#θρήνος

[romios-gr]

Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ παραδέχονται ότι η Ρωσία είναι ασυγκρίτως ανώτερη στον Ηλεκτρονικό Πόλεμο. Θρήνος για τα Μπαϊντενάκια Τι παραδέχονται οι Αμερικανοί Οι μάχες μεταξύ των ρωσικών και των οπλισμένων και εκπαιδευμένων από το ΝΑΤΟ ουκρανικών και μισθοφόρων δυνάμεων στην Ουκρανία έχουν κατα��ρίψει μια σειρά από μύθους δεκαετιών σχετικά με την φερόμενη ανωτερότητα των δυτικών όπλων και στρατι... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/gia-proti-fora-oi-ipa-paradechontai-oti-i-rosia-einai-asygkritos-anoteri-ston-ilektroniko-polemo-thrinos-gia-ta-mpaintenakia/

[justforbooks]

Ο Γιώργος Ιωάννου ήθελε να διαβάζεται με πάθος κι όταν πια δεν θα υπήρχε

Επανεκδίδονται δύο συλλογές ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες της μεταπολεμικής γενιάς.

Σε μία από τις τελευταίες του συλλογές με πεζογραφήματα, την «Καταπακτή», την πιο καλογραμμένη κατά την άποψή του, ο Γιώργος Ιωάννου ομολογούσε τη λαχτάρα του ανοιχτά: θα ‘θελε οι αναγνώστες να συζητούν τα έργα του σαν να είχαν μόλις εκδοθεί, να στέκονται με στοχαστικότητα στις σημαδιακές του φράσεις, ν’ αντλούν απ’ αυτόν κουράγιο. Όχι να προσπερνούν, όπως έφτασε να κάνει ο ίδιος, τις απεγνωσμένες εκκλήσεις ορισμένων για μετά θάνατο αγάπη και προσήλωση.

Σχεδόν σαρά��τα χρόνια από τον δικό του θάνατο, τα βιβλία του Ιωάννου, γραμμένα σε μια κρουστή δημοτική, εμποτισμένη με χυμούς περασμένων εποχών, μπορεί να μην αγοράζονται από πλήθη, ούτε να πυροδοτούν δημόσιες συζητήσεις, αλλά εξακολουθούν να μελετώνται και να επανεκδίδονται. Η «Μόνη κληρονομιά» (1974) και ο «Επιτάφιος θρήνος» (1980), για παράδειγμα, συλλογές γραμμένες στην Αθήνα, με κείμενα που θυμίζουν περισσότερο διηγήματα παρά «πεζογραφήματα», μόλις ξανακυκλοφόρησαν από τον Κέδρο, στην 22η και την 9η έκδοσή τους αντίστοιχα, ενώ το έργο του διδάσκεται στα πανεπιστήμια κι εξακολουθεί ν’ αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους καταπιάνονται με τη γραφή.

Σύμφωνα με τον Νάσο Βαγενά, η επίδραση του Ιωάννου είναι αισθητή σε αρκετούς πεζογράφους της περιφέρειας, «κυρίως στον Σωτήρη Δημητρίου, ο ωμός ρεαλισμός του οποίου είναι επενδυμένος με μια ποιητική και νοσταλγική υφή».

Γιος προσφύγων από την ανατολική Θράκη, ο κατά κόσμον Ιωάννης Σορολόπης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927, όταν πια και η τελευταία οικογένεια τουρκικής καταγωγής είχε αποχωρήσει από την πόλη. Στην «πρωτεύουσα των προσφύγων» μεγάλωσε και σπούδασε, στα δικά της κατηχητικά πέρασε την εφηβεία του, στους δικούς της λογοτεχνικούς κύκλους μαθήτευσε –Γ. Θέμελης, Ν. Γ. Πεντζίκης, Γ. Βαφόπουλος, Ντ. Χριστιανόπουλος– και τη δική της κυρίως ψυχή –μνημεία, ανθρώπους, συνοικισμούς– αποτύπωσε στο έργο του, παρόλο που από το 1971 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Λάτρης «μέχρι παραφοράς» της κλασικής ��ραμματείας, υπηρέτησε πάνω από τρεις δεκαετίες ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης (κι ας εκδιώχθηκε από το Κολλέγιο Αθηνών εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του), κι από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε, είτε με ποιήματα («Ηλιοτρόπια», 1954), είτε με τα βιωματικά, συνειρμικά πεζά του («Για ένα φιλότιμο», 1964), κριτικοί και συντεχνία τον έλουσαν μ’ επαίνους.

Η επίθεση του Δημήτρη Μαρωνίτη περί «επαρχιώτικης λογοτεχνίας» και η αντεπίθεση του Ιωάννου –λυσσαλέα, όπως αποτυπώθηκε και στο περιοδικό που έγραφε κι εξέδιδε ολομόναχος ο ίδιος, το «Φυλλάδιο»– θα συμβούν αργότερα, το 1977, λίγο πριν ο δημοφιλής πλέον συγγραφέας τιμηθεί με κρατικό βραβείο για το «Δικό μας αίμα», λίγο πριν νοσηλευτεί μετά από βαρύ τροχαίο στο ΚΑΤ, εμπειρία απ’ όπου προέκυψαν τα θυμωμένα «Πολλαπλά κατάγματα», το πιο αμφιλεγόμενο από τα γραπτά του.

Ο Μένης Κουμανταρέας, επιστήθιος φίλος του Ιωάννου, φιλοτεχνώντας το πορτρέτο του στον τιμητικό γι’ αυτόν τόμο που κυκλοφόρησε το 2005 από τον Κέδρο, τον περιέγραφε ως «μια βαθιά διχασμένη φύση», ως έναν «αργοπορημένο Βυζαντινό στα χρόνια μας», έναν «ερευνητή των λεξικών που αποδελτιώνει μαζί με τη γνώση και τα ήθη των συγχρόνων του», έναν «λαϊκό βαθιά θρησκευόμενο που ερευνά μανιακά τον Καραγκιόζη», έναν «μοναχό με ένδυμα κοσμικού». Κι ακόμα, ως έναν «πρόσφυγα, γιο σιδηροδρομικού, που συνδιαλέγεται με διανοούμενους, μα που γουστάρει περισσότερο την παρέα του γιου του μπακάλη».

Στον ίδιο τόμο, η Μάρω Δούκα στο πρόσωπο του Γιώργου Ιωάννου αναγνωρίζει τον μόνο ίσως από τους σύγχρονους συγγραφείς που κατάφερε μέσα από τις αθόρυβες, στοχαστικές ιστορίες του να συνθέσει την τοιχογραφία του καιρού του. «Είναι ο πεζογράφος που αυτοβιογραφήθηκε, μιλώντας ψιθυριστά, τρυφερά, εξομολογητικά για τους άλλους, συνθέτοντας τη μυθιστορία των ταπεινών. Είναι από τους λίγους λειτουργούς που μας έρχονται από τα χρόνια εκείνα, όπου το κάθε πεζογράφημα, απολεπισμένο από τα ιδιωτικά οράματα και τον συγγραφικό ναρκισσισμό, εμπεριείχε μόχθο συλλογικό και αποτύπωνε ουσία. Κι είναι επίσης ένας ευφυής παραμυθάς που αξιώθηκε όσο ελάχιστοι να υποτάξει λειτουργικά την πρωτοπρόσωπη αφήγηση στην αντικειμενική ιστόρηση, πλάθοντας ένα Εγώ λιωμένο στο Εμείς»…

Ας τον ανακαλύψουμε, λοιπόν, ή ας τον ξαναδιαβάσουμε.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[wolf-eagle]

Tania Tsanaklidou || Θρήνος (Thrinos) - Lament (Traditional)

[nekri-prigipissa13]

Το μυαλό μου χαμένο και άστατο

Θρήνος. Ένα συναίσθημα βαθύ, επίπονο και συνέχεια παρόν. Μπορούμε να το βιώσουμε σε πολλές περιπτώσεις της ζωής μας. Είτε όταν χάνουμε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο από την ζωή μας και η απώλεια είναι μόνιμη , είτε όταν το χάνουμε προσωρινά, είτε όταν το χάνουμε γιατί η συνθήκες αποφάσισαν να μας οδηγήσουν στο να χωριστούμε. Ο πόνος είναι πάντα ο ίδιος. Το ίδιο επώδυνος, το ίδιο ψυχοβγάλτης. Κάθε μέρα, γίνεται όλο και πιο βαρύς, όλο και πιο κουραστικός, να τον σέρνουμε από πίσω μας, σαν μπάλα φυλακισμένου. Που εν τέλει, τι είναι τελικά η θλίψη; Μήπως είναι όντως μία φυλακή που είμαστε αναγκασμένοι να κουβαλάμε μαζί μας κάθε μέρα; Μια φυλακή που ποτέ δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε και απλά μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε; Μαθαίνουμε να ζούμε αιχμάλωτοί της, σκεπτόμενοι το τέλος, εκείνη την τελευταία φορά που νιώσαμε ευτυχισμένοι με εκείνον τον άνθρωπο. Πόσες φορές έχουμε εκτιμήσει τις συναντήσεις μας με ανθρώπους που σημαίνουν τόσα πολλά για εμάς, και πόσες φορές δεν έχουμε εκτιμήσει αυτές τις συναντήσεις μαζί τους ενώ ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα τους δούμε;

Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κεφάλαιο στο βιβλίο που ονομάζεται ζωή. Ένα κεφάλαιο μπορεί να κρατήσει σελίδες ολόκληρες, τόσες σελίδες που έχεις ξεχάσει ότι είναι απλά ένα κεφάλαιο. Είναι κάποια κεφάλαια που κρατάνε λίγες μόνο σελίδες και όσο και αν προσπαθείς να τα επεκτείνεις, είναι απλά αδύνατο, έως ότου να έρθει εκείνο το απότομο τέλος που σε φόβιζε περισσότερο απ'όλα. Είναι κάποια κεφάλαια που νόμιζες ότι θα κρατήσουν όσο σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο, γιατί δεν έχεις συμβιβαστεί με τα φυσικά επερχόμενα* και προσπαθείς να κρατηθείς από τις λίγες σελίδες που ξέρεις ότι απομένουν ακόμα και διαβάζεις το κεφάλαιο από την αρχή, ξανά και ξανά, προσπαθώντας να αγνοήσεις την εξέλιξη της ιστορίας.

Μπορεί συχνά να νιώθουμε μόνοι. Όσους περισσότερους ανθρώπους έχουμε στην ζωή μας, τόσο πιο μόνοι τείνουμε να νιώθουμε. Η απορία είναι όμως, γιατί? Γιατί ενώ έχουμε τόσους ανθρώπους που μπορύν να μας ακούσουν, να μας κρατήσουν συντροφιά και να μας συμπαρασταθούν, νιώθουμε αποκομένοι από τον κόσμο. Ίσως γιατί πάντα ψάχνουμε κάτι στραβό στην ζωή μας, στους ανθρώπους που εμείς έχουμε επιλέξει �� ακόμα και στον εαυτό μας. Είμαστε έτσι προγραμματισμένοι που μας αρέσει να βυθιζόμαστε πού και πού σε έναν κόσμο που έχει μια μελαγχωλική υπόκρουση και να νιώθουμε ένα βάρος στο στήθος. Ή μπορεί έτσι να το βλέπει μόνο μία μερίδα ανθρώπων. Από την άλλη όμως, μπορεί να νιώθουμε μόνοι γιατί δεν έχουμε δίπλα μας τον μόνο άνθρωπο που μπορεί να μας κρατήσει ουσιαστική συντροφιά, τον εαυτό μας. Έχουμε μάθει να δίνουμε τόση αξία στους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μας παρά στον ίδιο μας τον εαυτό. Οι άνθρωποι πλέον δεν θυμούνται πώς είναι να αγαπάς τον εαυτό σου. Βάζουμε το "εγώ" μας μετά τα "θέλω" των άλλων. Ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε την ψυχή που ζει μέσα στο σώμα μας και αυτό μας οδηγεί στην μοναξιά. Υποβιβάζοντας τον εαυτό μας, μάς πετάμε μέσα σε μία πιο σκοτεινή τρύπα, που σκάβουμε εμείς οι ίδιοι. Δίνουμε μία άπιαστη αξία σε άλλους, και συγχρόνως μειώνουμε περισσότερο τον εαυτό μας.

Είμαστε μοναχικοί επιβάτες, σε ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Το ταξίδι θα είναι μακρύ και για να το απολαύσουμε, πρέπει να προσθέσουμε περισσότερες σελίδες στο βιβλίο που γράφουμε, για να έχουμε όσες περισσότερες αναμνήσεις γίνεται. Αρκεί να μην βυθιζόμαστε τόσο σε αυτό το βιβλίο που να μην ξεχνάμε ότι το να το γεμίσουμε δεν είναι αυτοσκοπός. Σε αυτόν τον κόσμο βαδίζουμε μόνοι. Στο ταξίδι αυτό βρίσκουμε ανθρώπους που μοιάζουν να είναι ο τελικός μας προορισμός, ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλά ένας ενδιάμεσος σταθμός. Σημασία έχει να απολαύσουμε κάθε δευτερόλεπτο που έχουμε, γιατί η ζωή, όσο και αν προσπαθούμε να το αγνοήσουμε, είναι μικρή.

(Μερικές από τις σκέψεις που με ταλανίζουν καθημερινά, μπλεγμένες μεταξύ τους)

~nekri-prigipissa13

[eclecticstarlightblogger]

Και ο “Αρχιερέας” θανάτω δεδικαίωται,αλλά θρήνος μεγαλύτερος από το θρήνο για τα θύματα;

Γράφει ο Γιάννης Ντάσκας H Ελλάδα πτώχευσε και χιλιαδες-αν όχι εκατομμυρια- πολίτες της ανέβηκαν τον γολγοθά τους εξαιτίας της πτώχευσης. Αλλοι σταυρώθηκαν(αυτοκτόνησαν,πέθαναν)άλλοι αφού φυλακίστηκαν,πείνασαν,μάτωσαν,ταλαιπωρήθηκαν,είδαν τις οικογένειές τους να διαλύονται επιβίωσαν τυπικά,άλλοι είναι ζωντανοί νεκροί εξαιτίας της χωρίς καμία ευθύνη τους πτώχευσης. Συνεχίστε την ανάγνωση. Και ο…

[thoughtfullyblogger]

Και ο “Αρχιερέας” θανάτω δεδικαίωται,αλλά θρήνος μεγαλύτερος από το θρήνο για τα θύματα;

Γράφει ο Γιάννης Ντάσκας H Ελλάδα πτώχευσε και χιλιαδες-αν όχι εκατομμυρια- πολίτες της ανέβηκαν τον γολγοθά τους εξαιτίας της πτώχευσης. Αλλοι σταυρώθηκαν(αυτοκτόνησαν,πέθαναν)άλλοι αφού φυλακίστηκαν,πείνασαν,μάτωσαν,ταλαιπωρήθηκαν,είδαν τις οικογένειές τους να διαλύονται επιβίωσαν τυπικά,άλλοι είναι ζωντανοί νεκροί εξαιτίας της χωρίς καμία ευθύνη τους πτώχευσης. Συνεχίστε την ανάγνωση. Και ο…

[greekblogs]

Και ο “Αρχιερέας” θανάτω δεδικαίωται,αλλά θρήνος μεγαλύτερος από το θρήνο για τα θύματα;

Γράφει ο Γιάννης Ντάσκας H Ελλάδα πτώχευσε και χιλιαδες-αν όχι εκατομμυρια- πολίτες της ανέβηκαν τον γολγοθά τους εξαιτίας της πτώχευσης. Αλλοι σταυρώθηκαν(αυτοκτόνησαν,πέθαναν)άλλοι αφού φυλακίστηκαν,πείνασαν,μάτωσαν,ταλαιπωρήθηκαν,είδαν τις οικογένειές τους να διαλύονται επιβίωσαν τυπικά,άλλοι είναι ζωντανοί νεκροί εξαιτίας της χωρίς καμία ευθύνη τους πτώχευσης. Συνεχίστε την ανάγνωση. Και ο…

[skandaladiaplokidiafthora]

Και ο “Αρχιερέας” θανάτω δεδικαίωται,αλλά θρήνος μεγαλύτερος από το θρήνο για τα θύματα;

Γράφει ο Γιάννης Ντάσκας H Ελλάδα πτώχευσε και χιλιαδες-αν όχι εκατομμυρια- πολίτες της ανέβηκαν τον γολγοθά τους εξαιτίας της πτώχευσης. Αλλοι σταυρώθηκαν(αυτοκτόνησαν,πέθαναν)άλλοι αφού φυλακίστηκαν,πείνασαν,μάτωσαν,ταλαιπωρήθηκαν,είδαν τις οικογένειές τους να διαλύονται επιβίωσαν τυπικά,άλλοι είναι ζωντανοί νεκροί εξαιτίας της χωρίς καμία ευθύνη τους πτώχευσης. Συνεχίστε την ανάγνωση. Και ο…

[rulinarulina]

Θρήνος στον δημοσιογραφικό κόσμο: Πέθανε ο Σπύρος Στάμου

Πού και πότε θα γίνει η κηδεία του Την τελευταία του πνοή άφησε ο δημοσιογράφος Σπύρος Στάμου, όπως γνωστοποιεί με ανακοίνωσή της η ΕΣΗΕΑ. Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με θλίψη αποχαιρετά τον Σπύρο Στάμου. Η εξόδιος ακολουθία του Σπύρου Στάμου θα ψαλεί αύριο, Δευτέρα, 6 Ιανουαρίου στις 13:00, από τον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας.

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Σέρρες: Θρήνος για τον 34χρονο πατέρα δύο παιδιών - Αναζητούνται δυο από τους δράστες της δολοφονίας

Για ασήμαντη αφορμή φαίνεται να έχασε τη ζωή του 34χρονος άνδρας από τις Σέρρες, τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς, μετά από τσακωμό έξω από γνωστό νυχτερινό μαγαζί. Πίσω του, αφήνει δύο παιδιά, ενώ η σύζυγός του είναι έγκυος στο τρίτο. Το συμβάν σημειώθηκε στις 5 τα ξημερώματα επί της οδού Κερκύρας στις Σέρρες. Ο 34χρονος ήθελε να μπει με δύο φίλους του σε γνωστό νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, όταν…

[justforbooks]

Στίβεν Βίνσεντ Μπενέι, Επί των ποταμών Βαβυλώνος

Μία μετα-αποκαλυπτική ιστορία που γράφτηκε το 1937, πριν τις ατομικές βόμβες και πριν καν αρχίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο αφηγητής της ιστορίας είναι ένας νεαρός άνδρας που εξερευνά τον κόσμο γύρω του. Οι άνθρωποι ζουν σε φυλές, όπως εκείνοι στο μακρινό παρελθόν. Ο κύριος χαρακτήρας βλέπει επίσης τα σημάδια της αποκάλυψης που η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει στο μέλλον. Stephen Vincent Benet ήταν προφήτης και αυτός είναι ο θρήνος του.

Ήθελα να μοιραστώ τη γνώση μου με όλο τον κόσμο, μα μου είπε να μην το κάνω. Είπε: «Η αλήθεια είναι γρήγορο ελάφι να το κυνηγήσεις. Αν δεχτείς πολλή αλήθεια μονομιάς, μπορεί να πεθάνεις από την τρεχάλα. Δεν ήταν τυχαίο που οι πατέρες μάς απαγόρεψαν να πηγαίνουμε σε κείνα τα μέρη». Και είχε δίκιο. Είναι καλύτερα η αλήθεια να λάμψει λίγη λίγη. Αυτό έμαθα όντας ιερέας. Ίσως, στο παρελθόν, να δέχτηκαν πολλή αλήθεια μονομιάς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[news-24gr]

Θρήνος στη Λέσβο – Έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που έγραψε ιστορία με τους "Πειρατές" – Ανακοίνωση από το ΚΚΕ

ΛΕΣΒΟΣ: Η Τομεακή Επιτροπή Λέσβου και η Κομματική Οργάνωση Πέτρας-Μολύβου-Στύψης του ΚΚΕ, με  μεγάλη θλίψη, αποχαιρετούν τον σύντροφο μας Γιάννη Μπόρατζη που “έφυγε” σήμερα από τη ζωή. Ο σύντροφος Γιάννης τίμησε για πολλά χρόνια τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ. Έγραψε τη δική του ιστορία στο χώρο της εστίασης με το θρυλικό μπαρ “Πειρατές”. Χωρίς δισταγμό και με ανιδιοτέλεια, υπηρέτησε το συμφέρον των επαγγελματιών και των κατοίκων των χωριών μας από όποιο μετερίζι του ζητήθηκε, συμβάλλοντας στον αγώνα του Κόμματος μας για μια καλύτερη ζωή. Διετέλεσε μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων του νησιού μας, καθώς και υποψήφιος περιφερειακός και δημοτικός σύμβουλος με τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας, στην οικογένεια και στους οικείους του. Καλό ταξίδι σύντροφε Γιάννη. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα στις 12μ.μ στο ναό του Αγίου Παντελεήμονα στο Μόλυβο https://news-24.gr/thrinos-sti-lesvo-efyge-apo-zoi-anthropos-pou-egrapse-istoria/

[eclecticstarlightblogger]

Μόλις 50 ετών παλικαρακι, αξιωματικός του στρατού, ξάπλωσε να κοιμηθεί και δεν ξύπνησε ποτέ

Θρήνος στις ένοπλες δυνάμεις μας από τον θάνατο του αξιωματικού Α.Π, ηλικίας 50 ετών που ανήκε στο όπλο των Τεθωρακισμένων και υπηρετούσε σε Μονάδα Επιστρατεύσεως της 95 ΑΔΤΕ στη Ρόδο. Ο 50χρονος έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί. Έπεσε για ύπνο και δεν ξύπνησε ποτέ. Σύμφωνα με πληροφορίες του kranosgr.com, η μη προσέλευση το […] Μόλις 50 ετών παλικαρακι, αξιωματικός του στρατού, ξάπλωσε να…

[thoughtfullyblogger]

Μόλις 50 ετών παλικαρακι, αξιωματικός του στρατού, ξάπλωσε να κοιμηθεί και δεν ξύπνησε ποτέ

Θρήνος στις ένοπλες δυνάμεις μας από τον θάνατο του αξιωματικού Α.Π, ηλικίας 50 ετών που ανήκε στο όπλο των Τεθωρακισμένων και υπηρετούσε σε Μονάδα Επιστρατεύσεως της 95 ΑΔΤΕ στη Ρόδο. Ο 50χρονος έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί. Έπεσε για ύπνο και δεν ξύπνησε ποτέ. Σύμφωνα με πληροφορίες του kranosgr.com, η μη προσέλευση το […] Μόλις 50 ετών παλικαρακι, αξιωματικός του στρατού, ξάπλωσε να…

[greekblogs]

Μόλις 50 ετών παλικαρακι, αξιωματικός του στρατού, ξάπλωσε να κοιμηθεί και δεν ξύπνησε ποτέ

Θρήνος στις ένοπλες δυνάμεις μας από τον θάνατο του αξιωματικού Α.Π, ηλικίας 50 ετών που ανήκε στο όπλο των Τεθωρακισμένων και υπηρετούσε σε Μονάδα Επιστρατεύσεως της 95 ΑΔΤΕ στη Ρόδο. Ο 50χρονος έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί. Έπεσε για ύπνο και δεν ξύπνησε ποτέ. Σύμφωνα με πληροφορίες του kranosgr.com, η μη προσέλευση το […] Μόλις 50 ετών παλικαρακι, αξιωματικός του στρατού, ξάπλωσε να…

[skandaladiaplokidiafthora]

Μόλις 50 ετών παλικαρακι, αξιωματικός του στρατού, ξάπλωσε να κοιμηθεί και δεν ξύπνησε ποτέ

Θρήνος στις ένοπλες δυνάμεις μας από τον θάνατο του αξιωματικού Α.Π, ηλικίας 50 ετών που ανήκε στο όπλο των Τεθωρακισμένων και υπηρετούσε σε Μονάδα Επιστρατεύσεως της 95 ΑΔΤΕ στη Ρόδο. Ο 50χρονος έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί. Έπεσε για ύπνο και δεν ξύπνησε ποτέ. Σύμφωνα με πληροφορίες του kranosgr.com, η μη προσέλευση το […] Μόλις 50 ετών παλικαρακι, αξιωματικός του στρατού, ξάπλωσε να…