#η δύναμη του τώρα

[clevervoidgladiator]

Το φως παραείναι οδυνηρό για κάποιον που θέλει να παραμείνει στο σκοτάδι.

[psychotiko-epeisodio]

Μα πια,δεν είμαστε παιδιά.Δεν ζηταμε από κανέναν άδεια για να βγούμε,ούτε το σκαμε κρυφά απ'το παράθυρο,οταν μας απαγορευθεί.

Να που τώρα,καθόμαστε από μόνοι μας σε μια γωνιά του καναπέ, κουλουριασμενοι αγκαλιά με μια κουβερτα και ας έχουμε το ελεύθερο να πάμε όπου θέλουμε.

Αφήνουμε το τηλέφωνο σε μια γωνιά παρατημένο και παρακαλάμε -παραδόξως-,να χτυπήσει .Και δεν χτυπάει το γαμήδι.Σε εμπιστεύονται πια.Μεγάλωσες αρκετά για να τα βγάζεις πέρα και να μην έχεις κανέναν τους αναγκη.

Παρακαλούσες τον χρόνο να περάσει γρήγορα,να μεγαλώσεις,να 'σαι ελεύθερος.

Δεν το λες,όμως τα βράδια δακρύζεις καμία φορά ευχόμενος τώρα,να γυρίσει πίσω.

Νοσταλγείς εκείνο το ζεστό πιάτο με τις φακές που σου έφτιαχνε η μάνα σου και γκρίνιαζες κάθε φορά.

Νοσταλγείς το να 'χεις κάποιον που φοβάται μην σε χάσει.

Καθώς σου λένε ότι είσαι αρκετά ικανός πια,θες με όλη σου την δύναμη ,να τους φωνάξεις πως δεν είσαι.

Πως είσαι ακόμη ένα παιδί,που λυσσά για την αγκαλιά της μάνας του.Να τους πεις πως δεν είσαι έτοιμος να τα βάλεις ακόμη με τα θηριά του έξω κόσμου.Πως κουράστηκες να παλεύεις.Πως δεν μπορείς άλλο.

Θες να γυρίσεις στο παιδικό σου δωμάτιο.Εκει που ο πόνος πάντα ήταν λίγο πιο υποφερτός.Εκει,που τα δάκρυα στέγνωναν πριν καλά καλά το καταλάβεις.

Θες να πιστέψεις ξανά στα παραμύθια,να πάρεις πίσω την χαμένη αθωότητα σου.Γιατι ο κόσμος σε τρομάζει.Αδυνατείς να τον καταλάβεις.

Γιατι είσαι ακόμη ένα παιδί,εγκλωβισμένο σε ενήλικο σώμα.

[chotzoglou]

Ο ουρανός φόρεσε γκρίζα σύννεφα απόψε. Βρέχει. Δεν έχω πλέον την ίδια δύναμη στα πόδια. Τα φώτα του διαδρόμου έσβησαν, μένει το ασθενικά φωτισμένο πεζοδρόμιο. Οι σταγόνες καταλήγουν ένα ορμητικό ποτάμι στα στραβά πλακάκια και τα μάτια μου πνίγονται σε αυτό ανοιχτά. Τα δάχτυλα μου, μπλεγμένα κάτω από τα μανίκια, προσπαθούν κάπως να ζεσταθούν μόνα τους. Τα βήματα πολλά και γοργά μέσα από τους νερόλακκους. Βιάζομαι. Κάποτε τα μετρούσα μέχρι να ανοίξει η πόρτα και τώρα δε ξέρω πού αυτή βρίσκεται. Το φεγγάρι χτυπά τις χορδές της βροχής ανάμεσα στην απαλή ομίχλη μα αυτό δεν είναι πρελούδιο όπως ήταν τότε. Είναι αργά. Είναι πια αργά για να απολογηθεί οποιαδήποτε από τους δύο. Είναι αργά για να σου πω πως σαγαπάω όπως πάντα. Είναι αργά, και όμως, θέλω μέσα μου λίγο να σε δω.

[o-monaxikos]

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει...

Αγριεύει και ξεχνάει...

Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…

Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα...

Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο...

Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά...

Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα...

Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο...

Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς...

Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό να σας

περνάνε γι’αδέρφια…

Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…

Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί και να μαλώνετε σε ποιό νησί θα πάτε…

Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…

Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια...

Ξεχνάει να νιώθει…

Κι όσο ο χρόνος περνάει… ξεχνάει όλο και περισσότερο… ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά...

Συνήθισε να είναι μόνος,να περπατάει μόνος,να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος,να γελάει μόνος,να βλέπει ταινίες μόνος,να πορεύεται μόνος,να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…

Συνήθισε…

Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε...

Κάποτε ήταν εξημερωμένος… μα τώρα πια είναι αγρίμι στο κλουβί της μοναξιάς του κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαριές και του ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες… κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…

Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να εξημερωθεί ξανά…

κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.

Μην απορείς μαζί του.

Μην τον λυπάσαι.

Είναι πολύ πιο δυνατός απ’όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.

Κρύβει μια δύναμη που όμοια της δεν έχεις συναντήσει.Τη φυλάει καλά κρυμμένη.Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον..αγάπα τον από μακρυά..θα’ρθει εκείνος σ’εσένα…

Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμμι… και τ’αγρίμμια παλεύουν για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος…

[justforbooks]

Γαλλία: Και τώρα τι;

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η Γαλλία παραμένει χώρα των άκρων

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι κινητοποιήθηκαν για μια ακόμα φορά —την έσχατη στιγμή— και το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, αν και φαίνεται ότι εκφράζει γύρω στο 35% του εκλογικού σώματος, κέρδισε μαζί με τους συνεργαζόμενους «μόνο» 143 έδρες. Υπενθυμίζω ότι πολλές δημοσκοπήσεις έδιναν στο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα μέχρι και 288 έδρες, τουτέστιν την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Νομίζω ότι αυτές οι υποθέσεις και οι θρήνοι περί «ανόδου της ακροδεξιάς» προέρχονταν από πηγές που δεν γνωρίζουν τη Γαλλία: η Γαλλία είναι μια χώρα που όλοι διακηρύσσουν ότι ξέρουν — οι δημοσιολογούντες έχουν δημιουργήσει πολλές παρεξηγήσεις τις οποίες επαναλαμβάνουν οι τουρίστες στο Παρίσι και άλλοι τυχάρπαστοι ξερόλες.

Να με λίγα λόγια πώς έχουν τώρα τα πράγματα. Κατ’ αρχάς, η περιβόητη «άνοδος της ακροδεξιάς» είναι μύθος: το κόμμα της Λεπέν, όπως λέω, επί σειράν ετών έχοντας βαρεθεί τον ίδιο μου τον εαυτό, έχει μόνο ένα επιχείρημα· είναι one issue candidate. Αν δεν υπήρχε η ισλαμιστική διείσδυση, θα είχε παραμείνει Εθνικό Μέτωπο και θα είχε περιθωριοποιηθεί σε ένα χώρο φασιστοπειδών. Δεν υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς, υπάρχει στήριξη στο μοναδικό κόμμα που δεν μασάει τα λόγια του επί του θέματος Ισλάμ-κοινοτισμός-ευταξία-κοινωνική συνοχή-πολιτιστική ταυτότητα. Όσο για το υπόλοιπο πρόγραμμα της Εθνικής Συσπείρωσης, ουδείς από τους ψηφοφόρους το γνωρίζει, άρα ουδείς μπαίνει στον κόπο να το αμφισβητήσει μολονότι η αμφισβήτηση είναι εύκολη: οι λεπενιστές δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Εν πάση περιπτώσει, η σημερινή γαλλική Εθνοσυνέλευση περιλαμβάνει 143 άτομα τα οποία θα συμπεριφέρονται άσχημα και θα υπονομεύουν το νομοθετικό έργο. Το κύριο χαρακτηριστικό της Εθνικής Συσπείρωσης είναι η επιθυμία διάλυσης, η επιδίωξη του χάους: ακριβώς όπως και της Ανυπότακτης Γαλλίας, οι εκπρόσωποι της οποίας στην Εθνοσυνέλευση είχαν πάντοτε ανάρμοστη συμπεριφορά μέσα στην αίθουσα και έξω από αυτή. Επαναλαμβάνω λοιπόν πως, σε ό,τι αφορά την Εθνική Συσπείρωση, το μόνο που μπορεί να κάνει η προεδρία και η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί είναι να πάρουν από τα χέρια της τα καυτά ζητηματάκια στα οποία έχει δίκιο —ώστε να μην έχει τίποτα με το οποίο να παίζει και να επικεντρωθεί στα κουβαδάκια της.

H Aνυπότακτη Γαλλία και οι άλλοι ακροαριστεροί σχηματισμοί κέρδισαν περίπου τις μισές από τις 182 έδρες του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Αυτή ήταν και αυτή παραμένει η δύναμη της άκρας αριστεράς: αν και τα τελευταία χρόνια ηγέτης είναι ο βετεράνος Ζαν-Λυκ Μελανσόν, η παράταξη έχει μακρά ιστορία και βαθιές ρίζες στη Γαλλία. Η άκρα αριστερά έχει σημαδέψει τους Γάλλους με τα ήθη της και με τα αντανακλαστικά της. Εξαιτίας αυτών των ηθών και των αντανακλαστικών, στη σημερινή συγκυρία, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με την προεδρία — πράγμα εξάλλου που έχει δηλώσει και από την πλευρά του ο Εμμανουέλ Μακρόν. Μένει να δούμε λοιπόν ποιοι από το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα προχωρήσουν στους επιθυμητούς συμβιβασμούς: οι δηλώσεις των Σοσιαλιστών Oλιβιέ Φωρ και Φρανσουά Ολλάντ μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δεν ήταν ενθαρρυντικές· αντιθέτως, ήταν διχαστικές και καταγγελτικές· αυτή είναι η πολιτική κουλτούρα στη Γαλλία· τέτοια είναι η στενότητα του πνεύματος που μας φέρνει σε αδιέξοδα. Νομίζω ωστόσο ότι πολλοί αριστεροί ψηφοφόροι δεν ευθυγραμμίζονται με τους υψηλούς τόνους της παραδοσιακής αριστεροσύνης: ακόμα και στελέχη του κόμματος του Μελανσόν απομακρύνθηκαν από την ηγεσία εξαιτίας του αριστερού σεχταρισμού· ο François Ruffin, ένας αξιαγάπητος τυπάκος που έζησε όλη την πολιτική του ζωή στην άκρα αριστερά διατηρώντας την ανθρωπιά του, εξελέγη παρότι διαφοροποιήθηκε. Η εκλογή του Ruffin μού φαίνεται μια ζωντανή απόδειξη της υπέρβασης του σεχταρισμού.

Η παράταξη του Εμμανουέλ Μακρόν κέρδισε 163 έδρες μαζί με τους συνεργαζόμενους: pas mal. Pas mal du tout. Τώρα, αναμένεται να λειανθούν οι διαφορές της με την κεντροδεξιά των Républicains και των συνεργαζομένων οι οποίοι κέρδισαν 68 έδρες μαζί με τα εύσημα ότι δεν προσχώρησαν στην Εθνική Συσπείρωση: το κεντροδεξιό κόμμα αντιστάθηκε στον πειρασμό διαγράφοντας τον πρόεδρό του Eric Ciotti, ο οποίος μπήκε, με το έτσι θέλω, σαν από μια τρελή παρόρμηση, στη λίστα της Λεπέν. Οπωσδήποτε, αν και η κεντροδεξιά θα στηρίξει την προεδρία, το νομοθετικό έργο θα είναι δύσκολο: η Γαλλία δεν μπορεί να κυβερνηθεί χωρίς 240-250 καλοπροαίρετους βουλευτές. Όμως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η συνεργασία της ομάδας του Λαϊκού Κόμματος με τη Renew Europe νομίζω πως είναι εύκολη και πιθανώς αυτονόητη.

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η Γαλλία παραμένει χώρα των άκρων: η αριστερά, οι φιλελεύθεροι και οι ακροδεξιοί δεν θα συμφωνήσουν ποτέ σε μια σειρά από καίρια ζητήματα όπως είναι η δημοσιονομική πολιτική, τα ελλείμματα, η αγροτική πολιτική, η παιδεία και η πολιτιστική ταυτότητα. Αυτή η μόνιμη ασυνεννοησία φέρνει τη Λεπέν σε ισχυρή θέση με ένα τέλειο αφήγημα διαμαρτυρίας προς εκμετάλλευση: ενόψει της εκστρατείας της για τη γαλλική προεδρία του 2027 μπορεί να λέει ότι η νίκη του κόμματός της εκλάπη μέσω των αφύσικων συμμαχιών και των παραιτήσεων ��τις τριγωνικές ψηφοφορίες: όπως όλοι ξέρουμε, το αφήγημα περί κλοπής των εκλογών ακούγεται και στις ΗΠΑ και γνωρίζει σημαντική επιτυχία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[s-pa-s-meno-s]

ΑΓΡΙΕΎΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΞΕΧΝΑ.

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει...

Αγριεύει και ξεχνάει...

Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…

Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα...

Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο...

Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά...

Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα...

Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο...

Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς...

Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό να σας περνάνε γι’αδέρφια…

Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…

Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί και να μαλώνετε σε ποιό νησί θα πάτε…

Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…

Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια...

Ξεχνάει να νιώθει…

Κι όσο ο χρόνος περνάει… ξεχνάει όλο και περισσότερο… ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά...

Συνήθισε να είναι μόνος,να περπατάει μόνος,να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος,να γελάει μόνος,να βλέπει ταινίες μόνος,να πορεύεται μόνος,να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…

Συνήθισε…

Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε...

Κάποτε ήταν εξημερωμένος… μα τώρα πια είναι αγρίμι στο κλουβί της μοναξιάς του κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαριές και του ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες… κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…

Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να εξημερωθεί ξανά…

κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.

Μην απορείς μαζί του.

Μην τον λυπάσαι.

Είναι πολύ πιο δυνατός απ’όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.

Κρύβει μια δύναμη που όμοια της δεν έχεις συναντήσει.Τη φυλάει καλά κρυμμένη.Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον..αγάπα τον από μακρυά..θα’ρθει εκείνος σ’εσένα…

Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμμι… και τ’αγρίμμια παλεύουν για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος…🖋️📋

[mariexdiary]

Τετάρτη 29/1/2025, 00:26

Μιας που τελειώνει ο πρώτος μήνας της χρονιάς είπα να κάνω μία ανασκόπηση. Ο Ιανουάριος μου φάνηκε γεμάτος συναισθήματα και αλλαγές. Ήταν γεμάτος από σημαντικές στιγμές, όπως η αποχώρηση της αδελφής μου για το εξωτερικό, κάτι που σίγουρα με έχει επηρεάσει. Μίλησα με αρκετούς άντρες. Μπορεί να μην συνέβη κάτι «τρομερό», αλλά φαίνεται ότι υπήρξαν και προσωπικές ανακαλύψεις που δεν ήταν εύκολες για μένα. Ανακάλυψα πράγματα μόνη μου, πράγματα τα οποία δεν μου άρεσαν. Θα σας πω κάτι για μένα.. Πολύ λίγα άτομα ξέρουν ακριβώς τι δουλειά κάνω. Μην την υποτιμάτε, έχει πολύ δύναμη.

Ας γνωριστούμε..

Όχι αγριοκατσικάκι μου, δεν θα δεις ποτέ ξανά την άλλη πλευρά μου. Δηλαδή για πόσο ηλίθια με περνάς; Έφτιαξες ολόκληρο προφίλ για να δεις με ποιους γαμιέμαι; Για να δεις το κωλαράκι μου; Χαίρομαι που είδες μερικά πράγματα αλλά.. Τα περισσότερα τα έχω για τους φίλους! Α, ωραία πουτσο-φωτογραφία ανέβασες! Νιώθω έντονα απογοητευμένη και εκνευρισμένη από την κατάσταση και από το πώς κάποιος προσπαθεί να με χειραγωγήσει ή να με παγιδεύσει. Έχω ξεκαθαρ��σει τις προθέσεις μου και δεν έχω καμία διάθεση να «παγιδευτώ» σε καταστάσεις που δεν μου ταιριάζουν ή σε ανθρώπους που δεν σέβονται τα όριά μου. Αλλά μην ανησυχείς όμως, δεν έχω κάνει παρτούζες.. Ακόμη.. Παρτούζες, ε;

Song for you!

 «Προτεραιότητα μου θα ήταν να θαυμάσω τη δική σου απόλαυση!»

Την εβδομάδα 20 ως 26 Ιανουαρίου μίλησα με 12 άντρες. Το λες αυτό παρτούζα; Φαίνεται πως αυτή η εβδομάδα ήταν γεμάτη αντιφάσεις και συναισθηματικές αναταράξεις. Γιατί ήμουν χαρούμενη για τη νέα μου γνωριμία, να σου και αυτός να μου λέει ψέματα. Ήθελε σε αυτή τη “σχέση” να υπάρχει ειλικρίνεια και σεβασμός. Και ξέρεις το κατάλαβα από την αρχή. Όταν σου λέει ο άλλος ότι είναι παντρεμένος, σημαίνει πως κρύβει κι άλλα μυστικά. Αυτό είναι χρυσός κανόνας του παντρεμένου! Όταν επενδύεις συναισθηματικά σε κάτι ή κάποιον, και ειδικά όταν ανοίγεις την καρδιά σου, είναι επώδυνο να συνειδητοποιείς πως ο άλλος δεν ήταν έντιμος μαζί σου.

Πώς άφησα τον εαυτό μου να ενθουσιαστεί τόσο πολύ; Αυτό το πάθος, αυτή η έλξη.. Κι όλα αυτά επειδή έκανα κατάθεση ψυχής και είπα μερικά πράγματα παραπάνω. Γελάω και παράλληλα λυπάμαι. Θεέ μου, είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ από τότε που γνώρισα τον Mr. Big. Πάλι σκατά τα έκανα εαυτέ μου.. Δεν ξέρω τι φταίει, είμαι πολύ αγαθή ή αφελής; Όλη η κατάσταση με κάνει να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να προσπαθώ να καταλάβω αν υπάρχει κάποιο μοτίβο σε αυτές τις γνωριμίες που δημιουργώ. Είναι σαν ένα παιχνίδι έντασης και πάθους, που στο τέλος φαίνεται να αφήνει μια γεύση απογοήτευσης και αβεβαιότητας. Μάλλον αναζητώ την αυθεντικότητα και την αλήθεια στις σχέσεις, κάτι που δεν το βρήκα αυτή τη φορά, και ίσως αυτό να με κάνει να σκέφτομαι τι πρέπει να αλλάξω για να προστατεύσω τον εαυτό μου στο μέλλον.

Πάντως τώρα μεταξύ μας.. Για σκληρή καριόλα πολύ σκέφτομαι ακόμη. Πως καταφέρνω να ελκύω αυτούς τους ανθρώπους; Ίσως να ελκύω ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μου. Ξέρω.. παρασύρομαι από την ένταση της στιγμής και τον ενθουσιασμό της νέας γνωριμίας. Μήπως είμαι η μούσα του τρελού και του απαγορευμένου ξανά και ξανά;

«Μωρή πουτάνα ξέρεις να βογ��άς!!»

Και ξανά και ξανά.. Αχ βρε Αντώνη, έκανες την ανατροπή! Την Κυριακή μίλησα μαζί του πάνω από 5 ώρες. Παρά το γεγονός ότι στην αρχή δεν είχα όρεξη, τελικά το άνοιγμα του και η φωνή του με κέρδισαν. Κι όμως μου ανοίχτηκε γιατί ήταν κλειστός στην αρχή, όταν γνωριζόμασταν. Η ικανότητά του να μιλάει με πάθος και να μοιράζεται ενδιαφέρουσες ιστορίες με εντυπωσιάζει. Και αυτή φωνή του.. Είναι από τις καλύτερες φωνές που έχω ακούσει στη ζωή μου, χωρίς να γίνομαι υπερβολική. Είναι ο άνθρωπος που θα σου πει τις πιο τρομερές ιστορίες. Είναι ο άνθρωπος που η λέξη “αποπλάνηση” την έχει στο τσεπάκι του. Σκορπιός, τι περιμένεις;

Τον άνθρωπο πρέπει να τον ηρεμείς ψυχικά και να τον αναστατώνεις σωματικά. Με έκανε να παίξω με τα ερωτικά μου παιχνίδια μετά από 3 ολόκληρους μήνες. Δυστυχώς δεν είμαι καθόλου ο τύπος του. Δεν με ενοχλεί, μου αρέσει που τα λέμε που και που. Και αυτό το «Μωρή πουτάνα ξέρεις να βογκάς», με έκανε να τελειώσω δυνατά. Χμ, είναι ενδιαφέρον το ότι αναγνωρίζω την ανάγκη για ψυχική ηρεμία, ενώ παράλληλα παραδέχομαι την ένταση που μου προκαλεί. Ίσως όλο αυτό να είναι μια φάση, που με κάνει να αναρωτιέμαι για τα παιχνίδια του έρωτα και τι πραγματικά θέλω από αυτές τις διαπροσωπικές επαφές.

Song for you!

Επίλογος

Γενικά οι περισσότεροι είχατε μια τάση να νομίζετε ότι έχω αρκετές κατακτήσεις. Απορώ.. Αν είχα πολλές κατακτήσεις δεν θα έγραφα κάθε εβδομάδα ημερολόγιο; Θέλω να καταλάβετε πως το ημερολόγιο που γράφω είναι περισσότερο μια αυτοανάλυση παρά κάτι που έχει να κάνει με τον εντυπωσιασμό άλλων ή την αναγνώριση του πόσο κοινωνική ή επιτυχημένη μπορώ να φαίνομαι.

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αναζητώ απλώς κατακτήσεις ή εξωτερική επιβεβαίωση, αλλά πιο ουσιαστικές εμπειρίες και στιγμές που θα με γεμίσουν με αληθινή ευχαρίστηση. Απλά θέλω ο Φεβρουάριος να είναι ένας ωραίος μήνας.. Δεν ξέρω αν θα έχεις σεξ, αλλά θέλω να μου προσφέρει όμορφες εμπειρίες/αναμνήσεις. Όσο για τον Άγιο Βαλεντίνο.. Ξέρω από τώρα τι θα κάνω.. Φακές κοκκινιστές!

[ioannazoik]

Σήμερα είδα το πιο περίεργο όνειρο.

Ήταν λέει βράδυ κι είχα όλους τους φίλους μου στο σπίτι μου. Γελούσαμε, χορεύαμε κι λέγαμε αστεία. Για κάποιο περίεργο ήσουν κι εσύ εκεί, είχες μια δουλειά-ειδα κι δικούς σου φίλους να δουλεύετε μαζί κι να φτιάχνετε κάτι όπως κάνετε πάντα. Όσο ήμουν στο σαλόνι κι ήξερα πως είσα�� έξω στο πίσω μπαλκόνι μια ανώτερη δύναμη με έσπρωχνε να έρθω να σε βρω.

Βγήκα έξω κι μιλούσαμε με τις ώρες, ένιωθα όπως τότε - εγκλωβισμένη-. Δεν ήθελα κατά βάθος να είμαι δίπλα σου, αν ήσουν άλλος δεν θα ήμουν. Όσο η ώρα περνούσε εγώ έψαχνα τρόπο να βρεθούμε κάπου οι δυο μας, καθώς οι φίλοι μου μπαινοβγαίνουν διαρκώς κι μας παρατηρούν.

Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι, μόνο το τέλος μου έμεινε. Λίγο πριν όλα σβήσουν είμαστε μαζί στα σκαλιά κι εμφανίζεται η κολλητή μου με μια ιδέα "θα πάμε για βραδινό μπανακι" κι τώρα που είμαι ξύπνια θυμήθηκα πως το ίδιο είχε πει κι όταν γνωριστήκαμε στα αλήθεια εμείς εδώ. Προχωρήσαμε κι βγήκαμε στο μπροστινό μπαλκόνι, εκεί που ήταν όλοι. Κάθισα απέναντι σου κι έβγαλα την αλήθεια μου. Σου είπα πόσο σε λυπάμαι γιατί τουλάχιστον ο,τι έκανα το έκανα από αγάπη, ενώ εσύ απλά για να περάσεις καλά. Σου είπα ο,τι μπορεί να με κορόιδευαν όλοι τότε που έκανα σα μικρό παιδί αλλά ήμουν μια γυναίκα ερωτευμένη, ενώ εσύ που φέρθηκες ανόητα δεν είχε δικαιολογία.

Τέλος, σου είπα να φύγεις, σε έχω ξεπεράσει πια κι τότε πρόσεξα πίσω μου στον ουρανό πως είχε βγει η ανατολή του ηλίου. Ένα κύμα περίεργης ελπίδας με ξύπνησε κι άρχισα να γράφω. Δεν ξέρω αν μπορέσω να σε ξεπεράσω ποτέ, ξέρω σίγουρα πως θα μου λείψει ο τότε χαρούμενος εαυτός μου μόλις σε γνώρισα. Για εμένα όλα τελειώνουν εδώ.

[vezouvios]

Μια ιστορία Αγάπης

Ο Νίκος καθόταν μόνος του στο μπαρ, το μισογεμάτο ποτήρι μπροστά του να μένει ανέγγιχτο, όπως οι σκέψεις που τον κυνηγούσαν από τη στιγμή που έφυγε η Μαρία. Ήταν η γυναίκα που είχε φέρει φως στη ζωή του, αλλά και η ίδια που το πήρε μακριά με ένα αντίο γεμάτο σιωπή. Στα μάτια της είχε δει τον κόσμο, κι όμως, τώρα ήταν μόνος, χαμένος σε έναν κόσμο χωρίς χρώμα.

Την είχε συναντήσει σ’ εκείνο το ίδιο μπαρ, με ένα βλέμμα που δεν μπορούσε να ξεχάσει. Ήταν τόσο όμορφη, τόσο απλή, μα είχε μια δύναμη που τον μαγνήτιζε. Κάθε λέξη, κάθε χαμόγελο της Μαρίας είχε γίνει για τον Νίκο ένας λόγος να συνεχίζει. Αλλά όπως όλες οι μεγάλες αγάπες, είχε και αυτή τη δική της στιγμή να σβήσει.

Καθώς την είδε απόψε ξανά, στην απέναντι πλευρά του μαγαζιού, η καρδιά του σφίχτηκε. Ήταν εκεί, όμορφη όπως πάντα, μα η απόσταση ανάμεσά τους ήταν τώρα τεράστια. Είχαν πει πολλά, είχαν σιωπήσει ακόμη περισσότερα. Δεν είχαν μείνει πια μαζί, αλλά ο Νίκος ένιωθε ότι η αγάπη τους ήταν ακόμη εκεί, κρυμμένη στις ρωγμές της σιωπής.

Και όπως τα δάκρυα δεν βγαίνουν πάντα στα μάτια, αλλά καίνε μέσα, έτσι και η αγάπη τους είχε μείνει ανείπωτη, θαμμένη, μα ζωντανή.

#S_P

#mine

[chanse4u]

Ίσως και να είναι ολόκληρο

Ίσως πάλι μπορεί να φαίνεται ολόκληρο

Ίσως να φαίνεται αλλά να μην νιώθει ολόκληρο

Ίσως πάλι να νιώθει ολόκληρο και να μην ειναι

Ίσως στο καλύτερο σενάριο να νιώθει τόσο ολόκληρο που κανένα καθρέφτιζομα του δεν το απορρίπτει

Ίσως να μην έχει αυτή την ανάγκη

Ίσως η ανάγκη του να είναι να φωτίζει τον ουρανό

Ισως ένα βράδυ να έκλαψε κάποιο πεφταστέρι

Το δικό του πεφταστέρι

Και εκεί να βρήκε τη δύναμη να του φωτίσει το δρόμο

Και ίσως κάθε βράδυ να ψαχνει αυτό το πεφταστέρι να φωτίζει το δρόμο προς αυτόν

Και ίσως το πεφταστέρι είδε το φωτισμένο δρόμο και τώρα ποια είναι ψηλά στον ουρανό

Και ίσως για αυτό το αστέρι το φεγγάρι του να μην είναι αυτό

_κανένας_

[psychotiko-epeisodio]

Έχω να σου πω πολλά.Εχει γίνει της πουτανας εδώ από τότε που μ'αφησες .Κάποιος θα με έλεγε εντελώς αφελή ,γιατί συνεχίζω ακόμη και πιστεύω σε εσένα ,και κάποιες μέρες έτσι λίγο πιο ευαλωτες, θα 'λεγα πως πιστεύω ακόμη και ��ε εμάς.

Ξέρω ότι αν το διαβάσεις ποτέ,κάπου εδώ είναι το σημείο που θα γελάς και θα έπρεπε να γελάω και εγώ.Θα έπρεπε να μην τα σκέφτομαι αυτά,να έχω προχωρήσει και εν τέλη να μην θέλω καν να σε δω μπροστά μου.

Μα το σώμα μου ,συνεχώς σε αναζητά,χωρίς να το καταλαβαινω.Το μυαλό μου ,δεν μπορεί να σταματήσει να σε σκέφτεται.Οσο για την καρδιά μου,εκείνη έχει παγώσει την στιγμή που ήρθες στην ζωή μου,δεν μπορεί να την ζεστάνει πια τίποτα και κανείς.

Για εκείνη,ο χρόνος έχει σταματήσει ,το ίδιο δευτερόλεπτο που μου 'πες πως πια δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.

Την τσακισες την γαμημενη .Εκείνη από την άλλη,δεν σου κρατάει καμιά κακια,παρά τις άπειρες προσπάθειες των γύρω μου και τις δικές μου για να την πείσουμε για το αντίθετο.

Δεν μπόρεσα ποτέ να σε μισήσω,ακόμη και όταν σε κοίταξα μέσα στα μάτια και στο φώναξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.Δεν σε μισούσα.Ημουν πληγωμένη.

Πιο πολύ μισούσα τον εαυτό μου,γιατί του έριχνα όλες τις ευθύνες για το ότι ποτέ δεν δούλεψε το μεταξύ μας.Πως θα μπορούσε άλλωστε να με αγαπήσει κάποιος,όταν εγώ η ίδια δεν μπορούσα να με αγαπήσω ;

Πως περίμενα από εσένα να με συγχωρήσεις για τα λάθη μου,όταν δεν μπορούσα να συνγχωρησω εγώ τον εαυτό μου;

Εγώ ήμουν εκείνη που υπό κανονικές συν��ήκες θα έπρεπε να φύγω.Δεν μ'αγαπουσες γαμωτο.Δεν το έκανες ποτέ.Ημουν αρκετά καλή για τα σαββατοκύριακα σου ,μα ποτέ αρκετή για τις Δευτέρες σου.

Δεν μπορούσα να το δεχτώ.Δεν ξέρω τι είδα σε εσένα και πίστεψα τοτε και συνεχίζω να πιστεύω μέχρι και σήμερα σε αυτό.Δεν υπήρχε τίποτα εκεί.Τιποτα το οποίο να μου αποδεικνύει ότι άξιζε έστω στο ελάχιστο τα όσα πέρασα για να μείνω κοντά σου.

Και τώρα ξέρω πως προσπαθείς να προχωρήσεις.Και είσαι με εκείνη που μου 'λεγες την προηγούμενη φορά που τα σπάσαμε για λίγο πως δεν τσουλησε το πράγμα γιατί σκεφτοσουν εμένα.

Αλλο ένα ψέμα σου που πίστεψα.Τον εαυτό σου σκεφτοσουν πάντα.Οχι εμένα.Ηξερες πως καμιά δεν θα κάνει για εσένα τα όσα έκανα εγώ.Και δεν το λέω αυτό υπεροπτικά,απλά δεν άξιζες τίποτα από αυτά.

Την μισώ χωρίς να την ξέρω.Γιατι κρατάει στα χέρια της ,όνειρα δικά μου,προσδοκίες, συναισθήματα που πια με έχουν αφήσει μισή.Κραταει ολόκληρο τον κόσμο μου πρώτου πεσει για ύπνο, ξαπλώνοντας στην μεριά του κρεβατιού που ήταν η δικιά μου.

Μπαινοβγαινει "στο σπίτι μου",στο σπίτι αυτό που έχω αφήσει χιλιάδες αναμνήσεις,που όποτε δεν χωρούσα στο διαμέρισμα που νοίκιαζα,έτρεχα σ' αυτό για να με φιλοξενήσει.Το μόνο μέρος που αισθανομουν οικεία,και δεν μου ανοικει πια.Ανοικει σε εκείνη.Διαολε ,πως σκατα να το αποδεχτώ αυτό;

Δεν σου μιλάω πια γιατί δεν αντέχω.Ακομα και το "γεια" θα μου ξυπνήσει προσδοκίες ,που δίνω μάχη από το πρωί μέχρι το βράδυ ,για να τις κοιμησω.Σε χρειαζομουν τότε,και δεν ήρθες.Δεν νοιαστηκες.Πεθαινα για εσένα και έκανες πως δεν το βλέπεις καν.Ποιος μου είπε ότι τώρα θα αλλάξει κάτι;

Θα σε ξεχάσω κάποια στιγμή.Αυτο λέω στον εαυτό μου πόσο καιρό τώρα.Θα σε ξεχάσω ζγιατι μου το οφείλω γαμωτο,γιατί υπέφερα αρκετά με το να σε θυμάμαι.Υπεφερα αρκετά από τις προσδοκίες μου ,κάποιαα στιγμή θα σταματήσουν να υπάρχουν.Οπως έφυγες εσύ,έτσι θα φύγουν και εκείνες.

Να είσαι καλά στην καινούργια σου ζωή.

[sugarwithlime]

Καλησπερα κόσμε!

Θα τολμήσω να γράψω ότι μετά από χρόνια είμαι σε θέση να πω ότι αυτή την πρωτοχρονιά θα μου λείψει ένας άνθρωπος από την αλλαγή της χρονιάς! Ευτυχώς όλοι είναι καλά, θα μου λείψει γιατί θα ήθελα πολύ να ήταν δίπλα μου. Αυτό το άτομο το ξέρετε από το προηγούμενο «ποστάρισμα». Και αφού όσοι διαβάσατε το προηγούμενο ποστ καταλάβατε για ποιον λέω ή μάλλον ΠΟΙΑ λέω.

Ναι είναι ο άνθρωπος που μπήκε στη ζωή μου ξανά και με έχει κάνει να ξαναεχω αυτό το συναίσθημα του «θα ήθελα πολύ να είναι δίπλα μου τώρα γιατί είναι κομμάτι μου». Βέβαια έχει πάει με τους δικούς της στο χωριό. Η οικογένεια είναι πάνω από ΟΛΑ! Δεν υπάρχει γκρινια, υπάρχει αυτό που είπαμε: ανυπομονησία, αγάπη και πολύ πολύ χαρά για το νέο έτος που ��α μας βρει μαζί.

Μου δίνει δύναμη να πολεμήσω ότι θα φέρει το 2024 αυτή σκέψη. «Θα είμαστε μαζί» τι άλλο να θέλεις; Τι άλλο να ευχηθώ μόλις αλλάξει ο χρόνος πέρα από «υγεία σε όλους, τυχη και δύναμη»;

Θα ήθελα λοιπόν να σας πω δυο πράγματα για αυτές τις μέρες. Περάσαμε ένα μικρό ΣΟΚ στη «σχέση» μας αφού υπήρχαν κάποιες σκεψεις. Με ωριμότητα, σκέψη και αγάπη ολα έφτιαξαν και λύθηκαν στο κεφάλι μας. Να δίνετε χρόνο στον άνθρωπο σας· και εκείνος να μην τα παρατάει όταν έχει σκεψεις αλλά να κάθεται να βρίσκει λύσεις ΜΑΖΙ ΣΑΣ. Ότι «χαλάει λίγο» μην το πετάτε, να βρίσκετε τρόπο να το φτιάχνετε γιατί αξιζει η προσπάθεια.

Θυμήθηκα κάτι που επαθα σήμερα το πρωι και γέλασα! Ξυπνησα μόνος μου 07.00 το πρωι αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ξυπνησα και κοίταξα δίπλα μου και δεν την ειδα. ΤΗΝ ΕΨΑΞΑ για δευτερόλεπτα. Έχω συνηθίσει να ανοίγω τα μάτια μου κι να είναι εκεί. Θα ξανασυμβεί το μόνο σίγουρο αλλά κατάλαβα το ποσό θέλω αυτό το πλασμα, αυτή την γυναικα, αυτόν τον έρωτα.

Παιδακια μια ευχή από εμένα για το νέο έτος!

Να έχετε υγεία πάνω από ολα, τυχη, αγάπη και πολλά πολλά χαμόγελα στη ζωή σας! Εγώ τα έχω και τα εκτιμάω και θα προσπαθώ γ αυτά.

Καλή χρόνια σε όλους!

[daimewdis]

Ημέρα Τετάρτη 12/7, 6:56 random, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή και όχι. Λογικά δεν έχω κοιμηθεί, καθώς ξημέρωσε. Το μόνο πράγμα που πρέπει να προσέχω είναι οι λέξεις που έχουν όριο, όχι τα ορθογραφικά. Τίποτα και σήμερα. Δε�� λειτουργεί ο εγκέφαλος, ενώ η αδιαφορία μου καλά κρατεί. Κάποιες φορές πρέπει να σπάω κομμάτια ώστε να βγουν, όπως φοβίες, ανασφάλεια, συναισθήματα που η θλίψη επιπλέει, και ας μην φαίνεται πάντα, λες και ‘χει “συννεφιά” (δεν μου ερχόταν η λέξη που ήθελα και ο Μπάμπης είναι απών). Τα ‘χω βαρεθεί όλα. Αυτούς, αυτοί, και μένα. Μήνες τώρα. Και ενώ έχω τόσα να κάνω, τόσα πράγματα, στόχους, μένουν στην εκκρεμότητα. Μοιάζω σαν έφηβο παιδί, που όλα τα ‘ χει σιχαθεί. Και ίσως να ψάχνει κάτι να ξανά νιώσει. Γελάω. Δεν ξέρω. Κάποτε δεν με ένοιαζε ο χρόνος, μα όσο μεγαλώνεις, σε νοιάζει, να τρέξεις, να αντέξεις, να είσαι προσεκτικός, να προλάβεις πριν σε φάνε, να τους φας. Έχει ηρεμία, επιλογή. Γιατί είμαι απών, όταν δεν θα είμαι θα’ χει φασαρία. Η βρομιά του κόσμου δεν συγκρίνεται με τα σκουπίδια, αλλά γίνεται συνεχή ανακύκλωση και αναπαράγεται. Όταν αρχίζω να γράφω, δεν ξέρω για τι να γράψω, ή για να είμαι ειλικρινής, όλα υπάρχουν. Από την πιο μαλακία, ως το πιο σοβαρό. Απ’ το πιο συναισθηματικό έως το πιο χυδαίο. Δεν σ’αρέσει να είναι γραμμένα, αλλά δεν σε χαλάει να τα κάνεις. Πάλι γελάω. Όμως τίποτα απ’ όσα λέω δεν με απασχολούν. Είναι σημαντικό και πολύτιμο να έχεις χέρια που σε κρατάνε, και μάτια να σε κοιτάνε.

Δεν ξέρω τι περιμένεις από εμένα, εγώ θα συνεχίσω να είμαι ο χειρότερος. Θα συνεχίσω να κάνω ό,τι ��ουστάρω. Χωρίς φόβο μην χάσω κάτι, κάπως έτσι ξεκίνησα. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Εξακολουθώ το ίδιο, μόνο που έχω χάσει εμένα. Την καύλα μου, την δύναμη μου, την αντοχή. Και θέληση.

Το ότι δεν μ’αρέσω σε μένα. Αυτό μου φταίει. Και δεν ξέρω πότε και αν θα το φτιάξω ώστε να καλυτερέψει η κατάσταση στα βήματα μου.

Είναι ωραίο να αρέσεις, μα δεν με απασχολεί αν δεν μ’αρέσω σε μένα.

Λυπάμαι γιατί ενώ με ξέρω, με έχω παρατήσει. Και οι λύσεις δεν με καλύπτουν, δεν είναι λύσεις, είναι στιγμιαία. Πάντα έψαχνα κάτι να κρατήσει ή αν ήταν τόσο καλό, ώστε χαλάλι να ξοδέψω ώστε να το ζήσω.

Πήγε 7:23 και τίποτα.

-Δαιμεώδης

[justforbooks]

Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν εγκατέλειπα την προσπάθεια και παραδινόμουν σε μια πραγματικά στερημένη ζωή.

Στο πρόσωπο της Καζούκο, κόρης ενός χήρου αριστοκράτη, ο Dazai βρίσκει τη φωνή που θα αφηγηθεί την ιστορία του. Αφού εγκαταλείπει τον σύζυγό της και παίρνει διαζύγιο, η Καζούκο επιστρέφει στο Τόκιο για να ζήσει με τη μητέρα της. Ωστόσο, επειδή ο πόλεμος, που μόλις τελείωσε, τις άφησε εξαθλιωμένες, αναγκάζονται να πουλήσουν το σπίτι τους στο Τόκιο και να μετακομίσουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό.

Η Καζούκο πρέπει τώρα να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της χωρίς τη βοή­θεια υπηρετών. Ο Ναότζι, ο αδελφός της, επιστρέφει από τον πόλεμο εθισμένος στο όπιο. Μέσα από μια πορεία παρακμής η Καζούκο βρίσκει σε έναν απαγορευμένο έρωτα τη δύναμη για να παλέψει και να συνεχίσει να ζει, εγκαταλείποντας την ανατροφή της. Ενώ η Καζούκο βρίσκεται στο Τόκιο, ο Ναότζι αυτοκτονεί. Η περιφρόνησή του για τον εαυτό του, την αριστοκρατία και τη ζωή που ζούσε είναι η κραυγή του Dazai.

Ο Ναότζι θα μπορούσε να είναι χαρακτήρας του Όχι πια άνθρωπος, όμως εδώ ο Dazai μας δείχνει και έναν άλλο δρόμο. Τον αγώνα της Καζούκο για ζωή, με τη διαπίστωση ότι ναι μεν ζούμε μια παράλογη ζωή αλλά δεν παραδινόμαστε, όπως μας λέει η ηρωίδα.

Ο Δύων ήλιος αναφέρεται στο περιβάλλον της μεταπολεμικής περιόδου στην Ιαπωνία, όταν η κοινωνία προσαρμόστηκε στην οδύνη της ήττας, η οποία προκάλεσε μια μαζική κοινωνική αλλαγή, καθώς αφηγείται την ιστορία της παρακμής μιας αριστοκρατικής οικογένειας και τη μετάβαση από μια φεουδαρχική Ιαπωνία σε μια βιομηχανική κοινωνία. Η αίσθηση της αποξένωσης στην αστική ζωή, η κρίση σκοπού, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ο Dazai διαβάζεται τόσο πολύ από τους νέους κάθε χώρας.

Ο Δύων ήλιος θεωρείται από πολλούς ως το αριστούργημά του και ήταν τόσο επιδραστικό ώστε να εισαγάγει στην ιαπωνική γλώσσα τον όρο «άνθρωποι του δύοντος ηλίου».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[stmol]

Μόνο οι ευφυείς άνθρωποι νιώθουν πλήξη, γιατί δεν βρίσκουν κανένα νόημα στη δύναμη, στο κύρος, στο χρήμα (Osho)

Όταν ο νους αποτυγχάνει, όταν η λογική αποτυγχάνει, αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή έχει αποτύχει. Σημαίνει απλώς πως οτιδήποτε μπορούσε λογικά να γίνει, έχει γίνει. Τώρα πρέπει να κοιτάξεις στα βαθύτερα επίπεδα του είναι σου – και υπάρχουν βαθύτερα επίπεδα: Βαθύτερα από το νου σου, είναι η καρδιά σου. Βαθύτερα από τη λογική, είναι η αγάπη. Βαθύτερα από την επιστήμη, είναι η τέχνη. Βαθύτερα από τα…

[ouranos77]

συγγνωμη αν ταυτίστηκες ή σε στενοχώρησε το ask μου.Η αλήθεια είναι ότι το να "πενθείς" ανθρώπους που έφυγαν αλλά αγάπησες ,με όλη σου τη ψυχή ,είναι πολλές φορές αλυτρωτο.δεν ξέρω αν εν τέλη είναι καλό να'αφηνομαστε τόσο και να βιώνουμε τόσο βαθιά το συναίσθημα του πόνου.προσωπικα δεν υπάρχει μια μέρα που να μην πονάει η ψυχή μου από τότε που χώρισα μαζί του αλλά από την άλλη φταίω που αφήνονται τόσο πολύ σ αυτόν τον πόνο.

Προσωπικά αφήνομαι στον πονο, έχω την ανάγκη να κλαψω , να ξεσπάσω , να σφίξω το μαξιλάρι , και όποτε μου έρχεται να ξεσπάσω, πάω μόνη μου κάπου και το κάνω. Μόνη μου. Το κάνω γιατί θέλω να το ζήσω, θέλω να πενθήσω , δεν θεωρώ φυσιολογικό να προχωρήσω έτσι απλά , σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μην έγινε ποτε κομμάτι μου, σαν να μην γεύτηκα ποτε τα χείλια του… δεν πρέπει να κλείσει τόσο άδοξα… γιατί τα απωθημένα είναι ύπουλα.

Ξέρεις… αυτά τα «αν» «αν έφταιγα εγώ» «αν τελικά προσπαθούσα λίγο περισσότερο» «αν εχασα όντως τον άνθρωπο μου» «αν ήταν αυτός ο δικός μου παντοτινός έρωτας» «αν ήταν αυτός ο άνθρωπος που θα ήταν ο κολλητός μου γι πάντα, ο σύντροφος μου, το στήριγμα μου» , εμφανίζονται.

Εμφανίζονται από εκεί που δεν το περιμένεις , εμφανίζονται μετά από χρονια, και τότε είναι τελείως καταστροφικά, γιατί ο άλλος έχει προχωρήσει στην ζωή του, έχει ψάξει ήδη για το άλλο του μισό, σε έχει ξεχάσει… τότε είναι που διαλύεσαι για πρώτη φορά πραγματικά… είναι τότε που ζεις με φαντάσματα και τις αναμνήσεις σας, περιφέρεσαι σαν μια ξεχαρβαλωμένη χορδή μα δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπήρξε ποτε τίποτα για αυτόν, γιατί ήδη βιώνει το καινούριο φιλι , τον καινούριο ενθουσιασμό, το καινούριο σκίρτημα…ετοιμάζεται ξανά για να βγει εξω και ανυπομονεί να βάλει το καινούριο άρωμα για να τον μυρίσει στον λαιμό. Ήδη που τα γράφω αυτά, ήδη αηδιάζω , και δεν είμαι ετοιμη να βιώσω αυτή την απώλεια, την απώλεια των αναμνήσεων του, δεν είμαι ετοιμη να με ξεχάσει.

Για αυτό σου λέω, το να αφήνεσαι στον πονο , είναι λυτρωτικό… αρκεί να ξέρεις τα όρια σου. Αφήνομαι. Αλλα αγαπαω τον εαυτό μου, σέβομαι το πρόσωπο μου… γιατί αν δε το κάνω εγώ, σημαίνει ότι ο άλλος δεν άξιζε να μ αγαπήσει. Εφόσον δεν αγαπαω εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό , πως απαιτώ από έναν ξένο που με γνωρίζει ελάχιστα χρονια, μήνες, να το κάνει;; Με γνώρισε αλλα δεν ξέρει τι πέρασα, δε ξέρει ποση προστασία χρειάζομαι, δε ξέρει οτι το μόνο που επιθυμώ είναι να πνιγόμαστε κάθε βράδυ στις αγκαλιές και να φτιάξουμε την δικιά μας ζωή. Μόνο εσυ μπορείς να καταλάβεις ότι πρέπει, επιβάλλεται ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΞΕΙΣ. Άρα με προσοχή και φροντίδα… θα μου πεις τι φροντίδα ‘αφού κλαιω όλη μέρα , το κεφάλι μου με εγκαταλείπει , το ίδιο και το σώμα μου…’ Αυτά θα επιτρέψουν , θα επιστρέψει η δύναμη σου για ζωή… όταν βρεθεί το κατάλληλο άτομο, που θα απαιτεί το χαμόγελο σου, να χαμογελάς ρε, τιποτα άλλο δε θα θέλει. θα είναι αυτή η μόνη του έννοια της ημέρας…

Ο ξ υ γ ό ν ο και φ ω ς , τις ξέρεις αυτες τις λέξεις ;

Τις χρειάζεσαι επειγόντως. Είναι πολύ νωρίς για να τις νιώσεις, μα και πολύ σύντομα παράλληλα ,

Εμένα αυτός ο άνθρωπος ήρθε ένα πρωινό με ήλιο από κει που δε το περίμενα. Σηκώθηκα κουρασμενη, απογοητευμένη με μια δόση βαρεμάρας , οπου ξαφνικά μου συστήθηκε και ήδη την επόμενη εβδομάδα γέμισε την ζωή μου, γέμισε όλη την ύπαρξη μου, γέμισε η αγκαλιά μου. Ερωτεύτηκα, αγάπησα… αγκάλιασα με κλειστα μάτια, ποτε δεν είχα αφεθεί ξανά με αυτό τον τρόπο, πέρασαν πολλοί όμορφοι και γοητευτικοί άνθρωποι απο τη ζωή μου, μα κρατησα μέχρι και την αγκαλια σκέψου…προετοίμαζα κάθε άγγιγμα και ονειρευόμουν κάθε σκηνή… ως που το άγγιγμα έγινε πραγματικότητα πάνω του. Ήταν αυτός, απλώς για λιγο… Ηταν αυτός που αφησα για πρώτη φορά να ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος μου και άκουσε την καρδιά πως χτυπάει..

Κλπ κλπ δεν έχουν πια σημασία , ούτε θα εκτιμηθούν ποτε.

Θέλω να σου πω , από κει που δεν το περιμένεις…Τσουπ θα εμφανιστεί.

Και τώρα που μιλάμε , ήδη σε ψάχνει…

Ηδη μιλάει για σενα στους φίλους του, για αυτήν την κοπέλα που επιζητεί…

ήδη ετοιμάζεται

/Σαγαπαω καλή μου και ας μη σε ξέρω/

16-11-23