#καθίσματα

[tteooposts]

Να έχει ομίχλη

Ναι να έχει ομίχλη και να κάνουμε έρωτα στα πίσω καθίσματα

Μόνοι στο δάσος

Εγώ και εσύ

Α και να παίζει the weeknd

[omnis888]

«Πάμε και όπου βγει»

Αν δεν το ξέρατε , έχω κάτι να μοιραστώ.

Ήμουν και εγώ στο τραίνο.

Ήμουν εκεί την ώρα που τα κορίτσια στο δεύτερο βαγόνι είχαν απλώσει το τιτσου στο τραπέζι

και μοιράζανε την τράπουλα.

Ήμουν στο παράθυρο την ώρα που ο πεντάχρονος φίλος μου κοίταγε τα δέντρα

και προσπαθούσε να μετρήσει από ποσα σπιτάκια θα περάσουμε.

Ήμουν δίπλα στον πιτσιρικα με τα ακουστικά ,

που έτρωγε το τελευταίο του χαρτζιλίκι στα φρούτα,

μπας και βγάλει την κοπέλα κάπου καλύτερα τώρα που γυρνάει.

Είδα παρέα με την κοπέλα στο τρίτο βαγόνι ,

όσο από την ταινία προλάβαμε.

Ίσως καλύτερα που δεν τελείωσε η ταινία,

το τέλος ήταν στενάχωρο πολύ.

Ήμουν πίσω από τον οδηγό ,

την ώρα που μιλούσε με την γυναίκα του και της έλεγε πως σε ένα διωρακι φτάνει.

Ήμουν ανάμεσα στα καθίσματα.

Άκουσα τα γέλια , τα κουτσομπολιά.

Ήμουν πίσω από τις οθόνες στα τελευταία τους μηνύματα.

Ήμουν εκεί και μετά.

Όταν μας βάλανε σε μαύρες σακούλες και μας γυρίσανε στην Θεσσαλονίκη για αναγνώριση.

Μα εμείς εκεί πηγαίναμε έτσι και αλλιώς,

σωστά ;

Δεν χάρηκε κανεις που μας είδε αυτή την φορά.

Δεν υπήρξαν γέλια ,

ούτε φασαρίες.

Δεν είδα αγκαλιές στον σταθμό.

Είδα μόνο φάρους.

Πολλούς φάρους.

Πολλές σειρήνες.

Ο κόσμος κλαιει και φωνάζει.

//

Και ο καιρός πέρασε.

Και μας βάλανε καρτελάκια με τιμή.

Μα δεν πειράζει σωστά ;

Πάμε και όπου βγει.

Μα τι να κάνουν και αυτοί.

Αχ πατρίδα μου ,

πάλι σταθηκες μικρή.

Και τώρα που το ξανά σκέφτομαι,

είδα και εσένα στο τραινο.

Σε είδα στην γωνία ,

μέσα στην φωτιά ,

να μας κοιτάς ,

χωρίς να καίγεσαι.

Και να ουρλιάζεις ,

χωρίς να ακούγεσαι.

Πόνεσες μόνη σου.

Και αν θυμηθείτε λίγο πιο καλα.

Ήσασταν και εσείς στο βαγόνι.

Καθίσατε όλοι δίπλα μου.

Ήσασταν φοιτητές ,

μεσήλικες ,

παππούδες,

και τα εγγόνια.

Ήσασταν εγώ,

τα παιδιά σας

και τα αδέρφια σας.

Μόνο οι μανάδες λείπανε.

Οι μάνες πάντα θα περιμέν��υν στον σταθμό.

Μα τώρα που το σκέφτομαι ,

οχι ,

εγώ δεν μπήκα στο βαγόνι.

Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ ,

ή είχα παει για ποτό.

Μπορεί ακόμα και μα μουν σινεμά με την παρέα μου.

Ή να πίναμε μπυρες σε κάποια ταράτσα.

Αλλα αχ εαυτέ μου,

μια χάρη σου ζητω.

Για κάθε εγώ και για κάθε εσυ ,

που από τύχη περπατάει,

ας μην ξανά σπαταλήσουμε ούτε ένα λεπτό.

Ας μην ξεχάσουμε το τραινο.

Ας μας θυμίζει πάντα το κλισέ ,

πως η ζωή είναι μικρή.

Και πως πάντα θα υπάρχει κάποιος

που για μας θα αποφασίσει και θα πει

«Πάμε και όπου βγει».

Για αυτό ,

για κάθε έναν τέτοιον εκεί έξω ,

θα είμαστε απέναντι εμείς.

Και δεν θα απαντήσουμε με βία.

Γιατί αυτό θέλετε , αυτό ζητάτε.

Η δικια μας βία , θα είναι απλή.

Θα βρούμε μέσα στην μιζέρια σας τον τρόπο ,

να παλέψουμε για μια χαρούμενη ζωή.

Και από εδώ και στο εξής ,

ας το σκεφτεί πολύ

πριν κάποιος ξανά πει

ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ.

-Omnis

[athhenaa]

φοράω το αγαπημένο μου ροζ φόρεμα, κι εσύ ένα μαύρο πουκάμισο, με μια μπλούζα ακριβή από μέσα. (ήθελα να στην βγάλω) (τι;)

τινάζεις νερά πάνω μου, κι ενώ σε κοιτάω εσύ κοιτάς άλλου και καλά ανήξερος, γελώντας.

γελώντας σαν παιδί.

και γελάω και ‘γω σαν παιδί. (πόσο καιρό είχα να γελάσω έτσι;)

(μισό, είμαι παιδί)

η μουσική είναι τόσο δυνατή, κι εγώ ψάχνω χαζές αφορμές να σου ψυθιρίσω κάτι στ’ αυτί, για να σε φέρω κοντά μου, και δήθεν καταλάθος να σ’ακουμπήσω. (ακουμπούσα το πρόσωπο σου λες και θα έσπαγε αν έκανα κάποια κίνηση απότομη)

κι εσύ το ίδιο. (νομίζω)

χαχάνιζα σε ο,τι και να ‘λεγες.

η συζήτηση κυλάει. (δε θέλω να σταματήσεις ποτέ να μου μιλάς)

χορεύουμε. (;)

ο μεθυσμένος φίλος σου μας φέρνει κοντά και περνάει τα χέρια σου γύρω μου.

παίζουμε χαζά παιχνίδια και βάζουμε χαζά στοιχήματα. (έχανα επίτηδες)

ως που τα στοιχήματα δεν είναι πλέον τόσο χαζά.

το πράγμα σα να σοβάρεψε και για κάποιον περίεργο λόγο με φιλάς. (το ήθελα όσο τίποτα άλλο)

αλλά ακόμα γελάγαμε. (είχαμε καν άλλη επιλογή;)

βάζεις δικούς σου κανόνες, είτε χάνεις είτε κερδίζεις.

γιατί όπως λες, έτσι παίζεις εσύ. (μαζί μου;)

μα είναι άδικο.

γιατί δεν ήθελα να σταματήσει το παιχνίδι.

γιατί δεν ήθελα να πάρεις τα χέρια σου από πάνω μου. (ποτέ)

γιατί ήθελα να ακούσω κι άλλα από τα υποτιθέμενα αστεία σου. (είναι όντως αστεία, απλά δεν θέλω να στο δείξω)

σκαλίζω στα καλλυντικά μου το αρχικό σου. (είναι φθηνά)

το γράφω στα θρανία, στα βιβλία, στους τοίχους. (θέλω να το φωνάξω)

και γράφοντας όλα αυτά συμπεραίνω πως έχεις δίκιο. (αλλά εσύ γιατί το ξέρεις καν;)

πως όντως έχω κολλήσει μαζί σου (σοκ) και όντως περνάω αυτόν τον χαζό εφηβικό έρωτα(έρωτα;) που θες απεγνωσμένα να αποφύγεις. (γιατί όμως;)

αστείο δεν είναι; πως απ’τη μια είμαι παιδί αλλά απ’την άλλη όχι και τόσο;

πως είμαι ώριμη για την ηλικία μου κι ωραία, αλλά τα τακούνια μου παρά είναι ψηλά.

πως αξίζω δυο χαζά φιλιά και λίγο χρόνο μαζί σου αλλά καμία περαιτέρω εξήγηση. (την έχω ανάγκη)

πως μια αγκαλιά είναι υπερβολική, αλλά το να μου στέλνεις φιλάκια όχι. (σου γυρνάω την πλάτη)

δεν έχω γράψει ποτέ μου κάτι πιο γελοίο, αστείο και πεζό, αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικό. (γιατί κάνω ρίμες;)

έχει πλάκα, όμως για λίγο. (ίσως και καθόλου)

γιατί κρύβω το πόσο με νοιάζει κοιτώντας σε αδιάφορα. (θέλω να σε κοιτάω για πάντα)

αλλά με νοιάζει.

για πόσο;

και γιατί;

(έλα ντε)

ίσως γιατί περνάς με το αμάξι από ‘κει που βρίσκομαι. (θα ‘πρεπε να ‘μουν εγώ για συνοδηγός)

(θα ‘πρεπε να ‘μαστε μαζί στα πίσω καθίσματα)

ίσως γιατί δεν μου ρίχνεις ούτε βλέμμα. (ουρλιάζω)

(έφυγες και ούρλιαξα όντως)

αστείο.

θα σε δω αύριο;

ελπίζω. (η καρδιά μου χτυπάει από τώρα)

��ιαβάζω ο,τι έχω γράψει από την αρχή και βλέπω πως συνέχεια επαναλαμβάνω τη λέξη χαζά. (μήπως είμαι εγώ η χαζή;)

(αυτό το κείμενο είναι σίγουρα)

όχι, καταστάλαξα, εσύ είσαι ο χαζός.

γιατί;(η απάντηση θα ‘ναι πάντα γιατί όχι)

γελάω. (θέλω να μην υπάρχω)

θα σε δω στον ύπνο μου. (αν όχι εσένα, τον πρώην μου σίγουρα)

καληνύχτα. (σου εύχομαι να μην μπορέσεις να κοιμηθείς όλο το βράδυ)

κλασική έφηβη;

σίγουρα.

[fwtiastoherenhof]

Τα χείλη σου είναι όπως τα θυμόμουν

κάπως καταρρέει το βλέμμα μου

τέλος πάντων

κάνουμε ότι κάνουμε πριν ανοίξει το ασανσερ.

Λένε όχι πάλι αυτά τα μουρλά

όταν επιστρέφουμε εδώ

και προφανώς δεν πεθάναμε.

Τόσα υπερτιμημένα κονσεπτ που

κολλάμε για λίγο και φεύγουμε γιατί κούρασαν

έχουμε κριτήρια που δεν κλονίζονται

αυτά τα περασμένα τσαντάκια στους ώμους μας

κρατάνε την αντιληπτικότητα μας στέρεη.

Το μέλλον μας είναι

βιαστικές κινήσεις κάτω από καμερούλες

φουσκωμένες ζακέτες

να γυρνάμε πίσω με την καύλα να μας βαράει

σόλες πάνω σε καθίσματα ΚΤΕΛ.

Μας πάει πολύ

είμαστε υπεύθυνα να κάνουμε

την αναπνοή λίγο λίγο και πιο δύσκολη

στεκόμαστε σε άκρες

και πέφτουμε και δεν πέφτουμε.

Γιατί να τους δώσουμε κομμάτι;

Προτιμάμε τον ήχο του λάστιχου

και το βρουμ

λαμπάκια που αναβοσβήνουν

μισοφωτεισμένα χαμογελάκια που τεντώνουν.

[justforbooks]

Αν υπάρχει μια εμπειρία με τρένο στον κόσμο που μοιάζει να μην έχει αντίπαλο παγκοσμίως, αυτή είναι μια διαδρομή στο ιαπωνικό νησί Kyushu.

Ενεργά ηφαίστεια, παραδεισένια onsen, περίτεχνοι ναοί, εργαστήρια που κρατούν ζωντανές τις αρχαίες ιαπωνικές τέχνες: Στο Kyushu, το νοτιότερο και τρίτο σε έκταση νησί της Ιαπωνίας, ταξιδεύουν όσοι αναζητούν αυθεντικές εμπειρίες. Τέτοιες εμπειρίες φιλοδοξεί να δώσει και στους επιβάτες του το τρένο Seven Stars in Kyushu, που κέρδισε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά την πρώτη θέση στα 2023 Reader’s Choice Awards του Conde Nast Traveler, στην κατηγορία Best Train Trips in the World.

Oι λάτρεις των ταξιδιών με τρένο θεωρούν το πολυτελές Seven Stars ένα από τα πιο ευρύχωρα και άνετα στον κόσμο, επισημαίνει το αμερικανικό περιοδικό. «Κάθε ίντσα του τρένου -από τα κρεβάτια, τους νεροχύτες στα μπάνια και τις ξύλινες διακοσμήσεις μέχρι τα πορσελάνινα πιάτα στο δείπνο—είναι χειροποίητη, φτιαγμένη από Ιάπωνες τεχνίτες» σημειώνει το Conde Nast.

Η σιδηροδρομική εταιρία κλείνει φέτος δέκα χρόνια λειτουργίας, και η φιλοσοφία της παραμένει ίδια. Όπως σημειώνει ο πρόεδρος της εταιρίας, Yoji Furumiya: «Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην ενέργεια που δίνουν τα ταξίδια στη ζωή ενός ανθρώπου, στον πλούτο που φέρνουν καθώς και στους δεσμούς που γεννιούνται μεταξύ των ανθρώπων. Συνεχίζουμε να εξετάζουμε πώς μπορεί το Seven Stars in Κyushu να παίξει ρόλο σε όλα αυτά».

Τα επτά αστέρια στο όνομα του τρένου συμβολίζουν τους επτά νομούς του νησιού (Fukuoka, Saga, Nagasaki, Kumamoto, Oita, Kagoshima και Μiyazaki) και τα επτά επιβατικά βαγόνια του. Επίσης, εκφράζουν τα επτά χαρίσματα του τόπου: τη φύση, το φαγητό, τις ιαματικές πηγές, τους ανθρώπους, την ιστορία και τον πολιτισμό, τα τρένα και τις τοποθεσίες με ιερή ή πνευματική σημασία, τα “power spots” όπως ονομάζονται στην γιαπωνέζικη κουλτούρα.

Το χρυσό έμβλημα με το αστέρι ξεχωρίζει πάνω στα βαγόνια που είναι βαμμένα στο χρώμα του κόκκινου κρασιού- μια απόχρωση που παραπέμπει στην αρχαία λάκα. Από τον vintage σχεδιασμό του τρένου ως τις στολές του προσωπικού, όλα επαναφέρουν μια αίσθηση της χρυσής εποχής του ταξιδιού.

Οι επιβάτες χαλαρώνουν στο lounge του πρώτου βαγονιού με ζωντανό πιάνο χαζεύοντας τα αστέρια από το πανοραμικό παράθυρο, πίνουν τσάι στο tea room που είναι διαμορφωμένο σε στυλ ryurei (δηλαδή η τελετουργία του τσαγιού γίνεται σε καθίσματα και όχι στο πάτωμα) και απολαμβάνουν ένα ποτήρι Tsunuki, το ξεχωριστό ιαπωνικό single malt, στο μπαρ του τρίτου βαγονιού.

Σε κάθε ταξίδι του, το Seven Stars φιλοξενεί μόλις 20 επιβάτες καθώς διαθέτει δέκα σουίτες. Είναι όλες ευρύχωρες και πολυτελείς, με ντεκόρ που αποτελεί ένα fusion Ιαπωνίας – Δύσης, αλλά η πιο περιζήτητη είναι η Deluxe Suite A στην άκρη του έβδομου βαγονιού, για το πανοραμικό παράθυρό της.

Πίσω από την σαγηνευτική ατμόσφαιρα του εσωτερικού χώρου του τρένου βρίσκεται μια ομάδα από καταξιωμένους και έμπειρους τεχνίτες: Ο Μasato Kinoshita είναι ένας παθιασμένος δεξιοτέχνης του kumiko, της παραδοσιακής ιαπωνικής τεχνικής ξυλουργικής όπου μικρά, λεπτά κομμάτια ξύλου συναρμολογούνται με το χέρι ώστε να δημιουργήσουν περίτεχνα ξυλόγλυπτα σχέδια.

H πόλη Arita στα βορειοδυτικά του νησιού φημίζεται για την πορσελάνη της και τα πολύτιμα σερβίτσια με τα λεπτεπίλεπτα σχέδια που χρησιμοποιούνται στο τρένο προέρχονται από το εργαστήριό Kakiemon της οικογένειας Sakaida που συνεχίζει μια κληρονομιά 370 ετών.

Όσο για τα πανέμορφα κεραμικά, έχουν την υπογραφή του εργαστηρίου αγγειοπλαστικής Seiroku, του οποίου ο ιδρυτής Seiroku Nakamura ήταν γνωστός ως “o Θεός του Τροχού της Κεραμικής”.

Tα διήμερα και τετραήμερα ταξίδια του Seven Stars είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να «βυθίζουν» τον ταξιδιώτη στην πλούσια φύση και την παραδοσιακή κουλτούρα του Κyushu, περιλαμβάνοντας επισκέψεις στα πιο ξακουστά εργαστήρια, διαλογισμό σε ναούς, αξέχαστα παραδοσιακά δείπνα kaiseki.

Οι επιβάτες έχουν να θυμούνται πολλά: Τον ήχο του kara usu, του παραδοσιακού νερόμυλου που χρησιμοποιείται στην αγγειοπλαστική στο χωριό Οnta, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα «100 ηχητικά τοπία της Ιαπωνίας». Τα εργαστήρια geta, για την κατασκευή της παραδοσιακής ξύλινης σαγιονάρας που οργανώνονται μέσα στο τρένο.

To μαγευτικό υπαίθριο μπάνιο στα λαξευμένα στο βράχο λουτρά του ξενώνα Gajoen, στους λόφους της Kιρισίμα. Τη θέα στο επιβλητικό ηφαίστειο Σακουρατζίμα από τα παράθυρα του βαγονιού. Τους καλλιτέχνες της αρχαίας τέχνης bonzeki που φτιάχνουν τοπία μινιατούρες σε μαύρους δίσκους με άμμο και βότσαλα. Την παρατήρηση άστρων ξαπλωμένοι στο ζεστό έδαφος του γεωθερμικού πάρκου Unzen Jigoku.

Μια μοναδική συλλογή τοπίων και εμπειριών, σε ένα αυθεντικό κομμάτι της Ιαπωνίας, που κοστίζει περίπου 1.900 ευρώ για το διήμερο ταξίδι κατά άτομο και 3.800 ευρώ για το τετραήμερο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[orgismenh]

Ένα πουλί απόδημο,

καθόταν στην πλατεία,

κοίταζε τους περαστικούς

και έπινε μπύρα κρύα,

η πρώτη φέρνει δεύτερη,

κι η δεύτερη ζαλάδες,

κάτω από τα καθίσματα,

κινούνται συμπληγάδες.

Υγ. mentally είμαι σε συναυλία του Χαρούλη και χορεύω με την ενέργεια του Πιστιόλη πίνοντας μπύρες.

[xehasmenesithakes]

How many aura points did I lose χτες το βράδυ που πήγα στο παιδί που βγαίνουμε,στο αμάξι,για βόλτα {ξέρεις τώρα} και αφού τελειώσαμε του κάνω γιατί έχεις αίματα στα χέρια ? συνειδητοποιώ ότι το αμάξι έχει γίνει μουνι και πως μοu ήρθε περιοδος εκείνη την ώρα . Παντού τα καθίσματα και γενικά όλα ήταν κοκκινα και αυτός.δεν το είχαμε καταλάβει καν και μετά έπρεπε να πάρει 5 φίλους του να τους γυρίσει σπιτι 😭

orea

Εγω θα πω ολα ανθρωπινα ειναι,aura points με τετοια δε χανεις..Ελπιζω να καθαρισατε οτι μπορουσατε και τα καθισματα να ηταν σκουρα.Και αν ηταν βραδυ δε θα καταλαβαν τιποτα

[eclecticstarlightblogger]

Σάλος με τιν Ευάγγελο Αντώναρο: Υποψήφιοι που μισογεμιζουν κάποιες αιθουσουλες των 50 ατόμων με αραιά καθίσματα

Οι αξιοθρήνητοι εκ��ρόσωποι των 87 δεν είναι σε θέση να κλείσουν έναν από τους γνωστούς ( κι ελεύθερους!!!) συνεδριακούς χώρους της Αθήνας για το συνέδριο. Κι έτσι αναγκάζονται — σύμφωνα με δημοσιεύματα — να ενεργοποιήσουν ποδοσφαιρικές επαφές για να μισθώσουν ένα μπουζουκομάγαζο (με άγνωστες προδιαγραφές ασφαλείας). Από την άλλη αναρωτιούνται τι κάνει ο @skasselakis και […] Σάλος με τιν Ευάγγελο…

[thoughtfullyblogger]

Σάλος με τιν Ευάγγελο Αντώναρο: Υποψήφιοι που μισογεμιζουν κάποιες αιθουσουλες των 50 ατόμων με αραιά καθίσματα

Οι αξιοθρήνητοι εκπρόσωποι των 87 δεν είναι σε θέση να κλείσουν έναν από τους γνωστούς ( κι ελεύθερους!!!) συνεδριακούς χώρους της Αθήνας για το συνέδριο. Κι έτσι αναγκάζονται — σύμφωνα με δημοσιεύματα — να ενεργοποιήσουν ποδοσφαιρικές επαφές για να μισθώσουν ένα μπουζουκομάγαζο (με άγνωστες προδιαγραφές ασφαλείας). Από την άλλη αναρωτιούνται τι κάνει ο @skasselakis και […] Σάλος με τιν Ευάγγελο…

[greekblogs]

Σάλος με τιν Ευάγγελο Αντώναρο: Υποψήφιοι που μισογεμιζουν κάποιες αιθουσουλες των 50 ατόμων με αραιά καθίσματα

Οι αξιοθρήνητοι εκπρόσωποι των 87 δεν είναι σε θέση να κλείσουν έναν από τους γνωστούς ( κι ελεύθερους!!!) συνεδριακούς χώρους της Αθήνας για το συνέδριο. Κι έτσι αναγκάζονται — σύμφωνα με δημοσιεύματα — να ενεργοποιήσουν ποδοσφαιρικές επαφές για να μισθώσουν ένα μπουζουκομάγαζο (με άγνωστες προδιαγραφές ασφαλείας). Από την άλλη αναρωτιούνται τι κάνει ο @skasselakis και […] Σάλος με τιν Ευάγγελο…

[skandaladiaplokidiafthora]

Σάλος με τιν Ευάγγελο Αντώναρο: Υποψήφιοι που μισογεμιζουν κάποιες αιθουσουλες των 50 ατόμων με αραιά καθίσματα

Οι αξιοθρήνητοι εκπρόσωποι των 87 δεν είναι σε θέση να κλείσουν έναν από τους γνωστούς ( κι ελεύθερους!!!) συνεδριακούς χώρους της Αθήνας για το συνέδριο. Κι έτσι αναγκάζονται — σύμφωνα με δημοσιεύματα — να ενεργοποιήσουν ποδοσφαιρικές επαφές για να μισθώσουν ένα μπουζουκομάγαζο (με άγνωστες προδιαγραφές ασφαλείας). Από την άλλη αναρωτιούνται τι κάνει ο @skasselakis και […] Σάλος με τιν Ευάγγελο…

[rulinarulina]

Ταυτοποιήθηκαν 10 άτομα για επεισόδια στον αγώνα Ατρόμητος – ΠΑΟΚ: Ανάμεσά τους και ανήλικος

Οι ��ράστες έσπασαν καθίσματα και τα πέταξαν στον αγωνιστικό χώρο  Από την Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Δυτικής Αττικής, της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, ταυτοποιήθηκαν συνολικά δέκα -10- άτομα, τα οποία κατηγορούνται για –κατά περίπτωση- φθορά ξένης ιδιοκτησίας καθώς και παραβίαση της αθλητικής νομοθεσίας, στο πλαίσιο ποδοσφαιρικού αγώνα που έλαβε χώρα την 18-08-2024, στο Δημοτικό Στάδιο…

[crisismonitor]

Άκτωρ - Intrakat ετοιμάζονται να παραδώσουν το… στοιχειωμένο Μετρό της Θεσσαλονίκης 

Ένα έργο που θεωρούνταν… στοιχειωμένο, έχοντας καταντήσει ανέκδοτο αλλά και αιτία εύλογης αγανάκτησης για όλη τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα, κάτι που νομοτελειακά δηλητηρίαζε τη σχέση της με το… κράτος των Αθηνών και κλόνιζε την πίστη και την εμπιστοσύνη των πολιτών προς την πολιτεία, οσονούπω παραδίδεται στους πολίτες της Θεσσαλονίκης.  Ο λόγος για το Μετρό Θεσσαλονίκης, που ήδη έχει μπει στις ράγες με 18 συρμούς και ένα μεγάλο αμαξοστάσιο – κέντρο ελέγχου, ενώ θα παραδοθεί στους πολίτες για χρήση σε ακριβώς 87 ημέρες, ήτοι σε λιγότερο από τρεις μήνες, καθώς η επίσημη πρεμιέρα έχει οριστεί για το Σάββατο, 30 Νοεμβρίου.  Το έργο ολοκληρώνει η εταιρεία Άκτωρ, (θυγατρική του ομίλου Intrakat πλέον), η οποία κλήθηκε να διεκπεραιώσει το απαιτητικό project όταν οι προηγούμενοι ανάδοχοι δεν κατάφεραν λόγω ανυπέρβλητων δυσκολιών και χρεοκοπία. Σημειώνεται πως η Άκτωρ είναι ίσως η πιο εξειδικευμένη κατασκευαστική εταιρεία στην Ελλάδα, έχοντας υπογράψει μερικά από τα πλέον κομβικά, κρίσιμα και απαιτητικά projects στη χώρα μας, ενώ έχει και εμπειρία από την κατασκευή Μετρό, όπως της Αθήνας και της Ντόχα του Κατάρ.  Πρόκειται για ένα από τα εμβληματικότερα έργα των τελευταίων δεκαετιών για τη χώρα, το οποίο, όπως τόνισε στη συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη ο υπουργός Υποδομών ��ρήστος Σταϊκούρας παρουσία της διοίκησης της Άκτωρ – Intrakat αλλά και της διοίκησης της Ελληνικό Μετρό, θα ξεπεράσει σε προϋπολογισμό τα 2 δισ. ευρώ. Παράλληλα, όπως τόνισε ο υπουργός, η πολιτεία αναζητά πόρους ώστε να ξεκινήσει την κατασκευή και της δεύτερης γραμμής, που θα συμπληρώσει την πρώτη και θα εμπλουτίσει ακόμη περισσότερο τα σταθερά μέσα μεταφοράς στην πόλη της Θεσσαλονίκης.    Χωρίς οδηγό οι συρμοί του Μετρό Θεσσαλονίκης Η πρώτη γραμμή Μετρό της Θεσσαλονίκης αποτελείται από 18 συρμούς οι οποίοι κινούνται χωρίς οδηγό, ενώ αναμένονται και άλλοι 15 συρμοί, ώστε να πυκνώσουν τα δρομολόγια και να υπάρχει τραίνο κάθε σχεδόν ενάμιση λεπτό, ήτοι κάθε 90 δευτερόλεπτα. Παράλληλα, είναι ήδη έτοιμο και λειτουργεί ένα μεγάλο αμαξοστάσιο – κέντρο ελέγχου που αποτελεί την «καρδιά» όλου του Μετρό, κανονίζει τα δρομολόγια και με όργανα τελευταίας τεχνολογίας προγραμματίζει και οργανώνει τα πάντα.  Η κόκκινη γραμμή του Μετρό περιλαμβάνει 13 σταθμούς, είναι 9,6 χιλιομέτρων με δύο σήραγγες μονής τροχιάς, ενώ κάθε συρμός είναι χωρητικότητας 450 ατόμων. Μάλιστα, ο σχεδιασμός των συρμών είναι διαφορετικός από αυτόν του Μετρό της Αθήνας, με λιγότερα καθίσματα και περισσότερο ελεύθερο χώρο, δεδομένου ότι οι αποστάσεις στη Θεσσαλονίκη είναι μικρές και η διαδρομή θα καλύπτεται σε πολύ λίγα λεπτά.  Το μετρό της Θεσσαλονίκης θα έχει μέγιστη δυνατότητα μεταφοράς 18.000 ατόμων ανά ώρα και ανά κατεύθυνση, ενώ η εκτιμώμενη ημερήσια κίνηση είναι 254.000 επιβάτες και θα λειτουργεί με σύστημα αυτόματων θυρών σε κάθε σταθμό. Σύμφωνα με τη μελέτη την οποία παρουσίασε η Ελληνικό Μετρό, το 2040 εκτιμάται ότι θα μετακινούνται με το μετρό 286.000 επιβάτες ημερησίως με τη βασική, κόκκινη γραμμή του μετρό, δηλαδή αυτή που παραδίδεται οσονούπω.  Αν και δεν έχει «κλειδώσει» ακόμη η απόφαση για το ύψος του εισιτηρίου στο Μετρό Θεσσαλονίκης, εντούτοις το σίγουρο είναι ότι θα είναι φθηνότερο από της Αθήνας που είναι 1,20 ευρώ καθώς η διαδρομή είναι πολύ μικρή και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα κυμανθεί μεταξύ 80 λεπτών και ενός ευρώ.  Αλ. Εξάρχου: Ξύπνησε το… θηρίο που λέγεται Άκτωρ «Πριν ένα χρόνο που εξαγοράσαμε την Άκτωρ είχαμε δεσμευτεί στην κυβέρνηση αλλά και στους πολίτες της Θεσσαλονίκης πως το Νοέμβριο του 2024 θα παραδώσουμε το Μετρό. Τότε, αντιμετωπίσαμε ειρωνεία και αμφισβήτηση. Και όμως τα καταφέραμε. H εταιρεία τήρησε τη δέσμευσή της για παράδοση του έργου στην συγκεκριμένη ημερομηνία. Ξύπνησε το θηρίο των κατασκευών που λέγεται Άκτωρ. Πρόκειται για το πιο σύγχρομο μετρό στην Ευρώπη», είπε ο κ. Εξάρχου.  Συνάμα, υπογράμμισε ότι το έργο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σημαντικό μάθημα για το τι δεν πρέπει να γίνεται στην ανάληψη και την εκτέλεση ενός μεγάλου έργου, αλλά και για το πως αυτά πρέπει να υλοποιούνται, ώστε να ολοκληρώνονται σωστά, όπως συνέβη το τελευταίο έτος με την Άκτωρ και το Μετρό Θεσσαλονίκης.  Παράλληλα έδωσε τα εύσημα στα στελέχη και τους εργαζόμενους της Άκτωρ, ενώ τόνισε πως «δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το έργο θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί, χωρίς την υποδειγματική συνεργασία μεταξύ αναδόχου και δημοσίου», επισημαίνοντας ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα πρέπει να μείνει ως παρακαταθήκη στα τεχνικά πράγματα της χώρας, καθώς μπορεί να συμβάλλει σε καλύτερα έργα, στο μέλλον. Τέλος, δεν παρέλειψε να συμπληρώσει πως ο σταθμός «Βενιζέλου» θα είναι ο πιο όμορφος σταθμός στην Ευρώπη. «Είμαστε υπερήφανοι που παραδίδουμε ένα στολίδι για τη Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα συνολικά» κατέληξε.    Η νέα γραμμή και η χρηματοδότησή της Επόμενο ορόσημο για το συγκοινωνιακό χάρτη της Θεσσαλονίκης είναι η κατασκευή της δεύτερης γραμμής του μετρό 18,4 χιλιομέτρων με 17 σταθμούς, που θα εξυπηρετεί τα βορειοδυτικά προάστια της πόλης, όπως είναι η Πολίχνη και ο Εύοσμος. Ο υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών, αρμόδιος για τις Υποδομές Νίκος Ταχιάος, τόνισε πως «είμαστε σε αναζήτηση χρηματοδοτικών πόρων για να προχωρήσουν τα έργα.    Η «πράσινη» Γραμμή 2 θα λειτουργήσει ως κομμάτι και επέκταση της βασικής (κόκκινης) Γραμμής 1 που θα ξεκινήσει το Νοέμβριο, ξεκινώντας από τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό προς Άνω Εύοσμο και ΚΤΕΛ «Μακεδονία». Πρόκειται για γραμμή μήκους 10,75 χλμ. που θα εξυπηρετεί 110.000 επιβάτες την ημέρα.    Στόχος είναι έως το 2040 οι μισές μετακινήσεις στη Θεσσαλονίκη να γίνονται με δημόσια μέσα μεταφοράς από μόλις 15% σήμερα, κάτι που θα αποσυμφορήσει σημαντικά την πόλη, καθιστώντας τη πιο ελκυστική και για τους πεζούς και τους επισκέπτες.    Read the full article

[justforbooks]

Τέλος εποχής για το Ιντεάλ: Ο ιστορικός κινηματογράφος κλείνει οριστικά μετά από 102 χρόνια - Με Pulp Fiction το "αντίο"

Μαζί με το 2023 αποχαιρετάμε σε λίγες ώρες και ένα κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας. Η 29η Δεκεμβρίου έμελλε να είναι η τελευταία μέρα λειτουργίας του ιστορικού κινηματογράφου της Πανεπιστημίου. Το Ιντεάλ θα σβήσει οριστικά τα φώτα του και θα βάλει λουκέτο μετά από 101 χρόνια.

Πρόκειται για τον παλαιότερο αυτήν τη στιγμή εν λειτουργία κινηματογράφο της Αθήνας, με το όνομά του ("Ιδεώδες") να ανταποκρίνεται ανέκαθεν στη μεγαλοπρέπειά του.

Ξεκίνησε το 1921 ως "Σαλόν Ιντεάλ" και μέσα στα χρόνια του ευτύχησε όχι μόνο να φιλοξενήσει μεγάλες ταινίες, αλλά και σπουδαίες παραστάσεις. Με μεγαλοπρεπή αίθουσα που προκαλεί ακόμα και στις ημέρες μας δέος, το "Ιντεάλ" είχε αρχικά 2.000 θέσεις, μοιρασμένες στην πλατεία και τον μεγάλο του εξώστη. Πρωτοπόρο στις τεχνολογικές εξελίξεις, το "Ιντεάλ" ήταν ο δεύτερος αθηναϊκός κινηματογράφος που έγινε πλήρως ομιλών με υπερ-σύγχρονα για την εποχή τους συστήματα ήχου της RCA, αλλά και ο πρώτος που σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής εγκατέστησε στερεοφωνικό ήχο.

Με την εκ βάθρων ανακαίνιση του 1991, το Ιντεάλ απογειώνεται σε μία από τις πολυτελέστερες αίθουσες της Ευρώπης. Όσο οι εξωτερικοί χώροι ακολουθούν και αναδεικνύουν το νεοκλασικό ύφος του κτιρίου που το φιλοξενεί, το "Ιντεάλ" τηρεί τα πρότυπα των σύγχρονων premium cinemas του κόσμου. Χωρίς να αλλάξει καθόλου το μέγεθος της αίθουσας, οι θέσεις μειώνονται σε 750, καθώς τοποθετούνται οι νέες, αναπαυτικές και τεράστιες πολυθρόνες της γαλλικής εταιρείας Quinette, που έχει εξοπλίσει εμβληματικές αίθουσες κινηματογράφων και όπερας στη Γαλλία και σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Palais des Festivals στις Κάννες. Οι πλαϊνές επιφάνειες που έπρεπε να είναι σκούρες για να μην αποσπούν το βλέμμα από την οθόνη, διακοσμούνται με τις γκρι τοιχογραφίες του ζωγράφου και καθηγητή Άγγελου Αντωνόπουλου, και γίνονται παντοτινό σημείο αναφοράς.

Το "Ιντεάλ" μάς έμαθε τον όρο "γιγαντοθόνη" καθώς η wall-to-wall οθόνη καταλάμβανει επιφάνεια 150 τ.μ. και εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη σε μεμονωμένη αίθουσα σήμερα στην Ελλάδα.

Πρώτο το "Ιντεάλ" εγκατέστησε σύστημα ήχου Dolby SR, με πιστοποίηση κατά THX του Τζωρτζ Λούκας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα τον αναβάθμισε σε ψηφιακό πεντακάναλο. Σήμερα, το "Ιντεάλ", έχοντας περάσει στην πλήρως ψηφιακή εποχή, είναι εξοπλισμένο με πανίσχυρο ψηφιακό προβολέα, για 2D και 3D ταινίες, ενώ υπήρξε από τα πρώτα -και ακόμα μετρημένα στα δάχτυλα- σινεμά που εγκατέστησαν το οκτακάναλο ψηφιακό σύστημα ήχου Dolby Surround 7.1. Στην καμπίνα του, η μηχανή προβολής για φιλμ λειτουργεί ακόμα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να προβάλλει ταινίες σε φεστιβάλ και αφιερωματικές διοργανώσεις.

Ο Γιάννης Παπανικολάου, υπεύθυνος λειτουργίας του Ιντεάλ για περισσότερα από 40 χρόνια, θυμάται μια κομβική στιγμή στην ιστορία της αίθουσας. «Ηταν το 1990 όταν τα αδέρφια Σπέντζος αποφάσισαν να επενδύσουν δυναμικά στο μέλλον της αίθουσας. Τότε όλοι έλεγαν πως “οι Σπεντζαίοι τρελάθηκαν και πραγματοποιούν επιχειρηματική αυτοκτονία”». Ανακαίνισαν λοιπόν ριζικά το σινεμά, με την τεράστια οθόνη –η μεγαλύτερη ακόμη και σήμερα σε όλη την Ευρώπη, μεγέθους 160 τ.μ.–, τον υπερσύγχρονο για την εποχή dolby surround ήχο, τα αναπαυτικά μπλε καθίσματα κ.λπ. Στην πρεμιέρα θυμάται ότι είχε γίνει χαμός. Η ουρά του κόσμου έφτανε μέχρι τη Θεμιστοκλέους και τελείωνε έξω από το σινεμά Τιτάνια. Αλλά και οι επόμενες μέρες ήταν απίστευτες.

«Θυμάμαι» μας διηγείται «να ξεκινάμε τις προβολές από τις 12 το μεσημέρι και να πηγαίνουμε σερί μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, αφού και οι μεταμεσονύχτιες είχαν τρομερό σουξέ τότε. Κάθε μέρα κόβαμε πάνω από 2.500 εισιτήρια. Μάλιστα υπήρξε μεταμεσονύχτια προβολή που είχε μείνει αρκετός κόσμος έξω –γύρω στα 150 με 200 άτομα– και αποφασίσαμε να την επαναλάβουμε στις 03.00. Όχι μόνο δεν έφυγε κανείς αλλά όλοι περίμεναν να δουν το φιλμ και σχεδόν γέμισε η αίθουσα με 300 άτομα!». Υπήρχε μάλιστα και μια ιστορία που αναφέρει πως ο κ. Παπανικολάου οδηγήθηκε στη φυλακή για εκείνες τις προβολές. Είναι άραγε αλήθεια; «Ναι, φυσικά. Εκείνη την εποχή υπήρχε σε ισχύ ένας νόμος του Μεταξά που απαγόρευε τα δημόσια θεάματα μετά τις 12.30 το βράδυ. Κάποιοι, ενοχλημένοι προφανώς από την επιτυχία του Ιντεάλ, είχαν κάνει καταγγελία στο 3ο Αστυνομικό ��μήμα, που τότε ήταν στο Κολωνάκι, πως τάχα μου παίζαμε παράνομα τσόντες! Ηρθαν λοιπόν αστυνομικοί και με οδήγησαν στο τμήμα. Τη στιγμή της δίκης κι ενώ ετοιμάζαμε την απολογία μας με τον Σπέντζο ο δημόσιος κατήγορος σκύβει και λέει κάτι στον πρόεδρο του δικαστηρίου κι εκείνος χωρίς πολλά πολλά μας λέει: “Κύριοι, είστε αθώοι”. Κι ενώ κοιταζόμασταν μεταξύ μας και ψάχναμε να βρούμε τι έχει συμβεί, έρχεται δίπλα μου ο δημόσιος κατήγορος και μου λέει: “Είμαι τακτικός πελάτης σας. Δεν θα μπορούσα να χάσω τις αγαπημένες μου μεταμεσονύχτιες προβολές στο Ιντεάλ”»!

Από το Ιντεάλ όμως πέρασαν και μεγάλοι αστέρες. Η Αριστέα Χιώτη, υπάλληλος της Σπέντζος Φιλμ για 38 χρόνια, θυμάται τους μεγάλους σταρ που βρέθηκαν στην Αθήνα και στόλισαν με την παρουσία τους κάποια σημαντική κινηματογραφική πρεμιέρα του Ιντεάλ. «Λένε αρκετοί ότι ο πιο ανθρώπινος σταρ που πέρασε ποτέ από εδώ είναι ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις και δεν έχουν άδικο. Διακριτικός όσο λίγοι, σεμνός και ευγενέστατος, έχει βρεθεί πολλές φορές στην Αθήνα. Oλοι λένε για τις πρεμιέρες των ταινιών εδώ και φυσικά στέκονται στο “Αριστερό μου πόδι” που του χάρισε το πρώτο του Oσκαρ. Oμως εγώ θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό, όταν ήθελε να δει μια ταινία στο Ιντεάλ και δεν είχε ελεύθερη θέση αλλά με τρομερή σεμνότητα και ευγένεια δέχτηκε να το δει μπροστά από την οθόνη σε μια καρέκλα που δεν χωρούσε καλά καλά τα τεράστια πόδια του. Καλές εντυπώσεις έχω κι από τη Βαλέρια Γκολίνο, τον παραγωγό Ααρον Σπέλινγκ, ενώ αξιοπρεπέστατος και τζέντλεμαν όσο λίγοι ήταν κι ο σκηνοθέτης Μπομπ Ράφελσον που βρέθηκε εδώ για την πρεμιέρα του φιλμ του “Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές”. Θυμάμαι ακόμη το κόλλημα που είχε φάει ο Ρίτσαρντ Γκιρ (τον γνώρισα σε μια εποχή που είχε προβλήματα μετά τον χωρισμό του από τη Σίντι Κρόφορντ και βρέθηκε στην Ελλάδα για τον “Mr Jones”) με μια κόκκινη γραβάτα του Σπέντζου. Του έλεγε συνέχεια “πόσο μου αρέσει η γραβάτα σου” και “από πού την αγόρασες;” κι άλλα τέτοια. Πάντως η πιο επεισοδιακή προβολή που θυμάμαι στο Ιντεάλ ήταν η μεταμεσονύχτια πρεμιέρα της “Σιωπής των αμνών”. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναζήσει. Τσακωμοί, βρισιές, ξύλο. Hμουν στο ταμείο εκείνη τη μέρα και προσπαθούν κάποιοι να με εξαγοράσουν (“έλα, βάλε με μέσα και θα σου δώσω ένα πεντακοσάρικο”) ενώ ήταν κατάμεστη η αίθουσα ακόμη και με όρθιους ή καθισμένους στους διαδρόμους». Oντως εκείνη η επεισοδιακή προβολή είναι η πιο χαραγμένη και στη δική μου μνήμη καθώς είχα ζήσει από κοντά εκείνες τις extreme καταστάσεις, ενώ από τότε «βρήκα» και την αγαπημένη μου θέση (μπροστά και αριστερά) που δεν την εγκατέλειψα από τότε μέχρι σήμερα και τη μοιραζόμουν συνήθως με τον κολλητό μου στις δημοσιογραφικές προβολές Μπάμπη Ακτσόγλου, τον αείμνηστο κριτικό του «Αθηνοράματος».

Aλλες μεγάλες στιγμές για το Ιντεάλ ήταν στην πρεμιέρα του «Μόνος στο σπίτι», του «Braveheart», του «Seven» αλλά και οι προβολές του «Σινεμά ο παράδεισος», το οποίο ο Λάκης Λαζόπουλος είχε δει πέντε έξι φορές, από όσο θυμάται η κ. Χιώτη. Ενώ στις δύο πιο δύσκολες στιγμές –πριν από την τωρινή– ήταν όταν το σινεμά κάηκε έπειτα από δύο πυρκαγιές. Η πρώτη ήταν το 1989 μετά την προβολή της κωμωδίας «Διαβολογυναίκα» με τις Μέριλ Στριπ και Ροζάν Μπαρ και η δεύτερη το 1992, όταν παιζόταν η νεανική περιπέτεια με τον Κρίστιαν Σλέιτερ «Δυνάμωσέ το» και άρπαξε φωτιά το διπλανό ομώνυμο εστιατόριο, η οποία εξαπλώθηκε στο σινεμά.

Το Ιντεάλ σε αριθμούς

160 τετραγωνικά μέτρα είναι το μέγεθος της οθόνης του Ιντεάλ, της μεγαλύτερης ακόμη και σήμερα σε όλη την Ευρώπη

2.500 εισιτήρια τουλάχιστον έκοβε κάθε μέρα το Ιντεάλ μετά την ανακαίνιση που έκαναν τα αδέρφια Σπέντζου το 1990

7 φιλμ, οι πρεμιέρες των οποίων άφησαν εποχή στο Ιντεάλ, είναι αυτά με τα οποία θα πέσει η αυλαία του θρυλικού κινηματογράφου. Μεταξύ αυτών η «Σιωπή των αμνών» και το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» που θα προβληθούν το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου, αλλά και το «Pulp fiction» και ο «Κυνηγός» που θα προβληθούν την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου

Τέλος εποχής λοιπόν για το αγαπημένο μας Ιντεάλ, που μας συντρόφευσε όχι μόνο σε μερικές από τις πιο ξεχωριστές ταινίες που έχουμε δει μέχρι σήμερα αλλά και στα ομορφότερα ίσως χρόνια της ζωής μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[orgismenh]

Ένα πουλί απόδημο,

καθόταν στην πλατεία

χάζευε τους περαστικούς,

και έπινε μπύρα κρύα.

Η πρώτη φέρνει δεύτερη,

κι η δεύτερη ζαλάδες

κάτω από τα καθίσματα,

κινούνται συμπληγάδες.

Υγ. Περιμένω να πάω Χαρούλη να ακούσω τις δευτέρες του Κωνσταντηηηη.

[charis999]

Σαν σήμερα έφυγε από την ζωή ο τελευταίος Θεός του Ολύμπου, κυριολεκτικά με δάκρυα στα μάτια είχα γράψει αυτό:

Ναι, ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να μνημονεύεται ως ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης, ως μια αμφιλεγόμενη πολιτική περσόνα, ως αυτός που έφερε τον Ελύτη και το Ρίτσο και στο τελευταίο ελληνικό σπίτι, στα χείλη και του πιο απλού ανθρώπου, αυτός που έβαλε το μπουζούκι ισότιμα δίπλα στο πιάνο, το ρεμπέτικο δίπλα στη συμφωνική και γέμισε με αντάρτες τα καθίσματα στις λυρικές σκηνές κι έχωσε πονηρά τα κόκκινα εμβατήρια στα μεγάφωνα των μεγάρων μουσικής αυτού του κόσμου, όμως πάνω από όλα ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένα βίωμα.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν αυτός που πάντρεψε τους γονείς μου με «το τρένο φεύγει στις 8» όταν ο πατέρας μου ήταν φαντάρος στη Βόρεια Ελλάδα κι η μάνα μου τον περίμενε στο σταθμό στην Αθήνα να τον δει για λίγο κρυφά από τη μάνα της. Σήμερα που τους βλέπω ασπρισμένους, να πονάνε σε κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο, να γερογκρινιάζουν, ακούω το τρένο που τους παίρνει μακριά, πέρα από την Κατερίνη και τους πάει στα άστρα εκεί που θα είναι πάντα νέοι, ωραίοι κι ερωτευμένοι, εκεί που ο χρόνος δε φθείρει τα σώματα και τ�� συναισθήματά τους.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν αυτός που με κρατούσε σε επικοινωνία με εκείνο το κορίτσι των 26 χρόνων που έπεσε από την ταράτσα του ξενοδοχείου για να γλιτώσει από τον κόσμο, τους δαίμονες της, την κατάθλιψη και μια ακόμα σκληρή εκδοχή της πατριαρχίας. Όταν ήθελα να την δω ξανά, έβαζα το «Αστέρι μου φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου» που έπλαθε ξανά από την αρχή ο Μίκης σαν άλλος Ορφέας κι άνοιγε το σκοτεινό αττικό ουρανό κι εμφανιζόταν αυτή με το λευκό της φόρεμα, αυτό που την κήδεψαν, κι αποδρούσε από τα δεσμά του Άδη σαν άλλη Ευρυδίκη για να ζήσει τον έρωτα, τα ξενύχτια, τις βόλτες, τις εκδρομές κι όσα θα της χρωστά για πάντα η ζωή, μέχρι να τελειώσει το τραγούδι και να γυρίσει πίσω στο αιώνιο σκοτάδι και στη Σιωπή.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ο μόνος που ήρθε μαζί μου στο αεροπλάνο στο δύσκολο ταξίδι της πρώτης μετανάστευσης, το πρώτο βράδυ σε εκείνο το κρύο ξενοδοχείο στο πιο αφιλόξενο μέρος της Αμερικής, στο σκληρό της Νότο, μου τραγουδούσε όλη νύχτα τα ερωτικά του με φόντο την Ακρόπολη. Και το πρωί, εγώ με τα μούσια και τα ατίθασα μαλλιά ξένος ανάμεσα σε τόσες φυλές «προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν κι ούτε κανένας με γνώριζε». Και τα βράδια ξανά και ξανά στήναμε καντάδες με τη «νυχτερίδα στη σκεπή» ελπίζοντας τα χαιρετίσματα να μπορέσουν να περάσουν τον Ατλαντικό, να μην πέσουν στα κύματα και να βρουν αυτούς που αγαπώ. Ύστερα στο πρώτο ταξίδι πίσω, όταν με υποδεχόταν πάλι ο αττικός ουρανός και το γκρίζο της αιώνιας ερωμένης μου, της Αθήνας, τότε πλημμύριζε το αεροπλάνο με τους ήχους από τους «Χαρταετούς», πώς μπορεί να αποτυπώσει κανείς καλύτερα από το μπουζούκι σε αυτό το ορχηστρικό τις εθιστικές ουσίες της Ελλάδας; Κι όταν έβλεπα ξανά τους δικούς μου και χτυπούσε το τηλέφωνο του πατέρα μου πεταγόταν το «Φεγγάρι μάγια μου κάνες και περπατώ στα ξένα» να μου τρυπά την καρδιά. Κι ύστερα οι νύχτες ασωτίας που ξεκινούσαν από τις σκάλες του μετρό πότε με το «Όμορφη πόλη» πότε με το «Αν θυμηθείς το όνειρό μου» στα ακουστικά.

Ο Μίκης Θεοδωράκης διηύθυνε μια ολόκληρη ορχήστρα εκείνο το βράδυ που κοιμηθήκαμε με ανοιχτούς τους υπολογιστές για να μη νιώθουμε μακριά και σου σιγοτραγουδούσα το «Σ’ αγαπώ μα δε θα `ρθω να σε βρω, γιατί το ξέρω, σ’ αγαπώ μα δε θα `ρθω το φαρμάκι θα σου φέρω» και τότε που με είδες πρώτη φορά να χορεύω ζαλισμένος το «Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά άναψες τον καημό μου είσαι μικρός και δε χωράς τον αναστεναγμό μου» και το πρωί όταν βγήκαμε στην ταράτσα κι ενώ ο ήλιος ξεπεταγόταν πίσω από τα βουνά έβραζε σα λάβα από το βάθος ενός ηφαιστείου το «ο κόσμος ξημερώνει». Και μετά όταν ξημέρωσε, που σου τραγούδησα το «Μέρα Μαγιού» και σου υποσχέθηκα ενώ «άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης» πως «όλα αυτά τα ωραία θα ναι δικά μας». Ήταν και στην πρώτη μας φορά, όταν έβαζε τη μουσική στα λόγια που ειπώθηκαν μέσα στη σιωπή «πώς να ξεχάσω τα μεγάλα μάτια που με χάιδεψαν, τα ζεστά σου χέρια που με άγγιξαν και τα τόσα λόγια που δεν πρόλαβα, σε βαθύ πηγάδι θα το πω, πόσο σ’ αγαπώ». Ήταν και τότε στον Προφήτη Ηλία που απλωνόταν η μουσική από το «Νύχτα μέσα στα μάτια σου» στον ουρανό, στις παραλίες κι ύστερα σε όλο το Αιγαίο και ξέφευγε πάλι. Ήταν και τότε που γύριζα ζαλισμένος με «δακρυσμένα μάτια, με όνειρα κομμάτια» στους «μεγάλους δρόμους κάτω από τις αφίσες» για αυτό το «ποτέ μαζί» εκείνη τη «νύχτα μαγικιά», που δε θα ξεχάσω ποτέ.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν και στο θάλαμο στο στρατόπεδο εκπαίδευσης μαζί μου, κρύφτηκε στα δυο μπουζούκια των γιατρών του θαλάμου. Ήταν το πρώτο Σαββατόβραδο που αντί να σεργιανάμε στους δρόμους της Αθήνας ήμασταν κλειδωμένοι στον παραλογισμό της αρβύλας και των διαταγών. Τότε που έφυγαν οι μονιμάδες και μείναμε μόνοι μας και 5-10 ξυρισμένοι σβέρκοι τραγουδούσαμε το « Σαββάτο βράδυ μου έμορφο ίδιο Χριστός Ανέστη, ένα τραγούδι του Τσιτσάνη κλαίει κάπου μακριά.» και λύγιζαν τα κάγκελα που είχαν περικυκλώσει τη νιότη μας. Ήταν και τότε στα πιο δύσκολα στη μονάδα που μου τραγουδούσε συνωμοτικά και περιπαιχτικά το «Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» και όταν σοβάρευε το «ποιος τη ζωή μου ποιος την κυνηγά».

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ και σε εκείνο το ταξίδι στη Μακρόνησο, από τη μια να αφηγείται τη ζωή του ανάμεσα σε μουσικές και πρόζες κι από την άλλη, εκεί που δεν έφταναν τα φώτα στο άλλο άκρο του νησιού με έσερνε να δω πού έπαιρνε ο αέρας τα χαρτιά με τις μουσικές του, τότε που έτρεχε να τα μαζέψει από τη θάλασσα με χαλασμένο πνευμόνι και δίπλα ρεμπέτες κι ανθρωποφύλακες να χασκογελούν. Πίσω από τα χειροκροτήματα και τις ζωηρές φωνές του κοινού, άκουγες ακόμα τις κραυγές των ��ολασμένων από τα βασανιστήρια. Πίσω από τη σκηνή έβλεπες τα φώτα της Αθήνας τόσο κοντά για σένα, τόσο μακριά για αυτούς. Ήταν εκεί και τότε που τον επισκέφτηκα στη Ζάτουνα και σιγοτραγουδούσε πονηρά το «Είμαι Ευρωπαίος έχω δύο αφτιά» και γρήγορα το γύριζε σε…Χατζιδάκι.

Ήταν και στις νύχτες ανάμεσα σε βιβλία, μουσικές, ανοιχτά παράθυρα, αέρα που μύριζε ακόμα γιασεμί κι αδειανά μπουκάλια από μπύρες, τότε που χτιζόταν η συνείδηση, τότε που μου έλεγε ότι «το ψωμί είναι στο τραπέζι» και «δώσ΄το μάνα του διαβάτη, του Χριστού και του ληστή» και σκάλιζε στην ψυχή μου το «πολλές σημαίες να ανεμίζουν στα μπαλκόνια να λένε δυνατά τη λέξη “σύντροφος” κι εσύ να λείπεις». Και το βράδυ που πέθανε ο Φιντέλ τραγουδούσαμε μαζί «Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη; Ποιον κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει; Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι; Λεβέντης εροβόλαγε.» για να ξορκίσουμε το τέλος μιας εποχής ελπίδας ή την αρχή μιας εποχής τεράτων.

Ήταν και στους δρόμους όταν όλοι μαζί μαθαίναμε να βάζουμε το «ταξικός» ως προσδιορισμό στον αγώνα μας με το «όταν σφίγγουν το χέρι», με το «αρνιέμαι», με το «ο αδερφός τον αδερφό», με την «αντάρτισσα που πάει με τη σημαία της μπροστά», με το «κράτησα τη ζωή μου», κτλ. τότε που ξηλωνόταν το μέλλον μας, τότε που μαθαίναμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, τότε που κατέρρεε με αίμα το «ευτυχώς που ηττηθήκαμε, σύντροφοι», τότε που ξεπεταγόταν το τέρας του ναζισμού, τότε που καταλαβαίναμε τι βαριά ιστορία αγώνων είχαμε να κουβαλήσουμε, τότε που νιώσαμε πρώτη φορά οργή, φόβο, αγανάκτηση. Μας γνώρισε τον Πέτρουλα, το Μπελογιάννη, τον Παναγούλη, το Λαμπράκη, τον Άρη, τον Τούση, ζωγράφισε τους ήρωες μας όπως ο Κόντογλου ζωγράφιζε τους αγίους της Χριστιανοσύνης. Μας φιλοξένησε σε στάδια, θέατρα, γήπεδα, μουσικές σκηνές, στην παραλία του Βραχατίου, στο προαύλιο της ΕΡΤ, σε αυτοσχέδιες σκηνές στο δρόμο.

Σήμερα καθόμασταν με τον πατέρα μου σε απέναντι καναπέδες και κλαίγαμε σαν παιδιά. Τι κι αν μας χωρίζουν 30 χρόνια; Τι κι αν δεν τα βρίσκουμε πολιτικά; Τι κι αν έχουμε άλλες εμπειρίες κι ακούσματα; Ο Θεοδωράκης πάνω από όλα ήταν βίωμα διαφορετικών ανθρώπων, εποχών, ιστορικών στιγμών και γενιών κι ως βίωμα τον θρηνούμε, ως βίωμα θα τον αγαπάμε μέχρι το δικό μας τέλος κι ως βίωμα θα τον μεταφέρουμε και στα δικά μας παιδιά και στα δικά μας εγγόνια.