#κυνόδοντας

[cinemuki]

Dogtooth (Κυνόδοντας) (2009) - dir. Yorgos Lanthimos

[dipolos]

Dogtooth (2009)

[sugaroto]

Movie of the day: Κυνόδοντας (Dogtooth)

Well

That was something

I was confused most of the movie, but I saw a comment saying this was based on the allegory of the cave... which makes the movie make more sense

Like I was expecting the reveal or something, the parents going to prison idk a reasoning why they were doing this

Also... did the kids even have names??? Or did the girls just named themselves in that one scene with one deciding to call herself "Bruce" while the other one tried to claim "plati" (back) as a name

"Bruce" must have been sick of everything to get to that point, wanting to get out

I hoped that she would like, go to the real world and be confused before someone spotted her and offer her help and then realizing all the bullshit

Like there was a whole ass fucking car and she decided to get into the one place that does not open from the inside

And the movie ends there zooming at the trunk

I mean she probably died from loss of oxygen, or blood loss

Also

Out of context screenshots

[daniela-kp]

DOGTOOTH (2009)

directed by Yorgos Lanthimos

[duinlam]

“Όσο βρίσκεστε μέσα δεν κινδυνεύετε, είστε προστατευμένοι.”

Κυνόδοντας (2009) ‘Dogtooth’.

Directed by Yorgos Lanthimos.

Hristos Passalis - Angeliki Papoulia

[justforbooks]

Από τότε που το «Ρoor Things», η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, έκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες το κύμα αντιδράσεων που ξεσήκωσε δεν λέει να κοπάσει ακόμα. Μια χιονοστιβάδα κριτικών, δημοσιευμάτων, σχολίων και εντυπώσεων που εκτείνονται από την απόλυτη αμφισβήτηση μέχρι την υπέρμετρη αποθέωση και η υπερανάλυση και της παραμικρής οπτικής της ταινίας κατέκλυσαν τη δημόσια σφαίρα.

Προφανώς, το γεγονός ότι ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του καιρού μας είναι Έλληνας προκαλεί αυτόν τον παροξυσμό σχολιασμού. Μετά τις 11 οσκαρικές υποψηφιότητες που απέσπασε η ταινία, μεταξύ αυτών και της καλύτερης ταινίας και της σκηνοθεσίας, ετοιμάζεται να ανταγωνιστεί στα ίσα στην τελετή της 10ης Μαρτίου βαριά ονόματα, όπως ο Κρίστοφερ Νόλαν και ο Μάρτιν Σκορσέζε.

Ο Λάνθιμος ασφαλώς και δεν είναι μία ακόμα περίπτωση Έλληνα που κατάφερε να διαπρέψει στο εξωτερικό, επιβεβαιώνοντας το κλισέ «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Το φαινόμενο «Λάνθιμος» –γιατί περί φαινομένου πρόκειται– και το πώς σχετιζόμαστε μαζί του αποτελεί καθρέφτη για πολλές νεοελληνικές παθογένειες, στερεοτυπικές συμπεριφορές, σύνδρομα και εθνικές φαντασιώσεις και διήλθε διάφορες φάσεις και ποικίλους μετασχηματισμούς πριν φτάσουμε στη σημερινή αναφανδόν εγκωμιαστική στάση μιας πλευράς του ελληνικού κοινού και Τύπου και την όχι και τόσο καλά κρυμμένη αμηχανία, ή και χολή, μιας άλλης.

Από την απόλυτη απαξίωση και τις λοιδορίες στο ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι τις σημερινές δοξολογίες μεσολαβούν αρκετά στάδια, αλλά εμείς μοιάζει να τα υπερβαίνουμε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Μήπως δεν είχε ακούσει τα εξ αμάξης ο Λάνθιμος όταν, άγνωστος στο ευρύ κοινό, τα πρώτα χρόνια πριν από τον Κυνόδοντα του 2009, προσπαθούσε να βρει τρόπο να κάνει τις ταινίες που οραματιζόταν; Υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς όπως «βιντεοκλιπάς», χάχανα και ειρωνείες στα σινεφίλ πηγαδάκια της εποχής όταν έκανε πρεμιέρα η Κινέττα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005, κατηγορίες περί λογοκλοπής.

Ο Κυνόδοντας για κάποιους δεν ήταν παρά μια αντιγραφή του μεξικάνικου Το Κάστρο της Αγνότητας του Αρτούρο Ριπστάιν, ενώ για άλλους ο Λάνθιμος δεν ήταν παρά ο κάλπικος και εφετζής δημιουργός του Greek Weird Wave, με ημερομηνία λήξης. Αναλόγως της πλευράς από την οποία εκτοξεύονταν οι επικρίσεις, ακούγαμε για κινηματογράφο ελιτίστικο και μανιερίστικο, έκφυλο και διεστραμμένο ή όχι αρκετά ελληνοπρεπή.

Αλλά η βασική κατηγορία που είχαν να του προσάψουν οι επικριτές του όλα αυτά τα χρόνια ήταν πως οι ταινίες του απευθύνονται σε ένα πολύ μικρό arthouse κοινό, εν ολίγοις σε ένα «παρεάκι». Ομολογουμένως οι ταινίες του μέχρι και τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού (2017) δεν ήταν για κατεξοχήν mainstream κοινά. Με αλλόκοτες αλληγορίες, στρυφνές δυστοπίες, ερμητικά νοήματα και παραδοξολογίες, στυλιζαρισμένο και αποστασιοποιημένο ύφος, θεωρητικά τουλάχιστον δυσκόλευαν τον μέσο θεατή.

Μετά την Ευνοούμενη (2018), και ελέω Χόλιγουντ, οι δημιουργίες του άρχισαν να είναι πιο εύληπτες –χωρίς ωστόσο να θυσιάσει κάτι από την ιδιαιτερότητα της κινηματογραφικής του γραφής– κι έτσι χάλασε τη μανέστρα της κριτικής περί εστέτ σινεμά μόνο για λίγους, ειδικά όταν άνθρωποι που δεν είχαν δει ποτέ ταινία του άρχισαν να συρρέουν πλέον στις ελληνικές αίθουσες για να δουν το Poor Things, το οποίο έχει ξεπεράσει μέχρι στιγμής τα 200.000 εισιτήρια.

Με τα χρόνια και την πέρα από κάθε προσδοκία θριαμβευτική πορεία, οι ποδοσφαιρικού τύπου άκριτοι πανηγυρισμοί πλήθυναν για τον απλούστατο λόγο ότι διαθέτει ελληνικό διαβατήριο, άρα οφείλουμε να φουσκώνουμε από εθνική περηφάνια.

Πόσο Έλληνας όμως είναι ο Λάνθιμος; Εδώ συμβαίνει το εξής αξιοπερίεργο. Ο Λάνθιμος μας αφορά επειδή πρώτα και κύρια αφορά τους άλλους. Σε αντίθεση με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον τελευταίο διεθνούς φήμης σκηνοθέτη πριν από τον Λάνθιμο –που επίσης είχε ακούσει τα μύρια όσα, κατά το ίδιον της φυλής μας–, που, εκκινώντας από την ελληνική ανθρωπογεωγραφία και Ιστορία και με τη συνδρομή της ποίησης των εικόνων του, απέκτησε ένα κινηματογραφικό ιδίωμα το οποίο απευθυνόταν και στο διεθνές κοινό, ο Λάνθιμος διάνυσε μια αντίστροφη πορεία: αφορά το ελληνικό –και όχι μόνο– κοινό επειδή καταφέρνει να μιλά μια παγκόσμια γλώσσα και επειδή δημιουργεί έναν κινηματογράφο στον οποίο ελάχιστα στοιχεία εντοπιότητας μπορούμε να διακρίνουμε.

Ακριβώς επειδή διαθέτει μια ατοπική και συχνά άχρονη απεύθυνση, μπορούμε να ταυτιζόμαστε μαζί του και να εντοπίζουμε ελληνικά χαρακτηριστικά, όπως ενδεχομένως μπορεί κι ένας Μεξικανός ή Φινλανδός τα αντίστοιχα δικά του. Στον Κυνόδοντα είδαμε το περίκλειστο σύμπαν της υπερπροστατευτικής αγίας ελληνικής οικογένειας. Στον Αστακό την αφόρητη κοινωνική πίεση για ζευγάρωμα και τον εξοστρακισμό όσων αποτυγχάνουν. Στη Βληχή το ελληνικό στοιχείο δεν προκύπτει από το προφανές, δηλαδή το αγροτικό και βουκολικό τοπίο της Τήνου, αλλά από τα παγανιστικά συστατικά του ελληνορθόδοξου χριστιανισμού. Και στον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού το οικείο σ' εμάς είναι η αποσύνθεση της δομής της πυρηνικής οικογένειας και λιγότερο ο αρχαιοελληνικός μύθος της θυσίας της Ιφιγένειας.

Ο Λάνθιμος συγκαταλέγεται πλέον στην εκλεκτή χορεία των Ελλήνων με υποψηφιότητες Όσκαρ στο ενεργητικό τους, ενώ έχει βάλει πλώρη για το πρώτο προσωπικό του βραβείο όχι με Zorba the Greek, αρχαία ελληνική τραγωδία, ελληνικό γουέστερν ή βορειοελλαδίτικα ομιχλώδη τοπία και αναζήτηση της «ελληνικότητας» στις διάφορες εκφάνσεις της αλλά με πλάνα που δεν θυμίζουν σε τίποτα Ελλάδα.

Κι αυτό είναι ένα από τα ασυγχώρητα «εγκλήματα» του Λάνθιμου. Οι ταινίες του δεν αφορούν την Ελλάδα, όπως θα επέτασσε η μικρόνοη οπτική μας περί ελληνικότητας, και δεν την αφορούσαν ποτέ, ακόμα και όταν κινηματογραφούσε στα χειμωνιάτικα ερημικά θέρετρα της Κινέττας. Μήπως η ελληνικότητα δεν είναι ο μόνος δρόμος;

Το άλλο του μεγάλο «λάθος», που δεν μπορούμε να του συγχωρήσουμε επ’ ουδενί, είναι το πώς και πού μεγάλωσε. Δεν είναι δυνατό ο πιο αναγνωρισμένος Έλληνας σκηνοθέτης της εποχής μας να γεννήθηκε στο Παγκράτι, να ζούσε σε ένα μικρό διαμέρισμα της οδού Χρεμωνίδου, να τελείωσε τη Σχολή Μωραΐτη, όπου δίδασκε ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας πατέρας του, και να πέρασε από τα θρανία της Σταυράκου, όπως τόσοι άλλοι. Δεν είναι δυνατό να μην είναι ένας ακόμα μετανάστης δημιουργός, πολιτογραφημένος Αμερικανός, όπως ο Ελία Καζάν, ή ένας Γαλλοτραφής Κώστας Γαβράς – θα ήταν πιο ανεκτό.

Δεν γίνεται να πέρασε ένα φεγγάρι από την ομάδα μπάσκετ του Παγκρατίου, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, να σκηνοθετούσε βιντεοκλίπ για γνωστούς τραγουδιστές στα '90s, να ήταν βοηθός σκηνοθέτη στον Λάκη Λαζόπουλο, να έκανε τις τηλεοπτικές διαφημίσεις του, να, εδώ δίπλα μας, στο μικρό και στενόχωρο χωριό της ελληνικής σόουμπιζ. Δεν γίνεται να έκανε τις πρώτες του ταινίες με τη βοήθεια φίλων και χωρίς ισχυρές πλάτες.

Δεν γίνεται να είναι ένας από μας. Έγκλημα καθοσιώσεως. Όπως έγκλημα καθοσιώσεως είναι και το αναμφισβήτητα μεγαλοφυές ταλέντο του, όσο κι αν κάποιοι δεν αρέσκονται στο είδος των ταινιών του ή έχουν ενστάσεις για επιμέρους επιλογές και ατέλειες. Το περίσσευμα ταλέντου κι αν είναι ασυγχώρητο από χώρους που ενθαρρύνουν τις μετριότητες και προσπαθούν να κόψουν τη φόρα σε όποιον προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι.

Κι έφτασε η στιγμή που αυτό το ταλέντο, βρίσκοντας τους πόρους και πρόσφορο περιβάλλον για να ξεδιπλωθεί και να μεγαλουργήσει, κατακτά πλέον στο Poor Things το δικό του αντισυμβατικό σύμπαν, μια οργιαστική κινηματογραφική φαντασία, έναν steampunk ρετροφουτουρισμό σαν να είχε στο production design τον ίδιο τον Ιούλιο Βερν, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί συζητήσεις σε όλο τον κόσμο, συμμετέχοντας σε ένα δυναμικό φεμινιστικό process, έστω και με τους περιορισμούς του male gaze.

Μας βάζει έτσι σε σκέψεις μήπως το γνήσιο ταλέντο μπορεί να υπερισχύσει της χρυσής μετριότητας που πριμοδοτείται από παντού. «Βρε, λες;»

Όσοι δεν διαθέτουμε κοντή μνήμη, δεν ξεγελιόμαστε από τις τωρινές υπερβολικά ενθουσιώδεις εκδηλώσεις. Ο φθόνος, η ζήλια και οι μικροπρέπειες μοιάζει να έχουν κατασιγαστεί σε έναν βαθμό μπροστά στο μέγεθος της επιτυχίας, αλλά έχουν απλώς καμουφλαριστεί καλύτερα. Παραμένουν πάντα εκεί.

Ευτυχώς, όλα αυτά ελάχιστη σημασία έχουν για τον ίδιο τον Λάνθιμο που, ενώ δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε πως είναι αποκομμένος από την Ελλάδα, ταυτόχρονα μοιάζει να είναι έτη φωτός μακριά από τον θόρυβο των social media και την υπερκατανάλωσή του ως εθνικού προϊόντος. Ίσως ακριβώς επειδή κατάφερε να μην τον αφορούν οι κακόμοιροι συμπλεγματισμοί μας και βγήκε αλώβητος να έγινε και ο δημιουργός που όλοι ξέρουμε.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[freshdumpsmonthly]

Dogtooth (Κυνόδοντας) dir. Yorgos Lanthimos

[arcanespillo]

🦷 for your ask game :)

My Heart Can’t Beat Unless You Tell It To 2020 Directed by Jonathan Cuartas, Ash 2019 Directed by Andrew Huculiak, Marrowbone 2017 Directed by Sergio G. Sánchez, Super Dark Times 2017 Directed by Kevin Phillips, As You Are 2016 Directed by Miles Joris-Peyrafitte, Mommy 2014 Directed by Xavier Dolan, The Hand of God 2021 ‘È stata la mano di Dio’ Directed by Paolo Sorrentino, Dogtooth 2009 ‘Κυνόδοντας’ Directed by Yorgos Lanthimos, Mysterious Skin 2004 Directed by Gregg Araki, Brick 2005 Directed by Rian Johnson, Nowhere 1997 Directed by Gregg Araki, Felidae 1994 Directed by Michael Schaack, Christiane F. 1981 ‘Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo’ Directed by Uli Edel

[lostgoonie1980]

208. Dente Canino (Κυνόδοντας, 2009), dir. Yorgos Lanthimos

[xionisgr]

ISBN: 978-960-16-7974-7 Συγγραφέας: Δημήτρης Παπανικολάου Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 448 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-07-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[cinemuki]

Dogtooth (Κυνόδοντας) (2009) - dir. Yorgos Lanthimos

[manpetasgr]

ISBN: 978-960-16-7974-7 Συγγραφέας: Δημήτρης Παπανικολάου Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 448 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-07-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[sugaroto]

*sees aeroplane flying by*

"I hope it falls"

"If it falls I'm keeping it"

*slaps her*

"The one who deserves it more will keep it"

Girl wut the phuck

[kwstasattgr]

ISBN: 978-960-16-7974-7 Συγγραφέας: Δημήτρης Παπανικολάου Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 448 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-07-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-16-7974-7 Συγγραφέας: Δημήτρης Παπανικολάου Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 448 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-07-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[authfilmalumni]

Η φιλοσοφία συναντά ένα απολαυστικό σινεμά

Λένε πως ένας σκηνοθέτης επαναλαμβάνει σε κάθε του ταινία την ίδια ταινία, συνειδητά ή μη, εκδοχές της ίδιας κατάστασης που έχει μες το μυαλό του.

Ο Λάνθιμος έχει πια μια μεγάλη φιλμογραφία να επιδείξει. Μεγάλο του κεφάλαιο παραμένουν οι εξαιρετικοί σε κάθε τμήμα συνεργάτες που κατάφεραν να εξελιχθούν κοντά του και να αναδείξουν το σύμπαν του. Εδώ, έχουμε την steampunk, αχρονική, μαύρη κωμωδία «Poor Things.»

Θα επιχειρήσω μια φιλοσοφική προσέγγιση πάνω στην ταινία, η οποία άλλωστε τεχνικά και ερμηνευτικά είναι άρτια δοσμένη, με τολμηρές κινηματογραφικές επιλογές που πάνε το μέσο λίγο παραπέρα. Οι αναφορές στη φιλοσοφία είναι άλλωστε πολλές μες την ταινία (Διογένης, Νίτσε), όπως και τα κοινωνικά μηνύματα που έχει να περάσει.

Κατά τη δική μου πάντα προσέγγιση, βλέπω τον τίτλο: «Φτωχά πράγματα» ως μια παράφραση για τα «Ανθρώπινα όντα.» Εντόπισα αρκετές ομοιότητες στον τρόπο ξετυλίγματος της ταινίας με την «Ευνοούμενη», σε σχέση με το μοντάζ, τους χαρακτήρες και το σενάριο.

Η ταινία στα διάφορα κεφάλαιά της (ακολουθεί τη δομή βιβλίου) ασχολείται με όλα σχεδόν τα ζητήματα: ζωή, κοινωνία, οικογένεια (λατρεμένο θέμα του σκηνοθέτη προς αποδόμηση), θρησκεία. Ο Θεός άφησε τα δημιουργήματα του μισοτελειωμένα, μισότρελα, να αλωνίζουν και να σκορπούν τον όλεθρο και την τρέλα σε μια πεδιάδα που εκείνος δικαιωματικά τους προσέφερε. Δεν είναι σίγουρος για αυτά αλλά είναι και περίεργος να δει το πώς θα καταλήξουν και έτσι τα αφήνει ελεύθερα. Η στάση του Θεού είναι ανεύθυνη κατά την φιλοσοφία.

Λάτρεψα κάθε ρόλο και διασκέδασα με την ταινία, αν και ίσως θα μπορούσε να ήταν ελαφρώς μικρότερη, αίσθηση που είχαν και αρκετοί φίλοι που την παρακολούθησαν.

Δεν ξέρω πως ο Νταφόε καταφέρνει σε κάθε ρόλο του (και μετά από τόσες ταινίες) να βγαίνει πάντα τόσο σεμνός και ισορροπημένος. Λάτρεψα την ερμηνεία του ως Dr. God. Ήδη το όνομα μας καλεί για φιλοσοφικές προσεγγίσεις.

Η Έμμα φάνηκε πως έκανε εξαιρετική δουλειά ενσαρκώνοντας την Μπέλα στα διάφορα στάδιά της και θεωρώ πως δικαίως της αξίζει το όσκαρ, όπως και στον Robbie Ryan, διευθυντή φωτογραφίας, για αυτά που πέτυχε σε ένα τόσο απαιτητικό σενάριο. Κατάφερε να εναρμονιστεί πλήρως με το στυλ του Γιώργου και να εκτελέσει άψογα τις δύσκολες και απαιτητικές κινήσεις της κάμερας. Με εξέπληξε και ο Ράφαλο, που τόλμησε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτά που τον έχουμε συνηθίσει και μπ��άβο του. Με αυτή τη ταινία κάνει μια πιο Μπαρτονική και γκροτέσκ στροφή.

Οι κωμικές σκηνές είναι πετυχημένες, βγάζουν το γέλιο αβίαστα και σε χαλαρώνουν, αντισταθμίζοντας τις αμήχανες σκηνές ωμής βίας. Δεν έλλειψαν φυσικά οι αυτοτραυματισμοί και οι αυτοειρωνίες, βασικό συστατικό των ηρώων του Γιώργου.

Η αυτοαναφορικότητα, αλλά και η αγάπη του προς τους φαν του, τον οδηγoύν στο να μας δίνει σκηνές–αναφορές, είτε σε προηγούμενες ταινίες του, είτε σε σκηνοθέτες που ο ίδιος αγαπά. Εντόπισα κρυμμένες αναφορές στα: «Η ευνοούμενη», «Αστακός» και «Κυνόδοντας.» Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες.

Η ταινία τελειώνει με έναν παράλογο κήπο, της Εδέμ, και τα δημιουργήματα που τον απαρτίζουν. Αφήνοντας τον «άνθρωπο» αυτή τη φορά κυρίαρχο και εσένα μόνο σου να μαντέψεις για το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια.

Μπράβο στον Λάνθιμο από κάθε άποψη που έχει καταφέρει να κερδίσει το Χόλλυγουντ και να βρει το κοινό του με εντελώς αντισυμβατικές, στυλιζαρισμένες μεν, ταινίες αλλά και να ωριμάσει ο ίδιος ως σκηνοθέτης και να γίνεται καλύτερος με τα χρόνια, χωρίς βέβαια να αφήνει εντελώς τα παλιότερα μοτίβα του και τις εμμονές του.

Γιώργος Λουριδάς - Σκηνοθέτης