#περνάει ο χρόνος

[greek-ride]

συλλογές

περνάει ο χρόνος και επιμένεις στη σιωπή.. την έχεις για αρετή τη σιωπή, είναι γιατί ακούς τις κρυφές σου φωνές μόνον εσύ, τις επιτρέπεις να αναπηδούν όπως θέλουν. πας κι έρχεσαι σε χρόνια και εποχές, σε πλουσιόσπιτα και γιαπιά, σε λινά και κουρέλια, μια μπρος, μια πίσω και ξανά, κι όταν βαραίνεις μέσα τους, τις σπρώχνεις με δύναμη και το σκας.  είναι τότε που ακούς τα άκρα σου να κινούνται, τα…

[nero-sth-varka]

Βράδυ Σαββάτου κι εσύ ‘σαι κάπου

Άραγε που να βρίσκεσαι; για τι να λες;

Περνάει ο χρόνος, βαρύς και μόνος

Κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες

[kebriones]

Mmm just a quick question but are there still some words in Ancient Greek that are the exact same as Modern Greek with the same meaning?

Idk why but the word for time in Modern Greek, how do you go from Χρόνος to Φορές made plural??

Oh there are so many words that have remained the exact same.

I literally opened a random page of the symposium to find some:

Ανθρωπος (human)

Χρονος (time)

Κίνδυνος (danger)

Αθανατος (immortal )

Αρετη (virtue)

Μνημη (memory)

Σωματα (bodies)

Ψυχη (soul)

Και (and)

Ονομα (name)

Δικαιοσύνη (justice)

Ηλικία (age)

Γεννηση (birth)

Τιμιος (fair/honorable)

And these are just some of the ones that have stayed absolutely exactly the same.

______

Okay this is a little hard for me to explain because in English it's very different:

Χρονος is time.

(Examples of use: παιρνει πολυ χρόνο= takes a lot of time. Ο χρόνος περνάει=time passes)

Φορες or φορά in singular, is the "time/times" you use when saying for example "how many times have i told you?" Ποσες φορες στο εχω πει; " or "I've visited him many times"

Φορα is used in the same content, or when you want to say "one time.." as in, "one time i went to the sea" μια φορά πήγα στην θάλασσα"

[o-monaxikos]

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει...

Αγριεύει και ξεχνάει...

Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…

Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα...

Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο...

Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά...

Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα...

Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο...

Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς...

Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό να σας

περνάνε γι’αδέρφια…

Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…

Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί και να μαλώνετε σε ποιό νησί θα πάτε…

Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…

Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια...

Ξεχνάει να νιώθει…

Κι όσο ο χρόνος περνάει… ξεχνάει όλο και περισσότερο… ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά...

Συνήθισε να είναι μόνος,να περπατάει μόνος,να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος,να γελάει μόνος,να βλέπει ταινίες μόνος,να πορεύεται μόνος,να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…

Συνήθισε…

Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε...

Κάποτε ήταν εξημερωμένος… μα τώρα πια είναι αγρίμι στο κλουβί της μοναξιάς του κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαριές και του ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες… κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…

Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να εξημερωθεί ξανά…

κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.

Μην απορείς μαζί του.

Μην τον λυπάσαι.

Είναι πολύ πιο δυνατός απ’όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.

Κρύβει μια δύναμη που όμοια της δεν έχεις συναντήσει.Τη φυλάει καλά κρυμμένη.Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον..αγάπα τον από μακρυά..θα’ρθει εκείνος σ’εσένα…

Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμμι… και τ’αγρίμμια παλεύουν για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος…

[gentle-author]

Συχνά σκέφτομαι πάνω στο πέρασμα του χρόνου.

Πώς ο χρόνος περνά για άλλους γρηγορότερα και για άλλους πιο αργά.

Όμως για όλους, στην πραγματικότητα, περνάει με τον ίδιο ρυθμό.

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να κυλήσει ο χρόνος γρηγορότερα, να φύγει αυτή η ημέρα και να μην ξαναγυρίσει, να ξημερώσει ένα νέο πρωινό που θα επουλώσει για μια στιγμή τα τραύματά τους..

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να παγώσει ο χρόνος και να πάψει να κουνιέται ο δευτερολεπτοδείκτης του ρολογιού, να μείνουν ενωμένοι με το άλλο τους μισό, να δώσουν ένα ακόμη φιλί σε εκείνον και εκείνη, να διαβάσουν ένα κεφάλαιο ακόμη..

Πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος για όλους μας και πόσο όμοια..

Πώς γίνεται να αδημονώ για ένα νέο ξημέρωμα ενώ ο διπλανός μου να αγωνιά για το αν θα χάσει μια μηδαμινή στιγμή από το σήμερα;

Πώς φαίνεται το ότι οι άνθρωποι πλέον δεν ζούμε την στιγμή αλλά προβληματιζομαστε τόσο πολύ για το αύριο που το σήμερα παύει να υπάρχει.

Αυτό που ξεχνάμε όμως, είναι ότι το αύριο θα πάρει την θέση του σήμερα και θα ξαναπεράσει.

Πότε θα ζήσουμε;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[theflamebetweenus]

Συναισθηματικό αδιέξοδο θα έλεγε κανείς… άβυσσος… ολικός απολογισμός και συνειδητοποίηση μετέπειτα

Πολλά διλήμματα χωρίς (δειλοί)ματα, υπερβολικές σκέψεις και ανησυχίες που έρχονται σε αντιπαράθεση με μια μικρή ηλικία χωρίς πολλαπλά βιώματα και απαντήσεις για όλα.

Όσο περνάει ο καιρός ο καθένας μας έρχεται αντιμέτωπος με νέες καταστάσεις: ανοίγουν νέοι κύκλοι· άλλοι κλείνουν… υπάρχει μια συνεχής αβεβαιότητα και τις περισσότερες φορές πιανόμαστε απροετοίμαστοι και όχι τόσο έτοιμοι για ό,τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε. Ίσως για αυτό υπάρχει και ο ορισμός της ροής και της εξέλιξης.

Επικρατεί συνεχώς άγχος και ανησυχία καθώς δεν είναι εφικτό να προβλέψουμε όλα όσα πρόκειται να συμβούν- ακόμα και συμπεριφορές του περίγυρου μας.

Υπάρχουν στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να υπερ αναλύει ακατάπαυστα, χάνοντας ίσως την απλότητα και την πραγματικότητα.Την ουσία σε κάθε τι που συμβαίνει.

Ο φόβος της απογοήτευσης, της ήττας, της προδοσίας με κάνουν να αισθάνομαι τόσο επιφυλακτική και προσγειωμένη σε σημείο που πολλές φορές χάνεται η μαγεία είτε αυτό είναι απλά ένα χαζό γεγονός είτε ακόμη και η δοκιμή στον έρωτα με ένα πρόσωπο το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα ήθελα να πετάω κυριολεκτικά στα σύννεφα από την χαρά, την έλξη και το πάθος.

Η τόσο ρεαλιστική μου προσέγγιση βέβαια έρχεται και σε αντιπαράθεση με την ουτοπία και την προσμονή μου για κάτι όμορφο στο κοντινό ή μακρινό μέλλον. Πάντα μου αρέσει να ονειρεύομαι και να ελκύω θετική ενέργεια άλλωστε γιατί είμαι τέτοιος άνθρωπος ο οποίος με τόση δύναμη ψυχής που κατέχω την διοχετεύω.

Άλλωστε λένε πως τραβάς ό,τι ελκύεις.

Έτσι, μπορώ να πω με σιγουριά πως καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαι μοναχικός άνθρωπος. Ήρεμη. Αγνή. Γεμάτη γλύκα και αισιοδοξία. Νιώθω πως ίσως εκπέμπω άλλη συχνότητα με τους γύρω μου. Δεν νιώθω ανώτερη απλά το σκεπτικό μου πιστεύω είναι τόσο καλά αναλυμένο που φτάνει πολύ πιο μακριά. Οι αισθήσεις μου, τα προαισθήματα μου, τα όνειρα μου, η αύρα μου έχουν δέσει όλα.

Μυαλό και καρδιά σε απόλυτη αρμονία αλλά σε απέραντο χάος παράλληλα. Αυτός είναι ο ορισμός της αντίθεσης: μια τρικυμία σε όλο μας το είναι.

Η λύση; Άγνωστη ή τετραπέρατη… μπορεί ακαθόριστη ή άυλη

Ο χρόνος; Το μέρος; Το απειρο; Το σωστό και το λάθος; Η χημεία; Η περίσταση; Το αν; Το πότε; Το γιατί; Η αρχή; Το τέλος;

Δεν υπάρχει σε κάθε ερώτηση απάντηση μάλλον… Τίποτα που κόβεται δεν ράβεται απόλυτα. Τίποτα που ραγίζει δεν κολλάει. Υπάρχει πιθανώς το εξαρτάται. Διαφορετικές πορείες και η κατάλληλη τομή.

[nantoukos]

Σου μίλησα για τον «Χρόνο» ,

ο χρόνος είναι ένα στερεότυπο .

Ο χρόνος χάνετε , λιγοστεύει ή αυξάνετε .

Αν είσαι ερωτευμένος κολλάει σε στιγμές ,

αν πάλι είσαι ευτυχισμένος περνάει γρήγορα .

Στερεότυπο ,

γιατί ποτέ δεν πηγαίνει με την "συνηθισμένη" ροή ,

αλλά επηρεάζετε από τους εξωτερικούς παράγοντες.

[daimewdis]

Προς χθες έγραψα “έκθεση” έτσι random στο tumblr για να την ανεβάσω, αλλά μάλλον ήταν πολλά, και κόλλησε, και δεν περάστηκε. Και είχα ξεχάσει να κάνω αντιγραφή επικολλήσει και χάθηκε. Έφαγα μιά ξενέρα, αλλά klain main. Μέχρι και εκεί έχει όριο στις πόσες λέξεις. Λοιπόν, η ώρα είναι 1:30 καθώς γράφω, δεν υπάρχει κάτι νέο να πω, απλά ξες σκέψεις. Και είναι οξύμωρο και με “χτυπούν” οι λέξεις το με νοιάζει και δεν με νοιάζει. Έρχονται σε σύγκρουση. Όσο περνάει ο χρόνος στην αδράνεια με τρομάζει. Με τρομάζει το μετά, με τρομάζει η σταθερότητα στην αβεβαιότητα. Στεναχωριέμαι αρκετά πολύ. Έχω μιά μόνιμη στεναχώρια που δεν φεύγει από πάνω μου, λες και έχω παντρευτεί το αγαπημένο μου ρούχο και είναι καλά τυπωμένο πάνω μου σαν δέρμα. Η μπαταρία του κινητού μου αδειάζει γρήγορα, χωρίς να το χρησιμοποιώ και πολύ, μάλλον έμοιασε στον ιδιοκτήτη του. Δεν ξέρω αν προσπαθώ ή όχι. Αν κάτι θυμάμαι προ χθες που έγραφα, ήταν ένα χαρακτηριστικό, να μπω μέσα στην κατάψυξη να κοιμηθώ και όταν όλα γίνουν να με ξυπνήσουν. Γιατί κουράστηκα. Να μην τρέχει ο χρόνος άσκοπα. Σκεφτόμουν πολλά, και διαφορά, ένα απ’ τα πολλά, πως πρέπει στην απαισιοδοξία μου, να σκέφτομαι κάπως αισιόδοξα. Ακόμα και τα πιο απλά ή ασήμαντα.

Όλα συνδέονται αν ενώσεις τα κομμάτια.

Και όταν τόνιζα το “εγώ” παρότι παρεκκλίνει σε εγωισμός, είναι να σε φροντίζεις.

Σορρυ για πράγματα που έχω καθυστερήσει να κάνω.

Και με έχουν νικήσει άλλα.

Κυρίως η αδιαφορία για ζωή.

31/5/23 1:44 βράδυ.

-Δαιμεώδης

[silentbutscreaming]

Όσο έβλεπα τον κήπο σου βομβαρδισμένο με άνθη και δέντρα τα οποία "φώναζαν" για την συντήρηση και την αγάπη που τους έδινες, κατάλαβα πως ο χρόνος περνάει και η φύση "καταπίνει" ότι κάποτε ήταν δικό σου.

2,5 χρόνια μετά, κοντεύουν 3.

Τόσος καιρός πέρασε. Οι εποχές πέρασαν. Αυτά τα φυτά άνθισαν και ξεράθηκαν. Όπως και εσύ.

Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτά τα φυτά, ακόμη και να πέσουν τα φύλλα τους το Φθινόπωρο, ακόμη και αν τα κλαδιά τους μείνουν γυμνά τον Χειμώνα, την Άνοιξη θα ανθίσουν ξανά και το Καλοκαίρι θα στέκονται αγέρωχα στον ήλιο.

Εσύ, άνθισες μια φορά. Τα άνθη σου, καμάρωναν 80 χρόνια Άνοιξης- Καλοκαιριού, μέχρι που ξεκίνησε το Φθινόπωρο και τα άνθη σου ξεράθηκαν, τα φύλλα σου κιτρίνισαν. Ο Χειμώνας δεν άργησε να έρθει και κανείς δεν το περίμενε.

Τα κλαδιά σου έμειναν γυμνά.

Και δεν άνθισαν ποτέ ξανά...

16.02.2021 🤍🕊️

[rennesense]

Καλή καρδιά! (good heart)

*** Κι έρχεται η ζωή και σου δίνει μία αρμαθιά κλειδιά.. Ένα για κάθε δωμάτιο ,αν έχει πολλά ο άλλος… Άντε τώρα εσύ να βρεις που αντιστοιχεί το κάθε ένα,και περνάει ο χρόνος… Continue reading Καλή καρδιά! (good heart)

[ouranos77]

Έχεις πολυ όμορφο μπλογκ και φαινεται οτι σου λειπει πολυ ένας ανθρωπος.Όσον αφορα τη δικη μου ιστορια,δεν μπορεις να φανταστεις ποσο τον αγαπαω.Μετα απο μηνες και ακομα τα παντα τον θυμιζουν.Ποναω πολυ που δεν ειμαστε μαζι,που δε τα καταφεραμε.Μια υποσχεση ηταν,να μεινουμε.Δεν ξερω τι κανει,αν ειναι καλα,αν πετυχαινει τα ονειρα του.Δε θα μαι ποτε μερος ολων αυτων.Εν τελη,μια σχεση δεν κρατα μονο αν υπαρχει συναισθημα.Ομως,λενε ο,τι αγαπησες κι αν οντως αγαπηθηκες θα γυρισει σε σενα,οχι απο αναγκη μοναχα γιατι η αληθινη αγαπη δεν πεθαινει ποτε!

Μπαίνω κάθε βράδυ και το χαζευω🥺

Μα ποτε δεν είμαι ετοιμη να απαντήσω κάτι και το σβήνω. Αυτή τη στιγμή νιώθω μισή, νιώθω σαν να έχασα όλο το κόσμο, όπως κι εσυ… Νιώθω να περνάει βαρετά και ανούσια κάθε δευτερόλεπτο χωρίς το δικό του σαγαπω, χωρίς να ξέρω ότι είναι δικός μου. Δε ξέρω ποσο θα πάει αυτό, δεν ξέρω ακόμα αν το ξεπεράσω ολοκληρωτικά κάποια μέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν περάσουν οι μήνες , θα φτάσω στην δίκη σου φάση, που αισθάνομαι ότι θα πονάει περισσότερο, αν τώρα είναι τραγικό τότε θα είναι x1000 διότι ο άλλος θα σε έχει ξεχάσει και θα είσαι μόνη σου να πονάς.

Μα… είσαι ήρωας που είσαι ακόμη εδώ δυνατη και μου τα γράφεις όλα αυτά. Η αλήθεια είναι ότι υποσχέσεις και τα λόγια που ειπώθηκαν όταν ήσασταν αγκαλιά , είναι εκείνες που πονάνε περισσότερο. Είναι από τις δυνατότερες εικόνες στο μυαλο που έρχονται συνέχεια να σε ταράξουν.

Μα η αγάπη… η αληθινή αγάπη όντως δε πεθαίνει ποτε όπως είπες κι εσυ. Το πολύ πολύ να κάνει μια απόπειρα να γνωρίσει κάποια, αλλα μόλις πάει να την φιλήσει, δε θα τα καταφέρει. Γιατί θα έρθει το γέλιο σου στο μυαλό του, η φωνή σου… Θα γυρίσει αν σαγαπαει, ή έστω θα προσπαθήσει όσοι μήνες και αν περάσουν.

Ο χρόνος δεν υπάρχει για αυτον που σαγαπαει, υπάρχουν μόνο τα μάτια σου🥺❤️

Δε ξέρω τι να ευχηθώ..σαγαπαω κι ας μη σε ξέρω

[o-monaxikos]

Ο χρόνος περνάει οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν αλλά στα χείλη μου θα παραμείνει ' ανεξίτηλο για πάντα η γεύση σου

στο τελευταίο φιλί ....💔🖋️📝⚡

[gentle-author]

Συχνά σκέφτομαι πάνω στο πέρασμα του χρόνου.

Πώς ο χρόνος περνά για άλλους γρηγορότερα και για άλλους πιο αργά.

Όμως για όλους, στην πραγματικότητα, περνάει με τον ίδιο ρυθμό.

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να κυλήσει ο χρόνος γρηγορότερα, να φύγει αυτή η ημέρα και να μην ξαναγυρίσει, να ξημερώσει ένα νέο πρωινό που θα επουλώσει για μια στιγμή τα τραύματά τους..

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να παγώσει ο χρόνος και να πάψει να κουνιέται ο δευτερολεπτοδείκτης του ρολογιού, να μείνουν ενωμένοι με το άλλο τους μισό, να δώσουν ένα ακόμη φιλί σε εκείνον και εκείνη, να διαβάσουν ένα κεφάλαιο ακόμη..

Πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος για όλους μας και πόσο όμοια..

Πώς γίνεται να αδημονώ για ένα νέο ξημέρωμα ενώ ο διπλανός μου να αγωνιά για το αν θα χάσει μια μηδαμινή στιγμή από το σήμερα;

Πώς φαίνεται το ότι οι άνθρωποι πλέον δεν ζούμε την στιγμή αλλά προβληματιζομαστε τόσο πολύ για το αύριο που το σήμερα παύει να υπάρχει.

Αυτό που ξεχνάμε όμως, είναι ότι το αύριο θα πάρει την θέση του σήμερα και θα ξαναπεράσει.

Πότε θα ζήσουμε;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[mpolikh-gkrinia-kai-aiwnia-neura]

Όσα καλά και να έχει η ζωή στο εξωτερικό, οι προοπτικές, το βιοτικό επίπεδο, η νοοτροπία κλπ κανείς δεν σου λέει πόσο δύσκολο είναι να φεύγεις να ζήσεις στο εξωτερικό. Πόσο δύσκολο είναι να μένεις μακριά από την οικογένεια και τα άτομα που αγαπάς και πρέπει να τους δεις όλους μέσα σε μια - δύο βδομάδες όταν γυρνάς. Πότε περνάει ο χρόνος δεν καταλαβαίνεις και θέλεις και άλλο χρόνο, αλλά η μέρα που γυρνάς πίσω φτάνει και εσύ πρέπει να φύγεις. Νιώθεις άσχημα που δεν είδες τους παππούδες σου όσο θα έπρεπε και δεν ξέρεις πότε θα τους ξαναδείς ή ότι παραμέλησες την μητέρα σου. Και όπως ξεπακετάρισες την βαλίτσα σου, έτσι ήρθε η ώρα να την φτιάξεις από την αρχή. Και φτάνεις στο σημείο που βρίσκομαι εγώ τώρα να κλαις στις 4 το ξημέρωμα γιατί σου έχουν μείνει 4 μέρες στην Ελλάδα και μετά έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού.

[despoinasworld]

Όσο ήμουνα μικρή δεν καταλάβαινα πόσο γρήγορα περνούσε ο χρόνος

Αλλά πλέον έχω καταλάβει ότι ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που δεν ζούμε όπως πρέπει και όπως θέλουμε

[90s-kid-gr]

ΑΓΡΙΕΥΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΞΕΧΝΑ...

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει…

Αγριεύει και ξεχνάει…

Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…

Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα...

Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο…

Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά…Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις,

γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα…

Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου

και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο...

Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς...

Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του

και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό

να σας περνάνε για αδέρφια…

Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί

και να μαλώνετε σε ποιο νησί θα πάτε…

Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…

Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια…

Ξεχνάει να νιώθει…

Κι όσο ο χρόνος περνάει ξεχνάει όλο και περισσότερο…

ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά…

Συνήθισε να είναι μόνος, να περπατάει μόνος,

να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος, να γελάει μόνος,

να βλέπει ταινίες μόνος, να πορεύεται μόνος,

να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,

να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…

Συνήθισε…

Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…

έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε...

Κάποτε ήταν εξημερωμένος…

μα τώρα πια είναι αγρίμι στο κλουβί της μοναξιάς του

κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαριές

και του ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες…

κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να εξημερωθεί ξανά…

κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις

άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.

Μην απορείς μαζί του.Μην τον λυπάσαι.

Είναι πολύ πιο δυνατός απ’ όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.

Κρύβει μια δύναμη που όμοια της δεν έχεις συναντήσει.

Τη φυλάει καλά κρυμμένη.

Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει

και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον...

αγάπα τον από μακρυά...

θα’ρθει εκείνος σ’εσένα.

Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμι…

και τ’αγρίμια παλεύουν

για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος.

Luna Sirano