#θλιβερή

[romios-gr]

       Υπάρχει διαφορά μεταξύ της αποδοχής και της ομαλοποίησης: Ο συνιδρυτής του Kiss, Paul Stanley, 71 ετών, επικρίνει τους γονείς που «μπερδεύουν» τα παιδιά τους σχετικά με την ταυτότητα φύλου που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα του φύλου που αλλάζει μια «θλιβερή και επικίνδυνη μόδα». Με μια ανάρτηση με τίτλο «My Thoughts On What I'm Seeing», ο 71χρονος - ο οποίος με τον Gene Simmons βοήθησε στη... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-synidrytis-ton-kiss-paul-stanley-epikrinei-toys-goneis-poy-mperdeyoyn-ta-paidia-toys-schetika-me-ti-sexoyalikotita-kai-tin-taytotita-fyloy-charaktirizontas-tin-allagi-fyloy-se-paidia/

[loulouditouheimona]

Η δολοφονία του Φύσσα δεν ήταν απλά ένα περιστατικό, αλλά ένα κρούσμα που μας δείχνει την θλιβερή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την "παρθενια" μιας κοινωνίας που συνεχώς θέλει να ξεχνά τα σκοτεινά της σημεία.

Το μίσος και η βία δεν έχουν θέση στον πολιτισμό μας!

Πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά και να πάρουμε θέση αντί να σωπαίνουμε, γιατί ο Φύσσας είναι απλά το θύμα ενός συστήματος που επιτρέπει την ανένδοτη προπαγάνδα του φασισμού!

[gentle-author]

Σκέφτηκα για μια στιγμή να στραφω και να μιλήσω σε ένα άτομο, το οποίο είναι μια οδυνηρα όμορφη ιδέα όταν δεν του επιτρέπεται να πάρει υπόσταση. Αυτό το άτομο, έχει θαρρώ μεγάλη δύναμη. Σίγουρα, δεν μπορεί να σηκώσει ούτε δύο κιλά από τα βαράκια του γυμναστηρίου, αλλά από την γέννησή του, είναι περισσότερο από ικανό για να σηκώνει, ασταμάτητα, άπειρα κιλά ζωής. Αυτό το άτομο πολλές φορές δεν μιλάει, μένει σιωπηλό για αιώνες, κουρνιασμένο στην γωνίτσα του, μια μικρή παγωμένη ή θερμή γωνιά, ανάλογα το ύψος ή το βάθος της ψυχής που διαφέρει κάθε φορά. Αλίμονο αν έχει τολμήσει να μιλήσει έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Προσπάθησα να ερμηνεύσω αυτό το ακατανόμαστο φαινόμενο. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν είναι ότι δεν θέ��ει. Ή μάλλον, δεν είναι ότι δεν ήθελε. Απλώς, κανείς ποτέ δεν του το επέτρεψε. Έτσι, πλέον αμφιβάλλω για το αν θέλει ακόμη. Τραντάζομαι φανερά και γουρλώνω τα μάτια μου στην ιδέα ότι δεν θα θελήσει ποτέ. Γι'αυτό, λέω να τολμήσω να ξεσκονησω λίγες από τις ιδέες που έχει τοποθετήσει στο πιο υψηλό μέρος του εγκεφάλου του και σιγά σιγά, να επιταχύνω, εμβαθύνοντας στο ποιόν του. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω πολλά, λέω όμως να προσπαθήσω για άλλη μια φορά και ίσως να προσεγγίσω, έστω ποιοτικά, αυτό το γλυκά απαισιόδοξο πλάσμα που ονομάζεται "εγώ". Το όνομά του είναι αρκετά παραπλανητικό. Σε παραπέμπει σε μια δίνη από εικόνες και αποφθέγματα βαρέων νοημάτων που στοχεύουν στο να διαλευκάνουν τις θεωρίες γύρω από το ένα φλέγον θέμα της ψυχολογίας του σήμερα, τον εγωισμό. Αν και στο άκουσμά του, λοιπόν, η ψυχή μου εξακολουθεί να τρέμει και η καρδιά μου να σιγοχτυπά, ίσως και να αξίζει τον κόπο να δοκιμάσω να φτιάξω έναν κώδικα επικοινωνίας που θα μας ενώνει. Χρησιμοποιώ την λέξη "ίσως" με ένα σκεπτικό που με χαρακτηρίζει. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Ξέρω όμως, σίγουρα, ότι δεν θα τα παρατήσω. Ο ξεκάθαρος αντικειμενικός σκοπός μου ενδεχομένως να έλεγε κανείς πως είναι να προβάλλω τον αληθινό εαυτό του ατόμου, όμως όποιος το πιστεύει αυτό, επιτρέψτε μου να πω πώς σφάλλει δίχως δεύτερη σκέψη. Ο ξεκάθαρος αντικειμενικός σκοπός μου, ο λόγος και ίσως και η αιτία που σκέφτομαι να ξεκινήσω αυτήν την αδιανόητη μάχη να μάθω το πραγματικό "εγώ", υπόκειται στο ότι θέλω να νιώσω και όχι απλώς να λέω πως είμαι, ελεύθερος. Πολλοί δεν θα καταλάβουν αυτήν την παράγραφο όπως πράγματι την εννοώ. Γι'αυτό, θα διακινδυνεύσω να εκπροσωπήσω όλους εκείνους τους αδικοχαμένους ποιητές που πάλεψαν και έχασαν στην μάχη τους με το "εγώ". Μια τεράστια παραφρόνηση δημιουργείται όταν αναφερόμαστε στην έννοια "ποιητές". Ξέρω, πως στο άκουσμα αυτού του όρου, το μυαλό ξεφεύγει και ζωγραφίζει στην μνήμη του ξενιστή του εικόνες που αντικατοπτρίζουν μια θλιβερή πραγματικότητα, βασισμένη σε στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ποιητής δεν είναι μόνο ο καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί ένα τσαλακωμένο χαρτί για να ξετυλίξει πάνω του το μπλεγμένο κουβάρι που δημιουργούν οι σκέψεις του, κρατώντας γερά στο χέρι του μια πένα που στάζει αίμα σε κάθε λέξη. Ποιητής είναι όποιος νιώθει. Ποιητής είναι ο κωφάλαλος γεράκος που ψήνει καστανα στην άκρη του δρόμου μια κρύα νύχτα του χειμώνα στην Λεμεσό, κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό με κλειστά τα μάτια, αφουγκράζοντας την βουή του κόσμου τριγύρω του, μυρίζοντας τις στάχτες από τα κάρβουνα που καίνε νωχελικά πάνω τους οι μνήμες και τα όνειρα για μια νέα αρχή, αποστηθίζοντας το ποίημα που συνέθεσαν τα πουλιά γύρω από τα σύννεφα στον ουρανό και νιώθοντας τις απαλές σταγόνες της βροχής που σημαίνουν την λήξη της χειμερινής περιόδου. Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι αυτός ο κύριος είναι ο ορισμός ενός ποιητή; Ακόμη κι όταν όλοι λένε το αντίθετο, εκείνος ξέρει την αλήθεια. Δεν είναι εγωιστής, μα οριακά "τέλειος", διότι κατάφερε με λίγο ή πολύ κόπο, να φτιάξει μια σύρραγγα μεταξύ του εαυτού του και του "εγώ" και να επικοινωνήσει μαζί με την ψυχή του. Κατάφερε να κάνει το πλέον ακατόρθωτο για την κοινωνία, να νιώσει. Γι'αυτό, δικαιωματικά, του αξίζει να (αυτο)αποκαλείται ποιητής.

Τρομερό γεγονός είναι το ότι οι ποιητές, ξέρουμε τα πάντα γύρω από το "εγώ" μας, όμως, διστάζουμε επιδεικτικά να μάθουμε το ποιόν του. Ακόμη κι όταν έχουμε πλήρη αυτογνωσία, τίποτα δεν μας εγγυάται το κοντινό και μακρινό μέλλον. Γι'αυτό, ο καθένας μας βρίσκει την απόλυτη ομορφιά στις καθολικά ασχημότερες εικόνες, πόλεις και καταστάσεις. Η προσωπική μου ευχαρίστηση έχει να κάνει με το γιασεμί. Αντικρίζοντας αυτό το μικροσκοπικό λουλουδάκι που για μένα αντιπροσωπεύει τον κόσμο όλο, νιώθω βαθιά μέσα μου τον νεαρό μου εαυτό να χαμογελά. Έχετε νιώσει ποτέ τον νεότερό σας εαυτό να σας χαμογελά; Νοητά, θα αγκαλιάσω με την χούφτα μου ενα μικρό γιασεμί και θα μεταφερθώ στο νησί των Φαιάκων. Το γιασεμί, απλώνοντας στις ζάρες της παλάμης μου το κατάλευκό του χρώμα, υποδηλώνει την αθωότητα και την αγνότητα της ψυχής, ενώ η μυρωδιά του, ξεδιπλώνει μέσα μου όλα τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που καλλιεργώ από μικρό παιδί. Σε κάθε πέταλό του, βλέπω και μια διαφορετική πτυχή του εαυτού μου που συνοδεύεται από μια ανάμνηση χαμένη στον χρόνο. Το εύθραυστο, φαινομενικά, κοτσανάκι του, προασπίζει όλες μου τις ανασφάλειες, αφού, αν προσπαθήσω να το κόψω, το ζουμί του χύνεται ως ένα κολλώδες αδιάφανο υγρό στο χέρι μου, αφήνοντας τους φόβους του "εγώ" μου να κατρακυλήσουν στο νωπό έδαφος. Όταν τελικά κόβεται, αν το ποτίσω με νερό, η ρίζα του αναγεννιέται, δείχνοντάς μου πώς μια πρασινάδα, κρύβει μέσα της όλη την δύναμη της ζωής. Το γιασεμί δεν αντέχει πολύ όταν το κόβεις. Χάνει τον εαυτό του, όμως ποτέ δεν παρατά τον χαρακτήρα του. Ξέρει πως έρχεται το τέλος μα δεν παραπονιέται. Κρατά τα πέταλά του ανοιχτά, ακόμη κι όταν αφήνει την τελευταία του πνοή, γεμίζοντας με δέος όλους όσους το παρατηρούν κάτω από το μικροσκόπιο. Δεν αλλοτριώνεται. Το γιασεμί πασχίζει να ονειρεύεται μέχρι τέλους. Γι'αυτό διατηρείται στην ζωή περισσότερο από το αναμενόμενο. Γιατί, μέχρι τέλους, νιώθει. Έτσι, ως ποιητής υποκλίνομαι στον δικό μου ορισμό για την ποίηση, στο δικό μου γιασεμί. Εκείνο που μου δίδαξε πως το "εγώ" δεν είναι αντίπαλος, μα σταθερός σύμμαχός μου. Εκείνο υιοθέτησε κάτω από τα πέταλά του όλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες που έγιναν πραγματικότητα και ξέχασε οποιαδήποτε κοπή και βάσανο κι αν ήλθε. Αρκούσε που δεν έμεινε ενωμένο με έναν τοίχο στο στενό και για λίγα δευτερόλεπτα, "περπάτησε" μαζί με το χέρι που το κουβαλούσε, φτάνοντας μέχρι και το δίπλα στενό, κατορθώνοντας το ακατόρθωτο για τα υπόλοιπα δειλά γιασεμιά και τσαμτσαμίνια. Να φτάσει σε ένα στενό που δεν είχε ξαναδεί. Δεν θα το ξαναδεί, ισχύει. Δεν το νοιάζει όμως. Ξέρει πως πέθανε εκπληρώνοντας το όνειρό του, να δει εκείνο το στενό. Και το είδε. Πώς; Τολμώντας να ερωτευτεί το "εγώ" του και να το προστατεύσει κάτω από το ολόλευκό του χρώμα, ένα χρώμα που κατάφερε να μείνει αναλλοίωτο στον χρόνο, κατι που κατάφερε να μην χάσει ποτέ.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[nofuckinlabels]

Αυτή την ιστορία τη λέω πάντα, την έχω γράψει και πολλοί από σας την έχετε ακούσει χιλιάδες φορές, μ' αρέσει όμως τόσο πολύ. Στο μάθημα της Αγάπης ένα κορίτσι είπε ένα βράδυ: «Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά. Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι κι αυτό δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιο γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θελήσουν ίσως να γίνω μπανάνα». Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Τι θλιβερή φρουτοσαλάτα. Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο: «Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το 'θελα πολύ να ήμουνα μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως, είμαι ροδάκινο».

Και ξέρετε τι θα συμβεί; Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σαν ροδάκινο κι όχι σαν μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχει κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο!

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου». Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν' αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση – αυτό δεν είναι αγάπη.

«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις». Και «Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις». Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν' αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δε ζει και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.

Ενα κειμενο που εκανα στην δευτερα γυμνασιου και μου ερχεται στο μυαλο ανα τακτά χρονικα διαστηματα

[justforbooks]

Η ιστορία του κάποτε περίφημου αλλά πια διαβόητου στεγάστρου Καλατράβα είναι μια πάρα πολύ καλή περιγραφή της ιστορίας της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών και της κυρίαρχης νοοτροπίας (η οποία προφανώς δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς αλλά και αυτούς  που τους διαλέγουν). Μια ιστορία στην οποία κυριαρχεί ένας σπάνιος για ευρωπαϊκή χώρα αρχοντοχωριατισμός και μια συνηθισμένη για αρχοντοχωριάτες ανεπάρκεια να σταθούν αντάξιοι αυτού το οποίο παριστάνουν.

Στην εποχή της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, εποχή στην οποία ο σεβασμός στο δημόσιο χρήμα ήταν ακόμα πιο χαμηλός από ό,τι συνήθως (και πώς να υπάρχει σεβασμός στο δημόσιο χρήμα με τέτοια ποσοστά φοροδιαφυγής;), παραγγέλνεται ένα στέγαστρο για το Ολυμπιακό Στάδιο σε έναν πανδιάσημο (και προφανώς πανάκριβο) αρχιτέκτονα. Ο σκοπός, όπως συνήθως συμβαίνει με τους αρχοντοχωριάτες, δεν είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, όσο η επίδειξη. Γι΄αυτό άλλωστε κανείς δεν ενοχλείται που το σχέδιο του Ισπανού αρχιτέκτονα είναι και εντελώς αταίριαστο με το υπάρχον κτίσμα και προβληματικό λειτουργικά. Το πόσο αταίριαστο το καταλαβαίνει κανείς από μέσα (απ΄ έξω είναι αδύνατον, το – πολύ ωραίο από μόνο του - στέγαστρο κρύβει το στάδιο) και με τον ίδιο τρόπο καταλαβαίνει κανείς και το πρόβλημα στη λειτουργικότητα. Υπάρχουν πολλές θέσεις των οποιών οι θεατές βρέχονται ακόμα και με την παραμικρή ψιχάλα. Αν ήμουν καχύποπτος θα έλεγα ότι ο Καλατράβα είχε έτοιμο το σχέδιο και το πούλησε στους αρχηγούς των ιθαγενών όταν κατάλαβε ότι θα αγόραζαν ακόμα και σκέπαστρο με τρύπες, αρκεί να είχε διάσημη υπογραφή (και όσο το δυνατόν πιο ψηλό κόστος αλλά και αυτό θα το έλεγα μόνο αν ήμουν καχύποπτος και ευτυχώς δεν είμαι).

Επειδή ο μόνος πραγματικός στόχος της παραγγελίας του στεγάστρου είναι να κάνει τους αρχοντοχωριάτες να νοιώσουν πρωτευουσιάνοι, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες εγκαταλείπεται στην τύχη του μαζί με πολλές εγκαταστάσεις για τις οποίες η επιλογή ήταν η δαπανηρή μόνιμη κατασκευή παρά η οικονομικότερη λυώμενη. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής (ιδιαιτέρως επικερδούς για όποιον κατασκέυασε, θα έλεγα αν ήμουν καχύποπτος)  είναι πχ η θλιβερή εικόνα του γηπέδου του μπιτς βόλεϊ στο Μοσχάτο ή του μεγάλου γηπέδου τένις στο ΟΑΚΑ που κυριολεκτικά σαπίζουν, για να δώσω δυο παραδείγματα τους συνδιασμού σπατάλης και εγκατάλειψης, δηλαδή ασέβειας στο δημόσιο χρήμα.

Σε αντίθεση με άλλες ολυμπιακές εγκαταστάσεις το Ολυμπιακό Στάδιο συνεχίζει να χρησιμοποιείται αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να συντηρήσει ή να ελέγξει το στέγαστρο. Κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν, εκατομμύρια προϋπολογίζονται και μετά εξαφανίζονται μαζί με τους φακέλους τους, στο πλαίσιο του «πάμε κι όπου βγει» που αποτελεί το mondus vivendi ολόκληρης της χώρας και θα μπορούσε άνετα να είναι στίχος από τον εθνικό μας ύμνο (πώς σας φαινεται το «και σαν πρώτα αντριωμένοι/πάμε όλοι κι όπου βγει»;). Ευτυχώς, σε αντίθεση με άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, το «πάμε κι όπου βγει» δεν καταλήγει σε τραγωδία αλλά σε ατόφια κωμωδία με χαμένα μάνιουαλ συντήρησης, στατικούς ελέγχους που παραγγέλνονται εν κρυπτώ από τους χρήστες του σταδίου οι οποίοι ξαφνικά μια μέρα μαθαίνουν ότι το στάδιο κλείνει και με τη συνήθη παρέλαση των ανευθυνοϋπεύθυνων παραγόντων.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι τελικά το στέγαστρο Καλατράβα μπορεί να είναι πανάκριβο, αταίριαστο και λειτουργικά προβληματικό αλλά έχει ένα μεγάλο προσόν: είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό της χώρας στην οποία τοποθετήθηκε. Την περιγράφει καλύτερα από πολλές λέξεις και γι΄αυτό νομίζω πως πρέπει να φύγει από τις αρμοδιότητες του υφυπουργού αθλητισμού και να υπαχθεί στις άμεσες αρμοδιότητες της προϊστάμενης του, της υπουργού Μενδώνη, ως το σπουδαιότερο μνημείο του σύγχρονου ελληνισμού.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mysterydark]

Τα χέρια δεμένα πάνω από το κεφάλι της με δερμάτινα λουριά που τυλίγουν τους καρπούς της και καταλήγουν σε αλυσίδες σφικτά δεμένες γύρω από μια πέτρινη κολόνα. Μπορεί να δει και να ακούσει τα πάντα. Δεν της έδεσε ποτέ τα μάτια ως τώρα, για να βλέπει την αγωνία και τον τρόμο ζωγραφισμένο σε αυτά τον τρόπο που κλείνει τα βλέφαρα της όταν υποφέρει και πως δαγκώνει τα χείλη της καθώς τα δάκρυα της κυλούν.

Ένοιωθε την αυξανόμενη αγωνία στο σώμα της. Ήταν νευρική και αφουγκραζόταν την καρδιά της. Ένοιωθε τους κτύπους της δυνατούς και ηχηρούς σαν εκρήξεις ηφαιστείου. Ποτέ άλλοτε δεν την είχε αφήσει να περιμένει τόσο πολύ. Ο θάλαμος ήταν ψυχρός και ένοιωθε το γυμνό σώμα της εδώ και ώρα κρύο. Ήταν μεσημέρι μα το φώς του ήλιου δεν έβρισκε τρόπο να μπει, παρα μόνο δύο λαμπτήρες έλουζαν το χώρο με το κίτρινο, καχεκτικό τους φως.

Μετά από αρκετή ώρα αναμονής ακούστηκαν τα βήματα του. Βήματα αργά, σταθερά, βαριά λες και δεν ήθελαν να τον οδηγήσουν εδώ κάτω. Δεν ήταν το γνώριμο γρήγορο , ανυπόμονο περπάτημα του που φάνταζε σαν κελάηδημα στα αυτιά της ξέροντας ότι σε λίγες στιγμές εκείνος θα ήταν εδώ. Μπήκε στο θάλαμο και της είπε με βραχνή φωνή να χαμηλώσει το βλέμμα της και να μην μιλήσει. Του άρεσε να αυτοσυγκεντρώνεται μέσα σε απόλυτη ησυχία. Εκείνη υπάκουσε και στο θάλαμο οι μόνοι ήχοι που διατάρασσαν την σιωπή ήταν οι δύο ανάσες τους. Η πρώτη αργή και βαθιά ενω η δεύτερη σχεδόν ακανόνιστη , έντονη, λαχανιασμένη. Την σκέψη του στοίχειωνε μια και μόνο θλιβερή ιδέα … αλλα θα ερχόταν η σειρά και για αυτό. Προς το παρόν ήθελε να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά.

Το βλέμμα του έπεσε στο γυμνό κορμί της. Η θέα αυτή δεν άργησε να του ξυπνήσει μια γνώριμη αίσθηση. Έναν πρωτόγονο πόθο να τη κάνει να υποφέρει. Έσφιξε στα χέρια του τη λαβή του μαστίγιου. Χαμογέλασε αχνά.. Ναι ήθελε να νοιώσει αυτή την αίσθηση άλλη μια φορά. Οι κραυγές της θα φάνταζαν σαν γοητευτική , μεθυστική μελωδία και αυτή η σκέψη έκανε για λίγο το σκυθρωπό του πρόσωπο να φωτιστέι.

Εκείνη ήταν ανήσυχη. Όχι τοσο για την δοκιμασία που την περίμενε αλλα για τον τρόπο που της είχε μιλήσει στο τηλέφωνο πρίν. Η φωνή του ήταν σβησμένη , πρόδιδε κόπωση , παραίτηση. Έβγαινε με δυσκολία από μέσα του, θαρρείς ξεψυχισμένα, μαρτυρώντας μια εσωτερική πάλη που τον άφησε αποκαμωμένο. Οι λέξεις που αντάλλαξαν ελάχιστες. Της είπε με επιτακτική φωνή να είναι στην ώρα της. Όταν τελικά ήρθε της φάνηκε ότι είχαν περάσει ατέλειωτες ώρες. Πρόλαβε να δεί ελάχιστα το πρόσωπο του πριν την διατάξει να χαμηλώσει το βλέμμα της. Αυτό που είδε ήταν ένα πρόσωπο στεγνό , ανέκφραστο , άδειο και για αυτό τόσο τρομαχτικό. Ας ήταν τουλάχιστον να διέκρινε ένα συναίσθημα έστω και αν αυτό ήταν μίσος.

Κρατούσε στα χέρια του ένα κοντό μαστίγιο ιππασίας και βάδισε προς το μέρος της. Στάθηκε μπροστά της και κοίταξε το γυμνό της σώμα. Ήταν δικό του , του άνηκε και μπορούσε να το κάνει ότι εκείνος ήθελε . Την κοίταξε στα μάτια με βλέμμα διαπεραστικό , αυστηρό.

-Είσαι δική μου;

-Μάλιστα Κύριε

[xamenotalento]

Ο Κοροπούλης ο Γιωργής κι ο Νιόνιος του Καψάλη

κι ο Λάγιος του Κωστή

τα μεσημέρια εσούρωναν (καθείς κι ένα ρεμάλι)

στη Σίνα εκεί ψηλά, στο «Κοπερτί».

Κι εκεί απαγγέλλαν Σολωμό σ’ όποια ενδημούσα κόρη

—ξεφτίλα φοβερή!—

και να, σε λίγο βλέπανε τον Βάγγο τον Μπιτσώρη

να σέρνει τον Φατούρο του στουπί.

Με τον γραμματολόγο ευθύς και με τον νέο Φελίνι

βραχνά να τραγουδούν,

«Χίλια εννιακόσια» πήγαιναν, που της Μαρίας το μίνι

έκαμνε τους λαιμούς να ξεραθούν.

Και βλαστημώντας η Μαρία τη μαύρη μέρα που ’ναι,

τη μοίρα την κακή,

σε μια γωνιά τους έβαζε κρυφή, να μην τους δούνε

κι έτσι ξεφτιλιστεί το μαγαζί.

Κι ως να φτιαχτούν και να σιαστούν και να τους τα σερβίρουν

κοκταίηλς και ποτά,

κι αυτοί ψιλολουφάζανε, μην τύχει και τους δείρουν

μ’ αιτία τα βερεσέδια τα πολλά.

Μα τη γουλιά ως κατέβαζε την πρώτη και βεβαίως

τελείως γινόταν γκολ,

ξεσάλων’ o Φατούρος πια κι έτσι άκουγε ο μοιραίος

ακόμη και τον Μότσαρτ ροκ εντ ρολ.

Και λίγο λίγο αρχίζοντας για τη χριστιανοσύνη

τραυλά να τους μιλά

όλο και δεν παρέλειπε το μάτι του να κλείνει

σ’ όποιαν ορθοβυζάτη κοπελιά.

Kι εκείθε που όλοι πάγωναν, τέτοιο τρανό ρεζίλι

βλέποντας να κινά,

τον Γκαίρινγκ ως θυμότανε, σήκωνε το μαντίλι

και σκούπιζε τα δάκρυα τα καυτά.

Κι όπως ετύχαινε συχνά σε τέτοιες σούρες να ’ναι

ευέξαπτοι κι αυτοί,

τ’ αριστερά τους ένστικτα άκουαν να ξυπνάνε

κι αισθάνονταν αντάρτες τρομεροί·

κι ευθύς τον Βάγγο Ντεριντά, τον Σαίξπηρ τον Διονύση,

τον Κίρκεγκααρντ Γιωργή

έβλεπες τον Φατούρο τους στη μέση να ’χουν στήσει

και σαν γυναίκα να τον βρίζουνε κοινή.

Κι όποιος ακόμη απ’ το πολύ μεθύσι δεν μπορούσε

ν’ ακούσει ��αι να δει,

κι αυτός κρυφομαντεύοντας στα γέλια σπαρταρούσε

(μιλάμε για τον Λάγιο του Κωστή).

Κι ο Νίκος, συνονθύλευμα σχιζοφρενείας και τρέλας

—μεγάλε Νικολή!—

επέμενε — κι εθαύμαζες και τον επεριγέλας

πως έσμιγε στο ουίσκι το κρασί…

Μα εκείθε που ο λογαριασμός έφτανε πια στα ύψη

κι οι τσέπες αδειανές,

σ’ όλων κινούσε τις ψυχές και τις καρδιές μια τύψη

που αφήσαν τις συζύγους μοναχές.

Καθώς η νύχτα ήταν βαθιά κι είχαν οι γκομενίτσες

γκόμενο στο πλευρό,

μετάνιωνεν ο Νικολής κι άρχιζεν αγκαλίτσες

κι έδινε και φιλάκι ρουφηχτό

στη Νίκη τη Φραντσέζα μας (το βρόμικο ρεμάλι!)

και σκύβοντας στους τρεις

τους σουρωμένους του υβριστές, οπού ’χαν το κεφάλι

βαρύ σαν να περνούσ’ οτομοτρίς,

τους έλεγε (ο μεθύστακας!) πως δεν ήταν η τάξη

η Σόλωνος να δει

ποιητές, εκδότες, κριτικούς (που δεν τα ’χουν αρπάξει)

σαν τον Φατούρο να μην στέκονται ορθοί.

Κι ενώ τους έλεγεν αυτά, στα γύρω τραπεζάκια

κουνάαν τις κεφαλές

και κλαίγαν για το φέσι τους οι μπάρμαν, και φιλάκια

σκόρπαγε ο Νικολής στις θηλυκές.

Μες στων πολυελαίων το φως η Πόπη του χυμούσε

(πού το ’χε μυριστεί;)

κι όλοι λουφάζαν, κι απ’ τ’ αυτί βρίζοντας τον τραβούσε

— και τ’ άλλα, μια ιστορία θλιβερή…

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος 44o)

Και η τραγική αυτή απόληξη των πραγμάτων για την Ελλάδα αποτυπώθηκε στην συνθήκη της Λωζάνης, στην οποία η Ελλάδα προσήλθε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων απο την θέση του ηττημένου στο Μικρασιατικό μέτωπο. Έτσι το προαιώνιο όνειρο για την πραγμάτωση της μεγάλης ιδέας που μόλις είχε αγγίξει ο μεγάλος στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής Ελευθέριος Βενιζέλος, συνθλίβετο στη Λωζάνη ως θλιβερή…

[shmeragr]

Σαν Σήμερα: Ο Θάνατος του John Bonham, Κιθαρίστα των Led Zeppelin

Σαν σήμερα, στις 7 Σεπτεμβρίου, θυμόμαστε τον θρυλικό John Bonham, έναν από τους μεγαλύτερους και πιο επιδραστικούς ντράμερ της ροκ μουσικής, ο οποίος υπήρξε μέλος των Led Zeppelin, ενός από τα πιο εμβληματικά συγκροτήματα στην ιστορία της ροκ. Η ημέρα αυτή σηματοδοτεί μια θλιβερή στιγμή για τον κόσμο της μουσικής, καθώς λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1980, ο Bonham θα έχανε τη ζωή…

[rulinarulina]

Κορινθία: Δελφίνι ξεβράστηκε νεκρό στην παραλία

Κορινθία: Δελφίνι ξεβράστηκε νεκρό στην παραλία Εικόνες αποτροπιασμού στη Κορινθία  Αντιμέτωποι με μια θλιβερή εικόνα βρέθηκαν την Πέμπτη 22 Αυγούστου οι λουόμενοι στην παραλία Κοκκωνίου του Δήμου Βέλου – Βόχας, όταν αντίκρισαν ένα νεκρό δελφίνι στην παραλία, όπως αναφέρει το korinthostv.gr Για το συμβάν ενημερώθηκε η Λιμενική αρχή και ο Δήμος Βέλου – Βόχας, για να προχωρήσουν στην υγειονομική…

[romios-gr]

«Έφυγε» από την ζωή ο καθ. Αντώνης Φώσκολος: Παρά τον αγώνα του δεν είδε ελληνικό γεωτρύπανο «να πιάνει δουλειά» «Έφυγε», σε ηλικία 94 ετών, ο ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης και ομότιμος ερευνητής της Γεωλογικής Υπηρεσίας του Καναδά, Αντώνης Φώσκολος, χωρίς να δει τον αγώνα του για έναρξη ερευνών προς εύρεση υδρογονανθράκων στις ελληνικές θάλασσες να δικαιώνεται. Τη θλιβερή είδ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/efyge-apo-tin-zoi-o-kath-antonis-foskolos-para-ton-agona-toy-den-eide-elliniko-geotrypano-na-pianei-doyleia/

[eclecticstarlightblogger]

Πρεσπες του Αιγαίου; Δείτε τι ακούγεται στην ελληνική τηλεόραση χωρίς αντίλογο

Υπάρχει αναμφισβήτητα μία πέμπτη φάλαγγα εντός Ελλάδος. Μία θλιβερή μειοψηφία που λειτουργεί ως κινούμενη άμμος, έχοντας όμως δυσανάλογα όπλα έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας που προσπαθεί να υπερασπιστεί έννοιες όπως έθνος, πατρίδα, κοινωνία, αλλά και όσων επιμένουν να λειτουργούν απολύτως θεσμικά. Όσων για παράδειγμα απλώς υπερασπίζονται το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, χωρίς να τρέφουν και…

[thoughtfullyblogger]

Πρεσπες του Αιγαίου; Δείτε τι ακούγεται στην ελληνική τηλεόραση χωρίς αντίλογο

Υπάρχει αναμφισβήτητα μία πέμπτη φάλαγγα εντός Ελλάδος. Μία θλιβερή μειοψηφία που λειτουργεί ως κινούμενη άμμος, έχοντας όμως δυσανάλογα όπλα έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας που προσπαθεί να υπερασπιστεί έννοιες όπως έθνος, πατρίδα, κοινωνία, αλλά και όσων επιμένουν να λειτουργούν απολύτως θεσμικά. Όσων για παράδειγμα απλώς υπερασπίζονται το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, χωρίς να τρέφουν και…

[greekblogs]

Πρεσπες του Αιγαίου; Δείτε τι ακούγεται στην ελληνική τηλεόραση χωρίς αντίλογο

Υπάρχει αναμφισβήτητα μία πέμπτη φάλαγγα εντός Ελλάδος. Μία θλιβερή μειοψηφία που λειτουργεί ως κινούμενη άμμος, έχοντας όμως δυσανάλογα όπλα έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας που προσπαθεί να υπερασπιστεί έννοιες όπως έθνος, πατρίδα, κοινωνία, αλλά και όσων επιμένουν να λειτουργούν απολύτως θεσμικά. Όσων για παράδειγμα απλώς υπερασπίζονται το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, χωρίς να τρέφουν και…

[skandaladiaplokidiafthora]

Πρεσπες του Αιγαίου; Δείτε τι ακούγεται στην ελληνική τηλεόραση χωρίς αντίλογο

Υπάρχει αναμφισβήτητα μία πέμπτη φάλαγγα εντός Ελλάδος. Μία θλιβερή μειοψηφία που λειτουργεί ως κινούμενη άμμος, έχοντας όμως δυσανάλογα όπλα έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας που προσπαθεί να υπερασπιστεί έννοιες όπως έθνος, πατρίδα, κοινωνία, αλλά και όσων επιμένουν να λειτουργούν απολύτως θεσμικά. Όσων για παράδειγμα απλώς υπερασπίζονται το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, χωρίς να τρέφουν και…