#μανα ειναι μονο μια

[myyoutubechannel]

67. ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ με την αξέχαστη Μαίρη Χρονοπούλου

[missdevildoll]

εισαι δυναμικος χαρακτηρας ...συνεχεια ακουγα ../

εγω αντιθετως νιωθω οτι με περιγελουν, οτι βλεπουν ποσο αδυναμη ειμαι και μου λενε το αντιθετο για να περνω κουραγιο.

νιωθω πολυ υποχρεη στους ανθρωπους που μου μιλησαν με φιλησαν με αγκαλιασαν και προσπαθησαν να με αγαπησουν και να με καταλαβουν. εδω που φτασαμε θα επρεπε να νιωθω ευγνωμων που μερικοι προσπαθησαν κιολας για μενα. να με βοηθησουν να με σωσουν να με κανουν να σηκωθω χωρις να υπολογιζουν τον βαλτο που ειμαι μιση βουτηγμενη μια ζωη και απλα φωναζω βοηθεια στους περαστικους ξερωντας οτι ειμαι ξοφλημενη. μονο και μονο για να μου πιασουν το χερι για λιγο πριν βουλιαξω στο βαλτο που ��εννηθηκα. πριν ξαναμπω μεσα απο την κοπρια που βγηκα. νιωθω οτι λερωσα την μανα μου . πως τα καταφερε και με γεννησε τελικα. λογικο μετα να μην με θελει και να μην με αγαπαει . γιατι να με αγαπαει εξαλλου. τι ημουνα. ημουνα το εκθαβωτικο τελος ενος ερωτα. εκει που σταματησε ο ερωτας και ηρθε ο σπορος και ολα χαλασαν και τιποτα απο τοτε δεν πηγε καλα. μου ελεγε η μανα μου οτι ολα στραβωσαν στη σχεση της με τον πατερα μου οταν ηταν 5 μηνων. και με απορια παντα την ρωτουσα...

και ρε μανα μεχρι να γινεις 5 μηνων ο πατερας μου ητανε ο τελειος αντρας? δεν ειχε δειξει σημαδια οτι ητανε ενας αλκολικος ανευθυνος πατερας και κακος συζυγος ? μολις εγινες 5 μηνων βγηκαν ολα στην επιφανεια?

(σιγουρα οχι) απλα φανταζομαι αυτους τους δυο ανθρωπους να μαθαινουν τον ερχομο του παιδιου τους ενω δεν εχουν καν σκοπο να κανουν παιδια. δεν εχουν καν παντρευτει . ειχαν απλα μια σχεση. η μητερα μου φοιτητρια ο μπαμπας μου σερβιτορος/ με καποια χρονια διαφορα.. 7 ? 9? 10? δεν το συγκρατησα και πολυ γιατι δεν με ενοιαζε .

εν τελη γεννηθηκα και απο τοτε τιποτα δεν ητανε σωστα.

ουτε ο μπαμπας μου ειχε το κοριτσακι του και την γυναικα του

ουτε η μαμα μου ειχε το κοριτσακι της και τον συζυγο της.

ουτε εγω ειχα τον πατερα μου και την μητερα μου αγαπημενους.

στα 19 μου εχασα και τον ''κακο΄΄ πατερα. Αυτοκτονησε.

αυτο στην αρχη δεν με σοκαρε γιατι το ελεγε οτι θα το κανει.

απλα ποτε δεν καταλαβα πως γινεται να αυτοκτονισει ενας ανθρωπος που ειναι τοσο κακος? γιατι εχω δει κακους ανθρωπους στην ζωη μου .. και δεν εχουν τυψεις.. δεν τα πνιγουν στο ποτο τα λαθη τους. δεν ειναι πνιγμενα τα ματια τους στην θλιψη. οι κακοι ανθρωποι κανουν συνειδητα κακα πραγματα και με δολο. ο πατερας μου δεν ηξερε προφανως τι εκανε και πως τα εκανε και πως θα επηρεαζε τους γυρω του.

ετσι ακριβως εγω δεν αντιλαμβανομαι ποσο περιττη ειμαι, ενω συνεχεια κουβαλαω ενα μυαλο να μου λεει . εισαι αχρηστη ψοφα. και που προσπαθεις τσαμπα προσπαθεις , δεν θα τα καταφερεις ποτε. δεν σου αξιζει η ευτυχια ουτε η επιτυχια. σου αξιζει η δυστυχια . σου αξιζε να αποτυχεις σε ολα . σου αξιζε να εισαι δυστυχισμενη απο μικρη μεχρι τα 30. και εγω απλα θελω ολο αυτο να τελειωσει. δεν αντεχω να ακουω τον ευατο μου την λογικη μου τους αλλους. απλα κουραστηκα βαρεθηκα. θελω απλα να φυγω πανω σε μια αγκαλια. να φυγω εστω πανω σε μια αγκαλια που με ηθελε να φυγω και με αγκαλιασε για να μου το κανει πιο ευκολο. οχι αλλες αγκαλιες παρηγοριας ενω δεν με θελουν εδω. οχι αλλες αγκαλιες γιατι νιωθετε τυψεις που σκουζω. οχι αλλες αγκαλιες γιατι μου λειπουν. θελω μια και καλη και να φυγω ηρεμη υσηχη γαληνια. για μια φορα στην γαμημενη ζωη μου να βιωσω αυτη την αφεση, την ηρεμια και την πληρη παραδοση . δεν μπορω να το ελεγξω. δεν το ελεγχω. δεν θα μαθω να το ελεγχω ποτε. με τρωει .

σωστε με

[solmeister13]

Σολ, ηθελα να μοιραστω την χαρα μου/συγκινηση μου, μαζι σου (ακομα και ανωνυμα).

Σαν σημερα, λοιπον, πριν 2 χρονια ξεκινησα να σε ακουω. Και εσενα και τα παιδια. Το πρωτο τραγουδι που ακουσα ηταν το Αέρας -στο οποιο συμμετεχεις κι εσυ-. Απο εκεινη την στιγμη ειχα κολλησει. Ημουν εξω και πηγα σε ενα μαγαζι για να το κατεβασω. Το ακουγα ασταματητα. Το τραγουδουσα ασταματητα. Υστερα, εψαξα κι ανακαλυψα κι άλλα τραγουδια. Αλλά οχι απλα τραγουδια. Τραγουδια ΜΕ ΝΟΗΜΑ. Ετυχε να ακουσω το κουπλε σου το "Χίλια Μάτια"

Ο,τι ακριβως περιγραφεις στο κουπλε σου, μου το εκαναν εμενα στο γυμνασιο. Δεν ηθελα να παω σχολειο επειδη ολα τα αγορια μεσα στη ταξη με εδειχναν με το δαχ��υλο και με εκραζαν. Επι 3 χρονια γινοταν αυτο. Ξεκαθαρα με γεμισαν με ανασφαλειες και με εκαναν να νιωθω απαισια και να θελω να δωσω τελος στη ζωη μου... Απο τις ταξεις του γυμνασιου εχω να θυμαμαι μονο αρνητικα πραγματα. Η αυτοπεποιθηση μου πεθανε.. Περπατουσα σκυφτα για να μη με κοροϊδεουν για το σωμα μου. Και φυσικα αποτελεσμα αυτης της μαλακιας που εκανα -το να περπαταω σκυφτα- ηταν η κυφωση.

Μετα απο το κουπλε σου στο "Χίλια Μάτια" ακουσα ολο το CKND. Και το μονο που ειπα ηταν: Μακαρι να τον ηξερα απο το γυμνασιο. Ειναι ο μονος ανθρωπος που με καταλαβαινει πως νιωθω... Καθε τεταρτη περιμενα -και περιμενω, εννοειται- το νεο τραγουδι. Απο τις 8:30 ειμαι μπροστα στον υπολογιστη και περιμενω...

2 μερες πριν τα 16 μου, ο παππους μου πεθανε απο καρκινο... 2 μερες πριν τα 16... Εχασα την πιστη μου στον Θεο... Οταν μου εκαναν εκπληξη με την τουρτα και πανω ειχε 16 κερια, ειπα απο μεσα μου: Για τα γαμημενα 16 κερια σε μια τουρτα σαν ολες τις αλλες...

Αγαπητε Μανωλη, εχω να πω πως αμα δεν ησουν εσυ και τα παιδια να μου κρατατε παρεα και να μου δινετε δυναμη και κουραγιο με τα τραγουδια σας, το σωμα μου τωρα θα ηταν μεσα στη κασα και η ψυχη μου, ψηλα στον ουρανο..

Μου εμαθες να επικοινωνω με την μανα μου που δεν της μιλουσα καθολου και ημουν αποκρυσμενη απο αυτην, μου εμαθες να ειμαι ο εαυτος σου, μου εμαθες να μην τα βαζω κατω και να μην τα παραταω γιατι τα κουλ παιδια δεν παθαινουν ποτέ. Σε ευχαριστω που ησουν (κι εσυ και τα παιδια) διπλα μου! Σας αγαπω πολυ❤️

2 χρονια και συνεχιζω🖇️

Ή κανεις ή μαζι🖇️

Σε ευχαριστώ εγώ που το μοιράστηκες γιατί να ξέρεις δίνεις κι εσύ δ��ναμη πίσω <3

Ή κανείς ή μαζ��!

[christina-kr]

Και κανεναν δεν αφηνω να ξερει για τα τερατα που πολεμω

Και κανεις δεν γνωριζει πως πνιγουν καθε μου χαμογελο

Ποτε δεν θα μαθουν ποσο μη εφικτό καθιστουσα το καθε μου ονειρο

Γιατι στο τελος ολοι ξερουν πως το τερας ειμαι εγω

Φοβαμαι τη δεσμευση φοβαμαι τα γιατι, φοβαμαι να σκεφτω το πρωτο μου φιλι, φοβαμαι να νιωσω ολα αυτα για τα οποια ειμαι ικανη,

σκέφτομαι μοναχα πως να αποφυγω τη βουή,

πασχιζω να φτασω πανω απο τη στάθμη,

η θαλασσα με πνιγει και η μανα μου με χει αχτι,

ποσα χρονια ζωης θα λεμε οτι ζησαμε,

ολα αυτα τα χρονια που μονο τον εγωισμο μας αγαπησαμε?

Κανε μου τη χαρη και δωσμου το ξυράφι

Το χερι μου να σκισω να μη νιωθω το αγκαθι,

Που εσπρωξε βαθια οταν αποφασισε να αρει

Καθε υποσχεση που ειχε προβάρει

Καθε αγαπη που μου ειχε πλασαρει

Σαν πατημενο ροδο στη μεση του δρομου, τη νυχτα του πονου, με καιει στα σπλαχνα και μένει μια αχνα που σβηνει η κραυγη μου, καθως η μορφη μου παραπαιει και χανεται σε σχεσεις που μοιαζουνε ψευτικες, σαν καθε αποψε να ντυνεται αυριο, να λεει πως θα μεινει μα να φευγει γοργα μετα απο καθε ψηγμα ηδονης να χτυπά, την πορτα και παλι σαν πρωτα ζητωντας ξενυχτια αναμεσα σε δυο ποδια που παλευουν να μεινουν ακινητα, παλευουν να σηκωσουν ολο εκεινο το βαρος που η ψυχη το πετά γιατι δεν χωρα να κουμπωσει δεν ετυχε σε αγκαλια, να νιωσει καλα προσπαθεί μα αρχιδια. Και τι ειμαστε πες μου στην τελικη? μικροι ποιητες σε σωματα τοσο ξενα δανικα που ζοριζονται να αναπνευσουν στον κοσμο του προσωπειου που φτανει να ξερει κανεις πιου πιου, για να παρει εκεινο που θελει απευθειας, με αιμα και χρημα κινηται το νημα, και σπαει η αθηνα σαν καθρεφτης που υποκλινεται στο ιδιο γαμημενο ποιημα, καθε του κινηση προκαθορισμενη, καθε του γελιο προσποιητο και θα θελα να ξερα που να σταθω, ποιος με προστατευει και απο που να πιαστώ? Θρησκεια, οικογένεια πατριδα και ευρώ. Σε ποιον ναο να υποκλιθω, οταν με χουν προδωσει εδω και καιρο? Μη μου μιλας για βιο ρε μπρο, το ξερεις πως αυριο θα εισαι παλι εδω, να τρεχεις να ξυνεις τις ιδιες πληγες, να τρεχεις να σβηνεις τις ιδιες φωτιες, να βαζεις καινουργιες να αλλαζεις φιγουρες, να βλεπεις στα ματια μου ονειρα ξενα που δεν κανουν για σενα, να φτανεις στο τελμα και να σκεφτεσαι ποσο τυχερος να μαι γω? Η ζωη ειναι ψεμα ειναι παιχνιδι πκυ παιζω καιρο, αναλογισου για λιγο πως ολο το χρημα που φερνει το κυμα της δουλείας που ξερεις και της λειας που εισαι στα δοντια μεγαλων ψαριων που σε θελουν απων να εισαι υπό και να παιρνεις ρεπο μια στο τοσο και αυτο για να πας διακοπες στ��ς μπαχαμες στις ποιες? Μαλλ��ν ως το χωριο για ενα τριημερο οχι καιρο μη φανταστεις πως τελειωνει αυτο. Δουλεύεις μια ζωη για να μην εισαι ταπι να μπορεις να εισαι ανεμελος στα 60 και αν εισαι τυχερος θα παρεις και συνταξη σαφως για να μπορεσεις να πας στα 70. Στα 80 λοιπον θα εισαι φυτο στο καναπε να ουρλιαζεις ποναω, απτη μεση φωνάζω να φυγουν οι σκυλοι που ητανε φιλοι και τωρα σου τρωνε τη ζωη που εχει μεινει. Και που πονας δεν ξερει κανεις, δεν εχεις τραυμα να μπορει να ειδωθει, το τερας σου δεν μοιαζει στο δικο μου και εσυ δεν ξερεις το εγω μου. Αντε γαμησου φιλαρακι σε καταλαβα, εισαι απο κεινους που μπλεκουνε με τα αλογα και σπερνουν για να θερισουνε μια μερα και περνουν τα αρχιδια τους και μια σφαιρα στην καρδια να χτυπα και αιμα να χύνεται αποτομα μεχρι να μη μεινει ζωη στο ματι εκεινο που ανοιξε γρηγορα στο μπαμ της ηχους της σκανδαλης που τραβηξε ο μπαμπας σου που σε φερε σε κοσμο που δεν θα θελες να ξερεις ουτε στους εφιάλτες σου.

[white--madness]

Τ είναι αγάπη; Μια τόσο απλή ερώτηση που έχει βασανίσει χιλιάδες εκατοντάδες άτομα.

Αγάπη είναι η μανα που βλέπει το παιδι της για πρώτη φορά

Που το βλέπει να μεγαλώνει και ξέρει πω�� εχει ιδανικά και έχεις γίνει ένας σωστός άνθρωπος

Αγάπη είναι μέσα στους φίλους

Που συμπαραστέκονται και ζουν μαζί σου πράγματα σαν να ειναι το ημερολόγιο σου

Αγάπη είναι ο σύντροφός σου. Ο ανθρωπος που θα σε γεμισει ασφάλεια και θα σε κανει να θες να είσαι ο εαυτός σου. Βασικά θα είσαι ο εαυτός σου.

Αγάπη είναι τα ζώα. Οι σιωπηλοί φίλοι που ειναι κοντα σου και ζουν μαζί σου και το μονο που τους χαροποιεί είναι απλα το ενα σου βλέμμα και δε ζητούν τιποτα ως αντάλλαγμα.

Αγάπη είναι να εχεις φαγητό και να δεις σε κάποιον που έχει ανάγκη

Αγάπη είναι να θες να κανεις την ζωή κάποιου καλυτερα έμπρακτα και όχι μόνο με λεξεις

Αγάπη είναι να κατανοείς και να νοιώθεις.

Τοσο απλα.

[kokkini-mperta]

Θα μοιραστω κατι εδω, που το εχω μοιραστει ελαχιστες φορες στη ζωη μου. Το εχω μοιραστει με λιγους, οχι γιατι ειναι κατι για το οποιο ντρεπομαι, απλα συνηθως σε κοιτανε με μια θλιψη μετα, ετσι..γιατι αυτο τους εχουν φυτρωσει στον εγκεφαλο-ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ.

Θυμαμαι, οταν ημουν 24 χρονων,ειχαμε με την τοτε σχεση μου ενα ατυχημα κ ειχε χρειαστει να κανω εκτρωση. Ημουν ακομα στο σχολειο, ο Π (απο το παρτακιας), ηταν ακομα στη σχολη. Επαιζα μουσικη σε μαγαζια κυριως και ειχα αναλαβει να θρεψω την οικογενεια μου. Η μανα μου δεν δουλευε, η αδερφη μου ηταν στα προθυρα να γεννησει το πρωτο μου ανιψι, ο αδερφος μου ηταν στο λυκειο ακομα και ο αντρας της αδερφης μου εμενε μαζι μας αλλα δεν ειχε δουλεια.

Τα λεφτα που εβγαζα ηταν ελαχιστα σε σχεση με τις αναγκες του σπιτιου, ποσο μαλλον των εξοδων που θα ερχοντουσαν οταν γεννιοταν ο μπεμπης.

Το ειχα καταλαβει απο την πρωτη στιγμη οτι ειχε γινει η μαλακια, αλλα αρνιομουν να το δεχτω. Δεν ειχα καθυστερηση ή κατι τετοιο, απλα το ειχα καταλαβει. Αφοτου περασαν 2 βδομαδες κ ηρθαν τα τεστ που ειχε παραγγειλει ο Π. (Ναι, τα ειχε βρει σε προσφορα ονλάιν) τα εκανα ��ΛΑ ΚΑΙ ΤΑ 6 ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΧΑΝ ΒΓΕΙ ΘΤΙΚΑ ΤΟ 1ο, 2ο, 3ο, 4ο, 4ο κ 6ο. (Το πρωτο το ειχα κανει κατι μερες πριν, μου το ειχε παρει η ξαδερφη μου, η οποια ηταν κ ο μονος ανθρωπος που ηξερε τι ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.) Το δεχτηκα, οποτε αρχισα και αναρωτιομουν τι θα κανω..οχι οσον αφορα το πώς θα μεγαλωσω το παιδι, αλλα το πως θα μαζεψω τα λεφτα για να το ριξω.

Οταν το μελλον ΣΟΥ που εισαι ΗΔΗ 24 χρονια στον πλανητη ειναι μαυρο, δεν φερνεις κ ενα παιδι στον κοσμο να το βασανισεις κ αυτο. Οταν εισαι καταδικασμενος να ζεις με μακαρονια σκετα τους περισσοτερους μηνες, δεν φερνεις ενα μωρο στον κοσμο αυτο. Οταν βαρας 12ωρα στη δουλεια, δεν φερνεις ενα μωρο στον κοσμο να σου φταιει που δεν εχεις χρονο να ξεκουραστεις.

Θυμαμαι να εχω χασει ποσα κιλα γιατι δεν ειχα καμια ορεξη να φαω, να μην θελω να πηγαινω σπιτι μου γιατι δεν ειχα πει τιποτα στους δικους μου επειδη δεν θα μπορουσαν να το διαχειριστουν κ δεν ημουν για πολλα πολλα (ουτε τωρα το ξερουν). Θυμαμαι ξερνουσα υγρα, επειδη δεν ετρωγα κ καπνιζα σαν φουγαρο. Η οσφρηση μου ειχε γινει καλυτερη απο σκυλου.. η μανα του Π, με επαιρνε τηλ κ με απειλουσε οτι θα μεινω μονη με ενα μωρο στο χερι (γιατι προφανως κ ο Π δεν σεβαστηκε το οτι δεν ηθελα κανενας να μαθει ΤΙΠΟΤΑ). Τες πα,

Μαζευτηκαν τα πολυποθητα € της εκτρωσης, εχω κλεισει ραντεβου, παμε με την ξαδερφη μου, ηρθε αργοτερα ο Π. Εγω ημουν ηδη μεσα.

Την ωρα που παει να γινει αυτο, πρωτα σου κανουν υπερηχο να βεβαιωθουν, σου δειχνουν κ τον κοκο ρυζιου ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ Κ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΩΡΟ Κ ΣΕ ΛΕΕΙ ΜΑΜΑ Κ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΓΝΩΜΗ. {Την περιοδο της εγκυμοσυνης, ειμαστε λιγο πιο ευαισθητες απο οταν εχουμε περιοδο (εγω τουλαχιστον ετσι ημουν )} μετα σε πανε στο δωματιο, σου εξηγουν τους τροπους να μην μεινεις εγκυος κ σου κανουν ναρκωση. Την ωρα που μου εχει πει ο γιατρος να μετρησω αναποδα απο το 10, η παπαρω η νοσοκομα της κακιας ωρας μου πεταει ενα "ο καλυτερος τροπος ειναι να κρατας τα ποδια σου κλειστα". Την κλωτσια την γλυτωσε γιατι με πηρε ο υπνος. Μετα της γαμησα.

Πρεπει να τους γαμας. ΟΦΕΙΛΕΙΣ σε εσενα, στο κοριτσακι που θα κανει εκτρωση μετα, στο κοριτσακι που δεν εχει γεννηθει ακομα, στο κοριτσακι που γεννηθηκε χθες, σε ολες τις γυναικες που γεννανε και σε οσες δεν θα γεννηθουν ποτε, να τις υπερασπιστεις. Κανενας δεν εχει το δικαιωμα να σου πει αν εσυ θα κλεισεις τα ποδια σου, αν θα τα ανοιξεις και το ποτε θα το κανεις αυτο. Αυτο το κρινεις ΕΣΥ και ΜΟΝΟ.

Αλλα για να μην πολυλογω. Η εκτρωση που εκανα τοτε ειναι το καλυτερο πραγμα που εκανα για το πλασμα που θα ερχοταν στον κοσμο 8 μηνες μετα. Επραξα ως σωστη ΜΑΝΑ και δεν το μετανιωνω. Ημουν ενα πλασμα που δεν θα μπορουσε να αναλαβει ενα παιδι, ακομα κι εαν το ηθελε. Το παιδι θα ταλαιπωριοταν, οπως ταλαιπωρουμαστε ολοι μας. 7 χρονια μετα, τωρα να μου τυχαινε που ειναι τα μυαλα μου πιο καλα στη θεση τους, θα εκανα παλι το ιδιο. Δεν εχουμε το δικαιωμα να φερουμε καποιον στον κοσμο, εφοσον δεν ειμαστε σε θεση να αναλαβουμε εμεις τις ευθυνες μας. Αν ειχαμε ολοι τα μυαλα μας οντως μεσα στο κεφαλι μας, θα ειχαμε λιγοτερο πληθυσμο βρε μπουμπουκο, αλλα θα ηταν γονεις μονο οι καταλληλοι ανθρωποι. Γιατι ειναι πολλα τα παιδια αναμεσα μας, που δεν θα επρεπε να εχουν γεννηθει.

[koinonika-adeksia]

1/2/19

Μεταξυ μας δεν σε ενοιαξε και ποτε.Παντα ελεγες ποσο ασχημα νιωθεις για μενα και για το πως σου φερομαι.Βλεπεις,εγω σε αγαπουσα με τον δικο μου τροπο με αυτον που ηξερα,δεν ημουν τελεια αλλα προσπαθουσα. Σε ακουγα να λες και να ξαναλες ποσο χαλια σε εκανα να νιωσεις για κατι που η εκανα,ακομα και ακουσια, γεμιζοντας με ανασφαλιες και ενοχες.

Καποια στιγμη απο��ασεις να φυγεις οριστικα θελοντας ομως να διατηρησουμε φιλικες σχεσεις.Καθε φορα που βγαιναμε,ενιωθα να τον κοσμο να χανεται και τους παλμους της καρδιας μου να φτανουν την ταχυτητα του φωτος.Ερχομασταν κοντα,πολυ κοντα αλλα παντα υπηρχε εμας δισταγμος κατι που σε κραταγε πισω..

Μετα ομως αρχισαν να μπλεκονται αλλα ατομα.Αρχισες να ψαχνεσαι αλλου μιλουσες με μεγαλα λογια για τυπαδες,που κοιτουσαν μονο να γαμησουν.Με μενα εβγαινες και ανοιγαμε τις ψυχες μας,με κεινους δεν ξερω τι εκανες και δεν με νοιαζει.Δεν με νοιαζει,ειπα αλλα ηταν παντα ενα απο τα ερωτηματα "γιατι εκεινοι και οχι εγω?" που με βασανιζε τις νυχτες που ξενυχτουσα υπεραναλυοντας το μεταξυ μας..

Ειχα γενεθλια,ειχα πιει πολυ,φιληθηκαμε,τα ποδια μου ετρεμαν αλλα προσπαθουαα να κρατησω την ιδιοσυγκρασια μου " Απλα εχω καυλες" μου λες.Ισως απο το ποτο; Ισως επειδη σε αγαπουσα; δεν ειπα τιποτα.Πινω κι αλλο χανω τον ελεγχο φευγεις."Φυγε μονο αυτο ξερεις να κανεις" φωναξα,νευριασα.

Εκεινο το βραδυ δεν κοιμηθηκα,ακουγα τον αερα και εκλαιγα,γιατι βαθια μεσα μου ηξερα οτι ισως να ταν και το τελευταιο.

Ξαναρχομαστε κοντα, η ιδια ιστορια,βγαινουμε περναμε καλα αλλα κατι σε κραταει και παλι.Δεν βρισκεις τιποτα το αφυσικο στην φιλικη αυτη συναναστροφη μας.Τη τελευταια φορα που βγηκαμε οι δυο μας φτανουμε εξω απτο χωριο σου,ηξερα οτι επρεπε να βαλω μια τελεια εφοσον δεν ηθελες εμενα.

Οχι,μπορει να ηθελες χρονο μαζι μου,καποιον να σε νοιαζεται και να σε προσεχει αλλα δεν με ηθελες ποτε.Μαλλον σου αρεσα οταν πρωτογνωριστηκαμε αλλα ως εκει.

Εκεινο το βραδυ βλεποντας τα φωτα του λεωφορειου να λαμπουν μεσα στην νυχτα σου ειπα "μεινε" με οσο σθενος μου χε απο μεινει ολους αυτους τους μηνες.

Αυτα και αλλα πολλα σκεφτομουν οσο περιμενα να ξαναφανεις,αλλα οι μερες περνουσαν και δεν εστελνες,χαθηκαμε λοιπον σαν δυο γνωστοι που τους αλεσαν οι τροχοι του χρονου

Ηθελα να εισαι η πρωτη μου,εκεινο το βραδυ ομως πονουσα,δεν συγκρινονταν μαζι σου ειχα πιει πολυ για να την πλησιασω.Εγινε οτι εγινε,και προσπαθησα να μεινω εκει για να σε ξεχασω.Εξαλου δεν σε ειδα να νοιαζεσαι ιδιαιτερα

Ο καιρος περασε ειχα μεθυσει παραπανω φορες απο οσες μου επιτρεπει η ψυχικη μου κατασταση και το κατεστραμενο μου στομαχι και υπηρχαν φορες που δεν ηθελα την ζωη μου,φορες που περπατουσα και σε εψαχνα μεχρι που τα παππουτσια μου ελιωσαν αλλα π��ρολαυτα δεν ειχα δυναμη να τα πεταξω.

Ξαναβρεθηκαμε,ειχαν περασει 3 μηνες αυτη την φορα,κοινες παρεες ξερεις πως ειναι αυτα τα πραγματα.Ηπια,παραλιγο να χασω τον ελεγχο ομως συγκρατηθηκα.Ηξερα οτι δεν επρεπε εκεινο το βραδυ και μεταξυ μας δεν το ηθελα τοσο,γιατι ηξερα..

Ηξερα πως μετα απο αυτο θα φυγεις ξανα,οπως κανεις,πως σε αντιθεση με μενα εσυ παντα εψαχνες αλλου.Γνωριζα πως εσυ,η κοπελα που ηθελα να παω στα πιο ομορφα μερη και να της δωσω οσα τα καλυτερα κομματια του εαυτου μου δεν θα ενιωθε ποτε ετσι για μενα.

Τα ηξερα ολα αυτα.Παρολαυτα σε κρατουσα στην αγκαλια μου οπως κραταει μια μανα το νωθο παιδι της,οπως..θα μπορουσα να γραψω κι αλλα τετοια αλλα μαλλον θα σου ακουστουν ρηχα.Λες και θα το διαβασεις η μαλλον,λες και θα το νιωσεις..

Λες και θα νιωσεις το ποσα δακρυα εχυσα μεχρι να το γραψω,το ποσο ανικανη με εκανες να νιωσω,λες και ξες ποσες φορες ευχηθηκα να αλλαξουν ολα αυτα..

Παω να ξαπλωσω ξεροντας πως μαλλον εισαι καπου αλλου,δεν με πειραζει ομως.Φυλαω τα οσα ζησαμε,οπως τα χα γραψει ενα βραδυ μετα απτο θερινο σινεμα,κατω απτο στρωμα του κρεβατιου μου..

Μαλλον η ζωη δεν ξερει απο παιδαγωγικες μεθοδους,πρεπει να ραγισουμε και να δουμε την αυτοπεποιθηση μας να φτανει στο ζενιθ για να μαθουμε να σηκωνομαστε..

Οποτε μου ειναι δυσκολο να πατησω στα ποδια μου θυμαμαι οτι μεταξυ μας δεν νοιαστηκες και ποτε.

[sky-lunaa]

"Για να διαβαζετε αυτο το σημειωμα σημαινει οτι εγω πλεον δε βρισκομαι στη ζωη. Οχι μη κλαιτε. Η αυτοκτονια μου εδρασε ως παυσιπονο. Δε ποναω πια, εχω ηρεμισει. Μανα. Σταματα να κλαις. Το παιδι σου εκανε αυτο που ηθελε. Εδωσε τελος στο πονο του. Μην αναρωτιεσαι γιατι δεν ειχες καταλαβει κατι. Πως θα μπορουσες αλλωστε? Πως μπορουσα να πω στη γυναικα που μου εδωσε ζωη οτι δεν την θελω πλεον? Χρήστο. Σταματα και συ να κλαις δεν αξιζει. Δεν βρηκα το θαρρος να μεινω διπλα σου. Δεν σου αξιζει κατι τετοιο. Κοιτα να προχωρησεις, να φτιαξεις τη ζωη σου γρηγορα, σου αξιζει η ευτυχια. Και εσεις ��ιλοι μου. Θυμηθητε ολες τις φορες που ειμασταν μαζι και γελαγαμε. Τις φορες που γυρισαμε σπιτι ξημερωματα μεθυσμενοι και τραγουδαγαμε στα στενα."

Τωρα κατι διαφορετικο απ τα συνηθισμενα. Σειρα να γραψεις σημειωμα στον εαυτο σου.

"Για να υπαρχει αυτο το γραμμα μαλλον το πηρες αποφαση και εβαλες τελος. Τελειωσε ο πονος. Παει εφυγε. Εφυγε απο σενα και πηγε σε ολους τους αλλους. Διαιωνιζεται στα προσωπα οσων μ αγαπησαν. Γονεις, φιλοι, ερωτες. Δε προλαβες να βγαλεις διπλωμα. Δε προλαβες να κανεις πολλα πραγματα. Τα κερακια με το νουμερο 18 δε θα σβησουν ποτε. Οπως και οι φωτιες που αναψε η αυτοκτονια σου. Οι φιλοι σου θα μαραζωσουν. Θα συνεχισουν να βγαινουν μετα απο καιρο αλλα η απουσια σου θα ειναι παντα αισθητη. Θα γυρνουν σπιτι κλαιγοντας. Σκεψου τις φορες που θα ακουν τραγουδια που εσυ τους ειπες να ακουσουν και τελικα γιναν τα τραγουδια της παρεας. Οπως και οι γονεις σου ετσι και οι φιλοι σου θα διαλυθουν. Ειναι δυσκολο να εχεις μεινει μονο μια αναμνηση. Για αυτους. Η κοπελα που σ αγαπησε οσο τιποτα αλλο στη ζωη της θα μαραζωσει και αυτη. Δεν την πιστεψες οταν σου ελεγε πως σ αγαπαει ουτε οταν ειπε οτι θα ειναι εκει για σενα, να σε βοηθησει. Την εκανες στην ακρη και δεν την αφησες καν να προσπαθησει να βοηθησει. Να σαι σιγουρη τωρα θα μετανιωνει για τα λογια που δεν σου ειπε, τις προσπαθειες που δεν εκανε να βοηθησει επειδη φοβοταν μη τα κανει χειροτερα. Η κολλητη σου αυτοκτονησε γιατι δεν αντεξε την απουσια σου. Τελευταια φορα που συναντιουνται ολοι αυτοι μαζι ειναι στη κηδεια σου. Βαλαν τα μαυρα ρουχα και συρθηκαν μεχρι εκει. Σε ειδαν να μπαινεις μεσ το χωμα. Μερικοι κατευρευσαν. Ειπαν το τελευταιο αντιο και εφυγαν. Ειπαν οτι θα ξαναβρεθουν αλλα ηταν αδυνατο. Εχεις πεθανει πλεον. Βλεπεις ολα αυτα και μετανιωνεις που το κανες, αν υπαρχει τελικα ζωη μετα θανατον. Τελικα σ αγαπουσαν αρκετοι ανθρωποι. Θα θελες να σαι μαζι τους αυτη τη στιγμη. Να προλαβεις να ζησεις οτι δεν εζησες. Η αποφαση που πηρες ομως ειναι οριστικη. Τερματικος σταθμος. Δεν αλλαζει τιποτα πια."

[xartinovasileio]

Περσι στην τελευταια μερα στη γη ειχε πει: Ποτε μου δεν ενιωθα πως ο πρωταγωνιστικος ρολος μου παει, μα ενιωθα μεσα μου παντα πως δεν εχω κοτσια να ειναι ο κακος. Ισως να ειμ' ενας περαστικος, ισως να ειμ' ο μαεστρος που αρνηθηκε να σταματησει να παιζει την ωρα καθως βουλιαζε ο Τιτανικός. Και βαζω το γοητευυικος ξανα στο απογοητευτικος, μαμα. Κανοντας ραπ την ελπιδα μου πως αυριο ολα θα πανε καλα λεγοντας ψεμματα στον εαυτο μου οτι μια μερα θα ζησω απ την τεχνη pt1

οτι δεν ζεχνει ο κοσμος μας και επιβιωνουν οσοι παραμενουν παιδια. Μα ειναι καταρα, βαρεσα δυο ταττου στον καρπο, στο αριστερο μου χερι (??????) φοβαμαι να μην τα χαλασω αν βρω την καλλιτεχνικη φλεβα μου, μα ξερεις ποιο ειναι το θεμα μου; Καλυψα μονο το ενα μου κι αμα ποτε μου διεξοδο ψαξω, το δεξι μου ειναι κενο. Μανα γιατι τοση ανησυχια; Γιατι η ουσια η οποιο με ε��ισε ειναι η ουσια που εχει η υπαρξη και η θεση που εχουμε στον γαλαξια; pt2

Μανα, δεν πιστεψα στον θεω μα ειμαι δειλος γι αυτο δεν ειμαι αθεος Μανα, δεν ξερω αν θα μου φτασει μια ζωη το ποιος ειμαι να βρω. Και θελω να κλεισω με ενα αστειο γιατι δεν θελω να σας στεναχωρώ και ειναι τοσο παλιο, που στο λεγα πριν το σχολειο να τελειωσει. Οταν μεγαλωσω θα βρω δουλεια, κανονικη, και θα χω λεφτα. Δεν ξερω αμα γελας πιο πολυ με το δουλεια ή με το μεγαλωσω Pt3 (σε περιπτωση που δεν το χε ακουσει κανεις)

[triaepsilon]

Αμφιφυλο

Μερικες φορες φοβαμαι πως πιο πολυ τις γυναικες απ τους αντρες προτιμω. Και τοτε κρυβομαι πισω απο μια παιδικη μου αναμνηση και τα παντα δικαιολογω με ανδρογυνες φιγουρες. Αμφιβιοι εραστες και ερωμενοι που καπως θα μπορουσαν σαν τον Ιανο να κυλανε και στις δυο μεριες του νομισματος/ κορωνα και γραμματα, δεν πρεπει να διαλεξω πια αναμεσα σε πριγκηπισσα ή σπουδη- ποσο ειμαι τυχερη

Τωρα κρυβομαι ξανα, πισω απο την παιδικη μου φιλη και τον καναπε, της φιλω τα χειλη και η μανα μου με κανει στο ξυλο φλαμπε.

Οταν κοιτω την επσιλον νομιζω οτι τα ματια ειναι που με κανουν να σκεφτομαι οτι ισως να ναι η πιο ωραια γυναικα του κοσμου. Τα μπλε ματια και τα κοκκινα χειλη, τα λεπτα προσωπα, τα καστανα μαλλια, η νευρωτικη κινηση στο χωρο, το βλεμμα διχως λυπη ουτε χαρα. Αυτα με κανουν να ποθω. Εκεινα μονο.

Μερικες φορες νομιζω πως το κιτρινο μου παει περισσοτερο απ το ροζ, μα στο σκοταδι που το σωμα σου ανιχνευω, καμια σημασια πια δεν εχει τι φορώ

αν εισαι ποια ή ποιος

[solmeister13]

Αγαπητέ μου Sol,

Είμαι πολύ ευχαριστημένη που σου γραφω αυτο το ask έστω και ανώνυμα. Δεν εχω το θ��ρρος να το κάνω ετσι και αλλιώς. Ευχαριστώ τον χρόνο που θα αφιερώσεις να διαβάσεις αυτο μέσα στα χιλιάδες αλλα που λαμβάνεις. Είμαι πρώτη λυκειου και θελω αρχιζω να αρχίσω να παρω την ζωή στα χέρια μου. Αλλα δεν τα παω και τόσο καλα. Το άγχος μου με εχει κυριεύσει, για το πως θα φύγω απο το χωριό μου, που θα περασω, αμα θα περάσω, να γινω ένα καλό πρότυπο για τα μικρότερα αδερφια μου και ολα τα συναφή. Δεν ξέρω κατα πόσο αυτές οι σκέψεις της σκέφτομαι εγω ή κατα πόσο με πιέζουν οι δικοί μου. Γενικά ντρέπομαι να το πω αλλιώς, και ειναι κατι που το εχω κλεισμένο μέσα μου και δεν το εχω πει σε κανένα. Δεν είμαι απο την τέλεια οικογένεια, δεν εχω νιώσει ποτέ οτι ημουν τουλάχιστον σε μια φυσιολογική οικογένεια, νιώθω πνιγμενη καθε μερα και περισσότερο. Η κατάσταση στο σπιτι μου δεν είναι καλή, ξέρω οτι δεν σε νοιάζει αλλα μαλλον αυτό το γράφω πιο πολύ για τον εαυτό μου ξέροντας οτι δεν υπάρχει πιθανότητα να ασχοληθείς με αυτο το ask. Ο πατέρας μου παίρνει αντικαταθληπτικα, και η μανα μου ειναι αλκοολική (οχι σε σημείο βίας τουλάχιστον σωματικής)και σκέφτεται την αυτοκτονία μιας και διάβασα κρυφά το σημειωματάριο με τα ποιήματα της . Εχω νιώσει πολλές φορές στο περιθώριο σε όλους τους κοινωνικούς κλάδους. Αλλα αυτή η κατάσταση στο σπίτι οχι μονο δεν με βοηθάει αλλα νομίζω με εχει αποτελειώσει. Ειχα κατάθλιψη απο μικρή, πήγαινα σε σχολικούς ψυχολόγους (μιας και έχουμε και οικονομικό πρόβλημα) και απλά πιστεύω οτι δεν αντέχω άλλο. Θελω ολο αυτο να τελειώσει με οποιοδήποτε τρόπο. Και μαλλον αυτό με αγχώνει πιο πολύ, το οτι αμα δεν τα καταφέρω δεν θα ξεφύγω. Ευχαριστώ ακόμη για μια φορά που είσαι στην ζωή μου που διάβασες αυτο (αμα βέβαια δεν βαρέθηκες γιατι εγω θα το παρατουσα απο την πρώτη ��ραμμή) έχεις μείνει δίπλα μου σε πολύ επίπονες στιγμές και δεν το ξέρεις. Έχασα πρόσφατα και στους παππούδες μου σε μικρό χρονικό διάστημα και με έχει στιγματίσει και αυτό. Δεν θέλω να σου μιλήσω για άλλους παράγοντες που με έχουν επιρρεασει, δεν πιστεύω οτι ειμαι έτοιμη να μιλήσω ακόμα για αυτά. Έχεις την αγαπη μας παντός και απο εμένα αλλα και απο την μητέρα μου και τον μικρό μου αδερφό. Σε εκτιμάμε πολύ και συνέχισε να είσαι βάλσαμο για τις πληγές μας.

Μάλλον θα τα πούμε σύντομα στην κόλαση

Υποσημείωση

Συγνώμη για τυχόν λάθη εχω κάτσει να ελέγξω το κείμενο αρκετές φορές για να μην σου φύγουν τα μάτια αλλα μαλλον το κλάμα μου και η δυσλεξία δεν βοηθάει...

Με τιμά το ότι ανοίγεσαι τόσο και μου δίνεις την ευκαιρία να βοηθήσω, έστω και με τον τρόπο μου, έστω κι αν αυτό είναι απλά ένα εξομολογητήριο να τα πεις για να τα βγάλεις από μέσα σου.

Κάνε κουράγιο και θα καλυτερεύσουν όλα!

[imikriarktos]

ΠΑΡΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΗΝ

Κρατουσε τον θανατο μακρια

Γιατι φοβοταν μην την παρει αγκαλια

Και ταξιδεψουν μαζι

Για να δουν την ολομαυρη του φεγγαριου μορφη

Και καθε βραδυ που εκλεινε τα ματια της ελεγε την προσευχη που της ειχαν μαθει απο οταν ηταν ηδη μικρη

Μα τωρα πια στεκεται βουβη αυτο το βραδυ μεσα στην ομιχλη και την αναταραχη

Πλαι της πεφτει μια αστραπη και μεσα απο τη βροντη ο θανατος ξεπροβαλει για να παρει τη μικρη

Οι ανθρωποι τσιριζουν και τον παρακαλαν

Να αφησει τη νεαρη ψυχη και να διαλεξει καποιον που να χει ζησει τη ζωη

Που να χει κανει ενα παιδι

Που να χει τραγουδησει και χορεψει μεχρι το πρωι

Μα οχι αυτην

Παρε εμενα και οχι αυτη φωναζει η μανα της με ολη της την ψυχη

Παρε εμενα και οχι αυτη εχει πολλα να ζησει ακομη ειναι μικρη

Παρε εμενα και οχι αυτη ισως να ειναι ικανη να κανει καποιου τη ζωη πιο ομορφη και φωτεινη

Παρε εμενα και οχι αυτη ειναι τα μονο μου παιδι δεν εχω αλλο στην ζωη

Παρε εμενα και οχι αυτη και καθως σπαει η φωνη πεφτει ακομη μια αστραπη

Ο θανατος παιρνει τη μικρη οπως της ειχε υποσχεθει απο την πρωτη της πνοη

Μεσα της νιωθει παγωνια μα ειναι η ζεστη του αγκαλια που της ανοιγει τα φτερα

Και ενω μαθαινει να πετα εκεινος της εξηγει γλυκα πως ηρθε η ωρα να πεταξει μακρια.

Jane Doe

[astartysword]

Και χειροτερο πραγμα απο το να θαβει ενας γονιος το παιδι του δεν υπαρχει...

Τι να του ευχηθεις του ανθρωπου;

Πως να τον βοηθησεις;

Πως να του παρεις τον πονο; Ή εστω να τον μειωσεις;

Καταραμενος οποιος θαβει το παιδι του

Δεν ειναι σωστο.

Τα παιδια πρεπει να θαβουν τους γονεις τους και οχι το αντιστροφο.

Τι θα κανουν στην συνεχεια; Ποιος θα ειναι ο σκοπος της ζωης τους;

Αν και δεν θα ζουν. Απλα θα υπαρχουν.

Αναπολωντας αναμνησεις και ψαχνοντας παντου το παιδι τους.

Η μανα σου θα περιμενει στο τηλεφωνο μηπως και την παρεις και παραπονεθεις για τα πολλα μαθηματα και τον λιγοστο χρονο σου..

Για τους μαλακες τους γειτονες που εκαναν παρτυ ολη νυχτα και δεν σε αφησαν να κοιμηθεις

Για τον ηλιθιο οδηγο που παραλιγο να πατησει ενα σκυλι την ωρα που εκανες την βολτα σου,

Για το ποσο βαρεθηκες που συνεχεια βρεχει και ποσο σου ελειψε ο ηλιος

Ο πατερας σου θα συνανταει εξω τους φιλους σου και θα καταρρεει.

Το βαρος των αναμνησεων θα τον πνιγει και θα κανει τα ποδια του αδυναμα.

Δεν ειναι σωστο. Οχι μαλλον, δεν ειναι..λογικο οι γονεις να θαβουν τα παιδια τους

Αντι για τρια πιατα στο τραπεζι πλεον θα υπαρχουν μονο δυο.

Και δεν θα υπαρχει φασαρια στο σπιτι

Και το παιδι στις φωτογραφιες δεν θα μεγαλωνει

Και οι γονεις αντι να αγοραζουνε νεα ρουχα ,θα πακεταρουν τα παλια.

Και το δωματιο δεν θα αλλαξει.

Οι πρασινοι τοιχοι δεν θα αλλαξουν χρωμα.

Και η κυρια Κατερινα δεν θα εχει σε ποιον να μαγειρεψει το αγαπημενο σου φαγητο

Και ο πατερας σου δεν θα εχει με ποιον να παιξει ποδοσφαιρο

Και η μαμα σου τα διαβαζει αργα το βραδυ

Και ο μπαμπας σου θα αποφευγει να κοιταει τους φιλους σου στα ματια.

Επειδη θα του θυμιζουν εσενα

Και θα κοιταν τον κολλητο σου και θα πονανε.

Και πιστεύοντας πως ο κολλητος σου εχει ενα κομματι σου

Και θελωντας να σε νιωσουν για μια τελευταια φορα

Θα τον τραβηξουν στην αγκαλια τους

Και με πονο στην καρδια

Και τρεμμαμενη φωνη γεματ�� παραπονο

Θα ψιθυρισουν στο αυτι του

"Γιατι εσυ; Και ��χι εμεις;"

Καλο παραδεισο Ευαγγελε

[thelo-na-figo]

Μαμα σαγαπω για ολες εκεινες τις φορες που με σηκωσες οταν ειμουν πεσμενη.Για ολες εκεινες τις φορες που ανταλλαξες το ζεστο σου χαμογελο για το κατσουφιασμα μου.Για ολες εκεινες τις φορες που χτενισες τα μαλλια μου και με εβαλες για υπνο..Η για οταν χρειαστ��κες κατι για τον εαυτο σου αλλα εδωσες προτεραιοτητα σε εμενα.Για ολα τα ονειρα που μοιραστηκαμε και τα δακρυα και τα γελια.Συγνωμη μαμα για ολες εκεινες τις φορες που σου φωναξα η σου μιλησα ασχημα γιατι ειχα νευρα.Για τις φορες που ενω ηξερα οτι εχεις δικιο ενω ηξερα οτι θες το καλο μου σου πηγα κοντρα και για οσες σε αμφισβητησα.Ευχαριστω για ολες εκεινες τις φορες που ξενυχτησες στο πλαι μου επειδη πονουσα η ημουν αρρωστη και για εκεινες που προκειμενου να μην μου χαλασεις χατιρι ξενυχτουσες περιμενοντας να γυρισω σπιτι.Σε ευχαριστω γιατι ξερω πως οτι και αν γινει μπορω να στηριζομαι πανω σου,γιατι ξερω οτι θα εισαι παντα εκει για μενα με ενα μονο τηλεφωνημα.Σαγαπαω μαμα και ας μην στο δειχνω οσο θα ηθελες...οσο πρεπει..οσο αξιζεις!

Μανα ειναι μονο μια!

[georvsd]

Αφου γραψατε ολοι τις ιστοριες της ζωης σας after live..

Ιουλιος (νομιζω) 2011. Ενας φιλος μου μου δειχνει τον Solmeister με τον Pak να ροκαρουν στο '' Απτην καλη και απτην αναποδη''. Πρωτο κολλημα ημερων για ενα (μολις) 11χρονο που ως τοτε ακουγε μονο το αλαντιν απο τους ΖΝ, το '' ολα ειναι τζόγος '' απο τους flowjob λιγο ladose και βορας.

Στο μεταξυ αρχιζουμε και μεις οντας πλεον στο γυμνασιο να γραφουμε τις πρωτες μας μαλακιες και την γειτονια να κοροιδευει μαζικα δειχνοντας μας με το δαχτυλο αφου - πραγματικα- ημασταν τελειως trash στο ραπ τοτε. Αλλα ημασταν 12. Και ραππαραμε. Σε μια γειτονια οπως το πανοραμα που βγαινεις εξω και τα παπουτσια του διπλα σου ειναι πιο ακριβα απο εσενα ολοκληρο.

2013 ο Iratus παρουσιαζει την Άνοιξη στο 8ball (οπου, ω θεε, επαιξα και εγω φετος). Πρωτο λαηβ του 13χρονου Γιωργάκη. Με πηγε η μανα μου και με περιμενε 11:30 ΕΞΩ ΑΠΤΗΝ ΠΟΡΤΑ. Το επομενο πρωι της ελεγα τα τρελα μου ονειρα να παιξω καιγω καποτε λαηβ, με τη μανα μου να με πιστευει φουλ αλλα να λεει κατσε να γινεις 18 πρωτα και μετα γυρνα κ τον κοσμο.

Μαρτιος 2017. Μαμα με ανακαλυψε ο solmeister και θα ανοιξω την συναυλια του στη σαλονικη. Σοκ η δικια μου, ο��ι γιατι ανησυχησε, αλλα γιατι ειχε μεινει μαλακας με την αγνωστη λεξη. ''Πως τον ειπες αυτονανε? ''. Solmeister μανα και ο dPans και ο Sikone απο διπλα. '' Να πας αλλα να προσεχεις μη σε βιασουν'' ηθελε να πει περιπου... με ειδε ενθουσιασμενο οποτε νομιζω ένιωσε οτι ηταν κατι σημαντικο. Γυρναμε απτο βραδυ εκεινο στη μαυρη τρυπα και σε δυο μερες εγραφα χημεια. Δεν εγραψα διαγωνισμα γιατι ειπα σα δικαιολογια στην γαμιολα που μας διδασκε (οντως, την σιχαινομαι) οτι δεν ειχα διαθεση και να μου βαλει μηδεν. ΚΑΙ ΒΓΑΖΩ 19.3, ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ.

Υστερα τον Ιουνη ταξιδι με τον αδερφο μου στην αθηνα. Για λαηβ. Εξωπραγματικο για τον μικρο Γιωργάκη. Αλλα εγινε, και τοτε καταλαβα οτι τα παιδια απτη γειτονια το 2012 ειχαν αδικο. Και αυτο το καταλαβα οταν αρχισαν να σκαν στα λαηβς μας. ΣΑΣ ΓΑΜΑ�� ΛΟΙΠΟΝ.

Και φτανουμε στο σημερα. Κατι μουχε πει ο σολ για 1000 ατομα αλλα λεω οκ, ποσο διαφορετικο να ειναι απτο 400αρι του sixdogs? (μουτζωστε με λιγο.)

ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΗΤΑΝΕ ΑΥΤΟ.

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ?

Και για να μην τα πολυλογω, παρα το γεγονος οτι κατανοω οτι τα 1000+ ατομα ηταν του σολ και των αλλων παιδιων κυριως που οσο εγω διαβαζα αυτοι το δουλευαν οσο δε παει ενιωσα περηφανος που ανηκω σε αυτο το σύνολο, που βοηθησα σε αυτο το λαηβ, που κοιμηθηκαμε λιγο γιατι ειχαμε προβες η γιατι γυριζαμε με φοιβο ως αργα. Ενιωσα περηφανος και χαρουμενος.

Και νομιζω ετσι ενιωσε και ο Γιωργος της Ανοιξης του 2013 στο 8ball.

Σας ευχαριστουμε απτα βαθη της πουτανας της ψυχης μας λοιπον, γιατι ολοι νιωσαμε οτι ο, τι κανουμε εχει καποιο νοημα και καποια σημασια και οφειλει να συνεχισει να γινεται.

Love you.

[thanosskillet]

Απ τν Ιουνη μετα τ λαιβ στο γκαγκαριν γνωρισα μερικα παιδια. Απο τοτε μλμ ασταματητα μερα νυχτα. Εχουμε απιστευτες σχεσεις μεταξυ μας. Αυτα τ παιδια ειναι απ τα καλυτερα που μ εχουν συμβει. Δν ηξερε η μανα μ οτι μιλαω μ αυτους. Τ εμαθε χθες. Νευριασε τοσο πλ π μιλαγα με "αγνωστους". Μονο αγνωστοι δν ειναι. Μ ειπε να μν διανοηθω ν πιστεψω εστω και γ μια στιγμη οτι αυτοι ειναι φιλοι μ. Κι ομως εχν σταθει σαν φιλοι μ διπλα μ πλ περισσοτερο απ τους φιλους π ξερει η μανα μ. Εχω στεναχωρηθει απιστευτα

Είναι άδικο αυτό, μην το αφήσεις λοιπόν έτσι! Εξήγησε της την φάση, πως και γιατί γνωριστήκατε και θα καταλάβει. Μην τα βάφεις μαύρα και συνέχισε να μιλάς στους φίλους σου