#δικομου

[xxneraidaxx]

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,

θα τηλεφωνούσα,

δεν θα έχανα χρόνο,

θα μου έλεγα ναι.

Δεν θα είχα ενδοιασμούς,

θα δραπέτευα.

Θα έδινα αυτό που έχεις,

αυτό που έχω,

για να έχω αυτό που δίνεις,

αυτό που θα μου έδινες.

Θα τραβούσα τα μαλλιά μου,

θα έκλαιγα από ηδονή,

θα τραγουδούσα ξυπόλυτη,

θα χόρευα,

θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,

θα πέθαινα από ευχαρίστηση,

δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα,

θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια,

θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία

πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο,

θα έφευγα για πάντα από σένα,

από εκεί,

μαζί μου.

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.

Θα μου έλεγα ναι,

θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,

ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ,

θα απαντούσα στα μηνύματά μου,

στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα,

θα μου τηλεφωνούσα,

τι θα γίνει με μας,

θα μου έδινα ένα σημείο ζωής,

εγώ στη θέση σου.

[se-ena-parallilo-sympan]

Χρειάζομαι Σκιάχτρο τέρμα στα ηχεία και εκείνη αγκαλιά

[clementine-kruczynski123]

Γ. δεν υπαρχουνε νεραιδες

Β. υπαρχουνε , τις εχω δει, καθε μεσανυχτα ανεβαινουνε απ τη χαραδρα, αν στησεις αυτι τις ακους, φτερουγιζουνε σιωπηλα σα ν αναστεναζουνε.

Γ. πυγολαμπιδες ειναι

Β. πυγολαμπιδες τις λεει οποιος δεν ξερει, οποιος ξερει τις λεει νεραιδες, σμηνος σηκωνονται απ τα βραχια για να πεθανουν, αν προλαβεις ευχεσαι να αγαπησεις, πριν χαθουνε...

bdk / οσα η καρδια μου στην καταιγιδα

[inscmnla]

Κοίτα,τα πράγματα είναι απλά.

Αν με ήθελες πραγματικά, θα ενδιαφερόσουν. Θα με έψαχνες. Θα ξενυχτούσες κάθε βράδυ γιατί θα 'θελες ν' ακούς τη φωνή μου. Θα μιλούσες σε όλους για μένα. Θα μετρούσες τις μέρες αντίστροφα μέχρι να με ξαναδείς.

Θα μου έδειχνες με πράξεις ότι νοιάζεσαι.

Ένα έχω μάθει στα 27 μου και καλό είναι να το ξέρεις. Αν είναι κάτι που σκοτώνει τον έρωτα,είναι η αδιαφορία. Και συ ξεχειλίζεις απ' αυτήν..

Άρα ή που δε με θες, ή που απλά δεν έμαθες ποτέ σου ν' αγαπάς.

Ποντάρω όλα μου τα λεφτά, στο δεύτερο.

[beloveyourselfxx]

Λείπεις - Λύπη

Περασαν μηνες χωρίς Έσενα κι όμως εγώ ακόμα εδώ. Εδώ να λαχταραω την μορφή σου μπροστά μου κι όμως να μην ερχεσαι ποτέ.

Οι μέρες περνούν ��ασανιστικά αργά χωρίς εσένα πλάι μου, νιώθω οτι ζω σε ενα εφιάλτη που δεν έχει τέλος.

Ξυπνούσα για να μαι μαζί σου και τώρα δεν έχουν νόημα οι μέρες μου. Μακάρι να μπορουσα να σου περιγράψω όσα νιώθω για εσένα, αλλά και δέκα βιβλια να γέμισω δεν θα χωρεσουν την πληθώρα τον συναισθημάτων μου για εσένα.

Είσαι το φως στο σκοτάδι της ψυχής μου. Ακόμα και τώρα που δε μιλάμε πλεον, μου δίνει δυναμη η ύπαρξη σου και μονο για να προχωρησω.

Οσα κακά και αν περάσουν στη διαδρομή μας, παντα θα περικλείονται απο τα καλά. Δεν θα αφήσω τίποτα αρνητικό να με κατακλύσει.

Είσαι το πιο ομορφο πράγμα που μου συνέβει στα είκοσι χρόνια της ζωής μου, είσαι το πιο αγνό, αθώο και γεμάτο αγάπη ον, που αξίζει όλα τα καλά του κόσμου.

Οι μέρες δίπλα σου περνούσαν σαν νερό, λες και ζούσα σε ενα παραμύθι και ήσουν ο άγγελος μου.

Τόσοι μηνες μακρια σου, που άλλοι θα χαν ξεχάσει την ύπαρξη σου και γω ακόμα εδώ..περιμένω! Σαν ενα κοριτσάκι που περιμένει το λεοφορειο, και διώχνει όλα τα αλλά περιμενοντας ενα συγκεκριμένο, και αυτό δεν έρχεται ποτε.

Σε σκέφτομαι και νιώθω τον κόμπο στο στομάχι μου να μεγαλώνει και στην ιδέα οτι κάποια στιγμή θα γυρίσεις και θα μάστε παλι μαζί. Τρελενομαι, νιώθω να χω λαλησει.

Είσαι παντού.

Στους πανέμορφους δρόμους της Θεσσαλόνικης που περπατουσαμε αγκαλιά, στο εκκλησάκι που καθομασταν και σε κοιτουσα λες και ειχα όλο τον κοσμο μου μπροστά μου. Ησουν Ολος ο κόσμος μου. Στο παλιό γυραδικο που έτρωγα και με κοιτουσες και χαμογελουσες ενω σε ταιζα και δεν ήθελες.

Βγαινω στη βεράντα του σπιτιού μου και το μονο που μου έρχεται στο μυαλό είναι εσύ. Εσύ και τα ατέλειωτα βραδιά που περάσαμε μιλοντας και αγαποντας ο ένας τον άλλο. Είσαι σε κάθε γωνία του σπιτιού μου και αυτό με ποναει.

Λείπεις, και γω μαζεύω την αγάπη μου σταλιά σταλιά για να σε γεμισω με αυτή όταν γυρίσεις. Το μονο που θέλω είναι να τη δεχτεις. Χωρίς ανταλλάγματα και βλακειες. Μονο την αγάπη μου δικιά σου, χωρίς όρια.

Πάνε μηνες και το καστανό των ματιών σου είναι το ομορφότερο καστανό που έχω δει ποτέ μου. Κ�� εγώ συναντήσει πολλά καστανά μάτια.

Και αν το να μου λείπεις, ακόμα και τώρα,

δείχνει την αδυναμία μου,τότε ναι,είμαι ο πιο αδύναμος άνθρωπος στο κόσμο.

Μου λείπεις τη μέρα,τη νύχτα,μπορεί κάθε μέρα,μπορεί κάθε νύχτα,μπορεί συνέχεια,μπορεί μόνο τις ώρες που εγώ το επιτρέπω στον εαυτό μου ή όταν απλώς η στιγμή με βρίσκει χωρίς καθόλου δύναμη.

Όπως και να ΄χει μου λείπεις.

Μου λείπεις τώρα που είναι έντεκα,όπως μου έλειπες κι εχθές στις δύο,όπως θα μου λείπεις και το πρωί που δε θα ξυπνήσουμε μαζί.

Μου λείπεις όταν το χάραμα δεν είσαι στο πλάι μου,μου λείπεις όταν βραδιάζει και το κρεβάτι είναι άδειο.

Μου λείπεις,κι αισθάνομαι ότι είμαι για λύπηση επειδή δεν έχω ιδέα αν σου λείπω κι εγώ έστω και λίγο.

Τελως πάντων,

μονο να θυμάσαι οτι αξιζεις τα παντα και σαγαπαω. Εναμιση χρονο μετα, και η αγάπη μου για σένα μεγεθύνεται τρομακτικά πολύ κάθε λεπτο που περνάει.

Δε θα σε ξεχάσω ποτε.

Με όλη μου την αγάπη και ψυχή,

Σε αφήνω εδω.

Να προσεχείς.

[koinwnika-adeksia]

Και τι δε θα 'δινα για ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα//

[de-lapluie]

Ο άνθρωπος πάντα νόμιζε πως μόνο οι τρελοί χορεύουν κάτω από τα σύννεφα

[eleutherh]

Να η ευκαιρία μας μπορουμε να φυγουμε απο εδω απο ολα αυτα που φοβομαστε απο ολα αυτα που μισουμε εγω και εσυ μαζι στο ηλιοβασίλεμα μονο που εσυ δεν εισαι εδω τωρα εφυγες αφου ομως δεν χρειατηκα το εσυ για να ζησω δεν θα το χρειαστω τωρα για να φυγω

[literaturer]

Τι έγινε; Έχασα τα στυλό μου ή μήπως δεν είχα ποτέ

Παρά άδειες σελίδες σκισμένες τετραδίου;

Οι σκέψεις, τα όνειρα, τα χάδια

Θάφτηκαν βαθιά στο συρτάρι του παιδικού μου γραφείου.

Κι εγώ, εγώ μεγάλωσα και δεν τολμάω

Να κοιτάξω μέσα εκεί

Από φόβο μήπως βγουν τα τέρατα

Αχ, κοριτσάκι.

Ακόμα δεν κατάλαβες;

Αυτά που φοβάσαι είναι εδώ, κοιμάσαι κάθε βράδυ αγκαλιά τους

Ξέχασες, φαίνεται, να τα κλειδώσεις

Και τώρα αλωνίζουν, χωρίς κανένα εμπόδιο μες το μυαλό σου

Δεν τ’ αναγνώρισες, μα πώς; Δεν τα ‘χεις δει ποτέ σου.

Μεγάλα ήταν πίστευες, θεριά

Μα αυτά, είναι τα κακόμοιρα μικρά και λυπημένα και σε κακή κατάσταση

Μονάχα κλέβουν λίγη απ’ τη χαρά σου

Ίσα να ζήσουν

‘Ισα να χαθείς.

~Σίγμα Μι 

[epithimia]

Ανωνυμία

Εκείνο το βράδυ

περιπλανήθηκα πολύ

Μόνη

σε δρόμους ξένους και

παγωμένους

Με κρυμμένο το προσωπό μου

Με σκουπ��σμένα τα δάκρυά μου

Ανώνυμη

Περιτριγυρισμένη από αγνώστους

Το βήμα μου γρήγορο

Η καρδιά μου ασήκωτη

Εκεί με ώθησες

[gunpowderandhoney]

Επιστροφή στα θρανία

Εντάξει, ένιωσα λίγο χαζή σήμερα. 

Το να τρέχει το μυαλό μου με ρυθμούς άτακτους και να αποτρέπει την συγκέντρωσή μου από κάτι σημαντικό που έχω μπροστά μου, είχα να το νιώσω από το Λύκειο (ήλπιζα ότι αυτός ο εφιάλτης είχε τελειώσει με κάθε τρόπο, αλλά τελικά έκανα λάθος). 

Μόνο που πλέον δεν κάθομαι στο θρανίο και δεν εχω μπροστα μου εναν βαρετο καθηγητη: δου-λευ-ω.

��ι όμως, όταν σήμερα ένιωσα την ματαιότητα να με καταπίνει, το νόημα να χάνεται (και παλι) στο σκοτάδι, δεν μπορούσα να βρω κανέναν αρκετά καλό λόγο για να κάνω το οτιδήποτε. Το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να σηκώσω το στυλο και να γραψω, σε ενα μικρο αυτοκολλητο χαρτακι που βρηκα μποστα μου, μικρες, αχαρες, μουτζουρινες λεξεις που μπλεκοταν η μια με την αλλη, ωστε σχεδον να μην μπορει κανεις να διαβασει ή να καταλαβει τι εγραφα. Δεν εγραφα για καποιον- ούτε για να επικοινωνησω συναισθηματα. Εγραφα για να δω το χαος να αποτυπωνεται στο χαρτι και τιςλεξεις να κατανεμονται ατακτα στο κιτρινο φοντο μεχρι που σχεδον χορεψαν μεχρι το τελος της σελιδας και το στυλο επεσε απο τα χερια μου. Μετα το σηκωσα και εγραψα ‘Στυλο Κατω’.

Δεν θυμαμαι τι εγραφα, μονο το πως ενιωθα- λεξεις αχαρες και ασυνδετες- σαν τωρα -που απλα φωναζαν/ τσιριζαν με μενος στο μελανι, πως αυτο που νιωθω δε μαφηνει να κανω οτιδηποτε αλλο περα απο αυτο. Δεν μπορω να δω τιποτα, να συμμετασχω σε τιποτα και δυστυχως ουτε να νιωσω τιποτα. Αυτο το δυνατο συναισθημα ειναι η ελλειψη καθε συναισθηματος.

Δεν νομιζω οτι αυτο ειναι καταθλιψη, γιατι δεν νιωθω καν θλιψη. Αισθανομαι απλα οτι ολα παγωσαν και εχασαν το χρωμα τους- ο κοσμος εγινε δισδιαστατος- και θυμηθηκα παλι οτι τιποτα απο ολα οσα κανω δεν εχει νοημα. Δεν προκειται ουτε για κραυγη φοβου προς το θανατο... δεν ξερω τι ειναι. ξερω μονο οτι επιβαλεται στην συγκεντρωση μου και χρειαζεται γραμματα για να δαμαστει.

ΥΓ. Το κείμενο με δομή και στόχο είναι κατι που το μυαλο μου δεν μπορει να συνταξει φυσικά. Πάντα καταλήγω σε μια ροή συνειρμική και άναρχη. Εύχομαι να μπορέσω να το αλλάξω.

[camvasoffeelings01]

Η δυναμικότητα στο χαρακτήρα, επιτρέπει να δείχνει και τις αδυναμίες

[pandemoni0um]

[koinwnika-adeksia]

Ίσως σε μία άλλη διάσταση

Σε μία αλλη περίοδο

Σε έναν άλλον πλανήτη

Ο άνθρωπος ως μόνο όπλο θα 'χει την ψυχή και το χαμόγελο

Και μ'αυτα περήφανος

Θα διώχνει το κάθε κακό

Ισοπέδωση με μυαλό

[xoreuontas-me-tous-lukous-blog]

Είναι στιγμές που νιώθω ότι βρίσκομαι σ'ένα λιβάδι στολισμένο με κάθε λογής λουλούδι το οποίο "στολίζουν" παντού βόμβες.Ένα λάθος βήμα και θα χαθώ.

@xoreuontas-me-tous-lukous

[saddddd444-blog]

Όλοι θα πεθάνουμε.

-δικομου-