#εξέγερση

[rotenotes]

Με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας…. του Περικλή Κάραλη

Του Περικλή Κάραλη “Με λένε εξέγερση.Γεννήθηκα τότε που ο πρώτος άνθρωπος ταπείνωσε τον πρώτο σκλάβο και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με θυσίες, με ανισότητες.Άλλαξα χίλια πρόσωπα, μεταμορφώθηκα σε υψωμένη γροθιά, σε σπαρακτική κραυγή μα ήμουν εκεί στα σταυροδρόμια της ιστορίας. Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων, σημαία…

[opstandelse]

Με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας…. του Περικλή Κάραλη

Του Περικλή Κάραλη “Με λένε εξέγερση.Γεννήθηκα τότε που ο πρώτος άνθρωπος ταπείνωσε τον πρώτο σκλάβο και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με θυσίες, με ανισότητες.Άλλαξα χίλια πρόσωπα, μεταμορφώθηκα σε υψωμένη γροθιά, σε σπαρακτική κραυγή μα ήμουν εκεί στα σταυροδρόμια της ιστορίας. Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων, σημαία…

[romios-gr]

«Έτοιμη να ξεκινήσει η εξέγερση των ρομπότ»: Η OpenAI και η Meta ισχυρίζονται ότι τα νέα ΑΙ μοντέλα τους σκέφτονται όπως οι άνθρωποι Όσο μακριά έχει φτάσει η AI (τεχνητή νοημοσύνη) τον τελευταίο χρόνο, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που οι μηχανές δεν μπορούν να κάνουν τόσο καλά όσο οι άνθρωποι. Ωστόσο, όλα αυτά αναμένεται να αλλάξουν σύντομα, καθώς η OpenAI και η Meta φέρονται να βρίσκοντ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/etoimi-na-xekinisei-i-exegersi-ton-rompot-i-openai-kai-i-meta-ischyrizontai-oti-ta-nea-ai-montela-toys-skeftontai-opos-oi-anthropoi/

[hazard-light]

Υποστηρίζοντας την εξέγερση

2) Η αυτενέργεια –όντας τομή μέσα στην καθημερινότητα– είναι επίσης κατ’ ανάγκη διαταρακτική. Η αυτενέργεια εμφανίζεται ως ένα σύνολο από διαταρακτικές πράξεις: απεργίες, καταλήψεις, μπλοκαρίσματα, λεηλασίες, ταραχές, αυτομείωση των τιμών, και γενικότερα αυτοοργάνωση. Όμως, η αυτενέργεια δεν είναι κάτι που προκύπτει έτσι απλά από την ανάμειξη αυτών των συστατικών. Η αυτενέργεια έχει μια ιστορία, και στην ιστορία της προτεραιότητα έχει η ιδιαίτερη τακτική, με δυο έννοιες. (α) Tακτική είναι ό,τι συντονίζεται ανά τους χώρους εργασίας ή τις γειτονιές, ανά τις χώρες ή και τις ηπείρους. Κάποιος αυτοπυρπολείται ή κάποια άτομα καταλαμβάνουν μια δημόσια πλατεία. Αυτενεργά, άλλοι ξεκινούν να κάνουν κάτι παρόμοιο. Καθώς εξελίσσονται τα γεγονότα, οι προλετάριοι προσαρμόζουν μια δεδομένη τακτική στις δικές τους εμπειρίες – και διακόπτεται η συνεχής ροής του χρόνου. Η τοπική ιστορία γίνεται κάτι που μόνο παγκόσμια μπορεί να αρθρωθεί. (β) Η προτεραιότητα της τακτικής προκύπτει και από το γεγονός ότι οι άνθρωποι λαμβάνουν μέρος σε κύματα διαταρακτικής δραστηριότητας, ακόμα κι αν ταυτόχρονα έχουν αντικρουόμενες ή απλά διαφορετικές απόψεις για τους λόγους για τους οποίους οι ίδιοι προχωρούν σε τέτοιες πράξεις. Οι συμμετέχοντες διατυπώνουν αντιφατικά αιτήματα· οι ίδιες τακτικές χρησιμοποιούνται για διαφορετικούς σκοπούς, σε διαφορετικούς τόπους. Ταυτόχρονα, καθώς οι αγώνες εντείνονται και επεκτείνονται, οι συμμετέχοντες θέτουν πιο τολμηρά αιτήματα – ή και σταματούν ολωσδιόλου να έχουν αιτήματα. Οι φραγμοί μεταξύ των ανθρώπων αρχίζουν να καταρρέουν. Καθώς τα τείχη πέφτουν, αυξάνεται η αίσθηση συλλογικής ισχύος των ατόμων. Το ρίσκο συμμετοχής μειώνεται, καθώς όλο και περισσότερος κόσμος συμμετέχει. Καθώς εκτυλίσσεται, ο αγώνας οικοδομεί τα ίδια του τα θεμέλια. 

3) Η αυτενέργεια δεν είναι μόνο διαταρακτική, αλλά και δημιουργική. Η αυτενέργεια γεννά ένα νέο περιεχόμενο αγώνα, που αντιστοιχεί στις καθημερινές εμπειρίες των προλετάριων. Αυτές οι εμπειρίες μεταβάλλονται συνεχώς, μαζί με τις μεταβολές στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις (και την κουλτούρα γενικότερα). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η εξέγερση που αναδύεται από μέσα –αυτενεργά– τείνει να διαδίδεται ευρύτερα και πιο άγρια από την εξέγερση που έρχεται από έξω – από οργανωμένους κ.λπ. Αυτό είναι αλήθεια, ακόμη κι όταν οι οργανωμένοι παρεμβαίνουν στη βάση της δικής τους εμπειρίας της εξέγερσης (κατά τη δεκαετία του ’60, πολλοί οργανωμένοι αποκήρυσσαν το σαμποτάζ και την απουσία από την εργασία ως «νηπιακές» μορφές αγώνα· στην πραγματικότητα, τα παραπάνω προεικόνιζαν ένα μαζικό κύμα άγριων απεργιών). Έτσι, οι οργανωμένοι θέτουν εαυτούς σε μια δύσκολη θέση. Αποτελούν τα κινητά στον χρόνο και τον χώρο ανθρώπινα ίχνη των συγκρούσεων του παρελθόντος. Αν υπάρχουν τοπικές/εθνικές ιστορίες αγώνα, αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι οι οργανωμένοι αποκαθιστούν συνέχειες της εμπειρίας. Οι ισχυροί σχηματισμοί των οργανωμένων γίνονται φορείς όξυνσης στο παρόν· στην προσπάθειά τους, όμως, να εφαρμόσουν τα διδάγματα που απέκτησαν από το παρελθόν σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο παρόν, οι οργανωμένοι διακινδυνεύουν να μετατρέψουν το καινούριο σε κάτι κοινότοπο, τη στιγμή ακριβώς της ανάδυσής του. Πρόκειται για μια επικίνδυνη θέση, στον βαθμό που για μας αποτελεί αξίωμα ότι ο μόνος δρόμος για να βγούμε από τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις περνά από την εμπιστοσύνη μας στο καινούριο. Endnotes (τεύχος 3) - Αυτενέργεια, μεσολάβηση, ρήξη 

(μτφρ. φίλοι του κεραυνοβόλου κομμουνισμού)

It’s true this expression is a bit foreign to my usual mental habits. I have always maintained an anti-ethical perspective, preferring an emphasis on politics that doesn't leave any space for ethics. Clearly, the crisis of political revolution that has taken place, even with the events that we discussed earlier, opens up new possibilities. Most of all, this is because the political sphere is limited with respect to the types of responses it allows. The type of world that exists, the dominant social model, has assumed a totalizing form. It has come to occupy all spaces, including all those belonging to the human being, such that purely political responses have become inadequate, as they do not respond to the scope of the problem, which is one of totality. This goes hand in hand with another topic: the rediscovery of the anthropological dimension of politics. Here we see the necessity of reckoning with the substance of the human being, which is perhaps more complicated than revolutionary Marxism or the workers’ movement had thought. Much of this theory reduced man to his status as a worker, or to a man wielding the tools of his trade. Therefore, expanding the anthropological dimensions allows for an expansion of possible responses. It opens new spaces of possibility because this type of world and social form, which has assumed this totality, becomes all the more lamentable and thus refutable. Ethical revolt tells you that you must be against the world in as total a way as the reality in front, above, below, or behind you is… There were strong examples of the internalization of this totality into a single individual, and not only individuals but social subjectivities as well. This process of internalization of the animal spirit of the bourgeoisie, the bourgeoisification of the individual form, also subsumes what little remains of social subjectivity — or at least what can be construed, even if in a false or decadent way, to belong to social subjectivity. In the same social subjectivity there is an interiorization of a hostile world, which explains why even collective organizations (made up of individuals) offer the same answers as do individuals. Just as today’s individual surrenders to being just what they are asked to be, i.e., to be bourgeois — if you want to live, and live well, and everyone wants to live well, then you must be bourgeois — collective organizations (the union, the party) also surrender to this imperative. If you want to perform well in this world, then you need to internalize this characteristic of being as you are asked to be. This is what provokes ethical revolt, because there is a process of internalizing what was earlier an external enemy that has now become a more complicated, more dangerous, and more difficult foe.

Mario Tronti - On Destituent Power 

(μτφρ. Andreas Petrossiants, επιμ. Jose Rosales) 

_____________

[ Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στο site Entêtement στις 30 Ιουνίου του 2023 ]

Για μία ακόμα φορά η αστυνομία αφαίρεσε μία ζωή. ��ο βίντεο του θανάτου του Nahel άγγιξε περισσότερους από έναν ανθρώπους, προκαλώντας μία ευρεία αναταραχή της ευαισθησίας και επαναφέροντας την μνήμη των φρικαλεοτήτων της αστυνομίας. Μπροστά σε αυτή τη φρίκη, η πίστη στη δικαιοσύνη και η αναγνώριση του ρόλου του Κράτους σαρώθηκαν από την ανάδυση ενός όμορφου συναισθήματος, του συναισθήματος της εκδίκησης. Το εν λόγω συναίσθημα έχει διαχυθεί σε ολόκληρη τη Γαλλία: ξεκινώντας από τη Ναντέρ και περνώντας από το Ολνί-σου-Μπουά (Aulnay-sous-Bois), τη Λυόν, τη Βρέστη, τη Γουινέα, ακόμα και από το ίδιο το Βέλγιο, φτάνοντας έως τη Μασσαλία, με τη λίστα να είναι δίχως τέλος. Το να εκδικείσαι κατέστη μία αναγκαιότητα.

Αυτές οι τρεις νύχτες της εξέγερσης κατέδειξαν πως η συνάρθρωση των χειρονομιών και των λέξεων είναι πάντοτε εφικτή, μέσω της υλοποίησης αυτού του κοινού συναισθήματος που κινητοποιεί την συγκεκριμένη εξέγερση, του συναισθήματος που προκαλεί φόβο στην κοινωνική τάξη, η οποία για ακόμη μία φορά κατακερματίζεται. Εξαιτίας της εν λόγω κατάστασης, η κοινωνική τάξη πρέπει και πάλι να ενισχύσει την πολιτική αυτονομία και την νεκροπολιτική της αστυνομίας. Η παρουσία της BRI (Ταξιαρχίας Έρευνας και Παρέμβασης), της GIGN (Εθνικής Ομάδας Παρέμβασης των Αστυνομικών Δυνάμεων) και της Μονάδας RAID (Έρευνας, Συνδρομής, Παρέμβασης και Αποτροπής) στις επιχειρήσεις διατήρησης της τάξης καταδεικνύει την ανικανότητα της κυβέρνησης να διαχειριστεί την κατάσταση. Χθες το βράδυ, η BRI, η GIGN και η RAID υποχρεώθηκαν να πυροβολήσουν προς το πλήθος για να κάμψουν την αποφασιστικότητα των εξεγερμένων.

Η δύναμη που διαπερνά αυτήν την εξέγερση οφείλεται στο γεγονός πως αυτοί οι νέοι και πιο μεγάλοι σε ηλικία εξεγερμένοι εκκινούν από το αισθητό, δεν εκκινούν σε καμία περίπτωση ούτε από την πολιτική ούτε από μία οποιαδήποτε ιδεολογία. Αυτό είναι το καλύτερο έδαφος πάνω στο οποίο η συλλογική ευφυία θα μπορούσε να αναδυθεί. Καθεμία από αυτές τις νύχτες της εξέγερσης αποτέλεσε αφορμή ώστε αυτή η τελευταία να τεθεί σε εφαρμογή. Χάρη στην ανάπτυξη της συγκεκριμένης ευφυΐας κάποια δημαρχεία, αστυνομικά τμήματα και υποδομές των Ολυμπιακών αγώνων τυλίχτηκαν από το όμορφο χρώμα της φλόγας.

Είναι συχνά τη στιγμή της εξέγερσης που η κατοίκηση μίας πόλης λαμβάνει το πραγματικό της νόημα, καθώς η πόλη δεν γίνεται πλέον κατανοητή ως ένας ξένος χώρος προς τον εαυτό, αλλά βιώνεται εντέλει ως η δική μας πόλη: δική μας σε σχέση με τον εαυτό μας και σε σχέση με τους άλλους, αυτές και αυτούς που επιλέγουν να διακινδυνεύσουν καθιστώντας τον τόπο της κατοίκησής τους ένα πεδίο σύγκρουσης. Οι εξεγερμένες γνωρίζουν κάθε γωνιά της γειτονιάς και της πόλης, κάτι που τους επιτρέπει να συγκροτήσουν τις κατάλληλες στρατηγικές στο πεδίο αλλά και να αποτρέψουν τη διατήρηση της τάξης. Όσον αφορά στις λεηλασίες και τις καταστροφές, αυτές δεν είναι παρά μέσα επανοικειοποίησης αυτών που ο συγκεκριμένος κόσμος τείνει να πουλά και να εκθειάζει. Γι’ αυτό και οι σκηνές πανηγυρισμού όταν ένα μαγαζί λεηλατείται, αφού δεν υπάρχει πλέον ανάγκη να ξεσκιστείς στη δουλειά για να αποκτήσεις ωραία ρούχα, δεν υπάρχει πλέον κανένας, τον οποίο θα πρέπει να εξυπηρετήσεις.

Η ενίσχυση της δύναμης αυτής της εξέγερσης και της πιθανής της μεταμόρφωσης εξαρτάται από την ταχύτητα της εξάπλωσής της. Όσο μικρότερη είναι η κεντρικότητα, τόσο λιγότερη θα είναι και η ικανότητα της εξουσίας να θέσει υπό έλεγχο τους εξεγερμένους. Κάθε πόλη, κάθε συνοικία αποτελεί δυνητική εστία αυτήw της εξέγερση και επομένως μία πιθανή στήριξη της της κατάφασης της ρήξης που συντελείται αυτή τη στιγμή. Γνωρίζουμε όλα όσα πρέπει να κάνουμε, δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω διευκρινίσεις.

[nothing-like-the-sun-jgr]

"Ψωμί -Παιδεία - Ελευθερία", Έξω οι ΗΠΑ", "Έξω το ΝΑΤΟ ","Θάνατος στον φασισμό"! Τα συνθήματα - αιτήματα των εξεγερθέντων του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα και ζωντανά και εμπνέουν τους κοινωνικούς αγώνες.

Πολυτεχνείο, Νοέμβριος 1973

[loulouditouheimona]

Εξέγερση θα είναι όταν θα κάνω έρωτα πρώτη φορά μαζί σου...

[justforbooks]

Στο Τόκιο, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, και μάλιστα κοντά στο 1964, την καθοριστική χρονιά για την αναστημένη από τα ερείπιά της Ιαπωνία, η οποία, ως διοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων, ανακτούσε το καθεστώς ενός πολιτισμένου έθνους και ξεκινούσε την εκπληκτική της οικονομική άνοδο, δυτικόφερτοι κοσμικοί και διανοούμενοι έκαναν μεγάλη ζωή, τρέχοντας από κοκτέιλ σε κοκτέιλ, κι από πάρτι σε πάρτι, και λανσάροντας συνεχώς μόδες.

Σε αυτήν τη λαμπερή κοινωνία, ανήσυχη μάλλον παρά χαρούμενη, με μεγάλη έφεση στο αλκοόλ και θητεία στα μεγάλα πανεπιστήμια που έχαιραν ομόφωνου σεβασμού, επιφανειακά ατίθαση αλλά και κατ' ουσίαν σοβαρή, δεκτική απέναντι στις ανατρεπτικές ιδέες (μηδενισμός, αριστερισμός, εξέγερση κατά των ταμπού μιας χώρας με πολύ ισχυρούς κοινωνικούς εξαναγκασμούς, αλλά και σχεδόν απαλλαγμένης από το βάρος των εξ αποκαλύψεως θρησκειών), μερικά ιδιαίτερα άτομα ασκούσαν ένα είδος αόριστης εικονοκλαστικής πολιτιστικής αυθεντίας.

Ο Μισίμα, από τους πιο αναγνωρίσιμους μεταξύ αυτών, ήταν τότε ένας λεπτός και μυώδης σαραντάχρονος άνδρας, εξαιρετικά κομψός μέσα στη σφιχτή δυτική στολή του σκούρου χρώματος, περισσότερο ελκυστικός παρά όμορφος λόγω ενός συσπασμένου προσώπου, πολύ λεπτών χειλιών, μικρών και ερευνητικών ματιών, που σε κοίταζαν από κάτω, με ένα βλέμμα δύσπιστο όσο και περιφρονητικό. Διάσημος στα είκοσι τέσσερά του, ήδη από το Εξομολόγησεις μιας μάσκας που δημοσιεύθηκε το 1949, ο παρα��ωγικός αυτός συγγραφέας - όλοι οι γνωστοί Ιάπωνες συγγραφείς, είτε με μεγάλο ταλέντο είτε όχι, είναι σταχανοβιστές της γραφής - είχε δοκιμάσει όλα τα είδη, το μυθιστόρημα, το διήγημα, το δοκίμιο, τη θεατρική ή κινηματογραφική μεταφορά. Είχε παίξει σε πολλές ταινίες και τα περισσότερα κείμενά του, μακρά ή σύντομα, είχαν γίνει σενάρια, ενώ η λογοτεχνική του υπερδραστηριότητα δεν γνώριζε και δεν επρόκειτο να γνωρίσει καμία παύση μέχρι το 1970.

Το 1964, είχαν ανέβει στο Αυτοκρατορικό Θέατρο τα δικά του παράξενα Πέντε μοντέρνα μονόπρακτα του Νο, γραμμένα το 1956, ένα είδος αναφοράς στην κληρονομιά του κανονιστικού προτύπου της "Ημέρας του Νο", που περιελάμβανε επομένως, όπως και στον Ζεαμί, θεατρικό συγγραφέα και θιασάρχη, εφευρέτη του είδους στο 14ο αιώνα, πέντε θεατρικές δράσεις με χορούς και ψαλμωδίες. Την εποχή των Ashogaga Σογκούν, και των φρικτών εμφυλίων πολέμων, αυτή η ψυχαγωγία υψηλής κουλτούρας με τις ερωτικές δολοπλοκίες της με φόντο βίαιους θανάτους, άρεσε πολύ σε μια αιμοσταγή αριστοκρατία μορφωμένων πολεμιστών. Πιστός στην αρχική διάταξη του έργου και σε μεγάλο βαθμό και στη θεματική, τόσο ανιμιστική όσο και βουδιστική του Νο, μιας από τις κορυφαίες εκφράσεις της ιαπωνικής τέχνης, ο Μισίμα είχε ωστόσο αλλάξει εντελώς το νόημά του, μεταβάλλοντας σε μπαλέτο ημίγυμνων αγοριών, όμορφων σαν αγάλματα, τη φανταστική ατμόσφαιρα αυτών των μαγικών έργων. Είχε κυριευτεί τότε απολύτως από τη γοητεία της βίαιης και υπέροχης παράδοσης της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, δοξάζοντας παράλληλα μία ένοχη και φλογερή ομοφυλοφιλία που δεν έπαψε ποτέ να προβάλλει μετά τις Εξομολογήσεις μιας μάσκας.

Παράξενο πεπρωμένο, δομημένο με ενάργεια ως δράμα ή ίσως ως φάρσα με τραγική έκβαση. Παντρεμένος από το 1957 με την κόρη ενός ζωγράφου της σινο-ιαπωνικής σχολής, πατέρας δύο παιδιών, επομένως φαινομενικά "τακτοποιημένος", τέσσερα χρόνια μετά από αυτές τις πολύ ειδικές παραστάσεις Νο, που γνώρισαν επιτυχία λόγω σκανδάλου, αποσταθεροποιημένος από τα γαλλικά γεγονότα του 1968, τα οποία επέδρασαν σημαντικά πάνω στη διανοούμενη νεολαία της χώρας του, ο διάσημος συγγραφέας απο��άσιζε να ιδρύσει μία "Ένωση της Ασπίδας". Με εκατό μαχητές οπερέτας, που έφεραν στολές σχεδιασμένες από τον ίδιο τον ναρκισσιστή Μισίμα που είχε χρίσει τον εαυτό του ράφτη, αυτή η φανατισμένη κομπανία μποντιμπιλντεράδων, που είχαν ερωτευτεί την αντρική εικόνα ενός ηγέτη που είχε πασχίσει να την αποκτήσει με εξαντλητικές γυμναστικές ασκήσεις, επρόκειτο να ολοκληρώσει την μπουφόνικη αυτή κωμωδία (που προκαλούσε γέλια στους Ιάπωνες) με ένα φρικτό γκρανγκινιόλ θέαμα.

Στις 25 Νοεμβρίου 1970, απόπειρα πραξικοπήματος στο στρατηγείο των Δυνάμεων αυτοάμυνας, που διατηρούσε η Ιαπωνία στο Τόκιο, ελλείψει στρατού, με μερικούς ελαφρά τραυματισμένους. Μία αξιολύπητη αποτυχία της Εταιρείας της Ασπίδας. Για να αποφύγει την ατίμωση, ο Μισίμα αυτοκτονεί με seppuku, σαν σαμουράι. Ο υπαρχηγός του, ο Μορίτα, του κόβει το κεφάλι σύμφωνα με την παράδοση κι έπειτα αυτοκτονεί με τη σειρά του.

Οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας, ένα έργο άκρας νεότητας που δεν μπορεί πλέον να διαβαστεί σήμερα παρά στο φως αυτής της εξωφρενικής πορείας, αντιστοιχεί στην προ-παραληρηματική περίοδο του Μισίμα, όταν ήταν ακόμη ο καχεκτικός, φιλάσθενος Μισίμα, που τον θαύμαζαν οι γονείς του για την πρόωρη ιδιοφυΐα του και τον είχαν στα πούπουλα. Η τωρινή εκδοχή αυτού του κειμένου αξίζει όλη την προσοχή μας, επειδή είναι κάτι περισσότερο από επανέκδοση. Το 1972, η πρώτη του γαλλική μετάφραση, από την Renée Villoteau, είχε βασιστεί στην αμερικανική μετάφραση του βιβλίου. Όπως υποθέτω και όλοι οι αναγνώστες εκείνης της εποχής, μου είχε κάνει εντύπωση τότε η σχετική του ωμότητα, ή μάλλον η σκόπιμα προκλητική πλευρά του, η εμμονή στα κάπως πρόστυχα σημεία, εκείνα όπου η εξομολόγηση του νεαρού και λαμπρού μαθητή αναφέρεται όχι τόσο στη μύηση στην ομοφυλοφιλική εμπειρία που παραμένει υπαινικτική, όσο στην ανακάλυψη της ασφυκτικής ομορφιάς ορισμένων από τους συμμαθητές του. Καταρχήν, όσων φέρνουν περισσότερο στη μοιραία φιγούρα του Αγίου Σεβαστιανού τρυπημένου από βέλη - επειδή ο ερωτισμός δεν διαχωρίζεται εδώ από μία προφανή σαδομαζοχιστική τάση - ή τουλάχιστον ταυτίζονται περισσότερο με ορισμένα στερεότυπα του ζωώδους, με τη ρητή προϋπόθεση να μην αλλοιώνονται τα φυσικά τους προσόντα, αλλά αντίθετα να εξυμνούνται από μια πλήρη πνευματική κενότητα.

Ωστόσο, η τωρινή μετάφραση, απευθείας από τα Ιαπωνικά, δεν παράγει καθόλου το ίδιο αποτέλεσμα. Μοιάζει πολύ πιο soft. Βεβαίως, από το 1972 (και ειδικά από το 1949, όταν και κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία), έχει κυλήσει τόσο πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα των παιδιάστικων και έντιμων ηθών, που ακόμη και ένας Guyotat σε θέματα σεξουαλικότητας δεν προκαλεί πια σκάνδαλο - τόσο το καλύτερο φυσικά. Αλλά, κυρίως, ο πολύ πιο γαλήνιος τρόπος, αναμφίβολα πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο, με τον οποίο η εξαιρετική μεταφράστρια Dominique Palmé αποκαθιστά το χρώμα του κειμένου, μας κάνει πιο ευαίσθητους στην κομψότητά του, στην εκλεπτυσμένη "καλλιτεχνική" του γραφή, και θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα και σε έναν στυλιστικό μανιερισμό που κλίνει περισσότερο προς τον Κοκτώ παρά στον Σαντ.

'Ετσι εξαλείφεται κάπως το ανατρεπτικό ενδιαφέρον του βιβλίου, απολύτως ενταγμένο στη ιαπωνική συγκυρία του τέλους του πολέμου, και της μεγαλύτερης ήττας της ιαπωνικής ιστορίας, που υποχρέωσε το αρχιπέλαγος για δεύτερη φορά - μετά το 1868 και τον Μεϊτζί - να εγκαταλείψει την αιώνια απομόνωσή του και να ανοιχτεί διάπλατα στη δυτική συνεισφορά, και ιδίως στη δημοκρατική της "αναίδεια". Αυτό επιτρέπει στον αναγνώστη να ανακαλύψει ότι το πραγματικό ενδιαφέρον του βιβλίου βρίσκεται πέρα από το coming out ενός αφηγητή του οποίου η λαμπρή δεξιότητα εμφανίζεται κυρίως σε δύο τομείς.

Πρόκειται καταρχάς για μια θαυμάσια έμμεση μελέτη των επιπτώσεων του πολέμου στη ζωή ενός παιδιού και στη συνέχεια ενός εφήβου που βυθίστηκε στην επιθετική ηλιθιότητα του αυτοκρατορικού μιλιταρισμού που αντιπροσώπευσε ο εγκληματίας Χιροχίτο και η κλίκα του, στην κόλαση ενός αγώνα μέχρι θανάτου που τον ξεπερνά. Το 1945, ο Μισίμα ήταν είκοσι ετών. Το Τόκιο κυριολεκτικά συνθλίβεται, ισοπεδώνεται τον τελευταίο χρόνο μιας σύγκρουσης που χρειάστηκε να λήξει με την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού. Το βιβλίο δεν ασχολείται άμεσα με τον κατακλυσμό αυτόν, αλλά νιώθουμε, σε κάθε μαθητή και σε κάθε φοιτητή που αναφέρονται εδώ ως μελλοντικοί στρατιώτες, το βάρος μιας ιδεολογίας εφάμιλλης του εθνικού-σοσιαλισμού, αλλά και της πολύ πρόσφατης ταπείνωσης που υπέστη ένα ηττημένο έθνος. Ο φόβος και η οργή που διατρέχουν όλο το κείμενο, έχουν μία εικονική, αλλά και πολύ έντονη υπόσταση.

Ωστόσο, μεγάλη έκπληξη για τον σημερινό αναγνώστη αποτελεί το γεγονός ότι οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας περιέχουν μία ιστορία ετεροφυλοφιλικού έρωτα σπάνιας ποιότητας όσον αφορά τη ψυχολογική ανάλυση, και μάλιστα ακόμη πιο πολύ όταν σ' αυτήν δεν κυριαρχεί η στάση του ήρωα, που τον δελεάζει και απωθεί συνάμα η αποκάλυψη της γυναικείας επιθυμίας, αλλά το πρόσωπο της σαγηνευτικής Σονόκο, ένας από τους πλέον μελετημένους και κατανοημένους χαρακτήρες των ιαπωνικών μυθιστορημάτων που παρουσιάζει αυτή τη λογοτεχνία τόσο πλούσια σε εξερευνήσεις της συνείδησης και σε μυστικά ανεκπλήρωτης αγάπης.

Ο Μισίμα δεν πρωτοτύπησε σε αυτά τα θέματα. Συνεχίζει μία μακρά παράδοση, ακολουθώντας τα βήματα τόσο του Τανιζάκι που ταλανίζεται από τον φόβο της γυναικείας δύναμης, όσο και του Καβαμπάτα που χάνει την πίστη του στον έρωτα στο Σμήνος λευκών πουλιών, ένα αριστούργημα που κυκλοφόρησε το 1949, την ίδια χρονιά με τις Εξομολογήσεις μίας μάσκας. Αλλά προαναγγέλλει και τον Μουρακάμι, που περιγράφει τα αδιέξοδα της ρομαντικής σχέσης που θα έπρεπε να ενώνει, ενώ στην πραγματικότητα τόσο συχνά χωρίζει στην Ιαπωνία κάτω από το βάρος της σιωπής, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Και καθώς οξύνεται από τη σεξουαλική προτίμηση του αγοριού, το σχεδόν ανυπέρβλητο χάσμα αποτρέπει, με την καταστολή της αποπνικτικής ευγένειας φορτωμένης με κοινωνικές απαγορεύσεις, δύο νεαρά άτομα που τα συντρίβει ο υπόλοιπος κόσμος, να επικοινωνούν, να μιλούν απλά μεταξύ τους, και έτσι να έχουν μία ευκαιρία να σμίξουν μαζί. Πριν από τον Μουρακάμι, ο Μισίμα επιδεικνύει εδώ, απορρίπτοντας τις ψευδαισθήσεις, μία καίρια οξύτητα, ένα τόσο ιαπωνικό, εν τέλει, χαρακτηριστικό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[beawomanlikeaman]

Το κενό του εγώ

Το κενό εντός ορίων

Η προσωπική μου άποψη

Εξαφανίζεται εκτός πεδίων

Στο μυαλό μου επανάσταση

.

Διαρκείας είναι τα όνειρα

Ξαφνιάζομαι, τρέμω, δακρύζω

Με τρομάζουν τα απόμερα

Χαμογελάω χωρίς εσένα να γνωρίζω

.

Κουβαλάω επτά ηπείρους

Σκέφτομαι μα δεν θυμάμαι

μου έχουν πει "αγαπάτε αλλήλους "

Εγώ το στομάχι μου φοβάμαι

.

Δεν χωνεύω τα τσιμέντα

Διοξείδιο του άνθρακα και σκοτεινά παρκάκια

Κρατάω το χέρι μου και καταγράφω ντοκουμέντα

Γύρω μου αγκαλιάζονται γεράκια

.

Τον εαυτό μου χάνω, το νόημα βρίσκω

Λόγια διαγράφω, εγώ μου φταίω, κάτι μου λέω

Η φωνή λειψή, ανισόπεδη ντίσκο

Σε μαύρα σύννεφα συνεχώς επιπλέω.

.

Πεσιμισμός, εγωκεντρισμός, κάθε εσωτερική αναζήτηση και πανικός, ένταση, θυμός, κατάθλιψη, χαρά, στο μυαλό σεισμός.

Σαν παράσταση ο πειρασμός, φαντάζει ψεύτικος ο ίδιος μου εαυτός,

Γεμίζω σφηνάκια, αδειάζω ψυχή, πουτάνα ζωή σε κάθε κραυγή.

Ζητωκραυγάζω σε κάτι και καλά ειδυλλιακό, δεν βρίσκω τίποτα το ιδανικό σε μια ζωή όλο φθηνό και ακριβό.

.

Κάθε καλοκαίρι και αναστεναγμός, κάθε χειμώνας και αναστεναγμός, κάθε πρωί, βράδυ, ώρα, λεπτό, ανάσα.

Υπεύθυνη δήλωση για την ελευθερία έκφρασης

Εκτελείται διαδήλωση από το σύμπαν για εξέγερση

Καύλα, υπερδιέγερση, κάθε μέρα μια εξαίρεση.

.

Δεν θα γίνει σήμερα, ίσως γίνει αύριο

Τα θέλω μου συχνάζουν στο μπαρ "το ναυάγιο"

Και εσύ σαν τραγουδάς αναστενάζω, κάθε πενιά σου, δάκρυ μου, κάθε ματιά, κάθε φιλί, κάθε ξημέρωμα με την ανατολή...

[fromgreecetoanarchy]

Για το Νοέμβρη πριν το Δεκέμβρη

Μετά το "χάος" έρχεται πάντα η "τάξη". Αυτή είναι η μοίρα της επανάστασης κι αυτή η μοίρα των νεκρών της - να τους αλλάζουνε το νόημα του θανάτου προς όφελος των ζωντανών και προς όφελος της εξουσίας.

Γιατί ό,τι επιζεί είναι η εξουσία. Αυτή θα μας πει τι ήταν το παρισινό 1871, το ρώσικο 1917 και το ούγγρικο 1956. Αυτή θα μας πει τι ήταν η επανάσταση στο παρελθόν και τι "οφείλει" να είναι στο μέλλον. Αυτή θα στήσει αγάλματα στον Μαγιακόβσκι, τον Γκεβάρα, στο Πολυτεχνείο - κι αυτή θα ξαναστήσει τα πολυβόλα μπροστά στα αυριανά Πολυτεχνεία.

(Αφίσα της Αυτόνομης Συνέλευσης Ζωγράφου πριν κλείσει το πρώτο έτος από την εξέγερση του Δεκέμβρη του '08)

[rosinaperfumery]

Σήμερα η καρδιά μας είναι μπλε και φοράμε Blue Heart γιατί σήμερα γιορτάζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 📷

Blue Heart 📷

#πολτεχνειο #17νοεμβρίου #blueheart #thameen #rosinaperfumery

[fwtiastoherenhof]

Όσο πιο δυνατή η κατακραυγή τόση

και η περιστροφή των ματιών μας προς τα πάνω

πέταλα κατεβαίνουν χορεύοντας τους ώμους μας.

H διαδικασία μπορεί να είναι αργόσυρτη

απλά πρέπει και κάπως να υπάρξει

εισπνέουμε βαθιά και γεμίζουν αφρούς οι πνεύμονες.

Με αυτό το βάρος γέμιζαν και οι βλεφαρίδες μας

στάχτη σκορπιζόταν πάνω στα κεντήματα μας

όσο ψάχναμε ποια είναι αυτά

που όντως είναι δικά μας

οι στιγμές γίνονταν αποσυσχέτιση και στράβωμα.

Επιλέγουμε το καθημερινό κοσπλευ μέχρι την εξέγερση

το πιο όμορφο μπαλκόνι

θυμίζει στη γειτονιά οτι υπάρχουν πολλές

μαγνητοφωνημένες συνομιλίες με κρατούμενα στο ίντερνετ.

Επέλεξαν απλά μια διαφορετική κατάρτιση

άπειρη αγωνία να σκεπάζει τις λαμαρίνες τους στις πλατείες

τα χαμένα να στοιχειώνουν τα διαλείμματα που κάνουν

παγωμένα χέρια σε γερμένα χωματουργικά.

Εμείς πλέκουμε από πριν επικοινωνίες για να έχουμε έτοιμες

η άσφαλτος σκληραίνει τους αστραγάλους μας

προσπαθούμε να ξέρουμε ποιες είναι κολλητές η όχι.

Φορτισμένα

ονειρευόμαστε καλούς 3D printers

μεταλλικά εξαρτήματα και κουκούλες με αυτάκια.

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Νότια Κορέα: Υποστηρικτές του έκπτωτου προέδρου εισέβαλαν στο δικαστήριο μετά την παράταση της κράτησής του

Δικαστήριο της Νότιας Κορέας, σήμερα, Κυριακή παρέτεινε την κράτηση του προέδρου Γιουν Σουκ Γέολ για 20 ημέρες, οδηγώντας σε βίαιες διαμαρτυρίες εκατοντάδων οργισμένων υποστηρικτών του που έσπασαν παράθυρα και εισέβαλαν στο εσωτερικό του δικαστηρίου. Ο Γιουν έγινε την περασμένη εβδομάδα ο πρώτος εν ενεργεία Νοτιοκορεάτης πρόεδρος που συλλαμβάνεται καθώς αντιμετωπίζει κατηγορίες για εξέγερση που…

[eclecticstarlightblogger]

Βυζάντιο: Η ματωμένη Στάση του Νίκα

Στάση του Νίκα, 11/1/532… Με αυτή την ονομασία έμεινε στην ιστορία η λαϊκή εξέγερση που συνέβη στο Βυζάντιο την εποχή του Ιουστινιανού και πνίγηκε στο αίμα από τον αυτοκράτορα. Πληροφορίες από «πρώτο χέρι» μας δίνει ο σύγχρονος του Ιουστινιανού, ιστορικός Προκόπιος, στο βιβλίο του «Η ιστορία των Πολέμων» (εκδόσεις Λιβάνη). Πρωταγωνιστές της εξέγερσης ήταν οι […] Βυζάντιο: Η ματωμένη Στάση του…

[thoughtfullyblogger]

Βυζάντιο: Η ματωμένη Στάση του Νίκα

Στάση του Νίκα, 11/1/532… Με αυτή την ονομασία έμεινε στην ιστορία η λαϊκή εξέγερση που συνέβη στο Βυζάντιο την εποχή του Ιουστινιανού και πνίγηκε στο αίμα από τον αυτοκράτορα. Πληροφορίες από «πρώτο χέρι» μας δίνει ο σύγχρονος του Ιουστινιανού, ιστορικός Προκόπιος, στο βιβλίο του «Η ιστορία των Πολέμων» (εκδόσεις Λιβάνη). Πρωταγωνιστές της εξέγερσης ήταν οι […] Βυζάντιο: Η ματωμένη Στάση του…

[justforbooks]

O μεγαλύτερος μύθος της Επανάστασης θα έλεγα ότι είναι αυτός με τη δήθεν ύψωση του λάβαρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Μονή της Αγίας Λαύρας την 25η Μαρτίου του 1821, όπου τάχα ορκίστηκαν οι αγωνιστές. Η Επανάσταση στην Πελοπόννησο δεν ξεκίνησε καν την ημερομηνία εκείνη, αλλά λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Γερμανός, άλλωστε, στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι την ημέρα εκείνη βρισκόταν σε άλλο χωριό. Ο θρύλος της Λαύρας εντασσόταν στις μεταγενέστερες προσπάθειες να συνδεθεί η θρησκευτική με τη νεοαναδυόμενη εθνική ταυτότητα.

Είχε, τελικά, ταξικό χαρακτήρα το ‘21, όπως πρότειναν κάποιοι ιστορικοί; ― Με την έννοια ενός προλεταριάτου που εξεγείρεται, σίγουρα όχι. Δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, ήταν μυθεύματα του ΚΚΕ και συγγραφέων όπως ο Γιάννης Κορδάτος. Τον πιστέψαμε πολύ τον Κορδάτο στα νιάτα μας, τραφήκαμε με αυτόν, αλλά δεν ήταν καν ιστορικός ο άνθρωπος, δεν είχε κάνει καμία σοβαρή έρευνα. Μέχρι ανύπαρκτες κοινωνικές τάξεις εφηύρε για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Δεν ξέρω ποιανού άλλου λαού η ανεξαρτησία εξακολουθεί, δύο αιώνες σχεδόν αφότου επιτεύχθηκε, να προκαλεί τόσες εντάσεις όποτε κάποιος αμφισβητήσει τον «εθνικό μύθο» που είθισται να τη συνοδεύει. Και που, στην περίπτωσή μας, είναι από τους πιο «φουσκωμένους» καθώς η δημιουργία ενός καινούργιου έθνους-κράτους, ανύπαρκτου ως τότε με την σύγχρονη έννοια, έπρεπε να συνδυαστεί με την ανάδειξή του ως αδιαμφισβήτητου κληρονόμου και θεματοφύλακα της ένδοξης ελληνικής αρχαιότητας αφενός, της Ορθόδοξης πίστης αφετέρου.

Η ελληνική επανάσταση είχε, αναμφίβολα, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν την καλοβλέπουν οι Μικρασιάτες Έλληνες, οι Φαναριώτες, ούτε βέβαια το Πατριαρχείο. Δεν ξεκινά στις 25 Μαρτίου στα Καλάβρυτα, όπως ορίστηκε σκόπιμα ώστε να συμπέσει με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού, μήτε ξεσπά κάπου στον «εθνικό κορμό» αλλά εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στη Μολδοβλαχία. Δεν είναι καν πόλεμος κανονικός όπως αυτός που διεξήγαγαν τα ευρωπαϊκά έθνη την ίδια εποχή αλλά, στο μεγαλύτερο διάστημά του, ο πρώτος σύγχρονος ανταρτοπόλεμος - που παραλίγο κιόλα να χαθεί όχι από αδυναμία ή ανικανότητα μα από τους εμφύλιους, τη φαγωμάρα και τη διχόνοια. Από την άλλη, υπήρξε η πρώτη επιτυχημένη εθνική εξέγερση με φιλελεύθερο χαρακτήρα - όσο το επέτρεπαν οι παπάδες, δηλαδή -, που μάλιστα πλαισίωσε ένα από τα πιο ριζοσπαστικά Συντάγματα παγκοσμίως για εκείνη την εποχή (Επίδαυρος, 1822). Υπήρξε επίσης, τρόπον τινά, το «Βιετνάμ» της εποχής, προκαλώντας κύματα αλληλεγγύης σε Ευρώπη κι Αμερική – μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Φον Ες κι ο Ντελακρουά έδωσαν έναν υπερβατικό, μεταφυσικό σχεδόν χαρακτήρα στον αγώνα και πλήθος Φιλέλληνες έσπευσαν συνεπαρμένοι να βοηθήσουν προσωπικά, για να χαθούν άδοξα οι περισσότεροι ή να απογοητευθούν, άλλοτε από τις συνθήκες που συνάντησαν κι άλλοτε επειδή είχαν οι ίδιοι λανθασμένες περί Ελλάδας και Ελλήνων ιδεοληψίες.

Τι θα κρατούσα σήμερα ως ώριμος ενήλικας από την επέτειο της 25ης; Ούτε βέβαια τις παρελάσεις, ούτε τα γαλανόλευκα σημαιάκια, ούτε τις φουστανέλες (που και γι΄αυτές ακόμα ερίζουμε αν ήταν παραδοσ��ακή ελληνική φορεσιά ή αρβανίτικη), ούτε τα τουρκοφαγικά αισθήματα, ούτε τους ηρωικούς και πένθιμους λόγους και τα ποιήματα, ούτε φυσικά τα τόσα ιστορικά παραμύθια που μας φλόμωναν  προκειμένου να σφυρηλατηθεί μια αμφίβολη εθνική συνείδηση. Το «όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά» από τον Θούριο του Ρήγα. Το διαχρονικά συγκινητικό σύνθημα των επαναστατημένων «ελευθερία ή θάνατος», που έρχεται ακριβώς να δικαιώσει το παραπάνω ρητό. Τα Απομνημονεύματα  του Μακρυγιάννη αλλά και του Κολοκοτρώνη, μέσα από τις σελίδες των οποίων «διαβάζεις» κανονικά τους σημερινούς Έλληνες, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Μορφές όπως του Καραϊσκάκη γιατί ήταν αλητεία μεγάλη, της Μπουμπουλίνας γιατί υπήρξε αρχετυπική “Femen”, του λόρδου Βύρωνα, του κορυφαίου των Ρομαντικών που παράτησε μια άνετη, κοσμοπολίτικη ζωή προκειμένου να κυνηγήσει μέχρι τέλους μια χίμαιρα. Κάποια χρήσιμα ιστορικά διδάγματα.

Α, και τον βακαλάο σκορδαλιά – εξαιρετικό πιάτο, μα την πίστη μου!

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com