#καλά θα πάει αυτό (θα κοιμάμαι)
Explore tagged Tumblr posts
Note
i love the schulott header 😭😭😭 I wanna write a soulmate au about them as well but the inspo (or time) just isn't there 😭😭😭 I just wanna rewrite the fake dating au if I'm being honest I miss it 😂 but that's not possible :/
AAAA THANK YOU😭😭😭😭
and just so you know I'm a sucker for soulmate aus so I'd totally read it!! though the past time I don't really have time to read anything🥲 as an inspo though maybe you could do something with them having a beauty mark that completes each other, or the red string thingy etc etc WE LOVE!!
fake dating aus are also PERFECT but I say you write a new one instead of rewriting an old one, unless you really feel like it needs some freshing up- tots up to you!!
3 notes
·
View notes
Text
ISBN: 978-960-04-3246-6 Συγγραφέας: Ροδούλα Σερδάρη - Παπαϊωάννου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 168 Ημερομηνία Έκδοσης: 2006-06-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
0 notes
Text
ISBN: 978-960-04-3246-6 Συγγραφέας: Ροδούλα Σερδάρη - Παπαϊωάννου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 168 Ημερομηνία Έκδοσης: 2006-06-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
0 notes
Text
και κάπως φτάνουμε στο τέλος, εγώ και το στυλό και το χαρτί.
κι ανατριχιάζω, γιατί μου θυμίζει τόσο την αρχή.
δεν ερωτεύτηκα ποτέ κοπέλα όσο τη μουσική
κι είναι κοπέλες που ερωτεύτηκα θανάσιμα.
γιατί γράφω αυτό το γράμμα;
δεν ξέρω, έτσι κάνω με τ'άσχημα.
όσα λάθη έχω κάνει, τα φοράω σα παράσημα.
κι όσα έμαθα απ'αυτά, μ'ανοιχτές παλάμες τα χάρισα,
μα στις παλάμες κανείς δεν είδε τις τρύπες από τα καρφιά.
και κάπου εδώ, γύρνα το πίσω στην αρχή.
όταν πρωτοάκουσα τη λέξη mc,
όταν το ραπ για μένα, δεν ήταν απλά μουσική.
όταν φόραγα το φαρδύ μου στο προαύλιο και με δείχνανε,
πες μου ποιος ήτανε για μένα εκεί;
ένα χαρτί κι ένα στυλό
και δέκα λέξεις,
που σύντομα τις έκανα εκατό.
και να σου οι σκέψεις:
«ο θάνατος το ατέρμονο μετά».
γιατί γαμώτο;
ήμουν μικρός, ήμουνα δεκαεπτά.
κι ακόμα έγραφα, αλλά δε μου'πε μπράβο κανείς.
«γιατί το «μπράβο» είναι αυτό που ζητάς.
«δε σ'αγαπούσαν οι γονείς σου αρκετά,
έχεις παράπονα αχάριστε;
το κοινό δε θα σου κλείσει το κενό»
και ξαφνικά είκοσι ένα,
πέντε χρόνια περασμένα, ακόμα ψάχνω να με βρω,
στις νευρώσεις μου και τ'απωθημένα.
γράφω κι ηχογραφώ·
είπα «θα γίνω ο καλύτερος»,
λες και σημαίνει κάτι αυτό.
πόρτες κλειστές και ανηφόρες·
βάζω πλάτη στο σταυρό και προχωρώ.
μα άμα δε σε καταλαβαίνουνε σε δείχνουν εδώ.
γιατί στο ιδιωτικό, είσαι «το παιδί με το φαρδύ»
και στο χιπ χοπ, είσαι «το παιδί από το ιδιωτικό».
και πάλι σκέψεις για το θάνατο,
μα έχω ανακαλύψει το ποτό
κι ας μη μεθώ πολύ συχνά, γιατί φοβάμαι.
είκοσι χρόνια και δυο και προχωράμε,
«η εσωστρέφεια κερδίζει», «δεν αξίζει», λέω, «να ασχοληθώ».
και αναρωτιέμαι, πώς μου λένε ότι έχω ταλέντο,
αν δε μπορώ να εξηγήσω καν αυτά που θα σκεφτώ,
στο μέσο άνθρωπο, χωρίς να με κοιτάει σαν εξωγήινο,
χωρίς να έχω φόβο πως κάπως θα παρεξηγηθώ;
και πήρα το συναίσθημα ακριβώς αυτό
και το μετέτρεψα σε τέχνη, θέλοντας να το κάνω κατανοητό.
και το έχτισα γύρω από την εφηβεία,
γιατί κατάλαβα πως κάπου εκεί δημιουργήθηκε το κενό.
είμαι ο πιο άβολος άνθρωπος που υπάρχει·
σκέφτομαι όλη την ώρα
και συχνά δε μπορώ καν να κοιμηθώ,
γιατί το σώμα μου φωνάζει όταν πάω να αφεθώ
και ξυπνάω με ελαφρύ πανικό.
να γράψω ξόρκια, να ξορκίσω το κακό,
να υπενθυμίσω πως μπορώ,
να μπήξω το στυλό στο χέρι,
αντί να πιάσω το μαχαίρι.
κι επιτέλους βρήκα κόσμο που λέει πως καταλαβαίνει
και γεμίζει λίγο-λίγο το κενό.
μα το βαρέλι είναι τρύπιο,
γιατί τώρα λεν' πως είμαι για παιδιά.
γιατί κάποιοι με ξεπέρασαν, μεγάλωσαν πια.
γιατί ακούνε μουσική για να νιώθουν πως είναι κάποιοι
κι εγώ κάνω μουσική για όσους δε νιώθουν καλά.
και δεν ακούνε πια το στίχο, ακούνε μόνο το ρεφρέν.
και τα ρεφρέν μου, είναι χαρούμενα λένε και δε τους πάνε.
και το ότι χαμογελάω στις φωτογραφίες συχνά,
πάει να πει στο μυαλό τους πως δε λυπ��μαι.
οκέυ, λοιπόν, κερδίσατε, ας βγούνε τα άπλυτά μας στη φόρα.
κι α��ού δε λέτε να μετρήσουμε τα ψυχολογικά μας, πάμε τώρα,
με νοιάζει τι θα πει για μένα ο κόσμος
και δεν είναι για το φαίνεσθαι,
αλλά γιατί μονίμως με χαρακτήριζαν κάτι που δεν είμαι.
κι ενώ ξέρω πως είμαι καλό παιδί, κάπου βαθιά,
όλοι με λέγανε «μαλάκα», «ψωνισμένο»
χωρίς καν να με έχουν δει απο κοντά
ή να μου σφίξαν το χέρι έστω μια φορά.
δεν είμαι νταής αλλά, σε ξύλο έβαλα κάτω τρεις,
γιατί ακούμπησαν τον Πακ τα μουνιά.
φοβάμαι εύκολα, μα δύσκολα δειλιάζω·
δοκιμάστε με, θα πέθαινα για ό,τι αγαπάω πραγματικά.
κι όλη η φήμη χάρισμά σας, δε θέλω την κηδεία του βασιλιά.
δε θέλω να μ'ακούς γιατί είμαι κάποιος και καλά.
υπάρχουν τόσοι που είναι κάποιοι κι ας το παίζουν πως δεν είναι.
μην κρυβόμαστε πίσω απ'το δάχτυλό μας γενικά.
εγώ ήρθα για τη μουσική,
το λόγο που κοιμάμαι που και που, με συνείδηση λιγότερο βαριά.
κι ήταν τιμή μου, που κάποιοι για το χατίρι μου
κλειδώσαν στο συρτάρι την πουτάνα τη θηλιά.
αυτό εδώ δεν είναι τέχνη,
δεν ξέρετε από τέχνη έτσι κι αλλιώς.
αυτός εδώ, είμαι εγώ κι είμαι γυμνός.
αυτό ζητούσαν πάντα από μένα, αυτό το αίμα.
κι αν πω ότι δε στράγγιξα κι απόψε, θα'ναι ψέμα.
κι είναι το τέλος, εγώ και το στυλό και το χαρτί.
μα το'χω πει τόσες φορές, που ούτε εγώ δε με πιστεύω.
όσο αίμα και να στάξω, πάντα έχω πιο πολύ.
αυτό το τέλος μου θυμίζει την αρχή και πάμε πάλι.
κι αν θα'σαι πάντα εδώ, πες «θα'μαι πάντα εδώ»,
«θα'μαι πάντα εδώ», πες «θα'μαι πάντα εδώ».
κι αν θα'σαι πάντα εδώ, πες «θα'μαι πάντα εδώ»,
«θα'μαι πάντα εδώ», «θα'μαι πάντα εδώ».
κι αν θα'σαι πάντα εδώ, πες «θα'μαι πάντα εδώ»,
«θα'μαι πάντα εδώ», «θα'μαι πάντα εδώ».
κι αν θα'σαι πάντα εδώ, πες «θα'μαι πάντα εδώ»,
«θα'μαι πάντα εδώ», «θα'μαι πά��τα εδώ!».
κάνε με να το πιστέψω, «θα'μαι πάντα εδώ»,
πες «θα'μαι πάντα εδώ», «θα'μαι πάντα εδώ».
κάνε με να το πιστέψω, «θα'μαι πάντα εδώ».
ή κάνεις ή μαζί είπαμε, θυμήσου το αυτό.
Χτες Βράδυ Έγραψα Ξανά Για Το Κενό // Solmeister
24 notes
·
View notes
Text
Ορίστε μια ιστορία που αξίζει να διαβάσεις
Φοιτητής τρίτου έτους το σωτήριον έτος 2009 στην μπουγατσογέννα. Καλές εποχές ακόμα, πλήρης οικονομική αφαίμαξη του κατακαημένου πατέρα που τον ��τρωγαν τα καράβια για να σπουδάσει ο γιόκας, εγώ ένα ρεμολυμέντο ένα κατακάθι της κοινωνίας ένα άχρηστο κουφάρι που περιφερόταν από το Λιμάνι ως τα μπουγατσατζίδικα του Λευκού, Πολυτεχνίτης και λεχρίτης -κυρίως λεχρίτης-.
Έχω μία παρέα του ιδίου φυράματος στην οποία συμμετέχει γνωστός τότε στην πόλη ποδοσφαιριστής που θα τον λέμε Μ. ο οποίος τραβιέται με μία καλή κοπελίτσα, της οποίας το μικρό δεν θυμάμαι αλλά θυμάμαι το επίθετο και θα την λέμε Α, την οποία συστήνει ως σχέση του και αναλώνεται στο να μακραίνει τις περικοκλάδες των κεράτων στο κεφάλι της σε κάθε ευκαιρία.
Την Α. την κουβαλάει σε κρασάδικα και τσιπουράδικα, αποφεύγοντας προφανώς να την φέρνει στις βραδινές εξόδους. Η Α. παρότι καλή και χρυσή κοπελίτσα, τρομερά άοσμη άχρωμη άγευστη και λοιπά στερητικά -α, αλλά ο Μ. θέλει και το λιμάνι του και τους κάβους λυτούς. Κάποια στιγμή η Α. μυρίζεται τα περί περικοκλάδας, μιας και η πόλη ήταν και τότε μικρή και οι μνήμες αλλά και οι φήμες μεγάλες, ξεκινάει πιο στενό μαρκάρισμα και δώστου τα σούρτα φέρτα στο γήπεδο, και να τη στις προπονήσεις, και να τη και στο Λιμάνι και να τη φάντης μπαστούνης παντού.
Σε μία από αυτές τις αναδύσεις ωσάν άοσμη Αφροδίτη, φέρνει μαζί της μία φίλη, της οποίας θυμάμαι το μικρό, και το επίθετο, το ΑΜΚΑ και το ΑΦΜ, την Λ., η οποία δεν ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ, αλλά με κάποιον τρόπο ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ και αυτό το κατάλαβα αργότερα. Η Λ. λοιπόν ήταν μία κανονική κοπέλα σαν όλες τις άλλες, εμφανίσιμη κατά κοινή παραδοχή αλλά εντάξει. Σπούδαζε στην Νομική, ήταν ελιτίστρια, σνομπ, μιλούσε με τρομερή ροή, τρομερό λεξιλόγιο, δεν άφηνε να την κεράσουμε ποτέ, διάβαζε φανατικά ρώσικη λογοτεχνία και ανέλυε με τις ώρες βαθύτερα νοήματα και τέτοια πράγματα που εγώ και ο Μ. μαζί με τα υπόλοιπα ρεμάλια απλά την κοιτούσαμε χωρίς να καταλαβαίνουμε λέξη κουνώντας καταφατικά τα κεφάλια μας και μουγκρίζοντας "μμμμ". Φυσικά το αν ο Ντοστογιέφσκι έγραφε βοντβίλ και ο Τολστόι αχρονικά δεν ήταν κάτι που μας απασχολούσε ιδιαίτερα, αλλά η Λ. τα έλεγε όλα με τόσο πάθος που δεν μπορούσες να μην την ακούς και ας μην καταλάβαινες Χριστό. Η Λ. φαινόταν γενικά να μην μας έχει και σε καμία μεγάλη υπόληψη σαν παρέα, ειδικά τον Μ., τον οποίον κάποτε σε διαφωνία περί πολιτικών -στην οποία η Λ. τον είχε σβήσει- χαρακτήρισε "διακοσμητικό φίκο", πράγμα που έμεινε inside joke. Εν γένει, δεν φαινόταν ούτε να περνάει ιδιαίτερα καλά μαζί μας και ήταν τοις πάσι γνωστό ότι την έσερνε μαζί η Α. για να μην είναι μόνη με 5 ψωλαραίους.
Σε ανύποπτο χρόνο και ενώ αυτό το παρεάκι της συμφοράς με τις κορασίδες μετράει 4-5 μήνες, μία μαύρη Παρασκευή η Λ. έρχεται στο κρασάδικο-στέκι με έναν τύπο, τον οποίο και συστήνει ως τον "σύντροφο" της. Κι εκεί παιδιά έρχεται η συνειδητοποίηση σε κύματα. Ζηλεύω, άρα την γουστάρω. Έτσι μπαμ, ούτε που το είχα ξανασκεφτεί. Ο τύπος ήδη δικηγόρος τότε, ωραίος ευγενέστατος μια χαρά παιδί, τα δικά μου τα σωθικά μέσα έξω. Να μιλάει αυτός για Εφετεία και προανακρίσεις, να νιώθω ένας απόκληρος του θεού, ένας Βασιλάκης Καίλας εγώ. Μοιράζομαι την επόμενη μέρα την ανησυχία μου με τα ρεμάλια, ο Μ. απαντάει κάτι "ρεφυγερεμπροαποδωρεμετηνξινεγκωρε", άλλο μέλος της παρέας "πω ρε μπρο δύσκολα", το παίρνω απόφαση ότι μόνος θα το περάσω και αυτό με βαρύ τσιγάρο σέρτικο. Μόλις έχουμε αρχίσει εντωμεταξύ να ασχολούμαστε με τα ιντερνετς και τα φεισμπουκς, κάνω κι εγώ προφίλ, αυτή είχε ήδη, να ξημεροβραδιάζομαι να βλέπω την φωτογραφία προφίλ της που κάθε πίξελ της ισούταν με ένα τετραγωνικό μέτρο, να λιώνω, να αναστενάζω, να σβήνω, να χάνομαι. Κάνω καιρό να την δω, γκομενικά από δω και από εκεί ως συνήθως, χωρίζει ο Μ. με την Α. (αξίζει να γίνει ξεχωριστή ιστορία αυτός ο χωρισμός), χάνουμε κάθε επαφή.
Μου στέλνει το 2010 στα γενέθλια μου,πρωι πρωι, το βραδυ έχω κανονίσει σε κλαμπ, μου έρχεται η επιφοίτηση και της λέω έλα για ποτό εκεί και εκεί έχω κλείσει εκεί, σίγουρος ότι θα φάω άκυρο, το οποίο σε πρώτη φάση τρώω και μου λέει δεν νομίζω να τα καταφέρω. 4 η ώρα το πρωί εκείνο, με γραβάτες λυτές και πουκάμισα ξεκουμπωμένα, χνώτο να βρωμάει μπάφους και οινόπνευμα από τα χιλιόμετρα και το μάτι κομμάτι, πιάνω γνωστή φιγούρα που κατευθύνεται προς τα εμένα και αφού πλησιάζει σε σημείο που μπορώ να την δω, να η Λ. με μία σακούλα ΙΑΝΟΣ. Μέσα στην σούρα και την μαστούρα κάνω τα εξής: 1. χύνω επάνω της ένα ποτό. 2. την σκουπίζω με τα χέρια μου χουφτώνοντας την ασύστολα χωρίς να έχω συναίσθηση ότι το κάνω. 3. αυτο προφανώς δημιουργεί μία ανύψωση την οποία κρίνω σκόπιμο να της πω ότι έχω με όχι και πολύ κομψό τρόπο. 4. στο έκπληκτο ύφος της απαντάω χωρίς να έχει προλάβει να βγάλει άχνα η καψερή "συγγνώμη, δεν ξέρω να τα λέω όπως ο Ντοστοβεγσ...Ντοβοστεφ...ο κομμουνιστής σου". 5. στο ακόμα πιο έκπληκτο ύφος ξεστομίζω με μία ανάσα "νυχταμουείσαιγιανενανμαγκαπουκανειςποτεδενθαξεχασει". Η Λ. με κοιτάει σαν έκθεμα σε τσίρκο και κρατάει ακόμα αυτή την σακούλα. Της λέω με άναρθρες κραυγές ότι θέλω να βγω λίγο έξω και να πάρω αέρα. Με ακολουθεί. Με την σακούλα. Βγαίνουμε, μου δίνει το δώρο μου. Μου λέει "Σκέφτηκα ότι θα σου αρέσει". Έχει μέσα ένα βιβλίο, αργότερα έμαθα ότι ήταν το Υπόγειο. Μου έρχεται εμετός και φυσικά 6. ξερνάω μέσα στην σακούλα. Αντίο αγάπη διχασμένη αντίο αγάπη δυνατή. Σε αυτή την κατάσταση, η Λ. πετάει την σακούλα, με πιάνει, με πάει μέσα, πολλά δεν θυμόμουν μετά μου τα είπανε, με παραδίδει στον Μ. που είναι σε χειρότερη κατάσταση σαφώς από εμένα, βλέπει ότι δεν υπάρχει συνεννόηση, της δίνω το πορτοφόλι μου της λέω πλήρωσε, κάνει τα κουμάντα της. Σε όλη αυτή την κατάσταση έχει μαζί της και μία φιλενάδα που εγώ πρόσεξα όταν βγήκαμε έξω για να φύγουμε, η οποία έχει πάθει σοκ με τα ούρουκ χάι που αντικρίζει. Το ΠΑΣΟΚ ειναι εδώ ενωμένο δυνατό.
Η Λ. μου παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μας μοιράζει σε ταξί και γυρνάμε οι άσωτοι στα σπίτια μας. Το επόμενο απόγευμα μιας και δεν είχα ούτε το κινητό της, της στέλνω στο φβ με συγγνώμες και της ζητάω τα κλειδιά μου. Που μένεις μου λέει να περάσω να στα αφήσω. Εγώ τότε στο εξωτικό Φάληρο, φασίνες, αρωματίσματα, πράγματα πρωτόγνωρα. Έρχεται η Λ. με τα κλειδιά μου, κάθεται, πίνουμε καφέ. Πίνουμε δεύτερο. Παραγγέλνουμε, τρώμε. Πίνουμε κρασί. Πίνουμε ρετσίνες. Βγαίνω και παίρνω παγωτό. Γυρνάω τρώμε το παγωτό. Έχουν περάσει 10 ώρες και μιλάμε ακατάπαυστα. Βάζουμε ταινία. Την παίρνει ο ύπνος, την πάω στο κρεβάτι, κοιμάμαι στον καναπέ.
Αυτό ήταν. Από την επόμενη ξεκινάμε παρέα δυο μας. Πέντε μήνες μαζί συνέχεια. Οι φίλοι να παραπονιούνται, εμένα να μην με νοιάζει. Στα ενδιάμεσα χωρίζει με τον δικηγόρο. Στα ενδιάμεσα της ξεφεύγει ότι την είχε κερατώσει. Στα ενδιάμεσα μαθαίνω ότι ο αδερφός της πέθανε σε μικρή ηλικία. Στα ενδιάμεσα έχω αρχίσει να διαβάζω αυτούς τους Ρώσους που τόσο της άρεσαν και να ακούω τους αγαπημένους της Στέρεο Νόβα. Στα ενδιάμεσα κάθομαι με τις ώρες σπίτι της και την ακούω να παίζει πιάνο. Στα ενδιάμεσα δεν με ενδιαφέρει άλλη ύπαρξη εκτός από αυτή. Στα ενδιάμεσα κωλώνω όσο κανείς να κάνω κίνηση.
Ένα Σάββατο έχουμε πάει Περαία βόλτα με το αυτοκίνητο. Οπλίζομαι σιγουριά και αυτοπεποίθηση, κάνω το απονενοημένο, ανταποκρίνεται. Αυτό ξαναήταν. Σχέση με τα όλα της. Τριήμερα παντού. Βιβλία και μουσικές και φαγητά και όλα. Η Λ. τελειώνει με την σχολή, ξεκινάει άσκηση. Εγώ πρώτο τραπέζι πίστα στο ακροατήριο στην πρώτη αναβολή που πήρε. Και στην δεύτερη. Και στη πρώτη αντιδικία. Και στην δεύτερη. Και να γράφει εξηγήσεις για το πταισματοδικείο και να ακούγεται Κωνσταντίνος Βήτα σε όλη την γειτονιά. Και να ετοιμάζει ερωτήσεις για τους μάρτυρες και να παίζει Chopin για να σκεφτεί. Και να ξεκουράζεται διαβάζοντας κι άλλο. Αν δεν έχεις θαυμάσει τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί, δεν ξέρεις τι πάει να πει έρωτας. Και εγώ από τον θαυμασμό και την περηφάνια να φουσκώνω σαν παγώνι. Τελειώνω και εγώ μετά κόπων την σχολή, αποφασίζουμε να μείνουμε μαζί, παίρνουμε ένα αδέσποτο γατί από τον δρόμο, τον ονομάζουμε Ρασκόλνικοφ γιατί θέλουμε να του αφήσουμε ψυχολογικά και γιατί η Λ. λάτρευε το Έγκλημα και Τιμωρία και η ζωή κυλάει έτσι μέχρι το 2014. Αυτή έχει γίνει κανονικά δικηγόρος, εγώ έχω βρει μία μέτρια δουλίτσα στον τομέα μου, τα φέρνουμε πέρα αξιοπρεπώς. Πολλά πολλά δεν είχαμε, αλλά για το σπίτι, το αυτοκίνητο τα λειτουργικά μας και τα ποτά μας ήταν αρκετά.
Και ένα Σάββατο βράδυ έχουμε πάει Περαία βόλτα και το έχει ζητήσει η Λ. Και εκεί μου σκάει το παραμύθι. Η αγορά της Θεσσαλονίκης στην δικηγορία είναι μικρή. Δεν θέλει να βγάζει 1000 ενώ μπορεί να βγάζει 3000. Δεν θέλει να μαζεύει όλο τον χρόνο για ένα ταξίδι. Δεν θέλει να οδηγάει στην Εθνική με το Οπελάκι. Δεν θέλει να γυρνάει πίσω από την δουλειά κάθε μέρα και απλά να τρώει να κάνει σεξ και να κοιμάται. Δεν θέλει να έχει τόσα λίγα ποινικά ακροατήρια. Δεν θέλει, δεν θέλει, δεν θέλει. Σπάει εμένα ο κόσμος μου γιατί εγώ ήμουν ευτυχισμένος με τα λεφτά μας, με το Οπελάκι μας, με το σπίτι μας και με το φαγητό μας. Μεγάλωσες σε πλούσια οικογένεια μου είπε, όποτε θες ο πατέρας σου μπορεί να σου στείλει όσα ζητήσεις, δεν καταλαβαίνεις πως νιώθω. Πήγα πάσο, την ρώτησα τι θέλει να κάνουμε. "Θέλω να πάμε στην Αθήνα". Σπάει δεύτερη φορά ο κόσμος μου παρότι Αθηναίος, κάνω την καρδιά μου π��τρα. "Πάμε" της λέω. Μετακομίζουμε με συνοπτικές ��ιαδικασίες σε δικό μου διαμέρισμα. Βρίσκει δουλειά σε δικηγορική εταιρία με πολύ καλύτερα λεφτά. Βρίσκω κι εγώ σχετικά πιο δύσκολα, αλλά σε καλύτερη θέση από αυτή στη Θεσσαλονίκη. Τα ωράρια γαμιούνται εντελώς. Η Λ. γυρνάει σπίτι 11 το βράδυ και φεύγει 7 το πρωί. Εγώ τα ίδια. Αγοράζουμε Audi. Αγοράζουμε τεράστια τηλεόραση. Αγοράζουμε μηχανή για ζυμαρικά. Αγοράζουμε μια Αγκύρας να κάνει παρέα στον Ράσκο. Αγοράζουμε καινούριο πιάνο. Το Audi το οδηγούσε μόνη της. Τηλεόραση έβλεπα μόνος μου. Ποτέ δεν φτιάξαμε χειροποίητα ζυμαρικά. Ο Ράσκο δεν έπαιξε ποτέ με τον καινούριο γάτο και τον δώσαμε στους γονείς μου. Η Λ. έπαιξε πιάνο 3 φορές, μία στα γενέθλια της, μία σε μία μάζωξη που έκανε για τους συναδέρφους και μία την ημέρα που γύρισα από την δουλειά, την βρήκα εκεί, έπαιξε το spring waltz και μου είπε ότι θέλει να κάνει μεταπτυχιακό στην Γερμανία. Και ξαναέσπασα. Και της ξαναείπα "πάμε". Και μου είπε "όχι. θα πάω μόνη". Και την ρώτησα "κι εμείς;" και μου είπε "δεν ξέρω". Μάζευε σε κούτες τα βιβλία και τα ρούχα της. Μόνο αυτα πήρε. Αφησε πάνω στο τραπέζι τον Ηλίθιο του Ντοστογιέβσκι και μέσα σε μία εβδομάδα έφυγε.
Μιλούσαμε για 2-3 μήνες. Δεν ήξερα ως τι. Δούλευα σαν τον σκύλο. Δεν είχα σχέση, δεν ήμουν ελεύθερος. Μία μέρα συνειδητοποίησα ότι είχαμε να μιλήσουμε μία εβδομάδα, που έγινε 2,3, ένας μήνας. Μετά από 2 μήνες χωρίς επικοινωνία πήγα το πιάνο στην αποθήκη τον γονιών μου. Έκανα κάποιες περιστασιακές σχέσεις, που πήγαν χειρότερα από σέντρα του Βύντρα. Δούλευα. Ξαναδούλευα. Ο φίλος ποδοσφαιριστής που είχε φύγει έξω και είχε γυρίσει Ελλάδα πάντα έλεγε ότι η Λ. ήταν το πιο ξινό πλάσμα του κόσμου και να την ξεχάσω. Πούλησα το Audi. Πήρα καλύτερο. Γέμισα την κουζίνα σκεύη που δεν ήξερα να χρησιμοποιήσω. Έκανα ανακαίνιση. Έφτιαξα το βεστιάριο βιβλιοθήκη. Ο Ράσκο πήδηξε ένα βράδυ από το μπαλκόνι και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Πόση μιζέρια να αντέξει το γατί, ακόμα και στον Ρασκόλνικοφ να το έχεις ονομάσει. Ένα Σάββατο έναν χρόνο και κάτι μήνες αργότερα, με πήρε η μητέρα μου τηλέφωνο. "Είσαι σπίτι;" "Ναι, τι έγινε;" "Τίποτα παιδί μου πέρασα και είδα τα φώτα ανοιχτά, καληνύχτα". Τρία λεπτά μετά, κλειδί στην πόρτα, σύρσιμο βαλίτσας και η φωνή της που σχεδόν είχα ξεχάσει: "Πού είναι το πιάνο μου;". Το επόμενο πρωί η μεταφορική έφερε το πιάνο πίσω στο σπίτι. Και με άλλη μεταφορική ήρθαν τα βιβλία της. Και τα ρούχα δεν χωρούσαν στη ντουλάπα γιατί το βεστιάριο το είχα κάνει βιβλιοθήκη. Και έναν μήνα, μέχρι να πιάσει δουλειά, έφτιαχνε χειροποίητα ζυμαρικά και χρησιμοποιούσε όλα εκείνα τα σκεύη, και έπαιζε πιάνο και έγραφε πράγματα όσο άκουγε Κωνσταντίνο Βήτα και ζωγράφιζε τα χιλιάδες χιλιόμετρα και τα εκατομμύρια χρυσάνθεμα. Και ήμουν ευτυχισμένος πάλι.Και άνοιξε γραφείο. Και συνεργαζόμασταν. Και έβγαζα τοπογραφικά και αυτή έκανε έρευνες στα υποθηκοφυλακεια. Και έκανα κατόψεις και νομιμοποιήσεις και αυτή μάζευε δικαιολογητικά για τα συμβόλαια. Και αρραβωνιαστήκαμε. Και μου έλεγε δούλεψε, να μαζέψουμε λεφτά, δικά μας λεφτά. Και ήρθε η πρόταση για εμένα από την Γερμανία. Έριξα άκυρο, δεν ήθελε να φύγουμε. Ήρθε και η πρόταση για μία συνεργασία που θα απαιτούσε να λείπω αρκετά εκτός Αθηνών. Έριξα άκυρο, δεν ήθελε να λείπω τόσο. Πήρα συνεργάτη. Πήρε και αυτή, για να έχουμε περισσότερο χρόνο. Εγώ έναν συνάδερφο στην ηλικία μου. Αυτή έναν νέο δικηγόρο 25 χρονών.
Να τα πάλι. τα περισσότερα βράδια γυρνούσε όταν κοιμόμουν. Έπινε πολύ. Το πρωί δεν την προλάβαινα. Δεν τρώγαμε ποτέ μαζί. Δεν πηγαίναμε πουθενά μαζί. Μόνο αγοράζαμε μαζί. Τσάντες. Και καινούρια έπιπλα για το γραφείο. Και δεύτερο αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να την πιέσω, μην φύγει. Ξαναέσκασε πρόταση από Γερμανία, αυτή την φορά ακόμα καλύτερη. Της ξεκίνησα κουβέντα. Ήταν ξεκάθαρη. Δεν το κουνάει, αν θέλω να φύγω, ας φύγω. Δεν μπορεί να με λάβει υπόψη της, έχει την δουλειά της. Δεκτό της είπα. Δεν έφυγα. Εκεί έσπασαν τα ραγισμένα. Και Κωνσταντίνο Βήτα άκουγα μόνος μου να τραγουδάει "δεν είναι αργά" κι εγώ ήξερα ότι είναι αργά. Και πιάνο δεν ξαναέπαιξε η Λ. και τελικά απλά άφηνε επάνω φακέλους δικογραφίας. Και κάποιες εβδομάδες, μιλούσαμε μόνο για λεφτά. Και δουλειά. Και κτηματολόγια. Και πελάτες. Και συμβόλαια. Και υπαγωγές στον νόμο. Και της το είπα. Και μου είπε "Η δουλειά μου είναι η ζωή μου" και "Πρέπει να καταλάβεις, πρώτα είμαι δικηγόρος και μετά σύντροφος σου" και "Για αυτό είσαι μαζί μου. Γιατί με θαυμάζεις. Γιατί είμαι δικηγόρος. Αν δεν είμαι, δεν θα με θες". Δεν ήταν έτσι. Της το είπα. Δεν ήθελε να το συζητήσει. 'Επρεπε να τελειώσει μια αναίρεση την επόμενη. Ήταν κουρασμένη.
Την Πρωτοχρονιά του 2019, την οποια περασαμε στους δικους της στην Θεσσαλονίκη, μετά από ουσίες και οινοπνεύματα μου είπε κλαίγοντας ότι γαμιέται με τον μικρό. Έφυγα μετά από 2 ώρες. Με πήρε μόλις ένα τηλέφωνο που δεν σήκωσα. Πήρα τηλέφωνο στον γνωστό μου στο Αμβούργο. Παρακάλεσα για την θέση. Είχε καλυφθεί αλλά κάτι θα κάναμε, είπε. Μάζεψα τα ρούχα μου που χωρούσαν στην ντουλάπα, και χωρίς βεστιάριο. Έδωσα τα κλειδιά στην μάνα μου και της είπα ότι θα ερθει η Λ. να πάρει τα πράγματα της. Άλλαξα τηλέφωνο. Έσβησα τα σόσιαλ μίντια. Μα το κυριότερο, άφησα στο τραπέζι το "Η γυναίκα ενός άλλου και ο άνδ��ας κάτω από το κρεβάτι".
Δεν το παραδεχόταν ποτέ, αλλά προτιμούσε πάντα τον Ντοστογιέβσκι από τον Τολστόι.
2K notes
·
View notes
Text
Μην με ρωτάς το πώς ήταν η μέρα μου, δεν έχω κάτι καινούργιο να σου πω. Όπως τα ξέρεις. Και ας έχει περάσει ο καιρός. Παρόλα αυτά συνεχίζω και δεν κοιμάμαι καλά, από το άγχος και την στεναχώρια φοβάμαι μην ��άθει τίποτα η καρδιά μου. Έψαχνα να ακούσω κανένα τραγούδι, κάτι καινούργιο κάτι να με εκφράζει αυτή την περίοδο ή κάτι να με κάνει να ακούσω. Έψαχνα το ιστορικό μου και είχα πολύ καιρό να ακούσω κάτι. Ασχέτως, αν πριν μέρες έβαλα να ακούσω κάτι. Θα έπρεπε να ασχοληθώ με τα βεατ, να γράψω πάνω σε αυτά, αλλά δεν είμαι σε φάση, δεν έχω ορέξεις, δυνάμεις. Είμαι αρνητικός στα πάντα. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή αυτό να το κάνω. Γιατί το θέλω και το έχω ανάγκη, αλλά όχι τώρα. Συνεχίζω να είμαι αρκετά κουρασμένος και απομονωμένος και το δεύτερο με ευχαριστεί πλήρως. Το κουρασμένος είναι μια ταλαιπωρία που έχω φτάσει στο αμήν ή την έχω ξεπεράσει. Σηκώθηκα, έφαγα, έκατσα στον υπολογιστή, είδα κάποια άσχετα πράγματα χωρίς να με ενδιαφέρουν πλήρως , μόνο και μόνο να περάσουν οι ώρες. Έκανα μπάνιο, έπλυνα τα δόντια μου και ξανά ξάπλωσα. Δεν έχω μπει ακόμα στην διαδικασία να παίξω το παιχνίδι μου , που έχω δύο - τρεις μήνες να παίξω, αλλά πιστεύω να το κάνω αργά ή γρήγορα να περνάνε περισσότερες οι ώρες και ίσως λιγότερο "βαρετά". Πότε αισθάνομαι, πρησμένος, πότε μουδιασμένος, πότε εξαντλημένος. Και έχω μία κουβέντα ακόμη να κάνω με την ψυχολόγο μου. Αναμένω ραντεβού. Αλλά θα την σταματήσω γιατί δεν οφείλει σε κάτι αυτή την στιγμή. Ξέρω πως προσπαθεί να με βοηθήσει, ξέρω πως είναι καλή στην δουλειά της, αλλά άλλο εγώ. Δεν μπορεί κανείς να με αλλάξει, εκτός αν πειράξει κανείς το μυαλό μου που σημαίνει δεν θα' Μάι εγώ. Και σε αυτή την φάση θέλω να συνεχίσω έτσι. Θα δείξει. Ούτε μ'αρέσει, ούτε δεν μ'αρέσει. Ίσως να είναι μπερδεμένο αυτό, μα είναι τόσο ξεκαθαρισμένο. Και ας μην βγάζει νόημα γιατί ίσως ευθύνομαι εγώ που δεν θέλω να επεκταθώ. Οπότε περιττό. Δεν έχω καλύτερο φίλο από το τσιγάρο. Πόσο φοβάμαι μην ξεμείνω. Αδιαφορώ πλήρως ειδικά και γενικότερα για όλα και τα υπόλοιπα. Ίσως γίνω πιο κατανοητός έτσι. Έχω αυτογνωσία, ξέρω πως δεν είμαι υγιής αρκετούς μήνες τώρα και θα συνεχίσω να' μαι. Γιατί πολύ απλά δεν βρίσκω ή δεν υπάρχει λύση σε αυτά που θα με κάνουν να είμαι σε μια ισορροπία. Παρόλα αυτά, καλά. Φυσικά και φοβάμαι να πεθάνω, μα φοβάμαι να ζω έτσι. Στο τίποτα. Οπότε ίσως σε εσκεμμένα να μην με φοβίζει και τίποτα. Δεν βγάζει νόημα για κάποιον "έξυπνο" αυτό. Δεν είχα και πολύ όρεξη να γράψω κάτι, αλλά είπα να γράψω. Έτσι. Κάποιες φορές κάνω ή λέω καφρίλες να σπάσω το μαύρο κλίμα και η ηλίθιοι πιστεύουν πως έχω χιούμορ μες στην κάπνα. Η ώρα είναι περασμένες τρείς. Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ, δεν έχω καλούς οιωνούς όταν πέφτω και κοιμάμαι. Κάτι με πιάνει και με το ζόρι κοιμάμαι. Πάλι προσπαθώ να "παίξω" με το μυαλό μου, αλλά οι δυνάμεις μου δεν βοηθάνε. Και είπα κάτι να γράψω, γιατί αυτομάτως από τις λέξεις, κάτι αργότερα θα μείνει για να το σκανάρω. Δεν πάει και κάτι χαμένο. Μόνο ο χρόνος που ξοδεύεται έτσι απλόχερα.
16.3.2021
3:42 πμ
-Δαιμεώδης
86 notes
·
View notes
Text
Βράδιασε..
Είναι μια από αυτές τις περίεργες ώρες ξανά..
Είναι η ώρα εκείνη που το σπίτι γεμίζει ησυχία,και μένω μόνη μου με τον εαυτό μου,μόνη μου παρέα τα τσιγάρα μου,και ένα μυαλό μπουρδέλο,ως συνήθως..
Είναι διαφορετικά τα τελευταία βράδια..
Τρομάζω,απόψε..
Δεν φοβάμαι τη μοναξιά,δε φοβάμαι τον πόνο,όχι,έχω συνηθίσει να μένω για ώρες ολόκληρες απέναντι από την αντανάκλαση μου,μόνες μας,σε μια αναμέτρηση χωρίς τέλος,με ηττημένη αυτή που κερδίζει τον κάθε γύρο..
Απόψε πάλι,είναι αλλιώς..
Δεν με κατακλύζουν συναισθήματα,δεν σφίγγεται το στήθος μου,δεν δένεται κόμπος το στομάχι μου,και τα δάκρυα δεν βγαίνουν όσο και αν προσπαθώ..
Δεν μπορώ να κλάψω,και δεν νομίζω να υπάρχει πιο στενάχωρο πράγμα από αυτό..
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη από αυτή,ότι μέσα μου επικρατεί το απόλυτο κενό..
Κενό..
Αυτό νιώθω απόψε..
Πάντα με τρόμαζε το κενό..
Η θλίψη,ο πονος,ο φόβος,το άγχος,ο έρωτας,η χαρά,η απελπισία,το μίσος,η λύτρωση..
Όλα αυτά είναι συναισθήματα,και πάντα ένιωθα αρκετά δυνατή να τα διαχειριστώ..
Πώς όμως αντιμετωπίζεις την έλλειψη συναισθήματος..? Πώς αντιμετωπίζεις το απόλυτο τίποτα..?
Θυμάμαι κάποτε μου ζήτησες κάτι.. "Μη με καταστρέψεις".. και η φωνή σου κολλούσε στον λαιμό σου,σχεδόν ψιθύριζες,σα να ευχόσουν να μην το ακούσω..
Όμως το άκουσα,με κοιτούσες σα να κρεμόσουν από τα χείλη μου,και θυμάσαι? Σου είπα δεν θα το κάνω,δεν ήρθα για να σε καταστρέψω,ήρθα γιατί σε έψαχνα χρόνια ολόκληρα,ήρθα για να σε κάνω ευτυχισμένο,για να είμαι δίπλα σου στις χαρές,μα και στις λύπες.. θυμάσαι?
Τον τήρησα τον λόγο μου,δες με..
Δες με να καταστρέφομαι μέσα στο κενό μου..
Το αντάλλαγμά σου, ήταν η προδοσία,τα ψέματα,η απόλυτη ταπείνωση..
Ναι δεν είμαι εκείνη η κοπέλα με τα όμορφα μάτια,τα λεπτεπίλεπτα πόδια και την απαλή επιδερμίδα.Δεν χαμογελάω αληθινά πολύ συχνά,και δεν τοχω πολύ με τις κοινωνικές συναναστροφές.Δεν σε μαγεύω με τον αέρα και την αυτοπεποίθηση μου,και δεν γεμίζω ένα ολόκληρο δωμάτιο φως με την παρουσία μου.Δεν περιμένω με ανυπομονησία το καλοκαίρι για να προβάλω τον καλλιγραμμο σώμα μου,και δεν έχω ένα ολόκληρο άλμπουμ με ��ωτογραφίες δικές μου και των φίλων μου,που είμαστε τόσο όμορφες που σχεδόν απορείς.Δεν έχω φίλες να γνωρίσω στους φίλους σου.Δεν έχω ολόκληρη παρέα να πεθαίνει να σε μάθει,και στο τέλος να καταλήξουμε όλοι μαζί για ποτά και ξενύχτια,χαλαρούς καφέδες,γέλια και βόλτες.Στο λύκειο δεν ήμουν η ωραία του σχολείου,δεν ήμουν καν παιδί που θα πλησιαζες.
Αλλά δεν μου άξιζε να κοιμάμαι κάθε βράδυ, συγκρίνοντας τον εαυτό μου..
Αν σε πόνεσε ο χωρισμός,σκέψου εμένα..
Σκέψου τα όσα πέρασα για να περνάς εσύ καλά,το πόσο καταπίεζα εμένα,πόσα πράγματα πετούσα καθημερινά κάτω από το χαλί και έλεγα "άστο να πάει να γαμηθεί,δεν πειράζει"..
Από τα πολλά "δεν πειράζει",εν τέλει πείραξε, ξέρεις..
Πάντα ήμουν χύμα,με ενδιέφερε η ουσία,ο αυθορμητισμός μου,η ελευθερία μου,η ευτυχία που ποτέ δεν είχα..
Και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου,να πάρεις μια γεύση του πως είναι χύμα η ζωή,και να δώσω μια ευκαιρία σε εμάς,να τη ζήσουμε μαζί..
Και συ? Κολλούσες σε ασήμαντες λεπτομέρειες,και με κατέστρεφες μέρα με τη μέρα..
Ήμουν αληθινή μαζί σου,όπως ακριβώς μου το ζήτησες,και ρισκαρα μαζί σου,και πάλεψα, παρόλο που ήξερα ότι τα ρίσκα δε μου βγαίνουν ποτέ σε καλό..
Και να τώρα,που όλα όσα είπες ότι δε θα κάνεις ποτέ,τα έκανες..
Συγνώμη που δεν ήμουν σαν τις κοπέλες που κοιτούσες συνήθως..Συγνώμη που ήμουν ο εαυτός μου κάθε γαμημενο δευτερόλεπτο που περνούσαμε μαζί..
Συγνώμη που ήμουν απλή,αγνή και ειλικρινής μαζί σου..
Συγνώμη για την αλήθεια που σου χάρισα,συγνώμη που δε φοβόμουν να τσαλακωθώ και που απλά ζούσα την κάθε στιγμή..
Εσύ με έκλεισες στον εαυτό μου,προσπάθησα να καταλάβω τη γλώσσα που μιλούσες,και τον τρόπο με τον οποίο ήθελες να ζεις..
Πρόβλημα δικό μου,υποθέτω..
Δεν ήμουν τέλεια,δεν ήμουν ούτε ελάχιστα κοντά στο "τέλειο".. Αλλά ήμουν εγώ.. Ήμουν και είμαι και θα συνεχίσω να είμαι εγώ,και θα είμαι αληθινή για πάντα..
Θα συνεχίσω να είμαι η κοπέλα που καπνίζει σαν φουγάρο,που πίνει ασύστολα μπύρες "σαν οικοδόμος" όπως έλεγες και γελούσαμε..
Θα συνεχίσω να είμαι η κοπέλα που όταν γελάει σπρώχνει και το γέλιο της ακούγεται παντού..
Θα συνεχίσω να κάνω χαζές γκριμάτσες,να λέω κρύα αστεία,και να αλλάζω με ηλίθιο τρόπο τη φωνή μου μέσα στη συζήτηση..
Θα συνεχίσω να μισώ τα τακούνια γιατί δεν έμαθα ποτέ να τα περπατάω και δε με ένοιαξε,και θα συνεχίσω να χορεύω με την ψυχή μου κάθε φορά που βγαίνουμε έξω αντί να κάθομαι στάσιμη να πίνω το ποτό μου,μη χαλάσει το βάψιμο, ή μην περάσει γκόμενος και δεν τον κοζαρω..
Θα συνεχίσω να βλέπω παιδικά,και marvel,να βρίζω,και να παίζω playstation..
Θα συνεχίσω να τρώω χωρίς να με νοιάζει πόσο και ποιος με βλέπει..
Θα συνεχίσω να κυκλοφορώ ξυπόλητη,να παίζω τάβλι και να πίνω άπειρους καφέδες..
Θα συνεχίσω να κάνω σαν παιδί όταν βλέπω τη θάλασσα και την αμμουδιά στην παραλία,και θα τρέχω μέσα να βουτάω με τη μία,αντί να σπαταλάω το χρόνο μου να βγάζω φωτογραφίες με το μαγιό για να ανέβουν στα social,ή να κάθομαι χαριτωμένα μισή μισή μέσα στο νερό γιατί "είναι κρύο'..
Γιατί δεν σου έκρυψα στιγμή την παιδικότητα του χαρακτήρα μου,και την ακομπλεξάριστη ψυχή μου..
Δεν θέλησα στιγμή να το παίξω "κυρία" , για να χωρέσω στο τσουβάλι ή για να σου τραβήξω την προσοχή..
Γιατί ήθελα αν με αγαπήσεις,να το κάνεις γιατί είμαι εγώ,και μόνο εγώ..
Γιατί δεν μπορώ να αλλάξω για κανέναν και τίποτα,και δε θέλω..
Νιώθω κενή,άδειασα,και δεν έχω άλλα να σου δώσω..Γιατί όταν εγώ σου έδινα απλόχερα όλο μου το είναι,εσύ κοιτούσες να δεις οι υπόλοιπες εν τέλει τι έχουν να σου δώσουν..
Αν δεν ήμουν αρκετή,λοιπόν,συγνώμη..
Αν δεν χώρεσα ποτέ μέσα στις βαρετές συσκευασίες σου,συγνώμη..
Σαγαπάω πολύ,και εύχομαι να βρεις αυτό που ψάχνεις..
Εύχομαι να καταφέρεις να βρεις την ευτυχία σου,και να ζήσεις με αυτήν για πάντα..
Γιατί συγχώρεσα τα πάντα,και δεν μπορώ να σε μισήσω..
Γιατί πλέον ξέρεις,ότι οι λεπτομέρειες είναι για τους δειλούς,για αυτούς που φοβούνται να ζήσουν,και να προσφέρουν..
Να σε προσέχεις, σε παρακαλώ..
Θα τα πούμε ξανά,κάποιο βράδυ,εκεί που πετάξαμε κάπου,κάποτε τις ευκαιρίες μας..
🥀
- Πανδώρα
#greek tumblr#greek#ελληνικα#ερωτας#εκεινος#εκεινη#greek posts#ελληνικο ταμπλρ#γρεεκ ποστς#σαγαπάω#θλιψη#κε��ό#καληνύχτα
30 notes
·
View notes
Video
youtube
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
«Ο καντινιέρης, ο σημαντικότερος εδώ, μετά τα φάρμακα είναι αυτός. Χαμογέλασέ μου, γαμώτο».
«Αλλά οι άλλοι έξω, ο ένας σκάβει το λάκκο του άλλου.. Πιο πολλή κατανόηση βρίσκω εδώ μέσα, στο νοσοκομείο, παρά απέξω. Εγώ απέξω δεν έχω να καπνίσω, γιατί δεν εργάζομαι, και ζητάω ένα τσιγάρο σ’ έναν χωριανό μου, και μου κατεβάζει τα μούτρα. Εδώ μέσα όμως, σ’ όποιον και να ζητήσω, μου δίνουνε».
«Το δράμα μου είναι πως εγώ δεν θα κάνω κοπέλια*. Δεν θα κάνω κοπέλια εγώ, είμαι σχιζοφρενής. Σχι-ζο-φρε-νής. Και δεν θα κάνω κοπέλια.» *κοπέλια=παιδιά
«Όταν κοιμάμαι είναι καλά, όταν ξυπνάω δεν μπορώ να προγραμματίσω, δεν είμαι σαν εσένα που ΄χεις κάποια υποχρέωση, κάτι να δημιουργήσεις. Εδώ μέσα είμαστε... Τα λιοντάρια στα κλουβιά του ζωολογικού κήπου προγραμματίζουν τον χρόνο τους; Έτσι δεν είναι; Κάπως έτσι είναι..»
«Η τρέλα είναι απόλυτα συνυφασμένη και ταυτισμένη με το ανθρώπινο. Είναι μέσα στο ανθρώπινο. Και γι’ αυτό δεν εξορκίζεται ούτε εξορίζεται. Και όποιος πάει να την υποτάξει, αρά να την θεραπεύσει, το πληρώνει πολύ ακριβά».
«Είμαι η στοργή. Είμαι το δάκρυ απ’ το βλέφαρο. Είμαι ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν.»
5 notes
·
View notes
Text
Εκείνη.
Ξυπνάω και την βλέπω να έχει τυλιχτεί πάνω μου. Πόσο πανέμορφη είναι όταν κοιμάται. Πόσο ευτυχισμένος και ερωτευμένος είμαι μαζί σου. Ευτυχία. Θεέ μου, πόση ευτυχία. Την χαϊδεύω. Την φιλάω. Την ξανά φιλάω. Ξανά. Και ξανά. Χάνω το μέτρημα. Σηκώνομαι διακριτικά για να μη την ξυπνήσω. Πάω στο μπάνιο. Ανοίγω το νερό από τον νιπτήρα. Στέκομαι όρθιος μπροστά από τον καθρέφτη. Ανακατεύω τα μαλλιά μου. Άλλη μια μέρα στην δουλειά. Άλλη μια κουραστική μέρα. Άλλη μια μέρα που θα σιγουρέψω πως είμαι ικανός να την έχω και την επόμενη. Χαμογελάω. Σκύβω και πλένω μούτρα και δόντια. Κλείνω το νερό. Σκουπίζομαι. Βάζω αποσμητικό και ντύνομαι. Βγαίνω από το μπάνιο και την παρατηρώ. Με κοιτάζει με μισάνοιχτα μάτια. Πλησιάζω Ενώ χαμογελάω. Μου ανοίγει τα χέρια της. Μπαίνω στην αγκαλιά της και την φιλάω. Την ξανά φιλάω. Ξανά και ξανά. Χάνω για ακόμη μια φορά το μέτρημα. Με φιλάει και με αγκαλιάζει με όλη της την δύναμη. Μου ζητάει να μείνω σπίτι σήμερα. Με νάζι. Ξέρει ότι δε μπορώ και ότι χρειαζόμαστε αυτή την δουλειά. Την κοιτάζω. Κουνάει το κεφάλι καταφατικά. Ξέρω πως θες και ξέρω πως το κάνεις για εμένα. Με φιλάει. Μου λέει ότι με αγαπάει. Ανταποδίδω. Πολλές φορές. Ξανά και ξανά. Σηκώνομαι. Πάω μέχρι τα μισά και γυρνάω. Την φιλάω ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και πάλι. Μάντεψε. Πάλι έχασα το μέτρημα. Με διώχνει γλυκά. Φεύγοντας παίρνω το κράνος και τα κλειδιά για την μηχανή. Βγαίνω από το σπίτι και καβαλάω την μηχανή. Χαμογελάω και φοράω το κράνος. Ευτυχία. Εκείνη.. Πόσο ευτυχισμένος είμαι; "Αυτός έχει τόσο μαύρη ψυχή, όπως και τα τατουάζ στο σώμα του" της είχε πει ο πατέρας της. "Αν επιλέξεις αυτόν, φεύγεις από εδώ μέσα και θέλω να δω ποιος θα σε συντηρήσει." Της είχε πει επίσης. Από εκείνη την μέρα παλεύω να μη την ξανά δω με δάκρυα. Δουλεύω για να της παρέχω ότι δεν έχει καμία. Για να είμαι μαζί της. Να της δίνω για όσο ζω, ότι δε θα πάρει ποτέ. Για να ζω, βλέποντας την να χαμογελάει. Φτάνω στην δουλειά. Σβήνω την μηχανή. Βγάζω το κράνος. Κατεβαίνω και μπαίνω μέσα. Ξεκινάει μια κουραστική μέρα μα ξέρω πως όταν σχολάσω θα είμαι σαν να γεννήθηκα μόλις, για να της προσφέρω όσα δε μάντεψε ποτέ. Εκείνη. Όλα για εκείνη. Περνάνε οι ώρες και τα λεπτά γρήγορα. Έπεσε και σήμερα αρκετή δουλειά. Πλησιάζει η ώρα να σχολάσω. Πώς περιμένουν τα μικρά παιδιά το διάλλειμα; Έτσι εγώ περιμένω να πάω σε εκείνη. Σχολάω. Με πολύ χαρά χαιρετάω όλους τους συναδέλφους και τους αφήνω με την απορία. Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι έτσι μετά από τόση κούραση; Για εμένα τώρα ξεκινάει η μέρα παιδιά. Τώρα θα συναντήσω την ζωή μου. Εκείνη. Βάζω κράνος και ανεβαίνω στην μηχανή. Πότε πήγε 4, χαμπάρι δε πήρα. Αρκετή δουλειά και σήμερα. Βάζω μπροστά και ξεκινάω. Σε λίγα λεπτά είμαι σπίτι. Κλειστά πατζούρια. Σπάνιο φαινόμενο. Σβήνω την μηχανή και βγάζω το κράνος. Κατεβαίνω. Βλέπω την ανοιχτή εξώπορτα. Μπαίνω μέσα. Ανεβαίνω τα τρία σκαλάκια και φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω. Μπαίνω μέσα και την κλείνω. Αφήνω το κράνος πάνω στον πάγκο και πετάω τα κλειδιά στο τραπέζι. Μωρό μου, γύρισα. Φωνάζω γλυκά. Καμία απάντηση. Προχωράω προς τα μέσα. Στο σαλόνι ίσως. Μπα, κανείς. Έλα τώρα, μη μου κάνεις νάζια, ξέρεις ότι πεθαίνω να σε πάρω αγκαλιά. Ξανά λέω. Καμία απάντηση. Ούτε χαχανητά. Ανοίγω την πόρτα από το υπνοδωμάτιο. Πατάω τον διακόπτη δίπλα και ανοίγω το φως. Ανοιχτό φύλλο ντουλάπας. Λείπουν τα ρούχα της. Πανικός. Πλησιάζω. Κοιτάζω το κρεβάτι μας. Σημείωμα. Όχι. Στέκομαι. Δε μπορεί. Κάτι σοβαρό θα έχει γίνει. Πλησιάζω και παίρνω με δύναμη το σημείωμα στα χέρια μου. Το ανοίγω.
"Δε θα μπορούσα να το κάνω ενώ σε κοιτάζω στα μάτια. Δε γίνεται. Ήθελα να είμαι ξεκάθαρη απέναντι σου. Υπάρχει άλλος. Κά��οιος που τις ώρες που έλειπες δε με άφηνε μόνη λεπτό. Τέλος οι λεπτομέρειες. Ίσως δεν έπρεπε από την αρχή. Ίσως τελικά ήταν λάθος. Φταίω ή φταίς ας το κρίνει ο χρόνος. Λυπάμαι. Να περνάς καλά. "
Δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο μου. Ένας κόμπος στο στομάχι μου δε με αφήνει να πάρω ανάσα. Ήταν λάθος; Δεν έπρεπε από την αρχή τι; Υπάρχει άλλος; Εγώ πότε σε άφησα μόνη; Είναι πλάκα. Είναι σίγουρα κάποια πλάκα. Με τρέμουλο στα πόδια σηκώνομαι και τρέχω προς την κουζίνα, παίρνω τα κλειδιά από την μηχανή και βγαίνω έξω. Την καβαλάω βάζω μπροστά και ξεκινάω.
Ίσως ήταν λάθος, ίσως δεν έπρεπε από την αρχή, υπάρχει άλλος
το κεφάλι μου βουίζει. Η καρδιά μου χτυπάει σα τρελή. Μέσα στο χάος μου την βλέπω απέναντι καθισμένη σε ένα παγκάκι. Σταματώ στην μέση του δρόμου. Δε παίρνω τα μάτια μου από πάνω της. Πάω να βγάλω το κράνος και βλέπω τον παιδικό της φίλο να την πλησιάζει. Να την φιλάει. Τα χείλη που δε μπορούσα να αποχωριστώ τόσα πρωινά. Πάω να κατέβω από την μηχανή. Ένα μεγάλος θόρυβος. Όλο μου το σώμα τραντάχτηκε. Ακούω βουητά, πονάω, πονάω πολύ. Φωνάξτε την να έρθει, δε μπορώ να κουνηθώ. Βοήθεια. Γιατί δεν ακούγομαι; Ξεκινάω να μη βλέπω. Χάνονται όλα. Που είναι εκείνη; Μαύρο. Κενό. Οι περιπέτειες μας. Οι γκρίνιες. Οι τσακωμοί μας. Οι αγκαλιές μας. Τα φιλιά μας. Το χαμόγελο της. Η μαγειρική της. Οι δουλειές που κάναμε στο σπίτι. Τα ψώνια που βαριόμουν και με κορόιδευε. Το ποδόσφαιρο που βλέπαμε με φίλους και εκείνη πανηγύριζε με τον παιδικό της φίλο ενώ εγώ πανηγύριζα με εκείνη. Με τις αντιδράσεις της. Τι διάολο; Γιατί τα βλέπω όλα αυτά; Πόσο κοιμάμαι; Ξύπνα να την βρεις. ΞΎΠΝΑ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΣ. Πετάγομαι φωνάζοντας το όνομα της. Γιατί τόσο άσπρο; Γιατί είμαι δεμένος; Γιατί δε μπορώ να κουνηθώ; Γιατί είναι η μάνα μου εδώ; Με κοιτάζει με δάκρυα χαράς στα μάτια της. Είσαι καλά με ρωτάει; Γιατί είμαι δεμένος; Που είναι εκείνη; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; Φωνάζω. Οι γιατροί μπαίνουν στο δωμάτιο και με κοιτάζουν έκπληκτοι. Ένα θαύμα είπαν. Τι θαύμα; Τι λένε; Γιατί με έχετε δεμένο; Από συζήτηση που είχαν, ήμουν σε κώμα 4 μήνες. Δε πίστευαν ότι θα αντέξω, από μέρα σε μέρα τα καλώδια θα έβγαιναν. Ήμουν κλινικά νεκρός. Η μάνα μου δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου. Εκείνη; Πέρασε μια φορά τον πρώτο μήνα με τον παιδικό της φίλο μου είπε η μάνα μου, αλλά δε ξανά ήρθε. Έχετε χωρίσει, δε το θυμάσαι; Μαύρο και κενό ξανά. Ζητάω ψύχραιμα να με λύσουν, και συμφωνούν πιστεύοντας πως πλέον δε θα υπάρχουν σπασμοί. Φτάνει το βράδυ. Σηκώνομαι όταν η μάνα μου είχε αποκοιμηθεί. Ζαλίζομαι. Πάω προς τον καθρέφτη; Ποιος είναι αυτός απορώ; Τι ουλές είναι αυτές; Εκείνη, που είναι; Ρίχνω μια στον καθρέφτη και τον σπάω. Η μάνα μου πετάγεται και με βλέπει με δάκρυα στα μάτια. Κοιτάζει το χέρι μου να αιμορραγεί και φωνάζει. "Αρκετό αίμα έχασες για εκείνη. ΦΤΑΝΕΙ." Εκείνη είναι το αίμα μου, τι λέει; Πώς μπορεί και μιλάει έτσι ενώ ξέρει πως νιώθω; Περνάνε δύο μήνες και σε σύνολο έξι. Με αφήνουν να βγω. Μαρτύριο όλα. Εκείνη πουθενά. Γυρίζω σπίτι. Όλα όπως τα άφησα. Το σημείωμα εκεί. Η μυρωδιά της εκεί. Οι αναμνήσεις και η ζωή μου εκεί. Βγαίνω. Κοιτάζω την αυλή, φαίνεται πως δεν υπάρχει η αγάπη μας πια εκεί. Καλώ ένα ταξί. Η μηχανή, δε τα κατάφερε. Λέω στον οδηγό να με πάει έξω από το σπίτι της. Μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε. Βγαίνω και στέκομαι όρθιος. Έξω ο παιδικός της φίλος. Ανοίγει η πόρτα. Εκείνη. Χαμογελάει. Όπως χαμογελούσε σε εμένα. Τον φιλάει. Τον φιλάει. Ανάθεμα με τον φιλάει. Βγαίνει ο πατέρας της. Θα γίνει χαμός ελπίζω. Αλλά όχι. Τον αγκαλιάζει και τον βαράει φιλικά στον ώμο. Σκύβω το κεφάλι και περιμένω να βγούν. Βγαίνουν. Περνάνε δίπλα μου και εκείνη με κοιτάζει όπως και εκείνος. Χαμογελάνε σαν να είμαι άγνωστος και προχωράνε. "Σου θυμίζει κάτι; Ναι αλλά δε δίνω και πολλή σημασία τώρα" η συζήτηση που έπιασα. Της θυμίζω κάτι; Εγώ; Δε θυμάται εμένα; Ή ζωή μου, ο λόγος που υπήρχα, δε με αναγνωρίζει; Μπαίνω στο ταξί. Φεύγω. Γυρίζω σπίτι. Τα σπάω όλα. Ξανά αίματα παντού. Πετάω δύο ρούχα σε μια τσάντα και φεύγω. Ποιος είμαι και που πάω, δε ξέρω. Μα.. Μου αρκεί που χαμογελούσε εκείνη. Το πόσο έσπασα που χαμογελάει σε άλλον όπως τότε σε εμένα, το αφήνω. Λογικά χάνω το μέτρημα. Θα περιπλανιέμαι στα στενά χωρίς ζωή, θα είμαι ο παράξενος. Ο μαλάκας που ίσως σου αναφέρει μια φίλη σου μετά. Γιατί για εκείνη ήμουν όσα μου έβγαζε, και για άλλες θα είμαι αυτό που επίσης μου έβγαλε εκείνη στο τέλος.
Εκείνη με έκανε έτσι.
Εκείνη μου πήρε την ζωή.
Εκείνη που ίσως και τρελός, θα περιμένω.
Θα μετράω ξανά και ξανά τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα για να την δω.
Εκείνη.
Να χαμογελάει.
Και.. Ας χάσω το μέτρημα.
|Προσπαθώντας να ‘‘εξηγήσω’‘ σε όποιον το διαβάσει, ότι και ο ‘‘μαλάκας’‘ που ανεβάζεται και κατεβάζεται στις κολλητές σας, κάποια στιγμή, μπορεί, να μην ήταν.|
#γρεεκς#γρεεκ ποστς#γρεεκ κουοτς#γρεεκζ#Greek#greek posts#greek quotes#ποναει#πονος#θλιψη#δακρυα#ελπιδες#συναισθήματα#κενο#εδω που ολα τελειωνουν#εκεινη#αγαπη#ερωτας
2K notes
·
View notes
Text
Ο Μεγαλύτερος Μου Φόβος.
(vol1)
Φοβάμαι συχνά τελευταία. Με πιάνει αυτό το τρέμουλο στον ύπνο και πετάγομαι μέσα στην νύχτα. Εχώ να κοιμηθώ καλά πολύ καιρό. Θυμάσαι λογικά πως είναι, αφού εσύ ήσουν ο μοναδικός που το έζησε από κοντά.
Εκείνο το βράδυ, 9 Ιουλίου 2019, κοιμήθηκαμε στο πάτωμα και μου είπες ότι όλο το βράδυ έτρεμα σαν το ψάρι και ότι μόνο όταν με πήρες αγκαλιά ηρέμησα.
Πάει ένας χρόνος από τότε. Εγώ, όμως, ακόμα δεν κοιμάμαι καλά και ακόμα τρέμω στον ύπνο μου.
Ξέρεις, παρολαυτα, τι είναι εκείνο που φοβάμαι? Προσπάθησα κάποια στιγμή να στο πω και όντως εμμέσως πλην σαφώς στο είπα. Φοβάμαι, ότι θα πάθεις όντως κάτι και ότι εγώ δεν θα είμαι εκεί και δεν θα το μάθω εγκαίρως ή και ποτέ. Το ξέρω ότι δεν μιλάμε, δεν έ��ουμε καμία επαφή και δεν θα έπρεπε καν να με νοιάζει και να γράφω πάλι για σένα, αλλά αυτό είναι που κάνει τον φόβο μου ακόμα πιο έντονο.
Φοβάμαι ότι θα γίνει κάτι και δεν θα έχω προλάβει να κάνω τίποτα. Να σε πάρω μια μεγααααααλη αγκαλιά. Να ξαπλώσω πάνω στο στήθος σου και να νιώσω πιο ασφαλής από ποτέ. Να σου πω πόσο ερωτευμένη είμαι ακόμα μαζί σου. Να σου πω πόσο σαγαπαω, αν και είμαι σίγουρη ότι αυτό το ξέρεις καλά ακομα και τώρα που δεν μιλάμε. Φοβάμαι ότι δεν θα προλάβω να σε φιλήσω όσο δυνατά θέλω και ναι μετανιώνω που δεν σε φίλησα πριν φύγεις. Γιατί δεν ήξερα ότι θα ήταν και η τελευταία φορά και πως με το ζόρι θα μαθαίνω νέα σου.
Αν τύχει ποτέ και φτάσει αυτό το κείμενο μπροστά στα μάτια σου, θέλω να ξέρεις ότι ήθελα πολύ να μου στείλεις ένα είμαι καλά. Έτσι, ίσως να μπορούσα να κοιμηθώ λίγο πιο ήσυχα. Ακόμα και αν στη συνέχεια, δεν έκανα τίποτα από αυτά που έγραψα προηγουμένως.
Καληνύχτα, να προσέχεις πάντα.
Υ.Γ. "έπρεπε να σε είχα φιλήσει περισσότερο εκείνο το βράδυ, _______"
10 Ιουλίου 2020¦04:17am
Day66
8 notes
·
View notes
Text
Όλα όσα φοβάσαι να πεις
Πατάει το κουμπί διστακτικά και καλεί.
Τα χέρια της τρέμουν και το οξυγόνο λιγοστέυει όσο περνάει η ώρα.Μέσα της εύχεται να μην απαντήσουν.Στο μυαλό της κάνουν κύκλους όλα όσα θέλει να τους πει.
Μαμά;Καλά είμαι,ναι..ναι τρώω και κοιμάμαι αρκετά.Η σχολή;Πάει τέλεια μπαμπά.Είμαι εντάξει,μην ανησυχείτε.Ο χορός; θα σκίσω σας λέω,ναι,αυτό είναι σίγουρο.Λεφτά; Όχι,σας λέω..εγώ θα γίνω καλλιτέχνης.
Όχι,όχι.Ούτε τον εαυτό της δεν πείθει.
Μαμά,τίποτα δεν είναι εντάξει.Πονάω.Πονάω πολύ.Και δε ξέρω το γιατί.Μπαμπά,η σχολή είναι ωραία μα,εγώ είμαι γι'άλλα.Ξεχάστε τις μεγάλες παραστάσεις που λέγαμε.Η πρωταγωνιστρία κλαίει με λυγμούς στα παρασκήνια.Δεν έχω τη δύναμη πλέον να τσακώνομαι μαζί σας.Τελεύταια κλαίω πόλυ.Κοιμάμαι επίσης πολύ ή καθόλου.Μαμά,τίποτα δεν είναι σίγουρο κι αυτό με τρομάζει.Κι έχω οργή μέσα μου πολύ γιατί φοβάμαι.Φοβάμαι πως θα μείνω μόνη μπαμπά.Γι'αυτό και προτιμώ εγώ να τους διώχνω για να πληγώνονται εκείνοι κι όχι εγώ.Και τελικά,εγώ πληγώνομαι παραπάνω.
Ελα,μαμά; Με ακούς; Ναι,καλά είμαι.Όλα πάνε εντάξει.
54 notes
·
View notes
Note
Θες να μας μιλήσεις για το είδωλο?
*κοιτάζει αυτό το ανον εδώ και πόσες ώρες, αδυνατώντας να προφέρει λέξη– βασικά, να σκεφτεί– και δεν ξέρει αν όλο αυτό οφείλεται από τον πονοκέφαλο ή από το ότι “δεν νιώθει” πλέον όπως ένιωθε κάποτε– όχι πολύ παλιά, σαν χτες το θυμάται που εφυγε– κι ας χάρηκε πως κάποιος την ρώτησε για εκείνον*
Λοιπόν, ίσως αυτό μου βγει έκθεση αλλά συγχωρέστε με, είμαι μια μικρή “συγγραφέας”– “Αγκάθα Κρίστι” από τα λιντλ όπως μου είχε βάλει ψευδώνυμο στο μεσσ(το “απο τα λιντλ” εγώ το έβαλα, κλες)– και όταν αρχίσω να γράφω για κάτι που αγαπάω– αγαπούσα και θα το κάνω γιατί, γιατί όχι ξέρω γω ρε μπρο; :")– δεν μπορώ να με ελέγξω.
Λοιπόν, από πού να αρχίσω και από πού να τελειώσω. Καταρχάς, άμα το έβλεπε εκείνος αυτό τώρα, δεν θα του άρεσε να μιλάω καθόλου για εκείνον– όπως δεν ήθελε και να τον συνδέω με πρόσωπα από τα βιβλία μου, κι ας με ρωτούσε την δεύτερη μέρα αφότου γνωριστήκαμε σε ποιον μοιάζει– αλλά ποια είμαι εγώ για να μην του πάει “κόντρα” ακόμη και τώρα, κι ας μην το δει ποτέ;
Το “είδωλο” λοιπόν, είναι ένας από εκείνους τους κουλ τυπαδες που μπορεί να γνωρίσεις κάποια στιγμή και που θα σε κάνουν να εκτιμήσεις το κάθε σου γαμημενο δευτερόλεπτο σε αυτή την γαμημένη ζωή σου. Τον γνώρισα εδώ– δεν αποκαλύπτω ποιος είναι, για τον λόγο του ότι δεν του αρέσει να είναι το επίκεντρο της προσοχής, δεν του αρέσει να μιλάνε για εκείνον, είναι ένα ντροπαλό αγόρι βουτηγμένο στο “κενό” και στο μαύρο και είναι αντικοινωνικό ον, και δεν θέλει διασημότητες, χεχε– και η γνωριμία μας ρε φίλε ήταν τόσο “δεν-έχω-λόγια-για-να-περιγράψω-το-πως-νιώθω-ή-ένιωθα-τότε”. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ήρθε στην πιο “σωστή” στιγμή, για να αλλάξει τα πάντα. Δηλαδή, damn man, πραγματικά σε ευχαριστώ για όλο αυτό που μετατράπηκα και ας τσακωνόμασταν τον τελευταίο καιρό (βασικά ήταν κάτι σαν από αυτούς τους καλοκαιρινούς έρωτες που ζουν κάτι άτομα, δη τον Αύγουστο, όταν πάνε διακοπές και μετά πρέπει να γυρίσουν πίσω στην πόλη τους και αναγκαστικά πάει ο έρωτας στα σκουπιδακια;! Μπορείς να τον θεωρήσεις έτσι, κατά τον νου μου).
Και που λέτε, το “είδωλο” «μου», ήταν περιτριγυρισμένο από σκοτάδια, και μέσα στα σκοτάδια ήταν όλος ο “παράδεισος”, όλο το φως του κόσμου, όλη η ομορφιά, κάτι το οποίο προφανώς και με “τράβηξε”, πέρα από το γεγονός ότι έγραφε και εκείνος, είχαμε πολλά κοινά, ακούγαμε περίπου την ίδια μουσική (εκείνος μου έμαθε τον Bloody Hawk, αλλά αναλυτικά θα σας τα πω στην συνέχεια), είχε τόσο χιούμορ και ήταν τόσο καλός και τόσο καλός ακροατής, δηλαδή έδειχνε να ενδιαφέρεται να μάθει για εμένα, πράγμα που με έκανε να πω “Εδώ είμαστε ρε Ελεάννα μου.”(εννοώντας ότι ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος που μπορούσα να μιλάω για τα πάντα και που να μην με αποπαίρνει λέγοντας μου μαλακίες, όπως μου έλεγε το τότε “κρας” μου– άλλος τυπάς κι αυτός, κλες).
Το είδωλο λοιπόν, από απλός ακόλουθος σε μία εφαρμογή, έγινε φίλος μου– ��αλύτερος και από τον κολλητό μου, ��ΠΟ ΠΟΙΟΝ, από τον Κωτσο(συγγνώμη Κωτσο, σε αγαπάω ακόμη Ντάφι μου:( )– περνάγαμε όλη μα όλη την γαμημένη νερουλά μαζί– αν και κάποια στιγμή είχαμε χαθεί γιατί η Ελεάννα μας είναι ηλίθια αλλά το προσπερνάνε και συνεχίζουμε– μιλάγαμε για τα πάντα, για τραγούδια, κάναμε φιλοσοφικές συζητήσεις, μου στεκόταν όταν έκλαιγα για τον μαλάκα– και μετά από κάτι μήνες: η Ελεάννα κλαίει για το είδωλο στον μαλάκα... ΤΙ ΣΤΟ ΛΟΥΣΙ, ένας θεός ξερειι– μου έστελνε ενθαρρυντικά μηνύματα όταν έγραφα διαγωνίσματα στο φροντιστήριο (όλοι νόμιζαν τότε ότι ήταν το αγόρι μου, ποιος, αυτός να είναι το αγόρι μου... ΑΧΑΧΑΧΑΧ– *πνίγεται με το σάλιο της*), με βοηθούσε να ηρεμήσω, λέγοντας μου ότι όλα θα πάνε καλά (τότε που δεν ήρθαν τα κορίτσια από το φροντιστήριο στο “ραντεβού” μας, μια από τις τόσες φορές που ήθελα να τα παρατήσω, όταν δεν μιλούσα με κανέναν παρά μόνο μαζί του), ήταν πάντα εκεί για μένα, κάθε μέρα, κάθε γαμημένη μέρα που τωρα– μέχρι κάποιες μέρες (και ας συνεχίσω να το κάνω κρυφά) πριν– εύχομαι να τις ξαναζουσα, να γυρίζαμε πίσω στο γαμημενο καλοκαίρι και να τα ζούσα όλα μα όλα, εκτιμώντας το κάθε δευτερόλεπτο σαν να πέθαινα μετά. Για εκείνον θα έκανα τα πάντα, βασικά εγώ η τρελή κοντεψα να του πάρω μικρόφωνο για να ηχογραφεί τα τραγούδια του, άρχισα να του γράφω ένα τετράδιο το οποίο τώρα είναι κάπου χωμένο για να μην το βλέπω, για εκείνον, για να νιώσω την χαρά που ένιωθε, πήγα μόνη μου στην συναυλία του αγαπημένου του τραγουδιστή (το κακό του να μένετε σε διαφορετικές πόλεις γιου νοου), λέγοντας ψέματα στους δικούς μου ότι θα πάω με κάτι φίλες, και ΠΗΓΑ ρε φίλε, παρόλο που την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε τσακωθεί και είχαμε πει τέλος. Για εκείνον θα εφτανα μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας, θα το έκανα τόσο πολύ μόνο και μόνο γιατί ήθελα να φάω το κεφάλι μου– και θα έτρωγα και τις οικονομίες μου στα ΚΤΕΛ, λεφτά που είχα βάλει στην άκρη για τις διακοπές του καλοκαιριού μου, κλες– αλλά θα ήθελα να τον δω. Να τον έβλεπα και ας εξαφανιζομουν μετά.
Το είδωλο μου, ήταν πάντα εκεί, ακόμη και τότε που πήγα στο νοσοκομείο, περίμενε μαζί μου μέχρι να μας πουν τι έχω οι γιατροί, κάνοντας με να γελάω κι ας ήμουν στο νοσοκομείο. Το είδωλο μου, κάπνιζε. Το είδωλο μου έπινε– ακόμη ίσως πίνει– και πάντα ανησυχούσε για μένα και ας τώρα έδειχνε ότι δεν νοιάζεται που πονούσα. Το είδωλο μου, είχε σέξι φωνή, το είδωλο μου δεν άντεχε το σχολείο και τους μαλακες που τον έκριναν, το είδωλο μου πάντα μα πάντα μου έλεγε να προσέχω, και που εγώ ήθελα να απαντήσω πως ήθελα εκείνος να το κάνει μα όχι, ας προσέχει εκείνη και κάθε εκείνη γιατί, ας μην γελιομαστε, έχω μάθει να επιβ��ώνω και μόνη μου. Το είδωλο μου με βοηθούσε με τα μαθήματα και τον βοηθούσα και γω(όταν θεωρητική αλερτττ και οι δύο), το είδωλο μου όταν έπινε μου έλεγε ότι με αγαπάει, το είδωλο μου ζητούσε συγγνώμη. Το είδωλο μου ήταν άνθρωπος, δεν ήταν τέλειος αλλά ήταν το ιδανικό για εμένα (και από ότι φαίνεται και για άλλες).
Το είδωλο μου με ενέπνευσε, το είδωλο μου ασχολήθηκε με τις ιδέες μου, το είδωλο μου ανατρίχιαζε με το που έγραφα κάτι. Το είδωλο μου ήταν το ξυπνητήρι μου, το καλύτερο πράγμα που είχε η περσινή χρονιά, το είδωλο μου ήταν ο “Αχιλλέας” από το “Πώς να ξεχάσεις”.
Μα, πως να ξεχάσεις κάποιον που αγάπησες με όλη σου την ψυχή;
Αν με ρωτήσεις, τι στ' αλήθεια είναι το είδωλο, θα σου πω ότι είναι το “όνειρο” της “φθινοπωρινής” νυκτός, γιατί εκείνο το βράδυ, δεν ήταν Αύγουστος, αλλά ξημέρωνε η μέρα που θα άρχιζαν τα σχολεία και έτσι όπως τα φωτάκια φώτιζαν απέναντι από εκείνο το μπαλκόνι όπου καθόμουν, με το απαλό αεράκι να κουνάει την κούνια μου, ξαφνικά η μουσική άρχισε να παίζει διαφορετικά στα αυτιά μου. Πιο μελωδικά, πιο ζωντανά. Πιο... Ερωτικά και αγαπησιάρικα. Πιο... Εσύ!
Υ.Γ: είδωλο, αν το δεις ποτέ αυτό, σε ευχαριστώ για όλα αυτά. Πλέον δεν κλαίω, βρίσκω την Ελεάννα ξανά, την Ελεάννα του καλοκαιριού, την Ελεάννα που ήταν έτοιμη να ζήσει το καλοκαίρι της, προσέχω τον εαυτό μου κι ας μην κοιμάμαι καλά καθώς ρίχνω πολύ διάβασμα, προσπαθώ να μην τα παρατήσω και σε αγαπάω και μου λείπεις. Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένος τώρα και να μην πονάς. Ελπίζω να είσαι χαρούμενος και να χαμογελάς. Σε αγαπάω τόσο πολύ! Η “Αγκάθα Κρίστι” σου💛
13 notes
·
View notes
Text
Μου λείπεις.
Πάνε τρεισήμισι μήνες από την τελευταία φορά και δεν έχει υπάρξει μέρα που δεν σε έχω σκεφτεί, που δεν έχω σκεφτεί πως θα ήταν "αν...". Δεν έχει υπάρξει πρωινό που να μην έχω ξυπνήσει με τη σκέψη σου, δεν έχει υπάρξει βράδυ που να έχω ξαπλώσει χωρίς να αναπολώ εκείνες τις αγκαλιές που σε συνδυασμό με τη μυρωδιά σου με ηρεμούσαν τόσο που μπορούσα να κοιμηθώ γαλήνια.
Όλες οι στιγμές, από τα πρώτα βλέμματα έναν χρόνο πριν, ως το πρώτο φιλί και μέχρι το τελευταίο "άλλο ένα" πριν μπω στον ηλεκτρικό εκείνο το μεσημέρι γυρνούν κάθε μέρα στο μυαλό μου.
Μου λείπεις.
Ξέρεις ότι σε νοιάζομαι και ξέρω ότι με νοιάζεσαι. Αλλά δεν είναι πλέον το ίδιο. Ξέρω πως τώρα έχεις άλλες προτεραιότητες-και καλά κάνεις- όπως θα έπρεπε κι εγώ να έχω αυτή την περίοδο. Αλλά δεν είναι το ίδιο, νιώθω πως όλο αυτό σιγά σιγά χάνεται, εσύ ανοίγεις τα φτερά σου, βλέπεις και κάνεις τόσα νέα πράγματα κι εγώ εδώ πηζω και εξακολουθώ να είμαι ο βαρετός εαυτός μου. Και γιατί να θέλει κάποιος να ασχοληθεί μαζί μου;
Σχεδόν φοβάμαι να σου στείλω γιατί φοβάμαι πως θα σε ενοχλώ, παρά το ότι με έχεις διαβεβαιώσει πως κάτι τέτοιο δεν παίζει, και πάει μια βδομάδα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Και όλα μου λείπουν.
Μου λείπει να μου στέλνεις κάθε βράδυ. Μου λείπει να περιμένω κάθε βράδυ μήνυμά σου και να προσπαθώ να μην κοιμηθώ. Μου λείπει να έχω κάθε φορά που ήταν να βρεθούμε κάτι να περιμένω και να μου δίνει κίνητρο. Έχω πήξει στη ρουτίνα μου χωρίς τίποτα να περιμένω και να με κρατά.
Σύντομα θα έρθεις για λίγο και ελπίζω ότι θα σε δω, αλλά δεν κρύβω ότι φοβάμαι. Φοβάμαι να σε ξαναδώ υπό αυτές τις συνθήκες, φοβάμαι να σε αποχωριστώ ξανά.
Τα φανταστικά σενάρια στο μυαλό μου κάθε μέρα συνεχιζονται και πάντα γειωνομαι γνωρίζοντας ότι δε θα βγουν αληθινά. Σε χρειάζομαι κοντά μου και δε φαντάζεσαι πόσο καλό μου έκανες πάντα. Ακόμα μου κάνεις καλό δηλαδή, κι ας είσαι τόσο μακριά κι ας έχουμε απομακρυνθεί κάπως.
Δε θα κρύψω πως όλο αυτό το περίμενα πιο δύσκολο αλλά τελικά συνειδητοποίησα πως παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το ότι δε βλέπω ούτε εσένα, ούτε άλλους που να μου θυμίζουν εσένα. Μόνο όταν περνά ο Μιχάλης από το σχολείο σφίγγεται το στομάχι μου και θέλω να κλάψω γιατί θυμάμαι εσένα ξανά και όλο το υπέροχο μεταξύ μας.
Βρίσκομαι σε τόσο περίεργη φάση και θα ήθελα τόσο πολύ να σε έχω κοντά μου να με ηρεμείς, να δίνεις ενδιαφέρον στη μονότονη ζωή μου και να μπορώ ξανά να κοιμάμαι ήρεμα, όπως εκείνες τις φορές που κοιμήθηκα δίπλα σου.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό το κείμενο αλλά μου χρειαζόταν και είναι σκέψεις που δε νομίζω πως θα σου τις αποκάλυπτα ποτέ, οπότε είναι ένας τρόπος να τα βγάλω από μέσα μου.
Δεν μπορώ να γράψω κάτι πιο ποιητικό, όσο κι αν σου αξίζει. Αραδιαζω σκέψεις όπως μου έρχονται.
Μου λείπεις.
1 note
·
View note
Note
Πανδωρα ακου...εχω να βγω με φιλους δεν ξερω και εγω ποσο καιρο το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω λαϊκή με την μάνα μου μέσα στην ζέστη και μετά στην δουλειά της γιαγιάς μου στην παραλια για να την βοηθάω κοιμάμαι 2-3 γτ μιλάω με το αγορι μου που μενει αθηνα και 6 πρέπει να σηκωθώ για δουλειά κάποιες μέρες και άλλες μέρες ξυπνάω 12 και μου φεύγει όλη η μέρα στο σπίτι... (1)
Δεν προλαβαίνω να κάνω κάποια δουλειά με το ζόρι σήμερα μπόρεσα να βάλω σκουπα χρόνος για μενα δεν υπάρχει προχθες έκανα ένα σχέδιο μετά από έναν μήνα που είχα να κάνω και γενικά δεν περνάω καλά θα έρθει Σεπτέμβρης και θα είμαι πιο πολυ κουρασμένη από ότι ήμουν πριν και με βλέπω σε κάνα νοσοκομείο καταλήγω... (3) Πανδώρα μου εσύ έχεις σπίτι να μένεις εμείς σε λιγο δεν θα έχουμε γτ θα μετακομίσουμε σε πιο ακριβω σπιτι και στο 6μηνο θα μας πετάξουν εξω το ρεύμα είναι στον Θεό τώρα που θα πάμε σε καινούργιο σπίτι δεν θα έχουμε καν ρευμα η μάνα μου είναι έτοιμη να πέσει κατω γτ κάνει 2 δουλείες από το άγχος της ανεβαίνει πίεση και είναι επικίνδυνο να πάθει εγκεφαλικό και ήδη έχει περάσει 2 αν περάσει και τρίτο δεν θα ζήσει και μας το έχει πει γιατρός...(3) Αναγκαστικά κάποια πράγματα τα φορτώνομαι εγω και κάποια η μάνα μου είμαστε οι δύο μας ο πατέρας μου ούτε που νοιάζετε... προσπαθώ να διαχειριστώ τόσα πράγματα και η απώλεια του πατέρα μου και της γιαγιάς μου που μεγάλωσε δεν βοηθάνε τα μπλεξίματα μου με κακίες παρέες πάλι δεν βοηθάνε η εφηβεία πάλι δεν βοηθάει σκέφτομαι ότι σε 3 χρονια θα δώσω πανελλήνιες για να μπω γραφιστική και σκέφτομαι πως δεν θα τα καταφέρω γτ δεν θα έχω πάει ποτέ φροντιστήριο για να γράψω Καλά στις πανελλήνιες...(4)
Θέλω να αναλύσω τα πάντα αλλά θα αρχίσω από αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση. Γιατί να πάτε σε πιο ακριβό σπίτι; Καταλαβαίνω την ανάγκη να μετακόμιση για πολλούς λόγους ανάλογα τη κατάσταση, τον ιδιοκτήτη, τη περιοχή, την οικονομική κατάσταση κλπ κλπ. Αλλά γιατί σε πιο ακριβό σπίτι; Εφόσον υπάρχει ήδη δυσκολία το λογικό δεν είναι να ψάξετε κάτι στα ίδια χρήματα ή και πιο κάτω αν είναι εφικτό να βρεθεί; Γιατί πιο ακριβό; Γιατί παραπάνω πίεση ενώ υπάρχει ήδη αρκετή;
Καταλαβαίνω πως αναγκάζεσαι να φορτώνεσαι πράγματα, δε θα έπρεπε, αλλά χρειάζεται. Δυστυχώς η ζωή είναι δύσκολη και οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για όλους. Πρέπει όμως να προσέξεις και λίγο τον εαυτό σου. Να κοιμάσαι αν όχι μια τότε έστω μισή ώρα νωρίτερα. Να αφιερώνεις έστω και λίγο χρόνο σε εσένα ακόμα και αν τον κερδίζεις στα κλεφτα.
Δε φοβάμαι τόσο για τη σωματική σου υγεία. Ένας άνθρωπος αντέχει πολλά παραπάνω από όσα φαντάζεται. Αυτό που με ανησυχεί έτσι όπως τα λες είναι η ψυχική σου υγεία. Στη θέση σου θα συζητούσα με τη μητέρα μου και εάν υπάρχει δέσιμο και υποστήριξη από μεριά της με τη γιαγιά μου. Θα τα έβαζα κάτω και θα έψαχνα εναλλακτικές λύσεις ώστε να είναι όλοι καλύτερα.
Το να πάτε σε πιο ακριβό σπίτι μόνο παραπάνω προβλήματα θα δημιουργήσει. Κάτι μου λέει πως δε το έχετε σκεφτεί καθόλου σωστά.
4 notes
·
View notes
Text
Αυτα που θέλησα
Ήθελα πολλα για εμάς. Ισως παραπανώ απο όσα μπορούσαμε. Παρόλα αυτά τα θέλησα -ίσως ανέλπιστα να τα θελω ακόμα-.
Πάντα μας σκεφτομουν μαζι, σε ενα δικό μας (ή δικό σου αν περνουσες Θεσσαλονικη) διαμέρισμα.
Να κανουμε πραγματα μαζί, απο απλα αγκαλιές στον καναπέ, ως βόλτες στην θαλασσα και ας είναι χειμώνας (γιατι μόνο τότε ειναι άδεια) και ξενυχτια στο μπαλκόνι με μπυρες και τσιγάρα.
Ήθελα να σε μαθαίνω καθε μέρα και πιο πολύ, να τσακωνόμαστε και να τα βρισκουμε, να με φιλάς, να γελάμε.
Να βλέπουμε καθε Πέμπτη ταινία και να μου γκρινιάζεις καθε φορα όταν ειναι η σειρά μου να διαλέξω τι θα δούμε, οχι γιατι δεν σου αρεσουν οι ταινίες μου (παντα μου έλεγες πως είχα καλο γούστο) αλλά γιατι όποτε διαλέγεις εσυ, επιλέγεις επίτηδες τις πιο περίεργες ταινίες δράσης, απλα και μονο για να μην θέλω να τις δω και να καταλήγω να κοιμάμαι πάνω σου.
Να παίζουμε επιτραπέζια και να γινομάστε ανταγωνιστικοι κάθε φορα, μέχρι εκεινη την φορα που στ'αλήθεια θα τσακωθούμε και θα μου πεις πως λυπάσαι που μου φώναξες και πως μακάρι όλοι οι καυγάδες μας να είναι για αυτό.
Να προσπαθείς να διαβάσεις και να σε ενοχλώ και να μην σε αφηνω σε ησυχία και εσυ για αντίποινα να κάνεις το ίδιο κάθε φορα που προσπαθώ εγώ να διαβάσω.
Και να μου κάνεις καφέδες οταν αγχώνομαι και πρέπει όντως να στρωθώ στο διάβασμα και εγω να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και να σου λέω πως όλα θα πάνε καλα κάθε φορα που λές πως δεν α��τέχεις άλλο.
Να με περιμένεις ξύπνιος όταν κάθομαι έξω μεχρι αργα και να κάνεις πως κοιμάσαι μολίς μπάινω στο δωμάτιο, άλλα να το καταλαβαίνω, κάθε φορά, και να σε παίρνω αγκαλιά μέχρι να κοιμηθείς.
Να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ περιμένοντας σε όταν μένεις εσυ εξω μέχρι αργά και να γελάς κάθε φορά οταν γυρνάς και πρέπει να κλείσεις την τηλεόραση γιατι ξέρεις πως με κάνει να νυστάζω όσο και αν επιμένω εγώ πως την ανοίγω για να με κρατάει ξύπνια.
Να μας κάνεις καφέ και πρωινό τα Σάββατα γιατι ανέκαθεν ξυπνούσες νωρίτερα απο εμένα.
Να μην μου μιλάς τις μέρες που δεν είσαι καλα και την βγάζεις στο μπαλκόνι με τσιγάρα και να με παίρνεις σφιχτες αγκαλιές εκείνα τα βράδια γιατι ξέρεις πόσο με στεναχωρεί.
Να κάθεσαι αμίλητος μαζι μου στον καναπέ για ώρες όταν δεν είμαι εγώ καλά και να με αφήνεις να ξαπλώνω πάνω σου γιατι ξέρεις πως με ηρεμεί.
Να με κοροιδεύεις κάθε φορά που σου μαγειρεύω γιατι εσυ μαγειρεύεις απείρως καλύτερα απο εμένα και να μου λες πως είμαι "ανεπίδεκτη μαθήσεως" και πως δεν έχω μάθει τίποτα απο εσενα, άλλά να μου ζητάς συγγνώμη κάθε φορά γιατί αν μη τι άλλο την σάλτσα για τα μακαρόνια την κάνω καλύτερα απο εσένα.
Να κάνουμε έρωτα τόσο τρύφερα άλλα ταυτόχρονα με τόσο πάθος και να μου λες πως μ'αγαπάς και πόσο όμορφη ειμαι ετσι "ευάλωτη" όπως λες πως φάινομαι απο κάτω σου.
Να σε χαζέυω τις σπάνιες φορές που ξυπνάω νωρίτερα απο εσένα και να χαμογελάς μόλις ξυπνάς και το παρατηρείς.
Να σε ακούω βραχνιασμένο απο τον ύπνο και να σου λέω κάθε φορά πόσο υπερόχη ακούγεται η φώνη σου έτσι και εσύ να διαφωνείς λεγοντάς μου πως δεν σου πάει τόσο μπάσα.
Δεν θελώ δύσκολά, πολύπλοκα πραγμάτα.
Θέλω μια απλή καθημερινότητα μαζί σου.
Να σε αγαπώ.
Να μ'αγαπας.
322 notes
·
View notes
Text
Και ναι, έχει ξημερώσει, και εγώ δεν έχω κοιμηθεί, πάλι σερί. Πάλι γέμισα το τασάκι, πάλι άδειασα το πακέτο. Η αλήθεια είναι πως είμαι σε διχασμό σε θέματα προσωπικά μου, και έχω καθυστερήσει πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω όρεξη γενικότερα, η αλήθεια είναι πως πάνω κάτω στην ίδια φάση βρισκόμαστε όλοι. Ξέρεις, άγχος, στρες, η οικονομία πάει κατά διαόλου. Ναι θα αργήσω να βγάλω δίσκο. Όχι γιατί περιμένω να γίνει τέλειο, αλλά γιατί δεν είμαι έτοιμος. Θα μπορούσα να βγάλω και τώρα όχι μόνο δίσκο, μπλούζες, βιβλία, και ένα σωρό άλλα πράγματα ξέρεις, να "εκμεταλλευτώ" το κοινό μου. Αλλά δεν θα έβγαζα κάτι που δεν θα ένιωθα εγώ οκ. Μόνο και μόνο για να βγάλω κάποια λεφτά, θα προτιμούσα να τα τζογάρω στον τζόγο. Αν είναι να βγάλω κάτι, οτιδήποτε και αν είναι αυτό θα πρέπει εγώ να νιώθω οκ, να μ'αρέσει, να το γουστάρω, να νιώθω καλά. Βάζω μπροστά το αλήθεια και συνεχίζω όχι αναγκαστικά για να δώσω έμφαση αλλά έτσι νιώθω. Η αλήθεια είναι ότι έτσι θα συνεχίσω να είμαι, απών, για να είμαι καλά εγώ. Όχι, δεν αντέχω την δημοσιότητα, δεν την μπορώ. Και γι'αυτό προφυλάζομαι απ' όλο αυτό το "φως". Δεν πρόκειται να δείξω το πρόσωπο μου, ήμουν ξεκάθαρος από την αρχή. Μην περιμένετε άδικα. Πάνε 3,5 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι είμαι κενός, και αδιαφορώ να το γεμίσω και φταί�� εγώ. Ξέρεις, οι μέρες περνάνε έτσι, χωρίς στόχους, χωρίς κάτι να τρέφεις. Ξυπνάω, παίρνω τα φάρμακα μου, καπνίζω, τρώω και ξανά κοιμάμαι. Ελπίζω να αλλάξει αυτό, ελπίζω να ξεσπάσω στο μπιτ που έχω κολλήσει. Ακούω τον τελευταίο καιρό πολλά περιστατικά βιασμών που γίνονται. Γονείς να γεννούν τέρατα και να πληρώνουν δικηγόρους για να μην πληρώσουν το τίμημα. Αν έχεις λεφτά όλα γίνονται σωστά δικηγόρε; Γαμώ τις μάνες σας. Γαμώ που έχει γεμίσει η κοινωνία με ψευτό μάγκες που νομίζουν πως μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Γαμώ τον ψευτό ανδρισμό σας, γαμώ εσάς και τα μυαλά σας. Η αλήθεια είναι πως είμαι ήρεμος, μην βλέπεις τώρα που βρίζω, είμαι όντως. Ίσως κάτι σαν ψυχρός εκτελεστής. Έχω καιρό να ακούσω μουσική, έχω καιρό να επικοινωνήσω με κάποιον δικό μου φίλο. Ραντεβού 2 φορές το μήνα με την ψυχολόγο και κάπου της ανοίγομαι και άλλες που κλείνομαι. Θέλω να είμαι ελεύθερος, είμαι ελεύθερος. Οπότε μην μπαίνετε στον κόπο να γίνω ότι στον πούτσο θέλετε εσείς για μένα. Είμαι εγώ για μένα. Είπα στην αδελφή μου πως θα προτιμούσα να ήταν λεσβία, πάρα στρέιτ. Δεν νιώθω ασφάλεια με τους "άνδρες". Και η ειρωνεία είναι πως λεγόμενοι "άνδρες" υποτιμούν τους άνδρες γκέι. Ενώ εκείνοι ήταν εξαρχής πιο άνδρες από εσάς.
23/12/2020 9:03 πμ
-Δαιμεώδης
35 notes
·
View notes