#γλέντι

[epestrefe]

Νεμέα Κορινθίας, Πάσχα δεκαετία του`50

[darkside-cookies]

Αριάδνη λυπάμαι πολύ τα έφερε η μοίρα 🥺🥺🥺

Όταν νικήσει η Λοφτα θα κάνουμε γλέντι με τη Τσαχπινοσκυλαδικα playlist ☺️

ψηφίστε Τέμπερ για να μην αναγκαστώ να ακούσω το τσαχπινοσκυλάδικα playlist....

[thelostdreamsthings]

Κώστας Χατζής - Και Επί Γης Ειρήνη - Official Audio Release

Και επί Γης ειρήνη

Στίχοι: Σώτια Τσώτου

Μουσική: Κώστας Χατζής

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Χριστός

μοιράσαν στον στρατό διπλή μερίδα

δεν πρέπει να πεθάνει νηστικός

αυτός που πολεμά για την πατρίδα.

Ξεκίνησε η πρώτη διμοιρία

μεγάλο μακελειό πάλι θα γίνει

ξεκίνησε και ψέλνει η χορωδία

και επί Γης ειρήνη, και επί Γης ειρήνη.

Κουράστηκε απόψε ο εχθρός

εμείς θα τους νικήσουμε, το είδα

για `κείνους δε γεννήθηκε ο Χριστός

δεν φάγανε αυτοί διπλή μερίδα.

Ορμάμε μες στη μάχη σαν θεριά

δεν πρέπει ζωντανός κανείς να μείνει

και πίσω τραγουδά η χορωδία

και επί Γης ειρήνη, και επί Γης ειρήνη.

Πολέμησε απόψε κι ο Χριστός

μαζί μας, λέει στον λόγο του ο Στρατάρχης

για κοίτα πώς κατάντησε ο Θεός

φονιάς του καθενός και κομματάρχης.

Μοιράσανε κρασί στη διμοιρία

μεγάλο γλέντι σήμερα θα γίνει

και ψέλνει δυνατά η χορωδία:

και επί Γης ειρήνη, και επί Γης ειρήνη.

[kebriones]

Με κάλεσανε σε κρητικό γλέντι αλλα νυσταζω. 😔 Σαδ 😔😔

[justforbooks]

Έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Ναπολέων Ζαγκλής ζούσε για πάνω από δύο δεκαετίες στην Αθήνα και εργαζόταν σε πολυεθνική εταιρεία. Τότε, πήρε την απόφαση να επιστρέψει στο χωριό του και να κρατήσει το καφενείο. Το καφενείο πρωτολειτούργησε το 1840 από τον προ-προπάππου του Ναπολέοντος Ζαγκλή και δεν έχει κλείσει ποτέ: ο χώρος έχει υποστεί μικρές, μόνο, αλλαγές, μαζί, βέβαια, με τις απαραίτητες τεχνολογικές προσαρμογές.

Είναι ένα από τα παλαιότερα καφενεία-ταβέρνες στην Ελλάδα και σίγουρα, ένα από τα ομορφότερα. «Ο προπάππους μου το λειτούργησε και ως μπακάλικο αλλά και ως τσαγκαράδικο» εξηγεί ο κ. Ζαγκλής ενώ μια διαφήμιση σε τοπικό έντυπο του 1925 μαρτυρά την φιλοσοφία του: «Υποδηματοπωλείο Δημητρίου Ζάγκλη, Φθήνια-ειλικρίνεια-στερεότης, δοκιμάσατε».

Όταν επέστρεψε στους Καλαρρύτες ο κ. Ζαγκλής, οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούσαν τους 30. Σταδιακά, με την βελτίωση του οδικού δικτύου, το χωριό γνώρισε κάποια τουριστική ανάπτυξη, χωρίς όμως να προδίδει τον χαρακτήρα του. Σε αυτό έχει συμβάλει και το καφενείο αυτό. Η κουζίνα του παραδοσιακή και εξαιρετική, με πιάτα όπως κουνέλι στιφάδο και χοιρινό πρασοσέλινο. Στα επιπρόσθετα προτερήματα του ιδιοκτήτη είναι ότι δεν θα αφήσει τον πελάτη να παραγγείλει περισσότερα πράγματα από όσα χρειάζεται για να χορτάσει. Ο κ. Ζαγκλής δεν συνέχισε την τσαγκαράδικη οικογενειακή παράδοση, όμως δημιούργησε έναν όμορφο ξενώνα με δωμάτια που έχουν χαρακτήρα και ταυτόχρονα σεβασμό στην παράδοση της περιοχής.

«Το να μένει κανείς σε έναν μικρό και ορεινό τόπο έχει τις δυσκολίες του, αλλά σίγουρα δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτή την επαφή με τη φύση και αυτή την ηρεμία», εξηγεί. Άλλωστε και αυτή η ηρεμία μπορεί να διακοπεί από ένα αυθόρμητο γλέντι με κάποιον από τους χωριανούς ή τους επισκέπτες να ξεκινάει να παίζει ένα μουσικό όργανο και το γλέντι να τελειώνει το επόμενο πρωί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mariexdiary]

Τετάρτη 3/5/2023, 4:25

Περίμενα πως και πως για να γράψω αυτό το ημερολόγιο. Όχι πως έγινε κάτι συναρπαστικό, αλλά με χαλαρώνει το γράψιμο. Είναι η στιγμή μου! Αυτή τη στιγμή γράψω από το εξοχικό μου. Μέσα στη βαλίτσα έβαλα όχι ένα αλλά, δυο μαγιό μήπως ξεκινούσα τα θαλάσσια μπάνια αλλά.. το σώμα μου και ο καιρός είχαν άλλα σχέδια. Ελπίζω να τα ξεκινήσω σε δυο εβδομάδες, μιας που θα ξανακατεβώ εδώ για τις εκλογές, μόνο που θα κάτσω παραπάνω από μια εβδομάδα για να απολαύσω τον ξάδερφό μου, τα μπάνια και τις ταινίες που βλέπω κάθε βράδυ.

Δε θα τα πάρω με τη σειρά τα γεγονότα. Θέλω να ξεκινήσω με τα λιγότερο καλά και να αφήσω το κερασάκι στην τούρτα για το τέλος.

Το πρώτο μου Πάσχα!

Συνήθως πήγαινα και έκανα Πάσχα σε φίλους μου στα χωρία τους. Μετά από 6 χρόνια αυτό άλλαξε. Πήγα και έκανα Πάσχα με την μητέρα μου. Πάλι καλά που γουστάρει τα ταξίδια σαν εμένα. Πήγαμε και μείναμε στο Πόρτο Χέλι. Τη Μεγάλη Παρασκευή πήγαμε μια βόλτα στο Ναύπλιο. Πρώτη φορά πήγαινα. Αυτό το Ιταλικό αεράκι που έχει, μου αρέσει. Μοιάζει με μικρό νησάκι. Την επόμενη μέρα κάναμε έκπληξη στην αδελφή μου στις Σπέτσες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο που δουλεύει και τρόμαξε όταν είδε την μητέρα μου. Ήπιαμε καφέ και φάγαμε μεσημεριανό εκεί. Όλη η κοσμική αφρόκρεμα ήταν μαζεμένοι εκεί όπως ο Χατζηνικολάου, Βαφείας, Λέχου, Ναυπλιώτου και άλλοι.

Τη επο��ένη μέρα περάσαμε τη μέρα μας στο ξενοδοχείο μιας και είχε Πασχαλινό γλέντι. Είχα πάει αρκετά νωρίς για να πιάσω ένα κάλο τραπέζι δίπλα στην πισίνα. Μετά από κάποια ώρα έρχεται στο τραπέζι μια γυναίκα που γνώρισα στο γκρουπ. Ήταν ευγενική και χαμογελαστός άνθρωπος. Μου άρεσε η παρέα της και τα λεγόμενά της και για να την κάνω να αισθανθεί λίγο καλύτερα μαζί μου, την κέρασα ένα καφεδάκι. Όμως.. μια καριόλα με ειρωνικό ύφος την πήρε από μένα και έτσι έμεινα πάλι μόνη μου. Όλο αυτό δεν ακούγετε σαν ένα παραμύθι κάπως; Το βλέπω σαν την Σταχτοπούτα. Θα σας πω γιατί. Στα δεξιά μου ήταν μια οικογένεια δέκα ατόμων. Όλο το σκηνικό που έζησα το είδε μια κυρία από το τραπέζι. Σηκώθηκε, μου έφερε μια μπύρα από το τραπέζι της και μου μίλησε «Μα γιατί κάθεσαι μόνη σου;» Της εξήγησα πως δεν ήμουν μόνη και περίμενα την μητέρα μου. Κάθισε και μου μιλούσε σχεδόν μια ώρα. Έμοιαζε πολύ με την Σόφη Ζαννίνου. The fairy godmother, έτσι την αποκαλούσα μέσα μου. Όλο αυτό το λες και κάρμα. 

Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα ήμουν στο χωριό Ερμιόνη για να δω το κάψιμο του Ιούδα. Εκεί είδα τα πιο όμορφα πυροτεχνήματα που έχουν δει ποτέ τα μάτια μου! Δεν γίνομαι καθόλου υπερβολική. Το σώμα τα πυροτεχνήματα κράτησε πάνω από 20 λεπτά. Το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Το ένα πιο φαντασμαγορικό από το άλλο!

Ένας μήνας όλο party και ποτό!

Disclaimer γιατί με έχετε κουράσει μερικοί εδώ και δεν σέβεστε την ιδιωτική ζωή του άλλου. Το ότι γράφω ημερολόγια δεν σημαίνει ότι μπορείτε να ρωτάτε τα πάντα για την προσωπική μου ζωή. Μόνο ΑΦΜ δεν μου έχετε ζητήσει ακόμη και δεν κάνω πλάκα με αυτό. Από το προηγούμενο ημερολόγιο μέχρι και σήμερα έχουν έρθει στο chat πάνω από 75 άτομα κυρίως άντρες και με ρωτάνε για τα party. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να δώσω παραπάνω στοιχεία και πληροφορίες. Δεν μου το επιτρέπουν οι διοργανωτές και το ΣΕΒΟΜΑΙ αυτό. Παρακαλώ πολύ σταματήστε να με ρωτάτε, χάνετε το χρόνο σας.

Και ναι, ο Απρίλιος σίγουρα ήταν ένας μήνας όλο party και χαρά. Πήγα σε δύο πάρτι από τα τρία. Το πρώτο πάρτι ήταν στην περιοχή του Ψυρρή σε ένα dark bar. Όσο ξέρετε γενικά το κέντρο της Αθήνας μπορείτε να καταλάβετε για ποιο μαγαζί μιλώ. Είχε αρκετά drag shows και shibari. Γενικά το μαγαζί δεν μου άρεσε, ούτε η μουσική. Πέρασα σχετικά καλά, είδα γνωστούς από την κοινότητα. Μουσική για μένα παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και αν ένα μαγαζί δεν έχει το στυλ που ακούω δεν είμαι ο εαυτός μου. Κάθομαι σε μία γωνία και απλά κάνω πως διασκεδάζω αλλά στην πραγματικότητα δεν διασκεδάζω.

Το δεύτερο party ίσως είναι το πιο γνωστό στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Αθήνα και για αυτούς που ψάχνουν εναλλακτικά party ίσως τα γνωρίζουν. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να πω ποιο είναι, γιατί το μαγαζί ήταν full και δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Και ιδιαίτερα στον δεύτερο όροφο που ήταν φτιαγμένος και ειδικά διαμορφωμένος για την κοινότητα. Υπήρχαν αγοράκια που δεν ήταν καν από την κοινότητα και έσπρωχναν όλον τον κόσμο για να δουν το play που γινόταν εκεί. Είχε τέκνο μουσική και χόρευα συνέχεια. Έβαλα την σέξι δερμάτινη φούστα μου και το αγαπημένο μου μαύρο see through, κορμάκι.

Είχε αρκετά ερωτικά shows αυτό το party. Όταν μπήκα μέσα στο μαγαζί ήταν πάνω στη σκηνή μία κοπέλα η οποία έκανε ακροβατικά με φωτιές. Αργότερα ήταν μία γυναίκα η οποία ήταν ντυμένη δασκάλα μαζί με δύο μαθητές, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το αγόρι κρατούσε ένα πίνακα και τον έβαλε σε έναν σταυρό δεμένο και τον χτυπούσε στον κώλο. Μετά στήθηκε το κορίτσι και έφαγε και εκείνο μερικές ξυλιές πίσω. Ύστερα από ένα διάλειμμα, ανέβηκαν δύο γυναίκες σκηνή με ένα φίδι και κάνανε ερωτικό show. Στη συνέχεια ήταν μία γυναίκα η οποία είχε piercing στα μεγάλα χείλη του αιδοίου. Για να ανοίξουν τα χείλη της και για να μπει το στραπόν που φορούσε μία άλλη γυναίκα, είχε δεξιά και αριστερά από τις άκρες της σκηνής, αλυσίδες τις οποίες τραβούσαν. ��ετέπειτα, η γυναίκα αυτή ξαναβγήκε με έναν υποτακτικό της. Του έβαλε σε όλο του το σώμα μανταλάκια τα οποία τα τραβούσε με ένα καμτσίκι για άλογα. Και στο τελευταίο show ήταν μία όμορφη ξανθιά κοπέλα, πού στη μέση της είχε ένα μεταλλικό σίδερο το οποίο όταν έβαζε πάνω της ένα ας το πούμε τρυπάνι, πετούσε σπίθες σε όλο το μαγαζί.

Εκεί γνώρισα και τον κολλητό της φίλης μου. Τον έλεγαν και αυτόν Αντώνη αλλά ευτυχώς δεν ήταν Αιγόκερως. Ήταν Τοξότης με ωροσκόπο ζυγό από ότι θυμάμαι. Ήταν φιλικός και μύριζε τόσο ωραία. Είχε έρθει Απλά ντυμένος με ένα τζινάκι και πουλοβεράκι. «Και τι κάνεις στη ζωή σου;», με ρώτησε εκείνος. «Παιχνίδι!», του απάντησα. «Είσαι παιχνιδιάρα όμως..», μου απάντησε. «Βρίσκεις;», του λέω. «Μα το κάνεις ήδη και με μεγάλη επιτυχία!», μου απάντησε και δεν ήξερα τι να του πω. Ήταν φυσικοθεραπευτής και του είχα πει ότι με θυμό έχω κάποιο πρόβλημα. Δεν έχασε την ευκαιρία με τράβηξε κοντά του και ξεκίνησε να μου κάνει μασάζ με δύναμη. Και όντως δεν είναι ερωτικό μασάζ, αλλά θεραπευτικό. Αργότερα ήρθε κοντά φίλη μου, και μας ρώτησε αν περνάμε καλά. Εκείνος με έσπρωξε κοντά της και την πήρα αγκαλιά. Της είπα στο αυτί πόσο cute είναι. Εκείνος μου σήκωσε λίγο τη φούστα, και είπα αμέσως στην φίλη μου «Μου βάζει τώρα χέρι ο δικός σου!», γαντζώθηκε από πίσω μου και ένιωσα τη στύση του. «Είναι καυλωμένος!», της είπα.

Το τρίτο party κοινότητας δεν έγινε ποτέ και θα ήταν το τελευταίο της σεζόν. Θα ήμουν η host για το κόκκινο δωμάτιο του πόνου. Ναι, έτσι το αποκαλώ εγώ κι' ας έχει δικό του όνομα. Είχα αγοράσει καινούργια see through ρούχα για αυτό το party οπότε θα περιμένω μέχρι τον Οκτώβριο, αλλά μέχρι τότε έχει ο Θεός..

Εσύ ξέρεις τι είναι το cbt;

Οι τελευταίες μέρες του Απριλίου κλείσανε με μία ώρα χαλαρή συγκέντρωση. Παλιοί και καινούργιοι συναντιούνται και λένε τα νέα τους. Εκεί γνώρισα κάποιον που με τρολάρε επικά. Επειδή μου συστήθηκε στα αγγλικά νόμιζα ότι ήταν ξένος και έτσι εγώ συνέχιζα να του μιλώ στα αγγλικά αλλά, κάποια στιγμή τον ρώτησα αν μιλάει καθόλου ελληνικά, και έτσι την πάτησα. Γιατί ήταν γνήσιος πατριώτης. Και η φίλη μου γνώρισε κάποιον, ο οποίος φαίνεται σοβαρός και μετρημένος. Και θα πω επιτέλους! Στο τέλος, είχαμε μείνει λίγα άτομα και χορέψαμε 80s και 90s. Αυτή συνάντηση έκλεισε με πάρα πολλά σφηνάκια τεκίλας. Που οκ, δεν τρελαίνομαι για τη τεκίλα αλλά δεν έγινα και κουρούμπελο.

[mplenefelwma]

σήμερα μέσα στο λεωφορείο από πίσω μου καθόταν μια κοπέλα και ένα αγόρι, εκείνος της ζήτησε χαρτί και της είπε ότι το πρόσωπο της κάτι του θυμίζει. Τελικά, εκείνη τον είχε δει σε ένα γλέντι και της είχε αρέσει. Θυμάμαι να εκφράζουν πόσο ακραίο ήταν αυτό που τους συνέβη μέσα στο λεωφορείο.

μου έφτιαξε τόσο πολύ η μέρα, ελπίζω να είναι καλά τα παιδιά<3

[ade3ia]

πήγα σε ένα κρητικό γλέντι χθες

ακόμα να στανιάρω

θέλω να πεθάνω στο επόμενο δίλεπτο

χαχα

Περίμενα να ήταν ποιηματάκι:(

Καφές σκέτος!

[alatismeni-theitsa]

Άλλαξαν πολλά, μαζί τους άλλαξα κι εγώ Θα πω πως είναι για καλό Όλου του κόσμου τα όμορφα κατάλαβα πως δεν έχουν αξία Άμα δεν είμαι σε θέση να τα εκτιμώ Εκείνη με θυμάται όποτ' ανεβαίνει κομμάτι Και με ρωτάει για ποιά γράφω στα κομμάτια μου Τί να το κάνω που 'μαθε να 'κούει ραπ Αφού ποτέ δεν έμαθε να διαβάζει τα μάτια μου Δε με συμπάθησαν ποτέ όσοι φορούσαν στολή Γιατί ο νους τους πάει ως εκεί που πάει το λουρί Και δε μιλάω για σεξουαλικά παιχνίδια προφανώς Αν υπάρχει συναίνεση η ηδονή δεν είναι ντροπή Μαλάκα ομοφοβικέ Μαλάκα ρατσιστή Είμαστε χοντροί που δε τους ψήνει η διατροφή Κοίτα να δώσεις αγάπη στο παιδί σου ρε μαλάκα Άσε ποιος την έχει μεγάλη και ποιος την έχει μικρή Ποτέ δεν ήσουνα για 'μένα όσα λέν' οι αριθμοί Αυτή η εποχή μου επιτρέπει να νιώθω μ' ένα κουμπί Αν η αξία σου χωράει μέσα σε μια πιστωτική Τότε δεν είσαι για πολλά-πολλά, ούτε 'γω για πολύ Δε θα με δεις αγχωμένο όταν μιλάμε για ραπ Ξέρω καλά τη θέση μου μέσα σ' αυτή τη σκηνή Όσοι αγάπαν' την κουλτούρα με λέν' δικό τους παιδί Ένα από τα πιστόλια που 'βγαλε στο ραπ η Αττική Από την περιέργειά σου για την πρώτη φορά Στα δάκρυα της μάνας σου και τη λίστα του ΟΚΑΝΑ Τώρα κουμάντο στο μυαλό σου μόνο εσύ γιατί έτσι πρέπει Θάνατος στην αράχνη και μες τον ιστό της γλέντι Οι φίλες μας είναι περίεργα κορίτσια Δεν ψάχνουνε αγόρια πλούσια, μα γνήσια Μπορείς να καλύψεις τις ατέλειες μα η προσωπικότητα δε σώζεται με του instagram τα φίλτρα Αν θες να μάθεις πως παλεύοντ' οι Δευτέρες Ρώτα κάτι αυτόνομες κι αλύγιστες μητέρες Κάνε κοριτσάρα μου τα κόλπα σου να δούνε πως ανθίζουν τα μπουμπούκια χωρίς στέφανα και βέρες Θα πολεμούσα με χαρά για κάποιους λόγους Να καθαρίσει ο πλανήτης απ' τους λεκέδες Αφού στην Ταϊλάνδη εκπορνεύουνε παιδιά Και στη Μέση Ανατολή πετροβολάνε τις γυναίκες Οι ράπερς άρχισαν να γράφουν μαλακίες μπρο Κι εγώ έχω αρχίσει να μην την παλεύω Μούφα οι ηθοποιοί και μούφα το σενάριο Τσάμπα περιμένεις, δε θα παίξουμε στο έργο Μη με ρωτάς με ποιους γυρνάω τη νύχτα Αν σοβαρεύτηκα ή ακόμα αλητεύω Θα μείνω βράχος κάτω από το βράχο της Ακρόπολης Θα σκάω, θα σου φτύνω τα κουπλέ μου και θα φεύγω

[ρεφραίν] Λένεεεεε Βάλε συναίσθημα Έχουμ' ανάγκη να πάρουμ' αυτό το ερέθισμα Καίνεεεεε Σα τα Ηφαίστεια Περνάνε πάνω απ'το χρόνο, λιώνουν θεσπέσια Φεύγουν Κι απομακρύνονται Έχουν πονέσει από ανθρώπους γι'αυτό κι αμύνονται Τρέχουν Για να προλάβουνε Μπας και μπορέσουν τον κόσμο να καταλάβουνε

Ψάχνουμε μια θέση μέσα στο σύνολο μιας μπερδεμένης κοινωνίας Έχουμε χαθεί κάπου μεσ' το ίντερνετ μ' ένα σύνδρομο μαλακίας Κάπου στα ντουλάπια σου κάτι έγγραφα, 2 σφαίρες και οφειλές Για το ρεύμα σου διακανονισμό με συμβόλαιο διετές Η κανονικότητα τούς έχει κάνει εμάς να μοιάζουμε με θηρία Έχουμε να δώσουμε τόσο συναίσθημα χωρίς να ψάχνουμε μεγαλεία Και τους βλέπουμε σε συνεντεύξεις να μας λένε πόσα 'κονομάν' Έχω πεινάσει πολύ πιο παλιά και τα χνώτα μου ακόμα απ' την πείνα βρωμάν' Ξέρω ποιοι χαρήκανε που χαθήκαμε που δε χάσανε τη δουλειά τους Αν το νιώθουν όσο το νιώθουμε, η σκηνή είναι όλη δικιά τους Βγάζουμ' ένα δίσκο που κοστίζει πιο πολύ κι απ' τα χρυσάφια που κρεμάν' όλοι μαζί απ' τα λαιμά τους Γιατί στηρίζει τα παιδιά στα δύσκολά τους Γιατί μας είπανε μας θέλουνε κοντά τους Ξέρω να μοιράζομαι, κάνω πάσα Mi casa es su casa Η Αθήνα μάς μοιάζει λαβύρινθος όταν χαζεύουμε από την ταράτσα Κοίτα πόσο μοιάζουμε, una ratsa Μα με κρίνεις από τη φάτσα Έχουμε άλλη αντίληψη κι άλλο μυαλό, γι' αυτό μη μου στερείς την ανάσα Οι πρώτοι που θα πέσουν να σε φάνε Είναι πιθανότατα κι οι πιο ανασφαλείς Θέλουνε να νιώσουνε κι αυτοί ότι μετράνε Λόγω έλειψης αποδοχής απ' τους γονείς Θα 'τανε πιο εύκολο άμα κατανοούσαμε καλύτερα κι άμα δουλεύαμε τον εαυτό μας Αλλά πονάει το ρημάδι το συναίσθημα, κι έτσι αγκαλιάζουμε το μίζερο εαυτό μας Άμα με ρωτήσουν άμα το ζω όσο θέλω κι όσο μπορώ Παίζω, γράφω, τρώω, καπνίζω, βγαίνω στο Black Spot κι ηχογραφώ Σίγουρα θα 'ρθουν καλύτερες μέρες και καλύτερες εποχές Μ' αν δεν έρχονται θα τις φέρουμε με κουβάλημα, σηκωτές!

[ρεφραίν]

[syllogosprosopikoy]

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΧΟΡΟΕΣΠΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ

  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΧΟΡΟΕΣΠΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ Αγαπητά Μέλη του Συλλόγου Προσωπικού ΕΥΔΑΠ, Η αγάπη για το καλό γλέντι… περνάει από τη βρύση! 💙💦 Φέτος, ο Άγιος Βαλεντίνος αφήνει τα βέλη του και πιάνει το μικρόφωνο, γιατί την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου στις 22:00 σας περιμένουμε όλους στην ετήσια χοροεσπερίδα του Συλλόγου μας στο κέντρο «Μουσικές Διαδρομές»! Ετοιμαστείτε για μια αξέχαστη βραδιά…

[rulinarulina]

Νέα Ορλεάνη: Τρόμος την Πρωτοχρονιά – «Απλά είδα να τους… πατάει το φορτηγό»

Τι αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες για την τραγωδία Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν ότι το γλέντι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς μετατράπηκε σε φρίκη όταν ένα όχημα έπεσε πάνω στο πλήθος στην Bourbon Street της Νέας Ορλεάνης, σκοτώνοντας τουλάχιστον 10 ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. «Το μόνο που είδα ήταν ένα φορτηγό να πέφτει πάνω σε όλους στην αριστερή πλευρά του πεζοδρομίου Bourbon»,…

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-5470-3 Συγγραφέας: Αλέκα Πλακονούρη Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 176 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-11-19 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-5470-3 Συγγραφέας: Αλέκα Πλακονούρη Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 176 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-11-19 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[roza-karanika]

Θεσσαλονίκη: Γλέντι και χορός στο χωριό των μαγεμένων

[labookaracha]

Ένα μαχαίρι στοιχειώνει τον Τζαμάλ τον πρωταγωνιστή του Κάτι έχω να σας πω. Ένα μαχαίρι είναι και αυτό το βιβλίο που στρέφεται αργά από κάποιο αόρατο χέρι βαθιά στην πληγή που κουβαλάμε όλοι και λέγεται "εαυτός".

"Τους τελευταίους μήνες έγραφα", είπα. "Για μια κοπέλα. Αλλά δεν έμοιαζε να οδηγεί πουθενά, ξέρεις". Φάνηκε να γνέφει καταφατικά. "Κι έπειτα βρήκα θέμα. Προέκυψε. Ή μπορεί να ήταν εκεί απ' την αρχή. Η ενοχή".

"Ναι?".

"Η ιδέα της ενοχής. Πως λειτουργεί. Ή τι κάνει. Έλληνες. Ντοστογιέφσκι. Φρόυντ. Νίτσε. "Δεν υπάρχει γλέντι χωρίς απανθρωπιά", γράφει ο Νίτσε. Ενοχή και υπευθυνότητα. Συνείδηση. Όλα τα σημαντικά πράγματα".

Έχω γράψει και άλλες φορές πως οι ενοχές είναι η δύναμη που κινεί τον κόσμο. Η έννοια, και το αίσθημα προφανώς, γύρω από τα οποία περιστρέφεται η ζωή μας έτσι όπως την έχουμε χτίσει και έτσι όπως τη βιώνουμε στον δυτικό κόσμο τα τελευταία πολλά χρόνια. Μεγάλο κομμάτι της ευθύνης για αυτή την κατάσταση πέφτει βέβαια στους ώμους της θρησκείας. Ο χριστιανισμός μας έχει φορτώσει με ένα σταυρό που μοιάζει όχι απλά ασήκωτος αλλά πολλές φορές, τις περισσότερες, χωρίς νόημα.

Τι νόημα έχει να υποφέρεις? Πως αυτό μπορεί με κάποιον τρόπο να σε εξαγνίσει? Γιατί πρέπει συνεχώς να εφευρίσκουμε καινούριους τρόπους να θυματοποιούμε τον εαυτό μας και τους άλλους? Γιατί δεν ζούμε χωρίς να φοβόμαστε την κριτική και την κρίση?

Ο Χανίφ Κιουρέισι δεν δίνει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Δεν θέτει ξεκάθαρα αυτά τα ερωτήματα. Είναι όμως εκεί. Έτσι νιώθω τουλάχιστον εγώ. Πίσω από την ιστορία του Τζαμάλ, ενός ψυχαναλυτή με ινδικές ρίζες που μεγάλωσε στην Αγγλία, σε μια Αγγλία που άλλαξε δραστικά από την δεκαετία του '70, πέρασε από την εποχή της Θάτσερ, και στο σύμπαν του βιβλίου ζει την κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ στις αρχές του 21ου αιώνα, τον πόλεμο στο Ιράκ, τις σ��νεχείς ταξικές ανακατατάξεις, και μοιάζει να ψάχνει στα τυφλά τον δρόμο της, πίσω λοιπόν από την ιστορία του Τζαμάλ και της γενιάς του, που ζει, ερωτεύεται, μεθάει, κάνει ναρκωτικά, ανακαλύπτει ξανά και ξανά τον κόσμο, την Αγγλία, το Λονδίνο, που είναι ένα ξεχωριστό σύμπαν από αυτό της υπόλοιπης χώρας, και πάνω από όλα τον εαυτό της και τις σχέσεις της με την επόμενη γενιά, πίσω λοιπόν από όλα αυτά κρύβονται όλα αυτά τα ερωτήματα και σίγουρα ακόμα περισσότερα.

Και οι απαντήσεις?

Οι απαντήσεις είναι κάπου μέσα μας. Πάντα εκεί είναι. Και θέλει δουλειά για να τις ξετρυπώσουμε, να τις φέρουμε στο φως. Ο κόσμος μέσα μας είναι σαν ένα ορυχείο διαμαντιών. Δεν υπάρχουν πολλά Κοχινούρ, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει η προσπάθεια, η επιμονή. Θα υπάρξουν αποτυχίες, θα υπάρξουν δυσκολίες. Αλλά πάντα υπάρχει κάτι να βρεις. Πάντα κάτι μας περιμένει στο σκοτάδι.

Αν λειτουργεί κάπως αυτό το βιβλίο είναι σαν μια σπρωξιά, σαν ένα έναυσμα για το leap of faith που πρέπει όλοι να κάνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ίσως περισσότερες από μία φορές. Αλλά και αυτό ένας μηχανισμός είναι. Και όπως όλα στη ζωή μαθαίνεται με μελέτη και εξάσκηση. Και βοήθεια.

"Είχε αρχίσει, η γενιά μου είχε αρχίσει να πεθαίνει. ��ρχόταν η σειρά για τον καθένα μας: αρρώστια κι έπειτα θάνατος. Περισσότερες κηδείες παρά γάμοι. Αναρωτήθηκα ποιος είχε σειρά."

Ο θάνατος δεν είναι μόνο φυσικός. Είναι κυρίως εσωτερικός. Δεν θέλει πολύ για να αρχίσεις να κυκλοφορείς σαν ζόμπι, έρμαιο μιας δουλειάς που σε βαραίνει και σε καταπιέζει, μιας οικογένειας που δεν σου προσφέρει την ευχαρίστηση που πίστευες, ενός χρόνου που περνάει αλύπητα χωρίς να σου αφήνει τη δυνατότητα να κάνεις αυτά που πραγματικά θες για τον εαυτό σου.

Όλα είναι φυσική. Όταν ένα σύστημα πιέζεται, σκάει. Δεν θέλει πολύ μυαλό. Κι οι άνθρωποι θέλουν συντήρηση όπως τα αυτοκίνητα.

Τα έχει τραγουδήσει κι ο Θανάσης όλα αυτά σε τέσσερα στιχάκια:

"Σε ορυχεία σκοτεινά Πετάω τα σκουπίδια Όσα μου έφερε η ζωή Μα όσα κι εγώ της πήγα

Εκείνα που δε λέγονται Δε λιώνουν σε καμίνι Που θα τα πάρει ο διάβολος Να κάνει κομποσκοίνι

Πολλές φορές προσπάθησα Μα αυτά τα γαμημένα Αντί να βγουν στα χείλη μου Σφηνώνουν στον αυχένα

Γι’ αυτό αν με δείτε μάγκες μου Έτσι όπως τραγουδάω Ρίχνω το σώμα μου μπροστά Σαν να σας προσκυνάω"

Και θυμάμαι και αυτό που μου είχε πει πριν χρόνια ένας άλλος Θανάσης:

"Όπου πας να πας σαν προσκυνητής."

01.12.24

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Πόσα ίδια αντικείμενα μπορεί να αγοράσει κανείς με το έπαθλο που κέρδισε ο νικητής του ΤΖΟΚΕΡ στην Πτολεμαΐδα

Ακόμα  γιορτάζουν τον μεγάλο νικητή του ΤΖΟΚΕΡ οι κάτοικοι της Πτολεμαΐδας, μία εβδομάδα μετά το γλέντι που στήθηκε στο τυχερό κατάστημα ΟΠΑΠ. Ο νικητής των 18,6 εκατομμυρίων ευρώ εξακολουθεί να είναι talk of the town, όπως και ηεμπειρία που έζησαν όσοι παραβρέθηκαν στην εορταστική εκδήλωση στο κατάστημα ΟΠΑΠ με πρωταγωνιστή το ΤΖΟΚΕΡ. Υπό τους ήχους των Χάλκινών της Γουμένισσας, οι κάτοικοι της…