#κλεμμένη αλλά εγώ

[axristes-styseis]

Literally me

[justforbooks]

ΟΤΑΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ πρώτο του βιβλίο «Σκηνικά εγκλήματος στο Λούβρο» («Scènes de crime au Louvre») ο γαλλικός Τύπος έγραψε «όπως στην κλεμμένη επιστολή του Πόε, το θέμα βρισκόταν μπρος στα μάτια μας και δεν το βλέπαμε», αποδίδοντάς του τα εύσημα για την έμπνευσή του σε ό,τι είχε να κάνει με το έγκλημα στην τέχνη. Αλλά ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης δεν έμεινε σε αυτό, σκαρφίστηκε τον όρο Criminart, έγραψε και ένα βιβλίο για το Ορσέ και εν τέλει μεταπήδησε στη συγγραφή νουάρ μυθιστορημάτων για να γίνει ένας από τους πιο αγαπημένους των Γάλλων αναγνωστών.

Εγκαταστημένος εδώ και αρκετά χρόνια στο Παρίσι, έχοντας εγκαταλείψει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα δικηγόρου στο Ηράκλειο Κρήτης, πλάθει εγκλήματα και δολοφονίες με φόντο μια Ελλάδα όχι απαραίτητα αναγνωρίσιμη. Κι αν τα αστυνομικά του μυθιστορήματα τα γράφει στα ελληνικά, το γαλλικό κοινό είναι το πρώτο που τα διαβάζει από μετάφραση. Έχοντας κερδίσει το Prix Méditerranée du polar 2023 (βραβείο Méditerranée αστυνομικού μυθιστορήματος 2023) θεωρείται πλέον από τους σύγχρονους μετρ του είδους διεθνώς.

Το τελευταίο του βιβλίο όμως με τον τίτλο «Omero», με την Κάλλας και τον Ωνάση στο εξώφυλλο, μάς έκανε να αναρωτηθούμε πού τον οδήγησε η φαντασία του αυτήν τη φορά. Η συνέντευξη που ακολουθεί φωτίζει πλευρές του εγκλήματος στη ζωή και στη λογοτεχνία αλλά και την αμφιλεγόμενη θεωρία πίσω από τον «Όμηρο» που κυκλοφορεί αποκλειστικά στα γαλλικά.

— Πώς προέκυψε ο όρος Criminart; Είναι ένας συνδυασμός των δύο θεμάτων με τα οποία μου αρέσει να ασχολούμαι. Το έγκλημα, που με ενδιαφέρει επαγγελματικά αλλά και λόγω σπουδών, και την τέχνη. Η αφορμή μού δόθηκε το 2010 όταν επισκέφθηκα την έκθεση του Μουσείου Ορσέ στο Παρίσι «Έγκλημα και τιμωρία». Είχε από πίνακες με αναπαραστάσεις εγκλημάτων μέχρι μία γκιλοτίνα του 18ου αιώνα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι μπορούσα να αναμείξω τα δύο μου ενδιαφέροντα συνδυάζοντας τη σκοτεινή, καταστροφική πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, το έγκλημα, με τη φωτεινή και δημιουργική που είναι η τέχνη. Κι έτσι επινόησα τον όρο Criminart, με τον οποίο δεν εννοώ μόνο το έγκλημα στην τέχνη αλλά και το έγκλημα ως μία εκ των καλών τεχνών.

Αυτό δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, το δανείστηκα από τον Τόμας ντε Κουίνσι, τον Βρετανό φιλόσοφο και δοκιμιογράφο του 19ου αιώνα, ο οποίος μας ωθεί να θεωρήσουμε τη δολοφονία ως μία εκ των καλών τεχνών. Εξηγεί ότι φυσικά πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε την πράξη και να συλλάβουμε τον δολοφόνο, αλλά εφόσον έχει ήδη τελεστεί, μπορούμε να τη δούμε από καθαρά και αποκλειστικά αισθητική σκοπιά.

— Παραβλέποντας τελείως την ουμανιστική σκοπιά; Αυτή την πλευρά την παραβλέπει τελείως. Όπως άλλωστε και την ηθική και νομική σκοπιά, αφήνοντας τες στους ιερείς και τους δικαστές.

— Στον 21ο αιώνα δεν γίνεται να την παραβλέψεις. Εκείνος όμως έζησε τον 19ο αιώνα, με το έγκλημα τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γαλλία να αποτελεί αντικείμενο μελέτης και καλλιτεχνικής έμπνευσης. Στη Γαλλία, μετά την επανάσταση, οι δίκες γίνονται προσβάσιμες σε όλους, και πλέον γίνεται αντιληπτό πως αυτοί που σκοτώνουν δεν είναι κάποια τερατόμορφα όντα ή μυθικοί ήρωες αλλά άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Το πάθος για το έγκλημα εκδηλώνεται παντού. Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι από διαφορετικές σχολές ��σχολούνται με το θέμα, από τον Ανγκρ και τον Ντελακρουά ως τον Σεζάν, καθώς και μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Ουγκό και ο Ζολά.

Παράλληλα, έχουμε τη γέννηση της Εγκληματολογίας στην Ιταλία από τον Τσεζάρε Λομπρόζο, ενώ στη Γαλλία γεννάται αυτό που θα εξελιχθεί αργότερα στο σημερινό CSI, με τη νέα μέθοδο λήψης δακτυλικών αποτυπωμάτων, την ανθρωπομετρία και τη φωτογραφία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είδα κι εγώ το έγκλημα ως αντικείμενο αισθητικής και ανέπτυξα αυτήν τη θεωρία του Ντε Κουίνσι που μας λέει ότι ο μόνος που μπορεί να απολαύσει το έγκλημα από αισθητικής πλευράς είναι ο μάρτυρας. Δεν θα μπορούσε να είναι ούτε το θύμα ούτε ο δράστης, επάνω από το κεφάλι του οποίου κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της τιμωρίας. Ο μάρτυρας είναι ηθικά και σωματικά ασφαλής ώστε να ευχαριστηθεί το «ωραίο σόου ενός μακάβριου θέματος».

— Αν υπάρχει μάρτυρας. Στα βιβλία μου υπάρχει. Παίρνω τους αναγνώστες από το χέρι στα δύο μεγάλα γαλλικά μουσεία, το Λούβρο και το Ορσέ, τους χρίζω μάρτυρες μπροστά σε πίνακες, γλυπτά και αμφορείς που αναπαριστούν μυθικές, βιβλικές και ιστορικές δολοφονίες και αναλύω μαζί τους αυτό που βλέπουμε.

— Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου πίνακες; Θα έλεγα η «Η Μήδεια εν εξάλλω» του Ευγένιου Ντελακρουά στο Λούβρο που αναπαριστά το χρονικό σημείο όπου ο αρχικός μύθος συναντάει τον Ευριπίδη. Στην αρχική εκδοχή του μύθου, ή σε μία από αυτές σε κάθε περίπτωση, επειδή η Μήδεια σκότωσε τη Γλαύκη και τον βασιλιά πατέρα της στέλνοντας το δηλητηριασμένο φόρεμα και την κορόνα, οι Κορίνθιοι παίρνουν εκδίκηση δολοφονώντας τα παιδιά της. Ο Ευριπίδης όχι μόνο άλλαξε την κατάληξη του μύθου το 431 π.Χ., με τη μάνα να σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά στο τέλος βάζει την Αθήνα να υποδέχεται μια «βάρβαρη» παιδοκτόνο, κάτι που σόκαρε τους Αθηναίους. Για τον Ευριπίδη όμως η Μήδεια δεν δρα ως ζηλόφθονη εκδικητική σύζυγος αλλά ως όργανο της Νέμεσης, της τιμωρίας των θεών, στους οποίους ο Ιάσονας είχε δώσει όρκο ότι θα την αγαπάει για πάντα, όρκο τον οποίο καταπάτησε.

Ένα άλλο αγαπημένο μου έργο στο Λούβρο, το οποίο αποτελεί τον ορισμό ενός σκηνικού εγκλήματος, είναι «Ο θάνατος του Μαρά» του Ζακ Λουί Νταβίντ. Στο μουσείο αυτό βρίσκουμε και αρχαίους ελληνικούς αμφορείς με μυθολογικούς φόνους, ενώ αντίστοιχα στο Ορσέ υπάρχουν αγαπημένα έργα από τα μέσα του 19ου αι. μέχρι τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, του Καρπό, του Μορό, του Σεζάν. Με τον αναγνώστη, λοιπόν, αναζητούμε τον δολοφόνο, το θύμα, το κίνητρο και εν τέλει την αλήθεια μέσα σε κάθε έργο τέχνης, εντός του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου του δημιουργού αλλά και της πράξης. Αυτό ονόμασα Criminart.

— Πέρα από τη ζωγραφική αναπαράσταση, πότε ξεκινάει το αστυνομικό διήγημα; Η επίσημη αρχή του, σύμφωνα με πολλούς, είναι οι «Δολοφονίες της οδού Μοργκ» του Έντγκαρ Άλαν Πόε στα μέσα του 19ου αιώνα. Κατ’ εμέ αυτό που αποκαλούμε σήμερα «whodunit» ξεκινάει πολύ νωρίτερα, αν και οι Γάλλοι με λένε σοβινιστή όταν το αναφέρω, με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, όπου βρίσκουμε όλα τα στοιχεία ενός whodunit. Μια δολοφονία που δεν έχει εξιχνιαστεί, κάποιον που δρα ως ντετέκτιβ και ψάχνει να βρει τον δολοφόνο, έναν κλειστό κύκλο υπόπτων και μια σειρά από στοιχεία που οδηγούν στη λύση. Στο τέλος έχουμε την ανατροπή καθώς ο δολοφόνος, πατροκτόνος, βασιλοκτόνος και αιμομίκτης είναι αυτός που έψαχνε την αλήθεια. Η ρίζα λοιπόν του whodunit στη δυτική λογοτεχνία είναι το έργο αυτό του Σοφοκλή.

— Με αυτή την έννοια, όλη η μεγάλη λογοτεχνία έχει στοιχεία ανάλογα. Το 90% της λογοτεχνίας έχει εγκλήματα. Γι’ αυτό κι εδώ, στην τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος», κάνω τον διαχωρισμό με το whodunit, που έχει συγκεκριμένους κανόνες.

— Στον 20ό αιώνα ωρίμασε και εν τέλει άνθισε; Ναι, αυτό, δε, που λέμε «χρυσή εποχή» της αστυνομικής λογοτεχνίας είναι μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων. Φυσικά έχει εξελιχθεί έκτοτε, το αστυνομικό έχει γίνει πολύ πιο κοινωνικό και πολιτικό.

— Πάντως στον Μεσοπόλεμο έγραψε τα διασημότερά της μυθιστορήματα η Άγκαθα Κρίστι. Η οποία δικαίως αναφέρεται ως η «Βασίλισσα του Εγκλήματος».

— Είναι πολλές οι διάσημες γυναίκες συγγραφείς του είδους, έχει ενδιαφέρον αυτό. Οι γυναίκες έχουν μια πιο διεισδυτική ματιά στην ανθρώπινη ψυχολογία και για μένα το θεμελιώδες στοιχείο σε ένα αστυνομικό είναι η ψυχολογία του εγκλήματος. Όλα αλλάζουν και εξελίσσονται μέσα στον χρόνο, οι κοινωνίες, οι μέθοδοι της αστυνομίας κ.ο.κ., αλλά το γιατί κάποιος σκοτώνει παραμένει πάντα το ίδιο. Από την αρχαιότητα έως σήμερα, σκοτώνουμε για τους ίδιους λόγους.

— Ποιοι είναι αυτοί; Σε γενικές κατηγορίες είναι εκδίκηση, ζήλεια, χρήματα και δύναμη.

— Ποιος ή ποια συγγραφέας αποτελεί τομή στην ψυχολογική διείσδυση στο έγκλημα; Κάποιοι θα αναφέρονταν σε εκπροσώπους της σύγχρονης σκανδιναβικής σχολής, αλλά για μένα είναι η Τζόζεφιν Τέι. Όπως και μία συγγραφέας που δεν είναι πια τόσο γνωστή, αλλά ήταν πολύ δημοφιλής τις δεκαετίες του ’40, του ’50 και του ’60, η Καναδή Μάργκαρετ Μίλαρ, η οποία έχει έναν ψυχίατρο στον ρόλο αυτού που προσπαθεί να επιλύσει τα εγκλήματα.

— Για εσένα όλα ξεκίνησαν με μεταπτυχιακές σπουδές στην Εγκληματολογία. Σπούδασα Νομική, αλλά η στεγνά νομική σκοπιά του εγκλήματος δεν μου ήταν αρκετή. Έκανα λοιπόν ένα μεταπτυχιακό Εγκληματολογίας στο Πάντειο για να μελετήσω την κοινωνική, ψυχολογική και οικονομική πλευρά του φαινομένου.

— Σε επηρέασε ο τόπος καταγωγής σου, η Κρήτη; Κάθε τόπος έχει τις ιδιαιτερότητές του. Επειδή ο πατέρας μου είναι δικηγόρος ποινικολόγος στο Ηράκλειο, είχα από νωρίς τριβή με το έγκλημα. Ασχολήθηκα κι εγώ με ανθρωποκτονίες, έχοντας υπερασπιστεί κατά καιρούς και τις δύο πλευρές. Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, από μικρός, δεν ξέρω πώς, τα πρώτα μου αναγνώσματα ήταν Άγκαθα Κρίστι. Τα δικά μου μυθιστορήματα τώρα αποτίνουν φόρο τιμής στη βασίλισσα του whodunit.

— Γιατί εγκατέλειψες τη δικηγορία για να γίνεις συγγραφέας; Γύρω στα 30 ήρθα στο Παρίσι για την έρευνα του διδακτορικού μου πάνω στην αναπαράσταση της ανθρωποκτονίας στη γαλλική ζωγραφική. Η πολυετής αυτή έρευνα δεν ολοκληρώθηκε με διατριβή, αλλά έγινε η βάση για τα πρώτα μου δοκίμια, τα δύο βιβλία με τα «Σκηνικά εγκλήματος» στο Λούβρο και στο Ορσέ, με έργα απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα, με τον πίνακα «Μάστιγα» του Ντανζέ, μέχρι πίσω στην αρχαιότητα και τη δολοφονία, π.χ., του Αιγίσθου από τον Ορέστη και τον Πυλάδη σε οινοχόη του 300 π.Χ.

— Να ένας φόνος που αποτελούσε ιερό καθήκον ενός γιου και δεν εμπίπτει στις σύγχρονες κατηγοριοποιήσεις. Αυτό που έχει ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η υπεράσπιση από τον Απόλλωνα του Ορέστη στον Άρειο Πάγο για τον φόνο της Κλυταιμνήστρας. Ισχυρίστηκε πως η μητροκτονία δεν είναι γονεοκτονία γιατί, είπε, μόνο ο πατέρας είναι γονιός. Η μητέρα είναι απλά το έδαφος. Τελείως αντιφατικό, φυσικά, αφού ο ίδιος ο Απόλλων τέλεσε μαζικές δολοφονίες στο όνομα της Λητώς, της δικής του μητέρας...

— Για να επιστρέψουμε στη συγγραφή, τα δύο βιβλία στα μουσεία ήταν η αφορμή να αφοσιωθείς στη συγγραφή; Ναι, η επιτυχία τους αποτέλεσε την αφετηρία της καριέρας μου, επιτρέποντάς μου να αφιερώσω όλο μου τον χρόνο και τις δυνάμεις στη συγγραφή και την προώθηση των βιβλίων μου.

— Ωστόσο στην Ελλάδα η αστυνομική λογοτεχνία δεν έχει μεγάλη παράδοση. Βέβαια, στον Μαρή και στον Μάρκαρη έχουν προστεθεί πρόσφατα πολλοί συγγραφείς και ανάμεσά τους πολλές γυναίκες. Ο Μαρής είναι ο πατέρας της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, αν και χρονικά πρώτος ήταν ο Νιρβάνας με το «Έγκλημα στο Ψυχικό». Αν και πριν από αυτό δημοσιεύονταν διηγήματα σε συνέχειες στις εφημερίδες. Ο Μαρής ήταν και είναι δημοφιλής, αλλά είναι χάρη στον Μάρκαρη, ο οποίος έχει μεταφραστεί σε τόσες γλώσσες, που άνοιξαν οι πόρτες στο εξωτερικό για την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια γράφουν αστυνομικό πολλοί Έλληνες, κάποιοι, δε, είναι καλύτεροι από πολλούς σύγχρονους Γάλλους ευπώλητους. Κάποιοι έχουν μεταφραστεί και στα γαλλικά, τους συναντώ σε φεστιβάλ βιβλίου στη Γαλλία συχνά. Στην Ελλάδα, όπως και παγκοσμίως, το αστυνομικό μυθιστόρημα περνάει μια περίοδο άνθισης.

— Όπως και οι φόνοι… Δολοφονίες υπήρχαν πάντα και παντού. Σήμερα είναι πιο ορατές και «προσβάσιμες» λόγω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

— Έχει να κάνει με την ευμάρεια ή αντιθέτως με την ανέχεια; Έχει σημασία η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου; Δεν έχει να κάνει ούτε με το οικονομικό επίπεδο ούτε με τη μόρφωση. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε δολοφονίες μόνο από συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις. Το λεγόμενο «πέρασμα στην πράξη» μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Ευτυχώς οι περισσότεροι έχουμε μέσα μας έναν μηχανισμό που μας συγκρατεί. Με την εμπειρία μου απ’ τη μαχόμενη δικηγορία και τις σπουδές εγκληματολογίας, έχω καταλήξει ότι υπό τις «κατάλληλες συνθήκες» ο καθένας από εμάς μπορεί να διαπράξει έγκλημα.

— Υπάρχουν και αρκετά «τέλεια εγκλήματα» που δεν έχουν εξιχνιαστεί. Τα τέλεια εγκλήματα, κατ’ εμέ, είναι αυτά που δεν ξέρουμε καν ότι έχουν διαπραχθεί. Μια γερμανική έρευνα πριν από μερικά χρόνια έδειξε πως αν πραγματοποιείτο νεκροτομή σε όλους όσους πέθαιναν, θα βλέπαμε πως ένα ποσοστό από 1% μέχρι 5% των θανάτων που είναι καταγεγραμμένοι ως από φυσικά αίτια ή ατυχήματα είναι εγκληματικές ενέργειες. Για να καταλάβεις τα μεγέθη, στη Γαλλία πριν τον Covid είχαμε ετησίως 100.000 θανάτους. Το 1% είναι χίλιοι άνθρωποι και το 5% είναι πέντε χιλιάδες. Είναι τρομακτικά τα νούμερα. Το τέλειο έγκλημα, λοιπόν, είναι αυτό δεν ξέρουμε ότι είναι έγκλημα, επομένως δεν θα ψάξουμε για τον δράστη.

— Ποιο βιβλίο νουάρ λογοτεχνίας αποτελεί το πρότυπό σου; Είναι τρία τα αγαπημένα μου: «Η δολοφονία του Ρότζερ Ακρόιντ» όπου η Άγκαθα Κρίστι ανέτρεψε τον κανόνα που λέει –ελπίζω να μην είναι spoiler– ότι ο αφηγητής δεν πρέπει να είναι ο δολοφόνος, το «The Beast In View» της Μάργκαρετ Μίλαρ γιατί μπαίνει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και παρόλο που είναι κάπως ξεπερασμένο παραμένει ένα καταπληκτικό βιβλίο, και τέλος το ιστορικής υφής αστυνομικό μυθιστόρημα «Η κόρη του χρόνου» της Τζόζεφιν Τέι, που εξετάζει την ενοχή του Ριχάρδου ΙΙΙ της Αγγλίας, αν δηλαδή ήταν όντως αυτός που έδωσε την εντολή να δολοφονηθούν τα δύο του ανίψια στον Πύργο του Λονδίνου.

— Όπως όλοι οι συγγραφείς αστυνομικών, έτσι κι εσύ έχεις τον δικό σου ντετέκτιβ, τον Χριστόφορο Μάρκου. Γιατί υπάρχει πάντα η ανάγκη ενός καταλύτη; Γιατί οι αναγνώστες δένονται με έναν χαρακτήρα τον οποίο και ακολουθούν. Ο Μάρκου είναι ένας καθημερινός, απλός άνθρωπος, αγαπάει την αστυνομική λογοτεχνία και την όπερα, όπως κι εγώ, κι εξελίσσεται με κάθε νέα του περιπέτεια ως άνθρωπος και φυσικά στη δουλειά του, μαθαίνει από όλα αυτά με τα οποία έρχεται σε επαφή. Τον συμπαθώ τον Μάρκου. Ακόμα τουλάχιστον. Η Κρίστι από ένα σημείο και μετά είχε κουραστεί με τον Πουαρό, όπως και ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ με τον Χολμς, τον οποίο σκότωσε αλλά αναγκάστηκε να αναστήσει μετά από τις διαμαρτυρίες αναγνωστών. Εγώ απέχω μακράν αυτού…

— Για πάρα πολλά χρόνια η αστυνομική λογοτεχνία θεωρούνταν παραλογοτεχνία. Έχει γίνει πρόοδος σε αυτό το θέμα; Τα στεγανά πέφτουν, ευτυχώς. Ένα βιβλίο είναι ή δεν είναι καλογραμμένο, ανεξαρτήτως από το σε ποιο είδος λογοτεχνίας κατατάσσεται. Σημείο αυτής της προόδου είναι ότι πριν από λίγα χρόνια το βραβείο Γκονκούρ απονεμήθηκε στον συγγραφέα αστυνομικών, κατά κύριο λόγο, μυθιστορημάτων, Πιερ Λεμέτρ, αν και όχι για αστυνομικό βιβλίο, ενώ και η πιο πρόσφατη «Ανωμαλία» του Λε Τελιέ, που έλαβε το Γκονκούρ 2020, έχει στοιχεία νουάρ και φανταστικού.

— Σε έλκουν οι θεωρίες συνομωσίας; Δεν με αφορούν προσωπικά, αλλά με ενδιαφέρει πολύ η ψυχολογία πίσω από αυτές, το γιατί πιστεύουν κάποιοι πράγματα που λογικά και επιστημονικά δεν στέκουν. Κατά καιρούς, λοιπόν, έχω πάρει στοιχεία από τέτοιου είδους θεωρίες και τα έχω εντάξει σε βιβλία μου, όπως στο τελευταίο, που δεν είναι αστυνομικό.

— Ίσως είναι ο φθόνος απέναντι σε κάθε εξουσία το γιατί πιστεύουν κάποιοι σε αυτές. Η αμφισβήτηση κάθε αρχής είναι μια εξήγηση. Είμαστε σε μια εποχή που όλα αμφισβητούνται, ακόμα και η επιστήμη, ακόμα και το ότι η Γη είναι σφαιρική...

— Το εξώφυλλο του τελευταίου σου γαλλικού βιβλίου και ο τίτλος με το όνομα που θρυλείται ότι ήταν ενός παιδιού που γεννήθηκε και πέθανε προδίδουν μια στροφή στα θέματά σου.  Το εξώφυλλο είναι επιλογή του εκδότη, το οποίο ωστόσο βρίσκω εξαιρετικό, μιας και εγώ στο κείμενο δεν αναφέρω τα ονόματα των πρωταγωνιστών, πλην του Ομήρου, του παιδιού και στη συνέχεια ενηλίκου που μας διηγείται την ιστορία του. Σύμφωνα με τον Νίκολας Γκέιτζ και το βιβλίο του «Greek Fire», η Κάλλας και ο Ωνάσης απέκτησαν ένα παιδί το οποίο γεννήθηκε πρόωρα στις 30 Μαρτίου του 1960 και πέθανε λίγες ώρες μετά. Στο βιβλίο δημοσιεύει και πιστοποιητικά γέννησης και θανάτου, που έκτοτε κάποιοι έχουν θεωρήσει πλαστογραφημένα. Σε κάθε περίπτωση αυτό το θρυλούμενο παιδί ήταν η έμπνευσή μου για να γράψω μυθοπλασία, κάτι μεταξύ ελληνικής τραγωδίας και νουάρ.

Θέλησα να του δώσω ζωή. Πρόκειται για μια φανταστική αυτοβιογραφία όπου ο Όμηρος αφηγείται σε έναν φίλο του τη ζωή του, όπως ξεκινάει σε ένα πλούσιο αλλά τελείως αποκλεισμένο από τον έξω κόσμο σπίτι στη βόρεια Ιταλία, όπου μεγαλώνει με δύο Ιταλούς γονείς, υπό τη σκιά ενός αόρατου νονού που επιβάλλει τα πάντα ως προς τη ζωή και τη διαπαιδαγώγησή του. Αργότερα μαθαίνει ότι ο νονός του είναι ο βιολογικός του πατέρας, ο οποίος, φοβούμενος τις αντιδράσεις της οικογένειάς του αλλά και τις συνέπειες για την «αυτοκρατορία του», αποφασίζει να κρατήσει κρυφό αυτό το παιδί που γεννήθηκε εκτός γάμου, σε εποχές με νοοτροπίες πολύ διαφορετικές από τις σημερινές, στις οποίες ανάλογα δράματα υπήρξαν πραγματικά.

Αντίστοιχα, μαθαίνει πως η βιολογική του μητέρα πίστεψε πως το παιδί της πέθανε. Μετά από μια εκστρατεία για να ανακαλύψει την πραγματική του ταυτότητα, μετά από δεκαετίες κυνηγώντας τα φαντάσματα των γονιών του και τη φαντασίωση της τέλειας μητέρας, αφού αποπειράται να τιμωρήσει όσους έπαιξαν με το πεπρωμένο του και του στέρησαν το όνομά του, ο Όμηρος τελικά συνθηκολογεί με τη ζωή του. Είναι όμως πολύ αργά.

— Γιατί κυκλοφορεί μόνο στα γαλλικά; Καταρχάς οι Γάλλοι εκδότες είναι δεκτικοί σε καλογραμμένα κείμενα, ακόμα κι αν είναι πέραν και πάνω από τις ετικέτες με τις οποίες σε έχει ταυτίσει το αναγνωστικό κοινό. Ένας πρόσθετος λόγος είναι γιατί η ίδια η Κάλλας, ενώ έλεγε ότι στις φλέβες της κυκλοφορεί 100% ελληνικό αίμα, ενώ είχε ζήσει και ταξιδέψει παντού, επέλεξε να εγκατασταθεί στη Γαλλία, επειδή οι Γάλλοι αγαπούν και υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες όσους αναζητούν καταφύγιο απ’ το κυνήγι της έμπνευσης. Είναι παράλληλα και ένα προσωπικό ευχαριστώ στη χώρα που με δέχτηκε, με εμπιστεύτηκε, με αξίωσε να έχω μια καριέρα και που μου επιτρέπει να είμαι αυτός που είμαι, ως άνθρωπος και συγγραφέας. Είναι ένα δείγμα ευγνωμοσύνης για την απόλυτη δημιουργική ελευθερία που μου παρέχει, την οποία δεν έχω προς το παρόν στην Ελλάδα.

— Τελικά ο Όμηρος συναντάει την Κάλλας; Φτάνει στο Παρίσι, ανυπομονεί να τη γνωρίσει και να της αποκαλύψει τα πάντα από κοντά. Το ραντεβού του μαζί της, ωστόσο, είναι στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, στις 18:00 το απόγευμα...

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[agaphsememiaforastistosesmeres]

Ξεκίνησε κάπως περίεργα η φάση μεταξύ μας. Άπειροι και οι δύο ακόμη και στο φλερτ. Στο έπαιζα δύσκολη αλλά δεν μάσησες, επέμενες. Βγήκαμε αρχές Σεπτεμβρίου για να μιλήσουμε. Συνεχίζαμε να βγαίνουμε μέχρι Οκτώβριο όπου και μέσα του μήνα δώσαμε το πρώτο μας φιλί. 4 χρόνια μετά ακόμη θυμάμαι την γεύση και την δροσιά του φιλιού σου. Θυμάμαι την αμηχανία μας. Λίγο αργότερα μαλώσαμε για πρώτη φορά, μα επιμείναμε να είμαστε μαζί. Βγαίναμε, πηγαίναμε για φαγητό και για ταινίες. Γελούσες με τα αστεία μου και εγώ με τα δικά σου. Μου άρεσε πολύ που ξεκλέβαμε λίγα λεπτά πριν το φροντιστήριο για να συναντηθούμε. Δεν άργησαν να έρθουν και οι επόμενοι τσακωμοί και όταν εγώ κουράστηκα, εσύ ήσουν εκεί να επιμένεις ότι αξίζουμε άλλη μια ευκαιρία και άλλη μια και άλλη μια... Σιγά σιγά η αθωότητα σου, έφευγε και μου άρεσε η άλλη σου πλευρά. Μετά από 6.5 μήνες ήρθε ο πρώτος χωρισμός. Όταν ήμουν επιφυλακτική να ξανά βγω μαζί σου, εσύ ήσουν εκεί να επιμένεις και να με πείσεις πως αξίζει να ξαναπροσπαθήσουμε. Ο δεύτερος χωρισμός δεν άργησε.

Ξανά βγήκαμε μετά από μήνες για να μιλήσουμε και ήταν όλα τόσο μαγευτικά. Σαν σκηνή κλεμμένη απο βιβλίο. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Σα να ήμασταν παιδιά που παίζανε με την βροχή αγνοώντας τα πάντα και τους πάντες. Πόσο ήθελα να σε φιλήσω. Και εσύ, το ξέρω, αλλά ήξερες ότι βγήκα κρυφά μαζί σου εκείνο το βράδυ. Και απο γονείς και από "τον άλλον" όπως τον αποκαλούσες. Από εκεί και πέρα, μόνο τα βλέμματα μας μαρτυρούσαν πως εμείς οι δύο ήμασταν κάτι παραπάνω από παλιοί γνωστοί.

Μετά από μήνες, στο πάρτι μιας κοινής φίλης σε είδα ξανά. Είχε τόσα πολλά άτομα γύρω μου αλλά για εμένα υπήρχες μόνο εσύ. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω ότι δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο παρά μόνο να σε κοιτάω συνέχεια και να αφομοιώσω την ομορφιά σου. Να την αποστηθίσω. Γιατι ήξερα οτι μετά το πάρτι ίσως να μην σε ξαναέβλεπα. Σε χάζευα. Κάθε κίνηση σου ήταν ένας λόγος να σε ερωτευτώ ακόμη περισσότερο. Όταν βγήκαμε έξω στην αυλή για να μιλήσουμε στο ορκίζομαι ένιωθα πως η καρδιά μου θα έσπαγε. Και εκείνη την στιγμή, που έγυρες προς το μέρος μου και τα χείλη μας συναντήθηκαν ξανά μετά από τόσο καιρό. Θυμόμουν ακόμη την γεύση σου. Ποτέ δεν την ξέχασα. Ένωσες όλα τα σπασμένα κομμάτια μου. Εξαφάνισες κάθε μου στεναχώρια, κάθε άσχημη σκέψη μου, κάθε άγχος. Και ας ήταν μόνο για λίγο. Εγώ ένιωθα πλήρης και ευτυχισμένη. Ευτυχία. Τι δύσκολη λέξη για να την ξεστομίσεις. Την επόμενη μέρα έτοιμη η δικαιολογία: "ήταν κάτι της στιγμής". Συνεχίσαμε να καταδικάζουμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου με τα βλέμματα μας που όλο κάτι ήθελαν να πουν μα τίποτα δεν έλεγαν. Ξαναβγήκαμε 10 μήνες περίπου μετά, την ημέρα της γιορτής μου. Πήγαμε κάτσαμε σε μια στάση λεωφορείου. Δεν βλέπαμε το φεγγάρι από εκεί οπότε συμφωνήσαμε να προσποιηθούμε ότι ένα φως θα ήταν το φεγγάρι μας. Με φίλησες. Μου είπες ότι δεν θα με ξεχάσεις ποτέ. Ό,τι ζήσαμε ήταν αληθινό. Σου είπα ότι σ'αγαπώ και σου έδωσα το αγαπημένο μου κολιέ. Να με θυμάσαι. Δεν σε ξαναείδα από τότε.

Μέχρι που μια μέρα, έλαβα ένα μήνυμα από μια κοινή φίλη μας ότι θα ερχόσουν στην πόλη που σπουδάζω. Αγχώθηκα γιατί είχα να σε δω πάρα πολύ καιρό. Την επόμενη μέρα έμαθα από τη φίλη μας πως πήγατε στο Πανεπιστήμιο μου για να με δείτε. Ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται σαν κόμπος. Ήθελες να με δεις μετά από τόσο καιρό; δεν με ξέχασες; δεν με μισούσες; Κανονίσαμε να συναντηθούμε σε μια καφετέρια απλώς για να χαιρετήσω. Καθώς περνούσα απέξω βγήκε πρώτα η φίλη μας, με αγκάλιασε και μου είπε ότι περιμένεις και εσύ να έρθεις έξω να τα πούμε. Από το άγχος μου δεν το άκουσα και έφυγα. Στη μέση της διαδρομής συνειδητοποίησα τι μου είπε και γύρισα πίσω τρέχοντας. Τότε βγήκες και με αγκάλιασες τόσο σφιχτά. Ψήλωσες και άλλαξες. Μου μιλούσες πολύ οικεία. Κανονίσαμε να βγούμε το επόμενο βράδυ. Μετά τον καφέ μας που ένιωσα πολλές φορές το βλέμμα σου να καρφώνει με θράσος την ψυχή μου ήρθε η ώρα να φύγουμε. Περιμέναμε στην στάση. Ανεβήκαμε κάτσαμε δίπλα δίπλα και συνεχίσαμε να λέμε τις βλακείες μας όπως παλιά. Επίτηδες δεν κατέβηκα στην στάση μου για να κατέβω μετά μαζί σου. Οι φίλοι σου δεν σήκωναν το τηλέφωνο για να βγείτε και έτσι σου πρότεινα να έρθεις σπίτι μου να κάτσουμε μαζί. Δέχτηκες με μεγάλη προθυμία κάτι που με ξάφνιασε. Ήθελα να δεις τον χώρο μου. Ξες, ο χώρος που περνάει ένας άνθρωπος αρκετές ώρες της ημέρας του εκεί αφήνει κάτι από τον εαυτό του. Άρχισες να μου μιλάς για την καινούργια σου ζωή, τα παράπονα σου για τα πάντα. Όλα αυτά που βασάνιζαν το μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια. Τις καινούργιες σου παρέες, τα μέρη που συχνάζεις, πως είναι η φοιτητική σου πόλη και αν σου αρέσει. Αν περνάς καλά, αν προσέχεις, τι σχέδια έχεις για το μέλλον, που σκέφτεσαι να πας για διακοπές, αν μάλωσες με την παλιά σου παρέα, αν διαβάζεις και αν περνάς τα μαθήματα. Μου έλυσες όλες αυτές τις απορίες και κάπως μέσα μου ηρέμησα. Μετά κατεβήκαμε κάτω για να πάω στην στάση. Σου είπα να μη περιμένεις τζάμπα αλλά μου έκανες παρέα. Όταν είδα το λεωφορείο να πλησιάζει πήγα να περάσω απέναντι με αρπαξες από το χέρι και μου είπες "αγκαλιά δεν έχει;". Σε αγκάλιασα, και πέρασα απέναντι. Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν ανέβω στο λεωφορείο σε είδα που γύρισες και με κοίταξες. Εκείνο το βλέμμα σου δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Σε πετυχαίνω έναν χρόνο μετά και κάθεσαι δίπλα μου να πούμε "τα νέα" μας. Μου είπες ότι είσαι περήφανος για εμένα. Ξέρεις τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις για εμένα; Θα μάθεις ποτέ άραγε; και μετά φεύγεις. Πάλι. Όλο φεύγεις. Και εγώ μένω μόνη μου. Πάντα.

Όταν χωρίσαμε, μου είπες πως με ευχαριστείς επειδή σε αγάπησα στιγμές που δεν αγαπούσες εσύ τον εαυτό σου. Πώς είναι τώρα δυνατόν εγώ να σταματήσω να σε αγαπάω;! Μου λείπουν τα χτυποκαρδια λίγο πριν σε συναντήσω, λίγο πριν με φιλήσεις. Χρονιά μετά εγώ εδώ να επιμένω για κάτι που ήταν παλιό δικό μου και ίσως να μη ξανά γίνει ποτέ .

Στην πρώτη αγάπη

[spoilersgr]

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη έρχεται στο «ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ MEGA» το Σάββατο 31 Οκτωβρίου στις 21:00. Η μοναδική ερμηνεύτρια παρουσιάζει για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση ένα πλήρες μουσικό πρόγραμμα ειδικά σχεδιασμένο για τους τηλεθεατές του MEGA. «Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής», όπως την έχουν χαρακτηρίσει έρχεται στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και με την κρυστάλλινη φωνή της μας παρασύρει σε ένα αξέχαστο μελωδικό ταξίδι. Μερικά από τα πολυαγαπημένα της- μεγάλα- τραγούδια όπως: «Δυνατά», «Μηδέν», «Ζωή Κλεμμένη», «Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ», αλλά και τα πιο πρόσφατα από το τελευταίο της άλμπουμ με τίτλο «Τα μεγάλα ταξίδια» θα κάνουν ξεχωριστό το βράδυ του Σαββάτου.Μαζί της θα βρίσκονται εκλεκτοί προσκεκλημένοι, συνεργάτες αλλά και φίλοι από τα παλιά. Ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Λάκης Λαζόπουλος και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μοιράζονται με την αγαπημένη ερμηνεύτρια όλα όσα τους ενώνουν. Στη σκηνή ανεβαίνει και ένας νέος πολλά υποσχόμενος ερμηνευτής, ο Θοδωρής Βουτσικάκης.Μία μουσική βραδιά για τους τηλεθεατές του MEGA με ξεχωριστούς καλεσμένους, τραγούδια που έχουν αδιαμφισβήτητα αφήσει ιστορία και την υπέροχη Ελευθερία Αρβανιτάκη να μας μαγεύει. «Εδώ να μείνεις» με την Ελευθερία στο MEGA. Πηγή: TVNEA.COM

[alexanderchalkidis]

Στο Μέτσοβο θα κατεβώ

-Μπορείτε να διαλέξετε ανάμεσα σε έξι είδη γλυκών ή την πιατέλα με τα φρούτα.

“Φέρ’τε τα έξι γλυκά.”

-Όχι, εννοώ να διαλέξετε ένα.

“Κι εγώ εννοώ και τα έξι.”

Στην πλατεία του Μετσόβου γενικά είναι ψιλοκλέφτες στις ταβέρνες αλλά οι μικροί καφενέδες, οι κρυμμένοι πιο μέσα είναι γλύκα.  Σα να λέμε ότι οι κλασσικές ξύλινες οδοντογλυφίδες είναι καλές για να βγάζεις κάτι που έχει κολλήσει στα δόντια σου αλλά είναι και καλές και για να κολλάνε στα δόντια σου.  Έφαγα και τα έξι γλυκά αργά αργά αν και έβλεπα μια παρέα έξω στο κρύο που περίμενε το τραπέζι μου.  Εγώ είμαι σαν τους χοντρούς που κολλάνε στα μισά της νεροτσουλήθρας.  Αναγκάζω τους γραμμωμένους μάγκες να πέσουν πάνω μου και κατεβαίνουμε όλοι μαζί σαν στραβοχυμένο φαγητό, πέφτουμε στην πισίνα στο τέλος και όσο εγώ ανεβάζω το μαγιώ που έχει βγει ο μισός κώλος μου, οι άλλοι προσπαθούν να ανακτήσουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια.  Δίπλα ένα κοριτσάκι έτρεξε σε έναν που έκανε τον Αη Βασίλη έξω από το καφέ και του είπε κάτι χαριτωμένο στο αυτί.  Ο Αη Βασίλης χαμογέλασε, της είπε “μην ανησυχείς καθόλου!” και το παιδί έφυγε χαρούμενο.

Βγήκα να περπατήσω λίγο να τα χωνέψω.  Λένε ότι ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα όταν διασκεδάζεις.  Έτσι εξηγείται ότι νιώθω ότι είμαι ακόμα στο 1998 εγώ μάλλον.  Έκατσα στο παγκάκι να διαβάσω λίγο ποίηση.  Με Λειβαδίτη συχνά ρίχνω γκόμενες, διάλεξα μια έκδοση που γράφει φαρδιά πλατιά το όνομά του στο εξώφυλλο.  Διάβασα και κάπου ότι είναι της μόδας τα μούσια, έχω μουστάκα μεγάλη ήδη, είμαι πανέτοιμος.  Δυστυχώς ήρθε μια γριά.  Της άρεσε ο Λειβαδίτης λέει.  Είχε και μούσια.  Της εξήγησα ότι αυτός όλο σε νησιά πήγαινε, ακόμα και εξορία στη Λήμνο ή την Μακρόνησο προτίμησε, παρά στα βουνά.

Την μπουρδούκλωσα κάπως αλλά με κοιτούσε ακόμα.  Επιστράτευσα το κόλπο που κάνει ο φίλος μου ο Βαγγέλης όταν έχει κουραστεί και θέλει του αδειάσουμε την γωνιά για να την πέσει για ύπνο:  βάζει τον 5χρονο γιο του να μας παίξει φλογέρα.  Ε, άρχισα κι εγώ με μια φυσαρμόνικα, πλήρης επιτυχία και άμεση, η γιαγιά έφυγε σιγά σιγά, σέρνοντας τις παντοφλίτσες της.   Εύκολο ήταν.  Σαν αυτά τα ελαφρώς παραμορφωμένα, πλάγια γράμματα που πρέπει να είσαι άνθρωπος για να τα καταλάβεις.  Έφτιαξαν προηγμένη τεχνητή νοημοσύνη και υπερυπολογιστές αλλά τα πλάγια γράμματα τους μπερδεύουν ακόμα.  Εμ βέβαια.  Αφού λέει η Microsoft ξεκίνησε στο γκαράζ του μπαμπά του Bill Gates.  Η Apple στο πίσω δωμάτιο του θετού πατέρα του.  Η Xiaomi στην τουαλέτα του παππού και η Huawei στην παπουτσοθήκη της ξαδέλφης του.  Έτσι που πάμε, η επόμενη μεγάλη εταιρεία τεχνολογίας θα αρχίσει από την τσέπη μου.

Άφησα δίπλα μου τον Λειβαδίτη, έκρυψα την φυσαρμόνικα και κοίταξα την Πίνδο.  Μερικοί άνθρωποι χτίζουν τείχη γύρω τους, εγώ κάνω υπόγεια πυρηνικά καταφύγια σε ψηλά βουνά.  Πήρα το αγέρωχο ύφος μου, αυτό που έχω όταν σκέφτομαι φιλοσοφικά ή/και μου έρχεται να κλάσω και δεν έχω αποφασίσει αν θα την ευχαριστηθώ ή θα την αναγκάσω να διαφύγει στα μουλωχτά.  Τράνταξε το παγκάκι αλλά το ευχαριστήθηκα.  Μέχρι που είδα την κοπέλα που είχε κάτσει στην άκρη του διακριτικότατα, τόσο ήσυχα που δεν την είχα πάρει χαμπάρι.  Το χέρι της ήταν έτοιμο να ακουμπήσει τρυφερά το εξώφυλλο του Λειβαδίτη όταν αμόλησα τον Βεζούβιο εγώ.

Αυτό δεν μαζευόταν εύκολα.  Άρπαξα το βιβλίο, άνοιξα μια τυχαία σελίδα και άρχισα να απαγγέλλω με στόμφο:

“Να το κλάσω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.”

Γέλασε.  Ή ήξερε την κανονική βερσιόν ή ήταν κουφή, οπότε ούτε την κλανιά άκουσε ούτε το ποίημα.  Απαιτούνται 10 με 15 μυς για να χαμογελάσεις αλλά πάνω από 30 για να συνοφρυωθεί ένα πρόσωπο.  Δεν ήξερα αν ήταν γοητευμένη ή απλά τεμπέλα.  Στην κάτω μεριά της πλατείας, εκεί στο ίδρυμα του Βαρώνου, δυο σκύλοι αλυχτούσαν.   

“Νταξ, το πιάσαμε ρε σκύλοι, η ζωή είναι μια ανείπωτη θλίψη χωρίς φάρμακο, μια αρρώστια που διαλύει την ψυχή σας”, είπα με μαγκιά φιλοσοφική.

Γέλασε.  Άρα δεν ήταν κουφή.  Ή αυτό ή είδε την κολλημένη σπασμένη οδοντογλυφίδα στο δόντι μου.  Ξέρεις ότι γέρασες όταν παραδέχεσαι στον γιατρό σου την πραγματική ποσότητα αλκοόλ που κατεβάζεις κάθε μέρα.  Εγώ δεν έχω πρόβλημα με το σώμα μου πια.  Είμαι σαν τον Έρικ Κλάπτον όταν παίζει με όπλα.  Ο Σερίφης έχει ένα κακό προαίσθημα αλλά ο βοηθός του σερίφη πάντα χαλαρός, όσες φορές κι αν τραγουδήσεις το ρεφραίν.  

Απέναντί μας το κοριτσάκι που είχα δει πριν έξω από το καφέ είχε βρει έναν άλλον Αη Βασίλη, του Δήμου νομίζω ήταν αυτός.  Έτρεξε πάλι πάνω του χαρούμενη και του είπε κάτι στο αυτί.  Ο Αη Βασίλης γέλασε, άρχισε να απαντάει, αλλά στα μισά το κοριτσάκι σηκώθηκε τσαντισμένο.

-Μα αφού σου είπα πριν λίγο τι θέλω!

Δεν πρόλαβα να γελάσω που ένα πεντάχρονο κατάλαβε μόνο του ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης, γιατί εκείνη την ώρα μπήκε στην πλατεία ένα μεγάλο τζιπ, στο οποίο ο πανέξυπνος ιδιοκτήτης είχε φορέσει κέρατα στα τζάμια.  Το έχω ξαναδεί βέβαια, χαριτωμένο είναι αν και καθόλου πρακτικό.  Ένας ελαφρώς μεθυσμένος κυνηγός όμως με γυρισμένη την πλάτη μάλλον δεν είχε ξαναδεί τέτοια διακόσμηση αυτοκινήτου.  Όπως έπιασε το κέρατο στην περιφερειακή του όραση, γύρισε με την οπλισμένη καραμπίνα και έριξε κατευθείαν.  Ευτυχώς ήταν άχρηστος στο σημάδι, αλλά τα πίσω τζάμια έσπασαν.  Κονφούζιο στην πλατεία, γύρισα να δω αν η κοπελιά δίπλα μου το διασκέδαζε όσο εγώ.

Άφαντη.  Είχε πάρει και τον Λειβαδίτη.  Κάτι ξέρει ο Αη Βασίλης κι έρχεται μόνο μια φορά τον χρόνο.

.

O Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι διάσημος συγγραφέας.  Οπότε αν είναι να ψάχνει γκόμενες σε παγκάκια στο Μέτσοβο, το κάνει με δικά του βιβλία, όχι Λειβαδίτη βέβαια.  Η φωτογραφία είναι κλεμμένη από την Mary Kyameti όπως και το Μέτσοβο και ο Λειβαδίτης.  Η κλανιά όλη δική μου.

from WordPress http://bit.ly/2QCmEBP via IFTTT

[mikrofwno]

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ

“Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ”

Παρασκευή 31 Αυγούστου Ρωμαικό Ωδείο Πατρών

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου Θέατρο Ε.Η.Μ Φρόντζου, Ιωάννινα

«Βάλε το κόκκινο φουστάνι εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά»… «Δυνατά δυνατά γίναν’ όλα δυνατά τ’ αδύνατα»… «Ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη»… «Δεύτερη ζωή δεν έχει»… «Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές»… «Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι»… «Τα κορμιά και τα μαχαίρια άντε κάποτε αλλάζουν χέρια»… «Tης καληνύχτας τα φιλιά»… «Όχι δε μιλώ για μια νύχτα εγώ,για όλη τη ζωή μας σου μιλώ…» – και ο κατάλογος συνεχίζεται και μπορεί να γεμίσει πάρα πολλές σελίδες και να στήσει όχι μία, αλλά πολλές παραστάσεις.

Τριάντα και πλέον χρόνια γεμάτα τραγούδια, ταξίδια σε όλες τις γωνιές της χώρας μας αλλά και στις πέντε ηπείρους κυριολεκτικά σε μουσικά φεστιβάλ και ιστορικούς χώρους της μουσικής, συνεργασίες με σπουδαίους συνθέτες, στιχουργούς και ποιητές, αλλά και διεθνείς καλλιτέχνες, εμβληματικές παραστάσεις που έγιναν πολύτιμα live albums, χρυσές και πλατινένιες πωλήσεις και τελικά σπουδαία τραγούδια που έχουν νικήσει το χρόνο και έχουν συντροφεύσει τα γλέντια και τις λύπες μας, τις παρέες αλλά και τις πιο δικές μας στιγμές.

Η παράσταση “Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ”, μετά τα απανωτά sold out στο gazarte στην Αθήνα αλλά και στην Κύπρο τώρα και στην Πάτρα και στα Ιωάννινα. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη υπόσχεται μια χορταστική συναυλία γεμάτη από τα “κλασσικά”, μεγάλα της τραγούδια, αλλά και με τα δύο καινούρια τραγούδια που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από το προσωπικό της label rEAct στην Panik Records: το ατμοσφαιρικό τραγούδι “Αν ξημέρωνε” (στίχοι-μουσική: Κωνσταντίνος Σακκάς), αλλά και το τραγούδι “Την ίδια στιγμή να ζούμε” (μουσική: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, στίχοι: Λήδα Ρουμάνη) για το οποίο η Ελευθερία Αρβανιτάκη συμπράτει με το γκρουπ των ΤΑΚΙΜ.

Μαζί της επί σκηνής οι σπουδαίοι σολίστες Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύμπανα, ενορχηστρώσεις), Γιώργος Γεωργιάδης (μπάσο), Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο, κιθάρα), Γιάννης Κυριμκυρίδης (πιάνο), Νίκος Μέρμηγκας (λαϊκά έγχορδα).

Την Παρασκευή 31 Αυγούστου η Ελευθερία Αρβανιτάκη έρχεται στο Ρωμαικό Ωδείο Πατρών και την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Ε.Η.Μ. Φρόντζου στα Ιωάννινα, με τα τραγούδια της ζωής της, τα τραγούδια της ζωής μας τελικά…

INFO ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ “Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ”

Παρασκευη 31 Αυγούστου Ρωμαικό Ωδείο Πατρών

Τιμές εισιτηρίων: Φοιτητών – Ανέργων: 13€ Γενική είσοδος: 17€

Ώρα έναρξης: 21.15 Οι πόρτες ανοίγουν: 20:00

Προπώληση: Discover Bookstore Le Patron Το Θρανίο Γωνιά του βιβλίου Βιβλιοπωλεία Παπαχρίστου viva.gr 11876

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου Θέατρο Ε.Η.Μ Φρόντζου, Ιωάννινα

Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση : 13€ Πόρτα: 15€

Ώρα έναρξης: 21.15 Οι πόρτες ανοίγουν: 20:00

Προπώληση: viva.gr 11876 seven spots Πολυχώρος Αγορα Τicketsioannina RockShop

Συμμετέχουν οι μουσικοί: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύμπανα, ενορχηστρώσεις), Γιώργος Γεωργιάδης (μπάσο), Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο, κιθάρα), Γιάννης Κυριμκυρίδης (πιάνο), Νίκος Μέρμηγκας (λαϊκά έγχορδα)

Επιμέλεια προγράμματος: Ελευθερία Αρβανιτάκη – Λήδα Ρουμάνη Επιμέλεια ήχου: Χάρης Κρεμμύδας, Γιάννης Πετρόλιας Φωτισμοί: Μαρία Βενετάκη, Τηλέμαχος Ανδρεάδης

Παραγωγή – Oργάνωση Περιοδείας gazarte cultural hub Τηλ. 210 3460347 | http://www.gazarte.gr

H Ελευθερία Αρβανιτάκη για δύο μοναδικές εμφανίσεις στην Πάτρα και στα Ιωάννινα με τα τραγούδια της ζωής της! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ “Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ” Παρασκευή 31 Αυγούστου Ρωμαικό Ωδείο Πατρών Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου

[paranoikosnews-blog]

Νίκος Βούτσης: Η ιστορία του γιου του που είναι στη φυλακή – Μαύρη σελίδα… Γιατί ο γιος του Νίκου Βούτση βρίσκεται στη φυλακή;... Ο Βουτσης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Μαρτί��υ 1951. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου και συμμετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα ως μέλος των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα (ΦΕΑ) του ιδρύματος. Ήταν αντιπρόεδρος του πρώτου συμβουλίου της ΕΦΕΕ μετά τη Δικτατορία Από το 1980 έως το 1985 ο Βούτσης διετέλεσε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, της νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού, του οποίου ήταν στέλεχος. Ήταν επίσης μέλος της κεντρικής επιτροπής και της εννεαμελούς γραμματείας του κόμματος μέχρι το 1986. Συμμετείχε στην αποκαλούμενη πλατφόρμα της αναβάθμισης και για το λόγο αυτό, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού το 1986 προτίμησε να ενταχθεί στο ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά και όχι στην ΕΑΡ, η οποία στη συνέχεια συνεργάστηκε με το ΚΚΕ για τον σχηματισμό του Συνασπισμού. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 εξελέγη περιφερειακός σύμβουλος με τον συνδυασμό Αττική Συνεργασία – Όχι στο Μνημόνιο που στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Α΄Αθηνών στις εκλογές του Μαΐου 2012 και επανεξελέ��η σε αυτές που ακολούθησαν άμεσα τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς. Στη Βουλή που σχηματίστηκε ανέλαβε γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Εξελέγη για τρίτη συνεχόμενη φορά βουλευτής στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 με το κόμμα του να καταλαμβάνει την πρώτη θέση. Στο υπουργικό συμβούλιο που προέκυψε, ανέλαβε το νεοσύστατο υπερυπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης. Ο Βούτσης είναι παντρεμένος με την Αγγελική Παπάζογλου. Έχει τρία παιδιά, τον Γιώργο από τον πρώτο του γάμο με τη Σοφία Βογιατζή και την Αριάννα και τον Παύλο με την Παπάζογλου.Η τωρίνη του σύζυγος πήρε πρόσφατα απόσπαση στο υπουργείο του Νίκου Βούτση,πράξη η οποία δέχθηκε ποικίλο σχολιασμό. Η ΜΑΥΡΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΦΥΛΑΚΗ «Δεν εγκρίνω, αλλά σέβομαι τις επιλογές του παιδιού μου και προσπαθώ να τις ερμηνεύσω». Παρά την επιμονή του δικαστηρίου να εκμαιεύσει την καταδίκη από τον μάρτυρα πατέρα και πρωτοκλασάτο στέλεχος του Συνασπισμού για την ληστεία που διέπραξε ο γιος του (σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στου Γκύζη), ο Νίκος Βούτσης ήταν κατηγορηματικός. Με την ιδιότητα του πατέρα υπερασπίστηκε με γενναιότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμό προς την έδρα του δικαστηρίου τον 23χρονο κατηγορούμενο γιο του Γιώργο Βούτση-Βογιατζή, που ανέλαβε ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου πλήρως την ευθύνη για τη ληστεία, όχι όμως και για τη χειροβομβίδα που βρέθηκε στην τσάντα του και κατά το κατηγορητήριο, με σκοπό να βάλει σε κίνδυνο ζωές και περιουσίες. Μια κατηγορία που προστέθηκε εννέα μήνες μετά το συμβάν και η ποινή που επισείει είναι από πέντε έως είκοσι χρόνια φυλάκιση! Τόσο ο Νίκος Βούτσης όσο και η πρώην σύζυγός του Σοφία Βογιατζή, έκαναν λόγο για ένα ευαίσθητο, κοινωνικό και πολιτικοποιημένο παιδί, με ανιδιοτελή κίνητρα και δικό του αξιακό σύστημα. «Ο Γιώργος δεν είναι το παιδί του… σωλήνα. Του έχω εμπιστοσύνη για την ευθυκρισία του, πέρα των διαφορών στις επιλογές του, δεν υπήρξαν ιδιοτελή κίνητρα, γιατί ανήκει στα παιδιά που παίρνουν το ρίσκο…». Ο Νίκος Βούτσης προσπάθησε στην κατάθεσή του να ερμηνεύσει και να εξηγήσει την «οριακή επιλογή» του γιου του, την οποία έκανε «σε όρια που υπερβαίνουν την κλίμακα αξιών» που έχει θέσει ο πατέρας του ως άνθρωπος. Ωστόσο πίσω από τη συμπεριφορά αυτή του γιου του, δεν απουσίασε και η αυτοκριτική του πατέρα για τις ενδεχόμενες ευθύνες του. «Υπάρχει το στοιχείο επιρροής από την οικογένεια. Επιρροής που αισθάνομαι ότι έχω και εγώ την ευθύνη που δεν ήταν τόσο βαθιά ώστε να αποτρέψει αυτή την οριακή επιλογή που έκανε» είπε ο Νίκος Βούτσης, διευκρινίζοντας παράλληλα ότι βρίσκεται στο έδρανο του μάρτυρα με την ιδιότητα του πατέρα (και όχι του πολιτικού) και σκιαγραφώντας το χαρακτήρα του παιδιού που μαζί με τους συνομηλίκους του, ανθίζει «σε μια κοινωνία με συσσωρευμένη βία, που παράγεται και εξελίσσεται σε νέους ανθρώπους». Στο διά ταύτα της κατάθεσής του ο συντετριμμένος Νίκος Βούτσης ζήτησε από το δικαστήριο να υπάρξει μια δίκαιη κρίση ώστε να είναι το συντομότερο δυνατό ο Γιώργος ξανά στην οικογένειά του και τους φίλους του, και εγγυήθηκε ότι με το διάλογο θα τα τακτοποιήσει όλα με το παιδί του, ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιου είδους πράξεις. Διευκρινίζοντας ωστόσο ότι δεν θα ζητήσει ποτέ από τον γιο του να πάψει να έχει ανησυχίες και να βλέπει καθισμένος σε ένα καναπέ τηλεόραση… ή να «είναι yes man». Το μητρικό φιλί Στο ίδιο πλαίσιο και με τις ίδιες ευαισθησίες κινήθηκε καταθέτοντας στη συνέχεια και η μητέρα του νεαρού κατηγορούμενου Σοφία Βογιατζή, η οποία είπε πως δεν εγκρίνει φυσικά την πράξη του, αλλά γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι τη διέπραξε από… μη ταπεινά αίτια. «Ο γιος μου είναι ένας περίεργος ληστής. Δεν είχε λόγο να κάνει καμία ληστεία, γιατί προέρχεται από εύπορη οικογένεια» είπε η Σοφία Βογιατζή, δίνοντας το στίγμα του οικογενειακού περιβάλλοντος που μεγάλωσε το παιδί της. «Ο μόνος λόγος που το έκανε ήταν ιδεολογικός. Υπάρχει μια αντίληψη στο χώρο των αντιεξουσιαστών για τις ληστείες-απαλλοτριώσεις. Οι νεαροί που τις κάνουν, τις ονομάζουν έτσι, δεν ιδιοποιούνται τα χρήματα, αλλά τα διαθέτουν για καλούς σκοπούς» είπε η μητέρα του τονίζοντας ότι δεν δικαιολογεί την πράξη του, αλλά βασανίζεται για να την εξηγήσει. Πρόεδρος: Γιατί δεν απαλλοτριώνει την περιουσία τη δική του, αλλά την ξένη; Μητέρα: Δεν έκανα εγώ τη ληστεία για να μπορώ να σας απαντήσω είπε και προκάλεσε την παρέμβαση του ανυπότακτου Γιώργου. Κατηγορούμενος: Τα χρήματα των τραπεζών είναι κλεμμένη περιουσία, ενώ της οικογένειάς μου δεν είναι. Η μητέρα του αποχωρώντας από το έδρανο έσκυψε και φίλησε το παιδί της. Ενώ σε κάθε διάλειμμα της ακροαματικής διαδικασίας ο Νίκος Βούτσης πλησίαζε και συνομιλούσε γλυκά με τον γιο του. Διαβάστε ποια η 22 χρόνια νεότερη σύζυγος του Νίκου Βούτση. [ΠΗΓΗ]