#κλίση

[indianthi]

" Το φεγγάρι κινείται, έχει μια κλίση προς τα επάνω. Το βλέπεις;" τίποτα.

" Το βλέπεις ή είναι της ιδέας μου ;" ρωτάω ξανά .

" Της ιδέας σου. "

Α! ιδέ α μου.

[keno-teleia]

4,37,61,64,73 😊

4: Something that never fails to make you horny?

Your mom

37: Do you have any nude/masturbating pictures/video of yourself?

Εκατομαμμυρια

61: Name one naughty act you have done in a public place?

Κλασικ προκαταρκτικα

64: Do you want someone aggressive or passive in bed?

Μου αρεσουν και τα δυο, με μια κλίση στο aggressive

73: What do you wear to seduce the opposite sex?

My teletubbie suit

[taylorforelizabeth]

Είμαι σε δίλημμα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα αναποφασιστικότητας, αλλά ώρες ώρες πραγματικά απορώ με το εκπαιδευτικό σύστημα που απαιτεί και περιμένει από παιδιά 17 χρόνων να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Θέλω να ακολουθήσω ένα επάγγελμα που με εκφράζει και με κάνει να νιώθω εγώ. Με ενδιαφέρει η ψυχολογία, η νομική, αλλά και το παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης, προς το παρών. Περισσότερο παρεκκλίνω προς την νομική. Αλλά φοβάμαι. Κάποτε είχες πει και εσύ αλλά και πολλοί άλλοι που τους μίλησα: «Μακριά από μπατσοσχολές και καλή επιτυχία!». Δεν θέλω να επιλέξω την νομική και να γίνω σαν εκείνους τους δικηγόρους, δικαστές και εισαγγελείς που δωροδοκούνται ή κλείνουν τα μάτια τους σε θέματα δικαιοσύνης. Θέλω να βοηθήσω κάθε άνθρωπο που έχει πέσει θύμα φασισμού ή οποιασδήποτε άλλης περίπτωσης. Ζητάω την γνώμη σου ως άνθρωπο που θαυμάζω, με παρακινεί και με κάνει να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Θεωρείς ότι η νομική θεωρείται μπατσοσχολή ή είναι μια ευκαιρία για την απόδοση δικαιοσύνης και ισότητας σε οποιονδήποτε έχει πέσει θύμα;

Ποτέ των ποτών και σε κανένα σύμπαν η νομική δεν θα είναι έστω και κοντά με τις μπατσοσχολες, για τον απλούστατο λόγο και μόνο ότι η νομική, απαιτεί σκέψη. Κριτική σκέψη. U see, ο μπάτσος, αποτελεί εκτελεστικό όργανο. Ο νομικός, είτε δικηγόρος, είτε πρόεδρος του ΣΤΕ έχει αντιλη��θεί το νόμο ως φιλοσοφική βάση και όχι τιμωρία/ αποτέλεσμα. Τώρα, το παιδαγωγικό ναι δεν έχει το prestige της νομικής όμως είναι λειτούργημα με όλη τη σημασία της λέξης. Όσο σημαντικός είναι ένας γιατρός, άλλο τόσο και ο δάσκαλος, το να σμιλεύεις ένα παιδικό μυαλό στον αυριανό ενεργό άνθρωπο είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο και θέλει χάρισμα, όρεξη και υπομονή. Η ψυχολογία παίζει ρόλο σε όλα τα παραπάνω και μπορείς να ασχοληθείς εντελώς ανεξάρτητα, είναι μια βατή επιστήμη που και αυτοδίδακτη να είσαι, θα το βρεις, όσο το ψάξεις και διαβάσεις τόσο θα μάθεις, δεν αναφέρομαι στην ψυχιατρική αλλά καθαρά στην ψυχολογία ως πεδίο. Παρ όλα αυτά, 17 χρονων είσαι ακόμα παιδί, όσο και να σε πείθουν για την ωριμότητα σου, θα διαβάσεις και στην ψυχολογία αν ποτέ ασχοληθείς, ότι μέχρι τα 23- 25 -πλέον- θεωρούμαστε έφηβοι.

Τώρα, οτιδήποτε και αν επιλέξεις σε μια διεφθαρμένη χώρα, όπως ανέκαθεν ήταν και παραμένει η Ελλάδα, είναι δική σου επιλογή κατά ποσο θα σε ρουφήξει το σύστημα, η ζωή, η μικροαστιλα και η ασχήμια αυτού του κόσμου. Γενικά αλλά και ειδικά. Το καλύτερο που μπορείς να κανεις είναι να πας με την επιλογή που ζυγίζεις καλύτερα και μπορείς να σε δεις μελλοντικά, έπειτα κανεις ειδικότητα που εκεί καθορίζεται και με τι ακριβώς ασχολείσαι και έχεις άλλη μια 2- 3ετια εκεί ώστε να αποφασίσεις αν θέλεις να σπουδάσεις ξανά σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, ή με ο,τι εφόδια έχεις λάβει να τα εξελίξεις προς αυτό που αρχικά επέλεξες. Η νομική σου ανοίγει ΟΛΕΣ τις πόρτες λόγω της βαρύτητας που έχει ως σχολής, αν όμως επιλέξεις την εκπαίδευση εκεί ενδεχομένως να έχεις περισσότερη επαφή με τον άνθρωπο, & αντί να υπερασπίζεσαι, θα προλαμβάνεις. Μην ξεχνάς ποτέ ότι έχεις πάντα χρόνο αν πραγματικά θέλεις να τα κανεις όλα, να αλλάξεις γνώμη ή και τα δυο.

Η ζωή θα σε πάει εκεί που πρέπει, να μένεις πιστή στο μυαλό και τις αξίες σου, θα το βρεις το χάρισμα και την κλίση σου, και όταν έρθει η στιγμή, trust it ❤️

[justforbooks]

Claudia Piñeiro

Παρόλο που οι κριτικοί και οι βιβλιοπώλες κατατάσσουν τα βιβλία της στην αστυνομική λογοτεχνία, η συγγραφέας που τα τελευταία χρόνια έχουν λατρέψει οι Έλληνες αναγνώστες, μια σπουδαία φωνή της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας και του φεμινισμού, μοιάζει να ασφυκτιά σε τέτοια στενά πλαίσια.

«Το θέμα είναι να σηκώσει απλώς το δεξί πόδι μόλις λίγα εκατοστά πάνω απ’ το πάτωμα, να το σπρώξει στον αέρα, ώσπου να βγει μπροστά από τ’ αριστερό, και σ’ αυτή την απόσταση, όση κι αν είναι, πολλή ή λίγη, να το κάνει να κατέβει. Αυτό είναι όλο κι όλο το θέμα, σκέφτεται η Ελένα». Με αυτά τα λόγια η Κλαούδια Πινιέιρο μας εισάγει στον κόσμο τού βιβλίου που την έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο. Με το «Η Ελένα ξέρει», η Πινιέιρο έφερε τα πάνω κάτω στον χάρτη του αστυνομικού μυθιστορήματος, με ένα κείμενο βαθιά λυρικό, αποκαλυπτικά ανθρώπινο, τρομακτικά διαχρονικό και ά-τοπο. Η Ελένα και η κόρη της, η Ρίτα, θα μένουν για πάντα στο διπλανό μας διαμέρισμα. Ποια είναι όμως η συγγραφέας που τα τελευταία χρόνια έχουν λατρέψει οι Έλληνες αναγνώστες;

Γεννημένη στις 10 Απριλίου του 1960 στο Μπουρσάκο του Μπουένος Άιρες, η Πινιέιρο μεγάλωσε τις δεκαετίες που την Αργεντινή λυμαινόταν η δικτατορία του Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα, μία από τις πιο βάρβαρες δικτατορίες που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος, με φρικιαστικά εγκλήματα και πολύ αίμα. Μια θηριωδία που όμοιά της δύσκολα συναντά κανείς στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον τρομοκρατίας και πόνου, η Πινιέιρο ήθελε με πάθος να σπουδάσει κοινωνιολογία. Τα πανεπιστημιακά τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών σφραγίστηκαν με εντολή του καθεστώτος, με αποτέλεσμα η νεαρή Πινιέιρο να στραφεί στις σπουδές οικονομικών. Η πρώτη της δουλειά ήταν στον τομέα αυτόν, σε μια εταιρεία παρα��ωγής εργαλείων και εξαρτημάτων. Ύστερα ασχολήθηκε με τον Τύπο, ως φωτορεπόρτερ σε περιοδικά και μετά ως δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ. Η ίδια παραδέχεται πως το αστυνομικό ρεπορτάζ δεν τροφοδότησε τη λογοτεχνική της παραγωγή, αλλά μάλλον το αντίθετο συνέβη.

Γύρω στα τριάντα, και ταυτόχρονα με την εργασία της, σπούδασε σενάριο στη Δημοτική Σχολή Δραματικής Τέχνης και άρχισε να ασχολείται συστηματικά με τη γραφή, παρακολουθώντας πλήθος εργαστηρίων δημιουργικής γραφής (που ανθούν στην Αργεντινή), με μέντορά της τον Guillermo Saccomanno. Αγάπησε τη λογοτεχνία μέσα από την «Ιστορία ενός ναυαγού ναύτη» του Gabriel Garcia Marquez, που διάβασε ως παιδί, βιβλίο που υπήρχε στην πολύ μικρή βιβλιοθήκη του σπιτιού της. Στη δική της βιβλιοθήκη, σήμερα, θα βρούμε τον Antonio Di Benedetto, τον David Lodge, τον J. M. Coetzee, τον David Grossman, τον Anton Chekhov, τον John Cheever, τον Raymond Carver, την Patricia Highsmith, τη Natalia Ginzburg, τον Manuel Puig, τον Juan José Saer, τον Fernando Pessoa, την Clarise Lispector, τη Mariana Enríquez, αλλά και τον Πέτρο Μάρκαρη και τον Θοδωρή Καλλιφατίδη. Αγαπημένο της βιβλίο παραμένει το «To the end of the land» του David Grossman. Για την Πινιέιρο, καλός συγγραφέας σημαίνει πρώτα καλός αναγνώστης. Δεν γίνεται να γράφεις χωρίς να διαβάζεις. Πολύ και διαρκώς.

Παρόλο που οι κριτικοί και οι βιβλιοπώλες κατατάσσουν τα βιβλία της στην αστυνομική λογοτεχνία, η ίδια μοιάζει να ασφυκτιά σε τέτοια στενά πλαίσια, δηλώνοντας πως γράφει απλώς ιστορίες, που στην πορεία τους προκύπτει και ένα έγκλημα. Εξάλλου, όπως λέει κι η ίδια, σχεδόν όλοι οι Αργεντινοί συγγραφείς έχουν στο βιογραφικό τους από ένα, τουλάχιστον, αστυνομικό μυθιστόρημα – σαν έμφυτη κλίση των Αργεντινών. Εκείνη, όμως, δεν αρχίζει ποτέ ένα μυθιστόρημα έχοντας κατά νου έναν αστυνομικό ιστό. Εμφανίζονται στο μυαλό της κάποιοι χαρακτήρες, κι αν αυτοί αρχίσουν να αποκτούν φωνή και να διεκδικούν χώρο, τότε αρχίζει να γράφει, αλλιώς τους εγκαταλείπει. Για την Πινιέιρο η πλοκή είναι μόνο ένα εργαλείο, ένας τόπος όπου οι άνθρωποι της ιστορίας ζουν, μιλούν, δρουν. Αντιμετωπίζει τα γεγονότα της πλοκής ως απλές αφορμές προκειμένου να ψυχογραφηθούν οι χαρακτήρες της. Εξάλλου, στα μυθιστορήματά της ο αναγνώστης δεν ψάχνει τον δολοφόνο. Παρακολουθεί το ξεδίπλωμα του ψυχικού κόσμου και των σκέψεων των χαρακτήρων, γεγονός που την κάνει να ξεχωρίζει και να αγαπιέται βαθιά από τους αναγνώστες της.

Αν ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο συγγραφικό της εργαστήριο, θα δούμε την Πινιέιρο να ξυπνά νωρίς το πρωί για να γράψει (οι γυναίκες συγγραφείς πασχίζουν να βρουν στιγμές ησυχίας και συγκέντρωσης μέσα σε ένα σπίτι με έναν σύζυγο και τρία παιδιά, ομολογεί). Μια εικόνα τής είναι αρκετή για να ξεκινήσει ένα νέο μυθιστόρημα, η συγγραφή του οποίου κρατάει περίπου δύο με τρία χρόνια. Η εικόνα μιας άρρωστης ηλικιωμένης γυναίκας, καθισμένης στην κουζίνα, να περιμένει να δράσει το χάπι που πήρε, αποτέλεσε την αρχή τού «Η Ελένα ξέρει». Συχνά «φοράει» στους χαρακτήρες της στοιχεία που έχει δει και ξεχωρίσει σε ανθρώπους του περιβάλλοντός της, ενώ σε δύο από τα μυθιστορήματά της η αναφορά στους γονείς της είναι σαφής. Πρόκειται για το «Η Ελένα ξέρει» (2007) και το «Ένας κομμουνιστής με τα σώβρακα» (2013). Στο πρώτο, στο άρρωστο από Πάρκινσον σώμα της Ελένα βλέπουμε τη μητέρα τής Πινιέιρο, στην οποία με τρυφερότητα αφιερώνει το βιβλίο. Η ίδια λέει πως μέσα από την οδυνηρή εμπειρία της φροντίδας της μητέρας της ήρθε σε επαφή με την άβυσσο της αρρώστιας, που αποτέλεσε τον πυρήνα του μυθιστορήματός της. Στο δεύτερο, το πιο αυτοβιογραφικό από τα βιβλία της, αναφέρεται στην αντίσταση της οικογένειάς της –και ιδίως του πατέρα της– στη δικτατορία. Οι γονείς της, άνθρωποι φιλομαθείς που λόγω δυσκολιών δεν κατάφεραν να μορφωθούν, είχαν πάντοτε μια αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα.

«Η μυθοπλασία πρέπει να επικεντρώνεται στην αφήγηση και την εξερεύνηση της γλώσσας», διατείνεται. Δοκιμάζει σε κάθε της κείμενο νέους τρόπους αφήγησης, εφευρίσκει κώδικες που να εξυπηρετούν τον σκοπό της εκάστοτε ιστορίας. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, πολυφωνική, χορωδιακή αλλά και ζωντανοί διάλογοι, επιστολές, ημερολογιακές καταγραφές και αστυνομικές καταθέσεις είναι κάποιες μόνο από τις εκφραστικές της μεθόδους. Σε κάθε μυθιστόρημα αναζητά τον κατάλληλο τρόπο να αφηγηθεί την ιστορία, τη γλώσσα με την οποία οι χαρακτήρες της θα μιλήσουν. Για την Πινιέιρο η γλώσσα είναι το μεγάλο ζητούμενο κάθε φορά, το στοίχημα που βάζει με τον εαυτό της – και το κερδίζει. Μια γλώσσα σπαρταριστή, ζωντανή, ποιητική αλλά και κοφτερή, ωμά βίαιη και αποτρόπαιη, μέσα από διαφορετικούς αφηγηματικούς τρόπους.

Στους συγκλονιστικούς «Καθεδρικούς» (2020) το μυθιστόρημα αναλαμβάνουν να αφηγηθούν έξι χαρακτήρες του, ενώ στο τέλος ένας έβδομος χαρακτήρας μιλά μέσω ενός γράμματος που είχε αφήσει πεθαίνοντας. Σε αυτό το χορωδιακό μυθιστόρημα, η πλοκή συνυφαίνεται από επτά διαφορετικές φωνές, με τον κάθε χαρακτήρα να παρουσιάζει τα γεγονότα από τη δική του σκοπιά, φέρνοντας έτσι στην επιφάνεια τον δικό του ψυχικό και νοητικό κόσμο. Στο τελευταίο της μυθιστόρημα, στον «Καιρό των μυγών» (2022), η Πινιέιρο συνεχίζει την ιστορία από το πρώτο της μυθιστόρημα, το «Δικιά σου για πάντα» (2005), είκοσι χρόνια μετά. Παρακολουθεί την Ινές, την ηρωίδα του πρώτου βιβλίου, μετά την αποφυλάκισή της (για τη δολοφονία της ερωμένης του συζύγου της). Σε αυτό, λοιπόν, το μυθιστόρημα εντάσσει ένα σύνολο γυναικών, έναν ενιαίο Χορό (βασισμένο στο πρότυπο του Χορού της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας) που μιλά με μία φωνή και επεκτείνει όσα διαμείβονται στο μυαλό της Ινές. Λειτουργούν ως συνέλευση, ως συλλογικό σώμα, οι φωνές του οποίου ακούγονται σαν το βουητό των μυγών.

Την Πινιέιρο την ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και το πώς αυτοί συμπεριφέρονται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Ποιες πλευρές τους ανακαλύπτουν, μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν, ποια είναι τα όριά τους. Τα φρικιαστικά εγκλήματα που συμβαίνουν στα βιβλία της η ίδια τα γνωρίζει πολύ καλά. Μεγάλωσε σε ένα μέρος του κόσμου όπου η βία και ο θάνατος ήταν καθημερινές εικόνες. Στη γειτονιά της, όπως περιγράφει αφοπλιστικά, οι απελπισμένοι άνθρωποι, όντας φτωχοί, δεν είχαν άλλους τρόπους αυτοκτονίας από το να πέσουν στις γραμμές του τρένου ή να πηδήξουν από το καμπαναριό της εκκλησίας (έτσι πεθαίνει η Ρίτα, η κόρη της Ελένα). Μεγαλωμένη μέσα στο αίμα, σε μια πόλη στην οποία η μετακίνηση από το ένα σημείο στο άλλο αποτελούσε πάντοτε οδύσσεια, η Πινιέιρο ήξερε από μικρή πως η ζωή αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που ποτέ δεν θα έκαναν, τους ωθεί σε πράξεις ασύλληπτες. Και τότε αποκαλύπτονται ως δυνάμει τέρατα.

Θέματα που επανέρχονται σε όλα της τα μυθιστορήματα, όπως ο εγκλωβισμός, η κοινωνική υποκρισία, η ανελέητη γραφειοκρατία, οι άκαμπτοι κρατικοί φορείς, η ανησυχία για τη γνώμη των άλλων, οι σωματικές και ψυχικές αρρώστιες, η αγωνία των εφήβων για τη ζωή τους, οι δύσκολες συγγενικές και συζυγικές σχέσεις, είναι ζητήματα φλέγοντα και κρίσιμα. Ωστόσο, ένα από τα βασικά της θέματα, που εντοπίζεται σχεδόν πάντα στον πυρήνα των μυθιστορημάτων της, είναι η γυναικεία φύση με όλες της τις πτυχές. Επεξεργάζεται βαθιά και λεπτομερώς το ζήτημα της μητρότητας (και της γονεϊκότητας), της άμβλωσης, της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Η ίδια είναι εξέχουσα μορφή του φεμινιστικού κινήματος της Αργεντινής, ��ίχνεται με πάθος στους αγώνες των γυναικών για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους και είναι παρούσα, στην πρώτη γραμμή, σε όλες τις σημαντικές στιγμές του φεμινιστικού κινήματος. Ήταν εκείνη που πρωτοστάτησε στον αγώνα για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Αργεντινή (νόμος που θεσπίστηκε μόλις το 2020), πιστεύοντας πως η απαγόρευση των αμβλώσεων κρατά τις γυναίκες σε κατάσταση δουλείας, οδηγώντας τες στον θάνατο, αφού καταφεύγουν σε παράνομες και επικίνδυνες μεθόδους άμβλωσης. Το θέμα αυτό ανιχνεύεται σε όλα της τα μυθιστορήματα, αφού είναι μια διαχρονική της αγωνία. Για τις ακτιβιστικές της θέσεις και δραστηριότητες έχει δεχτεί απειλές για τη ζωή της, που ποτέ όμως δεν την απέτρεψαν από το να συνεχίζει.

Ο αγώνας της κατά της πατριαρχίας και των απόλυτων εννοιών, όπως μητρότητα, οικογένεια, πατρίδα, θρησκεία κ.λπ. είναι συνεχής και εντατικός. Θεωρεί πως στη μελλοντική ατζέντα του φεμινιστικού κινήματος πρέπει να ενταχθεί και η ανάδειξη της φροντίδας των γυναικών μέσα στο σπίτι ως κανονικής εργασίας. Αυτά που ανά τους αιώνες έχουν βαφτιστεί «αγάπη και φροντίδα», όπως οι δουλειές του σπιτιού, η ανατροφή των παιδιών, η περιποίηση του συντρόφου, είναι στην πραγματικότητα μια σκληρή και απλήρωτη εργασία. Στο μυθιστόρημά της «Λίγη Τύχη» (2015) αναπτύσσει το θέμα της γονεϊκότητας και της συγχώρεσης, με την ηρωίδα της να επιστρέφει στην οικογένειά της μετά από είκοσι χρόνια απουσίας. Η υποδοχή που της επιφυλάσσεται, οι απρόβλεπτες εξελίξεις, οι κοινωνικές επιπτώσεις και η ίδια που έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια συνθέτουν ένα μυθιστόρημα-κατάθεση πάνω στο θέμα της οικογένειας. Ένα θέμα που λειτουργεί ως καμβάς για όλα της τα μυθιστορήματα, όπως και στο «Μια ρωγμή στον τοίχο» (2009). Εκεί, ένας αρχιτέκτονας, αποτυχημένος στη δουλειά του και ξένος μέσα στο σπίτι του, ψάχνει να βρει ενδιαφέρον σε μια ερωμένη που, χωρίς να το περιμένει, φέρνει ξανά στο φως το μυστικό ενός παλιού εγκλήματος, που θα κλονίσει το παρόν του. Το παρελθόν είναι πάντα παρόν.

Στο μυθιστόρημα «Χήρες το βράδυ της Πέμπτης» (2005), που διαδραματίζεται την εποχή των τρομοκρατικών επιθέσεων στις ΗΠΑ και της οικονομικής κρίσης στην Αργεντινή, η Πινιέιρο αποδομεί με χειρουργική ακρίβεια τα μέλη της αστικής τάξης της Αργεντινής, που με την υποκρισία τους, την αδιαφορία τους για το κοινωνικό σύνολο και τον κυνισμό τους μένουν απαθή στις ραγδαίες αλλαγές που επέρχονται στη ζωή όλων. Την ίδια διάθεση για κοινωνική αποδόμηση έχει και στο μυθιστόρημά της «Μπετιμπού» (2011), όπου ρίχνει φως στη σχέση δημοσιογραφίας και εξουσίας. Εδώ είχε εξαρχής την πρόθεση να γράψει ένα καθαρά αστυνομικό μυθιστόρημα. Παρ��λληλα, βέβαια, σχολιάζει καυστικά τον Τύπο και τους ανθρώπους του, τις διαπλοκές με την εξουσία και τα σαθρά κανάλια επικοινωνίας τους. Στο βρόμικο πεδίο της πολιτικής δοκιμάζεται και ο κεντρικός χαρακτήρας στις «Κατάρες» (2017), παλεύοντας με τα παλιά πρότυπα σε έναν κόσμο που αρνείται πεισματικά να προχωρήσει και προτιμά να μένει δέσμιος σε δεισιδαιμονίες και κατασκευάσματα.

Στον μυθιστορηματικό κόσμο της Πινιέιρο σημαντική θέση καταλαμβάνει και η θρησκεία. Εξετάζει τον ρόλο του Θεού στη σύγχρονη κοινωνία και τους λόγους για τους οποίους στη Λατινική Αμερική ο θεσμός της Καθολικής Εκκλησίας είναι ακόμη τόσο ισχυρός. Στα μυθιστορήματά της συναντά κανείς χαρακτήρες που πιστεύουν τυφλά και ακραία, άλλους που απορρίπτουν την ύπαρξη του Θεού, αλλά και πολλούς εκπροσώπους της Εκκλησίας. Η Πινιέιρο, που τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ του διαχωρισμού κράτους - Εκκλησίας, διερευνά τα όρια μεταξύ ατομικής ελευθερίας και θρησκευτικής πίστης και δεν φοβάται να καταδείξει τις βαρβαρότητες και τις απάνθρωπες μεθόδους που η θρησκεία χρησιμοποιεί για να κρατά τους πιστούς υπό έλεγχο.

Η Πινιέιρο έχει γράψει και βιβλία για παιδιά, ενώ ασχολείται ζωηρά και με το θέατρο, το οποίο αγαπά πολύ τόσο ως δραματουργός όσο και ως θεατής (λατρεύει να παρακολουθεί παραστάσεις, και μάλιστα νέων δημιουργών). Έχει γράψει και εκδώσει επτά θεατρικά έργα, και όπως λέει με πολλή χαρά, όταν γράφει για το θέατρο νιώθει πραγματικά ελεύθερη, καθώς μπορεί να μιλήσει πιο ποιητικά, πιο αφαιρετικά, χωρίς να την περιορίζει τίποτα. Ωστόσο, δεν έχει αφήσει πίσω της και τη δημοσιογραφική της ιδιότητα, αφού μόλις το 2023 κυκλοφόρησε έναν τόμο με επιλεγμένα άρθρα της, με τίτλο «Γράφοντας τη σιωπή», όπου αναπτύσσεται ένα θεματικό τόξο που αγκαλιάζει από προσωπικά μέχρι πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, καθώς και προβληματισμούς πάνω στη λογοτεχνία.

Βραβεία, υποψηφιότητα για Booker, διακρίσεις, συνέδρια, ομιλίες, εκδόσεις, μεταφράσεις, διασκευές μυθιστορημάτων της για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, σενάρια για το Netflix, η τρίτη πιο πολυμεταφρασμένη συγγραφέας της Αργεντινής μετά τον Borges και τον Cortázar, η βασίλισσα του λατινοαμερικανικού νουάρ, είναι κάποια μόνο από τα στοιχεία που συνοδεύουν συχνά το όνομα της Κλαούδια Πινιέιρο. Η ίδια, όμως, περιγράφει κάπως αλλιώς τον εαυτό της.

«Γυναίκα, συγγραφέας, μητέρα, ειλικρινής, κουρελιασμένη».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[existenztheory]

ΚΑΡΜΑ

Το σύμπαν είναι πολύ πιο έξυπνο από εσάς. Η ανθρώπινη νοημοσύνη, και η προσωπική σας νοημοσύνη, είναι ένα μικροσκοπικό νήμα της συμπαντικής νοημοσύνης. Όσο πιο γρήγορα μπορέσετε να το κατανοήσετε αυτό, τόσο πιο ομαλά θα κυλήσει η ζωή σας. Να γιατί:

Η ζωή σας δεν είναι τυχαία. Το σύμπαν συνωμοτεί για να σας δώσει ακριβώς αυτό που χρειάζεστε για να αναπτυχθείτε. Όχι αυτό που θέλετε, αλλά αυτό που χρειάζεστε.

Σκεφτείτε τον εαυτό σας σαν μια ακατέργαστη οδοντωτή πέτρα. Μπορεί να κυλήσει, αλλά όχι πολύ καλά. Υπάρχουν πολλά χτυπήματα και τριβές σε σύγκριση με, ας πούμε, μια γυάλινη μπίλια. Η γυάλινη μπίλια αντιπροσωπεύει την ιδανική κατάσταση χωρίς τριβές. Μια κατάσταση πλήρους παράδοσης. Μια κατάσταση πλήρους συνείδησης. Μια κατάσταση ύψιστης ανθρώπινης ωριμότητας και ανάπτυξης. Μια κατάσταση όπου η ανθρώπινη νοημοσύνη γίνεται ένα με τη συμπαντική νοημοσύνη.

Αυτή ΔΕΝ είναι η τρέχουσα κατάστασή σας. Η τρέχουσα κατάστασή σας είναι αυτή ενός ακανόνιστου βράχου. Έτσι, όταν προσπαθείτε να κυλήσετε, είναι επώδυνο. Τα σημεία πόνου που βιώνετε καθημερινά στη συνηθισμένη ζωή σας είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτές οι οδοντωτές ακμές που το σύμπαν θέλει να εξομαλύνετε. Αυτός είναι ο λόγος που ο πόνος σας επαναλαμβάνεται συνεχώς και δεν φαίνεται να τελειώνει. Επειδή αποτυγχάνετε να μάθετε τα μαθήματα! Το σύμπαν θέλει να σας μετατρέψει σε ένα τέλειο μάρμαρο. Αλλά εσείς δημιουργείτε πολύ εφευρετικούς τρόπους για να αποφύγετε τη διαδικασία στίλβωσης. Τη θεωρείτε εχθρική προς τον εαυτό σας, ενώ στην πραγματικότητα είναι στοργική. Δημιουργείτε τρόπους για να ξεφύγετε από αυτήν. Επειδή είναι οδυνηρό να γυαλίζεσαι. Αν σας δοθεί η επιλογή ανάμεσα στο να γυαλιστείτε και στο να έχετε μια εύκολη μέρα, μάλλον θα διαλέξετε την εύκολη μέρα.

Το πρόβλημα είναι ότι… η ζωή είναι μια μεγάλη κατηφορική κλίση. Το θέμα είναι να κυλάς. Έτσι, όταν αποφεύγεις να γυαλίζεσαι, απλά προετοιμάζεις τον εαυτό σου για μια βραχώδη διαδρομή. Δεν μπορείς να είσαι ζωντανός και να μην κατρακυλάς. Το μόνο ερώτημα είναι, θα κυλήσεις εύκολα ή θα κυλήσεις σκληρά; Θα πάρεις τα μαθήματά σου; Η ζωή είναι μακρά και σκληρή όταν είσαι οδοντωτός. Ο σκοπός του σύμπαντος είναι να σε γυαλίσει. Ο λόγος που είσαι ζωντανός είναι για να γυαλιστείς. Αυτό είναι το νόημα της ζωής σου. Αν δεν το καταλάβεις αυτό, θα συνεχίσεις να τρέχεις μακριά και θα συνεχίσεις να βιώνεις ένα βραχώδες ταξίδι. Αλλά αν το καταλάβετε αυτό, θα αφήσετε τον εαυτό σας να γυαλιστεί και θα έχετε μια μεταξένια ομαλή διαδρομή προς το τέλος.

Ο πόνος σας δεν είναι τυχαίος. Στον πόνο σας υπάρχει μεγάλη ευφυΐα. Ο πόνος σας είναι κυριολεκτικά η μη διαφώτισή σας - είναι η συγκεκριμένη άγνοιά σας. Η νοημοσύνη του σύμπαντος σας παρουσιάζει σενάρια ζωής που είναι σχεδιασμένα να σας εξομαλύνουν με τους ΑΚΡΙΒΟΥΣ τρόπους που εσείς προσωπικά χρειάζεστε εξομάλυνση. Όταν τσακώνεστε με τη μαμά σας, όταν αντιμετωπίζετε οικονομικές δυσκολίες, όταν αποτυγχάνετε στο σχολείο, όταν παθαίνετε τροχαίο ατύχημα, όταν ο σύζυγός σας σας απατά, όταν έχετε ένα πρόβλημα υγείας, όταν νιώθετε ότι θέλετε να εγκαταλείψετε την πρακτική του διαλογισμού σας, όταν αποσπάτε την προσοχή σας από τ��ν αυτοεξέταση - όλα αυτά είναι μηνύματα ανάπτυξης, καλέσματα για περιπέτεια, καλέσματα προς τον ύψιστο εαυτό σας. Μαντέψτε τι; Το σύμπαν δεν πρόκειται να σας στείλει ένα email ή ένα μήνυμα κειμένου που να σας λέει: "Ξυπνήστε!". Είναι πολύ πιο κομψό από αυτό. Ενσωματώνει το μήνυμα κατευθείαν στη ζωή σας. Πώς μπορείτε να καταλάβετε ότι έχετε ένα μήνυμα; Ο πόνος σας είναι το "έχετε μήνυμα" του σύμπαντος.

Μην ψάχνετε αλλού για ανάπτυξη. Είναι όλα αυτά που αποφεύγετε. Τα χρήματα δεν είναι ανάπτυξη. Μια νέα σχέση δεν είναι ανάπτυξη. Μια ακμάζουσα επιχείρηση δεν είναι ανάπτυξη. Ο υπάλληλος του μήνα δεν είναι ανάπτυξη. Ανάπτυξη είναι το πώς ΕΙΣΑΙ.

Αυτό, στην ουσία, είναι το κάρμα. Το κάρμα δεν είναι κάποιος ανόητος νόμ��ς παγκόσμιας δικαιοσύνης. Είναι το σύμπαν που προσπαθεί να βελτιστοποιήσει τον εαυτό του, με τον ίδιο τρόπο που λειαίνει τις πέτρες στη θάλασσα, μετατρέποντάς τες σε κομψά βότσαλα. Όταν ο βράχος δεν καταλαβαίνει τη συνολική εικόνα, είναι για το τρίψιμο. Αν ο βράχος αντιστέκεται στη διαδικασία, τότε θα τριφτεί.

Η ευτυχισμένη ζωή απαιτεί την υπακοή σε ορισμένους πνευματικούς νόμους. Ένας από αυτούς τους νόμους είναι: άφησε τον εαυτό σου να γυαλιστεί, βλάκα! Μάθετε να διαβάζετε τα μηνύματα και να απολαμβάνετε τη διαδικασία, γιατί πιθανότατα έχετε πολλές ακατέργαστες άκρες πάνω σας.

[eidiseislive]

Ο Πάνος Γερμανός και η επιχειρηματική μαεστρία που τον χαρακτηρίζει

Ο Πάνος Γερμανός είναι ένας επιχειρηματίας που σπάνια αφήνει αδιάφορο τον κόσμο των επιχειρήσεων. Οι κινήσεις του χαρακτηρίζονται από τόλμη και διορατικότητα, κερδίζοντας του τον τίτλο του «Μίδα» των επιχειρηματικών συμφωνιών. Γεννημένος το 1950 στις Μηλιές της Ηλείας και όντας ένα από τα δέκα παιδιά της οικογένειάς του, ξεκίνησε με ταπεινά μέσα, αλλά με έντονη επιχειρηματική κλίση και δυναμική συμμετοχή στον κοινωνικό χώρο. Η δράση του, που αρχικά περιλάμβανε ένα μικρό κατάστημα μπαταριών στα Εξάρχεια, εξελίχθηκε σε έναν πολυεθνικό κολοσσό που σήμερα απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους.

Ο Γερμανός, παρά τις εντυπωσιακές επιχειρηματικές του επιτυχίες, είναι γνωστός για τη μετριοπαθή στάση του. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, διατηρεί έναν λιτό τρόπο ζωής, εστιάζοντας στις επαγγελματικές του φιλοδοξίες με αποφασιστικότητα. Ακόμη και στα 74 του χρόνια, παραμένει ενεργός στον χώρο των επιχειρήσεων και πρόσφατα εξαγόρασε το 53,73% της Entersoft, εισβάλλοντας δυναμικά στον κλάδο της τεχνολογίας και των πληροφοριακών συστημάτων.

Ο Γερμανός αναγνωρίζει τη σημασία της ψηφιοποίησης και τη δυναμική της αγοράς λογισμικού και πληροφορικής, προσαρμόζοντας τον Όμιλο Olympia στις τάσεις της εποχής. Όπως και με τις προηγούμενες επιτυχημένες κινήσεις του, από την ίδρυση των καταστημάτων Γερμανός έως την εξαγορά της Sunlight, αλλά και με τα μεγάλα deals που απέφεραν τεράστια ρευστότητα, όπως η πώληση της Play στην Πολωνία και τα Duty-Free Shops, ο Γερμανός συνεχίζει να καινοτομεί.

Πηγή άρθρου: Ο Πάνος Γερμανός και η επιχειρηματική μαεστρία που το χαρακτηρίζει

[eclecticstarlightblogger]

Γεωπολιτική αστάθεια στη Μαύρη Θάλασσα

Η πρόσφατη κλίση της Γεωργίας προς τη Ρωσία και οι μικτές προκαταλήψεις της Βουλγαρίας  και της Μολδαβίας περιπλέκουν τη στρατηγική του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα, γράφει η Δρ Φιλοσοφίας και αναλύτρια Antonia Colibasanu στην Geopolitical Futures. Με τη Βουλγαρία να ακολουθεί μια πραγματιστική προσέγγιση μεταξύ δυτικών και ρωσικών συμφερόντων, τη Γεωργία να είναι φιλορωσική και […] Γεωπολιτική…

[thoughtfullyblogger]

Γεωπολιτική αστάθεια στη Μαύρη Θάλασσα

Η πρόσφατη κλίση της Γεωργίας προς τη Ρωσία και οι μικτές προκαταλήψεις της Βουλγαρίας  και της Μολδαβίας περιπλέκουν τη στρατηγική του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα, γράφει η Δρ Φιλοσοφίας και αναλύτρια Antonia Colibasanu στην Geopolitical Futures. Με τη Βουλγαρία να ακολουθεί μια πραγματιστική προσέγγιση μεταξύ δυτικών και ρωσικών συμφερόντων, τη Γεωργία να είναι φιλορωσική και […] Γεωπολιτική…

[greekblogs]

Γεωπολιτική αστάθεια στη Μαύρη Θάλασσα

Η πρόσφατη κλίση της Γεωργίας προς τη Ρωσία και οι μικτές προκαταλήψεις της Βουλγαρίας  και της Μολδαβίας περιπλέκουν τη στρατηγική του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα, γράφει η Δρ Φιλοσοφίας και αναλύτρια Antonia Colibasanu στην Geopolitical Futures. Με τη Βουλγαρία να ακολουθεί μια πραγματιστική προσέγγιση μεταξύ δυτικών και ρωσικών συμφερόντων, τη Γεωργία να είναι φιλορωσική και […] Γεωπολιτική…

[skandaladiaplokidiafthora]

Γεωπολιτική αστάθεια στη Μαύρη Θάλασσα

Η πρόσφατη κλίση της Γεωργίας προς τη Ρωσία και οι μικτές προκαταλήψεις της Βουλγαρίας  και της Μολδαβίας περιπλέκουν τη στρατηγική του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα, γράφει η Δρ Φιλοσοφίας και αναλύτρια Antonia Colibasanu στην Geopolitical Futures. Με τη Βουλγαρία να ακολουθεί μια πραγματιστική προσέγγιση μεταξύ δυτικών και ρωσικών συμφερόντων, τη Γεωργία να είναι φιλορωσική και […] Γεωπολιτική…

[xionisgr]

Εκδόσεις: Άγκυρα Διαστάσεις : 21x28 Εξώφυλλο : Μαλακό Σελίδες : 100 ISBN : 9786185291068 Ετος κυκλοφορίας : 2017

[kwstasattgr]

Εκδόσεις: Άγκυρα Διαστάσεις : 21x28 Εξώφυλλο : Μαλακό Σελίδες : 100 ISBN : 9786185291068 Ετος κυκλοφορίας : 2017

[a078740849aposts]

Εκδόσεις: Άγκυρα Διαστάσεις : 21x28 Εξώφυλλο : Μαλακό Σελίδες : 100 ISBN : 9786185291068 Ετος κυκλοφορίας : 2017

[justforbooks]

Είναι Μάρτιος του 2007. Στην αίθουσα συσκέψεων του καθημερινού φύλλου στον 2ο όροφο της «Ελευθεροτυπίας» στη Μίνωος, σ’ έναν στ��νό χώρο με ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες γύρω-��ύρω, μόλις έχει ανακοινωθεί στους εργαζόμενους, που μετά βίας χωράνε στο δωμάτιο, η απόλυση του διευθυντή τους, Σεραφείμ Φυντανίδη, από τη Μάνια Τεγοπούλου. Μαζί, τους έχει γνωστοποιηθεί και το ύψος των μηνιαίων αποδοχών του καθώς και ο τρόπος πληρωμής τους μέσω της εταιρείας που είχε συστήσει γι’ αυτόν το λόγο. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι μουδιασμένοι, κάποιοι ανάβουν τσιγάρο (το κάπνισμα ποτέ δεν απαγορεύτηκε εντός του κτιρίου).

Αφενός αισθάνονται ελαφρώς σοκαρισμένοι από τα 47.000 ευρώ που έμπαιναν κάθε μήνα στο ταμείο της εταιρείας του –συνταξιούχου πια– Φυντανίδη. Αφετέρου είναι προβληματισμένοι για το αν η απομάκρυνσή του είναι το καλύτερο για την εφημερίδα εκείνη τη στιγμή. Οι συζητήσεις φουντώνουν με υπέρ και κατά επιχειρήματα. Περισσότερα υπέρ της απόλυσης και πολύ λιγότερα κατά. Πάνω από την οχλαγωγία πετάγεται ένας εργαζόμενος και, απευθυνόμενος στη Μάνια Τεγοπούλου, της λέει «αυτό δεν θα το έκανε ποτέ ο πατέρας σου!», για να λάβει ως απάντηση τη ρητορική ερώτηση: «Ως πότε θα με κυνηγάει η σκιά του πατέρα μου;».

Η παραπάνω σύσκεψη των εργαζομένων είναι ενδεικτική της ατμόσφαιρας που επικρατούσε για δεκαετίες στην εφημερίδα. Καταρχάς, η εντύπωση ότι δεν υπάρχει «γραμμή» και ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει, αρκεί να το υπογράφει, ίσχυε στο ακέραιο. Ως εκ τούτου, και παρά τη σαφή αριστερή κλίση της εφημερίδας (εσωτερικού, εξωτερικού και διαφόρων συνιστωσών), εξελίσσονταν μέσα σε αυτήν από δεξιοί και παπανδρεϊκοί μέχρι εκσυγχρονιστές. Σύμπνοια, πάντως, απόψεων δεν υπήρχε, κάτι που φάνηκε και στο θέμα Φυντανίδη. Επίσης, επικρατούσε μια ατμόσφαιρα αμεσοδημοκρατίας, όπου όλοι μπορούσαν να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους, ακόμα και στην ιδιοκτήτρια της εφημερίδας.

Εξίσου ενδεικτικό είναι και ότι, παρά το γεγονός ότι η εφημερίδα κινδύνευε να μείνει ακυβέρνητη μετά την απομάκρυνση ενός από τους μακροβιότερους διευθυντές του Τύπου στην Ελλάδα, ελάχιστοι έσπευσαν να τον υποστηρίξουν. Άνθρωποι που μέχρι χθες τον έτρεμαν, τον εκτιμούσαν, τον συναναστρέφονταν και τον παραδέχονταν, γαντζώθηκαν πάνω στις αδιανόητες αποδοχές του για να τον απορρίψουν, σκεπτόμενοι προφανώς και την επόμενη μέρα. Εξ��ργίστηκαν λόγω της ύπαρξης της εταιρείας του ως μέσου πληρωμής από την εφημερίδα, άσχετα αν στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι κι άλλοι συνταξιούχοι και υψηλόμισθοι συντάκτες της «Ελευθεροτυπίας» είχαν επιλέξει ακριβώς τον ίδιο τρόπο για να αμείβονται. Όταν, μάλιστα, προσπάθησε ο ίδιος ο Φυντανίδης να δικαιολογηθεί ενώπιον των εργαζομένων, στην Κύρα Αδάμ –μετέπειτα διευθύντρια της εφημερίδας– αποδίδεται η φράση: «Εμείς θέλουμε διευθυντή με αρχ…, όχι με offshore εταιρείες!».

Λίγα χρόνια νωρίτερα, μετά την Πρωτοχρονιά του 2004-2005, σε μια άλλη αίθουσα συσκέψεων, στον 5ο όροφο εκείνη τη φορά, είχαν μαζευτεί οι ίδιοι άνθρωποι, με αφορμή την κοπή της πίτας, για να γιορτάσουν την επιτυχία της κυκλοφορίας του κυριακάτικου φύλλου. Η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» είχε ανοίξει τον δρόμο των DVD προσφορών, δίνοντας δώρο ντοκιμαντέρ του Discovery και ξεπερνώντας κάποιες Κυριακές τις 400.000 πωλήσεις. Το μερίδιο κυκλοφορίας της το 2004 ήταν 23%, με μέσο όρο τα 238.000 φύλλα, που την έφερνε πρώτη στη γενική κατάταξη των κυριακάτικων εφημερίδων.

Ήταν η εποχή που το πρώτο πράγμα που έκαναν οι συντάκτες του 3ου, τη Δευτέρα το μεσημέρι που εμφανίζονταν στα γραφεία τους, ήταν να μάθουν την κυκλοφορία της εφημερίδας την Κυριακή, ώστε να ξέρουν αν ο διευθυντής τους, Γιάννης Βλαστάρης, θα έχει κέφια ή όχι. Εν τω μεταξύ, και τα έσοδα από τη διαφήμιση ήταν ανάλογα της επιτυχίας. Για να βάλεις τότε ολοσέλιδη, τετράχρωμη διαφήμιση, έπρεπε να διαπραγματευτείς πάνω στην αρχική τιμή, που ήταν 14.500 ευρώ για την εφημερίδα και 7.500 ευρώ για το « Έψιλον».

Τα νούμερα αυτά ενίσχυαν την επικρατούσα άποψη ότι το κυριακάτικο χρηματοδοτεί το καθημερινό. Η μόνη σκιά στο γενικότερο κλίμα ευθυμίας εκείνων των εύρωστων ημερών ήταν η αγωνία για την πορεία της υγείας του Χρήστου (Κίτσου) Τεγόπουλου. Χαρακτηριστική ήταν η φράση που χρησιμοποιούσαν οι παλιότεροι, για να το εμπεδώσουν και οι νεότεροι, που δεν τον πρόλαβαν στα γραφεία του οργανισμού. «Αν πεθάνει ο Κίτσος…». Αυτό μόνο. Ημιτελής πρόταση, με το κομμάτι που λείπει να είναι πιο ισχυρό απ’ οτιδήποτε δυσοίωνο θα μπορούσε να περιγράψει το αβέβαιο μέλλον.

Και ο Κίτσος πεθαίνει το 2006. Και όλοι πρόκειται να δουν τι σημαίνουν τα αποσιωπητικά. Μέσα στο πολυάριθμο πλήθος που παρευρίσκεται στην κηδεία του, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν είδε ή όχι τη μεγάλη του κόρη, Μάνια. Ορισμένοι γαντζώνονται από την απουσία (;) της και οι κακές προβλέψεις για την πορεία της «Ελευθεροτυπίας» παίρνουν τη μορφή χρησμών Ωστόσο, ο πρώτος χρόνος μετά την ανάληψη των εκδοτικών καθηκόντων από πλευράς της τους διαψεύδει. Στη Μίνωος επικρατεί μια κατάσταση ψυχροπολεμικής ισορροπίας, με τον ξάδερφο του Κίτσου, Θανάση Τεγόπουλο –ο οποίος πάντα είχε μια μικρή έστω εμπλοκή στην εφημερίδα–, να προσφέρει εγγυήσεις σταθερότητας. Ενδεικτικό, πάντως, του κλ��ματος εκείνης της χρονιάς είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων επιθυμούσε να πουληθεί η «Ελευθεροτυπία» σε κάποιον επιχειρηματία.

Οι φήμες των διαδρόμων περιλάμβαναν ως πιθανούς αγοραστές τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, την Τράπεζα Πειραιώς, ακόμη και οίκους του εξωτερικού. Τι ήταν αυτό, όμως, που φόβιζε τους εργαζομένους τόσο στη διάδοχη κατάσταση, ώστε να προτιμούν να δουλεύουν για κάποιον επιχειρηματία, άσχετο με τον δημοσιογραφικό χώρο, θυσιάζοντας ενδεχομένως ακόμη και την περίφημη ελευθερία του Τύπου της «Ελευθεροτυπίας»; Η απάντηση ήταν η μία: η Μάνια.

ΠΑΡΑΓΩΝ ΜΑΝΙΑ

Η Μάνια Τεγοπούλου περιγράφεται τόσο από τους ανθρώπους που τη συμπαθούν όσο και από τους μεγαλύτερους επικριτές της ως μια ιδιόρρυθμη προσωπικότητα. Διαθέτει εντυπωσιακή μνήμη και απεχθάνεται την πολυκοσμία. Ανήκει στο είδος των ανθρώπων που ή τους αντιπαθείς με το «χαίρω πολύ» ή πέφτεις στην παγίδα τους και νομίζεις ότι διαθέτεις το σπάνιο χάρισμα να τους συναισθάνεσαι και τελικά να τους δικαιολογείς τα πάντα. Αδιάφοροι, πάντως, δεν περνάνε.

Έχασε τη μητέρα της όταν ήταν πολύ μικρή. Πρώην εργαζόμενοι στην εφημερίδα, που δούλεψαν δίπλα στον Κίτσο, λένε ότι τη μεγάλωσε σαν το αγόρι που δεν απέκτησε. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι όταν έγινε 20 χρόνων την έπαιρνε να παίζουν μαζί μπαρμπούτι. Άτομο φιλικά προσκείμενο σ’ εκείνη ισχυρίζεται ότι ο Κίτσος ήθελε ν’ αναλάβει η Μάνια την εφημερίδα και ότι, μάλιστα, δούλευε προς αυτή την κατεύθυνση, παίρνοντάς τη μαζί του από τις αρχές τoυ 2000 στα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας». Ωστόσο, όποτε ρωτούσε κάτι ή ενδιαφερόταν να μάθει, συνεχίζει η ίδια πηγή, αντιμετώπιζε τη συγκαταβατικότητα των στελεχών. Έτσι δικαιολογεί και τον θυμό που είχε όταν ανέλαβε τελικά την εταιρεία απέναντι σ’ εκείνους που δεν την αποδέχτηκαν ποτέ.

Ενα άλλο σημείο, ενδεικτικό του χαρακτήρα της, όπως διαμορφώθηκε μέσα στο ιδεολογικά αριστερό περιβάλλον του σπιτιού της, ήταν ότι η Μάνια υπήρξε οπαδός της Καταστασιακής Διεθνούς. Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό κίνημα του ακροαριστερού χώρου του 1960, με αρχές την καθαίρεση των θεσμών των καταναλωτικών αγαθών, της έμμισθης εργασίας και της τεχνοκρατίας. Όταν ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα του κινήματος είναι «Εργασία; Ποτέ!», αντιλαμβάνεται κανείς την εσωτερική σύγκρουση της διαδόχου του Κίτσου Τεγόπουλου στα ηνία του ιστορικού εκδοτικού οργανισμού.

Ναι, η Μάνια μεγάλωσε μεν ως πλουσιοκόριτσο που δεν του έλειψε τίποτα υλικό, αλλά αυτό τελικά δεν είχε μεγάλη σημασία, αφού υποβάθμισε μέσα της τη σημασία όσων μπορούσαν να αγοράσουν τα χρήματα. Κάτω από αυτό το πρίσμα εξηγείται και η αδυναμία της να προβεί σε απολύσεις δημοσιογράφων – όπως άλλωστε και ο πατέρας της–, με εξαίρεση, βέβαια, τα γνωστά διευθυντικά στελέχη που αντιπαθούσε και λόγω της θέσης τους. Ζει εδώ και αρκετά χρόνια σε ένα διαμέρισμα στο Χαλάνδρι, χωρίς τις γνωστές πολυτέλειες των απογόνων της δικής της οικονομικής κλάσης, και φροντίζει να περνάει πολλές ώρες με την έφηβη κόρη της.

Από την άλλη, εργαζόμενοι που είτε αποχώρησαν γιατί δεν άντεξαν το νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς είτε είναι αντίδικοί της, λένε ότι μπορεί να μην είναι φιλοχρήματη, είναι όμως φιλόδοξη. Ότι εσωτερικά ανταγωνίζεται τη δόξα και τη φήμη του πατέρα της. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσουν και την προσπάθειά της να μιμηθεί τα σχόλια που έκανε ο Κίτσος στα παραπολιτικά της εφημερίδας.

Το νόημα των δικών της, βέβαια, συνήθως ελάχιστοι το αντιλαμβάνονταν, τονίζουν. Υποστηρίζουν ακόμα ότι είναι άφιλη και ως εκ τούτου οι άνθρωποι του περιβάλλοντός της βρίσκονται δίπλα της από συμφέρον. Και, τέλος, ότι μπορεί να διέπεται από εξαρχειώτικους κανόνες και χιούμορ, αλλά η αγορά του εξοχικού του Γιωτόπουλου στους Λειψούς, λίγους μήνες πριν αρχίσει ν’ αφήνει απλήρωτους τους εργαζομένους στην «Ελευθεροτυπία», μόνο αριστερή ευαισθησία δεν δείχνει.

Αυτή η γυναίκα, λοιπόν, κλήθηκε –και θέλησε– να αναλάβει την «Ελευθεροτυπία» και μαζί ό,τι «κουβαλούσε» αυτός ο βαρύς τίτλος. Και τα φορτία ήταν πολλά.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΦΟΡΤΩΣΗΣ

Τη δεκαετία του ’80, όταν στην εφημερίδα διαφαίνεται μια ανικανότητα της διοίκησης να χειριστεί τις σπατάλες της, ο Κίτσος Τεγόπουλος προσλαμβάνει ως οικονομικό διευθυντή τον Διονύση Αυγουστινιάτο. Ο οραματιστής εκδότης ήξερε πως χρειαζόταν έναν οικογενειάρχη νοικοκύρη για να του συμμαζέψει το μαγαζί. Ο κύριος Διονύσης αντ��ποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία και κλείνει δουλειές με μεγάλο οικονομικό όφελος για την εταιρεία και τον ιδιοκτήτη της. Εν τω μεταξύ, η είσοδος της Χ.Κ. Τεγόπουλος στο Χρηματιστήριο τη δεκαετία του ’90 αποφέρει στα ταμεία τεράστια κέρδη και σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς των στελεχών της.

Η γενναιοδωρία του Κίτσου έχει ως αποτέλεσμα να αμείβεται με πενταψήφια νούμερα ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων, από διακεκριμένους σκιτσογράφους μέχρι υλατζήδες. Καθιερώνεται σιγά-σιγά ένα εθιμικό δίκαιο σύμφωνα με το οποίο όλοι πληρώνονται κατά 200% περισσότερο τα κυριακάτικα, ενώ βάρδια έχει κάθε Κυριακή μόλις το 1/3 των δημοσιογράφων. Το προσωπικό αυξάνεται αντίστοιχα με το ανθηρό οικονομικό κλίμα. Κάθε συντάκτης αποκτά βοηθό και σε αρκετές περιπτώσεις και ο βοηθός αποκτά βοηθό. Και ποτέ δεν απολύεται κανείς, λόγω της συνειδησιακής σύγκρουσης του επιχειρηματία Κίτσου με το αριστερό κομμάτι του εαυτού του.

Την ίδια στιγμή, οι διευθυντές και οι αρχισυντάκτες της εφημερίδας διαθέτουν εταιρικές πιστωτικές κάρτες με χρεώσεις που φθάνουν τα 800.000 ευρώ τον χρόνο. Κάποιοι –οι πιο προβεβλημένοι– τις χρησιμοποιούν κατά κόρον, προβαίνοντας σε εξόφθαλμες αγορές αποκλειστικά από επιχειρήσεις συγγενικών τους προσώπων. Κάποιοι άλλοι –έξυπνα σκεπτόμενοι– δεν τις αγγίζουν ποτέ. Το σύστημα Φυντανίδη, δηλαδή της σύστασης εταιρείας ως μέσου πληρωμής από την εφημερίδα, ακολουθούν και άλλοι συνταξιούχοι δημοσιογράφοι. Το μαγαζί ξοδεύει πολλά, αλλά βγάζει και πολλά, ενώ και τα τραπεζικά δάνεια συνεχίζουν να ενισχύουν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της εποχής.

Όλοι έτσι δουλεύουν, άλλωστε. Όταν αναλαμβάνει η Μάνια, η ελαφριά πτώση της διαφήμισης δείχνει ότι η συγκυρία είναι κακή. Πρόκειται, όμως, να γίνει ακόμα χειρότερη.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ

Το 2007 ο Διονύσης Αυγουστινιάτος αποχωρεί από την οικονομική διαχείριση της εφημερίδας. Επισήμως, διότι έχει κουραστεί να εργάζεται (το όριο συνταξιοδότησης το είχε ξεπεράσει προ πολλού). Ανεπισήμως, διότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τη Μάνια. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι ο μόνος. Το όραμά της να ξανακάνει την εφημερίδα την παλιά «Ελευθεροτυπία» της δεκαετίας του ’70 και του ’80, τότε που ο Φυντανίδης κοιμόταν στο αυτοκίνητό του κι ερχόταν με παράταιρες κάλτσες το πρωί, δεν βρίσκει θετική ανταπόκριση.

Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό κατά το οποίο σε μία από τις συσκέψεις των διευθυντικών στελεχών, που έχουν φτάσει σε αδιέξοδο σχετικά με την πορεία της εφημερίδας στο εξής, και ενώ έχει πάει 3 το πρωί, τους λέει «�� “Ελευθεροτυπία” δεν έχει ξεκινήσει ακόμα», αφήνοντάς τους κάγκελο. Στη νέα εκδοτική πραγματικότητα, όπο�� η επιβίωση ενός μέσου εξαρτάται άμεσα από τις διαφημιστικές καταχωρήσεις και την τραπεζική χρηματοδότηση, τέτοιες  ρομαντικές» απόψεις τούς προκαλούν ρίγη ανασφάλειας.

Ύστερα από την επεισοδιακή αποχώρηση του Φυντανίδη, το κλίμα στην εφημερίδα δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Στο περιθώριο των οικονομικών προβλημάτων που έχουν αρχίσει να διαφαίνονται σχηματίζονται και τα πρώτα στρατόπεδα. Από τη μία εκείνοι που θέλουν να διασωθούν τα «βαριά» ονόματα της «Ελευθεροτυπίας» που θεωρούνται η βιτρίνα της και από την άλλη όσοι πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα όλοι αυτοί να συνταξιοδοτηθούν και επί της ουσίας, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν οι επόμενοι. Ο 2ος και ο 3ος όροφος της Μίνωος γεμίζουν ανθρώπους πρόθυμους να αναφέρουν στη νέα διοίκηση τι συμβαίνει στην εφημερίδα τις πέντε από τις εφτά μέρες που απουσιάζει η Μάνια από τα γραφεία.

Παλιοί συντάκτες δηλώνουν απογοητευμένοι, επειδή «η ρουφιανιά, που ήταν κάτι ανεπίτρεπτο επί Κίτσου, τώρα έχει γίνει επιβεβλημένο, αν θες να επιβιώσεις».

Η στάση της νέας ιδιοκτήτριας προβληματίζει τους εργαζομένους. Οι τότε διευθυντές είναι με το ρολόι κάθε πρωί για να συμφωνήσουν τηλεφωνικά μαζί της για τα τρέχοντα, πριν απορροφηθεί από τις άλλες ασχολίες της. Δημοσιογράφοι που σήμερα της έχουν κάνει αγωγές, ζητώντας τα δεδουλευμένα τους, λένε χαρακτηριστικά: «Η Μάνια είχε δέκα εμμονές στο μυαλό της για την εφημερίδα.

Μ��α από αυτές ήταν ο Γιωτόπουλος. Μία άλλη ήταν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης». Η κόντρα άρχισε με τη σύλληψη σε κατάσταση μέθης της Μάνιας από την Τροχαία Αθηνών τον Νοέμβριο του 2009. Πρώην στέλεχος της εφημερίδας, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, αναφέρει ότι «εκείνο το βράδυ η Μάνια φώναζε στον Θανάση Τεγόπουλο να πάρει τηλέφωνο τον υπουργό για να την αφήσουν ελεύθερη».

Ενδεικτικό της ασάφειας που προκαλούσαν οι παρεμβάσεις της είναι και το τηλεφώνημα που έκανε Παρασκευή βράδυ στον αρχισυντάκτη της «Κυριακάτικης», Βαγγέλη Σιαφάκα, την ώρα που έκλεινε το φύλλο, για να γράψουν μόνο ένα μικρό και όχι δύο κομμάτια για την αποχώρηση του Κουβέλη από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2010. Αυτόπτης μάρτυρας λέει ότι ήταν σε έξαλλη κατάσταση και ότι τόσο ο Σιαφάκας όσο και ο Βαγγέλης Καραγιώργος προσπαθούσαν να την ηρεμήσουν.

Τελικά, μετά από ώρες και αφού είχε λυθεί το ζήτημα, συζητώντας γενικά, της λέει ο Σιαφάκας «πες μας, Μάνια, τι θέλεις για να το κάνουμε» κι εκείνη του απαντάει ��μακάρι να ’ξερα τι θέλω». Το περιστατικό αυτό, μαζί και με τις άλλες, γνωστές από δημοσιεύματα στον Τύπο, παρεμβολές της στη γραμμή της εφημερίδας, χτυπάει καμπανάκια στους παλιότερους. Θυμούνται τη Μάνια –πριν ακόμα πεθάνει ο πατέρας της– να περιγράφει πως το όνειρό της είναι να βγάλει μια μέρα ένα μαύρο πρωτοσέλιδο που θα γράφει επάνω μία και μοναδική λέξη: «Τετέλεσθαι».

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Μαζί με το ασταθές κλίμα που εξαπλώνεται αρχίζει να διαφαίνεται και η κακή οικονομική πορεία της εφημερίδας, την οποία δεν μπορεί να αποτρέψει ούτε η πώληση της κερδοφόρου «Χρυσής Ευκαιρίας» το 2008, αξίας 85 εκατ. ευρώ. Ένα μέρος πηγαίνει σε επιστροφή κεφαλαίου στους μετόχους της εισηγμένης Χ.Κ. Τεγόπουλος. Σαράντα πέντε εκατομμύρια μοιράζονται η Μάνια και η αδελφή της, Λένα, εκ των οποίων το 75% χρησιμοποιείται για να εξυπηρετηθούν παλαιότερα δάνεια που είχε πάρει ο πατέρας τους στο όνομά τους για να χτίσει τις εκτυπωτικές εγκαταστάσεις στο Κορωπί. Τα υπόλοιπα χρησιμοποιούνται για να καλύψουν λειτουργικά έξοδα και μισθοδοσία.

Από την άλλη, η οικονομική αιμορραγία συνεχίζεται. Η εταιρεία θαλάσσιων σκαφών Planatech, ιδιοκτησίας του συζύγου της Μάνιας, Παναγιώτη Λέζου, εντάσσεται ως θυγατρική στη Χ.Κ. Τεγόπουλος και παίρνει δάνεια με εγγυητή τον εκδοτικό οργανισμό. Μέρος του δανείου των 25 εκατ. ευρώ που παίρνει η εκδοτική από την Πειραιώς το 2009 πηγαίνει στην Planatech, ενώ η εφημερίδα αγοράζει από εκείνη σκάφη, τα οποία δίνει ως προσφορά στους αναγνώστες της. Η Planatech κλείνει τελικά την ίδια χρονιά, αφήνοντας μεγάλα χρέη προς την εκδοτική εταιρεία. Ο ίδιος ο Λέζος περιγράφεται από εργαζομένους που τον συναναστράφηκαν στο πλαίσιο της συνεργασίας της εταιρείας του με την Χ.Κ.Τεγόπουλος ως «άνθρωπος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και άτομο που λέει άλλα μπροστά σου και άλλα από πίσω, με στόχο να δημιουργήσει συγκρουσιακό περιβάλλον».

Η «Ελευθεροτυπία» αρχίζει να εμφανίζει τα συμπτώματα της χρεοκοπημένης Ελλάδας: μια διοίκηση ανίκανη να πάρει μέτρα εξόδου από την κρίση, ενώ προστατεύει μόνο το περιβάλλον της. Συντεχνιακά συμφέροντα που λειτουργούν για λογαριασμό τους. Δάνεια που τρέχουν και έσοδα που πέφτουν. Ένα πανάκριβο «Δημόσιο», που βγάζει εκτός τροχιάς τον προϋπολογισμό.

Το οργανόγραμμα του 2008, που γίνεται χάριν καταγραφής του ανθρώπινου δυναμικού της εταιρείας αλλά και για να φανεί τι κάνει ο καθένας, αποκαλύπτει ότι στο μισθολόγιο της εφημερίδας βρίσκονται άτομα που δεν τα γνωρίζει ούτε τα έχει δει κανείς. Ένας απολ��μένος σκιτσογράφος συνεχίζει να πληρώνεται επί 14 μήνες, διότι κανείς δεν ενημέρωσε το λογιστήριο για την αποχώρησή του.

Συντάκτρια μιας κάποιας ηλικίας που καλύπτει ρεπορτάζ χορού (!) φέρνει ως έξοδα κίνησης από το Φεστιβάλ της Επιδαύρου ακόμη και αποδείξεις παιδικών γευμάτων Jounior από τα Goody’s (προφανώς είχε πάει με το εγγονάκι της διακοπές). Ρεπόρτερ του αθλητικού τμήματος φεύγει για έναν μήνα το καλοκαίρι με επίσημη αιτιολογία ότι καλύπτει το Μουντιάλ στη Νότια Αφρική. Επιστρέφει και ζητάει την κανονική του άδεια. Μια μικρή έρευνα στα φύλλα του Ιουνίου και του Ιουλίου του 2010 δείχνει ότι όλο αυτό το διάστημα δεν έχει στείλει ούτε μισή ανταπόκριση.

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Η Μάνια Τεγοπούλου αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το να πάρει δάνειο στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία ώστε να συνεχίσει την έκδοση της «Ελευθεροτυπίας» είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οι εργαζόμενοι αρχίζουν να ζουν στους ρυθμούς των ραντεβού της Μάνιας με τους αρμόδιους της Alpha Bank και της Εθνικής. Λόγω της αδυναμίας της να συνεννοηθεί μαζί τους, διότι απλώς μιλάνε μια τελείως διαφορετική γλώσσα, ξέρουν ότι κάθε συνάντησή της μαζί τους απομακρύνει το ενδεχόμενο νέας χρηματοδότησης της εταιρείας.

Δεν είναι μόνο ότι οι τράπεζες απαιτούν σχέδιο εξυγίανσης και εγγυήσεις ότι θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω, ενώ εκείνη έχει να παρουσιάσει μόνο μια κατάσταση 870 μισθολογίων –σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση–που στοιχίζει στην εταιρεία 25 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Είναι και ότι οι δύο πλευρές είναι από άλλο πλανήτη. Παράλληλα με τις αδιέξοδες διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες, η Μάνια έχει κηρύξει τον πόλεμο και στα media shops, με αποτέλεσμα τα έσοδα της εφημερίδας από τις διαφημίσεις να πέφτουν με ρυθμό τετραπλάσιο από των υπολοίπων. Διακατέχεται από ένα πνεύμα κακώς εννοούμενης επαναστατικότητας και βλέπει συνωμοσίες τραπεζιτών με την κυβέρνηση ΓΑΠ πίσω από την άρνηση των πρώτων να τη χρηματοδοτήσουν. Όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά μια πρώην δημοσιογράφος της «Κυριακάτικης»:

«Η Μάνια ξαφνικά ανακάλυψε ότι έχουμε καπιταλισμό. Χαίρω πολύ!». Πάντως, όσοι τάσσονται στο πλευρό της δείχνουν να συμφωνούν με τα σενάρια συνωμοσίας. Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι η «Ελευθεροτυπία» έχει χρέη γύρω στα 70 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που ο ΔΟΛ και ο Πήγασος έχουν πάνω από 200. Το γεγονός ότι η εφημερίδα έχει 2 εκατ. τον μήνα κόστος μισθοδοσίας φαίνεται να το αγνοούν επιδεικτικά.

Μετά την πρώτη καθυστέρηση στο 2ο 15ήμερο τον Ιούλιο του 2011, έρχεται και η δεύτερη και η τρίτη. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται τον Νοέμβριο, όταν η Alpha Bank καταγγέλλει τη δανειακή σύμβαση με τη Χ.Κ. Τεγόπουλος και ανακοινώνει ότι δεν θα δώσει δάνειο στην «Ελευθεροτυπία», ώστε να μπορέσει η ιδιοκτήτρια να καλύψει τις μισθολογικές υποχρεώσεις της.

Είναι πλέον σαφές ότι η εφημερίδα σέρνεται σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Σε μία από τις συσκέψεις που γίνονται εκείνη την εποχή για να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι πώς θα αντιδράσουν, σύμφωνα με μαρτυρίες απολυμένων πλέον της Ελευθεροτυπίας», το λόγο παίρνει ο Στάθης Σταυρόπουλος και τους προτρέπει να «βάλουν πλάτη για να μην κλείσει αυτή η ιστορική εφημερίδα». Όπως ισχυρίζονται, Στάθης Σταυρόπουλος, Κύρα Αδάμ και Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης τους διαβεβαιώνουν ότι με τη νέα κυβέρνηση η «Ελευθεροτυπία» θα έπαιρνε το δάνειο που χρειαζόταν. Για την ιστορία, ο Στάθης Σταυρόπουλος ήταν ο πρώτος που αποχώρησε από την «Ελευθεροτυπία», για να εργαστεί στη «Real News».

ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ ΚΑΙ ΙΜΑΤΙΑ

Οι απεργίες, το κλείσιμο, η επίσχεση, είναι λίγο πολύ γνωστά. Το καλοκαίρι που μας πέρασε οι εκδόσεις Φιλιππόπουλου, στις οποίες συμμετέχει με ποσοστό και ο όμιλος Βαρδινογιάννη, εκδήλωσαν ενδιαφέρον για την απόκτηση του ιστορικού οργανισμού. Οι μακροχρόνιοι δεσμοί της οικογένειας Βαρδινογιάννη με την οικογένεια Τεγόπουλου διέπονται από έναν άγραφο κανόνα: ο όμιλος Βαρδινογιάννη θα έχει πάντα μια άτυπη προτεραιότητα όσον αφορά την αγορά της «Ελευθεροτυπίας», αν και εφόσον αυτή πουληθεί. Όσοι γνωρίζουν τους λόγους αυτής της συμφωνίας δεν μιλούν. Είναι πιθανό το ενδεχόμενο, πάντως, να έχει τις ρίζες της στην εποχή που χτιζόταν το συγκρότημα στη Μίνωος και –σύμφωνα με μια ανέκδοτη ιστορία– ο Θοδωρής Βαρδινογιάννης είχε δανείσει, με προφορική συμφωνία, χρήματα στον Κίτσο Τεγόπουλο για τις εργασίες. Μετά ο Θοδωρής Βαρδινογιάννης πέθανε ξαφνικά και η οικογένειά του δεν ζήτησε ποτέ πίσω αυτά τα χρήματα.

Οι όροι, λοιπόν, που συζητήθηκαν για την εξαγορά της εταιρείας από τον Θεοχάρη Φιλιππόπουλο περιλάμβαναν την απόλυση όλων των εργαζομένων με ταυτόχρονη αποζημίωση από πλευράς του και την επαναπρόσληψη 291 εξ αυτών. Το θέμα της ανάληψης των χρεών της Τεγόπουλος από τον νέο της εκδότη, όπως φημολογούνταν, δεν επιβεβαιώθηκε τελικά. Ακόμα κι αν ίσχυε, πάντως, οι δύο πλευρές δεν κατάφεραν να έρθουν σε μια συμφωνία το καλοκαίρι.

ΕΠΙΓΟΝΟΙ

Σήμερα, μια ομάδα απολυμένων ετοιμάζει την έκδοση της «Εφημερίδας των Συντακτών», βασισμένη σε έναν ιδιότυπο συνεταιρισμό των συμμετεχόντων, που ευελπιστεί να καλύψει το κενό που άφησε η «Ελευθεροτυπία». Ωστόσο, κι εκεί έχουν προκύψει ήδη οι πρώτες διαφωνίες. Έχουν μείνει ��ιγότερα από 100 άτομα, αρκετοί από εκείνους που ήταν αρχικά έχουν αποχωρήσει και οι υπεύθυνοι αναζητούν συνεργάτες και εκτός της πρώην «Ελευθεροτυπίας». Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κομμάτι είναι άγνωστη η ημερομηνία κυκλοφορίας του φύλλου.

Η πλευρά της Μάνιας Τεγοπούλου, πάλι, αφήνει να διαρρεύσει ότι θέλει να επανεκδώσει μόνη της την «Ελευθεροτυπία», προχωρώντας στο σχέδιο εξυγίανσης που συζητούσε με τον Φιλιππόπουλο. Ζητήσαμε από εκείνη ναμιλήσει σχετικά με την πορεία της εφημερίδας και τον ρόλο της σε αυτήν, αλλά η ευγενέστατη γραμματέας της, με την ελαφρώς ξενική προφορά (σλαβικής προέλευσης;), αφού τη ρώτησε, μας είπε ότι «η κ. Τεγοπούλου δεν δίνει συνεντεύξεις, ούτε θέλει να σχολιάσει αυτά που γίνονται».

Θα μπορούσε να έχει σωθεί η «Ελευθεροτυπία»; Ίσως με άλλη διοίκηση. Ίσως με άλλη νοοτροπία. Ίσως με την αποδοχή από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη ότι τίποτα δεν μπορεί να μείνει το ίδιο. Το κενό μετά το «αν πεθάνει ο Κίτσος…» είναι πιο χαώδες από ποτέ. Οk, αθανασία δεν υπάρχει. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε εκείνο το «ουδείς αναντικατάστατος»;

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[crisismonitor]

Beta Weekender: Τεστ υπερκοπόσεως

Η κόπωση της Αγοράς ήταν εμφανής την εβδομάδα που πέρασε λόγω των συνεχών και απαιτητικών εταιρικών πράξεων διάθεσης μετοχικών ποσοστών. Του Μάνου Χατζηδάκη | Υπ. Τμήματος Ανάλυσης Beta ΑΧΕ Μέσα σε λιγότερο από 15 ημέρες αντλήθηκε από την αγορά σε μετοχές σχεδόν 1 δισ. ευρώ και 750 εκατ. ευρώ σε ομολογιακές εκδόσεις Οι διαθέσεις μετοχών, οι νέες εισαγωγές μετοχών και εταιρικών ομολόγων και οι αυξήσεις κεφαλαίου φέτος έχουν «τραβήξει» από εγχώριους και ξένους κωδικούς μέσα στο 2024 συνολικά κεφάλαια ύψους 4,2 δισ. ευρώ καθιστώντας εξαιρετικά ευάλωτη την εγχώρια αγορά στην διαχείριση όλων αυτών των εταιρικών πράξεων. Τα δεδομένα δεν δείχνουν πάντως ότι η κατάσταση αυτή οδεύει προς εκτόνωση καθώς η ουρά των αυξήσεων κεφαλαίων έχει ακόμα αρκετούς ενδιαφερόμενους που θα επιθυμούσαν να εκμεταλλευθούν το θετικό κλίμα στο εξωτερικό πριν την διενέργεια των Αμερικανικών εκλογών που θεωρείται ένας εν δυνάμει αστάθμητος παράγοντας. Όλες αυτές οι εταιρικές πράξεις καθώς και εκείνες που ακολουθούν δυσκολεύουν το βηματισμό της ��γοράς η οποία δείχνει αποκομμένη από την τάση των ξένων αγορών. Καλές αλλά δύσπεπτο το μπαράζ ΑΜΚ Η αύξηση της ελεύθερης διασποράς είναι μεν μια κίνηση που μακροπρόθεσμα μπορεί να ωφελήσει την αγορά ωστόσο το «χώνεμα» των νέων χαρτιών θα απαιτήσει χρόνο και αν μη τι άλλο θα πρέπει να συνοδευτεί από φρέσκα νέα που θα προσελκύσουν νέα ρευστότητά. Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος του έτους και η διαχειριστική τακτική θα γίνει πιο επιλεκτική από την θεσμική επενδυτική κοινότητα, οι δε σημαντικές εισροές που αναμένει η εγχώρια αγορά προέρχονται κυρίως από την ολοκλήρωση της συναλλαγής της Τερνα Ενεργειακή και τα προμερίσματα κάποιων εισηγμένων εταιριών. Ενδεικτική ως προς αυτό είναι οι συνεχείς μικρές αλλά σταθερές εκροές από τα μετοχικά αμοιβαία εσωτερικού και η εικόνα καθαρών εκροών από τους αλλοδαπούς κωδικούς για πέντε συνεχόμενους μήνες. Επιπλέον, η μεταβατική φάση στην οποία είναι το ΧΑ δεν δίνει το κάποιο ισχυρό σινιάλο σε νέους επενδυτές οι οποίοι αναμένουν την ολοκλήρωσης του ταξινόμησης της μετάβασης της αγοράς στην ανεπτυγμένη κατηγορία. Η καλή εικόνα σε επίπεδο κερδοφορίας όπως αποτυπώθηκε στο εξάμηνο αποτελεί ένα μοχλό επιβράδυνσης των πιέσεων χωρίς ωστόσο να παράγει συστηματική δράση σε επίπεδο τοποθετήσεων. Επομένως η αργή πλάγια κίνηση δείχνει επί του παρόντος ότι θα παραμείνει ως μοτίβο διακύμανσης βραχυπρόθεσμα με πιθανούς καταλύτες αλλαγής την μείωση της έντασης των κεφαλαιακών δράσεων και πιθανόν τα αποτελέσματα 9μήνου τα οποία εκκινούν σε δύο εβδομάδες τα οποία θα ενδυναμώσουν την προσδοκία επιδόσεων ρεκόρ κερδοφορίας και για το 2024. Δεν βελτιώθηκε η τεχνική εικόνα Η τεχνική εικόνα του Γενικού Δείκτη δεν βελτιώθηκε την εβδομάδα που πέρασε διατηρώντας τον βηματισμό φθοράς προς τις 1.400 μονάδες. Η μικρή αντίδραση που καταγράφηκε την Παρασκευή αποδίδεται στην προσέγγιση της ζώνης στήριξης του Σεπτεμβρίου η οποία ωστόσο απλώς λειτούργησε ως επίπεδο απορρόφησης των πιέσεων. Ο Γενικός Δείκτης προσεγγίζει τον εκθετικό κινητό μέσο όρο των 200 ημερών στις 1.396 μονάδες μια άκρως κομβική ζώνη για την μακροπρόθεσμη τάση με στενά χρονικά περιθώρια καθώς η πορεία του ΚΜΟ έχει ελαφρώς ανοδική κλίση. Η απλή εκδοχή του κινητού μέσου όρου βρίσκεται στο όριο της διάσπασης ενώ η απόσταση που χωρίζει πλέον τον εκθετικό κινητό μέσο από το Γενικό Δείκτη είναι μικρότερη του 2%. Η συνεχής δοκιμασία μιας ζώνης τιμών αδυνατίζει τις ιδιότητες στήριξης (ή αντίστασης) ενός επ��πέδου και εφόσον χαθεί το επίπεδο θα θέσει σε αμφισβήτηση με φίλτρο δύο ημερών την μακροπρόθεσμη ανοδική τάση οδηγώντας σε αύξηση της μεταβλητότητας με πιθανό πέρας το προηγούμενο χαμηλό του φετινού Αυγούστου στις 1.320 μονάδες. Ως εκ τούτου ο σχηματισμός της πολύμηνης συσσώρευσης (Απρίλιος – Οκτώβριος) βρίσκεται σε μια πολύ οριακή καμπή με ορατό πλέον το ενδεχόμενο όλη αυτή η περίοδος να αποκτήσει χαρακτήρα διανομής. Η ατζέντα της εβδομάδας Τα αποτελέσματα γ’ τριμήνου των εταιριών στις ΗΠΑ αναλαμβάνουν ρόλο οδηγού των τάσεων την ερχόμενη εβδομάδα με έντονο τραπεζικό χρώμα. Στις κυριότερες ανακοινώσεις επισημαίνονται οι Bank of America, Goldman Sachs, Citigroup, Johnson & Johnson (15/10), Abbot Laboratories (16/10), Morgan Stanley, Netflix, Blackstone (17/10) και American Express, P&G, (18/10). Στην Ευρώπη την ερχόμενη Πέμπτη η ΕΚΤ συνεδριάζει για τα επιτόκια της Ευρωζώνης με τις συγκλίνουσες εκτιμήσεις των οικονομολόγων να αναμένουν μείωση 25 μονάδων βάσης (3,25%). Στο εσωτερικό ξεχωρίζει η πιστοληπτική αξιολόγηση της S&P για το ελληνικό αξιόχρεο την προσεχή Παρασκευή. Κατά τα λοιπά: οι νέες μετοχές της Cenergy θα ξεκινήσουν την διαπραγμάτευση τους από την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου ενώ την ερχόμενη Παρασκευή λήγουν οι σειρές παραγώγων για το μήνα Οκτώβριο Read the full article