#μαξιλάρι

[spermanenthoe01]

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο συναίσθημα απώλειας από το να φεύγει από τη ζωή σου κάποιος που αγαπάς με όλη σου την καρδιά.ξέρω ότι έφυγε για πάντα,ότι δεν θα με ξαναδεί ποτέ με τα ίδια μάτια ακόμα και αν οι δρόμοι μας ξανασυναντηθούν ,η ψυχή μου σκίζεται ,και παγώνω λίγο λίγο την καρδιά μου για να μπορούν να βγαίνουν τα κρύα βραδιά μακριά του .

Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ,δεν θα με ξανά κρατήσει ποτέ στα χέρια του.ΑΛΛΗ θα καταλαμβάνει αυτόν τον χώρο πια

Μακαρι μια μέρα να σε ξαναδώ ,μακάρι να μην πονάει πια ,πάντα θα σε αγαπώ ,αλλά μακάρι να μην πονάει πια .

Χθες το βράδυ πήρα σφιχτά αγκαλιά το μαξιλάρι μου και ευχόμουν να είσαι εσυ.Ξαπλωμενος δίπλα μου,να με χαϊδεύεις τρυφερά και να μου ψιθυρίζεις ότι οκά θα πάνε καλά.

Φοβάμαι .Κανει κρυο.Μου λείπεις…Πιστευεις ακόμα ότι θα πάνε όλα καλά;

[xaroumenoplasma]

Είναι κάτι ώρες μέσα στην μέρα που θες κάπου να μιλήσεις αλλά δεν είναι κανείς εκεί για να σε ακούσει και καταλήγεις να κλαίς παρέα με την μοναξιά μου αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι...

[for-your-eyes-only-16]

Ξαπλώναμε μαζί στο μονό σου κρεβάτι.

Ήταν μικρό, αλλά χωρούσε και τους δυο μας.

Ξάπλωνες στην αγκαλιά μου κι εγώ σου χαϊδευα τα μαλλιά με το ένα χέρι, και με το άλλο κρατούσα το δικό σου.

Μου σχολίαζες πόσο παγωμένα είναι τα χέρια μου κι εγώ σου έλεγα πόσο ζεστά είναι τα δικά σου.

Με άφησες όμως να συνεχίσω να σε χαϊδεύω.

Και αισθανόμουν ��υτυχισμένη, ήρεμη και χαλαρή.

Ένιωσα ότι αυτή ήταν μια τρυφερή στιγμή ανάμεσά μας. Και την λάτρεψα όσο τίποτα άλλο.

Μετά από λίγο μου είπες να ξαπλώσω μαζί σου στο μαξιλάρι σου.

Και ξάπλωσα.

Τότε με άρπαξες και με φίλησες.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ είχα ανάγκη το φιλί σου. Πόσο μου είχε λείψει να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου έλαμπε από ευτυχία.

Ένα άλλο ωστόσο, έτρεμε. Έτρεμε γιατί μάλλον είχε προβλέψει ότι έρχεται το τέλος.

Δε γινόταν να ήμουν τόσο ευτυχισμένη στο πλάι σου. Ήξερα πως η τόση ευτυχία και ηρεμία, απρόσμενα θα έφερνε την απόλυτη καταστροφή.

Έτσι κι έγινε.

Λίγα λεπτά αργότερα, χάθηκαν όλα.

Η τρυφερή στιγμή μας, έφερε το απόλυτο χάος.

Το άσπρο ξαφνικά έγινε μαύρο.

Το φως μετουσιώθηκε σε σκοτάδι.

Η ηρεμία σου μετατράπηκε σε οργή.

Η ευτυχία μου μετατράπηκε σε πόνο.

- Ejo

25.04.2024

[chanse4u]

Τι ακριβώς προσπαθεις να κανεις

Να πείσεις εμένα ή τον εαυτό σου ;

Είναι βήμα προς εμένα ή στην επιβεβαιωση σου;

Πάντα είχες απαιτήσεις μα στις εκρήξεις δεν έφταιγες ποτέ

Οποία πέτρα της ζωής μου και αν γυρισω είσαι χαραγμένη

Όποιον ανεμο και αν αναπνευσω σε αναπνέω

Οποία θέα και αν κοιτάξω κάπου υπάρχεις εσυ

Μα στα δάκρυα ήμουν επιεικής

Και εσυ στις συναυλίες

Με ένα εισητηριο στο χέρι

Και εσυ κάπου χερακι στο λυκαβητο

Να αφηνω βουβά ουρλιαχτά στο μαξιλάρι

Και εσυ ξέρω , σε 5 ξεκινας

_κανένας_

[soureall]

Η εποχή του αλλάζω τη πλευρά απ το μαξιλάρι 1827263672 φορές

[psychotiko-epeisodio]

Σε χρειαζομουν εκείνο το βράδυ αγαπημένε μου.Αν όχι σαν σύντροφο,όπως συνηθίσαμε να υπάρχουμε για λίγο,τοτε σαν έναν άνθρωπο που είχε πει πως με αγαπά.

Και εσύ δεν ήρθες,και ας ήθελα τόσο να έρθεις.

Και όχι απλά δεν ήρθες,αλλά δεν πήρες ούτε ένα γαμωτηλεφωνο.Και ανάθεμα,ήξερες πόση ανάγκη το είχα και γνώριζες ότι ίσως και να ήταν η τελευταία νύχτα που θα με άκουγες.

Προτιμησες την ζαχαρένια σου όπως πάντα."Μην έχουμε πάλι τα ίδια", είμαι σίγουρη πως σκεφτοσουν καθώς όπως πάντα γύρισες πλευρό να κοιμηθείς ήσυχος .Πάντα αυτό έκανες.Εγω έκλαιγα στο μαξιλάρι δίπλα σου και εσύ μου έλεγες να κάνω ησυχία.Επρεπε να καταλάβω.Και να σωπάσω απέναντι σου,μια και καλή.

Είπα πολλές φορές πως θα το κάνω,και δεν τα κατάφερα.Πες με ανασφαλή,πες με ότι θες,δεν κατάφερα ποτέ να ξεφύγω από την κάψα που αισθάνομαι κάθε φορά που σε αντικρίζω.

Και με μισώ για αυτό θεέ μου,το ορκίζομαι πως με μισω.Πως μπορεσα να αγαπησω τόσο πολύ κάποιον που δεν δίνει δεκάρα για εμένα;Πως μπόρεσα να δώσω τα πάντα σε έναν άνθρωπο τόσο συναισθηματικά άδειο και κενό,τόσο εγωκεντρικό και παγωμένο;Αυτό δεν μπορώ να μου συνγχωρησω.

Δεν θα μάθεις ποτέ το ποσο πολύ με εβλαψες ακόμη και αν έκανα τα πάντα για να σου το δείξω.Μηπως έστω και την τελευταία στιγμή εδειχνες κάποιου είδους ενσυναίσθηση.Δεν ήθελα να με λυπηθείς,ήθελα απλά να μου πεις ότι όλα αυτά έγιναν καταλάθος.Ισως τότε με συνγχωρουσα και εγώ.Ισως τότε να είχα προλάβει όλα αυτά.

Το γράμμα αυτό,θα σου το στείλω κάποια στιγμή.Οταν θα νιώσω έτοιμη,όταν δεν θα χρειάζομαι πια καμιά δικαίωση έτσι ώστε να μην με ξαναπληγωσει ποτέ ��ανένα διαβάστηκε.Οχι ότι θα αλλάξει κάτι για εσένα,αλλά για εμένα θα έχει φύγει ένα μτεραστιο βάρος.

Με κατεστρεψες διαολε,και τώρα μαζεύω τα κομμάτια μου.

[h-xwra-twn-grammatwn]

Κάνεις δε πρόσεξε τα βήματα που κάνω

Πως κάθε μέρα δίπλα από λεπίδα κοιμάμαι και ξυπνάω

Όπως κανείς δεν είδε τη χαρακιά εκείνη

Και ύστερα που το κρυψα μέσα σε μια μικρή γαλήνη

Αφού κείμενο αγάπης το έχει ��υλίξει

Ένα χαρτί με ένα λουλούδι το περιτριγυριζει

Να με φυλα καλά σε κάθε μονοπατι

Όπως οι ονειροπαγιδες που έβαλα στο μάτι

Οι τρις τους είναι, γύρω απτό κρεβάτι

Μήπως και ξεφύγω από τον εφιάλτη

Ένα φιλί στο καρπό

Και ο πόνος σαν αγκάθι

Θυμάμαι όταν σε κρατώ

Το γλυκόπικρο το δάκρυ

Άσε με να σε κοιτώ

Χωρίς να λάμπει το φεγγάρι

Σα ξεφωτο γλυκό

Που λούζει το μαξιλάρι

[simademenikardia]

Πίστευες πως είμαι άτρωτη. Τόσο δυνατή έως και αναίσθητη (;!), που μπορώ να τα αντέξω όλα. Τα πιο σκληρά, τα πιο επώδυνα.

Γιατί… «δεν έχεις ανάγκη εσυ, τα καταφέρνεις πάντα!».

Ή ότι δε με νοιάζει και τόσο. «Δεν έδειξες να σε ενδιαφέρει!..» «Είσαι εγωίστρια».

Δεν έχεις ιδέα πόσες φορές με κατάπιαν αυτοί οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου μου.

Δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ έπνιξα τα δάκρυα μου και τα ουρλιαχτά μου στο μαξιλάρι.

Δεν έχεις ιδέα πόσες νύχτες ήταν ατέλειωτες για μένα , να μην κλείνω μάτι από τις σκέψεις.

Δεν έχεις ιδέα πόσες στιγμές θέλησα να κάνω κάτι κακό στον εαυτό μου για να με τιμωρήσω πάνω στην τρελή απελπισία μου.

Δεν έχεις ιδέα πόσο έχει ματώσει η ψυχή μου και έχουν σπάσει όλα μέσα μου και κάθομαι υπομονετικά μετά να μαζέψω τα κομμάτια μου.

Δεν έχεις ιδέα πόσες αμέτρητες φορές αναγκάστηκα να δολοφονήσω τα συναισθήματά μου που σου ανήκαν.

Δεν έχεις ιδέα πόσα όνειρα σκότωσα. Όνειρα που μας είχαν απόλυτους πρωταγωνιστές.

Δεν έχεις ιδέα πόσο ανίκανη έχω αισθανθεί να αγαπηθώ από εσένα.

Δεν έχεις ιδέα πόση αδικία έχω νιώσει που τελικά θυσίασα τα πάντα για το τίποτα.

Για ένα τίποτα ….

Δεν έχεις ιδέα …

Και ούτε θα έχεις ποτε.

[omnis888]

Σκέψου τώρα.

Και σκέψου τώρα ,

οτι ο καφες που έφτιαξες σήμερα το πρωί ,

δεν είναι ένας αλλα δυο.

Σκέψου ότι καθίσαμε μαζί στο μπαιλκονι για να κάνουμε το πρώτο τσιγάρο της μέρας

και έφυγα βιαστικά πριν προλάβω να πιω την τελευταία γουλιά καφέ ,

να βγάλω το σκυλί βόλτα ,

όσο εσυ ετοιμαζόσουν για να φύγουμε μαζί.

Σκέψου να περπατάμε μαζί μέχρι την στάση του μετρο

και να σε χαιρετάω μέσα από το τζαμί όσο βλέπω το τραινο που είσαι μέσα να απομακρύνεται.

Σκέψου το βράδυ που θα γύρισω να καθίσουμε αγκαλιά

και να μου πεις για κάθε άνθρωπο που γνώρισες σήμερα

ή για το ποσό σε εκνεύρισε κάτι ασήμαντο.

Σκέψου για να σου φτιάξω το κέφι να σου μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαΐ

και να στο φέρνω μπροστά από την τηλεόραση ,

όσο εσυ ψάχνεις με ποια σειρά θα εθιστούμε αυτή την εβδομάδα.

Και τώρα σκέψου ότι δεν μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα.

Σκέψου ότι είσαι τόσο κοντά που επιτέλους μπορώ να σου χαϊδέψω τα μαλλιά

και να σου δώσω ένα φίλι στο μέτωπο.

Σκέψου ότι τα βραδιά δεν παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι μου ,

μήπως και ξαφνικά γίνει εσυ.

Σκέψου πως πλέον οι μέρες δεν περνάνε αργά ,

και πως δεν χρειάζεται να σπρώχνω με μανία τον χρόνο μέχρι να σε δω.

Σκέψου πως τα σεντόνια στο κρεβάτι σου είναι τσαλακωμένα και από τις δυο μεριές

και τα μαξιλάρια είναι δυο.

Σκέψου πως δεν χρειάζεται να παλεύουμε να βρούμε τι ώρα θα βολέψει να μιλήσουμε σήμερα

ή πως το βραδινό τσιγάρο το κάνουμε απέναντι ο ένας από τον άλλον ,

σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα.

Και μπορείς να σκέφτεσαι για ώρες

και όσο θες.

Αλλα μην σκεφτείς ποτέ πως εμείς οι δυο δεν θα τα καταφέρουμε.

Μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως 2.500 χιλιόμετρα είναι αρκετά για να μας κρατήσουν μακριά.

Μην σκεφτείς ποτε πως υπάρχει κάτι που είναι αρκετό να μας κρατήσει.

Μην σκεφτείς ποτε πως θα κουράστω ή πως η υπομονή μου θα τελειώσει.

Η υπομονή μου θα τελειώσει όπως και η ιστορία αυτή.

Με εσένα και εμένα αγκαλιά στο κρεβάτι , σε ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.

Ίσως ο τρόπος μου να είναι ρηχός.

Ή ίσως όταν έχει να κανει με εσένα να μην είμαι καλός στο γράψιμο.

Γιατί κάθε μου λέξη φοβάμαι πως δεν είναι αρκετή

και ποτε της δεν θα είναι για να περιγράψει ότι νιώθω ούτε στο ελάχιστο.

Μα μονάχα αυτό έχω για την ώρα.

Τις λέξεις μου.

Τις λέξεις μου και πολύ υπομονή.

Το μόνο που μπορεί να τα ξεπεράσει αυτά τα δυο ,

είναι η αγάπη.

Η αγάπη για τις μέρες που θα έρθουν και οχι για αυτες που χάσαμε.

Η αγάπη που άντεξε και αντέχει.

Η αγάπη που δεν ξεχνάει ποτε

και ζει μέσα από τις αναμνησεις , μέχρι να έρθει η ώρα να φτιάξουμε καινούριες.

Και τώρα σκέψου ,

πως το αύριο που έρχεται

είναι πολύ καλύτερο από ότι φανταστήκαμε εχθές.

Λίγο υπομονή ακόμα πριγκίπισσα.

και θα χτίσουμε το παραμύθι που τόσο ονειρευόμαστε.

Και μην αγχώνεσαι για το τώρα.

Έτσι και αλλιώς ,

κάθε παραμύθι έχει δύσκολη αρχή.

Σε αγαπάω.

- Omnis.

[maurila]

Δε με χωράει το κρεβάτι μου και ας είναι τεράστιο

Γυρνάω πλευρό και δεν σε βρίσκω δίπλα

Απλώνω το χέρι και πιάνω μαξιλάρι, όχι το κορμί σου

Έκανα τον καλύτερο ύπνο δίπλα σου

Ούτε που θυμάμαι από πότε έχω να κοιμηθώ καλά

Θυμάσαι που με έλεγες σβούρα;

Πάντα γυρνούσα και κολλούσα πάνω σου στον ύπνο μας

Αλλά

Το καλύτερο ήταν

Όταν με ξυπνούσες με φιλιά

Μου λείπεις.

[truelovewaitskarma]

Δεν σε θέλω κτήμα μου κορίτσι μου...

Όχι, δεν θέλω να μου ανήκεις λες κι είσαι κτήμα μου.

Δεν θέλω να είσαι δικιά μου και να έχουμε συμβόλαια.

Δεν γουστάρω να σε έχω λες κι είσαι αντικείμενο δικό μου.

Θέλω όταν σε πνίγουνε οι άλλοι, να μου έρχεσαι και να σου δίνω ανάσες.

Θέλω όταν σου λείπει η αγκαλιά, να ανοίγω την δική μου για να έχεις.

Θέλω κάθε φορά που θα θες λίγη ησυχία, να μου χτυπάς την πόρτα μου και να μου λες, "μη μου μιλάς, κράτα με απλά και κάνε ησυχία που το έχω ανάγκη απόψε".

Να μην μπορείς εσύ και να μπορώ εγώ για σένα.

Να καίγεσαι για έρωτα και να έρχεσαι σε εμένα για να σε κάνω ολοκαύτωμα.

Να θες να αγαπηθείς και να έχεις την δική μου την αγάπη μαξιλάρι σου.

Να είσαι εσύ αυτό που είσαι, μα όταν θα το ξεχνάς να σου υπενθυμίζω εγώ ποια είσαι τελικά.

Δεν θέλω να μου ανήκεις. Να σου ανήκεις θέλω, θέλω να είσαι ελεύθερη κι εγώ να είμαι ένα κομμάτι σου κι εσύ ένα δικό μου.

Δεν θέλω να είσαι κτήμα μου, τα κτήματα μάτια μου δεν αγαπάνε...

Γιώργος Καραγεώργος

[erev0s]

Σε μια παράλληλη ζωή θα μαγειρεύαμε μακαρόνια τα βροχερά μεσημέρια και δε θα είχες φύγει.

Η μυρωδιά του ελληνικού σου θα πλημμύριζε το δωμάτιο τα πρωινά και τα φυτά θα δρόσιζαν όλο το σπίτι.

Σε μια άλλη ζωή θα τσακωνόμασταν μόνο για αυτά που ξέχασα να πάρω από το super market και το μόνο πράγμα που θα βαριόσουν θα ήταν οι σειρές που βλέπω, όχι εμένα.

Σε μια άλλη ζωή θα ξυπναγα από τον ήλιο που τόσο πολύ θέλεις να σε υποδέχεται για να σηκωθείς από το κρεβάτι.

Σε μια άλλη ζωή η ντουλάπα μου θα είχε τα ρούχα σου και το μαξιλάρι σου το άρωμα μου.

Σε μια άλλη ζωή δεν έφυγες ποτέ και μείναμε για πάντα νέοι με μεγάλα σχέδια και ακλόνητη αγάπη.

Σε μια άλλη ζωή με επέλεγες κάθε μέρα.

Σε αυτή συμβιβάζομαι μόνο με την ανάμνηση σου.

Να φυλάς καλά τη δική μου.

[o-monaxikos]

Καληνύχτα στη μέρα που τελειώνει και φεύγει

αλλοι την χαιρετούν με χαρά και άλλοι με μελαγχολία

καληνύχτα στο φεγγάρι και τα αστέρια

που κάνουν τη νύχτα λίγο μαγική,

γιατί βγάζουν καλά πράγματα όπως αναμνήσεις,

και δημιουργικότητα, επιθυμία για αγάπη, επιθυμία για τρυφερότητα.!

Καληνύχτα σε όσους κοιμούνται στο πιο όμορφο μέρος στην

καρδιά του αγαπημένου τους προσώπου

καληνύχτα σε όσους είναι μόνοι και αγκαλιάζουν το μαξιλάρι τους,

και ίσως αφήνοντας μερικά δάκρυα.!

Καληνύχτα σκιές μου.!

Καληνύχτα όμορφοι άνθρωποι.!

[justforbooks]

ΟΤΑΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΤΟ τρίτο ωκεάνιο μυθιστόρημα της Ντόνα Ταρτ «Η καρδερίνα» (βραβείο Πούλιτζερ 2014) ορισμένοι Αμερικανοί κριτικοί το αντιμετώπισαν σαν ένα είδος Χάρι Πότερ για μεγάλους, αλλά οι περισσότεροι το εγκωμίασαν σαν μια σύγχρονη παραλλαγή των Μεγάλων Προσδοκιών και του Όλιβερ Τουίστ.

Κάποιοι χαρακτήρισαν την πρόζα της Ταρτ υπερβολικά εξεζητημένη κατά τόπους κι άλλοι την βρήκαν απλοϊκή, γεμάτη στερεότυπα. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως έτσι και ξεκινήσει να παρακολουθεί κανείς την περιπέτεια του ήρωά της Θίο Ντέκερ, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αλυσοδεθεί μαζί του συναισθηματικά.

Με τίτλο δανεισμένο από τον μικροσκοπικό πίνακα του Ολλανδού Κάρελ Φαμπρίτσιους, ένα αριστούργημα φιλοτεχνημένο το 1654, την ίδια χρονιά που αυτός ο μαθητής του Ρέμπραντ και δάσκαλος του Βερμέερ έπεσε, στα 32 του μόλις, θύμα της καταστροφικής πυρκαγιάς που έπληξε το Ντελφτ, η «Καρδερίνα» είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα: συγκινητικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης, καταιγιστικό θρίλερ γύρω από το διεθνές εμπόριο πλαστών αντικών και κλεμμένων έργων τέχνης, κοινωνική τοιχογραφία που αγκαλιάζει από την αριστοκρατία του Μανχάταν και τα στέκια των ναρκομανών του Βίλατζ ως το σύμπαν των τζογαδόρων της Δυτικής ακτής, χρονικό ενός μεγάλου ανεκπλήρωτου έρωτα, κριτική ανατομία του αμερικανικού ονείρου και μια εξερεύνηση, παράλληλα, του «αληθινού» νοήματος της ζωής.

Αυτό θ’ αναζητά επί χρόνια ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο οποίος, στα δεκατρία του, εξαιτίας μιας τρομοκρατικής επίθεσης στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, χάνει τη μητέρα του, ��ο πιο αγαπημένο του πρόσωπο και μοναδική του σταθερά. Ο μικρός, σαν από θαύμα, θα επιζήσει, αλλά θα βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη ξεκρέμαστος στη μεγαλούπολη, κουβαλώντας παραμάσχαλα τον πίνακα του Φαμπρίτσιους που η ιστορικός τέχνης μαμά του δεν χόρταινε να θαυμάζει, καθώς τον έχει περιμαζέψει μέσα από τα χαλάσματα της έκρηξης, καθ’ υπόδειξιν ενός βαριά τραυματισμένου ηλικιωμένου κυρίου.

Ο τελευταίος, φημισμένος αντικέρ όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, λίγο πριν ξεψυχήσει είχε φροντίσει να δώσει στον Θίο και το δαχτυλίδι του, πάνω στο οποίο ήταν χαραγμένα δύο επώνυμα, η φίρμα της επιχείρησής του. Τα ίχνη του κοριτσιού που τον συνόδευε στο μουσείο εκείνη τη μοιραία ημέρα, τραβώντας σαν μαγνήτης το βλέμμα του Θίο, θα τ’ ανακαλύψουμε αργότερα. Στις σελίδες της «Καρδερίνας» δεν υπάρχει ούτε ένας περιττός χαρακτήρας. Όσα «καρφιά» τοποθετεί εξαρχής η Ταρτ στον «τοίχο» της αφήγησής της παραμένουν λειτουργικά.

Η αγωνία του δεκατριάχρονου αγοριού να μην πέσει στα χέρια της κοινωνικής πρόνοιας τελειώνει σύντομα, καθώς μπαίνει υπό την προσωρινή προστασία της οικογένειας ενός μεγαλοαστού συμμαθητή του στο ιδιωτικό σχολείο όπου, χάρη στην ευφυΐα του, σπούδαζε ο Θίο ως υπότροφος. Σύντομα, επίσης, ο μικρός θ’ αποκωδικοποιήσει την πληροφορία του δαχτυλιδιού και στο πρόσωπο ενός μερακλή επιδιορθωτή παλαιών επίπλων θα συναντήσει μια πατρική φιγούρα που θα τον μυήσει ακόμα βαθύτερα στον κόσμο της τέχνης και της ομορφιάς.

Κάποια στιγμή, εν τούτοις, θα εμφανιστεί στο προσκήνιο ο πραγματικός του πατέρας –ένας αποτυχημένος ηθοποιός, εξαρτημένος από ουσίες και με τάσεις μεγαλομανίας– που θα τον πάρει κοντά του στο Λος Άντζελες, εποφθαλμιώντας την περιουσία που αναλογεί στο παιδί όταν ενηλικιωθεί. Ο μοναδικός φίλος που θ’ αποκτήσει εκεί ο Θίο θα 'ναι ένα αλλόκοτο αγόρι ρωσικής καταγωγής, πολύγλωσσο, πανέξυπνο, ριψοκίνδυνο, παραμελημένο, χωρίς ηθικά ερείσματα, επιρρεπές στα ψυχεδελικά ταξίδια – ό,τι θα λογαριάζαμε ως κακή επιρροή.

Κι ενώ τα δυο τους βαυκαλίζονται πως θα μείνουν για πάντα ενωμένα στις κοπάνες, τις τρέλες και την αποχαύνωση από τα οπιούχα και το πιοτό, ακόμη μία απρόσμενη εξέλιξη φέρνει τον Θίο, πεντάρφανο πλέον, ξανά στη Νέα Υόρκη, όπου θ’ αναζητήσει και πάλι καταφύγιο στη γνωστή αντικερί.

Κρύβοντας την Καρδερίνα πότε σε μαξιλάρι πίσω από το προσκέφαλό του, πότε ασφαλισμένη σε θυρίδα κάτω από αλλεπάλληλες στρώσεις χαρτιού, ο Θίο Ντέκερ θ’ αργήσει να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες –ποινικές πάνω απ’ όλα– που έχει η πράξη του.

Μεγαλώνοντας, θα διοχετεύσει την ενέργεια και το μυαλό του σ’ ένα πανηγύρι από λοβιτούρες, προκειμένου να γλιτώσει τον μέντορά του από την οικονομική καταστροφή, θα εμπλακεί σε μια ερωτική σχέση που είναι αδύνατον να γεμίσει τη μαύρη τρύπα μέσα του, κι όσο περισσότερο θα συγχρωτίζεται με τη νεοϋορκέζικη ελίτ τόσο πιο μαραμένος και απελπισμένος θα νιώθει.

Κινούμενος διαρκώς ανάμεσα στα άκρα, στο καλό και το κακό, την αλήθεια και το ψέμα, ο Θίο, τόσο στα δικά του όσο και στα δικά μας μάτια, δεν είναι παρά η αντανάκλα��η της εύθραυστης, επιφυλακτικής κι αιχμαλωτισμένης καρδερίνας του περιζήτητου πίνακα. Θα βρει άραγε ποτέ τη γαλήνη; Θα ξεφύγει από τον… τζεϊμσμποντικού τύπου κλοιό στον οποίο θα εγκλωβιστεί; Θα συμφιλιωθεί με την άβυσσο που του επεφύλαξε η μοίρα του;

Χώρια από τις απανωτές συμπτώσεις, τις ανατροπές στην πλοκή και την ικανότητά της να ζωντανεύει τον ψυχισμό κάθε ήρωά της, η Ντόνα Ταρτ, και σ’ αυτό το μυθιστόρημά της, αποδεικνύεται δεξιοτέχνης του σασπένς. Η «Καρδερίνα» είναι από τα βιβλία που σε καθηλώνουν, από αυτά που δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ!

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[skepsh-rypansh]

Σαν το γλυπτό εκεί στο δίπλα μαξιλάρι αριστερά κοιμάται ο άνθρωπος, ο φίλος και η λύση μου.

[mpo-feels]

12/02/2024 01:37

Σήμερα μια φίλη μου διάβασε μερικά από αυτά που έχω γράψει, και μου είπε "Ξέρεις ρε συ τι καταλαβαίνω απ' όσα διάβασα; Πόσο πληγωμένη είσαι". Και σκέφτομαι αν άραγε τα έβλεπες κι εσύ θα ήσουν ακόμα το ίδιο θυμωμένος; Θα μου συχγωρουσες μερικά από αυτά που έκανα; Δεν θέλω να με δικαιολογεις, ούτε καν να με συγχωρήσεις, να με καταλάβεις ήθελα. Κι ότι όλα αυτά που έκανα δεν ήταν για να σε πληγώσω ή να πάρω κάποια "εκδίκηση". Όλα αυτά ήταν γιατί φοβόμουν, φοβόμουν αυτά που ένιωθα, φοβόμουν εσένα, φοβόμουν εμένα και το μέλλον. Ίσως ήσουν η "καλή" μου αρχή για κάτι καλύτερο που έρχεται, εγώ όμως αυτή την αρχή την ήθελα δικιά μου, ολοδικια μου, για μένα και μόνο. Φταίω και εγώ και το ξέρω για αυτό πονάει παραπάνω.

Κάθε που φοβάμαι εσένα σκέφτομαι και κάνω διαλόγους στο κεφάλι μου, είναι ο τρόπος μου να την παλεύω τους τελευταίους μήνες, τον τελευταίο χρόνο.

Δεν ξέρω τι θέλω να σου πω και γιατί σου γράφω πάλι, τις νύχτες που με πνίγουν όλα κ έχω ανάγκη να τα βγάλω ή θα κλάψω στο μαξιλάρι μου ή θα τα λέω σε εσένα. Με την ελπίδα κάτι από τα δύο να βοηθήσει.

Ούτε σήμερα βγάζω νόημα, "ρίχνω αμήχανο γελακι και συνεχίζω" όπως είχες πει, δεν ξέρω αν θα βγάλω και ποτέ, απλά σήμερα φοβάμαι, αρκετά, κ είσαι η κουβέρτα ασφαλείας μου με την ελπίδα να βγάλω την νύχτα κομπλέ.

Δεν ξέρω αν σου αξίζει καν, μάλλον όχι κ πολύ, αλλά συγγνώμη. Και μου λείπεις. Πάλι.