#ονειρεύεται

[romios-gr]

Η Άννα του Χθες Ζωντανεύει στο Σήμερα ΠΗΓΗ »»»»»»  ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ  «««««« Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-anna-apo-to-alfavitarion-toy-1955-zontaneyei-kai-oneireyetai-oti-zei-sto-simera-poy-einai-toso-ma-toso-diaforetiko-arage-tis-aresei/

[sugaroto]

Και συγγνώμη για το κάπως βιαστικό second ask, αλλά μήπως πιστεύεις πως εμείς οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τους perverted χαρακτήρες; Ο Μιχαλάκης και ο Λάζαρος από το "Είσαι το ταίρι μου" είναι πολύ δημοφιλής και αγαπητοί με το κοινό, αλλά έχω την εντύπωση πως αν έπαιζαν σε ξένη σειρά, το κοινό θα τους μισούσε και για τον Μιχαλάκη ειδικότερα θα έλεγαν πως είναι κακό στερεότυπο για τους bi.

Σίγουρα τους αντιμετωπίζουμε διαφορετικά

Ειδικά τώρα τελευταία με το "cancel culture" και το πως όλοι οι χαρακτήρες πρπ να είναι "perfect" (πάρε παράδειγμα τον Σοκκα από το atla, από ότι εχω ακούσει η σειρά του νετφλιξ αφαίρεσε το γεγονός ότι ήταν μισογυνης και σεξιστης στην αρχη, ενώ οι φαν ήθελαν να τον δουν να μάθει να σέβεται τις γυναίκες όπως είχε γίνει στην σειρά του 2005)

Τους Έλληνες νομίζω δεν μας νοιάζουν τόσο αυτά?

Οι χαρακτήρες είναι αστείοι και για αυτό αρέσουν στο κοινό

Μάλλον είμαστε "τυφλοί" στα αρνητικά τους προσόντα ή δεν μας πειράζουν (αν δεν μας επηρεάζουν?)

Για τον Λάζαρο δεν είμαι 100% σίγουρη σε τι αναφέρεσαι ότι θα μισούσε το κοινό, ξέρω σίγουρα ότι δεν μου άρεσαν ορισμένες σκηνές που ήταν creepy (τύπου είχε κρυφτεί μέσα στα άπλυτα για να δει την Βίκυ γυμνή) ίσως να αναφέρεσαι σε αυτο δεν ξέρω, επίσης δεν μου άρεσε το ending ότι κατέληξε με την Βίκυ, το βλέπω λίγο ως προδοσία προς τον Γρηγόρη και πολύ out of the blue αλλά δεν νομίζω ότι κολλάει τοσο με αυτό το θέμα

Αλλά ήταν κυρίως ένας αστείος χαρακτήρας πράγμα που σε κάνει να παραβλέψεις τις κριπι συμπεριφορες(?μαλλον)

Όσο για τον Μιχαλάκη, λοιπόν με το "bad bi representation" το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι cheating, πράγμα που δεν νομίζω ότι θα απασχολούσε κανέναν σε μια σειρά που οι 2 main πρωταγωνιστές απατούν τους συζύγους τους

Αλλά ο Μιχαλάκης είναι άλλο είδος κακού στερεότυπου

Δεν είναι "bi"

Είναι "δεν έχω αποφασίσει ακομα, ψάχνομαι"

Πράγμα που φαίνεται να υποτιμάει τους bi ανθρώπους σαν να μην υπάρχουν και να "πρέπει να επιλέξουν"

ΕΠΙΣΗΣ θυμάμαι ένα επεισόδιο όπου ο Μιχαλάκης ονειρεύεται ότι το norm είναι οι τριαδικες σχεσεις, οπότε έχω ένα headcanon ότι είναι και polyamorous αλλά δεν το ξέρει and he lives in a society 😔 όπου "πρέπει να επιλέξει"

Νομίζω όμως κανένας δεν περίμενε κάτι καλύτερο από μια ελληνική σειρά του 1998

Ο Μιχαλάκης δεν είναι bi για να κάνει καλό representation τους Έλληνες bi, είναι bi γιατί είναι "περίεργο" και είναι το "βλαμμένο" ο υπάλληλος του Αλέκου

Κάτι άλλο που θα είχε κάνει την σειρά να φάει canceled είναι το γεγονός ότι είναι αυτοκτονικος, στο 1ο επεισόδιο προσπάθησε να σκοτωθεί με 4(?) διαφορετικούς τρόπους αλλά η ψυχική του υγεία δεν είναι κάτι που η σειρά παίρνει στα σοβαρά γιατί είναι ο comedic relief character

Και επίσης είναι μαύρη κωμωδία οπότε οκ, κάποια θέματα θα είναι έτσι λογικά, δεν είναι σαν το 13 Reasons Why που έχει προειδοποιήσεις σε κάθε επεισόδιο

Αλλά και από τους ίδιους τους χαρακτήρες φαίνεται να μην το παίρνουν στα σοβαρά

Η Σώσω είναι σε φάση "ποτέ θα ψοφήσει το βλαμμένο" και ο Αλέκος τον βάζει να τον πάρει τηλέφωνο και να πει ότι αυτοκτονεί για να βρει δικαιολογία να βγει από το σπίτι με την γκόμενα, ή και στο 1ο επεισόδιο που πάει σπίτι του και ρωτάει αν ενοχλεί ο Μιχαλάκης απατάει "Όχι να σκοτώθω πήγαινα" και it's not a big deal, like it's something that just happens on the regular and no one gives a shit

Αλλά again, μαύρη κωμωδία

Όσο γιατί δεν τον έχουν πει κακό στερεότυπο για τους bi φαντάζομαι είναι γιατί κανένας δεν περίμενε κάτι καλύτερο απο ελληνική σειρά του '98 και μόνο που υπάρχει ως "bi-curious" είναι wow και λογικά το φταίξιμο πάει περισσότερο στους σεναριογράφους πως δεν τον... έκαναν πιο σωστό? Ή το πως αν έβγαινε η σειρά σήμερα τα πράγματα θα ήταν ��ιαφορετικά

Οι ξένοι νομίζω θέλουν τα πράγματα να είναι πιο perfect και να μην γίνονται παρεξηγήσεις με τέτοιους χαρακτήρες

Πράγμα που τους είναι πιο εύκολο αφού οι σειρές και οι ταινίες είναι αμέτρητες

Αν έβλεπαν το "crimes" και ο Mike ήταν bad bi stereotype απλά θα έβαζαν "heartstopper" για να δουν τον Nick και δεν θα ξανά μιλούσαν ποτέ για το crimes πάρα μόνο για να το κάνουν canceled

Οι Έλληνες δεν έχουμε τόσες επιλογές

Ο Μιχαλάκης είναι ένας bi χαρακτήρας που δεν τον διαχειρίστηκαν σωστά οι σεναριογράφοι οπότε τον συγχωρούμε

Δεν έχουμε επιλογή να αλλάξουμε κανάλι και να βρούμε καλύτερο representation (και ειλικρινά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον Έλληνα μπάι χαρακτήρα)

Επίσης, λόγω των αριθμημένων καλών σειρών οι Έλληνες τείνουμε να βλέπουμε παλιές σειρες (που μπορεί πολλές φορές να έχουν τέτοια λάθη)

Για να δει κάποιος ξένος σειρά του '98 θα πρέπει να είναι χρυσό διαμάντι

Σειρές που βγήκαν 5 χρόνια πριν θεωρούνται αρχαίες και ξεχασμένες ενώ οι Έλληνες θα δουν τακτικά μια σειρά του 2005 (στο παρά πέντε αναφέρομαι συγκεκριμένα)

Ελπίζω να μην βγήκα πολύ εκτός θέματος και να βγάζει νόημα αυτό που λεω😭

[mslr567]

Και όταν ονειρεύεται ότι δεν θέλει να γράψει, δεν έχει τη δύναμη να ονειρευτεί ότι θέλει να γράψει.

Και όταν ονειρεύεται ότι θέλει να γράψει, δεν έχει τη δύναμη να ονειρευτεί ότι δεν θέλει να γράψει.

Σπινόζα

[justforbooks]

Πέντε άνθρωποι, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, περνούν το κατώφλι μιας μικρής βιβλιοθήκης στην καρδιά του Τόκιο. Όλοι βρίσκονται σ’ ένα σταυροδρόμι της ζωής τους. Μια νεαρή πωλήτρια σε πολυκατάστημα που θέλει να αποκτήσει καινούριες δεξιότητες και να τα καταφέρει στη νέα της ζωή στην πρωτεύουσα• ένας τριανταπεντάχρον��ς λογιστής εταιρείας επίπλων που ονειρεύεται να ανοίξει το δικό του μαγαζί με αντίκες• μια ευσυνείδητη πρώην υπεύθυνη σε περιοδικό, που έχασε τη θέση της εξαιτίας της μητρότητας και πασχίζει να συνδυάσει τις επαγγελματικές της προσδοκίες και την ανατροφή ενός παιδιού• ένας τριαντάχρονος άνεργος, με αναξιοποίητο ταλέντο στη ζωγραφική, που έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του και νιώθει ότι είναι βάρος για την οικογένειά του• ένας συνταξιούχος που δεν ξέρει πώς να περάσει τον άπλετο ελεύθερο χρόνο του κι αναζητά καινούρια ενδιαφέροντα. Η Σαγιούρι Κοματσί, η αινιγματική βιβλιοθηκάριος, θα προτείνει στον καθένα τους από ένα βιβλίο που απέχει πολύ από αυτό που είχαν στο μυαλό τους να διαβάσουν. Αυτό ακριβώς το απρόσμενο ανάγνωσμα θα τους κάνει να αναρωτηθούν ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ζωής και θα τους δώσει το κλειδί για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Η βιβλιοθήκη των κρυφών ονείρων είναι ένας ύμνος στις βιβλιοθήκες και στους βιβλιοθηκάριους, τους αφανείς ήρωες που με τις ευαίσθητες κεραίες τους αφουγκράζονται τις βαθύτερες ανάγκες των αναγνωστών, και φυσικά στα βιβλία, που όσο απρόσμενα κι αν βρεθούν στα χέρια μας, έχουν τη δύναμη να μεταμορφώνουν τη ζωή μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[me8usmenhh]

Κοιμάται η φίλη μου στο σπίτι μου σήμερα και μόλις με αγκαλιασε στον ύπνο της😭θα ονειρεύεται το αγόρι τηςΑΧΑΧΑΧΧΑ

[piracytheorist]

Tagged by @priscilla9993!

❤️ last song you listened to? Όσα η Αγάπη Ονειρεύεται (The Things that Love Dreams of) by Alkinoos Ioannidis. It actually played on the radio in a shop I went to this morning but I ended up singing it to myself as I walked back home XD

🧡 ideal pizza toppings? I like it plain, for the most part, with some vegetables like fresh tomato or bell pepper to break the saltiness from the cheese. Of course, if it's a good pizza place and uses actual mozzarella cheese and sauce made out of fresh tomatoes, I just need a few fresh basil leaves and mwah.

💛 dream vacation? I want to go somewhere North and see the Aurora Borealis.

💚 earth, air, fire or water? Air.

💙 cartoon you grew up on? Digimon earns a special place here, but other cartoons I loved were Pokemon, Powerpuff Girls, Kim Possible, House of Mouse, and the Smurfs even at an age I would be ashamed to share at the time that I still watched it XD

💜 favourite scent? Our regional brews of coffee, mostly around Greece and Turkey. I don't even like drinking coffee, but oh the scent! Divine!

With no pressure, tagging @jollysailorswan, @buf309, @fraddit, @spencerisdead, @cocohook38 and @fuckyeahamphibia

[pcpoetry]

Η ποίηση είναι νερό

και σαν την φωνή σου το βραδάκι.

Είναι φλόγα σαν την γλώσσα και τα χείλη

Κέρνα τσιγάρο, κερνάω όνειρα

και έλα να φτιάξουμε το ποίημα πάνω στο ξύλινο τραπέζι.

Ένα απλωμένο χέρι μετράει τους παλμούς.

Αίμα π��υ ονειρεύεται καινούριες κατευθύνσεις,

ποτάμια φλέβες οι δρόμοι ανάμεσα μας.

Δεν ψάχνει την καρδιά μου,

Κυλάει στο σώμα σου.

Και έλα να φτιάξουμε το ποίημα πάνω στο δέρμα μας.

Εγώ φτιάχνω τις λέξεις εσυ την μουσική.

Σίγουρα εγώ δεν ζω από την ποιηση,

ζω μέσα από αυτήν.

Ένα φιλί επανάστασης, ένα κρεβατι πονος.

Τα θέλω.

Θα γίνει στόμα να σου πει,

μέσα στα χέρια σου είμαι.

Είμαι.

[anasteros]

Τι θα συμβούλευες κάποιον που ονειρεύεται -καταπώς φαίνεται- παραπάνω από όσο πρέπει;

Για τα όνειρα ανοίγεις τα μάτια σου κάθε μέρα όχι για τα πρέπει

[pathofdasein]

στα σπλάχνα της η απαισιοδοξία έχει ένα παιδί σε μια πυριτιδαποθήκη να κρατάει στα χέρια του ένα κουτί σπίρτα. φάροι που αναβοσβήνουν ρυθμικά μέσα στο πιο βαθύ έρεβος. κάθε απαισιοδοξία κρύβει μια σφιγμένη γροθιά να σημαδεύει την μύτη ενός μαχαιριού, ένα παιδί να ονειρεύεται ένα άλλο ��όσμο.

[iakovina-kallinteri]

Άραγε εκεινος με ονειρεύεται;

[justforbooks]

Μπορεί να μην είναι από τα πολυαναγνωρισμένα μυθιστορήματα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, αλλά σίγουρα είναι από τα πλέον καίρια και τολμούμε να πούμε ίσως το πιο απελευθερωμένο εκφραστικά και νοηματικά. Και αυτό γιατί μέσω του κεντρικού του ήρωα, του απροσάρμοστου Αρκάντι Μακάροβιτς Ντολγκορούκι με το εφηβικό ταμπεραμέντο και τη μανία να πετύχει πάση θυσία στη ζωή και τον έρωτα, ο Ρώσος συγγραφέας βρίσκει τρόπο να εκφράσει τις πιο ακραίες, μύχιες σκέψεις του.

Ο ήρωάς του, ως συνήθως, δεν βρίσκεται στην πιο φωτεινή πλευρά του φεγγαριού αλλά τολμά να ονειρεύεται από τη θέση της ακραίας του φτώχειας ‒αυτός, ένας ανέστιος ορφανός που όλοι τον αποδιώχνουν‒ ότι μπορεί να γίνει ένας πλούσιος Ρόθτσιλντ.

Μέσα από αυτή την ακροβασία μεταξύ ονείρου και οδυνηρής πραγματικότητας, μέσα από τις τραγικές μεταπτώσεις της ζωής του αντιφατικού του πρωταγωνιστή ο Ντοστογιέφσκι βρίσκει πολλαπλές αφορμές να ξεδιπλώσει όλα τα μυστικά της τέχνης του.

Γραμμένο το 1875, δηλαδή λίγο πριν από τους Αδελφούς Καραμάζοφ, ο Έφηβος δείχνει να προοικονομεί τον ανθρωπότυπο του επαναστα��ημένου Αλιόσα που θα δούμε να πρωταγωνιστεί στο επόμενο μυθιστόρημά του, ενώ ταυτόχρονα φέρει έντονα εντός του τους επιβλητικούς χαρακτήρες που συναντάμε στα προηγούμενα ντοστογιεφσκικά μυθιστορήματα, τη δύναμη του κακού αλλά και του γοητευτικού Σταυρόγκιν, που εδώ βρίσκουμε στον Βερσίλοφ, και τις μύχιες αρετές του καλοκάθαγου προσκυνητή, μιας γεροντικής εκδοχής του πρίγκιπα Μίσκιν, που συναντάμε στο πρόσωπο του θετού πατέρα του Ντολγκορούκι, Μακάρ Ιβάνοβιτς.

Η κυκλοφορία του σε νέα, εμβληματική μετάφραση από την Ελένη Μπακοπούλου και σε μια άκρως καλαίσθητη έκδοση καθιστά αναμφίβολα τον Έφηβο εκδοτικό γεγονός της χρονιάς.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[labookaracha]

Υπάρχουν βιβλία που μας σημαδεύουν.

Υπάρχουν συγγραφείς που νιώθουμε ότι μας μιλάνε μέσα από τους ήρωές τους.

Υπάρχουν βιβλία που μας απογοητεύουν.

Είτε γιατί είχαμε μεγάλες προσδοκίες από αυτά, είτε γιατί πέσαμε πάνω τους σε λάθος χρόνο, και πολλές φορές και τόπο.

Υπάρχουν συγγραφείς με τους οποίους δημιουργούμε ένα δεσμό με τα χρόνια, επισκεπτόμαστε συνεχώς το συγγραφικό τους σύμπαν, ανοιγοκλείνουμε τα φώτα και τις πόρτες μέσα στα χάρτινα παλάτια που χτίζουν για να μας υποδεχτούν. Πότε περνάμε καλά, πότε όχι, πότε καταλαβαίνουμε γιατί νιώθουμε όλα αυτά που νιώθουμε, είτε όμορφα είτε άσχημα· γιατί και τα άσχημα συναισθήματα έχουν σημασία και μπορούν να είναι πολύ έντονα, πότε πάλι δεν καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή τι συμβαίνει μέσα μας, αλλά ο σπόρος έχει πέσει. Και είναι πλέον θέμα χρόνου να ανθίσει.

Και κάποιες άλλες φορές ανοίγουμε ένα βιβλίο ενός τελείως άγνωστου σε εμάς συγγραφέα και μας πλημμυρίζουν τόσα συναισθήματα, αναρωτιόμαστε που ήταν κρυμμένος αυτός ο μικρός θησαυρός, βουτάμε όλο και πιο βαθιά σελίδα σελίδα στην θάλασσα αυτή που λες και είναι εκεί μόνο για ��μάς, και ο χρόνος διαστέλλεται, ο χώρος αλλάζει γεωμετρία, οι υπόλοιπες ανάγκες μας παραγκωνίζονται, υπάρχει μόνο αυτός ο χάρτινος κόσμος και εμείς υπάρχουμε μόνο για να τον κοινωνήσουμε.

Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Ιβάν Κλίμα το Σάββατο. Ξεκίνησα να το διαβάζω αφήνοντας στην άκρη τον Δούναβη του Κλαούντιο Μάγκρις. Όχι πως δεν είναι καλό βιβλίο. Αλλά ο ρυθμός του αυτή τη στιγμή δεν μου ταίριαζε. Και το ένιωσα στις 50 πρώτες σελίδες. Θα έρθει η ώρα του.

Το βιβλίο του Κλίμα δεν ήθελα να τελειώσει. Και ταυτόχρονα ήθελα να φτάσω μέχρι το τέλος, να χωθώ τελείως μέσα στην ιστορία, να δω τι θα απογίνουν οι ήρωές του, να δω πως θα κλείσουν, αν κλείσουν, οι εκκρεμότητές τους. Γιατί τελικά όλοι μας ζούμε στην κόψη μιας εκκρεμότητας, στην κόψη μιας απόφασης. Πολλές φορές την παίρνουμε αμέσως. Για να οδηγηθούμε αναπόδραστα και αναπόφευκτα σε ένα καινούριο δίλημμα. Άλλες φορές καθυστερούμε. Οι λόγοι πολλοί. Ο συνηθέστερος είναι ότι φοβόμαστε. Φοβόμαστε να κάνουμε το βήμα στο κενό, το leap of faith.

Ο Κλίμα στο βιβλίο του μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας. Με τον καθρέφτη μας. Χωρίς διδακτισμούς. Χωρίς εξάρσεις. Χωρίς κραυγές. Χωρίς εντάσεις. Αγκαλιάζει με τρυφερότητα τους ήρωές του, στέκεται με σεβασμό και ενσυναίσθηση απέναντι στα προβλήματά τους, προσπαθεί όχι απλά να τους κατανοήσει, αλλά να τους δείξει ότι σε αυτό το ταξίδι που είναι η ζωή μας δεν είναι μόνοι. Ότι κανένας δεν αξίζει να είναι μόνος.

Ο Κλίμα από τα δέκα μέχρι τα δεκατέσσερά του χρόνια βρέθηκε με την οικογένειά του έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τέρεζιν. Σκέφτηκα τελειώνοντας το βιβλίο την ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι Η ζωή είναι ωραία. Θυμήθηκα την κυρία Νάκη Μπέγα, την γιαγιά της φίλης μου της Έστερ που επιβίωσε και αυτή από το Άουσβιτς όπου έχασε τη μητέρα και τις αδερφές τις.

Στην βιογραφία του Κλίμα αναφέρεται ότι είχε έναν αδερφό. Δεν κατάφερα να βρω τι απέγινε. Αν γλύτωσε μαζί με τον Ιβάν και τους γον��ίς τους ή αν πέθανε στο Τέρεζιν. Δεν ξέρω αν έχει και σημασία. Φαίνεται σε όλο το βιβλίο, παρότι δεν είναι το βασικό θέμα του, ότι το τραύμα που άφησε στην ψυχή του το Ολοκαύτωμα δεν θα κλείσει ποτέ. Είτε επέζησε ο αδερφός του είτε όχι.

Ψυχή.

Αυτήν αναζητάει ο Κλίμα. Ή μάλλον όχι, δεν την αναζητάει. Αναρωτιέται για τη φύση της. Για το νόημά της. Είχα γράψει κάποια στιγμή πριν από χρόνια πως η ψυχή είναι η ψευδαίσθηση που κάνει ανεκτές όλες τις υπόλοιπες. Τώρα δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω. Βλέπω τον κόσμο μας να θάβεται κάτω από τόνους σκουπιδιών, υλικών και άυλων, και πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλες ψευδαισθήσεις πια. Αν υπάρχουν άλλες ελπίδες για ένα, όχι καλύτερο, αλλά υπαρκτό μέλλον.

Ή αν φτάσαμε στο τέλος.

"Αθετούμε πανάρχαιους νόμους μέσα μας, πιστεύοντας ότι μπορούμε να το πράττουμε ατιμώρητοι. Μήπως δεν πρέπει να επιτρέπονται όλα στον άνθρωπο που βαδίζει προς ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία, προς τα ουράνια που ονειρεύεται? Κυνηγάμε ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί το όραμα της επίγειας μακαριότητας, και ταυτόχρονα επιβαρυνόμαστε με ενοχές, και ας αρνούμαστε να τις παραδεχθούμε. Όμως τι είδους μακαριότητα μπορεί να απολαύσει ένας άνθρωπος που η ψυχή του είναι φορτωμένη με ενοχές? Δεν του μένει παρά να νεκρώσει η ψυχή μέσα του και να προστεθεί στο πλήθος εκείνων που περιπλανιούνται στον κόσμο ψάχνοντας να γεμίσουν το κενό που απλώθηκε μέσα τους, στη θέση της ψυχής που θανάτωσαν. Ο άνθρωπος έχει πάψει να αντιλαμβάνεται τη σχέση ανάμεσα στον τρόπο που ζει και τη μοίρα του σύμπαντος, μοίρα που φοβάται και θρηνεί καθώς καταλαβαίνει ότι θα τον οδηγήσει στην Αποκάλυψη."

07.11.24

[xionisgr]

Συγγραφέας: Καντούρ Εντί ISBN: 9789601625546 Εκδοτικός οίκος: Πατάκη Σελίδες: 832 Διαστάσεις: 14x21 Έτος έκδοσης: 2009

[a078740849aposts]

Συγγραφέας: Καντούρ Εντί ISBN: 9789601625546 Εκδοτικός οίκος: Πατάκη Σελίδες: 832 Διαστάσεις: 14x21 Έτος έκδοσης: 2009

[thewomengr]

Τι έγινε τελικά; Μπόρεσες να κοιτάξεις κατάματα ή ακόμη δε μπορείς;

[Γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά] Δε χρειάζεται πολλές φορές να πεις τίποτα απολύτως αν απλώς βυθιστείς στο βλέμμα του άλλου. Είναι εκεί... ό,τι νιώθει, όσα ονειρεύεται κι όσα τον πλήγωσαν. Ήθελα λοιπόν να δω κι εγώ τι αισθάνεσαι, τι προσδοκούσες και τι σε πονάει, αλλά και ποιος είσαι.

Παραξενεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Πρώτη φορά μου συνέβαινε άνθρωπος να μην με κοιτά στα μάτια ή να το κάνει στιγμιαία. Τρόμαξα ξέροντας απολύτως ότι αυτά που λένε για αυτό, ισχύουν. Εκνευρίστηκα και πικράθηκα επίσης ακριβώς επειδή εγώ πάντα κοιτώ τους ανθρώπους κατάματα δίχως φόβο ή ντροπή. Δεν έχω να κρύψω κάτι, δε νιώθω αμήχανα, άρα δε φοβάμαι και προσφέρω απλόχερα τη δυνατότητα να δει…