#με τη Μ. και την Ε.❤️

[ippokampos]

εμείς οι τρεις σ'ένα δωμάτιο δροσερό το μεσημέρι. απρόσμενη άφιξη. ο ήχος της κιθάρας που μας έπαιξε η Ε. αιωρείται ακόμα στον χώρο. ήσυχα. οι κουρτίνες σαλεύουν και πίσω δέντρα πράσινα ψυχρά.

στην αρχή, τα είπαμε με λέξεις, αλλά πλέον, στο ήσυχο δωμάτιο οι λέξεις γίνανε οξυγόνο, ατμόσφαιρα, κύματα αέρα, τις ανασάναμε, και δε χρειάζεται να μιλάμε. νιώθουμε. ξέρω πώς νιώθεις αδερφή μου. το βλέπω στον τρόπο που κοιτάς προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις ότι τώρα μπορείς να είσαι ήρεμη, στον τρόπο που μιλάς για τα διαδικαστικά, στον τρόπο που ξαπλώνεις. σε συναισθάνομαι. ποτίζω από τη θλίψη και την κούρασή σου. σε αγκαλιάζω με το βλέμμα γιατί αν σου φιλήσω τους ώμους θα κλάψουμε κι οι δυο, και δε θα σταματάμε. δεν είμαστε καλά, μα είμαστε εδώ μαζί.

το ήσυχο δωμάτιο έχει γεμίσει μελαγχολία αλλά και σύνδεση δική μας, και προσμονή γιατί θα φύγουμε σε λίγο. θα πάμε να χαθούμε σε κάτι χωράφια με το αμάξι.

φλ. ιούνιος '24