thepistories

[thepistories]

Ιστορίες OCD τρέλας: Le πιρούν

  Θα έχετε καταλάβει, βεβαίως βεβαίως, εάν και εφόσον έχετε διαβάσει προηγούμενα κείμενά μου(ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ), ότι έχετε να κάνετε με ένα, ελαφρώς πειραγμένο νιο νιο, με ψήγματα “τρία πουλάκια κάθονταν” και πανέμορφα πόδια. Μεγάλωσα με γαλλικά, πιάνα(τρια-τέσσερα) και μπαλλέτα(πέντε-έξη) και σαφέστατα δεν είμαι καμιά τυχαία.

 Την Άνοιξη του 2001, λοιπόν, μπήκε στο σπιτικό μας μια κασετίνα με γαλλικά μαχαιροπήρουνα, όπως υποστήριζε και διατυμπάνιζε η μητέρα(όλοι ξέραμε πως ήταν με κουπόνια από το “είμαι κεφάτη, γυρίζω απ'το Βερόπουλο”-δεν μιλήσαμε ποτέ)και το κλίμα ήτο εορταστικό. Όπως καταλαβαίνετε, το ίδιο βράδυ κιόλας μαζευτήκαμε οικογενειακώς στην τραπεζαρία, βγάλαμε καλά σερβίτσια, φάγαμε αστακομακαρονάδα(βασικά μπάμιες φάγαμε αλλά μην χαλάσω την ατμόσφαιρα), τσουγκρίσαμε τα ποτήρια, χαχαχούχα από εδώ, χαχαχούχα από εκεί(φανταστείτε το με αριστοκρατική εσάνς), και ζήσαμε τη διαφήμιση “ταμπλέτες fairy” πριν μπει το πλυντήριο και αρχίσουμε να παραπονιόμαστε για τα λίπη. Καμάρι η μάνα, τι να σας λέω.

 Μαγική στιγμή, δε λέω, αλλά...ψυχαναγκασμοί είναι αυτοί, δεν τους ελέγχεις. Αυτό το πιρούνι το Ευρωπαϊκό εμένα δεν μου άρεσε. Κι όχι απλά δεν μου άρεσε, έκανε και το φαϊ μου να μη μου αρέσει. Και γενικά έκανε όλο το περιβάλλον απαίσιο, ανυπόφορο κι ήθελα να πεθάνω. Κάθε φορά που καθόμουν στο τραπέζι και αντίκριζα στα δεξιά να κείτεται πάνω στη χαρτοπετσέτα αυτό, με το απροσδιόριστης γεωμετρίας σχήμα του και το, τρόπον τινά, καλλιγραφικό μονόγραμμα(μια μουντζουροπατσαβούρα ήτανε), πάθαινα ίκτερο. Έπινα νερά να κερδίσω χρόνο. Έκανα ότι πνιγόμουν με την ψίχα από το ψωμί κι έτρεχα στο μπάνιο να έρθω στα συγκαλά μου. Δυο τρεις φορές το είχα ρίξει επίτηδες κάτω για να πάω στο συρτάρι να πάρω άλλο της επιλογής μου. Οδύνη! Να τρως με πιρούνι που δεν ανταπεξέρχεται αισθητικά στις προσδοκίες σου, αλλά τι να πεις; Πόσα χτυπήματα να αντέξουν οι δόλιοι γονείς πριν σε δέσουν χειροπόδαρα για Δαφνί; Η εικόνα του με στοίχειωνε. Έχανα μοναδικές στιγμές με τα αγαπημένα μου φαγητά. Έτσι, πριν δύο χρόνια, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Ζαλώθηκα με πέντε κιλά κουράγιο και 1/4 του ποτηριού ροζέ κρασί από το χωριό(τόσο θέλω-δεν το'χω με το ποτό) και εκδηλώθηκα στη μάνα μου. 15 χρόνια σκλαβιάς φύγαν από την πλάτη μου. Όταν το αναφέραμε για πλάκα, μετά από καιρό, σε ένα τραπέζι ο πατέρας μου μου εμπιστεύτηκε πως κι ο ίδιος τα θεωρούσε ανέκαθεν αίσχος. Η δικαίωση ήταν μεγάλη.  

 Έκτοτε τα γεύματα κυλούσαν ομαλά και γαλήνια, πέραν δηλαδή μαλλιοτραβηγμάτων περί πολιτικών όλα ήταν όπως έπρεπε. Κάποιες φορές, κατά λάθος, το σκατοπίρουνο ήταν στη θέση μου και με περίμενε, αλλά δεν με ένοιαζε. Είχα την ελευθερία να το πάρω και να το αλλάξω απευθείας κι ας με κοίταγαν περίεργα. Δεν με ένοιαζε! Είχα την προσωπική μου νίκη! Είχα τα δικά μου πιρούνια! Viva la libertà!

-------------

Stories of OCD madness: Le fork

  If you've read my previous stories(READ THEM) you get that I have a slightly disturbed mind with a bit of yupiyaya and beautiful legs. I grew up learning french, playing the piano and taking ballet lessons, so clearly I am not a common person.

  And so, in Spring of 2001 me and my family welcomed a brand new box of french cutlery to our home. My mother was so proud of them(we all knew they were a gift from the local supermarket-you know with coupons-but we silenced it). The same night we set the table in the living-room, ate lobster(not really, we had okras but I didn't want to ruin the atmosphere), we toasted, we laughed like true aristocrats and basically we enacted the “Fairy” dishwasher tablets TV spot before the part that the actors start complaining about the filth. My mom was shining.  

 Yes, it was a magic moment but...you can't control your compulsions. I didn't like that european fork. It wasn't only that I didn't like it, I also didn't like the food because of that fork. It made the whole environment around me awful, unbearable and I wanted to die. Every time I sat on the table, I looked on my right and there it was. Lying on the napkin. With its weird geometric shape and the calligraphic monogram(not really-it was just a scribble) making me sick just by looking at it. I was drinking water to kill time. I was faking choking on bred so that I can run to the bathroom to come around my senses. Two or three times I threw it on the floor on purpose so that I can take another one(one that I preferred). What an agony? Eating with a fork that doesn't satisfy your aesthetics. But what can you say? Who would understand? Your family couldn't bare another strike like this. They would have sent me to the clinic for sure this time. But the image of the fork was still haunting me. All these years I lost memorable moments with my favorite foods. That's why, 2 years ago, I made a big decision. I drank 1/4 of a glass of wine(that's all that I need-can't stand drinking), found the courage and opened up to my mom. 15 years of slavery were gone. Just like that. After a long time, in a family dinner, my father confided in me that he also hated these cutlery from day one. That was a vindication, I won't lie.

 Ever since, everything was peaceful in family dinners. Everything was just fine, except from the part we were fighting about politics. Some times the fork was there, by mistake, but I didn't care. I had the freedom to change it with another one. My parents still looked at me like there's a problem but I didn't care. I had my personal victory! I had my own forks! Viva la libertà!

π.

[thepistories]

The comment section.

  Περνώντας μια ελαφρώς σάπια μέρα στο σπίτι, ξέρετε, αυτές που είσαι όλη τη μέρα με το Whiney the Pooh πυζαμάκι σου, πας κουζίνα, έρχεσαι με παξιμάδι στο στόμα, και ξανά πας κουζίνα και ξανα έρχεσαι με μπανάνα στο στόμα, πας ξανά, ωπ, ένα αγριογούρουνο στο στόμα και πας κι έρχεσαι κοκ.

  Επειδή, λοιπόν, επρόκειτο για μία ημέρα φαινόμενο, για τα δικά μου δεδομένα, αποφάσισα να αποτελειώσω αυτή τη σαπίλα κάνοντας απολύτως τίποτα και λιώνοντας ώρες στο διαδίκτυο. Μετά λύπης μου, όμως, κατάλαβα ότι το διαδίκτυο δεν συμφωνεί με την πάρτη μου. Μετά από μόλις μισή ώρα συνειδητοποίησα ότι είχα γίνει έξαλλη. Παρόλα αυτά, συνέχιζα να περιπλανιέμαι στους ιστότοπους και στα social media διαβάζοντας άρθρα, σχόλια, status και όλα τα συναφή. Όταν σας λέω έξαλλη, εννοώ ΕΞΑΛΛΗ! Τι μαλακίες γράφουμε; Τι λέμε; Όλοι μας εννοώ, τα δίποδα. Πόσοι τόνοι κουταμάρας χωράνε σε ένα προφίλ του facebook, σε ένα σχόλιο στο 9gag, σε μια φωτογραφία στο instagram και κυρίως, πόσα κιλά μίσους; Δεν θα σχολιάσω τα duck face, τα “περνάμε τόσο σούπερ-ζήλευετε σκουπίδια”, τα “χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι τι φαγητό και τι ποτό κατανάλωσες σήμερα, βρε κεφτέ”, αλλά τη διάχυτη χολή που αβασάνιστα ορισμένοι ξερνάνε όπου βρουν.

 Δεν είμαι άνθρωπος του γενικού, οπότε θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα, το οποίο βέβαια, απ'ότι φαίνεται, αποτελεί τον κανόνα σε αυτή την ξεφτιλισμένη εποχή που ζούμε. Χαζεύοντας στο 9gag για να γελάσει το χειλάκι μου, έπεσα πάνω σε ένα post που είχε σχέση με κάτι αρχαία Ελληνικά. Εν συνεχεία, κατέβηκα στο section με τα σχόλια να γράψω κι εγώ ένα “χαχαχα” μιας κι έκανα λογαριασμό και ήθελα να δώσω το ψηφιακό στίγμα της ύπαρξής μου, που αν κατάλαβα καλά είναι το νέο τρεντ. Ω θεοί! Γιατί το έκανα αυτό; Δύο ανακοπές, τρία εγκεφαλικά και μισό ανεύρυσμα με βρήκανε. Σχολιασμοί όπως “πληρώστε το χρεός σας τεμπέληδες”, “όλη μέρα τρώτε σουβλάκια και πληρώνουμε εμείς για σας αλήτες” και παρεμφερή. Κάποιος δε, από την Αυστραλία, έκανε αναφορά στα περιουσιακά του στοιχεία(εισοδήματα, ακίνητα κτλ) για να του στείλουνε νύφη από Ελλάδα. Έλεγε πώς μια γυναίκα που ψωμολυσσάει αποκλείεται να μην δεχόταν αυτή του την πρόταση βλέποντας τι θα της παρείχε. Στη συνέχεια, μάλιστα, ξεκίνησε έναν διάλογο με κάποιον από την Αγγλία, που σαν αδερφός έσκυψε πάνω από το πρόβλημά του(εύρεση φτωχομπινιάρας νύφης), και του πρότεινε να απευθυνθεί σε Ρωσίδες που πεινάνε, λέει, πιο πολύ. Ένας Γερμανός πάλι έγραψε, “Είμαι ένας απλός Γερμανός-βλέπω Ελληνικά-πληρώστε το χρέος σας”. Τι σκατά; Είναι σαν να λέμε “Είμαι ένας απλός Εβραίος-βλέπω Γερμανικά-είστε όλοι δολοφόνοι-ναζί”(κρίμα, εγώ τους Γερμανούς-μη με δείρετε-τους συμπαθώ, έχω περάσει πολύ όμορφα εκεί). Ωστόσο να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος(δεν άντεξα έκανα stalking) έχει στο προφίλ του να δεσπόζει το meme “Γιατί να μισούμε; Γιατί να μην σεβόμαστε και να αγαπάμε τους άλλους; Να μάθουμε να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Για τα παιδιά μας!”(χαχαχαχαχα-λογικά αυτοσαρκασμός).

 Τέλος πάντων, επειδή έχω κι ένα πρώην αναρχο-αυτόνομο προφίλ να διατηρήσω, δεν θα αναφερθώ στο ρατσισμό μόνο προς τη χώρα που γεννήθηκα αλλά στο γενικότερο πρόβλημα και σε οριμένα συμπεράσματα, βασισμένα σε αδιάλλακτα τεκμηριωμένες πληροφορίες . Η πλειοψηφία του κόσμου, λοιπόν, θεωρεί τους Ρώσους και τους Ουκρανούς ψωμόλυσσες, τόσο που θα πουλούσαν τις κόρες, τις γυναίκες και τις μανάδες τους για μερικές χιλιάδες δολάρια. Όλοι οι μουσουλμάνοι, ασυζητητί, είναι τρομοκράτες ή εν δυνάμει τρομοκράτες. Οι Κινέζοι δεν είναι άνθρωποι αλλά ρομπότ που τους έχουμε για να δουλεύουνε και όχι να λένε τη γνώμη τους δεξιά κι αριστερά τα σκουλήκια. Οι Τούρκοι, σαφέστατα και είναι αμόρφωτοι γιούφτοι. Οι Αμερικάνοι και οι Γερμανοί(και κάποιοι Βέλγοι αν δεν απατώμαι) δουλεύουν σαν τα σκυλιά και φορολογούνται απάνθρωπα για να πληρώνουν το χρέος των Ελλήνων, οι οποίοι, από την πλευρά τους, όλη μέρα κάθονται και τρώνε σουβλάκια λέγοντας τη φράση “ώπα”. Οι Άγγλοι είναι ένας πνευματικά ανώτερος λαός, οπότε αν δείτε Άγγλο να γράφει κάτι συμφωνείστε ακαριαία χωρίς πολλά πολλά πίρι πίρι, θα έχει σίγουρα δίκιο. Οι Εβραίοι θα κοιτάξουν να απομυζήσουν ότι μπορούν από εσάς χρηματικώς, μην τους εμπιστεύεστε, γι'αυτούς μόνο τα λεφτά έχουν σημασία. Οποιοσδήποτε κατάγεται από Αφρική γνωρίζει να κυνηγάει με δόρατα και τόξα(σκαλισμένα πάντα από τον ίδιο) την τροφή του, γνωρίζει από μαύρη μαγεία και χορεύει συγκεκριμένες μέρες του χρόνου περίτεχνους χορούς καλώντας τη βροχή. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Θλίβομαι. Πραγματικά θλίβομαι. Ντρέπομαι που ανήκω στην κορυφή της πυραμίδας και δεν γεννήθηκα ένα απλό Κόκερ Σπάνιελ να παίζω με τα ζουλιχτά παιχνίδια μου και να θεωρώ την πιο όμορφη μέρα του κόσμου αυτή που έφαγα κόκαλο μπριτζόλας.

 Ο σεβασμός προέρχεται από την παιδεία κι η παιδεία είναι κάτι που δεν παίρνουμε απαραίτητα από το σπίτι μας ή το σχολείο. Πρέπει να θέλουμε να εμβαθύνουμε. Να διαβάσουμε, να μάθουμε, να απαντήσουμε μόνοι μας ερωτήματα κι όχι να τα παίρνουμε σαν έτοιμη τροφή απ'όπου μας την δίνουν “απλόχερα”. Όλοι εσείς που λέτε ότι τάσσεστε κατά των κρατών, των κυβερνήσεων, των πολιτικών, δεν βλέπετε ότι το μίσος και ο φόβος που σπέρνουν είναι ο τρόπος χειραγώγησής σας από αυτούς; Τόσο εθελοτυφλείτε; Το να σιχαίνεσαι ένα λαό, μια χώρα ή ακόμα και έναν μεμονωμένο άνθρωπο χωρίς να ξέρεις την ιστορία του, τι υπάρχει από πίσω, δεν είναι άτοπο; Τι να πω...πάω να αγοράσω καμιά Ρωσίδα. Γεια σας...

-------------

 It was one of these days that you don't want to do anything. You are home, wearing your Whiney the Pooh pj's and just going back and forth to the kitchen eating anything you find. Back and forth with a toast, back and forth with a banana, back and forth with a wild boar and so on.

 That's a really rare day for me so I decided to embrace it, do absolutely nothing, sit in front of my computer and rot. That was a bad idea. Internet does not agree with me. After only 30 minutes I became furious. But I continued surfing the net and social media, reading articles, comments and status. When I say I became furious I am talking about FURIOUS! What the hell are we writing? What are we talking about? I mean everyone, every human being. How many tons of stupidness fit in a facebook account, a 9gag comment or an instagram picture? And mostly, how much hatred? I'm not talking about posts with duck faces or parties or the ones that “ I don't give a shit about what you are eating or drinking right now dude”. I am talking about the poison that people spit out, without even care or know.

 To be more specific, I will make an example that apparently is the way we treat others nowadays. I was watching memes on 9gag when I chanced upon a post referring to Greece. I found it funny so I went to the comment section to write a “hahaha”. Oh my God! Why did I do that? While reading the comments I had two heart-attacks, three strokes and half of an aneurysm. Comments like “pay your debt you lazy bastards” or “we are paying your debt while you sit all day eating souvlaki”. There was also a guy from Australia that was giving his financial statement because he was looking for a bride from Greece. He wrote that  there was no way, a woman so poor, from a country like this, wouldn't accept this offer. Then another guy from England replied to him saying that in Russia women are poorer so he should better look there for a wife. Someone else from Germany wrote “I am a simple German-I see Greek-Pay your debt”. WTF? It's like saying “I am a simple Jew-I see German-you are all nazis and murderers”. Come on people! I couldn't control myself so I did a little research and I found a meme on his profile saying “Why do we hate? Why we don't respect and love each other? We have to be better for our children.” (hahahaha-I suppose that the meme was sarcastic).

 Anyway, I am going to refer to racism in general, not only for the country I was born in, because I try to preserve an anarchic-freestanding profile that I had in the past. So, it is obvious that there are well founded facts about the conclusions that I will mention underneath. Most of the people believe that Russians and Ukrainians are so poor that would trade their daughters, their wives and their mothers for money. All muslims are terrorists or wanna be terrorists, without a question. The Chinese are robots, not people, they shouldn't talk, just work. The Turks are barbarians and mostly garbage. Poor Americans and Germans(and I think some Belgians) are working like dogs and pay unbearable taxes because of the Greek debt, while Greeks are sitting all day, eating souvlaki and screaming the phrase “opa”. English people have a mental superiority so everybody please, agree with them, they are always right. Jews will take advantage of you, they only care about money, don't trust them. Everyone that comes from Africa knows how to make spears and crossbows, hunts his/her own food, practices black magic and in specific days in a year dances to welcome the rain. And the list goes on and on. I am sad. Truly, deeply sad! I am ashamed to be called human. I wish I was born a Cocker Spaniel, only play with my squeeze toys and be grateful for a bone.

 Respect comes from education. Not only the kind they teach in school or comes from your family. We need to dig deeper. Read, learn, answer questions on our own. All you people who claim to stand against governments and politics are you blind? Can't you see that hatred and fear are the tools they use to manipulate you? To despise an entire nation, a country or even just one person without knowing the history beneath it's completely absurd. That's all I had to say...I'm going to buy a Russian wife now. Bye...

π.

[thepistories]

Evolution.

[thepistories]

Ιστορίες OCD τρέλας: Η Βίδα

  Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή μας που αισθανόμαστε ότι κάποιος μας παρακολουθεί. Ότι κάτι, στο περιβάλλον γύρω μας, είναι παράταιρο. Εντάξει, δεν μιλάω για θάμνους και τενεκέδες που περπατάνε πίσω μας(αυτό είναι άλλο level, δεν μπορώ να ταυτιστώ). Ίσως κάποια χαζή σύμπτωση, ένα déjà vu, αυτό που λες “ρε παιδί μου, δεν είναι δυνατόν!”. Να μουρμουράς, για παράδειγμα, από την ώρα που σηκώνεσαι από το κρεβάτι το “Let's get physical” της Olivia Newton John, άνευ λόγου και αιτίας και το απόγευμα που θα μπεις στο αμάξι να γυρίσεις σπίτι σου, θα ανοίξεις το ραδιόφωνο και θα το παίζει. Μία, δύο, τρεις φορές να σου τύχει σερί, δημιουργείται ο κυκλώνας συμπτώσεων που κάνει αδιανόητες σκέψεις να περνούν από το μυαλό σου. Ζεις το Truman Show, είσαι στο Big Brother ή έστω στη Φάρμα(για τους πιο βουκολικόφιλους).

 Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έχετε νιώσει έστω μία φορά στη ζωή σας. Από την πλευρά μου, παραδέχομαι πως είμαι τρελή και βγαίνω από το σπίτι μου με crawling μην με πιάσει καμιά κάμερα κατά την έξοδο, αλλά δεν γίνεται να μην το έχετε αισθανθεί. Η madame στο τρόλεϋ το 2, Άνω Κυψέλη-Παγκράτι-Καισαριανή, με το λαμέ κοραλοκανελοντοματί σακάκι που ξύνει περίχαρα τη μύτη της στο απέναντι κάθισμα και κοιτά επίμονα, το ασημί seat ibiza με τον γδαρμένο προφυλακτήρα που είναι από πίσω σας μισή ώρα στη Μεσογείων, γιατί είστε σε κεντρικό δρόμο και πιθανόν να πηγαίνει προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά δεν έχει σημασία, οι λάμπες με φωτοκύτταρο που είναι μια παγκόσμια συνωμοσία, όλοι αυτοί έχουν κάποιο υποχθόνιο σκοπό. Έτσι, λοιπόν, καταλήγεις στο απόλυτα λογικό συμπέρασμα ότι υπάρχουν κάμερες και κοριοί παντού. Στο σπίτι, στο αμάξι σου, στο cafe που τυχαία βρήκες στο δρόμο σου και μπήκες να πιεις ένα αφέψημα. Απλούστατα αυτή είναι η μόνη εξήγηση.

 Σαν μεγάλο λαγωνικό που είμαι εγώ, όμως, έχω εντοπίσει τις περισσότερες από αυτές, ειδικά μέσα στο σπίτι μου. Δεν θα αναφερθώ στα προφανή, κάμερες υπολογιστή, κινητού κτλ(αυτές είναι μόνιμα κεκαλυμμένες με ταινία ηλεκτρολόγου, μαύρη κι άραχνη) αλλά για τα masterpieces του συνεργείου που καλωδίωσε το σπίτι το '88 που γεννήθηκα(μια ημέρα σταθμός για το έθνος-θυμηθείτε την). Θα μιλήσω για τη Βίδα. Εκείνη τη βίδα στο καλοριφέρ του μπάνιου μήκους 4,5cm, πάχους 0,75cm, με διάμετρο κεφαλής 1,5cm. Αυτή τη βίδα που στηρίζει τη βάση του, κατά τ'άλλα, καταπληκτικού καλοριφέρ που δεσπόζει στο λευκό μου μπάνιο. Αυτή τη βίδα που στέκει ατάραχη δίπλα στη μπανιέρα, απέναντι από τη λεκάνη και κοιτάει επίμονα, παρακολουθεί. Το αποτέλεσμα, φρικτό. 28 χρόνια τώρα να με κάνει να γδύνομαι μέσα στη μπανιέρα με κλειστή κουρτίνα προκειμένου να κάνω μπάνιο. Να τοποθετώ πετσέτες και βαμβακάκια μπροστά της να καλυφθεί για να κάνω την ανάγκη μου. Να θέλω να χορέψω ξέφρενα έναν George Michael με την ησυχία μου καθώς ετοιμάζομαι για τη βραδυνή μου έξοδο και να ντρέπομαι. Υπάρχουν, βέβαια, και μέρες που έχω τα κέφια μου, οπότε την κοιτάω κατάματα και της λέω μαλακίες όπως “are you talking to me?” και τέτοια. Το 2003 όμως, λύγισα. Πήρα τον κάβουρα και πήγα να την βγάλω. Δεν άντεχα αυτό το μαρτύριο. Μην σας τα πολυλογώ, την επόμενη μέρα στο Κους Κους η Μαριάντζελα-ετών 45-”έχω κρυφτεί στο υπόγειο, με κυνηγάει ο πατέρας μου με το μαχαίρι του ψωμιού, κατέστρεψα τα υδραυλικά στο μπάνιο, α ένα ποντίκι, α ένα ποντίκι” εγώ ήμουνα. Ευτυχώς, επενέβη ο σκύλος, του έφερε εκεί το μπαλάκι του, του κούνησε λίγο ουρά γλύκανε ο κυρ Γιώργος. Κι η βίδα ακόμα εκεί, κυρία. Δεν γίνεται όμως πια, πρέπει να βρεθεί μια λύση. Η πετσέτα θαλάσσης μου με τον Lion King-hakuna matata δεν θα είναι για πάντα εκεί να σκεπάζει τη βίδα της διαφθοράς. Πρέπει να βρω μια λύση.

 Πιθανόν σε ορισμένους να ακούγομαι ζαβή(όσο πατάει η γάτα). Ναι, είμαι, δεν θα πω ψέματα. Και το λαμπάκι του air-condition το ξέρει που με παρακολουθεί και το λαμπάκι της τηλεόρασης και όλα τα λαμπάκια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους που περιφέρομαι και σέρνω το κουφάρι μου. Ανάθεμα τον John Gibb που διάβασα το καλοκαίρι του '08 στη Γαύδο. Δεν καθόμουνα εκεί στ'αυγά μου να λιαστώ και να παίξω με κουβαδάκια ήθελα να διαφωτιστώ περί της ανατριχιαστικής αλήθειας για το κράτος, την παρακολούθηση και την προσωπική ελευθερία. Μύγα περνάει δίπλα μου πια κι αρχίζω τα ζίου ζίτσου στη Σταδίου γιατί μπορεί να είναι κοριός. Αχ βρε John. Τέλος πάντων. Φέτος γιορτάζουμε 28 χρόνια με τη Βίδα. Λάσκαρε και η δικιά μου, θα κάνουνε παρέα.

-----------------

Stories of OCD madness: The Screw

  There is some point in our lives we feel that someone is watching us. Maybe we feel that something is incongruous around us. Okay, I am not talking about bushes and garbage cans following you (this is another level). Maybe a dumb coincidence, a déjà vu, the kind of things you say "oh my God, this is not possible!". To mumble, for example, from the moment you wake up the Olivia Newton John's song, "Let's get physical", without a reason, and in the afternoon you get in your car to return home, you open the radio and there's the same song . One, two, three times you start making unthinkable thoughts. You live the Truman Show, you are in the Big Brother or even the Survivor.    

  There is no way you haven't felt something like this in your life. For my part, I admit that I'm crazy and I go out of my house crawling so that the “cameras” won't see me exit, but, at least once, you must have felt that someone is watching you. The lady on the number 2 buss(Ano Kypseli-Pagrati-Kaisariani) wearing the shiny, kind of red jacket, picking her nose at the opposite seat and stare at you. The silver seat ibiza with the scratched bumper driving behind you in Mesogeion Avenue for half an hour, maybe going in the same direction as you, but not important. The photocell lights that belong to a global conspiracy. They all have some infernal purpose. And so you come to the only logical conclusion that there are cameras and bugs everywhere. In your house, in your car, at the random cafe you got in to have a cup tea. It's simple, this is the only explanation. 

  As a badass that I am, I found most of these devises through the years, especially those ones in my home. I will not mention the obvious, computer cameras, mobile cameras, etc. (these are permanently covered with electrical tape, black as hell) but for the masterpieces. I believe my home was wired when I was born, in '88 (a day that the Nation should remember). I will talk about the Screw. The screw of the radiator in my bathroom. The screw with length 4,5cm, thickness 0,75cm and diameter 1,5cm. This screw that supports the base of my amazing radiator in my white bathroom. This screw that stands next to the bathtub, facing the toilet and observes. The result? Madness! 28 years now I get undressed into the tub with closed curtain so that I can take a bath. Placing towels in front of the screw so that I can cover it and pee in peace. Wanting to dance to George Michael, while I'm getting ready for my night out, and be ashamed. Of course there are some days that I stare at it and say shit like "are you talking to me?" etc. But in 2003 I bent. I got the screwdriver and went to take it off. I couldn't stand this torment. Long story short, the next day at the reality show Kous Kous, the one on the phone, Mariangela-age 45, "I am hiding in the basement, my father is chasing me with a knife, I destroyed the plumbing in the bathroom. Ηelp! Α mouse! Ηelp! Α mouse!" was actually me. Fortunately, the dog intervened, brought his toy, shook his tail a little bit and so my dad calmed down. And the screw was still there. A solution must be found. My beach towel, the one with the Lion King-hakuna matata, will not be there forever to covers the corruption. I need to find a solution.  

  There is a huge possibility that you'll think I'm crazy. Yeah, ok, I won't lie, I am. Everybody knows. The little light next to the buttons of my air-condition, that watches me, knows, the little light next to the buttons of the TV, that watches me, knows and basically all the little lights, indoors and outdoors know. Damn you John Gibb! I read his book in the summer of 2008 in Gaudos. I should have sat in the sun and made castles with the sand like a normal person. But no! I wanted to know about the appalling truth of the State, the monitoring and the violation of our personal freedom. Since then, I started making jujitsu moves every time a fly was around me, because I believed it was a secret camera not a real insect. Anyway, this year we are celebrating 28 years with my Screw. Happy Anniversary!

π.

[thepistories]

The π stories

[thepistories]

Ιστορίες OCD τρέλας: Αχ, τα μάτια μου...

  Αν μη τι άλλο όλοι έχουμε τις λόξες μας. Να το πω πιο επιστημονικά, να ανεβάσω το επίπεδο, όλοι έχουμε τις ψυχώσεις μας, αυτές που μας διαταράσσουν τη γαλήνη της καθημερινότητάς μας. Ανθρώπους, αντικείμενα, καταστάσεις...εγώ, να είναι καλά το σύμπαν, δεν έχω παράπονο από αυτά, με έχει προικίσει με εκατοντάδες. Αυτή τη φορά όμως, θα σας μιλήσω για μια σχέση ζωής. Για μια σχέση μίσους και πάθους η οποία με έχει στιγματίσει και φέρει πολλά ερωτηματικά. Θα σας μιλήσω για τα μάτια μου. Αχ, τα μάτια μου...τα τέσσερα μαύρα κεραμικά μου μάτια, αυτά που ανήκουν στην κουζίνα μου τη SIEMENS μοντέλο του '96(αν ενθυμούμαι καλώς).

 Τι να πρωτοπώ γι'αυτά τα μάτια; Έχουμε περάσει μαζί μοναδικές στιγμές. Στιγμές γεμάτες χαρά και ολοκλήρωση με σούπες, μπριτζόλες, Κινέζικα, μακαρονάδες και κεφτεδάκια αλλά και στιγμές πόνου και απόγνωσης με κεριά χαλάουα, φιδέ και καψίματα με τσιρίδες που φέρνουν αστυνομία(να ρέει η colgate στα δάχτυλα). Όλα τα παραπάνω, λογικά, είναι αυτά που δημιουργούν τα έντονα συναισθήματα που νιώθω εγώ γι'αυτη τη συσκευή. Πριν φύγω από το σπίτι θα κοιταχτούμε από 4 μέχρι και 34 φορές στα μάτια. Κάποιες φορές δε δεν θα φύγω καθόλου μην νιώσω την απώλεια. Θα τα πιάσω και θα τα ξαναπιάσω να ελέγξω θερμοκρασία, θα βγάλω και μία και δύο και όσες φωτογραφίες χρειαστεί τα κουμπιά, μην απέκτησαν προσωπικότητα, γυρίσουν μόνα τους και γίνει αυτανάφλεξη. Θα φτάσω στο μετρό(μισή ώρα δρόμος) και θα ξαναγυρίσω σπίτι να τα ξαναδώ μην έκανα λάθος. Θα παίζει η Νίκη στο μπαράκι στο κέντρο και θα με περιμένει ενώ εγώ θα κλαίω πάνω από τα μάτια μου δύο ώρες και 43 λεπτά που η μοίρα μου επιφύλαξε τέτοιο σκληρό και ύπουλο παιχνίδι-κεραμικά μάτια με προσωπικότητα(σαφώς και δεν την πρόλαβα την κοπέλα, πήγε σπίτι της). Θα με περιμένει η Ελευθερία στη στάση του μετρό να πάμε για δουλειά κι εγώ θα παίζω το παιχνίδι “μπες-βγες στο σπίτι και στο αμάξι” για να κοιταχτείς με τα μάτια σου. Θα στερεύεις από συγγενείς που λες πως μπήκανε πρωί πρωί εσπευσμένα στο νοσοκομείο, επειδή άργησες στη δουλειά, μόνο και μόνο για να στέκεσαι και να κοιτάς τα μάτια σου. Θα μπαίνεις στο σπίτι της Μαίρης να πιείτε έναν καφέ, που έχει να σε δει δυο μήνες η κοπέλα, και πριν καν τη χαιρετήσεις θα βγάζεις κινητό να κάνει εκείνη zoom στη φωτογραφία και να ορκιστεί στη ζωή του παιδιού της ότι βλέπει όλα τα κουμπιά γυρισμένα στο 0.  Και μετά από τόσες ώρες κοιτάγματος να τραγουδάς κι από μέσα σου το “τα μαύρα μάτια σου” (έτσι για αυτοσαρκασμό-έχουμε και ένα Α χιούμορ) και όντως να ζαλίζεσαι γιατί δεν αντέχεις άλλο.

 Ο γιατρός είπε OCD, εγώ λέω τεράστιος κάλος στον εγκέφαλο. Μπορεί, βέβαια, να είναι και η σχέση ζωής μου. Είναι πασιφανές ότι υπάρχει δέσιμο. Έχει γεμίσει η κάρτα sd του κινητού με φωτογραφίες της κουζίνας SIEMENS αντί με φίλους, γκόμενους, διακοπές και γκριμάτσες. Εντάξει δεν ��έω, είναι και κάποιες με την PITSOS που έχουμε στο χωριό για να σπάει την μονοτονία και κάποιες με το θερμοσίφωνα και μία με τη Stirella αλλά αυτή κοιμάται πλέον στο διάδρομο όταν λείπω για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Κι όμως προσπαθώ να βρω λύση, να απεγκλωβιστώ από αυτή τη σχέση. Να πάρω τηλέφωνο κάποιον να μου πει “είσαι ηλίθια, δε σε αντέχω πια, ξεκόλλα” για να βγω από την πόρτα. Να περνάνε ιδέες όπως κάμερα με live streaming τα κουμπιά της κουζίνας. Ώρες ατελείωτες με yoga αναπνοές στο κρεβάτι(asana και asana μπας και ανασάνω) για να μην σηκωθώ να κοιταχτούμε ξανά και ξανά. Όπως και να'χει το πράγμα αυτή είναι η κατάσταση, πάγια πια, απλά ήθελα να πω σε κάποιον για τα μάτια μου. Αχ, τα μάτια μου...

π.

[thepistories]

Δεν είμαστε τριτοκοσμική χώρα!

  Χθες το απόγευμα, κάνοντας ένα διάλειμμα από τη δουλειά, έφτιαξα ένα τσάι και έκατσα να χαλαρώσω μπροστά από τον υπολογιστή, βάζοντας να δω μία κωμική σειρά που θεωρώ συμπαθητική για να χαλαρώσω. Στο επεισόδιο, λοιπόν, που παρακολούθησα παρουσιάστηκε σαν guest star ένας “Έλληνας” έτι μία φορά με ένα εξοργιστικό προφίλ. Αυτό του αμόρφωτου, νεάτερνταλ, που βγήκε από τη σπηλιά του, πήγε σε μία ξένη χώρα να εργαστεί σαν οικοδόμος ή σκουπιδιάρης(σε καμία περίπτωση δεν μειώνω το επάγγελμα σαν επάγγελμα) χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, ούτε καν δύο λέξεις(Αγγλικά-δηλαδή, παιδιά έλεος!) και με μία κατά κάποιο τρόπου νοητική υστέρηση, η οποία διαφαίνεται από τον τρόπο που ψελλίζει λέξεις, γελάει ή κινείται.

 Ok...δεν είμαι και η πιο ένθερμη υποστηρίκτρια της Ελλάδας. Σε μένα, τουλάχιστον, αυτή η χώρα έχει δείξει το χειρότερό πρόσωπό της και είμαι από τους πρώτους που θέλω να την εγκαταλείψω και να μην γυρίσω το κεφάλι πίσω. Τα πράγματα είναι όντως πολύ δύσκολα και, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα χειροτερέψουν. Δεν δέχομαι, όμως, να ταπεινώνομαι, να διασύρομαι παγκοσμίως και να εντάσσομαι στην εξευτελιστική αυτή κατηγορία βάσει αβέλτερων στερεοτύπων.

 Προτού με κατηγορήσει, βέβαια, κανείς για εθνικισμό, Ελληναραδο-προάσπιση και λοιπές χαζομάρες(πράγμα διόλου απίθανο με τη βλακεία που μας δέρνει) να προλάβω να κάνω μια νύξη στο ότι χέστηκα. Ούτε ανεμίζω, με περηφάνια σημαίες σε εθνικές επετείους, ούτε δακρύζω τρεμάμενη από δέος με εθνικούς ύμνους, ούτε τρέχω με τη Λουκά για τις ταυτότητες. Θέλω απλά να ξέρω ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία έχει σχηματιστεί αυτή η άποψη στο εξωτερικό με το άκουσμα της φράσης “κατάγομαι από την Ελλάδα”. Υπάρχει υποχρεωτική εκπαίδευση, Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα(δεν λέω απαραίτητα ότι λειτουργούν σωστά ή ότι δεν υπάρχουν σκουριασμένες αντιλήψεις), μυαλά οξύτατα και εύστροφα, χέρια δημιουργικά και παραγωγικά, άνθρωποι νέοι και μεγαλύτεροι που επένδυσαν χρόνια στην εκπαίδευση και κατ' επέκταση στην παιδεία τους(το ένα, βέβαια, δεν συνεπάγεται το άλλο). ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ τριτοκοσμική χώρα κι ας το λέμε μεταφορικά αστεϊζόμενοι. Οι ομογενείς που ζουν έξω, οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν αυτούς τους γραφικούς ρόλους, γιατί δέχεστε να διακωμοδείτε-κοροϊδεύετε τον ίδιο σας τον εαυτό; Αυτό είστε; Αυτό πρεσβεύετε; Οι ημεδαποί που βλέπουν στις οθόνες τους αυτό το διασυρμό(των ιδίων, επαναλαμβάνω) γιατί απλά γελάτε και κοιτάτε; Γιατί έχουμε διδαχτεί(και για τους εγχώριους χτυπάει η καμπάνα σε αυτό) οποιονδήποτε μετανάστη ή πρόσφυγα να τον αντιμετωπίζουμε σαν κατώτερο ον; Το ότι ανήκει σε αυτή την ομάδα ανθρώπων να έχει ως συνέπεια το ότι έχει κατώτερο μορφωτικό επίπεδο, μηδενικούς τρόπους, ακόμα και τάση στην εγκληματικότητα.

 Πιθανόν τα παραπάνω να τα έγραψα από παράπονο, φόβο ή θυμό. Δέχομαι πως το έναυσμα μου ήταν κουτό, ο προβληματισμός, όμως, ορθός. Το σίγουρο είναι ότι θα ζούσαμε όλοι πιο ευτυχισμένοι χωρίς στερεότυπα και κατηγοριοποιήσεις ανθρώπων σύμφωνα με ΑΒΑΣΙΜΕΣ στατιστικές-πληροφορίες. Με το συμπάθειο κιόλας...

------------

We are not a Third World country!

   Yesterday afternoon I took a break from work, sat on my computer with a cup of tea and watched a comedy series I like to relax. In the episode I watched there was a guest star role playing the “Greek” and the profile of the character was outrageous. He was presented as an uneducated Neanderthal. A caveman who comes to another country, works only as a constructor worker or a garbage man(I do not mean to undermine the jobs in any way), without speaking two words of the native language(English-come on people!)and also looks like he has some kind of intellectual disability by the way he talks, laughs or moves.

 Ok...I am not a devotee of Greece. This country showed me only a dark side and I am the first one who wants to leave and never looks back. The situation is really bad here and, in my opinion, it will get worse. Though I do not accept to be humiliated, denigrated and ridiculously categorized because of stupid stereotypes.

 Before somebody accuses me of nationalism or being “Greek” fanatic(there is always the possibility) I need to say that I truly don't give a sh*t about these stuff. I do not hold proudly the flag in national days, I do not feel moved listening to the national anthem and I do not support the fanatics of the Orthodox Church. But I really want to know the criteria that this whole belief was made of, about somebody “comes from Greece”. There are schools, Universities(I am not saying that they work correctly), great and sharp minds, creative and productive hands, people older or younger who invested a lot in their education. WE ARE NOT a Third World country even if we joke about it, metaphorically speaking. All the immigrants from Greece, the actors playing those roles, why do you agree to make fun of yourselves? Is that who you are? All you natives, sitting in front of a screen, why do you watch and laugh? Why we are taught to treat every immigrant and refugee like he/she is unequal(this refers to everyone)? People falsely make the assumption that they are uneducated, without manners or even criminals.

 All these probably comes from sadness, fear or anger. I know that my stimulus is silly but my concerns are correct. The truth is that we would be living happier without stereotypes and “categories” of people based on unfounded statistics-information. I'm sorry for my “boom”...

π.