#και να μην χρειάζεται να παλεύεις για τα πάντα

[darkside-cookies]

[σφίγγοντας τα δόντια μου] θα υπερασπιστώ τα εργατικά μου δικαιώματα. ακόμη και αν. φοβάμαι

[fegg4ropetra]

Αξίζει να αγαπάς, αξίζει να προσπαθείς...

Σήμερα κοίταξα έξω απ' το παράθυρο μου. Εκεί που χαζευα το χιονισμένο τοπίο γύρω μου, το μάτι μου έπιασε κλεφτα μια στιγμή σε ένα γειτονικό παράθυρο. Ήταν το μοναδικό παράθυρο με ανοιχτό φως γύρω. Ήταν το δωμάτιο της κουζίνας ενός σπιτιού. Μέσα σε αυτό το δωμάτιο ήταν μια γυναίκα που μαγείρευε. Ξαφνικά διακρίνω μια αντρική φιγούρα να μπαίνει στο σκηνικό. Της δίνει απαλά ένα φιλί στον λαιμό και πιάνει μια πετσέτα από δίπλα της για να τη βοηθήσει με τα πιάτα. Τον έβλεπα που την κοίταζε με θαυμασμό λες και έκανε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο προσωπικό μου καθώς έβλεπα αυτό το όμορφο ζευγάρι σε μια τόσο απλή καθημερινή στιγμή.

Ξεκίνησα αμέσως να σκέφτομαι τι είναι η αγάπη τελικά... Τι είναι η αγάπη για μένα... Πάντα σκεφτόμαστε τις πιο ρομαντικές χειρονομίες. Ραντεβού, ταξίδια, λουλούδια, σοκολάτες, αρκουδάκια. Εγώ νομίζω όμως ότι η αγάπη και ο έρωτας κρύβονται μέσα σε τέτοιες απλές στιγμές. Οταν κάθεσαι στον καναπέ και βλέπεις μια ταινία με τον άνθρωπο σου. Όταν περπατάτε στο δρόμο χέρι χέρι. Όταν σε σκεπάζει επειδή παρατηρεί ότι κρυώνεις. Όταν κοιτάζεστε μέσα στα μάτια και τα λόγια πια δεν έχουν νόημα. Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα...

Μια τέτοια αγάπη θέλω εγώ λοιπόν στη ζωή μου. Απλή. Αληθινή. Μια αγάπη σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες και τα παιδικά. Μια αγάπη αδιαπέραστη, άθραυστη. Με τα πάνω της, με τα κάτω της. Τις συμφορές, τους τσακωμούς, τις επανασυνδέσεις, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τους έρωτες. Μια αγάπη απ' αυτές που όταν χαλαει κάτι το φτιάχνουν και δεν το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία για να αποφύγουν την προσπάθεια. Μια αγάπη ανιδιοτελή. Μια αγάπη 50/50 που όμως μερικές φορές θα χρειαστεί ο ένας να δώσει 70/30 και αντίστροφα. Μια αγάπη σαν

του Τσάντλερ και της Μόνικα στα φιλαράκια

του Καρλ και της Ελι στο Up!

Του Ντέιμον και της Ελενα στο the vampire diari

Του Χαρντιν και της Τεσα στο After

Tου Νειτ και της Τζένι στο Someone Great

Toυ Nειθαν και της Χέιλι στο one tree hill

Tου Λίο και της Πέιτζ στο the vow

Tου Γκας και της Χέιζελ στο λάθος αστέρι

Του Γουίλ και της Στέλλα στο five feet apart

Του Κάιλ και της Λόλα στο LOL

Του Ρον και της Ερμιόνης στον Χάρι Πότερ

Δεν έψαχνα ποτέ μια τέλεια αγάπη. Δεν ήθελα ποτέ το παραμύθι. Την πριγκίπισσα με τον πρίγκιπα. Τον ιππότη με το λευκό άλογο. Το κάστρο, τα στέμματα, τα πλούτη και τα λουσα. Αυτό δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι παραμύθι.

Απ' την άλλη δεν έψαχνα ούτε και την εφήμερη συντροφιά. Αυτή που έρχεται, σε κάνει στιγμιαία να νιώθεις έξαψη και 'καυλα' και μόλις αυτή η στιγμή έρχεται στο τέλος της μένεις με ένα μόνιμο κενό. Ένα αίσθημα απογοήτευσης προς τον εαυτό σου. Νιώθεις ένα σκουπίδι, ένα κομμάτι κρέας. Αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους αυτούς που επιλέγουν να ζουν έτσι. Τι μπορεί να τους πλήγωσε τόσο που να αρκούνται σε εφήμερες επαφές και άψυχα σώματα;

Η αγάπη λοιπόν θέλει θυσίες. Θέλει να βάζεις το εγωισμό σου κάτω. Θέλει να είσαι εκεί για τον άλλον όταν στο ζητάει μα και να το καταλαβαίνεις από μόνος σου όταν δεν το κάνει. Να είσαι εκεί στα καλά μα και στα άσχημα. Να μην αποχωρείς με την πρώτη αναποδια.

Έχουμε διαστρεβλώσει τόσο τον όρο της αγάπης και τους έρωτα, που πλέον δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Τη μια στιγμή λένε πως όταν κάτι αξίζει πρέπει να παλεύεις γι αυτό και την αμέσως επόμενη στιγμή σου λένε πως αν άξιζε δεν θα έφευγε. Η ζωή όμως δεν είναι τόσο απλή. Οι άνθρωποι είναι περίπλοκοι. Πολλοί δεν γνωρίζουν καν τι χρειάζονται οι ίδιοι. Έχουμε αναπτύξει τόσο πολύ το αίσθημα του φόβου προς τον έρωτα που δεν αφήνουμε κανέναν να ρίξει αυτά τα τείχη απλά γιατί δεν θέλουμε να πληγωθούμε. Επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο, μακριά απ' το ρίσκο για να νιώθουμε ασφαλείς.

"Ότι είναι να γίνει θα γίνει"

"Αν είναι γραφτό δεν χρειάζεται να παλέψεις"

"Μάλλον δεν είναι για μένα"

"Σωστός άνθρωπος λάθος στιγμή"

"Λάθος timing"

Τι λάθος timing; Ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος;

Καθησυχάζουμε το μυαλό μας με δικαιολογίες όλη την ώρα για να αποφύγουμε να ζήσουμε καταστάσεις που μπορεί να μας πονέσουν. Δεν τολμάμε για τον έρωτα. Δεν ρισκάρουμε για τους ανθρώπους που είναι εκεί για μας.

Ή το κάναμε κάποτε και επειδή δεν βγήκε σε καλό μια φορά δεν το ξαναπροσπαθησαμε. Ποιος είπε όμως πως ο έρωτας δεν πονάει; μπορεί να σε ρίξει στα πατώματα να κλαίς για μερες ολόκληρες. Μπορεί να νιώθεις την καρδιά σου να σπάει απ' τον πόνο.

Κανείς όμως δεν σκέφτεται το ποσό ωραία πέρασε μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο. Το ποσό όμορφες, απλές στιγμές έζησε που θα χαραχθούν στη μνήμη του για πάντα. Ο πόνος θα περάσει. Θα γίνουν όλα αναμνήσεις και ιστορίες που θα λες στους επόμενους. Θα σηκωθείς, θα αγαπήσεις ξανά, θα ερωτευτείς, θα κάνεις έρωτα, θα γελάσεις, θα μαλώσεις, θα φωνάξεις... Θα ξαναπέσεις. Αυτό δεν πρέπει να μας σταματάει απ' το να σηκωθούμε για ακόμα μια φορά.

Πιστεύω πως για όλους υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος που θα καταφέρει να ρίξει όλα αυτά τα τείχη που χτίζουμε όσο περνάνε τα χρόνια.

"Ο καθένας είναι όμορφος σε διαφορετικά μάτια" έλεγα πάντα. Αγαπώ αυτή τη φράση. Δεν πα να είσαι χοντρή ή λεπτή, κοντός ή ψηλός, γυμνασμενος ή αγυμναστος, ντουλάπα ή οδοντογλυφίδα, ξανθιά, μελαχρινή, καστανή, κοκκινομάλλα, λευκή, μαύρη. Υπάρχει εκεί έξω, μέσα σε αυτόν τον πλυθησμό των 8 δισεκατομμυρίων ατόμων, ένας άνθρωπος και για σένα. Και για μένα. Μπορεί αυτόν τον άνθρωπο να τον βρεις στα 15, στα 20, στα 50 ή και στα 80. Μέχρι αυτός ο άνθρωπος να έρθει στη ζωή σου πρέπει να ζήσεις. Πρέπει να αγαπήσεις, να πονέσεις, να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Να χαρείς, να νευριασεις, να απογοητευτείς, να εντυπωσιαστείς. Να βρεις τον εαυτό σου. Ή και να βρεις τον εαυτό σου όταν συναντήσεις αυτό το άτομο. Βλέπεις εμείς οι άνθρωποι νιώθουμε την ανάγκη πως πρέπει να βρούμε το ποιοι είμαστε πορευόμενοι μόνοι σε αυτό το ταξίδι. "Θέλω να βρω τον εαυτό μ��υ" λέμε και απομακρυνόμαστε από κάθε άνθρωπο που είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει ταξιδεύοντας μαζί μας. Γιατί νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε βοήθεια. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως τον εαυτό σου τον βρίσκεις μέσα απ' τη ζωή. Μέσα απο καταστάσεις πόνου και χαράς χτίζουμε τον χαρακτήρα μας. Ξεκινάει απ' την οικογένεια, μετά περνάει στις παρέες, στο σχολείο και στο τέλος καταλήγει σε σένα. Ο εαυτός μας είναι οι επιλογές μας και το πώς επιλέγουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Αυτό μας κάνει μοναδικούς. Αλλά ποτέ δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε ο καθένας, αν καθόμασταν απλά στο καβούκι μας μακριά απ' τον έξω κόσμο νομίζοντας πως η ψυχική ηρεμία και γαλήνη θα μας έρθει ουρανοκατέβατη.

Στην ταινία call me by your name υπάρχει μια σκηνή που μιλάει ο πατέρας στον πληγωμένο από ερωτα γιο του Έλιοτ και του λέει "We rip out so much of ourselves to be cured of things faster that we go bankrupt by the age of 30 and have less to offer each time we start with someone new. But to make yourself feel nothing, so as not to feel anything, what a waste..."

Γι αυτό λοιπόν, αξίζει να πάρουμε ρίσκα στη ζωή μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε να βλέπουμε πιο θετικά τη ζωή. Μια την έχουμε άλλωστε. Αγάπα, μίσησε, αλλά πάνω απ' όλα ζήσε.

"Κι αν δεν μου βγει σε καλό;"

Κι αν όμως σου βγει; Τι έχεις να χάσεις;

Είτε δεν θα σε βγάλει πουθενά θα κλάψεις λίγο θα πονέσεις και θα ξαναπατήσεις μετά στα πόδια σου...

Ή

θα βγει σε κάτι πάρα πολύ καλό και θα έχεις μια ακόμη εμπειρία στη ζωή σου που θα σου φέρει υπέροχες στιγμές και θα ευχαριστείς το σύμπαν/θεό που πήρες την απόφαση να το ρισκάρεις και να το ζήσεις.

Πάμε και όπου βγει...

Εσύ ποιον δρόμο θα διαλέξεις λοιπόν;

[xehasmenesithakes]

Δεν ξέρω γιατί αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά και να σου απαντήσω. Ο εαυτός μας και η σχέση μας με αυτόν είναι ένα θέμα που θα προτιμούσα με οποιοδήποτε άτομο να το συζητήσω αναλυτικά. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να σου πω τι καταλαβαίνω σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά σου και κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις μου τόσο καιρό που παρακολουθώ το μπλογκ σου. Όπως παραδέχτηκες κι ο ίδιος για ένα μεγάλο διάστημα δεν μπορούσες να αποδεχτείς τις σκοτεινές πλευρές σου, νομίζω ότι ακόμη παλεύεις με αυτές. Εννοώ ότι σίγουρα έχεις αποδεχτεί την ύπαρξη τους γενικά, ωστόσο ακόμη δεν έχεις κατορθώσει να συμφιλιωθείς με την κάθε μία από αυτές ξεχωριστά. Και είναι εντάξει αυτό Χάρη, ίσως κάτι παραπάνω από εντάξει στη δική σου περίπτωση. Είσαι ένα άτομο - όπως είπα και στο προηγούμενο ασκ - που φαίνεται τουλάχιστον, ότι δουλεύει αρκετά με τον εαυτό του όμως δεν παύεις να καταπιέζεις τον εαυτό σου προκειμένου να επιτύχεις το μέγιστο. Αυτή η καταπίεση αυτομάτως οδηγεί στη δημιουργία μιας κατάστασης που σε εξουθενώνει. Δεν μπορείς πάντοτε να παλεύεις με τον εαυτό σου, κάποιες στιγμές οφείλεις να συμβαδίζεις με αυτόν. Τα σκοτάδια μας είναι κομμάτι μας Χάρη και όσο και αν δεν τα θέλουμε, όσο κι αν προσπαθούμε να τα ξορκίσουμε ο μοναδικός τρόπος να γίνουμε πιο δυνατοί και να προχωρήσουμε προς το καλύτερο είναι να τα κατανοήσουμε και να προχωρήσουμε μαζί τους. Ναι, δεν χρειάζεται να το αφήνεις πίσω σου. Πίσω σου θα σε βαραίνει και μπροστά σου θα σε εμποδίζει. Πάρε το μαζί σου, μην το κουβαλάς, συμβάδισε με αυτό. Αποδέξου το, αγκάλιασε το και προχώρα. Αν καταφέρεις να συμβιώσεις με το σκοτάδι θα βρεις το φως που έχεις μέσα σου και θα προχωρήσεις. Και εσύ σε μεγάλο βαθμό, ασχέτως εάν το αντιλαμβάνεσαι ή το παραδέχεσαι στον εαυτό σου, το καταφέρνεις. Δουλεύεις πολύ με τον εαυτό σου και έχεις καταφέρει να εξελιχθείς πολύ, ή αυτό δείχνουν τα κείμενά σου, οι απαντήσεις σου, η στάση ζωής που υποθέτω ότι υιοθετείς και οφείλεις να σου το αναγνωρίζεις. Η καλοσύνη σου απορρέει από το φως που έχεις, τα σκοτάδια όμως είναι εκείνα που σε διαμορφώνουν, εάν μπορέσεις να γίνεις μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου θα είναι επειδή κατάφερες να δουλέψεις με όσα ήδη έχεις, οι εμπειρίες, τα συναισθήματα, οι σχέσεις, η ψυχολογία σου ανά περιόδους, είναι όλα ρευστά, η μόνη σταθερά είναι ο εαυτός σου και οφείλεις να τον στηρίζεις ακόμη κι όταν δεν είναι "καλός". Δεν έχω καταλάβει τι εννοείς στο σημείο με την παραπλάνηση. Επίσης κάτι που οφείλεις να εκτιμάς σε εσένα είναι ότι έχεις καταφέρει να αναγνωρίσεις τη σημασία της ειλικρίνειας προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Σχεδόν κανένας γύρω μας δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, είναι πολύ σημαντικό ότι προσπαθείς να είσαι. Και για να σταματήσω εδώ και να μην γράφω ολόκληρη έκθεση, δεν είσαι καν αναγκασμένος να απαντήσεις, θα πω απλά ότι φαίνεσαι ένα υπέροχο πλάσμα κι όπως είπα οι σκοτεινές σου πλευρές έχουν κάτι άκρως ελκυστικό, σου προσδίδουν μία γοητεία.

Διαβασα 3 φορες αυτο που εγραψες..εχω μεινει λιγο,θα τα σκεφτω αυτα που πες

[cillius]

Δεν θα σου πω ότι είναι εύκολο, ούτε θα σου πω αυτό που λένε όλοι "Έλα θα περάσει, μην στεναχωριέσαι."

Θα σου πω ότι θα πονέσεις, σαν να σου έχουν σκίσει τη ψυχή στα δύο, θα περάσεις από τη Κόλαση αρκετές φορές, δεν θα θες να σε βλέπεις στον καθρέπτη από την αηδία που θα νιώθεις για τον εαυτό σου. Τα βράδια που θα σε παίρνει ο ύπνος κλαίγοντας ίσως είναι και τα πιο ωραία, γιατί εξαντλείσαι και χωρίς να το καταλάβεις ηρεμείς και κοιμάσαι.

Σίγουρα ξέρω ότι είναι αγώνας, οι μάχες που δίνεις καθημερινά και μόνο να σηκωθείς από το κρεβάτι είναι άθλος, αλλά το κάνεις, επειδή ξέρεις ότι θα πρέπει να συνεχίσεις να παλεύεις. Δεν είναι λίγο εδώ που έφτασες, μέρα με τη μέρα, κι αν κοιτάξεις πίσω σου αναρωτιέσαι αν όντως πέρασε τόσος καιρός. Αυτές που θεωρούσες ως χειρότερες μέρες πέρασαν, οι μέρες που δεν ήθελες ούτε να φας, πέρασαν, εκεί που νόμιζες ότι δεν θα αντέξεις, άντεξες.

Η αγάπη για τον εαυτό μας ξεκινάει από εκεί. Από τις μέρες που σιχαινόμαστε περισσότερο τον εαυτό μας, δεν είναι μόνο φρου φρου και αρώματα το να μάθεις να αγαπάς εσένα, πρέπει να αυτοκαταστραφείς για να συνειδητοποιήσεις την δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Νικάς τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν είναι απίστευτο;

Θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι δεν φταις εσύ για όλα. Μην είσαι σκληρός/ή με σένα, δεν ευθύνεσαι για τα τραύματα κανενός, δεν ευθύνεσαι που δεν γνωρίζουν από σεβασμό και εκτίμηση, για την έλλειψη παιδείας τους, για τα απωθημένα τους. Έτυχε να μπεις στο δρόμο τους και να πάρεις όλο το δηλητήριο τους, πίστεψε με όσο εσύ πονάς, αυτοί δεν θυμούνται καν ότι άνοιξαν το στόμα τους και έκριναν, έβρισαν, υποσχέθηκαν, είπαν ψέματα. Γιατί να ζεις με την τοξικότητα που εκείνοι σου έδωσαν;

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, να το θυμάσαι, ειδικά αυτοί που δεν αξίζουν να τους κρατάς την πόρτα ανοιχτή, κανείς δεν ήθελε να ήταν πλάι σε κάποιον που δεν μπορεί να εκτιμήσει όλα αυτά που προσφέρεις.

Μην σε υποτιμάς, η δύναμη να τα αλλάξεις τα πάντα γύρω σου είναι απίστευτη. Από το να αλλάξεις κούρεμα μέχρι φίλους και "συγγενείς". Θυμάμαι ένας καθηγητής μας είπε,  "Ένας άνθρωπος είναι σε θέση να αλλάξει αν γυρίσει ο διακόπτης μέσα του, όσο χρειάζεται το στυλό να φτάσει στο πάτωμα. " Μπορείς να ξεσπάσεις, μπορείς να πληγώσεις τον εαυτό σου με το να αφήνεις την φωνή που σε σαμποτάρει να κάνει κουμάντο, μην ξεχνάς όμως να κλείνεις και τα αυτιά σε αυτά που σε κάνουν να λυπάσαι τον εαυτό σου. Μπορείς να πεις όχι, μπορείς να βρίσεις, μπορείς να χαλάσεις φιλίες, μπορείς να ειρωνευτείς, να κάνεις μπάχαλο όσα σε τρώνε και σε σαπίζουν. Οι άνθρωποι θα κρίνουν έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει λόγος να περιορίζεσαι. Μην τους αφήνεις να βολεύονται στην πλάτη σου, θα χαλάσεις χατίρια, θα σε βρίσουν και θα τους βρίσεις. Μίλα αν σε ενοχλεί κάτι, φώναξε, λέγε την γνώμη σου, αν δεν θες να μιλάς μέσα σε μια παρέα κάνε αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις άνετα, υποστήριξε το δίκιο και το ωραίο, υπερασπίσου σε όταν σε αδικούν.

Αν υπάρχει κάτι, έστω και μικρό που σε κάνει να ξεχνιέσαι κάνε το, όσο χαζό και αν θεωρείται. Σ' αρέσει να πλένεις πιάτα; Σ' αρέσει να βάφεις τοίχους; Να συλλέγεις μπουκάλια μπύρας;

Θέλεις να αλλάξεις στυλ; Θέλεις να δοκιμάσεις καινούρια δαχτυλίδια; Καινούρια μπλούζα; Να μάθεις να κάνεις οριγκάμι; Να κάνεις μια συνταγή για κέικ; Ξεκίνα να κάνεις πράγματα για σένα. Ξεκίνα να σε κοιτάς στον καθρέπτη και να γελάς με τη μιζέρια σου, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μπορείς να αυτοσαρκαστείς, να πεις "Πάλι σκατά τα κάναμε." Να γελάς με τις αναποδιές σου, να τις κάνεις τις πιο ωραίες ιστορίες που θα ακούσει κανείς σε μια παρέα. Χόρεψε στο δωμάτιο σου, βάλε τέρμα τη μουσική, τσίριζε, κάνε χορογραφίες, δεν χρωστάς σε κανέναν τίποτα.

Όταν συνειδητοποιήσεις, πόσο ψηλά είσαι, πόσο μοναδικός άνθρωπος, πόσα μπορείς να δώσεις... Έχεις καταλάβει ότι όλα όσα έχεις δώσει σε κάποιον, πρέπει να δίνονται από όλους στον κόσμο; Μέσα σε αυτή τη κοινωνία χρειαζόμαστε άτομα που δίνουν απλόχερα, κι ας μην πάρουν πότε πίσω, υπάρχει τρόπος να στα επιστρέψει η ζωή.

Μόνο καλύτερα θα γίνεσαι, όταν πας στον καθρέπτη και πεις για πρώτη φορά "Καλά τα πήγες σήμερα.” 

- Για τα ανώνυμα που διάβασα εχτές, τα οποία μου ζητούσαν να τους πω έναν λόγο για να ζήσουν.

[pinouli]

Πως έχασα 20 κιλά, ούτε και ξέρω... Το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν μια ευθεία γραμμή. Όπως βλέπετε και στο βίντεο ήταν (και είναι) ένα ταξίδι με σκαμπανεβάσματα. Αυτό που πρέπει να θυμαστε (να θυμάμαι) είναι πως όταν πέφτουμε, πάντα μα πάντα μπορούμε να ξανασηκωθούμε και δε χρειάζεται όλα να τα πετυχαίνουμε με την πρώτη. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που λένε ότι ο επιμένων νικά. Ο καθένας από μας λοιπόν οφείλει να επιμένει για τα όνειρα του. Αν το σ��μα σου σε κάνει δυστυχισμένο είσαι τυχερός, γιατί είναι ένα πρόβλημα που είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις. Και να επιβραβεύεις τον εαυτό σου για κάθε (έστω και τοσοδούλικη) επιτυχία. Όσο αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου θα παλεύεις για αυτό που σου αξίζει. Και σίγουρα σου αξίζει να ζεις σε ένα σώμα που το νιώθεις δικό σου και δε σε κρατάει πίσω. Σε ένα σώμα που δε θα σε αποτρέψει από το να πας διακοπές το καλοκαίρι ούτε από το να βγεις ένα ραντεβού. Αυτό πιστεύω εγώ, γιατί έχω ζήσει και σε σώμα που δεν αποδεχόμουν και σε σώμα που με έκανε περήφανη (παρά τις ατέλειες του). Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι σημαντικό να μη ξεχνάμε ότι σκοπός μας είναι η πρόοδος και όχι το τέλειο. Γι αυτό και εγώ αποφάσισα να το ανεβάσω το βίντεο κι ας μην έχω φτάσει το περιβόητο "goal weight". Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου επειδή προσπάθησα. Και όσο προσπαθείς, και εσύ, μόνο περήφανος πρέπει να είσαι. Σε ευχαριστώ που άκουσες αυτά που είχα να σου πω. Ελπίζω να σε βοήθησα! Περιμένω την άποψη σου στα σχόλια 🙂 -Πην

[gliamantidipalermo]

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις

για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει

για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα

για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ

και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου

γι´ άλλα που επαναλαμβάνονται μ´ελάχιστες παραλλαγές

για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν

κατάλληλη τιμή

για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού

ή που ήσαν σάπια απ ‘ την αρχή και δεν το έβλεπες

εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις

για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου

για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα

για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες

ν´αναλάβεις

για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν

γι´ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά

για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις

για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες

και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙΙ

Εκεί πάνω που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες

πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν

πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να τους αρέσεις

πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς

σε τι έφταιξες σ´εκείνους που σ´απέρριψαν

για πόσο καιρό τ´ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις

πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν

πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη

πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν

αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς

όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων

εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο

πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε δυναστεύουν

πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν´ανατραπούν

ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες

πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη

για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες

πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες

πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε

ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, που στόμωσε

πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη

απόφαση…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙΙΙ

Εκεί που σκέφτεσαι αν επειδή το θέλησες και μόνο

μπορεί ν´ανοίξει ο δρόμος προς τον άλλο

ν´απλώσουν τα όρια για συναρπαστικές διασταυρώσεις

ή τουλάχιστον να γίνει πιο ανθρώπινη η μοναξιά

αν φτάνει που έμαθες πολλά που πριν δεν τα λογάριαζες

ώστε να φύγει η δυσπιστία για όποιον δεν σου μοιάζει

να σταματήσει ο χλευασμός για εκείνον που θέλει

να σου μοιάσει

να σβήσει ο φθόνος γι´αυτόν που σε ξεπερνάει

να χαθεί η περιφρόνηση για εκείνον που έμεινε πιο πίσω

να νικηθεί ο φόβος μπροστά σ´αυτόν που τιμωρεί

να καταργηθεί το δέος γι´εκείνον που εξουσιάζει

να διαλυθεί η μέθη από την εξουσία που για λίγο

απέκτησες

εκεί που παλεύεις ν´αποτινάξεις τα νέα δεσμά

που ήρθαν μετά το ξέσπασμα της ανταρσίας σου

που αγωνίζεσαι για την ελευθερία κι έπειτα βλέπεις

πως η αμοίραστη ελευθερία για κάποιους γίνεται σκλαβιά

εκεί που προσπαθείς να περιστείλεις την ανασφάλειά σου

να μην παραδοθείς στην επιθυμία γι´ αναγνώριση

να συμμαζέψεις κάπως και την κρυφή σου έπαρση…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙV

Εκεί που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες

όσο σ´αγαπήσαν

πως ήθελες την απόλαυση μόνο για να την ξαναγευτείς

πως γύρευες περιπέτειες μόνο για τις αφηγείσαι

αργότερα

πως μοιραζόσουν σε κομμάτια που λειτουργούσαν χωριστά

αναζητώντας τον μεγάλο έρωτα στην πολλαπλή εκδοχή του

πως κι αν τον συναντούσες είχες τόσα κενά, τόσες

αντιδρομές

που σε βασάνιζε πιο πολύ απ´ό,τι η απουσία του

εκεί που τα χάνεις άμα ένα πάθος, ακόμη και φευγαλέο

ανατρέπει όσα είχες σιγουρευτεί πως τα ελέγχεις

που ψάχνεις να βρεις τι πράγματι έγινε

και η αγνοημένη ηδονή μεταμορφώθηκε σε μίσος

που δεν επιχειρείς να εξαγοράσεις, δεν αφήνεσαι

ν´εξαγοραστείς

που υποκύπτεις, εκλιπαρείς, τα δίνεις όλα χωρίς επιφυλάξεις

που απαιτείς αποκλειστικότητα, βιαιοπραγείς από ζήλεια

που όλα σου παραδίδονται άνευ όρων, βέβαια στην αρχή

εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες

μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν

κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη

ενώ εσύ, το ίδιο απρόσμενα, προσπαθείς να πεις πως

αγαπάς…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

~ ~

VIII

Eκεί που στριμώχνεσαι στο λεωφορείο, επιστρέφοντας

στο σπίτι

που γυρνάς από γραφείο σε γραφείο ζητώντας μια δουλειά

που επιχειρεί να σε ταπεινώσει ένας ψηλότερα ιστάμενος

που εκτοπίζεσαι από πειθήνιους νεοφερμένους

που χαίρεσαι για τα καλά λόγια που ειπώθηκαν για σένα

που θά᾽ θελες ν᾽ ακούσεις κι άλλα κι ας μην τ᾽ομολογείς

εκεί που πατάς γκάζι στα 180 με το καινούριο σου

αυτοκίνητο

που δεν τσιγκουνεύεσαι άλλο στα δώρα που προσφέρεις

που φλυαρείς, ψιλογκομενίζεις, πας να φρεσκάρεις

τη φιγούρα σου

που ξάφνου μέσα στην επιπολαιότητα έχεις μιαν

έκλαμψη ευφυίας

εκεί που αρνιέσαι την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς

που δεν αποδέχεσαι την καθεστωτική επιβολή της ευτυχίας

που νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού ενώ είσαι

χαμένος από χέρι

που βγαίνεις με σημάδια απ᾽τους λαβυρίνθους

της πολιτικής

εκεί που αγωνιάς για τ᾽αποτελέσματα μιας αξονικής

που στενοχωριέσαι για τις αρρώστιες των μακρινών σου

ανθρώπων

που ελπίζεις πως όλοι θα βγουν γεροί απ᾽το νοσοκομείο

εκεί που σταματάς τα πάντα ενώ τρέχουνε οι προθεσμίες

που περνάς βδομάδες ψάχνοντας τη λέξη που ακριβώς

χρειάζεται

ώσπου ένας άλλος μέσα σου σε απαλλάσσει, αναλαμβάνει

να το κάνει

εκεί που λες όλα αυτά είναι αστεία μπρος στο κυνήγι

του ψωμιού

κι έπειτα βλέπεις ότι χωρίς τις λέξεις τίποτα δεν αποκτά

υπόσταση

[anti-thesh]

Τι έχει ανάγκη η κοινωνία;

Τόσο χρόνια έχουν περάσει και συνεχίζω να σκέφτομαι αυτό το θέμα. Μια κοινωνία με προβλήματα. Και εγώ μέσα σε αυτά, να προσπαθώ να δώσω μορφή και αιτία. Χαμένες σκόρπιες σκέψεις. Ένας λέει αυτό ο άλλος άλλο και εγώ στη μέση. Όμως ξέροντας ένα πράγμα, την ανθρωπιά. Έβλεπα την λύση ( την γενική λύση που όμως δεν είναι εφικτή σήμερα) και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν την βλέπουν.

Πλέον, έχω βγάλει κάποια συμπεράσματα.

Ο άνθρωπος(στην πλειοψηφία του) αναγκάζεται και κινείται ατομικά. Αυτό δεν θα είναι εύκολο να αλλάξει παρόλα αυτά είναι απαραίτητο, το πως δηλαδή ποιες μορφες οργάνωσης, αλληλεγγύης θα αναπτύξει ο κόσμος το αφήνω ανοιχτό, στην κρίση του καθενός. Για εμένα συνδέεται με τα επόμενα. Πολλά μας χωρίζουν, το θέμα είναι τι πραγματικά μας χωρίζει και ενώνει.

Η ψυχική υγεία είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα. Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος θα χρειαστεί πολύ θάρρος, να είσαι σε θέση να διακρίνεις τις ανούσιες ενοχές και σκέψεις. Θα χρειαστεί αντοχή ατελείωτη. Θα χρειαστεί αυτογνωσία. Ρεαλισμός και αισιοδοξία. Πατάς γερά στην πραγματικότητα και παλεύεις να βρεις τους τρόπους να την αλλάξεις ακόμη και με αποτυχίες με μικρά βήματα, με πόνο. Βοηθάς τον εαυτο σου να εξελιχθεί.

Η ζωή θα έχει πολλά αδιέξοδα αλλά πρέπει να είμαστε μέσα σε αυτή να προσπαθούμε να τα σπάσουμε. Να ξεπερνάμε και να αναλύουμε κάθε απογοήτευση. Έχω αντιληφθεί πως αυτή είναι μια κατάσταση στην οποία δεν έχει νόημα να βρίσκεται ο άνθρωπος, χίλιες φορές να υπερασπιστεί κάτι που θα το μετανιώσει. Δεν έχει νόημα να είσαι απογοητευμένος για πολύ. Το να δώσεις βάρος και σε άλλα σημαντικά πράγματα από αυτά που έχεις ανάγκη είναι δύσκολο αλλά εκεί κρίνεται το θάρρος και η ωριμότητα. Παράλληλα παλεύεις για όλα εκείνα που θέλεις. Τι σημαίνει το παλεύεις; Προσπαθείς να δεις την μεγάλη εικόνα. Και κινείσαι προς όφελος σου. Οποιο θεωρείς πως είναι. Δεν πετυχαίνει; Βρίσκεις (ελπίζεις να σκέφτεσαι σωστά) τις αιτίες και συνεχίζεις διαφορετικά. Αυτό είναι. Για αυτό χρειάζεται γερό στομάχι. Οι στροφές είναι απότομες και τα χαστούκια αλλά όταν πετυχαίνεις και αναδύεσαι από τις δύσκολες και χαοτικές καταστάσεις κερδίζεις έδαφος και είσαι σε θέση να προσφέρεις κάτι ανώτερο σε αυτή την ζωή, σε αυτή την κοινωνία. Κάτι πέρα από την πάλη με τον εαυτό σου μονάχα. Κάτι που θα αφορά και άλλους.

Η πολιτική δράση είναι κρίσιμη. Αυτό το συμπέρασμα το συνειδητοποίησα πιο σοβαρά μέσα από τον χώρο που πολιτικοποιούμαι. Για εμένα το κράτος είναι μορφή καταπίεσης, οργάνωσης της καταπίεσης και η ανθρωπότητα πρέπει να το αλλάξει. Τον τρόπο και το πότε το αφήνω επίσης ανοιχτό. Πάντως, συμφωνώ με τον σοσιαλιστική προοπτική καθώς ο καταπιεστής πρέπει να χάσει την εξουσία του και η  βασική εξουσία του βρίσκεται στους χώρους εργασίας, δεν θα την αφήσει έτσι χωρίς να αντιδράσει βίαια. Και σοσιαλιστική γιατί οι εργάτες είναι το κοινωνικό στρώμα που μπορούν να καθοδηγήσουν την ανθρωπότητα πρώτον διαλύοντας κάθε καπιταλιστική αξία και χαρακτηριστικό και δεύτερο απονεκρώνοντας την ίδια την ανάγκη ύπαρξης του κράτους τους, του εργατικού. Διότι η ανθρωπότητα θα έχει φτάσει σε ένα επίπεδο οργάνωσης που δεν θα χρειάζεται το κράτος. Έναν καταπιεστή δηλαδή. Και όλα αυτά σε συνεργασία με άλλα κοινωνικά καταπιεζόμενα στρώματα. Ο καθένας εχει την δικη του πολιτικη αρκει ομως να μην πεφτει στην παγιδα του απολιτικ. Ενημέρωση και δράση όπως θεωρεί σωστά.

Σύγκρουση απόψεων. Θεωρώ πως καταλυτικό θα είναι οι συζητήσεις μεταξύ μας. Όχι λύση προφανώς αλλά είναι πολύ σημαντικό να λέμε την άποψη μας σε κάθε θέμα. Και ας οδηγήσει σε αδιέξοδα. Μπορεί να οδηγήσει σε φιλία, σε αλληλεγγύη, σε οργάνωση όπως τόσα που συμβαίνουν ήδη. Τα προβλήματα πάντα θα υπάρχουν, το ζήτημα είναι να μην χάνονται ευκαιρίες συμφωνίας τόσο πολιτικής οσο και στις προσωπικές μας σχέσεις.

Η αριστερά - σε μεγάλο βαθμό της ( ο συριζα δεν ειναι μεσα ουτε πριν ουτε μετα τις εκλογες του 15) - έχει σοβαρά προβλήματα. Με τις συνεπειες αυτων στα συλλογικα οργανα παλης (δες σωματεια, συλλογους)  να ειναι τραγικες. Εκλογικές αυταπάτες με κινητοποιήσεις (και αν) για τα μάτια, ανακυκλώνει και απογοητεύει το δυναμικό της. Ανεπαρκές πολιτικό κριτήριο που πηγάζει από τις διάφορες πολιτικές αναλύσεις και γραμμές. Ανωριμότητα. Αλαζονεία. Μέχρι και αντικοινωνικη! Προφανώς, υπάρχουν νίκες για το κίνημα αλλά... δεν υπάρχει ουσιαστικό κίνημα αφού το υποκείμενο δεν εχει πειστεί από αυτήν, για να έχει ουσία αυτή η νίκη(οσο μπορει να θεωρηθει τετοια) και να συνεχιστεί σε πιο βαθιά ιδεολογικοπολιτικη κατεύθυνση, πιο μαζικά με πολλούς να έχουν καθοριστικό ρόλο, είναι κρίσιμο να διορθωθεί με σοβαρη αυτοκριτική.( για εμενα)

Ο κόσμος λοιπόν είναι φοβισμένος, διαιρεμένος με λανθασμένα κριτήρια(θρησκεια πχ) και απογοητευόμενος. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Και όσο αλλάζει, τόσο πιο συνειδητά θα ρισκάρει, θα μπει πάλι εκεί που πρέπει, εκεί που το εχει ανάγκη. Στο πολιτικο σκηνικο πρωταγωνιστής, και όχι θεατής/ψηφοφόρος.  

Το χάος κρύβει μέσα μια τάξη που πρέπει να την βρούμε, να την μελετήσουμε και να την παλέψουμε.

[bebekii]

1:53, 26/04/2020

Δύσκολη περίοδος : πανδημία, πανελλήνιες.

(Τα έχω ξανά βρει με το αγόρι μου πρόσφατα, αφού θεωρούσαμε και οι δυο πως ήμασταν καλύτερα μαζί. Παρόλα αυτά μπροστά μας έχουμε το άγνωστο. Δεν ξέρουμε αν θα βγει κάπου αυτή την φορά. Ίσως είναι για λίγο. Κάθομαι σκέφτομαι και στενοχωριέμαι. Και αν χωρίσουμε ; Και έτσι φαινόνται όλα. Και αν δεν νιώθει το ίδιο ; Και ίσως οι δρόμοι χωρίσουν σύντομα. Και θα περάσω στις πανελλήνιες εκεί που θέλω ; Θα βγούμε όλοι υγιής και μαζί μέσα από όλο αυτό που ζούμε τώρα ; Τον Απρίλιο του 2020.)

Έτσι περνάνε πολλές αρνητικές σκέψεις. Και ευτυχώς κάποια στιγμή ο Θεός σου δίνει την ευκαιρία να ξυπνήσεις. Βασικά το κάνει συχνά, δεν θα στο κάνει για πάντα όμως. Πρέπει να μάθεις κάποια στιγμή. Σταμάτα άνθρωπε να είσαι αχάριστος. Υπάρχουν άνθρωποι, παιδιά με χίλιες αρρώστιες επικίνδυνες, που παλεύουν κάθε μέρα και εύχονται να υπάρξει η επόμενη ημέρα για αυτούς. Και εσύ άνθρωπε την θεωρείς δεδομένη αυτήν την ημέρα. Και κάθεσαι σκέφτεσαι και ξανά σκέφτεσαι μόνο άσχημα. Νομίζεις ότι η ζωή σου έχει μόνο προβλήματα. Ότι είσαι άτυχος. Ότι η ζωή δεν στα έφερε έτσι όπως ήθελες. Μερικές φορές ακόμη κρίνουμε τον Θεό, πως εκείνος φταίει για τα υποτιθέμενα προβλήματα μας. Σταμάτα άνθρωπε. Ο Θεός σου έδωσε το νου και ο Θεός θα στο πάρει. Σταμάτα να είσαι αχάριστος. Αν δεν έχεις προβλήματα υγείας σταματά να γκρινιάζεις. Αν έχεις την οικογένεια σου σταμάτα να γκρινιάζεις. Αν έχεις την αγάπη από τους γύρω σταμάτα να γκρινιάζεις. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιον εκεί έξω. Όλοι. Ακόμη και αυτοί που υποχρεώθηκαν να ζουν στους δρόμους γιατί κάτι συνέβη στην ζωή τους και έχασαν τα πάντα. Και αυτοί έχουν κάποιον εκεί έξω. Τον γείτονα τους στο απέναντι πεζοδρόμιο που θεωρητικά έχουν ένα κοινό, αποκαλούνται και οι δύο τους "άστεγοι" . Μην είσαι αχάριστος άνθρωπε. Να ελπίζεις για το καλύτερο. Να μην παραπονιέσαι. Να προσπαθείς για τις επιθυμίες σου. Να παλεύεις. Να ζεις. Μην ψάχνεις την μιζέρια. Μην εθίζεσαι στην φράση " έχω προβλήματα, τα πάντα πάνε λάθος σε εμένα". Είσαι έξυπνος, ταλαντούχος. Όλοι έχουμε ένα κρυφό ταλέντο μέσα μας. Και δεν μιλάω μόνο για ταλέντα στον χορό ή στην μουσική, στην υποκριτική ή την τέχνη. Όλοι έχουμε ένα μοναδικό ταλέντο στην καρδιά μας, το οποίο ίσως είναι και το καλό στοιχείο του χαρακτήρα μας. Ακόμα και το να χαμογελάς αληθινά, ταλέντο το θεωρώ. Στην σημερινή εποχή, είναι πραγματικά δύσκολο να βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους. Γιατί ; Γιατί πείστηκαν ότι έχουν προβλήματα. Για αυτό λοιπόν άνθρωπε άλλαξε. Ωρίμασε πραγματικά. Εκμεταλλεύσου την εξυπνάδα σου και όσα έχεις. Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος, να έχεις υλικά αγαθά. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε πλούσιοι μονάχα για την ζωή που έχουμε. Βρες το δικό σου παραμύθι, γιατί υπάρχει.

Να ελπίζεις. Να αγωνίζεσαι. Να αγαπάς. Να φροντίζεις. Να συμπονείς. Να συγχωρείς.

Αυτά άνθρωπε.

- από ένα κορίτσι που για άλλη μια φορά προσπάθησε να ξυπνήσει και ίσως το έκανε, ηλικία 18 ετών

Υ.Γ. Καλό ξημέρωμα να έχετε όλοι. (Όχι όχι δεν εννοώ μόνο για την επόμενη μέρα, εννοώ στην ζωή σας. Ξυπνήστε.)

Και όπως πάντα θα υπογράψω με το χαρακτηριστικό :

-bebekii

[about-all]

Τίτος Πατρίκιος Σε βρίσκει η ποίηση

Ι Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου γι´ άλλα που επαναλαμβάνονται μ´ελάχιστες παραλλαγές για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν κατάλληλη τιμή για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού ή που ήσαν σάπια απ ' την αρχή και δεν το έβλεπες εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες ν´αναλάβεις για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν γι´ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν... Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙΙ Εκεί πάνω που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να τους αρέσεις πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς σε τι έφταιξες σ´εκείνους που σ´απέρριψαν για πόσο καιρό τ´ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε δυναστεύουν πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν´ανατραπούν ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, που στόμωσε πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη απόφαση... Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση. ΙΙΙ Εκεί που σκέφτεσαι αν επειδή το θέλησες και μόνο μπορεί ν´ανοίξει ο δρόμος προς τον άλλο ν´απλώσουν τα όρια για συναρπαστικές διασταυρώσεις ή τουλάχιστον να γίνει πιο ανθρώπινη η μοναξιά αν φτάνει που έμαθες πολλά που πριν δεν τα λογάριαζες ώστε να φύγει η δυσπιστία για όποιον δεν σου μοιάζει να σταματήσει ο χλευασμός για εκείνον που θέλει να σου μοιάσει να σβήσει ο φθόνος γι´αυτόν που σε ξεπερνάει να χαθεί η περιφρόνηση για εκείνον που έμεινε πιο πίσω να νικηθεί ο φόβος μπροστά σ´αυτόν που τιμωρεί να καταργηθεί το δέος γι´εκείνον που εξουσιάζει να διαλυθεί η μέθη από την εξουσία που για λίγο απέκτησες εκεί που παλεύεις ν´αποτινάξεις τα νέα δεσμά που ήρθαν μετά το ξέσπασμα της ανταρσίας σου που αγωνίζεσαι για την ελευθερία κι έπειτα βλέπεις πως η αμοίραστη ελευθερία για κάποιους γίνεται σκλαβιά εκεί που προσπαθείς να περιστείλεις την ανασφάλειά σου να μην παραδοθείς στην επιθυμία γι´ αναγνώριση να συμμαζέψεις κάπως και την κρυφή σου έπαρση... Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙVΕκεί που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες όσο σ´αγαπήσαν πως ήθελες την απόλαυση μόνο για να την ξαναγευτείς πως γύρευες περιπέτειες μόνο για τις αφηγείσαι αργότερα πως μοιραζόσουν σε κομμάτια που λειτουργούσαν χωριστά αναζητώντας τον μεγάλο έρωτα στην πολλαπλή εκδοχή του πως κι αν τον συναντούσες είχες τόσα κενά, τόσες αντιδρομές που σε βασάνιζε πιο πολύ απ´ό,τι η απουσία του εκεί που τα χάνεις άμα ένα πάθος, ακόμη και φευγαλέο ανατρέπει όσα είχες σιγουρευτεί πως τα ελέγχεις που ψάχνεις να βρεις τι πράγματι έγινε και η αγνοημένη ηδονή μεταμορφώθηκε σε μίσος που δεν επιχειρείς να εξαγοράσεις, δεν αφήνεσαι ν´εξαγοραστείς που υποκύπτεις, εκλιπαρείς, τα δίνεις όλα χωρίς επιφυλάξεις που απαιτείς αποκλειστικότητα, βιαιοπραγείς από ζήλεια που όλα σου παραδίδονται άνευ όρων, βέβαια στην αρχή εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη ενώ εσύ, το ίδιο απρόσμενα, προσπαθείς να πεις πως αγαπάς... Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση. VIII Eκεί που στριμώχνεσαι στο λεωφορείο, επιστρέφοντας στο σπίτι που γυρνάς από γραφείο σε γραφείο ζητώντας μια δουλειά που επιχειρεί να σε ταπεινώσει ένας ψηλότερα ιστάμενος που εκτοπίζεσαι από πειθήνιους νεοφερμένους που χαίρεσαι για τα καλά λόγια που ειπώθηκαν για σένα που θά᾽ θελες ν᾽ ακούσεις κι άλλα κι ας μην τ᾽ομολογείς εκεί που πατάς γκάζι στα 180 με το καινούριο σου αυτοκίνητο που δεν τσιγκουνεύεσαι άλλο στα δώρα που προσφέρεις που φλυαρείς, ψιλογκομενίζεις, πας να φρεσκάρεις τη φιγούρα σου που ξάφνου μέσα στην επιπολαιότητα έχεις μιαν έκλαμψη ευφυίας εκεί που αρνιέσαι την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς που δεν αποδέχεσαι την καθεστωτική επιβολή της ευτυχίας που νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού ενώ είσαι χαμένος από χέρι που βγαίνεις με σημάδια απ᾽τους λαβυρίνθους της πολιτικής εκεί που αγωνιάς για τ᾽αποτελέσματα μιας αξονικής που στενοχωριέσαι για τις αρρώστιες των μακρινών σου ανθρώπων που ελπίζεις πως όλοι θα βγουν γεροί απ᾽το νοσοκομείο εκεί που σταματάς τα πάντα ενώ τρέχουνε οι προθεσμίες που περνάς βδομάδες ψάχνοντας τη λέξη που ακριβώς χρειάζεται ώσπου ένας άλλος μέσα σου σε απαλλάσσει, αναλαμβάνει να το κάνει εκεί που λες όλα αυτά είναι αστεία μπρος στο κυνήγι του ψωμιού κι έπειτα βλέπεις ότι χωρίς τις λέξεις τίποτα δεν αποκτά υπόσταση... Εκεί πάνω σε βρίσκει ποίηση.  

IΧ Η ποίηση έρχεται να σε βρει με ποδήλατο, με μηχανάκι, με αυτοκίνητο άλλοτε έρχεται σαν αμαζόνα με το σπαθί υψωμένο άλλοτε σε ακολουθεί από το σουπερμάρκετ σαν κουρελού ζητιάνα σε παρασύρει όπως πορνοστάρ σε φαντασιακές αβύσσους σε ανακαλεί στην τάξη σαν διευθύντρια αναμορφωτηρίου σου εμφανίζεται στα έγκατα του ύπνου σαν άσπιλη παρθένα σ' εξαπατά στέλνοντας στη θέση της μια θεραπαινίδα της κι εσύ νομίζεις πως την έριξες επιτέλους στο κρεβάτι σου σε καλεί με ντουντούκα να φωνάξεις κομματικά συνθήματα σε περιπαίζει δίνοντας προτεραιότητα στις σοβαρές σου ασχολίες σου γεμίζει το άδειο γραμματοκιβώτιο των φιλοδοξιών σε δελεάζει με όνειρα δόξας, χρήματος, αθανασίας σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο σε προσπερνάει για να ξεσκονίσει νεκροζώντανους αρχηγούς σου φουσκώνει τις ουτοπίες όσο να σκάσουν σαν μπαλόνι σου θυμώνει άμα δεν βλέπεις ότι προσπαθεί να διαλύσει την ομίχλη σου ζητάει βοήθεια άμα την κυνηγούν οι εξουσίες που αψήφησε σου λέει πώς κι όταν τις υμνούσε, κρυφά τις υπονόμευε σου επισημαίνει τις κοινοτοπίες, σου ανατρέπει τ' αυτονόητα σου ψιθυρίζει μυστικά που πρέπει εσύ να εξιχνιάσεις σου φωτίζει πράγματα που μέναν σκοτεινά ως τότε ώσπου κάποια στιγμή σε ανταμείβει για την αφοσίωση σου σου αποκαλύπτει την αλήθεια, σου λέει καθαρά πως ανήκει σε όλους. Εκεί πάνω η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας.