#περνάει ο χρόνος

[greek-ride]

συλλογές

περνάει ο χρόνος και επιμένεις στη σιωπή.. την έχεις για αρετή τη σιωπή, είναι γιατί ακούς τις κρυφές σου φωνές μόνον εσύ, τις επιτρέπεις να αναπηδούν όπως θέλουν. πας κι έρχεσαι σε χρόνια και εποχές, σε πλουσιόσπιτα και γιαπιά, σε λινά και κουρέλια, μια μπρος, μια πίσω και ξανά, κι όταν βαραίνεις μέσα τους, τις σπρώχνεις με δύναμη και το σκας.  είναι τότε που ακούς τα άκρα σου να κινούνται, τα…

[nero-sth-varka]

Βράδυ Σαββάτου κι εσύ ‘σαι κάπου

Άραγε που να βρίσκεσαι; για τι να λες;

Περνάει ο χρόνος, βαρύς και μόνος

Κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες

[o-monaxikos]

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει...

Αγριεύει και ξεχνάει...

Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…

Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα...

Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο...

Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά...

Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα...

Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο...

Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς...

Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό να σας

περνάνε γι’αδέρφια…

Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…

Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί και να μαλώνετε σε ποιό νησί θα πάτε…

Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…

Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια...

Ξεχνάει να νιώθει…

Κι όσο ο χρόνος περνάει… ξεχνάει όλο και περισσότερο… ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά...

Συνήθισε να είναι μόνος,να περπατάει μόνος,να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος,να γελάει μόνος,να βλέπει ταινίες μόνος,να πορεύεται μόνος,να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…

Συνήθισε…

Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε...

Κάποτε ήταν εξημερωμένος… μα τώρα πια είναι αγρ��μι στο κλουβί της μοναξιάς του κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαρ��ές και του ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες… κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…

Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να εξημερωθεί ξανά…

κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.

Μην απορείς μαζί του.

Μην τον λυπάσαι.

Είναι πολύ πιο δυνατός απ’όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.

Κρύβει μια δύναμη που όμοια της δεν έχεις συναντήσει.Τη φυλάει καλά κρυμμένη.Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον..αγάπα τον από μακρυά..θα’ρθει εκείνος σ’εσένα…

Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμμι… και τ’αγρίμμια παλεύουν για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος…

[kebriones]

Mmm just a quick question but are there still some words in Ancient Greek that are the exact same as Modern Greek with the same meaning?

Idk why but the word for time in Modern Greek, how do you go from Χρόνος to Φορές made plural??

Oh there are so many words that have remained the exact same.

I literally opened a random page of the symposium to find some:

Ανθρωπος (human)

Χρονος (time)

Κίνδυνος (danger)

Αθανατος (immortal )

Αρετη (virtue)

Μνημη (memory)

Σωματα (bodies)

Ψυχη (soul)

Και (and)

Ονομα (name)

Δικαιοσύνη (justice)

Ηλικία (age)

Γεννηση (birth)

Τιμιος (fair/honorable)

And these are just some of the ones that have stayed absolutely exactly the same.

______

Okay this is a little hard for me to explain because in English it's very different:

Χρονος is time.

(Examples of use: παιρνει πολυ χρόνο= takes a lot of time. Ο χρόνος περνάει=time passes)

Φορες or φορά in singular, is the "time/times" you use when saying for example "how many times have i told you?" Ποσες φορες στο εχω πει; " or "I've visited him many times"

Φορα is used in the same content, or when you want to say "one time.." as in, "one time i went to the sea" μια φορά πήγα στην θάλασσα"

[gentle-author]

Συχνά σκέφτομαι πάνω στο πέρασμα του χρόνου.

Πώς ο χρόνος περνά για άλλους γρηγορότερα και για άλλους πιο αργά.

Όμως για όλους, στην πραγματικότητα, περνάει με τον ίδιο ρυθμό.

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να κυλήσει ο χρόνος γρηγορότερα, να φύγει αυτή η ημέρα και να μην ξαναγυρίσει, να ξημερώσει ένα νέο πρωινό που θα επουλώσει για μια στιγμή τα τραύματά τους..

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να παγώσει ο χρόνος και να πάψει να κουνιέται ο δευτερολεπτοδείκτης του ρολογιού, να μείνουν ενωμένοι με το άλλο τους μισό, να δώσουν ένα ακόμη φιλί σε εκείνον και εκείνη, να διαβάσουν ένα κεφάλαιο ακόμη..

Πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος για όλους μας και πόσο όμοια..

Πώς γίνεται να αδημονώ για ένα νέο ξημέρωμα ενώ ο διπλανός μου να αγωνιά για το αν θα χάσει μια μηδαμινή στιγμή από το σήμερα;

Πώς φαίνεται το ότι οι άνθρωποι πλέον δεν ζούμε την στιγμή αλλά προβληματιζομαστε τόσο πολύ για το αύριο που το σήμερα παύει να υπάρχει.

Αυτό που ξεχνάμε όμως, είναι ότι το αύριο θα πάρει την θέση του σήμερα και θα ξαναπεράσει.

Πότε θα ζήσουμε;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[theflamebetweenus]

Συναισθηματικό αδιέξοδο θα έλεγε κανείς… άβυσσος… ολικός απολογισμός και συνειδητοποίηση μετέπειτα

Πολλά διλήμματα χωρίς (δειλοί)ματα, υπερβολικές σκέψεις και ανησυχίες που έρχονται σε αντιπαράθεση με μια μικρή ηλικία χωρίς πολλαπλά βιώματα και απαντήσεις για όλα.

Όσο περνάει ο καιρός ο καθένας μας έρχεται αντιμέτωπος με νέες καταστάσεις: ανοίγουν νέοι κύκλοι· άλλοι κλείνουν… υπάρχει μια συνεχής αβεβαιότητα και τις περισσότερες φορές πιανόμαστε απροετοίμαστοι και όχι τόσο έτοιμοι για ό,τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε. Ίσως για αυτό υπάρχει και ο ορισμός της ροής και της εξέλιξης.

Επικρατεί συνεχώς άγχος και ανησυχία καθώς δεν είναι εφικτό να προβλέψουμε όλα όσα πρόκειται να συμβούν- ακόμα και συμπεριφορές του περίγυρου μας.

Υπάρχουν στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να υπερ αναλύει ακατάπαυστα, χάνοντας ίσως την απλότητα και την πραγματικότητα.Την ουσία σε κάθε τι που συμβαίνει.

Ο φόβος της απογοήτευσης, της ήττας, της προδοσίας με κάνουν να αισθάνομαι τόσο επιφυλακτική και προσγειωμένη σε σημείο που πολλές φορές χάνεται η μαγεία είτε αυτό είναι απλά ένα χαζό γεγονός είτε ακόμη και η δοκιμή στον έρωτα με ένα πρόσωπο το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα ήθελα να πετάω κυριολεκτικά στα σύννεφα από την χαρά, την έλξη και το πάθος.

Η τόσο ρεαλιστική μου προσέγγιση βέβαια έρχεται και σε αντιπαράθεση με την ουτοπία και την προσμονή μου για κάτι όμορφο στο κοντινό ή μακρινό μέλλον. Πάντα μου αρέσει να ονειρεύομαι και να ελκύω θετική ενέργεια άλλωστε γιατί είμαι τέτοιος άνθρωπος ο οποίος με τόση δύναμη ψυχής που κατέχω την διοχετεύω.

Άλλωστε λένε πως τραβάς ό,τι ελκύεις.

Έτσι, μπορώ να πω με σιγουριά πως καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαι μοναχικός άνθρωπος. Ήρεμη. Αγνή. Γεμάτη γλύκα και αισιοδοξία. Νιώθω πως ίσως εκπέμπω άλλη συχνότητα με τους γύρω μου. Δεν νιώθω ανώτερη απλά το σκεπτικό μου πιστεύω είναι τόσο καλά αναλυμένο που φτάνει πολύ πιο μακριά. Οι αισθήσεις μου, τα προαισθήματα μου, τα όνειρα μου, η αύρα μου έχουν δέσει όλα.

Μυαλό και καρδιά σε απόλυτη αρμονία αλλά σε απέραντο χάος παράλληλα. Αυτός είναι ο ορισμός της αντίθεσης: μια τρικυμία σε όλο μας το είναι.

Η λύση; Άγνωστη ή τετραπέρατη… μπορεί ακαθόριστη ή άυλη

Ο χρόνος; Το μέρος; Το απειρο; Το σωστό και το λάθος; Η χημεία; Η περίσταση; Το αν; Το πότε; Το γιατί; Η αρχή; Το τέλος;

Δεν υπάρχει σε κάθε ερώτηση απάντηση μάλλον… Τίποτα που κόβεται δεν ράβεται απόλυτα. Τίποτα που ραγίζει δεν κολλάει. Υπάρχει πιθανώς το εξαρτάται. Διαφορετικές πορείες και η κατάλληλη τομή.

[nantoukos]

Σου μίλησα για τον «Χρόνο» ,

ο χρόνος είναι ένα στερεότυπο .

Ο χρόνος χάνετε , λιγοστεύει ή αυξάνετε .

Αν είσαι ερωτευμένος κολλάει σε στιγμές ,

αν πάλι είσαι ευτυχισμένος περνάει γρήγορα .

Στερεότυπο ,

γιατί ποτέ δεν πηγαίνει με την "συνηθισμένη" ροή ,

αλλά επηρεάζετε από τους εξωτερικούς παράγοντες.

[daimewdis]

Προς χθες έγραψα “έκθεση” έτσι random στο tumblr για να την ανεβάσω, αλλά μάλλον ήταν πολλά, και κόλλησε, και δεν περάστηκε. Και είχα ξεχάσει να κάνω αντιγραφή επικολλήσει και χάθηκε. Έφαγα μιά ξενέρα, αλλά klain main. Μέχρι και εκεί έχει όριο στις πόσες λέξεις. Λοιπόν, η ώρα είναι 1:30 καθώς γράφω, δεν υπάρχει κάτι νέο να πω, απλά ξες σκέψεις. Και είναι οξύμωρο και με “χτυπούν” οι λέξεις το με νοιάζει και δεν με νοιάζει. Έρχονται σε σύγκρουση. Όσο περνάει ο χρόνος στην αδράνεια με τρομάζει. Με τρομάζει το μετά, με τρομάζει η σταθερότητα στην αβεβαιότητα. Στεναχωριέμαι αρκετά πολύ. Έχω μιά μόνιμη στεναχώρια που δεν φεύγει από πάνω μου, λες και έχω παντρευτεί το αγαπημένο μου ρούχο και είναι καλά τυπωμένο πάνω μου σαν δέρμα. Η μπαταρία του κινητού μου αδειάζει γρήγορα, χωρίς να το χρησιμοποιώ και πολύ, μάλλον έμοιασε στον ιδιοκτήτη του. Δεν ξέρω αν προσπαθώ ή όχι. Αν κάτι θυμάμαι προ χθες που έγραφα, ήταν ένα χαρακτηριστικό, να μπω μέσα στην κατάψυξη να κοιμηθώ και όταν όλα γίνουν να με ξυπνήσουν. Γιατί κουράστηκα. Να μην τρέχει ο χρόνος άσκοπα. Σκεφτόμουν πολλά, και διαφορά, ένα απ’ τα πολλά, πως πρέπει στην απαισιοδοξία μου, να σκέφτομαι κάπως αισιόδοξα. Ακόμα και τα πιο απλά ή ασήμαντα.

Όλα συνδέονται αν ενώσεις τα κομμάτια.

Και όταν τόνιζα το “εγώ” παρότι παρεκκλίνει σε εγωισμός, είναι να σε φροντίζεις.

Σορρυ για πράγματα που έχω καθυστερήσει να κάνω.

Και με έχουν νικήσει άλλα.

Κυρίως η αδιαφορία για ζωή.

31/5/23 1:44 βράδυ.

-Δαιμεώδης

[silentbutscreaming]

Όσο έβλεπα τον κήπο σου βομβαρδισμένο με άνθη και δέντρα τα οποία "φώναζαν" για την συντήρηση και την αγάπη που τους έδινες, κατάλαβα πως ο χρόνος περνάει και η φύση "καταπίνει" ότι κάποτε ήταν δικό σου.

2,5 χρόνια μετά, κοντεύουν 3.

Τόσος καιρός πέρασε. Οι εποχές πέρασαν. Αυτά τα φυτά άνθισαν και ξεράθηκαν. Όπως και εσύ.

Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτά τα φυτά, ακόμη και να πέσουν τα φύλλα τους το Φθινόπωρο, ακόμη και αν τα κλαδιά τους μείνουν γυμνά τον Χειμώνα, την Άνοιξη θα ανθίσουν ξανά και το Καλοκαίρι θα στέκονται αγέρωχα στον ήλιο.

Εσύ, άνθισες μια φορά. Τα άνθη σου, καμάρωναν 80 χρόνια Άνοιξης- Καλοκαιριού, μέχρι που ξεκίνησε το Φθινόπωρο και τα άνθη σου ξεράθηκαν, τα φύλλα σου κιτρίνισαν. Ο Χειμώνας δεν άργησε να έρθει και κανείς δεν το περίμενε.

Τα κλαδιά σου έμειναν γυμνά.

Και δεν άνθισαν ποτέ ξανά...

16.02.2021 🤍🕊️

[rennesense]

Καλή καρδιά! (good heart)

*** Κι έρχεται η ζωή και σου δίνει μία αρμαθιά κλειδιά.. Ένα για κάθε δωμάτιο ,αν έχει πολλά ο άλλος… Άντε τώρα εσύ να βρεις που αντιστοιχεί το κάθε ένα,και περνάει ο χρόνος… Continue reading Καλή καρδιά! (good heart)

[konmarkimageswords]

"Εμείς αγαπάμε όχι τη ζοφερή και απάνθρωπη πλευρά της αλητείας, την ξέφρενη αληταμπουρία, τον ανθρωποβόρο τυχοδιωκτισμό, τον βίαιο τραμπουκισμό, ούτε την αληταρία της πολιτικής, των σκοτεινών γραφείων και των απρόσιτων σαλονιών. Αλλά την πολυδαίδαλη διαδρομή καθενός προς τη δική του Ιθάκη με το ακριβό κόστος του ρίσκου τής προσωπικής επιλογής, του «ανοιχτού δρόμου» κόντρα στο ρεύμα, τους «νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του Οδυσσέα Ελύτη, που κι ο ίδιος βαφτίστηκε με ποιητικό ψευδώνυμο παρωδώντας το «αλήτης», αυτό που οι ποιητές ονόμασαν «αλήτις μοίρα» και «αλήτης δρόμος», που ο φίλος ποιητής Γιάννης Στίγκας το έκανε τίτλο σε συλλογή του («Αλητεία του αίματος»), το «είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα» του Τσιτσάνη, και το «περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί» του ίδιου, τους ατέλειωτους «ωραίους και γενναίους αλήτες», σαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ανταμώσαμε σε μονοπάτια της προσωπικής μας περιπλάνησης, και την εκλεκτή αλητεία της τέχνης και της ιστορίας, περιπτώσεις όπως ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, η Φρίντα Κάλο και η Τζόυς Μανσούρ, ο Μπουκόφσκι και ο Μπάρροουζ, ο Θεόφιλος και ο Χαλεπάς, η Μπίλλυ Χόλιντεϋ και η Τζάνις Τζόπλιν, η Κατερίνα Γώγου και ο Νικόλας Άσιμος, ο Παζολίνι και ο Ζενέ, ο Λαπαθιώτης και ο Παπανικολάου, ο Τζακ Κέρουακ και ο Άλλεν Γκίνζμπεργκ, ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης, ο Τζίμι ��έντριξ και ο Τζωρτζ Μπεστ, η Μπέλλου και η Πολυδούρη, όλους εκείνους τους πλάνητες που καμιά επισημότητα δεν τους άγγιξε και καμιά περγαμηνή δόξας ή λαχτάρα για συσσώρευση πλούτου δεν ράγισε την αυθεντικότητά τους. Αυτούς που ακολουθώντας δρόμους λοξούς ο ανθρωπισμός και οι περιπλανήσεις τους ενδυνάμωσαν την ουσία της υπόστασής τους και ενίσχυσαν το κύρος τους. Γιατί την ψυχή τους την όριζε η πηγαία και ισοβίως άσβεστη φλόγα ζωής και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και η λατρεία της τέχνης τους που υπηρέτησαν με γνήσιο πάθος".

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ούτε να πεθάνεις πρέπει

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, στην αυλή να χορταριάζεις της υπομονής, να γυρνάς στα ίδια σοκάκια και στις γειτονιές να σε τρέχουν πιτσιρίκια με τις σφεντονιές.

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, θλιβερά να λες τραγούδια της ανατολής, παραμύθια να σκαρώνεις σαν τη Χαλιμά, να γελάσεις τον κουρσάρο που σε πολεμά.

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, σαν παιχνίδι να σε παίζουν οι θεοί της γης, η ψυχή σου για γαλήνη πάντα να πεινά, μα ο δαίμονας της σάρκας να σε κυβερνά.

***

Ο χρόνος είναι σταυρωτής

Ο χρόνος είναι σταυρωτής, είναι και γδάρτης της ψυχής, τρώει και πίνει απ’ το κορμί μας, πολεμάει την αντοχή μας, πόσο δύσκολα περνάει όταν η καρδιά πονάει, πόσο δύσκολα περνάει όταν η καρδιά πονάει, τρώει και πίνει απ’ το κορμί μας, πολεμάει την αντοχή μας.

Ο χρόνος είναι εκδικητής, του κάτω κόσμου εραστής, ό, τι όμορφο χαρίζει, σάπιο πίσω το γυρίζει, κάνει δάκρυ τη χαρά μας και το γέλιο συμφορά μας, κάνει δάκρυ τη χαρά μας και το γέλιο συμφορά μας, ό, τι όμορφο χαρίζει, σάπιο πίσω το γυρίζει.

Ο χρόνος είναι μαχητής, είναι της μοίρας πορθητής, χρήμα κι ομορφιά θερίζει και το μέλλον μας ορίζει, σιγολιώνει τη φωτιά μας, τα θνητά τα σώματά μας, σιγολιώνει τη φωτιά μας, τα θνητά τα σώματά μας, χρήμα κι ομορφιά θερίζει και το μέλλον μας ορίζει.

Ο χρόν��ς είναι ένας Θεός, σκληρός, τσιγκούνης, βιαστικός, λίγα δίνει, όλα τα παίρνει και στη βόλτα του μας σέρνει, λίγη αγάπη μας κερνάει κι ύστερα μας προσπερνάει, λίγη αγάπη μας κερνάει κι ύστερα μας προσπερνάει, λίγα δίνει, όλα τα παίρνει και στη βόλτα του μας σέρνει.

****

Ο Θωμάς Κοροβίνης, φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, έζησε για μια οχταετία στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά πολιτιστικού προσανατολισμού.

Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί. Για το μυθ��στόρημά του Ο γύρος του θανάτου τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2011, ενώ για το ’55 τιμήθηκε με το βραβείο «Νίκος Θέμελης» 2013.

Είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Δισκογραφία: Από έβενο κι αχάτη, Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζνούν, Τακίμια, Το κελί. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

[o-monaxikos]

Ο χρόνος περνάει οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν αλλά στα χείλη μου θα παραμείνει ' ανεξίτηλο για πάντα η γεύση σου

στο τελευταίο φιλί ....💔🖋️📝⚡

[ouranos77]

Έχεις πολυ όμορφο μπλογκ και φαινεται οτι σου λειπει πολυ ένας ανθρωπος.Όσον αφορα τη δικη μου ιστορια,δεν μπορεις να φανταστεις ποσο τον αγαπαω.Μετα απο μηνες και ακομα τα παντα τον θυμιζουν.Ποναω πολυ που δεν ειμαστε μαζι,που δε τα καταφεραμε.Μια υποσχεση ηταν,να μεινουμε.Δεν ξερω τι κανει,αν ειναι καλα,αν πετυχαινει τα ονειρα του.Δε θα μαι ποτε μερος ολων αυτων.Εν τελη,μια σχεση δεν κρατα μονο αν υπαρχει συναισθημα.Ομως,λενε ο,τι αγαπησες κι αν οντως αγαπηθηκες θα γυρισει σε σενα,οχι απο αναγκη μοναχα γιατι η αληθινη αγαπη δεν πεθαινει ποτε!

Μπαίνω κάθε βράδυ και το χαζευω🥺

Μα ποτε δεν είμαι ετοιμη να απαντήσω κάτι και το σβήνω. Αυτή τη στιγμή νιώθω μισή, νιώθω σαν να έχασα όλο το κόσμο, όπως κι εσυ… Νιώθω να περνάει βαρετά και ανούσια κάθε δευτερόλεπτο χωρίς το δικό του σαγαπω, χωρίς να ξέρω ότι είναι δικός μου. Δε ξέρω ποσο θα πάει αυτό, δεν ξέρω ακόμα αν το ξεπεράσω ολοκληρωτικά κάποια μέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν περάσουν οι μήνες , θα φτάσω στην δίκη σου φάση, που αισθάνομαι ότι θα πονάει περισσότερο, αν τώρα είναι τραγικό τότε θα είναι x1000 διότι ο άλλος θα σε έχει ξεχάσει και θα είσαι μόνη σου να πονάς.

Μα… είσαι ήρωας που είσαι ακόμη εδώ δυνατη και μου τα γράφεις όλα αυτά. Η αλήθεια είναι ότι υποσχέσεις και τα λόγια που ειπώθηκαν όταν ήσασταν αγκαλιά , είναι εκείνες που πονάνε περισσότερο. Είναι από τις δυνατότερες εικόνες στο μυαλο που έρχονται συνέχεια να σε ταράξουν.

Μα η αγάπη… η αληθινή αγάπη όντως δε πεθαίνει ποτε όπως είπες κι εσυ. Το πολύ πολύ να κάνει μια απόπειρα να γνωρίσει κάποια, αλλα μόλις πάει να την φιλήσει, δε θα τα καταφέρει. Γιατί θα έρθει το γέλιο σου στο μυαλό του, η φωνή σου… Θα γυρίσει αν σαγαπαει, ή έστω θα προσπαθήσει όσοι μήνες και αν περάσουν.

Ο χρόνος δεν υπάρχει για αυτον που σαγαπαει, υπάρχουν μόνο τα μάτια σου🥺❤️

Δε ξέρω τι να ευχηθώ..σαγαπαω κι ας μη σε ξέρω

[gentle-author]

Συχνά σκέφτομαι πάνω στο πέρασμα του χρόνου.

Πώς ο χρόνος περνά για άλλους γρηγορότερα και για άλλους πιο αργά.

Όμως για όλους, στην πραγματικότητα, περνάει με τον ίδιο ρυθμό.

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να κυλήσει ο χρόνος γρηγορότερα, να φύγει αυτή η ημέρα και να μην ξαναγυρίσει, να ξημερώσει ένα νέο πρωινό που θα επουλώσει για μια στιγμή τα τραύματά τους..

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να παγώσει ο χρόνος και να πάψει να κουνιέται ο δευτερολεπτοδείκτης του ρολογιού, να μείνουν ενωμένοι με το άλλο τους μισό, να δώσουν ένα ακόμη φιλί σε εκείνον και εκείνη, να διαβάσουν ένα κεφάλαιο ακόμη..

Πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος για όλους μας και πόσο όμοια..

Πώς γίνεται να αδημονώ για ένα νέο ξημέρωμα ενώ ο διπλανός μου να αγωνιά για το αν θα χάσει μια μηδαμινή στιγμή από το σήμερα;

Πώς φαίνεται το ότι οι άνθρωποι πλέον δεν ζούμε την στιγμή αλλά προβληματιζομαστε τόσο πολύ για το αύριο που το σήμερα παύει να υπάρχει.

Αυτό που ξεχνάμε όμως, είναι ότι το αύριο θα πάρει την θέση του σήμερα και θα ξαναπεράσει.

Πότε θα ζήσουμε;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[90s-kid-gr]

ΑΓΡΙΕΥΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΞΕΧΝΑ...

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει…

Αγριεύει και ξεχνάει…

Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…

Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα...

Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο…

Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά…Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις,

γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα…

Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου

και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο...

Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς...

Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του

και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό

να σας περνάνε για αδέρφια…

Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί

και να μαλώνετε σε ποιο νησί θα πάτε…

Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…

Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια…

Ξεχνάει να νιώθει…

Κι όσο ο χρόνος περνάει ξεχνάει όλο και περισσότερο…

ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά…

Συνήθισε να είναι μόνος, να περπατάει μόνος,

να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος, να γελάει μόνος,

να βλέπει ταινίες μόνος, να πορεύεται μόνος,

να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,

να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…

Συνήθισε…

Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…

έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε...

Κάποτε ήταν εξημερωμένος…

μα τώρα πια είναι αγρίμι στο κλουβί της μοναξιάς του

κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαριές

και του ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες…

κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να εξημερωθεί ξανά…

κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις

άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.

Μην απορείς μαζί του.Μην τον λυπάσαι.

Είναι πολύ πιο δυνατός απ’ όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.

Κρύβει μια δύναμη που όμοια της δεν έχεις συναντήσει.

Τη φυλάει καλά κρυμμένη.

Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει

και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον...

αγάπα τον από μακρυά...

θα’ρθει εκείνος σ’εσένα.

Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμι…

και τ’αγρίμια παλεύουν

για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος.

Luna Sirano

[skepsh-rypansh]

Θα σου δώσω ένα στοιχείο.

Μου είπες κάποια στιγμή πως ο χρόνος περνάει έτσι κι αλλιώς.

Σου είπα, αν ψάξεις θα με βρεις.

Σε κατάλαβα!