#να το κάνω import?

[darkside-cookies]

παλεύοντας για τη ζωή μου στο σύστημα αναζήτησης του storygraph

[lilavgikos]

Αμα δεν σου κάνω ένα ask την ημέρα νομιζω οτι θα έρθει το τέλος του κόσμου δεν ξερω απλα οταν απαντας νιώθω α. οτι είσαι ζωντανός και είσαι τουλάχιστον οσο καλα γίνεται και β. ότι "εισαι εκει" which is also really important και ξερω χεστηκες λίγο αλλα ήθελα να το πω 😂🖤

I'm both

[white--madness]

1 8 10 12

1. Are looks important in a relationship? 

Νομίζω γενικά πως θέλοντας και μη όλοι κοιτάζουμε το παρουσιαστικό του άλλου. Γενικότερα δεν είναι σημαντικό αλλά όλοι διαλέγουμε ανθρώπους που πρώτα αρέσουν σε εμάς. 

8. Describe your crush

1.80, μελαχρινός, με λακάκια και ένα τεράστιο χαμόγελο.

Με προσέχει, με φροντίζει, με αγαπάει...

Και πάνω από όλα είναι καλός άνθρωπος.

10. Do you believe in love at first sight?

Σύμφωνα με το πρόσφατο μου παρελθόν δεν ξέρω. Πάντα έλεγα πως δεν υπάρχει. Το έχω δει όμως σε άλλους ανθρώπους και ειδικά στο αγόρι μου. Γιατί έχετε βγει και εσείς για καφέ παρηγοριάς και κάνετε σχέση? 

Εγώ πριν από εκείνον η αγάπη μου με την πρώτη ματιά ήταν όταν έβλεπα το πιάτο μου με τις φακές :p

12. Do you forgive betrayal?

Το έχω κάνει. Κατέληξα σε εμμονή την πρώτη φορά. Την δεύτερη φορά σε εμμονή και νευρική ανορεξία. 

Μεγαλώνοντας πια μαθαίνω να προσέχω τον εαυτό μου. 

Ευχαριστώ αλλά τα λάθη του παρελθόντος, please, ας κάτσουν εκεί που είναι. 

Εγώ δεν τα ξανά κάνω.

[i60cm]

Θα χαιρομουν παρα παρα πολυ αν έκανες ενα ποστ με βήματα η κατι τετοιο για το πως φτιαχνεις gifs! Εννοω την διαδικασία κλπ❤

πριν ξεκινήσω με το tutorial θα ήθελα να πω ότι 1) έχω να μπω καιρό οπότε φαντάζομαι πως αυτό δεν είναι νέο μήνυμα, συγγνώμη που άργησα να απαντήσω, 2) υπάρχουν διάφορα sites που μπορεί κανείς να βρει το photoshop και να το κατεβάσει αν δε θέλει να πληρώσει, αλλά καλό θα ήταν να προσέχει ή να χει καλό antivirus. εγώ δεν το ρίσκαρα και πλήρωσα για το πρόγραμμα, αλλά αν κάποιος το θέλει π.χ. μόνο για να φτιάχνει gifs για το tumblr και όχι για κάτι παραπάνω, αν και πρόκειται για καλό πρόγραμμα, δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει να ξοδευτεί, 3) όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με το photoshop καλό θα ήταν να χει αρκετή υπομονή γιατί θα του χρειαστεί, πιστέψτε με :)

πώς φτιάχνω gifs

κατεβάζω το βίντεο που θέλω να gifάρω, ανοίγω το photoshop, πηγαίνω file -> import -> video frames to layers και επιλέγω το αρχείο που έχω αποθηκεύσει. αφού το κάνω αυτό, στην οθόνη εμφανίζεται ένα παραθυράκι με το βίντεο και μου δίνει ορισμένες επιλογές. εγώ επιλέγω πάντοτε το selected range only και ύστερα μετακινώ τα ��ελάκια από δω κι από κει για να βρω το σημείο που θέλω και πατάω οκ.

τότε το κομμάτι που έχω επιλέξει ανοίγει σε ένα μεγαλύτερο παράθυρο ⬇️

στο κάτω μέρος υπάρχουν τα frames (κόκκινο βελάκι), ενώ δεξιά τα layers (πράσινο βελάκι). εγώ πρέπει να τα επιλέξω όλα αυτά, οπότε κάνω κλικ στο Ξ που είναι κάτω δεξιά (κυκλωμένο με κόκκινο) και πατάω select all frames, και ύστερα πάω στο select (κυκλωμένο με πράσινο) και επιλέγω select all layers. τώρα είναι όλα επιλεγμένα, οπότε μπορώ να πατήσω το ν (κυκλωμένο με κίτρινο) για να αλλάξω το χρόνο του gif. στην εικόνα είναι 0,03, αλλά εγώ πατάω other και το πάω συνήθως στο 0,06, αλλά φυσικά όποιος ασχοληθεί μπορεί να πειραματιστεί για να δει τι του αρέσει περισσότερο. έπειτα πατάω το κουτάκι κάτω απ' τα frames (κυκλωμένο με γαλάζιο), το οποίο με πηγαίνει στο timeline animation. πλέον τα frames έχουν αντικατασταθεί από μωβ γραμμές οπότε πατάω filter -> convert for smart filters που κάνει τις μωβ γραμμές να γίνουν μία. θεωρητικά το gif είναι έτοιμο, αλλά ούτε καν. οι διαστάσεις του πρέπει να φτιάχνουν, οπότε πάω image -> canvas size (εικ 1) κι ένα μικρό παράθυρο εμφανίζεται (εικ 2).

αλλάζω το inches σε pixels και προσαρμόζω το μέγεθος (εδώ έβαλα 540×280, αλλά υπάρχουν πολλές επιλογές π.χ. 268×160, 178×178 κτλ). το gif τότε θα δείχνει πολύ περίεργο, αλλά το προσαρμόζω πατώντας ctlr και T. όταν το κάνω αυτό εμφανίζονται κάποιες γραμμές πάνω στο gif και πάνω πανω υπάρχουν τα γράμματα W και H (κυκλωμένα με πορτοκαλί), τα οποία είναι και τα δύο 100,00% και πρέπει να τα άλλαξω (εικ 3). στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πήγα 44,99% και 44,97% (εικ 4), αλλά κάθε gif θέλει κάτι διαφορετικό οπότε όποιος ασχοληθεί θα πρέπει να το ψάξει λίγο. για άλλη μια φορά θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, αλλά το gif έχει αρκετή δουλειά ακόμα. γι' αυτό πάω filter -> sharpen -> smart sharpen (οι ρυθμίσεις στην οθόνη δεν είναι οι default, τις έχω προσαρμόσει) και πατάω οκ, και πλέον το gif είναι πολύ πιο well defined.

ύστερα σειρά έχουν τα adjustments, οι λεπτομέρειες δηλαδή, αλλά χωρίς αυτά το gif δε θα δείχνει τόσο ωραίο όσο θα μπορούσε να είναι.

για αρχή επιλέγω το curves και πηγαίνω τη γραμμή απ' τη μέση προς τα πάνω, κάνοντας έτσι το gif πιο φωτεινό (εικ 1). ύστερα π��ω στα levels (εικ 2) και πειράζω το 1ο και το 2ο κουτάκι (συνήθως το 1ο το πάω από 10 έως 20 και το 2ο από 1,10 έως 1,20, αλλά εξαρτάται απ' το gif). μετά πάω στο brightness/contrast και πάλι το προσαρμόζω (εικ 3) και ύστερα πηγαίνω στο color balance (εικ 4), το οποίο έχει 3 κατηγορίες: shadows, midtones και highlights. συνήθως το highlights δεν το πειράζω, σε αντίθεση με τα πρώτα δύο. τις περισσότερες φορές ξεκινάω με το shadows και με λίγα λόγια αυτό που προσπαθώ να κάνω σε αυτό το σημείο είναι να εξισορροπήσω τα χρώματα όσο γίνεται πχ αν το gif είναι πολύ κόκκινο αυξάνω το cyan, αν είναι πολύ κίτρινο πειράζω το blue κτλ. τέλος πάω στο selective color (εικ 5), όπου και πάλι χωρίζεται σε κατηγορίες. στην εικόνα φαίνεται μόνο το reds γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο αυτό πείραξα, αλλά αν πατήσω πάνω στο reds βγάζει επίσης τα cyans, yellows, whites κτλ. το selective color είναι ουσιαστικά το advanced color balance, με λίγα λόγια ό,τι λεπτομέρεια έχει ξεφύγει στο προηγούμενο βήμα μπορώ να τη φροντίσω εδώ. π.χ. στο selective color εδώ έκανα το cyan +25, κάνοντας έτσι το κόκκινο που είχε μείνει στο gif ακόμα λιγότερο. και τώρα θεωρητικά θα μπορούσα να κάνω save και τέλος, αλλά όόόόχι :) για να δώσω "ενδιαφέρον" στο gif ανοίγω ένα psd file (είναι κάτι σαν φίλτρο??) κι έπειτα layer -> duplicate group και βάζω το psd στο gif. στη συγκεκριμένη περίπτωση το μείωσα από 100% σε 15% γιατί μου φάνηκε πολύ έντονο, αλλά ο καθένας κάτι ό,τι του αρέσει περισσότερο.

και κάπου εδώ όντως σταματάω κι κάνω save, εκτός κι αν θέλω να προσθέσω κείμενο στο gif.

τότε κλικάρω το T που βρίσκεται αριστερά (κυκλωμένο με φούξια) και με το ποντίκι μαρκάρω ολόκληρο το gif από τη μια άκρη μέχρι την άλλη. προσθέτω το κείμενο που θέλω κι έπειτα κάνω δεξί κλικ πάνω στο layer του κειμένου που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά (κυκλωμένο με μπλε) και πάω στα blending options όπου επιλέξω το drop shadow και το stroke, το οποίο stroke ρυθμίζω από 3 σε 1 για να μην είναι τόσο έντονο και από inside το κάνω outside. πατάω οκ κι έπειτα ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες του κειμένου π.χ. με το enter ή τα μικρά τετραγωνάκι γύρω απ' το gif το μετακινώ προς τα κάτω, πάνω κτλ μέχρι να μου αρέσει η θέση του, επιλέγω γραμματοσειρά, μέγεθος, απόσταση μεταξύ γραμμάτων, γραμμών κτλ. κάπου εκεί τελειώνω και με το κείμενο και κάνω save, αλλά το πρόβλημα με το tumblr είναι ότι τα gifs δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 3mb. γι' αυτό το λόγο πολλές φορές αναγκάζομαι να τα κόψω, δηλαδή να πάω στην πρώτη μωβ γραμμή και να σύρω τις άκρες της προς τα μέσα, κάνοντας έτσι το gif μικρότερο σε μέγεθος.

τότε πλέον το gif είναι όντως έτοιμο, οπότε πάω file -> export -> save for web κάνοντας ένα μικρότερο παράθυρο να εμφανιστεί στο οποίο κάτω και αριστερά βλέπω το μέγεθος του gif (κυκλωμένο με πράσινο) και κάτω δεξιά φροντίζω να αλλάξω το once σε forever (κυκλωμένο με κόκκινο), διαφορετικά το gif δε θα ναι on loop.

το αποτέλεσμα ⬇️ (μη με @ για το watermark)

και κάπως έτσι φτιάχνω gifs! ελπίζω να ήταν όλα κατανοητά, προσπάθησα να τα εξηγήσω όσο καλύτερα μπορώ. ακόμα μαθαίνω κι εγώ, αλλά αν κάποιος έχει απορίες μπορεί να μου στείλει :)

p.s. για όποιον ενδιαφέρεται το gif είναι από τη σειρά love alarm του netflix, βγήκε πριν λίγες μέρες και έχει πολύ ενδιαφέρον, τη συστήνω ανεπιφύλακτα!

[greekstreetart-talks]

Pupet

2019 begins in Greek street art - Talks with the great and very characteristic work of the artist - street artist Pupet. Modest and with great love for what he’s doing, this month we’re talking about his journey, his collaborations and the situation as it has been in the center of Athens, although the words don’t seem to concern him as much as the visuals. With works such as those he creates mainly in abandoned buildings, the new year starts dynamically.

When do you start getting involved with art in the public space and what draws your attention to this direction? If you mean when did I start graffiti, then we go a long way back in 1996. I had seen the first graffiti in Kato Patissia and I was excited, it was an obsession and I definitely wanted to get involved with it. I don’t know exactly why, I just had this feeling, maybe because it was something different or maybe it was the fact that it was mostly illegal... I think though that this period might have been the most intense of my life, many nights out, concerts, graffiti.

Would you say that this helped you in your studies and in deciding what you want to do? Generally since I remember myself I liked to paint. My engagement with graffiti on the one hand kept me somehow in the field of art but on the other it affected my perception of painting as it was closer to the comic’s logic. So I don’t know if it helped me or not, Ι just see it as a natural consequence. It could be something else instead of graffiti, but most likely the ending would be the same.

As a graduate of Athens School of Fine Arts, how much does art vary depending on its application and palette? Regarding whether there’s a difference between a mural or a work on the canvas, I think the philosophy is the same. There are, of course, some differences, such as the size in large frescoes. Materials are also differentiated in some cases. In frescoes I mainly use, except from acrylics, sprays while on canvases not that much. The oils on the canvas are also a completely different material as they dry much more slowly than any other material. My painting, however, with acrylic on canvas is very close if not the same to the frescoes.

Your works in the city aren’t too many, but they are quite characteristic. Which is your favorite spot/s for painting and why? My favorite place is the old Columbia factory in Perissos. I like this place as it is an open space and there’s quiet. If not for something unpredictable to happen, I’m always alone, which is sometimes what I seek for. It's also relatively close to my home. Generally, I like abandoned places which have, over time, the sense of natural decay. I find some nice spots from time to time and I put them in my schedule, like some abandoned ΟSΕ trucks that crossed my way and I hadn’t been able to resist to one of them.

There are areas like Exarchia with infinite visual information. Do you believe that each region, depending on the prevailing vibe, acquires the corresponding frescoes - messages or is it simply because of the freedom and tolerance that exists now in the center of Athens? I wouldn’t call it freedom, maybe there’s a supposed feeling of freedom. Tolerance certainly exists, and because of the whole situation we are experiencing over the past few years, this situation prevails around us. I can’t say that I like the Exarchia landscape, to tell you the truth. Τhere’s infinite visual information but I think that the scenery is a little exaggerated. Certainly, however, some areas are more tolerant in general.

Do you think it would be worth it if the state worked in large urban centers with frescoes on large surfaces? I don’t think that an organization could be created in Greece in an objective way. Unfortunately, in my view, there’s lack of artistic education (and not only). The situation has worsened over the last few years with social media and the tendency for everything to be considered art, so who could organize such a project and which people would it be consisted of? Probably some who wouldn’t have the slightest idea about art or even worse that they’d see it as yet another opportunity to take advantage of the artists. So I think that if it was done in a right and  fair way it would be something interesting and of course welcoming. I doubt it though.

You recently participated in the project “colours in greek islands”. Tell us about it, from the organization to the artwork you produced. I wouldn’t want to talk about the organization. It was a very tiring but interesting project that gave me the opportunity to get to know some places I hadn’t visit and make some frescoes. Regarding the artwork, unfortunately we had some limitations as each island had a specific subject/theme. As for my own frescoes in Agios Efstratios the theme was Yiannis Ritsos who lived there in exile, in Fournoi the shipwreck, as many shipwrecks have been found in the area, in Lipsoi the vineyard and in Leros the goddess Artemis. Each artist had a specific subject. For my part, I tried to do my best as far as that was possible.

Does your job relate with the surroundings where you paint each time, or is there a specific idea that you have concluded to from before and you serve it to the end? The landscape is very important. Regarding my job, I try to keep the same theme, although I don’t always manage it. In general, however, when it comes to the theme, I don’t usually do  something that suits necessarily with the landscape. If the landscape inspires me somehow then I intervene in it.

“Life in color” tell us about this project. It was a project that started about three years ago. We did some frescoes and some canvases in partnership. But for two years now I’ve been working alone and although there are many remarkable artists out there, it seems very difficult to me to work with an artist, perhaps because I think painting is purely personal, like an internal battle for spiritual development whose results are honestly reflected on canvas.

In 10 years from now? Things are doing well in general. I hope they’ll keep doing so and even better. We’ll see how it will end up... For my part, especially in the last few years I give my whole being to what I do and try every time for the best possible result. Now I think I've come up with what I want to do exclusively in the future and that's canvases. I will always like to go out and paint but it's a bit tiring for me and I don’t think there is any reason. I will do it again though. 

Follow Pupet Website \ Instagram \ Fb Page

Photography: Auryn F.

_

Το 2019 ξεκινάει στο Greek street art - Talks με την σπουδαία και πολύ χαρακτηριστική δουλειά του καλλιτέχνη - street artist Pupet. Χαμηλών τόνων και με μεγάλη αγάπη για αυτό που κάνει, αυτόν τον μήνα μιλάμε για την διαδρομή του, τις συνεργασίες του αλλά και την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στο κέντρο της Αθήνας αν και οι λέξεις φαίνεται να μην τον απασχολούν τόσο όσο τα εικαστικά. Με έργα σαν αυτά που δημιουργεί κυρίως σε εγκαταλελειμμένα κτήρια η νέα χρονιά ξεκινάει δυναμικά.

Πότε ξεκινάς να ασχολείσαι με την τέχνη στον δημόσιο χώρο και τι σου τραβάει την προσοχή προς αυτή την κατεύθυνση; Αν εννοείς πότε ξεκίνησα να κάνω γκράφφιτι τότε πάμε πολύ πίσω στο 1996. Είχα δει τα πρώτα γκράφφιτι στα Κάτω Πατήσια και είχα ενθουσιαστεί, μου είχε γίνει έμμονη ιδέα και ήθελα οπωσδήποτε να ασχοληθώ με αυτό. Δεν ξέρω ��ιατί ακριβώς είχα αυτό το συναίσθημα, ίσως επειδή ήταν κάτι το διαφορετικό ή ίσως ήταν το γεγονός ότι ήταν κατά κύριο λόγο παράνομο... Νομίζω πάντως ότι εκείνη η περίοδος ίσως να ήταν η πιο έντονη της ζωής μου, πολλές βόλτες, ξενύχτια, συναυλίες, γκραφφίτι.

Μπορείς να πεις ότι αυτό σε βοήθησε αργότερα στις σπουδές σου και στο να αποφασίσεις με τι θέλεις να ασχοληθείς; Γενικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μου άρεσε να ζωγραφίζω. Η ενασχόληση μου με τα γράφφιτι από τη μία με κράτησε κατά κάποιο τρόπο μέσα στο χώρο της τέχνης αλλά από την άλλη επηρέασε την αντίληψή μου στη ζωγραφική καθώς ήταν πιο κοντά στη λογική των κόμικς. Οπότε δεν ξέρω αν με βοήθησε ή όχι απλά το βλέπω όλο αυτό σαν ένα φυσικό επακόλουθο. Θα μπορούσε αντί για το γκράφφιτι να ήταν κάτι άλλο αλλά πιθανότατα η κατάληξη θα ήταν η ίδια.

Σαν απόφοιτος της καλών τεχνών της Αθήνας πόσο διαφοροποιείται η τέχνη ανάλογα με την εφαρμογή και την παλέτα της; Για το αν υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα σε κάποια τοιχογραφία ή σε κάποιο έργο στον καμβά, νομίζω ότι η φιλοσοφία είναι η ίδια. Υπάρχουν φυσικά κάποιες διαφορές όπως το μέγεθος στις μεγάλες τοιχογραφίες. Τα υλικά διαφοροποιούνται επίσης σε κάποιες περιπτώσεις. Στις τοιχογραφίες κατά κύριο λόγο εκτός από ακρυλικά χρησιμοποιώ και σπρέι ενώ στους καμβάδες όχι και τόσο. Τα λάδια επίσης στον καμβά είναι ένα τελείως διαφορετικό υλικό λόγω του ότι στεγνώνουν αισθητά πιο αργά από οποιοδήποτε άλλο υλικό. Η ζωγραφική μου πάντως με τα ακρυλικά στον καμβά είναι πολύ κοντά αν όχι ίδια με τις τοιχογραφίες.

Τα έργα σου στην πόλη δεν είναι πολλά ωστόσο είναι αρκετά χαρακτηριστικά. Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο - σημεία για βάψιμο και γιατί; Το αγαπημένο μου μέρος είναι το παλιό εργοστάσιο της Columbia στον Περισσό. Μου αρέσει το συγκεκριμένο μέρος καθώς είναι ένας ανοιχτός χώρος και υπάρχει ηρεμία. Εκτός απροόπτου είμαι μονίμως μόνος μου, γεγονός που το επιζητώ μερικές φορές. Επίσης είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μου. Γενικά μου αρέσουν τα εγκαταλελειμμένα μέρη τα οποία με την πάροδο του χρόνου έχουν υποστεί μια φυσική φθορά. Βρίσκω κατά καιρούς κάποια ωραία σημεία και τα βάζω στο πρόγραμμα όπως πρόσφατα βρέθηκαν στο δρόμο μου κάποια εγκαταλελειμμένα φορτηγά του ΟΣΕ και δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα από αυτά.

Υπάρχουν περιοχές όπως τα Εξάρχεια με άπειρη εικαστική πληροφορία. Πιστεύεις ότι ��άθε περιοχή ανάλογα με το κλίμα που επικρατεί αποκτά και τις αντίστοιχες τοιχογραφίες - μηνύματα ή απλά είναι η ελευθερία και η ανοχή που υπάρχει πλέον στο κέντρο της Αθήνας; Ελευθερία δεν θα το έλεγα, ίσως υπάρχει μία υποτιθέμενη αίσθηση ελευθερίας. Ανοχή υπάρχει σίγουρα, και λόγω της όλης κατάστασης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια επικρατεί αυτή η κατάσταση που βλέπουμε γύρω μας. Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει το τοπίο των Εξαρχείων, να σου πω την αλήθεια. Υπάρχει άπειρη εικαστική πληροφορία αλλά νομίζω είναι λίγο υπερβολικό το σκηνικό. Σίγουρα πάντως κάποιες περιοχές είναι πιο ανεκτικές γενικά.

Πιστεύεις ότι θα είχε αξία η πολιτεία να ασχοληθεί οργανωμένα στα μεγάλα αστικά κέντρα με τις τοιχογραφίες σε μεγάλες επιφάνειες; Δε νομίζω ότι στην Ελλάδα μπορεί να δημιουργηθεί ένας φορέας με αντικειμενική σκοπιά. Δυστυχώς, κατά την άποψή μου, υπάρχει έλλειψη καλλιτεχνικής παιδείας (και όχι μόνο). Η κατάσταση έχει χειροτερέψει τα τελευταία χρόνια με όλα αυτά τα social media και την τάση όλα να θεωρούνται τέχνη, οπότε ποιος θα μπορούσε να οργανώσει ένα τέτοιο πρότζεκτ και ποιοι άνθρωποι θα το απάρτιζαν; Μάλλον κάποιοι που δεν θα είχαν την παραμικρή ιδέα από τέχνη ή ακόμα χειρότερα που θα το έβλεπαν σαν μία ακόμη ευκαιρία για να εκμεταλλευτούν τους καλλιτέχνες. Οπότε θεωρώ ότι αν γινόταν με σωστό και δίκαιο τρόπο θα ήταν κάτι το ενδιαφέρον και φυσικά καλοδεχούμενο. Αμφιβάλω βέβαια.

Πρόσφατα συμμετείχες στο πρόγραμμα χρώμα στα νησιά. Μίλησε μας για αυτό, από την οργάνωση μέχρι τα εικαστικά που παρήγαγες. Για την οργάνωση δεν θα ήθελα να μιλήσω. Ήταν ένα πολύ κουραστικό αλλά ενδιαφέρον πρότζεκτ στο οποίο μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω κάποια μέρη που δεν είχα επισκεφτεί, και να κάνω κάποιες τοιχογραφίες. Όσον αφορά το εικαστικό κομμάτι δυστυχώς είχαμε κάποιους περιορισμούς καθώς στο κάθε νησί υπήρχε συγκεκριμένο θέμα. Όσον αφορά τις δικές μου τοιχογραφίες στον Άγιο Ευστράτιο το θέμα ήταν ο Γιάννης Ρίτσος που έζησε εκεί εξόριστος, στους Φούρνους το ναυάγιο καθώς έχουν βρεθεί πάρα πολλά ναυάγια στην περιοχή, στους Λειψούς η αμπελοκαλλιέργεια και στη Λέρο η θεά Άρτεμις. Ο κάθε καλλιτέχνης είχε ένα συγκεκριμένο θέμα για να ασχοληθεί. Από την πλευρά μου προσπάθησα να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα στο μέτρο του δυνατού…

Η δουλειά σου σχετίζεται με τον περιβάλλοντα χώρο που βάφεις κάθε φορά ή υπάρχει μια συγκεκριμένη ιδέα που έχεις αποφασίσει και υπηρετείς μέχρι τέλους; To τοπίο είναι πολύ σημαντικό. Όσον αφορά τη δουλειά μου προσπαθώ κατά κύριο λόγο να κρατάω το ίδιο θέμα αν και δεν τα καταφέρνω πάντα. Γενικότερα όμως δεν ασχολούμαι τόσο με το να κάνω κάτι που να ταιριάζει απαραίτητα θεματικά με το τοπίο, απλά αν το τοπίο με εμπνεύσει κατά κάποιο τρόπο τότε επεμβαίνω σε αυτό.

Life in color, μίλησε μας για αυτό το Project. Ηταν ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε πριν 3 χρόνια περίπου. Γίνανε κάποιες τοιχογραφίες και κάποιοι καμβάδες συνεταιρικά. Εδώ και 2 χρόνια όμως δουλεύω μόνος μου και πλέον αν και υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες εκεί έξω, μου φαίνεται πολύ δύσκολο να συνεργαστώ με κάποιον καλλιτέχνη, ίσως επειδή πιστεύω ότι η ζωγραφική είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, σαν μια εσωτερική μάχη για πνευματική εξέλιξη της οποίας τα αποτελέσματα αποτυπώνονται με ειλικρίνεια στον καμβά.

Σε 10 χρόνια από τώρα? Τα πράγματα σε γενικές γραμμές πάνε καλά. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι και ακόμα καλύτερα και θα δούμε που θα καταλήξει... Από την πλευρά μου ειδικά τα τελευταία χρόνια δίνω όλο μου το είναι σε αυτά που κάνω και προσπαθώ κάθε φορά για το καλύτερο δυνατό. Πλέον νομίζω έχω καταλήξει με το τι θέλω να ασχοληθώ αποκλειστικά στο μέλλον και αυτό είναι οι καμβάδες. Πάντα θα μου αρέσει να βγαίνω και να ζωγραφίζω έξω αλλά είναι πλέον λίγο κουραστικό για εμένα και δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Θα το ξανακάνω πάντως.

[solmeister13]

Σολ νιώθω χάλια. Τίποτα συναρπαστικό δεν συμβαίνει στην ζωή μου και συνάμα όλα πάνε στραβά.Τώρα τελευταία κάνω self harm.Το ξέρω ότι είναι ηλίθιο&λάθος.Συνήθιζα να το κάνω παλιά και είχα σταματήσει. Ήμουν καθαρή καιρό αλλά τώρα νιώθω πως δεν μπορώ να το αποφύγω.Όλα πάνε χάλια νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα σωστά. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για αυτά&συγνώμη αν σε ενοχλώ ή κάτι τέτοιο,αλλά αλήθεια η μέρα μου ήταν απαίσια και δεν έχει καν αρχίσει και νιώθω τόσο μόνη.Τι να κάνω;

Δε με ενοχλείς, καλά κάνεις και τα λες. Αφού είσαι καθαρή, μπορείς να παραμείνεις έτσι. Ακόμα και να υποκύψεις, δεν πειράζει, από αύριο ξανά σα να μην πέρασε μια μέρα στον αγώνα.

O Dan Harmon (δημιουργός του Rick and Morty και του Community) είπε:

For One: Admit and accept that it’s happening. Awareness is everything. We put ourselves under so much pressure to feel good. It’s okay to feel bad. It might be something you’re good at! Communicate it. DO NOT KEEP IT SECRET. Own it. Like a hat or jacket. Your feelings are real.

Two: try to remind yourself, over and over, that feelings are real but they aren’t reality. Example: you can feel like life means nothing. True feeling. Important feeling. TRUE that you feel it, BUT…whether life has meaning? Not up to us. Facts and feelings: equal but different.

The most important thing I can say to you is please don’t deal with it alone. There is an incredible, miraculous magic to pushing your feelings out. Even writing “I want to die” on a piece of paper and burning it will feel better than thinking about it alone. Output is magical. Dark thoughts will echo off the walls of your skull, they will distort and magnify. When you open your mouth (or an anonymous journal or blog or sketchpad), these thoughts go out. They’ll be back but you gotta get em OUT. Vent them. Tap them. I know you don’t want to but try it.

και πραγματικά θα το επαναλάβω σε πολλούς από σας γιατί μου φαίνεται πραγματικά υπέροχο σα συμβουλή.

[cameliaddt]

Sun, Comet, Dandelion wishes, Constellations ❤💥🌺

Μικρό μου😚🍒💜💙💜

Sun: Actuallyboth but I’ve always dreamt since little of the city night lightsscenario more often than the picnic one.That is probably because someof the most vivid inspirations I hadthrough my childhood  wereglimpses of wonder at the actual citylights from both the town down at the sea and the houses scattered atthe foot of the mountain-used to live at the level in-between thosetwo!So sometimes while in the midst of creating some kind ofadventurous scenario about discovering the source of those lights,I’dpair me up with the one occupying my romantic thoughts as companionin this “quest”,chasing city lightsand possibly an entrance to anotherdimension awaited…✨🌌⛼🌃 Comet:πραγματικάθες να το κάνω αυτό;;;😂😂 I’llnever get tired of underlining the importance J.R.R.Tolkien’s “LordOf The Rings” had for me as a child,both as a source of inspirationfor my own creative endeavors in writing and drawing but also for theideals that I was presented with and even though hard,I still standfor nowadays : loyalty,devotion.bravery,self-leshness.If I had neverjoined the Fellowship in their epic journey through lands of greatbeauty and others of horror and fought with them battles victoriousbut also lost companions and sometimes my own sense of humanity,Iwouldn’t be who I am today.I keep thinking in the darkest days thatfor the World tos lip into its right place again,one might’ve tolose it all but in the end he’ll be rewarded with tears of joybecause… not every tear shed is shed in grief.And even the smallestof creatures can change the tides of Fate.✨DandelionWishes: Thefact that even after all this,I still haven’t entirely lost myability to create and that I can always find solace in Worlds thatI’ve contrived; always blessed by Old Gods.🙏🌲🍂🌌🌈Constellations:Ilove listening to the piano in fact!😁🎹🎶But I could never play it myself;learned a few notes though,hahaha!😂I was pretty good at both guitarand bass but I can’t really say they are my favorite to play!Ialways wished I knew how to play the violin instead!😏🎻

[thepistories]

Ιστορίες OCD τρέλας: Η Βίδα

  Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή μας που αισθανόμαστε ότι κάποιος μας παρακολουθεί. Ότι κάτι, στο περιβάλλον γύρω μας, είναι παράταιρο. Εντάξει, δεν μιλάω για θάμνους και τενεκέδες που περπατάνε πίσω μας(αυτό είναι άλλο level, δεν μπορώ να ταυτιστώ). Ίσως κάποια χαζή σύμπτωση, ένα déjà vu, αυτό που λες “ρε παιδί μου, δεν είναι δυνατόν!”. Να μουρμουράς, για παράδειγμα, από την ώρα που σηκώνεσαι από το κρεβάτι το “Let's get physical” της Olivia Newton John, άνευ λόγου και αιτίας και το απόγευμα που θα μπεις στο αμάξι να γυρίσεις σπίτι σου, θα ανοίξεις το ραδιόφωνο και θα το παίζει. Μία, δύο, τρεις φορές να σου τύχει σερί, δημιουργείται ο κυκλώνας συμπτώσεων που κάνει αδιανόητες σκέψεις να περνούν από το μυαλό σου. Ζεις το Truman Show, είσαι στο Big Brother ή έστω στη Φάρμα(για τους πιο βουκολικόφιλους).

 Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έχετε νιώσει έστω μία φορά στη ζωή σας. Από την πλευρά μου, παραδέχομαι πως είμαι τρελή και βγαίνω από το σπίτι μου με crawling μην με πιάσει καμιά κάμερα κατά την έξοδο, αλλά δεν γίνεται να μην το έχετε αισθανθεί. Η madame στο τρόλεϋ το 2, Άνω Κυψέλη-Παγκράτι-Καισαριανή, με το λαμέ κοραλοκανελοντοματί σακάκι που ξύνει περίχαρα τη μύτη της στο απέναντι κάθισμα και κοιτά επίμονα, το ασημί seat ibiza με τον γδαρμένο προφυλακτήρα που είναι από πίσω σας μισή ώρα στη Μεσογείων, γιατί είστε σε κεντρικό δρόμο και πιθανόν να πηγαίνει προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά δεν έχει σημασία, οι λάμπες με φωτοκύτταρο που είναι μια παγκόσμια συνωμοσία, όλοι αυτοί έχουν κάποιο υποχθόνιο σκοπό. Έτσι, λοιπόν, καταλήγεις στο απόλυτα λογικό συμπέρασμα ότι υπάρχουν κάμερες και κοριοί παντού. Στο σπίτι, στο αμάξι σου, στο cafe που τυχαία βρήκες στο δρόμο σου και μπήκες να πιεις ένα αφέψημα. Απλούστατα αυτή είναι η μόνη εξήγηση.

 Σαν μεγάλο λαγωνικό που είμαι εγώ, όμως, έχω εντοπίσει τις περισσότερες από αυτές, ειδικά μέσα στο σπίτι μου. Δεν θα αναφερθώ στα προφανή, κάμερες υπολογιστή, κινητού κτλ(αυτές είναι μόνιμα κεκαλυμμένες με ταινία ηλεκτρολόγου, μαύρη κι άραχνη) αλλά για τα masterpieces του συνεργείου που καλωδίωσε το σπίτι το '88 που γεννήθηκα(μια ημέρα σταθμός για το έθνος-θυμηθείτε την). Θα μιλήσω για τη Βίδα. Εκείνη τη βίδα στο καλοριφέρ του μπάνιου μήκους 4,5cm, πάχους 0,75cm, με διάμετρο κεφαλής 1,5cm. Αυτή τη βίδα που στηρίζει τη βάση του, κατά τ'άλλα, καταπληκτικού καλοριφέρ που δεσπόζει στο λευκό μου μπάνιο. Αυτή τη βίδα που στέκει ατάραχη δίπλα στη μπανιέ��α, απέναντι από τη λεκάνη και κοιτάει επίμονα, παρακολουθεί. Το αποτέλεσμα, φρικτό. 28 χρόνια τώρα να με κάνει να γδύνομαι μέσα στη μπανιέρα με κλειστή κουρτίνα προκειμένου να κάνω μπάνιο. Να τοποθετώ πετσέτες και βαμβακάκια μπροστά της να καλυφθεί για να κάνω την ανάγκη μου. Να θέλω να χορέψω ξέφρενα έναν George Michael με την ησυχία μου καθώς ετοιμάζομαι για τη βραδυνή μου έξοδο και να ντρέπομαι. Υπάρχουν, βέβαια, και μέρες που έχω τα κέφια μου, οπότε την κοιτάω κατάματα και της λέω μαλακίες όπως “are you talking to me?” και τέτοια. Το 2003 όμως, λύγισα. Πήρα τον κάβουρα και πήγα να την βγάλω. Δεν άντεχα αυτό το μαρτύριο. Μην σας τα πολυλογώ, την επόμενη μέρα στο Κους Κους η Μαριάντζελα-ετών 45-”έχω κρυφτεί στο υπόγειο, με κυνηγάει ο πατέρας μου με το μαχαίρι του ψωμιού, κατέστρεψα τα υδραυλικά στο μπάνιο, α ένα ποντίκι, α ένα ποντίκι” εγώ ήμουνα. Ευτυχώς, επενέβη ο σκύλος, του έφερε εκεί το μπαλάκι του, του κούνησε λίγο ουρά γλύκανε ο κυρ Γιώργος. Κι η βίδα ακόμα εκεί, κυρία. Δεν γίνεται όμως πια, πρέπει να βρεθεί μια λύση. Η πετσέτα θαλάσσης μου με τον Lion King-hakuna matata δεν θα είναι για πάντα εκεί να σκεπάζει τη βίδα της διαφθοράς. Πρέπει να βρω μια λύση.

 Πιθανόν σε ορισμένους να ακούγομαι ζαβή(όσο πατάει η γάτα). Ναι, είμαι, δεν θα πω ψέματα. Και το λαμπάκι του air-condition το ξέρει που με παρακολουθεί και το λαμπάκι της τηλεόρασης και όλα τα λαμπάκια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους που περιφέρομαι και σέρνω το κουφάρι μου. Ανάθεμα τον John Gibb που διάβασα το καλοκαίρι του '08 στη Γαύδο. Δεν καθόμουνα εκεί στ'αυγά μου να λιαστώ και να παίξω με κουβαδάκια ήθελα να διαφωτιστώ περί της ανατριχιαστικής αλήθειας για το κράτος, την παρακολούθηση και την προσωπική ελευθερία. Μύγα περνάει δίπλα μου πια κι αρχίζω τα ζίου ζίτσου στη Σταδίου γιατί μπορεί να είναι κοριός. Αχ βρε John. Τέλος πάντων. Φέτος γιορτάζουμε 28 χρόνια με τη Βίδα. Λάσκαρε και η δικιά μου, θα κάνουνε παρέα.

-----------------

Stories of OCD madness: The Screw

  There is some point in our lives we feel that someone is watching us. Maybe we feel that something is incongruous around us. Okay, I am not talking about bushes and garbage cans following you (this is another level). Maybe a dumb coincidence, a déjà vu, the kind of things you say "oh my God, this is not possible!". To mumble, for example, from the moment you wake up the Olivia Newton John's song, "Let's get physical", without a reason, and in the afternoon you get in your car to return home, you open the radio and there's the same song . One, two, three times you start making unthinkable thoughts. You live the Truman Show, you are in the Big Brother or even the Survivor.    

  There is no way you haven't felt something like this in your life. For my part, I admit that I'm crazy and I go out of my house crawling so that the “cameras” won't see me exit, but, at least once, you must have felt that someone is watching you. The lady on the number 2 buss(Ano Kypseli-Pagrati-Kaisariani) wearing the shiny, kind of red jacket, picking her nose at the opposite seat and stare at you. The silver seat ibiza with the scratched bumper driving behind you in Mesogeion Avenue for half an hour, maybe going in the same direction as you, but not important. The photocell lights that belong to a global conspiracy. They all have some infernal purpose. And so you come to the only logical conclusion that there are cameras and bugs everywhere. In your house, in your car, at the random cafe you got in to have a cup tea. It's simple, this is the only explanation. 

  As a badass that I am, I found most of these devises through the years, especially those ones in my home. I will not mention the obvious, computer cameras, mobile cameras, etc. (these are permanently covered with electrical tape, black as hell) but for the masterpieces. I believe my home was wired when I was born, in '88 (a day that the Nation should remember). I will talk about the Screw. The screw of the radiator in my bathroom. The screw with length 4,5cm, thickness 0,75cm and diameter 1,5cm. This screw that supports the base of my amazing radiator in my white bathroom. This screw that stands next to the bathtub, facing the toilet and observes. The result? Madness! 28 years now I get undressed into the tub with closed curtain so that I can take a bath. Placing towels in front of the screw so that I can cover it and pee in peace. Wanting to dance to George Michael, while I'm getting ready for my night out, and be ashamed. Of course there are some days that I stare at it and say shit like "are you talking to me?" etc. But in 2003 I bent. I got the screwdriver and went to take it off. I couldn't stand this torment. Long story short, the next day at the reality show Kous Kous, the one on the phone, Mariangela-age 45, "I am hiding in the basement, my father is chasing me with a knife, I destroyed the plumbing in the bathroom. Ηelp! Α mouse! Ηelp! Α mouse!" was actually me. Fortunately, the dog intervened, brought his toy, shook his tail a little bit and so my dad calmed down. And the screw was still there. A solution must be found. My beach towel, the one with the Lion King-hakuna matata, will not be there forever to covers the corruption. I need to find a solution.  

  There is a huge possibility that you'll think I'm crazy. Yeah, ok, I won't lie, I am. Everybody knows. The little light next to the buttons of my air-condition, that watches me, knows, the little light next to the buttons of the TV, that watches me, knows and basically all the little lights, indoors and outdoors know. Damn you John Gibb! I read his book in the summer of 2008 in Gaudos. I should have sat in the sun and made castles with the sand like a normal person. But no! I wanted to know about the appalling truth of the State, the monitoring and the violation of our personal freedom. Since then, I started making jujitsu moves every time a fly was around me, because I believed it was a secret camera not a real insect. Anyway, this year we are celebrating 28 years with my Screw. Happy Anniversary!

π.

[jesterbethknits]

(English below) Το να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, μου δίνουν ικανοποίηση, ευχαρίστηση και αίσθηση δημιουργίας ή απόλαυσης. Όλα αυτά προϋποθέτουν να βρίσκω κάθε φορά λίγο χρόνο για εμένα. Μπορεί να ακούγεται κάπως ουτοπικό μέσα στις τόσες υποχρεώσεις της καθημερινότητας, αλλά έχει σημασία για την ψυχοσωματική μου ισορροπία να εξασφαλίζω κάποιες στιγμές για εμένα μέσα στη μέρα. Η πορεία προς την αυτοανακάλυψη είναι μια χρονοβόρα, κοπιαστική διαδικασία, είναι όμως συνάμα και συναρπαστική. Αγάπησε κάθε κομμάτι του εαυτού σου, ακόμα και τις ατέλειές σου ή τα “σπασίματά” σου γιατί μέσα από αυτά θα βρεις τον εαυτό σου.Καλή εβομάδα και καλό καλοκαίρι σε όλους μας🥰 ⊙ Satisfaction and pleasure is the result when I do  things that I enjoy. Every day, I try to  find some time for myself. It may sound a bit utopian in the midst of everyday obligations, but it's important for my psychosomatic balance to secure some moments for me during the day. The road to self-discovery is a time-consuming, arduous process, but it is also exciting. Love every part of yourself, even your imperfections, because through them you will find yourself. Have a beautiful new week. ⊙ #knitterslife #handmade #knit #instaknit #croptop #yarnlife #knitting #knitagram #knitknitknit #instagram #yarnlove #knittingismyyoga #knittersgonnaknit #makersgonnamake #knitandbehappy #knitacholic #knitsharelove #drops #yarnaddict #knitandbehappy #knittersofravelry #knitstagram #knitpro #χειροποίητο #πλέξιμο #summertop #shareyourknits #everydayknitting #knittingstories #yarnandneedles https://www.instagram.com/p/CPiGwV2tkHV/?utm_medium=tumblr

[ilektroautomatismoi]

Θέλετε να αλλάξετε προμηθευτή ηλεκτρικής ενέργειας?Τι πρέπει να γνωρίζετε.

Θέλετε να αλλάξετε προμηθευτή ρεύματος αλλά υπάρχουν σημεία τα οποία δεν γνωρίζετε ή χρειάζεστε διεκρυνίσεις; Ακολουθούν, όλες οι απαντήσεις στα ερωτήματά σας και.. είστε έτοιμοι να κάνετε το επόμενο βήμα...

Πως θα αλλάξω προμηθευτή; Δεν χρειάζεται κανενός είδους τεχνική παρέμβαση, αφού η μόνη διαφορά αφορά στη χρέωση του ρεύματος και όχι στον τρόπο ηλεκτροδότησης.   Oπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, σε ενημερωτικό της φυλλάδιο για τους καταναλωτές, η δυνατότητα επιλογής παρόχου αφορά μόνο στην προμήθεια ηλεκτρικού ρεύματος και όχι στην επιλογή του δικτύου διανομής, με το οποίο συνδεόμαστε όλοι για να ηλεκτροδοτηθούμε. Επομένως, όλες οι κατοικίες και επαγγελματικοί χώροι χρησιμοποιούν το ίδιο δίκτυο, το οποίο διαχειρίζεται ο ΔΕΔΔΗΕ, ανεξάρτητα από την εταιρεία που τους παρέχει το ρεύμα που καταναλώνουν. Αυτό σημαίνει πως η αλλαγή προμηθευτή αποτελεί ουσιαστικά μια διαδικασία λογιστικής φύσης, με συνέπεια η σημαντικότερη διαφορά να είναι το ύψος των λογαριασμών που θα πληρώνει κανείς. Υπάρχουν περιοχές όπου η ΔΕΗ παραμένει ο μοναδικός πάροχος; Ναι, τα μη διασυνδεμένα νησιά ( στα νησιά του Αιγαίου ), δηλαδή τα νησιά που είναι ακόμη «αποκομμένα» από το λεγόμενο διασυνδεδεμένο σύστημα. Η διασύνδεση των Κυκλάδων με το ηπειρωτικό σύστημα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελούν η Κρήτη και η Ρόδος, όπου δραστηριοποιούνται ήδη εναλλακτικοί πάροχοι.

 Επομένως, εκτός από την Κρήτη και τη Ρόδο, πρακτικά μπορείτε να αλλάξετε προμηθευτή αν το σπίτι, το εξοχικό ή ο επαγγελματικός σας χώρος βρίσκεται στην ηπειρωτική Ελλάδα, τις Σποράδες και την Εύβοια.   Από τη στιγμή που διαλέξω καινούριο πάροχο, π��ς θα γίνω πελάτης του; Θα πρέπει να καταθέσετε αίτηση προμήθειας στην εταιρεία που επιλέξατε, μαζί με τα δικαιολογητικά που θα σας ζητήσει – συνήθως τον τελευταίο εκκαθαριστικό λογαριασμό από τον έως σήμερα πάροχό σας. Ο νέος προμηθευτής κατά κανόνα αναλαμβάνει την υπόλοιπη διαδικασία, και πιο συγκεκριμένα την υποβολή έγγραφης καταγγελίας της σύμβασής σας με τον πάροχο στον οποίο είστε συνδρομητής. Η αλλαγή παρόχου γίνεται χωρίς καμία επιβάρυνση. Πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να γίνει η αλλαγή του προμηθευτή; Εξαρτάται κυρίως από τον ΔΕΔΔΗΕ, ο οποίος αναλαμβάνει την ολοκλήρωση της διαδικασίας μετά την αποδοχή της αίτησής σας από τον νέο πάροχο. Σε κάθε περίπτωση, το χρονικό διάστημα δεν ξεπερνά τον ένα μήνα. Μπορώ να «φύγω» από τη ΔΕΗ, στην περίπτωση που έχω οφειλές; Ναι, υπό την προϋπόθεση πως έχετε προχωρήσει σε ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων χρεών σας και είστε συνεπής στην εξόφληση των δόσεων που προβλέπει ο διακανονισμός.  

Κατά την αλλαγή παρόχου, θα υπάρξει προσωρινή διακοπή του ρεύματος; Οχι, δεν θα διακοπεί η ηλεκτροδότηση. Θα πρέπει να γίνουν αλλαγές στην παροχή, όπως για παράδειγμα στο «ρολόι» ή στον ηλεκτρικό πίνακα; Οχι, γιατί με την αλλαγή προμηθευτή δεν θα αλλάξει το δίκτυο ηλεκτροδότησης, αλλά μόνο η εταιρεία από την οποία «αγοράζετε» ηλεκτρική ενέργεια. Διαβάστε ακόμη ποιοι ειναι Οι εναλλακτικοί πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας

Τι θα πρέπει να κάνω στο μέλλον, αν υπάρξει κάποια βλάβη; Υπεύθυνος για την διόρθωση των βλαβών είναι ο ΔΕΔΔΗΕ για όλες τις παροχές, ανεξάρτητα από το ποια εταιρεία προμηθεύει καθεμία με ρεύμα. Επομένως, θα πρέπει να απευθυνθείτε στο τηλεφωνικό κέντρο του Διαχειριστή (και πιο συγκεκριμένα στο πενταψήφιο νούμερο 11500), είτε είστε πελάτης της ΔΕΗ είτε όχι. Ποιος αναλαμβάνει την καταμέτρηση των ενδείξεων του ρολογιού; Τα συνεργεία του ΔΕΔΔΗΕ, για όλους τους παρόχους. Αν ξαφνικά ο προμηθευτής μου σταματήσει τη δραστηριότητά του για οποιονδήποτε λόγο, θα μείνω χωρίς ρεύμα; Οχι, γιατί αυτόματα αναλαμβάνει την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος ο λεγόμενος «Προμηθευτής Τελευταίου Καταφυγίου» (ΠΤΚ).

 Η υπηρεσία αυτή ισχύει για μέγιστο χρονικό διάστημα τριών μηνών, ώστε ο καταναλωτής να επιλέξει νέο πάροχο. Χρέη «Προμηθευτή Τελευταίου Καταφυγίου» έχει αναλάβει η ΔΕΗ. .main-inner .columns {padding-left: 0px !important; padding-right: 0px !important;} .main-inner .fauxcolumn-center-outer {left: 0px !important; right: 0px !important;} .main-inner .fauxcolumn-left-outer, .main-inner .fauxcolumn-right-outer, .main-inner .column-left-outer, .main-inner .column-right-outer {display: none !important;}

via Blogger https://ift.tt/2GtSNFG

[zorz333]

1-85 😈

1. Are looks important in a relationship?

Not really

85. Would you ever date someone off of the Internet?

Αν θα έβγαινα με ατομο που γνώρισα απο το Ίντερνετ τοτε, ναι. Να κάνω σχέση μέσω του ίντερνετ τότε όχι. Αν και τωρα θα παρει παρα πολλα για να κανω σχεση.

[skiodi-paralipomena]

Ελεύθερο και ανοιχτό -- για πάντα

Δες τι γράφει ένας τύπος για το διαδίκτυο (από εδώ):

As George Carlin said: “Scratch any cynic and you will find a disappointed idealist.” Guilty as charged: I was an idealist and remain one, well, sort of. There was a hard, if old lesson in the fate of the web, namely, that to preserve anything public spirited takes more than good vibes – it requires some really hard-line institutional structure to maintain spaces that bring out the best in us.

Looking back at the 00s, the great mistake of the web’s idealists was a near-total failure to create institutions designed to preserve that which was good about the web (its openness, its room for a diversity of voices and its earnest amateurism), and to ward off that which was bad (the trolling, the clickbait, the demands of excessive and intrusive advertising, the security breaches). There was too much faith that everything would take care of itself – that “netizens” were different, that the culture of the web was intrinsically better. Unfortunately, that excessive faith in web culture left a void, one that became filled by the lowest forms of human conduct and the basest norms of commerce. It really was just like the classic story of the party that went sour.

The lesson should have been obvious, if you consider important public-spirited institutions like public parks, universities, museums, charities, some parts of the media. None of the best of these maintains a public character by just assuming people will be good or by adopting not-for-profit business models and assuming, arrogantly, that they’d be different somehow. The exception that proves the point is Wikipedia, which did commit itself to a structured non-profit path. Today, I think Wikipedia can hold its head high: it has thrived without advertising or other commercial distortions, while attracting and handling more traffic than nearly any other site on Earth.

Unfortunately, most of the rest, despite plenty of California idealism, either just allowed themselves to self-destruct or just accepted a standard corporate form with its unrelenting demands for constant revenue growth. In so doing, they shed much of their potential to be the kind of truly remarkable institutions that their founders might have wanted.

In some ways, the history of early 00s web idealism reminds me a little of the history of the counterculture of the 1960s. Both clearly had a major cultural impact in their times. But both were overconfident in believing that they’d overcome some of humanity’s worst tendencies. Over the long term, however, it was only those who managed to create some kind of structure to preserve what they believed in that had any lasting impact.

Αυτή είναι ουσιαστικά η αλήθεια. Το διαδίκτυο έχει πλέον διαβρωθεί από τη διαφήμιση και τα λαμόγια του πάρε-πάρε-πάρε. Αλλά στην πραγματικότητα εμείς φταίμε που το αφήσαμε να καταντήσει έτσι.

Εσύ τι κάνεις για να έχεις ένα ελεύθερο και ανοιχτό διαδίκτυο;

Εγώ δίνω σχεδόν όλα μου τα βιβλία δωρεάν σε ηλεκτρονική μορφή. Θα μπορούσα να είχα βάλει ένα κουμπάκι από κάτω από το καθένα για να πληρώνεις για να τα κατεβάσεις. Φυσικά, εννοείται πως θα τα κατέβαζαν, και θα τα διάβαζαν, πολύ λιγότεροι απ’ό,τι τώρα. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Εγώ αυτή τη στιγμ�� δεν κερδίζω τίποτα όταν κάποιος διαβάζει ή κατεβάζει ένα βιβλίο μου (εκτός αν ο ίδιος έχει την καλή θέληση να κάνει δωρεά ‒ αλλά αυτό είναι σπάνιο και καθόλου υποχρεωτικό). Θα μπορούσα να είχα πέσει στην ωφελιμιστική λογική τύπου “Ρε γαμώτο, τόση δουλειά κάνω! Να τη δίνω έτσι, ρε πούστη; Δωρεάν; Ε, όχι!”

Αλλά αυτή δεν είναι η λογική που ακολουθώ, κυρίως για δύο λόγους:

Πρώτον, είναι μια δουλειά που εμένα με ολοκληρώνει σαν άνθρωπο. Θα την έκανα ούτως ή άλλως, που να γαμιέται ο Δίας. Όταν κάνεις κάτι που σε ολοκληρώνει, δεν το σκέφτεσαι οικονομικά. Έχεις ήδη λάβει την ανταμοιβή σου ‒ και δεν είναι χρηματική.

Δεύτερον, μου αρέσει το ανοιχτό και ελεύθερο διαδίκτυο. Ναι, θέλω να μπαίνω στο διαδίκτυο και να βρίσκω τα πάντα δωρεάν. Έτσι, επειδή μπορεί να γίνει, εύκολα. Και αυτό που θέλω να έχω το κάνω πρώτα ο ίδιος. Θέλω ο άλλος να έρχεται και να βρίσκει τα βιβλία μου δωρεάν επειδή εδώ είναι το διαδίκτυο που μπορείς να εκφράζεσαι ελεύθερα και να διανέμεις το προϊόν της δουλειάς σου χωρίς χρηματικό κόστος. Είναι ένα δώρο.

Είναι μια “ουτοπία” που δεν είναι ουτοπία. Και δεν είναι ουτοπία επειδή μπορούμε να την έχουμε. Την έχουμε ήδη, βασικά. Είναι θέμα νοοτροπίας πάνω απ’όλα.

Ξεκινά από τη δική σου κίνηση να υποστηρίζεις ελεύθερα και δωρεάν πράγματα και να μην υποστηρίζεις το παλιό, κακό σύστημα.

Εσύ τι κάνεις για να έχεις ένα ελεύθερο και ανοιχτό διαδίκτυο;

[greekstreetart-talks]

OneBran

Born and raised in Rio, Patras, later studies graphic design and moves to Athens where’s his temporary base. OneBran creates in public space, with his spontaneity always giving in abandoned buildings and not only, new life through harmonious geometric and abstract compositions. Where do you come from? When and how did you start getting involved with art in public space? I come from Patras where I was born and raised. My relationship with art in public space begins alongside my first Hip Hop influences. In 2001 at the age of 11, I made my first graffiti on a wall with the alias "bran". So a new search and exploration journey started  that continues to this day through a lot of work, creativity, imagination and experimentation ...

Have you studied anything in relation to visual arts and how much do you think your studies have affected you as an artist? I’ve completed my Graphic Design studies in Vakalo School. My studies have played an important role in my course so far. They’ve helped me to create a more structured way of thinking and expression, behind not only in what I do but in so much more. I learned a lot of things and with some of my professors we have maintained contacts and several times we’re working together for the implementation of a project that may arise.

Extraordinary, modern compositions from small repetitive details that eventually become large works. How do you characterize your work and witch are your most important influences? My greatest influence is the daily routine of our time. The stimuli can now be infinite enough if only you train your operating system in such a way of thinking. Also some well-known movements of the past such as Constructivism, Bauhaus, Futurism and others. Architecture, urban scenery and what this might involve. I would describe my job as an emotional escape or otherwise as a spiritual revelation. It’s obvious that it’s geometric, sometimes more rigid in terms of structure and forms and sometimes more free. Abstract compositions with handwriting scriptures, motifs, and stylized forms are some of the elements I have been studying and working on lately.

Describe us your work steps. From the birth of the idea until the end of a project. I would say that now I work for some chronic periods with specific color pallets. There have been countless drafts on paper without any of them being an accurate draft for the afterwards mural. It’s a persistent exercise of the mind until it locates the "material" that will trigger a new creation and affect its evolution. I have already found some places that stimulate my interest in creating, mostly abandoned, spaces. By studying on the spot the morphology of each space, the lighting, the environment and the atmosphere, I finally choose the surface to create a fresco. Many times, installations may come up in the space too by using objects adapted to the final composition. The spontaneity and the element of improvisation play a decisive role in the creative process and it’s an internal necessity that guides me through the appropriate combination of color-form-object. Things can evolve differently when it comes to a custom-made project.

Are your pieces related, are they in harmony (geometric, historical or emotional) with the surrounding space? Is there any reason you create in these specific spots? I would say that the adaption to the surrounding area it’s a basic feature of my work. The space affects me in deciding whether to create something or what it could be. The environment of each mural has a completely different status after its completion. That’s why great importance should be given by the creator. In my opinion, the creator has a great responsibility towards the space.

Is it different to create next to the sea and different in an urban center like Patras? What’s the situation that prevails there in relation to the art in public space? Each place has its own peculiarities, especially when it comes to wall painting. In the time being one could say that in Patras strong bases have been built. In particular there are bombs, legal graffiti, street art and wall-paintings. As already mentioned by Bilos the city has to offer many nice spots. There’s a street art background and various movements are made from time to time.

You’ve worked with a number of Greek street artists, which is your favorite collaboration and why? Is there a Greek or a foreigner artist you would like to cooperate and haven’t yet? Each collaboration is of particular importance to me and working with other artists is always a new challenge. Through cooperation, amazing results can be achieved while our strengths are growing. You can also learn very important things about yourself and the way you work. There are artists from Greece and abroad, with whom I would like to work at some point. I won’t mention specific names but we’re currently preparing a new project. So keep your eyes open!

How responsible are we all for the city we live in your opinion? Are there clear dividing lines between public and private? I believe that to some extent there are clear dividing lines between public and private but it is each one’s choice the way one will act in the community. In the public space there’s a freedom that can often create ambiguities, but it’s also the kind of space that will inspire a large group of people. I consider it to be a duty of each one of us to be truly responsible for the place we live in.

Is it easy for an artist to make a living from his work in Athens? Each creator leads his way of action and chooses how to move into the space. It’s well known that there are people who have made their living through their art in Athens and in other cities of Greece too. Athens is an enormous field of action and from that point onwards the evolutionary course that one will follow it’s up to one’s curiosity and ambitions. Nothing is easy, there must always be a need to take it further through a process of research too.

In ten years from now? Health above all, and let us be here to discuss again!

Some artworks above are collaborations with: Iris AZ, Boohaha, Ondo the odd-o

Follow OneBran Website \ Instagram \ Fb Page

_

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ρίο της Πάτρας, αργότερα σπουδάζει γραφιστική μετακομίζοντας στην Αθήνα όπου είναι και η βάση του έστω και προσωρινά. Ο OneBran δημιουργεί στον δημόσιο χώρο με τον αυθορμητισμό του να δίνει σε εγκαταλελειμμένα κτήρια και όχι μόνο νέα ζωή, μέσα από αρμονικές γεωμετρικές και αφαιρετικές συνθέσεις. Από που κατάγεσαι; Πότε και πως ξεκινάς να ασχολείσαι με την τέχνη στον δημόσιο χώρο; Κατάγομαι από την Πάτρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Η σχέση μου με την τέχνη στο δημόσιο χώρο ξεκινάει παράλληλα με τα πρώτα Hip Hop ακούσματα. Το 2001 σε ηλικία 11 ετών, έκανα το πρώτο μου graffiti σε τοίχο με το ψευδώνυμο “bran”. Έτσι ξεκίνησε ένα νέο ταξίδι αναζήτησης και εξερεύνησης που συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσα από πολλή δουλειά, δημιουργικότητα, φαντασία και πειραματισμούς… Έχεις σπουδάσει κάτι σε σχέση με τα εικαστικά και πόσο θεωρείς ότι σ’ έχουν επηρεάσει οι σπουδές σου σαν καλλιτέχνη; Έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου στον κλάδο Γραφιστικής στην Σχολή Βακαλό. Oι σπουδές μου έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην μέχρι τώρα πορεία μου. Με βοήθησαν στο να καταφέρω να δημιουργήσω έναν πιο συγκροτημένο τρόπο σκέψης και έκφρασης, πίσω από όσα κάνω και όχι μόνο. Έμαθα πολλά πράγματα και με κάποιους από τους καθηγητές μου έχουμε διατηρήσει επαφές και αρκετές φορές συνεργαζόμαστε για την υλοποίηση project που μπορεί να προκύψουν. Αφαιρετικές, μοντέρνες συνθέσεις από μικρές επαναλαμβανόμενες λεπτομέρειες που στο τέλος γίνονται μεγάλα έργα. Πως χαρακτηρίζεις την δουλειά σου και ποιες οι σημαντικότερες επι��ροές σου; Η μεγαλύτερη μου επιρροή είναι η καθημερινότητα της εποχής μας. Τα ερεθίσματα πλέον μπορεί να είναι άπειρα αρκεί να εκπαιδεύσεις το λειτουργικό σου σύστημα σε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης. Επίσης κάποια γνωστά κινήματα του παρελθόντος όπως ο Κονστρουκτιβισμός, το Bauhaus, ο Φουτουρισμός και άλλα. Η αρχιτεκτονική, το αστικό τοπίο και ο, τι μπορεί να εμπεριέχει αυτό. Τη δουλειά μου θα τη χαρακτήριζα ως μία συναισθηματική διέξοδο ή αλλιώς ως πνευματική αποκάλυψη. Είναι προφανές ότι είναι γεωμετρική, άλλες φορές πιο αυστηρή όσον αφορά την δομή και τις φόρμες και άλλες φορές πιο ελεύθερη. Αφαιρετικές συνθέσεις με χειρονομιακές γραφές, μοτίβα και σχηματοποιημένες φόρμες είναι κάποια από τα στοιχεία που μελετάω και δουλεύω τον τελευταίο καιρό. Περιέγραψε μας τα στάδια εργασίας σου. Από την ιδέα μέχρι και το τέλος ενός έργου. Πλέον θα έλεγα ότι δουλεύω για κάποια χρονικά διαστήματα με συγκεκριμένες χρωματικές παλέτες. Έχουν προκύψει άπειρα προσχέδια σε χαρτιά χωρίς κάποιο από αυτά να αποτελεί πιστά προσχέδιο για κάποια τοιχογραφία. Πρόκειται για μια επίμονη άσκηση του νου μέχρι να εντοπίσει εκείνο το “υλικό” που θα αποτελέσει το έναυσμα για μια νέα δημιουργία και θα επηρεάσει την εξέλιξή της. Έχω ήδη βρει κάποια μέρη που μου διεγείρουν το ενδιαφέρον για να δημιουργήσω, κατά κύριο λόγο εγκαταλελειμμένους χώρους. Μελετώντας επιτόπου την μορφολογία του κάθε χώρου, τον φωτισμό, το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα επιλέγω τελικά την επιφάνεια που θα δημιουργήσω μία τοιχογραφία. Πολλές φορές μπορεί να προκύψουν και εγκαταστάσεις στον χώρο με αντικείμενα που προσαρμόζονται στην τελική σύνθεση. Ο αυθορμητισμός και το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργική διαδικασία και πρόκειται για μία εσωτερική αναγκαιότητα που με καθοδηγεί στον κατάλληλο συνδυασμό χρώματος-φόρμας-αντικειμένου. Τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν διαφορετικά όταν πρόκειται για ένα έργο κατά παραγγελία. Τα κομμάτια σου σχετίζονται, είναι σε αρμονία (γεωμετρική, ιστορική ή συναισθηματική) με τον περιβάλλοντα χώρο; Υπάρχει δηλαδή κάποιος λόγος που δημιουργείς στα συγκεκριμένα σημεία; Θα έλεγα ότι αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς μου η προσαρμογή στον περιβάλλοντα χώρο. Ο χώρος με επηρεάζει για να αποφασίσω τελικά το αν θα δημιουργήσω κάτι ή τι μπορεί να είναι αυτό. Το περιβάλλον της κάθε τοιχογραφίας θεωρώ ότι αποκτά εντελώς διαφορετική υπόσταση μετά την ολοκλήρωσή της. Γι’ αυτό θα πρέπει να δίνεται μεγάλη σημασία από τον δημιουργό. Κατά τη γνώμη μου, ο δημιουργός έχει μεγάλη ευθύνη απέναντι στον χώρο. Είναι διαφορετικό κάποιος να δημιουργεί δίπλα στην θ��λασσα και διαφορετικό σε ένα αστικό κέντρο όπως η Πάτρα; Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί εκεί σε σχέση με την τέχνη στον δημόσιο χώρο; Κάθε τόπος έχει τις ιδιαιτερότητες του, ειδικά όταν πρόκειται για ζωγραφική σε τοίχο. Στην Πάτρα πλέον θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει χτιστεί μια σκηνή με γερές βάσεις. Πιο συγκεκριμένα υπάρχουν bombs, νόμιμο graffiti, street art και murals. Όπως ήδη έχει αναφέρει ο Βilos η πόλη προσφέρει πολλά και ωραία σποτ. Υπάρχει ιστορία από πίσω και κατά καιρούς γίνονται διάφορες κινήσεις. ‘Έχεις συνεργαστεί με αρκετούς Έλληνες street artists, ποια είναι η αγαπημένη σου συνεργασία και γιατί; Υπάρχει κάποιος Έλληνας ή ξένος που θα ήθελες και δεν έχει τύχει ακόμα; Η κάθε συνεργασία ξεχωριστά έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα και το να δουλεύεις με άλλους καλλιτέχνες πάντα αποτελεί μια νέα πρόκληση. Μέσω της συνεργασίας μπορούν να προκύψουν καταπληκτικά αποτελέσματα και οι δυνάμεις μεγαλώνουν. Μπορείς επίσης να μάθεις πολύ σημαντικά πράγματα για τον εαυτό σου και για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύεις. Υπάρχουν καλλιτέχνες τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό με τους οποίους θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να συνεργαστώ. Δεν θα αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα αλλά προς το παρόν προετοιμάζουμε συνεχώς νέα project. So keep your eyes open! Πόσο υπεύθυνοι είμαστε όλοι για την πόλη που ζούμε κατά την γνώμη σου; Υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού; Σαφείς διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού θεωρώ ότι υπάρχουν σε ένα βαθμό αλλά αποτελεί επιλογή του καθενός ο τρόπος που θα λειτουργήσει στο κοινωνικό σύνολο. Στο δημόσιο χώρο επικρατεί μία ελευθερία που πολλές φορές μπορεί να δημιουργήσει ασάφειες, αλλά είναι και αυτός που θα εμπνεύσει  ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων. Θεωρώ καθήκον του καθενός από εμάς το να είναι πραγματικά υπεύθυνος για τον τόπο που ζει. Είναι εύκολο για έναν καλλιτέχνη να ζει και να βιοπορίζεται από την δουλειά του στην Αθήνα;   Ο κάθε δημιουργός διαμορφώνει τον τρόπο δράσης του και επιλέγει το πως θα κινηθεί στον χώρο. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν άτομα που βιοπορίζονται από την τέχνη τους στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Η Αθήνα αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο δράσης και από εκεί και πέρα έγκειται στην περιέργεια και στις φιλοδοξίες του κάθε καλλιτέχνη η εξελικτική πορεία που θα ακολουθήσει. Εύκολο δεν είναι τίποτα, πάντα πρέπει να υπάρχει η ανάγκη για αναζήτηση. Σε 10 χρόνια από τώρα; Υγεία πάνω απ’ όλα, και να είμαστε εδώ να τα ξαναπούμε!

[greekstreetart-talks]

b. - This is my b. world

Street artist with a degree in architecture and certainly a pioneer. He signs his yellow characters as b. While online you can also find him as “this is my b. world.” 2018 couldn’t have started better on greek street art, since it hosts the great work he has created in public areas through Greece and abroad.

How do you begin to create in public space? Do you remember your first piece and the feelings that followed? I’ll usually walk through the city and instinctively notice the walls I like. Many times I may like a neighborhood which will lead me to search in this direction for walls. I prefer an old dirty wall in a building with architectural interest rather than a clean white wall that I’d never notice. After many tags from place to place, usually in in Kypseli and Patisia, I made my first piece in a wall of my school and I still recall the high adrenaline even though when I think about it now I realize there was no need to worry since no one would’ve seen me there.

With the yellow figures you gain great popularity, relatively quickly. Those involved in visual and applied arts are searching for your pieces in the city. What would you say stood out at that time? At that time I was constantly in a state of painting in the city and searching for walls, when this field was quite open for us. I can’t say it was pre - planned to create the yellow figures. It was when I realized that yellow and black made a massive difference on the old walls I used to paint and after some experimental stencils I did, when I began to make some freehand figures with paintbrush on the wall. I loved its freedom in contrast to stencils and sprays since I could adapt my designs to any wall I wanted. Another important element that helped me was the selection of walls in areas such as Psyrri, Kerameikos and Metaxourgeio and the idea that someone would walk on a path seeing a series of works on the walls.

How much does luck actually help an artist in his process and how much his own character? I mean you’re a creator who’ve traveled a lot abroad to do what you love which I imagine is far from easy and requires sacrifices. Everything plays a role, I believe that the artist and especially the street artist must have persistence and continuity in what he does, follow it faithfully and never stop trying. It’s certainly not easy and it requires great courage to leave and try to create in a city abroad. Everything is completely different and I’ve been in difficult and dangerous situations where I said to myself: "What am I doing now, should I do back?" but I continued without giving up.

Have you ever been afraid on any of your trips? So much that you wouldn’t go back and why? Yes, there were times I was afraid, particularly in places like the favelas in Rio where I saw children holding Kalashnikovs and cocaine bags in their hands or in Tokyo in yakuza-controlled areas. Though there were times in Athens when I was afraid too. When I come to think about it now, there are some things I might never repeat, but when you live on the exact moment it’s different as you may not realize the danger that exists.

Exhibitions in New York, Tokyo, London... Is it possible for someone to make a living by doing exhibitions abroad? What’s the difference in your opinion with those in Greece? Nowadays that a more global field in street art is shaped, it’s easier for an artist to exhibit abroad in comparison to the old days. Certainly I believe that after devoting a great amount of time and work on it someone can make a living out of the exhibitions, but it takes responsibility and professionalism like in every other specialty of course.

Having this blog for some years now I’ve met people with a strong belief that graffiti, tags, street art generally can’t be considered as art but vandalism. On the other hand art critics remain hesitant and possibly snob. An other topic worthy of discussion is Athens becoming the new Berlin… ☺ What do you think of all this? I share the view that it covers the entire spectrum starting from vandalism to art. We can’t characterize all the street works in the same way. World of art has now accepted street art, maybe 10 years back hesitations existed but not any more. Athens becomes the new Athens, I don’t think it turns into a new kind of Berlin since the characteristics of them two of are much different. Nevertheless I believe that we are on track despite the great difficulties we all know and experience here.

Going out and paint on certain areas like Exharchia, Psyrri, Metaxourgio is almost legal. Doesn’t Street art culture however consists the sense of the unexpected? Meaning that something will be created in a wall where the citizens don’t expect it so that it will affect them somehow? In each region there is a phase when not everything is completely covered in paint , I find it to be its best phase. Of course there are areas where like you say it’s almost legal but there are also areas that begin to gain interest. I think it’s better for someone to be able to observe the walls recognizing something new that recently happened.

When it comes to this point of your life you continue creating with claims, silently. Your work has evolved like your personal life. How much do the pictures a visual artist produce change when he starts a family and how much and in which way does the coming of your daughter has affected you? I always feel that an artist should follow his obsessions, but also his experiences to create, without overthinking situations. The fact I have a family and have become a father has affected me on being more sensitive as a person and reevaluate important things in my life and my work.

In 10 years from now? I hope to continue traveling and painting in various places around the world. Evolving as an artist and doing what I love.

Follow b. Website \ Instagram \ Fb Page

-

Street artist με σπουδές στην αρχιτεκτονική και σίγουρα πρωτοπόρος. Υπογράφει τους χαρακτηριστικούς κίτρινους χαρακτήρες του ως b. Ενώ online θα τον βρείτε και ως this is my b. world. Το 2018 δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα στο greek street art μιας και φιλοξενεί την σπουδαία δουλειά που δημιούργησε σε δημόσιους χώρους σε Ελλάδα κ εξωτερικό.

Πως ξεκινάς να δημιουργείς στον δημόσιο χώρο; Θυμάσαι το πρώτο σου κομμάτι και τα συναισθήματα που σου δημιούργησε; Συνήθως περπατάω στην πόλη και ως ένστικτο πια θα παρατηρήσω τοίχους που μου αρέσουν. Πολλές φορές μπορεί να μου αρέσει μια γειτονιά και να πάω εκεί με σκοπό να ψάξω τοίχους. Τα χαρακτηριστικά που προτιμώ είναι να είναι ένας παλιός βρώμικος τοίχος σε ένα κτίριο που από μόνο έχει ένα αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, σχεδόν ποτέ δεν θα με τραβήξει ένας καθαρός άσπρος τοίχος. Μετά από πολλά tags από δω και από εκεί, συνήθως στην Κυψέλη και στα Πατήσια, έκανα το πρώτο μου κομμάτι σε ένα τοίχο του σχολείου μου και θυμάμαι ότι η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη αν και όπως το σκέφτομαι τώρα δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ αφού δεν θα με έβλεπε κανείς εκεί.

Με τiς κίτριν��ς φιγούρες αποκτάς μεγάλη δημοτικότητα, σχετικά γρήγορα. Όσοι ασχολούνται με τα εικαστικά – εφαρμοσμένες τέχνες ψάχνουν να βρουν τα κομμάτια σου στην πόλη. Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι σε ξεχώρισε εκείνη την περίοδο; Εκείνη την περίοδο ήμουν συνεχώς σε μια κατάσταση να βάφω μέσα στην πόλη, να ψάχνω τοίχους και τότε το πεδίο ήταν αρκετά ελεύθερο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν προσχεδιασμένο να κάνω τις κίτρινες φιγούρες άπλα σε κάποια φάση είδα πως το κίτρινο μαύρο ξεχώριζε αρκετά πάνω στους παλιούς τοίχους που ζωγράφιζα και μετά από κάποια πιο experimental stencils που έκανα άρχισα να κάνω και κάποιες φιγούρες με ελεύθερο χέρι και πινέλο στον τοίχο. Μου άρεσε η ελευθερία που είχα σε αντίθεση με το στένσιλ και το σπρέι, αφού μπορούσα να προσαρμόζω τα σχέδιά μου σε όποιο τοίχο ήθελα. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που με βοήθησε ήταν η επιλογή των τοίχων σε περιοχές όπως Ψυρρή, Κεραμεικός και Μεταξουργείο και η λογική των τοίχων σε μια διαδρομή όπου κάποιος μπορούσε να ακολουθήσει και να δει μια σειρά από έργα.

Πόσο πραγματικά βοηθάει η τύχη έναν καλλιτέχνη στην πορεία του και πόσο ο ίδιος του ο χαρακτήρας; Θέλω να πω είσαι ένας δημιουργός που έχεις ταξιδέψει αρκετά στο εξωτερικό για να κάνεις αυτό που αγαπάς που φαντάζομαι αυτό ούτε εύκολο είναι και απαιτεί και αρκετές θυσίες. Όλα παίζουν ρόλο, αλλά πιστεύω πως ο καλλιτέχνης και ειδικά ο street artist πρέπει να έχει επιμονή και μια συνέχεια σε αυτό που κάνει. Να το ακολουθεί πιστά και να προσπαθεί συνεχώς. Σίγουρα δεν είναι εύκολο και προϋποθέτει ένα μεγάλο ξεβόλεμα να φεύγεις και να προσπαθείς να δημιουργήσεις σε μια πόλη στο εξωτερικό. Τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά και έχω βρεθεί σε δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις που είπα στον εαυτό μου:  "Τι κάνω τώρα, μήπως να κάνω πίσω;" αλλά έσφιξα τα δόντια και συνέχισα.

Έχεις φοβηθεί ποτέ σε κάποιο ταξίδι σου? Τόσο που δεν θα το ξαναέκανες και γιατί; Ναι υπήρχαν πολλές φορές που φοβήθηκα ειδικά σε μέρη όπως οι φαβέλες στο Ριο όπου έβλεπα παιδιά με καλάσνικοφ και σακούλια με κόκα στα χέρια ή στο Τόκυο σε περιοχές που ελέγχονται από τη yakuza. Αλλά και στην Αθήνα υπήρχαν στιγμές που φοβήθηκα. Κάποια πράγματα ίσως αυτή τη στιγμή που το σκέφτομαι να μην τα ξαναέκανα αλλά όταν το ζεις εκείνη τη στιγμή είναι διαφορετικά ίσως δε συνειδητοποιείς τον κίνδυνο που υπάρχει.

Εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, Τόκιο, Λονδίνο... Είναι πιθανό να ζήσει κάποιος από τη δουλειά του κάνοντας εκθέσεις στο εξωτερικό; Ποιά είναι η ουσιαστική διαφορά κατά τη γνώμη σου μ’ αυτές της Ελλάδας; Τώρα πια που υπάρχει ένα πιο global πεδίο και στο street art μπορεί ένας καλλιτέχνης να εκθέτει τη δουλειά του και στο εξωτερικό σχετικά πιο εύκολα σε σχέση με παλιότερα. Ναι, πιστεύω πως μετά από κάποιο διάστημα προσπάθειας μπορεί κάποιος να ζήσει από αυτό, αλλά θέλει πολύ υπευθυνότητα και επαγγελματισμό όπως και σε κάθε τομέα βέβαια.

Έχοντας αυτό το blog μερικά χρόνια τώρα, έχω συναντήσει ανθρώπους με πολύ έντονη άποψη ότι το graffiti, tags, street art δεν είναι τέχνη αλλά βανδαλισμός. Από την άλλη μεριά οι κριτικοί τέχνης είναι ακόμα επιφυλακτικοί και μάλλον snob. Τέλος η Αθήνα γίνεται το νέο Βερολίνο... :) Εσύ τι πιστεύεις για όλα αυτά? Είμαι της άποψης ότι καλύπτει όλο το φάσμα αρχίζοντας από βανδαλισμό μέχρι την τέχνη. Δε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε όλα τα έργα στο δρόμο με τον ίδιο τρόπο. Ο κόσμος της τέχνης έχει αποδεχτεί πια την street art, νομίζω πως ίσως δέκα χρόνια πριν να υπήρχαν ενδοιασμοί αλλά όχι πια.

Η Αθήνα γίνεται η νέα Αθήνα, δε νομίζω πως γίνεται το νέο Βερολίνο αφού τα χαρακτηριστικά μεταξύ των δύο πόλεων είναι πολύ διαφορετικά. Πιστεύω όμως πως βρισκόμαστε σε καλό δρόμο παρά τις μεγάλες δυσκολίες που όλοι εδώ γνωρίζουμε και βιώνουμε.

Το να βγει κάποιος και να βάψει σε περιοχές, όπως τα Εξάρχεια, Ψυρρή, Μεταξουργείο είναι σχεδόν νόμιμο. Η street κουλτούρα όμως δεν εμπεριέχει και την έννοια του απροσδόκητου; Ότι δηλαδή θα δημιουργηθεί κάτι σε κάποιο τοίχο εκεί που δεν το περιμένουν οι κάτοικοι για να τους επηρεάσει με κάποιο τρόπο? Σε κάθε περιοχή υπάρχει μία φάση που δεν είναι όλα βαμμένα αλλά και δεν είναι και άδεια που πιστεύω πως είναι και η καλύτερη φάση της. Ναι πια υπάρχουν περιοχές όπως λες που είναι σχεδόν νόμιμο αλλά υπάρχουν και περιοχές που αρχίζουν να παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Νομίζω πως είναι καλύτερα να μπορεί κάποιος να παρατηρεί τους τοίχους αναγνωρίζοντας κάτι καινούριο που έγινε πρόσφατα.

Φτάνοντας στο σήμερα συνεχίζεις να υπάρχεις με αξιώσεις, αθόρυβα. Η δουλειά σου έχει πάει παρακάτω όπως και προσωπική σου ζωή. Πόσο αλλάζουν οι εικόνες που παράγει ένας εικαστικός όταν έχει οικογένεια και πόσο και με ποιο τρόπο σε έχει επηρεάσει ο ερχομός της κόρης σου; Νοιώθω πάντα πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να ακολουθεί τις εμμονές του αλλά και τα βιώματά του για να παράγει το έργο του, χωρίς να υπολογίζει και υπεραναλύει τα πράγματα. Το γεγονός ότι έχω οικογένεια και έχω γίνει πατέρας με επηρέασε στο να είμαι πιο ευαίσθητος σαν άνθρωπος και να επαναπροσδιορίσω βασικά πράγματα στη ζωή αλλά και στη δουλειά μου.

Σε10 χρόνια από τώρα? Ελπίζω να συνεχίζω να ταξιδεύω και να ζωγραφίζω σε διάφορα μέρη του κόσμου. Να εξελίσσομαι σαν καλλιτέχνης και να κάνω αυτό που αγαπώ.

[greekstreetart-talks]

Donforty

Graphic designer - artist from Chalkis based in Valencia (Spain) and Athens. He creates in the public space, mainly in abandoned factories and houses with the nickname Donforty for Vangelis Sarantaris. Illustrations of animals, birds and other elements on a large or smaller scale for the purpose of repositioning them to their natural habitat that’s increasingly destroyed by the human factor.

When does your relation with visual arts begins? Have you studied anything when it comes to this subject? My relation with visual arts begins during adolescence, same time I started graffiti, when learning and exploring various things lead me to graphic design.

When did you begin to create in public space? How does something like that comes up and which is the need that nothing else fulfills? I started to create in public space almost 15 years ago in Chalcis. Back then it was a relatively clean city where people doing graffiti were very few. It was when I met Simek, Tensa and Snake that my journey began and  we started painting and hanging out. Creating something on public space lies with your need to interact with the city, express yourself, interfere and leave your mark, time by time you get addicted while continuing your artwork.

Are there any required conditions for you to choose your place of work? Is visual art related to the surrounding area? In the past few years I prefer either abandoned buildings or factories, their sense of decay deriving from time and damages caused by nature has something that appeals to me. I like being in a place that once had life but no one cares about it anymore, I enjoy the calmness there. Most of the times I don’t really know what to do, although I know the exact  feelings I want to express. I search for the perfect spot and I begin to draw based on the feeling within, the place and the its vibe. 

Graffiti, street art and mural art. What is the difference between the three of them? Where do you place your self? There are certainly differences but now I see them simply as labels and I wouldn’t like to label myself, what matters is doing something that I need while it makes me happy.

Representations of nature, animals but mainly birds. What has attracted so much your interest that makes your love for them so great? I opt to focus on nature rather than on people. Every species has its own characteristics, assets, defects and feelings. So I somehow started to give them a more symbolic meaning, a kind of rearrangement through the place from which they seem to have disappeared.

Small pieces – lines which repeat themselves and become bigger visuals with a lot of detail. Describe us the stages of your work. On this period of my life I draw motives being affected by nature. They usually are combinations of small sticks  which create a chaotic effect. At the beginning I observe my space and approximately decide where the setup and the balances will be and I begin to build it. Other times I start with a small piece and I slowly enrich it to have a result until at some point I decide to stop. In the majority of times though the result isn’t what concerns me the most rather than the joy of the journey.

The past few years you've changed your base and you stay permanently in Spain. What’s the cause and which are the essential differences in relation to the visual art in Greece? They both are Mediterranean countries so there are obviously many similarities and essential differences mostly existing at the matter of acceptance. In Spain art is part of the education. Several visual events that someone can watch for different tastes happen and it’s important that a parent can take the child from a young age to an exhibition or an action. Respect in art exists whether something is likeable or not.In Greece we are less organized which has its pros and its cons. Many times criticism is on the brink of irrationality, it focuses on irrelevant issues and we lose the essence.

What’s something you miss and something you don’t from Greece? I miss the Sunday painting with my friends unlike the sound of the horn.

Your last exhibition took place in Poland, apart from the painting part, there was installation too. Essentially it was an overall experience connected with nature offered to the visitor. Tell us some words about it, is there any chance to bring this exhibition generally in Europe? Installations are something I adore, my first thoughts are to interfere in a space in this specific way but you are not often given the opportunity to do it. I don’t want the viewer to experience a simple walk between drawings, I prefer to add elements that will stimulate them, to move in a more vivid space. The exhibition was a presentation of what I've been working for the last year. I always try to do various things in which the main logic behind them might be the same but every experience is different like every different place.

In ten years from now? The journey goes on.

Some artworks above are collaborations with: Blaqk, Boohaha, SImek, Greg Papagrigoriou Photography by: Dimitris Vasiliou (shape On you), Dimitris Bouras, Alka Murat, Despi Naka

Follow Donforty Website \ Instagram \ Fb Page

_

Γραφίστας - καλλιτέχνης από την Χαλκίδα με βάση την Βαλένθια (Ισπανία) και την Αθήνα. Δημιουργεί στον δημόσιο χώρο κυρίως σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και σπίτια με το ψευδώνυμο Don40, κατά κόσμο Βαγγέλης Σαραντάρης. Εικονογραφήσεις ζώων, πτηνών και άλλων στοιχείων σε μεγάλη κλίμακα ή μικρότερη με στόχο την επανατοποθέτηση τους στο φυσικό περιβάλλον που όλο κ περισσότερο καταστρέφεται από τον ανθρώπινο παράγοντα 

Πότε ξεκινάει η σχέση σου με τα εικαστικά. Έχεις σπουδάσει κάτι πάνω σ αυτό; Η σχέση μου με τα εικαστικά ξεκινά κάπου στην εφηβεία ταυτόχρονα με την ενασχόληση μου με το γκραφίτι, τότε ήταν που άρχισα να μαθαίνω και να εξερευνώ διάφορα πράγματα και στην πορεία οδηγήθηκα στη γραφιστική.

Πότε ξεκίνησες να δημιουργείς στον δημόσιο χώρο; Πως ξεκινάει κάτι τέτοιο και ποια είναι η ανάγκη που δεν καλύπτεται από τις άλλες εφαρμογές; Ξεκίνησα να δημιουργώ στον δημόσιο χώρο πριν από περίπου 15 χρόνια στη Χαλκίδα. Τότε ήταν ακόμα μια καθαρή σχετικά πόλη και αυτοί που έκαναν γκραφίτι ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Τότε γνώρισα τον Simek, τον Tensa και τον Snake κι αρχίσαμε να βάφουμε και να κάνουμε παρέα, κάπως έτσι άρχισε το ταξίδι για εμένα. Το να κάνεις κάτι στο δημόσιο χώρο ξεκινά απ την ανάγκη να αλληλεπιδράσεις με την πόλη, να εκφραστείς, να επέμβεις και να αφήσεις το στίγμα σου , στην πορεία εθίζεσαι και συνεχίζεις.

Υπάρχουν προϋποθέσεις για να επιλέξεις ένα σημείο; Το εικαστικό σχετίζεται με τον περιβάλλοντα χώρο; Τα τελευταία χρόνια προτιμώ τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ή εργοστάσια, μου αρέσει η φθορά τους  από το χρόνο και την φύση. Μου αρέσει να βρίσκομαι σε ένα χώρο που κάποτε είχε ζωή αλλά κανείς δε νοιάζεται πια για αυτόν, μου αρέσει η ησυχία σε αυτά τα μέρη. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρω τι θέλω να κάνω, ξέρω μόνο τα συναισθήματα που θέλω να εκφράσω, βρίσκω το σημείο και μετά ξεκινώ να σχεδιάζω με βάση αυτό που νιώθω μέσα μου, το χώρο και την αίσθηση που μου βγάζει αυτός.

Graffiti, street art και mural art. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των τριών; Εσύ που τοποθετείς τον εαυτό σου; Σίγουρα υπάρχουν διαφορές αλλά πλέον τα βλέπω σαν ταμπελάκια, δεν θέλω να τοποθετήσω κάπου τον εαυτό μου, εγώ κάνω απλά κάτι που μου με κάνει χαρούμενο και το έχω ανάγκη.

Αναπαραστάσεις φύσης, ζώων αλλά κυρίως πτηνών. Τι σου έχει κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον και είναι τόση μεγάλη η αγάπη σου για αυτά; Προσπαθώ όσο μπορώ να μην βλέπω τα πράγματα ανθρωποκεντρικά, μου αρέσει να παρατηρώ τη φύση. Κάθε είδος έχει τα χαρακτηριστικά του, τα προτερήματα, τα ελαττώματα και τα συναισθήματά του. Οπότε άρχισα να τους δίνω κατά κάποιο τρόπο μια συμβολική σημασία, μια επανατοποθέτησή τους στο χώρο απ τον οποίο έχουν εκλείψει.

Μικρά κομμάτια-γραμμές που επαναλαμβάνονται και γίνονται μεγαλύτερα εικαστικά, με αρκετή λεπτομέρεια. Περιέγραψε μας τα στάδια μιας εργασίας σου. Αυτή την περίοδο σχεδιάζω μοτίβα επηρεασμένος από τη φύση. Συνήθως είναι συνθέσεις από πολύ μικρά ξυλάκια τα οποία δημιουργούν ένα χαοτικό αποτέλεσμα. Στην αρχή κοιτάω το χώρο μου και αποφασίζω πως περίπου θα είναι το στήσιμο και οι ισορροπίες, στη συνεχεία ξεκινώ να το χτίζω. Άλλες φορές πάλι ξεκινώ με ένα στοιχειό και το εμπλουτίζω σιγά - σιγά όπου με βγάλει μέχρι που κάποια στιγμή λέω ας σταματήσω εδώ. Τις περισσότερες φορές δεν σκέφτομαι τόσο το αποτέλεσμα όσο το να απολαύσω τη διαδρομή.

Τα τελευταία χρόνια άλλαξες την βάση σου, μένεις πια στην Ισπανία μόνιμα. Ποια είναι η αφορμή και ποιες οι ουσιαστικές διάφορες σε σχέση με την Ελλάδα στα εικαστικά; Και οι δύο είναι μεσογειακές χώρες οπότε προφανώς υπάρχουν πολλές ομοιότητες και σημαντικές διαφορές, κυρίως στο θέμα της αντιμετώπισης θεωρώ. Στην Ισπανία η τέχνη είναι μέρος της εκπαίδευσης. Συμβαίνουν πολλά εικαστικά δρώμενα που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς, για όλα τα γούστα, και είναι σημαντικό ότι κάποιος μπορεί να πάει το παιδί του σε μια έκθεση ή σε μια δράση. Υπάρχει σεβασμός στην τέχνη , είτε αρέσει κάτι είτε όχι. Στην Ελλάδα είμαστε πιο άναρχοι και αυτό έχει μεν τα θετικά του αλλά έχει και τα αρνητικά του. Πολλές φορές η κριτική είναι στα όρια του παράλογου, εστιάζεται σε άσχετα θέματα και χάνουμε την ουσία. 

Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα και τι καθόλου; Μου λείπει το κυριακάτικο βάψιμο με τους φίλους μου και καθόλου ο ήχος της κόρνας.

Η τελευταία σου έκθεση στην Πολωνία εκτός από το ζωγραφικό κομμάτι είχε και εγκατάσταση. Επί ουσίας ήταν μια συνολική εμπειρία που προσφέρονταν στον επισκέπτη σε σχέση πάλι με την φύση. Μίλησε μας λίγο για αυτή, υπάρχει περίπτωση να ταξιδέψει στην Ευρώπη; Οι εγκαταστάσεις είναι κάτι που μου αρέσει πολύ, να παρεμβαίνω σε ένα χώρο με αυτό τον τρόπο, είναι απ τις πρώτες μου σκέψεις αλλά δεν σου δίνεται συχνά η δυνατότητα να το κάνε��ς. Στην Πολωνία υπήρχε αυτή η δυνατότητα οπότε εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία. Θέλω ο θεατής να μην έχει μια απλή βόλτα ανάμεσα σε σχέδια, μου αρέσει να προσθέτω στοιχεία που θα του δώσουν επιπλέον ερεθίσματα, να κινείται μέσα σε ένα πιο ζωντανό χώρο. Ήταν μια παρουσίαση αυτών που δουλεύω τον τελευταίο χρόνο, προσπαθώ να κάνω συνέχεια διαφορετικά πράγματα, μπορεί η λογική να παραμένει η ίδια αλλά κάθε εμπειρία είναι διαφορετική και κάθε χώρος είναι διαφορετικός.

Σε 10 χρόνια από τώρα; Το ταξίδι συνεχίζεται.

[greekstreetart-talks]

Iakovos Volkov

Special Iakovos Volkov! Born in Russia, first in Thessaloniki and later in Athens begins to create using Spray. He quickly changes into other materials, making colorful installations, mostly in abandoned areas. Where are you from, how did you end up in Greece? Do you think your origin ·has affected your work? Have you studied anything related to visual arts? I come from Novorossiysk of Russia. I came with my mother and my brother after a three day trip in 1991. I don’t believe my origin has affected my work more than the place and the circumstances of life. I have a degree in thermohydraulics that’s irrelevant to the field of art but it may as well proved useful.

How did you decide to move from Thessaloniki to Athens? Most describe their first days at the center as chaotic. Fast pace of life terribly anxious people. Is there anything good about urban culture after all? In May 2014, I participated in the 'No Respect' exhibition at the Onassis cultural center. That’s where I met Cacao Rocks and Billy Gee who urged me to make an exhibition at the Sarri Gallery 12. I tried to stay in Athens two years before in 2012 but I didn’t socialized as I wished I had and thus I decided to return at my parents’ house. I already had a kind of experience so I wouldn’t say I was amazed, it’s just that the city is bigger than Thessaloniki comparatively to the town-plan and the population. I like the chaos and the buzz of the city. It has something that appeals to me.

Aesthetics in the urban public space used to be shaped by the huge products’ advertising campaigns. Now this has changed and the center is now full of tags, visuals, messages and more. How much does all this affect the everyday life of the citizen? if you asked me some years ago, I would say I don’t care that much. Now though I think It’s a little dull and somewhat tedious, especially because of the tags.

You started out with the traditional materials of a street artist but quickly changed into others. How did this transition go, and why do you do this? Is there a message you want to pass in the world? There was a period in my life that I faced some financial difficulties and I had to find other ways to create besides spray. So I started gathering various materials I was finding in factories, roads and next to rubbish bins. Creating and making things in general is the main reason I do what I do. I can’t stand the inactivity.

Where do you find so many clothes and how difficult is that? Describe us the process you follow for the placement of the articles of clothing. I had gathered the first clothes from Elliniko area next to the old airport where refugees used to stay. Some others next to rubbish bins and the rest from what people had left at the bazaar of Elaionas. When it comes to sculptures I have to buy some from the bazaar as I can’t often find children’s clothes on the streets and they can really be easily handled with the glue I use.

It seems like you give at second handed objects an other chance. Is it a conscious choice? How do the words you create are relative to the clothes themselves, fabrics, wire...? At the beginning this was somehow the goal but personally creating is more important. Along the way, I reduced the words but I never stopped using them.  It’s the most direct way of expression. The place I visit more often has pushed me to create more abstract installations.

Your job is a category itself in Greece. Large, colorful installations in abandoned buildings. How easy was it to assimilate at the already existing Greek scene? I don’t know whether it could be relevant to the greek scene in general and I wasn’t intending to achieve something like that. It’s just something I feel the need to do which offers me satisfaction.

How difficult is it to create in public space? Have you experienced dangerous or even pleasant and funny incidents? Until now, I had no problems, especially because people wouldn’t mind me painting on an abandoned factory.

Collaborations that you have distinguished? Future business plans? I prefer working alone as I feel more concentrated. A collaboration that I could point out is Anabel Jujol at a festival in Essen, Germany.

In 10 years from now? Things are uncertain, but for the time being everything is going smoothly.

Follow Iakovos Volkov Website \ Blog \ Intagram

_

O ξεχωριστός Iakovos Volkov! Γεννημένος στην Ρωσία με πρώτη στάση στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στην Αθήνα ξεκινάει να δημιουργεί με Spray. Πολύ γρήγορα περνάει σε άλλα υλικά πραγματοποιώντας πολύχρωμες εγκαταστάσεις σε εγκαταλελειμμένους κυρίως χώρους. Από που κατάγεσαι, πως βρέθηκες στην Ελλάδα; Πιστεύεις ότι η καταγωγή σου έχει επηρεάσει την δουλειά σου;  Έχεις σπουδάσει κάτι σε σχέση με τα εικαστικά; Κατάγομαι από το Νοβοροσίσκ της Ρωσίας. Ήρθα με την μητέρα μου και τον αδερφό μετά από 3ημερο ταξίδι το 1991. Δεν πιστεύω ότι έχει επηρεάσει η καταγωγή μου την δουλειά μου, αλλά το μέρος και οι καταστάσεις της ζωής. Έχω ένα πτυχίο θερμοϋδραυλικού κάτι που είναι άσχετο με το χώρο της τέχνης αλλά μπορεί και όχι.

Πως πήρες την απόφαση να κατέβεις από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα; Οι περισσότεροι περιγράφουν τις πρώτες ώρες-μέρες στο κέντρο σοκαριστικές. Πολύ γρήγοροι ρυθμοί και φοβερά πιεσμένοι άνθρωποι. Υπάρχει κάτι καλό τελικά στην αστική κουλτούρα; Το Μάιο του 2014 είχα πάρει μέρος στην έκθεση ''No Respect'' στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Εκεί γνώρισα τον Cacao Rocks και τον Billy Gee οι οποίοι με παρότρυναν να κάνω έκθεση στη Γκαλερί Sarri 12. Είχα δοκιμάσει να μείνω Αθήνα πριν 2 χρόνια το 2012 αλλά δεν δικτυώθηκα σωστά και αποφάσισα να  γυρίσω πίσω στο πατρικό μου. Είχα ήδη μια εμπειρία, δεν μπορώ να πω ότι με σόκαρε κάτι, απλά η πόλη είναι πολεοδομικά και πληθυσμιακά μεγαλύτερη σε σχέση με την Θεσσαλονίκη. Μου αρέσει το χάος και η βαβούρα της πόλης. Έχει κάτι που με ελκύει.

Η αισθητική στον αστικό δημόσιο χώρο παλιά διαμορφώνονταν από τις τεράστιες καμπάνιες προϊόντων διαφημιστικών εταιριών. Τώρα αυτό έχει αλλάξει και το κέντρο πια είναι πά��α πολύ βαμμένο με tags, εικαστικά, μηνύματα κ.α. Πόσο επηρεάζει την καθημερινότητα του πολίτη όλο αυτό...; Προσωπικά, αν με ρωτούσες πριν κάποια χρόνια θα έλεγα ότι δεν με νοιάζει πολύ. Πλέον το βρίσκω ανιαρό σε κάποιο βαθμό καθώς και κάπως κουραστικό, ει��ικά με τα tags.

Ξεκίνησες από τα παραδοσιακά υλικά ενός street artist αλλά γρήγορα πέρασες σε διαφορετικά. Πως έγινε η μετάβαση και για ποιον λόγο το κάνεις; Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλεις περάσεις στον κόσμο; Υπήρχε περίοδος στην ζωή μου που αντιμετώπιζα κάποιες οικονομικές δυσκολίες και αναγκαστικά έπρεπε να βρω άλλους τρόπους να δημιουργώ εκτός από το σπρέι. Έτσι άρχισα να μαζεύω διάφορα υλικά που έβρισκα στα παρατημένα εργοστάσια, δρόμους και δίπλα σε κάδους σκουπιδιών. Το να δημιουργώ και να φτιάχνω γενικά πράγματα είναι ο κύριος λόγος που κάνω ότι κάνω. Δεν μπορώ να αντέξω για πολύ την απραξία.

Τόσα πολλά ρούχα που τα βρίσκεις και πόσο δύσκολο είναι αυτό; Περιέγραψε μας την διαδικασία που τα τοποθετείς στον χώρο. Τα πρώτα ρούχα τα είχα μαζέψει από το Ελληνικό στο παλιό Αεροδρόμιο όπου έμειναν οι πρόσφυγες. Κάποια δίπλα από κάδους σκουπιδιών και τα υπόλοιπα όσα πετούσαν στο παζάρι του Ελαιώνα. Τώρα για να κάνω τα γλυπτά αναγκάζομαι να αγοράζω από το παζάρι διότι δεν βρίσκω συχνά έξω στους δρόμους ρούχα για μικρά παιδιά και με βολεύουν στο να τα χειρίζομαι εύκολα με την κόλλα.

Μοιάζει σαν να δίνεις στα πεταμένα αντικείμενα δεύτερη ευκαιρία. Είναι μια συνειδητή επιλογή; Πόσο σχετίζονται οι λέξεις που δημιουργείς με τα ίδια τα αντικείμενα; Στην αρχή αυτός ήταν κατά κάποιο τρόπο ο στόχος αλλά προσωπικά το να δημιουργώ είναι το πιο σημαντικό. Στην πορεία μείωσα τις λέξεις δίχως να σημαίνει πως τις παρατάω. Είναι από τους αμεσότερους τρόπους έκφρασης. Το μέρος που επισκέπτομαι πιο συχνά με ώθησε στο  να κάνω πιο αφηρημένες εγκαταστάσεις.

Η δουλειά σου είναι μια κατηγορία από μόνη της στην Ελλάδα. Μεγάλες πολύχρωμες εγκαταστάσεις σε εγκαταλελειμμένα κτήρια. Πόσο εύκολο ήταν να αφομοιωθεί στην ήδη υπάρχων ελληνική σκηνή; Δεν γνωρίζω αν θα μπορούσε να σχετίζεται με την ελληνική σκηνή γενικότερα και δεν είχα ποτέ σκοπό να πετύχω κάτι τέτοιο. Είναι κάτι που νιώθω πως έχω ανάγκη να κάνω και μου προσφέρει ικανοποίηση.

Πόσο δύσκολο είναι να δημιουργείς στο δημόσιο χώρο; Σου έχουν τύχει άσχημα, επικίνδυνα περιστατικά ή και ευχάριστα, αστεία; Προς το παρόν δεν είχα προβλήματα κυρίως επειδή ο κόσμος δεν θα ασχοληθεί με ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο.

Συνεργασίες που έχεις ξεχωρίσει; Μελλοντικά επαγγελματικά σχέδια; Προτιμώ να δουλεύω μόνος γιατί νιώθω πιο συγκεντρωμένος. Μια συνεργασία που θα μπορούσα να ξεχωρίσω είναι η Anabel Jujol σε ένα φεστιβάλ στοΈσσεν της Γερμανίας.

Σε 10 χρόνια από τώρα; Όλα είναι αβέβαια αλλά προς το παρόν τα πάμε πολύ καλά.