#καταλάβετε

[romios-gr]

Πώς θα καταλάβετε αν το ελαιόλαδο είναι νοθευμένο με 2 απλές κινήσεις Πώς θα αντιληφθώ τη νοθεία στο ελαιόλαδο Η πρώτη ένδειξη για νοθεία αποτελεί το χρώμα και η γεύση του ελαίου. Το χρώμα του ελαιολάδου είναι χαρακτηριστικό και ανάλογα με την ποικιλία του μπορεί να είναι από ανοιχτό έως σκ��ύρο πράσινο. Η σημαντικότερη όμως ένδειξη είναι η γεύση και το άρωμα. Τα νοθευμένα έλαια με σπορέλα... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/pos-tha-katalavete-an-to-elaiolado-einai-notheymeno-me-2-aples-kiniseis/

[allo-frouto]

Εσεις ποσο;

Εμείς δεν λέμε.

[theklaapologist]

Temper belongs to @darkside-cookies

Nelson belongs to yours truly >:3c

Propaganda under the cut

Temper

Τέμπερ/Tmperance. 25 χρονών. Καημένο, βικτωριανό ποντίκι, εγκλωβισμένο μαζί με τον αδερφό του και τη γκόμενα του αδερφού του σε μια σκοτεινή, ομιχλώδη χώρα από την οποία δεν μπορούν να φύγουν αν δεν σκοτώσουν τον τύραννο που την κυβερνάει. Θα ψάξει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ύπαρξής του για να βρει τη δύναμη να σώσει τα άτομα που αγαπάει (και στην πορεία θα τσακωθεί με όλα τα άτομα που αγαπάει). Το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του επειδή έχει έμφυτη, σκοτεινή μαγεία. Τραυματικό παρελθόν όπου κάλεσε κατά λάθος έναν δαίμονα που σκότωσε τη μικρή αδερφή του. Έχει ΘΕΜΑΤΑ. Λόγοι για να τον ψηφίσετε: 1) αυτιστικός, 2) καθολικός 3) απίστευτα προληπτικός 4) themes σχετικά με τη σύγκρουση ανάμεσα στην έννοια της μοίρας και την ελεύθερη βούληση 5) champion of agency 6) πρήξας - νομίζει ότι ξέρει τι είναι το καλύτερο για τους άλλους και θα τους πιέσει μέχρι να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους 7) τα χόμπι του είναι να λέει ψέματα, να κλέβει πράγματα και να είναι emotionally constipated 8) soft spot για κάθε καημένο, απελπισμένο παιδάκι που βρίσκουν στον δρόμο τους

Nelson

Εδώ θα φανούν οι og mutuals να σας δω άμα τον θυμάστε. Λοιποοοοον ο Νελσον μας γεννήθηκε σε μια αριστοκρατική οικογένεια και ήταν μοναχοπαίδι. Η μητέρα του δεν ήθελε ποτέ της παιδιά (θα μπορούσε η ίδια να είναι σεξιμαν τβχ αλλά τέλος πάντων) και ο πατέρας του έκανε ο,τι μπορούσε. Είναι πολιτικός, εθισμένος στην κοκαινη, έχει πολλους πονοκεφαλους, έναν μοναδικό ηθικό φραγμό για τον οποίο ού��ε αυτός είναι σίγουρος, το τρειντμαρκ του είναι μια τόσο codependent σχέση με την ξαδέρφη του που αγγίζει τη συναισθηματική αιμομιξία, μια σχεση ενος παρανοϊκού υπερπροστατευτικου γονέα που έχει με τον μικρό αδερφο του Αρι (το άλλο μου το παλικάρι για το πολ) (γιατί πρακτικά τον υιοθέτησε) και τα είχε με έναν σαντμποι ιππότη. Γιατί να τον ψηφίσετε;;;;; Ξέρετε ποσο δύσκολη είναι η ζωή άμα είσαι ένας μπαισεξουαλ τγουινκ φεμ τοπ που είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για το βαλιντεισιον των συγγενών σου;;;; Νομίζω μπορείτε να καταλάβετε. Επισης οι γονεις του είναι κυριολεκτικά αυτά τα δυο υπερδραματικα παιδιά στο κλαμπ θεάτρου (απλά στα δυο άκρα του φασματος). Αβερειτζ ταμπλρινα μομεντ. Σε κάποια φάση μάλωσε με τον Αρι που του είπε ότι κανενας ποτέ δεν τον έχει συμπαθήσει και άρχισε ένα ντελιριους ραντ στον αδερφό του Αρι το Νεφερτεμ για το ότι δεν τον νοιάζει τίποτα αρκει αυτός να τον εμπιστεύεται. Μετά λιποθύμησε και ξύπνησε σε τρεις μέρες. Αυτό οδήγησε σε μια κρισαρα καταθλιψης και ταυτότητας και πάνω κάτω από τότε είναι λίγο στα χαμένα. Ύβρις, νέμεσις, τισις κλπ κλπ

[fxckery-at-its-finest]

Θαλασσάκι μου / Θυμάσαι;

Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μιλά για συναισθήματα. Κυρίως γιατί δεν πιστεύω πως κάποια συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις. Πόσο όμορφο είναι όμως όταν ένας άνθρωπος σου δημιουργεί τόση ένταση στην ψυχή σου, τόση που να μην μπορείς να την περιγράψεις. Και αρκείσαι σε μια τόσο μικρή λέξη, «αγάπη». Και τι είναι η αγάπη; Και εγώ πώς και γιατί έτυχε να την ζήσω μαζί σου;

Σε αυτό το κείμενο θα σας μιλήσω για έναν αλλιώτικο Αύγουστο, ή μάλλον Σεπτέμβριο. Θα καταλάβετε.

28 Φλεβάρη 2022

Βρίσκομαι στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, οπότε τώρα έχουν μαζευτεί πολλά για συζήτηση.

Καθώς στρίβω το τσιγάρο μου, χαζεύοντας στο κινητό μου, βλέπω εσένα. Τι όμορφο πλάσμα είσαι Θεέ μου με τα πιο καταγάλανα μάτια, που θυμίζουν τρικυμίες.

Κοιτάω την φίλη μου και της λέω «Τι λες; Να στείλω;» και εκείνη γελώντας μου απαντά «Πας καλά εννοείται, τί έχεις να χάσεις;»

Τι έχω να χάσω;

Και έτσι έστειλα ένα κουρασμένο μήνυμα στις 3 τα ξημερώματα. Και από εκεί και πέρα μιλούσαμε όλη νύχτα. Δεν νομίζω ότι στο είπα ποτέ αλλά εκείνη η νύχτα ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ένιωσα ξανά ζωντανή. Ένιωσα ξανά εγώ. Περπατούσα μέσα στα στενά της Θεσσαλονίκης και είχα το νου μου μόνο στα δικά σου μηνύματα, να προλάβω να απαντήσω πριν σε πάρει ο ύπνος.

Και τελικά το ίδιο πρωί δεν πήγαμε σχολή. Ήρθες σπίτι μου και καθόμασταν και μιλούσαμε. Και κοιμηθήκαμε και αγκαλιά. Είχαμε τόσο ωραία χημεία από την πρώτη φορά. Θυμάμαι, δεν χόρταινα να κοιτάζω τα μάτια σου, και δεν ήμουν άνθρωπος που κοιτούσε μάτια. Κρεμιόμουν από κάθε μικρή λέξη που έβγαινε από τα χείλη σου, σαν να εξαρτιόντανε όλο μου το κορμί από εσένα. Και η ειρωνεία είναι πως πάντα μου το χτυπούσες πως εσύ με ερωτεύτηκες από την πρώτη φορά που με είδες, αλλά εγώ κατέληξα να σε αγαπάω παραπάνω.

Θυμάσαι;

14 Μαρτίου 2022

Έχουν περάσει 2 βδομάδες περίπου που είμαστε κάθε μέρα μαζί. Δεν ήξερα αν τελικά ήθελα σχέση αυτόν τον καιρό. Βλέπεις, με έχει πληγώσει πολύ η κατάντια του έρωτα. Έχω μάθει να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε κανέναν να μάθει το τι κρύβω μέσα μου. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Μαζί σου νιώθω το παιδί μέσα μου να χαμογελάει ξανά. Νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό χαρούμενη. Σαν να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή.

-«Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ξέρεις» μου ψιθυρίζεις όσο καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ μου.

-«Δεν ξέρω τι να σου πω, μου αρέσεις αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη για κάτι σοβαρό», σου απαντώ, τρομαγμένη για άλλη μια φορά.

-«Δεν μπορώ να συνεχίσουμε έτσι όμως. Σε θέλω δική μου. Θέλω να ξυπνάω ξέροντας ��τι ανήκω σε σένα. Και εσύ σε εμένα. Ή εγώ και κανένας άλλος. Ή τίποτα.», μου λες και εγώ σε κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Θυμάσαι;

Και αν δεν πάει καλά; Και αν βγω αδικημένη πάλι εις βάρος της δικής σου υποτιθέμενης αγάπης; Τι θα κάνω μετά;

Αλλά σε θέλω τόσο πολύ γαμώτο. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό μ�� κανέναν στο ορκίζομαι.

Τι να κάνω;

Τι να κάνω;

Να σε χάσω επειδή φοβάμαι;

Ή να σε κερδίσω για να ζήσω;

Στο Πάρτι

Έκανε ένα πάρτι καλωσορίσματος στο νέο σπίτι η κολλητή σου και με κάλεσες. Δεν ήξερα αν θέλω να έρθω, αν θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Και αν δεν με συμπαθήσουν; Είναι και μεγαλύτεροι και αλλιώς.

Αλλά ήρθα.

Και μιλούσα με όλους.

Και όλοι με πλησίαζαν θέλοντας να με γνωρίσουν. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ τους μιλάς για εμένα.

Και καθώς καθόμουν στην κουζίνα, πίνοντας σφηνάκια με την κολλητή σου, γύρισα και της είπα:

«Με εγκρίνεις;»

Και εκείνη απάντησε:

«Είσαι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στην ζωή του αυτήν την περίοδο. Θέλω να το δώσετε μια ευκαιρία».

Κοίταξα εσένα που χόρευες ανέμελα σε κάτι ελληνικά έντεχνα μαζί με τους φίλους σου. Χαμογελούσες λες και δεν σε ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο να βγουν σωστά εκείνα τα βήματα. Που και που με κοιτούσες και μου έσκαζες και ένα χαμόγελο φωνάζοντας «Είσαι πανέμορφη».

Και το αποφάσισα. Ήμουν σίγουρη. Σκέφτηκα «Αυτό θέλω. Πάω να το πάρω».

Πήγα στον υπολογιστή και έβαλα το αγαπημένο σου ισπανικό τραγούδι.

Και ήρθα κοντά σου.

Σε αγκάλιασα, σε φίλησα απαλά προσπαθώντας να μαζέψω όλο μου το κουράγιο μέσα από τα χείλη σου.

«Μπορώ να γίνω η κοπέλα σου;»

σου είπα, περιμένοντας μια απάντηση από αυτά τα χείλη που δεν χορταίνω να φιλάω. Από αυτά τα χείλη που τρόμαζα στην ιδέα ότι μπορούν να με ματώσουν. Αλλά δεν με ένοιαζε. Για τα δικά σου μάτια άξιζε να αδειάσει όλο μου το σώμα.

Άρχισες να δακρύζεις και με αγκάλιασες. Οι φίλοι σου μας κοιτούσαν από την απέναντι γωνία και χαιρόντουσαν.

Είμαστε μαζί.

Είμαι δικιά σου.

Θα τα καταφέρουμε.

Πόσο σε θέλω.

Τόσο ώστε να μας δώσω μια ευκαιρία. Τόσο ώστε να αποφασίσω να διαγράψω οποιοδήποτε πληγωμένο παρελθόν μου και να θέλω να γράψω το μέλλον μου μαζί σου. Ένα όμορφο μέλλον. Βασισμένο σε εσένα και σε εμένα. Σε εμάς.

Θυμάσαι;

25 Μαρτίου 2022

Καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια στην Ροτόντα. Εσύ κλαις γιατί είδες κάτι που σου θύμισε ένα παλιό, ξεραμένο κομμάτι που σου άφησαν οι πρώην σου.

Και με κοιτάς με τα δάκρυα να τρέχουν όσο εγώ σου εξηγώ ότι ποτέ δεν θα σε πλήγωνα.

Θα προτιμούσα να πληγώσω τον εαυτό μου πριν πληγώσω έστω και λίγο εσένα.

Και δεν θα φύγω.

Μέχρι να με διώξεις εσύ.

-«Θέλω να σου πω κάτι αλλά φοβάμαι γιατί είναι νωρίς», μου λες.

-«Και εγώ το νιώθω μωρό μου…», σου λέω σφίγγοντας το χέρι σου.

-«Σε αγαπάω».

-«Και εγώ σε αγαπάω».

Καλοκαίρι 2022

Πάμε παντού μαζί.

Σε συναυλίες, σε μπαρ, σε θάλασσες, σε νέα μέρη.

6 μήνες μαζί σου και ένιωθα σαν να σε ξέρω χρόνια. Δουλεύαμε και οι δυο. Εγώ Θεσσαλονίκη, φτιάχνοντας κρέπες, εκείνες που πάντα μου έλεγες πως τις λάτρευες. Και εσύ στο χωριό σου. Είναι δύσκολη η απόσταση. Όταν σε αποχαιρέτησα γιατί θα σε ξανά έβλεπα σε δυο βδομάδες έκλαιγες. Στεναχωριόσουν επειδή δεν είχαμε ξαναπεράσει μακριά ο ένας από τον άλλον για τόσο καιρό.

Μου έγραψες και ένα ποίημα.

«Δεν έχω υπάρξει και για πολύ καιρό μακρυά σου να πούμε και την αληθεια. Και είναι ειρωνικό γιατί ζούσαμε τόσα χρόνια χωριστά . Με κάνεις να αναρωτιέμαι πως ανέπνεα παλιότερα χωρίς εσένα δίπλα μου .Όταν δεν σε βλέπω κάτι μου λείπει. Εσύ μου λείπεις βασικά. Όλο σου το είναι.»

Θυμάσαι;

«Στα χέρια σου ηρεμώ»

«Σε παρακαλώ μην φύγεις»

30 Σεπτεμβρίου 2022

Πήγες σε ένα πάρτυ μιας φίλης σου και έμεινες μέχρι τα ξημερώματα. Αυτήν η φίλη σου εμένα δεν με συμπαθεί, δεν με κάλεσε. Έτσι εγώ ήρθα στο σπίτι μιας πολύ καλής και αγαπητής μου παλιάς παρέας. Και ξημερώνει η επέτειός μας. Σου στέλνω μήνυμα για να μην νομίζεις ότι το ξέχασα. Το σκεφτόμουν όλη την ώρα για την αλήθεια.

Δεν μου απάντησες στο μήνυμα.

Σε πήρα τηλέφωνο, ελπίζοντας να το ακούσεις μέσα στην βαβούρα του πάρτι.

Δεν το σήκωσες.

Γύρισα στους φίλους μου και τους είπα «Έχω ένα κακό προαίσθημα».

«Άντε ρε ‘συ, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι για μια φορά σου έχει τύχει κάτι καλό; Σταμάτα να τα υπεραναλύεις όλα στο κεφάλι σου».

Ίσως να ‘χουν δίκιο.

Αλλά γιατί δεν έχει απαντήσει;

Πού είναι;

Μήπως εγώ είμαι υπερβολική και αφήνω το μυαλό μου να πάει μονο στο χειρότερο;

Γιατί είμαι έτσι;

Το ίδιο πρωί ήρθες σπίτι μου κλαίγοντας.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Εσύ απλά έτυχε να χορεύεις.

Είχες πιει και λίγο.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Είπες ότι δεν θα το ξανά έκανες ποτέ.

Και εγώ κάθομαι βουβή. Το μυαλό πάει να σπάσει στην ιδέα ότι ακούμπησες ξένα χείλη.

Και δεν μπορώ να βγάλω την εικόνα από το κεφάλι μου.

Μα δεν το ήθελες.

Μα δεν σήμαινε τίποτα για σένα.

Ήταν καταλάθος.

Σε συγχώρεσα.

Σε πίστεψα.

Αλλά η εμπιστοσύνη μου δεν θα ήταν ποτε ξανά η ίδια.

Έκανες ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Εκείνους που έβριζες και κατηγορούσες για τους φόβους μου.

Έκανες ό,τι έκαναν.

Και με κατέληξαν ψυχρή.

Αλλά εγώ σε συγχώρεσα.

Εγώ σε συγχώρεσα.

Σε συγχώρεσα.

Συγχώρεσα.

Θυμάσαι;

«Σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις. Δεν ��ντέχω για πολύ, σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ μην με πληγώνεις και εσύ. Σε παρακαλώ»

Χριστούγεννα 2022

Πόσο σε αγαπάω, πόσο με φοβίζει η ιδέα μακριά σου.

Λατρεύω κάθε λεπτομέρεια που μ’έχεις αφήσει να μάθω για εσένα.

Εγώ που έμαθα να τα περνάω όλα μόνη μου.

Εγώ πλέον θέλω μόνο εσένα δίπλα μου.

Οι κρίσεις πανικού μου ηρεμούν μονάχα στα χέρια σου.

Και τα δικά σου χέρια τρέμουν και εγώ τα φιλάω απαλά πάντα, κλειδώνοντάς τα μέσα στα δικά μου.

Για να σου θυμίσω.

Βλέπεις έχουμε και οι δυο προβλήματα.

Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον.

Και δεν θα ευχόμουν για τίποτα περισσότερο.

Αλλά γιατί το έκανες αυτό;

Θυμάσαι;

Πάσχα 2023

Δεν είμαι και πολύ καλά τελευταία. Η παλιά μου παρέα έχει έρθει εναντίον μου και έχω χάσει πολλά άτομα. Η σχολή δεν πάει ούτε αυτήν καλά.

Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι μου. Με αγχώνει και η ιδέα του μέλλοντος. Με όλα τα άτομα που σχεδίαζα το μέλλον μου, έχουν πλέον φύγει.

Μα εσύ λατρεύεις να μιλάς για το μέλλον μας.

Έχεις σκεφτεί μέχρι και πως θα μοιάζει το σπίτι μας.

Μα εγώ φοβάμαι.

Πώς μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον μας όταν λίγο ποτό σε καταφέρνει να φιλάς ξένα χείλη;

Πως μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον με εμένα;

Είμαι ηλίθια.

Είμαι χαζή.

Δεν αξίζω τίποτα.

Δεν αξίζω την αγάπη.

Πρέπει να σε διώξω.

Δεν μπορώ, πνίγομαι.

Και όσο σκέφτομαι ότι θα τραβήξω και εσένα στον βυθό μου, δεν θέλω.

Μαλώσαμε πολύ εκείνη την μέρα.

Φωνάζαμε και εγώ έπαθα κρίση πανικού στα χέρια σου.

Μα εσύ δεν φεύγεις.

Εσύ λες πως αξίζω τα καλύτερα.

Λες ότι μ’αγαπάς πολύ. Για πάντα.

Και εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω.

Μου λες ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.

Γιατί έχω θέματα.

Μου το βάζεις σαν όρο, τον παίρνω σαν όρκο.

Για να έχω εσένα.

Πόσο με έχεις μπερδέψει.

Θυμάσαι;

Καλοκαίρι 2023

Δεν είμαι καλά. Η ψυχολογία μου όσο πάει διαλύεται όλο και περισσότερο.

Κάθε φορά που προσπαθώ να το συζητήσω μαζί σου δεν βγάζουμε άκρη.

Εσύ λες «Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν είσαι όμορφη από την στιγμή που στο λέω κάθε μέρα;».

Σου λέω «��εν λειτουργεί έτσι».

Μου λες «Άμα είναι και εγώ να μην πιστέψω ότι μ’αγαπάς».

Τι ήταν αυτό;

Και γιατί το είπες;

Πιστεύεις ότι δεν σε αγαπάω;

Εγώ;

Εγώ που τους έδιωξα όλους για να έχω εσένα;

Εγώ που σε γνώρισα στην οικογένεια μου;

Εγώ που έκανα υπομονή γιατί εσύ δεν μεγάλωσες έτσι;

Εγώ που στα έλεγα όλα;

Εγώ που είχα μόνο εσένα;

Εγώ που δεν σε απάτησα ποτέ;

Εγώ που σε συγχώρεσα;

Εγώ δεν σε αγαπάω;

«Έχω κουραστεί να σε σηκώνω εγώ. Μάθε να σηκώνεσαι μόνη σου», μου είπες.

Και ηχεί σαν αντίλαλος στα αυτιά μου μέχρι σήμερα.

Ίσως έχεις δίκιο.

Ίσως είχα δίκιο.

Δεν πρέπει να σε τραβήξω στον βυθό μου.

Ίσως οι σχέσεις δεν είναι για εμένα.

Ίσως είμαι υπερβολικά πολύ προβληματική για κάποιον.

Ίσως ήρθε η ώρα να φύγεις και εσύ.

Όπως έκαναν όλοι.

Δεν κάνεις κάτι διαφορετικό δα.

Πρέπει να φύγεις.

Γιατί πέφτω και χάνομαι.

Και δεν θέλω να χαθείς μαζί μου.

Και εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχεις να μείνεις;

Να φύγεις αμέσως.

Να τα ξανά καταφέρω όλα μόνη μου.

Δεν έχω ανάγκη κανέναν σας.

Τόσα μου μάθατε, τόσα μου δώσατε, τόσο με καταστρέψατε.

Θυμάσαι;

7 Σεπτεμβρίου 2023

Βγήκαμε έξω να συζητήσουμε.

Τελείωσε η εξεταστική μου και νομίζω τα πήγα καλά.

Έχω έρθει κοντά με νέα άτομα και σχεδιάζω νέα πλάνα μαζί τους.

Και με εσένα νομίζω είμαι καλά.

Ακούς; Γίνομαι καλά!

Μαζεύω τον εαυτό μου σιγά σιγά!

Για σένα!

Για μένα!

Για ‘μας!

Ακούς αγάπη μου;

Γίνομαι καλά!

Μα εσύ θες να χωρίσουμε.

Νευριάζεις με τα νέα πλάνα που έχω κάνει με τους φίλους μου λέγοντας πως θα έπρεπε να τα έχω σχεδιάσει πρώτα μαζί σου.

Μα εσύ έχεις φίλους.

Εγώ δεν είχα φίλους.

Εσύ όλον τον καιρό ήσουν στην πόλη σου με τους δικούς σου ανθρώπους.

Εγώ δεν είχα δικούς μου ανθρώπους.

Τώρα βρίσκω και θέλω να ζήσω.

Και θέλω να είσαι συνοδοιπόρος.

Μα γιατί θυμώνεις;

Αλλά έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να σε κρατήσω άμα θες να φύγεις. Και ούτε θα το κάνω.

Σου λέω «όντως πρέπει να χωρίσουμε».

Δεν μπορώ να σε κρατήσω κοντά μου αν δεν θες να μείνεις.

Και έχω κουραστεί να παλεύω για εμάς.

Με κοιτάς και μου λες «Το λες όντως ή το λες για να με κάνεις να νιώσω καλά που συμφωνούμε;».

Με έχεις μάθει τόσο καλά.

Αλλά δεν πρέπει να μάθεις την αλήθεια.

Δεν πρέπει να μάθεις πως βάζω εσένα πάνω από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θέλω να είσαι εσύ καλά, πριν γίνω εγώ.

Και ας είναι αυτό μακριά μου.

Μιλήσαμε για όλες τις ωραίες μας στιγμές μαζί. Τις αστείες, τις πονεμένες, τις τολμηρές, όλα όλα όλα.

Και γελούσαμε και λέγαμε πως θα το πούμε στους φίλους μας.

Ξέρετε, οι φίλοι μας αναφερόντουσαν σε εμάς ως το ιδανικό ζευγάρι.

Άλλοι λέγανε «αν χωρίσετε εσείς, δεν θα πιστεύω άλλο στην αληθινή αγάπη». Ήμασταν μαγεία.

Θυμάσαι;

Φιληθήκαμε.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ.

Σε άφησα να φύγεις, όχι γιατί δεν σε αγάπησα ποτέ, αλλά γιατί σε αγάπησα περισσότερο από όλους.

Και ξαφνικά όλες οι υποσχέσεις που δώσαμε μοιάζουν άδειες.

Η αγάπη σου μοιάζει άδεια.

Άραγε με αγάπησες και εσύ όσο σε αγάπησα και εγώ;

Ήμουν όντως η πρώτη σου αγάπη όπως έλεγες;

Γιατί για εμένα ήσουν.

Για εμένα ήσουν τα πάντα.

Δηλαδή, είσαι τα πάντα.

Ιούλιος 2024

Πέρασαν μήνες από το τελευταίο μας φιλί. Σου έχω ήδη στείλει αμέτρητα μηνύματα παρακαλώντας σε να γυρίσεις.

Είμαι καλά.

Η σχολή μου είναι καλά.

Του χρόνου θα πάρω και πτυχίο.

Αλλά εσύ δεν ��οιάζεσαι πλέον.

Εσύ είσαι σε μια νέα σχέση και δεν θες καμία επαφή μαζί μου. Έτσι λες στους φίλους σου.

Και κάθε φορά που πάω να σε πλησιάσω με διώχνεις.

Δεν έχουμε καν ο ένας τον άλλος στα κοινωνικά δίκτυα πλέον.

Σε έχω αφαιρέσει από παντού.

Και όταν στο είπα στο τηλέφωνο, τότε που έμαθα ότι έχεις αρχίσει κάτι καινούριο, με παρακάλεσες να μην το κάνω.

Μα δεν μπορώ να βλέπω εκείνη να μου κλέβει τον χορό μου μαζί σου.

«Σ’αγαπάω» μου είπες στο τηλέφωνο.

«Εγω Σ’αγαπάω περισσότερο» σου απάντησα.

«Ισχύει.»

Θυμάσαι τότε που μου είχες πει ότι ακόμα και αν παντρευόσουνα και εμφανιζόμουν εγώ, θα τα παράταγες όλα και θα έφευγες μαζί μου;

Τώρα γιατί δεν έφυγες μαζί μου;

Θυμάσαι τότε που μου υποσχέθηκες ότι θα μ’αγαπάς για πάντα;

Τώρα γιατί δεν θες να με αγαπήσεις;

Θυμάσαι όταν μου έλεγες πως μόνο εγώ σε ξέρω πραγματικά;

Πόσο καθόλου δεν σε ξέρω τελικά;

Και τελικά πόσο άξιζε η σχέση μας όταν εσύ μπήκες σε μια καινούρια μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες αφού χωρίσαμε;

Τόσο άξιζε η αγάπη μας.

Γιατί τόσο σου πήρε να με ξεπεράσεις.

Να ξεπεράσεις το άτομο που έλεγες ότι σε έμαθε να αναπνέεις.

Να ξεχάσεις τα πάντα.

Εμένα.

Εσένα.

Εμάς.

Με έχεις αφήσει ναυαγό σε ένα ερημονήσι.

Και δεν θέλω σε καμία άλλη θάλασσα να κολυμπήσω.

Βρήκα πολλά νησιά.

Όμορφα, νέα νησιά.

Που με θέλανε να μείνω.

Αλλά δεν ήταν σαν εσένα.

Κανένα νησί δεν είχε την παραξενιά σου, το χάδι σου, το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου.

Κανένα νησί δεν μοιάζει με σένα.

Και εγώ σαν ναυαγός τριγυρνάω στην θάλασσα.

Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα έρθεις να με σώσεις.

Μα δεν έρχεσαι ποτέ.

Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Και θέλω ακόμα πολύ καιρό για να μπορέσω να προχωρήσω.

Αλλά δεν είμαι θυμωμένη. Ποτέ δεν ήμουν μαζί σου.

Ούτε καν όταν έμαθα πως όταν με απάτησες, δεν ήταν ένα αθώο φιλί.

Ήταν φιλί με την πρώην σου σχέση.

Δεν σου θύμωσα ούτε όταν έμαθα πως έλεγες στους φίλους σου πόσο σου λείπει.

Ενώ σε εμένα έλεγες ότι κανένας δεν σε αγάπησε όσο εγώ.

Ποτέ δεν σου θύμωσα.

Γιατί σ’αγάπησα.

Και βασικά ακόμα Σ’αγαπάω.

Ακόμα και τώρα που πρέπει να μάθω να ζω μακριά σου.

Ακόμα και τώρα έχω το κουπόνι που μου είχες φτιάξει στο πορτοφόλι μου.

Ακόμα έχω το αγαπημένο σου μπλουζάκι.

Ακόμα έχω την μυρωδιά σου.

Και ας μη φοράω πλέον το ίδιο άρωμα.

Και έχω αλλάξει πολύ. Τόσο που δεν θα με αναγνώριζες.

Λένε ότι για να αλλάξει κάποιος, πρέπει να του συμβεί ή κάτι πολύ κακό ή κάτι πολύ καλό.

Άραγε εσύ τι ήσουν;

Γιατί όταν έφυγες, εγώ έγινα καλύτερη.

Αλλά ήθελα να είμαι καλύτερη για σένα.

Και πλέον όσο αλλάζω σου μοιάζω.

Ακούω έντεχνα και λατρεύω τα πανηγύρια.

Πηγαίνω συνέχεια σε καφετέριες και μπαρ και πάντα παίρνω Βεργίνα.

Και όταν περνάω από εκείνο το στενό, εκείνο το στενό στο Ταραντίνο, κλαίω λιγάκι.

Και όταν τρώω καρμπονάρα πάντα θυμάμαι εμάς. Ήταν το φαγητό μας.

Πώς γίνεται να μην σου λείπουν όλα αυτά;

Πώς γίνεται να μην σου λείπω εγώ;

Θυμάσαι;

Κάθε άνθρωπος που θέλει να μάθει εμένα, πρέπει να ακούει πρώτα το όνομά σου.

Τέτοιο αποτύπωμα μου έχεις αφήσει.

Και οι φίλοι μου το ξέρουν.

Και με προσέχουν.

Και τους προσέχω και εγώ.

Το όνομα σου ακούγεται συχνά στην παρέα.

Και όλοι τρέχουν να με αγκαλιάσουν κάθε φορά που τους λέω ότι σε πέτυχα.

Θυμάσαι;

Να είσαι καλά και να προσέχεις Ντενιζέλ μου. Η αγαπημένη σου λέξη στα τουρκικά, που σήμαινε όμορφη θάλασσα.

Να είσαι καλά.

Να αγαπάς τον εαυτό σου όσο Σ’αγαπώ εγώ.

Και να θυμάσαι εμάς.

Γιατί εγώ θα μας θυμάμαι.

Και να μην αγχώνεσαι για μένα, θα είμαι εντάξει.

Εσύ να είσαι καλά.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που έκανε λάθη.

Όπως και εγώ.

Θα σε θυμάμαι πάντοτε με χαμόγελο.

Αλλά βαθιά μέσα μου θα εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Γιατί τώρα θα πρέπει να σε θυμάμαι για περισσότερο καιρό απ’όσο σε ξέρω.

Και η αιωνιότητα είναι μεγάλη.

Μακάρι να την περνούσαμε μαζί.

Ίσως κατά μια έννοια να την περάσουμε.

Αφού η εικόνα σου θα βρίσκεσαι πάντα θαμμένη στις αγαπημένες μου αναμνήσεις.

Και ας ξαπλώνεις με το σώμα σου σε διαφορετικό κρεβάτι.

Δεν τα καταφέραμε μαζί.

Αλλά τα καταφέραμε ξεχωριστά.

Μόνο σε παρακαλώ, μην ξαναγυρίσεις.

Γιατί θα σε δεχτώ πίσω και δεν πρέπει.

Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές.

Για όλα αυτά που μου έμαθες.

Σε ευχαριστώ για εσένα.

Τα χέρια μου πάντα θα τρέμουν άμα δεν κλειδώνουν με τα δικά σου.

Να θυμάσαι όμως πως το δικό μου σ’αγαπώ ποτέ δεν έληξε.

Και ούτε θα λήξει.

Σε αντίθεση με το δικό σου.

Γιατί, για να’μαστε ειλικρινείς.

Δεν θυμάσαι.

Και ούτε πρόκειται να θυμηθείς.

Να προσέχεις, φιλιά, και χρόνια σου πολλά.

Σ’αγαπώ, αλλά εύχομαι να μην.

Και συγγνώμη.

-11/07/2024, φανερώθηκα

[gentle-author]

Κάποιες φορές μου αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν. Τότε, οι συνειρμοί του μυαλού μου παύουν για λίγο να με ενοχλούν και γίνονται απλώς περαστικές σκέψεις γεμάτες ερωτηματικά που δεν φλέγονται ώστε να απαντηθούν. Αυτές είναι ίσως και οι μόνες φορές που νιώθω πραγματικά ελεύθερη να υπάρχω. Όταν δεν γίνομαι κατανοητή, ο κόσμος μπερδεύεται λιγότερο στα μάτια μου, οι αισθήσεις ξεδιπλώνονται σαν ένα πανί που φέρει ένα πελώριο ιστιοφόρο, σαν αυτά τα ιστιοφόρα που αρμενίζουν στις θάλασσες του Ιονίου. Αγαπώ τις ήσυχες ημέρες. Εκείνες που ο κόσμος μέσα μου ησυχάζει και σταματά να βουΐζει, γεμίζοντας με νερό τα αυτιά μου, κλείνοντας τους πόρους του κορμιού μου, σκονίζοντας τα όνειρά μου. Περπατάω, με αυτό το χαριτωμένο βήμα που θυμίζει κοριτσάκι τριών ετών, περιεργαζομαι τον χώρο γύρω μου, κοιτώ τους ανθρώπους που περιέχει, προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς τους αλλά συχνά, αυτό είναι μάταιο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν σε αφήνουν να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς τους. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως να είναι φόβος. Όλοι πλέον φοβούνται το αυτονόητο. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε ώστε να μην καταστραφούμε και μάλλον, φοβόμαστε να αγαπηθούμε γιατί ξέρουμε να καταστρέφουμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Μόνοι μας καίμε τον κόσμο γύρω μας και κλείνουμε την καρδιά μας σε αμπάρια για να μην ανασαίνει. Μετά αναρωτιόμαστε σαν ανόητοι γιατί φλεγομαστε. Μα βέβαια, όταν στρέφεις το σπίρτο προς το μέρος σου, είναι δυνατόν να μην σε κάψει; Δεν καταλαβαίνω γιατί καίμε τους εαυτούς μας, όμως μπορώ να το δικαιολογήσω. Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας. Το άρρωστο της υπόθεσης είναι ότι μας αρέσει να μην αγαπάμε τον εαυτό μας και έτσι, παγιδευομαστε σε μια ανεξήγητα παράξενη τροχιά. Δεν μπορούμε να γλιτώσουμε (ή δεν προσπαθούμε καν) και μας φταίνε όλα γύρω μας. Ο χαμογελαστός άνθρωπος με τα πράσινα μάτια που θυμίζουν ένα δάσος που αποπνέει ζωή και εκείνα τα σταχτί μαλλιά που αναπαριστούν τους κόκκους της κανέλλας, τολμά να μας ερωτευτεί. Αρχικά, ερωτεύεται την θάλασσα και έπειτα τα άχυρα. Άραγε, θα ερωτευτεί ποτέ την φουρτούνα και τον κεραυνό; Αν τον κοιτάξω στα μάτια, τα δέντρα θα μαραθούν στην όψη των άγριων κυμάτων ή θα γίνουν έρμαια των χωραφιών που καίγονται μετά την καταιγίδα; Αν με κοιτάξει στα μάτια, τα καΐκια θα πλέουν σε ήρεμα νερά ή θα ακούν μουσική με ακουστικά; Αν δεν έχετε κλείσει ακόμη τις σελίδες αυτού του βασανισμένου βιβλίου, τότε μάλλον προσπαθείτε να καταλάβετε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Θα περιμένω μαζί σας, μέχρι να βρω μιαν απάντηση να θρέψω τον εγωισμό μου. Αν την βρείτε νωρίτερα από εμένα, κρατήστε την σφιχτά στην αγκαλιά σας. Μην την αφήσετε να φύγει. Θα το μετανιώσετε. Εκ πείρας.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[gemsofgreece]

Όχι πραγματικά… ακούστε τι λέει. Που ανάθεμα αν έχω ακούσει άλλο μουσικό / διάσημο τα τελευταία είκοσι χρόνια να αναλύει αυτό το σημαντικότατο ζήτημα.

Κι όμως, κανένα άλλο άχυρο ή τέλος πάντων λιγότερο συνειδητοποιημένο άτομο που έχουμε στείλει δεν έχει δεχτεί τόσες επιθέσεις από την Ελληνική κοινωνία. Και από ποιους;;; Από ποιους;;;;;;;;;;;;

Από τους φερόμενους ως «πατριώτες». Αυτή είναι μια απτή απόδειξη ότι η αγάπη ενός για τον τόπο του και την εκτίμηση στην κουλτούρα του ουδεμία σχέση έχει με τον εθνικισμό και τον κακώς εννοούμενο πατριωτισμό.

Δεν είναι σωστό να φοβάται κάποιος να εξερευνήσει ή και να αγαπήσει τα στοιχεία του τόπου και της χώρας του από ανησυχία μην θεωρηθεί εθνικιστής, διότι ο εθνικιστής δεν καθορίζεται τόσο από την αγάπη και τη γνώση για τη χώρα του, αλλά από το μίσος, την άγνοια και την περιφρόνησή του για τις υπόλοιπες.

Η Σάττι λοιπόν γνωρίζει περισσότερα για τη χώρα αυτή από τους «πατριώτες» Έλληνες που τη βρίζουν, την χαρακτηρίζουν αλλοδαπή θεωρώντας ότι αυτό είναι κάτι μειωτικό και φυσικά αγνοώντας ότι ούτε εκ των πραγμάτων είναι αλλοδαπή.

Οι Έλληνες εθνικιστές ή πατριώτες που ξερνάνε φωτιές εξαιτίας του τραγουδιού της Σάττι αλλά και γενικότερα ΠΟΛΛΟΙ από τους εθνικιστές πρέπει να καταλάβετε ότι σε μεγάλο βαθμό:

Δεν γνωρίζουν ελληνική ιστορία παρά λίγα, επιλεκτικά σημεία (Μέγας Αλέξανδρος, Σωκράτης, Παλαιολόγος, Κολοκοτρώνης και κλείσαμε. Και πολλά λέω ίσως)

Δεν κατανοούν τι συνιστά Ελληνικό πολιτισμό και τι όχι.

Δεν φέρονται με τρόπο που να τιμά την παιδεία που ισχυρίζ��νται ότι έχουν. (Δηλαδή δε μπορείς να κατηγορείς την Σάττι ότι μας ��είχνει απολίτιστους και εσύ να βρίζεις, να καταριέσαι και να παρακαλάς ξένους να μην την στηρίξουν.)

Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι το ανάγω σε ζήτημα με μεγαλύτερες διαστάσεις από ό,τι πραγματικά έχει αλλά δεν είναι έτσι. Είναι όντως τρελό αλλά η φετινή συμμετοχή στην Eurovision απογύμνωσε μπροστά μας ένα κοινωνικό φαινόμενο, που εγώ τουλάχιστον δεν είχα κατανοήσει τον βαθμό της σοβαρότητάς του. Οι εφημερίδες ήδη το αναλύουν. Μέχρι και αμερικανικό βίντεο, εξαιρετικά διορατικό, ανέβηκε στο YouTube αναλύοντας τις αντιδράσεις κατά της Σάττι (με άλλα λόγια οι «πατριώτες» μας έκαναν ρεζίλι διεθνώς).

Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση που έκανα είναι ότι πολλοί από τους πιο φανατικούς πολέμιους του τραγουδιού και του βίντεο είναι Έλληνες ομογενείς ή Έλληνες που μετανάστευσαν στην Δύση πρόσφατα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι σημαίνει αυτό, αλλά υποψιάζομαι ότι σχετίζεται με το αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στους δυτικούς που κουβαλούν αυτοί οι ψευτοπερήφανοι Έλληνες.

Ας τονίσω άλλη μια φορά ότι κανείς δε λέει ότι πρέπει να σου αρέσει το τραγούδι ή το βίντεο ή να συμφωνείς απόλυτα με την οπτική της Σάττι. Άλλο αυτό όμως και άλλο να την καταριέσαι, να την ανακηρύσσεις εχθρό του έθνους και να αυτομαστιγώνεσαι στους ξένους επειδή η Ελλάδα την επέλεξε να μας εκπροσωπήσει. Καταλαβαίνετε ασφαλώς ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο.

Θα προσθέσω κάτι ακόμα εδώ, που θα φανεί άσχετο, αλλά δεν είναι. Όλοι ξέρετε αυτά τα βίντεο που κάθε χρόνο ρωτάνε τους νέους τι γιορτάζουμε στις εθνικές εορτές. Δείτε όμως τώρα αυτό, με μεσήλικες. Εάν αντέξετε βέβαια.

Αυτά λοιπόν. Και επαναλαμβάνω για να γίνει εντελώς κατανοητό: δεν έχει να κάνει με μια ηθική υποχρέωση να είσαι παντογνώστης πάνω στην ελληνική ιστορία ή κουλτούρα ούτε απαραίτητα να την αγαπάς τόσο. Δεν λέω αυτό. ΑΝ ΟΜΩΣ βλέπεις ότι πολλοί που ζουν σε αυτήν την χώρα 50-60 χρόνια και δηλώνουν πατριώτες / παλαιών αρχών / δεξιών πεποιθήσεων σε αυτόν τον μισό αιώνα που ζουν εδώ δεν κατάφεραν να καταλάβουν τι γιορτάζεται ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ…

ε αυτό κάτι λέει. Για το ποιοι είμαστε σαν κοινωνία, σαν πολιτικά όντα, τι επιτυγχάνεται από το ελληνικό σχολείο, ποιο είναι το γνωστικό επίπεδο, τι αγωγή λαμβάνουμε από το σπίτι, γιατί η Ελλάδα δεν θα ορθοποδήσει σύντομα. Και γιατί επιλέξαμε να δούμε την Σάττι σαν εχθρό, για παράδειγμα. Λέει πολλά.

[bl00dyghoul2]

Το 2022 ήταν μακράν η χειρότερη χρονιά.

Ηθικό διδαγμα: όταν είστε σε μια σχέση, έναν "εφηβικό ερωτα" και καταλάβετε ότι δεν θέλετε να συνεχίσετε την σχεση με αυτον τον άνθρωπο γιατί δεν υπάρχει νόημα, έχετε χάσει συναισθηματα και δεν είναι αυτό που πραγματικα θέλετε και θα θέλετε να έχετε στο μέλλον, ΧΩΡΙΣΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ. Μην τραβήξετε την σχεση για πολύ καιρό.

Γιατί, εμπειρικά μιλώντας, μισώ και απεχθάνομαι αυτόν τον άνθρωπο με όλη μου την ψυχή και δεν θέλω ποτέ να τον ξαναδω ούτε την οικογένεια του.

Και το λάθος δεν ήταν μόνο δικό μου, ήταν και δικό του. Ήταν η πρώτη μου σχέση και ο πρώτος μου χωρισμός και δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω, ούτε είχα καμία βοήθεια από φίλες γιατί δεν είχα φίλες. Εκείνος από την άλλη, ήθελε τόσο πολύ να κρατήσει την σχέση γιατί με "αγαπουσε" (να σου το ξεκαθαρίσω, δεν ήταν αγαπη αυτό, ο,τι κάναμε ήταν πολύ μακριά από την λεξη αγαπη. Ήταν απλά ένας θαυμασμός ή εφηβικος έρωτας που γενικα σπάνια κρατάει) και σαν "άντρας" δεν είχε καν το θάρρος να με χωρίσει ο ίδιος και απλά ανεχόταν την τοξική μου συμπεριφορά για πάνω από έναν χρόνο μέχρι που έβαλα εγώ ένα τέλος σ' αυτο.

So thank you for letting me become your number 1 enemy.

[loulouditouheimona]

Πρέπει να καταλάβετε γενικά ότι όταν δεν θέλετε κάτι και το αποφεύγετε το καταλαβαίνουμε δεν είμαστε χαζές.

ΝΤΑ

[samayiaki]

Απορίες κεφάλαιο 1ο*:

Γεια σας λέγομαι Ελένη είμαι είκοσι και προσπαθώ να βρω το νόημα σε αυτή την γαμ@#€ ζωή, συγγνώμη που μιλάω έτσι απλά προσπαθώ να εκφράστω ελεύθερα γιατί έτσι μόνο θα με καταλάβετε, Εχετε καταλάβει τι είναι ζωή; Ποιος είναι ο σκοπός μας σε αυτή; Γιατί βάζουμε κουτάκια και ταμπέλες σε όλους; Γιατί και αυτοί που δεν θέλουν να είναι σε κουτάκια είναι και αυτοί σε ένα κουτάκι, βασικά τους βάζει η κοινωνία μας σε ένα. Τι σκατα είναι ο έρωτας επιτέλους και που χρησιμεύει; Γιατί έχω μπερδευτεί. Νιώθω σαν ένα απολωλο πρόβατο που δεν ξέρει που να πάει αλλά δεν θέλει να ακολουθήσει το κοπάδι όμως. Θέλω να αγαπήσω αυτό που είμαι αλλά δεν μπορώ, νιώθω ότι είμαι λάθος άμα το κάνω.Μερικες φορές αναρωτιέμαι αν κάνω λάθος που δεν είμαι πραγματικά αυθεντική γιατί άμα πω αυτό που θέλω πραγματικά θα παρεξηγηθουν πολλοί. Με λίγα λόγια θέλω να νιώσω ελεύθερη και από μέσα καί από έξω νομίζω ότι θα κριθώ για τα πάντα, μια λύση υπάρχει να αγνοω τα σχόλια ή να τα δέχομαι απλά,δεν ξέρω απλά.....

[justforbooks]

Αν ο Τραμπ στελέχωνε Ελληνική κυβέρνηση

Μια λίστα ώστε να καταλάβετε τι έχει να συμβεί από τις 20 Ιανουαρίου και μετά στις Ηνωμένες Πολιτείες

Αν κρίνουμε από τις επιλογές που έχει κάνει μέχρι στιγμής ο ημιπαράφρων πορτοκαλής, το σχέδιό του πρέπει να είναι «αν αποτύχουμε ως κυβέρνηση, το γυρνάμε σε ριάλιτι». Καρικατούρες, γραφικές και (στην καλύτερη περίπτωση) αμφιλεγόμενες ή ακατάλληλες προσωπικότητες ανακοινώνονται η μία μετά την άλλη για τα υπουργεία μιας χώρας που μάλλον κουράστηκε να ηγείται της Δύσης και μοιάζει να θέλει να κάνει ένα διάλειμμα στο οποίο θα είναι η παρωδία της.

Ως υπουργό Παιδείας επέλεξε ένα στέλεχος του WWE (όπως λέγεται το κατς εκεί), για υπουργό υγείας έναν αντιεμβολιαστή (εμείς τον κάναμε μέχρι υφυπουργό) και για επικεφαλής του προγράμματος κοινωνικών ασφαλίσεων έναν αμφιλεγόμενο τηλεγιατρό. Για υπουργό άμυνας έχει διαλέξει έναν παρουσιαστή του FOX που υπήρξε καραβανάς, και σίγουρα θα δώσει κάποιον σημαντικό ρόλο στο αυτοκολλητάκι του, τον Ίλον τον Μασκ, ο οποίος αποδεικνύει ότι το να είσαι πετυχημένος επιχειρηματίας δεν συνεπάγεται και ψυχοπνευματική ισορροπία.

Σε κάθε περίπτωση κι επειδή τα ονόματα και οι ιδιότητες ίσως να μην λένε και πολλά, ετοίμασα μια λίστα με αυτούς που θα αναλάμβαναν υπουργεία σε περίπτωση που η κυβέρνηση που ετοίμαζε ο Τραμπ ήταν ελληνική ώστε να καταλάβετε τι έχει να συμβεί από τις 20 Ιανουαρίου και μετά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Φανταστείτε λοιπόν μια κυβέρνηση η οποία θα είναι κάπως έτσι:

✔ Υπουργός Εσωτερικών – Ευάγγελος «Το Κεφαλοκλείδωμα» Αντώναρος ✔ Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης – Κατερίνα Σαλακά (είναι η ξανθιά κυρία που ανατριχιαστικά χαμογελαστή ισχυρίζεται ότι αν παραμυθιάζεσαι ότι σου συμβαίνουν καλά πράγματα τότε θα σου συμβούν κιόλας) ✔ Υπουργείο Ενέργειας – Αποστόλης «Δεν έβαλαν μπαταρίες στις ανεμογεννήτριες» Γκλέτσος ✔ Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας - Ρούλα Πισπιρίγκου ✔ Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου – Ηλίας Κασιδιάρης ✔ Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη – Τάσος «Αγάπη Μόνο» Ποτσέπης ✔ Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας - Ριχάρδος (ναι, αυτός με τα κοσμήματα) ✔ Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης – Στράτος Τζώρτζογλου (σε όσους απορούν θα τους θυμίσω τη συμμετοχή του στο ριάλιτι «Η Φάρμα») ✔ Υπουργός Παιδείας – Ελένη Λουκά (αν δεν το γνωρίζετε είναι φιλόλογος) ✔ Υπουργός Μεταφορών - Ο οδηγός λεωφορείου που είχε την ικανότητα να λύνει σταυρόλεξο και να οδηγεί ✔ Υπουργός Υγείας – Παύλος Πολάκης με υφυπουργό Σωτήρη Πετράκο ✔ Υπουργός Πολιτισμού – Αννίτα Πάνια ✔ Υπουργός Άμυνας - Κυριάκος Βελόπουλος ✔ Υπουργός Δικαιοσύνης – Ζωή Κωνσταντοπούλου

Ναι, ξέρω ότι άφησα έξω μερικά υπουργεία αλλά ο σκοπός μου δεν είναι να σχηματίσω κυβέρνηση αλλά να σας δώσω μια ιδέα του τι θα υποστούν οι Αμερικάνοι σε δύο μήνες (φυσικά και δεν τους κατηγορώ, οι αποκομμένοι από την πραγματικότητα Δημοκρατικοί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ψηφιστεί ο Τραμπ). Εκτός αν το ταίρι του Ίλον απλώς παίζει με τα νεύρα τους, πράγμα που δεν θα απέκλεια κι εντελώς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[tokoritsipouepizei]

Το στρινγκ πονάει αλλά μ αρέσει

(Εσείς τα αγοράκια δν θα καταλάβετε ποτε)

[allo-frouto]

Όντως; έχεις ονλυφανς;

Όχι.

[xaritwmenia-at-3am]

Ψήσου να γαμηθουμε

ψησου να μην είσαι κριπουλας και να μη στέλνεις σε άγνωστες τις καύλες σου

(υ.γ. τα μπλογκ εδώ μέσα όσο σεξ κι αν ποσταρουν, είναι άνθρωποι, οπότε μέχρι να το καταλάβετε αυτό και σταματήσετε να είστε γλίτσες, θα έχετε αυτή την αντιμετώπιση, άιντε 🫶🏼)

[parapentelove]

Λίστα u sau;; 👀👀 Παρά πέντε φικ ρεκς when; Φάση τα έχω ήδη διαβάσει όλα αλλά κυρίως θέλω να δω ποια θα πρότεινες;

Λοιπόνν στο wattpad έχει διάφορα αξιόλογα, αλλά προσωπική αγαπημένη σε ότι γράψει είναι η darkside_cookies, μπορείς να την ψάξεις στην αναζήτηση και θα σου εμφανίσει τα φανφικτς της εμένα πιο πολύ από όλα μου άρεσε “Το παρά πέντε fanfic collection” και το “Οι κακοί της ιστορίας”. Ένα άλλο πολύ ωραίο είναι “Από την ζωή ως το θάνατο και πάλι πίσω” από την EstelleLuminesCent είναι πολύ στοχευμένο στους χαρακτήρες με ωραίους διαλόγους.

Τέλος υπάρχουν και δυο σχετικά καινούργια ημιτελή φικτς που έχουν κάνει δυναμική αρχή και αξίζουν να σημειωθούν μιας και είναι ωραία η συνέχιση γραφής με ένα τέτοιο θέμα!! Είναι λοιπόν τα εξής: “Η αχώριστη πεντάδα” από dreamerr_no1 και “Στο πάρα πέντε” από lydpxra5 όπως θα καταλάβετε είναι τα πρώτα τους φικτς οπότε ας υπάρξει μια κατανόηση.Τώρα σίγουρα υπάρχουν και άλλα ωραία αλλά εμένα αυτά μου έχουν κάνει την περισσότερη εντύπωση.

Επίσης αν έχετε διαβάσει κάποιο εξίσου αξιόλογο που δεν το ανέφερα πείτε το μου ή στείλτε μου προσωπικό γιατί έχω ξεμείνει ΣΟΣΣΣ!

[sugaroto]

Θέλω να πω στους Έλληνες συναδέλφους του τουμπλουρ ντατ κομ ότι είχα αγοράσει νομίσματα για το γουεμπτουν και είχα διαβάσει αυτό το κεφάλαιο πριν κάτι βδομάδες και κάποια άτομα στο ντισκορντ λέγανε τον ροζουλι χαρακτήρα "το ελληνικό κλειδί" δεν γράφω τίποτα στα αγγλικά για να μην μας πάρουν χαμπάρι ότι τους κουτσομπολευω αλλά τι εννοείς δε γκρικ κευ😭

* για μας σας δώσω να καταλάβετε οι παραπάνω χαρακτήρες είναι κλειδία/μίνι ανθρωπάκια που μπαίνουνεσα σε βιβλία και παίρνουν τον ρόλο που τους αντιστοιχεί, τον ρόλο της ηρωίδας, της κακιάς, του βοηθού κτλ

Είναι συγκεκριμένοι και στερεότυπικοι ρόλοι συνήθως

Ε λοιπόν έκανε εμφάνιση ο ροζουλης και μου τον είπαν γκρικ

Γιατί ρωτάω στο τσατ, μοιάζει με Έλληνα μου λένε

Πετάω και γω την κρυάδα της ημέρας ότι χαχα δεν σκάει και λέει συνέχεια ότι είναι Έλληνας και εφηύρε τα πάντα (γιατί αυτό κάνω)

Αλλά λαικ μπρο

Τι είδους ρόλο θα είχε ένα γκρικ κευ😭 τι θέλει να πει ο ποιητής

Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αλλά μου βαράει τα στερεότυπα στο κεφάλι και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας👍

[gentle-author]

Κάποιες φορές μου αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν. Τότε, οι συνειρμοί του μυαλού μου παύουν για λίγο να με ενοχλούν και γίνονται απλώς περαστικές σκέψεις γεμάτες ερωτηματικά που δεν φλέγονται ώστε να απαντηθούν. Αυτές είναι ίσως και οι μόνες φορές που νιώθω πραγματικά ελεύθερη να υπάρχω. Όταν δεν γίνομαι κατανοητή, ο κόσμος μπερδεύεται λιγότερο στα μάτια μου, οι αισθήσεις ξεδιπλώνονται σαν ένα πανί που φέρει ένα πελώριο ιστιοφόρο, σαν αυτά τα ιστιοφόρα που αρμενίζουν στις θάλασσες του Ιονίου. Αγαπώ τις ήσυχες ημέρες. Εκείνες που ο κόσμος μέσα μου ησυχάζει και σταματά να βουΐζει, γεμίζοντας με νερό τα αυτιά μου, κλείνοντας τους πόρους του κορμιού μου, σκονίζοντας τα όνειρά μου. Περπατάω, με αυτό το χαριτωμένο βήμα που θυμίζει κοριτσάκι τριών ετών, περιεργαζομαι τον χώρο γύρω μου, κοιτώ τους ανθρώπους που περιέχει, προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς τους αλλά συχνά, αυτό είναι μάταιο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν σε αφήνουν να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς τους. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως να είναι φόβος. Όλοι πλέον φοβούνται το αυτονόητο. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε ώστε να μην καταστραφούμε και μάλλον, φοβόμαστε να αγαπηθούμε γιατί ξέρουμε να καταστρέφουμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Μόνοι μας καίμε τον κόσμο γύρω μας και κλείνουμε την καρδιά μας σε αμπάρια για να μην ανασαίνει. Μετά αναρωτιόμαστε σαν ανόητοι γιατί φλεγομαστε. Μα βέβαια, όταν στρέφεις το σπίρτο προς το μέρος σου, είναι δυνατόν να μην σε κάψει; Δεν καταλαβαίνω γιατί καίμε τους εαυτούς μας, όμως μπορώ να το δικαιολογήσω. Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας. Το άρρωστο της υπόθεσης είναι ότι μας αρέσει να μην αγαπάμε τον εαυτό μας και έτσι, παγιδευομαστε σε μια ανεξήγητα παράξενη τροχιά. Δεν μπορούμε να γλιτώσουμε (ή δεν προσπαθούμε καν) και μας φταίνε όλα γύρω μας. Ο χαμογελαστός άνθρωπος με τα πράσινα μάτια που θυμίζουν ένα δάσος που αποπνέει ζωή και εκείνα τα σταχτί μαλλιά που αναπαριστούν τους κόκκους της κανέλλας, τολμά να μας ερωτευτεί. Αρχικά, ερωτεύεται την θάλασσα και έπειτα τα άχυρα. Άραγε, θα ερωτευτεί ποτέ την φουρτούνα και τον κεραυνό; Αν τον κοιτάξω στα μάτια, τα δέντρα θα μαραθούν στην όψη των άγριων κυμάτων ή θα γίνουν έρμαια των χωραφιών που καίγονται μετά την καταιγίδα; Αν με κοιτάξει στα μάτια, τα καΐκια θα πλέουν σε ήρεμα νερά ή θα ακούν μουσική με ακουστικά; Αν δεν έχετε κλείσει ακόμη τις σελίδες αυτού του βασανισμένου βιβλίου, τότε μάλλον προσπαθείτε να καταλάβετε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Θα περιμένω μαζί σας, μέχρι να βρω μιαν απάντηση να θρέψω τον εγωισμό μου. Αν την βρείτε νωρίτερα από εμένα, κρατήστε την σφιχτά στην αγκαλιά σας. Μην την αφήσετε να φύγει. Θα το μετανιώσετε. Εκ πείρας.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.