#δικα σου

[fandomchaosposts]

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθηκαμε

[elenagilbert-12]

Αυτός ο χρόνος που περασε ηταν για μένα ο πιο δύσκολος που έχω ζήσει έως τώρα. Ήρθε και με βρήκε η συνειδητοποιηση του πιο δυνατου, καταλυτικου συναίσθηματος, αφύλαχτη, αδαή, σχεδόν επιπόλαιη. Η πληγή που άνοιξε είναι απύθμενη. Και όχι δεν βγήκα δυνατότερη κι ωριμότερη από όλο αυτό. Βγήκα διαλυμένη και γερασμένη. Παρ' όλα αυτά, ίσως είναι η πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια, που πιστεύω ότι οι πληγές δεν είναι μόνο αίμα, πόνος. Αλλά και επούλωση. Το μετά. Η δική μου μού άφησε λοιπόν δυο δώρα. Το πρώτο είναι που πάτησα ξανά στα πόδια μου, και πραγματικά δεν έχω ανάγκη κανέναν. Αλλά θέλω, να εχω διπλα μου εναν ανθρωπο να μοιραζομαι. Απο επιλογη. Και το δευτερο, πως οι φιλοι μας, που ειναι οντως οι οικογενεια που επιλεγουμε. Που ειναι διπλα μας στα ευκολα, στα δυσκολα, στα αδιαφορα. Στα ολα. Εχουν αναγκη το ιδιο και εκεινοι απο μας. Να μν χανομαι. Στα δικα μου. Να μν βουλιαζω.

Ακόμα, δεν έχω καταφέρει να γελάσω από μέσα μου. Να χαρώ.

Αλλά πιστεύω στον χρόνο που πρέπει να δίνουμε σε όλα.

Θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Και στο τέλος ένα μετράει.

Να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου.

Να αγαπάτε. Περισσότερο από ότι σας αγαπούν.

[maniamch]

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2023, 22:25

Γύρισα από το κέντρο απόψε, μετά από μια αρχή που θα αλλάξει τα πάντα σε εμένα και το σώμα μου.

Επιτέλους μετά από καιρό, νιωθω πως κάπως με προσεχω.

Αλλά αφού με προσεχω γιατί είσαι το πρώτο άτομο που σκέφτομαι όταν σκέφτομαι την αλλαγή που θα ρθει;

Γιατί σκέφτομαι εσένα πάλι που δεν δίνεις δεκάρα για μένα;

Εξαφανίστηκες πάλι αγάπη μου…

Έχει περάσει παραπάνω από χρόνος…

Έχουν περάσει πόσες στιγμές, ποσά μέρη, πόσες αναμνήσεις…

Και σε κάθε μια ήσουν σε μια άκρη της να σκέφτομαι πως θα ήταν να ήμουν μαζί σου εκεί.

Σε μια άκρη να σκέφτομαι εμένα να σου διηγούμαι όλα αυτά τα όμορφα και τα άσχημα που ζω.

Κάποια στιγμή…

Σε κάποιο καφέ…

Σε κάποια θεα με μια μπύρα στο χέρι…

Να με κοιτάς με αυτό το χαμόγελο…

Εγώ να κοιτάω την θεα και να σου διηγούμαι…

Όλα αυτά που θα ήθελα να είχα ζήσει μαζί σου…

Όλα αυτά που ξεκίνησαν έχοντας εσένα στο νου μου…

Όλα αυτά που ξεκίνησα να αλλάξω και να ζήσω επειδή μου είχες πει ότι θα είσαι εκεί…

«Αν σε βλέπω να προσπαθεις για το καλύτερο, δεν έχω λόγο να μην είμαι δίπλα σου»

Έτσι είπες…

Αλλά δεν σε βλέπω μάτια μου…

Ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος που ένιωσα να ερωτεύομαι και να θέλω να τα κάνω όλα πουτάνα γι’αυτόν , όπως λέει και η Μαρία Σολωμου…

Μου έχει λείψει να νιώσω έτσι έντονα.

Μου την δίνει που δεν είσαι εδώ.

Μου την δίνει που δεν μπορώ να λιώσω μέσα στην αγκαλιά σου.

Δεν καταλαβαίνω γιατί σε σκέφτομαι ακόμα.

Γιατί σε θέλω ��κόμα…

Γιατί όταν σε σκέφτομαι, πάλι σφίγγεται το στομαχι μου.

Γιατί;

Τι μου έχεις κάνει γαμω την τρέλα μου.

Τι;

29 Οκτωβρίου 2022 , 7:10 π.μ.

Ακόμα δεν έχω γυρίσει σπίτι. Γυρίζω βόλτες με το αμάξι και προσπαθώ να συνειδητοποοήσω όσα είπαμε. Είναι αλήθεια ή όλα είναι τόσο αγγελικά πλασμενα; Βασικά...αν ήταν όλα τέλεια, θα το αφήναμε; Μπα..

Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες, δεν μου κάνει εντύπωση πως με προκαλεί μια ακόμη φορά. Απλώς τώρα νιώθω διαφορετικά. Θες αυτό που είδα στα μάτια σου; Θες αυτό που ένιωσα στην αγκαλιά σου; Είσαι κάτι άλλο για μένα. Υπάρχει κάτι διαφορετικό ανάμεσα μας.

Θα ήθελα όσο τίποτα να με αφήσεις να είμαι δίπλα σου σε αυτήν την δύσκολη περίοδο που περνάς, αλλά καταλαβαίνω... Ωστόσο, ελπίζω να το ξέρεις, με ένα τηλέφωνο και θα είμαι σε μισή ώρα κάτω από το σπίτι σου..

Θα περιμένω...

"Πως εισαι τόσο σίγουρη;" με ρώτησες..

Δεν είχα ακριβώς λόγια να σου εξηγήσω. Απλώς το ξέρω!

-"Στο κάτω κάτω, δέκα μέρες ήταν, σιγά. "

-"Ναι, ήταν δέκα μέρες αλλά για μένα ήταν πολλά "

-"Ναι η αλήθεια είναι ότι ήταν δέκα πολύ έντονες και γεμάτες μέρες".

Την απάντηση στην ερώτηση σου την έδωσες μόνος σου στην τελευταία αγκαλιά που με πήρες.

"Ξέρω πως θα θέλω και θα σου στείλω μήνυμα, γιατί δεν πιστεύω ότι θα βρω κάτι καλύτερο εκεί εξω"

"Γι'αυτον ακριβώς τον λόγο θα σε περιμένω" σου απάντησα και με εσφιξες λίγο πιο πολύ στην αγκαλιά σου.

Θα μου λείψει αυτή η αγκαλιά, που μέσα της κούμπωνα ακριβώς και ηρεμουσα.

Θα μου λείψει αυτό το φιλί, που ταίριαξε ακριβώς με το δικό μου και μου ανέβαζε τους παλμούς.

Θα μου λείψουν τα μάτια σου, που τα κοιτούσα και χανομουν στην ομορφιά τους.

Θα μου λείψει το χαμόγελο σου, που φωτιζε την μέρα μου.

Θα μου λείψει να μου χαμογελάς, που με κοιτούσες το έκανες και έλιωνα.

Θα μου λείψει να ακούω την φωνή σου, που ένα λεπτό κλήσης είχε την δύναμη να αλλάξει ολόκληρη την διάθεση της ημέρας.

Θα μου λείψεις εσύ, που ήρθες και έδωσες φως στην ζωή μου. Κουμπωσες ακριβώς στα όσα έψαχνα. Και ξέρω ότι ήταν αμοιβαίο.

Θα περιμένω!

Θα είμαι εδώ!

[xehasmenesithakes]

Θελω γυμνη αληθεια να σου δωσω,σκεφτομαι

Καποιοι κανουν ερωτα τωρα, καποιοι βομβαρδιζονται ,καποιοι γελανε,καποιοι πεφτουν για υπνο και αλλοι ξυπνανε.

Και γω περπαταω στο δρομο με τα ακουστικα στα αυτια μου και τη μουσικη τοσο δυνατα σαν ασπιδα γυρω μου,τιποτα δεν μπορει να μπει στο κοσμο μου.

Τα φωτα,οι περαστικοι ,τα γεματα μαγαζια πανω στα πεζοδρομια οι μουσικες.Τα νιωθω ολα να με πλαισιονουν,αλλα δεν με αγγιζουν,τα διαβαζω σαν βιβλιο.

Καποιος πεθαινει τωρα,καποιος γεννιεται,κατι τελειωνει.Καποιος αναρωτιεται.

Αναρωτιεται αν αυτα τα τυχαια γεγονοτα,υπακουν καπου σε καποια αρχη μεγαλυτερη απο μας , συμπαντικη ισορροπια.Αναρωτιεται αν κρυβεται απο πισω μια πελωρια ζυγαρια.Μια ζυγαρια που χωρα να ζυγισει το βαρος ολου του κοσμου.Αναρωτιεται αν υπαρχει αντιβαρο.

Ο δρομος απο την δουλεια στο σπιτι,ειναι μακρης αλλα ομορφος.Εχω δοκιμασει ολες τις διαδρομες που θα μπορουσα να παρω και εχω κατασταλαξει.Αυτη ειναι η αγαπημενη μου.

Εχει ζεστα φωτα,και ωραια σπιτια ,εχει ανθρωπους οχι πολλους για να σε πνηγουν αλλα αρκετους για να νιωθεις τη ζωη γυρω σου.

Παρατηρω τα αυτοκινητα στοιχισμενα το ενα πισω απο το αλλο,κοιταω τα κοκκινα τους φωτα,την αντανακλαση των κοκκινων φωτων στα μαρμαρα των νεοκλασ��κων,Βλεπω τα κλειστα πατζουρια και τα παλια κουδουνια,Τα θερμα φωτα απο τα παραθυρα.

Καταπινω αυτη τη γλύκα και εστερνιζομαι την ομορφια ακατεργαστη,φιλτραρισμενη μονο απο τα ματια μου.Που αλλοτε ξεχνανε να την αφουγκραστουν και αλλοτε δεν χωρανε να την απορροφησουν.

Ανοιγοκλεινω τα ματια μου, και σκεφτομαι με ποσους διαφορετικους τροπους εχουν δει αυτα τα ματια τον κοσμο.Αν δεν ηταν κολλημενα πανω στο προσωπο μου,θα μου ηταν τοσο δυσκολο να δεχτω οτι ειναι τα ιδια δικα μου ματια.

Σημερα συνειδητοποιησα,οτι δυο ειναι οι στιγμες που σκεφτομαι κατι αληθινα δικο μου.Η μια ειναι οταν κλεινω το φως πριν κοιμηθω, και η αλλη ειναι εδω σε αυτη τη διαδρομη απο τη δουλεια στο σπιτι.

Σκεφτομαι οτι θελω να σου δωσω γυμνη αληθεια και ομορφια ακατεργαστη,μα πως να τα πιασω να στα δωσω;

Ταπεινες σκεψεις εχω.Ουτε τρομερα νοηματα ουτε συμπερασματα.Ταπεινες σκεψεις με σταθερο βημα στα ιδια πεζοδρομια.

Οι δικιες μου μουσικες

οι δικιες μου φθηνες φιλοσοφιες ,που μου τις πουλαω , και μου τις αγοραζω και ετσι συνεχιζω να περπαταω τα ιδια πεζοδρομια.

Κρατωντας μια ελπιδα στα χειλη και μια ενοχη στο λαιμο και αγνοωντας την γη που σειεται κατω απο τα ποδια μου.

Περπατω προς τελος του κοσμου,ονειρευομαι.

Δεν ξερω αν σκεφτομαι, νομιζω εγω μονο ονειρευομαι.

Νομιζω αν καποιος με ρωταγε ποια ειναι τα δυο πραγματα που κανω καλυτερα σε αυτη τη ζωη.

Το ενα σιγουρα ειναι να απολαμβανω τη μουσικη και το δευτερο ειναι να ονειρευομαι.

Χανομαι στα ονειρα τελευταια..

Η σκεψη ειναι μια σταγόνα θεου μεσα σε ολη αυτη την ευθραυστη ανθρωπινη υπαρξη.

Ειναι τοσο επικυνδινο να υπαρχει κατι τοσο ατιθασο μεσα σε κατι τοσο φυσικα ορισμενο.

Κατι αφθαρτο μεσα σε κατι φθαρτο.

Το αγαπω ομως

Εμενα αυτη η σταγονα εχει σβησει μερες και νυχτες δειψας.

αλλοτε σαν χαδι τη νιωθω στο μαγουλο

Αλλοτε σα χαστουκι

Αλλοτε παλι ειναι ευγενικη και μου επιτρεπει να σε αγγιξω ξανα απο την αρχη

Υπαρχουν στιγμες που θολωνουν τα νερα και με ψαχνω στους καθρευτες και ρωταω τα ειδωλα αν ξερουν που πηγα.

Και μετα με αγγιζεις και ξαφνικα το δερμα γινεται τοσο δικο μου ξανα και για λιγο το αισθανομαι.

Αλλα αληθεια αν με ρωτας νιωθω πως ολα οσα ειμαι ειναι αυτη η σταγονα.

Νιωθω οτι χωραω ολοκληρος,εκει

Στο δακρυ που διασχιζει το προσωπο σου

Στην αλμυρη γευση που αφηνει στα χειλη σου

Ολα,Τοσο εγω.

[alexdrim]

ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΤΕΙΧΟΥ

Βαζω τα αυτια μου κοντα στα δικα σου και ακουω την θαλασσα

Το σκουλαρικι στα χειλι σου ποτε δεν με ενοχλησε γιατι παντα σκεφτομουν το μεσα

Θα σου γραψω γραμμα αμα μπεις για να εξομολογηθω γιατι φοβαμαι πολύ το ΑΚ

Πριν το σημειο χασης δεν με νοιαζει γιατι δεν αξιζω

Ναι ειμαι κοριτσακι του μπαμπα γιαυτο και πληγωμένο

Κατω απ τα μεγαλα μπουφαν νιωθω ζεστασια και στα σκαλια σου κάθε βραδυ θα μπορουσα να καθομαι να κλαιω

Το κανω ουτως η αλλως οπου βρω

Κάθε τρ��π που ζουμε μαζι το αξιολογω και η εικονα παρμενει η ιδια

Εγω στο καθισμα διπλα σου με λυγους και χαμενη

Τα μαγουλα μου δεν ηεξερα ότι ηταν η αδυναμια σου

Όπως και του μπαμπα μου.

Μου λειπει η αισθηση του γλειμενου από σενα και ας κολλαω

Άλλο ένα ένα ταξιδι απ τα πολλα

Ιδια μοτιβα με μετρια καυλα αρκουν για να με εθισουν

[psychotiko-epeisodio]

Σήμερα,σε αφήνω πίσω μου.

Πάω να προδώσω αυτό που νιώθω για εσένα στα κρυφά,με την ελπίδα να σε εκδικηθώ -χωρις να το μάθεις.

Και είναι αστείο αν σκεφτείς,πως τελικά εμένα προδίδω στο τέλος.

Γιατί εγώ έμεινα και πάλεψα και πόνεσα τόσο καιρό.

Και όσες πληγές προσπάθησα να σου ανοίξω,

Γίναν τραύματα δικα μου.

Αδύνατο να πονέσει κ��ποιος που δεν αγαπά.

Μόνο εκείνος που αγαπά σηκώνει την άγκυρα με τον πόνο,

Και στην δική μας περίπτωση αγαπητέ μου.

Αυτός που αγάπησε ,ήμουν εγώ.

[groovalos]

Μπερδεύομαι με τις λέξεις

Ναι εγώ

Εγώ που αυτοί οι φθόγγοι με νόημα ήταν το μητρικό μου γάλα.το τραγούδι της ψυχής μου.

Μπερδεύομαι γιατί θα αντικρίσω την αλήθεια που τόσο καιρό αποφεύγω να δω κατάματα.γιατι φοβάμαι.

Γιατί με κόβεις στα δύο και με πονάς.

ελκυόμαστε από την αντίθετη φύση μας

.ισως από ανάγκη,για αποφορτωση της ρουτινιασμενης καθημερινότητας

Κι εγώ χαίρομαι.ταχα δεν ξέρω πως προσποιείσαι τάχα δεν ξέρω πως είμαι το θηράμα μονάχα λίγο κρέας.-ε ας χρησίμευσω και κάπου,ας με δεχτεί κάποιος,ας κάνει τα χιλιόμετρα μηδενικά για μια ένωση μας-

Θέλουμε να να καλύψουμε την ζωώδη πλάστη φύση μας με ένα δέσιμο που μοιάζει αγαπησιάρικο-ήσυχο-με μια στοργική αγκαλιά,φιλιά σε κάθε απόκρημνο κομμάτι,αφή γεύση όσφρηση.

Ίσα ίσα να μην φανεί η αβαρης κι αβαθής φύση της φυσικής ένωσης των κορμιών μας

Ο σαρκικός έρωτας οι καθιερωμένοι οδυνηροι βόγγοι

που με κόβουν στα δύο

Κι εσύ δεν ακούς

Σου αρέσει να με πονάς και να με λιώνεις

Κι η αγάπη δεν είναι πόνος

εγώ δεν βρίσκω την ουσία την ένωση την βαθιά την αιώνια την ιδεατή την μοναδική την απόλυτη- ξέρω ντροπές.ενα ξερό πες τίποτα.ωρες ολόκληρες πίσω από τιμόνια.διακινδυνευση της ζωής και της εμπιστοσύνης τους σε μένα.

Εγώ όμως θέλω να με αγαπάν ολόκληρη.

Άραγε μπορείς να με δεις ;

Πρόσφατα διάβασα ότι οι άνθρωποι μπορούν να σε συναντήσουν όσο βαθιά έχουν γνωρίσει τον εαυτό τους.

Μαλακιες

Εσυ είσαι ρεαλιστής.των νέων πραγμάτων της νέας εποχής.θες να σου μιλάω και να μην σου λέω τίποτα.θες μονάχα τον τύπο αχνά αχνά να μην γίνει εμφανής η αβαθια της ένωσης μας.και δεν σε κατηγορώ.κάθε αλλο.εισαι ο μόνος άνθρωπος που προσπάθησε να καταλάβει τις πολύπλοκες νοητικές διακλαδώσεις μου.μπορει και να με αγάπησες δεν ξέρω -δεν ξέρω καν αν υπάρχει αγάπη αν με ρωτάς.και εν τελει δεν θα μάθω ποτέ αν είμαι για σένα η σάρκα νούμερο χ ή αν σε ένοιαξε καθόλου το μέσα μου .ο κόσμος που κρύβω. Άραγε ξέρεις τι θα έδινα να μπω για λίγο στο μυαλό σου;να καταλάβω γιατί προσπαθείς τόσο;τι θες τι θες τέλος πάντων;μια σάρκα; Δεν γίνεται κανείς δεν θα τα έκανε όλα αυτα για μισά μισο λιωμένη σάρκα.και φθηνό κωμικό κτινωδη έρωτα.

Ίσως φταίει που δεν μπόρεσα ποτέ να με αγαπήσω.κι αυτό δεν σε αφήνει να μπεις μέσα μου -ολακαιρα ψυχή και σώματι-

Ίσως λέω και μαλακιες είμαι άπληστη ο αχάριστη-σε βασανίζω σου τρώω χρόνο-είσαι το διαμάντι που πράττει αλάνθαστα κι εγώ μένω αδρανής και άβουλη περιμένοντας κάποιον Οδυσσέα που σου μοιάζει. Μπορεί και να με βλέπεις -να θες να σε δω δεν ξέρω-«εγώ να συνεννοούμαστε θέλω μόνο αυτό» Καλά εντάξει . Πήγα και δόθηκα απλά για να συνεννοούμαι.και τι να καταλάβω εγώ από εσένα.?. Σκληραγωγημένε και ρεαλιστή.μεγαλωμενε πρόωρα.έμπειρε εραστή κι αλάνθαστε εργατικε,δυνατό πατρικό προτύπο.συ ανήρ .που βιώνεις και βιοπορίζεσαι.κι είσαι ηδονιστης και καλά κάνεις.μα τι βρήκες σε εμένα την άχαρη ; Με την τάχα ψυχρή σοβαροφρενεια που ακόμα δεν μπόρεσες να ξεσκεπάσεις.

Εγώ με τα βάθη μου τις δήθεν ανιδιοτελείς ουτοπίες που βγήκαν απτά βιβλία και τους στίχους από τραγούδια που άκουγα μικρή -ρε παιδί μου κοιτα εγώ ήθελα να σου μάθω πολλά για την ζωή τους ανθρώπους να πολιτικά τα βιβλία κι άλλα τέτοια,όπως γίνεται συνήθως στις ταινίες που σου μάθανε τον έρωτα-να ζήσουμε συναρπαστικά,να κάνουμε άγριο σεξ και να γελάμε με τα ανθρωπάκια λέγοντας αστεία που θα καταλαβαίνουμε μόνο εμείς να σου πουλάω μούρη αλλά να μην ψαρώνεις,να με γειώνεις με μια ατάκα του τύπου χεσε μας ρε μωρό μου σε ξέρω καλύτερα κι απτην παλάμη μου να καθόμαστε στο κρεβάτι τα μεσημέρια,εσύ να κοιμάσαι πάνω στο στήθος μου,κι εγώ να διαβάζω τα δικά μου,να πίνουμε καφέ και να παίζουμε τάβλι σε κάποιο μπαλκόνι με θέα αλλά μπαλκόνια που αράζουν γέροι που περιμένουν στο έκα να έρθει η ώρα τους κάποιο μεσημέρι καλοκαιριού-τότε που η ζέστη λιώνει τους δείκτες των ρολογιών-και οι ώρες περνάν απαρατήρητες {αλλά ρε γαμωτο ήτανε λάθος το timing κι εγώ είχα τα δικα μου και η μετ εφηβεία σου δεν βοηθούσε καθόλου,και μάλλον δεν είμαστε κι όσο ενδιαφέροντες νομίζουμε εν τελει και μάλλον θα έπρεπε να συμβιβαστούμε με αυτό,ίσως κι όλες σχέσεις να ναι ετσι άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο,ίσως να κάνουνε κι όλα τον κυκλο τους κ και χαίρω πολύ πρέπει να δεχτώ την πραγματικότητα ως έχει και βάση αυτής να πορεύομαι μάνα είναι αυτή η περίεργη σχέση μου με το τέλος,οποιοδήποτε τέλος που ποτε δεν μπόρεσα να χωνέψω θες να συνεχίσουμε να τα λέμε παρόλα αυτά κάποια στιγμή…καλά θα δούμε ΥΓ:το μέρος που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά έτυχε να είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που χαιρετηθήκαμε την τελευταία να που ζήσαμε κι εμείς οι χλιαροί κάτι.που ��α θυμίζει ταινία

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες

[stelouukos]

ο φίλος μου ο Zyle έβγαλε αυτο το διαμαντάκι πέρυσι. Κομματι που οταν το ακούω μου ζεσταινει τη καρδια. Απο ‘κει που πηγαιναμε μαζι στις λαιβαρες μας, πλεον εγω ερχομαι στα δικα σου λαιβς🌸 Μακαρι οι λεξεις να ηταν αρκετες να σου περιγραψω ποσο περήφανη είμαι, ποσο πιστευω σε εσενα, και πόσο ευγνώμων ειμαι για τη φιλία μας

[mangoskleon]

"βουερη σιωπη"

στο ��αλιο μας πια λημερι

ο φιλος γνεφει μα δε ξερει

καλημερα να προφερει

δυο λεξεις να προσφερει

σαν σιωπησανε τα αηδονια

στα θλιμμενα αυτα σεντονια

δυο χερια δυο ποδια

και πικρησανε τα ροδια

κι αν ο λογος πηρε πια μορφη

τη στιγμη

σα λιαχτιδα θα θαυμαζει

κι αν οι λεξεις γινηκαν σιωπη

η βροχη

σαν στιχακι θα κραυγαζει

στον γλυπτο και ασπρο παγκο

μες στον κινηματογραφο

τα φιλια σου αποδοχη

σημερα φτιαχνουν πληγη

καθε ωρα καθε μερα

στης φωτιας μας την καλδερα

γυρους φερνω μα δε φτανω

σκεφτομαι αλλα δεν κανω

κι αν ο λογος πηρε πια μορφη

τη στιγμη

σα λιαχτιδα θα θαυμαζει

κι αν οι λεξεις γινηκαν σιωπη

η βροχη

σαν στιχακι θα κραυγαζει

κι αν το αυριο μου φερει

αγγελο η περιστερι

με τα νεα τα δικα σου

φρουδα θα ναι η αγκαλια σου

οποιος τη γλυκοφιλησει

οποιος δαθε ξενυχτισει

θα ναι θηραμα του ποθου

και της ηδονης της νοθου

κι αν ο λογος πηρε πια μορφη

τη στιγμη

σα λιαχτιδα θα θαυμαζει

κι αν οι λεξεις γινηκαν σιωπη

η βροχη

σαν στιχακι θα κραυγαζει...

[nofuckinlabels]

.

Οταν εφυγες

Ηξερα πως θα κομματιασω την απουσια σου ετσι ωστε να μην με πνιξει

Πως θα την διχοτομώ για να γινει -λιγο- πιο εύπεπτη

Εκλεινα τα ματια μου και με μια παιδικη αθωότητα μονολογουσα μεχρι να θυμιζει διαλογο

Σημερα επιασα παλι την φωνη μου να τρεμει οσο μιλουσα για εσενα σε ενα παγκακι

Ο ουρανος ηταν μωβ και το αρωμα εκεινου του σεπτεμβριου εμοιαζε με εκεινο της παιδικης μου ηλικιας

Ολα ειχαν μεινει ιδια

Οπως τα εβλεπε το κοριτσι που ημουν καποτε

Ωστόσο ηταν Πεμπτη και την επομενη μερα δεν ειχα σχολείο

Βρεθηκα λοιπον σε εκεινο το παρκο

Να μιλαω για εσενα με τον ιδιο τροπο που μιλουσα περσι και πρόπερσι

Με την ιδια πικρια και ταυτοχρονα το ιδιο δέος για τα ανθρωπινα συναισθηματα.

Υπαρχουν τοσα χρωματα στον ουρανο που εχουν στεγασει την αγαπη μου για εσενα

Ειναι ομορφο αυτο το φθινόπωρο

Τοσο ��οριστα άσημο και ταυτοχρονα γνώριμο

Οι εποχες ανακυκλώνονται και ο τροπος που το κρυο εισχωρεί στο δερμα μου θυμιζει την αρχεγονη μου φαντασιωση:

Να ανοιξω διάπλατα τις παλαμες των χεριων μου μεχρι να φαινονται εκεινες οι γραμμες που μου θυμιζουν οτι ειμαι μια συρραφή οσων αγάπησα και να σε αφησω να τις χαράξεις μεχρι να ματώσω.

Να σε κοιταζω επιμονα στα ματια οσο σχηματιζεται η οδυνη στα δικα μου.

Να σου δειξω πως αφήνομαι ολοκληρωτικα πανω σου με ενα συμβολαιο ευθανασιας

Πως εισαι η θρησκεια που μου υποσχεται εναν ηδονικο θανατο και οχι μια ευθραυστη αθανασία.

[satansdaughterwasbrunettee]

μονο οταν βλεπω δικα σου notes χαιρομαι!

Ανων σε μερσωωω!!

[fandomchaosposts]

τα χέρια σου που δεν θα υπάρξουν πια στο πρόσωπο μου

[alatismeni-theitsa]

a perspective on being μια ελληνίδα του εξωτερικού (γεννήθηκα ελλάδα, μεγάλωσα σε τρείς διαφορετικές ηπείρους)

είναι σουρεάλ που είμαι μετανάστης και μέρος του greek diaspora aka ελληνίδα του εξωετρικού αλλά δεν σκέφτομαι ποτέ ότι είμαι μετανάστης. σίγουρα μεγάλο ρόλο παίζει ότι είμαι λευκή, και μέχρι να ανοίξω το στόμα μου και να αποκαλύψω τα άθλια γαλλικά μου, δεν φαίνεται η διαφορά. ίσως είναι και ότι δεν αισθάνομαι ότι "ζω" στο εκωτερικό, αλλά περισσότερο ότι απλά είμαι εδώ για ένα μεγααααλο χρονικό διάστημα (βσκ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου για να λέμε την αλήθεια). και ότι η "κανονική" μου ζωή είναι στην ελλάδα, όπου θα επιστρέψω κάποια στιγμή.

επίσης, οπουδήποτε και να πάω, ελληνικά μιλάω. πήγα σε ελληνικό σχολείο και έκανα παρέες με ελληνίδες. η κομμώτρια, ο οδοντίατρος, ο υδραυλικός, η αιστθητικός μου είναι όλοι έλληνες. όπως πολλοί μετανάστες, φτιάξαμε μια δική μας κοινίτητα στην πόλη μας. αλλιώς δεν παλεύεται.

από κει και πέρα, στιριζόμαστε σε άλλες κοινότητες μεταναστών. μια φορά τον μήνα περίπου πάμε σε συριακό σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε πράγματα που δεν βρίσκουμε αλλού, πχ αμπελόφυλλα για ντολμαδάκια, κατεψηγμένα σουβλάκια και τυρόπιτες από την ελλάδα (ναι, το συριακό σούπερ μάρκετ εισάγει ελληνικά προϊόντα!)

δεν αιθάνομαι 100% ελληνίδα (αυτό είναι άλλη πολύ μεγάλη συζήτηση. σίγουρα όμως δεν αισθάνομαι και ότι έχω απομακρυνθεί από την ελλάδα. είμαι σε ένα περίεργο ενδιάμεσο, που δεν ταυτίζομαι με τις εμπειρίες των περισσότερων ελλήνων μεταναστών, που κάνουν χρόνια να γυρίσουν ή δεν γυρνάνε ποτέ, και κάνουν assimilate εντελώς. αλλά δεν είμαι και από αυτούς που έχουν το ένα πόδι στην ελλάδα. ούτε όμως είμαι και η στάνταρ ελληνίδα.

φαντάζομαι ότι πολλοί που σε ακολουθούν θείτσα μ ταυτίζονται με αυτό. η αλήθεια είναι ότι και εσύ έχεις το βάιμπ της ελληνίδας του εξωτερικού. ή εγώ κάνω project πάνω σου lol. λοβ το μπλογκ σ βτγ <3

Συγγνωμη για την καθυστέρηση στα asks... Αυτές οι εβδομάδες ήταν τρα-γι-κές😅

Ευχαριστώ για το μηνυμα σου και το γεγονός ότι μου/μας εμπιστεύτηκες τα συναισθήματά σου. Με τόσους (κυρίως) Έλληνες να εχουν φυγει εξωτερικο πιστεύω οτι σιγουρα καποιος αλλος βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση με τη δικη σου. Από φίλους μου που εχουν φυγει στο εξωτερικο για σπουδες (δηλαδη σχεδιαζουν να γυρισουν) ακουω παρομοια πραγματα. Βασιζονται στις ελληνικες κοινοτητες εκει, εχουν δεθει με αλλους Βαλκανιους ή Μεσανατολίτες και πάντα λατρευουν τα μαγαζιά των γειτονικων μας λαων γιατι εχουν ιδια/παρομοια υλικα με τα δικα μας. Τωρα βεβαια δεν ξερω "ποσο Ελληνες" αισθανονται. Αλλα πιστευω οτι θα εχουν συνηθισει και καποια πραγματα του εξωτερικου, με αποτελεσμα να μην τους αρεσει πλεον το Ελληνικο στυλ πληρως.

Απο την αλλη, ειμαι και εγω αρκετα ελαστικη και λεω οτι δεν υπαρχει μονο ενας τροπος να εισαι και να αισθανεσαι Ελληνας. Αλλιως ειναι ο Ελληνας στη Μελβουρνη και αλλιως στο Βερολίνο, αλλα και παλι εχουν την Ελληνικη κουλτουρα μεσα τους. Δε χρειαζεται να ειναι κανείς 100% σαν τον μεσο Ελληνα. Εδω αρκετοι Ελληνες στην Ελλαδα δεν ειναι "σαν τον μεσο Ελληνα". Ειναι καλο που εχεις και μια διαφορετικη εμπειρια. Σιγουρα θελεις να ταυτιστεις και με τους αλλους Ελληνες μεταναστες αλλα υπαρχει και κατι θετικο στο γεγονος οτι ζεις μια μοναδικη και ενδιαφερουσα εμπειρια. Θα εχεις αντιστοιχα και μια μοναδικη οπτικη αναμεσα σε τοσους αλλους "ιδιους", που ειναι παντα καλο ;)

Ούτε εγω αισθανομαι σαν τον μεσο Ελληνα και η αληθεια ειναι οτι ειμαι μειονοτητα με παραπανω απο εναν τροπους, οποτε αυτο ισχυει. (δεν εννοω οτι ειμαι κατι ανωτερο προφανως) Ταυτοχρονα μοιραζομαι κ εγω αρκετα Ελληνικα χαρακτηριστικα.

Επειδη διατηρω επαφες με το εξωτερικο και με ξενους που ερχονται Ελλαδα, καποιες φορες νιωθω κι εγω οτι ειμαι μονο με το ενα ποδι στην Ελλαδα - αλλα καλως ή κακως γεωγραφικα ειμαι εδω 😂

Ευχομαι να εισαι καλα, να περνάς καλα, και να εχεις παντα ενδιαφερουσες στιγμες!

=====================================

If my posts have helped you in any way consider buying me a ko-fi 💖

[vrwmikh-texnh]

Αλλο ξημερωμα

δεν θα δουμε αγκαλια,

τα δικα σου τα μαλλια

τα χαιδευει η σιωπη.

[xehasmenesithakes]

Εχεις νιωσει ποτε οτι δεν εισαι αυτο που περιμεναν οι γονεις σου να εισαι;Δηλαδη,ξερω οτι η μαμα μου με αγαπαει αφανταστα αλλα ταυτοχρονα ξερω οτι θα με ηθελε αλλιως

Φουλ.Νιωθωω οτι με βαραινε αρκετα στην εφηβεια μου αυτη η σκεψη.Νιωθω οτι ακομα μελαγχολω μερικες φορες γιατι υπαρχει ενα μικρο κομματι μεσα μου που θα δινε οτι οτι για να ειμαι αυτο που θελουν οι αλλοι απο μενα και οχι αναγκαστικα μονο οι γονεις μου ��απως οποιος με νοιαζει εχει αυτη τη δυναμη πανω μου.Αλλα το ελεγχεις αυτο,δεν το αφηνω να με εξουσιάζει γιατι αυτη η σκεψη μπορει να σε ρουφήξει ολοκληρο και αυτη η αναγνωριση που πεθυμάς να μη σου δωθει ποτέ.Το θεμα ειναι τι θες εσυ απο σενα,αν δεν ακολουθεις τα δικα σου θελω παντα στο τελος θα χανεις και θα νιωθεις αδικία.Θελει πολυ δουλεια με τον εαυτο μας αυτο και ειναι και λιγο fake it till you make it,προτιμω να ειμαι αυτος που ειμαι και ας απογοητευτει οποιος θελει στο δρομο,δεν με αφορα

[neyriasmenh]

Αν καθε μερα που ζεις, δεχεσαι αυτες τις αληθειες για τον εαυτο σου

και τις κρατας στο νου σου...

και αφοσιωνεσαι στην προστασια τους...

και τις χρησιμοποιεις για να κρινεις την υγεια των σχεσεων σου…

Δεν θα βρεις τον εαυτο σου να λαμβανεται ως δεδομενο, να χρησιμοποιειται, να μην αναγνωριζεται, να μην τον σεβονται, να μην τον εκτιμουν, να τον μειωνουν, ή να τον χειριζονται ποτε ξανα.

Γεννηθηκες με φυσιολογικες ανθρωπινες συναισθηματικες αναγκες

ΚΑΙ

εχεις το δικαιωμα να εισαι σε σχεσεις που εκπληρωνουν αμοιβαία αυτες τις αναγκες:

Την αναγκη να σε αγαπανε.

Την αναγκη να σε εκτιμουν.

Την αναγκη να σε εμπιστευονται.

Την αναγκη να αισθανεσαι αξιος.

Την αναγκη να σε δεχονται.

Την αναγκη να σε ακουνε.

Την αναγκη να σε υποστηριζουν.

Την αναγκη να σε σεβονται.

Την αναγκη να σε καταλαβαινουν.

Την αναγκη να σε αναγνωριζουν.

Την αναγκη να νιωθεις ικανος.

Την αναγκη να νιωθεις ξεκαθαρος (και οχι μπερδεμενος)

Την αναγκη να εισαι ασφαλης, και σωματικα και συναισθηματικα.

Γεννηθηκες με αυτα τα βασικα ανθρωπινα δικαιωματα

ΚΑΙ

σου ανηκουν ακομη και σημερα:

Εχεις το δικαιωμα να πεις οχι.

Εχεις το δικαιωμα να κανεις λαθη.

Εχεις το δικαιωμα να αλλαξεις γνωμη.

Εχεις το δικαιωμα να ζητησεις αυτο που θελεις.

Εχεις το δικαιωμα να εκφραζεις τις αποψεις σου.

Εχεις το δικαιωμα να σε ακουνε με σεβασμο.

Εχεις το δικαιωμα να αλλαξεις την κατασταση της ζωης σου.

Εχεις το δικαιωμα να αποφασιζεις ποιες ειναι οι προτεραιοτητες σου.

Εχεις το δικαιωμα να σεβονται τα ορια σου.

Εχεις το δικαιωμα να διαλεγεις με ποιον μοιραζεσαι το σωμα σου.

Εχεις το δικαιωμα να διαλεγεις με ποιον περνας το χρονο σου.

Εχεις το δικαιωμα να βαζεις ορια στο πως θα σου συμπεριφερονται αλλοι.

Εχεις το δικαιωμα να νιωσεις τα συναισθηματα σου και αν θελεις να τα εκφρασεις.

Εχεις το δικαιωμα να φυγεις απο σχεσεις που αποφασιζεις οτι δεν σου κανουν καλο.

Εχεις το δικαιωμα να σου συμπεριφερονται με αξιοπρεπεια και σεβασμο ολοι οσοι συναντας.

Εχεις το δικαιωμα να εχεις τις δικες σου αναγκες και δικα σου συναισθηματα, και το δικαιωμα να ειναι τοσο σημαντικα οσο και οποιουδηποτε αλλου.

Επισης εχεις το δικαιωμα να εχεις αυτα τα βασικα ανθρωπινα δικαιωματα και εχεις το δικαιωμα να τα υπερασπιζεσαι

Σου αξιζει τιποτα λιγοτερο

Ναι, εσυ, - παρολα αυτα που σου εχουν πει και παρολες σου τις εμπειριες που μοιαζει να λενε το αντιθετο.

Σου αξιζει τιποτα λιγοτερο.

Οποιος πραγματικα σε εκτιμα, σε σεβεται, σε αγαπα και νοιαζεται για σενα, θα σου δωσει τιποτα λιγοτερο και θα περιμενει τιποτα λιγοτερο απο σενα.

Μην δεχτεις δικαιολογιες.

Μην το ξεχασεις ποτε.