#εδώ πέρα

[allo-frouto]

μη σνομπαρεις 🙄

Απλώς συμφώνησα με αυτό που έγραψες!?

[mousmoula]

αυτό το πράγμα που έχω ιγμορίτιδα αλλά η ακτινογραφία έδειξε ότι δεν έχω ιγμορίτιδα οπότε λογικά είναι αλλεργία αλλά τα αντιισταμινικά δεν έκαναν τίποτα άρα δεν είναι αλλεργία και κρύωμα δεν είναι σίγουρα γιατί το μόνο που έχω είναι όλα τα συμπτώματα της ιγμορίτιδας αλλά τα ιγμόρεια είναι καθαρά, και ενώ η μύτη μου δεν είναι βουλωμένη το μόνο πράγμα που κάνει δουλειά είναι αποσυμφορητικό με κορτιζόνη αλλά το σκέτο αποσυμφορητικό δεν έκανε τίποτα και η σκέτη κορτιζόνη επίσης δεν έκανε τίποτα. ναι αυτό λοιπόν πώς λέγεται

[aneipwth]

να χουμε κέφια σαν να μην ζούμε εδώ πέρα.

[thelostdreamsthings]

"Και να που φτάσαμε εδώ

χωρίς αποσκευές

μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες

ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.

Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο

ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.

Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,

αλλά τα πουλιά

πετούσαν πιο πέρα.

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,

που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα

πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα

για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία

για να μένουν νεκροί για πάντα..."

Τάσος Λειβαδίτης

[fandomchaosposts]

εγώ κάπου εδώ έμεινα μαλάκας. Οι άνθρωποι περνάνε τα πάνδεινα εκεί πέρα και παρόλα αυτά προθυμοποιούνται να στείλουν βοήθεια στη χώρα μας που καίγεται κι εμείς (ως κράτος) τι κάνουμε; Βοηθάμε το Ισραήλ

[epituxiathsapotuxias]

Θες να ξυπνάω και να σου λέω καλημέρα

Να 'χουμε κέφια σαν να μην ζούμε εδώ πέρα

Μαζί να κανονίζουμε ρεπό κάθε Δευτέρα

Να μετράμε διαστημόπλοια που διασχίζουν τον αέρα

[justforbooks]

Leonard Cohen: Ένας ποιητής που έγινε μουσικός, παραμένοντας ποιητής

Οκτώ χρόνια χωρίς την ποίηση του Leonard Cohen. Ελάχιστες σκέψεις για την ποιητική πλευρά ενός μεγάλου τραγουδοποιού, που έφυγε στις 7 Νοεμβρίου του 2016

Ξεκίνησε για πεζογράφος, αλλά, διαβάζοντας τους «Υπέροχους απόκληρους» (εκδ. Κέδρος, μετ. Αλέξης Καλοφωλιάς), καταλαβαίνεις ότι πιθανότατα δεν το έχει. Ίσως να ήταν πολύ νωρίς για μεγάλη φόρμα. Η ποίηση του Leonard Cohen έδειχνε από την πρώτη στιγμή ενδιαφέρουσα, αλλά την ποίηση τη διαβάζουν λίγοι, ενώ με το τραγούδι μπορείς να μοιραστείς όσα νιώθεις με πολύ περισσότερους ανθρώπους. Άσε που, αν ψάξεις τραγουδοποιούς με σοβαρή ποιητική φλέβα, θα βρεις λιγότερους από δέκα.

Το πρώτο τραγούδι του Leonard Cohen που άκουσα ποτέ, ήταν το «Famous Blue Raincoat», όταν τον Σεπτέμβρη του 1982 το είχε διαλέξει ο Nick Cave ως ένα από τα τραγούδια που τον είχαν επηρεάσει, σε συνέντευξη που είχε δώσει στο «Ροκ Κλαμπ» του Γιάννη Πετρίδη. Κι αν η πρώτη φορά του Cave με τους Birthday Party, στο Σπόρτινγκ, έφερε περισσότερο punk παρά ποιητική διάθεση, η σχέση του Cave με την ποιητική γραφή του Cohen φάνηκε αργότερα. Η διασκευή του «Avalanche» ήρθε μόλις στο πρώτο solo album του Cave, «From Her To Eternity» όμως ακολούθησαν πολλές αναφορές σε στίχους αλλά και διασκευές, ανάμεσα στις οποίες ήταν το «Suzanne» και το «I’m Your Man». Ο Cave είχε πει για τον Cohen: «Ανακάλυψα τον Leonard Cohen με το “Songs of Love and Hate”. Άκουγα αυτόν τον δίσκο για ώρες στο σπίτι ενός φίλου. Ήμουν πολύ νέος και πιστεύω ότι αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που με επηρέασε πραγματικά. Στο παρελθόν, άκουγα μόνο τους δίσκους του αδελφού μου. Μου άρεσε ό,τι του άρεσε, τον ακολουθούσα σαν πρόβατο. Ο Leonard Cohen ήταν ο πρώτος που ανακάλυψα μόνoς μου. Είναι το σύμβολο της μουσικής μου ανεξαρτησίας. Θυμάμαι αυτά τα άλλα παιδιά που ήρθαν στο σπίτι του φίλου μου και θεωρούσαν ότι το “Songs of Love and Hate” ήταν πολύ καταθλιπτικό. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η θεωρία περί “κατάθλι��ης” ήταν γελοία».

Η σχέση που ανέπτυξε ο Nick Cave με τον Leonard Cohen –μια σχέση θαυμασμού του νεότερου ποιητή προς τον μεγαλύτερο, όπως θα το έθετε ενδεχομένως ο Harold Bloom στην «Αγωνία της επίδρασης» (εκδ. Άγρα, μετ. Δημήτρης Δημηρούλης)– είναι απόλυτα αντίστοιχη με τη σχέση που είχε αναπτύξει ο Cohen με τον Federico Garcia Lorca. Ίσως η κορυφαία στιγμή που ο Cohen αποδίδει στον Lorca όσα του οφείλει να είναι το «Take This Waltz». Οι στίχοι αποτελούν ελεύθερη μετάφραση του ποιήματος του Lorca «Pequeño vals vienés» (Μικρό βιεννέζικο βαλς) και θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από τον Cohen. Τόσο πολύ ταιριάζουν στη γραφή που έχει αναπτύξει μέχρι το 1986, που το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή «Poets In New York».

Το «Βιβλίο του πόθου» (εκδ. Ιανός, μετ. Ιωάννα Αβραμίδου) πρωτοεκδόθηκε το 2006 και περιλαμβάνει 167 ποιήματα του Cohen, τα οποία γράφτηκαν σε ένα διάστημα 20 περίπου ετών. Προσωπικά, ακόμη κι αν ο Philip Glass δεν είχε μελοποιήσει 22 από αυτά, μου αρκεί αυτό το απόσπασμα: «Ένας άλλος ποιητής θα πρέπει να σου πει / πόσο πολύ σε αγαπώ / είμαι πολύ απασχολημένος τώρα / με τη θάλασσα της Αραβίας / και τις διεστραμμένες της επαναλήψεις / του άσπρου και του γκρι. Να, παραιτήθηκα από πολλά / τα τελευταία λίγα λεπτά / και από τη μεγάλη τιμή να λέω σ’ αγαπώ / αδυνάτισα κι ομόρφυνα ξανά / ξύρισα το μούσι του παππού / τα ρούχα μου φαρδαίνουν / και δεν έχω πια προγούλι».

Κι όσον αφορά τα τραγούδια, ίσως να αρκεί εκείνος ο στίχος που υπάρχει στο «Chelsea Hotel #2» – τραγούδι γραμμένο για την Janis Joplin. Εκείνο το «We are ugly, but we have the music». Ή ο άλλος, στο «Take This Longing»: «And everything depends upon how near you sleep to me». Ή ολόκληρο το «Hallelujah». Ή… ή… ή…

Θα μπορούσαν να γραφτούν –κι έχουν ήδη γραφτεί– πολλά για την ποίηση του Leonard Cohen. Αυτό εδώ το σύντομο κείμενο δεν είχε σκοπό να εξαντλήσει ένα τέτοιο τεράστιο θέμα. Ο μόνος στόχος του ήταν να κάνει τον ακροατή του Cohen, πέρα από την εξαιρετική φωνή αλλά και τη μουσική των τραγουδιών του, να διαβάσει λίγο πιο προσεκτικά τους στίχους του. Άλλωστε δεν ξέρω κανέναν τραγουδοποιό που θα τολμούσε, σ’ ένα από τα τελευταία τραγούδια του, εκείνο το συγκλονιστικό «I’m ready, my Lord».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[koi-no-yokaan]

Εγω πέρα από το γαματο blog που έχω εδώ, με τις καυλες, τα ζευγάρια, τα ποιήματα, την φύση κτλ που ανεβάσω και οι περισσότεροι γουστάρετε.. Μέσα στην ημέρα ακούω πολύ μουσική! Χιπχοπ, μεταλ.. κλασική πολλές φορές για να λιώσει η καρδούλα μου από το τι θαύματα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος!

Πάω βόλτες στην φύση μόνη και χαζεύω οτιδήποτε εκεί. Δουλεύω, τώρα βρίσκομαι σε μια δουλειά που τα χέρια μου γίνονται μαύρα! Δεν μου ήρθε τίποτα έτοιμο, έτσι όπως δεν ήρθαν σε πολλούς!

Μου χουν λείψει πολλά άλλα δεν πειράζει! Τα δημιουργώ μόνη μου πλέον όσα χρειάζομαι! Ακόμα και το να εκφράζομαι!

Γράφω σε τετράδια και καμιά φορά ηχογραφώ τις σκέψεις μου ! Ένας απλός άνθρωπος είμαι και εγώ.. απλά, ξέρω τι αγαπάω!

[kaliarda]

Συμφωνώ με ότι είπες για την αρχειοθέτηση.. και για αυτό αγαπώ τη σελίδα σου και σε ακολουθώ εδώ. Εκτιμώ αυτό που κάνεις. και πέρα από την αρχειοθέτηση, πολλά events που ανεβάζεις δε θα τα έβρισκα αλλιώς και δε θα πήγαινα ποτέ και κάποια από αυτά ήταν υπέροχα! So σε ευχαριστώ.

Πάνω σε αυτό το θέμα, για τα nonbinary άτομα, όσα έγραψες είναι ότι ακριβώς σκεφτόμουν και δεν έβρισκα τα λόγια να το περιγράψω.. Είμαι πολύ ευγνώμων για όσα έχουν κάνει και είναι άτομα που εκτιμώ βαθύτατα αλλά λόγο του ότι έχουν μια θέση και εκπροσωπούν οργανώσεις δε δικαιολογεί τίποτα την απάντηση που άκουσα. Όμως, πρέπει να σχολιάσω γιατί νιώθω ότι τις αδικώ αν δε το κάνω, ότι είπαν μέσα σε όλα ότι σημαντικό είναι να δοθεί φωνή και χώρος στα nonbinary άτομα και από την ίδια τη λοατκι κοινότητα και θα επιλέξω να κρατήσω αυτό από την απάντηση και όχι το απογοητευτικό κομμάτι.

Σε ευχαριστώ🥲 και εμένα μου αρέσει αυτό το πάρκο.. αλλά ήταν μεγαλόσωμου σκύλου το δωράκι που πάτησα και ήταν ένα σοκ. Άμα ξαναπάω βράδυ θα είμαι με ένα φακό στο χέρι και τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος-

ισχύει ότι είναι ευθύνη όλων μας να κάνουμε χώρο για πιο περιθωριοποιημένα άτομα της κοινότητας. δηλαδή κι εγώ είμαι μη-δυαδικό, αλλά και πάλι η μεγάλη πλειονότητα τον ποστ μου δεν αφορούν ή εκπροσωπούν ξεκάθαρα αυτή την ομάδα. μακάρι να έβρισκα περισσότερα πράγματα να μοιραστώ εδώ αλλά μπορώ να ψάξω κ να επικεντρωθώ πιο πολύ σ’αυτό όταν έχω τον χρόνο.. γιατί πως να μάθουν οι μεγαλύτερες γενιές ενώ και στις νεότερες καλά καλά δεν υπάρχει ορατότητα;

[v1ckymult1fand0m]

Ξαναείδα πρόσφατα το επεισόδιο 20 και είμαι πεπεισμένη ότι όταν η Αγγέλα έλεγε στον Φώτη για την Ντάλια, που μπορεί να πληρώσει και μετά να εξαφανιστεί, έκανε χοντρό projecting. Σκεφτείτε το: η Αγγέλα δεν θα πλήρωνε και εκτός της 5αδας δεν έχει κανέναν που να την κρατάει στην Αθήνα. Το Τσακάλι δεν ήξερε τίποτα για εκείνη πέρα από το μικρό της οπότε δεν θα μπορούσε να την απειλήσει. Και το πιο βασικό κομμάτι είναι μερικές ατάκες που λέει: "Έχει μείνει πολλά χρόνια απομονωμένη, δεν της είναι δύσκολο να διαλέξει ξανά την απομόνωση", "Μπορεί να πάει οπουδήποτε για να γλιτώσει". Η Αγγέλα ταιριάζει και με τις 2 αυτές ατάκες. Ζει εδώ και 10 χρόνια χωρίς καθόλου στενές σχέσεις και έχει την τάση να το σκάει όταν τα πράγματα ζορίζουν. Πιστεύω πως σε εκείνη την σκηνή η Αγγέλα βρισκόταν σε εσωτερικό δίλημμα καθώς το ένστικτο της έλεγε να φύγει και να γλιτώσει το τομάρι της ενώ η καρδιά της έλεγε να μείνει μαζί με την 5αδα και να μην ξαναπαρατήσει όλες της τις σχέσεις.

[allo-frouto]

Ποιο ειναι το καλυτερο;

Gun kink.

[mousmoula]

.

[ston-kosmo-tis]

Ναι εντάξει,

Φύγε,

Φύγε κι εσύ,

Ίσως και να καθισες πολύ.

Κάθισες περισσότερο από τους περισσότερους.

Από τι ήθελες να φύγεις;

Από τι ήθελαν να φύγουν;

Όλοι φεύγουν,

Όμως κανείς δεν λέει γιατί.

Κι εγώ πώς θα κοιμηθώ απόψε;

Πώς θα κοιμάμαι από δω και πέρα;

Γιατί να ξυπνάω από εδώ και πέρα;

[xaritwmenia-at-3am]

Να 'χουμε κέφια σα να μη ζούμε εδώ πέρα.

[justforbooks]

Η γυναικεία ποίηση στην Ελλάδα: Από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις ημέρες μας

Υπάρχει όντως γυναικεία γραφή κι αν ναι, τι ακριβώς αντιπροσωπεύει, με ποιους τρόπους θεσπίζει τους νόμους της και πώς τους υπερασπίζεται;

Ανοίγει πράγματι η λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες τον δρόμο για ένα διαφορετικό σύμπαν και εφόσον το κάνει, ποια σχέση έχει ένα τέτοιο σύμπαν με το σύμπαν των ανδρών; Αποτελεί ορκισμένο εχθρό του, παραμένοντας σε μετωπική αντίθεση μαζί του, ή προτείνει απλώς μιαν εναλλακτική προοπτική, προβάλλοντας ένα είδος ευαισθησίας που δεν θα αποκτήσει ποτέ ο ανδρικός λόγος; Τα ερωτήματα επανέρχονται επί πολλές δεκαετίες, αλλά η Αριστέα Παπαλεξάνδρου με το δίτομο έργο της «Δρέποντας τα όστρακα των διθυράμβων τους», που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ενύπνιο, πηγαίνει εξαρχής πέρα από αυτά. Το βασικό ερευνητικό της ζήτημα δεν είναι η ποίηση γυναικών και ανδρών, με τις αντιθέσεις και τους διαχωρισμούς της, αλλά το πότε η κριτική η οποία έχει ασχοληθεί με τις Ελληνίδες ποιήτριες παύει να τις αντιμετωπίζει συγκαταβατικά, θεωρώντας απλώς ανεκτή τη δουλειά τους στον ανδρικό κόσμο, ή εξετάζοντας έστω τα έμφυλα χαρακτηριστικά τους, και ξεκινά να αποτιμήσει την αξία και το βάρος τους επί τη βάσει της λογοτεχνικής τους πληρότητας.

Η Παπαλεξάνδρου, ποιήτρια η ίδια, βάζει κάτω από τον φακό της το διάστημα 1974-2000 και έχει ψάξει περίπου τα πάντα: λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες, ανθολογίες και ιστορίες λογοτεχνίας, τόμους κριτικής ερμηνείας και αξιολόγησης. Παρακολουθώντας την ιστορία της κριτικής για τη γυναικεία ποίηση, ξεδιπλώνει και την ολοζώντανη εικόνα της ιστορίας της γυναικείας ποίησης μέχρι το πιο κρίσιμο σημείο: όταν με άλλα λόγια, όπως το είπαμε προηγουμένως, θα περάσουμε από τη γυναικεία ποίηση στην τέχνη της ποίησης ανεξαρτήτως φύλου.

Οι γυναίκες προσήλθαν στην ποίηση (δεν συνέβη το ίδιο με την πεζογραφία) από πολύ νωρίς (ας σκεφτούμε τους ερωτικούς στίχους της Σαπφώς ή τα λατρευτικά επιγράμματα της Κασσιανής), αλλά μόνο από τον 19ο αιώνα και μετά άρχισαν να διαμορφώνουν την εντελώς προσωπική τους γλώσσα. Ο φεμινισμός έπαιξε σίγουρα εν προκειμένω δραστικό ρόλο: δεν είναι τυχαίο πως η έννοια της υποκειμενικότητας αναδείχθηκε από γυναίκες θεωρητικούς της εποχής μας (ανάμεσά τους η Τζούλια Κρίστεβα και η Κατρίν Κλεμάν), που έβαλαν απέναντι στον άκαμπτο και αυταρχικό λόγο του ανδρικού φύλου τη συνεχή κινητικότητα, την πολυσημία και την ανατρεπτική διάθεση της γυναικείας έκφρασης.

Σε ό,τι αφορά τη νεοελληνική ποίηση, οι γυναίκες ξεκίνησαν την πορεία τους από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα (από την Αιμιλία Δάφνη, τη Μυρτιώτισσα, τη Μαρία Πολυδούρη, τη Ρίτα Μπούμη-Παπά και τη Μελισσάνθη μέχρι τη Μέλπω Αξιώτη, τη Μάτση Χατζηλαζάρου, τη Ζωή Καρέλλη και τη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη), για να ενισχύσουν φανερά τη θέση τους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (από την Ελένη Βακαλό, τη Βικτωρία Θεοδώρου, την Όλγα Βότση και τη Μαντώ Αραβαντινού μέχρι την Κική Δημουλά, τη Ζέφη Δαράκη, τη Νανά Ησαΐα και την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ). Το διαταραγμένο και κατακερματισμένο εσωτερικό τοπίο, το αθόρυβο, σχεδόν αποσιωπημένο γυναικείο βίωμα, η ερωτική και η υπαρξιακή οδύνη, η ισχυρή σωματική αίσθηση, όπως και η σταδιακή μετάβαση από την παράδοση στον μοντερνισμό, τον υπερρεαλισμό και τα πρώτα φανερώματα του μεταμοντερνισμού δίνουν τα απαραγνώριστα στοιχεία αυτής της μακράς διαδρομής, που δεν θα αργήσει να προετοιμάσει μια καινούργια περίοδο: την περίοδο την οποία θα εγκαινιάσουν οι γυναίκες της γενιάς του 1970. Η Παυλίνα Παμπούδη, η Άντεια Φραντζή, η Μαρία Κυρτζάκη, η Τζένη Μαστοράκη, η Δήμητρα Χριστοδούλου, η Μαρία Λαϊνά, η Νατάσα Χατζιδάκι, η Βερονίκη Δαλακούρα και η Αθηνά Παπαδάκη είτε θα ταιριάξουν τη μυθολογία της φύσης και την καθημερινότητα του γυναικείου φύλου με τις αρχαϊκές τους εικόνες, είτε θα εικονογραφήσουν την πάλη με το ανέκφραστο και τις ανεκδήλωτες σημασίες της γλώσσας.

Στην πραγματικότητα, το κριτικό ενδιαφέρον για τις ποιήτριες, παλαιότερες και νεότερες, τείνει να αποκτήσει σάρκα και οστά (και να καταστεί με σαφήνεια ορατό) κατά διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Η κριτική εξακολουθεί να υποφέρει από προκαταλήψεις, να παγιδεύεται σε παλινδρομήσεις, να αρνείται πλήθος παραδοχές, πλην όχι μόνο είναι πλέον σε θέση να παρακολουθήσει τον γυναικείο λόγο με τους όρους που θέτει ο ίδιος στον εαυτό του, αλλά και να τον συγκρίνει τη διεθνή ποιητική σκηνή (γυναικεία και ανδρική), καταλήγοντας στη συμπερίληψή στον λογοτεχνικό κανόνα. Κατά την επόμενη δεκαετία θα επέλθει έκρηξη για τις ποιήτριες, τόσο ως προς τα μεγέθη της εκδοτικής παραγωγής και την έκταση των κριτικών αναφορών όσο και ως προς την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα.

Στην πολυσέλιδη διαδρομή της η Παπαλεξάνδρου θα μείνει μέσω της έρευνας της κριτικής όχι μόνο στα καθιερωμένα ονόματα, όπως τα είδαμε να εκτυλίσσονται πρωτύτερα, αλλά και θα εστιάσει σε μια σειρά αφανών περιπτώσεων, που χάθηκαν δικαίως ή αδίκως μέσα στον χρόνο. Θέλω να τονίσω πως εκείνο που κυριαρχεί εδώ δεν είναι η σχολαστικότητα του φιλολόγου, αλλά το πάθος του ερευνητή ή καλύτερα της ερευνήτριας. Ερευνήτρια, η οποία θα μας φέρει κοντά στις σιωπές και τα κενά της ιστορίας της λογοτεχνίας για να αποκτήσουμε μια έντονη αίσθηση του καθημερινού και ιστορικά περίπου άπιαστου λογοτεχνικού γίγνεσθαι. Κι αυτό δεν είναι μικρό και λίγο, αλλά ήδη πολύ – ευπρόσδεκτα πολύ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[solmeister13]

Δεν έχει σχέση με το Annie αυτό που θα πω (το οποίο Annie παρεμπιπτόντως έχει κάτι το τόσο πιασάρικο που το είχα λατρέψει απ' τα spoilers😂), αλλά θέλω να μιλήσω για το γεγονός ότι βίωσα αυτό που είχα ακούσει από πολλούς, ότι "κανείς δεν μένει μόνος" στα lives σας! Είχα έρθει στο club night στην Πάτρα, μόνος μου. Μετά από λίγο σκάει ένας τυπάς, με το κόκκινο το T-Shirt, επίσης μόνος του! (Εν τω μεταξύ φορούσα κι εγώ το ίδιο T-Shirt, αλλά φορούσα κι ένα άκυρο φούτερ από πάνω-το οποίο έβγαλα αργότερα-, οπότε δεν με είχε προσέξει) Βγάζοντας, λοιπόν, τον κοινωνικό εαυτό μου προς τα έξω (σπάνιο φαινόμενο), τον πλησίασα λέγοντας: "Κι εσύ για τον Σολ;". Οπότε κάπως έτσι γνωριστήκαμε και σε όλο το υπόλοιπο live ήμασταν παρέα!

Υ.Γ. Είμαι αυτός που ήρθε με το "Χάρτινο βασίλειο" για αφιέρωση στο τέλος

Υ.Γ. 2 Είμαι ο ίδιος που στο Burgerfest σας είχε πει να με περιμένετε στα live σας στην Πάτρα από εδώ και πέρα.

Υ.Γ. 3 Τα λέμε στις 29 ξανά!

Υ.Γ. 4 ΤΟ FAM ΕΝΩΝΕΙ!!!!!!!!!

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ CLUBS ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΙ.

Love you <3