#επωφεληθούν | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 4 months

Text

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τον άνθρωπο που «αν δεν ήταν τόσο ενοχλητική μουνόψειρα –που λέει ο λόγος αλλά και ο αγαπημένος του αυτοπροσδιορισμός– να σκάβει ως τις πιο ανεπαίσθητες λεπτομέρειες και να χτυπάει το ελληνικό κράτος και κατεστημένο εκεί που πονάνε, τότε όλοι θα τον δόξαζαν ως εθνικό θησαυρό», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στον πρόλογο ο συγγραφέας του «Σκληρός από τρυφερότητα», και έχει απόλυτο δίκιο.

Ευφυής, οξυδερκής και «εξαιρετικά πολύπλοκος» ως δημιουργός και ερευνητής, ο Ηλίας Πετρόπουλος καταπιάστηκε σχολαστικά με μια ευρύτατη γκάμα θεμάτων προκειμένου να φωτίσει «μια σειρά παραγνωρισμένες πολιτισμικές και κοινωνιολογικές πραγματικότητες που σήμερα φαντάζουν προφανείς», από τις φυλακές, τη δημόσια υγιεινή, τα σεξουαλικά ήθη, τις υποκουλτούρες του «περιθωρίου» και την κοινωνιολογία του αγοραίου έρωτα μέχρι τα καπέλα, τα μουστάκια, τα γκράφιτι, τη λαϊκή αρχιτεκτονική και τα μνήματα.

«Της Φυλακής», «Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη», «Το Μπουρδέλο», «Ρεμπέτικα Τραγούδια», «Καλιαρντά», «Υπόκοσμος και Καραγκιόζης», «Η φουστανέλα», «Το Άγιο Χασισάκι», «Ελλάδος Κοιμητήρια», είναι μερικά από τα γνωστότερα ερευνητικά πονήματά του, για κάποια από τα οποία διώχθηκε και φυλακίστηκε επί χούντας, για να πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς με τη Μεταπολίτευση, οπότε εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι με τη σύντροφό του, την επίσης εξαίρετη λαογράφο Μαίρη Κουκουλέ, χωρίς να πάψει να τσιγκλάει τα κατεστημένα νεοελληνικά θέσφατα και αφηγήματα μέσα από την αρθρογραφία και τη βιβλιοπαραγωγή του.

Μεγαλωμένος στην πολυεθνική προπολεμική Θεσσαλονίκη, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφενός για τις οθωμανικές και άλλες βαλκανικές επιρροές στη νεοελληνική κουλτούρα, αφετέρου για την ιστορία των Ελλήνων Εβραίων και ειδικά των Θεσσαλονικιών. Υπήρξε, επιπλέον, ο πρώτος που έθεσε δημόσια και με επίταση ήδη από τη δεκαετία του ’80 την ανάγκη να αναγνωριστεί και επίσημα από την πολιτεία η γενοκτονία των Ελλήνων Εβραίων στην Κατοχή, καυτηριάζοντας ταυτόχρονα την τότε στάση πολλών χριστιανών Ελλήνων που είτε αδιαφόρησαν είτε συναίνεσαν σιωπηλά, σπεύδοντας ταυτόχρονα να επωφεληθούν από τα ναζιστικά πογκρόμ εναντίον τους.

Στην Πόλη του Φωτός τον γνώρισε τυχαία ο νεαρός, τότε, Αμερ��κανός πεζογράφος, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας John Taylor. Οι δύο άνδρες συνδέθηκαν με στενή φιλία και ο Taylor έγινε μεταφραστής του, θεώρησε δε χρέος του να γράψει προς τιμήν του «τρυφερού, γενναιόδωρου, μελαγχολικού», αλλά ταυτόχρονα «γεμάτου από την οργή που τον έκανε να βλέπει με σκληρή και κοφτερή ματιά τον κόσμο και τις λέξεις» φίλου και μέντορά του αυτό το βιβλίο που αρχικά εκδόθηκε στα αγγλικά το 2020, και η κυκλοφορία του στα ελληνικά συνέπεσε με τα είκοσι χρόνια από τον θάνατο του Ηλία Πετρόπουλου (Σεπτέμβριος 2003). Ιδού πώς τον θυμάται και πώς αποτιμά το έργο του.

— Αν κάποιος σάς ρωτούσε πόσο σημαντική προσωπικότητα θεωρείτε τον Ηλία Πετρόπουλο και γιατί, τι θα απαντούσατε; Ως «λαογράφος του άστεως», όπως αυτοαποκαλούνταν, ο Ηλίας Πετρόπουλος έπαιξε εξέχοντα ρόλο στην ανάδειξη σημαντικών πτυχών του νεοελληνικού πολιτισμού τον 20ό αιώνα. Ανυποχώρητος, ανθεκτικός, τολμηρός, θαρραλέος, ήταν ένας θρασύς εικονοκλάστης και ταυτόχρονα ένας πρωτοπόρος ερευνητής, καθώς ταρακούνησε μια σειρά προκατασκευασμένα αφηγήματα που αποπνέουν εθνικισμό και σεμνοτυφία.

Εξειδικευμένος σε «περιθωριακά θέματα», αρκετά από τα οποία θεωρούνταν ασήμαντα ή ντροπιαστικά, παραμένει ένας συγγραφέας του οποίου τα βιβλία απολαμβάνει κανείς πραγματικά χάρη στο ασυμβίβαστο πνεύμα, τη διεισδυτικότητα, τις πρωτότυπες πληροφορίες, το σαρδόνιο χιούμορ και τις ζωντανές περιγραφές.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν, επιπλέον, τα σχέδια και οι φωτογραφίες που συνήθως κοσμούν τα κείμενά του. Ο Πετρόπουλος έβαζε το δάχτυλό του πάνω στην αλήθεια, ή απλώς στην πραγματικότητα, πολύ πιο συχνά από όσο ισχυρίζονταν πως έκαναν πολλοί σύγχρονοί του.

— Τι κρατάτε περισσότερο από τη συναναστροφή σας μαζί του; Πώς θα τον χαρακτηρίζατε, ποια θα λέγατε ότι ήταν τα μεγαλύτερα χαρίσματά του; Με τον Ηλία Πετρόπουλο διαφέραμε πολύ ως προς τους λογοτεχνικούς στόχους, τα γούστα και τις ευαισθησίες. Ο αναγνώστης που θα πέσει τυχαία πάνω στο άλλο βιβλίο μου που κυκλοφορεί στα ελληνικά, τα «Φινιστρίνια / Portholes» (εκδόσεις Κουκκίδα), μια ακολουθία αλληλένδετων ποιημάτων τα οποία διαδραματίζονται σε ένα φεριμπότ που διασχίζει το Αιγαίο, θα το αντιληφθεί αυτό αμέσως.

Ένα απόσπασμα προς το τέλος του βιβλίου μου για τον Πετρόπουλο ξεκινά ως εξής: «Εκείνος ήταν ένας απίθανος δάσκαλος, εγώ ένας απίθανος μαθητής. Μας χώριζαν ή θα έπρεπε να μας χωρίζουν πάρα πολλά, όμως δεν συνέβη έτσι». Όταν αναπολώ τη φιλία και την επαγγελματική μας σχέση και το πώς με επηρέασαν ποικιλοτρόπως, θυμάμαι περισσότερο αυτές τις έντονες διαφορές μας.

Για παράδειγμα, ο Πετρόπουλος μπορούσε να εστιάζει με προσοχή στα γεγονότα, να εξετάζει σχολαστικά ένα γνωστικό αντικείμενο από κάθε οπτική γωνία, να βυθίζεται στον έξω κόσμο.

Προσωπικά, ως νεαρός ποιητής και συγγραφέας, ήμουν πολύ πιο υποκειμενικός και ενδοσκοπικός. Προκειμένου να προοδεύσω, έπρεπε να αμφισβητηθεί αυτή η πτυχή της λογοτεχνικής μου προσωπικότητας. Μια βόλτα με τον Πετρόπουλο στο Παρίσι ή στο δάσος κοντά στην εξοχική του κατοικία στο Coye-la-Forêt ήταν πάν��α μια καλή εξάσκηση στο να βλέπω πιο «κοφτά», πιο άμεσα.

Από αυτή την άποψη, αυτό που με δίδαξε βαθύτερα ήταν πώς να παρατηρώ αντικειμενικά τον έξω κόσμο. Ωστόσο, ήταν κι εκείνος αρκετά εσωστρεφής. Πολλά ποιήματά του αποκαλύπτουν έναν βασανισμένο, μελαγχολικό εσωτερικό κόσμο. Μπορούσε να είναι πολύ σκληροτράχηλος, αλλά ήταν επίσης βαθιά ευαίσθητος, μέχρι και απροσδόκητα ντροπαλός.

— Ποια πρόσωπα και εμπειρίες ζωής τον σημάδεψαν, κατά τη γνώμη σας, περισσότερο; Δύο εμπειρίες ξεχωρίζουν, τις οποίες ανέφερε συχνά: η πρώτη ήταν ο χαμός του πατέρα του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πατέρας του, ο οποίος, όπως και ο ίδιος, ο νεαρός, τότε, Ηλίας, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση με το ΕΑΜ, πολέμησε πρώτα στην Αλβανία και στη συνέχεια, το 1944, εξαφανίστηκε – πιθανότατα δολοφονήθηκε.

Παρότι αργότερα, βάσει ορισμένων στοιχείων, έκανε κάποιες υποθέσεις, δεν κατάφερε να διαλευκάνει τις μυστηριώδεις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή τόσο νωρίς. Στο ποιητικό του βιβλίο «Μετά» ανακαλεί την «αβάσταχτη μελαγχολία / που στοιχειώνει [αυτόν] από το ’44».

Ένα δεύτερο καθοριστικό γεγονός ήταν η συνάντησή του τέλη της δεκαετίας του ’40 με τον συγγραφέα Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, ο οποίος έγινε ο μέντοράς του. Το πρώτο βιβλίο του Πετρόπουλου, μια πρωτοποριακή μελέτη για τον Πεντζίκη, χρονολογείται από το 1958, ήταν δε τακτικός επισκέπτης στο ξακουστό φαρμακείο της Θεσσαλονίκης, ο ιδιοκτήτης του οποίου «μοίραζε» πολύ περισσότερο λογοτεχνικές γνώσεις απ’ ό,τι φαρμακευτικά σκευάσματα. «Ο Πεντζίκης μου έδειξε πώς να χρησιμοποιώ τα μάτια μου», έγραφε, «αργά, αλλά σταθερά έμαθα πώς να βλέπω τα πράγματα στραβά, διαγώνια, παράλογα, αξονομετρικά, ανορθόδοξα».

Όταν επισκέφθηκα τον ετοιμοθάνατο, πλέον, Πετρόπουλο στην κλινική για να τον αποχαιρετήσω, του επανέλαβα τα λόγια του για τον Πεντζίκη, λέγοντάς του ότι εκείνος ήταν που δίδαξε με τη σειρά του σε μένα το ίδιο είδος πολυδιάστατης όρασης.

— Κάποιο ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο περιστατικό από τη γνωριμία σας; Η συνύπαρξη με τον Πετρόπουλο, ακόμη και σε εντελώς συνηθισμένες καταστάσεις, π.χ. το να συζητάμε μαζί μια μετάφραση στο διαμέρισμά του, ήταν συχνά αξιομνημόνευτη όχι μόνο λόγω όσων έλεγε αλλά και λόγω του ιδιαίτερου, πολύ επαγγελματικού τρόπου εργασίας του. Ήταν αυστηρός και απαιτητικός, στην πραγματικότητα μανιακός με όλες τις πρακτικές πτυχές της συγγραφής.

Περιφρονούσε τα στιλό Bic, για παράδειγμα, και επέμενε να χρησιμοποιώ τα υψηλής ποιότητας στιλό από τσόχα, με τα οποία έγραφε ο ίδιος. Για να τονίσει την άποψή του, μου πρόσφερε μερικές τέτοιες πένες σε διάφορα χρώματα, ώστε να μπορώ να διορθώνω τα χειρόγραφα και τα δοκίμιά μου με διαφορετικούς τρόπους.

Πηγαίναμε αρκετά συχνά μαζί στο τυπογραφείο των αδελφών Mérat στη rue du Vieux-Colombier (διάσημο για τη σχέση του με τον Αντονέν Αρτό) για να ολοκληρώσουμε τα δίγλωσσα βιβλιοφιλικά άλμπουμ που τυπώνονταν εκεί – περνούσαμε ολόκληρη τη μέρα στο κατάστημα. Τη δεκαετία του ’80, προτού εξαπλωθεί ευρέως η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, οι αδελφοί Mérat ήξεραν πώς να τυπώνουν βιβλία με μεγάλη προσοχή, «à l’ancienne».

Σε αυτό το τυπογραφείο ο Πετρόπουλος με δίδαξε με το γερακίσιο μάτι του πώς να επιμελούμαι σχολαστικά ένα δοκίμιο. Μερικές φορές ένα κόμμα χρειαζόταν πλάγιoυς χαρακτήρες και εξετάζαμε καθένα από αυτά χωριστά. Επιθεωρούσε τη διάταξη κάθε σελίδας εκατοστό προς εκατοστό, αλλάζοντας τη θέση των φωτογραφιών, για παράδειγμα, έτσι ώστε να μη φαντάζει το βιβλίο βαρετό και μονότονο.

Αγαπούσε την εκλεπτυσμένη εκτύπωση και το ποιοτικό χαρτί, ιδιαίτερα το χοντρό χαρτί Arches. Δεν σπαταλούσε ποτέ παραπανίσιο χαρτί – κρατούσε ό,τι πετούσαν οι αδελφοί Mérat καθώς πειραματίζονταν με τις αποχρώσεις του μελανιού ή κατά τη μέτρηση και το κόψιμο των σελίδων, και χρησιμοποιούσε αυτά τα κομμάτια χαρτιού ποικιλοτρόπως, άλλοτε για τα σχέδιά του, άλλοτε πάλι ως υποστρώματα για τα ερωτικά κολάζ ή τις ευχετήριες κάρτες του. Κανείς δεν μου έστειλε ποτέ περισσότερες ευχετήριες κάρτες από τον Ηλία Πετρόπουλο!

Ανάλογες κάρτες έστελνε στις γιορτές σε πλήθος άλλους φίλους και επαγγελματικές επαφές. Να σημειώσω, ωστόσο, ότι ορισμένες από αυτές ήταν φάρσες που «υπέγραφε» κάποιο άλλο πρόσωπο, ζωντανό ή νεκρό, φανταστικό είτε πραγματικό!

— Από τα τόσα βιβλία που συνέγραψε, ποιο θεωρείτε σημαντικότερο; Κάποιο γνωστικό αντικείμενο με το οποίο ήθελε να ασχοληθεί, αλλά δεν πρόλαβε; Τα «Ρεμπέτικα Τραγούδια» και τα «Καλιαρντά» είναι θεμελιώδη έργα που δεν μπορεί να αγνοήσει κανένας σύγχρονος ερευνητής αυτών των πεδίων. Τα διάφορα μικρότερα βιβλία και φωτογραφικά λευκώματα που ασχολούνται αποκλειστικά ή εν μέρει με την επιρροή του οθωμανικού πολιτισμού (και άλλων βαλκανικών πολιτισμών) στην καθημερινή ζωή και στη γλώσσα των Νεοελλήνων –ο «Τούρκικος καφές εν Ελλάδι» είναι μια χαρακτηριστική τέτοια μελέτη– και τα άλλα κείμενα ή βιβλία που περιγράφουν λεπτομερώς τα ήθη και τα έθιμα του υπόκοσμου, όλα αποτελούν ένα πλούσιο και ποικίλο σώμα που μετατοπίζει και μερικές φορές ανατρέπει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται ο ελληνικός πολιτισμός και η έννοια της «ελληνικότητας».

Σε ένα πρόσφατο ακαδημαϊκό συνέδριο αφιερωμένο στο έργο του, στη Villa Kerylos στο Beaulieu-sur-Mer, μπόρεσα να διαπιστώσω πόσο τα πρωτοποριακά αυτά βιβλία έχουν δώσει ερεθίσματα σε νεότερους μελετητές, μερικοί από τους οποίους ακόμα σπούδαζαν όταν πέθανε ο Πετρόπουλος και τώρα εξερευνούν τα ίδια πεδία, επωφελούμενοι από την επιστημολογική αναπροσαρμογή που εκείνος εισήγαγε.

Τέτοια βιβλία ήταν αμφιλεγόμενα όταν πρωτοεμφανίστηκαν και συχνά απορρίφθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά ο Πετρόπουλος είχε περιγράψει παραγνωρισμένες παλιότερα πολιτισμικές και κοινωνιολογικές πραγματικότητες, που σήμερα φαντάζουν προφανείς. Η επιμονή του στη σημασία της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης και στην ιστορία της είναι μια τέτοια εμβληματική περίπτωση.

Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε ότι θεωρούσε εαυτόν κυρίως ποιητή. Πρόσφατα εκδόθηκε η μετάφρασή μου των συγκεντρωμένων ποιημάτων του με τίτλο «Καθρέφτης για σένα» (εκδ. Κυκλάδες). Καθώς δούλευα πάνω σε αυτό το βιβλίο, μου έκανε εντύπωση πόσο πολύ από τον εαυτό του έβαζε ο Πετρόπουλος στα ποιήματά του. Σκέφτομαι ιδιαίτερα τα βιβλία του «Μετά» και «Ποτέ και Τίποτα». Τα σύντομα, άμεσα, υποβλητικά του κείμενα σε αυτούς τους δύο τόμους συχνά ενσαρκώνουν τις αφοριστικές ιδιότητες που ήδη υπάρχουν στα εξίσου σημαντικά μακροσκελή ποιήματα «Σώμα» και «Αυτοκτονία».

Θεωρώ, επιπλέον, ότι υπάρχει ένα είδος ενότητας μεταξύ των λαογραφικών κειμένων και της ποίησής του. Αυτή η ενότητα διακρίνεται καλύτερα στη συγκλονιστική μελαγχολία που διακατέχει και τα δύο είδη γραφής. Ακόμα και στα πεζά του δεν κρύβει ποτέ την προσωπικότητα ή την υποκειμενικότητά του πίσω από το πλήθος των αντικειμενικών γεγονότων που καταγράφει ή περιγράφει.

— Αν σας έλεγα να διαλέξετε ένα ποίημα ή κάποιους στίχους που έγραψε ο Πετρόπουλος; Κατά τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, ένα τετράστιχο που περιλαμβάνεται στο «Ποτέ και Τίποτα» με στοίχειωνε συνέχεια. Κατέληξα να το δανειστώ για τον τίτλο μου, επειδή συνοψίζει άριστα τον Πετρόπουλο:

«Με ρωτάτε... -γιατί είσαι τόσο σκληρός; Σου απαντώ: "Γιατί είσαι τόσο σκληρός;": -από τρυφερότητα».

— Αλλά πώς εξηγείτε το γεγονός ότι, αντί ο συγγραφέας να εγκαταλείψει την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της χούντας, όπως έκαναν πολλοί διανοούμενοι –πόσο μάλλον που και ο ίδιος είχε λογοκριθεί, ακόμη και φυλακιστεί–, αποφάσισε να μεταναστεύσει μόλις επέστρεψε η δημοκρατία; Ο Πετρόπουλος φυλακίστηκε πράγματι τρεις φορές στη διάρκεια της χούντας, για τα «Ρεμπέτικα Τραγούδια», τα «Καλιαρντά» και το ποίημά του «Σώμα». Είχε το θάρρος να αυτοεκδώσει τότε αυτά τα βιβλία, μολονότι γνώριζε πολύ καλά τις συνέπειες. Κατά τη διάρκεια εκείνων των σκοτεινών χρόνων αμφιβάλλω αν είχε τα οικονομικά μέσα για να μεταναστεύσει. Είναι, επίσης, πιθανό να θεώρησε ότι είχε καθήκον ως συγγραφέας να παραμείνει ενεργός στην Ελλάδα, αψηφώντας τους συνταγματάρχες. Σε κάθε περίπτωση, συνέχιζε σταθερά να εκδίδει βιβλία που θεωρούσε ουσιώδη.

Προς το τέλος εκείνης της περιόδου, η γνωριμία και η επακόλουθη ερωτική του σχέση με τη Μαίρη Κουκουλέ του επέτρεψαν να μεταναστεύσει στη Γαλλία, όπου η Μαίρη ζούσε ήδη ένα μέρος του χρόνου. Η οικονομική επιφάνεια και η ηθική της ενθάρρυνση του έδωσαν τη δυνατότητα να συνεχίσει να γράφει και να δημοσιεύει ακριβώς όπως το ήθελε. Ο ρόλος της, τόσο πρακτικά όσο και πνευματικά, υπήρξε καταλυτικός.

— Πώς προέκυψε η ιδιαίτερη συμπάθειά του για τους Εβραίους και τους Τούρκους; Ο συγγραφέας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη μετά τη μετάθεση του πατέρα του, ο οποίος ήταν δημόσιος υπάλληλος, το 1934. Εκεί η οικογένεια εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι που ανήκε παλαιότερα σε έναν Τούρκο μπέη. Ο Πετρόπουλος γοητεύτηκε από το πολυεθνικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης και βυθίστηκε σε αυτό. Είχε παιδικούς φίλους από την εβραϊκή κοινότητα, ιδίως έναν ονόματι Σαμίκο, ο οποίος αργότερα, το 1943, όπως όλοι σχεδόν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, εκτοπίστηκε στο Άουσβιτς, όπου και εξοντώθηκε. Η απώλεια του Σαμίκο τον επηρέασε βαθιά και αυτό το αποτυπώνει αυτό στο «Ένα μακάβριο τραγούδι».

Ο Πετρόπουλος έγραψε επίσης ένα συγκινητικό κείμενο για την αγάπη του για την Εβραία μοδίστρα της μητέρας του, την Αλέγκρα. Έκτοτε παρέμεινε εμφορούμενος από μια γνήσια στοργή και έλξη για ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς από τον ίδιο ως προς την εθνική καταγωγή και τον τρόπο ζωής. Έδινε μεγάλη σημασία στην ετερότητα, ιδιαίτερα στην περιθωριοποιημένη ετερότητα.

Είχε ιδιαίτερη περιέργεια για τους ομοφυλόφιλους και ειδικά τις τρανς και τις drag queens, για τους Τσιγγάνους και για διάφορες μορφές του υποκόσμου, όπως οι μάγκες. Επιχειρούσε πάντα να τους κατανοήσει πριν τους κρίνει και, αν χρειαζόταν, να τους υπερασπιστεί μέσω των γραπτών του. Δεδομένου του δικού του εσωτερικού βασανισμού που προέκυψε από διάφορες ατυχίες και τραγωδίες στη ζωή του, θα υπέθετα ότι το ενδιαφέρον του για τους κοινωνικά απόκληρους του επέτρεψε επίσης να προβάλει τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αντιλήψεις και τις αναλύσεις του στους άλλους και, ως εκ τούτου, προσωρινά πέρα και μακριά από τον ίδιο του τον εαυτό.

— Ισχύει ότι με τη Γαλλία και τους Γάλλους διατηρούσε μια σχέση «αγάπης-μίσους»; Για τους Αμερικανούς, όπως εσείς, τι αισθήματα έτρεφε; Το περί «αγάπης-μίσους» δεν είναι ακριβές. Στο βιβλίο μου περιγράφω διάφορα παραδείγματα της πολύπλοκης σχέσης του με τους Γάλλους και προσπαθώ να δώσω αποχρώσεις στην ανησυχία, τον θυμό και την παρεξήγηση που ένιωθε ο Πετρόπουλος μερικές φορές, όχι πάντα, στη Γαλλία. Ήταν 47 ετών όταν έφτασε στο Παρίσι με τη Μαίρη Κουκουλέ. Δεν γνώριζε ξένες γλώσσες και σε αυτή την ηλικία δεν μπορείς να μάθεις εύκολα μια νέα γλώσσα, πόσο μάλλον να ενταχθείς πλήρως σε μια ξένη κοινωνία.

Σταδιακά, εντούτοις, έμαθε τα γαλλικά και δεν ήταν καθόλου απομονωμένος στο Παρίσι. Μέσω της Μαίρης και άλλων γνώρισε καλλιτέχνες, συγγραφείς και διανοούμενους, μερικοί από αυτούς ήταν Έλληνες, άλλοι ξένοι, όπως ο ίδιος. Όταν έγινε φίλος με τον Jacques Vallet, τον αρχισυντάκτη του καλλιτεχνικού και λογοτεχνικού περιοδικού «Le Fou Parle», στις αρχές της δεκαετίας του ’80, γνώρισε ακόμα περισσότερους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων, πολλοί από τους οποίους ήταν Γάλλοι.

Παρά ταύτα, οι εν λόγω φιλίες δεν τον βοήθησαν ώστε να μεταφραστούν τα βιβλία του στα γαλλικά, με εξαίρεση μια έκδοση ποιημάτων του, την οποία προλόγισε ο ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής νεοελληνικής λογοτεχνίας Ζακ Λακαριέρ, ο οποίος ήταν κιόλας από τους πρώτους Γάλλους φίλους του.

Μετά την αυτοέκδοση μερικών βιβλιοφιλικών βιβλίων σε γαλλικές μεταφράσεις πριν με γνωρίσει, ο Πετρόπουλος προχώρησε στην αυτοέκδοση αρκετών βιβλίων του σε δίγλωσσες ελληνοαγγλικές εκδόσεις, νιώθοντας άγρια υπερηφάνεια για το γεγονός ότι «η εκτύπωση κειμένων στα αγγλικά στο Παρίσι δίνει στους Γάλλους ένα γερό χαστούκι στο πρόσωπο». Ωστόσο, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι τα θέματα των λαογραφικών του βιβλίων ήταν πολύ ελληνικά για να ενδιαφέρουν τους περισσότερους Γάλλους εκδότες.

Θα έλεγα ότι ο Πετρόπουλος παρέμενε κατά βάθος απογοητευμένος επειδή δεν εκδόθηκε στα γαλλικά, ήταν όμως πολύ περήφανος για να το παραδεχτεί και όχι αρκετά ευέλικτος και υπομονετικός για να μπει σε διάλογο με έναν Γάλλο εκδότη, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να αγνοούσε την πρωτοτυπία και την ποιότητα των γραπτών του καθώς και τη φήμη του στην Ελλάδα.

Σε κάθε περίπτωση, η προσοχή του στράφηκε σε ένα τουλάχιστον γαλλικό θέμα, τους ανεμοδείκτες που τοποθετούνται στις στέγες των σπιτιών. Έκανε κάποια έρευνα και τράβηξε αρκετές φωτογραφίες, κάποτε με την παρέα μου, όμως δεν το συνέχισε. Τον ενδιέφεραν επίσης οι γαλλικές επιτύμβιες στήλες και οι γύψινοι νάνοι («nains de jardin») που οι Γάλλοι συνηθίζουν να βάζουν στους κήπους τους.

Η δική μου κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Έμαθα γρήγορα να μιλώ άπταιστα γαλλικά, η γυναίκα μου ήταν Γαλλίδα και σύντομα ενσωματώθηκα πλήρως στη γαλλική ζωή. Δεν ήμουν καν ένας τυπικός Αμερικανός – μιλούσα ήδη τρεις ξένες γλώσσες όταν γνώρισα τον Πετρόπουλο και παρότι ήμουν (και παραμένω) ένας Αμερικανός συγγραφέας που γράφει στα αγγλικά, με ενδιέφερε πάνω απ’ όλα η ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Ο Πετρόπουλος αντιπαθούσε την αμερικανική πολιτική, αλλά εκτιμούσε ορισμένες πτυχές του αμερικανικού πολιτισμού και της λογοτεχνίας. Ένα από τα τρία πιο αγαπημένα του βιβλία, όπως θυμάται στο «In Berlin», ήταν ο «Ουόλντεν» του Θορό τα άλλα δύο ήταν η «Ιλιάδα» και τα «Απομνημονεύματα» του Καζανόβα.

— Σας μίλησε ο Πετρόπουλος για άλλους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς; Βεβαίως. Ήθελε να διαβάσω συγγραφείς των οποίων τα θέματα ή το ύφος θα με ενδιέφεραν. Χάρη σ’ αυτόν γνώρισα τα διηγήματα του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου, τα οποία κατέληξα να μεταφράσω και επηρέασαν ουσιαστικά τη δική μου πεζογραφία εκείνη την εποχή. Με ενθάρρυνε να γνωρίσω την ποίηση του Μανώλη Ξεξάκη και της Βερονίκης Δαλακούρα, τους οποίους επίσης μετέφρασα. Μου πρότεινε, επίσης, με τον αποφασιστικό του τρόπο, να ανακαλύψω το έργο δύο κάποτε φίλων του συγγραφέων με τους οποίους στην πορεία διαπληκτίστηκε, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και τον Γιώργο Ιωάννου.

Το περιστατικό που αφορά τον πρώτο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Ένα απόγευμα ο Πετρόπουλος, καθισμένος πίσω από το γραφείο του στο σαλόνι του διαμερίσματος της οδού Mouffetard, ξεφύλλιζε με το δάχτυλο το βιβλίο με τις διευθύνσε��ς, βρήκε το όνομα του Χριστιανόπουλου και μου υπαγόρευσε τη διεύθυνση. «Γράψε του», με παρακίνησε, «χωρίς να αναφέρεις το όνομά μου. Πες του ότι ενδιαφέρεσαι για την ποίησή του». Μου είχε, μάλιστα, ήδη δείξει κάποια ποιήματα του Χριστιανόπουλου, επισημαίνοντας ότι ο ποιητής είχε μια «εξαιρετική ευαισθησία».

— Αν και πολλά γραπτά του Πετρόπουλου άνοιξαν νέους δρόμους και θεωρούνται μοναδικά, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι μετά από κάποιο σημείο το ερευνητικό του πνεύμα επισκίασε η επιθυμία του να προκαλεί σκάνδαλα. Του καταλογίζουν επίσης ότι δεν τεκμηρίωνε επαρκώς ορισμένα συμπεράσματα. Η γνώμη σας; Όπως έχω ήδη αναφέρει σε σχέση με την επιστημολογική μετατόπιση ή τον αναπροσανατολισμό που εισήγαγε ο Πετρόπουλος στην κατανόηση του νεοελληνικού πολιτισμού, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι οι προκλητικές πράξεις και τα γραπτά του σκοπό είχαν να υποχρεώσουν τους συμπατριώτες του να παραδεχτούν ορισμένες «άβολες» αλήθειες. Απολάμβανε να βρίσκεται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης και να συλλέγει τα άρθρα που γράφονταν γι’ αυτόν, αλλά ο βαθύτερος στόχος του δεν είχε καμία σχέση με τη φήμη. Ήταν τόσο πραγματολογικός και εννοιολογικός όσο και ποιητικός.

Θα μπορούσαν να αναφερθούν αρκετά παραδείγματα τέτοιων «σκανδάλων», αλλά το πιο συγκινητικό είναι η προσπάθειά του να αναγνωριστούν και να τιμηθούν από την ελληνική κυβέρνηση και το σύνολο του ελληνικού λαού η απέλαση και η εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατά τον Β’ Παγκόσμιο. Αν έθεσε επιθετικά το αίτημά του αυτό στην τότε υπουργό Πολιτισμού, Μελίνα Μερκούρη, απειλώντας να μηνύσει την κυβέρνηση, αφού εκείνη δεν ανταποκρίθηκε στην αρχική του έκκληση, αυτό έγινε επειδή τα δεινά των Εβραίων της χώρας στην Κατοχή αναγνωρίστηκαν από ελάχιστους Έλληνες μεταπολεμικά, πόσο μάλλον από τις Αρχές. Σε όλα του τα γραπτά η σαρκαστική και χιουμοριστική –αυτή η υφολογική πτυχή δεν πρέπει να παραβλέπεται– πρόζα του εξυπηρετούσε αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Αντιλαμβανόταν ένα βιβλίο ως «ένα παγοπέδιλο για να σπάσει η παγωμένη μέσα μας θάλασσα», για να παραθέσω το απόσπασμα του Κάφκα που χρησιμοποίησε ο Πετρόπουλος ως επίγραμμα για το «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη».

Επιπλέον, αντί να βασίζει τα ερευνητικά του βιβλία σε πορίσματα προηγούμενων μελετητών (αν υπήρχαν, πράγμα που σπάνια συνέβαινε στα πεδία έρευνας που τον απασχολούσαν), στηριζόταν στις δικές του εμπειρίες, στην τεράστια και λεπτομερή μνήμη του, στις ζωντανές συνεντεύξεις καθώς και στις δικές του συλλογές τεκμηρίων από πρώτο χέρι, όπως φωτογραφίες και καρτ ποστάλ.

Ήταν ένας αδιάκοπος αναζητητής των πηγών, της προέλευσης, του ανόθευτου θέματος. Πίστευε ακράδαντα ότι κανένα συμπέρασμα δεν μπορούσε να εκτεθεί προτού ολοκληρωθεί σε βάθος το έργο της τεκμηρίωσής του. Και όμως, σε αντιδιαστολή με αυτήν τη μεθοδολογία, πρότεινε ταυτόχρονα και με τόλμη υποθέσεις και έθετε ερωτήματα στα κείμενά του, ακόμη κι όταν αδυνατούσε να τα απαντήσει. Κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του διέκρινα επίσης μια ολοένα μεγαλύτερη ανάγκη, μια συντριπτική υπερένταση που τον ωθούσε να καταγράψει όσο το δυνατό περισσότερα από αυτά που σκόπευε.

Αυτό σίγουρα εξηγεί τον εντυπωσιακό αριθμό άρθρων που έγραψε για διάφορα περιοδικά, τα οποία, πλέον, του έδιναν το ελεύθερο να γράφει ό,τι ήθελε. Αλλά είναι αρκετά λυπηρό το γεγονός ότι, πεθαίνοντας, άφησε ημιτελές το χειρόγραφο του βιβλίου «Τα νεκροταφεία της Ελλάδας», πάνω στο οποίο δούλευε για περισσότερα από τριάντα χρόνια και που επανειλημμένα υποστήριζε ότι θα ήταν το αριστούργημά του. Κάπου επτά ή οκτώ σελίδες απέμεναν να γραφτούν… Το λεύκωμα εκδόθηκε μετά θάνατον το 2005 ως «Ελλάδος Κοιμητήρια» (Κέδρος) με εικονογραφήσεις του Κώστα Τσόκλη και αναπαραγωγές των χειρόγραφων οδηγιών του Πετρόπουλου για το πώς θα έπρεπε να τυπωθεί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Σκληρός από τρυφερότητα #john taylor #Ηλίας Πετρόπουλος #book review

2 notes · View notes

retro-apomeinaria · 2 years

Text

Πλύση εγκεφάλου εναντίον εκπαίδευσης: ή πώς η Δύση προάγει την παγκόσμια “πνευματική βλακεία”, Αντρέ Βλτσεκ.

Τι περισσότερο θα μπορούσε να επιθυμήσει ένας δικτάτορας; Όλοι οι λαοί της «αυτοκρατορίας», ή σχεδόν όλοι, σκέφτονται πλέον με τον ίδιο τρόπο.

Τα παιδιά εκπαιδεύονται στο σχολείο και το διδακτικό προσωπικό των πανεπιστημίων αποτελείται από καθηγητές δειλούς και υποταγμένους.

Ο λαός ενημερώνεται από εκατοντάδες χιλιάδες δουλοπρεπείς δημοσιογράφους και αναλυτές, που, ουσιαστικά, παπαγαλίζουν την επίσημη εκδοχή των «γεγονότων».

Αξίζουν συγχαρητήρια στη δυτική Αυτοκρατορία. Πετύχατε εκεί που όλοι οι άλλοι απέτυχαν. Καταφέρατε μια σχεδόν απόλυτη υπακοή και πειθαρχία, την πλήρη υποταγή.

Και το καλύτερο, η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει πραγματικά πως είναι ελεύθερη, ότι έχει τον έλεγχο. Πιστεύει ότι μπορεί να επιλέγει, ότι μπορεί να αποφασίζει. Είναι πεπεισμένοι πως ο πολιτισμός τους είναι ο μεγαλύτερος που έχει, ως τώρα, γνωρίσει η γη.

***

Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν ουρές, οικειοθελώς, ζητώντας να εκπαιδευτούν για να καταφέρουν να αποκτήσουν τελικά κάποιο από τα επίσημα αυτοκρατορικά διπλώματα. Αυτό που θέλουν είναι να τους δεχτούν, να τους πιστοποιήσουν και στη συνέχεια να τους προσλάβουν οι «ηγέτες».

Οι άνθρωποι προσφέρουν το ίδιο τους το κεφάλι για να υποβληθούν σε μια περίπλοκη και παρατεινόμενη επέμβαση λοβοτομής. Με αντάλλαγμα σφραγισμένα φύλλα χαρτιού που ονομάζονται διπλώματα, άντρες και γυναίκες χάνουν για πάντα την ικανότητά τους να σκέφτονται με τρόπο ανεξάρτητο και να βλέπουν τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. Ως ανταμοιβή για την υποταγή τους, οι ευκαιρίες να αποκτήσουν θέσεις κύρους στα υψηλόβαθμα τάγματα του καθεστώτος, τα πανεπιστήμια και αλλού, αυξάνονται με θαυμαστό τρόπο.

Ο ακραίος βαθμός συμμόρφωσης της πλειοψηφίας των αντρών και γυναικών που ζουν στις κοινωνίες μας, ανάγει σε ελαφρώς ανησυχητικά παλιά βιβλία όπως το Fahrenheit 451 και το 1984. Η πραγματικότητά μας στο 2015 είναι πολύ πιο ψυχεδελική, παράξενη, τρομακτική … και σκανδαλώδης!

Το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών σήμερα είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν απ’ την τσέπη τους (ή την τσέπη της οικογένειάς τους) τις εκπαιδευτικές και προπαγανδιστικές χειρουργικές επεμβάσεις του εγκεφάλου τους. Επιθυμούν διακαώς να καταχρεωθούν για να τους προγραμματίσουν και να τους κατηχήσουν καταλλήλως. Μερικά χρόνια μετά, όταν όλα έχουν τελειώσει και δεν έχει μείνει πλέον τίποτα από την ατομικότητά τους, φουσκώνουν το στήθος από περηφάνια και πότε πότε τους βλέπεις ακόμα και να κλαίνε όταν παίρνουν εκείνο το σφραγισμένο κομμάτι χαρτί που δε σημαίνει άλλο παρά: «Δεκτός και πιστοποιημένος – διατεθειμένος να υπηρετήσει και να χρησιμοποιηθεί από την Αυτοκρατορία και το φασιστικό της καθεστώς».

Εκατομμύρια ξένοι στριμώχνονται για να μπορέσουν και εκείνοι να επωφεληθούν από τη διαδικασία της λοβοτομής. Όσοι έρχονται από αποικιοκρατούμενες και κατεστραμμένες χώρες είναι συχνά οι πιο ανυπόμονοι. Τα παιδιά των ανώτερων τάξεων εκστασιάζονται μπροστά στην προοπτική ότι θα πάρουν τη σφραγίδα αποδοχής της Αυτοκρατορίας, για να μπουν

στο καλούπι και να συγχωνευτούν με τις μάζες της Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής. Μετά την απόκτηση των διπλωμάτων τους και αφού γυρίσουν στο σπίτι τους, προσθέτουν τον τίτλο τους στην επαγγελματική τους κάρτα, αυξάνουν τις αμοιβές τους και απαιτούν σεβασμό για το δυτικό τους στυλ ζωής και την πνευματική τους συνεργασία με την Αυτοκρατορία. Στη συνέχεια, πολλοί απ’ αυτούς αφιερώνουν τη ζωή τους στο να κλέβουν και να κατηχούν τους συμπατριώτες τους για λογαριασμό της Δύσης.

Σε πολλές χώρες δεν είναι καν απαραίτητο να φύγουν απ’ τα σπίτια τους. Έχουν εύκολη πρόσβαση στη πλύση εγκεφάλου της Δύσης μέσω αμέτρητων ιδιωτικών σχολών, χριστιανικών και διεθνών, εκκλησιών, πολιτιστικών ιδρυμάτων, και, φυσικά, μέσω του τρόπου ψυχαγωγίας τους.

Ακόμη και σε χώρες όπως η Κίνα, που έχουν πολιτισμούς πολύ πιο μεγαλειώδεις και παλιούς από το δυτικό, οι μεγαλύτεροι δέχονται, πλέον, τεράστιες επιρροές από τους γιους και τις κόρες τους, που έχουν προγραμματιστεί να πιστεύουν στο μεγαλείο του δυτικού πολιτισμού. Που, με λίγα λόγια, κατηχήθηκαν είτε σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού ή από τις στρατιές των σοφών ιεραποστόλων, των εκπαιδευτικών της δύσης που όλο και περισσότερο αρέσκονται να ταξιδεύουν και να κηρύττουν το τοξικό τους ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο.

Αντί να αποκτήσουν μια διαφοροποιημένη και πολυπολιτισμική γνώση, μαθητές και φοιτητές δέχτηκαν δόσεις κατήχησης υπολογισμένες με ακρίβεια, δοκιμασμένες μέσα στους αιώνες από τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. Τώρα, η Αυτοκρατορία γνωρίζει πολύ καλά πώς να χειραγωγεί το νου του ανθρώπου. Άντρες και γυναίκες που έπεσαν θύματα βιασμού υποχρεώνονται να πιστέψουν ότι έκαναν έρωτα. Λαοί που λεηλατήθηκαν αδιακρίτως, εκπαιδεύονται να εκθειάζουν τις αποικιοκρατικές δυνάμεις που έχτισαν τα δημόσια κτίρια και τους σιδηροδρόμους τους. Αυτές οι ίδιες δυνάμεις μαθαίνουν, ταυτόχρονα, στους δικούς τους λαούς πώς να μη νιώθουν ντροπή για το παρελθόν και το παρόν τους.

Αντί να ενθαρρύνονται να σκέφτονται με ανεξάρτητο τρόπο, αντί να καλούνται να ανατρέψουν την ίδια τους της σκέψη, οι άνθρωποι βρίσκονται δεμένοι χειροπόδαρα με βαριές νοητικές αλυσίδες.

Η γενναιότητα και η ανεξαρτησία του πνεύματος δυσφημίζονται και υποτιμούνται συστηματικά. Οι επαναστατικές ψυχές χαρακτηρίζονται ακατάλληλες για εργασία, ίσως και αντικοινωνικές.

Προάγεται η δειλία, η υποταγή και η μετριότητα μέσω ενός εξαιρετικά πολύπλοκου και διαφοροποιημένου συστήματος προπαγάνδας, μέσω της διαφήμισης, των πολιτιστικών δρώμενων και της διασκέδασης καθώς και των ΜΜΕ.

Σε έναν απόλυτα ομοιόμορφο κόσμο, όπου ακόμα και ο πολιτισμός και τα μέσα βρίσκονται στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας και των νεοφιλελεύθερων εμπορικών της συμφερόντων, ο Καινούριος Άντρας και η Καινούρια Γυναίκα πλάθονται με το διανοητικό πηλό και στη συνέχεια τοποθετούνται σε υψηλά βάθρα: όλοι είναι ψηλοί και αδύνατοι, όλοι αναμασούν με ευφράδεια και θόρυβο τα κλισέ, αποφεύγοντας με μαεστρία τις πραγματικές ερωτήσεις, επικοινωνώντας παθιασμένα με άλλους για το τίποτα, διατηρώντας πάντα την άγνοιά τους για τον κόσμο.

Όλοι οι Καινούριοι Άνθρωποι χαμογελούν πάντα και έχουν αδιάφορη όψη. Οδηγούν τα τελευταία μοντέλα αυτοκινήτων και κρατούν στα χέρια τους όλα τα σύγχρονα γκάτζετ. Έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και δείχνουν πάντα εγωιστές. Οι γλουτοί τους είναι όλο και πιο τέλειοι για να ανταποκρίνονται στα στερεότυπα.

Πολλοί παίρνουν ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά ή ναρκωτικά, η πλειοψηφία είναι δυστυχισμένοι, χωρίς πολλή σιγουριά για τον εαυτό τους, είναι δυσαρεστημένοι με τη δουλειά τους, θλιμμένοι στην οικογένειά τους, είναι

ανίκανοι να ψάξουν ή να βρουν το άλλο τους μισό. Φυσικά δε δείχνουν τίποτε απ’ αυτά! Εξωτερικά, αμέτρητοι άντρες και γυναίκες της Δύσης δείχνουν απλά υπέροχοι.

Οι Ιταλοί και Γερμανοί φασίστες έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να δημιουργήσουν αυτήν τη φυλή υπερ-ανθρώπων, φαινομενικά σίγουρων για τον εαυτό τους, αλλά και υπάκουων.

Απέτυχαν.

Όμως να που αυτή η Αυτοκρατορία μοιάζει να το πετυχαίνει. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχει η πιθανότητα τα ρομπότ να αντικαταστήσουν τελικά τους ανθρώπους. Όχι ρομπότ από πλαστικό και μέταλλο αλλά άνθρωποι επιδιορθωμένοι και ανακυκλωμένοι σε ρομπότ.

Ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός ναζισμός, ο κορπορατισμός των ΗΠΑ, ο ιμπεριαλισμός, ο ρατσισμός, η αποικιοκρατία, η προπαγάνδα, η διαφήμιση, η εκπαίδευση, όλα μαζί έχουν επιδέξια συνυφανθεί.

Μπράβο στην Αυτοκρατορία! Είναι οι πρώτοι που κατάφεραν να τυποποιήσουν τους ανθρώπους και τον τρόπο σκέψης τους.

***

Δεν είναι εύκολο να αντιταχθείς σε μια τέτοια Αυτοκρατορία με λέξεις και ιδέες.

Δεν είναι μόνο η λογική ή η γενική φιλοσοφία των εννοιών που έχεις ν’ αντιμετωπίσεις και να αψηφήσεις.

Υπάρχουν ακόμα χιλιάδες αντιλήψεις, δόγματα, κωδικοί, που όλοι εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό: να κρατήσουν τον κόσμο μακριά απ’ την πραγματικότητα και από έναν ανεξάρτητο τρόπο σκέψης και ανάλυσης.

Η πλειοψηφία των πολιτών της δυτικής Αυτοκρατορίας έχουν στην πραγματικότητα υποστεί μεγαλύτερη κατήχηση από μέλη ομάδων όπως οι Ταλιμπάν ή το Ισλαμικό Κράτος, καθώς η Αυτοκρατορία εργάζεται πολύ σκληρά και χρησιμοποιεί εκατομμύρια επαγγελματίες που δημιουργούν απόλυτα επιτυχημένες έννοιες για τον έλεγχο του ανθρώπινου νου: από ιδεολόγους μέχρι ψυχολόγους, αλλά και διαφημιστές, εκπαιδευτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και άλλα άτομα με υψηλή εξειδίκευση.

Τα κοινωνικά μέσα και οι τηλεοπτικές σειρές, οι χολιγουντιανές ταινίες, η ποπ μουσική, τα τηλεοπτικά δίκτυα, σχεδόν όλα έχουν την ίδια κατεύθυνση: να απομακρύνουν τον κόσμο από τις βασικές αρχές του ανθρωπισμού. Να τους αναγκάσουν να μη σκέφτονται σα μια ομάδα λογικών, καλοσυνάτων και συμπονετικών ανθρώπων.

Η πραγματικότητα ευτελίζεται ή μετατοπίζεται σε φαντασμαγορικά επίπεδα όπου δεν μπορεί να ισχύσει ουσιαστικά καμία λογική.

Το πιο σημαντικό πεπρωμένο της ανθρώπινης σκέψης – να στοχάζεται, να ονειρεύεται και να συλλαμβάνει νέες, καλύτερες και πιο μαλακές φόρμες για την κοινωνία – απουσιάζει τελείως από την ιστορία με την οποία οι άντρες, οι γυναίκες και τα παιδιά της Αυτοκρατορίας και των αποικιών της έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι.

Οι πολίτες της Αυτοκρατορίας δεν μπορούν ούτε να σκεφτούν ούτε να δράσουν με φυσικό τρόπο. Αποτέλεσμα: νιώθουν απογοητευμένοι, πιεσμένοι και μπερδεμένοι. Αλλά αντί να επαναστατήσουν (οι περισσότεροι, εξάλλου, δεν είναι ικανοί να το κάνουν), γίνονται όλο και πιο επιθετικοί. Ενώ σε ολόκληρο τον κόσμο τα θύματα της Αυτοκρατορίας δολοφονούνται, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και ταπεινώνονται, η οργάνωση του κόσμου προσφέρει, στην ουσία, ελάχιστη χαρά (παρά την ποσότητα των υλικών αγαθών) στους πολίτες της Αυτοκρατορίας: τους ευρωπαίους και τους βορειοαμερικάνους.

Στο άλλο άκρο, εκατομμύρια ανθρώπων στις παλιές και τις νέες αποικίες βομβαρδίζονται επίσης, ακατάπαυστα, με τα ίδια διαστρεβλωμένα, ανακυκλωμένα και παραποιημένα μηνύματα (ενίοτε δε ενίοτε δε και με πραγματικές βόμβες). Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια αέναη χιονοστιβάδα προπαγάνδας (ελαφρά παραλλαγμένη σε κάθε περιοχή) που διατρέχει μέρα και νύχτα τα κανάλια της κατήχησης, δηλαδή, τις σαπουνόπερες, το χαμηλότατο επίπεδο των ταινιών και των βιντεοπαιχνιδιών (ένα και το αυτό, στην πραγματικότητα), μουσική ποπ με επαναλαμβανόμενες λέξεις που αποκαλύπτουν το νοητικό θάνατο, καθώς και την άκακη διακοσμητική τέχνη και τα ρεπορτάζ που δημοσιεύουν τα κυρίαρχα πρακτορεία τύπου. Τα μηνύματα αυτά διαδίδονται μέσω τοπικών οργάνων του τύπου που, κι αυτά με τη σειρά τους, ελέγχονται κατά κύριο λόγο από τα εμπορικά συμφέροντα που συνεργάζονται – πέραν πάσης αμφιβολίας – με το παγκόσμιο δυτικό καθεστώς.

Η Αυτοκρατορία και η οργάνωσή της στον κόσμο είναι εξωφρενικά ρατσιστική και κτηνώδης, όμως η πλειοψηφία των πολιτών, και ανάμεσα σ’ αυτούς και οι κάτοικοι των κατεστραμμένων περιοχών, υποχρεώνονται να πιστεύουν πως έχουν το πιο ανεκτικό και προοδευτικό σύστημα του πλανήτη.

3 notes · View notes

eclecticstarlightblogger · 4 days

Text

Τουρκικά παράπονα για τις καθυστερήσεις στις αιτήσεις βίζας για να ταξιδέψουν στη Ρόδο

Τα παράπονα των Τούρκων τουριστών που δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν από την αίτηση βίζας «στην πόρτα» της Ρόδου θα επιλυθούν και όσοι έχουν πληρώσει θα φιλοξενηθούν στο μέλλον, σημειώνει η τουρκική εφημερίδα Sozcu. Γίνονται προσπάθειες να αμβλυνθούν τα παράπονα των Τούρκων τουριστών που δεν μπόρεσαν να μείνουν στη Ρόδο λόγω των διαταραχών στην αίτηση βίζας […] Τουρκικά παράπονα για τις…

View On WordPress

0 notes

thoughtfullyblogger · 4 days

Text

Τουρκικά παράπονα για τις καθυστερήσεις στις αιτήσεις βίζας για να ταξιδέψουν στη Ρόδο

View On WordPress

0 notes

greekblogs · 4 days

Text

Τουρκικά παράπονα για τις καθυστερήσεις στις αιτήσεις βίζας για να ταξιδέψουν στη Ρόδο

View On WordPress

0 notes

skandaladiaplokidiafthora · 4 days

Text

Τουρκικά παράπονα για τις καθυστερήσεις στις αιτήσεις βίζας για να ταξιδέψουν στη Ρόδο

Τα παράπονα των Τούρκων τουριστών που δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν από την αίτηση βίζας «στην πόρτα» της Ρόδου θα επιλυθούν και όσοι έχουν π��ηρώσει θα φιλοξενηθούν στο μέλλον, σημειώνει η τουρκική εφημερίδα Sozcu. Γίνονται προσπάθειες να αμβλυνθούν τα παράπονα των Τούρκων τουριστών που δεν μπόρεσαν να μείνουν στη Ρόδο λόγω των διαταραχών στην αίτηση βίζας […] Τουρκικά παράπονα για τις…

View On WordPress

0 notes

etgroupgr · 25 days

Text

Το Discovery SM από την Ground Tech είναι η ιδανική λύση για ερευνητές που αναζητούν αξιόπιστα και αποτελεσματικά εργαλεία γεωλογικών ερευνών. Με δυνατότητα βάθους 20 μέτρων και εγγύηση τριών ετών, αυτή η συσκευή αποτελεί εξαιρετική επιλογή για τους χρήστες. Διαθέτει πέντε διαφορετικές λειτουργίες αναζήτησης που προσαρμόζονται σε διάφορες συνθήκες εδάφους και περιβάλλοντος, καθιστώντας την ένα ευέλικτο εργαλείο. Η συσκευή είναι εύκολη στη χρήση και υποστηρίζει πολλές γλώσσες, επιτρέποντας στους χρήστες από όλο τον κόσμο να επωφεληθούν από αυτήν. Επιπλέον, το Discovery SM επιτρέπει την ανάλυση δεδομένων σε πραγματικό χρόνο σε 3D, παρέχοντας απαράμιλλη ακρίβεια και σαφήνεια στα αποτελέσματα.

🌐 Η ιστοσελίδα μας στη Γερμανία:

WhatsApp:

#ΓεωλογικήΈρευνα #ΑνιχνευτήςΜετάλλων #Discovery_SM #ΠροηγμένηΤεχνολογία #ΈρευναΕδάφους #ΕξοπλισμόςGroundTech #3DΑνάλυση #ΕντοπισμόςΣτόχων #ΣυσκευέςΑνίχνευσης

#"#ΓεωλογικήΈρευνα #ΑνιχνευτήςΜετάλλων #Discovery_SM #ΠροηγμένηΤεχνολογία #ΈρευναΕδάφους #ΕξοπλισμόςGroundTech #3DΑνάλυση #ΕντοπισμόςΣτόχων #ΣυσκευέςΑνίχνευσης

0 notes

bestonline-betting · 29 days

Text

Τα 5 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τις στοιχηματικες εταιριες

Υπάρχουν πολλές στοιχηματικες εταιριες από τις οποίες μπορείτε να επιλέξετε κα�� πολλές από αυτές προσφέρουν πολλαπλές ενότητες. Ωστόσο, οι περισσότερες ειδικεύονται σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, όπως τα διαδικτυακά καζίνο.

Η πλειονότητα των καζίνο προσφέρει επίσης στοίχημα, πόκερ, εικονικά αθλήματα και άλλες εναλλακτικές λύσεις. Ωστόσο, οι άνθρωποι που αναζητούν τέτοιους ιστότοπους ενδιαφέρονται συνήθως μόνο για τις επιλογές του καζίνο, γι’ αυτό οι επωνυμίες επενδύουν πολύ στις προσφορές τους.

Οι περισσότεροι παίκτες έχουν μια ιδέα για τις διαφορετικές επιλογές, αλλά δεν γνωρίζουν πλήρως ορισμένες από τις συγκεκριμένες διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στις στοιχηματικες εταιριες. Γι’ αυτό ήρθε η ώρα να μάθετε περισσότερα για αυτό.

Πολλές στοιχηματικες ανήκουν στην ίδια εταιρία

Αν ψάχνετε για έναν ιστότοπο διαδικτυακού καζίνο, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βρείτε πολλούς διαφορετικές επιλογές. Κάποια είναι καλύτερα από άλλα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα από αυτά φαίνονται ίδια. Λοιπόν, υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό και είναι επειδή μερικές μεγάλες στοιχηματικές εταιρείες κατέχουν διαφορετικές εταιριες.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ανεξάρτητές εταιρίες τυχερών παιχνιδιών, επειδή μπορείτε να βρείτε πολλές εταιρείες όπως αυτή. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να εκπλαγείτε αν ανακαλύψετε ότι πολλές από τις εταιρίες που χρησιμοποιείτε είναι στην πραγματικότητα μέρος ενός μεγαλύτερου οργανισμού. Ορισμένοι από αυτούς θα επωφεληθούν ακόμη και από τους απελευθερωμένους κανόνες σχετικά με τους χώρους τυχερών παιχνιδιών και θα ενταχθούν στην επίγεια δραστηριότητα.

Μπορείτε να κάνετε μερικά πράγματα για να καταλάβετε εάν ισχύει αυτό. Για αρχή, δοκιμάστε να δείτε την ενότητα «Σχετικά με εμάς», όπου θα βρείτε πολλές επιπλέον λεπτομέρειες.

Μόλις τελειώσετε, θα πρέπει να δείτε το συνολικό σχέδιο και να το συγκρίνετε με άλλους ιστότοπους. Θα δείτε ότι πολλά διαδικτυακά καζίνο που ανήκουν στην ίδια εταιρεία χρησιμοποιούν πολύ παρόμοια σχέδια. Το ίδιο ισχύει και για την ενότητα μπόνους, αλλά πρέπει να γνωρίζετε μερικά άλλα πράγματα για αυτήν.

Οι προσφορές έχουν σχεδόν πάντα κανόνες

Όσον αφορά τις προσφορές που θα βρείτε στις νομιμες στοιχηματικες εταιριες, υπάρχουν πολλές διαφορετικές εναλλακτικές λύσεις στις οποίες θα έχετε πρόσβαση. Για να βρουν την απόλυτη ανταμοιβή, πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να εμπιστευτούν επαγγελματίες και να διαβάσουν κριτικές από έμπειρους χρήστες. Αυτός είναι ένας από τους μεγάλους λόγους για τους οποίους στους ανθρώπους αρέσουν ιστότοποι με κριτικές. Οι πελάτες μπορούν να μάθουν περισσότερα για τις διάφορες ανταμοιβές και να επιλέξουν την καταλληλότερη.

Οι απαιτήσεις είναι συγκεκριμένοι κανόνες που προστατεύουν τα διαδικτυακά καζίνο από άτομα που θέλουν να τα εξαπατήσουν. Αυτός ο κανόνας απαιτεί από τους παίκτες να στοιχηματίσουν το μπόνους που παίρνουν ώστε να μπορούν να παίξουν με την προσφορά και όχι να την αποσύρουν αμέσως. Επιπλέον, αυτός ο κανόνας σημαίνει ότι οι άνθρωποι πρέπει να ρισκάρουν ό,τι έχουν, δίνοντας στο καζίνο ένα πλεονέκτημα επειδή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο συγκεκριμένος παίκτης να χάσει το μπόνους του.

Συνιστάται πάντα να αναζητάτε ένα μπόνους που δεν έχει υψηλότερες απαιτήσεις ανατροπής. Δυστυχώς, οι ανταμοιβές δεν είναι τόσο ελκυστικές όσο αυτές για τον αθλητισμό όταν πρόκειται για αυτόν τον κανόνα.

Πολλές εταιρίες αναθέτουν σε τρίτους τις λειτουργίες υποστήριξης πελατών τους

Ένα τμήμα που δεν λαμβάνει ποτέ την προσοχή που του αξίζει όταν εξετάζουμε μία στοιχηματική εταιρία είναι η υποστήριξη πελατών. Πολλοί άνθρωποι δεν θυμούνται να ελέγξουν αυτό το τμήμα πριν αποφασίσουν εάν θα χρησιμοποιήσουν την συγκεκριμένη εταιρία. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν αυτές τις υπηρεσίες και δεν νοιάζονται για αυτές.

Ακόμα κι αν αυτό αληθεύει, το τμήμα υποστήριξης πελατών είναι μία από τις επιλογές που μπορεί να σας βοηθήσει να προσδιορίσετε εάν μια εταιρεία αξίζει τον κόπο. Ωστόσο, εάν αποφασίσετε να κάνετε αυτήν τη δοκιμή, πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για το γεγονός ότι πολλές στοιχηματικές εταιρείες θα χρησιμοποιούν υπηρεσίες τρίτων.

Μερικές επιχειρήσεις είναι τόσο καλές που δεν μπορείς πραγματικά να καταλάβεις αν μιλάς με έναν υπάλληλο ή με κάποιον άλλο.

Κάποιοι από αυτούς δημιουργούν τα δικά τους παιχνίδια

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς συγκεκριμένες εταιριες στοιχηματων έχουν χιλιάδες παιχνίδια; Λοιπόν, η απάντηση είναι απλή — δεν αναπτύσσουν τα δικά τους παιχνίδια. Αντίθετα, οι περισσότερες εταιρείες συνεργάζονται με συγκεκριμένες μάρκες παροχής λογισμικού που δημιουργούν παιχνίδια και τα καζίνο διαθέτουν αυτούς τους τίτλους στην πλατφόρμα τους.

Αυτό είναι ένα πολύ επιτυχημένο επιχειρηματικό μοντέλο που υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά ορισμένές στοιχηματικες εταιριες θέλουν να ξεχωρίζουν και να προσφέρουν τα προϊόντα τους. Ως αποτέλεσμα, μπορείτε να συναντήσετε διαφορετικές μάρκες που αναπτύσσουν τα δικά τους προϊόντα καζίνο.

Συνήθως, θα επικεντρωθούν σε κουλοχέρηδες, επειδή αυτές οι επιλογές είναι πιο εύκολο να “παραχθούν”. Μερικές φορές, ωστόσο, μπορεί να βρείτε επίσης επιτραπέζια παιχνίδια, ακόμη και τίτλους Crash. Τα τελευταία είναι απίστευτα δημοφιλή.

Πολλές εταιριες δεν θα έχουν άδεια από τη χώρα σας

Το τελευταίο σημαντικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζετε για τα διαδικτυακές εταιρίες είναι ότι πολλά από αυτά δεν έχουν άδεια από τη χώρα σας. Στην πραγματικότητα, πιθανότατα θα πάρουν άδεια από μια υπεράκτια ζώνη και θα προσφέρουν ό,τι έχουν σε πολλαπλές δικαιοδοσίες. Μερικοί κάνουν τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα και παρέχουν ακόμη και συνδέσμους καθρέφτη, επιτρέποντας στους παίκτες να έχουν πρόσβαση στην πλατφόρμα τους ακόμη και σε πολιτείες όπου αυτοί οι ιστότοποι είναι παράνομοι.

0 notes

myfashion-land · 29 days

Text

Τα 5 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τις στοιχηματικες εταιριες

Υπάρχουν πολλές στοιχηματικες εταιριες από τις οποίες μπορείτε να επιλέξετε και πολλές από αυτές προσφέρουν πολλαπλές ενότητες. Ωστόσο, οι περισσότερες ειδικεύονται σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, όπως τα διαδικτυακά καζίνο.

Πολλές στοιχηματικες ανήκουν στην ίδια εταιρία

Οι προσφορές έχουν σχεδόν πάντα κανόνες

Πολλές εταιρίες αναθέτουν σε τρίτους τις λειτουργίες υποστήριξης πελατών τους

Κάποιοι από αυτούς δημιουργούν τα δικά τους παιχνίδια

Πολλές εταιριες δεν θα έχουν άδεια από τη χώρα σας

0 notes

bestbookmakers · 29 days

Text

Τα 5 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τις στοιχηματικες εταιριες