#δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει | Explore Tumblr posts and blogs

justforbooks · 5 years ago

Photo

Robert Frank 1924 - 2019 "Δεν θέλω να εμπορευτούν το έργο μου μετά τον θάνατό μου"

Η συνέντευξη του 1994 - με αφορμή την αναδρομική του έκθεση Moving Out στη National Gallery - που έδωσε ο Robert Frank στους δημοσιογράφους Henri Béhar και Michel Guerrin της εφημερίδας Le Monde:

Γιατί αποφασίσατε, το 1990, να δώσετε το μεγαλύτερο μέρος του φωτογραφικού σας έργου στη National Gallery της Ουάσινγκτον;

Ξέρω ότι μετά το θάνατό μου, ένα σωρό άνθρωποι θα βγουν απο τα λημέρια τους, θα πάνε να βρουν τη γυναίκα μου και θα της πουν: "Σας δίνουμε 10.000 δολάρια. Σε αντάλλαγμα, θα τυπώσουμε κάρτες, αφίσες, πόστερ, κλπ." Δεν θέλω να μου συμβεί αυτό. Δεν θέλω να εμπορευτούν το έργο μου, να πάνε να ψάχνουν τα κοντάκτ μου για να εκδώσουν τους Αμερικάνους, τόμος II, ή Τα νεκρά φύ��λα από τον Robert Frank, ξέρετε, όλες αυτές οι ανοησίες που συνηθίζονται στον κόσμο της φωτογραφίας. Επομένως, έδωσα όλα μου τα αρνητικά στη National Gallery, αλλά με ένα πολύ συγκεκριμένο και δεσμευτικό συμβόλαιο. Θέλησα έτσι να εμποδίσω κάθε "προέκταση" του έργου μου. Επέλεξα τις εικόνες που συνθέτουν τους Αμερικάνους της δεκαετίας του '50· τις τύπωσα και τελείωσε. Είναι βασικό να βλέπει το κοινό αυτό που ο ίδιος ο φωτογράφος επέλεξε.

'Εχει να κάνει η επαγρύπνησή σας αυτή με τις αλλαγές στο καθεστώς της φωτογραφίας;

Ναι, όταν ξεκίνησα, έκανα αυτό που αγαπούσα, ελεύθερα, χωρίς άλλη ανταμοιβή εκτός από την ικανοποίηση που απολαμβάνεις όταν κάνεις κάτι στο οποίο πιστεύεις, και επειδή το πιστεύεις. Τη "ζωή" μου την κέρδιζα με τα "παράπλευρα", δουλεύοντας για τα περιοδικά και τη διαφήμιση... Η πώληση των καλλιτεχνικών εκτυπώσεων δεν υπήρχε. Μέχρι το 1970, ένα μουσείο σε πλήρωνε 15 ή 20 δολάρια για μία φωτογραφία σου. 'Υστερα εμφανίστηκαν οι συλλέκτες. Σήμερα, το μάτι του φωτογράφου είναι αναγκαστικά διαφορετικό από τη στιγμή που μπορεί να κερδίζει τη ζωή του εμπορευόμενος την τέχνη του. Δεν είναι υποτιμητικό, αλλά ο ιδεαλισμός έχει εξαφανιστεί. Οι νέοι ξέρουν ότι ανάλογα με την επιθυμία τους, ή με το ταλέντο τους, μπορούν να ακολουθήσουν τον ένα ή τον άλλο δρόμο: την εννοιολογική τέχνη, την δημοσιογραφία, την τέχνη για την τέχνη... Ξέρουν ότι ο χρόνος τους είναι περιορισμένος, ότι ένας φωτογράφος είναι στη μόδα για ένα, δύο ή τρία χρόνια. Παλιά, κάναμε ό,τι θέλαμε, χωρίς να το θεωρητικοποιούμε. Σήμερα, δεν ονειρεύονται με τον ίδιο τρόπο.

Ποιά σημασία αποδίδετε στα κοντάκτ;

Το κοντάκτ είναι ένα ντοκουμέντο εργασίας. 'Οταν επεξεργαζόμουν τους Αμερικάνους, χρειάστηκε, μέσα σε ένα χρόνο, να σταματήσω μία ή δυό φορές για να εμφανίσω τα φιλμ μου και να δω αυτά που είχα κάνει. Ακόμη κι όταν οι φωτογραφίες είναι κακές, είναι χρήσιμο να τις κοιτάξεις. 'Εχει μάλιστα και μεγάλη σημασία! Κυρίως για να δεις αν το αποτέλεσμα ανταποκρίνεται στην αρχικά πρόθεση, ή αν προκύπτει μία νέα ιδέα προς εξερεύνηση. Το κοντάκτ σε κατευθύνει. Τα στοιχεία των κοντάκτ επιτρέπουν επίσης στους ερευνητές και τους ��στορικούς να μελετήσουν το έργο μου. Η πρόσβαση στα κοντάκτ αυτά είναι ελεύθερη στη National Gallery. Και είναι μια χαρά έτσι. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα καλύτερο μέρος για τη φύλαξη των αρνητικών και των κοντάκτ μου, και όλα αυτά θα υπάρχουν σαν αντικείμενο μελέτης. Σε κάποιες περιπτώσεις, το μουσείο θα μπορεί να κάνει μία εκτύπωση εργασίας, αλλά μόνο στο πλαίσιο μίας δικής μου προεπιλογής.

Θα μπορεί το κοινό να δει τα κοντάκτ στην έκθεση;

Βρίσκονται μέσα σε βιτρίνες και όχι στον τοίχο. Γι' αυτούς που ενδιαφέρονται, έχει σημασία να τα δουν με τον τρόπο που περπατάει κανείς με μια φωτογραφική μηχανή γύρω από ένα αντικείμενο.

Αυτό που εκπλήσσει, είναι ο μικρός αριθμός φωτογραφιών που τραβήχτηκαν πάνω στο ίδιο θέμα. Πάντα έτσι γίνεται;

Πάντα. Η πρώτη εικόνα είναι συνήθως και η καλή. 'Οπως λέει κι ένας βουδιστής φίλος μου: "Η πρώτη σκέψη είναι η καλύτερη σκέψη." Η πρώτη παρόρμηση, η πρώτη ενέργεια. Στη δεύτερη λήψη, υπάρχει πάντα μία στιγμή που έχει ήδη χαθεί. Είναι πιο αδύναμη. Αν δείτε στους Αμερικάνους, υπάρχει ένα ζευγάρι μαύρων που με κοιτάει. Είναι μία φωτογραφία που λατρεύω Θα ήταν αδύνατο να την ξανακάνεις, να κάνεις μία άλλη. Αυτή ακριβώς μετράει, τη στιγμή που γυρίζουν και με κοιτούν. Αυτή θα έπρεπε να λέγεται αποφασιστική στιγμή.

Και δεν περιμένετε να "μπει στη θέση του" το κάδρο;

Ο φωτογράφος δεν έχει να περιμένει την αποφασιστική στιγμή, γιατί τον οδηγεί η απόφαση που παίρνει και όχι η στιγμή. Πρέπει να είσαι γρήγορος χωρίς να πολυσκέφτεσαι -η ζωή είναι πολύ σύντομη για κάτι τέτοιο. Το πρώτο μου βίντεο Home Improvements ήταν επίσης αυθόρμητο, κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο. Αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε αισθητισμός στην φωτογραφία μου ανακατεύει το στομάχι. Η δύναμη αμερικανών φωτογράφων όπως οι Walker Evans, Diane Arbus, Lee Friedlander, Garry Winogrand. έγκειται ακριβώς στο μη αισθητισμό τους. Η φωτογραφία πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας αντιπαράθεσης με μία δύναμη, με μία εξουσία που τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Η επιθυμία σας να είστε ενεργός, να υποστηρίζετε μία άποψη, σας οδηγεί σε ένα "διάλογο" με τα θέματα σας;

'Οταν φωτογράφιζα τους Αμερικάνους, δεν μίλησα σε κανέναν. 'Ημουν ένας περαστικός παρατηρητής. Σήμερα, θα το έκανα αλλιώς, επειδή έχω αλλάξει. Θα έπιανα επαφές με τους ανθρώπους, θα χρησιμοποιούσα και το βίντεο. Αλλά δεν γίνεται να γυρίσει πίσω ο χρόνος. Με την ε��φάνιση του βίντεο και της ηλεκτρονικής φωτογραφίας πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος. Κατά μία έννοια, ο τίτλος Moving Out μιας φωτογραφίας μου, που έγινε και ο τίτλος της έκθεσης, σημαίνει ότι πάντα προσπαθούσα να ξεφύγω από το κλασικό φωτογραφικό κάδρο. Συνδυάζω φωτογραφίες και γράφω, ξανά και ξανά.

'Οταν συγκεντρώνετε μέσα σε ένα κάδρο διάφορες φωτογραφίες που τραβήξατε στην Ελβετία το 1944, αλλάζετε το νόημά τους;

Είναι απλ�� ένας τρόπος να πεις: "Δείτε πως φωτογράφιζα στην αρχή της καριέρας μου στην Ελβετία. Για κάποιους, η φωτογραφία είναι ένα δωμάτιο της λήθης. Για μένα είναι ένα κουτί μνήμης, μία αποθήκη αναμνήσεων. Γι' αυτό λατρεύω τους υπολογιστές, μπορείς να βάλεις ό, τι θέλεις μέσα: ταινίες, βίντεο, φωτογραφίες... Ο υπολογιστής τα βάζει όλα σε τάξη και εφευρίσκει άλλες ταξινομήσεις. Στο βιβλίο μου The Lines of My Hand έχω αλλάξει συχνά τις φωτογραφίες, αναζητώντας και βρίσκοντας διάφορους συνδυασμούς εικόνων.

'Ηταν επιλογή σας να συγκεντρώσετε εικόνες μέσα σε ένα μόνο κάδρο;

'Ηταν μία ιδέα της Sarah Greenough, η οποία επιμελήθηκε την έκθεση. Αλλά συμφωνώ με αυτήν την πολύ συγκεκριμένη οπτική της δουλειάς μου και της εξέλιξής της. Η ρετροσπεκτίβα αυτή είχε επιτυχία επειδή ακριβώς δεν ενέδιδε σε κανένα συμβιβασμό.

Σε αυτή την αναδρομική εκθεση, συναντάμε έναν πολύ διαφορετικό Robert Frank από εκείνον της έκθεσης του 1986 του Robert Delpire. Στη National Gallery βλέπουμε εικόνες που συνομιλούν, συσχετίζονται, συγκρούονται· η σύνδεση μεταξύ φωτογραφίας, κινηματογράφου και βίντεο είναι περισσότερο κατανοητή· όπως και η "έλλειψη σεβασμού" σας για την εικόνα ως τέτοια· και πάνω απ' όλα μία συνεχή και συγκροτημένη εξέλιξη της δουλειάς σας.

Οι παρατηρήσεις σας είναι σωστές. Χωρίς να επικρίνουμε τον Robert Delpire, όλες οι εκθέσεις του έχουν τη σφραγίδα "made by Delpire". Είμαστε πολύ φίλοι, έκανε πολλά για μένα, αλλά δεν ήθελα να συνεχίσω μαζί του, γιατί συνειδητοποίησα ότι κυριαρχεί το στυλ του, ο τρόπος του να στήνει μια έκθεση, και όχι το έργο που εκθέτει. Δεν χρειάζεται εκείνος να αλλάξει, αλλά εγώ έχω αλλάξει πολύ. Συνεργάστηκα πολύ με την Sarah Greenough, η οποία ανέλυσε την εξέλιξη της δουλειάς μου και έλαβε υπόψη της το υλικό που χρησιμοποιήθηκε. Της έδωσα ό, τι ήθελε. Αν στη Γαλλία οι άνθρωποι είναι συχνά ικανοποιημένοι με το να δημιουργούν μία έκθεση μέσα σε δύο μήνες, εκείνη αφιέρωσε δύο χρόνια για να κάνει τη δική της. Ο κατάλογος μιλά για "θραύσματα που αποτελούν ένα σύνολο". Η διατύπωση είναι σωστή: η Sarah Greenough πήρε όλα τα κομμάτια που συνθέτουν την πορεία μου, και τα συνένωσε σε ένα συνεκτικό, ίσως και χαοτικό, έργο -όπως η ζωή. Υπάρχει μόνο ένα όριο που δεν πρέπει να παραβλέψουμε: δεν είμαι ένας εννοιολογικός καλλιτέχνης· δεν σκέφτομαι πριν φωτογραφίσω.

Όταν κοιτάζει κανείς τις εικόνες σας από το Περού του 1948, έχει την εντύπωση πως θα θέλατε να μεταδώσετε κίνηση στην εικόνα. Μήπως αυτό δείχνει ήδη μία επιθυμία να κάνετε κινηματογράφο;

Στο Περού, όπως και στην Ελβετία, έκανα φωτορεπορτάζ και αυτό ήταν μια χαρά. Αλλά, είναι αλήθεια, είχα ήδη την επιθυμία (ή την θέληση) να ξεπεράσω το κάδρο. Από τις πρώτες φωτογραφίες μου, ήξερα ότι ποτέ δεν θα έλεγα ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Πάντα ήθελα να αφήσω την πόρτα ανοιχτή για το απρόβλεπτο, για τη ζωή, πάντα είχα την επιθυμία να βουτήξω στην πραγματικότητα. "Λιγότερη τέχνη και περισσότερη αλήθεια", όπως λέω. Να είσαι αρκετά ελεύθερος για να κάνεις πράγματα αυθεντικά, πιο αυθόρμητα, λιγότερο Θα ήταν τόσο εύκολο σήμερα για μένα να παράγω "τέχνη": να βγω στο δρόμο, να τραβήξω μερικές Polaroids, να παίξω με τα χρώματα, να βάλω την υπογραφή μου και να τις καδράρω. Είμαι τυχερός - δεν είμαι υποχρεωμένος να το κάνω αυτό.

Το να κάνεις λιγότερη τέχνη σημαίνει ότι αφήνετε πίσω σας και τις "ωραίες" εκτυπώσεις της πρώιμης καριέρας σας, ειδικά εκείνες στην Αγγλία, για να αναζητήσετε πιο ακατέργαστα ντοκουμέντα...

Στην αρχή, αυτό που με ενδιέφερε ήταν η καθαρή, καλοφτιαγμένη και καλά τυπωμένη φωτογραφία, με όλες τους τόνους του γκρι, του μαύρου και του λευκού. Αλλά όλα περνούν. Για μένα, δεν υπάρχει μονιμότητα στη φωτογραφία. Άλλοι μπορεί να ενδιαφέρονται για τις παλιές συντηρημένες εικόνες που θα πουληθούν για 10.000 δολάρια. Αλλά για μένα, αυτό που έχει σημασία στη φωτογραφία είναι η μνήμη.

Henri Béhar - Michel Guerrin

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS

3 notes · View notes

eclecticstarlightblogger · 2 years ago

Text

Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε τη ρητορική για το «1922» εκ μέρους της Τουρκίας σε σχέση με το σήμερα (και πάλι από πλευράς της)

Βασίλης Δημ. Χασιώτης Η εμμονή με την στοχοποίηση της Ελλάδας ως Χώρας εχθρικής και επικίνδυνης για τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα, όχι μονάχα εκ μέρους του Τούρκου Προέδρου αλλά εκ μέρους όλου του πολιτικού συστήματος της γείτονος, δεν θα έπρεπε ίσως να μας εκπλήσσει και τόσο. Αυτή η στοχοποίηση είναι διαχρονική και σταθερή, παρά τις κάποιες […] Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε τη ρητορική για το…

View On WordPress

0 notes

thoughtfullyblogger · 2 years ago

Text

View On WordPress

0 notes

greekblogs · 2 years ago

Text

View On WordPress

0 notes

skandaladiaplokidiafthora · 2 years ago

Text

View On WordPress

0 notes

h-atalanth · 6 years ago

Text

Κάπου μέσα στο κουτάκι όλων των ιστοριών που έχω να σας πω, υπάρχει και αυτή που ξεκινάω τώρα. Μια ιστορία που ξεκινάω και αφήνω πολύ καιρό τώρα.

Η ιστορία αυτή δεν είναι η ιστορία του πως ένα κορίτσι ερωτεύτηκε ένα αγόρι αλλά η ιστορία του πως μια γυναίκα αγάπησε ένα μωρό.

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ένα κορίτσι ερωτεύτηκε ένα αγόρι. Ίσως. Τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να πιστεύω. Ίσως όμως και όχι. Μπορούμε να πούμε ότι έχουν περάσει και κάτι δεκαετί��ς οπότε κανείς δεν μπορεί να πει σίγουρα. Το κορίτσι αυτό ήταν μέλος επιφανούς για τα δεδομένα της εποχής επίπεδα, ειδικά στο χωριό που ζούσε, κόρη στρατιωτικού με πολύ συντηρητικά φρονήματα, οπότε έπρεπε να έχει κι αυτή μια συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Ταραγμένη περίοδος εκείνη, να τα λέμε κι αυτά ─πολιτικοστρατιωτικά, κοινωνικά, ηθικά, απ’ όλα…

Η δεκαετία είχε τις φουρτούνες της... Μια απ’ αυτές τις φουρτούνες λοιπόν, μπορεί να της έφερε έναν έρωτα στην πόρτα της. Μπορεί να της έφερε έναν εχθρό. Δεν το ξέρω και μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ. Ξέρω όμως ότι της άφησε κάτι ─ένα μωρό. Ένα μωρό που ο πατέρας της δεν ήθελε καθόλου, ένα μωρό που ο σκληρός στρατιωτικός θεωρούσε ατιμία για το όνομα της οικογένειας του και έπρεπε με οποιοδήποτε τρόπο να εξαφανιστεί.

Και για να εξαφανιστεί ένα υγειές μωρό, υπάρχουν μόνο δύο τρόποι. Να δοθεί, νόμιμα ή δολίως, για υιοθεσία κάπου μακριά ή να θανατωθεί.

Της κοπέλας δεν της ταίριαζε ο φόνος σαν επιλογή, ίσως να δέθηκε και λίγο με το μωρό και να μην της πήγαινε η καρδιά να αφήσει να το σκοτώσουν απ’ τη στιγμή που γεννήθηκε υγιές και θα μπορούσε να έχει ένα καλύτερο μέλλον από εκείνη. Γιατί, ��ακά τα ψέματα, η ζωή της όπως την ήξερε ίσως να είχε ήδη τελειώσει. Ίσως να είχε και την ψευδαίσθηση ότι μέχρι να βρεθεί κάποιος να πάρει το μωρό για δικό του, ο πατέρας της θα άλλαζε γνώμη. Ίσως.

Το βρέφος, δηλωμένο επίσημα με όνομα κι επίθετο, πέρασε περίπου 15 μέρες σε ένα τριτοκοσμικό ορφανοτροφείο της περιοχής μέχρι να δοθεί μια λύση. Ήταν ταλαιπωρημένο, κουρασμένο απ’ το κλάμα και οι υπεύθυνες το τάιζαν γιαούρτι με μαγιά αραιωμένο σε νερό για να αντέξει καθώς στη μητέρα δεν επιτρεπόταν απ’ την οικογένεια της να πάει στο ίδρυμα να το δει, να το ηρεμήσει ή να το θηλάσει.

Στο μεταξύ, κάπου αλλού μια γυναίκα προσπαθούσε ήδη, σχεδόν απ’ την πρώτη μέρα, γι αυτό το μωρό.

Η γυναίκα αυτή δεν είχε παιδιά. Ήταν παντρεμένη απ’ τα 22 της και μέσα σε κοντά 12 χρόνια γάμου είχε αρκετές αποβολές. Ίσως να κόντευε να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα. Ο άντρας της, νέος κι εκείνος, παρά τα πολλά ελαττώματα του, ήθελε πολύ ένα παιδί. Κυρίως για εκείνη. Πρότεινε λοιπόν τη υιοθεσία και μέσω γνωστών κατέληξαν στο μωρό μιας κοπέλας, 22 χρονών, που έψαχνε επειγόντως σπίτι μακριά από την οικογένεια στην οποία γεννήθηκε.

Τα πράγματα κινήθηκαν τρομερά γρήγορα. Συγγενείς και φίλοι εγγυήθηκαν για την οικογένεια, γιατροί βεβαίωσαν ότι η γυναίκα αυτή δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει παιδιά, δικηγόροι και συμβολαιογράφοι έφτιαξαν τα χαρτιά που έπρεπε και 20 ημέρες από τη γέννηση του βρέφους, το μωρό δόθηκε προσωρινά στο ζευγάρι μέχρι να γίνει το επίσημο δικαστήριο για την υιοθεσία. Στη μεγάλη πόλη πλέον. Μακριά από την ανασφάλεια του ότι, όσο το μωρό έμενε στην ίδια γεωγραφικά περιοχή με τον παππού του, κινδύνευε.

Και κάπως έτσι, σε λιγότερο από ένα χρόνο, το μωρό είχε πλέον νέο όνομα, νέα οικογένεια και μια ευκαιρία να έχει διαφορετική ζωή.

Δεν μεγάλωσα με ψέματα. Απ’ τα 6 μου ήξερα ότι η μαμά μου, η μαμά που μ’ αγκάλιαζε και με διάβαζε για το σχολείο, δεν ήταν η μαμά που με γέννησε. Δεν μου το έκρυψε ποτέ. Εντάξει, ήξερα μια ωραιοποιημένη έκδοση, κατάλληλη για εκείνη την ηλικία, αλλά ήξερα. Αλλά και να μη μου είχε πει κάτι, σαν φοιτήτρια, όταν η γιαγιά μου άρχισε να χάνεται μέσα στη θολούρα της άνοιας, μου είπε εκείνη διάφορα.

Και ίσως να έκρινα εκείνη την κοπέλα λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Κυρίως όμως, σ’ εκείνη την φάση της ζωής μου, με άφηνε αδιάφορη. Δεν με ένοιαζε να μάθω τι και πως, δεν με αφορούσε σαν άνθρωπος, ήταν κάτι ��ένο προς εμένα. Στην τελική, το μόνο που μοιραζόμασταν ήταν dna ─κατά τα’ άλλα δεν με ήξερε, δεν την ήξερα.

Αυτό το dna όμως μεγαλώνοντας με απασχόλησε. Κι αν είχε κάποια αρρώστια, αν υπήρχε κληρονομικότητα στο οτιδήποτε? Και πέρα απ’ τα σοβαρά θέματα, αν τα γενέθλια μου ήταν άλλα απ’ αυτά που γιόρταζα? Αστείο αλλά υπήρχε πάντα στο μυαλό μου. Οπότε, από ένα σημείο και μετά, ναι, έσκαγα λίγο, αλλά ποτέ δεν ρώτησα.

Λίγο το ότι δεν ήξερα αν θέλω και τι να ρωτήσω, λίγο το ότι η μαμά μου είναι άρρωστη και δεν ήθελα να τη στενοχωρήσω εξτρά..δεν ρώτησα.

Ως που μια μέρα, με ρώτησε εκείνη.

Κάπου μέσα στη μετακόμιση που κάναμε, έχασε τα χαρτιά της υιοθεσίας και κόντευε να σκάσει. Έφτασε, είπε, στο αμήν για να μου ζητήσει βοήθεια να τα βρούμε. Κι έτσι, το ίδιο βράδυ, μετά από πολύ ψάξιμο, είδα για πρώτη φορά χαρτιά υιοθεσίας. Της δικής μου. Με ονόματα ─το δικό μου, εκείνης της κοπέλας και του πατέρα της, ημερομηνίες, πιστοποιητικά υγείας και υπογραφές ανθρώπων που ήξερα και είχα προσωπική σχέση μαζί τους. Πρέπει να πω ότι κάποια άτομα με εξέπληξαν, άλλα όχι… Το όνομα του «δότη» δεν υπήρχε κάπου, δεν με εκπλήσσει κιόλας. Όσο για εκείνη την κοπέλα, τελευταία φορά που έμαθα η μαμά μου νέα της, είχε φύγει και ζούσε στην Ιταλία ─και ίσως να έχει πλέον εκείνη την καλύτερη ζωή που ήθελε.

Η μαμά μου σίγουρα της το εύχεται.

#greek post #greek posts #ελληνικα #αληθειες #αληθινες ιστοριες #ιστοριες #t

9 notes · View notes

spoilersgr · 4 years ago

Link

Η σεζόν είχε ξεκινήσει πιο στραβά κι από κάδρο που το τοποθετεί στον τοίχο 9χρονο παιδί μ’ εμφανή προβλήματα ευθυγράμμισης. Μπορεί η προηγούμενη χρονιά να είχε αφήσει μια γλυκιά επίγευση στο τέλος, όμως αυτή (1992-1993) φαινόταν πως θα είναι μέρος ρούχου- και πιο συγκεκριμένα, μανίκι. Ο Παναθηναϊκός- που δεν έπαιζε καν Ευρώπη!- είχε κάνει τη μεταγραφή του αιώνα και είχε πάρει τον Γκάλη, μαζί με τους Βράνκοβιτς, Κομαζετς, Σοκ. Ο Άρης μπορεί να είχε χάσει το ιερό του τέρας, όμως είχε κάνει ρελάνς με την απόκτηση του εξωπραγματικού Ρόι Τάρπλεϊ, που μαζί με τον Γιαννάκη συνέθεταν ένα δίδυμο-«φωτιά». Ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ ήταν μια από τις κορυφαίες ομάδες που είχαμε δει ποτέ στην Ελλάδα, όμως δεν αρκέστηκε στην εκκωφαντική του ποιότητα: προσέθεσε στο ρόστερ του τον πρωταθλητή του ΝΒΑ Κλιφ Λίβινγκστον κι ήταν έτοιμος να σκορπίσει απτό τρόμο σε πορτοκαλί αποχρώσεις. Ακόμα και ο (υπέροχος τότε) Πανιώνιος έμοιαζε να είναι ένα βήμα μπροστά απ’ αυτόν, καθώς ο «φονιάς» στο μπροστά μισό του παρκέ Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και ο, μετέπειτα ΝBAer με συμπαθέστατη καριέρα, Πι Τζέι Μπράουν είχαν φτάσει στην Πλατεία για να ενώσουν τις δυνάμεις τους με το σημαντικότερο ταλέντο που έβγαλε ποτέ το ελληνικό μπάσκετ: τον Φάνη. Όσο για τον Ολυμπιακό; Αφού κυνήγησε μέχρι τέλους τις φρούδες ελπίδες του να κάνει δικό του τον σπουδαίο Τομ Γκουλιότα (νο6 του ντραφτ στο ΝΒΑ, 13 γεμάτες σεζόν στο Μαγικό Κόσμο), κατέληξε στον Ροντ Χίγκινς- κυρίως, μάλλον, γιατί είχε υπάρξει συμπαίκτης του Τζόρνταν στους Μπουλς- για να λύσει το πρόβλημά του στο σκοράρισμα, όμως ο Αμερικανός πολύ γρήγορα αποδείχτηκε κατάλληλος μόνο για τον χειμώνα- ήταν, δυστυχώς, παλτό. Επομένως, κάποιος άλλος έπρεπε να βγάλει το φίδι από την αγωνιστική τρύπα. Ευτυχώς για τους Ερυθρόλευκους, αυτός ο κάποιος καθόταν στην άκρη του πάγκου του. Τον έλεγαν Γιάννη Ιωαννίδη. Ανακατεύοντας μαεστρικά την μπασκετική τράπουλα Τα κου��ιά για τον coach δεν έβγαιναν. Ιδίως αν έβλεπε κανείς τους βασικούς ανταγωνιστές του Θρύλου στο παρκέ, θ’ αντιλαμβανόταν πως μια κοπέλα αναμενόταν να πάει στη γραμματεία και να περάσει αλλαγή στα μεγάλα παιχνίδια. Την έλεγαν «Κατάθλιψη» και η παρουσία της (φαινόταν ότι) θα σκέπαζε τα πάντα στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο. Κι αυτό γιατί ο Τάρλατς με τον Τόμιτς ήταν πιτσιρίκια ακόμα και ουδείς φανταζόταν την εξέλιξή τους. Το ίδιο και ο Νάκιτς, αλλά και ο Λημνιάτης. Στο ρόστερ υπήρχαν ακόμα οι Ελληνιάδης, Σταμάτης, Καμπούρης και Παπαδάκος, οι οποίοι, όσο κι αν τους συμπαθεί κανείς (για διαφορετικούς λόγους τον καθένα), ουδέποτε θα τους χαρακτήριζε superstars. Βέβαια, υπήρχε πάντα το υπερόπλο Ζάρκο που στην καλή του μέρα σου έβαζε 40+ μέχρι να πεις “defense”, όμως ο Πάσπαλι μόνος του δεν αρκούσε- ειδικά από την στιγμή που ο Χίγκινς διατηρούσε λιγότερο ερωτική σχέση με το καλάθι απ’ όσο, λίγα χρόνια αργότερα, ο Τόργκελε με τα δίχτυα. Γι’ αυτό, ο δαιμόνιος Ιωαννίδης έπρεπε να βγάλει τουλάχιστον δύο λαγούς από το καπέλο (ήταν μεγάλο το καπέλο και θα τους χωρούσε, μην ανησυχείτε). Και το έκανε: «ανέβασε» στην αρχική πεντάδα τον 21χρονο Γιώργο Σιγάλα προκειμένου να «πνίγει» στην άμυνα τη μεγαλύτερη απειλή του αντιπάλου και λίγο μετά την έναρξη της περιόδου έστειλε τον Χίγκινς στην ευχή της Παναγιάς- που, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ήταν στο διάολο- και τον αντικατέστησε με τον τεράστιο Ουόλτερ Μπέρι. Ορίστε, λοιπόν: ο Ολυμπιακός αίφνης έδειχνε με μια πολύ καλή ομάδα. Αρκούσε, όμως, για να γίνει μια πρωταθλήτρια ομάδα; Από τη Δάφνη στο Δαφνί: Ξεκίνημα με ηχηρό «χαστούκι» Η αυλαία του πρωταθλήματος 1992-1993 σηκώνεται και στην πρεμιέρα η Δάφνη φιλοξενεί τον Ολυμπιακό. Ο αγώνας εξελίσσεται σε ανείπωτη ματσάρα, ο Ζάρκο παθαίνει παρατεταμένο Γκάλη και βάζει, βάζει, βάζει, φτάνοντας τους 54 πόντους, όμως η «άσημη» Δάφνη καταφέρνει στο τέλος να πετύχει ιστορική νίκη, επικρατώντας με 105-103! Το πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό έχει ξεκινήσει με το λάθος πόδι, το αριστερό, όμως με την έλευση Μπέρι η κατάσταση βελτιώνεται. Ωστόσο, οι ήττες από Παναθηναϊκό στη Γλυφάδα, από ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο κι από τον Πανιώνιο στο «Αρτάκης» καταδεικνύουν αυτό που όλοι πίστευαν: οι… άλλοι είναι καλύτεροι από τους Ερυθρόλευκους και η πρωτιά στην κανονική περίοδο είναι πιο απατηλό όνειρο κι από το να ρίξει κάποια στιγμή στο κρεβάτι ο γράφων την Μόνικα Μπελούτσι. Οι Πειραιώτες φιγουράρουν στη 4η θέση και δίνουν μάχη μέχρις εσχάτων με τον Άρη, προκειμένου να μην τους αρπάξει η ομάδα της Θεσσαλονίκης το πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο των playoffs (εν τέλει οι δυο τους θα τερμάτιζαν με το ίδιο ρεκόρ, 20-6, όμως ο Ολυμπιακός έχοντας κερδίσει μέσα-έξω θα έμενε 4ος ). Μέσα σε όλα, μάλιστα, έρχεται και το πιο σημαδιακό ματς εκείνη της χρονιάς, αυτό με τον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ. Εκεί, δηλαδή, που ο Γιάννης Ιωαννίδης θύμισε σε όλους πως ήταν ο απόλυτος showman των πάγκων και μπορούσε κυριολεκτικά να βγει από τα ρούχα του. Ήταν το διαβόητο ντέρμπι με το σακάκι. «Το θες κι αυτό; Έλα, πάρ’ το!» Δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν η αντίδρασή του. Ο τύπος, μια φορά κι ένα κάποτε, όταν το γεωπονικό που έπαιζε αντιμετώπιζε στον τελικό του π��νεπιστημιακού πρωταθλήματος μια ανώτερη ομάδα, πήγαινε όλη τη βδομάδα και έλεγε στους αντιπάλους «Την Κυριακή στον τελικό θα σας σκίσω! Την Κυριακή θα σας σκίσω! Την Κυριακή θα…». Το φαβορί υπέστη πλύση εγκεφάλου και πήγε πράγματι την Κυριακή στο γήπεδο, όμως το παιχνίδι ήταν προγραμματισμένο για το Σάββατο κι έτσι ο παμπόνηρος Γιάνναρος είχε πάρει ήδη το ροζ φύλλο και την κούπα άνευ αγώνος! Επίσης, δε δίσταζε να ρίχνει Χριστοπαναγίες στον Λυπηρίδη, να προσπαθεί να ηρεμήσει τα πλήθη στο ΣΕΦ λέγοντας «Μη βρίζετε, Βούλγαροι και τέτοια… Σταματήστε γ@μώ τον στανιό σας!», να πετάει μπουκάλια στον Σιγάλα, να καπνίζει αρειμανίως εν ώρα αγώνα (κι όχι, προφανώς, επειδή κοούτσαρε τον Άρη), να είναι μονίμως, εν ολίγοις, στην πρίζα. Επομένως, αυτό που συνέβη στις 13 Φεβρουαρίου του 1993 ήταν περίπου αναμενόμενο- ο (λατρεμένος σε πολλούς, μισητός σε άλλους τόσους) Ιωαννίδης απλά ήταν ο… εαυτός του: ο Ολυμπιακός φιλοξενούσε στην κάτασπρη, λόγω χιονιά, Αθήνα τον ΠΑΟΚ, με μοναδικό στόχο τη νίκη, μπας και προλάβαινε τον Πανιώνιο στην 3η θέση. Αμ δε: η αρμάδα του Ίβκοβιτς- που, για όσους παραμένουν πεισματικά μαλωμένοι με τις παρωπίδες, ήταν η καλύτερη ομάδα της χώρας- έπιασε τους γηπεδούχους από το λαιμό και τους «έπνιξε» σε βαθμό μπασκετικού κακουργήματος (71-85). Λίγο πριν το φινάλε, ωστόσο, σημειώθηκε η φάση της χρονιάς: ο Μπέρι έκανε πασιφανές εσκεμμένο φάουλ στον Κόρφα, ο διαιτητής Σταύρος Τσανίδης το καταλογίζει και ο προπονητής του Ολυμπιακού απλά φλιπάρει. Η κουρτίνα σηκώνεται και ο Ξανθός δίνει μια μνημειώδη παράσταση: κρατώντας προτεταμένο το θρυλικό του σακάκι απευθύνεται στον Τσανίδη και του λέει εκνευρισμένος «Μου τα πήρες όλα σήμερα, πάρε κι αυτό να ησυχάσεις!». Ο διαιτητής του «έριξε», φυσικά, τεχνική ποινή, το παιχνίδι τελείωσε με το διπλό του ΠΑΟΚ και στη συνέχεια ακολούθησαν σκηνές ροκ, με κάτι ιπτάμενα σιφόνια να εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση και τους διαιτητές να φεύγουν με αστυνομική συνοδεία από το γήπεδο. Το κερασάκι στην ήδη αλλόκοτη τούρτα που αποτελεί η συγκεκριμένη ιστορία μπήκε χρόνια αργότερα, όταν ο (πολιτικός, πια) Ιωαννίδης ρωτήθηκε τι θα έκανε αν ο Τσανίδης αντί για να του ρίξει «ταυ» έπαιρνε πράγματι το σακάκι του. Η απάντηση του πανέξυπνου Γιάννη; «Θα έλεγα ότι οι διαιτητές τα παίρνουν. Τα σακάκια…» (πληροφορίες απο το makeleio)

#ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

0 notes

astratv · 6 years ago

Photo

Σ. Θεοδωράκης: Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ ζει και βασιλεύει O κόσμος είναι απογοητευμένος από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν θέλει να δώσει και λευκή επιταγή στους συντηρητικούς υπουργούς του παρελθόντος, είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλώντας στο «Έθνος της Κυριακής», και τη Φώφη Γιωτάκη, καλώντας τους πολίτες αν θέλουν να δουν την Ελλάδα αλλιώς, τότε να τολμήσουν να ψηφίσουν αλλιώς. Ο επικεφαλής του Ποταμιού τόνισε ότι, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΝΔ, προσπαθούν να κάψουν τον χώρο ανάμεσά τους. «Να εξαφανιστεί το Ποτάμι, να εξαφανιστεί το ΚΙΝΑΛ, να εξαφανιστούν οι ενδιάμεσες φωνές», έτσι ώστε, όταν έρθει η ώρα της κάλπης, οι πολίτες να αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ. Και υπογράμμισε πως «το Ποτάμι δεν μετέχει ούτε στους σχεδιασμούς του κ.Τσίπρα, ούτε στους σχεδιασμούς του κ.Μητσοτάκη. Έχουμε δικά μας σχέδια για τη χώρα. Δεν είμαστε συντηρητικοί, δεν είμαστε λαϊκιστές». Ο επικεφαλής του Ποταμιού επεσήμανε πως ο «λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ ζει και βασιλεύει», όπως φάνηκε και από τη στάση που κράτησε στο θέμα της Συνταγματικής Αναθεώρησης, κυρίως σε ότι αφορά στην πρότασή του για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και την άρνηση της κυβέρνησης να αποκτήσει η χώρα μη κρατικά πανεπιστήμια. Σε ό,τι αφορά την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού είπε ότι θα έπρεπε να είναι εθνικός μας στόχος να ψηφίσουν στις εκλογές οι Έλληνες που έφυγαν τα χρόνια της κρίσης στο εξωτερικό, ώστε να μην αποκοπούν οι νέοι άνθρωποι από την πατρίδα τους. Ο επικεφαλής του Ποταμιού επεσήμανε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει παιγνιδάκια προτείνοντας να μην προσμετρείται η ψήφος τους στο εθνικό ποσοστό. Παράλληλα, έκανε κριτική και στη ΝΔ που προτείνει να ψηφίζουν τα εκατομμύρια των συγγενών μας, που είναι στην Αμερική και την Αυστραλία, και δεν έχουν καν επισκεφτεί τη χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Και τόνισε πως το Ποτάμι θα επιμείνει στη λογική και πατριωτική του πρόταση. «Δικαίωμα ψήφου σε όσους είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, είτε ζουν στην Αθήνα, είτε στο Εδιμβούργο» όπως χαρακτηριστικά είπε. Ερωτηθείς από τη Φώφη Γιωτάκη σχετικά με την πρόταση του Ποταμιού για τις ευρωεκλογές, ο Σταύρος Θεοδωράκης είπε ότι περισσότερη Ευρώπη σημαίνει ισχυρότερη Ελλάδα και ισχυρότερη Ευρώπη σημαίνει περισσότερη Ελλάδα. «Η λύση είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και όχι ο κατακερματισμός και η επιστροφή στην καχυποψία και τους εθνικισμούς», κατέληξε. Τόνισε πως το Ποτάμι θα συνεχίσει να πολιτ��ύεται «χωρίς κόμπλεξ», γιατί «η μεγάλη αξία του πολιτικού είναι να μπορεί να διακρίνει το σωστό που λένε και οι απέναντι του». Και είπε ότι είναι αισιόδοξος για τα εκλογικά αποτελέσματα γιατί «είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι η χώρα έχει ανάγκη από μια φωνή που δεν υποτάσσεται στο πολιτικό κόστος». Υπογράμμισε πως το Κίνημα διαθέτει ικανότατα στελέχη και θα συνεχίσει να εκπλήσσει τα παλιά κόμματα, τα οποία «ψάχνουν στα παλιά ψηφοδέλτια του Ποταμιού μήπως εντοπίσουν κανέναν ξέμπαρκο και τον παρουσιάσουν ως μια νέα φοβερή ιδέα» είπε χαρακτηριστικά . Ερωτηθείς για τη συνάντηση που είχε την Παρασκευή με τον υπουργό Εξωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας Νίκολα Ντιμιτρόφ, στο περιθώριο του 4ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, επεσήμανε ότι «η Συμφωνία των Πρεσπών τους επέβαλε να αλλάξουν το Σύνταγμα τους που πλέον έπαψε να μιλάει για μειονότητες στις γειτονικές χώρες, όπως τους επέβαλε να αλλάξουν και τα σχολικά τους βιβλία». Πηγή: AΠΕ-ΜΠΕ Μοιράσου το άρθρο: Περισσότερα Εδω

0 notes

globalviewgr · 6 years ago

Photo

Δραγασάκης: «Ποτέ δεν δήλωσα ότι θα γίνει νέα ανακεφαλαιοποίηση» Με τη φράση «ποτέ δεν δήλωσα ότι θα γίνει νέα ανακεφαλαιοποίηση» διέψευσε την ερμηνεία που έδωσαν τα σχετικά δημοσιεύματα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Γιάννης Δραγασάκης. Ο κ. Δραγασάκης, προ ημερών, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος εάν δεν αντιμετωπιστεί με σωστό τρόπο το πρόβλημα των κόκκινων δανείων. Οπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει «είμαστε η χώρα με τα περισσότερα κόκκινα δάνεια. Δεν υπάρχει κάποιο manual βάσει του οποίου μπορούμε να προχωρήσουμε. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις μας γιατί από μια κίνηση λάθος μπορεί να χρειαστεί οι τράπεζες να απαιτήσουν νέα κεφάλαια και αυτά τα νέα κεφαλαία να κληθούν πάλι να τα βάλουν οι Ελληνες φορολογούμενοι». Σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, που δημοσιεύτηκε την Κυριακή, ο κ. Δραγασάκης έκανε λόγο για διαστρέβλωση των λεγομένων του, τονίζοντας ότι η κυβέρνηση έκανε και κάνει ό,τι χρειαστεί για να λύσει το πρόβλημα των κόκκινων δανείων. «Η Ελλάδα από μέρος ενός προβλήματος γίνεται σημείο αναφοράς, παράγοντας σταθερότητας και επίλυσης των προβλημάτων της περιοχής» προσέθεσε στη συνέχεια ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ενώ κάλεσε να δοθεί απάντηση στην ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό στις προσεχείς ευρωεκλογές, «μέσα από μια ευρεία προοδευτική δημοκρατική συμπαρά��αξη». Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του κ. Γιάννη Δραγασάκη στο ΑΠΕ – ΜΠΕ: Ερ.: Η σκληρή πραγματικότητα και για τη χώρα μας έδειξε ότι με την επιβολή των μειώσεων μισθών μέσα από τα μνημόνια, η ανεργία αυξήθηκε. Ωστόσο, η κατάργηση του υποκατώτατου και η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 650 ευρώ δεν θα αποτελέσει αντικίνητρο για τους εργοδότες, οι οποίοι θα προτιμήσουν να έχουν λιγότερους υπαλλήλους ή να απασχολούν εργαζόμενος με καθεστώς «μαύρης εργασίας»; Απ.: Η εκτίμησή μας είναι ότι οι συνέπειες από την αύξηση του κατώτατου μισθού και τη κατάργηση του υποκατώτατου θα είναι συνολικά θετικές. Και η εκτίμηση αυτή δεν είναι μόνο δίκη μας αλλά είναι και επιστημονικών φορέων, εμπειρογνωμόνων, ακόμη και εργοδοτικών οργανώσεων. Επιβεβαιώνεται δε, και από τη διεθνή εμπειρία. Αναμένουμε λοιπόν θετικές συνέπειες και από τη πλευρά της κατανάλωσης και από τη πλευρά της παραγωγής και της παραγωγικότητας. Η οικονομία θα αποκτήσει έτσι μια νέα δυναμική και θα βρει μια νέα «ισορροπία» στη βάση των νέων δεδομένων. Σε ό,τι αφορά τη «μαύρη εργασία» θέλω να επισημάνω ότι με τις εντατικές προσπάθειες του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, αλλά και με σειρά στοχευμένων νομοθετημάτων, καταφέραμε να αλλάξουμε την εικόνα και να μειώσουμε δραστικά τη μαύρη εργασία στη χώρα μας, από το 20% που βρισκόταν το 2014 στο 9% το 2018. Σε κάθε περίπτωση η καταφυγή στην αδήλωτη εργασία δεν διασφαλίζει τη βιωσιμότητα μιας επιχείρησης στις σύγχρονες συνθήκες ανταγωνισμού. Ερ.: Όμως ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο υποκατώτατος μισθός για τους νέους συμβάλλει στην μείωση της ανεργίας σε μια δυναμική και καταρτισμένη ομάδα του πληθυσμού… Απ.: Ο ισχυρισμός αυτός δεν επιβεβαιώθηκε. Ίσα ίσα η ανεργία στη χώρα μας πήρε δραματικές διαστάσεις. Αντιθέτως στη Πορτογαλία η βαθμιαία αύξηση του κατώτατου μισθού από 566 ευρώ το 2014 σε 677 ευρώ το 2018 συνοδεύτηκε από σταθερή μείωση της ανεργίας από το 14,1% το 2014 στο 7% σήμερα. Υπάρχει και μια άλλη διάσταση ακόμη πιο σοβαρή και σκανδαλώδης που συνίσταται στο γεγονός ότι με τη θέσπιση του υποκατώτατου μισθού, η αμοιβή της εργασίας των νέων μειώθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη κατά 32%! Επιχειρήθηκε, δηλαδή, να ανατραπεί μια ιστορική κατάκτηση των εργαζομένων και συγκεκριμένα η αρχή της ίσης αμοιβής για ίση εργασία που κατοχυρώνεται τόσο από το ελληνικό Σύνταγμα όσο και την ευρωπαϊκή χάρτα των κοινωνικών δικαιωμάτων. Το θέμα λοιπόν της άνισης αμοιβής των νέων που η σημερινή κυβέρνηση καταργεί δεν υπόκειται σε στενές οικονομικές λογικές αλλά αφορά στα δικαιώματα, το κοινωνικό μας πολιτισμό, το μέλλον της νέας γενιάς. Δεν με εκπλήσσει η στάση του κ. Μητσοτάκη ή της κ. Γεννηματά, οι οποίοι βέβαια χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την φυγή νέων ανθρώπων στο εξωτερικό. Μου κάνει όμως εντύπωση ο στενός οικονομισμός και η αντικυβερνητική τύφλωση που λειτούργησαν για μια ακόμη φορά ως ισοπεδωτικές μυλόπετρες για το ΚΚΕ με αποτέλεσμα να μη βρει το θάρρος να πει μια λέξη για αυτή τη βαθύτερη πολιτική, ηθική αλλά και πολιτιστική διάσταση που έχει όχι απλά η αύξηση κατά 27% των μισθών των νέων αλλά και η κατάργηση μια θεσμοθετημένης ανισότητας σε βάρος τους. Ερ.: Πάντα μια αύξηση των μισθών επιδρά θετικά στην κατανάλωση και το τζίρο των επιχειρήσεων. Όμως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα έλθει η ανάπτυξη; Τι πράττετε εσείς ως υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης προς την κατεύθυνση αυτή; Απ.: Η αύξηση του κατώτατου μισθού και βαθμιαία των μισθών γενικότερα δεν είναι ένα μεμονωμένο μέτρο. Ούτε αποσκοπεί απλώς στη μερική αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν οι εργαζόμενοι τα χρόνια της κρίσης. Εντάσσεται σε μια νέα ολιστική αναπτυξιακή στρατηγική που επιδιώκει την οικονομική βιωσιμότητα και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα, η οποία δεν θα στηρίζεται στη συμπίεση της αμοιβής της εργατικής δύναμης αλλά στην μετάβαση σε ένα νέο παραγωγικό υπόδειγμα βασισμένο στη γνώση, την καινοτομία, την αναβάθμιση της παραγωγικότητας, τη μεγαλύτερη εξωστρέφεια της οικονομίας και την επένδυση στην ποιότητα σε όλα τα επίπεδα. Πάντως με τη δεδομένη δομή της οικονομίας η στήριξη της κατανάλωσης παράλληλα με την ενίσχυση της εξωστρέφειας και της υποκατάστασης των εισαγωγών είναι απολύτως αναγκαία ιδίως σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τάσεις επιβράδυνσης της διεθνούς οικονομίας άρα και της διεθνούς ζήτησης. Ερ.: Όμως, πώς μπορεί να λυθεί το φλέγον ζήτημα της ρευστότητας και της χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας; Απ.: Και στον τομέα αυτό επειδή είδαμε ότι το τραπεζικό σύστημα δεν θα μπορέσει σύντομα να καλύψει πλήρως τις χρηματοδοτικές ανάγκες της οικονομίας δημιουργήσαμε και συνεχίζουμε να δημιουργούμε ειδικά χρηματοδοτικά εργαλεία, στοχευμένα προγράμματα και επενδυτικά ταμεία που καλύπτουν χρηματοδοτικά κενά. Δημιουργούμε ένα παράλληλο, συμπληρωματικό χρηματοδοτικό σύστημα το οποίο θέλουμε να ικανοποιεί εντοπισμένες ανάγκες που κατά κύριο λόγο αφορούν επενδυτικά σχέδια, μικρές επιχειρήσεις, νεοφυείς επιχειρήσεις, αγρότες και επαγγελματίες. Μια νέα δέσμη τέτοιων επενδυτικών ταμείων προκηρύσσεται τις μέρες αυτές. Παράλληλα ετοιμάζονται αντίστοιχα προγράμματα για αγρότες τόσο για δάνεια όσο και εγγυήσεις. Από κοινού με το Υπουργείο Οικονομικών έχουμε ολοκληρώσει την επεξεργασία του σχεδίου νόμου για τις μικροπιστώσεις, ��χει ολοκληρωθεί η διαβούλευση και σύντομα θα κατατεθεί στη Βουλή. Μέσω των εργαλείων και των προγραμμάτων αυτών αναμένεται να διοχετευτούν στην οικονομία πάνω από 7,5 δισ. ευρώ που με τη σειρά τους θα κινητοποιήσουν πολλαπλάσιους ιδιωτικούς πόρους. Τέλος το Νομοσχέδιο για την Εθνική Αναπτυξιακή Τράπεζα ολοκληρώνεται με τη τεχνική βοήθεια και συνεργασία της Γαλλικής Αναπτυξιακής Τράπεζας και θα δοθεί σύντομα σε διαβούλευση. Η αναπτυξιακή τράπεζα θα προικοδοτηθεί με πολλά από τα παραπάνω «εργαλεία», ταμεία και προγράμματα, έτσι ώστε να είναι ενεργή αμέσως με την ίδρυση της. Ερ.: Με αφορμή την πρόσφατη αναφορά σας στη Βουλή για τις τράπεζες, εκτιμάτε ότι υπάρχει το ενδεχόμενο νέας ανακεφαλαιοποίησης εξαιτίας των κόκκινων δανείων; Απ.: Είναι εντυπωσιακός ο βαθμός διαστρέβλωσης για άλλη μια φορά. Ποτέ δεν δήλωσα ότι θα γίνει νέα ανακεφαλαιοποίηση. Αντίθετα τόνισα τη σημασία που έχει η μείωση των κόκκινων δανείων και ότι αυτή η κυβέρνηση έκανε και κάνει ό,τι χρειάζεται για να λύσει το πρόβλημα των κόκκινων δανείων και να απελευθερώσει την κοινωνία και την οικονομία από το βάρος αυτό που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Μέχρι το 2014 άφησαν το πρόβλημα να γιγαντώνεται μέχρι που φθάσαμε στο σημείο να είμαστε η χώρα με το μεγαλύτερο όγκο κόκκινων δανείων στην Ευρώπη, με τις γνωστές οδυνηρές συνέπειες. Ενδεικτικό είναι ότι τα κόκκινα δάνεια από 52,3 δισ. που ήταν το Δεκέμβριο του 2011 έφτασαν τα 97,7 δισ. ευρώ το Δεκέμβριο του 2014. Από το 2015 μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει θετικά αποτελέσματα. Αυτό το αναγνωρίζουν όλοι και συγκεκριμένα το Σεπτέμβριο του 2018 τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια είχαν μειωθεί στα 84,7 δισ. Μάλιστα με ένα φάσμα θεσμικών και άλλων πρωτοβουλιών η κυβέρνηση επιταχύνει την επίλυση αυτού του προβλήματος με τρόπο που προστατεύει τη πρώτη κατοικία. Ερ.: Τελικά η έξοδος στις αγορές ήταν πετυχημένη όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση ή καθυστέρησε αρκετά και με υψηλό επιτόκιο όπως λέει η αντιπολίτευση; Απ.: Το επιτόκιο στο οποίο έγινε η έκδοση του ομολόγου, 3,60% είναι σαφώς χαμηλότερο από την αντίστοιχη έκδοση επί κυβέρνησης Σαμαρά, το 2014 που ήταν 4,95%. Είναι χαμηλότερο ακόμη και από το επιτόκιο με το οποίο δανειζόμασταν πριν τη κρίση, το 2007-2008 που κυμαινόταν γύρω στο 4%. Δεδομένου ότι έχουμε δάνεια με πολύ υψηλότερα επιτόκια ο δανεισμός στα επίπεδα που πετύχαμε έχει νόημα καθόσον μας επιτρέπει να αποπληρώνουμε παλιά δάνεια με υψηλό επιτόκιο και να τα αντικαθιστούμε με φτηνότερα. Έτσι μετά και την έκδοση αυτή αυξάνουν οι δυνατότητες μας να εξοφλήσουμε σημαντικό μέρος του χρέους μας προς το Δ.Ν.Τ Σε ό,τι αφορά το παράπονο της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ ότι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δανείζονται με χαμηλότερο επιτόκιο, κάποιος πρέπει να θυμίσει στα κόμματα αυτά ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ��υρώπης που με δική τους ευθύνη χρεοκόπησε. Επίσης, όπως εξήγησε κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, μπορεί το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ να ολοκληρώθηκε, όμως οι χώρες αυτές σε αντίθεση με την Ελλάδα εξακολουθούν να απολαμβάνουν τη συμμετοχή της ΕΚΤ στην αγορά των ομολόγων τους με συνέπεια τα επιτόκιά τους να βρίσκονται σε τεχνητά χαμηλά επίπεδα. Το να έχουν απαίτηση λοιπόν να δανειζόμαστε με το ίδιο επιτόκιο με τις χώρες που δεν χρεοκόπησαν μάλλον ξεφεύγει από το όποιο όριο σοβαρότητας που θα έπρεπε να διακρίνει τη δημόσια συζήτηση. Βεβαίως η ανισότητα στο κόστος δανεισμού μεταξύ των χωρών και η εξάρτηση από τις αγορές παραμένει ένα πρόβλημα για ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό όμως απαιτεί μια άλλη αρχιτεκτονική της ευρωζώνης στη κατεύθυνση των προτάσεων που η Αριστερά έχει εδώ και χρόνια διατυπώσει. Ερ.:Στα πολιτικά ζητήματα είδαμε ότι η ΝΔ έχει σκληρύνει τη στάση της ιδίως στο κομβικό ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις στη «γραμμή» της. Θεωρείτε ότι ο κ. Μητσοτάκης έχει υποκύψει στα στελέχη που θέλουν να τραβήξουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ακραία κατεύθυνση; Και μήπως αυτή η στάση της ΝΔ συμβάλει σε μια «νομιμοποίηση» του ακραίου, εθνικιστικού και παραδοξολογικού λόγου που τελικά θα ευνοήσει εκλογικά τη Χρυσή Αυγή; Απ.: Αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, είναι μια συντηρητική και εθνικιστική αναδίπλωση της ΝΔ. Τι άλλο δείχνει η θέση ότι η Μακεδονία είναι μια και ελληνική; Βεβαίως δεν είναι αυτή η θέση του κ. Μητσοτάκη, είναι του κ. Σαμαρά. Όμως η στάση της ΝΔ σε σχέση με τη συμφωνία των Πρεσπών νομιμοποιεί τη θέση του κ. Σαμαρά. Όπως νομιμοποιεί και τη δράση της Χρυσής Αυγής. Είδατε με πόση επιμέλεια συγκάλυψαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Χρυσής Αυγής και των στελεχών της στο σχέδιο εισβολής στη Βουλή. Επίσης πρέπει να βγάλουμε και ένα άλλο συμπέρασμα. Το ότι βγαίνει η χώρα από τα μνημόνια, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να βγει από την κρίση και έρχονται στην πρώτη γραμμή τα θέματα της ανάπτυξης, της μείωσης ανεργίας, της αύξησης του κατώτατου μισθού, της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, δηλαδή της αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων, κάνει ορισμένες δυνάμεις να νιώθουν άβολα με αυτή την προοπτική. Έτσι ενώ η Συμφωνία των Πρεσπών θα μπορούσε να περάσει με κλίμα συναίνεσης και με τεράστια πλειοψηφία στην Βουλή διότι τη συνθετική γραμμή που είχε διαμορφωθεί στο παρελθόν ακολουθήσαμε και εμείς- βλέπουμε ότι επιλέγεται στο θέμα αυτό να ��πάρξει η στροφή προς εθνικιστικές και συντηρητικές κατευθύνσεις. Ερ.: Η γεωστρατηγική σημασία της Συμφωνίας των Πρεσπών για την Ελλάδα είναι σαφής. Σε οικονομικό επίπεδο, η συμφωνία ποια οφέλη μπορεί να επιφέρει για τη χώρα; Απ.: Τα οφέλη είναι ευρύτερα πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά. Και τούτο γιατί η Ελλάδα από μέρος ενός προβλήματος γίνεται σημείο αναφοράς, παράγοντας σταθερότητας και επίλυσης των προβλημάτων της περιοχής. Η Συμφωνία των Πρεσπών βάζει τέλος σε μια μακροχρόνια περίοδο καχυποψίας μεταξύ των δύο χωρών. Αυτό πρακτικά θα επιτρέψει διακρατικές συνεργασίες που δεν προχωρούσαν, καθώς επικρατούσαν συχνά δεύτερες σκέψεις λόγω το ονοματολογικού. Βεβαίως οι εθνικισμοί δεν θα τελειώσουν με μιας ούτε εδώ ούτε εκεί. Η συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να κατανοηθεί λοιπόν ως μέρος μιας συνολικής στρατηγικής για την ισότιμη συνεργασία, και συνανάπτυξη της περιοχής. 'Αλλωστε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας, οι οδικοί και σιδηροδρομικοί άξονες, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, οι ενεργειακοί αγωγοί και άλλα, αποκτούν υπεραξία μέσα από διακρατικές και επιχειρηματικές συνεργασίες. Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης ειδικότερα, σχεδιάζουμε δράσεις και εργαλεία προς αυτή τη κατεύθυνση που θα ανακοινωθούν στο κατάλληλο χρόνο. Είμαι σίγουρος πως από τη στιγμή που έκλεισε αυτό το πολιτικό ζήτημα, θα αποδειχθεί πολύ γρήγορα πως η Ελλάδα μπορεί να διαδραματίσει έναν άλλο ρόλο στην περιοχή, μακριά από λογικές διείσδυσης και επικυριαρχίας, ένα ρόλο ειρηνικό και σταθεροποιητικό, προωθητή και εγγυητή της ισότιμης συνεργασίας και της αμοιβαία επωφελούς συνανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ερ.: Ανησυχείτε για τις πολιτικές εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο και φοβάστε ότι θα έχουμε αρνητικές εκπλήξεις στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο; Απ.: Βεβαίως μας ανησυχούν εξελίξεις όπως η άνοδος της ακροδεξιάς, η συντηρητική αναδίπλωση των δεξιών κομμάτων, η ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων, η αδυναμία χάραξης κοινής πολιτικής σε μια σειρά κρίσιμα ζητήματα όπως το μεταναστευτικό. Η ΕΕ, μετά από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης με πολλές αστοχίες στη διαχείρισή της, βρίσκεται πολιτικά σε μια κρίσιμη καμπή. Σε αυτή τη φάση, λοιπόν, τα αποτελέσματα των εκλογών, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη υπόλοιπη Ευρώπη, θα αποτελέσουν την αρχή μιας νέας περιόδου και θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τα επόμενα βήματα. Ποια είναι η απάντηση, λοιπόν, στα ερωτήματα που τίθενται; Για μας η απάντηση έρχεται μέσα από μια ευρεία προοδευτική δημοκρατική συμπαράταξη όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων που πιστεύουν σε μια Ευρώπη της δημοκρατίας, της ειρήνης, της ανεκτικότητας, της διεύρυνσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους. Μια προοδευτική συμπαράταξη που θα σταθεί ανάχωμα στην ακροδεξιά και στον νεοφιλελευθερισμό. Ερ.: Στη χώρα μας πώς μεταφράζονται όλα αυτά ενόψει και των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων; Απ.: Σήμερα, η νέα αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων γίνεται πια σε νέο πλαίσιο, όχι στον άξονα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά στη βάση νέων αντιθέσεων, νέων διλημμάτων και νέων διαχωριστικών γραμμών. Από τη μία είναι το μπλοκ των συντηρητικών δυνάμεων, το οποίο στη χώρα μας παίρνει ένα χαρακτήρα αντιδραστικό και ρεβανσιστικό, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι παλιές καθεστωτικές δυνάμεις που θεωρούν την Ελλάδα ιδιοκτησία τους. Είναι αυτές οι δυνάμεις που κατανοούν το κράτος ως λάφυρο και νιώθουν ότι το έχασαν. Ο μοναδικός τους στόχος, λοιπόν, είναι η ανακατάληψη και η λαφυραγώγηση της εξουσίας -ούτε πρόγραμμα διαθέτουν, μόνο μειώσεις φόρων μοιράζουν, χωρίς να λένε πώς θα τις διασφαλίσουν κιόλας. Από την άλλη είναι οι δυνάμεις του αριστερού και προοδευτικού χώρου, η μεγάλη κοινωνική συμμαχία των δυνάμεων της εργασίας, οι οποίες έχουν τη θέληση και τη δύναμη να υπερασπιστούν την εργασία, το κοινωνικό κράτος, την προοπτική της νέας γενιάς, τα ευρύτερα συμφέροντα της χώρας μας με όρους όχι ενός περίκλειστου κράτους που φοβάται τους πάντες, ακόμα και τον εαυτό του, αλλά με όρους ενός νέου ρόλου στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη ευρύτερα, ενός ρόλου ενεργητικού, θετικού στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, ειρηνικού και συνεργατικού. Για αυτήν την προοδευτική συμπαράταξη αποτελεί πλεονέκτημα να έχει ως βασικό πυλώνα και κορμό της έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μετά και τις τελευταίες εξελίξεις αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων στο βασικό πόλο της κεντροαριστεράς με τη γεωγραφική έννοια του όρου. Το εύρος αυτής της προοδευτικής συμπαράταξης εμείς δεν το φοβόμαστε από την στιγμή που θα έχει συμφωνηθεί μια συγκεκριμένη προγραμματική βάση καθώς και συγκεκριμένοι στόχοι προς επίτευξη. Στο πλαίσιο αυτό θα ζητήσουμε από τους πολίτες να μας εμπιστευτούν εκ νέου, τόσο για το έργο που έχει επιτελεστεί έως τώρα υπό δύσκολες συνθήκες όσο και για το έργο που απομένει να υλοποιήσουμε, αλλά κυρίως, για την προοπτική που εκπροσωπεί το πρόγραμμά μας, την προοπτική μιας προοδευτικής Ελλάδας σε αντιπαράθεση με μία λογική παλινόρθωσης.

#Δραγασακης

0 notes

epikairocom · 6 years ago

Text

«Πατριδοκάπηλος αλλά και τσάμπα μάγκας» … Αλλα λέει μέσα, άλλα έξω η Ν.Δ.

Τζάμπα «μακεδονομάχοι» … Εμπόριο υπερπατριωτισμού – Ο δημοσιογράφος της FAZ «αδειάζει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη «Είπε ακριβώς αυτό…»

«Πηγές στο Βερολίνο διαβεβαιώνουν ότι ο Μητσοτάκης έχει δεσμευτεί επανειλημμένως ότι ως πρωθυπουργός δεν θα ακύρωνε μια συμφωνία στο ονοματολογικό» αναφέρει δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας. Δικαιολογώντας τη στάση του, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φέρεται να είπε ότι «πρέπει να επιδείξει αντιπαλότητα, προκειμένου να μη χάσει τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος του αλλά και για να αποτρέψει τη δημιουργία νέου κόμματος στα δεξιά της ΝΔ. Σε περίπτωση που τα είπε όντως αυτά ο Μητσοτάκης, η ιδιαίτερα επιθετική του στάση έναντι της συμφωνίας προκαλεί έκπληξη», αναφέρει δημοσίευμα της FAZ.

Μαξίμου: «Πατριδοκάπηλος αλλά και τσάμπα μάγκας»

«Με αφορμή την παραπάνω αναφ��ρά της γερμανικής εφημερίδας, πηγές του Μεγάρου Μαξίμου αναφέρουν ότι ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να απαντήσει με παρρησία:

1) Ισχύει ότι έχει δεσμευθεί επανειλημμένως πως “δεν θα ακυρώσει μια συμφωνία στο ονοματολογικό”;

2) Ισχύει ότι ομολόγησε εκτός συνόρων πως κρατά αυτή τη στάση στη συμφωνία με την πΓΔΜ “προκειμένου να μην χάσει τη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του αλλά και για να αποτρέψει τη δημιουργία νέου κόμματος στα δεξιά της ΝΔ”;

Εάν δεν διαψεύσει άμεσα τις αποκαλύψεις της FAZ, επιβεβαιώνει πως είναι όχι μόνο πατριδοκάπηλος αλλά και τσάμπα μάγκας».

ΝΔ: «Απολύτως ψευδές από την πρώτη ως την τελευταία του λέξη»

«Απολύτως ψευδές από την πρώτη ως την τελευταία του λέξη» χαρακτηρίζει από τη δικ της πλευρά το δημοσίευμα της FAZ η ΝΔ, επισημαίνοντας πως «σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλά την ίδια γλώσσα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου του κόμματος τονίζει πως «όπως ακριβώς η ΝΔ έθεσε προ των ευθυνών της την κυβέρνηση με την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε, το ίδιο ακριβώ�� θα πράξει καταψηφίζοντας τη συμφωνία, όταν οι κκ Τσίπρας και Καμμένος τη φέρουν προς επικύρωση στη Βουλή». Στην ανακοίνωσή της η ΝΔ τονίζει πως δεν την εκπλήσσει «το θράσος του κ. Τσίπρα να ζητά και τα ρέστα από τη ΝΔ για την εθνικά επιζήμια συμφωνία που υπέγραψε», ούτε το γεγονός «ότι χαμογελούσε ακούγοντας τον κ. Ζάεφ να μιλά μπροστά του για Μακεδόνες, εννοώντας τους συμπατριώτες του».

Στην Αξιωματική Αντιπολίτευση επισημαίνουν πως «μακεδονική εθνότητα και γλώσσα καμία προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε αποδεχθεί και οι 153 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ φέρουν ακέραια την ευθύνη για τη συμφωνία των Πρεσπών, που ήδη παράγει τετελεσμένα.»

Μετά τη διάψευση από τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη, του δημοσιεύματος της γερμανικής εφημερίδας FAZ για το ονοματολογικό, δημοσιογράφος της εφημερίδας σπεύδει να διαψεύσει τον πρόεδρο της ΝΔ.

Δημοσιογράφος της FΑΖ διαψεύδει τον Μητσοτάκη

«Σηκώνοντας το γάντι που πέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ διέψευσε τη FAZ πως ο Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός, έχει διαβεβαιώσει πως δεν θα ακύρωνε μια συμφωνία στο ονοματολογικό», γράφει ο δημοσιογράφος της FAZ Michael Martens, sε ανάρτησή του στο twitter, συμπληρώνοντας: «Δύο πηγές στο Βερολίνο μου είπαν πως ο Μητσοτάκης είπε ακριβώς αυτό: Είναι εντάξει με μια συμφωνία, αλλά έπρεπε να προκαλέσει θόρυβο για να κρατήσει τη ΝΔ ενωμένη».

«Το τέλος μιας μακράς έχθρας»

Εκτενές ρεπορτάζ φιλοξενεί στη διαδικτυακή του έκδοση και το περιοδικό Der Spiegel υπό τον τίτλο «Το τέλος μιας μακράς έχθρας». Παραθέτοντας τα σημαντικότερα αποσπάσματα της συμφωνίας αλλά και τις αντιδράσεις που προκαλεί και στις δυο χώρες, ο αρθρογράφος επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί ο έλληνας πρωθυπουργός θέλησε να περάσει τη συμφωνία τη δεδομένη χρονική στιγμή, παρότι το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων είναι κατά. «Γιατί ρισκάρει και δη λίγο πριν τις εκλογές να χάσει ακόμη περισσότερες ψήφους; Με τη συμφωνία ο Τσίπρας ελπίζει να αναγνωριστεί ως πολιτικός διεθνούς κύρους. Θέλει να μπει στα βιβλία της Ιστορίας ως εκείνος που έλυσε ένα σύνθετο εθνικό πρόβλημα, το οποίο επί 25 χρόνια διάφορες προηγούμενες κυβερνήσεις δεν μπορούσαν να λύσουν. Επιπλέον: Μπορεί ο Τσίπρας να ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως επαναστάτης μαχητής, εδώ και καιρό όμως έχει μετουσιωθεί σε πολιτικό που είναι γνωστός για το ρεαλισμό και τις ικανότητές του ως ηγέτη. Επίσης ο Τσίπρας ελπίζει ότι με τη συμφωνία στο Μακεδονικό διασφαλίζει την αναγνώριση της Δύσης. Λίγους μήνες πριν την εκπνοή του τρίτου πακέτου βοήθειας για την Ελλάδα, ο Τσίπρας το έχει ανάγκη αυτό. Το παράδειγμα της Μακεδονίας καταδεικνύει ότι μπορεί κάλλιστα να θεωρείται ακόμη ένας φέρελπις (πολιτικός). Για την ΕΕ η συμφωνία ήταν μια από τις ελάχιστες καλές ειδήσεις το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά το Brexit (…)».

Ελλάδα, η κερδισμένη της συμφωνίας; Για μια «πρώτη νίκη των συμφιλιωτών των Βαλκανίων» Τσίπρα και Ζάεφ που έχουν ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους κάνει λόγο η αυστριακή Die Presse, σημειώνοντας ότι «[…] μπορεί να ολοκληρώθηκε επιτυχώς το πρώτο βήμα προς μια αρμονικότερη γειτονία, ωστόσο η συμφωνία δεν μπορεί να θεωρείται ακόμη οριστική καθώς δεδομένων των ισχυρών αντιστάσεων και στις δυο χώρες τα μεγαλύτερα εμπόδια έπονται». Σύμφωνα πάντως με την αυστριακή εφημερίδα, και οι δυο χώρες προέβησαν σε παραχωρήσεις: «Τα Σκόπια συμφωνούν σε ένα όνομα έναντι όλων και όχι μόνον διμερώς. Από την άλλη η Αθήνα συμβιβάστηκε με το ότι οι κάτοικοι της νέας Βόρειας Μακεδονίας θα μπορούν να συνεχίσουν να λέγονται Μακεδόνες και η γλώσσα τους μακεδονική».

Και ενώ «ζυγίζοντας» τη συμφωνία οι περισσότεροι αρθρογράφοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι μάλλον αρκετά ισορροπημένη καθότι και οι δυο πλευρές προέβησαν σε παραχωρήσεις, ορισμένοι αναλυτές εκτιμούν ότι η ζυγαριά γέρνει περισσότερο προς την Ελλάδα.

Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα στην ηλεκτρονική έκδοση της Die Zeit που έχει τίτλο «Μόνον ένας μπορεί να λέγεται Μακεδονία» και υπότιτλο «Συμφωνία στο ζήτημα της ονομασίας. Επειδή μια ελληνική περιφέρεια φέρει το ίδιο όνομα με τη γειτονική χώρα, η Μακεδονία πρέπει να μετονομαστεί». Σύμφωνα με την εφημερίδα, το αποτέλεσμα των πολύμηνων διαπραγματεύσεων είναι το εξής: «Η γειτονική χώρα δεν μπορεί πλέον να λέγεται Μακεδονία. Παρότι διατηρείται ο πυρήνας του ονόματος, υπάρχει μια σημαντική προσθήκη: επισήμως η χώρα λέγεται πλέον Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας».

Πληροφορίες: Deutsche Welle

from epikairo.com https://ift.tt/2t3M1P9

#epikairo.com

1 note · View note

maxmaggr · 6 years ago

Text

Ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσουμε το Sense8!

Το Sense8 ανήκει κι επίσημα στο παρελθόν... Η σειρά των δημιουργών του Matrix που έγραψε ιστορία με το ποικιλόμορφο cast, μας αποχαιρέτησε την προηγούμενη Παρασκευή μέσω του Netflix με ένα extra large επεισόδιο, διάρκειας ��υόμιση ωρών. Είχαμε άλλωστε αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενο για το πώς οι fans της σειράς είχαν καταφέρει να πείσουν τη ψηφιακή πλατφόρμα να επιτρέψουν στις αδερφές Wachowski να δώσουν ένα ικανοποιητικό τέλος στην ιστορία που τόσοι αγάπησαν. Ώρα λοιπόν να πούμε το πώς μας φάνηκε το φινάλε! ΠΡΟΣΟΧΗ: Spoiler Alert για όσους δεν έχουν δει μέχρι και το δεύτερο κύκλο.

Με τίτλο "Amor Vincit Omnia" (μτφ. Η αγάπη νικάει τα πάντα), το τελευταίο κομμάτι στο παζλ των Sensates ήρθε να μας συμπληρώσει τα κενά και να μας δείξει το τέλος της ιστορίας των Will, Riley, Lito, Sun, Nomi, Wolfgang ,Kala και Capheus στον πόλεμό τους εναντίον της μυστηριώδους οργάνωσης BPO. Ξεκινώντας, λοιπόν, από εκεί που μας άφησε το εκπληκτικό season finale του δεύτερου κύκλου, οι αγαπημένοι μας Sensates παλεύουν να πάρουν πίσω το Wolfgang από τα χέρια του BPO, ανταλλάσσοντας τον με τον Whispers και να δώσουν ένα τέλος στην όλη ιστορία. Με δράση που ξεκινά σχεδόν από την αρχή και με όλους σχεδόν τους χαρακτήρες που έχουν εμφανιστεί στη σειρά να επιστρέφουν για το φινάλε, το τελευταίο επεισόδιο καταφέρνει ν�� χαρίσει στους fans του Sense8 ένα χορταστικό δίωρο με γρήγορες εξελίξεις, εντυπωσιακές σκηνές δράσης και ευχάριστες αναδρομές σε παλαιότερες σκηνές της σειράς. Η σκηνοθεσία, για μια ακόμη φορά, ήταν εξαιρετική όπως βέβαια μας έχουν συνηθίσει. Αυτό ήταν άλλωστε κι ένα από τα καλύτερα σημεία της σειράς με τον τρόπο που κατάφερναν να συνδυάζουν οκτώ διαφορετικούς χαρακτήρες σε εξαιρετικά δύσκολες σκηνές όπως ήταν οι σκηνές πάλης. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τα γυρίσματα που γινόντουσαν πάντοτε στις πραγματικές τοποθεσίες που πραγματευόταν το σενάριο είναι κάποια από τα στοιχεία που ξεχώρισαν το Sense8 εξαρχής. https://www.youtube.com/watch?v=kBJq_isj_co Βέβαια, αυτό που απογείωσε τη σειρά και την έκανε τόσο δημοφιλή ήταν οι χαρακτήρες της. Άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου, από κάθε ��οινωνικό υπόβαθρο, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά τελικά και τόσο ίδιοι. Ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι και transgender άτομα να αποτελούν όλοι εκφάνσεις ενός κοινού συνόλου, χωρίς διακρίσεις, χωρίς ταμπέλες και χωρίς ίχνος ρατσισμού. Γι' αυτό το Sense8 έγινε δικαιολογημένα μια από τις πιο αγαπημένες σειρές της LGBT κοινότητας. Το στοιχείο αυτό λοιπόν φρόντισαν να κρατήσουν και για το φινάλε οι δημιουργοί της σειράς, για να καταδείξουν μια ακόμη φορά ότι όσο παραμερίζουμε τις διαφορές κι επικεντρωνόμαστε στα όσα μας ενώνουν, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αποδοχή όλων των κοινωνικών συνόλων. Πολύ μεγάλο ρόλο σ' αυτό έπαιξαν κι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές των οποίων η χημεία εκτός οθόνης βοήθησε στο να δημιουργήσουν μπροστά από τις κάμερες ένα από τα πιο αγαπημένα γκρουπάκια σε ξένη σειρά.

Στα αρνητικά του φινάλε, θα έθετα το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο ανατρεπτικό όσο ίσως να ήθελα εγώ, εντελώς υποκειμενικά. Θέλοντας οι δημιουργοί του Sense8 να ευχαριστήσουν τους fans για τη στήριξη και την αγάπη τους, προσπάθησαν να δώσουν ένα τελευταίο επεισόδιο με τα όσα θα ήθελαν να δείξουν στο κοινό τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη "ρισκάρουν" πολύ σεναριακά αποτρέποντας έτσι κάποια μεγάλη ανατροπή που ίσως να σόκαρε. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, αυτό δεν με εκπλήσσει για τη συγκεκριμένη σειρά η οποία εξαρχής ήταν επικεντρωμένη στο κομμάτι "άνθρωπος" και στους χαρακτήρες της παρά στο κομμάτι του μυστηρίου και της καταιγιστικής δράσης.( Αν με ρωτάτε εμένα, θα άλλαζα λίγο την παραπάνω αναλογία προς το όφελος της δράσης αλλά δεν είναι δική μου η σειρά οπότε το βουλώνω!) Πέραν, ωστόσο, του παραπάνω ελαττώματος (αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι), το Sense8 έκλεισε τον κύκλο του έτσι όπως έπρεπε, συγκεντρώνοντας στο τελευταίο επεισόδιο όλα αυτά τα στοιχεία που το κατέστησαν ως μία από τις πιο καλογυρισμένες κι ιδιαίτερες σειρές των τελευταίων ετών, έχοντας "σπάσει" πολλά taboo κι αφήνοντας πίσω του μια ξεχωριστή κληρονομιά! Και γι' αυτό, συγχαρητήρια αξίζουν τόσο οι δημιουργοί όσο κι οι fans, κάτι που φρόντισαν οι πρώτοι να το εκφράσουν και με το τελευταίο πλάνο της σειράς!

Read the full article

#Netflix #Review #Sense8 #κριτική #Φινάλε

0 notes

frapedoypoli · 7 years ago

Link

Η ρωσική κρατική τηλεόραση για πρώτη φορά αποκαλύπτει όλη τη συνωμοσία και το σχέδιο δολοφονίας εναντίον του πρώην πρωθυπουργού, Κ.Καραμανλή. «Οι δολοφόνοι του Κ.Καραμανλή είχαν συμμάχους σε Στρατό, πολιτική και σε άλλες εξουσίες»!

Στο πλαίσιο της συνωμοσίας σύμφωνα με τους Ρώσους, συμμετείχαν τουλάχιστον 7 τρομοκρατικές ομάδες, από αυτές, οι 3 ειδικεύονταν σε κλοπές και απαγωγές εύπορων επιχειρηματιών, τέσσερις ακόμη τρομοκρατικές ομάδες ήταν υπεύθυνες για την οργάνωση του χάους των δρόμων .

Το ρωσικό κανάλι δημοσιοποίησε την εντυπωσιακή έρευνα στο δελτίο ειδήσεων το απόγευμα, υποστηρίζοντας ότι το 2009 η ρωσική FSB αποκάλυψε συνομιλία πρακτόρων της CIA για την «εξουδετέρωση» του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή από το αξίωμα του και και τον επικείμενο θάνατο του.

Το βίντεο έχει αγγλικούς υπότιτλους. «Μια συνωμοσία στην Αθήνα και ένα πολιτικό θρίλερ, μια αίσθηση, που θυμίζει John Le Carre ή Ian Fleming. Μια ιστορία, η οποία σχεδόν χάθηκε από τα ΜΜΕ. Αλλά η ιστορία είναι συναρπαστική, με απροσδόκητες ανατροπές. Είναι σίγουρα μια ιστορία ντετέκτιβ, αλλά ο ντετέκτιβ δεν είναι από το Χόλιγουντ, τη Βρετανία ή ακόμα και τη Σκανδιναβία.

Αυτή η ιστορία έχει λάβει χώρα στην Ελλάδα. Τα νέα αφορούν τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. που παρακολουθούν τα τηλέφωνά μας και ακολουθούν πολυάριθμους πολιτικούς ηγέτες, ακόμα κι αν είναι ηγέτες μιας ανεξάρτητης χώρας ή μιας ολόκληρης κυβέρνησης. Δεν εκπλήσσει πια κανέναν.

Ας θυμηθούμε την Άνγκελα Μέρκελ και τα σχέδια για απομάκρυνση της. Πρόκειται για σχέδιο απομάκρυνσης μέσα στο έδαφος της ΕΕ.

Δεν το συναντάς πολύ συχνά. Αυτό είναι ήδη ένα νέο κεφάλαιο.

Αυτή η ιστορία αρχίζει το 2008 ή ίσως ακόμη και πριν από την χρονιά αυτήν. Πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε ήταν ο Κώστας Καραμανλής που ηγούνταν ενός δεξιού συντηρητικό κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας. Όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες πρωθυπουργοί, αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες στα οικονομικά ενώ είχε να αντιμετωπίσει την «ακούραστη» αντιπολίτευση.

Ο Καραμανλής αποφασίζει τότε να κάνει μια μεταρρυθμιστική πορεία και καταπολεμά την ανεργία.

Στην εξωτερική πολιτική του, προσπαθεί να έρθει πιο κοντά στη Ρωσία σε πολλές καίριες κατευθύνσεις. Από την αύξηση του όγκου των συναλλαγών μέχρι την αγορά όπλων.

Ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός αποκάλεσε τον Βλαντιμίρ Πούτιν «φίλο του» και η Μόσχα ήταν πλέον στρατηγικός συνεργάτης του.

Αλλά το κύριο θέμα ήταν ο τομέας της ενέργειας και ο Καραμανλής υποστήριξε τη συμμετοχή της Ελλάδας στο�� αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και στον αγωγό South Stream. Αυτός ήταν ένας αγωγός φυσικού αερίου για τη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Νότια και Κεντρική Ευρώπη.

Για τους Έλληνες, και τα δύο έργα ήταν πράγματι επικερδή.

Υπογράφηκαν συμφωνίες μεταξύ των δύο κυβερνήσεων.

Ο Κώστας Καραμανλής δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι εξαιτίας αυτών των συναντήσεων και διαπραγματεύσεων, ορισμένες δυνάμεις στην Ελλάδα και πέραν αυτής θα ξεκινούσαν ένα περίπλοκο σχέδιο για να διαταράξουν τα έργα.

Από την τυπική κατάσταση αποσταθεροποίησης στη χώρα μέχρι την αλλαγή της πολιτικής πορείας, και την εκκαθάριση του κύριου στόχου.

Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Καραμανλής βρέθηκε στο στόχαστρο.

Αυτό το σενάριο έγινε διάσημο και φιλοξενήθηκε σε πολλά ελληνικά άρθρα των ΜΜΕ. Οι δημοσιογράφοι πήραν στα χέρια τους κομμάτια πληροφοριών.

Τώρα όμως είναι δυνατόν να προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε ολόκληρη την εικόνα, και να φτιάξουμε μαζί αυτό το περίπλοκο παζλ.

Αν θέλουμε να πιστέψουμε το τι έχει δημοσιευτεί, το σχέδιο ονομάστηκε Πυθία-1.

Η Πυθία, όπως γνωρίζουμε από την αρχαία ελληνική ιστορία, ήταν μια μάντισσα, την οποία όλοι οι μεγάλοι αρχαίοι ηγέτες άκουγαν πριν πάρουν σημαντικές αποφάσεις.

Το σχέδιο αυτό έπρεπε να εκτελεστεί από κάποιους ξένους πράκτορες, που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα.

Κανείς δεν ξέρει από ποιες χώρες προήλθαν. Αλλά είναι γνωστό ότι είχαν συμμάχους μεταξύ των Ελλήνων, σε στρατό, αρχές και βουλευτές.

Πρόκειται για μια καλά προετοιμασμένη, καλά οργανωμένη ομάδα, η οποία παρακολουθούσε τον Έλληνα ηγέτη. Φαίνεται ότι ετοίμαζαν τη δολοφονία του. Αλλά πώς έμαθαν οι Έλληνες γι ‘αυτό;

Αν πιστέψουμε τον ελληνικό Τύπο, το έμαθαν από τους Ρώσους. Η ελληνική Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών έλαβε μια ειδοποίηση από την FSB .

Με βάση αυτά τα δεδομένα, δημιουργείται ένα άκρως απόρρητο έγγραφο.

Παρόλο που ταξινομείται ως απόρρητο, κάποια στιγμή βγαίνει στον Τύπο και γίνεται η βάση για δημοσιεύσεις, αλλά και για μια δικαστική έρευνα.

Αλλά πώς έμαθε η FSB για τη συνωμοσία κατά του Καραμανλή;

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δηλώνουν ότι οι ρωσικές ειδικές υπηρεσίες ενδιαφέρθηκαν για αυτή την ιστορία μετά από προσπάθειες ορισμένων ξένων πρακτόρων να παρακολουθήσουν τα τηλέφωνα του Κώστα Καραμανλή, του Γεωργίου Παρβάνοφ, πρώην προέδρου της Βουλγαρίας και του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Σε αυτές τις συνομιλίες, οι τρεις τους μιλούσαν για αγωγούς φυσικού αερίου και για εφοδιασμό με πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Στη Δύση, «κάποιοι» πραγματικά δεν ήθελαν να υλοποιηθεί το έργο του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ο αγωγός South Stream.

Είναι ��ύσκολο να πιστέψουμε, αλλά η μετατόπιση μιας ολόκληρης χώρας στο χάος εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετικά ύποπτη επιλογή.

Για να καταλάβει το μέγεθος της συνωμοσίας, να καθορίσει τα μέλη της αλλά και για να την αποτρέψει από το να συμβεί, η FSB έστειλε μια ομάδα έρευνας στην Ελλάδα.

Σας υπενθυμίζουμε ότι όλα αυτά προέρχονται από τις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών και αποτελούν διαβαθμισμένες πληροφορίες που βγήκαν στον Τύπο.

Η ελληνική υπηρεσία πληροφοριών φέρεται να διαπίστωσε ότι στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της αντι-κυβερνητικής συνωμοσίας, συμμετείχαν τουλάχιστον 7 τρομοκρατικές ομάδες.

Από αυτές, οι 3 ειδικεύονταν σε κλοπές και απαγωγές εύπορων επιχειρηματιών .

Όλα αυτά έγιναν για να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα χάους και φόβου στους δρόμους και στις επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει όμως αποσταθεροποίηση ενός κράτους.

Τέσσερις ακόμη τρομοκρατικές ομάδες ήταν υπεύθυνες για την οργάνωση του χάους των δρόμων . Το 2008 ήταν η χρονιά των συνεχών συγκρούσεων σε ελληνικές πόλεις. Μεταξύ της αστυνομίας και διαφόρων διαδηλωτών.

Το χάος ξεκίνησε αφού οι αστυνομικοί σκότωσαν έναν έφηβο.

Οι διαμαρτυρίες τότε φούντωσαν από φοιτητές και χιλιάδες θυμωμένους πολίτες.

Υπήρχαν όμως και άνθρωποι που απλά απολάμβαναν τέτοιες κινήσεις.

Μεταξύ αυτών ήταν αυτοί οι άνθρωποι με μαύρες μάσκες. Ακραίοι μαχητές που ανήκαν στην αριστερής πτέρυγας-αναρχικοί. Κανείς δεν ξέρει ποιοι ήταν .

Είναι ένα άλλο ερώτημα που τέθηκε ήταν ποιος τα ελέγχει όλα αυτά, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ξένοι μετανάστες κατέστησαν τα πράγματα χειρότερα στους δρόμους.

Το μαζικό χάος στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, καθώς και η αύξηση της οικονομικής και κοινωνικής έντασης, εξασθένησαν πραγματικά τις θέσεις της κυβέρνησης Καραμανλή.

Ωστόσο, οι εισβολείς δεν κατάφεραν αρκετά ώστε να δολοφονήσουν τον Πρωθυπουργό. Εντούτοις, τον παρακολουθούσαν όμως προσεκτικά.

Σε αυτό το πολύ μυστικό έγγραφο περιγράφεται ένα επεισόδιο, όταν οι Ρώσοι συναντήθηκαν με τους συνωμότες πρόσωπο με πρόσωπο.

Υποτίθεται ότι το περιστατικό συνέβη τον Απρίλιο του 2008, γύρω από τη Νέα Μάκρη της Αττικής, μετά από μια εκκένωση στο δρόμο προς τη Μονή του Αγίου Εφραίμ.

Υποτίθεται ότι οι κινήσεις των φρουρών του Έλληνα πρωθυπουργού και των Ρώσων κατασκόπων καταγράφονταν από ένα παράξενο μινι βαν.

Τα άτομα που ήταν μέσα σε αυτό κατάφεραν και έφυγαν μετά το συμβάν με μοτοποδήλατα χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας.

Μέσα στο Μίνι βαν οι αρχές βρήκαν ένα οπλοστάσιο συμπεριλαμβανομένων εκρηκτικών, τουφέκια Kalashnikov, συστήματα επικοινωνίας, εξοπλισμό νυχτερινής όρασης, λεπτομερείς χάρτες με τη διαδρομή του πρωθυπουργού και πληροφορίες για τους σωματοφύλακες του.

Ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε στον Καραμανλή και σε ολόκληρη την Ελλάδα, αν δεν έρχονταν το περιστατικό στο φως. Τα όπλα και οι χάρτες λήφθηκαν ως απόδειξη.

Το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα ξεκίνησε έρευνα. Και μετά από αρκετά χρόνια, η υπόθεση κατέληξε στο δικαστήριο.

Όλα τα ονόματα των μελών της συνωμοσίας κρατούνται μυστικά όπως και όλη η έρευνα .

Ξέρουμε μόνο λίγα ονόματα. Όπως τον William Basil, πρώην πράκτορα της CIA.

Έζησε και εργάστηκε στην Ελλάδα από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και θεωρούνταν ο καλύτερος στην παρακολούθηση και ειδικά στην τηλεφωνική παρακολούθηση.

Ένα ένταλμα για τη σύλληψή του εκδόθηκε το 2015 αλλά ο ίδιος κατάφερε και διέφυγε .

Είναι γνωστό ότι η παρακολούθηση του Καραμανλή έγινε από τα τηλέφωνα που αγόρασε προσωπικά ενώ χρησιμοποιούσε επίσης κάρτες SIM, εγγεγραμμένες στην Αθήνα αλλά ελεγχόμενες από την αμερικανική πρεσβεία.

Επίσης φέρεται ότι ο πρώην βουλευτής, Μιχάλης Καρχιμάκης, κατηγορείται για εμπλοκή στην υπόθεση και για προδοσία και διάδοση κρατικών μυστικών.

Ανήκε στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Ήταν σύμμαχος του Γεωργίου Παπανδρέου και πολιτικός εχθρός του Καραμανλή, ως σοσιαλιστής.

Μεταξύ άλλων κατηγορουμένων είναι και δύο πρώην πράκτορες ειδικών υπηρεσιών πληροφοριών της Ελλάδας.

Κατηγορούνται για προδοσία και διάδοση κρατικών μυστικών σχετικά με την εθνική ασφάλεια.

Λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα που διέρρευσαν από τις ελληνικές υπηρεσίες στον Τύπο, από τους 20 πολιτικούς που εμπλέκονται, γνωρίζουμε μόνο τους 4 που είναι η κορυφή του παγόβουνου.

Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ζωντανός, αλλά έπρεπε να αποσυρθεί.

Έχασε τις εκλογές τον Οκτώβριο του 2009. Αναγκάστηκε να τις κάνει με διαρκείς διαδηλώσεις και κάτω από μια συνολική τεταμένη ατμόσφαιρα.

Τελικά, η Ελλάδα εξήλθε αργά από τον σχέδιο του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τον αγωγό South Stream.

Αποφασίστηκε επίσης να μην αγοραστεί ρωσικός στρατιωτικός εξοπλισμός.

Αν και η σχέση τους με τη Ρωσία είναι ακόμα θερμότατη, σταθερή και καλή, οι Έλληνες πρωθυπουργοί, που αντικατέστησαν τον Καραμανλή, δεν μιλούσαν πλέον για στρατηγική συνεργασία.

«Ας θυμηθούμε την αλληλογραφία μεταξύ Αμερικανών διπλωματών από το WikiLeaks.

Η εξωτερική πολιτική που ασκούσε ο Κώστας Καραμανλής τους δυσαρέστησε. Έκαναν πολλές προσπάθειες ανατροπής της εξουσίας του .

Ωστόσο, αυτό δεν αφορούσε μόνο τη σχέση του με τη Ρωσία, αλλά μια ολόκληρη σειρά θεμάτων, που ανησυχούσαν τις ΗΠΑ.

Όπως για παράδειγμα την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, το βέτο στην ΠΓΔΜ για να εισέλθει στο ΝΑΤΟ λόγω του ονόματος της χώρας, τη κυπριακή διαμάχη και κά.

Ο τόνος συμπεριφοράς των ΗΠΑ ήταν πολύ ερεθισμένος και αλαζονικός. Τι συμβαίνει? Η Ελλάδα μπαίνει σε μια στρατηγική συνεργασία με τη Ρωσία; Είμαστε μπερδεμένοι!

Τέλος πάντων, το μυθιστόρημα μυθιστόρημα συνεχίζεται»».

Πηγή: http://ift.tt/2ymeC6b http://ift.tt/2geMOGh

#frapedoypoli

0 notes

skiodi-paralipomena · 7 years ago

Text

Πίσω, ρε! Πίσω!

Kull the Conqueror. Αυτή είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες ηρωικής φαντασίας. Ίσως να είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία ηρωικής φαντασίας. Είναι βασισμένη σ’έναν ήρωα του R.E. Howard λιγότερο γνωστό από τον Κόναν, τον Καλ, ο οποίος μοιάζει αρκετά με τον Κόναν. Η ταινία είναι στο σωστό πνεύμα. Δεν κάνει μαλακίες με τον ήρωα· είναι σχεδόν ίδιος με τον Καλ του Howard. Και επίσης είναι μια ιστορία που θα μπορούσα να φανταστώ να τη γράφει ο Howard αν ήταν πιο σύγχρονος συγγραφέας. Όπως είπα, είναι στο σωστό πνεύμα, όχι μόνο για μια ιστορία του R.E. Howard, αλλά και για μια ιστορία ηρωικής φαντασίας γενικά. Έχει όλα τα στοιχεία που πρέπει να έχει μια τέτοια ιστορία χωρίς να γίνεται κλισέ ή τραγελαφική.

Είναι, νομίζω, από τις τελευταίες καλές ταινίες του είδους της.

Τελευταία, δεν θυμάμαι να έχει φτιαχτεί καμια καλή ταινία ηρωικής φαντασίας. Παλιότερα, έβγαιναν πολλές. Αν θες και παραδείγματα, ψάξε για Beastmaster, Deathstalker, The Barbarians, Sorceress, Ator, Red Sonja, και άλλες παρόμοιες. Οι περισσότερες ήταν κακοφτιαγμένες, έως και αστείες. Ταινίες που νόμιζες ότι έχουν γυριστεί για την πλάκα. Ωστόσο γυρίζονταν, και όλες πρόδιδαν έναν τρομερό ενθουσιασμό από τη μεριά των δημιουργών και διάθεση για πειραματισμό. Παρότι αυτές οι ταινίες ήταν “της πλάκας”, ας πούμε, ακόμα και σήμερα μπορείς να δεις αρκετές από αυτές και να γουστάρεις, αν σου αρέσει το είδος.

Η καλύτερη ταινία ηρωικής φαντασίας που είχε γυριστεί ήταν, μάλλον, το Conan the Barbarian. Το παλιό, του 1982. Ήταν όντως καλή ταινία. Δεν ήταν της πλάκας. Ωραίος διάλογος, καλοφτιαγμένη πλοκή, ωραία σκηνικά, ωραίες ερμηνείες. Ταινία της προκοπής. Κατά τη γνώμη μου, ξεφεύγει από τα πλαίσια του είδους της ηρωικής φαντασίας· μοιάζει σχεδόν με ιστορική ταινία σε φανταστικό κόσμο, κυρίως επειδή κάνει πολύ περιορισμένη χρήση της μαγείας. Η μαγεία σχεδόν υπονοείται· δεν τη βλέπεις ποτέ σε πρώτο πλάνο. Η ταινία, προφανώς, προσπαθεί απεγνωσμένα να είμαι μια “σοβαρή ταινία”. Και, εντάξει, το πετυχαίνει· δεν το αμφιβάλλω καθόλου. Την έχω δει και την έχω ξαναδεί. Είναι καλή.

Μετά, έβγαλαν μια συνέχειά της που λέγεται Conan the Destroyer. Δεν είναι τόσο καλή. Εμπίπτει όντως στο είδος της ηρωικής φαντασίας – τέρατα, μαγεία, και τα λοιπά, σε πρώτο πλάνο. Δεν είναι πολύ καλή, αλλά δεν είναι και άσχημη. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα και μια περιπέτεια για D&D, χωρίς αυτό να σε χαλάει καθόλου όταν την παρακολουθείς.

Από κει και πέρα, οι ταινίες ηρωικής φαντασίας ψιλοεξαφανίστηκαν. Το Kull the Conqueror είναι μια από τις εξαιρέσεις. Δυστ��χώς δεν το πολυαναφέρουν, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι μια καλή ταινία για το είδος της. Κακώς είναι ξεχασμένη. Συνδυάζει το ανάλαφρο και ενθουσιώδες πνεύμα των παλιών ταινιών με τα σύγχρονα σκηνικά και εφέ. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που άνετα ευχαριστεί το μυαλό.

Η τελευταία ταινία που είχε βγει με τον Κόναν ήταν ένα αίσχος του κερατά. Νομίζεις ότι αυτοί που την έφτιαξαν μπέρδεψαν τα computer games με τις σπλατεριές που πετάνε κουβάδες αίμα από δω κι από κει. Πλοκή του μηδενός, βλακώδη τέρατα. Τα πάντα σαν να έχουν βγει από ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι της πλάκας, γεμάτο εντυπωσιακά σκηνικά με cgi, όπου ο ήρωας σκοτώνει διάφορες μαλακίες ώσπου να φτάσει στο τέλος για να σκοτώσει μια μεγάλη μαλακία και να τελειώνει.

Δεν είναι να σε εκπλήσσει που σήμερα έφτιαξαν μια τόσο χάλια ταινία με τον Κόναν. Οι ταινίες έχουν χάσει τον πειραματικό ενθουσιασμό τους. Έχουν γίνει επαναλαμβανόμενες. Δες μόνο τι γίνεται με όλες αυτές τις ταινίες με σουπερήρωες. Ξανά και ξανά τα ίδια. Μιλάμε για ήρωες που είναι από το 1940! Και τι καινούργιο βγαίνει; Εεεε... τίποτα, βασικά.

Καμια ταινία ηρωικής φαντασίας σαν τις παλιές αλλά με καινούργια εφέ και σκηνικά; Τίποτα, βασικά

Καμια άλλη τέτοια καλτ ταινία σαν τις παλιές αλλά με καινούργια εφέ και σκηνικά; Τίποτα, βασικά.

Τίποτα άλλο, καινούργιο, που, σαν το παλιό Star Wars, θα γίνει καλτ; Τίποτα, βασικά.

Κρίμα, βασικά. Η αποβλάκωση και η πνευματική νωθρότητα δεν κάνουν καλό στο μυαλό.

Εντάξει, υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις. Αλλά είναι εξαιρέσεις.

Απορείς πώς είναι δυνατόν την εποχή που είχαν λιγότερες τεχνολογικές δυνατότητες να έφτιαχναν ταινίες με περισσότερο ενθουσιασμό αλλά σήμερα, που έχουν περισσότερες δυνατότητες, να φτιάχνουν ταινίες με λιγότερο ενθουσιασμό.

Μία καλή ταινία που είχε γίνει και ήταν στο παλιό πνεύμα αλλά με σύγχρονη τεχνολογία ήταν το John Carter, και, ουσιαστικά, την έθαψαν οι κριτικοί, αλλά ούτε ο κόσμος φάνηκε να δείχνει τον ενθουσιασμό που θα έπρεπε. Και όμως ήταν μια καλή ταινία. Τι δείχνει αυτό για την κοινωνία μας; μπορείς μόνο να αναρωτηθείς. Κάτι πολύ άσχημο.

#ταινίες #ηρωική φαντασία #φαντασία

0 notes