#επαναστάτης

[silezukuk]

εξώφυλλο Σωτήριος Χρηστίδης (1858-1940) // [***]

[cathy-bluedream]

Πέθανε το γατάκι μου … η πορτοκαλάδα μου .. ο επαναστάτης μου …

Καλό ταξίδι … σ αγαπάω !!

[justforbooks]

Το 1972 ο Τζέφρι Ρόμπερτς, ο Βρετανός συγγραφέας του βιβλίου Η βιβλιοθήκη του Στάλιν, ήταν 20 ετών και μόλις είχε αρχίσει να συγκροτεί τη δική του, προσωπική βιβλιοθήκη. Ένα από τα πρώτα αποκτήματά του ήταν μια μεταχειρισμένη αγγλόφωνη συλλογή δεκατριών τόμων με τα Άπαντα του Στάλιν. Ο Ρόμπερτς δεν ήξερε τότε ότι η έκδοση των Απάντων των Σοβιετικών ηγετών ήταν μια βιομηχανία στην αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ, την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Τα Άπαντα του Στάλιν ήταν προγραμματισμένο να εκδοθούν σε δεκαέξι τόμους. Εκδόθηκαν τελικά δεκατρείς στο διάστημα από το 1946 έως το 1949. Τους υπόλοιπους τρεις τους έφαγε η μαρμάγκα της αποσταλινοποίησης. Η ολοκλήρωση του έργου ακυρώθηκε μετά την αποκήρυξη του Στάλιν από τον Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος το 1956.

Το απόκτημα, όμως, αποδείχτηκε προφητικό. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Ρόμπερτς αναδείχθηκε κορυφαίος ιστορικός της σοβιετικής ιστορίας. Και το 2022, πενήντα χρόνια μετά από εκείνη την αγορά, ο Ρόμπερτς εξέδωσε τη συναρπαστική ιστορία της «βιβλιοθήκης του Στάλιν». Ο Ρόμπερτς, που είναι σήμερα ομότιμος καθηγητής του University College Cork της Ιρλανδίας, δείχνει στο βιβλίο πώς ο Στάλιν, «ο αιμοδιψής τύραννος, ο μηχανορράφος πολιτικός, η παρανοϊκή προσωπικότητα, ο φανατικός ιδεολόγος, ο επαναστάτης, ο θεμελιωτής κράτους, ο εκσυγχρονιστής, το τέρας, η ιδιοφυΐα, ο γενοκτόνος, ο πολέμαρχος», ήταν και διανοούμενος, αφοσιωμένος σε ατέλειωτο διάβασμα, συγγραφή και επιμέλεια εκδόσεων. Ο Ρόμπερτς μας λέει ότι τα βιβλία οδήγησαν τον Στάλιν στην επανάσταση και ήταν εντελώς απαραίτητα για «την αυτονομία του ως πολιτικού δρώντος».

Ο Στάλιν, για όσους δεν ξέρουν τη βιογραφία του, είχε δεχθεί υψηλής ποιότητας εκπαίδευση από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας. Προοριζόταν για παπάς. Το 1888 εισήχθη στο εκκλησιαστικό σχολείο του Γκόρι στη Γεωργία. Ήταν τόσο καλός μαθητής που το εκκλησιαστικό συμβούλιο τον είχε απαλλάξει από τα δίδακτρα, του είχε χορηγήσει δωρεάν διδακτικά βιβλία και του είχε δώσει ως έπαθλο τη γεωργιανή έκδοση των Ψαλμών του Δαβίδ με ιδιαίτερη αφιέρωση. Τον Μάιο του 1894 έδωσε εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή της Τιφλίδας, παίρνοντας σε όλα τα μαθήματα άριστα, που ήταν το πέντε (5), εκτός των Ελληνικών και της Αριθμητικής όπου πήρε τέσσερα (4). Μέσα σ’ αυτήν τη σχολή ο Στάλιν ήρθε για πρώτη σε επαφή με μαρξιστικές ομάδες μελέτης, μάλιστα τέθηκε επικεφαλής τους. Το 1898 εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα και τον Μάιο του 1899 εγκατέλειψε τη Θεολογική Σχολή. Πάντως, μέχρι τότε, το βιβλίο που είχε μελετήσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ήταν η Βίβλος. Σε αυτήν τη μακρά φοίτησή σε εκκλησιαστικές σχολές στηρίχτηκαν διάφορες θεωρίες για τον κρυφά «ορθόδοξο Στάλιν», όταν ο ίδιος ήταν πλέον μπολσεβίκος. Ποτέ δεν αποδείχτηκε όμως ότι παρέμενε κρυφά πιστός, ότι προσευχόταν και ότι διάβαζε τη Βίβλο.

Ο Στάλιν άρχισε να φτιάχνει την προσωπική βιβλιοθήκη του μετά την επανάσταση του 1917. Μπορούσε να βρίσκει και να διαβάζει τα πάντα, μολονότι από το 1922 η σοβιετική εξουσία εγκαθίδρυσε ένα περίτεχνο και σκληρό σύστημα λογοκρισίας. Η υπηρεσία λογοκρισίας, η Γκλαβλίτ, απασχολούσε χιλιάδες υπαλλήλων. Ένα από τα καθήκοντά τους ήταν να εκκαθαρίσουν τις βιβλιοθήκες από επικίνδυνα βιβλία. Κατά τα πρώτα χρόνια επικεφαλής των εκκαθαρίσεων ήταν η σύντροφος του Λένιν, η Ναντέζντα Κρούπσκαγια. Στη δεκαετία του 1930 και στο αποκορύφωμα της σταλινικής τρομοκρατίας αφαιρέθηκαν από τις βιβλιοθήκες και από το δίκτυο εμπορίου βιβλίων 16.453 τίτλοι και περισσότερα από 24 εκατομμύρια αντίτυπα.

Από το 1917 έως το 1925 η βιβλιοθήκη του Στάλιν έφτασε να αριθμεί χιλιάδες τίτλους. Τον Μάιο του 1925 αποφάσισε να την ταξινομήσει και πρότεινε ο ίδιος τις κατηγορίες: όχι ανά συγγραφέα αλλά θεματικά. Υπέδειξε 31 θεματικές ενότητες, όπως φιλοσοφία, ψυχολογία, ρωσική ιστορία, διπλωματία, Η θέση των εργατών, συνδικάτα αλλά και μυθοπλασία, κριτική τέχνης, λεξικά, απομνημονεύματα κ.ά. Ονομαστικά ζήτησε να ταξινομηθούν τα βιβλία των Λένιν, ��αρξ, Ένγκελς, Κάουτσκι, Πλεχάνοφ, Τρότσκι, Μπουχάριν, Ζινόβιεβ αλλά και τα βιβλία του Γάλλου σοσιαλιστή Πολ Λαφάργκ. Ο Στάλιν και όλη η γενιά του θαύμαζαν τον Λαφάργκ λόγω του βιβλίου του Το δικαίωμα στην τεμπελιά. Ο Λαφάργκ ήταν παντρεμένος με την δεύτερη κόρη του Μαρξ, τη Λόρα. Και οι δυο τους αυτοκτόνησαν μαζί το 1911. Αλλά, παρά την αυτοκτονία, που θεωρούνταν αντιεπαναστατική πράξη, ο Στάλιν είχε πολλά βιβλία του Λαφάργκ στη βιβλιοθήκη του.

Λέγεται ότι η βιβλιοθηκονόμος του Στάλιν ήταν η Σουσάνικα Μανουτσαριάντς, που ήταν και η βιβλιοθηκονόμος του Λένιν μέχρι τον θάνατό του το 1924. Μάλιστα η Σουσάνικα είχε δημιουργήσει τη σφραγίδα ex libris του Στάλιν «Biblioteka I.V. Stalina». Συνάδελφος της Σουσάνικα στο γραφείο του Λένιν ήταν η Ναντέζντα Αλληλούγεβα, η δεύτερη σύζυγος του Στάλιν και μητέρα των παιδιών του Βασίλι και Σβετλάνα. Η Ναντέζντα αυτοκτόνησε το 1932. Ήταν «μια φευγαλέα φιγούρα του σταλινικού σύμπαντος». Τα αίτια και οι συνθήκες του θανάτου δεν έγιναν γνωστά και η αυτοκτονία της αποσιωπήθηκε. Από τη δεκαετία του 1930 το γυναικείο ζήτημα και οι έμφυλες σχέσεις αντιμετωπίζονταν πολύ συντηρητικά σε σχέση με τα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Ο Στάλιν ήταν επίσης ομοφοβικός (το 1934 η ομοφυλοφιλία απαγορεύτηκε). Κι ενώ δεν ήταν αντισημίτης, αξιοποίησε ή αποδέχτηκε τον αντισημιτισμό, όπως γράφει ο Ρόμπερτς, για να προωθήσει την εκστρατεία κατά του κοσμοπολιτισμού κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και μέχρι τον θάνατό του το 1953.

Η βιβλιοθήκη του Στάλιν θεωρούνταν κάτι το ιερό. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς τα χιτλερικά στρατεύματα πλησίαζαν τη Μόσχα, η βιβλιοθήκη είχε τοποθετεί σε κιβώτια που στάλθηκαν στη Σαμάρα, στη νοτιοανατολική Ρωσία. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, υπήρχε σχέδιο να μετατραπεί η ντάτσα του κοντά στη Μόσχα σε μουσείο αφιερωμένο στη ζωή του, όπου θα έβρισκε θέση και η βιβλιοθήκη του. Ο Χρουστσόφ, όμως, ακύρωσε το σχέδιο αυτό και δρομολόγησε τη διάλυση της βιβλιοθήκης. Ευτυχώς κάποιοι αρχειονόμοι διέσωσαν περίπου τετρακόσια βιβλία που είχαν διαβαστεί και σχολιαστεί από τον ίδιο το Στάλιν καθώς και μερικές χιλιάδες που ταυτοποιήθηκαν ως μέρος της συλλογής του. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι αυτά τα τόσο σημαντικά κατάλοιπα της βιβλιοθήκης του δικτάτορα είναι σήμερα προσβάσιμα χάρη στους Αμερικανούς. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο Τζόναθαν Μπρεντ, εκδότης του Yale University Press, πήγε στη Μόσχα και διαπρ��γματεύτηκε τη δημιουργία του ψηφιακού αρχείου Στάλιν, το Yale’s Stalin Digital Archive.

Είναι φυσικό πολλοί τίτλοι από τη βιβλιοθήκη να αφορούν τη μαρξιστική φιλοσοφία, την οικονομία, την πολιτική κ.λπ., αλλά υπάρχουν και τίτλοι για τη ρωμαϊκή και αρχαία ελληνική ιστορία. Τον Στάλιν ενδιέφεραν επίσης οι βιογραφίες για τον Μεγάλο Πέτρο και τον Ιβάν τον Τρομερό· ίσως να ταυτιζόταν μαζί τους. Πολύ ενδιαφέρον έχει όμως η λογοτεχνία. Έργα του Τουργκένιεφ, του Ντοστογιέφσκι, του Πούσκιν, μεταφράσεις στα ρωσικά έργων του Τζακ Λόντον ή του Μαρκ Τουέιν, όπως το Ένας γιάνκης του Κονέκτικατ στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου, του Ουγκό, του Σαίξπηρ, του Φλομπέρ. Στο βιβλίο του Μαξίμ Γκόρκι Ο θάνατος και η κόρη υπάρχει σχόλιο του Στάλιν ότι «αυτό το έργο είναι πιο δυνατό από τον Φάουστ του Γκαίτε». Αγαπούσε επίσης τον Ντίκενς. Ο Ρόμπερτς παρατηρεί ότι «ένα στοιχεία του Ντίκενς που εκτιμούσαν οι πουριτανοί μπολσεβίκοι, όπως ο Στάλιν, ήταν η πλήρης απουσία από τα έργα του της ενσώματης σεξουαλικότητας». Πολλά από τα σχόλια του Στάλιν (τα «πομέτκι») στα περιθώρια των σελίδων ήταν του τύπου «χα χα», «αρλούμπες», «ανόητος», «κάθαρμα», «παράτα μας» αλλά και «ναι, ναι», «συμφωνώ», «σωστά», «έτσι είναι». Το λογοτεχνικό γούστο του Στάλιν, όπως και του Λένιν, ήταν συμβατικό και συντηρητικό.

Ο Ρόμπερτς γράφει ότι από την εποχή της ανακάλυψης των υπολειμμάτων της προσωπικής βιβλιοθήκης του Στάλιν πολλοί ανέτρεξαν στα βιβλία για να βρουν τι ήταν αυτό που έκανε «τόσο φρικαλέα την διακυβέρνησή του». Δεν υπάρχει όμως τίποτα κρυμμένο εκεί, γράφει ο Ρόμπερτς. Όλα είναι σε κοινή θέα. Η πολυσυζητημένη παράνοια του Στάλιν δεν ήταν προσωπική αλλά πολιτική. Ας πούμε, η μαζική δολοφονική καταστολή που εξαπέλυσε τη δεκαετία του 1930 πυροδοτήθηκε από την αντίληψη που είχε διαμορφώσει περί μιας τρομερής υπαρξιακής απειλής που αντιμετώπιζε το σοβιετικό κράτος.

Το βιβλίο του Τζέφρι Ρόμπερτς (στην πολύ καλή μετάφραση του Βαγγέλη Τσίρμπα) μας βοηθάει να κατανοήσουμε και τη σημερινή Ρωσία. Να κατανοήσουμε τον ίδιο τον Πούτιν, ένα είδος σταλινοτσαρικού ηγέτη.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[arkasyl18120]

Κανείς δεν μιλάει για το πόσο άγχος και στρες έχει η δεκαετία των 20 σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Θυμάμαι μέχρι τα 20 ούτε που με ένοιαζε αν άρεσα σε κάποιον. Μεγαλώνοντας το περιβάλλον σου αρχίζει να ζυγίζει την επιτυχία σου με βάση την ερωτική σου κατάσταση. Μεγαλώνοντας γνωρίζεις κάποιον ή κάποια και σκέφτεσαι «μ��πως είναι αυτός;». Παίρνεις πτυχία και οι συγγενείς σου σου εύχονται «Άντε και με ένα καλό παιδί» και η ευχή είναι καλή; δεν τα βάζω μαζί της αλλά γιατί η επιτυχία μου στην ζωή να καθοριστεί από έναν άλλον άνθρωπο; Και ξεκινάς να φοβάσαι μην χάσεις ανθρώπους που ίσως να έπρεπε να χάσεις. Και ξεκινάς να ανέχεσαι καταστάσεις που καθόλου δεν μοιάζουν με την ευτυχία, γιατί προφανώς η ευτυχία δεν βρίσκεται στους άλλους. Και κάνεις σχέσεις ετοιμόρροπες, που δεν είσαι ο εαυτός σου και δεν είναι ο εαυτός του, αλλά όλα καλά γιατί είστε «καλά παιδιά». Και αν είσαι από τους προοδευτικούς που είναι λίγο κουλ και τολμήσουν να πάνε ενάντια στο κατεστημένο, εκεί να δεις τι γίνεται… Για τους συγγενείς είσαι μπερδεμένος και επαναστάτης και για τους γκόμενους, ένα πλάσμα που ήρθε για να ζήσουν μια περιπέτεια. Σιγά μην σε δουν και σοβαρά, γιατί να το κάνουν άλλωστε; Επειδή είσαι εντάξει με εσένα και δεν έχεις ανάγκη να τους πιέζεις και να επιβάλεις την παρουσία σου στην ζωή τους; Επειδή μήπως σε ενδιαφέρει να σε επιλέγουν «ελεύθερα» και να κυλάνε τα πράγματα αβίαστα;

Το λέω σε εσένα για να το ακούσω και εγώ. Μην φοβάσαι να μην ασχολείσαι με κάποιον. Μην φοβάσαι να πεις θα κάνω την ζωή μου και θα με συναντήσουν στην πορεία. Αυτοί είναι οι άνθρωποι σου. Αν πρέπει να φύγεις, φύγε. Μην μένεις επειδή είναι «καλά παιδιά». Μην μένεις επειδή σε χρειάζονται και τους χρειάζεσαι. Εσένα χρειάζεσαι. Πήγαινε εκεί που σε απολαμβάνουν και απολαμβάνεις. Πήγαινε εκεί που η ζωή ανθίζει.

-Α. Π

[eclecticstarlightblogger]

Ο γελωτοποιός του Κυριακου

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο ρηξικέλευθος ηγέτης που είχε ανάγκη η Ελλάδα για να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της εξουσίας. Ένας επαναστάτης παγκοσμίου εμβέλειας, που εντυπωσιάζει και εκπλήσσει με τις εμπνεύσεις του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο διορισμός του Νίκου Ανδρουλάκη στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο κι αν ανατρέξουμε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία Ανατολής […] Ο…

[thoughtfullyblogger]

Ο γελωτοποιός του Κυριακου

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο ρηξικέλευθος ηγέτης που είχε ανάγκη η Ελλάδα για να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της εξουσίας. Ένας επαναστάτης παγκοσμίου εμβέλειας, που εντυπωσιάζει και εκπλήσσει με τις εμπνεύσεις του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο διορισμός του Νίκου Ανδρουλάκη στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο κι αν ανατρέξουμε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία Ανατολής […] Ο…

[greekblogs]

Ο γελωτοποιός του Κυριακου

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο ρηξικέλευθος ηγέτης που είχε ανάγκη η Ελλάδα για να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της εξουσίας. Ένας επαναστάτης παγκοσμίου εμβέλειας, που εντυπωσιάζει και εκπλήσσει με τις εμπνεύσεις του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο διορισμός του Νίκου Ανδρουλάκη στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο κι αν ανατρέξουμε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία Ανατολής […] Ο…

[skandaladiaplokidiafthora]

Ο γελωτοποιός του Κυριακου

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο ρηξικέλευθος ηγέτης που είχε ανάγκη η Ελλάδα για να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της εξουσίας. Ένας επαναστάτης παγκοσμίου εμβέλειας, που εντυπωσιάζει και εκπλήσσει με τις εμπνεύσεις του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο διορισμός του Νίκου Ανδρουλάκη στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο κι αν ανατρέξουμε στην σύγχρονη πολιτική ιστορία Ανατολής […] Ο…

[labookaracha]

Η Ουρουγουάη ήταν για μένα η πρώτη χώρα που διοργάνωσε αλλά και κέρδισε το Μουντιάλ.

Ήταν η χώρα του Αλσίδες Γκίγια, του ανθρώπου που έκανε το Μαρακανά να σιγήσει. Σύμφωνα με τον Γκίγια δύο μόνο άλλοι άνθρωποι το κατάφεραν. Ο Φρανκ Σινάτρα και ο Πάπας.

Το καλοκαίρι του 2001 πήγα στη Γερμανία για δύο μήνες ως εργάτης σε ένα εργοστάσιο της Μερσεντές μαζί με την ξαδέρφη μου την Αναστασία. Εκεί εκτός από έναν Νιγηριανό που με χαιρέτησε την πρώτη μέρα λέγοντας "Καλημέρα!" στα ελληνικά (έμαθα πιο μετά ότι η κοπέλα του, η Ελενίτσα, ήταν Κύπρια), έναν Τούρκο οπαδό της Φενέρμπαχτσε, έναν Γερμανό οπαδό της Μπάγερν, έναν άλλο Γερμανό που δεν θυμάμαι τι ομάδα υποστήριζε, έναν Κινέζο που γενικά δεν μιλούσε πολύ αλλά συμμετείχε στις γενικές πλάκες που κάναμε, η αγαπήμενη μας, γιατί γινόταν καθημερινά, ήταν το ποιος θα βρει μέσα από τον σωρό με ξύλινες τάβλες που χρησιμοποιούσαμε κάθε μέρα, εκείνη την τάβλα που έγραφε "Dein arsch gehört mir" και να την δείξει στους άλλους, εκτός λοιπόν από όλους αυτούς γνώρισα και κάποιον από την Ουρουγουάη. Δεν θυμάμαι το όνομά του, δεν θυμάμαι τις κουβέντες μας, αν και θυμάμαι ότι κουβεντιάζαμε αρκετά, εγώ ήμουν 19 τότε, αυτός γύρω στα 50, αυτό που θυμάμαι είναι ότι μου έβγαζε μια αυθεντική σοβαρότητα, και μια θλίψη. Τη σοβαρότητα και τη θλίψη κάποιου που έχει δει ή έχει βιώσει κάτι πραγματικά τρομερό. Κάτι ανεπανόρθωτο.

Όπως και με τη Χιλή την οποία έχω σχολιάσει παλιότερα, νομίζω πως η ψυχοσύνθεση των Ουρουγουανών φαίνεται στον τρόπο που παίζει ποδόσφαιρο η εθνική ομάδα της χώρας. Μαχητική, σκεπτόμενη και με μια υποβόσκουσα θλίψη.

Φέτος έμελλε να γνωρίσω και τον πρώτο συγγραφέα από αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής. Έναν συγγραφέα που στο λήμμα της Wikipedia μετά το όνομά του και πριν από την ιδιότητα του συγγραφέα και του μεταφραστή έχει τη λέξη "επαναστάτης".

Εδώ ξεκινάει μια παράλληλη κουβέντα η οποία όμως μπορεί να δέσει και με το Χαιρετίσματα στο θείο, το υπέροχο αυτό βιβλίο του Ντανιέλ Τσ��βαρία.

Έχει επικρατήσει όταν συστηνόμαστε να αναφέρουμε το επάγγελμά μας.

Γιατί άραγε?

Γιατί να μην λέμε ποιο είναι το αγαπημένο μας βιβλίο, ή η αγαπημένη μας ταινία, ή κάτι στο οποίο είμαστε καλοί, κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας φτιάχνει, ακόμα ακόμα και κάτι που μας χαλάει.

Είμαι ο Θοδωρής και μου αρέσει η φωτογραφία.

Είμαι ο Θοδωρής και αγαπημένη μου ταινία είναι το Blade Runner.

Είμαι ο Θοδωρής και σιχαίνομαι τις μπάμιες. (δεν έχω φάει ποτέ μπάμιες)

Θέλουμε άραγε, έχουμε ανάγκη να καθοριζόμαστε από κάτι στο οποίο οι περισσότεροι από εμάς περνάμε ένα μεγάλο μέρος της μέρας μας χωρίς να θέλουμε να είμαστε εκεί? Γιατί είναι τόσο σημαντικό το επάγγελμά μας? Γιατί το χρησιμοποιούμε ως στάτους? Γιατί τελικά δίνουμε τόση σημασία στο χρήμα?

Ο Φρανκ Άντεργουντ στο House of Cards, λέει κάπου πως όλα γίνονται για το σεξ εκτός από το σεξ που γίνεται για την εξουσία".

Όλα γίνονται για το χρήμα. Και αν παλιότερα είχε ένα νόημα, πλέον δεν έχει.

Υπάρχει υπερπληθώρα πόρων, αλλά επιλέγουμε να μην ζούμε όλοι με την ίδια άνεση και τα ίδια προνόμια. Από την άλλη επιλέγουμε την επιλεκτική καταστροφή συγκεκριμένων περιοχών του πλανήτη ώστε να ευημερούν κάποιες άλλες.

Στην εισαγωγή του βιβλίου του Γουίλφρεντ Θέσιγκερ Οι Άραβες των βάλτων, ένα πολύ όμορφο βιβλίο που έχω διαβάσει ήδη δύο φορές και που δεν μπορώ να θυμηθώ πως αγόρασα, στην εισαγωγή λοιπόν ο μεταφραστής Άρης Μπερλής σημειώνει πως οι βάλτοι τους οποίους επισκεπτόταν για χρόνια ο Θέσιγκερ, ένα οικοσύστημα 20 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων και μια κοιτίδα πολιτισμών με συνεχή παρουσία για 5000 χρόνια, καταστράφηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '90 από τον Σαντάμ Χουσεΐν για να τιμωρήσει τις φυλές που εξεγέρθηκαν εναντίον του.

Στην Λατινική Αμερική συνέβη (συμβαίνει ακόμα ίσως, αν και με διαφορετικό τρόπο) κάτι παρόμοιο.

Οι πολιτισμοί και οι κάτοικοί της ξεριζώθηκαν πρώτα από τους Ισπανούς, πιο μετά από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και τελευταία από τους Αμερικανούς.

Γενοκτονίες, επαναστάσεις, εμφύλιοι πόλεμοι, ξανά επαναστάσεις, κι άλλοι πόλεμοι και άλλες γενοκτόνιες και πίσω από πολλά από αυτά οι Αμερικάνοι. Οι Αμερικάνοι που χώνουν τη μύτη τους παντού στον πλανήτη, τα κάνουν όλα μπουρδέλο και μετά σφυρίζουν αδιάφορα.

Το βιβλίο του Τσαβαρία είναι μια κοσμογονία.

Η κοσμογονία της Λατινικής Αμερικής. Και ταυτόχρονα ένα ντοκουμέντο, ό��ο μυθοπλαστικό και αν είναι, είναι απόλυτα αληθινό.

Και παρόλα τα συναισθήματα που μου προξένησε αυτές τις μέρες παραμένω ανίκανος να αποτυπώσω με λέξεις το οτιδήποτε ένιωσα.

Είναι ένα βιβλίο απερίγραπτο, ένα βιβλίο σκοτεινό, αλλά και ένα βιβλίο που ακτινοβολεί. Ακτινοβολεί αλήθεια.

Και για να επιστρέψουμε στην κουβέντα για το τι λέμε για τον εαυτό μας όταν συστηνόμαστε, είμαι σίγουρος πως ο Χάιμε δε Αρνάιθ, αυτός ο larger than life χαρακτήρας, θα συστηνόταν ως "ήρωας". Γιατί όπως του είπε κάποια στιγμή η Χιμένα:

Ήρωας γίνεται κανείς με τους άθλους του. Φωνάζοντας να ζήσει ο Θάνατος εκφράζεις την ετοιμότητά σου να τον αντιμετωπίσεις. Την περιφρόνηση της σιγουριάς του παρόντος. Ο Αννίβας στις Άλπεις, ο Κολόμβος που σαλπάρει από το Πάλος, ο Κορτές που καίει τα πλοία, οι νηστείες του Σαν Ιγνάσιο στη Μανρέσα. Μήπως το να περνάς τη ζωή σου αναζητώντας ένα θησαυρό ή μια επιστημονική ανακάλυψη, μέσα στην ανωνυμία και την ανέχεια, δεν είναι το ισοδύναμο της αυτομαστίγωσης και του σκληρού χιτώνα? Ζητωκραυγάζοντας το θάνατο, καταδικάζεις τη μαύρη ζωή...

Viva la muerte.

04.10.24

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-5445-1 Συγγραφέας: Αγγελική Σιδηρά Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 80 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-06-18 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-5445-1 Συγγραφέας: Αγγελική Σιδηρά Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 80 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-06-18 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[mikrofwno]

«Bob Marley: One Love»: Η βιογραφική ταινία του θρύλου της reggae γεμάτη μουσική

Στους κινηματογράφους αυτόν τον Φεβρουάριο. Ένας θρύλος της μουσικής και επαναστάτης της raggae ζωντανεύει στην μεγάλη οθόνη. Ο λόγος για την ταινία Bob Marley: One Love σε παραγωγή της Paramount Pictures η οποία θα αποτελέσει την βιογραφική ταινία του Μπομπ Μάρλεϊ, τον οποίο υποδύεται ο Kingsley Ben-Adir (One Night in Miami, Secret Invasion) σε έναν ρόλο που πιθανότατα και να καθορίσει την…

[grexitdrachmaendebt]

Ο Ναπολέων και η Ελλάδα

Ο Ναπολέων και η Ελλάδα

Από το βιβλίο του Μιχάλη Ψύλου, «Δεσποινίς Στεφανοπολι»

ΕΛΛΑΔΑ

5-05-2021 • 11:16



Διακόσια χρόνια κλείνουν σήμερα από το θάνατο του Μεγάλου Ναπολέοντα στις 5 Μαΐου 1821 στην εξορία του, στο νησάκι της Αγίας Ελένης και η συζήτηση σχετικά με την ιστορική του εικόνα έχει ανάψει  στη Γαλλία.

Το ερώτημα -σύμφωνα με την Le Monde– είναι: «Ήταν ο Ναπολέων επαναστάτης που εξασφάλισε τις αξίες του Διαφωτισμού και της Αστικής επανάστασης και ολοκλήρωσε τον εκσυγχρονισμό του κράτους – ή ήταν ένας μισογύνης αυταρχικός και θερμόαιμος άνδρας;»

Ήταν ο Ναπολέων «δεξιός  ή αριστερός» διερωτάται η γαλλική εφημερίδα σήμερα, χωρίς να μπορεί να δώσει μια σαφή απάντηση. Το σίγουρο είναι οτι ο Ναπολέων ήταν φιλέλληνας και ήθελε να βοηθήσει τον ξεσηκωμό των Ελλήνων κατά των Οθωμανών. Σύμφωνα μάλιστα με κάποιες ιστορικές πηγές, ο Ναπολέων είχε και ελληνικές ρίζες.

Στο βιβλίο του δημοσιογράφου Μιχάλη Ψύλου, «Δεσποινίς Στεφανοπολι» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη γίνεται εκτενής αναφορά για τη σχέση του Ναπολέντα με την Ελλάδα.



Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Δεσποινίς Στεφανοπολι»:

Ο Ναπολέων Καλόμερος – Μπουοναπάρτε

«Τι μας λέτε, ο Βοναπάρτης, Έλληνας; Υπάρχουν ιστορικά στοιχεία; Μην μας πείτε ότι γνώριζε και τους Στεφανόπουλους;» ακούστηκε μια φωνή με μάλλον περιπαικτική διάθεση.

Η Ιωάννα χαμογέλασε.

«Λοιπόν, ανοίξτε τα αυτιά σας για να ακούσετε τον δεσμό των Στεφανοπουλαίων με τον Μεγάλο Ναπολέοντα».

Το 1797 ο Ναπολέων ανέθεσε σε δύο «Σπαρτιάτες» όπως έλεγε, τον βοτανολόγο Δήμο Στεφανόπολι και τον ανιψιό του Νικολό, να πάνε κρυφά στη Μάνη –υπό το πρόσχημα ταξιδιού για βοτανολογικές έρευνες– για να συζητήσουν την επίτευξη συμμαχίας ανάμεσα στον Βοναπάρτη και στον μπέη της περιοχής.

Ο Ναπολέων έδωσε μάλιστα στους δύο Στεφανόπολι μια επιστολή προς τον μπέη στην οποία έγραφε:

Πολίτη,

Έλαβα από την Τεργέστη ένα γράμμα στο οποίο εκφράζατε την επιθυμία να γίνετε χρήσιμος στη Γαλλική Δημοκρατία, υποδεχόμενος τα σκάφη της στα λιμάνια σας. Θέλω να πιστεύω ότι θα κρατήσετε τον λόγο σας με εκείνη την πίστη που ταιριάζει σε έναν απόγονο των Σπαρτιατών. Η Γαλλική Δημοκρατία δεν θα φανεί αχάριστη έναντι του έθνους σας. ��σο για εμένα: Θα δεχθώ ευχαρίστως όποιον θα έρθει να με βρει εκ μέρους σας και δεν εύχομαι τίποτα τόσο πολύ, όσο να δω να βασιλεύει η αρμονία ανάμεσα στα δύο έθνη που αγαπούν εξίσου την ελευθερία.

Σας συνιστώ τους επιφέροντες αυτή την επιστολή, που είναι επίσης απόγονοι των Σπαρτιατών. Αν δεν έκαναν ως τώρα μεγάλα έργα, είναι γιατί δεν βρέθηκαν σε έναν μεγάλο στίβο.

Χαιρετισμούς και αδελφοσύνη

Υπογραφή: Βοναπάρτης

Φθάνοντας μετά από ένα μεγάλο ταξίδι στη Μάνη, ο Δήμος και ο Νικολό επισκέφθηκαν τον μπέη και του παρέδωσαν την επιστολή και την μετέφρασαν από τα γαλλικά στα ελληνικά.

«Ποιος είναι», φώναξε ο νεότερος γιος του μπέη που ήταν παρών, «αυτός ο Βοναπάρτης, που γεμίζει ολόκληρη τη γη με τον αχό της φήμης του; Είναι Έλληνας;»

«Όχι», απαντά ο Δήμος Στεφανόπολι, «είναι ένας Κορσικανός που γεννήθηκε στην ίδια πόλη με εμάς. Είναι, ωστόσο, Αθηναίος στην πολιτική, Σπαρτιάτης στο ήθος και Θηβαίος στη στρατιωτική αξία».

«Είναι αλήθεια ότι η νίκη δεν τον εγκατέλειψε ποτέ;»

«Ναι, επειδή διοικούσε Γάλλους».

Όλος ο κόσμος τότε ομόφωνα κάλεσε τον Δήμο να δώσει λεπτομέρειες για τις πρόσφατες νίκες ενός τόσο ένδοξου λαού.

«Τίποτα πιο ευχάριστο για εμένα από το να παρουσιάσω σε ελεύθερους ανθρώπους τον αθάνατο πίνακα των νέων θριάμβων της ελευθερίας».

Ο Δήμος σηκώθηκε και είπε απευθυνόμενος στους Μανιάτες:

«Σας φέρνω νέα παρηγορητικά. Μάθετε τι έγινε στην καινούρια Αθήνα. Ο γαλλικός λαός αφάνισε τους τυράννους του και όρισε νόμους. Αυτοί οι νόμοι διαδίδονται σε όλους τους λαούς. Ο άνθρωπος, λένε αυτοί οι νόμοι, και γεννιέται ελεύθερος και πρέπει να ζει ελεύθερος. Όλοι είμαστε ίσοι και πρέπει να σχηματίσουμε μια αδελφικήν οικογένεια. Μόνον ο νόμος πρέπει να βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια και αυτός ο νόμος δεν είναι άλλο πράγμα παρά η έκφραση του συγκεντρωμένου λαού. Η Γαλλία δεν σε ξέχασε, Μάνη. Θα στείλει σε λίγο στις περιοχές σου μια ισχυρή στρατιά κάτω από τις διαταγές του νικητή της Ιταλίας. Ο Βοναπάρτης θα έλθει να φυτέψει το δένδρον της ελευθερίας ως την Κωνσταντινούπολιν, περιμένοντας ωστόσο, ω Έλληνες, να είστε ενωμένοι, να αγαπιόσαστε. Και παντού όπου βρίσκεστε δύο μαζί, ο χαιρετισμός σας ας είναι: Ελευθερία ή θάνατος».

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, ο Δήμος και ο Νικολό παρουσιάστηκαν στον Βοναπάρτη. Ο στρατηγός ένιωσε μεγάλη συγκίνηση. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του ο Δήμος είχε χάσει την όρασή του από καταρράκτη και έβλεπε πάρα πολύ θαμπά τα ��ντικείμενα. Αλλά με την καρδιά γεμάτη από μεγάλες αναμνήσεις προσφώνησε τον Βοναπάρτη με τούτα τα λόγια:

«Πολίτη στρατηγέ, η Ελλάδα είναι άξια για την λευτεριά και την περιμένει από εσάς. Η φήμη από τις εκπληκτικές σας νίκες, και περισσότερο ακόμη η φήμη για τις αρετές σας, έβγαλε αυτούς τους λαούς από τον ληθαργικό ύπνο της σκλαβιάς που ήταν βυθισμένοι για πολλούς αιώνες. Ξύπνησαν μέσα τους τα αισθήματα των προγόνων τους. Είναι έτοιμοι να κάνουν κάθε θυσία για να αποτινάξουν τον ζυγό. Αλλά χωρίς την παρουσία σας, χωρίς την υποστήριξη μερικών στρατευμάτων σας, χωρίς ένα σημείο στήριξης φοβούνται μην εκθέσουν ολόκληρο το έθνος σε γενική σφαγή, όπως απειλούνται από τους Τούρκους.

»Σε εσάς μονάχα, μεγαλόψυχε ήρωα, σε εσάς μονάχα επιφυλάσσεται η δόξα να αναγεννήσετε το πιο ωραίο έθνος της αρχαιότητας, να εκδικηθείτε για λογαριασμό της ανθρωπότητας για τα όσα δεινά υπέφερε από την πλευρά του μεγάλου τυράννου και να καθαρίσετε τη γη από ένα τέρας που, έχοντας γίνει κυρίαρχος της ζωής, της τιμής, των αγαθών των υπηκόων του, καταχράται τόσο φρικτά την εξουσία του. Η παρουσία σας μόνο χρειάζεται για να επεκταθούν τα όρια της γαλλοελληνικής ελευθερίας στον Βόσπορο και τον Εύξεινο Πόντο. Εκτελέστε την μεγάλη αποστολή σας. Θα σας ευλογούν και οι ίδιοι οι Τούρκοι. Οι Έλληνες έχουν ένα αναμμένο καντήλι μπροστά στην εικόνα σας, σαν σημάδι λατρείας, όπως στο θεό της ελευθερίας…»

Ο Δήμος Στεφανόπολι παρέδωσε στη συνέχεια στον Βοναπάρτη ενημερωτικά σημειώματα για την Αλβανία, τη Ρούμελη, τον Μοριά και την Μάνη αλλά και τα ελληνικά νησιά.

Παίρνοντας τα υπομνήματα ο Βοναπάρτης είπε στον Δήμο:

«Θα τα διαβάσω με το ίδιο ενδιαφέρον όπως και τα άλλα που μου δώσατε».

Την ώρα που αποσυρόταν ο Δήμος, ο Βοναπάρτης του είπε: «Σε τέσσερις ημέρες θα σε χρειαστώ…»

Φαίνεται όμως, δυστυχώς, ότι η εκστρατεία στην Αίγυπτο αποφασίστηκε κατά το διάστημα αυτών των τεσσάρων ημερών.

Από εκείνη τη στιγμή ο Βοναπάρτης χάθηκε για τον Δήμο… αλλά και για την απελευθέρωση της Ελλάδας.

Το εκπληκτικό όμως είναι ότι η Ελλάδα, η Κρήτη για την ακρίβεια, έσωσε τότε τον στόλο του Βοναπάρτη. Κατευθυνόμενος με τον στόλο του ο Ναπολέων στην Αίγυπτο μετά την κατάληψη της Μάλτας, ενημερώθηκε ότι πολύ κοντά κινείται ο αγγλικός στόλος. Τότε έδωσε σήμα να αλλάξουν πορεία και να κατευθυνθούν τα σκάφη προς την Κρήτη. Το βράδυ, όλα τα πλοία είχαν καταπλεύσει στην Κρήτη. Εάν ο Βοναπάρτης δεν είχε αλλάξει πορεία και ��ίχε βρεθεί μπροστά στον βρετανικό στόλο, ίσως να μην είχε φτάσει ποτέ στην Αίγυπτο…

Ο θησαυρός του Ναπολέοντα

«Μιας και μιλάτε για χρήματα, η Ιωάννα δε σας έχει πει το καλύτερο… Ότι τρεις Μανιάτες προσέφεραν έναν ολόκληρο θησαυρό στον Ναπολέοντα…»

Τώρα ήταν που έγινε πανικός. Και τα δάνεια ξεχάστηκαν και οι αντιπαραθέσεις. Ο θησαυρός του Ναπολέοντα τους ένωσε όλους.

Τι να κάνει η Ιωάννα, είχε δεν είχε όρεξη πήρε και πάλι τον λόγο. Ήταν άλλη μια ιστορία που της την είχε πει μεν ο πατέρα της, αλλά το είχε ψάξει και η ίδια στα γαλλικά αρχεία όταν ήταν στο Παρίσι και έψαχνε στοιχεία για τα Νησιά του Αιγαίου και τα προνόμιά τους. Η Ιωάννα ανακάλυψε τότε ένα έγγραφο της γαλλικής Πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη προς το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών, από τις αρχές του 18ου αιώνα.

Το έγγραφο είχε παραλήπτη «την Αυτού Μεγαλειότητα, τον Αυτοκράτορα της Γαλλίας, Βοναπάρτη».

«Ακούστε τι έγραφε λοιπόν ο αποστολέας, ο επιτετραμμένος της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, κόμης Ντε λα Τουρ – Μομπούργκ:

»Ήρθαν στο γραφείο μου τρεις Έλληνες από τη Μάνη, δίχως όμως να μου αποκαλύψουν από ποιο ακριβώς μέρος. Μου είπαν ότι ανακάλυψαν έναν τεράστιο θησαυρό, τον οποίο δεν μπορούν όμως να μεταφέρουν γιατί η περιοχή είναι τουρκοκρατούμενη. Αν μάλιστα το μάθει η οθωμανική κυβέρνηση είναι προφανές ότι θα πάρει τον θησαυρό για λογαριασμό της».

Εκείνη τη στιγμή η Ιωάννα σταμάτησε και έψαξε ένα έγγραφο στη βιβλιοθήκη. Όλοι κοιτάχτηκαν. Ήταν το πολύτιμο έγγραφο για τον θησαυρό.

«Τι γράφει λοιπόν; Αναφέρει πού ήταν ο θησαυρός;» ρωτούσαν όλοι με απίστευτη ανυπομονησία.

Η Ιωάννα άρχισε να διαβάζει: «Αξιότιμε αυτοκράτορα Βοναπάρτη, πιστεύουμε ότι η Μεγαλειότητά σας μπορεί να τελειώσει αυτή την υπόθεση χωρίς να συμβιβαστεί με την τουρκική κυβέρνηση. Ελπίζουμε ότι θα είστε αυτός που θα πάρετε τον θησαυρό για το καλό της αυτοκρατορίας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Γαλλία θα το κάνει αυτό για το καλό και του ελληνικού κόσμου. Αν δεν το κάνει, θα έχει να χάσει πολλά».

Το κείμενο κατέληγε με την εξής φράση:

«Δεν υπογράφουμε αυτό το έγγραφο γιατί είμαστε απλοί χωρικοί και γιατί τα ονόματά μας δεν ενδιαφέρουν κανέναν».

Όλοι οι παριστάμενοι άρχισαν να ρωτούν την Ιωάννα σηκώνοντας τα χέρια τους λες και ήταν σε μαθητική τάξη:

«Και τελικά τι έγινε; Ενδιαφέρθηκε ο Ναπολέων;»

«Αν κρίνω από τη σημείωση από τους υπευθύνους των Αρχείων στο τέλος, μάλλον δεν έφτασε ποτέ η επιστολή αυτή στα χέρια του Ναπολέοντα, καθώς δεν γνωρίζουμε αν τελικά ο Γάλλος Πρόξενος την έστειλε ή την κράτησε για να ψάξει ο ίδιος τον θησαυρό».

Όσο για τον Ναπολέοντα; Αυτός εξόριστος το 1816, στην ��γία Ελένη, έλεγε στον γραμματέα του κόμη Εμμανουέλ Λα Κας, που τον συνόδευσε στην εξορία του: «Η Ελλάδα περιμένει έναν απελευθερωτή. Αυτό θα αποτελούσε ωραίο στεφάνι δόξας. Θα γραφόταν το όνομά του στον αιώνα των αιώνων ανάμεσα στα ονόματα του Ομήρου, του Πλάτωνα και του Επαμεινώνδα. Δεν ήταν μακριά η πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου. Όταν έφθασα στις ακτές της Αδριατικής έγραψα στη γαλλική κυβέρνηση ότι είχα μπροστά στα μάτια μου το βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου».









ΒΙΒΛΙΟ

ΙΩΑΝΝΑ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΛΙ

ΜΕΓΑΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΥΛΟΣ

[eclecticstarlightblogger]

Προμηθέας: O επαναστάτης του Ολύμπου

Κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας ο Προμηθέας τάχθηκε υπέρ του Δία και γι’ αυτό δεν τιμωρήθηκε όπως οι άλλοι Τιτάνες. Η συμβολή του στην ανάπτυξη του ανθρώπινου γένους ήταν πολύ σημαντική. Βλέποντας την κατάντια του ανθρώπινου γένους και την αδυναμία του απέναντι στη φύση, ο Προμηθέας αποφασίζει να του χαρίσει τη φωτιά. Έτσι, επισκεπτόμενος το […] Προμηθέας: O επαναστάτης του Ολύμπου –…