#με πιάνεις

[loulouditouheimona]

Όταν πιάνεις πάτο, ξαναγεννιέσαι σαν άνθρωπος.Τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν και ο παλιός σου εαυτός μοιάζει τόσο ξένος…

[agamistor]

Και όταν πέφτεις εγώ θα είμαι εκεί..

Δεν θα σε σηκώσω , θα είμαι εκεί όμως αν με χρειαστείς..

Θα είμαι εκεί να σε βοηθήσω να σηκωθείς..

Θα είμαι εκεί να σε βλέπω να τα καταφέρνεις να πιάνεις την ζωή στα χέρια σου και να σηκώνεσαι να στέκεσαι ξανά στα πόδια σου..

Θα είμαι δίπλα σου

[mplenefelwma]

"Ξέρω ότι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν σε αυτήν την ζωή. Όμως φτάνει η στιγμή που τους βλέπεις να συναναστρέφονται με άλλους ανθρώπους, πιάνεις τότε τον εαυτό σου να εύχεται να ήσουν ένας από εκείνους. Κατευθείαν σωπαίνεις, σωπαίνεις μόλις καταλαβαίνεις τι ξεστομίσες. Γιατί εκείνοι έφυγαν, σε άφησαν δίχως ίχνος μεταμέλειας και εσύ ακόμα ελπίζεις να ήταν εκεί. Ίσως επειδή κάποιους ανθρώπους τους θέλεις τόσο πολύ στην ζωή σου, έχεις παλέψει τόσο πολύ για εκείνους. Ένιωσες την ασφάλεια να σου χτυπάει την πόρτα όταν τους γνώρισες και ξαφνικά, παρέχουν σε άλλους ασφάλεια. Με μερικούς ανθρώπους δεν θα έχουμε εν τέλει ποτέ την ευκαιρία που θα θέλαμε, ίσως αυτή είναι η κατάρα μας."

[sugaroto]

Who ποιος είμαι? Το “ποιος” δεν είναι παρά η μορφή που δίνεται στην λειτουργία του “τι”, και η απάντηση στο τι είμαι είναι κάποιος στα anon μυνήματα σου.

Φυσικά και μπορείς να το δεις αυτό, δεν αμφισβητώ την παρατηρητικότητα σου, αλλά με το μέρος μου παρατηρώ το παράδοξο του να ρωτάς κάποιον στο anon inbox σου ποιος είναι.

Είσαι ανον μόνο κ μόνο επδ έχω πατημένο το κουμπάκι π επιτρέπει σε ανονς να στέλνουν κ επδ εσύ πατάς το ανον κουμπάκι για να κρυφτείς κάτω από την ανώνυμη κάπα πριν πατήσεις sent

Αν δεν υπήρχαν τα κουμπάκια... θα είχες username

Kai OK honestly ρωτάω γτ προσπαθώ να καταλάβω αν είσαι mutual που ξέρω? Κ μου κάνεις πλάκα? Έχουμε μιλήσει? Ή πιάνεις φιλίες ανώνυμα? Ιδκ αν βγάζει νόημα αυτό που λέω?

Λάικ κ γω στο γυμνάσιο έστελνα σε μια τύπισσα στο ... όχι tellonym? Ένα πριν από αυτό? Seha?Sara? Sehat? Κάτι τέτοιο κ την είχα συμπαθήσει αλλά ήταν one sided γτ αυτή δεν ήξερε ποιος ημουν

Ειλικρινά δεν ξέρω γτ της έστελνα, ανέβαζε στορυ "ΣΤΕΙΛΤΕ" κ απλά έστελνα χωρίς λόγο και αιτία. Φαινόταν συμπαθητική

Εσύ ανον με έχεις υιοθετήσει κανονικότατα νμζ

Κινείς μια περιέργεια όσο ναναι

[justforbooks]

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ. Να διαβάσω παρακάτω, να φτάσω ως το τέλος – απέχει μονάχα λίγες σελίδες. Διαβάζω και διαβάζω ξανά την ίδια πρόταση. Δεν μπορώ να δω όμως. Σκουπίζω τα μάτια μου με τα δάχτυλά μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καταφέρνω να τελειώσω το βιβλίο – από την προσπάθεια να μείνω ψύχραιμος ένας οξύς πονοκέφαλος με ακινητοποιεί. Τρεις μέρες κράτησε η ανάγνωση αυτού του βιβλίου.

Μιλώ για την «Αμηχανία» του Ρίτσαρντ Πάουερς που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο από τις εκδόσεις Gutenberg, στη σειρά Aldina, σε μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή. «Την “Αμηχανία” την έχεις διαβάσει;» άκουγες από δω και από κει ήδη από τις πρώτες ημέρες κυκλοφορίας του. Μιλούσαν όλοι για ένα βιβλίο σκληρό, που πραγματεύεται τη σχέση πατέρα - γιου, με πολιτικές και οικολογικές ανησυχίες και μεγάλη συναισθηματική ένταση. Ώσπου πιάνεις στα χέρια σου το βιβλίο κι εκείνο σε πιάνει από τον λαιμό· και σε πνίγει.

Ο Πάουερς σου ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του Θίοντορ Μπερν, ενός Αμερικανού αστροβιολόγου, και σου επιτρέπει να σταθείς ήσυχος σε μια γωνιά και να παρακολουθήσεις τη ζωή του με τον εννιάχρονο γιο του, τον Ρόμπιν. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, της Αλίσα, αναλαμβάνει αποκλειστικά την ανατροφή του παιδιού τους, του μικρού Ρόμπιν, ο οποίος βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.

Όπως επισημαίνεται στο βιβλίο, οι ειδικοί αδυνατούν να κατατάξουν την περίπτωσή του – μιλούν για Άσπεργκερ, για ΙΨΔ (Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή) ή για ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας). Όπως και να ’χει, ο Ρόμπιν είναι ένα πλάσμα φωτεινό. Ένας μικρός εξερευνητής της ζωής, του πλανήτη, της φύσης. Διψά για γνώσεις, αποζητά διαρκώς νέες πηγές πληροφοριών.

Τα ενδιαφέροντά του είναι ατελείωτα: τα ζώα, τα φυτά, μα, πάνω απ’ όλα, το Διάστημα. Οι πλανήτες, τα αστέρια, οι γαλαξίες και όλος αυτός ο άγνωστος και ανεξερεύνητος κόσμος συναρπάζει τον Ρόμπιν. Με τη βοήθεια του –εξειδικευμένου σε τέτοια ζητήματα– πατέρα του ο Ρόμπιν, κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, ταξιδεύει και σε έναν νέο, κάθε φορά άγνωστο πλανήτη, όπου γνωρίζει τους ζωντανούς οργανισμούς που τον κατοικούν, τη μορφολογία του εδάφους κ.ά.

Ωστόσο, αυτή είναι η μία πλευρά του Ρόμπιν. Η άλλη, η σκοτεινή, κινητοποιεί τον πατέρα του να αναζητήσει κάποια μορφή θεραπείας ή καταστολής – δεν είναι λίγες οι φορές που οι απότομες εναλλαγές στη διάθεση του Ρόμπιν έχουν ως αποτέλεσμα εξαιρετικά βίαιες και επικίνδυνες συμπεριφορές. Στην επίμονη προσπάθειά του να μη χορηγήσει στον γιο του φαρμακευτική αγωγή («Οκτώ εκατομμύρια παιδιά στην Αμερική παίρνουν ψυχοδραστικά φάρμακα», παραδέχεται απελπισμένος ο Θίοντορ) και με τη συνδρομή ενός ειδικού σε τέτοια θέματα, του δρος Κάριερ, ο Ρόμπιν συμμετέχει σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Αποκωδικοποιημένης Νευροανάδρασης.

Στις συνεδρίες που ακολουθούν εισέρχεται σε έναν εξειδικευμένο αξονικό τομογράφο, όπου, μέσω συγκεκριμένων ερεθισμάτων και των αντίστοιχων αντιδράσεών του σε αυτά, του δίνεται η δυνατότητα να ελέγχει τα συναισθήματά του. Στο πείραμα αυτό είχε συμμετάσχει και η μητέρα του πριν από χρόνια (το μηχάνημα έχει «μνήμη» και μπορεί να αναπαράγει αντιδράσεις άλλων, εν προκειμένω της νεκρής μητέρας του). Με αυτόν τον τρόπο το πένθος του παιδιού αρχίζει σταδιακά να μαλακώνει, αφού, κατά κάποιον τρόπο, ενσωματώνει τη μητέρα του, που αγαπούσε και θαύμαζε πολύ. «Τι είναι το πένθος; Είναι ο κόσμος απ’ τον οποίο έχεις χάσει κάτι το οποίο θαυμάζεις», πιστεύει ο Πάουερς.

Μέσα από πολλές περιπέτειες, έντονες στιγμές χαράς, επιτυχίας και προόδου αλλά και οδυνηρές συγκρούσεις ο Πάουερς υφαίνει αυτήν τη μοναδική σχέση πατέρα - γιου. Ο Θίοντορ παραδέχεται πως «τα πάντα γύρω από την ανατροφή ενός παιδιού με γέμιζαν φόβο […] δεν ήμουν σε θέση να μεγαλώσω ένα παιδί, όπως ακριβώς δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω σουαχίλι». Και πράγματι, παρακολουθούμε την αγωνιώδη προσπάθεια ενός πατέρα να μεγαλώσει το παιδί του όπως ξέρει και όπως πιστεύει ότι θα είναι καλύτερα για εκείνο. Ο αγώνας του είναι μεγάλος και το τέλος του οδυνηρό.

Μα ο Θίοντορ χτίζει με τον γιο του μια σχέση δυνατή, με αγάπη και φροντίδα. Τον συντροφεύει στις συνεδρίες του, στις εξορμήσεις του στη φύση, στα φανταστικά ταξίδια του σε μακρινούς πλανήτες. Είναι δίπλα του, τον στηρίζει, υπομένει τις απροσδόκητες αντιδράσεις του, ανησυχεί για την έκθεσή του στον κόσμο, προσπαθεί να διαχειριστεί την απουσία της συζύγου του, το πένθος το δικό του και του γιου του. Προσπαθεί. Αυτό το ρήμα αποτελεί τη ραχοκοκαλιά ολόκληρης της «Αμηχανίας».

Στον πυρήνα του βιβλίου βρίσκεται η έννοια της προσπάθειας, που μαζί της φέρει πείσμα, αποφασιστικότητα, υπαναχώρηση, απογοήτευση, ματαίωση, οργή· εν ολίγοις, ανθρωπιά. «Μπαμπά, σου καταστρέφω τη ζωή», συμπεραίνει ο Ρόμπιν, αισθανόμενος βάρος. Ο Θίοντορ, όμως, έχει ξεκαθαρίσει πως: «Η ζωή είναι κάτι που πρέπει να σταματήσουμε να το διορθώνουμε. Ο γιος μου ήταν ένα σύμπαν τσέπης που ποτέ δεν θα κατάφερνα να κατανοήσω. Καθένας από μας είναι ένα πείραμα, και δεν γνωρίζουμε καν ποια είναι τα προσδοκώμενα αποτελέσματα του πειράματος […] Κανείς δεν είναι τέλειος […] όμως, ρε φίλε, οι ατέλειές μας είναι πανέμορφες».

Ο Πάουερς δημιούργησε δυο χαρακτήρες που ζουν και αναπνέουν, που ματώνουν στ’ αλήθεια, που κυνηγούν τον στόχο τους, που πέφτουν και σηκώνονται και πάλι από την αρχή. Που αγκαλιάζονται, που αγαπιούνται. Που προσπαθούν.

Καμβάς της «Αμηχανίας» είναι το οικολογικό πρόβλημα. Η Αλίσα, η μητέρα του Ρόμπιν, ήταν μια δυναμική γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στον αγώνα για την υπεράσπιση όλων των έμβιων όντων. Είχε ως οδηγό της τη βουδιστική ευχή: «όλα τα αισθανόμενα όντα να είναι απαλλαγμένα από άσκοπη οδύνη». Η ευχή αυτή προέρχεται από τις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες του Βουδισμού: «Υπάρχουν τέσσερα καλά πράγματα που αξίζει να εφαρμόζεις: να φέρεσαι με καλοσύνη σε οτιδήποτε ζωντανό· να παραμένεις ισορροπημένος και σταθερός· να νιώθεις χαρά για κάθε χαρούμενο πλάσμα οπουδήποτε στον κόσμο· και να θυμάσαι πως κάθε οδύνη είναι και δική σου οδύνη».

Ο Ρόμπιν νιώθει την επιτακτική ανάγκη να γνωρίσει και να προστατεύσει όλα τα πλάσματα εκεί έξω. Αυτό κάνει, μέχρι που δίνει και τη ζωή του σε αυτό το σκοπό. Ο Πάουερς θίγει ευθέως και στηλιτεύει απροκάλυπτα την ανθρώπινη αυθαιρεσία, την επιβλαβή δράση ή αδράνεια του πολιτικού συστήματος (αναφέρεται συχνά στον Πρόεδρο, δίχως να τον κατονομάζει, αλλά ασφαλώς σκιαγραφεί την εγκληματική μορφή του Ντόναλντ Τραμπ). Η κατάρρευση του κλίματος και οι ολέθριες συνέπειές της σε όλα τα όντα αυτού του πλανήτη διαμορφώνουν τον πυρήνα δράσης ολόκληρης της οικογένειας.

Ο Πάουερς δεν κεντάει μόνο πόντο-πόντο αυτήν τη δυνατή σχέση πατέρα - γιου αλλά ταυτόχρονα βγάζει μια κραυγή τρόμου απέναντι σε όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται να συμβούν. Ήρθε η στιγμή οι συγγραφείς να αποτυπώσουν στα κείμενά τους το μείζον πρόβλημα της ανθρωπότητας και να σταματήσουν να εθελοτυφλούν. Ο Πάουερς με την «Αμηχανία» του οπωσδήποτε συμβάλλει σε αυτό. Τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, δεν μπορείς να είσαι το ίδιο αμέτοχος ή αδιάφορος απέναντι στην κλιματική κατάρρευση. Αλλιώς, απέτυχε το βιβλίο. Απέτυχες κι εσύ.

Η «Αμηχανία» του Πάουερς είναι η αμηχανία που νιώθει ο καθένας μας απέναντι σε άτομα και συμπεριφορές που απαιτούν ειδικούς χειρισμούς. Η αμηχανία του πατέρα να μεγαλώσει το παιδί του μόνος του και όπως εκείνος αισθάνεται πιο σωστά. Δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι όχι, προσπαθεί. Μέχρι το τέλος προσπαθεί. Κι αν αποτυγχάνει, ο μικρός Ρόμπιν του το συγχωρεί.

Τον συγχωρεί γιατί είναι ο μπαμπάς του, που από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία ήταν εκεί για κείνον. Που τον ζέσταινε με το σώμα του, που τον προστάτευε από τον παγωμένο αέρα, που τον μάλωνε, του έβαζε όρια, του άνοιγε κόσμους, του έδειχνε εμπιστοσύνη. Τον αγαπούσε. Μικρέ Ρόμπιν, είσαι ελεύθερος πια να εξερευνήσεις τον κόσμο. Χωρίς όρια κι εμπόδια. Όρμα, Ρόμπιν!

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mysterydark]

Διστάζεις. Νιώθεις όπως κάθε φορά που σε ξεβολεύω. Αλλά ανυπομονείςταυτόχρονα. Όπως σου είχα πει παλιότερα, δεν έχει τόση αξία να μουυποταχθεί το χαλάκι της πόρτας. Αυτό το πατάνε όλοι. Το να μουυποταχθεί μια δυναμική, άνετη, ελεύθερη γυναίκα, που γεμίζει έρωτα τοδωμάτιο όταν μπαίνει, αυτό κάνει το σώμα μου να νιώσει την ισχύ μέχριτα ακροδάχτυλα. Αυτό θέλω να είσαι, αυτό θέλω να σε κάνω. Όπως όλεςτις φορές που σε έφερα σε κάτι που φοβόσουν, σε ξεβόλεψα, μέχρι πουέγινε κάτι που κατέχεις, θα μεγαλώσεις.Φοράς αυτά που σου είπα. Έρχεσαι μπροστά μου με τα εσώρουχα και σκυφτόκεφάλι και με παρακαλείς όπως πάντα. "Δέσε με σε παρακαλώ". Κάθε φοράθυμάμαι το πώς ήμασταν παλιά, αλλά και τη στιγμή πόνου που μας έφερεαπό το "Δες με" στο "Δέσε με". Τη στιγμή που ξαναγεννηθήκαμε, οδυνηρά.Γονατίζω μπροστά σου και σου κουμπώνω τις ζαρτιέρες στις κάλτσες. Δενθα βαρεθώ ποτέ να σε δένω, με κάθε τρόπο. Πηγαίνεις ξανά στο δωμάτιογια να τελειώσεις την προετοιμασία σου. Και εγώ κάθομαι στον καναπέκαι σε περιμένω να φέρεις τις βέρες μας.Βγαίνεις από το δωμάτιο και είσαι όνειρο. Έρχεσαι και γονατίζειςμπροστά μου. Κρατάς στα χέρια σου δύο κομμάτια μαύρο δέρμα. Ένα μαύροδερμάτινο κολάρο με μεταλλική αγκράφα, και ένα δερμάτινο αριστερόγάντι. Μου δίνεις το γάντι πρώτα, και περιμένεις ακίνητη να το φορέσωστο χέρι μου. Όταν τελειώνω, πιάνεις το κολάρο με τα δύο χέρια και μουτο προτείνεις.Σηκώνομαι όρθιος και το πιάνω από τις άκρες. Φέρνεις τα χέρια σου πίσωαπό το κεφάλι, πιάνεις τα μαλλιά σου σε μια αλογουρά πάνω, και μένειςεκεί, με τους αγκώνες ψηλά και το λαιμό σου γυμνό. Σου πλησιάζω τοκολάρο στο στόμα και το φιλάς με κλειστά τα μάτια. Έρχομαι πίσω σουκαι το περνάω γύρω από το λαιμό σου. Δεν βιάζομαι. Δένω την αγκράφακαι αφήνεις τα μαλλιά σου να πέσουν.

[psychotiko-epeisodio]

Καταλαβαίνεις ότι κάποιος δεν είναι ο σωστός άνθρωπος για εσένα όταν όσος καιρός και αν περάσει εξακολουθείς να μην νιώθεις οικεία μαζί του.

Όταν φιλτραρεις κάθε τι που θα πεις σε μια προσπάθεια να μην παρεξηγήσει πάλι τα λόγια σου.

Όταν νιώθεις άβολα με τον εαυτό σου και προσπαθείς να του τραβήξεις την προσοχή γιατί νιώθεις ότι δεν την έχεις ήδη.

Όταν πιάνεις τον εαυτό σου να συγκρίνεται,με τον ίδιο,η με άλλες κοπελες και καταλήγεις πάντα να νιώθεις κατώτερη.

Όταν σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είσαι αρκετή η όχι.

Όταν νιώθεις ότι έχεις δίκιο αλλά δεν το λες γιατί ξέρεις ότι πάντα κάτι θα βρει να πει για να βγει από πάνω.

Και κάτι τελευταίο.

Καμιά μας δεν είναι ηλίθια,να έχουμε προσδοκίες από κάποιον ο οποίος δεν μας έδωσε λόγο για να έχουμε.Ετσι,την επόμενη φορά που θα σου πει την φράση "εγώ αυτός είμαι και στο είχα πει/στο είχα δείξει από την αρχή",θύμησε του όλες εκείνες τις στιγμές στην αρχή της γνωριμίας σας που έκανε τα πανδηνα για να είναι αυτό ακριβώς που θες .

[xamogela-moy]

Με διαβατάρικα πουλιά

έρωτα να μην πιάνεις...

γιατί είναι διαβατάρικα

και γρήγορα τα χανεις...

[megamhses]

Δε ξέρω πώς γίνεται να σε σκέφτομαι ακόμα. Υποτίθεται ότι προχώρησα. Υποτίθεται ότι έκανα ένα βήμα παρακάτω. Υποτίθεται ότι σε ξέχασα. Δεν είναι μόνο ότι προσπαθώ να μη σε φέρνω στο μυαλό μου. Είναι και ότι π��οσπαθώ πολύ να σε ξεχάσει ολόκληρο το σώμα μου... Με πιάνεις;

Δε με αφήνω να ξεφεύγω σε ακραίες καταστάσεις. Προσέχω τον ύπνο μου, το φαγητό μου, προσπαθώ να πίνω νερό, κάνω παρέες και προσπαθώ να είμαι κοινωνική... Αλλά πάντα υπάρχεις στο μυαλό μου ρε πούστη μου... Πάντα υπάρχεις εκεί σα σπόρος που περιμένει μια μικρή μικρή σταγόνα για να μεγαλώσει. Δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πονάω τόσο πολύ που σε αγαπάω, γιατί πρέπει να είναι δυσάρεστο; Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη που αγαπάω και να μη με ενδιαφέρουν οι συνθήκες. Έτσι θα έπρεπε να είναι η αγάπη. Όχι αυτό το σαπισμένο κομμάτι του εαυτού μου που δε θεραπεύεται με τίποτα. Από πού και ως πού η αγάπη σχετίζεται με αυτό το χάλι; Θέλω μία ελάχιστη αφορμή για να κυλήσω ξανά στη κατηφόρα, το καταλαβαίνεις;

Μία σταγόνα.

[rozxalazias]

Πάει ο καιρός που έβγαινα κάθε μέρα, έπινα, πήγαινα για καφέ κάθε τρεις και λίγο. Τώρα σπίτι, ησυχία. Άλλη φάση.

Μόνο το θέατρο με κρατάει, που βγαίνω και έρχομαι σε επαφή και με άλλους ανθρώπους. Φέτος είμαι τόσο κουρασμένη από τη σχολή από γενικά το πηγαινελα..Που δεν έχω δύναμη σκέφτομαι κάποιες φορές να βγω καν.

Όχι ότι βγαίνω και ιδιαίτερα με τη Ρόζα, την Ευγενία την Διονυσία και στη σχολή έχω γνωριστεί με κάτι κορίτσια, με την μια έχω έρθει πιο κοντά βέβαια και λόγω του θεάτρου.

Αλλά κατάλαβες και να μου έλεγε κάποιος πχ δεν θα με βαστούσαν τα πόδια μου.Θυμάμαι κάθε μέρα ήμουν έξω πέρσι τέτοια εποχή.

Φυσικά και έχω και άλλα άτομα αν θέλω να βγω να πιω ένα καφέ. Απλά, δεν θέλω να βγω απλά να πιω ένα καφέ...

Με πιάνεις;

[sidokasa]

όταν θες να περάσεις hOe phase αλλά στην πραγματικότητα απλά θες κάποιος να προσέξει επιτέλους ότι έχεις φακίδες,πως όταν χαμογελάς κλείνουν τα μάτια αρκετά και με τις βλεφαρίδες μοιάζει λες και έχεις αλαινερ,πως όταν αγχώνεσαι ή νιώθεις άβολα πάντα με το δεξί χέρι πιάνεις και πιέζεις τον αριστερό αγκώνα σου και πως δεν μπορείς να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια για αυτό όταν θες να εξηγήσεις κάτι και να συγκεντρωθείς πάντα κοιτάς το πάτωμα.

[ehwprasinamatia]

Έστω όπως και να έχει , σε ότι και να κάνεις να μην τα παρατάς , να προσπαθείς καθημερινά να γίνεσαι και καλύτερη και μην σκας , όλα περνάνε , οι άνθρωποι , τα μαθήματα , το λεωφ χαχα , με πιάνεις έτσι;

Btw ναι

Έχεις τα πιο ωραία πράσινα μάτια που έχω δει. ❤️(έστω και εικονικά)

Πάρε ένα (εικονικό) φιλί

[nakedsides]

Απανεμιά

Πάντα με ενδιαφέρει πρωτίστως η Ελληνική μουσική σε τούτο εδώ το ταπεινό μουσικό ημερολόγιο αλλά η μοναδική περίπτωση της εξαιρετικής Μαίρης Δαλάκου κρύβει την εξαίρεση. Η Απανεμιά με το ιδιαίτερο εξώφυλλο κυκλοφόρησε το 1968 στην Ελληνική Polydor και πέρα απο ένα δυσεύρετο Long Player αποτελεί και ένα ντοκουμέντο για μια ολόκληρη εποχή. Το άλμπουμ με τον μαγικό τίτλο έδωσε αργότερα και το όνομα στην γνωστή μπουάτ Απανεμιά στην Πλάκα όπου και τραγούδαγε η ίδια. Να σημειωθεί πως όλος ο δίσκος έχει ηχογραφηθεί ζωντανά εκεί εξάλλου.

Μέσα στα 13 υπέροχα τραγούδια (κάποια διασκευές), μεταξύ άλλων ‘’Ήσουν παιδί σαν τον Χριστό’’, ‘’Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι’’ και μερικών άλλων που είναι original εκτελέσεις όπως η ‘’Απανεμιά’’ και το υπέροχο ‘’Θαρθω αγάπη μου’’, υπάρχουν και τρία διεθνή τραγούδια που είναι και η αφορμή που το εν λόγω LP ξεμπροστιάζεται εδώ σήμερα. Ένα κλασσικό calypso track που έχει πεί και ο Harry Belafonte (Jamaica Farewell), ένα απο τα πιο γνωστά παραδοσιακά Αφρικάνικα (Sometimes i feel like a motherless child) και μια απο τις πιο διάσημες bossa nova του Jobim (La Fille D' Ipanema). 

Και προφανώς και το focus θα πάει στον τρόπο που τα κομμάτια παίζονται στον δίσκο. Μιλώντας αποκλειστικά για την φανταστική εκτέλεση του Sometimes I feel που πάντα με συγκινεί (έχει διασκευαστεί εκατοντάδες φορές μέσα στα χρόνια) ακούγοντας την, θα ξεχωρίσω της Δαλάκου. Απο την μια είναι ηχογραφημένη ζωντανα και έτσι πιάνεις όλο το κλίμα της στιγμής, απο την άλλη όμως δεν μπορώ να παραβλέψω όλο αυτό το βουκολικά μυστήριο που δημιουργείται απο τα κρουστά και το Spoken Word - του Σπύρου Καμπάνη όπου ανήκει και η μετάφραση των στίχων - στην αρχή και τον τρόπο που το τραγουδά η Δαλάκου. Για να μην μιλήσω για το πως εξελίσεται το κομμάτι απο την μέση και μετά. Μια εξωτική πανδαισία, μοναδική για την εποχή, αποτυπωμένη ολόσωστα. Κρουστά, πιάνο, χειροκροτήματα. Μαζί και μια κλασσική μποσανόβα από τον Jobim, μπορεί να είναι και η πρώτη φορά που υπάρχει Ελληνική διασκευή σε brasilian bossa αν θυμάμαι καλά. 

Πληροφοριακά να πούμε πως το Sometimes i Feel θα τραγουδηθεί εξαιρετικά στα Ελληνικά δύο χρόνια μετά (Καμιά φορά νoιώθω σαν ορφανός) απο την Ευγενία Συριώτη στον δίσκο ‘’Ταξιδεύοντας’’ στις Rod Strofes με τον Βασίλη Τενίδη στην κιθάρα. Η Απανεμιά είναι αναμφίβολα ένας μαγικός δίσκος στο σύνολο του, εξωτικός, ερωτικός, σκέτο λουκούμι για την Άνοιξη που ήδη είναι εδώ. 

Μαίρη Δαλάκου

La Fille d' Ipanema

Sometimes I Feel

[yacinthi]

Έχω ξεχάσει σχεδόν όλες τις στιγμές μα ποτέ δεν θα μπορέσω να διαγράψω εκείνη την ανάμνηση

Να βρίσκομαι ξαπλωμένη στην αγκαλιά σου και να σε κοιτάζω καθώς προσπαθείς να κοιμηθείς

Να αισθάνομαι τόσο ερωτευμένη

Και να μη μπορώ να κλείσω τα μάτια

Να ανασηκώνομαι και να σε φιλάω

Κι εσύ μες στον ύπνο σου να χαμογελάς

Εγώ να συνεχίζω

Μέχρι που καταφέρνω να σε ξυπνήσω

Αφού μισανοίγεις τα μάτια σου αρχίζεις να γελάς

Αρχίζω να γελάω κι εγώ

Με πιάνεις και αρχίζεις να με φιλάς

Ώσπου από το πολύ γέλιο κουραζόμαστε

Κλείνουμε τα μάτια και εγώ χώνομαι ξανά στην αγκαλιά σου

Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος αισθάνομαι το χέρι σου να ψάχνει το δικό μου

Και καθώς τα δάχτυλα μας μπλέκονται μας παίρνει ο ύπνος

[justforbooks]

Σε βλέπω να διστάζεις. Μια φωνή μέσα σου (και πολλές έξω σου) σου λένε «άσε ρε φίλε, πού να τρέχεις μέσα στη ζέστη, να στήνεσαι στις ουρές για να ρίξεις την ψήφο. Πρώτα απ’ όλα δεν σ’ αρέσει φουλ κανένας. Κάτι κάγκουρες είναι που ψοφάνε να αράξουν στις Βρυξέλλες. Ευρωπαϊκές διακοπές η φάση τους. Θα πάρουν και τα γκομενάκια τους για παρατρεχάμενους γραμματείς και φαρισαίους στα γραφεία τους και θα τη βγάλουν ζάχαρη εις υγείαν του κορόιδου. Και το πιάνεις ποιος είναι το κορόιδο ε; Εσύ που θα χάσεις το μπανάκι σου, το παρεάκι σου, τις μπίρες σου στο μπιτς μπαρ στη Σαρωνίδα, για να στηρίξεις τον χιλιοστηριγμένο. Εσένα ποιος θα σε στηρίξει, ρε» σε ρωτάει η φωνή. «Όχι αυτοί πάντως. Άντε να σου δώσουν καμιά επιταγούλα/κουπόνι τύπου “ελεήστε τον αόμματο”».

Έλα μου όμως που ακούς και μια άλλη φωνή. «Και τι θα καταφέρεις, βρε ζώον, αν δεν πας; Νομίζεις ότι τους τιμωρείς; Χάρη θα τους κάνεις! Οι δικοί τους θα πάνε και μάλιστα πρωί πρωί, έννοια σου. Τους έχουν υποσχεθεί διάφορα και ονειρεύονται θέσεις εργασίας ελαφράς και καλοπληρωμένης. Αν δεν πας εσύ και οι φίλοι σου, θα κάνουν παιγνίδι μόνοι τους, τι δεν καταλαβαίνεις; Θα βγούνε βέβαια κατηφείς και χοντρά προβληματισμένοι στην εκπομπή της Σούλας Μπούλας στην τηλεόραση και θα θρηνολογούν γιατί η νεολαία είναι αδιάφορη και γράφει την πολιτική στα παλιά της τα παπούτσια. Όπως καταλαβαίνεις, μέσα τους γελάνε με την πάρτη σου. Ξέρουν ότι αυτοί σε γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κι εσύ είσαι τόσο χαλβάς που νομίζεις ότι τιμωρείς το “σύστημα” πηγαίνοντας για μπάνιο!

»Μια ευκαιρία έχεις, ρε έρμε, να πεις τη γνώμη σου, να αλλάξεις κάτι, να ακουστείς έστω, κι εσύ λες “α όχι, ευχαριστώ δεν θα πάρω”. Εξακολουθείστε να με φτύνετε, παιδιά, νο πρόμπλεμ, μην ενοχλείστε με τις απόψεις και την ψήφο μου, συνεχίστε το “έργον” σας ακάθεκτοι. Εγώ θα πάω για μπίρες στη Σαρωνίδα».

Ποια φωνή θ’ ακούσεις;

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[stigmography]

Άστρα στη Γάστρα

Συνεχίζουμε με τις απόκρυφες συνταγές που βρίσκουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στο ξεφύλλισμα του βιβλίου της Μεταφυσικής γΑΣΤΡΟνομίας του τόπου μας. Θα αφήσουμε τις αστικές γαστριμαργικές προτάσεις και θα ανηφορίσουμε προς το βουνό των Κενταύρων αναζητώντας εκείνες τις ρουστίκ γεύσεις, που έχουν την τάση να συνδέουν τις παγανιστικές δοξασίες του χειμερινού ηλιοστασίου με την ιουδαιο-χριστιανική παραβολή της Γέννησης του θείου βρέφους καταμεσής του ρωμαϊκού χειμώνα. Σήμερα, παρουσιάζουμε ένα από τα κλασικότερα πηλιορείτικα εδέσματα, που κοσμεί το γιορτινό οικογενειακό τραπέζι τη μέρα των Χριστουγέννων και έχει τις ρίζες του σε μια τοπική λαϊκή παράδοση, η οποία αρέσκεται να μπερδεύει γλυκά ετερογενή θρησκευτικο-πολιτιστικά στοιχεία.

Όσοι έχουν περάσει τις μεγαλύτερες νύχτες του χρόνου σε αυτό το μαγεμένο βουνό, έχουν να θυμούνται τη γάστρα με τα σιγοβρασμένα άστρα κάτω από το φως των κεριών στο κέντρο του χωριάτικου χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.

Υλικά (για το τέλος των εορτών)

2 οκάδες γιορτινής θαλπωρής (ξεχορταριασμένη και εξωραϊσμένη, τυλιγμένη σε χρυσόχαρτα, από το εναπομείναν παλαιοπωλείο του χωριού)

½ κόκκινη εμαγιέ κούπα τριμμένο χριστουγεννιάτικο ψωμί

πολτός σεληνόριζας (από το Πλιασίδι λένε ότι πιάνεις Σελήνη)

ζωμός από 1 βρασμένο καλικάντζαρο (ή gremlin) που πιάστηκε στα πράσα του μπαξέ.

Για τα άστρα

1½ οκά άστρα, ολόκληρα με τη φλόγα τους, κομμένα σε στρογγυλές απαστράπτουσες φέτες

λίγα στρέμματα ονειροπόλου ορίζοντα, κατά προτίμηση νυχτερινού, φωτισμένου από τα πορτοκαλόχρωμα φώτα του χιονισμένου επαρχιακού δικτύου 

1 φλιτζ. τσαγιού μαύρο θαλασσινό νερό από επίνεια στολισμένα με λάμπες θυέλλης ή εναλλακτικά άκραντο νερό από το τάισμα της βρύσης της κεντρικής πλατείας

1 φλιτζ. τσαγιού ξερά κλαδιά από καμπαναριά και μαγικά βοτάνια Πηλίου

αλάτι από δάκρυα χαράς και πολύχρωμα πιπέρια.

Εκτέλεση Βυθίζουμε τα παχιά κομμάτια θαλπωρής στους χυμούς της σελήνης και του καλικάντζαρου, τα ανακατεύουμε και τα αφήνουμε να μαριναριστούν για 3 με 4 ώρες. Σε ένα μεγάλο δοχείο αδειάζουμε τα σπασμένα άστρα μαζί με όνειρα, τα μαύρα νερά και τα μαγικά βοτάνια. Ανακατεύουμε καλά με τα χέρια μας, αλλά προσέχουμε να μην πληγωθούμε. Τα σπασμένα όνειρα χαράζουν και κόβουν φλέβες. Πρέπει να κλαίμε από χαρά που βρισκόμαστε πάλι όλοι μαζί. Τα πιπεράτα νέα είναι καλοδεχούμενα. Ανάβουμε τον πετρόχτιστο φούρνο με τα εκκλησιαστικά ξερόκλαδα. Τοποθετούμε τη μαριναρισμένη κυκλοθυμία των εορτών και τα άστρα στην κεραμική γάστρα. Πασπαλίζουμε τα άστρα με το ευλογημένο ψωμί. Αφήνουμε τη γάστρα στα έγκατα του φούρνου για μιάμιση περίπου ώρα. Σερβίρουμε τις μερίδες στο μεγάλο τραπέζι με υποχρεωτικό χαμόγελο.

Για το τέλος, ας σταθούμ�� για λίγο στο πόσο βαρύ είναι το συγκεκριμένο έδεσμα, ιδιαίτερα για όλα τα στομάχια των θνητών που έχουν ήδη καταταλαιπωρηθεί από την ασήκωτη κι αχώνευτη καθημερινότητα του παλαιού χρόνου. Για όλους εμάς λοιπόν, που καταφέραμε να περάσουμε το κατώφλι του νέου, τραυματισμένοι ή αποκαμωμένοι, προτείνεται να απολαύσουμε την τοπική αυτή σπεσιαλιτέ μαζί με τυποποιημένα αμερικανικά αναψυκτικά τύπου κόλα, πλούσια σε στοιχεία αεριούχας ελπίδας. Άλλωστε, κι αυτή τη χρονιά, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ακούγοντας την ίδια εσωτερική φωνή που μας κάνει να ελπίζουμε για έναν καλύτερο κόσμο, έστω κι αν αυτός έχει ήδη αργήσει ασυγχώρητα.

*το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ, τα πανδημικά Χριστούγεννα του 2020 και αποτελεί μέρος μιας άτυπης τριλογίας χριστουγεννιάτικων συνταγών για την καταπολέμηση της κοινωνικο-ιστορικής κατάθλιψης του 21ου αιώνα.