#η δύναμη του τώρα

[clevervoidgladiator]

Το φως παραείναι οδυνηρό για κάποιον που θέλει να παραμείνει στο σκοτάδι.

[psychotiko-epeisodio]

Μα πια,δεν είμαστε παιδιά.Δεν ζηταμε από κανέναν άδεια για να βγούμε,ούτε το σκαμε κρυφά απ'το παράθυρο,οταν μας απαγορευθεί.

Να που τώρα,καθόμαστε από μόνοι μας σε μια γωνιά του καναπέ, κουλουριασμενοι αγκαλιά με μια κουβερτα και ας έχουμε το ελεύθερο να πάμε όπου θέλουμε.

Αφήνουμε το τηλέφωνο σε μια γωνιά παρατημένο και παρακαλάμε -παραδόξως-,να χτυπήσει .Και δεν χτυπάει το γαμήδι.Σε εμπιστεύονται πια.Μεγάλωσες αρκετά για να τα βγάζεις πέρα και να μην έχεις κανέναν τους αναγκη.

Παρακαλούσες τον χρόνο να περάσει γρήγορα,να μεγαλώσεις,να 'σαι ελεύθερος.

Δεν το λες,όμως τα βράδια δακρύζεις καμία φορά ευχόμενος τώρα,να γυρίσει πίσω.

Νοσταλγείς εκείνο το ζεστό πιάτο με τις φακές που σου ��φτιαχνε η μάνα σου και γκρίνιαζες κάθε φορά.

Νοσταλγείς το να 'χεις κάποιον που φοβάται μην σε χάσει.

Καθώς σου λένε ότι είσαι αρκετά ικανός πια,θες με όλη σου την δύναμη ,να τους φωνάξεις πως δεν είσαι.

Πως είσαι ακόμη ένα παιδί,που λυσσά για την αγκαλιά της μάνας του.Να τους πεις πως δεν είσαι έτοιμος να τα βάλεις ακόμη με τα θηριά του έξω κόσμου.Πως κουράστηκες να παλεύεις.Πως δεν μπορείς άλλο.

Θες να γυρίσεις στο παιδικό σου δωμάτιο.Εκει που ο πόνος πάντα ήταν λίγο πιο υποφερτός.Εκει,που τα δάκρυα στέγνωναν πριν καλά καλά το καταλάβεις.

Θες να πιστέψεις ξανά στα παραμύθια,να πάρεις πίσω την χαμένη αθωότητα σου.Γιατι ο κόσμος σε τρομάζει.Αδυνατείς να τον καταλάβεις.

Γιατι είσαι ακόμη ένα παιδί,εγκλωβισμένο σε ενήλικο σώμα.

[o-monaxikos]

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει...

Αγριεύει και ξεχνάει...

Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…

Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα...

Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο...

Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά...

Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα...

Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο...

Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς...

Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό να σας

περνάνε γι’αδέρφια…

Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…

Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί και να μαλώνετε σε ποιό νησί θα πάτε…

Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…

Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια...

Ξεχνάει να νιώθει…

Κι όσο ο χρόνος περνάει… ξεχνάει όλο και περισσότερο… ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά...

Συνήθισε να είναι μόνος,να περπατάει μόνος,να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος,να γελάει μόνος,να βλέπει ταινίες μόνος,να πορεύεται μόνος,να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…

Συνήθισε…

Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε...

Κάποτε ήταν εξημερωμένος… μα τώρα πια είναι αγρίμι στο κλουβί της μοναξιάς του κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαριές και του ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες… κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…

Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να εξημερωθεί ξανά…

κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.

Μην απορείς μαζί του.

Μην τον λυπάσαι.

Είναι πολύ πιο δυνατός απ’όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.

Κρύβει μια δύναμη που ��μοια της δεν έχεις συναντήσει.Τη φυλάει καλά κρυμμένη.Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον..αγάπα τον από μακρυά..θα’ρθει εκείνος σ’εσένα…

Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμμι… και τ’αγρίμμια παλεύουν για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος…

[chotzoglou]

Ο ουρανός φόρεσε γκρίζα σύννεφα απόψε. Βρέχει. Δεν έχω πλέον την ίδια δύναμη στα πόδια. Τα φώτα του διαδρόμου έσβησαν, μένει το ασθενικά φω��ισμένο πεζοδρόμιο. Οι σταγόνες καταλήγουν ένα ορμητ��κό ποτάμι στα στραβά πλακάκια και τα μάτια μου πνίγονται σε αυτό ανοιχτά. Τα δάχτυλα μου, μπλεγμένα κάτω από τα μανίκια, προσπαθούν κάπως να ζεσταθούν μόνα τους. Τα βήματα πολλά και γοργά μέσα από τους νερόλακκους. Βιάζομαι. Κάποτε τα μετρούσα μέχρι να ανοίξει η πόρτα και τώρα δε ξέρω πού αυτή βρίσκεται. Το φεγγάρι χτυπά τις χορδές της βροχής ανάμεσα στην απαλή ομίχλη μα αυτό δεν είναι πρελούδιο όπως ήταν τότε. Είναι αργά. Είναι πια αργά για να απολογηθεί οποιαδήποτε από τους δύο. Είναι αργά για να σου πω πως σαγαπάω όπως πάντα. Είναι αργά, και όμως, θέλω μέσα μου λίγο να σε δω.

[justforbooks]

Γαλλία: Και τώρα τι;

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η Γαλλία παραμένει χώρα των άκρων

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι κινητοποιήθηκαν για μια ακόμα φορά —την έσχατη στιγμή— και το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, αν και φαίνεται ότι εκφράζει γύρω στο 35% του εκλογικού σώματος, κέρδισε μαζί με τους συνεργαζόμενους «μόνο» 143 έδρες. Υπενθυμίζω ότι πολλές δημοσκοπήσεις έδιναν στο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα μέχρι και 288 έδρες, τουτέστιν την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Νομίζω ότι αυτές οι υποθέσεις και οι θρήνοι περί «ανόδου της ακροδεξιάς» προέρχονταν από πηγές που δεν γνωρίζουν τη Γαλλία: η Γαλλία είναι μια χώρα που όλοι διακηρύσσουν ότι ξέρουν — οι δημοσιολογ��ύντες έχουν δημιουργήσει πολλές παρεξηγήσεις τις οποίες επαναλαμβάνουν οι τουρίστες στο Παρίσι και άλλοι τυχάρπαστοι ξερόλες.

Να με λίγα λόγια πώς έχουν τώρα τα πράγματα. Κατ’ αρχάς, η περιβόητη «άνοδος της ακροδεξιάς» είναι μύθος: το κόμμα της Λεπέν, όπως λέω, επί σειράν ετών έχοντας βαρεθεί τον ίδιο μου τον εαυτό, έχει μόνο ένα επιχείρημα· είναι one issue candidate. Αν δεν υπήρχε η ισλαμιστική διείσδυση, θα είχε παραμείνει Εθνικό Μέτωπο και θα είχε περιθωριοποιηθεί σε ένα χώρο φασιστοπειδών. Δεν υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς, υπάρχει στήριξη στο μοναδικό κόμμα που δεν μασάει τα λόγια του επί του θέματος Ισλάμ-κοινοτισμός-ευταξία-κοινωνική συνοχή-πολιτιστική ταυτότητα. Όσο για το υπόλοιπο πρόγραμμα της Εθνικής Συσπείρωσης, ουδείς από τους ψηφοφόρους το γνωρίζει, άρα ουδείς μπαίνει στον κόπο να το αμφισβητήσει μολονότι η αμφισβήτηση είναι εύκολη: οι λεπενιστές δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Εν πάση περιπτώσει, η σημερινή γαλλική Εθνοσυνέλευση περιλαμβάνει 143 άτομα τα οποία θα συμπεριφέρονται άσχημα και θα υπονομεύουν το νομοθετικό έργο. Το κύριο χαρακτηριστικό της Εθνικής Συσπείρωσης είναι η επιθυμία διάλυσης, η επιδίωξη του χάους: ακριβώς όπως και της Ανυπότακτης Γαλλίας, οι εκπρόσωποι της οποίας στην Εθνοσυνέλευση είχαν πάντοτε ανάρμοστη συμπεριφορά μέσα στην αίθουσα και έξω από αυτή. Επαναλαμβάνω λοιπόν πως, σε ό,τι αφορά την Εθνική Συσπείρωση, το μόνο που μπορεί να κάνει η προεδρία και η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί είναι να πάρουν από τα χέρια της τα καυτά ζητηματάκια στα οποία έχει δίκιο —ώστε να μην έχει τίποτα με το οποίο να παίζει και να επικεντρωθεί στα κουβαδάκια της.

H Aνυπότακτη Γαλλία και οι άλλοι ακροαριστεροί σχηματισμοί κέρδισαν περίπου τις μισές από τις 182 έδρες του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Αυτή ήταν και αυτή παραμένει η δύναμη της άκρας αριστεράς: αν και τα τελευταία χρόνια ηγέτης είναι ο βετεράνος Ζαν-Λυκ Μελανσόν, η παράταξη έχει μακρά ιστορία και βαθιές ρίζες στη Γαλλία. Η άκρα αριστερά έχει σημαδέψει τους Γάλλους με τα ήθη της και με τα αντανακλαστικά της. Εξαιτίας αυτών των ηθών και των αντανακλαστικών, στη σημερινή συγκυρία, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με την προεδρία — πράγμα εξάλλ��υ που έχει δηλώσει και από την πλευρά του ο Εμμανουέλ Μακρόν. Μένει να δούμε λοιπόν ποιοι από το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα προχωρήσουν στους επιθυμητούς συμβιβασμούς: οι δηλώσεις των Σοσιαλιστών Oλιβιέ Φωρ και Φρανσουά Ολλάντ μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δεν ήταν ενθαρρυντικές· αντιθέτως, ήταν διχαστικές και καταγγελτικές· αυτή είναι η πολιτική κουλτούρα στη Γαλλία· τέτοια είναι η στενότητα του πνεύματος που μας φέρνει σε αδιέξοδα. Νομίζω ωστόσο ότι πολλοί αριστεροί ψηφοφόροι δεν ευθυγραμμίζονται με τους υψηλούς τόνους της παραδοσιακής αριστεροσύνης: ακόμα και στελέχη του κόμματος του Μελανσόν απομακρύνθηκαν από την ηγεσία εξαιτίας του αριστερού σεχταρισμού· ο François Ruffin, ένας αξιαγάπητος τυπάκος που έζησε όλη την πολιτική του ζωή στην άκρα αριστερά διατηρώντας την ανθρωπιά του, εξελέγη παρότι διαφοροποιήθηκε. Η εκλογή του Ruffin μού φαίνεται μια ζωντανή απόδειξη της υπέρβασης του σεχταρισμού.

Η παράταξη του Εμμανουέλ Μακρόν κέρδισε 163 έδρες μαζί με τους συνεργαζόμενους: pas mal. Pas mal du tout. Τώρα, αναμένεται να λειανθούν οι διαφορές της με την κεντροδεξιά των Républicains και των συνεργαζομένων οι οποίοι κέρδισαν 68 έδρες μαζί με τα εύσημα ότι δεν προσχώρησαν στην Εθνική Συσπείρωση: το κεντροδεξιό κόμμα αντιστάθηκε στον πειρασμό διαγράφοντας τον πρόεδρό του Eric Ciotti, ο οποίος μπήκε, με το έτσι θέλω, σαν από μια τρελή παρόρμηση, στη λίστα της Λεπέν. Οπωσδήποτε, αν και η κεντροδεξιά θα στηρίξει την προεδρία, το νομοθετικό έργο θα είναι δύσκολο: η Γαλλία δεν μπορεί να κυβερνηθεί χωρίς 240-250 καλοπροαίρετους βουλευτές. Όμως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η συνεργασία της ομάδας του Λαϊκού Κόμματος με τη Renew Europe νομίζω πως είναι εύκολη και πιθανώς αυτονόητη.

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η Γαλλία παραμένει χώρα των άκρων: η αριστερά, οι φιλελεύθεροι και οι ακροδεξιοί δεν θα συμφωνήσουν ποτέ σε μια σειρά από καίρια ζητήματα όπως είναι η δημοσιονομική πολιτική, τα ελλείμματα, η αγροτική πολιτική, η παιδεία και η πολιτιστική ταυτότητα. Αυτή η μόνιμη ασυνεννοησία φέρνει τη Λεπέν σε ισχυρή θέση με ένα τέλειο αφήγημα διαμαρτυρίας προς εκμετάλλευση: ενόψει της εκστρατείας της για τη γαλλική προεδρία του 2027 μπορεί να λέει ότι η νίκη του κόμματός της εκλάπη μέσω των αφύσικων συμμαχιών και των παραιτήσεων στις τριγωνικές ψηφοφορίες: όπως όλοι ξέρουμε, το αφήγημα περί κλοπής των εκλογών ακούγεται και στις ΗΠΑ και γνωρίζει σημαντική επιτυχία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[ioannazoik]

Σήμερα είδα το πιο περίεργο όνειρο.

Ήταν λέει βράδυ κι είχα όλους τους φίλους μου στο σπίτι μου. Γελούσαμε, χορεύαμε κι λέγαμε αστεία. Για κάποιο περίεργο ήσουν κι εσύ εκεί, είχες μια δουλειά-ειδα κι δικούς σου φίλους να δουλεύετε μαζί κι να φτιάχνετε κάτι όπως κάνετε πάντα. Όσο ήμουν στο σαλόνι κι ήξερα πως είσαι έξω στο πίσω μπαλκόνι μια ανώτερη δύναμη με έσπρωχνε να έρθω να σε βρω.

Βγήκα έξω κι μιλούσαμε με τις ώρες, ένιωθα όπως τότε - εγκλωβισμένη-. Δεν ήθελα κατά βάθος να είμαι δίπλα σου, αν ήσουν άλλος δεν θα ήμουν. Όσο η ώρα περνούσε εγώ έψαχνα τρόπο να βρεθούμε κάπου οι δυο μας, καθώς οι φίλοι μου μπαινοβγαίνουν διαρκώς κι μας παρατηρούν.

Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι, μόνο το τέλος μου έμεινε. Λίγο πριν όλα σβήσουν είμαστε μαζί στα σκαλιά κι εμφανίζεται η κολλητή μου με μια ιδέα "θα πάμε για βραδινό μπανακι" κι τώρα που είμαι ξύπνια θυμήθηκα πως το ίδιο είχε πει κι όταν γνωριστήκαμε στα αλήθεια εμείς εδώ. Προχωρήσαμε κι βγήκαμε στο μπροστινό μπαλκόνι, εκεί που ήταν όλοι. Κάθισα απέναντι σου κι έβγαλα την αλήθεια μου. Σου είπα πόσο σε λυπάμαι γιατί τουλάχιστον ο,τι έκανα το έκανα από αγάπη, ενώ εσύ απλά για να περάσεις καλά. Σου είπα ο,τι μπορεί να με κορόιδευαν όλοι τότε που έκανα σα μικρό παιδί αλλά ήμουν μια γυναίκα ερωτευμένη, ενώ εσύ που φέρθηκες ανόητα δεν είχε δικαιολογία.

Τέλος, σου είπα να φύγεις, σε έχω ξεπεράσει πια κι τότε πρόσεξα πίσω μου στον ουρανό πως είχε βγει η ανατολή του ηλίου. Ένα κύμα περίεργης ελπίδας με ξύπνησε κι άρχισα να γράφω. Δεν ξέρω αν μπορέσω να σε ξεπεράσω ποτέ, ξέρω σίγουρα πως θα μου λείψει ο τότε χαρούμενος εαυτός μου μόλις σε γνώρισα. Για εμένα όλα τελειώνουν εδώ.

[vezouvios]

Μια ιστορία Αγάπης

Ο Νίκος καθόταν μόνος του στο μπαρ, το μισογεμάτο ποτήρι μπροστά του να μένει ανέγγιχτο, όπως οι σκέψεις που τον κυνηγούσαν από τη στιγμή που έφυγε η Μαρία. Ήταν η γυναίκα που είχε φέρει φως στη ζωή του, αλλά και η ίδια που το πήρε μακριά με ένα αντίο γεμάτο σιωπή. Στα μάτια της είχε δει τον κόσμο, κι όμως, τώρα ήταν μόνος, χαμένος σε έναν κόσμο χωρίς χρώμα.

Την είχε συναντήσει σ’ εκείνο το ίδιο μπαρ, με ένα βλέμμα που δεν μπορούσε να ξεχάσει. Ήταν τόσο όμορφη, τόσο απλή, μα είχε μια δύναμη που τον μαγνήτιζε. Κάθε λέξη, κάθε χαμόγελο της Μαρίας είχε γίνει για τον Νίκο ένας λόγος να συνεχίζει. Αλλά όπως όλες οι μεγάλες αγάπες, είχε και αυτή τη δική της στιγμή να σβήσει.

Καθώς την είδε απόψε ξανά, στην απέναντι πλευρά του μαγαζιού, η καρδιά του σφίχτηκε. Ήταν εκεί, όμορφη όπως πάντα, μα η απόσταση ανάμεσά τους ήταν τώρα τεράστια. Είχαν πει πολλά, είχαν σιωπήσει ακόμη περισσότερα. Δεν είχαν μείνει πια μαζί, αλλά ο Νίκος ένιωθε ότι η αγάπη τους ήταν ακόμη εκεί, κρυμμένη στις ρωγμές της σιωπής.

Και όπως τα δάκρυα δεν βγαίνουν πάντα στα μάτια, αλλά καίνε μέσα, έτσι και η αγάπη τους είχε μείνει ανείπωτη, θαμμένη, μα ζωντανή.

#S_P

#mine

[chanse4u]

Ίσως και να είναι ολόκληρο

Ίσως πάλι μπορεί να φαίνεται ολόκληρο

Ίσως να φαίνεται αλλά να μην νιώθει ολόκληρο

Ίσως πάλι να νιώθει ολόκληρο και να μην ειναι

Ίσως στο καλύτερο σενάριο να νιώθει τόσο ολόκληρο που κανένα καθρέφτιζομα του δεν το απορρίπτει

Ίσως να μην έχει αυτή την ανάγκη

Ίσως η ανάγκη του να είναι να φωτίζει τον ουρανό

Ισως ένα βράδυ να έκλαψε κάποιο πεφταστέρι

Το δικό του πεφταστέρι

Και εκεί να βρήκε τη δύναμη να του φωτίσει το δρόμο

Και ίσως κάθε βράδυ να ψαχνει αυτό το πεφταστέρι να φωτίζει το δρόμο προς αυτόν

Και ίσως το πεφταστέρι είδε το φωτισμένο δρόμο και τώρα ποια είναι ψηλά στον ουρανό

Και ίσως για αυτό το αστέρι το φεγγάρι του να μην είναι αυτό

_κανένας_

[immortality-13]

“Στων άστρων τα δεσμά.”

Είναι άραγε τα αστέρια τόσο όμορφα όσο τα έχουμε φανταστεί; Τα εξυψώνουμε, τα θαυμάζουμε, τα μελετάμε. Δεσμεύουν την ίδια μας τη σκέψη. Πόσα μοναχικά βράδια το βλέμμα σου παρατηρεί προσεκτικά τις θέσεις των άστρων;

Ναι, είναι όμορφα. Μα ταυτοχρόνως είναι και μια όμορφη ψευδαίσθηση. Ο εγκέφαλός σου σε ξεγελά και προσπαθεί να σε πείσει πως είναι κοντά. Στην πραγματικότητα, όμως, βρίσκονται έτη φωτός μακριά και το φως που εκπέμπουν δεν αρκεί για να επικρατήσει ��ναντι του σκότους. Η νύχτα είναι ζοφερή και τα άστρα την φωτίζουν, μα το δικό σου έρεβος ποιος θα το φωτίσει στα αλήθεια; Είσαι ένας ακόμη παρατηρητής τους. Γίνεσαι θύμα τους, καθώς σε δεσμεύουν με την ομορφιά τους.

Έτσι και εκείνη, σε κρατά στα δεσμά της, σφιχτά, ενώ τα παρουσιάζει ως μια αγκαλιά που θα απαλύνει τη μοναξιά. Αν την παρομοίαζες με ένα άστρο, αυτό θα ήταν το φεγγάρι, καθώς είναι το ομορφότερο και σημαντικότερο από όλα. Η λάμψη που φέρνει στη ζωή σου μοιάζει εκτυφλωτική, μα εάν ο οφθαλμός εκτεθεί σε έντονη παρουσία φωτός για μεγάλο διάστημα, θα καταστραφεί. Όμως είναι αργά, αφού η φλόγα μέσα σου τη ζητά απεγνωσμένα, κι ας έχει τη δύναμη να σε καταστρέψει. Μονάχα μαζί της εξαφανίζεται η θη��ιά που αισθάνεσαι γύρω από τον λαιμό σου, όταν απουσιάζουν τα δικά της φιλιά. Μόνο αυτά θα σε κάνουν να βρεις το φως, κι ας είναι τα ίδια που σε έριξαν στον ζόφο. 

Μα να θυμάσαι πάντα πως τα αστέρια που βλέπεις τώρα στον σκοτεινό ουρανό πέθαναν πριν πολλά χρόνια.

Δεν θαυμάζεις τα άστρα. Αγαπάς αυτό που άφησαν πίσω για να τα θυμάσαι...

-I13.

[sugarwithlime]

Καλησπερα κόσμε!

Θα τολμήσω να γράψω ότι μετά από χρόνια είμαι σε θέση να πω ότι αυτή την πρωτοχρονιά θα μου λείψει ένας άνθρωπος από την αλλαγή της χρονιάς! Ευτυχώς όλοι είναι καλά, θα μου λείψει γιατί θα ήθελα πολύ να ήταν δίπλα μου. Αυτό το άτομο το ξέρετε από το προηγούμενο «ποστάρισμα». Και αφού όσοι διαβάσατε το προηγούμενο ποστ καταλάβατε για ποιον λέω ή μάλλον ΠΟΙΑ λέω.

Ναι είναι ο άνθρωπος που μπήκε στη ζωή μου ξανά και με έχει κάνει να ξαναεχω αυτό το συναίσθημα του «θα ήθελα πολύ να είναι δίπλα μου τώρα γιατί είναι κομμάτι μου». Βέβαια έχει πάει με τους δικούς της στο χωριό. Η οικογένεια είναι πάνω από ΟΛΑ! Δεν υπάρχει γκρινια, υπάρχει αυτό που είπαμε: ανυπομονησία, αγάπη και πολύ πολύ χαρά για το νέο έτος που θα μας βρει μαζί.

Μου δίνει δύναμη να πολεμήσω ότι θα φέρει το 2024 αυτή σκέψη. «Θα είμαστε μαζί» τι άλλο να θέλεις; Τι άλλο να ευχηθώ μόλις αλλάξει ο χρόνος πέρα από «υγεία σε όλους, τυχη και δύναμη»;

Θα ήθελα λοιπόν να σας πω δυο πράγματα για αυτές τις μέρες. Περάσαμε ένα μικρό ΣΟΚ στη «σχέση» μας αφού υπήρχαν κάποιες σκεψεις. Με ωριμότητα, σκέψη και αγάπη ολα έφτιαξαν και λύθηκαν στο κεφάλι μας. Να δίνετε χρόνο στον άνθρωπο σας· και εκείνος να μην τα παρατάει όταν έχει σκεψεις αλλά να κάθεται να βρίσκει λύσεις ΜΑΖΙ ΣΑΣ. Ότι «χαλάει λίγο» μην το πετάτε, να βρίσκετε τρόπο να το φτιάχνετε γιατί αξιζει η προσπάθεια.

Θυμήθηκα κάτι που επαθα σήμερα το πρωι και γέλασα! Ξυπνησα μόνος μου 07.00 το πρωι αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ξυπνησα και κοίταξα δίπλα μου και δεν την ειδα. ΤΗΝ ΕΨΑΞΑ για δευτερόλεπτα. Έχω συνηθίσει να ανοίγω τα μάτια μου κι να είναι εκεί. Θα ξανασυμβεί το μόνο σίγουρο αλλά κατάλαβα το ποσό θέλω αυτό το πλασμα, αυτή την γυναικα, αυτόν τον έρωτα.

Παιδακια μια ευχή από εμένα για το νέο έτος!

Να έχετε υγεία πάνω από ολα, τυχη, αγάπη και πολλά πολλά χαμόγελα στη ζωή σας! Εγώ τα έχω και τα εκτιμάω και θα προσπαθώ γ αυτά.

Καλή χρόνια σε όλους!

[daimewdis]

Ημέρα Τετάρτη 12/7, 6:56 random, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή και όχι. Λογικά δεν έχω κοιμηθεί, καθώς ξημέρωσε. Το μόνο πράγμα που πρέπει να προσέχω είναι οι λέξεις που έχουν όριο, όχι τα ορθογραφικά. Τίποτα και σήμερα. Δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, ενώ η αδιαφορία μου καλά κρατεί. Κάποιες φορές πρέπει να σπάω κομμάτια ώστε να βγουν, όπως φοβίες, ανασφάλεια, συναισθήματα που η θλίψη επιπλέει, και ας μην φαίνεται πάντα, λες και ‘χει “συννεφιά” (δεν μου ερχόταν η λέξη που ήθελα και ο Μπάμπης είναι απών). Τα ‘χω βαρεθεί όλα. Αυτούς, αυτοί, και μένα. Μήνες τώρα. Και ενώ έχω τόσα να κάνω, τόσα πράγματα, στόχους, μένουν στην εκκρεμότητα. Μοιάζω σαν έφηβο παιδί, που όλα τα ‘ χει σιχαθεί. Και ίσως να ψάχνει κάτι να ξανά νιώσει. Γελάω. Δεν ξέρω. Κάποτε δεν με ένοιαζε ο χρόνος, μα όσο μεγαλώνεις, σε νοιάζει, να τρέξεις, να αντέξεις, να είσαι προσεκτικός, να προλάβεις πριν σε φάνε, να τους φας. Έχει ηρεμία, επιλογή. Γιατί είμαι απών, όταν δεν θα είμαι θα’ χει φασαρία. Η βρομιά του κόσμου δεν συγκρίνεται με τα σκουπίδια, αλλά γίνεται συνεχή ανακύκλωση και αναπαράγεται. Όταν αρχίζω να γράφω, δεν ξέρω για τι να γράψω, ή για να είμαι ειλικρινής, όλα υπάρχουν. Από την πιο μαλακία, ως το πιο σοβαρό. Απ’ το πιο συναισθηματικό έως το πιο χυδαίο. Δεν σ’αρέσει να είναι γραμμένα, αλλά δεν σε χαλάει να τα κάνεις. Πάλι γελάω. Όμως τίποτα απ’ όσα λέω δεν με απασχολούν. Είναι σημαντικό και πολύτιμο να έχεις χέρια που σε κρατάνε, και μάτια να σε κοιτάνε.

Δεν ξέρω τι περιμένεις από εμένα, εγώ θα συνεχίσω να είμαι ο χειρότερος. Θα συνεχίσω να κάνω ό,τι γουστάρω. Χωρίς φόβο μην χάσω κάτι, κάπως έτσι ξεκίνησα. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Εξακολουθώ το ίδιο, μόνο που έχω χάσει εμένα. Την καύλα μου, την δύναμη μου, την αντοχή. Και θέληση.

Το ότι δεν μ’αρέσω σε μένα. Αυτό μου φταίει. Και δεν ξέρω πότε και αν θα το φτιάξω ώστε να καλυτερέψει η κατάσταση στα βήματα μου.

Είναι ωραίο να αρέσεις, μα δεν με απασχολεί αν δεν μ’αρέσω σε μένα.

Λυπάμαι γιατί ενώ με ξέρω, με έχω παρατήσει. Και οι λύσεις δεν με καλύπτουν, δεν είναι λύσεις, είναι στιγμιαία. Πάντα έψαχνα κάτι να κρατήσει ή αν ήταν τόσο καλό, ώστε χαλάλι να ξοδέψω ώστε να το ζήσω.

Πήγε 7:23 και τίποτα.

-Δαιμεώδης

[psychotiko-epeisodio]

Έχω να σου πω πολλά.Εχει γίνει της πουτανας εδώ από τότε που μ'αφησες .Κάποιος θα με έλεγε εντελώς αφελή ,γιατί συνεχίζω ακόμη και πιστεύω σε εσένα ,και κάποιες μέρες έτσι λίγο πιο ευαλωτες, θα 'λεγα πως πιστεύω ακόμη και σε εμάς.

Ξέρω ότι αν το διαβάσεις ποτέ,κάπου εδώ είναι το σημείο που θα γελάς και θα έπρεπε να γελάω και εγώ.Θα έπρεπε να ��ην τα σκέφτομαι αυτά,να έχω προχωρήσει και εν τέλη να μην θέλω καν να σε δω μπροστά μου.

Μα το σώμα μου ,συνεχώς σε αναζητά,χωρίς να το καταλαβαινω.Το μυαλό μου ,δεν μπορεί να σταματήσει να σε σκέφτεται.Οσο για την καρδιά μου,εκείνη έχει παγώσει την στιγμή που ήρθες στην ζωή μου,δεν μπορεί να την ζεστάνει πια τίποτα και κανείς.

Για εκείνη,ο χρόνος έχει σταματήσει ,το ίδιο δευτερόλεπτο που μου 'πες πως πια δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.

Την τσακισες την γαμημενη .Εκείνη από την άλλη,δεν σου κρατάει καμιά κακια,παρά τις άπειρες προσπάθειες των γύρω μου και τις δικές μου για να την πείσουμε για το αντίθετο.

Δεν μπόρεσα ποτέ να σε μισήσω,ακόμη και όταν σε κοίταξα μέσα στα μάτια και στο φώναξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.Δεν σε μισούσα.Ημουν πληγωμένη.

Πιο πολύ μισούσα τον εαυτό μου,γιατί του έριχνα όλες τις ευθύνες για το ότι ποτέ δεν δούλεψε το μεταξύ μας.Πως θα μπορούσε άλλωστε να με αγαπήσει κάποιος,όταν εγώ η ίδια δεν μπορούσα να με αγαπήσω ;

Πως περίμενα από εσένα να με συγχωρήσεις για τα λάθη μου,όταν δεν μπορούσα να συνγχωρησω εγώ τον εαυτό μου;

Εγώ ήμουν εκείνη που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να φύγω.Δεν μ'αγαπουσες γαμωτο.Δεν το έκανες ποτέ.Ημουν αρκετά καλή για τα σαββατοκύριακα σου ,μα ποτέ αρκετή για τις Δευτέρες σου.

Δεν μπορούσα να το δεχτώ.Δεν ξέρω τι είδα σε εσένα και πίστεψα τοτε και συνεχίζω να πιστεύω μέχρι και σήμερα σε αυτό.Δεν υπήρχε τίποτα εκεί.Τιποτα το οποίο να μου αποδεικνύει ότι άξιζε έστω στο ελάχιστο τα όσα πέρασα για να μείνω κοντά σου.

Και τώρα ξέρω πως προσπαθείς να προχωρήσεις.Και είσαι με εκείνη που μου 'λεγες την προηγούμενη φορά που τα σπάσαμε για λίγο πως δεν τσουλησε το πράγμα γιατί σκεφτοσουν εμένα.

Αλλο ένα ψέμα σου που πίστεψα.Τον εαυτό σου σκεφτοσουν πάντα.Οχι εμένα.Ηξερες πως καμιά δεν θα κάνει για εσένα τα όσα έκανα εγώ.Και δεν το λέω αυτό υπεροπτικά,απλά δεν άξιζες τίποτα από αυτά.

Την μισώ χωρίς να την ξέρω.Γιατι κρατάει στα χέρια της ,όνειρα δικά μου,προσδοκίες, συναισθήματα που πια με έχουν αφήσει μισή.Κραταει ολόκληρο τον κόσμο μου πρώτου πεσει για ύπνο, ξαπλώνοντας στην μεριά του κρεβατιού που ήταν η δικιά μου.

Μπαινοβγαινει "στο σπίτι μου",στο σπίτι αυτό που έχω αφήσει χιλιάδες αναμνήσεις,που όποτε δεν χωρούσα στο διαμέρισμα που νοίκιαζα,έτρεχα σ' αυτό για να με φιλοξενήσει.Το μόνο μέρος που αισθανομουν ��ικεία,και δεν μου ανοικει πια.Ανοικει σε εκείνη.Διαολε ,πως σκατα να το αποδεχτώ αυτό;

Δεν σου μιλάω πια γιατί δεν αντέχω.Ακομα και το "γεια" θα μου ξυπνήσει προσδοκίες ,που δίνω μάχη από το πρωί μέχρι το βράδυ ,για να τις κοιμησω.Σε χρειαζομουν τότε,και δεν ήρθες.Δεν νοιαστηκες.Πεθαινα για εσένα και έκανες πως δεν το βλέπεις καν.Ποιος μου είπε ότι τώρα θα αλλάξει κάτι;

Θα σε ξεχάσω κάποια στιγμή.Αυτο λέω στον εαυτό μου πόσο καιρό τώρα.Θα σε ξεχάσω ζγιατι μου το οφείλω γαμωτο,γιατί υπέφερα αρκετά με το να σε θυμάμαι.Υπεφερα αρκετά από τις προσδοκίες μου ,κάποιαα στιγμή θα σταματήσουν να υπάρχουν.Οπως έφυγες εσύ,έτσι θα φύγουν και εκείνες.

Να είσαι καλά στην καινούργια σου ζωή.

[mariexdiary]

Σάββατο 27/1/2024, 19:22

Είναι η χρονιά μου. Είναι η χρονιά σου. Είναι η χρονιά του. Είναι η χρονιά της.

Σ’ αρέσει, δε σ’ αρέσει είναι η χρονιά που θα τα πάρεις όλα ή θα πληρώσεις για όλα. Με λίγα λόγια.. είναι η χρονιά του Κάρμα.

Το 2024 αθροίζει στον αριθμό 8. Το 8 είναι ένας αριθμός της ευημερίας, της αφθονίας, της υλοποίησης, της επιτυχίας αλλά και της Θείας δίκης του Κάρμα.

Κάρμα είναι ένα μπούμερανγκ, ένας κύκλος. Αυτό που κάνεις, αυτό που στέλνεις, η ενέργεια που στέλνεις προς τα έξω προς τους άλλους ανθρώπους, προς το σύμπαν, κάνει τον κύκλο του και επιστρέφει σε σένα, πάντα.

Οπότε λέγεται, ότι αυτή είναι η χρονιά που θα αρχίσουν όλα να επιστρέφουν προς τα εμάς. Η αγάπη που έχεις στείλει προς τα έξω, προς τους άλλους ανθρώπους, προς το σύμπαν, η βοήθεια, η προσφορά. Αλλά.. και η αδικία. Ότι έχεις κάνει με φθόνο. Όταν έχεις βλάψει κάποιον. Αυτό (δυστυχώς ή ευτυχώς) θα επιστρέψει σε εσένα. Με ποιον τρόπο; Μόνο ο Θεός ξέρει. Θα δούμε.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Είναι μια πολλή καλή χρονιά για μετάνοια, επανόρθωση και συγχώρεση. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ισορροπήσουμε το Κάρμα μας. Πολλοί αναμένεται να αφυπνιστούν αναγκαστικά και πολλοί να ανταμειφτούν για όσα έχουν προσφέρει μέχρι τώρα στη ζωή τους. Σίγουρα φέτος ο κύκλος του Κάρμα θα είναι πολύ πιο σύντομος. Δηλαδή, ό,τι κάνεις, ό,τι ενέργεια στέλνεις θα σου επιστρέφεται πιο άμεσα. Με απλά λόγια, αν κάνεις μαλακία.. τη γάμησες!

Γι’ μένα, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία αυτό τον κύκλο να σβήσουμε τη δύναμή του, όταν έχουμε κάνει κάτι κακό, όταν αδικήσει κάποιον, είναι η ευκαιρία να σβήσουμε τη δύναμη της επιστροφής της ενέργειας. Πώς; Με τη μετάνοια, με τη συγχώρεση. Να επανορθώσουμε είτε εμπράκτως σε αυτό τον άνθρωπο, είτε νοερά. Να ζητήσουμε συγχώρεση και να στείλουμε άπλυτο φως, όσες φορές χρειάζεται μέχρι να νιώσουμε ότι ενέργεια έχει ισορροπήσει.

Ας εστιάσουμε, λοιπόν, ακόμα περισσότερο στην αγάπη, στην συγχώρεση, στην προσφορά και ας επανορθώσουμε εάν δεν το έχουμε κάνει ήδη, σε όποιον έχουμε βλάψει, είτε άθελα μας, είτε ηθελημένα. Είναι μία πολύ καλή χρονιά για σκέψη, και επανόρθωση.

[stmol]

Μόνο οι ευφυείς άνθρωποι νιώθουν πλήξη, γιατί δεν βρίσκουν κανένα νόημα στη δύναμη, στο κύρος, στο χρήμα (Osho)

Όταν ο νους αποτυγχάνει, όταν η λογική αποτυγχάνει, αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή έχει αποτύχει. Σημαίνει απλώς πως οτιδήποτε μπορούσε λογικά να γίνει, έχει γίνει. Τώρα πρέπει να κοιτάξεις στα βαθύτερα επίπεδα του είναι σου – και υπάρχουν βαθύτερα επίπεδα: Βαθύτερα από το νου σου, είναι η καρδιά σου. Βαθύτερα από τη λογική, είναι η αγάπη. Βαθύτερα από την επιστήμη, είναι η τέχνη. Βαθύτερα από τα…

[justforbooks]

Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν εγκατέλειπα την προσπάθεια και παραδινόμουν σε μια πραγματικά στερημένη ζωή.

Στο πρόσωπο της Καζούκο, κόρης ενός χήρου αριστοκράτη, ο Dazai βρίσκει τη φωνή που θα αφηγηθεί την ιστορία του. Αφού εγκαταλείπει τον σύζυγό της και παίρνει διαζύγιο, η Καζούκο επιστρέφει στο Τόκιο για να ζήσει με τη μητέρα της. Ωστόσο, επειδή ο πόλεμος, που μόλις τελείωσε, τις άφησε εξαθλιωμένες, αναγκάζονται να πουλήσουν το σπίτι τους στο Τόκιο και να μετακομίσουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό.

Η Καζούκο πρέπει τώρα να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της χωρίς τη βοή­θεια υπηρετών. Ο Ναότζι, ο αδελφός της, επιστρέφει από τον πόλεμο εθισμένος στο όπιο. Μέσα από μια πορεία παρακμής η Καζούκο βρίσκει σε έναν απαγορευμένο έρωτα τη δύναμη για να παλέψει και να συνεχίσει να ζει, εγκαταλείποντας την ανατροφή της. Ενώ η Καζούκο βρίσκεται στο Τόκιο, ο Ναότζι αυτοκτονεί. Η περιφρόνησή του για τον εαυτό του, την αριστοκρατία και τη ζωή που ζούσε είναι η κραυγή του Dazai.

Ο Ναότζι θα μπορούσε να είναι χαρακτήρας του Όχι πια άνθρωπος, όμως εδώ ο Dazai μας δείχνει και έναν άλλο δρόμο. Τον αγώνα της Καζούκο για ζωή, με τη διαπίστωση ότι ναι μεν ζούμε μια παράλογη ζωή αλλά δεν παραδινόμαστε, όπως μας λέει η ηρωίδα.

Ο Δύων ήλιος αναφέρεται στο περιβάλλον της μεταπολεμικής περιόδου στην Ιαπωνία, όταν η κοινωνία προσαρμόστηκε στην οδύνη της ήττας, η οποία προκάλεσε μια μαζική κοινωνική αλλαγή, καθώς αφηγείται την ιστορία της παρακμής μιας αριστοκρατικής οικογένειας και τη μετάβαση από μια φεουδαρχική Ιαπωνία σε μια βιομηχανική κοινωνία. Η αίσθηση της αποξένωσης στην αστική ζωή, η κρίση σκοπού, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ο Dazai διαβάζεται τόσο πολύ από τους νέους κάθε χώρας.

Ο Δύων ήλιος θεωρείται από πολλούς ως το αριστούργημά του και ήταν τόσο επιδραστικό ώστε να εισαγάγει στην ιαπωνική γλώσσα τον όρο «άνθρωποι του δύοντος ηλίου».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[ouranos77]

συγγνωμη αν ταυτίστηκες ή σε στενοχώρησε το ask μου.Η αλήθεια είναι ότι το να "πενθείς" ανθρώπους που έφυγαν αλλά αγάπησες ,με όλη σου τη ψυχή ,είναι πολλές φορές αλυτρωτο.δεν ξέρω αν εν τέλη είναι καλό να'αφηνομαστε τόσο και να βιώνουμε τόσο βαθιά το συναίσθημα του πόνου.προσωπικα δεν υπάρχει μια μέρα που να μην πονάει η ψυχή μου από τότε που χώρισα μαζί του αλλά από την άλλη φταίω που αφήνονται τόσο πολύ σ αυτόν τον πόνο.

Προσωπικά αφήνομαι στον πονο, έχω την ανάγκη να κλαψω , να ξεσπάσω , να σφίξω το μαξιλάρι , και όποτε μου έρχεται να ξεσπάσω, πάω μόνη μου κάπου και το κάνω. Μόνη μου. Το κάνω γιατί θέλω να το ζήσω, θέλω να πενθήσω , δεν θεωρώ φυσιολογικό να προχωρήσω έτσι απλά , σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μην έγινε ποτε κομμάτι μου, σαν να μην γεύτηκα ποτε τα χείλια του… δεν πρέπει να κλείσει τόσο άδοξα… γιατί τα απωθημένα είναι ύπουλα.

Ξέρεις… αυτά τα «αν» «αν έφταιγα εγώ» «αν τελικά προσπαθούσα λίγο περισσότερο» «αν εχασα όντως τον άνθρωπο μου» «αν ήταν αυτός ο δικός μου παντοτινός έρωτας» «αν ήταν αυτός ο άνθρωπος που θα ήταν ο κολλητός μου γι πάντα, ο σύντροφος μου, το στήριγμα μου» , εμφανίζονται.

Εμφανίζονται από εκεί που δεν το περιμένεις , εμφανίζονται μετά από χρονια, και τότε είναι τελείως καταστροφικά, γιατί ο άλλος έχει προχωρήσει στην ζωή του, έχει ψάξει ήδη για το άλλο του μισό, σε έχει ξεχάσει… τότε είναι που διαλύεσαι για πρώτη φορά πραγματικά… είναι τότε που ζεις με φαντάσματα και τις αναμνήσεις σας, περιφέρεσαι σαν μια ξεχαρβαλωμένη χορδή μα δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπήρξε ποτε τίποτα για αυτόν, γιατί ήδη βιώνει το καινούριο φιλι , τον καινούριο ενθουσιασμό, το καινούριο σκίρτημα…ετοιμάζεται ξανά για να βγει εξω και ανυπομονεί να βάλει το καινούριο άρωμα για να τον μυρίσει στον λαιμό. Ήδη που τα γράφω αυτά, ήδη αηδιάζω , και δεν είμαι ετοιμη να βιώσω αυτή την απώλεια, την απώλεια των αναμνήσεων του, δεν είμαι ετοιμη να με ξεχάσει.

Για αυτό σου λέω, το να αφήνεσαι στον πονο , είναι λυτρωτικό… αρκεί να ξέρεις τα όρια σου. Αφήνομαι. Αλλα αγαπαω τον εαυτό μου, σέβομαι το πρόσωπο μου… γιατί αν δε το κάνω εγώ, σημαίνει ότι ο άλλος δεν άξιζε να μ αγαπήσει. Εφόσον δεν αγαπαω εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό , πως απαιτώ από έναν ξένο που με γνωρίζει ελάχιστα χρονια, μήνες, να το κάνει;; Με γνώρισε αλλα δεν ξέρει τι πέρασα, δε ξέρει ποση προστασία χρειάζομαι, δε ξέρει οτι το μόνο που επιθυμώ είναι να πνιγόμαστε κάθε βράδυ στις αγκαλιές και να φτιάξουμε την δικιά μας ζωή. Μόνο εσυ μπορείς να καταλάβεις ότι πρέπει, επιβάλλεται ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΞΕΙΣ. Άρα με προσοχή και φροντίδα… θα μου πεις τι φροντίδα ‘αφού κλαιω όλη μέρα , το κεφάλι μου με εγκαταλείπει , το ίδιο και το σώμα μου…’ Αυτά θα επιτρέψουν , θα επιστρέψει η δύναμη σου για ζωή… όταν βρεθεί το κατάλληλο άτομο, που θα απαιτεί το χαμόγελο σου, να χαμογελάς ρε, τιποτα άλλο δε θα θέλει. θα είναι αυτή η μόνη του έννοια της ημέρας…

Ο ξ υ γ ό ν ο και φ ω ς , τις ξέρεις αυτες τις λέξεις ;

Τις χρειάζεσαι επειγόντως. Είναι πολύ νωρίς για να τις νιώσεις, μα και πολύ σύντομα παράλληλα ,

Εμένα αυτός ο άνθρωπος ήρθε ένα πρωινό με ήλιο από κει που δε το περίμενα. Σηκώθηκα κουρασμενη, απογοητευμένη με μια δόση βαρεμάρας , οπου ξαφνικά μου συστήθηκε και ήδη την ��πόμενη εβδομάδα γέμισε την ζωή μου, γέμισε όλη την ύπαρξη μου, γέμισε η αγκαλιά μου. Ερωτεύτηκα, αγάπησα… αγκάλιασα με κλειστα μάτια, ποτε δεν είχα αφεθεί ξανά με αυτό τον τρόπο, πέρασαν πολλοί όμορφοι και γοητευτικοί άνθρωποι απο τη ζωή μου, μα κρατησα μέχρι και την αγκαλια σκέψου…προετοίμαζα κάθε άγγιγμα και ονειρευόμουν κάθε σκηνή… ως που το άγγιγμα έγινε πραγματικότητα πάνω του. Ήταν αυτός, απλώς για λιγο… Ηταν αυτός που αφησα για πρώτη φορά να ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος μου και άκουσε την καρδιά πως χτυπάει..

Κλπ κλπ δεν έχουν πια σημασία , ούτε θα εκτιμηθούν ποτε.

Θέλω να σου πω , από κει που δεν το περιμένεις…Τσουπ θα εμφανιστεί.

Και τώρα που μιλάμε , ήδη σε ψάχνει…

Ηδη μιλάει για σενα στους φίλους του, για αυτήν την κοπέλα που επιζητεί…

ήδη ετοιμάζεται

/Σαγαπαω καλή μου και ας μη σε ξέρω/

16-11-23