεν μίλαγε για λεφτά με τους φίλους της. Τα άρπαζε από τα media και μετά τα σκόρπιζε στην παρέα της, σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν κάτι σ’ άρεσε στο σπίτι της (σε ένα από τα σπίτια της, που άλλαζε τα τελευταία χρόνια σαν πουκάμισα- στην Πλάκα, τη Βουλιαγμένη, το Κολωνάκι) επέμενε να το πάρεις μαζί σου φεύγοντας. Ήθελε να μου δώσει την Jaguar της να την έχω να την κυκλοφορώ: «Πάρ’ την» μου είπε μια μέρα. «Είναι κλεισμένη στο γκαράζ...εγώ δεν ξέρω να οδηγώ». Δεν ήταν μια διά��εση απογύμνωσης που είχε στο τέλος όταν ήρθε η αρρώστια, ήταν ένα συστατικό του μποέμικου χαρακτήρα της. Αν και στην ιδιοφυή τηλεοπτική περσόνα της αλλά και στο gestalt της ιδιωτικής της ζωής η Μαλβίνα προέβαλλε την εικόνα της υποτακτικής γυναίκας που σκύβει το κεφάλι στα αρσενικά και βρίσκει γαλήνη στην κουζίνα της, εγώ νομίζω ότι ήταν ένα ποιητικό, επιβιωτικό αλητάκι που διέσχιζε τον ουρανό μόνο του-σαν πουλί που γι’ αυτό δεν υπάρχει φωλιά. Ίσως για αυτό υπερεκτιμούσε τις αγκαλιές –των εραστών και των φίλων της. 'Ίσως γι’ αυτό μυθοποιούσε το γάμο. Η Μαλβίνα ήταν παντα μια περιπλανώμενη, παιδί αγνώστου πατρός- κι αυτό της προσέδιδε παρατολμία και ιδιωματικότητα.

Τη θυμάμαι και στα ψηλά και στα χαμηλά και τώρα που όλα τα αλέθει ο θάνατος, όλες οι εικόνες της με συγκινούν το ίδιο. Βράδια που μεθύσαμε και βράδια που κλάψαμε, βράδια που κάψαμε τα μωσαϊκά και βράδια που πενθήσαμε για απροσδιόριστα πράγματα.Την θυμάμαι την εποχή της δόξας της (όταν δεν μας άφηναν να περάσουμε και φορούσε περούκες να μη την αναγνωρίσουν) και την εποχή της πτώσης της (όταν έφυγε στην Αμερική και μόνο τρεις άνθρωποι της στάθηκαν: η Άντα η Αλβανίδα γυναίκα του σπιτιού, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη και κυρίως ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης, ο τελευταίος έρωτας της ζωής της).

Όταν γύρισε από τις χημειοθεραπείες της Αμερικής βγήκαμε σε ένα ταβερνάκι κοντά στο σπίτι της, στην Πλάκα. Μόλις είχε μπει το φθινόπωρο, τα μαλλιά της είχαν μακρύνει, το πρόσωπό της ήταν γαλήνιο. Ποτέ δεν την είχα δει τόσο όμορφη και της το είπα. Δεν είχε εκείνη την λάμψη του άστρου που καίγεται και που την έκανε διάσημη- ήταν μια επιτέλους ήσυχη (ή συνθηκολογημένη;) γυναίκα, που έπινε λίγο άσπρο κρασί και χαμογελούσε στην βραδινή δροσιά. Πίστευε και πιστευαμε ότι το κακό είχε περάσει, τουλάχιστον έτσι της είχαν πει. Έκανε ψύχρα και φόρεσε την ζακέτα της- απτή και γήινη, αυτό το σιδερένιο κορίτσι που τρομοκράτησε τον Σημίτη και την έτρεμαν για τον τσαμπουκά της και την ιδιορρυθμία της. Τελευταία φορά την είδα στην Ευρωκλινική, λίγο πριν μπει ο χειμώνας. Ήταν πριν την απόλυτη κατάρρευση. Δεν χρειάζεται να πω τις εξευτελιστικές λεπτομέρειες. Είχε σταματήσει πια να γράφει τη στήλη της στο symbol, μετά βίας ρουφούσε νερό με το καλαμάκι. Ήταν βράδυ, μετά τη δουλειά- τη βγάλαμε στο μπαλκονάκι πάνω από τον κήπο και είχε ένα ωραίο φεγγάρι στον κόκκινο ουρανό. «Πες μου σε παρακαλώ, μυρίζω;», με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια. Ο Αντώνης Τσιπιανίτης (ένας από τους στενότερους φίλους της) πήγε μέσα για να μην τον δει κι έβαλε τα κλάματα. «Όχι, Μαλβίνα στ’ ορκίζομαι, δεν μυρίζεις», της είπα και την αγκάλιασα. Αλλά ήδη ήξερε. Και ήξερα.

Άνθρωποι σαν την Μαλβίνα, επειδή είναι τόσο αταίραιστοι και ιδιαίτεροι, πολλές φορές χάνονται, γιατί τρομάζουν την κοινωνία. Η Μαλβίνα ευτύχησε να γίνει σταρ (πάντα ένιωθε σταρ) και να περάσει αρχοντικά ως προς το ζην. Μερικοί προσπάθησαν να την εξαφανίσουν και εν μέρει τα κατάφεραν-κυρίως όμως την έκαμψε ένα αίσθημα κούρασης που την κατέλαβε τα τελευταία χρόνια, και που δεν της άφηνε πίστη και σθένος να δουλέψει όπως παλιά. Μια αδιαφορία επίσης για τη δόξα, που τη χόρτασε και τη γλέντησε.

Εγώ όμως δεν τη χόρτασα τη Μαλβίνα. Το εννοώ. Φανταζόμουν ότι θα γεράσει και θα είναι το καταφύγιό μου, μερικές νύχτες που θα χρειαζόμουνα μια ψαρόσουπα και μια αληθινή φίλη να πούμε τις μπούρδες μας.

Μου το χάλασε!

______

Το άρθρο γράφτηκε τη μέρα που πέθανε η Μαλβίνα.

📷 Photo above: Στο βάθος διαφημίζεται η εγκυκλοπαίδεια Δομή, άρα δεκαετία του '70. Η Μαλβίνα μικρούλα... Πού είναι (στη Χαλκίδα;)... Πού πάει (στην Αθήνα;)...

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[grexitdrachmaendebt]

Αλεξάντερ Βικτόροβιτς Σολόκιν ή «Σάσα ο Μακεδών»: Το φριχτό τέλος, το 1998, του πιο στυγνού εκτελεστή που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα

«Σάσα ο Μακεδών»: Το φριχτό τέλος του πιο στυγνού εκτελεστή που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα

Ο πιο διαβόητος εκτελεστής...

Το όνομα που αναγράφει το διαβατήριο του νεκρού άντρα που είχε βρεθεί στραγγαλισμένος στην Βαρυμπόμπη είναι «Ανδρέας Κολαντόπουλος».

Μια άλλη ταυτότητα τον αναφέρει ως «Βλαδίμηρο Κεσόφ».

Και στα δύο έγγραφα εμφανίζεται ως ομογενής ελληνικής καταγωγής, ενώ πίσω στην Ρωσσία είναι γνωστός με τα παρατσούκλια «Αλέξανδρος ο Μέγας» και «Σάσα ο Μακεδών».

Στην πραγματικότητα όμως ο νεκρός που έχει μπροστά του το κοινό κλιμάκιο Ελλήνων και Ρώσσων αστυνομικός δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα.

Πέραν βέβαια του γεγονότος ότι για περίπου δύο χρόνια ο Αλεξάντερ Βικτόροβιτς Σολόνικ την είχε μετατρέψει σε προσωπικό καταφύγιο αλλά και ορμητήριο για την μετέπειτα εγκληματική δράση του.

Ο Σολόνικ είχε φτάσει στην Ελλάδα από το 1995, χρησιμοποιώντας ψευδή στοιχεία, δήλωνε ως μόνιμη κατοικία μια διεύθυνση που όπως αποδείχτηκε αργότερα εκεί βρισκόταν μόνο ένα γιαπί, και την ίδια ώρα ο ίδιος και η συμμορία του ζούσαν σε πολυτελείς βίλες στο Λαγονήσι.

Πώς τα… έβγαζε πέρα;

Μα –φυσικά- κάνοντας αυτό που γνώριζε πολύ να κάνει και τον είχε φέρει σε περίοπτη θέση στη λίστα με τους top-10 καταζητούμενους της Interpol στην Ρωσσία.

Εκτελώντας συμβόλαια θανάτου.

Δυναμικός, έξυπνος και ιδιαίτερος χαρακτήρας, ο Σολόνικ είχε γεννηθεί στο Κουργκάν, μια πόλη 350.000 κατοίκων στα Ουράλια Όρη.

Πριν περάσει στην παρανομία, δοκίμασε να σταθεί στην… σωστή πλευρά του νόμου, καθώς αμέσως μετά την στρατιωτική του θητεία εισάγεται στην Αστυνομική Ακαδημία της Μόσχας.

Οι φήμες και οι μαρτυρίες συναδέλφων του σχετικά με τις τεχνικές που χρησιμοποιούσε κατά την διάρκεια συλλήψεων και ανακρίσεων ή ο τρόπος που συμπεριφερόταν σε κρατούμενους, θα τον οδηγήσουν σε απόταξη.

Στο πρόσωπό του όμως την ίδια ώρα η KGB βρίσκει το προφίλ του τέλειου πράκτορα, με συνέπεια να τον στρατολογήσει στις τάξεις της.

Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης έρχεται όταν ο Σολόνικ είναι περίπου 30 ετών.

Το χάος που δημιουργεί αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός γεννά «ευκαιρίες» κάθε είδους. 

Και ο «Μέγας Αλέξανδρος» αποφασίζει να αρπάξει την δική του από τα μαλλιά.

Γνωρίζοντας ως πρώην αστυνομικός και πράκτορας πολύ καλά τι συμβαίνει στην νυχτερινή Μόσχα, περνά στην παρανομία και σύντομα μετατρέπεται σε ηγετική φυσιογνωμία του υποκόσμου.

Εντάσσεται στη «Orekhovskaya», του αρχιμαφιόζου Σεργκέι Τιμοφέεφ ή «Σιλβέστερ» και κερδίζει τον σεβασμό όλων όταν εκτελεί το αντίπαλο δέος, τον αρχηγό των ��σετσένων, Βαλερί Ντλουγκάτζ, την ώρα που διασκέδαζε σε ένα κατάμεστο κλαμπ χωρίς να τραυματιστεί άλλο άτομο…

Σύντομα γίνεται ξακουστός για το πόσο τακτικές και καθαρές είναι οι δουλειές του και για την ικανότητα του να εκτελεί σε κατάμεστα κέντρα διασκέδασης και έτσι γίνεται ο πλέον περιζήτητος εκτελεστής στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Όταν κάποια στιγμή συνελήφθη, μάλλον κατά τύχη, κατορθώνει να βουτήξει το υπηρεσιακό περίστροφο ενός αστυνομικού και να προκαλέσει χάος μέσα στο τμήμα σκοτώνοντας όποιν βρει μπροστά του, αλλά τελικά δέχεται και αυτός μια σφαίρα και τελικά καταλήγει στις διαβόητες φυλακές υψίστης ασφαλείας «Matrosskaya Tishina» όπου μπαίνει στην απομόνωση.

Όλοι πιστεύουν ότι τελείωσαν με τον Σάσα, αφού κανείς ποτέ δεν είχε καταφέρει να αποδράσει από εκεί μέσα.

Ο Σολόνικ τα κατάφερε…

Οι φήμες έκτοτε οργιάζουν.

Όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα. 

Στο ότι ο Σολόνικ με πλαστική επέμβαση έχει αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και έχει διαφύγει στο εξωτερικό, με τις θεωρίες για την ακριβή τοποθεσία να διαφέρουν.

Τελικά, όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, εκείνος βρισκόταν στην Ελλάδα.

Η παρουσία του στη χώρα είχε συνδυαστεί με τον πόλεμο μεταξύ συμμοριών της νύχτας στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και ο Σολόνικ στήνει τις δικές του «μπίζνες», όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε διάφορες χώρες στις οποίες «πεταγόταν» από την βίλα του στο Λαγονήσι για να εκτελέσει κάποιο συμβόλαιο θανάτου.

Παράλληλα διατηρούσε άλλες δύο πολυτελείς κατοικίες στην ίδια περιοχή για τις ανάγκες των πρωτοπαλίκαρών του, ενώ σε αυτά τα σπίτια πηγαινοέρχονταν καθημερινά αυτοκίνητα μεγάλης αξίας μέσα στα οποία υπήρχαν όπλα, γυναίκες, ναρκωτικά.

Αν και επικηρυγμένος, ο Σολόνικ συνδέεται με την νεαρή Μις Ρωσία Σβετλάνα Κότοβα, η οποία επίσης έρχεται στην Ελλάδα, όπως και πολλές άλλες καλλονές συμπατριώτισσές της.

Το κύκλωμα που έχει στήσει ο «Σάσα ο Μακεδόνας» στέκει καλά, αλλά όλη αυτή η χλιδή δημιουργεί υποψίες και δεν περνά απαρατήρητη.

Πέντε (5) μέρες μετά την άφιξή της, η κοπέλα δεν δίνει άλλα σημάδια ζωής και κάτω από συνθήκες που δεν έχουν αποσαφηνιστεί, την 1η Φεβρουαρίου προσγειώνεται στην Αθήνα κλιμάκιο των Ρωσσικών μυστικών υπηρεσιών για να διερευνήσει την πληροφορία ότι ο Σολόκιν έχει εκτελεστεί στην Ελλάδα.

Οι αρχικές έρευνες στην περιοχή του Ελληνικού δεν αποδίδουν καρπούς, αλλά τελικά σαν από θαύμα, εκεί θα βρεθεί ένα σχεδιάγραμμα με τις βίλες του Σολόνικ στο Λαγονήσι, αλλά και το ακριβές σημείο όπου βρίσκεται η σορός του στην Βαρυπόμπη.

Οι Έλληνες και οι Ρώσσοι αστυνομικοί μεταβαίνουν στον χώρο και όντως διαπιστώνουν ότι 500 μέτρα από την εθνικό οδό βρίσκεται ένα πτώμα, από τα δαχτυλικά αποτυπώματα του οποίου αποδεικνύεται ότι είναι ο Σολόνικ.

Το μόνο που κρατούσε ήταν έναν με σάκο με όπλα, περούκες, πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα, σφαίρες και εισιτήρια για την Ιταλία.

Εκεί όπου θα εκτελούσε το επόμενο «συμβόλαιο θανάτου» που είχε υπογράψει.

Το σκηνικό θανάτου ολοκληρώθηκε λίγο αργότερα όταν περίπου 300 μέτρα από την βίλα του Σολόνικ στο Λαγονήσι, μέσα σε έναν πρόχειρο τάφο βρίσκουν και την Σβετλάνα Κότοβα.

Ο θάνατός της, όπως και του συντρόφου της, προήλθε από στραγγαλισμό, ενώ στη συνέχεια οι εκτελεστές της διαμελίζουν το κορμί της.

Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο…

Μετά από 23 ολόκληρα χρόνια αυτό το διπλό φρικιαστικό έγκλημα παραμένει άλυτο.

Οι πιθανότητες λένε πως θα παραμείνει έτσι για πάντα.

[onirraa]

Οι άνδρες με περούκες και τα ιαπωνικά cartoon είναι προτεραιότητα

[oneiropolosss]

Καρναβάλια

Ξεκίνησε η περίοδος της αποκριάς. Όλοι με χαρά αποφασίζουν τι θα ντυθούν. Διαλέγουν ανάμεσα σε κοστούμια, μάσκες, περούκες και άλλα πολλά αξεσουάρ. "Για την πλάκα", λενε. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το ένα βράδυ που ντύνεσαι, νιώθεις πιο πολύ ο εαυτός σου, απ' ότι όλο τον υπόλοιπο χρόνο;

Καληνύχτα ονειροπόλοι.

[batserendipity]

5 tips για να διοργανώσεις το πιο fun αποκριάτικο πάρτι

Σερπαντίνες, παράξενα καπέλα, πολύχρωμες στολές, μάσκες, περούκες… Και ναι είναι αυτή η περίοδος του χρόνου, που μεταμφιεζόμαστε, γελάμε και διασκεδάζουμε. Αν λοιπόν σκέφτεστε να διοργανώσετε ένα αποκριάτικο πάρτι στο σπίτι σας, τώρα είναι η κατάλληλη εποχή. Εκτός από κέφι, φαντασία και λάτιν τραγούδια, απαραίτητα συστατικά για ένα επιτυχημένο πάρτι, είναι φυσικά και η κατάλληλη προετοιμασία…

[clevernews]

«Η σπασμένη στάμνα»

Το έργο του Χάινριχ φον Κλάιστ από τις 10 Δεκεμβρίου την Κεντρική Σκηνή του Κτηρίου Τσίλλερ «ΑΔΑΜ: Μια άθλια σύμπτωση μου στέρησε και τις δύο μου περούκες. Και τώρα δεν έχω ούτε την τρίτη που ήθελα να δανειστώ: Θα πρέπει να δικάσω φαλακρός. ΒΑΛΤΕΡ: Και τώρα, κύριε δικαστά; Και η δικάσιμος; Θα περιμένετε ώσπου να βγάλετε μαλλιά;» Δύο καταξιωμένοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες, ο Ακύλλας Καραζήσης…

[emeis]

Καρναβάλια

Κι ενώ όλα ήταν έτοιμα για καρναβάλι στην Πάτρα με κλεισμένο δωμάτιο δίπλα στην πιτσαρία στο Αίγιο, 10 μέρες πριν τα αλλάζεις και βρισκόμαστε να πετάμε για Καβάλα. Στο ίδιο ξενοδοχείο με καλύτερη όμως θέα. Με λίγο φαγάκι και πολλές βόλτες. Κλασικά ο Τσαλαπετινός και κουβεντούλα με τον Δ. που δεν κέρασε τίποτα. Πόρτο Λάγος με υπέροχη μέρα και μια παραλία από κοχύλια. Όμορφα πουλιά που δεν κάθονταν να τα βγάλω φωτογραφία, κρεμούλες στο ψυγείο και πολλές αγκαλιές. Μπρασελέδες και λουράκια για τα ρολόγια μας δώρο από εσένα, καρναβάλι στην Ξάνθη με λεωρορεία στο πήγαινέλα, χωρίς στολές και περούκες αλλά με πολύ ήλιο και χαμόγελα. 15-18.03.24

[rulinarulina]

Η συγκινητική ανάρτηση της Δ. Μπάρκα για τα γενέθλια της Β. Σταυροπούλου - «Μαμά, αν ήξερες πόσο σε αγαπώ...» (photos)

Η συγκινητική ανάρτηση της Δ. Μπάρκα για τα γενέθλια της Β. Σταυροπούλου – «Μαμά, αν ήξερες πόσο σε αγαπώ…» (photos)

Η Δανάη Μπάρκα έκανε μία τρυφερή ανάρτηση για τη μητέρα της, Βίκυ Σταυροπούλου, η οποία έχει τα γενέθλιά της. Το μεσημέρι της Κυριακής (6/11), δημοσίευσε στο Facebook μία σειρά από κοινές τους φωτογραφίες, γράφοντας στη λεζάντα: «Χρόνια πολλά μαμά. Η μαμά μου όταν ήταν μικρή έκανε τρέλες με τους φίλους της, έκανε φάρσες, έβαζε μαξιλάρια στο κρεβάτι της με περούκες να νομίζει η μαμά της ότι…

[astratv]

Θεσσαλονίκη: Κομμώτρια μάζεψε εκατό κοτσίδες μαλλιών για γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο

Όχι μία, όχι δύο αλλά εκατό κοτσίδες μαλλιών κατάφερε να μαζέψει, μέσα σε πέντε χρόνια, η κομμώτρια από τον Σοχό Φανή Ποϊράζη, προκειμένου να γίνουν περούκες, που θα διατεθούν σε γυναίκες με καρκίνο, οι οποίες έχουν χάσει τα μαλλιά τους. Στόχος της είναι να συγκεντρώσει άλλες δέκα. Στο πλαίσιο ενημερωτικής εκδήλωσης για τον καρκίνο του μαστού, που θα πραγματοποιηθεί στο Κλειστό Δημοτικό Θέατρο…

[limbicsystemfunction]

Για την Ινώ

(Δεν είναι ποίημα αλλά δεν νομίζω ότι εντάσσεται και σε συγκεκριμένο είδος πεζογραφίας)

 Η Ινώ ήταν η μικρή γυναίκα με τα λευκά δαντελωτά  εσώρουχα που δεν άφηνε κάποιον έτσι εύκολα να της τα βγάλει. Μεγαλωμένη σε ένα από αυτά τα σπίτια στις πλούσιες γειτονιές του κέντρου, είχε κουραστεί τις “σωστές” παρέες των παιδιών με τα ελάχιστα ερεθίσματα. Φτάνοντας στο πανεπιστήμιο και περνώντας τις πόρτες του Πολυτεχνείου, βρήκε τα άτομα που τόσο πολύ έλειπαν α��ό την προηγούμενη της ζωή. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ξεκίνησε από την αρχή ή αν συνέχισε με μια πιο ουσιαστική παρουσίαση του εαυτού της- μονάχα εκείνη θα μπορούσε να απαντήσει. Η μόνη σύνδεση με τα λυκειακά χρόνια ήταν τα ποιήματα της, κάποια άτομα και το σπίτι της με τα αρκετά σωστά ερεθίσματα.

 Η Ινώ είχε έναν κάκτο στην Πάτρα, ένα μπαμπού που έκανε και για χριστουγεννιάτικο δένδρο και κεριά. Κατά τη μετάβαση της από την παλιά στην καινούργια ζωή, έφτασε να μπερδεύει ποιο ήταν το σπίτι της, κάτι το αναμενόμενο για τους φοιτητές που το πιάνουν από το μηδέν. Δεν κουράστηκε ποτέ τις αφετηρίες. Αντιθέτως, ενθουσιαζόταν με κάθε νέο πρόσωπο που έμπαινε στη ζωή της. Λάθος της ήταν που χρησιμοποιούσε τις συναναστροφές της ως έμπνευση για τα επόμενα της έργα. Ύστερα, διέκοπτε τις επαφές με τους περισσότερους χωρίς προειδοποίηση σαν ολοκλήρωνε τον κύκλο της η σχέση τους.

 Η Ινώ ήταν ελεύθερη όπως οι χαρακτήρες του ανεξάρτητου κινηματογράφου, αλλά μέσα της ήξερε πως ήταν εγκλωβισμένη σε μια κάμαρα με καθρέπτες και τοξικούς ιούς. Ωστόσο, δεν ήταν κάποια περσόνα. Όχι, η Ινώ ήταν τόσο γνήσια που μπέρδευε τους υπολοίπους για την αυθεντικότητα της. Όταν συνειδητοποίησε τις ανάγκες της ως κοινωνικό ον, βολεύτηκε στην καθημερινότητα των φοιτητών και ένας φόβος γεννήθηκε μέσα της για τη στιγμή που θα έπρεπε να αποχωρίσει, την ώρα που μια νέα ήπειρος θα καλούνταν να τη φιλοξενήσει. 

 Η αλήθεια είναι πως την Ινώ τη βρήκα σε κάθε άτομο που γνώρισα, συνήθως κρυμμένη κάπου στα σοκάκια της ψυχής τους, μη εξωτερικευμένη. Όπως ο καθένας μας, έτσι κι εκείνη κουραζόταν τον εαυτό της, τη γραφή της και τις χαμηλές της επιδόσεις στη Μηχανική. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ερωτεύτηκα την Ινώ, πως δεν ήταν κάθε άτομο που ερωτεύτηκα... Μα εκείνη δεν ερωτεύτηκε ποτέ ή έτσι κατάλαβα εγώ.

Απ' όσα γνωρίζω, ο έρωτας για κείνη ήταν η αφετηρία για περισσότερα ποιήματα και μόλις έφτανε στο τέταρτο, ζαλιζόταν από την περιστροφική κίνηση γύρω από το ενδιαφερόμενο πρόσωπο στην ίδια αλάνα του μυαλού. Υπήρχαν τόσα να εξερευνήσει και - αχ, η αφελής- νόμιζε ότι δε θα μπορούσε να τα βρει αγκιστρωμένη πάνω στον ίδιο άνθρωπο.

 Είναι κάπως αστείο αλλά η Ινώ ήταν τόσο ανύπαρκτη όσο και υπαρκτή, χαμένη σε κάποια παραλία της Γαύδου ανάμεσα σε άλλους φαντασμένους καλλιτέχνες και οπορτουνιστές φοιτητές. 

 Νομίζω πως δεν κατάλαβε ποτέ τι εννοούσα κείνο το βράδυ που της είπα ότι είναι το πιο όμορφο πλάσμα στη ζωή μου. Η Ινώ δεν ένιωσε ποτέ έτσι για μένα ούτε για κάποιον άλλον. Έλεγε «Δεν έχω χρόνο» , γιατί πάντοτε ετοίμαζε το επόμενο βήμα μακριά, μακριά μας, μακριά μου...

 Η Ινώ είναι μια κασέτα που ακούς τα απογεύματα λίγο πριν τα δειλινά, για να κλαις, για να καπνίζεις, για να γράφεις στίχους χωρίς νόημα ούτε για τον ποιητή ούτε για τον αναγνώστη.

 Μετά από καιρό, σιχάθηκα την Ινώ, γιατί δεν ήταν ένας χαρακτήρας που φορούσε κοντές περούκες. Σιχάθηκα την Ινώ που σιχαινόταν τον εαυτό της και φοβόταν τις δεσμεύσεις, ενώ πάντα αναζητούσε την ιδανική σχέση στα μάτια καθενός.

 Είμαι καλύτερα χωρίς την Ινώ. Εκεί καταλήγω. Είμαι μεγαλύτερος από τον άνθρωπο που ερωτεύτηκε την Ινώ. Είμαι μεγαλύτερος από τον άνθρωπο που τη μίσησε. Μάλλον, η Ινώ ήταν πολύ μικρή για τους ανθρώπους. Ίσως να φταίει που αγνοούσε τον λόγο για τον οποίο της ήταν τόσο αναγκαίοι. 

 Η Ινώ ήταν η κοπέλα με τα λευκά δαντελωτά εσώρουχα που έκλαιγε μόνη της στο σπίτι χωρίς λόγο. Βέβαια, η εποχή της είχε εξιδανικεύσει τη θλίψη και την αυτοκαταστροφή. Όντως, η Ινώ δεν ήταν ένα προσωπείο που φορούσε, αλλά ένας ολόκληρος άνθρωπος, ένας ολόκληρος εαυτός που εξωτερικεύτηκε και άρχισε να τρέχει στους δρόμους για να αποφύγει τον ίδιο.

Μπορεί να ήταν καλύτερα που δεν ερωτεύτηκα την Ινώ. 

Μπορεί να ήταν καλύτερα που την ξεπέρασα.

 Ίσως κι εκείνη να κατέληξε σε ένα μεγάλο σπίτι στα προάστια κάποιας άλλης χώρας. Ίσως να ζωγραφίζει τώρα και να συνεχίζει με τις μουσικές της. Ίσως να τρέχει στους δρόμους της Μεγάλης Πόλης πίσω από λαμπρούς πανεπιστημιακούς. Ίσως να μη γράφει πλέον εξαιτίας των ανθρώπων με μια σταθερή θέση στη ζωή της. 

Ειλικρινά, όμως, δεν ξέρω.

                     Μονάχα εκείνη θα μπορούσε να απαντήσει.

Δώρα