#κοέν

[penny23]

Πώς μπορώ να ξεκινήσω οτιδήποτε νέο με όλο αυτό το χθες μέσα μου;

Λ. Κοέν

[darkside-cookies]

θυμαμαι να προσπαθω να διαβασω το the martian και απλα ανα ειναι ΤΟΣΟ χαλια και γεματο μαθηματικα που το αφησα...2,9 και 20 για το reading ask !!

ρε είχα κάνει ένα ποστ όσο το διάβαζα που ήταν τύπου "διαβάζοντας το the martian" και είχα βάλει τη φωτογραφία από τη φυσική της γ λυκείου - ΑΥΤΟ. ευχαριστώ για το ασκ <3

2. Ξαναδιάβασες κάτι που είχες διαβάσει στο παρελθόν; Τι; το τανγκό (προφανώς). Επίσης διάβασα ξανά το Οδηγίες για Οικιακές Βοηθούς της Lucia Berlin, το οποίο είναι από τις αγαπημένες μου συλλογές διηγημάτων και το προτείνω πάντα <3

9. Διάβασες κάποιο καινούριο genre; διάβασα πρώτη φορά βιογραφίες (το I'm Your Man: The Life of Leonard Cohen της Sylvie Simmons και το So Long, Marianne: A Love Story της Kari Hesthamar), ήταν ανέλπιστα ενδιαφέρουσα εμπειρία, ειδικά η βιογραφία του Κοέν μου άρεσε πολύ, αν και δεν ξέρω κατά πόσο η γνώση της ζωής του άλλαξε την εμπειρία μου της μουσικής του. Δεν νομίζω πως θα γίνω από τους ανθρώπους που διαβάζουν βιογραφίες, αλλά ήταν φαν.

και το 20 το έχω απαντήσει

[portokali]

πολύ φοβάμαι ότι κανένας καλλιτέχνης που έχει επανεκτελέσει Λέοναρντ Κοέν δεν έχει επιτύχει 100%, γιατί κανένας δεν είναι και τα δύο:

βεβαρυμένος από άπειρα ηθικά ερωτήματα που συνδέονται άμεσα με τη σχέση του και το ιστορικό του με τη θρησκεία και τη πολύπλοκη του σχέση με το Θ-ό

γαμιάς

[justforbooks]

ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ τα μνημειώδη, πολυπλόκαμα και πρωτοποριακά μυθιστορήματα του Ντέιβιντ Μίτσελ και κυρίως όσοι έχουμε εισέλθει στους φανταστικούς του κόσμους, στους οποίους ανατρέχουμε πάντα με την ίδια όρεξη, δεν πρέπει να νιώσαμε έκπληξη που ο συγγραφέας του Άτλαντα του Ουρανού και των Χιλίων Φθινοπώρων του Γιάκομπ ντε Ζουτ επιστρέφει στη γη της αθωότητας. Μόνο που αυτήν τη φορά η ματιά της έφηβης Χόλι έχει αντικατασταθεί από αυτήν του μάνατζερ Λέβον, ο οποίος επιμένει να τρέφει για τη μουσική μια αυθεντική και σχεδόν αθώα αγάπη, διαμορφώνοντας έναν φιλοσοφικό, αποκαθαρμένο από ενδιάμεσες ιδιότητες κόσμο, στον οποίο επιστρέφει σχεδόν με τρόπο μυστικό ο Μίτσελ στα βιβλία του.

Οι εκδόσεις Μεταίχμιο πολύ εύστοχα είχαν επιλέξει ένα live για να λανσάρουν το νέο του βιβλίο Utopia Avenue, που διαβάζεται ως μια επιστροφή σε έναν ολοζώντανο κόσμο, όπου οι αγωνίες, οι σχέσεις και οι ελπίδες είχαν νόημα γιατί αφορούσαν ανθρώπους που φλέγονταν, και σε μια ουτοπία που στήνεται πάνω σε μεγάλα, δυσθεώρητα πάθη. Εξάλλου τα μπαρόκ σχεδόν ως προς τις απόλυτες επιδιώξεις τους βιβλία του Μίτσελ ποτέ δεν επεξεργάζονται απλώς ένα θέμα, καθώς μιλάνε ταυτόχρονα για περιπλανήσεις και αποκρυφισμούς, όργια του μυαλού και του σώματος, συμμείξεις του χρόνου και μπερδεμένες προσδοκίες. Έτσι και εδώ το Utopia Avenue, το οποίο μεταφράζει σαν να το ζει η Μαρία Ξυλούρη, είναι η ιστορία της ομώνυμης μπάντας που εμφανίζεται στην απόλυτα ροκ δεκαετία του ’60, αλλά διασχίζει τον χρόνο και συναντά πρόσωπα και πράγματα από το μακρινό μέλλον, δηλαδή το δικό μας πρόσφατο παρόν.

Πολλές φορές, μάλιστα, όπως συμβαίνει στα βιβλία του Μίτσελ, οι ήρωες ξεπροβάλλουν με κάποιον τρόπο από προηγούμενα βιβλία του, όπως ο Λέβον Φράνκλαντ, που επιστρέφει από τα Κοκάλινα Ρολόγια, διωγμένος από το πατρικό του στον Καναδά λόγω της ομοφυλοφιλίας του, για να συστήσει τη δική του ουσιαστική οικογένεια, δηλαδή τη δική του μπάντα. Μέλη της ο Ντιν Μος, ένα παιδί της εργατικής τάξης, επίσης με πολλαπλά τραύματα, ο ντράμερ Πίτερ «Γκριφ» Γκρίφιν, ο κιθαρίστας Γιάσπερ ντε Ζουτ (απόγονος του Γιάκομπ ντε Ζουτ, πρωταγωνιστή στα Χίλια Φθινόπωρα) και η πιανίστρια Ελφ Χόλογουεϊ, η οποία τρέφει φιλοδοξίες φολκ τραγουδίστριας. Στόχος όλων αυτών είναι να φτιάξουν μια αυθεντική μπάντα ‒η έννοια του αυθεντικού κόντρα στο επίπλαστο απασχολεί πάντα τον Μίτσελ‒ που θα ζει απόλυτα την τέχνη για την τέχνη ή αλλιώς τη ροκ για τη ροκ. Εύλογα, λοιπόν, μέσα από τις σελίδες αναπαρίσταται αυτούσιο το κλίμα της εποχής που έφτιαξε τη ροκ και ξαναζωντανεύει το swinging London και όχι μόνο, χωρίς νοσταλγία, αλλά με τις απαραίτητες ροκ δόσεις και αναφορές στους Μπιτλς, τον Ντέιβιντ Μπόουι, την Τζάνις Τζόμπλιν, τον Λέοναρντ Κοέν, τον Κιθ Μουν και όλα εκείνα τα ονόματα που δόξασαν το είδος και έφτιαξαν τη δική τους αυτούσια ροκ ουτοπία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[crisismonitor]

Σε τροχιά εκεχειρίας βρίσκονται Ισραήλ και Λίβανος με διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, καθώς ο Αμερικανός πρέσβης στη Βηρυτό κατέθεσε πρόταση κατάπαυσης του πυρός, επί της οποίας η κυβέρνηση της χώρας θα απαντήσει εντός των επομένων ωρών. Το Ισραήλ είναι πιο κοντά στην επίτευξη συμφωνίας με τη Χεζμπολάχ για τερματισμό των μαχών, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη στιγμή από το ξέσπασμα του πολέμου, ωστόσο πρέπει να διατηρεί την ελευθερία να ενεργεί εντός του Λιβάνου σε περίπτωση που τα συμφωνηθέντα παραβιαστούν, δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Ενέργειας Έλι Κοέν, όπως μεταδίδουν οι Times of Israel. «Νομίζω ότι βρισκόμαστε στο πιο κοντινό σημείο για συμφωνία από την αρχή του πολέμου», είπε ο Κοέν, μέλος του πολεμικού υπουργικού συμβουλίου, σε συνέντευξή του στο Reuters. Καίριο ζήτημα για το Ισραήλ, πρόσθεσε, και που αποτελεί σημείο τριβής, είναι να διασφαλίσει ότι θα διατηρεί ελευθερία δράσης σε περίπτωση που η Χεζμπολάχ επιστρέψει σε παραμεθόριες περιοχές αποτελώντας απειλή για τις ισραηλινές κοινότητες. «Θα είμαστε λιγότερο ανεκτικοί απ' ό,τι στο παρελθόν στις προσπάθειες δημιουργίας οχυρών σε εδάφη κοντά στο Ισραήλ», υπογράμμισε ο Κοέν. Εν τω μεταξύ, απάντηση από τον Λίβανο σε πρόταση κατάπαυσης πυρός που εστάλη στη Βηρυτό από τις ΗΠΑ αναμένεται εντός των επόμενων 24 ωρών, αναφέρει το ισραηλινό Channel 12. Ο Ισραηλινός υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων Ρον Ντέρμερ βρέθηκε στην Ουάσιγκτον αυτή την εβδο��άδα για να συναντηθεί με αξιωματούχους της κυβέρνησης Μπάιντεν, με αντικείμενο τις τελευταίες λεπτομέρειες της πρότασης, συμπεριλαμβανομένων γραπτών εγγυήσεων ότι το Ισραήλ έχει ελευθερία δράσης επί λιβανικού εδάφους κατά των απειλών που αντιπροσωπεύει η Χεζμπολάχ. Ο Ντέρμερ συναντήθηκε επίσης με τον εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, σύμφωνα με το Axios. Read the full article

[rulinarulina]

Νέες αποκαλύψεις για τη Βασίλισσα Ελισάβετ: «Ήταν ντροπαλή, αλλά τολμηρή – Οδηγούσε πολύ γρήγορα»

H επί χρόνια βοηθός της βασίλισσας Ελισάβετ μοιράστηκε αγαπημένες της αναμνήσεις από την αείμνηστη βασίλισσα Ελισάβετ  Μία από τους πιο έμπιστες βοηθούς της βασίλισσας Ελισάβετ έδωσε μια νέα συνέντευξη μετά τον θάνατό της το 2022. Σε μια συνέντευξη στους The Sunday Times που δημοσιεύθηκε το Σάββατο 12 Οκτωβρίου, η Σαμάνθα Κοέν- η οποία εργαζόταν για τη βασίλισσα επί 18 χρόνια, περνώντας σχεδόν…

[konmarkimageswords]

ΕΝΑ ΜΠΛΟΥΖ ΓΙΑ ΤΗ ΦΩΤΙΣΗ

Ένας παραμυθάς, ένα βέλος κι ένα μπλουζ. Αρκούν για να φτάσεις στη φώτιση; Ο συγγραφέας και σύμβουλος έκδοσης του ΑΒΑΤΟΝ Ιορδάνης Πουλκούρας συγκεντρώνει μια σειρά από ιστορίες, περιηγήσεις και αφηγήσεις, από τη Σμύρνη των αρχών του 20ού αιώνα μέχρι το Παρίσι του ’68, και από την Καρκασόν ως τη Νέα Υόρκη, χαρτογραφώντας έτσι ένα «μεθυσμένο» μονοπάτι, άλλοτε ξεχασμένο από καιρό και άλλοτε απάτητο ακόμα. Και ο αναγνώστης ταξιδεύει μαζί του, μιλώντας με τον Λέοναρντ Κοέν, τον Πήτερ Μπρουκ και τον Μπόρχες, μαθαίνοντας ιστορίες για τα όνειρα των ιθαγενών και το καμπαλιστικό Άλεφ, για το τελευταίο τσιγάρο και τη μεταφυσική του καφέ, για φοίνικες και γκόλεμ, για την κβαντική διεμπλοκή, τη μνήμη, την πίστη και την ελεύθερη βούληση. Ένα βιβλίο-απόσταγμα μιας μακράς πορείας στη σοφία του κόσμου.

 «Πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι ο Δυτικός πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης θεσμών και αξιών. Την κατάρρευση αυτή είναι επιτακτική ανάγκη να τη σταματήσει η ανάπτυξη ενός νέου Δυτικού Πολιτισμικού Ρεύματος, που θα πρέπει να στηρίζεται τόσο στις ανθρωπιστικές αρχές, όσο και στο νέο Επιστημονικό Πνεύμα της Μεγάλης Επιστημονικής Επανάστασης του 20ού αιώνα. Αποτελεί λοιπόν ευτυχή συγκυρία ότι σε μια περίοδο αφύπνισης και προβληματισμού της κοινωνίας των πολιτών πάνω στο θέμα αυτό, έφτασαν στα χέρια μου τα κείμενα του νέου βιβλίου του Ιορδάνη Πουλκούρα με τίτλο Ένα Μπλουζ για τη Φώτιση. Η ανάγνωση των κειμένων με συνεπήρε, θέτοντάς μου νέους προβληματισμούς. Οι σκέψεις του συγγραφέα, άκρως τολμηρές αλλά διατυπωμένες με τρόπο απλό, σαφή, ψύχραιμο και έντιμο, αλλά συγχρόνως κοινωνικά και φιλοσοφικά καυστικό, μου φάνηκαν σαν να αποτελούν ένα σύγχρονο ‟οδηγό επιβίωσης”, αποκαλύπτοντας γεγονότα και φωτίζοντας τα μονοπάτια του δρόμου της μετάβασης σε ένα Νέο Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα».

-Δρ Μάνος Δανέζης Αστροφυσικός [Από τον Πρόλογο του βιβλίου]

O Ιορδάνης Πουλκούρας γεννήθηκε στη Νίκαια και είναι σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού ΑΒΑΤΟΝ. Σπούδασε μικρογλυπτογραφία και σκηνοθεσία κι ασχολήθηκε επαγγελματικά με την χρυσοχοΐα και επιχειρήσεις. Υπέγραψε τα πρώτα βιβλία του με το ψευδώνυμο J.P. Craftson. Αυτά ήταν, Τα Αρχαία Τεκτονικά Χειρόγραφα (Εκδόσεις Γκοβόστη) και το Bleeding Angels – Η Απόκρυφη Παράδοση της Ευρώπης (Εκδόσεις Αρχέτυπο). Με το πραγματικό του όνομα έχει υπογράψει το, Ιεροδόμ: Από τον μεσαιωνικό μύθο στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο και την συμμετοχή του στη συγγραφή οκτώ ακόμα συλλογικών βιβλίων. Έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε πολλές εκδηλώσεις και φόρουμ με θέμα τον Δυτικό Εσωτερισμό, την Τέχνη και τη Σύγχρονη Κοινωνία. Το 2016 ίδρυσε μαζί με τον Δρ. Στάθη Γκόνο, Διευθυντή Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, τον Κύκλο των Φίλων, έναν κύκλο προβληματισμού για την εποχή μας που συζητά δημόσια γι’ αυτήν με πανεπιστημιακούς, διανοούμενους και ειδικούς επαγγελματίες.

[xionisgr]

Συγγραφέας: Beauseigneur James Εκδόσεις: Σαββάλας ISBN: 9789604370207 Σελίδες: 384 Βάρος: 510.00 γρ. Διαστάσεις: 14.00 x 21.00 Ημερομηνία έκδοσης: 1/11/2007

[a078740849aposts]

Συγγραφέας: Beauseigneur James Εκδόσεις: Σαββάλας ISBN: 9789604370207 Σελίδες: 384 Βάρος: 510.00 γρ. Διαστάσεις: 14.00 x 21.00 Ημερομηνία έκδοσης: 1/11/2007

[darkside-cookies]

3 & 17 για τα book asks? :D

το 3 και το 17 τα έχω απαντήσει οπότε θα απαντήσω το 13 και το 18 (μόνη μου)

13. Ποιο ήταν το λιγότερο αγαπημένο σου βιβλίο που διάβασες; το μακράν χειρότερο ήταν η Αριάδνη της Jennifer Saint (το οποίο όχι μόνο διάβασα και δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά μετά μου το έκανε και ο νονός μου δώρο!) ένα ακόμη έκτρωμα που διάβασα ήταν το Μην πας ποτέ μόνος στο ταχυδρομείο του Στέλιου Κούλογλου και επίσης το the martian του Andy Weir.

18. Πόσα βιβλία αγόρασες; παρόλο που χρησιμοποίησα πάρα πολύ τη βιβλιοθήκη, φέτος παίζει να αγόρασα τα περισσότερα βιβλία που έχω αγοράσει τα ��ελευταία χρόνια και επίσης μου έκαναν και πολλά βιβλία δώρο (μεταξύ των οποίων την Αριάδνη όπως ανέφερα, τον Φράνκεσταιν, τον δρ Τζέκυλ και κος Χάιντ, η @adastreia-12 μου πήρε την έκδοση του Norton του Μόμπι Ντικ (καλύτερο δώρο όλης της χρονιάς), το άρωμα του Πατρίκ Ζισκιντ, το Μοντέρνο σχολείο του Φερέρ, τον Θαλασσόλυκο του Τζακ Λόντον κλπ κλπ), εγώ αγόρασα την Τζέιν Έιρ, το Πειθώ της Τζέιν Όστεν, τους Αργοναύτες της Μάγκι Νέλσον, τρία βιβλία του Φρόιντ, ένα δοκίμιο για την ιλιάδα που δεν θυμάμαι πώς το λένε και το έχω κάπου χωμένο, τον Μόμπι Ντικ, τον Φάουστ, το Αλικό γράμμα, τους προφήτες του robert jones jr, τον Δράκουλα, το Ορλάντο της Βιρτζίνια Γουλφ και τη βιογραφία του Λέοναρντ Κοέν της σίλβι σάιμονς αυτά απ' όσο θυμάμαι

end of year book asks

[justforbooks]

«ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΠΟΥ ΕΝΤΟΠΙΣΑ τον Τόνι Γκάρντνερ να κάθεται ανάμεσα στους τουρίστες, η άνοιξη μόλις είχε έρθει εδώ, στη Βενετία. Είχαμε ολοκληρώσει την πρώτη μας βδομάδα έξω, στην πλατεία – μεγάλη ανακούφιση, ομολογουμένως, ύστερα από τόσες ώρες δουλειάς στην πνιγηρή ατμόσφαιρα στο πίσω μέρος της καφετέριας, παρεμποδίζοντας τους πελάτες που ήθελαν να ανέβουν τη σκάλα. Εκείνο το πρωί φυσούσε και η καινούρια τέντα για την μπάντα χτυπούσε γύρω μας, αλλά όλοι νιώθαμε λίγο πιο αναζωογονημένοι και ξεκούραστοι, και υποθέτω ότι αυτή η διάθεση ήταν έκδηλη στο παίξιμό μας».

Ο νεαρός Γιάνεκ, με την αφήγηση του οποίου ανοίγουν οι «Νυχτωδίες» του Καζούο Ισιγκούρο (μετ. Α. Μαντόγλου, Ψυχογιός), είναι ένας πολωνικής καταγωγής «τσιγγάνος», ένας  κιθαρίστας που περιπλανιέται στην Πιάτσα Σαν ��άρκο, εξυπηρετώντας όποια ορχήστρα τον χρειάζεται. Ο δε Τόνι Γκάρντνερ είναι ένας εξηντάρης Αμερικανός τροβαδούρος, τους δυσεύρετους δίσκους του οποίου αναζητούσε με πάθος και τους έλιωνε ακούγοντάς τους η μητέρα του Γιάνεκ «παλιά, στην πατρίδα, στα χρόνια του κομμουνισμού».

Το άστρο του τροβαδούρου έχει θαμπώσει πλέον, αλλά στα μάτια του νεαρού εξακολουθεί να λάμπει σαν χρυσός. Σπεύδει, λοιπόν, να του πιάσει κουβέντα, κι όταν εκείνος του προτείνει να κάνουν μαζί «μια γνήσια βενετσιάνικη καντάδα» στην κυρία Γκάρντνερ, ο Γιάνεκ, κολακευμένος, δέχεται μ’ ενθουσιασμό.

Είναι ανύποπτος για τη θλίψη που θα τον κυριεύσει το ίδιο βράδυ, όταν όλες οι ρομαντικές του εικασίες θα διαψευστούν. Κι είναι μια θλίψη που ο Ισιγκούρο δεν εξαντλεί στην περίπτωσή του και μόνο, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης των «Νυχτωδιών».

Πρόκειται για την πρώτη συλλογή διηγημάτων που δημοσίευσε ο Βρετανός νομπελίστας με τις γιαπωνέζικες ρίζες («Νocturnes, 2009) έπειτα από έξι μυθιστορήματα, ανάμεσα στα οποία και το βραβευμένο με Booker «Τ’ απομεινάρια μιας μέρας». Την ίδια χρονιά με την αγγλική έκδοσή της, η συλλογή κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (βλ. «Νυχτερινά», μετ. Τ. Κοβαλένκο, Καστανιώτης) ενώ πρόσφατα επανεκδόθηκε σε νέα μετάφραση της Α. Μαντόγλου από τον Ψυχογιό.

Οι πέντε ιστορίες που περιλαμβάνει άλλοτε εκτυλίσσονται στη φημισμένη ιταλική πλατεία, άλλοτε στην ανώνυμη αγγλική ύπαιθρο ή στο Χόλιγουντ, κι έχουν για πρωταγωνιστές μουσικούς, κυρίως, πλανόδιους μουσικούς, ξεπεσμένους, αφανείς. Ανθρώπους που βιώνουν μια ματαίωση, αλλά συνεχίζουν να ονειρεύονται, ισορροπώντας ανάμεσα στη μαγεία που υπόσχεται η τέχνη τους και στα εμπόδια που τους έβαλε η ζωή.

Η σχέση του ίδιου του Ισιγκούρο με τη μουσική κρατάει από την εφηβεία του, από τότε που άρχισε να μαθαίνει κιθάρα. Γεννημένος το ΄54 στο Ναγκασάκι και προσγειωμένος απότομα στη νοτιοανατολική Αγγλία, όπου και το πόστο του ωκεανογράφου πατέρα του, άργησε ν’ ανακαλύψει το συγγραφικό του ταλέντο.

Μέχρι τα είκοσι δύο του, άλλωστε, μόνο περιστασιακά ασχολούνταν με την λογοτεχνία. Τα διαβάσματά του περιορίζονταν στις περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς και στα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι κι ομολογημένη φιλοδοξία του ήταν να γίνει επαγγελματίας τραγουδοποιός.

Έχοντας για πρότυπα τροβαδούρο��ς σαν τον Μπομπ Ντίλαν, τον Λέοναρντ Κοέν, τον Νιλ Γιανγκ και τον Τζάκσον Μπράουν, έγραψε πάνω από εκατό τραγούδια, στους στίχους των οποίων πέρασε όλες τις αυτοβιογραφικές πληροφορίες που θα στερούσε έπειτα από τα βιβλία του.

Ως και στο μετρό του Παρισιού δοκίμασε ο Ισιγκούρο την τύχη του. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να βιώσει απογοήτευση ή πίκρα ανάλογη με των ηρώων του, αφού άλλο μονοπάτι διάλεξε τελικά. Γεγονός είναι πως είδε τη συλλογή σαν ένα «άλμπουμ», έγραψε τα διηγήματα απ’ την αρχή ως το τέλος με τη σειρά που παρατίθενται, κι ήταν αποφασισμένος να μη δημοσιεύσει κανένα τους χωριστά.

Ένα από τα ωραιότερα, η «Νυχτωδία», έχει για πρωταγωνιστές έναν σαξοφωνίστα άρτι εγκαταλελειμμένο από τη γυναίκα του, και μια μεσόκοπη, κοσμική τηλεπερσόνα που δεν είναι άλλη από την τέως, πλέον, σύζυγο του Τόνι Γκάρντνερ. Και οι δυο αναρρώνουν από πλαστική εγχείρηση στο πρόσωπο.

Κι αν για την κυρία Γκάρντνερ οι λόγοι της επέμβασης είναι προφανείς, για τον προικισμένο μεν αλλά άσημο τζαζίστα είναι κάτι που σχεδόν του επιβλήθηκε από τον ατζέντη του, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από την ασχήμια του «βαρετού». Κάτι που, επιπλέον, χρηματοδοτείται από τον ζάμπλουτο εραστή της πρώην συντρόφου του – εν είδει αποζημίωσης και παρηγοριάς.

Μολονότι προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους, αυτοί οι δύο άνθρωποι θα διασκεδάσουν μαζί την πλήξη τους, θα ανταλλάξουν τις ιστορίες τους και τις… κακίες τους, κι η ελαφρότητα του ενός θα παρηγορήσει έστω και στιγμιαία την τσακισμένη ματαιοδοξία του άλλου.

«Ίσως η Λίντι να έχει δίκιο. Ίσως, όπως είπε κι αυτή, χρειάζομαι κάποια προοπτική, και η ζωή ίσως να είναι πολύ περισσότερα πράγματα από το να αγαπάς ένα άτομο…», σκέφτεται ο σαξοφωνίστας, την ώρα που τον εγκαταλείπει και ο Ισιγκούρο, αφήνοντας εμάς να μαντέψουμε αν με το καινούριο του πρόσωπο θα του πάνε όλα καλά.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[labookaracha]

Έχουν περάσει σίγουρα δεκαπέντε χρόνια από τότε που διάβασα για πρώτη φορά την Ιστορία αγάπης και σκότους του Άμος Οζ.

Το βιβλίο κάπου χάθηκε, δεν μπόρεσα να θυμηθώ ποτέ αν το δάνεισα σε κάποιον ή αν τελικά παράπεσε σε κάποια μετακόμιση. Πριν από κανά δυο χρόνια διάβασα τη Νύχτα του συγγραφέα, ένα μικρό βιβλίο που μου άρεσε πολύ και κάπως έτσι μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να διαβάσω πάλι την Ιστορία αγάπης και σκότους. Το βρήκα μεταχειρισμένο, το αγόρασα και με περίμενε υπομονετικά μέχρι τώρα στο ράφι.

Στο ενδιάμεσο διάβασα άλλο ένα βιβλίο του Οζ, το Ο Μιχαέλ μου. Η αίσθηση που αποκόμισα από τα δύο αυτά βιβλία, αλλά και από όσα διάσπαρτα θυμόμουν από την Ιστορία αγάπης και σκότους είναι ότι ο Οζ είναι ένας πολύ τρυφερός συγγραφέας. Η καταγωγή του και η θεματολογία του κρύβουν πολλή βία, πολλή θλίψη, αλλά παρόλα αυτά καταφέρνει να μιλήσει στον αναγνώστη με απαράμιλλη τρυφερότητα. Καραφέρνει να δημιουργήσει μια τρομακτική οικειότητα, να φτιάξει ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο ο αναγνώστης αισθάνεται ασφάλεια, θαλπωρή.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια άτυπη αυτοβιογραφία του Οζ. Ή μάλλον καλύτερα αποτελεί μια ιχνηλάτηση. Μια ιχνηλάτηση της καταγωγής του, ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο, στην Ευρώπη των αρχών και στην Παλαιστίνη των μέσων του 20ου αιώνα, ένα ταξίδι μέσα από πρόσωπα και περιστατικά που χτίζουν την ιστορία μιας οικογένειας αλλά και ενός λαού και ενός κράτους.

Στο επίμετρο του βιβλίου η Μάγκυ Κοέν σημειώνει:

"Δεν είμαι παιδί μεταναστών..." θα πει σε μια συνέντευξη ο Άμος Οζ αναφορικά με το τελευταίο του αυτό βιβλίο, "ούτε παιδί προσφύγων. Είμαι το παιδί ανεπιθύμητων ανθρώπων. Είμαι ο γιος και ο εγγονός και ο δισέγγονος ανθρώπων οι οποίοι επί γενεές ολόκληρες ήταν ανεπιθύμητοι."

Οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν βίαια από όλη την Ευρώπη σε μια εποχή που ήταν οι μόνοι που αυτοπροσδιορίζονταν ως Ευρωπαίοι. Κυνηγήθηκαν και εξοστρακίστηκαν τελικά στην Παλαιστίνη. Τα προβλήματά τους όμως δεν τελείωσαν. Ακολούθησαν χρόνια εχθροπραξιών με τους Άραβες, σφαγές ένθεν κακείθεν, μέχρι να σταθεροποιηθεί το στάτους του κράτους του Ισραήλ. Παράλληλα με το καθεστώς στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα.

Ένας βασικός άξονας της αφήγησης είναι η σχέση του συγγραφέα με τη μητέρα του, μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη προσωπικότητα η οποία αυτοκτόνησε στα 39 της όταν ο Οζ ήταν 12 ετών. Ο Οζ μέσα από τις περιγραφές των οικογενειακών σχέσεων, τη δικιά του με τους γονείς του και τη σχέση ανάμεσα στους γονείς του, μπορούμε να πούμε ότι επιχειρεί να κατανοήσει το πως η ιστορία και η γεωγραφία επηρεάζουν τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Οι γονείς του ήταν δύο πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι που ο καθένας με τον τρόπο του κουβαλούσαν από ένα τεράστιο βάρος, ακριβώς επειδή ανήκαν σε αυτόν τον πλάνητα λαό. Παράλληλα όμως αυτή η προσπάθεια ψυχανάλυσης που κάνει ο Οζ δεν αφήνει ασυγκίνητο και αμέτοχο τον αναγνώστη. Οι γονείς του είναι και οι γονείς μας, ο Οζ ως παιδί είναι το παιδί που ήμασταν εμείς, η οικογένειά του είναι μια εβραϊκή αλλά και μια παγκόσμια οικογένεια.

Ο Οζ ήταν υπέρμαχος της ειρήνης στη μέση ανατολή. Έγραψε δοκίμια, άρθρα, έδινε συνεντεύξεις. Αυτή η στάση του διαπνέει και αυτό το βιβλίο. Σε κάποιο σημείο του βιβλίου αναφέρεται στις εξόδους που έκανε με τους γονείς του και άλλους γνωστούς σε διάφορα καφέ. Σε εκείνες τις εξόδους είχε σαφείς οδηγίες από τους γονείς του για το πως θα συμπεριφέρεται.

"Η τιμωρία για παράβαση καθήκοντος παρουσία ξένων μπορούσε να είναι απόλυτος κατ' οίκον περιορισμός που έμπαινε σε ισχύ κάθε μέρα μετά την επιστροφή μου από το σχολείο και για περίοδο δυο εβδομάδων ή αφαίρεση της άδειας να παίζω με φίλους, ή απαγόρευση να διαβάζω βιβλίο πριν από τον ύπνο για τις επόμενες είκοσι μέρες.

Ενώ το μεγάλο βραβείο για εκείνες τις εκατό ώρες μοναξιάς ήταν παγωτό. Ή ακόμα και καλαμπόκι."

Είμαι σίγουρος πως η αναφορά "εκατό ώρες μοναξιάς" δεν είναι καθόλου τυχαία.

Ο Οζ σε όλο το βιβλίο μιλάει για άλλους συγγραφείς, αναφέρεται συνέχεια σε βιβλία. Η αναφορά αυτή μου έφερε στο μυαλό αυτόματα την κατακλείδα από το επικό μυθιστόρημα του Μάρκες:

"...γιατί ράτσες καταδικασμένες σ' εκατό χρόνια μοναξιάς, δεν είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη...",

και η οποία με τη σειρά της με οδήγησε αντανακλαστικά πίσω στην πορεία των Εβραίων μέσα στην ιστορία. Κυνηγημένοι από όλους έφτασαν στην Παλαιστίνη ζητώντας ακριβώς μια δεύτερη ευκαιρία στο όνειρο, στη λύτρωση, στο να αποκτήσουν επιτέλους μια πατρίδα.

Έχουν περάσει σχεδόν 80 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και σήμερα η ζυγαριά έχει γείρει από την άλλη μεριά. Οι κυνηγημένοι στο όνομα αυτής της πατρίδας που αποζητούσαν χρόνια εξοντώνουν έναν άλλο λαό. Έναν λαό με τον οποίο όπως αναφέρεται σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου πίστευαν ότι θα μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά:

"Βέβαια, ξέραμε πόσο δύσκολα ήταν εδώ: ξέραμε πως είχε πολλή ζέστη, πως υπήρχαν έρημοι, βάλτοι, ανεργία, ξέραμε ότι υπήρχαν φτωχοί Άραβες στα χ��ριά, βλέπαμε όμως στο μεγάλο χάρτη που ήταν κρεμασμένος στην τάξη ότι οι Άραβες δεν ήταν πολλοί, ήταν δεν ήταν τότε στην Παλαιστίνη μισό εκατομμύριο, σίγουρα λιγότεροι από ένα εκατομμύριο, και ήμασταν σίγουροι ότι υπήρχε χώρος για ακόμα μερικά εκατομμύρια Εβραίους, και ότι τους Άραβες μόνο τους υποδαύλιζαν εναντίον μας, όπως τον απλό λαό στην Πολωνία, όμως μπορούσαμε να τους εξηγήσουμε και να τους πείσουμε ότι μόνο κέρδος θα έχουν από μας, οικονομικό, ιατρικό, πολιτιστικό και τόσα άλλα. Νομίζαμε ότι όπου να 'ναι, λίγα χρόνια ακόμα, οι Εβραίοι θα γίνουν εδώ η πλειοψηφία - και τότε αμέσως εμείς θα αποτελέσουμε για όλο τον κόσμο παράδειγμα με την άψογη συμπεριφορά μας προς την αραβική μειονότητά μας: εμείς που ήμασταν πάντα μια καταπιεσμένη μειονότητα, βεβαίως θα συμπεριφερθούμε στη δική μας αραβική μειονότητα δίκαια, έντιμα και μεγαλόψυχα, θα συμπράξουμε στο έργο της ανοικοδόμησης της πατρίδας, θα τα μοιραστούμε όλα μαζί τους, με κανέναν τρόπο δεν θα τους κάνουμε γάτες.

Ωραίο όνειρο είδαμε."

12.05.24

[thoughtfullyblogger]

Η Ακαδημία Αθηνών εξέλεξε ως αντεπιστέλλον μέλος της τον Καθηγητή Χειρουργικής Δρα Μίμη Κοέν

Η Ακαδημία Αθηνών, κατά τη συνεδρίαση της Ολομέλειας της 14ης Μαρτίου 2024, εξέλεξε τον Δρα Μίμη Κοέν, Καθηγητή Πλαστικής, Επανορθωτικής και Αισθητικής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις των ΗΠΑ, ως αντεπιστέλλον μέλος της, εξ Ελλήνων επιστημόνων του εξωτερικού, στην «Ιατρική-Χειρουργική», στην Α’ Τάξη των Θετικών Επιστημών. Ο Δρ. Κοέν γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947 και […] Η Ακαδημία…

[crisismonitor]

Σε τροχιά εκεχειρίας βρίσκονται Ισραήλ και Λίβανος με διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, καθώς ο Αμερικανός πρέσβης στη Βηρυτό κατέθεσε πρόταση κατάπαυσης του πυρός, επί της οποίας η κυβέρνηση της χώρας θα απαντήσει εντός των επομένων ωρών. Το Ισραήλ είναι πιο κοντά στην επίτευξη συμφωνίας με τη Χεζμπολάχ για τερματισμό των μαχών, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη στιγμή από το ξέσπασμα του πολέμου, ωστόσο πρέπει να διατηρεί την ελευθερία να ενεργεί εντός του Λιβάνου σε περίπτωση που τα συμφωνηθέντα παραβιαστούν, δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Ενέργειας Έλι Κοέν, όπως μεταδίδουν οι Times of Israel. «Νομίζω ότι βρισκόμαστε στο πιο κοντινό σημείο για συμφωνία από την αρχή του πολέμου», είπε ο Κοέν, μέλος του πολεμικού υπουργικού συμβουλίου, σε συνέντευξή του στο Reuters. Καίριο ζήτημα για το Ισραήλ, πρόσθεσε, και που αποτελεί σημείο τριβής, είναι να διασφαλίσει ότι θα διατηρεί ελευθερία δράσης σε περίπτωση που η Χεζμπολάχ επιστρέψει σε παραμεθόριες περιοχές αποτελώντας απειλή για τις ισραηλινές κοινότητες. «Θα είμαστε λιγότερο ανεκτικοί απ' ό,τι στο παρελθόν στις προσπάθειες δημιουργίας οχυρών σε εδάφη κοντά στο Ισραήλ», υπογράμμισε ο Κοέν. Εν τω μεταξύ, απάντηση από τον Λίβανο σε πρόταση κατάπαυσης πυρός που εστάλη στη Βηρυτό από τις ΗΠΑ αναμένεται εντός των επόμενων 24 ωρών, αναφέρει το ισραηλινό Channel 12. Ο Ισραηλινός υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων Ρον Ντέρμερ βρέθηκε στην Ουάσιγκτον αυτή την εβδομάδα για να συναντηθεί με αξιωματούχους της κυβέρνησης Μπάιντεν, με αντικείμενο τις τελευταίες λεπτομέρειες της πρότασης, συμπεριλαμβανομένων γραπτών εγγυήσεων ότι το Ισραήλ έχει ελευθερία δράσης επί λιβανικού εδάφους κατά των απειλών που αντιπροσωπεύει η Χεζμπολάχ. Ο Ντέρμερ συναντήθηκε επίσης με τον εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, σύμφωνα με το Axios. Read the full article

[eclecticstarlightblogger]

Η Ακαδημία Αθηνών εξέλεξε ως αντεπιστέλλον μέλος της τον Καθηγητή Χειρουργικής Δρα Μίμη Κοέν

Η Ακαδημία Αθηνών, κατά τη συνεδρίαση της Ολομέλειας της 14ης Μαρτίου 2024, εξέλεξε τον Δρα Μίμη Κοέν, Καθηγητή Πλαστικής, Επανορθωτικής και Αισθητικής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις των ΗΠΑ, ως αντεπιστέλλον μέλος της, εξ Ελλήνων επιστημόνων του εξωτερικού, στην «Ιατρική-Χειρουργική», στην Α’ Τάξη των Θετικών Επιστημών. Ο Δρ. Κοέν γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947 και […] Η Ακαδημία…