#για να φτάσεις

[allo-frouto]

Μου αρεσει που κρατας ψυχραιμία στις απαντήσεις και δεν τους βρίζεις με τις μαλακιες που σου γράφουν 😂

Η ψυχραιμία είναι το δεύτερο όνομα μου.

[mple-selhnhh]

��τείλε όταν φτάσεις

Το μοιραίο αυτό το βράδυ στις 28 Φλεβάρη,

πολλοί νέοι φοιτητές υπέγραψαν το συμβόλαιο θανάτου τους.

Πού να ΄ξεραν τι θα τους συμβεί

Πού να ΄ξεραν ότι εκείνη θα είναι η τελευταία τους πνοή.

Στείλε όταν φτάσεις είπε η μάνα στο παιδί

όμως πού να ΄ξερε τι επρόκειτο να συμβεί.

Μπορεί να ήθελαν τόσα πολλά να πουν, να γελάσουν, να χαρούν

όμως τα γέλια αυτά έγιναν λυγμοί, πόνος ίσως και οργή.

Ιστορίες, δικαιολογίες.

Πάμε κι όπου βγει,

πάμε κι όπου βγει,

ενώ τόσοι άνθρωποι έχουν τώρα πλέον χαθεί.

Η ανευθυνότητα και η απραγία,

ο χειρισμός και τα συμφέροντα είναι η σημερινή μας κοινωνία.

Δεν γίνεται εν έτη 23 να μιλούμε ακόμη για ασφάλεια και προστασία.

Δεν είναι ούτε το μέρος ούτε η κακιά στιγμή,

είναι στη χώρα που πρέπει να γίνει αλλαγή.

Είναι ο νους του ανθρώπου και ο τρόπος σκέψης και αν δεν αλλάξει αυτό είμαστε καταδικασμένοι.

Καταδικασμένοι στη δουλεία και στον ύπνο

μη μπορώντας να σηκώσουμε ανάστημα.

Να πούμε την αλήθεια μας, την φωνή μας,

τον τρόπο σκέψης μας και τη βούληση μας.

Έπρεπε να χαθούν ανθρώπινες ψυχές, για να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε νάρκη,

αφήνοντας κάποιους να μας οδηγούν σε αποτρόπαια λάθη.

Ακούω επανειλημμένα ότι η νέα γενιά είναι το μέλλον.

Ότι θα είναι διαφορετικά.

Γιατί λοιπόν να σκοτώνουμε το μέλλον μας;

Γιατί να καταδικαζόμαστε από τη στιγμή που γεννιόμαστε;

Ποιος θα μας σώσει όταν καιγόμαστε;

Ποιος θα μας καθοδηγήσει όταν πνιγόμαστε;

Πολλά γιατί και απορίες,

πολλά τα θα και ακόμα περισσότερες οι υποσχέσεις.

Υποσχέσεις χωρίς πράξεις

και πράξεις χωρίς αντίκτυπο.

-Μαθήτρια Β’ Γυμνασίου

28.02 /Ένας χρόνος πριν σαν σήμερα/

[sweetbutphychx]

Δεν ξέρω αν είναι πλέον ερωτευμένος μαζί μου. Έτσι είναι οι ερωτευμένοι; Οι ερωτευμένοι σε βλέπουν και λιώνουν. Οι ερωτευμένοι δεν αντέχουν μια μέρα χωρίς να δουν τον έρωτα τους ή να του μιλήσουν. Οι ερωτευμένοι σε κοιτούν στα μάτια όταν μιλάς, τα προβλήματα σου γίνονται δικά τους. Οι ερωτευμένοι έρχονται κάτω από το σπίτι σου να σε δουν για 5 λεπτά σε μια δύσκολη μέρα. Οι ερωτευμένοι σε βγάζουν χιλιάδες φωτογραφίες όσο άσχημη και αν βλέπεις τον εαυτό σου γιατί για αυτούς είσαι πανέμορφη. Οι ερωτευμένοι θέλουν να πάνε μαζί σου στο γήπεδο, να παίξετε επιτραπέζια μαζί, . Οι ερωτευμένοι θέλουν να σου μάθουν το αγαπημένο τους χόμπι. Οι ερωτευμένοι θα σε πάρουν τηλέφωνο να σου κάνουν παρέα στον δρόμο μέχρι να φτάσεις σπίτι. Οι ερωτευμένοι θα σου στείλουν καλημέρα το πρωί και καληνύχτα το βράδυ αφού είσαι η πρώτη και τελευταία τους σκέψη. Οι ερωτευμένοι θα πάνε σε συναυλία του αγαπημένου σου τραγουδιστή χωρίς καν να ακούν τέτοιου είδους μουσική απλά επειδή εσύ δεν έχεις με ποιον να πας. Οι ερωτευμένοι δεν θα σε βαρεθούν ποτέ. Οι ερωτευμένοι έρχονται να σε δουν στην δουλειά σου, δεν ντρέπονται για αυτή. Οι ερωτευμένοι θα σου πάρουν το αγαπημένο σου φαγητό ενώ έχεις πει ότι δεν πεινάς. Οι ερωτευμένοι σε κατακλύζουν με κάθε πληροφορία για την ημέρα τους, είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θέλουν να τα μοιραστούν ολα. Οι ερωτευμένοι θέλουν να συζητάτε τα πάντα, οι συζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Και όλα αυτά χωρίς καν να τα ζητήσεις.

[prasinoxaos]

το χάος (μου)

έμαθα εγώ ν'αγαπώ το χάος μου πρώτη απ'όλους.

ψέμα.

έπρεπε να χτυπήσω δέκα χιλιάδες φορές

για να μάθω πως το δικό μου αίμα

είναι δικό μου αίμα.

έπρεπε να γδάρω τα γόνατά μου

για να θυμάμαι πως όταν τρέχεις, σκοντάφτεις.

ειδικά αν προσπαθείς να φτάσεις ό,τι πασχίζει να σου ξεφύγει.

έπρεπε να γεμίσω λάσπες

για να θυμάμαι πως το να με προσέχω είναι δική μου ευθύνη

και πως δεν μου φταίει η λάσπη που με βρώμισε,

αλλά ούτε κι η βροχή, που έβρεξε το χώμα.

κι ακόμα παλεύω να μάθω

πως για να μπορείς να βλέπεις τον ήλιο

πρέπει να πιστεύεις πως είναι εκεί.

πρέπει να θες να είναι εκεί.

δεν βλέπουμε όσα δεν θέλουμε να δούμε,

κι ας είναι μπροστά μας.

κι ας φωνάζουν.

κι ας ουρλιάζουν.

δεν έμαθα να αγαπώ το χάος μου,

ούτε πρώτη από όλους,

ούτε τελευταία.

όμως παλεύω να το κάνω.

κάθε μέρα, το παλεύω.

[lettersfromgenesis]

 ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ

Σε έναν άλλο κόσμο μόλις έχω ξυπνήσει όντας σκεπασμένη από το προηγούμενο βράδυ.

Σε έναν άλλο κόσμο σε βλέπω να σηκώνεσαι για να φύγεις και σου ζητάω να μείνεις λίγα λεπτά ακόμη.

Σε έναν άλλο κόσμο είσαι ευτυχισμένος και πλέον δεν σε ταράζει τίποτα.

Σε έναν άλλο κόσμο τρέχω ανάμεσα σε χρυσά λιβάδια και εσύ προσπαθείς να με φτάσεις.

Σε έναν άλλο κόσμο γνωριστήκαμε κοντά στον σταθμό του τρένου το απόγευμα.

Σε έναν άλλο κόσμο έχουμε κλειδιά για την ίδια πόρτα εδώ και χρόνια.

Σε έναν άλλο κόσμο πάντα κρατιόμαστε χέρι χέρι και σε σφίγγω πιο δυνατά απ'ότι συνήθως.

Σε έναν άλλο κόσμο ποτέ δεν υπήρξε σιωπή και στεναχώρια στις ζωές μας.

Σε έναν άλλο κόσμο η βροχή ποτέ δεν μας ένοιαξε.

Σε έναν άλλο κόσμο ακούμε την ίδια μουσική για ώρες και γελάμε στην κουζίνα.

Σε έναν άλλο κόσμο ποτέ δεν έσπαγαν κομμάτια μου μετά την αγκαλιά σου.

Σε έναν άλλο κόσμο μπορώ να αγγίξω ολόκληρο τον γαλαξία μέσα σου.

Σε έναν άλλο κόσμο είσαι μέσα μου.

Σε έναν άλλο κόσμο υπάρχω μόνο για εσένα.

Σε έναν άλλο κόσμο υπάρχεις μόνο για εμένα.

Σε έναν άλλο κόσμο είμαστε εμείς απέναντι στον κόσμο.

Milena

[s3l3na]

«Καλό ταξίδι, φως μου»

«Θα πάω τρεις μέρες να δω τα παιδιά, μαμά. Το σπίτι του Γιάννη είναι μεγάλο, θα μείνουμε όλοι εκεί.»

…

«Να προσέχεις, να ντύνεσαι, και να παίρνεις κανένα τηλέφωνο κι εμάς. Σ’ αγαπάω πολυ.»

«Μην αρχίζεις. Θα προσέχω. Άσε με τώρα, φτάνει, θα χάσω το τρένο.»

«Καλό ταξίδι μάτια μου.»

…

«Μην κάνουμε πάλι τρίμηνο να σε δούμε.»

«Το επόμενο εσύ σε μένα»

«Χαιρετίσματα δώσε στους δικούς σου. Καλό ταξίδι.»

…

«Είμαι στον σταθμό, όλα καλά.»

«Καλό δρόμο πουλάκι μου. Πάρε με όταν φτάσεις. Σ’ αγαπώ πολύ.»

…

23:22

Έκρηξη.

Βαριά σιωπή.

Κραυγές, εκκλήσεις για βοήθεια, πόνος, τρεμάμενες φωνές κι αβεβαιότητα.

Κι ο,τι αγάπησε η μάνα πιο πολύ, τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο,τι ο πατέρας είχε πιο πολύτιμο, δεν θα ‘ναι πια κοντά του. Ο, τι περίμενε τ’ αγόρι ν’ αγκαλιάσει, να ξαναγεμίσει ο κόσμος φως, τρεις μέρες μετά, δεν γύρισε πίσω απόψε. Ο,τι η κοπέλα ευχόταν να μην χάσει ποτέ της, το έχασε για πάντα. Εκείνος που οι φίλοι τον περίμεναν να γυρίσει για να βρεθούν ξανά όλοι μαζί, θ’ αργήσει στη συνάντηση.

Η καρέκλα θα μείνει άδεια. Κρύα, σαν το πρόσωπο της κόρης που η μάνα θα φιλήσει τελευταία φορά, φωνάζοντας πως θα ‘ταν καλύτερα να ήταν εκείνη μέσα στο τρένο. Στο τρένο που βρισκόταν ο κόσμος πολλών από ‘μας. Η καρέκλα θα μείνει άδεια, μα θα είναι πάντα εκεί.

Κενό. Κενό στις ψυχές τον ανθρώπων τους. Κενό που άφησαν οι ψυχές που χάθηκαν και κανείς ποτέ δεν θα γεμίσει. Κενό που κανείς δεν έκανε κάτι για να το αξίζει. Κενό και πόνος.

Ένα βράδυ που στέρησε ανθρώπους απ’ τα σπίτια τους. Στέρησε απ’ αυτούς τους ανθρώπους τη ζωή. Η κακιά η μέρα, το κακό το βράδυ, η κακιά στιγμή, η κακιά η (Χ)ώρα.

«Καλό ταξίδι, φως μου»

28/02/2023

-s3l3na

[brokolaki]

Πρέπει να πέσεις πολύ χαμηλά, για να φτάσεις πολύ ψηλά, είπε κάποτε ένας κοιτώντας με από ψηλά.

Του κλώτσησα την καρέκλα.

[justforbooks]

Τα πούλμαν της ερήμου (Nairn Transport Company)

Προτού οι αποικιοκρατικές δυνάμεις χαράξουν διαχωριστικά σύνορα στην κάποτε εδαφικά ενωμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, εφευρίσκοντας τη σύγχρονη Μέση Ανατολή, προσπάθησαν στην πραγματικότητα να συμπυκνώσουν τη γεωγραφική απόσταση μεταξύ των βασικών πόλεων της περιοχής, ξεκινώντας ευκολότερες ταξιδιωτικές διαδρομές μεταξύ Χάιφα, Βηρυτού, Δαμασκού και Βαγδάτης. Ως αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής, δύο αδέλφια από τη Νέα Ζηλανδία, που κανείς πια δεν θυμάται μάλλον σήμερα, εισήγαγαν μια παναραβική διαδρομή που μοιάζει αδύνατο να φανταστεί κανείς στο ταραγμένο παρόν μας.

Υπήρξε κάποτε μια εποχή που τα σύνορα μεταξύ Παλαιστίνης και Λιβάνου δεν φυλάσσονταν από ειρηνοφύλακες του ΟΗΕ, που μπορούσες να φτάσεις στη Χάιφα από τη Βηρυτό με ταξί. Υπήρξε κάποτε μια εποχή που ο δρόμος από τη Δαμασκό στη Βαγδάτη δεν ήταν γεμάτος με σημεία ελέγχου, RPGs [τύπος ρουκέτας -σ.σ.] και αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Υπήρξε κάποτε μια εποχή που ένα ταξίδι από τη Χάιφα στη Βηρυτό κι από εκεί στη Δαμασκό και στη Βαγδάτη ήταν εφικτό για όποιον διέθετε τα απαραίτητα μέσα.

Όπως και τα σύνορα που θα χώριζαν τελικά αυτές τις τέσσερις πόλεις, έτσι και η διαδρομή μεταξύ τους προέκυψε από τις μηχανορραφίες των αποικιοκρατικών δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου προέκυψε η ανάγκη για μια ταχύτερη μέθοδο μεταφοράς ανθρώπων, αγαθών και ταχυδρομείου μέσω της συριακής ερήμου. Η τότε υπάρχουσα μέθοδος - η αποστολή ταχυδρομείου και εμπορευμάτων στο Σουέζ και η θαλάσσια μετάβαση στο Παρίσι και το Ηνωμένο Βασίλειο - διαρκούσε πάρα πολύ: οι αποστολές χρειάζονταν έως και έξι εβδομάδες για να παραδοθούν, και το ταξίδι στην έρημο με καραβάνι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο, επειδή οι καμήλες κινούνταν αργά και τα καραβάνια κινδύνευαν από επιδρομές.

Έτσι, ο Βρετανός πρόξενος στη Δαμασκό απηύθυνε έκκληση για να εξευρεθεί μία λύση στο πρόβλημα της δύσκολης διέλευσης της συριακής ερήμου με αυτοκίνητο. Η βρετανική διοίκηση γνώριζε ότι αυτό ήταν εφικτό, καθώς ο λόρδος Allenby το ειχε καταφέρει με το ιππικό του το 1919 κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ο κίνδυνος που ενείχε ένα τέτοιο ταξίδι. Οι επιδρομείς, καθώς και τα γεωγραφικά και κλιματικά εμπόδια, το καθιστούσαν εξαιρετικά επικίνδυνο.

Οι Νεοζηλανδοί αδελφοί Nairn, οι οποίοι είχαν υπηρετήσει στον βρετανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Μέση Ανατολή, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Οι δύο τους διατηρούσαν ήδη μια επιτυχημένη εταιρεία ταχυδρομείου και ταξί στη Χάιφα, η οποία ειδικευόταν σε ταξίδια από και προς τη Βηρυτό και τη Δαμασκό.

Είχαν ήδη αντιμετωπίσει δυσκολίες: ένα τμήμα οκτώ μιλίων της εθνικής οδού κατά μήκος της ακτής μεταξύ Χάιφας και Βηρυτού συχνά πλημμύριζε από την παλίρροια, κι από την άλλη οι ντόπιοι οδηγοί αμαξών είχαν δυσ��ρεστηθεί που οι αδελφοί Nairn τους στερούσαν τη δουλειά, και άρχισαν να ρίχνουν πέτρες και κομμάτια βράχων κατά μήκος της διαδρομής, αναγκάζοντας τους οδηγούς ταξί να σταματούν και να καθαρίζουν το δρόμο, επιβραδύνοντας την ταχύτητά τους και αυξάνοντας το χρόνο ταξιδιού τους.

Οι αδελφοί Nairn ξεκίνησαν με ένα αναγνωριστικό ταξίδι: Διέσχισαν με καραβάνι τη συριακή έρημο με μια αυτοκινητοπομπή που αποτελούνταν από μια Buick, μία Oldsmobile και μια Lancia. Το ταξίδι των 880 χιλιομέτρων διήρκεσε περίπου τρεις ημέρες. Μετά το ταξίδι, τόσο οι βρετανικές όσο και οι γαλλικές αρχές παραχώρησαν το συμβόλαιο στους αδελφούς Nairn, με τη γαλλική κυβέρνηση να παρέχει ένα ταμείο "δωροδοκίας" για την πληρωμή των διαφόρων φυλών της ερήμου ώστε να αποτραπούν οι επιδρομές. Στις 18 Οκτωβρίου 1923, η Nairn Transport Company άνοιξε επίσημα τις γραμμές της. Τα επόμενα τρία χρόνια η εταιρεία γνώρισε ευημερία και ταχεία αύξηση του αριθμού των ταξιδιών και των ταχυδρομικών αποστολών.

Το 1925, ωστόσο, οι φυλές των Δρούζων στη νότια Συρία, οι οποίες αντιδρούσαν όλο και περισσότερο στη γαλλική αποικιοκρατία, δοκίμασαν να ανεξαρτοποιηθούν, μία προσπάθεια η οποία είναι σήμερα γνωστή ως Μεγάλη Συριακή ή Μεγάλη Δρούζικη Εξέγερση. Οι φυλές θεώρησαν τις αυτοκινητοπομπές ως προέκταση των αποικιοκρατών και έβαλαν στο στόχαστρο αρκετές από αυτές που περνούσαν. Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1925, αρκετοί οδηγοί και ένας επιβάτης τραυματίστηκαν σε επιδρομές και κλάπηκαν πάνω από 9.000 λίρες χρυσού (περίπου 477.435 λίρες στερλίνες σήμερα).

Η Nairn Transport Company αναγκάστηκε να αλλάξει το δρομολόγιό της. Για έξι μήνες, εκτελούσε δρομολόγια σε μια διαδρομή που ήταν 322 χιλιόμετρα μακρύτερη: οι οδηγοί της θα παρέκαμπταν τη Δαμασκό και αντ' αυτού θα ταξίδευαν προς τη Βαγδάτη μέσω Ιερουσαλήμ, Αμμάν και Ρούτμπαχ.

Η πορεία τους άλλαξε και πάλι όταν το 1926 οι γαλλικές αρχές παρείχαν ένοπλη κάλυψη για μια νέα διαδρομή που περνούσε από την Τρίπολη, τη Χομς και την Παλμύρα, προτού διασχίσουν τη συριακή έρημο με προορισμό τη Βαγδάτη. Μόνο όταν η εξέγερση καταπνίγηκε και οι ηγέτες της εκτελέστηκαν, επανήλθε η διαδρομή Χάιφα-Βηρυτός-Δαμασκός-Βαγδάτη.

Η διαδρομή Αμμάν-Ρούτμπαχ, ωστόσο, αποδείχθηκε αποδοτική: λόγω των ακραίων συνθηκών που επικρατούσαν στους δρόμους μεταξύ Αμμάν και Ρούτμπαχ, οι αδελφοί Νερν συνεργάστηκαν με την αμερικανική εταιρεία Firestone Tire and Rubber Company για την ανάπτυξη ε��αστικών μεγαλύτερης διάρκειας ζωής που κατασκευάζονταν με μια συνθετική ύλη εναλλακτική του βαμβακιού.

Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε λόγω της αστάθειας στην περιοχή, των ακραίων οδικών συνθηκών και των επιδρομών, οι προοπτικές της εταιρείας παρέμεναν εξαιρετικά λαμπρές.

Στις 13 Δεκεμβρίου 1927, το περιοδικό Commercial Motor Magazine έγραφε ότι "η Nairn Co. έχει ένα καλό μέλλον μπροστά της, καθώς υπάρχει μια σταθερή και σημαντική κίνηση επιβατών και ειδών ταχυδρομείου" με "την παρούσα κίνηση [να ανέρχεται] σε περίπου 1.800 επιβάτες ετησίως, που καλούν για ένα ταξίδι την εβδομάδα προς κάθε κατεύθυνση". Τα επόμενα χρόνια, η επιχείρηση συνεχίστηκε κανονικά, με την εταιρεία να επεκτείνεται και να αγοράζει ένα όχημα με κρεβάτια για τη μεταφορά επιβατών.

Το 1936, η εταιρεία άρχισε να προσφέρει ανεπίσημα υπηρεσίες στην Iraq Petroleum Company: Η Nairn Company θα μετέφερε εκατοντάδες εργάτες και τεχνικούς σε όλη την έρημο σε περιοχές άντλησης πετρελαίου και κατά μήκος των εκτρεπόμενων αγωγών προς την Τρίπολη και τη Χάιφα. Αυτή έμελλε να είναι η τελευταία περίοδος ευημερίας για την Nairn Transport Company.

Το 1937, η εταιρεία διαμόρφωσε τελικά το όχημα που θα την αντιπροσώπευε: το Pullman. Πέρα από την ανάπτυξη ελαστικών μεγαλύτερης διάρκειας ζωής, οι αδελφοί Nairn πειραματίστηκαν επίσης με διαφορετικούς τύπους λεωφορείων. Στην αρχή χρησιμοποίησαν Cadillac με μεγάλα ψυγεία που, όπως έλεγαν, μπορούσαν να αντέξουν "μεγάλη τιμωρία", αλλά με την πάροδο του χρόνου πέρασαν σε λεωφορεία Safeway, εξάτροχα και στη συνέχεια 18τροχα με δύο επίπεδα επιβατών.

Το λεωφορείο Pullman ήταν ένα πολυτελές λεωφορείο που μπορούσε να μεταφέρει 18 επιβάτες σε κλιματιζόμενη καμπίνα με αναψυκτήριο. Το Pullman σχεδιάστηκε από τους ίδιους τους αδελφούς και συναρμολογήθηκε στην έδρα του εργαστηρίου τους στη Δαμασκό. Κατασκευάστηκε χρησιμοποιώντας ποικίλα εξαρτήματα από διάφορες εταιρείες. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά Pullman μετατράπηκαν για στρατιωτική χρήση. Σήμερα, πολλοί από τους σταθμούς λεωφορείων της Συρίας, από τη Χάμα έως τη Δαμασκό, εξακολουθούν να φέρουν το όνομα αυτού του οχήματος.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε εξαιρετικά φτωχές εποχές, αν και η εταιρεία προχωρούσε μπροστά. Το 1941, η εφημερίδα Milwaukee Journal ανέφερε ότι οι Nairns προσπάθησαν να κρατήσουν ζωντανό το δρομολόγιο Δαμασκός-Βαγδάτη και τα κατάφεραν για τρεις μήνες μέσα στον πόλεμο. Μετά το τέλος του πολέμου, υπήρχε η ελπίδα ότι η επιχείρηση θα επανακάμψει. Ωστόσο, λόγω της δημιουργίας του Ι��ραήλ, των επακόλουθων πολιτικών αναταραχών και της εξέλιξης των αεροπορικών ταξιδιών, οι Nairns αναγκάστηκαν να αρχίσουν να μειώνουν τη δραστηριότητά τους.

Μια εκδοχή του δρομολογίου υπήρχε μεταξύ Βηρυτού και Βαγδάτης, με ενδιάμεση στάση στη Δαμασκό, μέχρι το 1956, όταν όμως η ιρακινή κυβέρνηση επέβαλε έναν υπέρογκο τελωνειακό φόρο, η εταιρεία αναγκάστηκε να ακυρώσει το δρομολόγιο Δαμασκός-Βαγδάτη. Τελικά, τα λεωφορεία αποσύρονταν το ένα μετά το άλλο και τη δεκαετία του 1970 το τελευταίο λεωφορείο που λειτουργούσε με την επωνυμία Nairn Transport Company και εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Βηρυτού και Δαμασκού καταργήθηκε, κλείνοντας έτσι το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ιστορίας.

Ο αντίκτυπος που είχε η εταιρεία μεταφορών Nairn στην περιοχή είναι αδιαμφισβήτητος: άνοιξε το δρόμο για τις μηχανοκίνητες μεταφορές στη συριακή έρημο και την κοιλάδα του Ιορδάνη. Αν και η αλληλογραφία που μετέφεραν ήταν κυρίως διπλωματική και εξυπηρετούσε τα ξένα στρατεύματα που στάθμευαν στη Μέση Ανατολή, τα δρομολόγιά τους χρησιμοποιήθηκαν από παρόμοιες εταιρείες λεωφορείων και τελικά συνέβαλαν στη δημιουργία αυτοκινητοδρόμων σε όλη την έρημο. Ο Zvi Richter, ένας Βρετανός Σιωνιστής που είχε άμεσο συμφέρον για την αποικιακή ανάπτυξη της Παλαιστίνης και της Μέσης Ανατολής, παρατήρησε σε επιστολή προς τον αδελφό του το 1943 ότι ήταν "απόδειξη του οράματος των Βρετανών αυτοκρατορικών σχεδιαστών" ότι ένα ταξίδι που αρχικά θα χρειαζόταν 30 ημέρες για να ολοκληρωθεί είχε μειωθεί σε περίπου 20 ώρες.

Αλλά οι διαδρομές έκαναν κάτι περισσότερο από αυτό: διευκόλυναν τους ανθρώπους να ταξιδέψουν σε τέσσερις πόλεις, για να επισκεφθούν την οικογένεια και τους φίλους τους ή απλώς να κάνουν εξερευνήσεις. Μια λιβανέζικη εφημερίδα το 1924 έγραψε ότι η εταιρεία μεταφορών είχε κάνει περισσότερα για να ενώσει τη Συρία και το Ιράκ από ό,τι είχαν καταφέρει οι πολιτικοί ή οι ιδεολογίες μέσα σε μια δεκαετία. Και ήταν αλήθεια: πολλοί άνθρωποι ήρθαν κοντά σε αυτή τη διαδρομή. Ο Fuad Rayess, γράφοντας στο Saudi Aramco World, θυμήθηκε μια συζήτηση που είχε με έναν άλλο επιβάτη σε ένα από τα τελευταία ταξίδια προς τη Βαγδάτη:

"Ξέρετε", είπε, "νόμιζα ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν πολύ βαρετό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μάλλον ρομαντικό". Τον κοίταξα με δυσπιστία. Είχε χάσει τα λογικά του; Μήπως με πείραζε; 'Εννοώ, κοιτάτε γύρω σας', είπε. 'Είναι αυτό το εξάχρονο κοριτσάκι που τραγουδάει σε μια κούκλα στη μέση της ερήμου για να κοιμηθεί. Είναι αυτός ο δάσκαλος που δε�� διστάζει καθόλου να κάνει μάθημα αγγλικών με 40 μίλια την ώρα. Είναι αυτός ο οδηγός που κάποτε ήταν Βεδουίνος. Είναι αυτός ο άντρας που προσπαθεί να περάσει κάποια πολύτιμα ρούχα από το τελωνείο και ένας εντελώς άγνωστος που προσπαθεί να του δείξει τον τρόπο. Και είναι κι ένας Γάλλος, που ταξιδεύει μόνος του στο Ιράκ χωρίς να ξέρει λέξη αραβικά· ένας Ιρανός καθηγητής που επιστρέφει από την Ευρώπη· ένα νεαρό κορίτσι που στεναχωριέται για τον αδελφό του που θαλασσοδέρνεται στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του· και μια μητέρα που ψάχνει την κόρη της που μπορεί να βρίσκεται κάπου στη Βαγδάτη αυτή τη στιγμή και αναρωτιέται αν θα την ξαναδεί ποτέ". Κούνησε το κεφάλι του. 'Τόσοι πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι σε ένα μικρό λεωφορείο'".

Η Zouka Khanoum, μια ηλικιωμένη κάτοικος της Βηρυτού, συμμερίζεται αυτά τα λόγια: "Εγώ δεν έχω πάει ποτέ, αλλά ο σύζυγός μου, ας αναπαύεται εν ειρήνη, έκανε συχνά ταξίδια στη Βαγδάτη. Μετά από κάθε ταξίδι, επέστρεφε με ιστορίες για εκείνους που είχε συναντήσει και μου έλεγε για το πόσο υπέροχοι και διαφορετικοί άνθρωποι ταξίδευαν με το λεωφορείο. 'Ελεγε ωστόσο ότι ήταν κυρίως ατζενέμπ - ξένοι ".

Πέρα από όλα αυτά, η διαδρομή του λεωφορείου εξάπτει τη φαντασία όλων: ο Ομάρ, ένας μεσήλικας άνδρας που μεγάλωσε στη Δαμασκό προς το τέλος της εποχής Nairn, θυμάται να βλέπει τα λεωφορεία στο αμαξοστάσιό τους στη Δαμασκό. "Ως παιδί, ενθουσιαζόμουν τόσο πολύ όταν έβλεπα τα λεωφορεία, επειδή στο μυαλό μου αντιπροσώπευαν αυτό το παρωχημένο όραμα για το πώς θα μπορούσαν να είναι οι χώρες μας… Έβλεπα τα λεωφορεία συχνά, αλλά μια μέρα έπαψαν απλά να υπάρχουν στους δρόμους".

Παρακολουθώντας τη διάλυση των συνόρων και τη δημιουργία νέων σε μια περιοχή που ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τις τραγωδίες της αντί με τη λογοτεχνία, την αρχιτεκτονική και την ομορφιά της, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένας τέτοιος κόσμος ήταν κάποτε εφικτός, ένας κόσμος όπου ο καθένας μπορούσε να πάρει ένα λεωφορείο από τη Χάιφα ως τη Βηρυτό, από τη Δαμασκό ως τη Βαγδάτη. Η ανάμνηση αυτή ίσως μπορεί να μας δείξει ότι ένας άλλος κόσμος ήταν δύνατος σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.

📷 Photo above: Το λεωφορείο της γραμμής Δαμασκού-Βαγδάτης. Δαμασκός (1950). © Willem van de Poll.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[h-xwra-twn-grammatwn]

Καρδιά

Συγκινητικό δειλινό ;

ή συγκίνηση στη δύση ;

Του ηλίου αυτού μέσα σου ;

ή ολακερου του κόσμου ;

Ο ρυθμός του νερού

Σε παρασέρνει το κύμα σε χορό

Και συ κάστρα σκέφτεσαι

Μα γερά δε θα ναι

Μπορεί το θαλασσινό να χει αλάτι

Όπως το αλμυρό το δικό σου δάκρυ

Ίσως αυτό να ναι πιο δυνατό παλάτι

Έτσι με μανία τα χέρια θέλουν να βρουν άκρη

Σκάβουν βαθιά μέσα στο χώμα ή στο ��ώμα;

Πέτρες ξετρυπωνουν ή πληγές ;

Και αφού το αλάτι θεραπεύει γιατί πρέπει να πονάει

Η επιφάνεια αλλάζει χρώμα

Και συ επιμενεις παλμό να βρεις

Αυτό που χτυπά και σε τρελαίνει

Αυτό που σε κάνει να νιώθεις και σε αγχώνει

Βγαλτο να τελειώνεις, να τελειώνει

Όταν καρδιά φτάσεις, μη διστάσεις

Μια κίνηση έμεινε

Και τίποτα δε θα το καταρρίψει πια

Αυτό, εσένα, εμένα,

παλάτια μεγάλα, μικρά

Όλα θα ναι ένα

Ένα με το τίποτα

Τώρα ισχυρή θα νιώθεις

Μα άδεια για ένα τίμημα

Αφού δεν έμεινε κάτι να χτυπά

Ήχος δε θα ακουστεί ξανά

[michaleemitsako]

TΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΤΑΙΝΙΕΣ,pt 2:H ταινία "ο κύκλος των χαμένων ποιητών" του 1989 πραγματεύεται τη σχέση ενός ρηξικέλευθου παθιασμένου καθηγητή λογοτεχνίας(Ρόμπιν Γουίλιαμς,βλ εικόνα 1) με τους μαθητές ενός συντηρητικού αμερικανικου κολλεγίου αρρένων.Η επαναστατικότητα του καθηγητή φαίνεται ήδη από την αρχή της ταινίας όπου παροτρύνει τους ψαρωμενους μαθητές να σκίσουν τις σελίδες του ανιαρου σχολικού εγχειριδίου.Οπως,χαρακτηριστικά,λέει ο καθηγητής Κιτινγκ στους μαθητές upper class κολεγιου: "I'll tell you a secret: we don't read and write poetry because it's pretty. We read and write poetry because we belong to the human race; and the human race is filled with passion. Medicine, Law, Commerce, Engineering... they are noble and necessary races to dignify human life. But poetry, beauty, romance, love are things that keep us alive".Σύντομα οι μαθητές γοητεύονται από τν διδασκαλία τ καθηγητή και κάποιοι ιδρύουν μια μυστική λέσχη:τον "κύκλο των χαμένων ποιητών".Έπειτα από την απρόσμενη τραγική απώλεια ενός μαθητή η λέσχη διαλύεται κ ο Κιτινγκ απολύεται.Ακολιυθει η συγκινητική στιγμή όπου ενας-ενας οι μαθητές ανεβαίνουν όρθιοι στα έδρανα και αναφωνούν "captain,oh my captain", αποχαιρετώντας τον λατρεμενο καθηγητή(βλ.βιντεο)Μάλιστα,τη λατινικη φράση "carpe diem"("άδραξε τη στιγμή")που ανηκει στον Ρωμαίο ποιητή Ορατιο -και έχει,πλέον,χρησιμοποιηθεί κτ κόρον σ διαφημίσεις κ σ τατουαζ-αναφερει ο Κιτινγκς στους μαθητές:να ζουν κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία!(Βλ.εικονα 3) Κάποτε ένας δικός μου καθηγητής μου είπε:"το ταξίδι του κόσμου ξεκινάει με ενα βήμα.Το πρώτο" Συχνά βολευόμαστε σε καταστάσεις που,στην πραγματικότητα,δεν μας αξίζουν και δεν μας ικανοποιούν,από συνήθεια ή φόβο.Το πρώτο αυτό βήμα είναι βουτηγμένο μέσα στην αβεβαιότητα,την έλλειψη αυτοπεποιθησης και τον τρόμο για το άγνωστο.Μην διστάζεις να ρισκάρεις,να ζεις στο έπακρο και να γεύεσαι τους καρπούς που απλόχερα προσφέρει η ζωή.Σαν ένας Κολόμβος φτάσε στον Νέο Κόσμο και carpe diem(όπως προτασει ο Κιτινγκ)Όταν φτάσεις στο τελος της ζωής αντί να σκεφτείς "what if...",θα πεις "That was a fuckin exciting trip" Για αυτό πάρε τον cute little butt σου και βγες από το comfort zone(βλ.εικονα 4).Τελος,το νόημα της ταινίας παραμένει διαχρονικό καθώς μέσα στν βαρετό βούρκο των σχολικών χρόνων βρίσκονται καθηγητες-φαροι γνώσεις και παθιασμένοι θεοτρελοι μαθητές!

[sophiapitykakis]

Ως άτομο που για 23 χρόνια πίστευε κάτι διαφορετικό, πλέον στα 24 μου, και όντας με έναν σωστό, υγιή, ώριμο και συναισθηματικά διαθέσιμο άνθρωπο, έχω να σου πω τα εξής:

1. Η αγάπη ΔΕΝ πονάει. Αν πονάει δεν είναι αγάπη.

2. Δεν είσαι hard to love. Απλώς έχεις βάλει στην ζωή σου ένα τοξικό παπάρι που σε κάνει να νιώθεις έτσι γιατί είναι επιεικώς ακατάλληλος.

3. Ναι, υπάρχει η απόλυτη ανιδιοτελής ρομαντική αγάπη που έχεις δει στο notebook και ναι, σου αξίζει και μπορείς να την βρεις. Απλώς πρέπει να φύγει πρώτα το τοξικό παπάρι που λέγαμε στο 2.

4. Δεν θα τον φτιάξεις εσύ και δεν προσπαθείς να το κάνεις από αγάπη αλλά από trauma bond. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος.

5. Αν αναρωτιέσαι για το τι νιώθει, δεν το νιώθει. Η αγάπη και ο έρωτας ΔΕΝ κρύβονται.

6. Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον είναι η προτεραιότητα σου. Ούτε εξαναγκαστικά, ούτε με το στανιό.

7. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπήσουν. Συμφιλιώσου με αυτό και μην προσπαθείς να τους το βγάλεις με το ζόρι.

8. Είναι οκ το ότι κάποιος κάνει λάθη. Εστίασε στο αν σέβεται τα όρια σου όταν τα τοποθετείς και τουλάχιστον δεν επαναλαμβάνει τα ίδια.

9. Είναι φριχτό το πόσο gaslighting μπορεί να φας. Αστούς να το πιστεύουν και προχώρα bro. Αν σταματάς σε κάθε σκυλί που σου γαβγίζει στον δρόμο σου δεν θα φτάσεις ΠΟΤΕ στον προορισμό σου.

10. Μην αφήνεις κανέναν να χρησιμοποιεί τα ψυχολογικά σου εναντίον σου και μην ��έχεσαι συμπεριφορές επειδή ��άποιος «έχει ψυχολογικά». Η ψυχική υγεία κάποιου εξηγεί, δεν δικαιολογεί.

Μην αφήνετε να τσακίζουν τις ψυχούλες σας 🤍

[allo-frouto]

Και τραγούδια στο αμάξι και ότι θες θα έχει, αλλά χωρίς μουσική a cappela φοβάμαι μην σε απογοητεύσω χαχαχ

Δεν κρίνουμε εδώ πέρα!

[indianthi]

feel the psychedelic edge

Άσε και εμένα που με πιάνουν νύχτες τα τρελά μου κι είναι παράξενο να παίρνεις μέρος και εγώ ουδέτερη σε συζητήσεις φίλων ανάμεσα από 20 ναρκωμένα μάτια να σε κοιτώ δίχως να πω ούτε μια λέξη εσύ ξέρεις τις ιδέες μου και τα φεγγάρια που έχουν την τάση να στροβιλίζουν στο στομάχι μου - κι αυτή η γιρλάντα να βολτάρει συνεχώς στο διάβα μου - …….. κάθε στιγμή που ανάβεις τον αναπτήρα με μαγεύει αυτό το κίτρινο καταπραϋντικό φ��ς άσε και τα ρούχα που είναι στο πάτωμα πεταμένα και όλο τα πόδια μου χορεύουν επάνω τους σε ρυθμούς ηδονικούς δεν ξέρω πως με γυρεύει η γοητεία όταν ανοίγεις την πόρτα και πετάς τα τσιγάρα στο τραπέζι για να κάτσεις κοντά τους μπορεί να μην καπνίσεις αλλά θα τα χαζέψεις και εγώ θα αναρωτιέμαι πόσο πολύ σου αρέσει να ακροβατείς πάνω στο σχοινί που έχει απορροφήσει μέσα του τόσο θάνατο και πόσο αντέχεις μέχρι το τέλος του να φτάσεις. Ένα πρωί καθόμασταν έξω κρατούσαμε στα χέρια ποτήρια άσπρα από styrofoam γεμάτα από φραπέ τι ευτυχία είχαμε πιάσει τότε … η καρδιά μου έλιωνε στην θέα ενός χίπικου ήλιου που τον έβλεπα να ζωντανεύει μπροστά μου και όλο συνεχίζαμε να νεφελοβατούμε χαμένοι. Έχω ζήσει ξενύχτια στις πλατείες με την πλερέζα μου σε ένα ατέρμονο ταξίδι που δεν θα ήθελα να είχε επιστροφή πενθούσα την στιγμή επειδή κάτι ανώτερο ή η δύναμη μου θα με τραβούσε πάλι πίσω από αντίδραση και μόνο. Έτρωγα πασατέμπους με την Ίρις, την Ίριδα, την Ινδία Ιούλιο μήνα και πηγαίναμε χωρίς οδικό μέσο στην παραλία μία ώρα μακριά από εμάς αλλά τότε είχαμε την αντοχή να κάνουμε αφροσύνες…. μας έβλεπε κι ο κόσμος με τα τσιγάρα αναμμένα μία στο χέρι μία στα χείλη να εκτοξεύονται οι καύτρες στον αέρα και πάνω στα άλλοτε ίσα άλλοτε σγουρά κι άλλοτε φυσικά μαλλιά μας …… είχαμε αγγίξει ήδη ένα ολόκληρο ψυχεδελικό πολύχρωμο άκρο. Είπα και για εσένα αλλά δεν έκανα μεγάλη κουβέντα. Ήθελα πάντα να λέω λίγα λόγια για εσένα . Ίσως κρυβόμουν στο συναίσθημα… ίσως φοβόμουν.

Κά θυ

[youraveragewhiteboi]

manipulation είναι να σε κατηγορούν για τον τρόπο που αντέδρασες αδιαφορώντας πλήρως για το τι σου έκαναν για να φτάσεις σε αυτό το σημείο

[prasinoxaos]

με συγχωρείς που ξεχνώ να σε φιλώ το πρωί. που ξεχνώ να σου μιλάω όμορφα όταν το έχεις ανάγκη. με συγχωρείς που δεν προσπαθώ να σε ηρεμώ. που δεν προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές σου και που τις κρύβω κάτω από το χαλάκι, ώστε απλώς να μην τις βλέπεις. με συγχωρείς που αναβάλλω να κάνω πράγματα που θα σου έκαναν καλό. με συγχωρείς για τις πληγές που σου ανοίγω. με συγχωρείς που μετρώ τις ανασφάλειες σου και αντί να σκέφτομαι πως είναι πολλές, χαίρομαι που δεν είναι περισσότερες. με συγχωρείς για τις πληγές σου που ξύνω και δεν αφήνω να κλείσουν. με συγχωρείς για την ασχήμια του κόσμου που άφησα μέσα σου να μπει. με συγχωρείς που σε άφησα να φτάσεις σε σημείο να θες να εκραγείς. με συγχωρείς που σε αφήνω να πνίγεσαι στο θυμό σου και που δε προσπαθώ να σου μάθω κολύμπι. με συγχωρείς που σε αφήνω να σε πνιγείς. που διώχνω τους δαίμονες σου και τους στέλνω πίσω σε εσένα εγώ η ίδια.

για εμένα

[nofuckinlabels]

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου τ��.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

Μενέλαος Λουντεμης