#θόρυβο

[daimewdis]

Διάλεγα να φεύγω, ήταν το πιο εύκολο και ταυτόχρονα επώδυνο. Έπνιγα όσα νιώθω, εξαφανιζόμουν, μα η σιωπή μου έκανε θόρυβο.

-Δαιμεώδης

[darkside-cookies]

κάνοντας ασκήσεις αναπνοής την ώρα της συνεδρίασης

[for-your-eyes-only-16]

Κάποτε μιλούσαμε μέχρι το ξημέρωμα, και κάπως έτσι γέμιζες τις νύχτες μου με την υπέροχη φωνή σου.

Τώρα τα βράδια επικρατεί μια εκκωφαντική σιωπή. Κι αυτή κάνει τον θόρυβο πιο δυνατό, πιο καταστροφικό.

- Ejo

09.11.2023

[dreamyyclementine]

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

[justforbooks]

Ένα από τα πιο εμβληματικά βιβλία του μοντερνισμού, σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη λογοτεχνία, που είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο, αντίστοιχο με τον τίτλο του, όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει στα ελληνικά ως «Η βουή και το πάθος» το 1963 από τις εκδόσεις Εξάντα, για να ακολουθήσει και άλλη μια μετάφραση, λίγα χρόνια αργότερα, από τον Τάκη Μενδράκο για τις εκδόσεις Πάπυρος. Αξιοσημείωτη θεωρείται και η μετάφραση του Παύλου Μάτεσι για τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2002 με τον τίτλο «Η βουή και η μανία». Αυτήν τη φορά με το αξεπέραστο έργο του Φόκνερ αναμετράται ο καταξιωμένος μεταφραστής και συγγραφέας Αχιλλέας Κυριακίδης, επιλέγοντας το «Ο αχός και το πάθος» ως τίτλο του βιβλίου, από τη μετάφραση του σαιξπηρικού «Μάκβεθ» από τον Βασίλη Ρώτα και του περίφημου μονολόγου στον οποίο αναφέρεται ο Νομπελίστας συγγραφέας. Οι προκλήσεις του έργου είναι αναμφίβολα αξεπέραστες για τον μεταφραστή, λόγω των πολλαπλών διαφοροποιήσεων του ύφους και της πολυφωνικής αφήγησης, που καθιστούν το συγκεκριμένο βιβλίο του Φόκνερ έργο τομής όσον αφορά την τεχνική αλλά και τα συμβολικά νοήματα που αναδεικνύουν τα γλωσσικά παιχνίδια. Η υπόθεση, για μια ακόμα φορά, αναφέρεται στην παρακμή μιας αριστοκρατικής οικογένειας στον αμερικανικό Νότο και στην κλειστοφοβική, ασφυκτική ατμόσφαιρα η οποία δημιουργείται από την εξωτερική και εσωτερική παρακμή που διαπερνά κάθε αντίδραση και ανθρώπινο χαρακτήρα. Πρωταγωνιστές τα τρία αγόρια της οικογένειας με τη διαφορετική ιδιοσυγκρασία και τις αντίστοιχα διαφορετικές αντιδράσεις, η μαύρη οικονόμος αλλά και καίρια πρόσωπα, όπως η τολμηρή αδελφή, ένας φαινομενικά ήσσονος σημασίας χαρακτήρας που πάντα συνιστά το σημείο-κλειδί για την κατανόηση της ιστορίας. Ο «Αχός και το πάθος» είναι έργο που άλλαξε τα δεδομένα στον τρόπο αφήγησης, επηρεάζοντας τους επερχόμενους συγγραφείς αλλά και αυτό που συνέβαλε ώστε να δοθεί στον σπουδαίο Αμερικανό συγγραφέα το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[rainbowafterstormy]

Οι πλαστικές συσκευασίες κάνουν πάντα τόσο θόρυβο ή μόνο όταν κοιμάται κάποιος και δε θες να τον ξυπνήσεις;

[cutieeeeeeposts]

Λοιπόν είμαι η Κατερίνα και ήθελα να σας πω την ιστορία που κρύβω μέσα μου τόσα χρόνια και με βασανίζει παρά πολύ.Λοιπόν επειδή μου άρεσε που κάποιος εδώ μπορεί να με καταλάβει σε μερικά σημεία όλοι και καθόλου και ήθελα να κάνω ένα copy την κολλητή μου.

Όλοι ζήσατε με μία ευτυχισμένη οικογένεια και το ξέρω λοιπόν εγώ όχι λογικό δεν είμαστε όλοι ίδιοι δεν λέω μερικές φορές όντως ήταν ευτυχισμένη αλλά χωρίς το πατέρα μου.Ο πατέρας μου είναι από τους ανθρώπους, που βλέπεις στην τηλεόραση και εύχεσαι να μην τους πετύχεις μπροστά σου. Τους ανθρώπους που λες γιατί ζουν εγώ όμως εμένα με αυτόν αλλά μόνο και μόνο επειδή δεν ήξερε η μάνα μου πως να μας πάρει μακριά του και να φύγουμε. Είναι μερικές φορές που σκέφτομαι ότι όντως είναι αληθινό όλο αυτό κι όμως είναι και το μισώ αυτό.

Η ιστορία μου ξεκινάει ως εξής:

Είμαι 3 χρονών η μάνα μου δεν με άντεχε επειδή μου άρεσε να παίζω με τον πατέρα μου και νόμιζε ότι θα γίνω σαν αυτόν αλλά επειδή ήξερα ότι με μισούσε για αυτό με έδιωξε στην γιαγιά μουκαλά ότι δεν είχαμε χώρο στο σπίτι επειδή θα ερχόταν η μαμά της για να μείνει επειδή είχε γεννηθεί μικρός αδερφός μου και ήρθε μαζί με την γιαγιά μου και ο θείος μου.Εγώ δεν το πήρα με κακό επειδή ήμουν πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα μετά από σχεδόν δύο χρόνια έγινε σαν έκρηξη καπνού στο σπίτι δηλαδή είχαν γεμίσει όλα με στο καπνό τίποτα δεν έμεινε καθαρό μέχρι και ο δεύτερος όροφος του σπιτιού όλα τα πράγματα της βάφτισης μου πήγαν για πέταμα χωρίς τύψεις.

Όταν πήγα 9 χρόνων άρχισε το bullying στο σχολείο δεν ήμουν από τα παιδιά όμορφα ή αυτά που ήταν τέλεια στα μαθήματα αλλά το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάω τον τοίχο. Σκευτομουν πως είναι να είσαι δημοφιλείς αλλά όχι με τα χαρακτηριστικά χοντρή και φυσικά κοντή και άσχημη αλλά στο ποσό τέλεια και κούκλα ήσουνΈνιωθα πάντα μόνη μία ήμουνα μόνη αλλιώς ακολουθούσα τους άλλους στις μαλακίες τους.

Όταν ήταν χειμώνας και ήμουν επίσης 9 χρόνων πήγαμε οικογενειακά σε ένα χωράφι για να πάμε κάτι τράγους για να τους σφάξει ο πατέρας μου. Φανταστείτε πάνω ψηλά σε ένα βουνό και πολύ χιόνι εγώ με τον αδελφό μου καθησαμε και παίζαμε με το χιόνι μέχρι που ήρθε η ώρα να φύγουμε το φορτηγό που είχαμε ήταν σε χάλια κατάσταση. Ο πατέρας μου όταν πήγε στην πόρτα του συνοδηγού επειδή ο οδηγός δεν έχει χερούλι πήγε να ανοίξει και δεν άνοιγε εκείνη την ώρα άρχισε να εκνευρίζεται πολύ. Αφού δεν μπορούσε να ανοίξει γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με ένα πολύ τρομακτικό βλέμμα εγώ δεν καταλάβαινα γιατί ο αδελφός μου έτρεξε από πίσω μου εγώ τον κοιτούσα με απορία και ο πατέρας μου με πλησίασε με τα χέρια σφιγμένα έτοιμος να με χτυπήσει με όλοι του την δύναμη που μπορούσε να είχε με τόσα νεύρα εγώ έκανα ένα ή και δύο βλήματα πίσω και ο πατέρας μου σταμάτησε μου φώναξε "ότι εξετίας μου θα κρυώνουμε στο χιόνι και ότι άμα δεν γινόταν όλα αυτά θα είχαμε ξεκινήσει" εγώ κοίταξα την πόρτα και του είπα ότι δεν βγήκαμε εμείς τελευταίοι αλλά αυτός, ο πατέρας μου εκνευρίστηκε ακόμα πιο πολύ και μου είπε δυνατά" ότι άμα μας πιάσει θα μας σκοτώσει, θα με ρουφήξει το αίμα και μετά θα μας πετάξει στα κοράκια να μας φάνε" εγώ φοβήθηκα και κοίταξα την μάνα μου που τον κοιτούσε μισή με μίσος και μισή φοβισμένη η μάνα μου εκείνη την ώρα βρήκα ένα τρόπο και ευτυχώς άνοιξε την πόρτα. Αλλά γενικός μας απειλούσε συνέχεια και για πιο χειρότερες στιγμές από αυτήν.

Όταν ήμουν 10 χρονών ήταν μία κανονική αλλά και χαρούμενη μέρα οι γονείς μου κουβέντιαζαν στην βεράντα και εγώ με τον αδελφό μου παίζαμε στην αυλή εγώ είχα νευριάσει με.τον αδελφό μου επειδή δεν έπαιζε δίκαια και εγώ πήγα πίσω από το σπίτι για λίγοι ώρα μέχρι που βαρέθηκακαι πήγα στο σπίτι για αν ζητήσω συγγνώμη από τον αδελφό μου όταν ανέβηκα στην βεράντα δεν είδα κανέναν εκτός από έναν δυνατό θόρυβο που ακούστικε μέσα στο σπίτι και μετά κλάματα στην αρχή νόμιζα ότι ο Άκης έπεσε από την κουκέτα αλλά όταν μπήκα μέσα είδα στην μάνα μου κάτω και τον μπαμπά μου να την κοπανάει στο πάτωμα και τον Άκη μπροστά να κλαίει η μάνα μου είχε ένα τεράστιο καρούμπαλο στο κούτελο της πολύ έντονο μωβ εγώ είχα τρομάξει και τσιριξα με όλη μου την δύναμη μέχρι που σταμάτησαν όλα μόνο ησυχία και εγώ έτρεξα στο δωμάτιο να πάρω τηλέφωνο την γιαγιά. Η μάνα μου πήρε την αστυνομία και ήρθαν και μαζέψανε τον πατέρα μου και δεν τον άφηναν να πλησιάσει παι το σπίτι μας εγώ κρατούσα τον αδελφό μου στην αγκαλιά μου και περίμενα την μαμά μου να γυρίσει σπίτι.

11 χρόνων το καλοκαίρι ένα από τα χειρότερα καλοκαίρι της ζωής μου. Ιούνιος μία καθημερινή μέρα του καλοκαιριού έπαιζα όλη μέρα με τους φίλους, το απόγευμα περίμενε η μάνα μου τον μπαμπά της φίλης μου για να φτιάξουν το υπόλοιπο μαγαζί γιατί άρχισε να έρχεται ο κόσμος οι τουρίστες και γενικός έπρεπε το συντομότερο δυνατόν να ήταν έτοιμο το μαγαζί. Εγώ καθόμουν έξω και έτρωγα παγωτό μέχρι που άκουσα από την μαμά μου να λέει ότι ο μπαμπάς της φίλης μου έπαθε ατύχημα και πέθανε. Εγώ δεν το πιστεύα η μάνα μου είπε να μην της πω τίποτα εγώ όμως δεν μπορούσα να την αντικρίσω και απλός απέφυγα να την κοιτάξω ή να της μιλήσω είχα μισήσει το χαρούμενο βλέμμα της ενώ εγώ ήξερα ότι πέθανε ο πατέρας της και έτσι δεν της ξαναμιλησα.

Αύγουστος το μαγαζί πήγενε τέλεια είχε κόσμο με τον πατέρα μου συναντιομασταν κάθε σαββατοκύριακο επειδή είχε πολύ δουλειά. Όμως ένα Σαββάτο ενώ είμασταν σε ένα μαγαζί και τρώγαμε έμαθε ο πατέρας μου κάτι για την μαμά μου που τον εκνεύρισε αφάνταστα που το μόνο που έκανε ήταν να μας αρπάξει και να μας πάει στο σπίτι που έμενε και να είχες για τρεις εβδομάδες χωρίς την μαμά μας μιλούσαμε σπάνια.

Την Τετάρτη μας πήγε στη γιαγιά για αν μείνουμε αλλά η μαμάας το έμαθε και πήγε για να μας πάρει όμως ο παππούς δεν μας άφησε και χτύπησε την μάνα μου μπροστά μου αλλά χωρίς να το ήξερε μόλις με είδε μετά μου φώναξε να πάω μέσα.Μία μέρα αφού ο μπαμπάς μου κατάφερε να πάρει το μαγαζί από την μάνα μου εγώ έφτιαχνα καφέ για έναν πελάτη όταν τον σέρβηρα ο πατέρας μου μου είπε να πάω εγω ο αδελφός μου και ένας άλλος με τον αμάξι του για να πάρουμε παγάκια από το Ζούρο εμείς όταν φτάσαμε κατεβήκαμε και είδαμε στο διπλανό μαγαζί της μάνα μου και τρέξαμε κοντά της. Ο άνθρωπος μας φώναξε να πάμε εκεί αλλά η μάνα μου του είπε ότι είναι δικά της παιδιά και δεν θα αφήσει κανέναν να της τα πάρει. Εγώ την αγκάλιασα και έκανε το ίδιο. Μας πήγε στο σπίτι και έφτιαξε μία μικρή βαλίτσα με ρούχα μας γιατί το βράδυ θα το σκαγαμε με το αγόρι της για να πάμε Μυτιλήνη και μετά από εκεί Πειραιά. Όταν καταφέραμε και πήγαμε Μυτιλήνη ο πατέρας μας έπαιρνε τηλέφωνο συνεχεία και απειλούσετην μάνα μου. Το επόμενο πρωί ξύπνησα σε ένα ξενοδοχείο στην Μυτιλήνη και πήγαμε να φάμε. Την επόμενη μέρα ο πατέρας μου με την θεία μου στήσανε μια ληστεία εναντίον του αγοριού της μάνα μου και μπήκε φυλακή χωρίς δεύτερη σκέψη. Η μάνα μου το απόγευμα πήγε στα Βατερά πίσω για να συναντήσει τον πατέρα μου στο μαγαζί. Η μαμά μου με τον πατέρα μου άρχιζαν να φωνάζουν και η μάνα μου έσκισε όλες της καρέκλες και χάλασε όλο το μαγαζί από τα νεύρα της ενώ εγώ τον κοιτούσα μόνο μίσος. Το επόμενο πρωί φύγαμε με άλλα ονόματα στον Πειραιά... ΤΈΛΟΣ??

[i-kefalaio]

Καμιά φορά, εδώ που μένω,

η βροχή το'χει κακό συνήθειο

να μπαστακώνεται για μέρες μες στο σπίτι.

Καμιά φορά, εδώ που μένω,

τις νύχτες δεν βρίσκεις ησυχία,

ακούγεται βαβούρα μέσα κι έξω.

Καμιά φορά, εδώ που μένω,

ακόμα κι η σιωπή κάνει θόρυβο

τόσο δυνατό που βουίζουν τ' αυτιά σου.

Καμιά φορά, εδώ που μένω,

τα ρολόγια σταματούν να λειτουργούν

κι ο χρόνος σου φαίνεται άλλοτε ελλιπής κι άλλοτε περιττός.

Έτσι κι εγώ, καμιά φορά (εδώ που μένω),

αναποδογυρίζω έπιπλα, ξεκρεμάω κάδρα,

πετάω κάτι μουχλιασμένα βιβλία και γρατζουνισμένους δίσκους.

Βάζω μουσική στη διαπασών

ανοίγω τις κουρτίνες, παίρνω φόρα

και πετάω πάνω απ' τις ταράτσες.

[loulouditouheimona]

Ας μας σώσει η μουσική από τον θόρυβο των σκέψεών μας.

[eurwpaikh-alhteia]

Κάνει θόρυβο η αγάπη όταν φεύγει…

[rennesense]

Μια μέρα διαφοράς!

Λέω σήμερα να κάνουμε τη μέρα διαφορετική.. Όλοι μαζί παρέα! Για πάμε λοιπόν! 🙂 Πατήστε το play να παίζει η μουσική, μα αδειάστε πρώτα το μυαλό σας.. Όταν το μυαλό μας είναι γεμάτο “θόρυβο”….. δεν χωράει τίποτα άλλο….. η ηρεμία του μυαλού δημιουργεί επίγνωση της παρούσας στιγμής….. και σε αυτόν τον καθαρό χώρο….. άπειρες δυνατότητες ξεδιπλώνονται μπροστά μας….. Continue reading Μια μέρα…

[asterosconi]

κάποτε μπέρδευα τον θόρυβο των αμαξιών στη λεωφόρο με κύματα

[madam-hussein]

Πρόσκληση

Θέλω να βρεθούμε

για να μη ξεχάσω πως κάποτε υπήρξαμε

κάτω από τον ίδιο ουρανό

μάρτυρες σε αυτή τη μαζική λιγοθυμία

των δύο χιλιάδων κάτι χρόνων

στους ίδιους δρόμους της πόλης που στενάζει.

Θέλω να βρεθούμε στα στενά που φοβάμαι να διασχίσω

στα σπίτια από κάτω των εξαντλημένων γυναικών, των επαναλαμβανόμενων ανδρών,

μπροστά από πόρτες που δεν θα ανοίξουν ποτέ για να φανερωθούν

τα πρόσωπα των έμφυλων άφυλων με την υπόθεση –τι θα γινόταν αν- καρφωμένη στο κούτελο

τρέξε να βρεθούμε στο στενό με τους κινέζους που δουλεύουν για λευκούς

εκεί που μαζεύονται οι άραβες και μιλάνε πολύ και δεν καταλαβαίνουμε τι λένε

στα μαγικά σημεία που συχνάζουν

τα γατιά που έχουν βρει το νόημα της ζωής

και είναι πάντα ζεστά με τη γούνα τους μέσα στη γούνα τους

χωρίς οθόνες

όλα όμορφα πίσω από όμορφα ακόμα κι αν είναι άσχημα,

στις πίσω πόρτες ακριβών εστιατορίων

όπου οι σερβιτόρες κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο

και τραγουδούν την έκπτωση σαν σειρήνες της νύχτας

να περάσουμε δρόμους και μνημεία νεκρά

να επισκεφτούμε την πόλη που μας ανοίγεται ξένη.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Στα πλακάκια βγαίνει το μαύρο του νέφους που συσσωρεύεται

στα πρόσωπά μας, μέσα στις λακκούβες μαζεύεται μαύρο σκοτάδι

και είναι ακόμα Γενάρης, τα βράδια φέρνουν το ένα μετά το άλλο

σαν να μην έχει συμβεί τίποτα

δεν τολμάει κανείς να ανατρέψει το σύμπαν

οι σταγόνες της βροχής είναι οι μόνες που γλιστράνε από τις ταράτσες

κι όλα αυτά που έχουν κάνει οι άνθρωποι τι θα απογίνουν;

Διαβάζω ένα βιβλίο κι άλλο ένα για να ξεχάσω πώς θα ήταν

εάν ο χρόνος παρατεινόταν σε εκείνα τα λεπτά που ακούμπησες

την πλάτη σου στον τοίχο απέναντί μου και το βλέμμα σου έμεινε στο δικό μου

και συνεννοηθήκαμε, μιλούσαμε χωρίς φωνές, χωρίς αγγίγματα, χωρίς πληροφορία

τα κόκαλά μας πλησιάζαν, μα ήταν σε απόσταση, ο χρόνος, ο χρόνος ήταν μικρός και μεγάλωσε

και οι σκέψεις μου ελπίζω να πέρασαν τον δρόμο με τα αυτοκίνητα που μας χώριζαν,

τους ανθρώπους που τρέχουν όλη μέρα στα μετρό και στους δρόμους, στα καυσαέρια, σε τόπους κι άλλους τόπους, χωρίς στοργή, έχουν ξεχάσει και συνεχίζουν να διαγράφουν,

και όλο πηγαίνουν πηγαίνουν να βρούνε τι -κανείς δεν ξέρει-

ανθρώπους που διστάζουν να αναλάβουν την αλήθεια

ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα

και το τσάι μου έχει κρυώσει στο πάτωμα,

γιατί δεν έχω τραπέζι.

Θα ήθελα αυτή η εξομολόγηση να ήταν χαϊκού, αλλά δεν είναι.

Κλείνω εδώ.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Άραγε αυτοί οι κύκλοι γύρω από τον ήλιο

ξέρουν τι αλλαγή προκαλούν στα δάχτυλα που έχουν ξεχάσει να αγγίζουν;

Εκτός από τα λουλούδια

στο μπαλκόνι μου που δεν τολμούν να μεγαλώσουν

για αυτά υπάρχει το άπειρο μπροστά

ενώ για μένα στα μαλλιά μου μία λευκή τρίχα κι άλλη μία

ίσως κάπου εκεί

και επειδή είμαι μικρή ακόμα

μού λένε η ηλικία μου δεν μού φαίνεται

μα πονάνε τα πόδια μου και η μέση μου

και θα έρθω στο σύμπαν να το σπάσω

όπως με σπάει αυτό μέρα με τη μέρα

κι εκείνη τη στιγμή της διάλυσης

σε προσκαλώ, έλα πάμε μαζί.

Τα έχεις μάθει όλα; Σίγουρα;

Ερωτήματα κολλάνε πάνω στη φασαρία που συνεχίζει δια παντός,

χωρίς σταματημό.

Έχεις ξεσκαρτάρει όλα τα όνειρά σου

τις σκέψεις που κάνεις λίγο πριν γίνει ο καφές

σαν τις κυρίες που στέκονται και καπνίζουν στην άκρη του παραθύρου

ενώ κοιτάζουν το θέαμα,

τα φθινοπωρινά σου δάκρυα που λιγόστεψαν

γιατί δεν είχες να φας

τις χειμωνιάτικες ψύχρες που ξεκινάνε από μέσα

και σε τρώνε από έξω

και τους καλοκαιρινούς έρωτες που ξέχασες πια τι έλεγαν

κι αν είχαν κάτι να πούνε ποτέ.

Παίζουν δυνατά τα κομμάτια που άκουσες από τα αυτοκίνητα που περνούσαν

και σού έστριβαν το στομάχι με αναμνήσεις

για όλα αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν τόλμησες.

�� καταραμένη βοή, αυτός θόρυβο της παύσης.

Όσες φορές και να κοιτάξω το ταβάνι, εκείνο με κοιτάει πίσω.

Με έχουν κουράσει αυτές οι μέρες, θέλω να σε δω

πριν φύγω ξαπλωμένη πάνω σε ένα στρώμα χιλιοχρησιμοποιημένο

θέλω να σε δω πριν κλείσουν τα φώτα στον διάδρομο

πριν χτυπήσει το κουδούνι για να είναι κανείς

πριν με πάρουν τηλέφωνο για να μού πούνε τίποτα

πριν πετάξει το σμήνος των πουλιών και έρθει το άλλο για την άνοιξη

γιατί είναι ακόμα Γενάρης και πώς θα περάσει;

Εκείνος ο σκίουρος που περνούσε από λεύκα σε λεύκα

σε εκείνες τις διακοπές που σφύριζε ο άνεμος πάνω στα φύλλα

και έλαμπε το κρεμαστό μου στις γραμμές του ήλιου

όσο γύριζα σαν μικρός πλανήτης να τον κοιτάξω

δεν ήξερε από φτώχεια και ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα πλάσμα ελεύθερο

μετά έκανα την καμπούρα του διαβάσματος

για τη διατήρηση της αιώνιας αμηχανίας

ο πατέρας μου δεν το έβρισκε φυσιολογικό

και το σταμάτησα

ήθελα σαν τον σκίουρο να τελειώνω, να κοντεύω, να φτάνω. Πού;

Και οι μήνες περνάνε σαν αγκάθια που τα κατάπιε το δέρμα.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Τα κύτταρά μου κάνουν συνεχώς στροφές και σε ψάχνουν

το χέρι μου χαϊδεύει τη σκόνη στον αέρα και φτιάχνει μορφές.

-Τα άλλα σώματα λένε ψέματα, μήπως λέει και το δικό μου;-

Ράβονται και ξαναράβονται οι φαντασιώσεις στη μνήμη

οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τον θεό

όταν ξεριζώνουν τις καρδιές τους

τις μέρες που πατάνε τις άλλες μέρες

και λιώνουν σαν ξερά φύλλα σε μία απότιστη γλάστρα.

Μέσα στα κουτιά χώνονται οι καινούργιες ζωές

κτίζουν γωνίες από χαρτιά με αξία ανεξέλεγκτη,

τα πλούσια δωμάτια εγκυμονούν το τέλος του κόσμου

μικροί πολιτικοί μας δαγκώνουν τις φλέβες και τα πόδια,

φαντάσματα τα χρέη μας στάζουν στις βρύσες τα βράδια,

ο μεγαλύτερός μας εφιάλτης γεμίζει το σούρουπο ποτήρια

-κι εμείς;

Μένουμε αγάλματα μπροστά στον καθρέφτη.

Αξίζει κάτι; Έλα να δραπετεύσουμε.

Οι τηλεοπτικές μεταφορές μοιάζουν όλο και πιο πολύ με εμάς,

σκιές που γελάμε κρυφά για να μην ακούσουν οι μανάδες μας,

οι έγνοιες και οι λύπες μας.

Γνωριστήκαμε μόνο με τα ρούχα και με λόγια που κάνουν πως ξέρουν τι λένε

ντρεπόμαστε και αυτό το συναίσθημα είναι το μόνο που καταγράφεται στη σάρκα.

Φτιάχν��υμε σίδερα και σοβάδες για να κρατάνε τη γη να μην πέσει

κι ω τι κρίμα, δεν αναπνέουμε από ευγένεια

όσο η νιότη μας στριμώχνεται σε δωμάτια που δεν μας χωράνε.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Θέλω να βρεθούμε έξω από τους θόλους,

μακριά από κριτικές επιτροπές και κρατικές απάτες,

μακριά από αυτά που μας ποδοπάτησαν με φροντίδα,

να μυρίζουμε απλώς λίγο δάσος και λίγη αγάπη.

Ποιος είναι ο τρόπος που τελειώνει;

Οι δολοφόνοι δεν λέγονται δολοφόνοι,

οι διαφορετικοί πεθαίνουν πιο γρήγορα,

κάποιοι ζωντανοί είναι πιο σημαντικοί από άλλους,

τα σώματα που έφτιαξαν για εμάς δεν είναι δικά μας,

κι όταν σού λένε ότι δεν είσαι καλός στο σχολείο

οι ήπειροι γράφουν την εκδίκησή τους.

Κάθε φορά που ένας πατέρας δεν λέει ότι αγαπάει το παιδί του

ένα αστέρι εκρήγνυται.

Τα εγκόσμια λάμπουν συνεχώς μεγαλύτερα

δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια και συνήθεια

κλείνουν την ερημιά σε γιγάντια βάζα που κτίζουν τον φόβο

για τη ματαιότητα και μας κρατάνε με μία απορία

απέναντι στον κίνδυνο.

Μην ξεχαστούμε μέσα στον ύπνο μας

κι έρθει και μας πνίξει το χάος.

Δαγκώνει δεν δαγκώνει;

Ξανά τα χέρια στις τσέπες και όχι πολλές κινήσεις

η θερμοκρασία είναι ακόμα χαμηλή,

είναι ακόμα Φεβρουάριος,

τα πουλιά έχουν αποδημήσει ήδη

το τσάι κρυώνει σε ένα λεπτό, ενώ χρειάζεται τέσσερα για να γίνει

και είναι στα τελευταία τέσσερα λεπτά που κάνεις ακριβώς τις ίδιες κινήσεις.

Η φιγούρα σου διαγράφεται πάνω στα άλλα πρόσωπα που προσπερνάς.

Αν ακουμπήσεις τον ώμο μου, κάνε μία ευχή

και πες μου τι θα γίνει.

[fandomchaosposts]

όποιος κάνει τον παραμικρό θόρυβο θα φωνάξω την Αγγέλα

[atzatzoukalia]

εγώ που ακούω έναν περιεργο θόρυβο και φοβάμαι να δω τι ειναι: ha ha ha yeah

[justforbooks]

ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ανάγνωσης που κατακλύζουν τα μέσα κάθε χρόνο τέτοιον καιρό δίνουν, μεταξύ άλλων, στο υποβαθμισμένο επάγγελμα του βιβλιοκριτικού μια όψιμη επίφαση πολιτισμικής ισχύος. Το αναγνωστικό κοινό βρίσκεται με έναν πλούτο επιλογών σχετικά με το ποια βιβλία είναι πιο κατάλληλα για να εμφανιστεί μαζί τους στην παραλία. Οι εκδότες από τη μεριά τους προσβλέπουν σε μια πρόσκαιρη έστω ώθηση των πωλήσεων.

Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι από όλη αυτή την προώθηση των νέων κυκλοφοριών. Όλοι, εκτός��από την κοινή λογική. Δεδομένης της πεπερασμένης ζωής μ��ς και ενός άγραφου αλλά απαράβατου λογοτεχνικού κανόνα που διατρέχει τους αιώνες, ποια λογική υπάρχει στο να διαβάσουμε κάτι καινούργιο; Περισσότεροι από 120 εκατομμύρια πρωτότυπο τίτλοι έχουν εκδοθεί από την αυγή της τυπογραφίας. Ποιες είναι οι πιθανότητες να αξίζει τον περιορισμένο μας χρόνο ένα βιβλίο που γράφτηκε το 2024;

Η ερώτηση που μου απευθύνεται πιο συχνά αφορά τα βιβλία που διαβάζω. Λοιπόν, αντί για λίστα, ιδού ένας κανόνας: αποφεύγετε τα καινούργια βιβλία. Αν ένα μυθιστόρημα έχει αξία, θα την έχει ακόμα και σε μια ή δύο δεκαετίες. Αν όχι, η επίδραση και το φίλτρο του χρόνου θα το έχει αποσύρει μέχρι τότε από την λίστα των επιλογών.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει κάτι βιαστικό, κάτι από τον γευσιγνώστη του βασιλιά που δοκιμάζει πρώτος, σε περίπτωση που το ποτό ή το φαγητό περιέχει δηλητήριο, στον αναγνώστη που σπεύδει να «γευτεί» ένα μη δοκιμασμένο ακόμα βιβλίο. Ας αφήσουμε τους άλλους να εισπράξουν την απογοήτευση.

Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία που δεν ανήκουν στη μυθοπλασία. Αν το περιεχόμενο είναι εξαιρετικά επίκαιρο –κβαντική πληροφορική, λόγου χάρη, ή σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας– είναι πολύ πιθανό να γεράσει γρήγορα καθώς οι νέες, ραγδαίες εξελίξεις μπορεί σύντομα να το καταστήσουν ξεπερασμένο.

Το ερώτημα όμως δεν είναι αν κυκλοφορεί αξιόλογο νέο υλικό εκεί έξω. Φυσικά και κυκλοφορεί. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να ξεπεράσει τα απομνημονεύματα του Σατωβριάνδου, φερ’ ειπείν, ή τη βιογραφία του Αϊνστάιν από τον Έιμπραχαμ Παΐς.

Παρότι σηκώνει κάποιες εξαιρέσεις εδώ και εκεί, η συμβουλή του Σοπενχάουερ προς το αναγνωστικό κοινό («αποφεύγετε ό,τι κάνει μεγάλη φασαρία») παραμένει σωστή. Να διαβάζεις σωστά σημαίνει να αγνοείς το τώρα. Αυτό δεν ισχύει για καμία άλλη μορφή τέχνης, διότι καμία άλλη μορφή τέχνης δεν είναι τόσο χρονοβόρα για το κοινό. Αν ένα νέο βιβλίο αποδειχθεί ότι δεν είναι παρά ένα εφήμερο κομμάτι του σύγχρονου zeitgeist, αυτές είναι επτά με δέκα χαμένες ώρες που θα μπορούσατε να έχετε περάσει με ένα κατοχυρωμένο αριστούργημα, οποιουδήποτε λογοτεχνικού είδους.

Πέρα όμως από το «συμφέρον» του αναγνώστη, μπορεί να επικαλεστεί κανείς και μια πιο ανθρώπινη επιχειρηματολογία υπέρ της προσκόλλησης στο παρελθόν. Το διάβασμα έχει χαρακτηριστεί ως βάλσαμο για την ψυχική υγεία: επιβραδύνει το μυαλό και τη σκέψη που τρέχει ασκόπως, εξασφαλίζει στον αναγνώστη μια απόσταση ασφαλείας από τον θόρυβο του κόσμου. Αυτό όμως ισχύει, ή τουλάχιστον ισχύει περισσότερο, μόνο για ένα βιβλίο που έχει κάποιες δεκαετίες πίσω του. Όπως λέει και το γνωστό απόφθεγμα, ο αναγνώστης τελικά επιζητά «αυτό που προϋπήρχε των προβλημάτων μου και θα είναι ακόμα εκεί όταν αυτά αποσυρθούν».

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι κανόνες. Μη διαβάζετε λιγότερες από 50 σελίδες τη φορά. Το κόστος του να τσιμπολογάτε ένα βιβλίο εδώ και εκεί είναι η απώλεια της αφηγηματικής του ολότητας. («Αν διαβάζετε μια νουβέλα σε περισσότερες από δύο εβδομάδες, απλά δεν τη διαβάζετε», έλεγε ο Φίλιπ Ροθ). Και να αποφεύγετε τα γενικόλογα ιστορικά βιβλία. Ο τελευταίος τρόπος για να μάθετε σημαντικά πράγματα για την Κίνα είναι ένα βιβλίο που έχει στον τίτλο του φαρδύ πλατύ το όνομα της χώρας.

Όπως και με τη μυθοπλασία, το οικουμενικό βρίσκεται στο συγκεκριμένο. Αλλά ο ύψιστος κανόνας είναι να προτιμάτε το παλιό. Το ζήτημα δεν είναι πώς έφτασε κάποιος που γεννήθηκε το 1564, όπως ο Σαίξπηρ, να «μιλάει» στα δισεκατομμύρια των εγγράμματων ανθρώπων που έζησαν έκτοτε, αλλά πώς μπορεί ένα νέο βιβλίο να συναγωνιστεί κάτι που έχει επιβιώσει τόσο θριαμβευτικά από το κόσκινο του χρόνου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?