#δραματική σχολή | Explore Tumblr posts and blogs

justforbooks · 6 months ago

Text

Η Άννα Παναγιωτοπούλου (1947-2024) αφηγείται τη ζωή της στη LiFO

Από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Το γιατί δεν είμαι σε θέση να το ξέρω. Μεγάλωσα σε μεγαλοαστικό περιβάλλον, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο. Με είχαν πάει μερικές φορές να δω παιδικές παραστάσει��, άλλες τόσες στο Εθνικό, αλλά όταν είδαν που οδηγείτο το πράμα μού το απαγόρεψαν τελείως. Σε μία παράσταση παραλίγο να πέσω από το θεωρείο του Εθνικού, παρακολουθώντας τον Φιλάργυρο με τον Νέζερ. Τόσο με είχε συνεπάρει!

Ήμουν ακόμη μαθήτρια γυμνασίου όταν πήγα στον Κατράκη και του ζήτησα να παρακολουθήσω ως ακροάτρια τα μαθήματά του και να μου πει τη γνώμη του για το αν κάνω για ηθοποιός. Μετά από λίγο καιρό, αφού αποφάσισε να διακόψει τα μαθήματα δηλώνοντας ότι κανένας δεν ήταν ικανός να προχωρήσει στο επάγγελμα, μ' έπιασε και μου είπε: «Αν γίνεις ηθοποιός, θα χάσεις πάρα πολλά πράγματα. Αν δε γίνεις, θα χάσει το θέατρο.» Δεν ξέρω αν θα έχανε το θέατρο, αλλά έκανε λάθος ως προς το πρώτο σκέλος. Κέρδισα πάρα πολλά. Και δεν πέρασα καθόλου δύσκολα.

Η μητέρα μου ούτε ήθελε ν' ακούσει για δραματική σχολή. Οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ της μόρφωσης. Εγώ, από την άλλη, ήμουν απολύτως σίγουρη ότι ήταν το μόνο επάγγελμα για το οποίο ήμουν ικανή. Δεν με ενδιέφερε καθόλου να πάω πανεπιστήμιο. Όταν με έστειλαν με το ζόρι στην Ελβετία, γύρισα κρυφά και έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό. Εκεί πρωτοσυνάντησα και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήμασταν στην ίδια τάξη.

Ιδρύσαμε το «Ελεύθερο Θέατρο» αρχές του '70. Η Ελλάδα ήταν σε μια άλλη πολιτική κατάσταση, και το «Ελεύθερο Θέατρο» ήταν κατά βάση πολιτικοποιημένο. Το ιδρύσαμε με την απόλυτη πεποίθηση ότι το θέατρο ανήκει στους ηθοποιούς και σε κανέναν άλλο. Είχαμε πολύ έντονο το όραμα της συλλογικότητας: δεν υπήρχε σκηνοθέτης, δεν υπήρχε συγγραφέας, δεν υπήρχε παραγωγός. Τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε καν βασική ομάδα, πέρασαν δεκάδες άνθρωποι.

Κάτι που συνειδητοποιήσαμε πολύ γρήγορα ήταν –πέρα από το ιδεολογικό μέρος– ότι το θέατρο είναι μια δουλειά συνόλου, ότι, από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον τελευταίο τεχνικό, όλοι έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για ό,τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Αυτό έκανε τη μεγάλη διαφορά με το παλιό θέατρο, όπου ο πρωταγωνιστής ήταν ο άρχων – και συνήθως του τρόμου ο άρχων! Αυτό σε ένα βαθμό το αλλάξαμε εμείς στο ελληνικό θέατρο.

Θεωρώ ότι το θέατρο εκεί το σπούδασα. Δουλεύοντας σκληρά, ψάχνοντας σε βάθος, μελετώντας, υπηρετώντας από κοινού ένα όραμα. Ανεβάσαμε τα πάντα, από Μπρεχτ μέχρι Χουρμούζη. Θέμα πληρωμής δεν υπήρχε. Βάζαμε από την τσέπη μας δουλεύοντας σε μπαρ, σε οικοδομές, παντού. Μόνιμη «στέγη» αποκτήσαμε μόνο όταν πήγαμε στο Άλσος Παγκρατίου. Όταν το '73, μεσούσης της δικτατορίας ανεβάσαμε το «Κι εσύ χτενίζεσαι» με μεγάλη επιτυχία, κολλήσαμε στην επιθεώρηση.

Τη στιγμή που την ανακαλύπταμε, βρισκόταν σε φάση πτώσης. Ένα καθαρά ελληνικό είδος με μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο πολιτικό όσο και υποκριτικό. Ένα είδος πάρα πολύ αυτοσχεδιαστικό, βασισμένο στον ηθοποιό περισσότερο και λιγότερο στον συγγραφέα. Καθώς εμείς είχαμε άλλη αφετηρία από τους παλιούς επιθεωρησιακούς ηθοποιούς –που ήταν συχνά αυτοδίδακτοι–, δώσαμε έμφαση στα κείμενα. Έτσι άρχισα και να γράφω, αλλά ως ηθοποιός.

Το '80, όταν μετονομαστήκαμε σε «Ελεύθερη Σκηνή», είχαμε σχετικά μεγαλώσει. Υπήρχε πια παραγωγός και είχαμε χωρίσει τις αρμοδιότητες. Έγινε κατανομή ρόλων γιατί δεν γινόταν πια να γράφουμε όλοι μαζί – έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν έγραφαν όλοι. Εγώ έγραφα συνήθως με τη Μαριανίνα Κριεζή. Ο Σταμάτης επίσης έγραφε, μετά προστέθηκε κι ο Λαζόπουλος. Το '85 έκλεισε οριστικά ο κύκλος και, σαν γάμο που δεν υπάρχει πια έρωτας, το διαλύσαμε.

Αυτό που με ανησύχησε όταν άρχισα να παίζω τη Μαντάμ Σουσού, ήταν ότι θα με αναγνώριζαν στο δρόμο. Αυτό δεν συνέβη, παρ' όλη την τεράστια επιτυχία, γιατί ήμουν τελείως διαφορετική στη ζωή μου. Μόνο από τη φωνή μου μπορούσαν να με αναγνωρίσουν. Η χροιά της φωνής μου είναι δραματική. Η εκφορά είναι που την κάνει κωμική, καθώς τη χρησιμοποιώ ανάλογα στην κωμωδία.

Οι Τρεις Χάριτες ήταν επίσης ομαδική δουλειά. Με είχαν ρωτήσει αν θα ήθελα ο τίτλος να είναι «Η Άννα και οι Αδελφές της», και είχα αρνηθεί. Έχω πάρα πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση της συλλογικότητας. Μ' αρέσει και το θεωρώ σωστότερο.

Η αναγνωρισιμότητα με τρελαίνει. Μ' αρέσει που αρέσω στον κόσμο, αυτή είναι η δουλειά μου, αλλά συγχρόνως με κάνει και ντρέπομαι. Η τηλεόραση δεν φτιάχνει σταρ, φτιάχνει συγγενείς. Ένα παιδάκι με ρώτησε κάποτε «με ξέρεις;» «Όχι» του απάντησα. «Τότε γιατί σε ξέρω εγώ;» Μπαίνουμε στα σπίτια απρόσκλητοι.

Η τηλεόραση έχει γίνει κράτος εν κ��άτει. Περνάει ιδεολογίες, περνάει απόψεις, έχει γίνει ένα μέσο ανεξέλεγκτο. Μ' ενοχλεί πολύ αυτό. Με τους παλιούς μου συναδέλφους νιώθω στενή καλλιτεχνική συγγένεια. Όποτε έχει τύχει να παίξουμε πάλι μαζί, αποδεικνύεται πόσο ισχυροί και κοινοί είναι οι κώδικές μας. Απωθημένα με ρόλους δεν έχω.

Διασκευάζοντας τη Θεία από το Σικάγο, προσπάθησα να μην πειράξω καθόλου τον Σακελλάριο, αλλά αντιθέτως να σχολιάσω την εποχή με τη συνδρομή των τραγουδιών της εποχής. Το γεγονός ότι ο Σακελάριος προσπαθεί –το '57– να ψελλίσει τον κίνδυνο του φιλοαμερικανισμού κι αυτού του τύπου της προόδου, πού να τολμούσε άλλωστε, μου φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον, τώρα που το θέμα της παγκοσμιοποίησης έχει φτάσει σε σημεία παράκρουσης. Ήθελα να το θυμηθούμε και να το σχολιάσουμε με βάση το σήμερα. Η παράσταση είναι αυτό που είχα ονειρευτεί. Έτυχε όλοι οι συντελεστές να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό!

Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα, και θλίβομαι για το κατάντημά της. Η σημερινή Αθήνα με απωθεί τόσο πολύ, που σε κάθε ευκαιρία φεύγω. Ένα από τα λίγα στέκια που ακόμα βρίσκω γλυκό μέρος και πηγαίνω για φαγητό, και όπου οι άνθρωποι είναι συμπαθείς, είναι η «Αφροδίτη» στην Πλατεία Προσκόπων. Πέρυσι αποτραβήχτηκα στην αγαπημένη μου Τήνο. Ήμουν πανευτυχής δίπλα στη φύση και μακριά από την πόλη. Είναι άλλωστε από τα λίγα μέρη που ακόμα δεν καταστρέψαμε. Αν και φοβάμαι ότι είναι θέμα χρόνου.

Πολύς κόσμος πάει προς το θέατρο για άλλους λόγους από το ίδιο το θέατρο. Τα περισσότερα νέα παιδιά που έρχονται να μου ζητήσουν τη γνώμη μου αν πρέπει να γίνουν ηθοποιοί, τα αποθαρρύνω. Τη μοναδική φορά που είδα ταλέντο, είπα: «Όχι μόνο θα δώσεις εξετάσεις αλλά, επειδή δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις επιτροπές, θα βάλω μέσο για σένα!»

Δεν πεινάς πολύ στο θέατρο. Αν δεις ότι δεν κάνεις, φεύγεις.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Άννα Παναγιωτοπούλου #Portrait #in memoriam

3 notes · View notes

awesomehappystudentmagazine-blog · 2 months ago

Text

Έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Νίκος Ηλιόπουλος

Ο ηθοποιός Νίκος Ηλιόπουλος έφυγε από τη ζωή, όπως γνωστοποίησε ο Σπύρος Μπιμπίλας, μέσα από ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Έφυγε ένας αγαπημένος φίλος, ο κολλητός μου συμφοιτητής από την Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου ο ευαίσθητος ηθοποιός Νίκος Ηλιόπουλος … Παίξαμε τα πρώτα μας χρόνια μαζί στο Ασκητικό Θέατρο και στην τηλεόραση στο τελευταίο σίριαλ του Τζέιμς Πάρις “Η…

0 notes

eclecticstarlightblogger · 2 months ago

Text

Έφυγε απο τη ζωη ένας σπουδαιος δημοσιογραφος, συγγραφεας, ηθοποιος και σκηνοθέτης, που υπηρετησε την ΕΡΤ, ο Νίκος Ηλιοπουλος

Εφυγε ένας αγαπημένος φίλος, ο κολλητός μου συμφοιτητής από την Δραματική Σχολή του Πειραικου Συνδέσμου ο ευαίσθητος ηθοποιός Νίκος Ηλιόπουλος … Παίξαμε τα πρώτα μας χρόνια μαζί στο ΑΣΚΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ και στην τηλεόραση στο τελευταίο σηριαλ ΤΟΥ ΤΖΈΙΜΣ ΠΑΡΙΣ “Η μάχη των πελαργών” όπου μας βρηκε στα πλατω ο σεισμός του 81.. Από τότε έγινε […] Έφυγε απο τη ζωη ένας σπουδαιος δημοσιογραφος, συγγραφεας,…

0 notes

thoughtfullyblogger · 2 months ago

Text

0 notes

greekblogs · 2 months ago

Text

0 notes

skandaladiaplokidiafthora · 2 months ago

Text

0 notes

serafitagrigoriadou · 1 year ago

Text

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Σεραφίτα Γρηγοριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στη Δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε και στη Δραματική σχολή του Θεάτρου Εμπρός.

Συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με το Μ. Μαρμαρινό στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου με το Θ. Μουμουλίδη στις παραστάσεις Παραμύθι Χωρίς Όνομα, Γαλάζιο Πουλί, Ο Αρχοντοχωριάτης, Ορέστη του Γ. Ρίτσου. Με το Εθνικό Θέατρο και το Σ. Λιβαθινό στη Μήδεια του Ευριπίδη. Με την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στην Σονάτα Του Κρόιτσερ του Λ.Τολστόι και με το Αμφιθέατρο του Σ. Ευαγγελάτου στην Εκδικηση του Τ. Κυντ σε σκηνοθεσία Κ.Ευαγγελάτου. Με το Κέντρο Αρχαίου Δράματος των Δελφών στην παράσταση Φαίδρα Άλκηστη σε σκηνοθεσία Ε. Πέγκα. Με το Εθνικό Θέατρο στις παραστάσεις Βόλφγκανγκ σε σκηνοθεσία Κ.Ευαγγελάτου και στην παράσταση Ένας Στρατιώτης Που Τον Έλεγαν Λαβ, της Ε. Μποζά. Με την Κ.Ευαγγελάτου συνεργάστηκε στο 1984 του Τζ.Όργουελ. Με τη Ρούλα Πατεράκη στο Πεθαίνω σαν χώρα του Δ.Δημητριαδη. Με την Έλλη Παπακωνσταντίνου στην παράσταση Ίχνη της Αντιγόνης. Με την Ε.Μποζά στους Φιλέλληνες της Μ.Κρανάκη.

Το 2023 συμμετείχε στη σειρά του ΑΝΤ1+ Είμαι η Τζο, σε σκηνοθεσία Κ.Πιλάβιου.

��χει πάρει μέρος στις ταινίες μεγάλου μήκους Σπιρτόκουτο του Γ. Οικονομίδη, Dos του Σ. Αθανασίου, Adults in the room του Κ.Γαβρά, και εχει πρωταγωνιστήσει στις ταινίες Ιστορία 52 του Α. Αλεξίου και Αλφα του Σ. Αθανασίου. Εχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες μικρού μήκους όπως Αριστερά-Δεξιά των Γερμανίδη-Ράπτη, Ευαίσθητα Σημεία του Α. Παπαδημητρόπουλου, Sequence Error του Γ. Δρίβα κ.α.

Το 2016 επιλέχθηκε από την διάσημη περφόρμερ Μαρίνα Αμπράμοβιτς για να παρουσιάσει στην έκθεση As One στο Μουσείο Μπενάκη την παράσταση Το τραγούδι που δεν τελειώνει.

Συνεργάστηκε με τους Βραζιλιάνους περφόρμερς Rafael Abdala και Jessica Goes στo Καμπαρέ Βολταίρ της Ζυρίχης και τον Ιούνιο του 2017 φιλοξενήθηκε με τους καλλιτέχνες Σ. Αθανασίου και Σ. Γασπαράτο στο Watermill Center του Robert Wilson στη Νέα Υόρκη σαν Artists In Residence για τη δουλειά τους Woman watches herself being looked at που παρουσιάστηκε μετά στο μουσείο Μπενάκη.

Έχει εκδώσει το θεατρικό έργο Another Spring από τον Ανατολικό και ποιήματα της έχουν φιλοξενηθεί στην ανθολογία ποίησης για το 2018 του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Από το Μάρτιο του 2020 διδάσκει υποκριτική στη σχολή liminal σε καλλιτέχνες με αναπηρία.

0 notes

clevernews · 1 year ago

Text

Ανώτερη Δραματική Σχολή «Αθηναϊκή Σκηνή»: Τί χρειάζεται να γνωρίζουν οι υποψήφιες και οι υποψήφιοι

Η ανακοίνωση για τις εισαγωγικές και μεταγραφικές εξετάσεις του νέου έτους. Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ Οι υποψήφιες και υποψήφιοι που επιθυμούν να εισαχθούν στην Αθηναϊκή Σκηνή (για το Α΄έτος ή για μεταγραφή στα Β΄και Γ΄ έτη που προέρχονται από άλλες σχολές), οφείλουν να καταθέσουν στη γραμματεία της σχολής, είτε διαδικτυακά μέσω της ιστοσελίδας της Αθηναϊκής Σκηνής τα ακόλουθα: 1.…

View On WordPress

#Home

0 notes

apsny-news · 2 years ago

Text

Πρόεδρος ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας / Αποδεχόμαστε την παραίτηση των καθηγητών ως πράξη αγωνιστική

«Ως ΔΗΠΕΘΕ στηρίζουμε τη Δραματική Σχολή και καλούμε την κυβέρνηση να ικανοποιήσει άμεσα τα αιτήματα» τονίζει ο κ. Βάης. Ο πρόεδρος του ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Πέτρος Βάης, αποδέχθηκε την παραίτηση των καθηγητών της Δραματικής σχολής, οι οποίοι αντιδρούν με την σειρά τους στο προεδρικό διάταγμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Υπενθυμίζεται ότι το βράδυ της Δευτέρας ανακοινώθηκε κατά τη διάρκεια της…

View On WordPress

0 notes

justforbooks · 7 months ago

Text

youtube

Ανήκει στη μεγάλη γενιά των ηθοποιών της μεταπολεμικής Ελλάδας, όταν μεγαλούργησε ο λεγόμενος «εμπορικός κινηματογράφος» και τα θέατρα στέναζαν από τα πλήθη. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, έζησε σε μία εποχή δόξας για το θέαμα και την ψυχαγωγία, που οφειλόταν κατά κύριο λόγο στους ηθοποιούς και ιδίως μια σειρά από πρωταγωνιστές με έμφυτο τ��λέντο, καθώς τουλάχιστον στον χώρο του κινηματογράφου, η Ελλάδα, με τα φτωχικά μέσα και την έλλειψη επαγγελματιών σκηνοθετών και σεναριογράφων, έστηνε τη δική της «βιοτεχνία» του σινεμά.

Παρότι δεν ήταν όμορφος και το παρουσιαστικό του, με τα κορακίσια χαρακτηριστικά, ταίριαζε για ρόλους κακών, με τους οποίους έγινε γνωστός στις πρώτες του εμφανίσεις στο σινεμά, ο Παπαγιαννόπουλος θα διακριθεί ιδιαίτερα στην κωμωδία, αν και μπορούσε -όπως είχε αποδείξει και στο θεατρικό σανίδι και στα πλατό ότι μπορούσε- να παίξει οτιδήποτε, με απίστευτη επιτυχία. Κάτι που απέδειξε και στην Επίδαυρο και στο κλασικό θεατρικό ρεπερτόριο, ακόμη και στην τελευταία ταινία που γύρισε, λίγο πριν πεθάνει, σε σκηνοθεσία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, έχοντας απέναντί του το θεριό της υποκριτικής, τον επιβλητικό Μάνο Κατράκη.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, που χάσαμε πριν 40 χρόνια, στις 13 Απριλίου του 1984, ήταν όμως και ένας εξαιρετικός χαρακτήρας, μέσα και έξω από τα κινηματογραφικά στούντιο και το παλκοσένικο. Ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος, σοβαρός, ευγενής, της μελέτης και της γραφής, γενναιόδωρος, άκακος, ιδιαιτέρως σεμνός, που κρατούσε την προσωπική του ζωή έξω από τη δημοσιότητα, παρόλο που είχε ιδιαίτερη αδυναμία στις γυναίκες και γι’ αυτό δεν ήταν λίγοι οι φίλοι του που τον πείραζαν λέγοντας «Νιόνιο, πάλι την ανιψούλα συνοδεύεις...».

Από το Διακοπτό και τον Παναιγιάλειο στο θέατρο Γεννήθηκε στο Διακοπτό της Αχαΐας στις 12 Ιουλίου του 1912 και ήταν το όγδοο παιδί μίας δωδεκαμελούς φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, ο Σπύρος, έχοντας γυρίσει άφραγκος από το… Αμέρικα, θα παντρευτεί τη Μαρία, με την οποία θα κάνουν δέκα παιδιά. Η οικογένεια διατηρούσε ένα περίπτερο στην παραλία του χωριού, με τον μικρό Διονύση να έχει μία έφεση προς τα φιλολογικά μαθήματα και τις τέχνες, κάτι για το οποίο οι γονείς του αντιδρούσαν. Στο σχολείο δεν είχε καλούς βαθμούς, αλλά διέπρεπε και στον αθλητισμό, στο ακόντιο και στο ποδόσφαιρο, ενώ του άρεσαν και οι παραδοσιακοί χοροί. Έκανε παρέα από παιδί με τον μετέπειτα σημαντικό ζωγράφο Γιάννη Σπυρόπουλο και τον γνωστό τις επόμενες δεκαετίες μουσικό και μελετητή της βυζαντινής μουσικής Σπύρο Περιστέρη.

Από τον βαρκάρη... στον Βεάκη Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο θα αντικατασταθεί από το θέατρο, έπειτα από έναν τραυματισμό του στον αυχένα σε ένα παιχνίδι του Παναιγιάλειου, στον οποίο έπαιζε. Όμως, ο βασικός λόγος ήταν όταν είδε με την παρέα του σε θέατρο του Αιγίου το έργο «Ο Βαρκάρης του Βόλγα» και συγκλονισμένος από την παράσταση, αποφασίζει να φύγει για την Αθήνα, προκειμένου να γίνει ηθοποιός. Θα εγκατασταθεί στο σπίτι της αγαπημένης του αδελφής Νότας, στο Μεταξουργείο και θα δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου θα περάσει με τη δεύτερη. Το 1938, ακόμη σπουδαστής, θα παίξει τον ιππότη στο έργο «Βασιλιάς Ληρ», δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη, όπου θα αφήσει άριστες εντυπώσεις. Ήταν η αρχή για την εντυπωσιακή πορεία του.

Ο πατέρας της Αλίκης και της Τζένης Ο Παπαγιαννόπουλος, εκτός από το πηγαίο ταλέντο του, θα στηρίξει τη λαμπρή καριέρα του και στην πρωτόγνωρη για την εποχή επαγγελματική του ευσυνειδησία, κάτι για την οποία είχαν να λένε οι συνάδελφοί του και κυρίως για το ψάξιμο των ρόλων του, τη μελέτη και αφοσίωση που έδειχνε για να μπει στο πετσί των χαρακτήρων. Ο Παπαγιαννόπουλος θα διακριθεί σε ρόλους καρατερίστα, δίνοντας τον τόνο αλλά και τις καλύτερες στιγμές σε ταινίες ή θεατρικά έργα. Στο σινεμά, γρήγορα θα πάρει τη θέση του πατέρα της Αλίκης ή της Τζένης, χωρίς, όμως, να τυποποιηθεί ή να αφήσει τη μανιέρα να γίνει, όπως συνηθιζόταν, ο σίγουρος δρόμος της επιτυχίας.

Ήρωας Πολέμου Αν και διέκοψε τις σπουδές του στο Εθνικό για να πολεμήσει ως έφεδρος υπολοχαγός στο μέτωπο της Αλβανίας, όπου διακρίθηκε για τον ηρωισμό του, θα επιστρέψει μετά τη συνθηκολόγηση στο θέατρο, στην κατοχική Αθήνα. Με την απελευθέρωση, θα παίξει για πρώτη φορά στο σινεμά και στο κατοχικό δράμα «Τα Παιδιά της Αθήνας», στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι Έλλη Λαμπέτη,Χριστόφορος Νέζερ και Δέσπω Διαμαντίδου.

Οι πρώτες επιτυχίες Το 1954 κι ενώ το ελληνικό σινεμά είχε αποκτήσει εταιρείες παραγωγής και κάποια στοιχειώδη υποδομή, θα παίξει στο «Ποντικάκι» και στο «Τζο ο Τ��ομερός», δυο ενδιαφέροντα μελοδράματα για τον υπόκοσμο της Αθήνας, κρατώντας ρόλους κακού. Τον επόμενο χρόνο θα έρθει η ώρα της «Στέλλας», όπου θα διακριθεί υποδυόμενος έναν σερβιτόρο στο νυχτερινό κέντρο που τραγούδαγε η Μελίνα, ενώ θα ανέβει κι άλλο στην εκτίμηση του κοινού με τις ταινίες «Το Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο» και «Στουρνάρα 288», καθώς αρχίζει να παίρνει και περισσότερο χρόνο.

Και Γκρούεζας και Σκούταρης Η συνέχεια θα είναι θριαμβευτική, ξεκινώντας από την κομεντί «Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος», κάνοντας για πρώτη φορά τον πατέρα της Τζένης Καρέζη. Θα ακολουθήσουν τεράστιες επιτυχίες, στις οποίες η συμβολή του θα είναι καθοριστική. Μερικές μόνο απ’ αυτές είναι «Η Βίλα των Οργίων», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Μια Τρελή Τρελή Οικογένεια», «Λόλα», «Έξω οι Κλέφτες», «Φωνάζει ο Κλέφτης» και «Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια». Φυσικά, ανάμεσα στις πάνω από 130 ταινίες που έπαιξε, υπάρχουν και οι γνωστές ανοησίες, πολύ κατώτερες τού επιπέδου του. Άλλωστε, ήταν ελάχιστοι απ’ τους κορυφαίους ηθοποιούς μας, που απέφυγαν του χαμηλού επιπέδου παραγωγών και τις σαχλαμαρίτσες. Βλέπετε, ήταν και το μεροκάματο, αλλά και το μεράκι για καλό θέατρο. Ωστόσο, οι ρόλοι του που θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μας και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστοι, ήταν εκείνοι του περίφημου Γκρούεζα στην κωμική -και πολιτική- σάτιρα «Υπάρχει και Φιλότιμο», όπου υποδύεται έναν επαρχιώτη κομματάρχη, ένα τρωκτικό του δημοσίου χρήματος, και του Σκούταρη στην ρομαντική κωμωδία, και επίσης σάτιρα των πολιτικών ηθών της εποχής, «Τζένη Τζένη», κάνοντας έναν πανούργο κομματάρχη, που είχε το ψώνιο της πολιτικής.

Το τελευταίο ταξίδι Τη δεκαετία του ‘70 θα πάρει και ρόλους πρωταγωνιστή, χωρίς όμως να έχει την ίδια επιτυχία. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην παρακμή του εμπορικού σινεμά που συμπαρέσυρε όλους τους ηθοποιούς της μεταπολεμικής εποχής, εκτός του Θανάση Βέγγου, του μοναδικού πρωταγωνιστή, που κατάφερε να ξεφύγει από τη μιζέρια. Ωστόσο, ο Παπαγιαννόπουλος λίγο πριν πεθάνει θα κάνει ακόμη μία τ��ράστια ερμηνεία στην ταινία του Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα». Λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να δείξει το μεγαλείο της υποκριτικής του δεινότητας.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, παρά τις εφήμερες ερωτικές του περιπέτειες, έζησε μια μοναχική ζωή, ειδικά μετά την απόρριψη του μεγάλου του έρωτα, εκείνου με την Άννα Καλουτά, η οποία είχε μάτια μόνο για τον Κωνσταντάρα. Ο ξαφνικός του θάνατος από εγκεφαλικό επεισόδιο και η ανακάλυψη της σορού του τρεις μέρες μετά, στο μικρό του διαμέρισμα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, θα σοκάρει τον ελληνικό λαό. Ήταν 14 Απριλίου του 1984. Μετά από επιθυμία του θα ταφεί στη γενέτειρά του, στο Διακοπτό, όπου ο Δήμος θα τοποθετήσει την προτομή του στην παραλία. Στον τόπο και τους ανθρώπους που αγάπησε...

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Διονύσης Παπαγιαννόπουλος #in memoriam

1 note · View note