#δεν ξέρω ποτέ

[allo-frouto]

Καλα οχι αν τα ανοιξεις θα αλλακει κ πολυ η φαση, δεν εισαι για τα δοντια μου, αλλα θα σου πω κ ενα γεια επι του προσωπικού😘

Δε δαγκώνεις αρκετά; Ελπίζω αυτό να εννοείς!

[the-galactic-catt]

α εσύ διάβασες το φανφίκ με τον βενιζέλο και τον άλλον τύπο στο youtube!!! μεγάλος φαν<3

μην το πάρεις στραβά, anon, σε ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια, αλλά εγώ αυτή τη στιγμή είμαι κάπως έτσι:

[mousmoula]

παιδιά έβαλα στους φίλους μου από το ερασμους να ακούσουν έφη θώδη ιντερνασιοναλς τις προάλλες και τώρα δείτε

[prasinoxaos]

μισώ

μισώ που ξέρω

όλες σου τις συνήθειες.

μισώ που ξέρω

όλες σου τις επιθυμίες.

μισώ που ξέρω

όλα σου τα θέλω.

μισώ που ξέρω

όλα σου τα πρέπει.

μισώ που ξέρω

όλα αυτά που σε φωτίζουν.

μισώ που ξέρω

όλα εκείνα που σε θλίβουν.

μισώ

που ποτέ μου δεν έμαθα

όλες σου τις σκέψεις.

μισώ

που όσες σκέψεις σου έμαθα

ποτέ μου δεν τις κατάλαβα.

μισώ

που ποτέ μου δεν έμαθα

όλα σου τα συναισθήματα.

μισώ

που όσα συναισθήματά σου έμαθα

ποτέ μου δεν τα κατάλαβα.

μισώ

το ότι ποτέ μου δεν έμαθα

πως να σε καταλαβαίνω.

πότε μου δεν κατάλαβα

πως να σε μαθαίνω.

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Σου γράφω με βαριά καρδιά, σχεδόν χωρίς να έχω τίποτα συγκεκριμένο να σου πω.Ειλικρινα,δεν ξέρω γιατι είσαι εσύ εκείνος στον οποίο απευθύνομαι,αφού έχει περάσει πια πολύς καιρός,τόσος,που η μεταξύ μας σχέση μοιάζει με μακρινό όνειρο,θολωμένο στις μνήμες και των δύο μας,αδυνατώντας να θυμηθούμε τι ήταν εκείνο που κάποτε μας έφερε κοντά,αλλά και τι ήταν αυτό που εν τέλη μας απομάκρυνε.

Αν πέσεις ποτέ τυχαία πάνω σε αυτό το γράμμα,μην αναρωτηθεις ποιος μπορεί να είναι ο αποστολέας.Εγω είμαι.Εκεινη που όταν την γνώρισες,δεν είχε πλασει καλα-καλα τον χαρακτήρα της,ήταν μια έφηβη με μεγάλα όνειρα και άφθονο έρωτα για την ζωή,την τέχνη και... εσένα.Μπορει να σε μπερδέψει ο τρόπος γραφής μου και να αμφιβάλλεις αν ειμαι εγώ.Πως θα μπορούσε εκείνο το κοριτσάκι το αφελές και το ανυπόμονο, εκείνο που την σκότωνε η απόρριψη,σήμερα να τα έχει ξεκαθαρισει μέσα του και να αποδέχεται πως ότι έγινε,έγινε για καλο;Βλέπεις άλλαξαν οι καιροί,και μαζί τους αλλάξανε και εμένα.

Ξέρεις,δεν σε χρειάζομαι πια.Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζομαι κανέναν. Πίστευα πως αν σε έχανα,θα έχανα την γη κάτω απ'τα πόδια μου και όταν αυτό συνέβη,πελαγωσα,πάγωσα,φοβήθηκα.Φοβηθηκα, ότι δεν θα μπορέσω να ξαναερωτευτω,ότι αυτός ο ανεκδιηγητος πονος που εισχώρησε μέσα μου εκείνο το βράδυ,θα με συντρόφευε για την υπόλοιπη ζωή μου,κάνοντας με δυστυχισμένη και ανίκανη να προχωρήσω.

Η αλήθεια είναι,ότι κράτησε για αρκετό καιρό. Έχω και μια τάση προς στην αυτοκαταστροφη όπως γνωρίζεις,και όλος αυτός ο πόνος μου την πυροδότησε και ήταν αμέτρητα τα βράδια εκείνα που έχανα τον υπνο μου,πολλά τα πρωινά που το σώμα μου δεν έλεγε να σηκωθεί απτο κρεβάτι.Για καιρό,ήμουν κλεισμένη στο σπίτι,δεν ήθελα κανέναν κοντά,κανέναν όσο κοντά συνήθιζα να έχω εσένα.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σταματησε να πονάει,απλώς σταμάτησε.Πρεπει να ήταν μια φορά που σ'ειδα τυχαία έξω φορώντας τα καλά σου, να γελάς με την ψυχή σου ,πλάι σε κάποια άλλη.Ναι,τότε πρέπει να ήταν.Ο εγωισμός μου θίχτηκε καθώς σε κοίταζα να είσαι ευτυχισμένος,ενω εγώ είχα πέσει με τα μούτρα μες στην θλίψη.

Και το πήρα απόφαση,έπρεπε να σε αφήσω να φύγεις.Πρακτικα,την είχες πάρει αυτή την απόφαση μόνος σου,καιρό πριν,αλλά εννοούσα από μέσα μου.Επρεπε να σε αφήσω,γιατί έμενα να σε κρατώ με νύχια και με δόντια πιστεύοντας ότι το να συνεχίσω να ελπιζω, θα ήταν λιγότερα επώδυνο.Ομως,ήταν λάθος μου ...

Και φτάνουμε στο σήμερα όπου,η φωτιά έχει σβήσει εντελώς και δεν μου καίγεται καρφάκι για εσενα στην πραγματικότητα.Ο λόγος που μάλλον σου γράφω είναι απλώς για να τα πω σε εμένα.Να μου αποδείξω,ότι έχω την δύναμη να προχωράω,να εξελίσσομαι και ότι κανένας άνθρωπος που αξίζει,δεν θα μου κοστισει την ψυχική μου υγεία.Ειχα πει ψέματα τότε,δεν σ'αγαπουσα, ετεινα να μπερδεύω λιγάκι τις έννοιες.Και αν έφτασα κοντά στο να το κάνω,σε ευγνομωνω που εν τέλη μου αρπαξες αυτή την ευκαιρία μέσα από τα χέρια και δεν πρόλαβα.

Να 'σαι καλά όπου και να 'σαι και εγω να 'μαι καλύτερα.

Εκείνη.

[sweetbutphychx]

Δεν ξέρω αν είναι πλέον ερωτευμένος μαζί μου. Έτσι είναι οι ερωτευμένοι; Οι ερωτευμένοι σε βλέπουν και λιώνουν. Οι ερωτευμένοι δεν αντέχουν μια μέρα χωρίς να δουν τον έρωτα τους ή να του μιλήσουν. Οι ερωτευμένοι σε κοιτούν στα μάτια όταν μιλάς, τα προβλήματα σου γίνονται δικά τους. Οι ερωτευμένοι έρχονται κάτω από το σπίτι σου να σε δουν για 5 λεπτά σε μια δύσκολη μέρα. Οι ερωτευμένοι σε βγάζουν χιλιάδες φωτογραφίες όσο άσχημη και αν βλέπεις τον εαυτό σου γιατί για αυτούς είσαι πανέμορφη. Οι ερωτευμένοι θέλουν να πάνε μαζί σου στο γήπεδο, να παίξετε επιτραπέζια μαζί, . Οι ερωτευμένοι θέλουν να σου μάθουν το αγαπημένο τους χόμπι. Οι ερωτευμένοι θα σε πάρουν τηλέφωνο να σου κάνουν παρέα στον δρόμο μέχρι να φτάσεις σπίτι. Οι ερωτευμένοι θα σου στείλουν καλημέρα το πρωί και καληνύχτα το βράδυ αφού είσαι η πρώτη και τελευταία τους σκέψη. Οι ερωτευμένοι θα πάνε σε συναυλία του αγαπημένου σου τραγουδιστή χωρίς καν να ακούν τέτοιου είδους μουσική απλά επειδή εσύ δεν έχεις με ποιον να πας. Οι ερωτευμένοι δεν θα σε βαρεθούν ποτέ. Οι ερωτευμένοι έρχονται να σε δουν στην δουλειά σου, δεν ντρέπονται για αυτή. Οι ερωτευμένοι θα σου πάρουν το αγαπημένο σου φαγητό ενώ έχεις πει ότι δεν πεινάς. Οι ερωτευμένοι σε κατακλύζουν με κάθε πληροφορία για την ημέρα τους, είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θέλουν να τα μοιραστούν ολα. Οι ερωτευμένοι θέλουν να συζητάτε τα πάντα, οι συζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Και όλα αυτά χωρίς καν να τα ζητήσεις.

[neyriasmenh]

Θα μιλήσω για μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν στα χειρότερα μου και κατέληξα να κάνω στο σώμα μου κακό.

Με λένε Μαρία και η ιστορία μου ξεκινάει το 2020 καλοκαίρι. Τότε είχα πέσει σε κατάθλιψη δεν έβγαινα για κάποιους μήνες έξω από το σπίτι, από εκεί που φορούσα ρούχα με διαφορά χρώματα κατέληξα να φοράω μόνο μαύρα.

Σταμάτησα να μιλάω σε όλους απομακρυνομουν από όλους....

Λίγους μήνες αργότερα ανακάλυψα ότι μου πέσαν μαλλιά είχα σημεία που δεν είχαν μαλλιά, είχα κατά τρομάξει.

2021 μήνας Αύγουστος έξινα ένα σημείο στο πόδι μου μέχρι να βγει αίμα.....

Μετά από ένα μήνα το ξανά έκανα και πάλι, πάλι, πάλι....

Μια μέρα πήρα μαχαίρι και έκανα χαρακιές στο χέρι μου.

Κοιτούσα το αίμα που έτρεχε.

Ένιωθα μια μικρή ανακούφιση όταν ο πόνος που ένιωθα ψυχολογικά γινόταν σωματικός.

Μου είπαν να σταματήσω...δεν μπορούσα.

Έκανα σημάδια στο πόδι μου, στην κοιλιά μου, στα χέρια μου

2024 σήμερα

Προσπαθώ να σταματήσω αλλά κάθε φορά που πονάω τόσο άσχημα πολύ έχω την επιθυμία να το ξανά κάνω

Προσπαθώ αλλά βλέπω το μαχαίρι εκεί

πάω κάνω κάτι άλλο για να ξεχαστεί αυτή η επιθυμία.

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το περνάνε αυτό και σίγουρα χειρότερα και από εμένα. Αυτό το έγραψα περισσότερο για ��κείνα τα άτομα. Δεν είστε μόνοι μόνο αυτό θα σας πω.

Και δεν είναι ποτέ αργά να σταματήσεις κάτι που ξεκίνησες κάποτε.

Σταμάτα πριν κάνεις κάτι χειρότερο...

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στ�� ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ��χο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι ��ίμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[mariadrakaki]

Μέσα μου νοιώθω κενό μα όταν μιλάω μαζί του δεν νοιώθω τόσο κενή γιατί γεμίζει λίγο τα κενά μου.

Όχι δεν μου τα δημιούργησαν άλλοι αλλά εγω, άργησα να αγαπήσω τον εαυτό μου, να αποδεχτώ τις ατέλειες μου και πως θα είμαι πάντα ο μαλακας της υπόθεσης επειδή είμαι υπερβολικά πολύ καλή ακόμα και μαζί του. Ακόμα και σήμερα που μου ανοίχτηκε έστω και λίγο να ξέρω τι μου γίνεται.

Πώς γίνεται να αρέσεις και μετά να μην αρέσεις;

Δεν θα μπορέσω να σας καταλάβω ποτέ εσάς τους άντρες....

[sunshinealwaysshines]

Μην το δημοσιεύεις

Με ξέρεις από εδώ

Δεν στο έχω πει ποτέ

Αλλά θέλω να σε διαλύσω στο γαμησι

Αρχικά αν όντως με ξέρεις, θα ξέρεις ότι ποτε δεν κάνω ότι μου πουν. Κατά δεύτερον το σχόλιο σου μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα έχει. Κάπου χάσαμε τους τρόπους μας μέσα στην ανωνυμία. Λυπηρό γιατί αν «σε ξέρω από εδώ» σίγουρα δεν σε ξέρω στην έξω ζωή για να μιλάς έτσι. Καλή συνέχεια!

[o-monaxikos]

Γεμίσαμε «ελεύθερες σχέσεις»,

μην τυχόν και αγαπήσουμε πραγματικά!

Σχέσεις που δεν είναι σχέσεις.

Σχέσεις που μπροστά θα τους κοτσάρουμε το επίθετο «ελεύθερη» και θα συνεχίσουμε την ζωούλα μας ανέμελα.

Δεν θα επενδύσουμε σε συναίσθημα και ούτε σε χρόνο ουσιαστικό.

Συναντήσεις μόνο για την σαρκική ηδονή, που δεν λέω είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και λογικό να το θέλεις, μα τόσο κενό και ανούσιο γιατί είναι μόνο αυτό.

Συναντήσεις για την πραγματοποίηση επιθυμιών, σήμερα εσύ, αύριο θα είναι κάποιος άλλος ή άλλη.

Δεν σε γνωρίζω σε ουσία,

δεν μπήκα καν στον κόπο να μάθω

πως πίνεις τον καφέ σου ή αν πίνεις.

Δεν ξέρω τι μουσική ακούς,

αν σου αρέσει το άρωμά μου.

Δεν με νοιάζει αν φοβάσαι τα βράδια ή αν ήθελες να σε πάρω αγκαλιά.

Δεν θα σου στείλω «καλημέρα» επειδή στ’ αλήθεια θέλω να σου φτιάξω την ημέρα, να φανταστώ το χαμόγελο που σου προκάλεσε το μήνυμά μου στα χείλη σου και σου έφτιαξε την διάθεση, αλλά θα στείλω γιατί στις επόμενες γραμμές του μηνύματος θα σου ζητήσω μια συνάντηση σαρκικής απόλαυσης.

Και εσύ θα το ξέρεις αυτό από την στιγμή που θα δεις το μήνυμα και δεν θα νιώσεις ποτέ πως είναι κάποιος/α να σου φτιάχνει την ημέρα με ένα απλό μήνυμα από καρδιάς χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω.

Χάθηκε ο ρομαντισμός,

η αγάπη και το πείσμα.

Πέσαμε στην ξεπέτα και στα εύκολα.

Δεν κάνουμε σχέσεις, δεν επενδύουμε σε έναν άλλον άνθρωπο- για την ακρίβεια δεν τολμάμε κάτι τέτοιο- δεν νοιαζόμαστε, δεν προσπαθούμε, δεν αγαπάμε, δεν κλαίμε,

δεν ζητάμε συγγνώμη, δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας, δεν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, δεν πατάμε κάτω τον εγωισμό μας.

Είμαστε κενοί και όποιος τολμήσει

να ζει κάπως διαφορετικά

τον δείχνουμε με το δάχτυλο.

“Μα καλά αφού έτσι είναι η μόδα και το κάνουν όλοι γιατί δεν το κάνεις και εσύ;”

Αυτή η φράση που την έχουν σαν καραμέλα αποδεικνύει πόσο απεγνωσμένοι είναι να κρατηθούν από κάτι, πως τους λείπει η πίστη στο�� εαυτό τους.

Εσύ γιατί δεν ζεις αλλιώς;

Βαρύ θα μου πεις, που να μπλέκω τώρα με συναισθήματα και σοβαρότητες, αφού μπορώ να περνάω καλά και έτσι τι άλλο να κάνω;

Να μην σκορπίζεσαι ίσως.

Μα είναι ψιλά γράμματα αυτά!

Και τα ψιλά κάνεις δεν τα διαβάζει.

Μα αλήθεια πως το κάνετε αυτό, πως γίνεται να μην θέλετε έναν άνθρωπο να γίνει λίγο πιο δικό σας και εσείς γι’αυτόν ;

Ο φόβος του να μην πονέσω.

Βλέπεις όταν αποφασίζεις να κάνεις σχέση, γύρω σου θα υπάρχουν τόσοι πειρασμοί και τόσα λόγια, όμως εσύ θα πρέπει να είσαι πιστός από επιλογή,

γιατί σέβεσαι εσένα και το άτομο που έχεις δίπλα σου και έχεις βρει σε εκείνο, αυτό το διαφορετικό που αξίζει.

Μα κακά τα ψέματα γεμίσαμε από όλες αυτές τις ελεύθερες σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί δεν είμαστε ικανοί να σηκώσουμε ευθύνες, να αφεθούμε ρισκάροντας να πονέσουμε.

Να χαρίζουμε τον χρόνο μας και

σε κάποιον άλλον ή να δημιουργήσουμε για εκείνον χρόνο, να είμαστε εκεί όταν χρειαστεί-σε όλα, άσχημα και όμορφα- μα κυρίως επιλέγουμε να κοιμόμαστε από εδώ και από εκεί, να ξέρουμε πως το σώμα που αγγίζουμε δεν είναι μόνο δικό μας.

Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα, μόνο και μόνο επειδή δεν τα έχουμε βρει ακόμα με εμάς αλλά και γιατί τρέμουμε τόσο πολύ μην πληγωθούμε και δεν πάρουμε πίσω την αγάπη που δώσαμε.

Και η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που έχουμε σιχαθεί αυτή την κατάσταση.

Απλά δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα! Γιατί ξέρουμε πως τα δύσκολα είναι για τους λιγοστός.

Και το συναίσθημα είναι δύσκολο, σε τσακίζει στην καρδιά αν δεν υπάρξει συμβατότητα!

Μα αξίζει και με το παραπάνω!

[under-a-bright-blue-sky]

Ήθελα να δω λίγο ήλιο.

Να ακουμπήσω λίγο φως.

Δεν ήθελα να έρθω εδώ

μόνο για να μεγαλώσω.

Δεν ξέρω τι είναι αυτοί οι θόρυβοι

και οι φωνές της πόλης

και γιατί κανείς δεν σταματά

να δει για λίγο τα άστρα...

...Όταν ήμουν γύρω στα πέντε

είχα ένα κίτρινο φορεματάκι

που ήταν από τα αγαπημένα μου

και το φορούσα πολύ τα καλοκαίρια.

Μου άρεσε πολύ να τρέχω

και παράβγαινα στο διάλειμμα με τα αγόρια της τάξης μου

γελώντας, στο προαύλιο του σχολείου.

Kαι δεν καταλάβαινα τους μεγάλους

που έτρεχαν, μα δεν γελούσαν

παρά μόνο ήθελαν κάτι να προφτάσουν.

Ένα λεωφορείο.

Μια προθεσμία.

Ένα πτυχίο.

Ένα πράσινο φανάρι.

Κι ύστερα δεν κατάλαβα καν πότε έγινα "κοτζάμ κοπέλα"

κι εκείνο το φορεματάκι

δεν μου χωρούσε πια.

Δεν κατάλαβα καν πότε

��φτασα ίσα με το μπόι τους

και να που έτρεχα και δεν γελούσα πλέον

παρά μόνο ήθελα κι εγώ

όλο κάτι να προφτάσω.

Κάτι πάντα άπιαστο.

Κάτι πάντα απέραντο.

Κάτι πάντα ασήμαντο...

Κι ούτε ξέρω ποιός το όρισε σημαντικό.

Και τώρα γεμίζω ένα κουτί

με φάρμακα και γιατροσόφια

όπως κάνουν οι μεγάλοι

και τα παίρνουνε με την σειρά

"ένα στις πέντε, ένα στις εφτά

κι ένα άλλο πριν τον ύπνο"

μπας και περάσει η πραγματικότητα

και γίνουνε καλά.

Δεν θέλω πλέον τίποτα

παρά να θυμηθώ ξανά να τρέχω

όπως τότε στο προαύλιο

και να χωρέσω στο κίτρινο το φόρεμα

και να αρχίσω να γελάω

και να μην πρέπει να προφτάσω τίποτα

σημαντικό ή ασήμαντο

και να πετάξω από εκείνο το κουτί

όλα τα γιατροσόφια

και να το γεμίσω καραμέλες βουτύρου

από αυτές που φύλαγε η μαμά

κάτω κάτω στο ξύλινο ντουλάπι.

Δεν θέλω πλέον τίποτα

παρά μόνο να υπάρξω ελεύθερη

και να μην φοβάμαι όταν περνάει ο καιρός

παρά μόνο να γίνω φίλη του

και να παραβγαίνω μαζί του στα διαλείμματα

και να γελάω που ποτέ δεν τον κερδίζω.

Ήθελα να έρθω για να ζήσω.

Όχι απλά να μεγαλώσω.

Και τουλάχιστον όσο προχωρώ

να φυλάω μες τις τσέπες μου

λίγο ήλιο για τον δρόμο.

[fegg4ropetra]

Σάββατο 4/1/24 (2:48π.μ.)

Ξέρεις κάτι;

Φοβάμαι.

Κι αυτό είναι κάτι που δεν το έχω ξαναπεί σε άνθρωπο.

Φοβάμαι να αφεθω σε κάποιον όσο κι αν το αποζητώ. Φοβάμαι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους γιατί έχω πληγωθεί επανειλημμένα από ατομα που έδωσα τα πάντα για να είναι χαρούμενοι. Φοβάμαι να ανοιχτω γιατί υπήρξαν άνθρωποι που τους έδειξα το μέσα μου και αποφάσισαν πως δεν τους ήταν αρκετό ή τους ήταν πάρα πολύ. Φοβάμαι να αφήσω τα τείχη μου να πέσουν γιατί υπήρξαν άτομα στη ζωή μου που με ανάγκασαν να τα υψώσω τόσο ψηλά. Φοβάμαι να νιώσω άνετα με το να είμαι ο εαυτός μου κοντά σε άλλους γιατί έχω αποκαλεστει στο παρελθόν περίεργη, κριντζ, ευαίσθητη, φλώρος και όλα αυτά τα επίθετα που πετάνε τόσο ανιδεα άτομα χωρίς καν να καταλαβαίνουν το αντίκτυπο που μπορεί να έχουν αυτες οι λέξεις σε κάποιον. Φοβάμαι να γελάσω πολύ μη νομίζουν ότι είμαι χαζοχαρουμενο.

Τέλος, φοβάμαι να αγαπήσω και να ερωτευτώ γιατί ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει όπως εγώ. Δεν είχε βρεθεί μέχρι τώρα αυτός ο άνθρωπος που να με κάνει να ξεχάσω αυτούς τους φόβους μου.

Βλέπω γύρω μου φίλους, φίλες και γνωστούς να πηγαίνουν απ' τη μια σχέση στην άλλη. Να αφήνονται, να πληγώνονται, να μαζεύουν τα κομμάτια τους και να προχωράνε στον επόμενο μέχρι να βρεθεί αυτός ο ένας/μια που ελπίζουν να πάρει όλα αυτά τα κομμάτια και θα κάνει ξανά ένα.

Κάνω συζητήσεις για ρομαντισμό, έρωτα και αγάπη και ακούω συνεχώς γύρω μου για τοξικότητα, red flags, tinder, σεξ και one night stands. Φλερτ απ' το Instagram, messenger, Snapchat... Μιλάνε με 1,2,3 και 4 ταυτόχρονα για να αποφασίσουν ποι@ είναι καλυτερ@ για να βγούνε ραντεβού. Είναι η εποχή του περιστασιακού σεξ και της μοναξιάς που θέλουν μεταφράζουν ως ανεξαρτησία.

Υπάρχουν κάποιοι άλλοι, λίγοι θα λεγα, άνθρωποι εκεί έξω που ψάχνουν το άλλο τους μισό. Είναι μερικές ρομαντικές ψυχές που τρέφουν ακόμα ελπίδα για έναν έρωτα όπως παλιά. Όπως αυτούς που μας περιγράφουν γονείς και παππούδες. Έναν έρωτα που γι αυτόν γράφονται ταινίες, ποιήματα και βιβλία ολόκληρα.

Έναν τέτοιο έρωτα θα ήθελα κι εγώ να ζήσω κάποια στιγμή στη ζωή μου. Εγώ όμως δεν θα θελα να βρω το άλλο μου μισό γιατί πολυ απλά ποτέ δεν ένιωσα μισή. Έχω νιώσει κενή, έχω νιώσει να μου λείπει κάτι, έχω νιώσει απώλεια και πόνο. Απογοήτευση και στεναχώρια. Ποτέ όμως δεν ένιωσα μισή.

Γι αυτό λοιπόν εγώ θα ήθελα σε αυτή τη ζωή να βρω το άλλο μου ολόκληρο. Τον άνθρωπο που θα εμφανιστεί στη ζωή μου απ' το πουθενά όπως έκανες εσύ. Τον άνθρωπο που θα μου προσφέρει την αγάπη που έζησε η μαμά μου. Βλέπεις είχα πολύ όμορφο παράδειγμα για το τι θα πει έρωτας. Οι γονείς μου όποτε μάλωναν ο μπαμπάς μου έφευγε και γυρνούσε μετά από λίγη ώρα με λουλούδια και μια ζεστή αγκαλιά. Δεν άφηνε ποτέ κανέναν να μπει ανάμεσα τους είτε αυτό ήταν οικογένεια είτε φίλοι είτε εχθροί.

Έναν λοιπόν σαν τον μπαμπά μου, Που ακόμα κι αν δεν είχα τη τυχη να τον ζήσω για πολύ, απ' τις ιστορίες που ακούω ξέρω πως ήταν ένας άνθρωπος που άξιζε να γίνεις χαλί να σε πατήσει.

Έναν άνθρωπο σαν τον μπαμπά μου...

Κι ας του βάζουν στην σήμερον ημέρα τη ταμπέλα του daddy issues...

ΥΓ. Με σένα ο μόνος φόβος που είχα στο κεφάλι μου ήταν να με δεις όπως με βλέπω εγώ. Αλλά ποτέ δεν σου είπα πως ταυτόχρονα ευχομουν να με δεις όπως είδα εγώ εσένα.

Οπότε ναι ευχομουν να με έβλεπες όπως σε βλέπω εγώ. Γιατί ίσως έτσι να μη με άφηνες τόσο εύκολα.

[chanse4u]

Και με ρώτησαν

Με ρώτησαν για εσενα , σου λείπει;

Τι να απαντήσω ;

Απαντησα μου λείπει να χαμογελάω

Δεν ξέρω αν ήταν αρκετο

Δεν ξέρω τι είναι το αρκετο

Ξέρω παντως πως αυτό δεν υπήρξε ποτέ μαζί σου ζητούμενο

_κανένας_

[prasinoxaos]

δεν θέλω να συναντηθούμε ξανά όταν θα έχουμε μεγαλώσει

γιατί εσύ δεν θα έχεις αλλάξει

κι ούτε εγώ θα έχω αλλάξει.

κι αν έχεις αλλάξει,

δεν μπορώ να ξεχάσω.

κι αν έχω αλλάξει,

δεν θα μπορώ να νιώσω ασφάλεια, ούτε τότε.

δεν θέλω να συναντηθούμε ξανά όταν θα έχουμε μεγαλώσει.

δεν θέλω να με πείσεις πάλι πως εσύ είσαι για εμένα,

ενώ ξέρω πως δεν είσαι.

ενώ μου απέδειξες πως δεν είσαι.

δεν θέλω να συναντηθούμε ξανά όταν θα έχουμε μεγαλώσει.

γιατί εγώ θα έχω βιώσει ακόμα χειρότερες καταστάσεις,

και θα σε δεχτώ πάλι πίσω,

και θα με θεωρείς για ακόμα μια φορά ακόμα πιο δεδομένη,

όπως έκανες κάθε φορά.

κι ας το αρνηθείς.

δεν θέλω να συναντηθούμε ξανά όταν θα έχουμε μεγαλώσει.

γιατί δεν θα έχω βιώσει τίποτα κοντινό σε αυτό που βίωσα μαζί σου.

γιατί δεν θα έχω βιώσει τίποτα κοντινό σε αυτό που βίωσα εξαιτίας σου.

ή εξαιτίας μου;

γιατί εγώ ήμουν αυτή που γυρνούσε κάθε φορά.

και θα σκεφτώ πως ίσως έχεις αλλάξει,

αυτή τη φορά,

και πως ίσως είναι γραφτό για εμάς να καταλήξουμε μαζί.

δεν θέλω να συναντηθούμε ξανά όταν θα έχουμε μεγαλώσει.

γιατί ξέρω πως τα χαλάσαμε στην συνεννόηση

και ξέρω πως έπρεπε να επικοινωνήσουμε περισσότερο τα συναισθήματά μας

και πως περνούσαμε δύσκολες φάσεις

και πως ήμασταν μικρές

και ήμασταν περίεργα,

μα πώς, πες μου πώς, αφήνει κάποιος όλο αυτό πίσω του

και εμπιστεύεται τον εαυτό του ξανά στον άλλον;

να ��άλω το ξανά ή να το βγάλω;

αφέθηκα σε εσένα για να ��όνεσα,

άρα θα το αφήσω.

δεν με πειράζει που πόνεσα

γιατί υποθέτω θα πόνεσες κι εσύ

άρα είμαστε πάτσι.

μα γιατί έπρεπε να πονέσουμε

η μία την άλλη;

αυτό ποτέ μου δεν θα το καταλάβω.

[psychotiko-epeisodio]

Κάποια μέρα,

Θα σε κοιτάζω δίχως να αισθάνομαι τίποτα για εσένα.

Θα περπατήσω δίπλα σου,σαν να μην μας πήρε ποτέ ο ύπνος αγκαλιά.

Και σαν να μην ξέρω τι αίσθηση έχει το φιλί σου.

Θα είναι λοιπόν,

Σαν να μην σε ερωτεύτηκα π��τέ.

Αυτό όμως που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω,

Ειναι το πόσο πολύ με πλήγωσες.

Τόσο που και οι πληγές να επουλωθούν,

Οι ουλές δεν πρόκειται να φύγουν.