#εδώ πέρα

[allo-frouto]

μη σνομπαρεις 🙄

Απλώς συμφώνησα με αυτό που έγραψες!?

[aneipwth]

να χουμε κέφια σαν να μην ζούμε εδώ πέρα.

[thelostdreamsthings]

"Και να που φτάσαμε εδώ

χωρίς αποσκευές

μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες

ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.

Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο

ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.

Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,

αλλά τα πουλιά

πετούσαν πιο πέρα.

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,

που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα

πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα

για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία

για να μένουν νεκροί για πάντα..."

Τάσος Λειβαδίτης

[fandomchaosposts]

εγώ κάπου εδώ έμεινα μαλάκας. Οι άνθρωποι περνάνε τα πάνδεινα εκεί πέρα και παρόλα αυτά προθυμοποιούνται να στείλουν βοήθεια στη χώρα μας που καίγεται κι εμείς (ως κράτος) τι κάνουμε; Βοηθάμε το Ισραήλ

[epituxiathsapotuxias]

Θες να ξυπνάω και να σου λέω καλημέρα

Να 'χουμε κέφια σαν να μην ζούμε εδώ πέρα

Μαζί να κανονίζουμε ρεπό κάθε Δευτέρα

Να μετράμε διαστημόπλοια που διασχίζουν τον αέρα

[justforbooks]

Πόσο θα αντέξει το μετρό της Θεσσαλονίκης;

Η εικόνα σκουπιδιών σε δημόσιο χώρο είναι πολύ πιο ελληνική από οποιαδήποτε εικόνα ειδυλλιακής παραλίας την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Θέλω να πω πως παραλίες υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και σε όλο τον κόσμο ο ήλιος δύει κάθε μέρα, σε λίγα μέρη όμως του πλανήτη οι κάτοικοι βρομίζουν με τέτοια συνέπεια και συνέχεια τον δημόσιο χώρο. Γι’ αυτό και η πιο ελληνική από όλες τις εικόνες των πρώτων ημερών λειτουργίας του μετρό της Θεσσαλονίκης είναι αυτή η οποία δείχνει σε παράταξη τα πλαστικά ποτήρια από φραπέδες, φρέντους, φραπουτσίνους και κοακόλες (στα σωστά ελληνικά δεν μπαίνει «κ» ανάμεσα στ�� «ο» και το «α») που οι συμπολίτες έχουν παρατήσει στην είσοδο ενός από τους νέους σταθμούς.

Νομίζω πως πρόκειται για μια επιβεβλημένη προσθήκη σε ένα έργο που από ό,τι καταλαβαίνω έχει φτιαχτεί όχι μόνο για να μεταφέρει αλλά και για να αναδεικνύει τον ελληνικό πολιτισμό. Και λίγα πράγματα αναδεικνύουν τον ελληνικό πολιτισμό όσο τα σκουπίδια σε δημόσιους χώρους και όσο η φράση που πάντα τα συνοδεύει: «μα δεν υπήρχαν κάδοι, πού να τα βάλουν;» (ναι, φυσικά και όλοι ξέρουμε τη μοναδική απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση).

Οι καημένοι οι βρομιάρηδες συμπολίτες δεν είχαν δίπλα τους κάτι στο οποίο να πετάξουν τα σκουπίδια τους και αφού δεν είχαν δίπλα τους κάτι να πετάξουν τα σκουπίδια τους δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτ’ άλλο από το να τα πετάξουν κάτω ή να τα παρατήσουν όπου βρουν. Γιατί στο γαλανόλευκο μυαλό τους δεν χωράει η εκδοχή στην οποία κρατούν τα σκουπίδια τους μέχρι να βρουν κάπου να τα πετάξουν. Γιατί ένας πραγματικός Έλληνας δικαιούται (και όταν δεν έχει, απαιτεί) έναν κάδο σκουπιδιών σε απόσταση 2-3 μέτρων από το σημείο που κάθε φορά βρίσκεται. Έτσι άλλωστε έχει μάθει από τη μανούλα που του μάζευε τα ρουχαλάκια που τα πέταγε αριστερά και δεξιά όταν γύριζε στο σπίτι κατάκοπος από τις ατελείωτες ώρες στην καφετερία (ο τόνος στο «ι» προφανώς και δεν είναι λάθος).

Πρόκειται για την ίδια λογική που έχει και η φράση που χρησιμοποιούν οι συμπολίτες που παρατάνε το αυτοκίνητό τους σε πεζοδρόμια, διαβάσεις, δίπλα σε άλλα αυτοκίνητα στην μέση του δρόμου… «μα δεν έχει πάρκινγκ, πού να το βάλω;» (ναι, κι εδώ όλοι ξέρουμε την απάντηση). Γιατί στο μυαλό ενός πραγματικού Έλληνα δεν περνά η σκέψη ότι, αν δεν έχει πού να βάλεις το αυτοκίνητο, απλώς δεν το χρησιμοποιείς.

Το «δεν έχει κάδο» (σε ακτίνα τριών μέτρων από εδώ που στέκομαι) είναι μια φράση που θα μπορούσε να περιέχεται στον εθνικό μας ύμνο. Είναι το τελευταίο στάδιο ενός κοινωνικού αυτισμού, όπου πέρα από εμάς, τις επιθυμίες και την ευκολία μας όχι απλώς δεν έχει σημασία τίποτ’ άλλο αλλά ούτε καν υπάρχει τίποτ’ άλλο. Είναι η αυτοϊκανοποιητική δικαιολογία που κάθε βρομιάρης προσφέρει στον εαυτό του ξέροντας ότι σε μια χώρα που η βρομιά έχει γίνει συνήθεια λίγοι θα ενοχληθούν.

Υ.Γ. Η εικόνα μπορεί να είναι από το νέο μετρό της Θεσσαλονίκης αλλά μπορεί κανείς να τη συναντήσει παντού στην Ελλάδα. Το γράφω γιατί ξέρω πως κάποιοι είστε παρεξηγιάρηδες και θα νομίζετε ότι θεωρώ κάποιους περισσότερο Έλληνες από εσάς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[chanse4u]

Ξέρεις η αγάπη πέρα από όλα αυτά που χρειάζεται

Οπως σεβασμό , εμπιστοσύνη , αλληλεγγύη , φιλία

Χρειάζεται και συνέπεια

Και πίστεψε με χωρίς συνέπεια

Χωρίς *να είσαι* και *να είμαι* εδώ

Δεν μπορούν να υπάρξουν τίποτα από όλα τα άλλα

_κανένας_

[kaliarda]

Συμφωνώ με ότι είπες για την αρχειοθέτηση.. και για αυτό αγαπώ τη σελίδα σου και σε ακολουθώ εδώ. Εκτιμώ αυτό που κάνεις. και πέρα από την αρχειοθέτηση, πολλά events που ανεβάζεις δε θα τα έβρισκα αλλιώς και δε θα πήγαινα ποτέ και κάποια από αυτά ήταν υπέροχα! So σε ευχαριστώ.

Πάνω σε αυτό το θέμα, για τα nonbinary άτομα, όσα έγραψες είναι ότι ακριβώς σκεφτόμουν και δεν έβρισκα τα λόγια να το περιγράψω.. Είμαι πολύ ευγνώμων για όσα έχουν κάνει και είναι άτομα που εκτιμώ βαθύτατα αλλά λόγο του ότι έχουν μια θέση και εκπροσωπούν οργανώσεις δε δικαιολογεί τίποτα την απάντηση που άκουσα. Όμως, πρέπει να σχολιάσω γιατί νιώθω ότι τις αδικώ αν δε το κάνω, ότι είπαν μέσα σε όλα ότι σημαντικό είναι να δοθεί φωνή και χώρος στα nonbinary άτομα και από την ίδια τη λοατκι κοινότητα και θα επιλέξω να κρατήσω αυτό από την απάντηση και όχι το απογοητευτικό κομμάτι.

Σε ευχαριστώ🥲 και εμένα μου αρέσει αυτό το πάρκο.. αλλά ήταν μεγαλόσωμου σκύλου το δωράκι που πάτησα και ήταν ένα σοκ. Άμα ξαναπάω βράδυ θα είμαι με ένα φακό στο χέρι και τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος-

ισχύει ότι είναι ευθύνη όλων μας να κάνουμε χώρο για πιο περιθωριοποιημένα άτομα της κοινότητας. δηλαδή κι εγώ είμαι μη-δυαδικό, αλλά και πάλι η μεγάλη πλειονότητα τον ποστ μου δεν αφορούν ή εκπροσωπούν ξεκάθαρα αυτή την ομάδα. μακάρι να έβρισκα περισσότερα πράγματα να μοιραστώ εδώ αλλά μπορώ να ψάξω κ να επικεντρωθώ πιο πολύ σ’αυτό όταν έχω τον χρόνο.. γιατί πως να μάθουν οι μεγαλύτερες γενιές ενώ και στις νεότερες καλά καλά δεν υπάρχει ορατότητα;

[allo-frouto]

Ειπες να ερθεις να μας ξε-σηκωσεις παλι;;; εδω αδειαζουν τα δικα μας... Του φιλου σου θα ηταν γεματα;;; 😈😈

Ειπώθηκε μια αλήθεια.

[v1ckymult1fand0m]

Ξαναείδα πρόσφατα το επεισόδιο 20 και είμαι πεπεισμένη ότι όταν η Αγγέλα έλεγε στον Φώτη για την Ντάλια, που μπορεί να πληρώσει και μετά να εξαφανιστεί, έκανε χοντρό projecting. Σκεφτείτε το: η Αγγέλα δεν θα πλήρωνε και εκτός της 5αδας δεν έχει κανέναν που να την κρατάει στην Αθήνα. Το Τσακάλι δεν ήξερε τίποτα για εκείνη πέρα από το μικρό της οπότε δεν θα μπορούσε να την απειλήσει. Και το πιο βασικό κομμάτι είναι μερικές ατάκες που λέει: "Έχει μείνει πολλά χρόνια απομονωμένη, δεν της είναι δύσκολο να διαλέξει ξανά την απομόνωση", "Μπορεί να πάει οπουδήποτε για να γλιτώσει". Η Αγγέλα ταιριάζει και με τις 2 αυτές ατάκες. Ζει εδώ και 10 χρόνια χωρίς καθόλου στενές σχέσεις και έχει την τάση να το σκάει όταν τα πράγματα ζορίζουν. Πιστεύω πως σε εκείνη την σκηνή η Αγγέλα βρισκόταν σε εσωτερικό δίλημμα καθώς το ένστικτο της έλεγε να φύγει και να γλιτώσει το τομάρι της ενώ η καρδιά της έλεγε να μείνει μαζί με την 5αδα και να μην ξαναπαρατήσει όλες της τις σχέσεις.

[ston-kosmo-tis]

Ναι εντάξει,

Φύγε,

Φύγε κι εσύ,

Ίσως και να καθισες πολύ.

Κάθισες περισσότερο από τους περισσότερους.

Από τι ήθελες να φύγεις;

Από τι ήθελαν να φύγουν;

Όλοι φεύγουν,

Όμως κανείς δεν λέει γιατί.

Κι εγώ πώς θα κοιμηθώ απόψε;

Πώς θα κοιμάμαι από δω και πέρα;

Γιατί να ξυπνάω από εδώ και πέρα;

[ypoptos]

Σκοτάδι

Το δωμάτιο είναι σκοτάδι. Χάνεται κανεις εδώ αυτοβούλως, ώσπου να ξημερώσει δηλαδή - ο χρόνος που στεγάζει είναι αυτός της φυλακής. Κατι του δωματίου φαίνεται να επιμένει, εδώ κι εκει, ο φόβος για το πέρα. Οφείλει κανείς να ανακαλύπτει τα τοιχώματα του ξανά και ξανά να ψηλαφιζει στ�� τυφλά αυτό που με σημείο φυγής θα έμοιαζε, μονο για να βυθιστεί σε ένα σκοτάδι πιο πυκνό, απύθμενο, τον ίδιο του τον άλλοτε γνώριμο εαυτό που αντανακλάται σε κάθε επιφάνεια του χώρου, που τώρα όμως τον ξενίζει. Αντανακλάται χωρίς να το πάρει είδηση, του συμβαίνει - αυτός ο καθρεφτισμος τον συνοδεύει μέχρι το όριο της σκέψης του, πέραν του οποίου, το χάος αποπροσωποποιημενο.

Δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι, έτσι θυμάται τουλάχιστον, γιατί έτσι έχει αισθανθεί. Αφημένος στο σκότος και σε μια αλλόκοτη αναδίπλωση του είναι του που σαν μοίρα βιώνεται, άλλη επιλογή δεν έχει παρά να κοιμηθεί. Εμπροκειτο να γευτεί κάτι που στην ελευθερία του συνηχεί, την ανυπαρξία, έστω στιγμιαία αφού παρεμβάλλεται από ονειροπολήσεις, αντανακλάσεις σαν και αυτές του δωματιου, εξ όψεως σαγηνευτικές.

Το βρηκε. Με μανία εσκισε τη σάρκα του, τις φλέβες του, ξεγυμνώθηκε και πλέον νεκρός κοιτεται, λυτρώθηκε. Με τίμημα τον εαυτό του απαλλάχθηκε από τον εαυτό ως των ανακλασεων πηγή και του ερέβους μήτρα. Στο δωμάτιο γαλήνη, ζωηρή...απεριόριστη. Έμοιαζε με όνειρο.

[gemsofgreece]

Γνώμη για το «Υπάρχω»; Έχω ακούσει ότι σαρώνει τους κινηματογράφους αλλά και κάποια παράπονα ότι «ωραιοοιεί» τον Καζαντζίδη ενώ αυτός «ήταν άντρας της εποχής του»

Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω πολλά για τον Καζαντζίδη ως άνθρωπο και δεν έχω δει την ταινία ακόμη για να κρίνω.

Από το «άντρας της εποχής του» καταλαβαίνω ότι μάλλον εννοούμε μισογύνης ή σεξιστής; Με αυτό στο μυαλό μπήκα και έψαξα στο διαδίκτυο αλλά δεν βρήκα κάποια συγκεκριμένη πληροφορία ή κατηγορία.

Διάβασα διάφορα άρθρα και συνέντευξη της Καίτης Γκρέυ, της πρώτης του σημαντικής σχέσης. Από αυτά συμπέρανα ότι κατά βάση ήταν γκρινιάρης και ένιωθε μονίμως αδικημένος αλλά όντως τον εκμεταλλεύονταν τόσο αυτόν όσο και τις γυναίκες του που ανήκαν στον ίδιο χώρο οι δισκογραφικές. Τα περισσότερα δράματα ήταν με δισκογραφικές παρά με τις προσωπικές του σχέσεις.

Ο Καζαντζίδης επίσης πρέπει να είχε πρόβλημα με τον τζόγο και πολλά από τα λεφτά του έφευγαν εκεί. Το βασικό για το οποίο τον κατηγόρησαν τόσο η Γκρέυ όσο και η Μαρινέλλα είναι ότι ��εν τους άφησε ούτε δραχμή.

Για τον χωρισμό με την Γκρέυ, ο καθένας κατηγόρησε τον άλλον. Ο Καζαντζίδης είπε ότι εκείνη του φέρθηκε άτιμα, εκείνη είπε ότι δεν της έδινε δεκάρα και μετά προς το τέλος η ίδια είχε ερωτευτεί κάποιον άλλον. Στην συνέντευξη επέμενε ότι αυτή όμως ήταν ο έρωτας της ζωής του (λίγο too much να πεις κάτι τέτοιο δημοσίως όταν η νυν γυναίκα είναι εν ζωή).

Ο γάμος του με την Μαρινέλλα διήρκεσε δύο χρόνια. Ο Καζαντζίδης ήθελε να φύγουν από τα νυχτερινά κέντρα γιατί πίστευε ότι το κλίμα ήταν νοσηρό και τους εκμεταλλεύονταν (ίσως και να ζήλευε). Η Μαρινέλλα ήθελε να συνεχίσει την καριέρα της και μέσα από τα νυχτερινά κέντρα οπότε χώρισαν. Παρά τον χωρισμό συνέχισαν απρόσκοπτα την συνεργασία τους στη μουσική για άλλα δέκα χρόνια χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Για πάντα όταν ρωτιόταν ο Καζαντζίδης έλεγε ότι εκείνη είναι η σπουδαία γυναίκα καλλιτέχνις της χώρας. Μάλιστα, μετά το χωρισμό διατήρησαν στενή φιλία και η Μαρινέλλα έγινε φίλη και με την επόμενη σύζυγο του Καζαντζίδη. Όταν ήταν ετοιμοθάνατος, τον επισκεπτόταν στο νοσοκομείο τακτικά.

Ο Χρήστος Μάστορας αποκάλυψε ότι συνάντησε την Μαρινέλλα σε κάποια πρώιμα στάδια των γυρισμάτων κι εκείνη του είπε: «Ο Στελάκης θα χαιρόταν τόσο πολύ αν έβλεπε πώς τον αποδίδεις», δε θυμάμαι ακριβώς την φράση, κράτησα κυρίως το «ο Στελάκης θα χαιρόταν».

Αυτά βρήκα εγώ. Με αυτά γενικά δε νομίζω ότι ο Καζαντζίδης ήταν μισογύνης ή κακός με τις γυναίκες του, περισσότερο από ό,τι θα ήταν πολλοί άντρες τότε σε σύγκριση με τις προσδοκίες μας σήμερα. Σε αυτόν τον βαθμό θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποδοθούν τα ελαττώματα του στην ταινία, γιατί αυτό κάνει μια σωστή βιογραφία.

Από εκεί και πέρα δε νομίζω ότι έχουμε δεδομένα να βασιστούμε για να τον παρουσιάσουμε ως ένα μονοδιάστατα κακό ή προβληματικό πρότυπο ή να μην γίνει καν ταινία, όπως είδα κάποιους να λένε.

Πάντως σε κριτικές εγώ είδα άλλους να λένε ότι η ταινία τον αγιοποιεί και άλλους να λένε ότι η ταινία τον κάνει πιο κακό ή βίαιο από ό,τι ήτανε. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη, ειδικά χωρίς να έχω δει την ταινία. Εγώ εδώ παρέθεσα όλες τις πληροφορίες που βρήκα. Εάν υπάρχουν και άλλα γεγονότα κατακριτέα, λυπάμαι που δεν τα βρήκα και ζητώ συγγνώμη για την πιθανή ελλιπή πληροφόρηση.

[xaritwmenia-at-3am]

Να 'χουμε κέφια σα να μη ζούμε εδώ πέρα.

[justforbooks]

Leonard Cohen: Ένας ποιητής που έγινε μουσικός, παραμένοντας ποιητής

Οκτώ χρόνια χωρίς την ποίηση του Leonard Cohen. Ελάχιστες σκέψεις για την ποιητική πλευρά ενός μεγάλου τραγουδοποιού, που έφυγε στις 7 Νοεμβρίου του 2016

Ξεκίνησε για πεζογράφος, αλλά, διαβάζοντας τους «Υπέροχους απόκληρους» (εκδ. Κέδρος, μετ. Αλέξης Καλοφωλιάς), καταλαβαίνεις ότι πιθανότατα δεν το έχει. Ίσως να ήταν πολύ νωρίς για μεγάλη φόρμα. Η ποίηση του Leonard Cohen έδειχνε από την πρώτη στιγμή ενδιαφέρουσα, αλλά την ποίηση τη διαβάζουν λίγοι, ενώ με το τραγούδι μπορείς να μοιραστείς όσα νιώθεις με πολύ περισσότερους ανθρώπους. Άσε που, αν ψάξεις τραγουδοποιούς με σοβαρή ποιητική φλέβα, θα βρεις λιγότερους από δέκα.

Το πρώτο τραγούδι του Leonard Cohen που άκουσα ποτέ, ήταν το «Famous Blue Raincoat», όταν τον Σεπτέμβρη του 1982 το είχε διαλέξει ο Nick Cave ως ένα από τα τραγούδια που τον είχαν επηρεάσει, σε συνέντευξη που είχε δώσει στο «Ροκ Κλαμπ» του Γιάννη Πετρίδη. Κι αν η πρώτη φορά του Cave με τους Birthday Party, στο Σπόρτινγκ, έφερε περισσότερο punk παρά ποιητική διάθεση, η σχέση του Cave με την ποιητική γραφή του Cohen φάνηκε αργότερα. Η διασκευή του «Avalanche» ήρθε μόλις στο πρώτο solo album του Cave, «From Her To Eternity» όμως ακολούθησαν πολλές αναφορές σε στίχους αλλά και διασκευές, ανάμεσα στις οποίες ήταν το «Suzanne» και το «I’m Your Man». Ο Cave είχε πει για τον Cohen: «Ανακάλυψα τον Leonard Cohen με το “Songs of Love and Hate”. Άκουγα αυτόν τον δίσκο για ώρες στο σπίτι ενός φίλου. Ήμουν πολύ νέος και πιστεύω ότι αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που με επηρέασε πραγματικά. Στο παρελθόν, άκουγα μόνο τους δίσκους του αδελφού μου. Μου άρεσε ό,τι του άρεσε, τον ακολουθούσα σαν πρόβατο. Ο Leonard Cohen ήταν ο πρώτος που ανακάλυψα μόνoς μου. Είναι το σύμβολο της μουσικής μου ανεξαρτησίας. Θυμάμαι αυτά τα άλλα παιδιά που ήρθαν στο σπίτι του φίλου μου και θεωρούσαν ότι το “Songs of Love and Hate” ήταν πολύ καταθλιπτικό. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η θεωρία περί “κατάθλιψης” ήταν γελοία».

Η σχέση που ανέπτυξε ο Nick Cave με τον Leonard Cohen –μια σχέση θαυμασμού του νεότερου ποιητή προς τον μεγαλύτερο, όπως θα το έθετε ενδεχομένως ο Harold Bloom στην «Αγωνία της επίδρασης» (εκδ. Άγρα, μετ. Δημήτρης Δημηρούλης)– είναι απόλυτα αντίστοιχη με τη σχέση που είχε αναπτύξει ο Cohen με τον Federico Garcia Lorca. Ίσως η κορυφαία στιγμή που ο Cohen αποδίδει στον Lorca όσα του οφείλει να είναι το «Take This Waltz». Οι στίχοι αποτελούν ελεύθερη μετάφραση του ποιήματος του Lorca «Pequeño vals vienés» (Μικρό βιεννέζικο βαλς) και θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από τον Cohen. Τόσο πολύ ταιριάζουν στη γραφή που έχει αναπτύξει μέχρι το 1986, που το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή «Poets In New York».

Το «Βιβλίο του πόθου» (εκδ. Ιανός, μετ. Ιωάννα Αβραμίδου) πρωτοεκδόθηκε το 2006 και περιλαμβάνει 167 ποιήματα του Cohen, τα οποία γράφτηκαν σε ένα διάστημα 20 περίπου ετών. Προσωπικά, ακόμη κι αν ο Philip Glass δεν είχε μελοποιήσει 22 από αυτά, μου αρκεί αυτό το απόσπασμα: «Ένας άλλος ποιητής θα πρέπει να σου πει / πόσο πολύ σε αγαπώ / είμαι πολύ απασχολημένος τώρα / με τη θάλασσα της Αραβίας / και τις διεστραμμένες της επαναλήψεις / του άσπρου και του γκρι. Να, παραιτήθηκα από πολλά / τα τελευταία λίγα λεπτά / και από τη μεγάλη τιμή να λέω σ’ αγαπώ / αδυνάτισα κι ομόρφυνα ξανά / ξύρισα το μούσι του παππού / τα ρούχα μου φαρδαίνουν / και δεν έχω πια προγούλι».

Κι όσον αφορά τα τραγούδια, ίσως να αρκεί εκείνος ο στίχος που υπάρχει στο «Chelsea Hotel #2» – τραγούδι γραμμένο για την Janis Joplin. Εκείνο το «We are ugly, but we have the music». Ή ο άλλος, στο «Take This Longing»: «And everything depends upon how near you sleep to me». Ή ολόκληρο το «Hallelujah». Ή… ή… ή…

Θα μπορούσαν να γραφτούν –κι έχουν ήδη γραφτεί– πολλά για την ποίηση του Leonard Cohen. Αυτό εδώ το σύντομο κείμενο δεν είχε σκοπό να εξαντλήσει ένα τέτοιο τεράστιο θέμα. Ο μόνος στόχος του ήταν να κάνει τον ακροατή του Cohen, πέρα από την εξαιρετική φωνή αλλά και τη μουσική των τραγουδιών του, να διαβάσει λίγο πιο προσεκτικά τους στίχους του. Άλλωστε δεν ξέρω κανέναν τραγουδοποιό που θα τολμούσε, σ’ ένα από τα τελευταία τραγούδια του, εκείνο το συγκλονιστικό «I’m ready, my Lord».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[hachimitsuna]

οι σκέψεις μου μετά από 3 μήνες ολλανδια

αγόρασα μίνι χριστουγεννιατικο δέντρο με φωτάκια και μπαλάκια απ το σουπερ μάρκετ (ζωντανό σε γλάστρα)

σκέφτομαι να ρωτήσω το τσατ τι πάει στραβά με την ερωτική μου ζωή (ναι αυτή που δεν υπάρχει)

κάπως βρέθηκα να κάνω μεταπτυχιακό από κει που δούλευα Ελλάδα και έπαιρνα βασικό και εμένα με τη μάνα μου γιατί πως αλλιώς να βγει ξέρω γω

πάλι κρυωσα γαμωτο και θα ήθελα να μην, επίσης αυτό έγινε στο καπάκι αφού σκότωσα το γόνατο μου και δε μπορούσα να περπατήσω σαν άνθρωπος δύο βδομάδες

ήρεμη η ζωή στο εξωτικό αμστερνταμ οπότε πήγα σε ελληνικό παρτυ να τη ζωντανεψω, τώρα θέλω κάτι να γίνει όμως είμαι έτοιμη

θα ήθελα κάποιος να μου πει για ποιο λόγο δεν έχουν καφέ φίλτρου με γεύση εδώ πέρα να ουμε

και λίγο γουατ δε φακ