#οι δωσίλογοι

[agnickradio]

Μενέλαος Χαραλαμπίδης "οι δωσίλογοι" παρουσίαση στον Άγιο Νικόλαο

Γιατί ένα ιστορικό βιβλίο 428 σελίδων γεμάτο παραπομπές σε πηγές να γίνεται μπεστ σέλερ; Γιατί μέσα σε έξι μήνες να έχει κάνει έξι εκδόσεις (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) και να έχει πουλήσει 20.000 αντίτυπα; Αυτή είναι η περίπτωση του βιβλίου με τον τίτλο «Οι δωσίλογοι» του ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη. Σας περιμένουμε !!!! Στέλιος ΚτενιαδάκηςΒιβλιοπωλείο γραφή

[pacingthroughouthemptiness]

Καλή η απελευθέρωση,

Via Farini, Ρώμη, με ένα εσπρεσσάκι βιαστικό στο ταξίδι που δεν ήρθε, να θυμάμαι τον παππού μου να μου λέει, "porco Greco", και την κλωτσιά της μπότας,

Κι ύστερα στην Ban Jelačić, να ψάχνω να σε βρω σε άλλη μία πόλη που δεν σε γνώρισε. Καλή η απελευθέρωση, αλλά το θέμα είναι να μη σε κυβερνάνε οι δωσίλογοι.

[dumpster17]

Το Μίσος

Το πιο μυστηριώδες ανθρώπινο συναίσθημα είναι το μίσος. Καταγραφές κι απόπειρες ερμηνείας υπάρχουν πολλές, όπως η ομώνυμη καταπληκτική ταινία του Κασοβίτς. Όμως κανένας μα κανένας λογοτέχνης, κινηματογραφιστής, καλλιτέχνης, επιστήμονας δεν έχει καταφέρει να βουτήξει στα κατάβαθα του μίσους και να περιγράψει με ακρίβεια τον βυθό του.

Μερικές φορές βλέπω στα social media το μίσος που εκφράζεται με λέξεις και εικόνες και τα χάνω. Δεν είμαι φαν της πολιτικής ορθότητας ούτε υπέρ της κακώς εννοούμενης αστικής ευγένειας που πολλές φορές λειτουργεί ως προπέτασμα ενός σάπιου οικοδομήματος. Κι η αντιπαράθεση κι η λογομαχία κι ο καυγάς κι η ειρωνεία κι ο κυνισμός είναι κατανοητά και πολλές φορές επιθυμητά. Αλλά “ψόφος” και “καρκίνος”; Aυτή η τόσο άσχημη –και εννοιολογικά και σαν άκουσμα– λέξη, “ψόφος”, πόσο εύκολη έχει γίνει πια; Έχει αναρωτηθεί κανείς πως αισθάνονται όλοι όσοι έχουν συναντηθεί με τον καρκίνο με την συγκεκριμένη χρήση της λέξης;

Κάποιοι εδράζουν το μίσος στις ταξικές αντιθέσεις. Κάποιοι άλλοι στην γενικότερη κουλτούρα. Μη ξεχνάμε πως ζούμε στη χώρα όπου οπαδοί ποδοσφαιρικής ομάδας τραγουδούσαν εν χορώ στο γήπεδο να πεθάνει ο ανήλικος γιος ποδοσφαιριστή γιατί τόλμησε να πάρει μεταγραφή σε αντίπαλη ομάδα. Ζούμε επίσης στην χώρα που πάρα πολλοί βγάζουν όλη την ψυχοπαθολογία τους στα ζώα. Εγώ πάντως νομίζω πως το μίσος ξεφεύγει από ταξικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και λοιπά στεγανά. Έχει δαρβινικές καταβολές. Και δεν είναι το μίσος παράγωγο του φασισμού. Ο φασισμός είναι παράγωγο του μίσους. Δηλαδή μπορεί να δηλώνεις αριστερός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, φιλελεύθερος ή οτιδήποτε, αλλά άμα μοιράζεις ��εξιά κι αριστερά “ψόφους” και “καρκίνους” τότε μάλλον είσαι τελειωμένος φασίστας.

Άμα το μίσος που κρύβεις μέσα σου ξεπερνά την αρχέγονη επιταγή για σεβασμό του θανάτου της αρρώστιας ή της αδυναμίας του αντιπάλου, άμα σε κάνει να τσουβαλιάζεις συλλήβδην συμπατριώτες σου χρησιμοποιώντας όρους όπως εθνοπροδότες, συμμορίτες, μιάσματα, ταγματασφαλίτες, δωσίλογοι, τότε μάλλον εσύ θα πρέπει να αναρωτηθείς μήπως είσαι φασίστας και δεν το ξέρεις. Επίσης πρέπει να κάνεις την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου αν παραποιείς γεγονότα που έγιναν πριν 80 χρόνια, αν απαξιώνεις καλλιτέχνες με βάση την πολιτική τους στάση, αν επικαλείσαι οικογενειακές ευθύνες, αν σηκώνεις χέρι σε άλλον άνθρωπο ή ζώο.

Το σίγουρο είναι πως στην κατοχή υπήρχαν Έλληνες που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς οι οποίοι όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν αλλά αντιθέτως δημιούργησαν περιουσίες και έγιναν επιφανή μέλη της κοινωνίας. Επίσης σίγουρο είναι πως στον εμφύλιο έγιναν εγκλήματα όπως γίνονται σε κάθε πόλεμο. Ακόμα, σίγουρο είναι πως το μετεμφυλιακό κράτος φέρθηκε απάνθρωπα στους ηττημένους κι αντί να φροντίσει για την επούλωση των πληγών διεύρυνε το χάσμα μεταξύ των Ελλήνων. Όμως μέχρι πότε θα αντιπαραθετόμαστε με εμφυλιακούς όρους; Ως πότε θα ζούμε με την ικανοποίηση που θα μας δώσει η πόζα με τα κομμένα κεφάλια των αντιπάλων μπροστά στα πόδια μας; Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πως έχει πολύ περισσότερους φασίστες από όσοι το δηλώνουν ανοιχτά κι από όσους μπορεί να σηκώσει ο τόπος.

[justforbooks]

Ο Antoine Gallimard, συνεχιστής του ιστορικού γαλλικού εκδοτικού οίκου Gallimard, ο οποίος συνδέεται με μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της γαλλικής γραμματείας και της λογοτεχνίας του 20ού αι., τον περασμένο Δεκέμβρη αντιμετώπισε μια δυσάρεστη κατάσταση.

Ενώ ως εκδότης και ως επαγγελματίας ετοιμαζόταν να προχωρήσει σε μια κίνηση που γι' αυτόν ήταν αυτονόητη, βρέθηκε απολογούμενος, δικαιολογώντας και εν τέλει ακυρώνοντας την έκδοση κειμένων ενός από τους κορυφαίους Γάλλους συγγραφείς, του Λουί-Φερντινάν Σελίν.

Γραμμένα μεταξύ 1937 και 1941, τα «Bagatelles pour un massacre», «L' école des cadavres» και «Les beaux draps» είναι κείμενα αντισημιτικής ρητορικής, των οποίων η επα��έκδοση φαίνεται ότι θα προκαλούσε σοβαρό θέμα με πολιτικές προεκτάσεις πέραν της λογοτεχνικής διάστασης του έργου του συγγραφέα του περίφημου «Ταξιδιού στην άκρη της νύχτας» (1932), που η κριτική συχνά τοποθετεί δίπλα ‒και ισότιμα‒ στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ.

Πρόκειται για έναν συγγραφέα του οποίου τα γραπτά όντως βρίθουν από αντισημιτικά, ξενοφοβικά και σεξιστικά σχόλια και ο ίδιος χαρακτηριζόταν από τους ανθρώπους της εποχής του απόλυτος μισάνθρωπος. Ένας ανοιχτά φιλοναζιστής συγγραφέας, ο οποίος, μέσα από τα βιβλία του, ενίσχυε τα ακραία αντισημιτικά αισθήματα των συμπατριωτών του.

Η περίπτωσή του επιβαρύνεται και από το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής υπήρξε υποστηρικτής της κυβέρνησης του Βισύ και του στρατηγού Πετέν. Αμέσως μετά την Απελευθέρωση αναγκάστηκε και αυτός, όπως χιλιάδες άλλοι δωσίλογοι και συνεργάτες των ναζί, να φυγαδευτεί, καθώς, αν παρέμενε επί γαλλικού εδάφους, το πιθανότερο είναι ότι θα εκτελούνταν για εσχάτη προδοσία.

Ως εκ τούτου, έζησε για μεγάλο διάστημα εξόριστος, ενώ η γαλλική Δικαιοσύνη τον είχε καταδικάσει ερήμην του, χαρακτηρίζοντάς τον «εθνική ντροπή». Κατέληξε με τη γυναίκα του Lucette στη Δανία, όπου παρέμεινε από το 1945 μέχρι το 1951 και εξέτισε μέρος της ποινής του.

Με την επιστροφή του στη Γαλλία εγκαταστάθηκε σε προάστιο του Παρισιού.

Ο εκδότης του Robert Denoël, συνεργάτης των ναζί, με την Απελευθέρωση δολοφονήθηκε κάτω από απροσδιόριστες συνθήκες και οι εκδόσεις Froissart –γαλλικής ιδιοκτησίας, εγκαταστημένες στο Βέλγιο‒ κυκλοφόρησαν το 1949 την πρώτη μεταπολεμική έκδοση του «Ταξιδιού».

Ο Σελίν έγραψε στον πρόλογό του: «Αν δεν ήμουν έτσι στριμωγμένος, αναγκασμένος να κερδίσω τη ζωή μου, σας το λέω αμέσως, θα τα εξαφάνιζα όλα. Δεν θ' άφηνα πια να περάσει ούτε αράδα».

Εν τέλει, μετακόμισε εκδοτικά στον Gallimard, με τον οποίο συνεργάστηκε μέχρι τον θάνατό του το 1961. Οι οδηγίες του για τα τρία αντισημιτικά κείμενα της νιότης του ήταν σαφείς: να μη δημοσιευτούν ποτέ! Βέβαια, δεν τα κατέστρεψε . Η σύζυγός του, σε ηλικία 105 ετών, συμφώνησε πριν από μερικούς μήνες να παραχωρήσει την άδειά της για να δημοσιευτούν.

Στη Γαλλία τα πνευματικά δικαιώματα ενός συγγραφέα αποδεσμεύονται στα 70 έτη από τον θάνατό του, όπως άλλωστε και σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ στον Καναδά το αναγκαίο διάστημα είναι τα 50 έτη.

Ωστόσο, ο πανίσχυρος έτσι κι αλλιώς εκδοτικός οίκος Gallimard αποφάσισε να επανεκδώσει τα κείμενα που ήδη κυκλοφορούν από τον εκδοτικό οίκο του γαλλόφωνου Κεμπέκ, Huit.

Η γαλλική προεδρία, και συγκεκριμένα το γραφείο που είναι υπεύθυνο για υποθέσεις που αφορούν τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και την ομοφοβία, ζήτησε από τον Antoine Gallimard να μην προβεί στην έκδοση των κειμένων αυτών.

Το επιχείρημα των ιθυνόντων είναι ότι η συγκυρία δεν είναι η καλύτερη για να βγουν και πάλι στη δημοσιότητα, δεδομένου ότι ο αντισημιτισμός, σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία, θεωρείται κακούργημα και ακροδεξιοί συγγραφείς και καλλιτέχνες έχουν συρθεί ήδη στα δικαστήρια για τον αντισημιτικό τους λόγο σε μια εποχή που η ρητορική μίσους απομονώνεται από τη δημόσια ζωή, η άνοδος του ακραίου εθνικισμού ανησυχεί τους πάντες και η αντιπαράθεση ισλαμικού φανατισμού και σημιτισμού παίρνει νέες διαστάσεις.

Μια πρόταση που έπεσε στο τραπέζι εκ μέρους τους ήταν να κυκλοφορήσει μια ενισχυμένη από άποψη επιμέλειας έκδοση για καθαρά επιστημονικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς που να συνοδεύεται από εκτενές επεξηγηματικό κείμενο, όπως έγινε και με την επανέκδοση του «Ο Αγών μου» του Χίτλερ στη Γερμανία.

Ο Antoine Gallimard καταρχάς αρνήθηκε να ακυρώσει την έκδοση. Άλλωστε, στο πλευρό του είχε τον Γαλλοεβραίο συγγραφέα και ιστορικό, Pierre Assouline ο οποίος ετοίμαζε τον πρόλογο της έκδοσης.

Για τον μεγαλοεκδότη τα κείμενα του Σελίν έχουν αποκλειστικά λογοτεχνικό ενδιαφέρον και ήδη η καναδική έκδοση συνοδεύεται από πρόλογο ενός ειδικού μελετητή του συγγραφέα. Τα κείμενα μάλιστα κυκλοφορούν παρανόμως στο Διαδίκτυο.

Όπως ήταν αναμενόμενο, διάφοροι φορείς, αντιρατσιστικές οργανώσεις και επιζώντες του Ολοκαυτώματος απειλούν να κινηθούν νομικά εναντίον του εκδοτικού οίκου και ο διάσημος δικηγόρος Serge Klarsfeld, που ειδικεύεται στο κυνήγι των ναζί, έχει εκφράσει δημόσια την αγανάκτησή του.

Το ερώτημα είναι το εξής: αν καταδιώκονται οι αντισημίτες για τις δραστηριότητές τους, γιατί να αντιμετωπιστεί διαφορετικά η κίνηση του εκδοτικού οίκου;

Σαν να μην έφτανε αυτό, αρχές Ιανουαρίου η έγκριτη εφημερίδα «Le Monde» αποκάλυψε ότι ο Καναδός εκδότης των επίμαχων κειμένων, που μάλιστα τα κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Écrits polémiques», ο Ρεμί Φερλάν, υπήρξε κατά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές ένθερμος υποστηρικτής της Μαρίν Λεπέν με αναρτήσεις υπέρ της υποψηφιότητά της μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook.

Η εφημερίδα συμπληρώνει στο άρθρο της ότι ο τρόπος που η καναδική έκδοση σχολιάζει τα ιδιαιτέρως παθιασμένα αντισημιτικά αισθήματα του Σελίν είναι λίαν συγκαταβατικός.

Για τον εκδοτικό οίκο Gallimard, που κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής όχι μόνο δεν έκλεισε αλλά συνεργάστηκε με τους κατακτητές, τοποθετώντας έναν γνωστό Γάλλο ακροδεξιό στη διεύθυνσή του ‒αν και συγχρόνως στα γραφεία του έβρισκαν καταφύγιο μέλη της Αντίστασης από την αριστερά‒ η αποφυγή της αναγκαστικής αυτολογοκρισίας ήταν θέμα αρχής.

Παρ' όλα αυτά, λόγω της μεγάλης κατακραυγής ο Antoine Gallimard αποφάσισε να αναβάλει τελικά την έκδοση των «Écrits polémiques» του σπουδαίου, αλλά φιλοναζιστή Σελίν.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[skandaladiaplokidiafthora]

Ιστορικά ανέκδοτα: Οι δωσίλογοι και ο ...δωσίκωλος

Ιστορικά ανέκδοτα: Οι δωσίλογοι και ο …δωσίκωλος

Αμέσως μετά την Κατοχή συγκροτήθηκαν επιτροπές σε κάθε οργανισμό του Δημοσίου, για να ελέγξουν αν μεταξύ των υπαλλήλων υπήρχαν δωσίλογοι για να τους διώξουν. (more…)

[bookbazaargr]

Κάλυμνος 1934, ιταλική κατοχή. Η Θεμελίνα και η Χριστίνα, συμμαθήτριες και αδελφικές φίλες, μοιράζονται τα πάντα: σκέψεις, όνειρα, φοβίες, τη στοργική μητέρα της Θεμελίνας, ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια, που τα φοράνε εναλλάξ, αλλά και ένα φρικιαστικό μυστικό που τις κατατρύχει. Όταν κάποια στιγμή γίνονται μάρτυρες ενός βιασμού που καταλήγει σε φόνο, έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή τους, αφού δράστης είναι ο Ιταλός διοικητής του νησιού. Λίγο καιρό αργότερα η Χριστίνα εξαφανίζεται, αφήνοντας ως μοναδικό ίχνος το ένα από τα δύο αγαπημένα της κίτρινα λουστρίνια, το δεξί, ενώ η Θεμελίνα με τη μητέρα της ακολουθούν με άλλους συμπατριώτες τους τον δρόμο της μετανάστευσης. Δεύτερη πατρίδα τους θα είναι στο εξής το Σαλέν ντε Ζιρό, στη Νότια Γαλλία, όπου οι συνθήκες εργασίας στις αλυκές είναι παραπάνω από σκληρές, ενώ όλοι οι ξένοι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον ρατσισμό, τα στυγνά αφεντικά και την απόλυτη φτώχεια. Νέες φιλίες, έρωτες και μικρές ευτυχισμένες στιγμές κάνουν τον καιρό να περνά γρήγορα, ώσπου ξεσπά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ζωή της Θεμελίνας αλλάζει προς το χειρότερο. Εγκλήματα, δωσίλογοι, στρατόπεδα αιχμαλωσίας, κρεματόρια, Αντίσταση και ένας έρωτας γεννημένος μέσα στις φλόγες του πολέμου ατσαλώνουν τη θέλησή της για ζωή – ωστόσο… δεν παύει να νιώθει μισή. Μέχρι που ένα κίτρινο λουστρίνι βρίσκεται έξω από την πόρτα της. Ένα βιβλίο για την αληθινή φιλία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, το παράλογο της βίας και του πολέμου, τον θάνατο και τον έρωτα. Σημείο αναφοράς στην ξέγν��ιαστη νιότη και την ελπίδα: ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια. Απόκτησέ το βιβλίο εδώ: http://j.mp/39VcxgI Επίσημη ιστοσελίδα: https://ift.tt/2JVGvor Facebook: https://ift.tt/2EWkhz0 Twitter: https://twitter.com/Bookbazaar_gr by Bookbazaar.gr

[eclecticstarlightblogger]

Οι καταδότες Τσάμηδες και ο αλβανικός εθνικισμός ΔΙΑΠΟΡΟΥΝ πολλοί γιά τόν μαφιόζικο τρόπο πού ἐδολοφονήθη ὁ Βορειοηπειρώτης Κωνσταντῖνος Κατσίφας ἀπό ἀλβανικό ἀπόσπασμα. Δέν θά ἔπρεπε. Οἱ ἀλβανικές ἀρχές ποτέ δέν εἶχαν μπέσα γιά νά ἔχουν τώρα, πού ὅπως ἀποκαλύπτεται ἔδωσαν τήν χαριστική βολή μέ σφαῖρα στό μέτωπο στόν ἤδη βαριά κτυπημένο ἀπό ἄλλη βολίδα στό θώρακα Κατσίφα. Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά καί φοβούμεθα δέ θά εἶναι καί ἡ τελευταία. Ποτέ δέν θά γίνουν κράτος δικαίου καί ποτέ δέν θά γίνουν μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τό γεγονός ὅτι ἀρνοῦντο ἀρχικῶς νά δεχθοῦν τήν μετάβαση Ἕλληνος ἰατροδικαστοῦ γιά νά ἐξετάσει τό πτῶμα τοῦ ἄτυχου νεαροῦ συνιστοῦσε ὁμολογία ἐνοχῆς.  Ἡ «��στία» δημοσιεύει σήμερα μιά πολύ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου γιά τήν δράση τῶν Τσάμηδων ἐπί Κατοχῆς. Μᾶς θυμίζει μέ ποιούς ἔχουμε νά κάνουμε ὅταν ἐκεῖνοι ἔχουν ἐξουσία! «Τό καλοκαίρι τοῦ 1943 ἡ Παραμυθιά καί τά χωριά τοῦ κάμπου της βίωναν μιά σκληρή Κατοχή. Ἡ περιοχή ζοῦσε τήν κορύφωση τοῦ δράματος πού εἶχε ἀρχίσει τήν ἄνοιξη τοῦ 1941, μέ τήν ἐπικράτηση τῶν “δυνάμεων τοῦ Ἄξονα” στήν Ἑλλάδα. Στήν Θεσπρωτία εἶχε ἐπιβληθεῖ μία τριπλῆ κατοχή –τῶν Γερμανῶν, τῶν Ἰταλῶν καί τῶν Τσάμηδων, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν ἀπό τήν ἀρχή νά συνεργασθοῦν ἀπροκάλυπτα μέ τούς κατακτητές. Ὅλη τήν περιοχή τῆς Ἠπείρου ἤλεγχε ἡ γερμανική μεραρχία Ἐντελβάις, ἡ ὁποία εὐθυνόταν τόσο γιά τίς σφαγές ἀμάχων στή Μουσιωτίτσα καί στούς Λιγκιάδες ὅσο καί γιά τήν ἐξόντωση τῆς Ἑβραϊκῆς Κοινότητας τῶν Ἰωαννίνων. Στήν Παραμυθιά οἱ κατακτητές εἶχαν βρεῖ συμπαραστάτες τούς ἀδελφούς Ντίνο, ἡγέτες τῶν Τσάμηδων, πού συμμάχησαν μέ τούς κατακτητές καί ἔτσι ἐστράφησαν ἀδίστακτοι ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, δηλαδή ἐναντίον τῶν συμπολιτῶν τους. Τήν Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, στήν τοποθεσία Σκάλα, σκοτώθηκαν ἕξι Γερμανοί σέ μάχη μέ ἀντάρτες τοῦ ΕΔΕΣ, δηλαδή σέ μιά μάχη καθ’ ὅλη νόμιμης ἀντίστασης τῶν Ἑλλήνων κατά τῶν ἐγκληματιῶν κατακτητῶν. Τό γεγονός αὐτό ἀποτέλεσε τήν ἀφορμή γιά ἕνα προαποφασισμένο ἔγκλημα: στά γραφεῖα τῆς Κομμαντατούρ ἀποφασίσθηκε ἀμέσως ἡ παραδειγματική τιμωρία τῶν Ἑλλήνων, καί μάλιστα μέ τρόπο πού νά ἐκφράζει μιά συγκεκριμένη ἀναλογία: ἕνας πρός δέκα! Οἱ ἀνακοινώσεις τοῦ Γερμανοῦ Φρουράρχου τῆς Παραμυθιᾶς τό ἔλεγαν καθαρά: «… διά κάθε δολοφονία ἤ τραυματισμόν Γερμανοῦ στρατιώτου, θά ἐκτελοῦνται 10 χριστιανοί Ἕλληνες πολῖτες ἐκ Παραμυθίας καί τῶν πέριξ χωριῶν». Τήν νύχτα τῆς 27ης Σεπτεμβρίου 1943, κοντά στά μεσάνυχτα, ὁ τρόμος σκέπασε τά σοκάκια τῆς Κωμόπολης. Μεικτά ἀποσπάσματα Γερμανῶν καί Τσάμηδων παραβιάζουν ἐπιλεκτικά πόρτες Χριστιανικῶν σπιτιῶν. Συλλαμβάνουν ὅσους βρίσκονται στίς λίστες τους. Τά ἱστορικά ντοκουμέντα πού ἐντοπίσθηκαν, πρίν ἀπό λίγα χρόνια, ἀποδεικνύουν ὅτι τόν κατάλογο τῶν μελλοθανάτων εἶχε συντάξει ἡ ἡγεσία τῶν Τσάμηδων. Οἱ συλληφθέντες ἦταν πρόκριτοι τῆς Παραμυθιᾶς. Οἱ πιό πολλοί ὑπῆρξαν μεταξύ τους καί στενοί συγγενεῖς. Γονεῖς καί παιδιά, ἀδέλφια, ἀνίψια καί θεῖοι. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Βασίλη Τσούλα εἶχε τό “θλιβερό προνόμιο” νά χάσει τρία ἀδέλφια, τόν Γάκη, τόν Θόδωρο καί τόν Κώτσιο. Ἀνάμεσα στούς μελλοθάνατους βρίσκονταν καί δύο ἔφηβοι, ὁ Σπῦρος Μπάρμας καί ὁ Γιῶργος Σωτηρίου, μέ τούς πατεράδες τους. Κατά τήν διάρκεια τῆς κράτησης ἀνακοινώθηκε στούς κρατουμένους ἡ ἀπόφαση τῶν ἀρχῶν κατοχῆς νά ἐκτελεσθοῦν. Ὅπως ἐξιστόρησαν ἀργότερα οἱ τρεῖς ἀπό τούς κρατούμενους πού ἀπελευθερώθηκαν τήν τελευταία στιγμή, οἱ τραγικές ὧρες στό ὑπόγειο τοῦ σχολείου, λίγο πρίν ἀπό τόν θάνατο, κύλησαν σέ κλῖμα συναδέλφωσης καί ἀξιοπρέπειας. Ὁ Νῖκος Γιαννάκης, ἕνας 25χρονος γυμναστής, ἔδινε κουράγιο στούς συγκρατούμενούς του, τραγουδώντας τόν «Γεροδῆμο». Ὁ παπα-Βαγγέλης Τσαμᾶτος, κοντά στό ξημέρωμα, ἔψαλλε τή νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἀκολούθησε ἡ ἐκτέλεσή τους. Τό χάραμα τῆς 29ης Σεπτεμβρίου 1943 πάνοπλοι Γερμανοί μαζί καί μέ τούς συνεργούς τους ὁδήγησαν τούς κρατούμενους λίγο ἔξω ἀπό τήν Κωμόπολη σ’ ἕνα χωράφι. Ἐκεῖ, τήν προηγούμενη ἡμέρα, ὅμηροι ἀπό τά χωριά τοῦ κάμπου εἶχαν ἀνοίξει ὁμαδικούς τάφους. Πρίν δώσει τό πρόσταγμα, ὁ ἀξιωματικός τοῦ ἀποσπάσματος ἀπελευθέρωσε τρεῖς ἀπό τούς κρατουμένους, γιατί ἔκρινε πώς θά τοῦ ἦταν χρήσιμοι γιά ξυλουργικές ἐργασίες στό γερμανικό γραφεῖο διοίκησης, ὁπότε ἔμειναν 49 μελλοθάνατοι. Ὁ Γιάννης Μπαζιάκος καί ὁ Κώστας Τσίλης προσπάθησαν ν’ ἀποδράσουν ἀπό τό ἀπόσπασμα τήν τελευταία στιγμή. Λίγο πιό πέρα τούς ἐκτέλεσαν οἱ Τσάμηδες συνεργάτες τῶν ναζί. Ὁ κ. Παναγιώτης Τσαμᾶτος, Καθηγητής Μαθηματικῶν στό Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων καί συγγραφέας τοῦ βιβλίου, «Ἐν Πα­ρα­μυ­θί­α τῇ 29-9-1943», ἀναφέρει πώς λίγες μέρες νωρίτερα εἶχαν συλληφθεῖ 11 πολῖτες ἀπό τά χωριά τῆς Παραμυθιᾶς, οἱ ὁποῖοι ἐκτελέσθηκαν στήν συνέχεια ἔξω ἀπό τό σχολεῖο. Μαζί μέ τούς προκρίτους, οἱ ἐκτελεσθέντες ἔφθασαν τούς ἑξῆντα.Οἱ μνῆμες ἀπό τόν ἀφανισμό τοῦ ἀνθοῦ τῆς Πόλης εἶναι ἔντονες, ὅπως ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν προσωπική μαρτυρία τοῦ κ. Τσαμάτου, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἀπό μικρό παιδί θυμᾶται τό μοιρολόι τῆς γιαγιᾶς του: “Τό ὄνομα τοῦ παπα-Βαγγέλη Τσαμάτου ἦταν στήν λίστα γραμμένο ἀπό καιρό. Ὅταν τόν πῆραν μεσάνυχτα ἀπό τό σπίτι του, μαζί μέ τόν γιό του τόν Νικόλα, ἡ παπαδιά ἔτρεξε ξωπίσω γιά νά τοῦ δώσει μιά μάλλινη φανέλλα. Ἐκεῖνος, βέβαιος γιά τό ταξίδι πού κινοῦσε, τῆς εἶπε: ‘Ἄσε τή φανέλλα, παπαδιά. Ἐκεῖ πού πάω δέν θά μοῦ χρειαστεῖ’. Μόνο τό πετραχήλι του, αὐτό πῆρε μαζί του”. Ἄς σημειωθεῖ, τέλος, ὅτι ὁ Ζέρβας στήν συνέχεια πολιόρκησε καί κατέλαβε τήν Παραμυθιά, προστατεύοντας ἔτσι τούς Ἠπειρῶτες ἀπό τούς Τσάμηδες. Οἱ Τσάμηδες φοβήθηκαν τήν τιμωρία καί τά ἀντίποινα καί ἐγκατέλειψαν τήν περιοχή, γιά ν�� μήν λογοδοτήσουν στά δικαστήρια ὡς δωσίλογοι. Ὡστόσο, ἀκόμη καί σήμερα, παρουσιάζουν τά γεγονότα μέ διαφορετικό τρόπο. Ὑποστηρίζουν ὅτι, δῆθεν, ἀγωνίσθηκαν κατά τῶν Γερμανῶν καί ὅτι δέν ὑπῆρξαν συνεργάτες τους. Πρόκειται γιά κατάφωρη καί προκλητική διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, πού προσβάλλει βάναυσα τήν μνήμη τῶν τραγικῶν θυμάτων τῆς σφαγῆς τῆς Παραμυθιᾶς. Ὀφείλει, λοιπόν, ἡ γειτονική μας χώρα, ἡ Ἀλβανία, γιά τήν ὁποία τρέφουμε φιλικά αἰσθήματα –ἀλλά ὡς πρός τήν ὁποία θά εἴμαστε πάντοτε εἰλικρινεῖς, νά θυμᾶται ὅτι ὅλα περνοῦν ἀπό τόν σεβασμό τῆς ἀλήθειας καί τῆς Ἱστορίας. Νά ξέρει, λοιπόν, ὅτι τό λεγόμενο Τσάμικο εἶναι ζήτημα τό ὁποῖο ἔχουν ἐγείρει συνεργάτες τῶν ναζί. Καί ὅσο τό στηρίζει, στηρίζει συνεργάτες τῶν ναζί. Εἶναι σάν νά ὑπερασπίζεται τούς ἐγκληματίες ἐκείνους πού αἱματοκύλησαν τήν Εὐρώπη. Καί νά μήν ὑποτιμᾶ ὅτι ἡ Εὐρώπη, στήν ὁποία προσδοκᾶ νά μπεῖ, εἶναι τό οἰκοδόμημα πού δημιουργήθηκε γιά νά μήν ζήσουμε ποτέ ξανά αὐτά τά ἐγκλήματα, αὐτή τήν θηριωδία. Τῆς λέμε, λοιπόν, ἀπόλυτα εἰλικρινά, ἄν θέλει τήν φιλία μας καί τήν καλή γειτονία μας καί, πολύ περισσότερο, τήν στήριξή μας –πού εἶναι ἀπαραίτητη ἄλλωστε γιά τήν Εὐρωπαϊκή της πορεία– ὀφείλει ἀμέσως νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορική ἀλήθεια τοῦ ἐγκληματικοῦ ναζιστικοῦ παρελθόντος τῶν Τσάμηδων καί νά μήν τό ἐγείρει ποτέ ξανά στίς μεταξύ μας σχέσεις. Μέσα σ’ ἕνα πλαίσιο Ἱερῆς Μνήμης τῶν θυμάτων αὐτῆς τῆς θηριωδίας –καί μακριά ἀπό κάθε λογική ἀντεκδίκησης, πού εἶναι παντελῶς ξένη σ’ ἐμᾶς, τούς Ἕλληνες– ἐντάσσουμε καί τίς ἔναντι τῆς Γερμανίας νόμιμες ἀξιώσεις μας γιά τό κατοχικό δάνειο καί τίς ἐν γένει ἀποζημιώσεις τῆς γερμανικῆς ναζιστικῆς κατοχῆς. Ὅπως ἔχω ἐπανειλημμένως τονίσει, οἱ ὡς ἄνω ἀξιώσεις μας εἶναι πάντα νομικῶς ἐνεργές –πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι δέν τίθεται κανένα θέμα παραγραφῆς– καί δικαστικῶς ἐπιδιώξιμες. Καί ὁ κοινός μας Εὐρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός ἐπιβάλλει τήν σχετική ἀπόφαση νά τήν λάβει ἁρμόδιο Δικαστικό Forum, μέ βάση τό σύνολο τοῦ ἐφαρμοζόμενου ἐν προκειμένω Διεθνοῦς Δικαίου. Ἡ θέση αὐτή εἶναι, πλέον, κυριολεκτικῶς Ἐθνική καί, κατά συνέπεια, ἀδιαπραγμάτευτη. Κλείνοντας, μέ ἀφορμή τήν θηριωδία τῶν ναζί στήν Παραμυθιά, θά ἤθελα νά τονίσω, ὅπως ἄλλωστε κάνω σέ κάθε ἀνάλογη εὐκαιρία, ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὀφείλει ν’ ἀντιμετωπίσει μέ ἀποφασιστικότητα τούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ γιά τήν σημερινή Εὐρώπη ἀλλά καί τόν ὑπόλοιπο Κόσμο ἡ ἐπανεμφάνιση λαϊκιστικῶν ἤ καί νεοναζιστικῶν πολιτικῶν μορφωμάτων. Αὐτά πρέπει ν’ ἀντιμετωπισθοῦν μέ ἀποφασιστικότητα καί ἀποτελεσματικότητα ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τούς Εὐρωπαϊκούς Λαούς πού τήν συγκροτοῦν. Κυρίως, πρέπει νά ἐξαλειφθοῦν οἱ αἰτίες πού προκαλοῦν τήν ἐμφάνιση καί ἀνάπτυξη τέτοιων φαινομένων, μέ κυριότερη τίς ἔντονες κοινωνικές ἀνισότητες καί ὅσες συνέπειες αὐτές ἔχουν γιά τήν συνοχή τῶν Εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν. Εἶναι καίριας, ἑπομένως, σημασίας ἡ ὑπεράσπιση τοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου στό πλαίσιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἐμεῖς, μάλιστα, οἱ Ἕλληνες, πού ζήσαμε πρόσφατα μιά μεγάλη οἰκονομική –καί ὄχι μόνο– κρίση, γνωρίζουμε καλά τήν ἀξία τοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου καί εἴμαστε πρόθυμοι νά τό ὑπερασπισθοῦμε ἔναντι ὅσων βάλλουν σήμερα κατά τῆς ἀναγκαιότητάς του. Ταυτοχρόνως, εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά ὑπερασπισθοῦμε τό Εὐρωπαϊκό Οἰκοδόμημα ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀπεργάζονται τήν ὑπονόμευσή του καί, ἐν τέλει, τήν κατεδάφισή του.»

[thoughtfullyblogger]

Οι καταδότες Τσάμηδες και ο αλβανικός εθνικισμός ΔΙΑΠΟΡΟΥΝ πολλοί γιά τόν μαφιόζικο τρόπο πού ἐδολοφονήθη ὁ Βορειοηπειρώτης Κωνσταντῖνος Κατσίφας ἀπό ἀλβανικό ἀπόσπασμα. Δέν θά ἔπρεπε. Οἱ ἀλβανικές ἀρχές ποτέ δέν εἶχαν μπέσα γιά νά ἔχουν τώρα, πού ὅπως ἀποκαλύπτεται ἔδωσαν τήν χαριστική βολή μέ σφαῖρα στό μέτωπο στόν ἤδη βαριά κτυπημένο ἀπό ἄλλη βολίδα στό θώρακα Κατσίφα. Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά καί φοβούμεθα δέ θά εἶναι καί ἡ τελευταία. Ποτέ δέν θά γίνουν κράτος δικαίου καί ποτέ δέν θά γίνουν μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τό γεγονός ὅτι ἀρνοῦντο ἀρχικῶς νά δεχθοῦν τήν μετάβαση Ἕλληνος ἰατροδικαστοῦ γιά νά ἐξετάσει τό πτῶμα τοῦ ἄτυχου νεαροῦ συνιστοῦσε ὁμολογία ἐνοχῆς.  Ἡ «Ἑστία» δημοσιεύει σήμερα μιά πολύ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου γιά τήν δράση τῶν Τσάμηδων ἐπί Κατοχῆς. Μᾶς θυμίζει μέ ποιούς ἔχουμε νά κάνουμε ὅταν ἐκεῖνοι ἔχουν ἐξουσία! «Τό καλοκαίρι τοῦ 1943 ἡ Παραμυθιά καί τά χωριά τοῦ κάμπου της βίωναν μιά σκληρή Κατοχή. Ἡ περιοχή ζοῦσε τήν κορύφωση τοῦ δράματος πού εἶχε ἀρχίσει τήν ἄνοιξη τοῦ 1941, μέ τήν ἐπικράτηση τῶν “δυνάμεων τοῦ Ἄξονα” στήν Ἑλλάδα. Στήν Θεσπρωτία εἶχε ἐπιβληθεῖ μία τριπλῆ κατοχή –τῶν Γερμανῶν, τῶν Ἰταλῶν καί τῶν Τσάμηδων, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν ἀπό τήν ἀρχή νά συνεργασθοῦν ἀπροκάλυπτα μέ τούς κατακτητές. Ὅλη τήν περιοχή τῆς Ἠπείρου ἤλεγχε ἡ γερμανική μεραρχία Ἐντελβάις, ἡ ὁποία εὐθυνόταν τόσο γιά τίς σφαγές ἀμάχων στή Μουσιωτίτσα καί στούς Λιγκιάδες ὅσο καί γιά τήν ἐξόντωση τῆς Ἑβραϊκῆς Κοινότητας τῶν Ἰωαννίνων. Στήν Παραμυθιά οἱ κατακτητές εἶχαν βρεῖ συμπαραστάτες τούς ἀδελφούς Ντίνο, ἡγέτες τῶν Τσάμηδων, πού συμμάχησαν μέ τούς κατακτητές καί ἔτσι ἐστράφησαν ἀδίστακτοι ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, δηλαδή ἐναντίον τῶν συμπολιτῶν τους. Τήν Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, στήν τοποθεσία Σκάλα, σκοτώθηκαν ἕξι Γερμανοί σέ μάχη μέ ἀντάρτες τοῦ ΕΔΕΣ, δηλαδή σέ μιά μάχη καθ’ ὅλη νόμιμης ἀντίστασης τῶν Ἑλλήνων κατά τῶν ἐγκληματιῶν κατακτητῶν. Τό γεγονός αὐτό ἀποτέλεσε τήν ἀφορμή γιά ἕνα προαποφασισμένο ἔγκλημα: στά γραφεῖα τῆς Κομμαντατούρ ἀποφασίσθηκε ἀμέσως ἡ παραδειγματική τιμωρία τῶν Ἑλλήνων, καί μάλιστα μέ τρόπο πού νά ἐκφράζει μιά συγκεκρι��ένη ἀναλογία: ἕνας πρός δέκα! Οἱ ἀνακοινώσεις τοῦ Γερμανοῦ Φρουράρχου τῆς Παραμυθιᾶς τό ἔλεγαν καθαρά: «… διά κάθε δολοφονία ἤ τραυματισμόν Γερμανοῦ στρατιώτου, θά ἐκτελοῦνται 10 χριστιανοί Ἕλληνες πολῖτες ἐκ Παραμυθίας καί τῶν πέριξ χωριῶν». Τήν νύχτα τῆς 27ης Σεπτεμβρίου 1943, κοντά στά μεσάνυχτα, ὁ τρόμος σκέπασε τά σοκάκια τῆς Κωμόπολης. Μεικτά ἀποσπάσματα Γερμανῶν καί Τσάμηδων παραβιάζουν ἐπιλεκτικά πόρτες Χριστιανικῶν σπιτιῶν. Συλλαμβάνουν ὅσους βρίσκονται στίς λίστες τους. Τά ἱστορικά ντοκουμέντα πού ἐντοπίσθηκαν, πρίν ἀπό λίγα χρόνια, ἀποδεικνύουν ὅτι τόν κατάλογο τῶν μελλοθανάτων εἶχε συντάξει ἡ ἡγεσία τῶν Τσάμηδων. Οἱ συλληφθέντες ἦταν πρόκριτοι τῆς Παραμυθιᾶς. Οἱ πιό πολλοί ὑπῆρξαν μεταξύ τους καί στενοί συγγενεῖς. Γονεῖς καί παιδιά, ἀδέλφια, ἀνίψια καί θεῖοι. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Βασίλη Τσούλα εἶχε τό “θλιβερό προνόμιο” νά χάσει τρία ἀδέλφια, τόν Γάκη, τόν Θόδωρο καί τόν Κώτσιο. Ἀνάμεσα στούς μελλοθάνατους βρίσκονταν καί δύο ἔφηβοι, ὁ Σπῦρος Μπάρμας καί ὁ Γιῶργος Σωτηρίου, μέ τούς πατεράδες τους. Κατά τήν διάρκεια τῆς κράτησης ἀνακοινώθηκε στούς κρατουμένους ἡ ἀπόφαση τῶν ἀρχῶν κατοχῆς νά ἐκτελεσθοῦν. Ὅπως ἐξιστόρησαν ἀργότερα οἱ τρεῖς ἀπό τούς κρατούμενους πού ἀπελευθερώθηκαν τήν τελευταία στιγμή, οἱ τραγικές ὧρες στό ὑπόγειο τοῦ σχολείου, λίγο πρίν ἀπό τόν θάνατο, κύλησαν σέ κλῖμα συναδέλφωσης καί ἀξιοπρέπειας. Ὁ Νῖκος Γιαννάκης, ἕνας 25χρονος γυμναστής, ἔδινε κουράγιο στούς συγκρατούμενούς του, τραγουδώντας τόν «Γεροδῆμο». Ὁ παπα-Βαγγέλης Τσαμᾶτος, κοντά στό ξημέρωμα, ἔψαλλε τή νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἀκολούθησε ἡ ἐκτέλεσή τους. Τό χάραμα τῆς 29ης Σεπτεμβρίου 1943 πάνοπλοι Γερμανοί μαζί καί μέ τούς συνεργούς τους ὁδήγησαν τούς κρατούμενους λίγο ἔξω ἀπό τήν Κωμόπολη σ’ ἕνα χωράφι. Ἐκεῖ, τήν προηγούμενη ἡμέρα, ὅμηροι ἀπό τά χωριά τοῦ κάμπου εἶχαν ἀνοίξει ὁμαδικούς τάφους. Πρίν δώσει τό πρόσταγμα, ὁ ἀξιωματικός τοῦ ἀποσπάσματος ἀπελευθέρωσε τρεῖς ἀπό τούς κρατουμένους, γιατί ἔκρινε πώς θά τοῦ ἦταν χρήσιμοι γιά ξυλουργικές ἐργασίες στό γερμανικό γραφεῖο διοίκησης, ὁπότε ἔμειναν 49 μελλοθάνατοι. Ὁ Γιάννης Μπαζιάκος καί ὁ Κώστας Τσίλης προσπάθησαν ν’ ἀποδράσουν ἀπό τό ἀπόσπασμα τήν τελευταία στιγμή. Λίγο πιό πέρα τούς ἐκτέλεσαν οἱ Τσάμηδες συνεργάτες τῶν ναζί. Ὁ κ. Παναγιώτης Τσαμᾶτος, Καθηγητής Μαθηματικῶν στό Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων καί συγγραφέας τοῦ βιβλίου, «Ἐν Πα­ρα­μυ­θί­α τῇ 29-9-1943», ἀναφέρει πώς λίγες μέρες νωρίτερα εἶχαν συλληφθεῖ 11 πολῖτες ἀπό τά χωριά τῆς Παραμυθιᾶς, οἱ ὁποῖοι ἐκτελέσθηκαν στήν συνέχεια ἔξω ἀπό τό σχολεῖο. Μαζί μέ τούς προκρίτους, οἱ ἐκτελεσθέντες ἔφθασαν τούς ἑξῆντα.Οἱ μνῆμες ἀπό τόν ἀφανισμό τοῦ ἀνθοῦ τῆς Πόλης εἶναι ἔντονες, ὅπως ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν προσωπική μαρτυρία τοῦ κ. Τσαμάτου, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἀπό μικρό παιδί θυμᾶται τό μοιρολόι τῆς γιαγιᾶς του: “Τό ὄνομα τοῦ παπα-Βαγγέλη Τσαμάτου ἦταν στήν λίστα γραμμένο ἀπό καιρό. Ὅταν τόν πῆραν μεσάνυχτα ἀπό τό σπίτι του, μαζί μέ τόν γιό του τόν Νικόλα, ἡ παπαδιά ἔτρεξε ξωπίσω γιά νά τοῦ δώσει μιά μάλλινη φανέλλα. Ἐκεῖνος, βέβαιος γιά τό ταξίδι πού κινοῦσε, τῆς εἶπε: ‘Ἄσε τή φανέλλα, παπαδιά. Ἐκεῖ πού πάω δέν θά μοῦ χρειαστεῖ’. Μόνο τό πετραχήλι του, αὐτό πῆρε μαζί του”. Ἄς σημειωθεῖ, τέλος, ὅτι ὁ Ζέρβας στήν συνέχεια πολιόρκησε καί κατέλαβε τήν Παραμυθιά, προστατεύοντας ἔτσι τούς Ἠπειρῶτες ἀπό τούς Τσάμηδες. Οἱ Τσάμηδες φοβήθηκαν τήν τιμωρία καί τά ἀντίποινα καί ἐγκατέλειψαν τήν περιοχή, γιά νά μήν λογοδοτήσουν στά δικαστήρια ὡς δωσίλογοι. Ὡστόσο, ἀκόμη καί σήμερα, παρουσιάζουν τά γεγονότα μέ διαφορετικό τρόπο. Ὑποστηρίζουν ὅτι, δῆθεν, ἀγωνίσθηκαν κατά τῶν Γερμανῶν καί ὅτι δέν ὑπῆρξαν συνεργάτες τους. Πρόκειται γιά κατάφωρη καί προκλητική διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, πού προσβάλλει βάναυσα τήν μνήμη τῶν τραγικῶν θυμάτων τῆς σφαγῆς τῆς Παραμυθιᾶς. Ὀφείλει, λοιπόν, ἡ γειτονική μας χώρα, ἡ Ἀλβανία, γιά τήν ὁποία τρέφουμε φιλικά αἰσθήματα –ἀλλά ὡς πρός τήν ὁποία θά εἴμαστε πάντοτε εἰλικρινεῖς, νά θυμᾶται ὅτι ὅλα περνοῦν ἀπό τόν σεβασμό τῆς ἀλήθειας καί τῆς Ἱστορίας. Νά ξέρει, λοιπόν, ὅτι τό λεγόμενο Τσάμικο εἶναι ζήτημα τό ὁποῖο ἔχουν ἐγείρει συνεργάτες τῶν ναζί. Καί ὅσο τό στηρίζει, στηρίζει συνεργάτες τῶν ναζί. Εἶναι σάν νά ὑπερασπίζεται τούς ἐγκληματίες ἐκείνους πού αἱματοκύλησαν τήν Εὐρώπη. Καί νά μήν ὑποτιμᾶ ὅτι ἡ Εὐρώπη, στήν ὁποία προσδοκᾶ νά μπεῖ, εἶναι τό οἰκοδόμημα πού δημιουργήθηκε γιά νά μήν ζήσουμε ποτέ ξανά αὐτά τά ἐγκλήματα, αὐτή τήν θηριωδία. Τῆς λέμε, λοιπόν, ἀπόλυτα εἰλικρινά, ἄν θέλει τήν φιλία μας καί τήν καλή γειτονία μας καί, πολύ περισσότερο, τήν στήριξή μας –πού εἶναι ἀπαραίτητη ἄλλωστε γιά τήν Εὐρωπαϊκή της πορεία– ὀφείλει ἀμέσως νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορική ἀλήθεια τοῦ ἐγκληματικοῦ ναζιστικοῦ παρελθόντος τῶν Τσάμηδων καί νά μήν τό ἐγείρει ποτέ ξανά στίς μεταξύ μας σχέσεις. Μέσα σ’ ἕνα πλαίσιο Ἱερῆς Μνήμης τῶν θυμάτων αὐτῆς τῆς θηριωδίας –καί μακριά ἀπό κάθε λογική ἀντεκδίκησης, πού εἶναι παντελῶς ξένη σ’ ἐμᾶς, τούς Ἕλληνες– ἐντάσσουμε καί τίς ἔναντι τῆς Γερμανίας νόμιμες ἀξιώσεις μας γιά τό κατοχικό δάνειο καί τίς ἐν γένει ἀποζημιώσεις τῆς γερμανικῆς ναζιστικῆς κατοχῆς. Ὅπως ἔχω ἐπανειλημμένως τονίσει, οἱ ὡς ἄνω ἀξιώσεις μας εἶναι πάντα νομικῶς ἐνεργές –πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι δέν τίθεται κανένα θέμα παραγραφῆς– καί δικαστικῶς ἐπιδιώξιμες. Καί ὁ κοινός μας Εὐρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός ἐπιβάλλει τήν σχετική ἀπόφαση νά τήν λάβει ἁρμόδιο Δικαστικό Forum, μέ βάση τό σύνολο τοῦ ἐφαρμοζόμενου ἐν προκειμένω Διεθνοῦς Δικαίου. Ἡ θέση αὐτή εἶναι, πλέον, κυριολεκτικῶς Ἐθνική καί, κατά συνέπεια, ἀδιαπραγμάτευτη. Κλείνοντας, μέ ἀφορμή τήν θηριωδία τῶν ναζί στήν Παραμυθιά, θά ἤθελα νά τονίσω, ὅπως ἄλλωστε κάνω σέ κάθε ἀνάλογη εὐκαιρία, ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὀφείλει ν’ ἀντιμετωπίσει μέ ἀποφασιστικότητα τούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ γιά τήν σημερινή Εὐρώπη ἀλλά καί τόν ὑπόλοιπο Κόσμο ἡ ἐπανεμφάνιση λαϊκιστικῶν ἤ καί νεοναζιστικῶν πολιτικῶν μορφωμάτων. Αὐτά πρέπει ν’ ἀντιμετωπισθοῦν μέ ἀποφασιστικότητα καί ἀποτελεσματικότητα ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τούς Εὐρωπαϊκούς Λαούς πού τήν συγκροτοῦν. Κυρίως, πρέπει νά ἐξαλειφθοῦν οἱ αἰτίες πού προκαλοῦν τήν ἐμφάνιση καί ἀνάπτυξη τέτοιων φαινομένων, μέ κυριότερη τίς ἔντονες κοινωνικές ἀνισότητες καί ὅσες συνέπειες αὐτές ἔχουν γιά τήν συνοχή τῶν Εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν. Εἶναι καίριας, ἑπομένως, σημασίας ἡ ὑπεράσπιση τοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου στό πλαίσιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἐμεῖς, μάλιστα, οἱ Ἕλληνες, πού ζήσαμε πρόσφατα μιά μεγάλη οἰκονομική –καί ὄχι μόνο– κρίση, γνωρίζουμε καλά τήν ἀξία τοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου καί εἴμαστε πρόθυμοι νά τό ὑπερασπισθοῦμε ἔναντι ὅσων βάλλουν σήμερα κατά τῆς ἀναγκαιότητάς του. Ταυτοχρόνως, εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά ὑπερασπισθοῦμε τό Εὐρωπαϊκό Οἰκοδόμημα ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀπεργάζονται τήν ὑπονόμευσή του καί, ἐν τέλει, τήν κατεδάφισή του.»

[greekblogs]

Οι καταδότες Τσάμηδες και ο αλβανικός εθνικισμός ΔΙΑΠΟΡΟΥΝ πολλοί γιά τόν μαφιόζικο τρόπο πού ἐδολοφονήθη ὁ Βορειοηπειρώτης Κωνσταντῖνος Κατσίφας ἀπό ἀλβανικό ἀπόσπασμα. Δέν θά ἔπρεπε. Οἱ ἀλβανικές ἀρχές ποτέ δέν εἶχαν μπέσα γιά νά ἔχουν τώρα, πού ὅπως ἀποκαλύπτεται ἔδωσαν τήν χαριστική βολή μέ σφαῖρα στό μέτωπο στόν ἤδη βαριά κτυπημένο ἀπό ἄλλη βολίδα στό θώρακα Κατσίφα. Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά καί φοβούμεθα δέ θά εἶναι καί ἡ τελευταία. Ποτέ δέν θά γίνουν κράτος δικαίου καί ποτέ δέν θά γίνουν μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τό γεγονός ὅτι ἀρνοῦντο ἀρχικῶς νά δεχθοῦν τήν μετάβαση Ἕλληνος ἰατροδικαστοῦ γιά νά ἐξετάσει τό πτῶμα τοῦ ἄτυχου νεαροῦ συνιστοῦσε ὁμολογία ἐνοχῆς.  Ἡ «Ἑστία» δημοσιεύει σήμερα μιά πολύ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου γιά τήν δράση τῶν Τσάμηδων ἐπί Κατοχῆς. Μᾶς θυμίζει μέ ποιούς ἔχουμε νά κάνουμε ὅταν ἐκεῖνοι ἔχουν ἐξουσία! «Τό καλοκαίρι τοῦ 1943 ἡ Παραμυθιά καί τά χωριά τοῦ κάμπου της βίωναν μιά σκληρή Κατοχή. Ἡ περιοχή ζοῦσε τήν κορύφωση τοῦ δράματος πού εἶχε ἀρχίσει τήν ἄνοιξη τοῦ 1941, μέ τήν ἐπικράτηση τῶν “δυνάμεων τοῦ Ἄξονα” στήν Ἑλλάδα. Στήν Θεσπρωτία εἶχε ἐπιβληθεῖ μία τριπλῆ κατοχή –τῶν Γερμανῶν, τῶν Ἰταλῶν καί τῶν Τσάμηδων, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν ἀπό τήν ἀρχή νά συνεργασθοῦν ἀπροκάλυπτα μέ τούς κατακτητές. Ὅλη τήν περιοχή τῆς Ἠπείρου ἤλεγχε ἡ γερμανική μεραρχία Ἐντελβάις, ἡ ὁποία εὐθυνόταν τόσο γιά τίς σφαγές ἀμάχων στή Μουσιωτίτσα καί στούς Λιγκιάδες ὅσο καί γιά τήν ἐξόντωση τῆς Ἑβραϊκῆς Κοινότητας τῶν Ἰωαννίνων. Στήν Παραμυθιά οἱ κατακτητές εἶχαν βρεῖ συμπαραστάτες τούς ἀδελφούς Ντίνο, ἡγέτες τῶν Τσάμηδων, πού συμμάχησαν μέ τούς κατακτητές καί ἔτσι ἐστράφησαν ἀδίστακτοι ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, δηλαδή ἐναντίον τῶν συμπολιτῶν τους. Τήν Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, στήν τοποθεσία Σκάλα, σκοτώθηκαν ἕξι Γερμανοί σέ μάχη μέ ἀντάρτες τοῦ ΕΔΕΣ, δηλαδή σέ μιά μάχη καθ’ ὅλη νόμιμης ἀντίστασης τῶν Ἑλλήνων κατά τῶν ἐγκληματιῶν κατακτητῶν. Τό γεγονός αὐτό ἀποτέλεσε τήν ἀφορμή γιά ἕνα προαποφασισμένο ἔγκλημα: στά γραφεῖα τῆς Κομμαντατούρ ἀποφασίσθηκε ἀμέσως ἡ παραδειγματική τιμωρία τῶν Ἑλλήνων, καί μάλιστα μέ τρόπο πού νά ἐκφράζει μιά συγκεκριμένη ἀναλογία: ἕνας πρός δέκα! Οἱ ἀνακοινώσεις τοῦ Γερμανοῦ Φρουράρχου τῆς Παραμυθιᾶς τό ἔλεγαν καθαρά: «… διά κάθε δολοφονία ἤ τραυματισμόν Γερμανοῦ στρατιώτου, θά ἐκτελοῦνται 10 χριστιανοί Ἕλληνες πολῖτες ἐκ Παραμυθίας καί τῶν πέριξ χωριῶν». Τήν νύχτα τῆς 27ης Σεπτεμβρίου 1943, κοντά στά μεσάνυχτα, ὁ τρόμος σκέπασε τά σοκάκια τῆς Κωμόπολης. Μεικτά ἀποσπάσματα Γερμανῶν καί Τσάμηδων παραβιάζουν ἐπιλεκτικά πόρτες Χριστιανικῶν σπιτιῶν. Συλλαμβάνουν ὅσους βρίσκονται στίς λίστες τους. Τά ἱστορικά ντοκουμέντα πού ἐντοπίσθηκαν, πρίν ἀπό λίγα χρόνια, ἀποδεικνύουν ὅτι τόν κατάλογο τῶν μελλοθανάτων εἶχε συντάξει ἡ ἡγεσία τῶν Τσάμηδων. Οἱ συλληφθέντες ἦταν πρόκριτοι τῆς Παραμυθιᾶς. Οἱ πιό πολλοί ὑπῆρξαν μεταξύ τους καί στενοί συγγενεῖς. Γονεῖς καί παιδιά, ἀδέλφια, ἀνίψια καί θεῖοι. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Βασίλη Τσούλα εἶχε τό “θλιβερό προνόμιο” νά χάσει τρία ἀδέλφια, τόν Γάκη, τόν Θόδωρο καί τόν Κώτσιο. Ἀνάμεσα στούς μελλοθάνατους βρίσκονταν καί δύο ἔφηβοι, ὁ Σπῦρος Μπάρμας καί ὁ Γιῶργος Σωτηρίου, μέ τούς πατεράδες τους. Κατά τήν διάρκεια τῆς κράτησης ἀνακοινώθηκε στούς κρατουμένους ἡ ἀπόφαση τῶν ἀρχῶν κατοχῆς νά ἐκτελεσθοῦν. Ὅπως ἐξιστόρησαν ἀργότερα οἱ τρεῖς ἀπό τούς κρατούμενους πού ἀπελευθερώθηκαν τήν τελευταία στιγμή, οἱ τραγικές ὧρες στό ὑπόγειο τοῦ σχολείου, λίγο πρίν ἀπό τόν θάνατο, κύλησαν σέ κλῖμα συναδέλφωσης καί ἀξιοπρέπειας. Ὁ Νῖκος Γιαννάκης, ἕνας 25χρονος γυμναστής, ἔδινε κουράγιο στούς συγκρατούμενούς του, τραγουδώντας τόν «Γεροδῆμο». Ὁ παπα-Βαγγέλης Τσαμᾶτος, κοντά στό ξημέρωμα, ἔψαλλε τή νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἀκολούθησε ἡ ἐκτέλεσή τους. Τό χάραμα τῆς 29ης Σεπτεμβρίου 1943 πάνοπλοι Γερμανοί μαζί καί μέ τούς συνεργούς τους ὁδήγησαν τούς κρατούμενους λίγο ἔξω ἀπό τήν Κωμόπολη σ’ ἕνα χωράφι. Ἐκεῖ, τήν προηγούμενη ἡμέρα, ὅμηροι ἀπό τά χωριά τοῦ κάμπου εἶχαν ἀνοίξει ὁμαδικούς τάφους. Πρίν δώσει τό πρόσταγμα, ὁ ἀξιωματικός τοῦ ἀποσπάσματος ἀπελευθέρωσε τρεῖς ἀπό τούς κρατουμένους, γιατί ἔκρινε πώς θά τοῦ ἦταν χρήσιμοι γιά ξυλουργικές ἐργασίες στό γερμανικό γραφεῖο διοίκησης, ὁπότε ἔμειναν 49 μελλοθάνατοι. Ὁ Γιάννης Μπαζιάκος καί ὁ Κώστας Τσίλης προσπάθησαν ν’ ἀποδράσουν ἀπό τό ἀπόσπασμα τήν τελευταία στιγμή. Λίγο πιό πέρα τούς ἐκτέλεσαν οἱ Τσάμηδες συνεργάτες τῶν ναζί. Ὁ κ. Παναγιώτης Τσαμᾶτος, Καθηγητής Μαθηματικῶν στό Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων καί συγγραφέας τοῦ βιβλίου, «Ἐν Πα­ρα­μυ­θί­α τῇ 29-9-1943», ἀναφέρει πώς λίγες μέρες νωρίτερα εἶχαν συλληφθεῖ 11 πολῖτες ἀπό τά χωριά τῆς Παραμυθιᾶς, οἱ ὁποῖοι ἐκτελέσθηκαν στήν συνέχεια ἔξω ἀπό τό σχολεῖο. Μαζί μέ τούς προκρίτους, οἱ ἐκτελεσθέντες ἔφθασαν τούς ἑξῆντα.Οἱ μνῆμες ἀπό τόν ἀφανισμό τοῦ ἀνθοῦ τῆς Πόλης εἶναι ἔντονες, ὅπως ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν προσωπική μαρτυρία τοῦ κ. Τσαμάτου, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἀπό μικρό παιδί θυμᾶται τό μοιρολόι τῆς γιαγιᾶς του: “Τό ὄνομα τοῦ παπα-Βαγγέλη Τσαμάτου ἦταν στήν λίστα γραμμένο ἀπό καιρό. Ὅταν τόν πῆραν μεσάνυχτα ἀπό τό σπίτι του, μαζί μέ τόν γιό του τόν Νικόλα, ἡ παπαδιά ἔτρεξε ξωπίσω γιά νά τοῦ δώσει μιά μάλλινη φανέλλα. Ἐκεῖνος, βέβαιος γιά τό ταξίδι πού κινοῦσε, τῆς εἶπε: ‘Ἄσε τή φανέλλα, παπαδιά. Ἐκεῖ πού πάω δέν θά μοῦ χρειαστεῖ’. Μόνο τό πετραχήλι του, αὐτό πῆρε μαζί του”. Ἄς σημειωθεῖ, τέλος, ὅτι ὁ Ζέρβας στήν συνέχεια πολιόρκησε καί κατέλαβε τήν Παραμυθιά, προστατεύοντας ἔτσι τούς Ἠπειρῶτες ἀπό τούς Τσάμηδες. Οἱ Τσάμηδες φοβήθηκαν τήν τιμωρία καί τά ἀντίποινα καί ἐγκατέλειψαν τήν περιοχή, γιά νά μήν λογοδοτήσουν στά δικαστήρια ὡς δωσίλογοι. Ὡστόσο, ἀκόμη καί σήμερα, παρουσιάζουν τά γεγονότα μέ διαφορετικό τρόπο. Ὑποστηρίζουν ὅτι, δῆθεν, ἀγωνίσθηκαν κατά τῶν Γερμανῶν καί ὅτι δέν ὑπῆρξαν συνεργάτες τους. Πρόκειται γιά κατάφωρη καί προκλητική διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, πού προσβάλλει βάναυσα τήν μνήμη τῶν τραγικῶν θυμάτων τῆς σφαγῆς τῆς Παραμυθιᾶς. Ὀφείλει, λοιπόν, ἡ γειτονική μας χώρα, ἡ Ἀλβανία, γιά τήν ὁποία τρέφουμε φιλικά αἰσθήματα –ἀλλά ὡς πρός τήν ὁποία θά εἴμαστε πάντοτε εἰλικρινεῖς, νά θυμᾶται ὅτι ὅλα περνοῦν ἀπό τόν σεβασμό τῆς ἀλήθειας καί τῆς Ἱστορίας. Νά ξέρει, λοιπόν, ὅτι τό λεγόμενο Τσάμικο εἶναι ζήτημα τό ὁποῖο ἔχουν ἐγείρει συνεργάτες τῶν ναζί. Καί ὅσο τό στηρίζει, στηρίζει συνεργάτες τῶν ναζί. Εἶναι σάν νά ὑπερασπίζεται τούς ἐγκληματίες ἐκείνους πού αἱματοκύλησαν τήν Εὐρώπη. Καί νά μήν ὑποτιμᾶ ὅτι ἡ Εὐρώπη, στήν ὁποία προσδοκᾶ νά μπεῖ, εἶναι τό οἰκοδόμημα πού δημιουργήθηκε γιά νά μήν ζήσουμε ποτέ ξανά αὐτά τά ἐγκλήματα, αὐτή τήν θηριωδία. Τῆς λέμε, λοιπόν, ἀπόλυτα εἰλικρινά, ἄν θέλει τήν φιλία μας καί τήν καλή γειτονία μας καί, πολύ περισσότερο, τήν στήριξή μας –πού εἶναι ἀπαραίτητη ἄλλωστε γιά τήν Εὐρωπαϊκή της πορεία– ὀφείλει ἀμέσως νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορική ἀλήθεια τοῦ ἐγκληματικοῦ ναζιστικοῦ παρελθόντος τῶν Τσάμηδων καί νά μήν τό ἐγείρει ποτέ ξανά στίς μεταξύ μας σχέσεις. Μέσα σ’ ἕνα πλαίσιο Ἱερῆς Μνήμης τῶν θυμάτων αὐτῆς τῆς θηριωδίας –καί μακριά ἀπό κάθε λογική ἀντεκδίκησης, πού εἶναι παντελῶς ξένη σ’ ἐμᾶς, τούς Ἕλληνες– ἐντάσσουμε καί τίς ἔναντι τῆς Γερμανίας νόμιμες ἀξιώσεις μας γιά τό κατοχικό δάνειο καί τίς ἐν γένει ἀποζημιώσεις τῆς γερμανικῆς ναζιστικῆς κατοχῆς. Ὅπως ἔχω ἐπανειλημμένως τονίσει, οἱ ὡς ἄνω ἀξιώσεις μας εἶναι πάντα νομικῶς ἐνεργές –πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι δέν τίθεται κανένα θέμα παραγραφῆς– καί δικαστικῶς ἐπιδιώξιμες. Καί ὁ κοινός μας Εὐρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός ἐπιβάλλει τήν σχετική ἀπόφαση νά τήν λάβει ἁρμόδιο Δικαστικό Forum, μέ βάση τό σύνολο τοῦ ἐφαρμοζόμενου ἐν προκειμένω Διεθνοῦς ��ικαίου. Ἡ θέση αὐτή εἶναι, πλέον, κυριολεκτικῶς Ἐθνική καί, κατά συνέπεια, ἀδιαπραγμάτευτη. Κλείνοντας, μέ ἀφορμή τήν θηριωδία τῶν ναζί στήν Παραμυθιά, θά ἤθελα νά τονίσω, ὅπως ἄλλωστε κάνω σέ κάθε ἀνάλογη εὐκαιρία, ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὀφείλει ν’ ἀντιμετωπίσει μέ ἀποφασιστικότητα τούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ γιά τήν σημερινή Εὐρώπη ἀλλά καί τόν ὑπόλοιπο Κόσμο ἡ ἐπανεμφάνιση λαϊκιστικῶν ἤ καί νεοναζιστικῶν πολιτικῶν μορφωμάτων. Αὐτά πρέπει ν’ ἀντιμετωπισθοῦν μέ ἀποφασιστικότητα καί ἀποτελεσματικότητα ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τούς Εὐρωπαϊκούς Λαούς πού τήν συγκροτοῦν. Κυρίως, πρέπει νά ἐξαλειφθοῦν οἱ αἰτίες πού προκαλοῦν τήν ἐμφάνιση καί ἀνάπτυξη τέτοιων φαινομένων, μέ κυριότερη τίς ἔντονες κοινωνικές ἀνισότητες καί ὅσες συνέπειες αὐτές ἔχουν γιά τήν συνοχή τῶν Εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν. Εἶναι καίριας, ἑπομένως, σημασίας ἡ ὑπεράσπιση τοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου στό πλαίσιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἐμεῖς, μάλιστα, οἱ Ἕλληνες, πού ζήσαμε πρόσφατα μιά μεγάλη οἰκονομική –καί ὄχι μόνο– κρίση, γνωρίζουμε καλά τήν ἀξία τοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου καί εἴμαστε πρόθυμοι νά τό ὑπερασπισθοῦμε ἔναντι ὅσων βάλλουν σήμερα κατά τῆς ἀναγκαιότητάς του. Ταυτοχρόνως, εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά ὑπερασπισθοῦμε τό Εὐρωπαϊκό Οἰκοδόμημα ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀπεργάζονται τήν ὑπονόμευσή του καί, ἐν τέλει, τήν κατεδάφισή του.»

[epam-fthiotidas]

«Και οι Σημερινοί Δωσίλογοι θα Δικαστούν» - Ο Δ. Καζάκης στα Προσχήματα

«Και οι Σημερινοί Δωσίλογοι θα Δικαστούν» – Ο Δ. Καζάκης στα Προσχήματα

Ο Δημήτρης Καζάκης Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ., σε συνέντευξη εφ’όλης της ύλης στην εκπομπή «Προσχήματα», με τον Μιχάλη Μπότα στο “High TV”. Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018.

Το ψήφισμα για την Πατρίδα & την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ΕΔΩ https://epamhellas.gr/?p=75418

Προσυπογράψτε το ψήφισμα ΕΔΩ http://bit.ly/2ErfZUR

https://epamhellas.gr/ https://www.facebook.com/metopo/ https://twitter.com/epamhellas/ http…

[eurosceptics]

Γιατί δεν τιμωρήθηκαν οι δωσίλογοι στην Ελλάδα; (video)

Γιατί δεν τιμωρήθηκαν οι δωσίλογοι στην Ελλάδα; (video)

Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ. Μαργαρίτης αναφέρεται στους οικονομικούς δωσίλογους, τα στελέχη του κατοχικού καθεστώτος, που έμειναν ατιμώρητοι για τα εγκλήματά τους.

Αναλύει το κλίμα που δημιουργήθηκε εκείνη την εποχή, τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδας, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

πηγή: Infowar

[anemosantistasis]

Αυτά είναι τα πλουσιόσπιτα των εφοπλιστών για τα οποία μιλάνε οι συριζαίοι δωσίλογοι υπάλληλοι των τραπεζικών συ��φερόντων.

http://dlvr.it/PvN0Zh

[globalviewgr]

Θάνος Οικονομόπουλος – Απρόβλεπτο πληγωμένο ζώο η κυβέρνηση Οι τελευταίες αντιπαραθέσεις στην Βουλή (κυρίως για την Παιδεία, αλλά και για την Υγεία) μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, αποκάλυψαν μια πραγματικότητα  την οποία δεν μπορεί να διαχειρισθεί η κυβέρνηση. Φθάσαμε στο σημείο το οποίο νομοτελειακά θα φθάναμε με τα καμώματα και την ψυχοπαθολογική εμμονή της κυβέρνησης να περιφρονεί την αλήθεια και την πραγματικότητα, να εξαντλεί βουλιμικά την ανοχή και το περιθώριο ελπίδας που της είχε δώσει η κοινωνία και να βασίζει αποκλειστικά την “πολιτική” της στην δημιουργία ψευδαισθήσεων και βραχύβιων εντυπώσεων. Δεν είναι εύκολο για τον απογοητευμένο και μελαγχολικό πολίτη να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος επιλογή. Ότι θέλησε, αποκαμωμένος από την κρίση και παρασυρμένος από ανεδαφικές υποσχέσεις, να τιμωρήσει το πολιτικό κατεστημένο το οποίο ενοχοποιεί για τα δεινά του με ένα άλλο. Που σε απίστευτα μικρό διάστημα,όχι μόνο υιοθέτησε και υπερακόντισε τα λάθη και τις παθογένειες του προηγούμενου, όχι μόνο απεδείχθη ανίκανο και αναποτελεσματικό να διαχειρισθεί μια αντικειμενικά κρίσιμη κατάσταση, αλλά- το κυριότερο- δεν ήρθε για να  τηρήσει τις δεσμεύσεις και υποσχέσεις που αφειδώς έδωσε, αλλά να υλοποιήσει μια αταβιστική ιδεοληπτική του φαντασίωση για ένα... άλλο κόσμο που είναι εφικτός! Μια ουτοπία η οποία όπου επιχειρήθηκε αυταρχικά, κατέληξε σε καταστροφή, ισοπέδωση, συντρίμμια και  πόνο. Τα πρώτα δείγματα άρνησης της πραγματικότητας, αδιέξοδης ρεβανσιστικής μισαλλοδοξίας με φαντασιώσεις για...Γ΄ γύρο του εμφύλιου, με μπόλικη γαρνιτούρα ανικανότητας και άγνοιας, τα έδωσε η κυβέρνηση πολύ γρήγορα και συμπυκνωμένα, το πρώτο εφιαλτικό εξάμηνο της εξουσίας της. Αλλά, ακριβώς επειδή είναι δύσκολο μια κοινωνία να παραδεχθεί ότι έσφαλε, παρασύρθηκε από την πρώτη κωλοτούμπα, πίστεψε ότι “έπαθαν και έμαθαν” και τους έδωσε μιαν ακόμη ευκαιρία. Αποφεύγοντας έτσι να κάνει η κοινωνία την αυτοκριτική για τις επιλογές της. Η συνέχεια, δραματικά γνωστή για όλους μας. Το συνονθύλευμα που διαχειρίζεται τις τύχες ενός ολόκληρου λαού, απέδειξε ότι την δυσκολία του κόσμου να παραδεχθούν την λάθος επιλογή του την εξέλαβε ως... μόνιμη απάθεια και ηλιθιότητα! Αποθρασυμένοι οι κυβ��ρνώντες συνέχισαν να αρμενίζουν θεόστραβα και καταστροφικά, ρίχνοντας τις ευθύνες στον γιαλό! Με κάθε προεκλογική υπόσχεση που αθετούσαν κατά τρόπο οδυνηρό για την κοινωνία, πλήθαιναν τα ψέμματα και η υποτίμηση της νοημοσύνης του κόσμου κατά ακόμη πιο χυδαίο και προκλητικό τρόπο. Η συστηματική παραποίηση της αλήθειας και η προβολή των κυβερνητικών ιδεοληψιών ως “λύσεις” που ποτέ δεν επιτυγχάνονταν, κατ' ανάγκην οδήγησαν τον αποκαμωμένο κόσμο στην αποστασιοποίηση από τις ίδιες του τις επιλογές, στην άρνηση να συνεχίσει να χάφτει τις ιδιοτελείς όσο και καταστροφικές μπούρδες που του σερβίρει η κυβέρνηση. Ήρθαν και οι... έσωθεν αποκαλύψεις για το χάος που μεθόδευε ο κ. Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 πριν πανικοβληθεί και ο ίδιος από τις λάθος στοχεύσεις του, και... φθάσαμε στο σημείο όπου νομοτελειακά οι μη παρασυρμένοι προέβλεπαν (και κατηγορούνταν ως... δωσίλογοι και γερμανοτσολιάδες!) ότι θα φθάναμε. Στερημένος, πλέον, από αποθέματα εύπεπτων ψεμμάτων και λαϊκίστικων ψευδαισθήσεων, ο κ. Τσίπρας αντιλαμβάνεται (και αυτό ακριβώς απεδείχθη στις συζητήσεις στην Βουλή) ότι ό,τι και να πεί δεν έχει την παραμικρή αποδοχή στην κοινωνία. Τα παραπλανητικά τερτίπια δεν περνάνε πλέον. Η αντιπολίτευση, αξιωματική αλλά και όλη η υπόλοιπη, είναι σε θέση να αποκαλύψει και αποκρούσει πειστικά τα επικοινωνιακά ψεύδη που επιμένει να ξεφουρνίζει η κυβέρνηση. Και, αν όχι να συνεγείρει, να πείθει για σοβαρότητα και υπευθυνότητα με την κριτική αλλά και τις προτάσεις που καταθέτει. Τις οποίες οφείλει συνεχώς να βελτιώνει και να προσαρμόζει στις επιταγές της πραγματικότητας, αποφεύγοντας (ιδίως η αξιωματική...) “λάκκους” που υπάρχουν και στην δική της εσωκομματική “φάβα”... Γι' αυτό ακριβώς, ο κ. Τσίπρας όσο ξεμένει από πολιτικά (όχι ιδεοληπτικά-σ' αυτά έχει υπερεπάρκεια, αλλά ελάχιστοι τα αγοράζουν πλέον...) επιχειρήματα και προτάσεις τόσο εξοπλίζεται με... λατινοαμερικάνικο λαϊκισμό, προσωπικές και ήκιστα πολιτικές επιθέσεις έναντι των αντιπάλων του. Με πρόθυμους “Πολάκηδες” να του προετοιμάζουν το έδαφος. Με απεγνωσμένες ακραίες κινήσεις για να κατευνάσει την σκληρή κομματική νομενκλατούρα αλλά και τους αμετανόητους, τους... πεπεισμένους ότι φταίει ο γιαλός, που στραβά αρμενίζει. Και η κατάσταση, θα χειροτερεύει προϊόντος του χρόνου, σε βαθμό που να μην μπορεί κανείς να αποκλείσει ακόμη και απόπειρα συνταγματικής εκτροπής. Που δεν π��όκειται, βεβαίως, να περάσει, αλλά και η “θεσμική” έστω απόπειρα, (βλέπε Δικαιοσύνη, ΜΜΕ) θα αποτελειώσει την όποια αξιοπιστία διατηρεί ακόμη η χώρα. Υπερβολές; Ίσως. Αλλά με το πληγωμένο ζώο που γίνεται πιο επικίνδυνο καλύτερα να προετοιμάζεσαι για ν' αντιμετωπίσεις ακόμη και το αδιανόητο...

[skandaladiaplokidiafthora]

Οι καταδότες Τσάμηδες και ο αλβανικός εθνικισμός ΔΙΑΠΟΡΟΥΝ πολλοί γιά τόν μαφιόζικο τρόπο πού ἐδολοφονήθη ὁ Βορειοηπειρώτης Κωνσταντῖνος Κατσίφας ἀπό ἀλβανικό ἀπόσπασμα. Δέν θά ἔπρεπε. Οἱ ἀλβανικές ἀρχές ποτέ δέν εἶχαν μπέσα γιά νά ἔχουν τώρα, πού ὅπως ἀποκαλύπτεται ἔδωσαν τήν χαριστική βολή μέ σφαῖρα στό μέτωπο στόν ἤδη βαριά κτυπημένο ἀπό ἄλλη βολίδα στό θώρακα Κατσίφα. Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά καί φοβούμεθα δέ θά εἶναι καί ἡ τελευταία. Ποτέ δέν θά γίνουν κράτος δικαίου καί ποτέ δέν θά γίνουν μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τό γεγονός ὅτι ἀρνοῦντο ἀρχικῶς νά δεχθοῦν τήν μετάβαση Ἕλληνος ἰατροδικαστοῦ γιά νά ἐξετάσει τό πτῶμα τοῦ ἄτυχου νεαροῦ συνιστοῦσε ὁμολογία ἐνοχῆς.  Ἡ «Ἑστία» δημοσιεύει σήμερα μιά πολύ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου γιά τήν δράση τῶν Τσάμηδων ἐπί Κατοχῆς. Μᾶς θυμίζει μέ ποιούς ἔχουμε νά κάνουμε ὅταν ἐκεῖνοι ἔχουν ἐξουσία! «Τό καλοκαίρι τοῦ 1943 ἡ Παραμυθιά καί τά χωριά τοῦ κάμπου της βίωναν μιά σκληρή Κατοχή. Ἡ περιοχή ζοῦσε τήν κορύφωση τοῦ δράματος πού εἶχε ἀρχίσει τήν ἄνοιξη τοῦ 1941, μέ τήν ἐπικράτηση τῶν “δυνάμεων τοῦ Ἄξονα” στήν Ἑλλάδα. Στήν Θεσπρωτία εἶχε ἐπιβληθεῖ μία τριπλῆ κατοχή –τῶν Γερμανῶν, τῶν Ἰταλῶν καί τῶν Τσάμηδων, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν ἀπό τήν ἀρχή νά συνεργασθοῦν ἀπροκάλυπτα μέ τούς κατακτητές. Ὅλη τήν περιοχή τῆς Ἠπείρου ἤλεγχε ἡ γερμανική μεραρχία Ἐντελβάις, ἡ ὁποία εὐθυνόταν τόσο γιά τίς σφαγές ἀμάχων στή Μουσιωτίτσα καί στούς Λιγκιάδες ὅσο καί γιά τήν ἐξόντωση τῆς Ἑβραϊκῆς Κοινότητας τῶν Ἰωαννίνων. Στήν Παραμυθιά οἱ κατακτητές εἶχαν βρεῖ συμπαραστάτες τούς ἀδελφούς Ντίνο, ἡγέτες τῶν Τσάμηδων, πού συμμάχησαν μέ τούς κατακτητές καί ἔτσι ἐστράφησαν ἀδίστακτοι ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, δηλαδή ἐναντίον τῶν συμπολιτῶν τους. Τήν Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, στήν τοποθεσία Σκάλα, σκοτώθηκαν ἕξι Γερμανοί σέ μάχη μέ ἀντάρτες τοῦ ΕΔΕΣ, δηλαδή σέ μιά μάχη καθ’ ὅλη νόμιμης ἀντίστασης τῶν Ἑλλήνων κατά τῶν ἐγκληματιῶν κατακτητῶν. Τό γεγονός αὐτό ἀποτέλεσε τήν ἀφορμή γιά ἕνα προαποφασισμένο ἔγκλημα: στά γραφεῖα τῆς Κομμαντατούρ ἀποφασίσθηκε ἀμέσως ἡ παραδειγματική τιμωρία τῶν Ἑλλήνων, καί μάλιστα μέ τρόπο πού νά ἐκφράζει μιά συγκεκριμένη ἀναλογία: ἕνας πρός δέκα! Οἱ ἀνακοινώσεις τοῦ Γερμανοῦ Φρουράρχου τῆς Παραμυθιᾶς τό ἔλεγαν καθαρά: «… διά κάθε δολοφονία ἤ τραυματισμόν Γερμανοῦ στρατιώτου, θά ἐκτελοῦνται 10 χριστιανοί Ἕλληνες πολῖτες ἐκ Παραμυθίας καί τῶν πέριξ χωριῶν». Τήν νύχτα τῆς 27ης Σεπτεμβρίου 1943, κοντά στά μεσάνυχτα, ὁ τρόμος σκέπασε τά σοκάκια τῆς Κωμόπολης. Μεικτά ἀποσπάσματα Γερμανῶν καί Τσάμηδων παραβιάζουν ἐπιλεκτικά πόρτες Χριστιανικῶν σπιτιῶν. Συλλαμβάνουν ὅσους βρίσκονται στίς λίστες τους. Τά ἱστορικά ντοκουμέντα πού ἐντοπίσθηκαν, πρίν ἀπό λίγα χρόνια, ἀποδεικνύουν ὅτι τόν κατάλογο τῶν μελλοθανάτων εἶχε συντάξει ἡ ἡγεσία τῶν Τσάμηδων. Οἱ συλληφθέντες ἦταν πρόκριτοι τῆς Παραμυθιᾶς. Οἱ πιό πολλοί ὑπῆρξαν μεταξύ τους καί στενοί συγγενεῖς. Γονεῖς καί παιδιά, ἀδέλφια, ἀνίψια καί θεῖοι. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Βασίλη Τσούλα εἶχε τό “θλιβερό προνόμιο” νά χάσει τρία ἀδέλφια, τόν Γάκη, τόν Θόδωρο καί τόν Κώτσιο. Ἀνάμεσα στούς μελλοθάνατους βρίσκονταν καί δύο ἔφηβοι, ὁ Σπῦρος Μπάρμας καί ὁ Γιῶργος Σωτηρίου, μέ τούς πατεράδες τους. Κατά τήν διάρκεια τῆς κράτησης ἀνακοινώθηκε στούς κρατουμένους ἡ ἀπόφαση τῶν ἀρχῶν κατοχῆς νά ἐκτελεσθοῦν. Ὅπως ἐξιστόρησαν ἀργότερα οἱ τρεῖς ἀπό τούς κρατούμενους πού ἀπελευθερώθηκαν τήν τελευταία στιγμή, οἱ τραγικές ὧρες στό ὑπόγειο τοῦ σχολείου, λίγο πρίν ἀπό τόν θάνατο, κύλησαν σέ κλῖμα συναδέλφωσης καί ἀξιοπρέπειας. Ὁ Νῖκος Γιαννάκης, ἕνας 25χρονος γυμναστής, ἔδινε κουράγιο στούς συγκρατούμενούς του, τραγουδώντας τόν «Γεροδῆμο». Ὁ παπα-Βαγγέλης Τσαμᾶτος, κοντά στό ξημέρωμα, ἔψαλλε τή νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἀκολούθησε ἡ ἐκτέλεσή τους. Τό χάραμα τῆς 29ης Σεπτεμβρίου 1943 πάνοπλοι Γερμανοί μαζί καί μέ τούς συνεργούς τους ὁδήγησαν τούς κρατούμενους λίγο ἔξω ἀπό τήν Κωμόπολη σ’ ἕνα χωράφι. Ἐκεῖ, τήν προηγούμενη ἡμέρα, ὅμηροι ἀπό τά χωριά τοῦ κάμπου εἶχαν ἀνοίξει ὁμαδικούς τάφους. Πρίν δώσει τό πρόσταγμα, ὁ ἀξιωματικός τοῦ ἀποσπάσματος ἀπελευθέρωσε τρεῖς ἀπό τούς κρατουμένους, γιατί ἔκρινε πώς θά τοῦ ἦταν χρήσιμοι γιά ξυλουργικές ἐργασίες στό γερμανικό γραφεῖο διοίκησης, ὁπότε ἔμειναν 49 μελλοθάνατοι. Ὁ Γιάννης Μπαζιάκος καί ὁ Κώστας Τσίλης προσπάθησαν ν’ ἀποδράσουν ἀπό τό ἀπόσπασμα τήν τελευταία στιγμή. Λίγο πιό πέρα τούς ἐκτέλεσαν οἱ Τσάμηδες συνεργάτες τῶν ναζί. Ὁ κ. Παναγιώτης Τσαμᾶτος, Καθηγητής Μαθηματικῶν στό Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων καί συγγραφέας τοῦ βιβλίου, «Ἐν Πα­ρα­μυ­θί­α τῇ 29-9-1943», ἀναφέρει πώς λίγες μέρες νωρίτερα εἶχαν συλληφθεῖ 11 πολῖτες ἀπό τά χωριά τῆς Παραμυθιᾶς, οἱ ὁποῖοι ἐκτελέσθηκαν στήν συνέχεια ἔξω ἀπό τό σχολεῖο. Μαζί μέ τούς προκρίτους, οἱ ἐκτελεσθέντες ἔφθασαν τούς ἑξῆντα.Οἱ μνῆμες ἀπό τόν ἀφανισμό τοῦ ἀνθοῦ τῆς Πόλης εἶναι ἔντονες, ὅπως ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν προσωπική μαρτυρία τοῦ κ. Τσαμάτου, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἀπό μικρό παιδί θυμᾶται τό μοιρολόι τῆς γιαγιᾶς του: “Τό ὄνομα τοῦ παπα-Βαγγέλη Τσαμάτου ἦταν στήν λίστα γραμμένο ἀπό καιρό. Ὅταν τόν πῆραν μεσάνυχτα ἀπό τό σπίτι του, μαζί μέ τόν γιό του τόν Νικόλα, ἡ παπαδιά ἔτρεξε ξωπίσω γιά νά τοῦ δώσει μιά μάλλινη φανέλλα. Ἐκεῖνος, βέβαιος γιά τό ταξίδι πού κινοῦσε, τῆς εἶπε: ‘Ἄσε τή φανέλλα, παπαδιά. Ἐκεῖ πού πάω δέν θά μοῦ χρειαστεῖ’. Μόνο τό πετραχήλι του, αὐτό πῆρε μαζί του”. Ἄς σημειωθεῖ, τέλος, ὅτι ὁ Ζέρβας στήν συνέχεια πολιόρκησε καί κατέλαβε τήν Παραμυθιά, προστατεύοντας ἔτσι τούς Ἠπειρῶτες ἀπό τούς Τσάμηδες. Οἱ Τσάμηδες φοβήθηκαν τήν τιμωρία καί τά ἀντίποινα καί ἐγκατέλειψαν τήν περιοχή, γιά νά μήν λογοδοτήσουν στά δικαστήρια ὡς δωσίλογοι. Ὡστόσο, ἀκόμη καί σήμερα, παρουσιάζουν τά γεγονότα μέ διαφορετικό τρόπο. Ὑποστηρίζουν ὅτι, δῆθεν, ἀγωνίσθηκαν κατά τῶν Γερμανῶν καί ὅτι δέν ὑπῆρξαν συνεργάτες τους. Πρόκειται γιά κατάφωρη καί προκλητική διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, πού προσβάλλει βάναυσα τήν μνήμη τῶν τραγικῶν θυμάτων τῆς σφαγῆς τῆς Παραμυθιᾶς. Ὀφείλει, λοιπόν, ἡ γειτονική μας χώρα, ἡ Ἀλβανία, γιά τήν ὁποία τρέφουμε φιλικά αἰσθήματα –ἀλλά ὡς πρός τήν ὁποία θά εἴμαστε πάντοτε εἰλικρινεῖς, νά θυμᾶται ὅτι ὅλα περνοῦν ἀπό τόν σεβασμό τῆς ἀλήθειας καί τῆς Ἱστορίας. Νά ξέρει, λοιπόν, ὅτι τό λεγόμενο Τσάμικο εἶναι ζήτημα τό ὁποῖο ἔχουν ἐγείρει συνεργάτες τῶν ναζί. Καί ὅσο τό στηρίζει, στηρίζει συνεργάτες τῶν ναζί. Εἶναι σάν νά ὑπερασπίζεται τούς ἐγκληματίες ἐκείνους πού αἱματοκύλησαν τήν Εὐρώπη. Καί νά μήν ὑποτιμᾶ ὅτι ἡ Εὐρώπη, στήν ὁποία προσδοκᾶ νά μπεῖ, εἶναι τό οἰκοδόμημα πού δημιουργήθηκε γιά νά μήν ζήσουμε ποτέ ξανά αὐτά τά ἐγκλήματα, αὐτή τήν θηριωδία. Τῆς λέμε, λοιπόν, ἀπόλυτα εἰλικρινά, ἄν θέλει τήν φιλία μας καί τήν καλή γειτονία μας καί, πολύ περισσότερο, τήν στήριξή μας –πού εἶναι ἀπαραίτητη ἄλλωστε γιά τήν Εὐρωπαϊκή της πορεία– ὀφείλει ἀμέσως νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορική ἀλήθεια τοῦ ἐγκληματικοῦ ναζιστικοῦ παρελθόντος τῶν Τσάμηδων καί νά μήν τό ἐγείρει ποτέ ξανά στίς μεταξύ μας σχέσεις. Μέσα σ’ ἕνα πλαίσιο Ἱερῆς Μνήμης τῶν θυμάτων αὐτῆς τῆς θηριωδίας –καί μακριά ἀπό κάθε λογική ἀντεκδίκησης, πού εἶναι παντελῶς ξένη σ’ ἐμᾶς, τούς Ἕλληνες– ἐντάσσουμε καί τίς ἔναντι τῆς Γερμανίας νόμιμες ἀξιώσεις μας γιά τό κατοχικό δάνειο καί τίς ἐν γένει ἀποζημιώσεις τῆς γερμανικῆς ναζιστικῆς κατοχῆς. Ὅπως ἔχω ἐπανειλημμένως τονίσει, οἱ ὡς ἄνω ἀξιώσεις μας εἶναι πάντα νομικῶς ἐνεργές –πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι δέν τίθεται κανένα θέμα παραγραφῆς– καί δικαστικῶς ἐπιδιώξιμες. Καί ὁ κοινός μας Εὐρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός ἐπιβάλλει τήν σχετική ἀπόφαση νά τήν λάβει ἁρμόδιο Δικαστικό Forum, μέ βάση τό σύνολο τοῦ ἐφαρμοζόμενου ἐν προκειμένω Διεθνοῦς Δικαίου. Ἡ θέση αὐτή εἶναι, πλέον, κυριολεκτικῶς Ἐθνική καί, κατά συνέπεια, ἀδιαπραγμάτευτη. Κλείνοντας, μέ ἀφορμή τήν θηριωδία τῶν ναζί στήν Παραμυθιά, θά ἤθελα νά τονίσω, ὅπως ἄλλωστε κάνω σέ κάθε ἀνάλογη εὐκαιρία, ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὀφείλει ν’ ἀντιμετωπίσει μέ ἀποφασιστικότητα τούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ γιά τήν σημερινή Εὐρώπη ἀλλά καί τόν ὑπόλοιπο Κόσμο ἡ ἐπανεμφάνιση λαϊκιστικῶν ἤ καί νεοναζιστικῶν πολιτικῶν μορφωμάτων. Αὐτά πρέπει ν’ ἀντιμετωπισθοῦν μέ ἀποφασιστικότητα καί ἀποτελεσματικότητα ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τούς Εὐρωπαϊκούς Λαούς πού τήν συγκροτοῦν. Κυρίως, πρέπει νά ἐξαλειφθοῦν οἱ αἰτίες πού προκαλοῦν τήν ἐμφάνιση καί ἀνάπτυξη τέτοιων φαινομένων, μέ κυριότερη τίς ἔντονες κοινωνικές ἀνισότητες καί ὅσες συνέπειες αὐτές ἔχουν γιά τήν συνοχή τῶν Εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν. Εἶναι καίριας, ἑπομένως, σημασίας ἡ ὑπεράσπιση τοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου στό πλαίσιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἐμεῖς, μάλιστα, οἱ Ἕλληνες, πού ζήσαμε πρόσφατα μιά μεγάλη οἰκονομική –καί ὄχι μόνο– κρίση, γνωρίζουμε καλά τήν ἀξία τοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου καί εἴμαστε πρόθυμοι νά τό ὑπερασπισθοῦμε ἔναντι ὅσων βάλλουν σήμερα κατά τῆς ἀναγκαιότητάς του. Ταυτοχρόνως, εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά ὑπερασπισθοῦμε τό Εὐρωπαϊκό Οἰκοδόμημα ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀπεργάζονται τήν ὑπονόμευσή του καί, ἐν τέλει, τήν κατεδάφισή του.»

[eclecticstarlightblogger]

Οι ανασυγκροτημένες στη Χαλκιδική αντιστασιακές δυνάμεις μπαίνουν στην πόλη

του Γιάννη Αικατερινάρη

αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας

            Η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης και η κατάθεση στεφάνου  στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη από ένα άγημα Γερμανών στρατιωτών, στις 12 Οκτωβρίου 1944, πιστοποίησαν την απελευθέρωση της Αθήνας.

Στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά. Τμήματα του ΕΛΑΣ και των ένοπλων βοηθητικών οργανώσεών του (Εθνική Πολιτοφυλακή κ.ά.) έφτασαν από τη Χαλκιδική και στις αρχές του Σεπτέμβρη δραστηριοποιήθηκαν στα βορειανατολικά της πόλης. Λίγο αργότερα μπήκαν σ’ αυτή  και στις 29 και 30 Οκτωβρίου συμμετείχαν στις εκδηλώσεις για την απελευθέρωσή της. Τις ίδιες μέρες καΐκια του ΕΛΑΝ (Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Ναυτικού), ξεκινώντας από τη Χαλκιδική (Ιερισσό), προσάραξαν στην προκυμαία της και γιόρτασαν όλοι μαζί το μεγάλο γεγονός.

Η εξέλιξη αυτή ακύρωσε τα σχέδια των Εγγλέζων, καθώς υπολόγιζαν να παραδοθεί η Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς σε μια αντιπροσωπεία Ελλήνων και Εγγλέζων αξιωματικών του Αρχηγείου της Μέσης Ανατολής, που γι’ αυτό το σκοπό αποβιβάστηκαν σε ακτή της Κασσάνδρας. Προσδοκούσαν να τους πιστωθεί η απελευθέρωση της πόλης και να δημιουργηθούν ευνοϊκές γι’ αυτούς συνθήκες, έστω κι αν με τη Συμφωνία της Καζέρτας (24-26 Σεπτέμβρη 1944) προβλεπόταν να τοποθετηθεί  Στρατιωτικός Διοικητής που θα προέρχονταν από τον ΕΛΑΣ, και όχι όπως συνέβη στην Αττική, όπου διατηρήθηκε ο «δικός» τους Σπηλιωτόπουλος.

Οι Εγγλέζοι στόχευαν στην αύξηση της επιρροής τους, γι’ αυτό και ασκούσαν πολιτική προστασίας όσων συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Ενώ ο ΕΛΑΣ, η Πολιτοφυλακή και ο ΕΔΕΣ μπορούσαν να συλλαμβάνουν δωσίλογους (απόφαση Καζέρτας), ο στρατηγός Σκόμπυ ((Ronald MacKenzie Scobie, 1893 – 1969)) προέτρεπε μεμονωμένα άτομα ή και ομάδες, που βιαιοπράγησαν εις βάρος Ελλήνων αμάχων και πατριωτών, να προσχωρούν σε φιλικές νεότευκτες «αντιστασιακές» οργανώσεις… Κι όλα αυτά ενώ υπήρχαν πρόσφατα φαινόμενα στήριξης των κατακτητών από «Ελληνικές» οργανώσεις στις οποίες ανήκαν πολλοί που λίγο αργότερα καταδικάστηκαν ως δωσίλογοι.

Μια απροκάλυπτη συναλλαγή με τους κατακτητές καταγράφηκε σε οκτασέλιδες προκηρύξεις, που σκορπίστηκαν στην περιοχή της Θεσσαλονίκης λίγες μέρες μετά το ολοκαύτωμα της κωμόπολης του Χορτιάτη, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944. Ενώ οι κάτοικοι θρηνούσαν τα 149 αθώα θύματα, τα περισσότερα των οποίων ήταν γυναικόπαιδα, οι δωσίλογοι «επιχειρηματολογούσαν» για την …ανάγκη στήριξης των κατακτητών! Ιδρυτικά μέλη της ΠΟΕΤ (Πανελλήνιας Οργάνωσης Εθνικιστικών Ταγμάτων) δήλωναν ενυπογράφως ότι συμπαρατάσσονταν με τους κατακτητές …«με την επιφύλαξιν ότι θέλουσι τύχει της υποσχεθείσης παρά των Γερμανικών Υπηρεσιών Κατοχής βοηθείας αναλόγου προς το σοβαρόν και τας υποχρεώσεις ας αναλάβαμεν εις τρόπον ώστε να εξοπλισθούν ισχυρά μαχητικά τμήματα ικανά να φέρωσι εις πέρας τον αναληφθέντα εθνικόν αγώνα»! Ο αμοραλισμός και το θράσος στο απόγειό τους…

Η ανασύνταξη των δυνάμεων της Αντίστασης στη Χαλκιδική

Η Χαλκιδική με την κατάλληλη μορφολογία εδάφους, την πυκνή βλάστηση (όρη Χολομώντας και Κάκαβος), αλλά και την επάρκεια αγαθών, προσφέρονταν ως πεδίο δράσης, καταφύγιο και βάση ευκολότερης προσέγγισης της Θεσσαλονίκης από τμήματα του ΕΛΑΣ.  Ήδη πολλά από την ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας (Κερδύλλια, Κρούσια, Κιλκίς κ.α.) κατέφυγαν στη χερσόνησο το χειμώνα του ’42. Αργότερα έφτασαν ο καπετάν Λασσάνης με τάγμα της 11ης Μεραρχίας από τα Κερδύλλια, ο καπετάν Βούρος (Θωμάς Τζελέπης) από τα Πιέρια, ο καπετάν Ραφτούδης από το Κιλκίς) κ.ά.

Ο καπετάν Φουρτούνας (Σαράντης Ν. Σπίντζος)[1], διοικητής της σπουδαίας Μοίρας του ΕΛΑΝ του Β. Α. Αιγαίου έγραψε σχετικά: «Τώρα στα βουνά της Χαλκιδικής είναι γεμάτα από αντάρτες. Ταυτόχρονα τις περισσότερες παραλίες κρατά το ΕΛΑΝ. Στο Χολομόντα έχει ιδρυθεί η XI Μεραρχία του ΕΛΑΣ. Καπετάνιος της Μεραρχίας είναι ο ξακουστός Λασσάνης, διοικητής δε ο συνταγματάρχης Παπαθανασίου. Το ΕΛΑΝ τώρα υπάγεται διοικητικά στη XI Μεραρχία».[2]

Μετά την φυγή των Γερμανών από τη Χαλκιδική και την πρωτεύουσά του τον Πολύγυρο (1η Σεπτεμβρίου 1944), δημιουργήθηκαν ευνοϊκότερες συνθήκες για ανασύνταξη και δράσεις των τμημάτων του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλονίκη. Ο Άρης Κριτής από τα Ν. Μουδανιά είπε σχετικά: «Στα τέλη Σεπτεμβρίου 1944  κάναμε την επιστράτευση και αρχάς Οκτωβρίου συγκεντρωθήκαμε στα Πετροκέρασ��, όπου έγινε η συγκρότηση του 31ου Συντάγματος Χαλκιδικής[3]. Τοποθετήθηκα στο IVΤάγμα του  με διοικητή τον Αικατερινάρη Σωκράτη (καπετάν Ζέζα)  και Επίτροπο τον Βάσο Μαυρίδη».[4]

Και ο Γιώργης Καραμούζης από τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής: «…μας κάλεσαν στον Πολύγυρο, μαζευτήκαμε κάπου 2.000 στις Έξι βρύσες, όπου έβγαλαν ομιλία και μας είπαν ότι οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι είναι ακόμη εδώ, θέλουμε εθελοντές 500 ενόπλους. Πήγα από τους πρώτους. Οι μισοί πήγαν πολιτοφύλακες στα χωριά της Χαλκιδικής, οι ��λλοι μισοί πήγαμε στα υψώματα της Θεσσαλονίκης  και χτυπούσαμε τους Γερμανούς σε διάφορα σημεία (…). Εγώ είχα διμοιρίτη τον καπετάν Ν. Αμπελά…».[5]

Στην Εθνική Πολιτοφυλακή (Ε.Π.) της Χαλκιδικής αναφέρθηκε στο βιβλίο του και ο Σαράντης Σπίντζος: «… συνεργαζόμασταν στενά με την Ε.Π., φυσικά και με τμήματα του ΕΛΑΣ. Διοικητής τότε της Πολιτοφυλακής Χαλκιδικής, ήταν ο Κύρκος Αικατερινάρης από τον Πολύγυρο, με το ψευδώνυμο Λάμπρος[6]. Ήταν ένα λογικό και ψύχραιμο παλληκάρι. Πάντα όταν συναντιόμασταν και συζητούσαμε, μου έκανε εντύπωση η κατατόπισή του πάνω στην πολιτική κατάσταση και η τετράγωνη λογική του. Κάποτε στο Ντεβελίκι[7] με χάρισε για ενθύμιο το αυτόματό του, ένα σπουδαίο στάγιερ. (…)».[8]

Ανάλογη είναι η αναφορά του Νικόλα Μαντράου, που κατάγονταν από το νησί της Σύμης:  «Στον Πολύγυρο συγκροτήθηκε ένα τάγμα από τις δυνάμεις της Ε.Π., στο οποίο πήρα μέρος. Είχε πολιτικό καθοδηγητή τον Ορέστη (Σταύρο) και στρατιωτικό τον Κύρκο Αικατερινάρη (Λάμπρο) και αποστολή την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς, καθώς και να διατηρήσει την τάξη και να προστατέψει την ζωή των πολιτών, μέσα σε εκείνη τη γενική σύγχυση που επικρατούσε από τους Δαγκουλέους, ΠΑΟτζήδες, Τάγματα Ασφαλείας κ.ά.» [9]

Ο Κύρκος Δημητρίου, από το χωριό Άγιος Νικόλαος, έγραψε στο βιογραφικό του: «(…) Γύριζα στα χωριά οργανώνοντας τον κόσμο και τον Αύγουστο ανέβηκα στο βουνό και βρήκα τον καπετάν Βούρο. (…) Το Στρατώνι ήταν γεμάτο Βούλγαρους και Γερμανούς, λόγω των μεταλλείων. (…)».[10]

Δράσεις στο νομό Θεσσαλονίκης και είσοδος στην πόλη

Τα τραγικά γεγονότα, που προκάλεσαν στο Χορτιάτη οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους με επικεφαλής τον Φριτς Σούμπερτ, πολλαπλασίασαν τις επιχειρήσεις των δυνάμεων του ΕΛΑΣ κοντά στη Θεσσαλονίκη. Όσοι έρχονταν από τη Χαλκιδική γνώριζαν καλά τον αδίσταχτο λοχαγό από τις αγριότητές του σε πολλά χωριά της (Μαραθούσα, Ν. Καλλικράτεια, Πετράλωνα κ.ά.). Για τα γεγονότα που ακολούθησαν το ολοκαύτωμα σταχυολογώ, χαρακτηριστικές μαρτυρίες:

Ο Γιάννης Μπίνιος περιγράφει την τραγική κατάσταση που αντίκρισαν όταν μπήκαν στο Χορτιάτη: «Φθάσαμε μια νύχτα και κάναμε μια περιπολία μέσα στο χωριό. Ακόμα τα πτώματα που είχαν κάψει μυρίζανε. ��εν είχε κανένα κάτοικο εκεί. (…)». Δίνει ακόμα μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για ένα από τα επεισόδια κοντά στο υδραγωγείο της κωμόπολης (σημ. Δεν πρόκειται γι’ αυτό που στάθηκε η αφορμή της επέμβασης των Γερμανών): «Εκείνη τη μέρα ερχόταν δύο αυτοκίνητα  με Γερμανούς. Πέρασαν την γέφυρα και άρχισαν να βάλλουν. (…) Η μάχη συνεχίζονταν κανονικά, σερνόμασταν σαν τα φίδια, δεν είχαμε θέσεις να καλυφθούμε. (…) Στη συνέχεια οι Γερμανοί υποχώρησαν, αφού έδωσαν στοιχεία στο πυροβολικό τους. Μάθαμε ότι επικεφαλής τους ήταν ο Κουρτ Βαλχάϊμ, αυτός που αργότερα έγινε Γ. Γραμματέας του ΟΗΕ. Στη συνέχεια άρχισε να μας ρίχνει το Γερμανικό πυροβολικό από το Καραμπουρνάκι. Το χωριό ήταν έρημο…».[11]

Συνεχίζοντας την αφήγησή του λέει ότι μετά το Χορτιάτη και το Λιβάδι ο λόχος του, υπό τον καπετάν Μαύρο (Γ. Οικονομίδη), κατέβηκε στη Ν. Ραιδεστό, απ’ όπου απώθησε τους Γερμανούς στο κοντινό Αεροδρόμιο Σέδες. Εκείνοι βάλλοντας από εκεί με τα κανόνια τους, σκότωσαν ένα αντάρτη, τον Αργύρη από την Ιερισσό. Μετά την οπισθοχώρηση και την οχύρωση τους στο «Φόρο» (κοντά στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης) ακολούθησαν διαπραγματεύσεις, στην οποίες την ελληνική πλευρά εκπροσώπησαν οι καπετάνιοι «Νικήτας» και «Άρης».

Αναζητώντας να βρω σε ποιο «Νικήτα» αναφερόταν, κατέληξα στον Κώστα Συννεφάκη, από το Λιβάδι Ολύμπου, διοικητή του 50ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ[12]. Οι άνδρες ενός τάγματος, με επικεφαλής τον ίδιο, ξεκίνησαν στις 20 Οκτωβρίου του ’44  από την Πιερία κι έφτασαν με καΐκια στην απέναντι ακτή της Καλαμαριάς. Μετά τις διαπραγματεύσεις ενσωματώθηκαν στο 31ο Σύνταγμα Χαλκιδικής, παίρνοντας μέρος στους εορτασμούς της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης.[13]

Ο Κύρκος Δημητρίου αφηγείται: «Τον Οκτώβριο του ’44 στρατεύομαι στην Πολιτοφυλακή στον Πολύγυρο. Φτιάχνουμε το τάγμα με καπετάνιο τον καπετάν Λάμπρο, τον Κύρκο Αικατερινάρη από τον Πολύγυρο. Σε λίγες μέρες φύγαμε και πήγαμε στον Χορτιάτη, το χωριό καμένο…».[14] Αναφέρεται στη συνέχεια σε μια συμπλοκή κατά την οποία σκοτώθηκαν 15 Γερμανοί και ένας αντάρτης, ο Κασαξής Δημήτριος, από το χωριό Αδάμ.

Και ο Νικόλας Μαντράος συνεχίζει την αφήγησή του: «Στο τέλος του Σεπτέμβρη πήγαμε στο Χορτιάτη. Περιμέναμε διαταγή να κατεβούμε στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τότε όμως χρειάστηκε να δώσουμε μια μάχη με Γερμανούς που έρχονταν με αυτοκίνητα να πάρουν ζώα. Στις 23 Οκτώβρη το απόγευμα πήραμε εντολή και κατεβήκαμε στο Ασβεστοχώρι, μείναμε εκεί ένα βράδυ και την επαύριο, μόλις βράδιασε, ξεκινήσαμε για τη Θεσσαλονίκη, όπου συνδεθήκαμε με τη διοίκηση του τάγματος του εφεδρικού ΕΛΑΣ Νεάπολης και μας οδήγησε σε σπίτια της συνοικίας Βάρνας. Την άλλη μέρα παραταχτήκαμε στην οδό Κασσάνδρου».[15]

Ο Γιάννης Μπίνιος δίνει ακόμη πληροφορίες για την είσοδο στη Θεσσαλονίκη τμημάτων του ΕΛΑΣ και των υποστηρικτικών οργανώσεών του. Άλλα μπήκαν, λέει, από του Χαριλάου και άλλα από το Επταπύργιο. Το τάγμα του καπετάν Λάμπρου (Κύρκου Αικατερινάρη) «μπήκε από το Ασβεστοχώρι»[16]. Αναφερόμενος στο δικό του τάγμα, είπε ότι άλλοι άνδρες πήγαν στην Καλαμαριά και συνδέθηκαν με τον Εφεδρικό ΕΛΑΣ κι άλλοι στρατοπέδευσαν απέναντι από την ΧΑΝΘ παίρνοντας «θέση μάχης». Στο κτίριο βρίσκονταν «η Εκατονταρχία (Χωροφυλακή) που δεν παρέδιδε τα όπλα». Εκεί είχαν μεταφέρει και τους ταγματασφαλίτες των γεγονότων του Χορτιάτη. Κυκλοφόρησε μάλιστα η φήμη ότι «δεν σώθηκε απ’ αυτούς ούτε κουμπί», όταν παρά τις διαταγές των επικεφαλής της δύναμης του ΕΛΑΣ οι χαροκαμένοι κάτοικοι του Χορτιάτη εισέβαλαν στο κτίριο… Μετά την παράδοση των χωροφυλάκων, οι Ελασίτες κατευθύνθηκαν  στην Γερμανική Σχολή, την οποία και κατέλαβαν.

Ο Γιώργης Καραμούζης αναφέρεται σε μια συμπλοκή με Γερμανούς, κοντά στα καμίνια του Ασβεστοχωρίου, και ύστερα στην κάθοδο του τάγματος στη Θεσσαλονίκη και στην υποδοχή των ανδρών του από τον κόσμο: «Σηκωνόμαστε και φεύγουμε τη νύχτα για τη Θεσσαλονίκη και πήγαμε στις Συκιές.  Οι Γερμανοί άρχισαν να υποχωρούν ενώ ανατίναζαν αποθήκες εδώ και εκεί. Το πρωί, κατά τις δέκα, ήρθε ο καπετάν Λάμπρος (Κύρκος Αικατερινάρης) και κάναμε παρέλαση και φτάσαμε στην πλατεία της Αγίας Σοφίας».[17]

Σημαντικά στοιχεία για τα γεγονότα της Απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και τις τελευταίες μέρες των Γερμανών κατακτητών στην πόλη μας δίνει ο καπετάν Σαράντης Ν. Σπίντζος: «Τη Θεσσαλονίκη οι Γερμανοί την κρατούν ακόμη για υποστήριξη των δυνάμεών τους που υποχωρούν από την ελεύθερη πια Αθήνα και Θεσσαλία προς Βορρά. Και το κράτημα όμως της Θεσσαλονίκης είναι μερικό. Βασικά κρατούν το κέντρο της πόλης, το λιμάνι και μια σειρά αρτηρίες οδικές, ενώ τα υψώματα και τις συνοικίες της κυριαρχεί ο ΕΛΑΣ και η Εθνική Πολιτοφυλακή». Και συνεχίζει: «(…) Από τις συνοικίες και παρυφές της Πόλης μπαίνουν ο ΕΛΑΣ και η Ε.Π., από τη θάλασσα πρωί πρωί μπαίνει στο λιμάνι της πόλης ο ΕΛΑΝ. Δώδεκα (12) εξοπλισμένα σκάφη σημαιοστολισμένα μπαίνουν στο λιμάνι σε γραμμή παραγωγής και πλευρίζουν στις προβλήτες από το ��ευκό Πύργο ως το ξενοδοχείο «ΜΕΝΤΙΤΕΡΑΝΙΑ». Ακολουθούν τα βοηθητικά σκάφη του ΕΛΑΝ γεμάτα Ελανίτες, εφόδια και πυρομαχικά. Αμέσως με εντολή της Ομάδας Μεραρχιών, που σ’ αυτήν υπαγόμαστε τώρα, καταλαμβάνουμε όλο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και το θέτουμε υπό πλήρη έλεγχο και επιτήρηση».[18] (…)

Μια παρεμφερή μαρτυρία για τα γεγονότα της απελευθέρωσης  της Θεσσαλονίκης προέρχεται από τον Λεωνίδα Γιανναρίδη[19]: «Τμήματα  του ΕΛΑΣ Χαλκιδικής,  αλλά και αντάρτες άλλων μονάδων, είχαν εγκατασταθεί στην πόλη, λίγο νωρίτερα από τις 30 Οκτωβρίου του ’44. Διανυκτερεύσαμε σε σπίτια των Συκιών, όπου φιλοξενηθήκαμε με την μέριμνα των εκεί οργανώσεων του ΕΑΜ. Στις 29 Οκτωβρίου κατεβήκαμε στην πλατεία Ελευθερίας. Ορισμένοι διανυκτέρευσαν στο «μέγαρο Κονιόρδου» της παραλίας. Στην παρέλαση, που ακολούθησε από την πλατεία Ελευθερίας μέχρι τον Λευκό Πύργο, ο κόσμος μας άρπαζε και μας μετέφερε πάνω στους ώμους του! Άλλους τους πρόσφερε ανθοδέσμες κι άλλους τους περνούσε στο λαιμό στεφάνια με λουλούδια».

Αποκτούν ιδιαίτερη σημασία τα όσα καταμαρτυρεί στην αυτοβιογραφία του ο Αθ. Καραγκάνης, Δήμαρχος Πολυγύρου,[20] που ανήκε σε αντίπαλη του ΕΛΑΣ παράταξη: «Κατά την διάρκειαν του πολέμου εκείνου μετέσχον εις την Παμμακεδονικήν Απελευθερωτικήν Οργάνωσιν ΠΑΟ … Ύστερα από πολλές στερήσεις και αγωνιώδεις μέρες και νύχτες που περνούσαμε στη Θεσσαλονίκη, από τους καθημερινούς αεροβομβαρδισμούς, έφτασε και η μέρα της απελευθερώσεως με την αποχώρηση των Γερμανοβουλγάρων  και της εισόδου τμημάτων του ΕΛΑΣ, την παρέλασιν των οποίων παρηκολούθησα εις την συμβολήν της οδού Αγίας Σοφίας με την παραλιακήν. Επι κεφαλής ενός τμήματος της οποίας, αντίκρυσα μετά εναγκαλισμού τους συμπτριώτας μου Κύρκον Αικατερινάρην (καπετάν Λάμπρο) και Μιλτιάδην Τάσιον»[21]!

Πολύγυρος 27-10-2018

(Σημ. Το παρακάτω άρθρο μου δημοσιεύτηκε στο σημερινό -28 Οκτωβρίου 2018-  “Έθνος της Κυριακής”)

[1] Από το Ραχώνι της Θάσου. Υπήρξε από τα σημαντικότερα πρόσωπα της Αντίστασης, σε ό, τι αφορά στις επιχειρήσεις στη θάλασσα. Τον γνώρισα όταν το βιβλίο για το ΕΛΑΝ βρίσκονταν στο τυπογραφείο.

[2] Σαράντης Ν. Σπίντζος, «ΕΛΑΝ, VI ΝΑΥΤΙΚΗ ΜΟΙΡΑ, σελίδες από την Εθνική Αντίσταση», Αθήνα 1986, σ.46.

[3] Πρωτοστάτησε και στις εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

[4] Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης, Πληροφορίες – μαρτυρίες – στοιχεία για την Εθνική αντίσταση στη Χαλκιδική, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χαλκιδικής 2006, σ.320.

[5] ό.π. Γ. Ζ., σ.301.

[6] Ο καπετάν Λάμπρος (Κύρκος Ι. Αικατερινάρης, 1906-1975) ήταν πατέρας μου και ένας από τους 95 καπεταναίους, που απελάθηκαν ως «διαφωνούντες», από το χωριό των πολιτικών προσφύγων, το Μπούλκες της π. Γιουγκοσλαβίας. Πέρασε στη συνέχεια στρατοδικεία, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στη Γυάρο, τη Μακρόνησο και την Ικαρία. Ήταν ένας από αυτούς που τότε ως υπόδικος κατέθεσε από την πλευρά της Αριστεράς στην «επιτροπή του ΟΗΕ», που διερευνούσε για τον ρόλο των όμορων σοσιαλιστικών χωρών στις επιχειρήσεις του «Δημοκρατικού στρατού Ελλάδας», ύστερα από προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης.

[7] Ακτή του Γοματίου στον κόλπο του Αγίου Όρους, κοντά στην Ιερισσό.

[8] ό.π. Σ. Σ., σ.26.

[9] ό.π. Γ. Ζ., σ.321.

[10] ό.π. Γ. Ζ., σσ.307-308.

[11] ό.π. Γ. Ζ., σσ.253-254.

[12] Τον γνωστό καπετάν Νικήτα της Χαλκιδικής (Ζαχαρίας Ζαγορίτης από την Αρναία)  τον σκότωσαν λίγο νωρίτερα οι Βούλγαροι σε μπλόκο στον Άγιο Πρόδρομο. Ήταν βαριά τραυματισμένος, όταν τον μετέφερε με επιταγμένο φορτηγό  στη Θεσσαλονίκη ο καπετάν Λάμπρος.  Ο ίδιος κατάφερε να διαφύγει.

[13] Από συνέντευξη, τον Οκτώβρη του 2012, του καθηγητή στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ Γ. Συννεφάκη (ανεψιού του «καπετάν Νικήτα») στη δημοσιογράφο Αγγέλα Φωτοπούλου του «Αθηναϊκού – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων».

[14] ό.π. Γ. Ζ., σ.308.

[15] ό.π. Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης, σ.321.

[16] ό ό.π. Γ. Ζ., σ.259.

[17] ό.π. Γ. Ζ., σ.301-302.

[18] ό.π. Σαράντης Σπίντζος, σ.96.

[19] Μου παραχώρησε συνέντευξη στις 19-2-1996.

[20] Στις περιόδους 1951 – 1955 και 1959 – 1967.

[21] Αθ. Καραγκάνης (1896 -1987), «Απολογισμός μιας ζωής – απομνημονεύματα», Πολύγυρος 1987, σσ.22-23. Ο Μ. Τάσιος ήταν αδελφός του πατέρα του αείμνηστου σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου.

30-10-1944, Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ – Τα ντοκουμέντα (φωτό)

Οι ανασυγκροτημένες στη Χαλκιδική αντιστασιακές δυνάμεις μπαίνουν στην πόλη του Γιάννη Αικατερινάρη αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας

30-10-1944, Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ – Τα ντοκουμέντα (φωτό)

Οι ανασυγκροτημένες στη Χαλκιδική αντιστασιακές δυνάμεις μπαίνουν στην πόλη του Γιάννη Αικατερινάρη αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας

30-10-1944, Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ – Τα ντοκουμέντα (φωτό)

Οι ανασυγκροτημένες στη Χαλκιδική αντιστασιακές δυνάμεις μπαίνουν στην πόλη του Γιάννη Αικατερινάρη αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας

30-10-1944, Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ – Τα ντοκουμέντα (φωτό)

Οι ανασυγκροτημένες στη Χαλκιδική αντιστασιακές δυνάμεις μπαίνουν στην πόλη του Γιάννη Αικατερινάρη αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας

30-10-1944, Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ – Τα ντοκουμέντα (φωτό) Οι ανασυγκροτημένες στη Χαλκιδική αντιστασιακές δυνάμεις μπαίνουν στην πόλη του Γιάννη Αικατερινάρη αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας