#εδώ πέρα

[allo-frouto]

μη σνομπαρεις 🙄

Απλώς συμφώνησα με αυτό που έγραψες!?

[mousmoula]

αυτό το πράγμα που έχω ιγμορίτιδα αλλά η ακτινογραφία έδειξε ότι δεν έχω ιγμορίτιδα οπότε λογικά είναι αλλεργία αλλά τα αντιισταμινικά δεν έκαναν τίποτα άρα δεν είναι αλλεργία και κρύωμα δεν είναι σίγουρα γιατί το μόνο που έχω είναι όλα τα συμπτώματα της ιγμορίτιδας αλλά τα ιγμόρεια είναι καθαρά, και ενώ η μύτη μου δεν είναι βουλωμένη το μόνο πράγμα που κάνει δουλειά είναι αποσυμφορητικό με κορτιζόνη αλλά το σκέτο αποσυμφορητικό δεν έκανε τίποτα και η σκέτη κορτιζόνη επίσης δεν έκανε τίποτα. ναι αυτό λοιπόν πώς λέγεται

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Το χαμόγελο του Ανδρέα όταν σκότωσε εκείνον τον γελοίο που είχε βάλει ο Παυρινός να τον σκοτώσει </3

[aneipwth]

να χουμε κέφια σαν να μην ζούμε εδώ πέρα.

[fandomchaosposts]

εγώ κάπου εδώ έμεινα μαλάκας. Οι άνθρωποι περνάνε τα πάνδεινα εκεί πέρα και παρόλα αυτά προθυμοποιούνται να στείλουν βοήθεια στη χώρα μας που καίγεται κι εμείς (ως κράτος) τι κάνουμε; Βοηθάμε το Ισραήλ

[v1ckymult1fand0m]

Ξαναείδα πρόσφατα το επεισόδιο 20 και είμαι πεπεισμένη ότι όταν η Αγγέλα έλεγε στον Φώτη για την Ντάλια, που μπορεί να πληρώσει και μετά να εξαφανιστεί, έκανε χοντρό projecting. Σκεφτείτε το: η Αγγέλα δεν θα πλήρωνε και εκτός της 5αδας δεν έχει κανέναν που να την κρατάει στην Αθήνα. Το Τσακάλι δεν ήξερε τίποτα για εκείνη πέρα από το μικρό της οπότε δεν θα μπορούσε να την απειλήσει. Και το πιο βασικό κομμάτι είναι μερικές ατάκες που λέει: "Έχει μείνει πολλά χρόνια απομονωμένη, δεν της είναι δύσκολο να διαλέξει ξανά την απομόνωση", "Μπορεί να πάει οπουδήποτε για να γλιτώσει". Η Αγγέλα ταιριάζει και με τις 2 αυτές ατάκες. Ζει εδώ και 10 χρόνια χωρίς καθόλου στενές σχέσεις και έχει την τάση να το σκάει όταν τα πράγματα ζορίζουν. Πιστεύω πως σε εκείνη την σκηνή η Αγγέλα βρισκόταν σε εσωτερικό δίλημμα καθώς το ένστικτο της έλεγε να φύγει και να γλιτώσει το τομάρι της ενώ η καρδιά της έλεγε να μείνει μαζί με την 5αδα και να μην ξαναπαρατήσει όλες της τις σχέσεις.

[kaliarda]

Στα 15 ο Έκτορας περνάει ζόρικα. Ναι, ναι, ξέρω ότι όλα τα 15χρονα ζόρικα περνάνε, αλλά ο ήρωάς μας τα βρίσκει λίγο πιο σκούρα. Έχει μόλις συνειδητοποιήσει τί είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει δυσφορία κάθε μέρα. Είναι το φύλο του. Αποφασίζει λοιπόν ότι από εδώ και πέρα είναι ο Έκτορας, όνομα οικογενειακό, αλλά τώρα; Τώρα πως μοιράζεται την απόφαση αυτή με τους δικούς του; Το να το πει στον εντελώς απόντα πατέρα του είναι πρακτικά αδύνατο και άσκοπο. Η μητέρα του έχει μπλέξει με ένα φορτικό και βίαιο σύντροφο που απομυζά τη χαρά και τη ζωή της. Οι φίλες του με το ζόρι τον υπολογίζουν. Μόνο μια διέξοδος υπάρχει: η φαντασία του.

[ston-kosmo-tis]

Ναι εντάξει,

Φύγε,

Φύγε κι εσύ,

Ίσως και να καθισες πολύ.

Κάθισες περισσότερο από τους περισσότερους.

Από τι ήθελες να φύγεις;

Από τι ήθελαν να φύγουν;

Όλοι φεύγουν,

Όμως κανείς δεν λέει γιατί.

Κι εγώ πώς θα κοιμηθώ απόψε;

Πώς θα κοιμάμαι από δω και πέρα;

Γιατί να ξυπνάω από εδώ και πέρα;

[justforbooks]

«Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα, αλλά κι αν δεν κοιμηθώ δεν χάλασε κι ο κόσμος. Με τη θανατερή τοξικότητα της φαντασίας μου, θ’ αρχίσω να ονειρεύομαι ξύπνιος τα όνειρα που θέλω. Άραγε πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό της αγαπητής μου θυγατέρας πως ο πατέρας της δεν είναι παρά ένας δειλός φυγάς της δυσάρεστης πραγματικότητας, που αυτοχασισώνεται σαν δερβίσης τις ώρες που γράφει κι όχι μόνο τότε; Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει κατανόηση. Μοναξιά. Απέραντη μοναξιά…»

Για να μπει κανείς στο κεφάλι του Καραγάτση, να του δώσει φωνή και να εκθέσει σε κοινή θέα την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του και τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα, δεν απαιτείται μόνο τόλμη, βέβαια, αλλά και αφηγηματικό ταλέντο. Το πιθανότερο είναι πως ο συγγραφέας του «Γιούγκερμαν» –ο κατά κόσμον Δημήτρης Ροδόπουλος– πίστευε ότι η αγαπημένη του θυγατέρα στερούνταν και τα δύο. Έστω και κατόπιν εορτής, όμως, εκείνη τον διέψευσε.

Πέρα από εξαιρετική διαχειρίστρια των πνευματικών δικαιωμάτων του, η Μαρίνα Καραγάτση, που πέθανε σήμερα στα 88 της, στάθηκε ικανή ν’ αναπλάσει πειστικά τα βιώματα και τους κρυφούς συλλογισμούς του πατέρα της, τοποθετώντας τον ως ήρωα στο οικογενειακό τους σύμπαν, σ’ ένα βιβλίο που μοιάζει με σπονδυλωτό μυθιστόρημα αλλά δεν παύει να είναι σπαρταριστή και από πρώτο χέρι μαρτυρία.

Το «Ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι» (Άγρα, 2008) αποτελείται από τρεις παράλληλους μονολόγους κι ένα θεατρικό μονόπρακτο, ανάμεσα στα οποία μεσολαβούν σχεδόν πέντε δεκαετίες. Στους μονολόγους δίνεται κατά σειρά βήμα στον Καραγάτση, στην ίδια τη Μαρίνα που μιλάει κυρίως για τη Λασκαρώ, την υπηρέτρια του σπιτιού, και στη γιαγιά Μίνα, την αρχόντισσα πεθερά του συγγραφέα, κι όλοι τους εκφέρονται μια ανοιξιάτικη μέρα του 1950.

Όσο για το μονόπρακτο, αυτό εκτυλίσσεται την άνοιξη του 2006 στον παράδεισο, έναν παράδεισο ολόιδιο με το «αυλιδάκι» του σπιτιού της γιαγιάς στην Άνδρο. Εκεί, όπου τα πεθαμένα μέλη της οικογένειας, συμφιλιωμένα, αναπολούν το παρελθόν και σχολιάζουν την απόφαση της Μαρίνας να γράψει βιβλίο για κείνους, λίγο πριν έρθει στη συντροφιά τους και η ίδια.

Χάρη στον σύντομο μονόλογο που αναλογεί στον Καραγάτση, γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας που βίωνε η έφηβη τότε κόρη του και η στωική σύζυγός του, η ζωγράφος Νίκη Καραγάτση, αντιμέτωπες με τις αϋπνίες που τον ταλάνιζαν, τα τεντωμένα νεύρα του, τα σεξουαλικά του παραστρατήματα και την υπεροψία που του έδινε ο δημιουργικός του οίστρος.

Ο Καραγάτσης που ζωντανεύει εδώ, είναι πολύ εκνευρισμένος. Έχει αρχίσει να μπαφιάζει με τα τσαλίμια της «κυρίας Γιώτας» με την οποία διατηρεί δεσμό κοντά έξι χρόνια, η «παθητική αντίσταση» της γυναίκας του από τη διπλανή κρεβατοκάμαρα κάθε άλλο παρά τον ανακουφίζει, κι η υποψία ότι η κόρη του τον έχει δει να κουτουπώνει βιαστικά τη Λασκαρώ, όσο να ΄ναι τον αναστατώνει.

«Μυστήριο αυτό το κορίτσι», λέει για τη Μαρίνα. «Είναι σοβαρή, είναι του καθήκοντος, αλλά της λείπει ο ενθουσιασμός, η φαντασία… Πίσω από το απλανές βλέμμα διακρίνει κανείς την απουσία κάθε αισθήματος. Μια νέκρα, μια παγωμάρα…».

Οι «μελιστάλαχτες ηθογραφικές περιγραφές» των σχολικών της εκθέσεων τον κάνουν έξαλλο με την αφέλειά τους. Το ίδιο και ο θαυμασμός της για τον «επαρχιώτη, ψιλοαριστερό δασκαλάκο» που έφερε στο σπίτι τις προάλλες, ανύποπτη για τη μεταχείριση που θα του επιφυλασσόταν.

Ανακαλώντας όμως τις μέρες των Δεκεμβριανών, αυτός που ούτε αριστερός ούτε δεξιός δήλωνε –«εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης»– ζώνεται από τύψεις για το ότι άφησε τα θηλυκά της οικογένειας να διακινδυνεύουν στους δρόμους για να φέρουν φαγώσιμα. Κι η ανάμνηση της μακαρίτισσας αδελφής του Ροδόπης, του στοιχειώνει το μυαλό, καθώς φοβάται μήπως και τα δικά του νεύρα τον οδηγήσουν στη μελαγχολία και την παραίτηση.

Μια αποκαλυπτική εικόνα για την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπιτικό των Ροδόπουλων τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια είχε δώσει κι ο Μένης Κουμανταρέας στο διήγημά του «Οδός Σπάρτης 14» από τη συλλογή «Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα» (Κέδρος, 1999). Υλικό είχε αντλήσει από τη μαρτυρία μιας παλιάς δασκάλας της Μαρίνας, η οποία αδυνατούσε να διαχειριστεί το σοκ που είχε δεχτεί βλέποντας από κοντά την ανθρώπινη, τυραννική σχεδόν για τους οικείους του, πλευρά του συγγραφέα.

Ανάλογο τράνταγμα περιμένει και τον αναγνώστη του «Ευχαριστημένου», στο μέτρο τουλάχιστον που αυταπατάται ότι οι πνευματικοί άνθρωποι διαφέρουν από τους κοινούς θνητούς και ζουν αμόλυντοι από αδυναμίες και πάθη, μέσα σε γυάλινους πύργους.

Ωστόσο, το «Ευχαριστημένο» είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πορτρέτο του πιο ερωτικού και του πιο πολυδιαβασμένου συγγραφέα της Γενιάς του ΄30 που έφερε σε αμηχανία τους καθωσπρέπει λογίους της εποχής του. Ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου, άλλωστε, είναι αφιερωμένο στη Λασκαρώ: τη γυναίκα που ανάθρεψε τη Μαρίνα λειτουργώντας πάντα σαν αποκούμπι της, εκείνη που την αποκαλούσε «ευχαριστημένο», αυτήν που της πρόσφερε την αγάπη που λογικά θα καρπώνονταν τα δικά της παιδιά, αν η ζωή τής είχε φερθεί πιο γενναιόδωρα. Στην ανδριώτισσα Λασκαρώ, που στάλθηκε στα δεκαετρία της ως δουλικό στην Αλεξάνδρεια, επέστρεψε στο νησί βιασμένη, παντρεύτηκε με το ζόρι έναν μισότυφλο μεσήλικα κάνοντας μαζί του δυο γιούς, και κάποια στιγμή, απηυδισμένη από τα ξυλοφορτώματα του άντρα της, «φυγαδεύτηκε» στους Ροδόπουλους στην Αθήνα, την πόλη όπου εγκλωβίστηκε μέχρι να πεθάνει εγκαταλελειμμένη απ’ όλους σε νοσοκομείο, μόνη σαν το σκυλί.

Φτάνοντας στην καρδιά του «Ευχαριστημένου», η σκυτάλη της αφήγησης περνά στη γιαγιά Μίνα, κι εμείς, από την πλατεία Αγάμων όπως λεγόταν η πλατεία Αμερικής παλιότερα, μεταφερόμαστε στην Άνδρο, στα ενδότερα ενός μεγάλου εφοπλιστικού σογιού από το οποίο καταγόταν η Νίκη Καραγάτση. Σ’ έναν κόσμο στραμμένο προς τη Δύση, με πνευματικές ανησυχίες και άφθονο χρήμα, και ταυτόχρονα, έναν κόσμο βουτηγμένο στη μεγαλοαστική υποκρισία, γεμάτο ανοιχτές πληγές.

Δεκάδες πρόσωπα παρελαύνουν τώρα μπροστά μας. Πανίσχυροί ή αδέξιοι καπεταναίοι, αρχόντισσες δυναμικές αλλά στεγνές, Γαλλίδες γκουβερνάντες και δουλικά, άλλοι σφηνωμένοι στον κορσέ της κοινωνικής τους τάξης κι άλλοι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα για ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο των ενστίκτων ή της καρδιάς.

Η Μαρίνα Καραγάτση σκαλίζει οικογενειακές έριδες και μυστικά, δείχνει πώς φτιάχνονταν και πώς εξανεμίζονταν περιουσίες, ρίχνει φως στον μελαγχολικό ψυχισμό της μητέρας της αναδεικνύοντας και την καθαρή της ματιά, και, φυσικά, δεν παραλείπει να δει τον «ομορφονιό» μπαμπά της, το «Χόλιγουντ» όπως τον αποκαλούσε κι ο δικός του αυταρχικός πατέρας, με τα γυαλιά της Μίνας, της αυστηρής πεθεράς του:

«Ο γαμπρός μου -είναι κωμικοτραγικόν αλλά αυτή είναι η πραγματικότης- πιστεύει ακραδάντως ότι διαθέτει εξαιρετικά επιχειρηματικά προσόντα και ότι αν του εδίδετο η ευκαιρία θα ημπορούσε να γίνει μέγας εφοπλιστής… Προ μηνών που έλεγε ότι σκοπεύει να γράψει ένα μυθιστόρημα όπου ο ήρως είναι μέγας συγγραφεύς -έχει πάρει και το βραβείο Νομπέλ- είναι και μεγαλοβιομήχανος, είναι και μεγαλοεφοπλιστής. "Μπράβο Δημητράκη μου, πολύ ωραία η ιδέα σου" του είπα εγώ. Ας βγάλει κι αυτός ο κακομοίρης το άχτι του στα βιβλία, μήπως και ηρεμήσει, και μας αφήσει και εμάς λιγάκι στην ησυχία μας»…

Μισό αιώνα αργότερα, στο παραδεισένιο αυλιδάκι, οι ήρωες της Καραγάτση αστειεύονται, πειράζουν ο ένας τον άλλο τρυφερά, ζυγίζουν ακριβοδίκαια τα όσα τους ένωναν ή τους χώριζαν εν ζωή, προβαίνουν σε εξομολογήσεις. «Πράγματι, και καβγαδίζαμε και στενοχωρούσαμε ο ένας τον άλλο» λέει ο Καραγάτσης στη Νίκη. «Ναι. Ήμουν δύστροπος, στραβοκέφαλος, ανοικονόμητος, ανυπόφορος. Όχι όμως ψεύτης και κάλπης. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να το παραδεχτείς…».

🔔 Η Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του συγγραφέα Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη λαϊκή λιθογλυπτική της Άνδρου ("Λίθινες εικόνες της Άνδρου", 1990, "Μαρμάρινα τέμπλα στην Άνδρο τον 19ο αιώνα", 1993, "Κτητορικές πλάκες της Άνδρου", 1996). Έχει έναν γιό, τον ηθοποιό Δημήτρη Τάρλοου.

Το θέατρο Πορεία την αποχαιρέτησε με εξόχως συγκινητικό τρόπο, γράφοντας:

«Τώρα που τελείωσα το γράψιμο θα πάω μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου κι έπειτα έρχομαι αμέσως. Να με περιμένετε. Δεν θα αργήσω.» Μαρίνα

“Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε την πολυαγαπημένη μας μητέρα, γιαγιά, φίλη, συνεργάτιδα, Μαρίνα Καραγάτση. Η Μαρίνα των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη, το ανέμελο κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια στις φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, το «Ευχαριστημένο» της Άνδρου, που μεγάλωσε στη σκιά του Μ. Καραγάτση, η γυναίκα που έζησε ελεύθερα τη ζωή της, έφυγε σήμερα το πρωί έχοντας στο πλάι της τις τελευταίες ��μέρες της όλη την οικογένειά της. Η Μαρίνα άφηνε ανεξίτηλη την παρουσία της σε κάθε ομήγυρη με τις πολύτιμες γνώσεις της, τις γλαφυρές διηγήσεις της, το διαπεραστικό βλέμμα της, τον απερίφραστο σχολιασμό της, την αδιαπραγμάτευτη στάση της. Από σήμερα η Μαρίνα θα αναπαύεται στο «αυλιδάκι» του ουρανού, εκεί που την περιμένουν οι γονείς, η γιαγιά της και η λατρεμένη της Λασκαρώ. Αντίο Μαρίνα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[allo-frouto]

Ποιο ειναι το καλυτερο;

Gun kink.

[mousmoula]

.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

βλέπουμε παρά πέντε στην εκδρομή και σε σκέφτηκα...

Καλά κάνεις <3

[solmeister13]

Δεν έχει σχέση με το Annie αυτό που θα πω (το οποίο Annie παρεμπιπτόντως έχει κάτι το τόσο πιασάρικο που το είχα λατρέψει απ' τα spoilers😂), αλλά θέλω να μιλήσω για το γεγονός ότι βίωσα αυτό που είχα ακούσει από πολλούς, ότι "κανείς δεν μένει μόνος" στα lives σας! Είχα έρθει στο club night στην Πάτρα, μόνος μου. Μετά από λίγο σκάει ένας τυπάς, με το κόκκινο το T-Shirt, επίσης μόνος του! (Εν τω μεταξύ φορούσα κι εγώ το ίδιο T-Shirt, αλλά φορούσα κι ένα άκυρο φούτερ από πάνω-το οποίο έβγαλα αργότερα-, οπότε δεν με είχε προσέξει) Βγάζοντας, λοιπόν, τον κοινωνικό εαυτό μου προς τα έξω (σπάνιο φαινόμενο), τον πλησίασα λέγοντας: "Κι εσύ για τον Σολ;". Οπότε κάπως έτσι γνωριστήκαμε και σε όλο το υπόλοιπο live ήμασταν παρέα!

Υ.Γ. Είμαι αυτός που ήρθε με το "Χάρτινο βασίλειο" για αφιέρωση στο τέλος

Υ.Γ. 2 Είμαι ο ίδιος που στο Burgerfest σας είχε πει να με περιμένετε στα live σας στην Πάτρα από εδώ και πέρα.

Υ.Γ. 3 Τα λέμε στις 29 ξανά!

Υ.Γ. 4 ΤΟ FAM ΕΝΩΝΕΙ!!!!!!!!!

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ CLUBS ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΙ.

Love you <3

[diary-of-touli]

5/2/24

1:50

Φοβάμαι. Είμαι τόσο χαρούμενη που φοβάμαι. Τρέμω στην ιδέα να σε χάσω και νομίζω πως κάπως τρελαίνομαι. Είμαστε ένα μήνα και κάτι μαζί και ήδη σκέφτομαι ότι αν ��ε χάσω θα είναι το πιο δυστυχές και απαίσιο συμβάν των τελευταίων χρόνων της ζωής μου. Μου φαίνεται τρελό να σκέφτομαι ήδη έτσι. Δηλαδή είναι παράλογο. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι κιόλας. Ειλικρινά δε ξέρω τι έκανα τόσο καιρό, γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; Έχασα τόσες στιγμές από 'σένα, που τις άξιζες όλες, για ποιον; Για τι; Κρατούσα κάποιον που ήταν μια τελειωμένη υπόθεση, χάνοντας εσένα. Σε έδιωχνα, ενώ σε ήθελα. Δε ξέρεις πόσο το ήθελα και πόσο πολύ το έπνιγα. Ώσπου τώρα έσκασαν όλα και όλα από γκρι είναι πολύχρωμα, τόσο πολύ που τρελαίνομαι με τόσο χρώμα. Ξέρεις έχω ήδη τρελές σκέψεις, όπως το πώς θα είναι όταν θα χωρίζουμε, ενώ ακόμη δε σου έχω πει σ' αγαπώ. Σκέφτομαι τον χωρισμό μας χωρίς καν να σου έχω πει σ' αγαπώ. Και όχι γιατί πιστεύω πως δε θα κρατήσει, αλλά γιατί φοβάμαι τόσο πολύ μη χάσω κάτι τόσο πολύτιμο, που πρέπει ήδη να προετοιμάζω τον εαυτό μου για μια τέτοια ήττα. Θα είναι η πιο απαίσια ήττα. Το να σε χάσω. Δε θέλω. Αλλά γιατί πραγματικά μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία να βασανίζω τον εαυτό μου με αυτή τη σκέψη, ενώ δεν είμαι καθόλου κοντά στο να γίνει πράξη; Έτσι σκέφτονται όλοι οι απαισιόδοξοι; Ή έτσι σκέφτομαι μόνο εγώ; Αναρωτιέμαι συχνά γιατί το σκέφτομαι. Δε μπορώ να βρω απάντηση. Ώρες ώρες με πιάνει τρομερό άγχος όταν δεν σε βλέπω και έχω αυτή τη σκέψη. Ίσως να νιώθω πως δε μου αξίζεις, οπότε κάποια στιγμή θα με αφήσεις, γιατί θα ανακαλύψεις ότι θα υπάρχει κάποια καλύτερη. Πάντα θα υπάρχει καλύτερη, αλλά εγώ γιατί το σκέφτομαι τόσο; Μήπως πάλι το σκέφτομαι, επειδή σε θέλω τόσο πολύ; Δε ξέρω. Αλλά αυτή η σκέψη που και που με βασανίζει. Νομίζω πως θα είναι ο πιο δύσκολος και δακρύβρεχτος χωρισμός στη ζωή μου. Ξέρεις από αυτούς που σε αλλάζουν εντελώς. Που δεν είσαι πια το ίδιο άτομο. Πως κάτι μέσα σου πέθανε ή τελοσπάντων ένα κομμάτι σου έφυγε για πάντα μετά τον χωρισμό, που δε θα ξαναγεμίσει. Έτσι τον φαντάζομαι. Να με βρίσκει ευάλωτη και πληγωμένη. Να βιώνω τη ματαίωση ξανά και ξανά. Έτσι νιώθω πως θα είναι. Τα σκέφτομαι τώρα και έχω ήδη αγχωθεί. Κι αν δε σε κρατήσω όσο θέλω και μου φύγεις; Κι αν δε θέλω να φύγεις ποτέ; Ξέρω ότι όλα αυτά είναι τρελά και παράλογα να ειπωθούν στον γήινο κόσμο, αλλά στο μυαλό μου μπορούν να εμφανίζονται χωρίς καμία επίκριση, κανένα γέλιο, κανένα χλευασμό. Είναι αυθόρμητες σκέψεις που μπορεί να μην εκφράσω σύντομα ανάμεσα σε φίλους,γιατί θα με πουν υπερβολική και αναγνωρίζω την υπερβολή τους ακόμη κι εγώ η ίδια, όταν παίρνω απόσταση από αυτές, αλλά πόση απόσταση μπορείς να πάρεις από τον εαυτό σου και τις ίδιες του τις σκέψεις; Ξέρω πως μέχρι ένα σημείο είναι πέρα για πέρα αληθινές και υπαρκτές. Και υπάρχουν, γιατί υπάρχεις εσύ. Και χαίρομαι που υπάρχεις γενικότερα, αλλά και ειδικότερα. Σε ένα γενικότερο και ειδικότερο πλαίσιο. Η ύπαρξη τους μου υπενθυμίζει πως είσαι όντως εδώ, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτές οι σκέψεις μάλλον δε θα ήμασταν και μαζί. Οπότε δε με νοιάζει που το κόστος για να είμαι μαζί σου είναι να έχω σκέψεις για το πώς θα είναι η ζωή χωρίς να είμαι μαζί σου. Ελπίζω να μην το μάθω σύντομα. Το να μην είμαι μαζί σου. Ξέρεις θέλω να είμαι. Νομίζω θα είναι όμορφα, δηλαδή ήδη είναι και απλά πιστεύω πως θα εξακολουθήσουν να είναι. Σε θέλω δίπλα μου. Θα μείνεις; Μείνε έστω για πολύ καιρό. Τι θα πει, βέβαια, "πολύς καιρός"; Το πολύ είναι αυθαίρετο. Όσο αυθαίρετος είναι και ο έρωτας. Κανείς δε ξέρει τι σημαίνει πολύ, μέχρι που να το προσδιορίσει. Αλλά δε θέλουν όλοι να τον προσδιορίζουν τον καιρό. Ούτε εγώ θέλω. Απλά μείνε πολύ. Εντάξει; Δε ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Απλά σε θέλω εδώ.

[modern-depression]

Σήμερα έστειλα το βιογραφικό μου στις εκδόσεις που επέλεξα για εικονογραφίες και επιτέλους να βγάλω δημόσια τα βιβλία που ονειρεύομαι. Good luck.

Σε διάφορα τα έστειλα ελπίζω κάτι να γίνει.

Τα όνειρα γίνονται με δύναμη ψυχής.

Ότι έγινε έγινε.

Από εδώ και πέρα εύχομαι δύναμη και τύχη!

[thyma-ths-agnoias]

Χωρίσαμε,ωραία;

Έχουμε χωρίσει 36 ώρες σχεδόν

Τόσες φορές που μπορούσα να σε πετύχω τυχαία έξω και να είμαστε μαζί, τώρα έπρεπε

Χάρηκα όμως

Δεν με περίμενες,ήταν απρόοπτο, οπότε το βλέμμα σου ήταν πέρα για πέρα αληθινό

Πέρα για πέρα σφηνωμένο στην καρδιά μου

Κάτι κουταβίσια μάτια

Το βλέμμα αυτού

Που έχει χάσει χρόνια κάτι αγαπημένο του και τελικά το βρίσκει, αλλά δεν μπορεί να το έχει

Μόνο που εδώ

Τα χρόνια είναι λίγο παραπάνω από 36 ώρες