#γίνεται δουλειά

[allo-frouto]

Μια καλή εβδομάδα θα ξεκινούσε στο γραφείο μου να κάνω βιντεοκληση αλλά να έχω εσένα από κάτω να με γλείφεις όλη την ώρα του μίτινγκ.

Μία λεπτομέρεια: Το μικρόφωνο και η κάμερα ανοιχτά.

[lu-in-the-sky-w-diamonds]

self-love και σχέση: όταν μισείς τον εαυτό σου ενώ κάποιος σ' αγαπάει

"Δεν γίνεται να σε αγαπήσει κάποιος αν δεν αγαπάς ��ρώτα εσύ τον εαυτό σου", ήταν μία από τις φράσεις που άκουγα πάντοτε όταν η συζήτηση αφορούσε τις σχέσεις. Όσο περισσότερο μεγάλωνα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει κάποιου είδους δόγμα όπου η αγάπη προς τον εαυτόν είναι κανόνας, όλα με αυτό ξεκινούν και τα πάντα μπορούν να είναι δυνατά "αν αγαπάς τον εαυτό σου".

Εγώ, ένα μελαγχολικό παιδί από πάντα, έβρισκα μια αγκαλιά στα καταθλιπτικά τραγούδια των Nirvana και την απέραντη νοσταλγία της Lana Del Rey. Δεν ήθελα να ακούσω για αγάπη ή για αποδοχή, ήθελα να ακούσω για δάκρυα, να ακούσω για πόνο και να βυθιστώ σε αυτά χωρίς να μου υπενθυμίσει κανείς ότι "πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου". Η δυσκολία μου να με αγκαλιάσω και να με αγαπήσω όσο πρέπει προφανώς και απορρέει από πολλά προβλήματα, αλλά όσο μεγαλώνω έμαθα να βλέπω τα καλύτερα μου χαρακτηριστικά και σιγά-σιγά να με αγαπώ, χωρίς βέβαια ποτέ να φτάνω στον τελειωτικό στόχο.

Και κάποια στιγμή, κάποιος με ερωτεύτηκε. Με ερωτεύτηκε πραγματικά, ερωτεύτηκε οτιδήποτε εγώ μισούσα πάνω μου, αγκάλιασε ότι εγώ προσπαθούσα να εξολωθρεύσω και μου υπενθυμίζει κάθε μέρα πόσο σημαντική είμαι γι' αυτόν. Αν ήμασταν σε κάποια χολυγουντιανή ταινία εδώ θα ερχόταν το τέλος και το ενθαρρυντικό μήνυμα πως "και μετά, η μελαγχολική ηρωίδα αγάπησε τον εαυτό της". Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία. Η μελαγχολική ηρωίδα, εγώ, κοντράρομαι συνέχεια στην αντίθεση όσων εκείνος νιώθει για μένα και όσων εγώ νιώθω για μένα και πληγώνομαι όλο και περισσότερο όταν βλέπω τον πόνο που νιώθει κάθε φορά που εκφράζω κάτι άσχημο για μένα.

Μέσα από αυτήν την κατάσταση απομυθοποιήθηκε η φιλοσοφία του self-love και πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δεν αξίζεις αγάπη. Όχι, όλοι αξίζουν αγάπη, αρκεί να μην προσλαμβάνουν κάποιον να κάνει αυτήν την δουλειά γι' αυτούς. Δεν είναι κανενός δουλειά να σε βάλει κάτω και να σου μάθει τον εαυτό σου και πώς να τον αγαπάς. Κάποια στιγμή, θα πάρεις αγκαλιά τον εαυτό σου και θα του υποσχεθείς ότι αξίζει τα πάντα.

Στο υπόσχομαι. Μέχρι τότε, να προσέχετε όλοι σας.

[loulouditouheimona]

Δεν είναι κακό να θέλετε ο Άντρας να έχει μια καλή δουλειά η ένα σταθερό εισόδημα κακό είναι να θέλετε τον άλλον για τα λεφτά του , να τον έχετε για χορηγό, να θεωρείτε ότι ο Άντρας είναι υποχρεωμένος να τα πληρώνει όλα , ναι ακόμη και το πρώτο ραντεβού δεν είναι υποχρεωμένος να το πληρώσει. Δεν γίνεται να θέλουμε ισότητα μόνο εκεί που μας συμφέρει. Η παντού η τιποτα

[justforbooks]

Η χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός απρόθυμου φονταμενταλιστή

Ο Μοχσίν Χαμίντ έγραψε με νηφαλιότητα για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό το βιβλίο του βρέθηκε στη βραχεία λίστα Booker, μοσχοπουλήθηκε και μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.

«Ανοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν κινηματογραφικό φιλμ. Μα, καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα ότι δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης.

Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση (…). Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της ε��ίθεσης – συγκινούμαι πολύ όταν πεθαίνει ο ήρωας μιας τηλεοπτικής σειράς, με τον οποίο έχω συνδεθεί. Όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική».

Η παραπάνω, διόλου πολιτικά ορθή δήλωση δεν γίνεται από έναν ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ, κάθε άλλο. Γίνεται από έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής, πρώην υπότροφο του Πρίνστον και στη συνέχεια παχυλά αμειβόμενο στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας.

Και αποτελεί μέρος της χειμαρρώδους εξομολόγησής του που απλώνεται στον «Απρόθυμο φονταμενταλιστή» του Μοχσίν Χαμίντ (μτφρ. Π. Ισμυρίδου, Πάπυρος, 2008), ένα μυθιστόρημα, το δεύτερο στη σειρά, του επίσης πακιστανικής καταγωγής συγγραφέα, που βρέθηκε το 2007 στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για Booker, μοσχοπουλήθηκε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από την Ινδή κινηματογραφίστρια Μίνα Ναΐρ.

Γραμμένο σε μορφή μονολόγου, το μυθιστόρημα του Χαμίντ δίνει φωνή σ’ έναν σύγχρονο «γενίτσαρο» ονόματι Τσανγκέζ, έναν συνεπέστατο υπηρέτη μέχρι πρότινος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, που από την 11η Σεπτεμβρίου κι έπειτα παύει να νιώθει άνετα στη χώρα που λογάριαζε για δεύτερη πατρίδα του.

Κι αυτό ακριβώς αφηγείται ο γενειοφόρος πλέον ήρωας στον μυστηριώδη και ενδεχομένως οπλοφορούντα Αμερικανό που κάθεται πλάι του σ’ ένα καφενείο της Λαχώρης και ακούει την ιστορία της ζωής του χωρίς να τον διακόψει ούτε στιγμή: με τι προσδοκίες είχε φύγει από το Πακιστάν και πόσο μπερδεμένος επέστρεψε ξανά στη γενέτειρά του, εγκαταλείποντας μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί και αποχαιρετώντας την αλά Γκουίνεθ Πάλτροου και ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα που είχε κλέψει την καρδιά του.

Γόνος μιας καλοστεκούμενης οικογένειας της Λαχώρης, με παππού δικηγόρο και πατέρα αγγλοσπουδαγμένο, ο Τσανγκέζ, που δεν έγινε ποτέ «Αμερικανός» αλλά έγινε αμέσως «Νεοϋορκέζος», τ’ ομολογεί: η τεράστια ανισότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του εξαρτώμενου από την ξένη βοήθεια Πακιστάν, η έλλειψη ευγένειας των συμφοιτητών του, που συμπεριφέρονταν σαν ν’ ανήκουν στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη, το ανελέητο κυνήγι της «μέγιστης απόδοσης» από την εργοδότρια εταιρεία του και η συγκαλυμμένη συγκαταβατικότητα ορισμένων απέναντί του, όλα αυτά τον πίκραιναν εξαρχής, αλλά όχι σε σημείο ν’ ακυρώσουν το «αμερικανικό όνειρό» του.

Βλέποντας, όμως, την υπερδύναμη να παραδίνεται στην «επικίνδυνη νοσταλγία» των πολεμικών ιαχών, να εισβάλλει στο Αφγανιστάν και, παραμονές μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, να τηρεί και απ’ τις δύο ίσες αποστάσεις, ο Τσανγκέζ αρχίζει να σπάει.

«Μου φάνηκε σκέτη ειρωνεία» λέει, ανακαλώντας τις σκέψεις που έκανε αναχωρώντας από τη Λαχώρη έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στους δικούς του εκείνες τις ταραγμένες μέρες: «Όταν επίκειται πόλεμος, υποτίθεται ότι φροντίζεις να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, αλλά στη δική μας περίπτωση έφευγαν οι ακμαιότεροι και τα πιο λαμπρά μυαλά, αυτοί που σε παλαιότερες εποχές υποτίθεται ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα έμεναν. Σιχάθηκα τον εαυτό μου…». Εφεξής του είναι αδύνατο ν’ αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη δουλειά του. Οι  «παρωπίδες» του έχουν κάνει φτερά. Και πριν καν γίνει και ο ίδιος στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας που συνεπαίρνει τις ΗΠΑ, αποχωρεί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Τι απέγινε ο Τσανγκέζ; Και σε ποιον απευθύνεται τελικά; «Μη φαντάζεστε πως όλοι εμείς οι Πακιστανοί είμαστε δυνάμει τρομοκράτες, όπως κι εμείς αντίστοιχα δεν πρέπει να θεωρούμε όλους τους Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες και φονιάδες», λέει στον βουβό συνομιλητή του προς το τέλος του βιβλίου. Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Γιατί, εν τω μεταξύ, ο θυμός του έχει θεριέψει, ενώ μαίνεται και ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο Μοχσίν Χαμίντ, ωστόσο, αρνείται να το ξεκαθαρίσει.

Γεννημένος το 1971 στη Λαχώρη, με σπουδές νομικών στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, με πακιστανική και βρετανική υπηκοότητα και δημοσιογραφική θητεία σε έντυπα όπως η «Guardian» και οι «New York Times», ο συγγραφέας του «Απρόθυμου φονταμενταλιστή» ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ν’ ακροβατείς μεταξύ δύο ταυτοτήτων. Αυτό ήθελε να δείξει. Και το έκανε με δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[solmeister13]

Πώς επέδρασε μέσα σου η δημιουργία αυτού του δίσκου; Ό,τι έχει βγει μέχρι τώρα έχει αναφορές στις καταχρήσεις. Βοήθησε η αποτύπωση όλου αυτού να τραβηχτείς από κει; Σε βύθισε περισσότερο; Τίποτα απ'τα δύο και απλά ήθελες να αιχμαλωτίσεις κάποια βαιμπς και παράλληλα κάνεις ό,τι δουλειά κάνεις με τον εαυτό σου και κάποιον ψυχολόγο άσχετα με την τέχνη γιατί η τέχνη δεν μπορεί στη πραγματικοτητα να λειτουργήσει ως ψυχοθεραπεία; ΕΛΑ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΠΑΛΙΑ ΤΑΜΠΛΕΡΟΣΥΖΗΤΗΣΗ

Επισης, το "Baseball" ελπιζω να ειναι στο δισκο, λιγο το ακουσα απ'το στορυ σου και δε ξερω τι μαθηματικα ή τι μαγεια παιζει απο πισω αλλα εχει κολλησει στο κεφαλι μου δυο βδομαδες

Είναι όντως γαμάτη ταμπλεροσυζήτηση και ως εκ τούτου θα λάβετε σεντόνι.

Παραδόξως, αυτό που με τραβάει και με σώζει απ' την κατάχρηση είναι η δουλειά. Στα lives δε μου επιτρέπω να βγω ποτέ χώμα, στα tours δεν παρτάρω μετά το live για να είμαι φρέσκος και την επόμενη μέρα, όταν κάνουμε στούντιο δεν πίνω για να είμαι focused κλπ. Έτσι, προσπαθώ κατά κανόνα να γεμίζω τη ζωή μου με αυτού του είδους τις ασχολίες, για να με κρατάω δημιουργικό και απασχολημένο, ώστε να μην ενδίδω σε πειρασμούς.

Μοιραία όμως, αναταράσσεται η ζωή, είτε από τους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν από αυτή, είτε από τους αστάθμητους παράγοντες και βρίσκεσαι κάθε τόσο αντιμέτωπος με τον κακό σου εαυτό, όσο καλά και να έχεις στήσει τη ζωή σου γύρω απ' την καλή σου πλευρά.

"Δε χωράν δικαιολογίες όταν η ποίηση γίνεται πίεση, τότε ξεκινούν οι αμαρτίες..."

Η τέχνη λοιπόν μπορεί να γίνει ψυχοθεραπεία εάν εσύ επιλέξεις να φτάσεις το στυλό στο κόκαλο, αλλά δεν αρκεί. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για σένα όταν αφεθείς στον συσχετισμό των σκέψεων σου για να γράψεις στίχο, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να βυθιστείς και να εγκλωβιστείς. Είναι καλό συμπλήρωμα στην παραδοσιακή ψυχοθεραπεία, αλλά σε καμία περίπτωση υποκατάστατο.

Η αποτύπωση όλου αυτού λοιπόν ήταν μία πολύ ευχάριστη διαδικασία, η οποία με έβαλε ξανά στο τριπάκι να μπω στούντιο και να κάνω έναν δίσκο, ξεκολλώντας με παράλληλα από την κακή λούπα της κατάχρησης. Γι' αυτό και το τελευταίο ρεφρέν στο δίσκο, στο "Junkie" καταλήγει με το "για την αγάπη έγινα junkie, εσύ μη γίνεις".

Γενικά έχω πει μέσα διάφορα πράγματα που είναι παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση, αλλά πραγματικά ένιωθα πολύ πι��σμένος από το "σε ακούνε οι τάδε, πρόσεχε τι λες και πως εκφράζεσαι" σε σημείο που το self-censorship είχε αρχίσει να πνίγει τη δημιουργικότητα μου. Έτσι, in true cool kids fashion, αποφάσισα να τα πω όπως τα ζω και να ελπίσω πως ο καθένας θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για τον εαυτό του, εισπράττοντας και τις καλές συμβουλές, πλάι στα κακά βιώματα.

Ναι, το Baseball είναι μέσα και ναι, τσούζει.

[charis999]

Μεγαλώνεις όταν κατανοείς.

Όταν όλα πηγαίνουν στραβά και δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις.

Μεγαλώνεις τη μέρα που δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο και κανείς δεν θα σε ρωτήσει αν είσαι καλά.

Μεγαλώνεις όταν σου λένε «Βγάλ’τα πέρα μόνος σου».

Όταν οι λογαριασμοί στο σπίτι δεν θα πληρωθούν μαγικά από άλλον, όταν σε παίρνουν από τις εισπρακτικές εταιρείες γιατί χρωστάς, και αναρωτιέσαι πώς θα τα βγάλεις πέρα.

Μεγαλώνεις όταν τα βγάζεις πέρα.

Μεγαλώνεις όταν απελπίζεσαι.

Όταν μένεις μόνος σου σε ένα σπίτι.

Όταν μάθεις να αποδέχεσαι τη φράση «δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».

Όταν ξυπνάς μετά από μια νύχτα που έχασες το μυαλό σου, και είσαι ακόμα εκεί, έχοντας τα λογικά σου.

Μεγαλώνεις όταν αρρωσταίνεις.

Όταν περιμένουν από εσένα να βρεις τη λύση.

Όταν σε απογοητεύουν οι φίλοι, κι όταν μαθαίνεις να τους συγχωρείς.

Όταν χάνεις τα πιο κοντινά σου πρόσωπα.

Μεγαλώνεις όταν αγαπάς κάποιον περισσότερο κι από σένα.

Μεγαλώνεις όταν χωρίζεις. Όταν χωρίζεις από τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο κι από σένα.

Όταν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι δεν σκέφτονται όπως εσύ.

Μεγαλώνεις όταν σε αδικούν στη δουλειά, όταν δεν αναγνωρίζουν τις ικανότητές σου.

Μεγαλώνεις όταν ό,τι καλό κάνεις θεωρείται αυτονόητο, αλλά ένα λάθος σου γίνεται ολόκληρο θέμα.

Μεγαλώνεις τη μέρα που δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύεις εσύ για τα πράγματα, όταν συνειδητοποιείς πως η ζωή σου εκτός από τις δικές σου επιλογές επηρεάζεται από τις επιλογές των άλλων, τη σωστή στιγμή και την τύχη. Κυρίως αυτή.

Όταν το «νιώθω μόνος» γίνεται «την παλεύω».

Μεγαλώνεις όταν συνειδητοποιείς πως η αγάπη δεν αρκεί.

Και όταν συνειδητοποιείς πως η αγάπη αρκεί.

Όταν καταλαβαίνεις πως όλες αυτές οι απόλυτες φιλοσοφίες για τη ζωή δεν είναι τόσο απόλυτες, και ούτε τόσο σωστές.

Όταν καταλαβαίνεις πως τελικά, δεν ξέρεις τίποτα.

Μεγαλώνεις όταν πρέπει να προσέξεις έναν άλλον άνθρωπο.

Μεγαλώνεις όταν δεν έχεις κανένα να σε προσέχει.

Όταν πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου.

[gemsofgreece]

Ρε παιδιά ώρες ώρες απορώ… Αυτό που θα σχολιάσω δεν αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο τις εξαθλιωμένες συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα.

Αλλά διάβασα τώρα ένα άρθρο, ένα από τα πολλά, για καποιον που μιλάει για την εμπειρία του στο εξωτερικό και πόσο δεν διανοείται να επιστρέψει.

Μέχρι εδώ καλά.

Επρόκειτο για Έλληνα που πήγε στην Ισλανδία. Ωραία και ξεχωριστή χώρα, τρεντάρει πολύ τελευταία μεταξύ των Ελλήνων και για διακοπές ακόμα.

Ο Έλληνας αυτός λοιπόν ξεκινά λέγοντας ότι είχε πολύ καλή δουλειά σε επιτυχημένη εταιρία στην Ελλάδα, αλλά ένιωθε ότι δε μπορούσε να ανελιχθεί επαγγελματικά και ήθελε ούτως ή άλλως πάντα να φύγει. Οκ.

Συνεχίζει λοιπόν λέγοντας ότι στην Ισλανδία βρήκε αυτό που ήθελε. Δουλεύει μάνατζερ σε ένα ξενοδοχείο σε ένα χωριό 300-700 ατόμων. Δηλαδή οκ από αυτό πόσο ��αίζει να ανελιχθεί;;; Οι μισθοί είναι «ικανοποιητικοί» λέει, ειδικά άμα ζεις σε χωριό. Χαίρω πολύ Σπίτια έχει λίγα, οπότε συνήθως νοικιάζεις στου εργοδότη σου φθηνά κι έτσι εξοικονομείς (αυτό θα πει ποιότητα ζωής!)

Οι ώρες εργασίας είναι συνήθως 8ωρο 5 ημέρες την εβδομάδα, όπως περίπου το Ελληνικό δημόσιο υπό κανονικές συνθήκες.

Το κρύο είναι πολύ, οι άνεμοι είναι φοβεροί, το καλοκαίρι είναι ο ήλιος ντάλα μέχρι μετά τα μεσάνυχτα και το χειμώνα φυσικά είναι διαρκής νύχτα.

Αυτά σε συνδυασμό με τα φοβερά κρύα και τους ανέμους και τις κοινότητες 300 ατόμων σε μια χώρα που δε φτάνει ούτε το μισό εκατομμύριο πληθυσμού ξέρετε τι σημαίνει; Ότι ο τύπος τον περισσότερο καιρό είναι ταμπουρωμένος μέσα στο σπίτι του. Και έτσι φυσικά, αφού δεν τα ξοδεύει κυριολεκτικά πουθενά εκτός από φαγητό, αποταμιεύει.

Σίγουρα θα πηγαίνει διακοπές και θα υπάρχει καλύτερο κράτος δικαίου. Αλλά η καθημερινότητα δεν ακούγεται έτσι όπως όλοι προσπαθούν να πείσουν ότι ήταν ονειρική επιλογή να φύγουν και κάνουν συνεχώς άρθρα για αυτό.

Ο τύπος θα μπορούσε να δουλέψει σε ξενοδοχείο σε απόμερο νησί ή στο Ζαγόρι ας πούμε. Αλλά πήγε εκεί και έγινε άρθρο λες και ανακάλυψε τον τροχό.

Ας έλεγε τουλάχιστον «βρήκα τον έρωτα εδώ» ή «γουστάρω κρύα απομονωμένα τοπία γιατί έτσι» ή «στην εταιρία στην Ελλάδα με εκμεταλλεύονταν» για να βγάζει ένα νόημα.

Αλλά άμα είναι απλά θέμα γούστου το ότι είναι στην Ισλανδία γιατί γίνεται αυτό το άρθρο ακριβώς και τόσα άλλα με ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο που οριακά σε τραβάνε από το μανίκι να φύγεις;

Και ξαναλέω ναι οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα είναι άθλιες, αλλά σκοπός μας είναι να τονώσουμε το brain drain στέλνοντας ανθρώπους έξω ακόμα και σε μέτρια έως μη δελεαστικά μέρη ή να διορθώσουμε τις εργασιακές συνθήκες ενώ παράλληλα εμφυτεύουμε την επιθυμια για συμμετοχή και ανατροπή των κακώς κειμένων σε όλους;

Εγώ από αυτό το άρθρο κρατώ ότι «ούτως ή άλλως ήθελε να φύγει». Αυτή ήταν η ουσία, και μπορεί να βασιζόταν σε χίλιους δύο προσωπικούς λόγους. Το γιατί έγινε είδηση δεν κατανοώ. Να δείξει τι. Άσε που ο ίδιος έλεγε ότι είναι επιλογή για «λίγους» η Ισλανδία. Οπότε;;;

[korh-ths-thalassas]

Ακούστε τώρα τι γίνεται..

Ήμουν από μικρή κολλημένη με αυτήν εδώ την εφαρμογή μέρα νύχτα, από εδώ γέλασα, από εδώ έκλαψα, από εδώ γνώρισα κόσμο, κ ερωτεύτηκα.. εδώ ξεκίνησα να γραφω χωρίς να φοβάμαι αν θα κριθώ.

Κάποια στιγμή λοιπόν, ήμουν ευτυχισμενη.. δεν ποναγα πια, δεν έκλαιγα, δεν πάθαινα κρίσεις.. είχα τον ανθρωπο μου. Μια μεγάλη όμορφη υγειής σχεση.

Πέρασα όμως πανεπιστήμιο Αιγαίου, ήρθα Μυτιλήνη. Δεν ήθελα στην αρχή, μα ήρθα. Εδώ με ακολούθησε κ ο άνθρωπος μου, όμως κατάλαβα ότι πλέον ήμουν μαζί του από συνήθεια..

Χώρισα, ξεκίνησα να παθαίνω κρίσης, πήγαινα σχολή, είχα άγχος, έπιασα δουλειά, γνώρισα κόσμο, έκανα φίλους, ξανά ενθουσιάστηκα κ ένιωσα ότι μπορώ κ μόνη μου. Για λίγο καιρό χάθηκα, άλλαξα παρέες, κ κόλλησα με άτομα που δεν περίμενα να κολλήσω. Έκανα πράγματα που δεν περίμενα ποτε να κανω και ένιωσα πως με χάνω. Κρίσεις, άγχος, κλάμα, ποτο, τσιγάρα, γέλια, χορός, πολύ χορός κ ξενυχτι, μεθύσια κ πάλι ένιωθα άδεια.

Κ τότε τον είδα, μια μουντή μέρα χωρίς νόημα κ ψιλόβροχο τον είδα μπροστα μου. Τα ξεχασα όλα κ όλους, τον σκεφτόμουν κ τον έψαχνα αλλά δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά. Όταν τον ξανά είδα πήγα κοντά του με κοίταξε με τα όμορφα μαύρα μάτια του, μου φίλησε το χέρι σα να βγήκαμε από παραμύθι, ζήτησα τα σοσιαλ κ το κινητό του κ έφυγα από το μαγαζί. Στο άλλο μαγαζί με κράτησε στην παρέα μας δίπλα του, όλο το βράδυ μιλούσαμε, γελάγαμε κ πίναμε, με πήγε σπίτι, με φίλησε, κάναμε έναν ερωτα βγαλμένο από μυθιστόρημα, κοιμηθήκαμε κ την επόμενη εγώ έφυγα για Αθήνα.

10 μέρες μακριά μιλούσαμε ασταμάτητα. Τον ήθελα. Το ήξερα ότι την είχα πατήσει. 3 χρόνια μετά από μια μεγάλη σχεση, ρουτίνα, χωρισμό, κρίσεις κ κλάμα, το ένιωσα ξανά.. ένιωσα τις πεταλούδες στο στομάχι μου.. τον ήθελα. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο νησί που μου χάρισε μια νέα οικογένεια κ ένα μεγάλο ερωτα. Γύρισα κ από τότε ήμασταν αχώριστοι, ένα βράδυ όπως ήμουν ξαπλωμένη στη αγκαλιά του τον ακουω να με ρωτάει «θα το ζήσουμε;» Τον κοιταω, χαμογελάω κ του γνέφω καταφατικά, «οι 2 μας;» με ρωτάει, «μόνο εγώ κ εσυ» του λέω κ χαμογελάω.

Το επόμενο βράδυ, τον άκουσα να μου λέει πως είναι ερωτευμένος μαζί μου κ έτσι οι πεταλούδες στο στομάχι μου άρχισαν να φτερουγίζουν κ να χορεύουν σαν τρελές.

«Είμαι ερωτευμένη μαζί σου» του είπα με δάκρυα χαράς στα μάτια. Και από τότε όλες οι τρέλες, όλα τα γέλια, όλα τα ποτά κ τα ξενύχτια είχαν νόημα, και αυτό γιατί ήταν αυτός.

Οι κρίσεις που πάθαινα καθημερινά εξαφανίστηκαν, ήμουν ξανά ευτυχισμένη, ολοκληρωμένη, είχα ότι ήθελα κ με το παραπάνω..

Μέσα σε 1 μήνα σ��νειδητοποίησα πως τον αγαπώ, το πιο τρελό κ όμορφο ταξίδι της ζωής ��ου με οδήγησε εδώ που είμαι.. κάθε λεπτό μακριά του πονούσε κ κάθε ώρα μαζί του περνούσε σαν λεπτό.. «μόνο εσυ κ εγώ» μου έλεγε «μόνο εμείς οι 2 του απαντούσα». Το ήθελα τόσο πολύ έκανα όνειρα κ έκανε κ αυτός.

Κ ξαφνικά από το 0 στο 100, εξαιτίας μιας παρεξήγησης, μιας κοπέλας από το παρελθόν του που θεώρησε σωστό να μπει στη μέση κ να επαναφέρει ότι έχει ειπωθεί μεταξύ τους, τον είδα να κοπανάει την πόρτα του σπιτιού κ να μου λέει «τα λέμε καλά να περνάς». Έτσι απλά, σαν να είχαμε μια απλή σχεση, θέλει διάλειμμα κ εγώ θα του το δώσω.. βγήκα ο φταίχτης σε ένα παιχνίδι άλλης χωρίς να μπορώ να βρω το δίκιο μου. Τον άκουσα να μου λέει πως δεν με εμπιστεύεται.. κλαιω κ πονάω, δεν τρώω κ αν φάω κανω εμετό. Έπαθα κρίση 1 μήνα μετά την τελευταία.

Κ κάπως έτσι είμαι ξανά εδώ.. σχεδόν ένα χρόνο μετά, ξανά γραφω γιατί ο πόνος, μου ξανά συστήθηκε με άλλο όνομα αυτή τη φορά κ εγώ δεν μπορώ να το διαχειριστώ μόνη μου αυτή τη φορά..

Γραφω γιατί ελπίζω ότι οι φίλοι μας έχουν δίκιο, ότι θα ξεχαστεί όλο αυτό κ θα τα καταφέρουμε. Είμαι εδώ γιατί δεν θέλω να τα πω σε αυτόν άρα καπου πρέπει να τα βγαλω όλα αυτά.. τον αγαπάω κ θα περιμένω γιατί χωρίς αυτόν η ζωή μου εδώ θα ήταν όπως η μέρα που τον γνώρισα, μουντή χωρίς νόημα κ με ψιλόβροχο..

[allo-frouto]

αρα εισαι ανοιχτη γενικα στο να βρεισ τι αρεσει στον αλλον πωσ να το βρειτε και γενικα η επικοινωνια δεν εισαι μπηκα βγηκα τα λεμε την αλλη ημερα η δεν σε ξαναβλεπω ποτε

Όχι δεν είμαι έτσι. Το σεξουαλικό κομμάτι το θεωρώ πολύ σημαντικό και για τις δύο πλευρές οπότε πρέπει να υπάρχει σίγουρα επικοινωνία και θέληση και από τους δύο.

[thanosskillet]

Με τους δίσκους τι γίνεται καλεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

Long story short:

Απολύθηκα από την δουλειά (και δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα).

Τελειώνω αυτές τις πρώτες μέρες του Ιουνίου 2 βιντεοκλίπ που χρωστάω στον Frank the Zapper.

10 έως 20 Ιουνίου θα είμαι στον Πόρο για τα γυρίσματα μιας ταινίας (!)

Μέσα στον Ιούλιο θα κάνω το μοντάζ της εν λόγω ταινίας και θα ασχοληθώ με κάποια YouTube video projects που έχουν μείνει στον πάγο (χεχε).

Τον Αύγουστο προγραμματίζω να γίνει το πρώτο μουσικό release «Περασμένα, Ξεχασμένα» EP (4 τραγούδια).

Από Σεπτέμβρη βάζω μπρος, με γεμάτες μπαταρίες και πραγματικά ελεύθερο χρόνο, να ασχοληθώ με τα υπόλοιπα μουσικά projects σαν άνθρωπος.

Λίγο υπομονή, έρχονται όχι μόνο μουσικά, αλλά πολλά και διάφορα τους επόμενους μήνες... 🫠

[prasinoxaos]

Ο 93χρονος παππούς μου όταν ήταν νέος δούλευε σαν γιατρός νευρολογος αλλά εδώ και 8 χρόνια πασχει από άνοια και πριν 2 μέρες τον βάλαμε σε κλινική αλλά το αστείο είναι ότι την κλινική την έχει κάνει μπάχαλο επειδή ο παππούς μου πιστεύει ότι είναι εκεί ως γιατρός και όχι σαν ασθενής

είναι απίστευτο το τι πράγματα μπορεί να θυμάται το μυαλό μας, ακόμα κι εάν έχουμε άνοια, γιατί έχω ακούσει ξανά παρόμοια σκηνικά. ελπίζω να κυλήσουν όλα όσο πιο ομαλά γίνεται και εγώ να σου πω την αλήθεια μου, χαίρομαι που θυμάται τι δουλειά έκανε, θα πρέπει να του άρεσε πολύ. να τον χαρείς όσο περισσότερο μπορείς, με όποιον τρόπο βρίσκεις.

thanks for sharing this with me fr

[galate1aa]

Χθες στο μαγαζί ήρθε μια «κυρία» και άρχισε να μου φωνάζει μπροστά σε όλο τον κόσμο γιατί έδωσα του γιού της λάθος νούμερο από αυτό που ήθελε. Η μπλούζα είχε πλυθεί και σιδερώθει όμως η αλλαγή έγινε κανονικά λόγω του ότι ήταν λάθος δικό μου. Χθες όμως είχα την πρώτη μου κρίση πανικού εξαιτίας αυτής της κυρίας , οπότε θα παρακαλούσα τον καθένα από εσάς όταν γίνεται ένα λάθος σε ένα κατάστημα να είστε πιο επιεικής με τις πωλήτριες ειδικά τώρα που είναι περίοδος εκπτώσεων και έχουμε πήξει στη δουλειά💕

[monimhgkriniaa]

Δε ξερω τι γίνεται πλέον με εμάς τους δυο.

Μου λες θες να έχουμε καλές σχέσεις, χωρίς πολλά πολλά γιατί θα νομίζεις ότι σου λέω ψεμματα και θα νευριάζεις.

Το δεχομαι, απομακρύνομαι.

Και εσυ τι κανεις;

Κανεις σκηνη ζήλειας επειδή καθομαι με τα παιδιά από τη δουλειά.

Μια ζεστη, μια κρύο.

Και εγώ να σε παρατηρώ.

Να σε παρατηρώ και να μην ξερω πλέον τι θέλεις.

Μιλά μου μωρό μου. Μιλά μου επιτέλους.

Μιλά μου, να τα λύσουμε και να είμαστε καλά.

Δε την παλεύω αυτή την κατάσταση.

Δε την παλευω μακρια σου.

Δε μαρεσει η ζωή μακρια σου.

Δε την παλεύω.

Δε μαρεσει.

Μιλά μου.

[justforbooks]

Λούλα Αναγνωστάκη

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Στην Αγία Σοφία. Τότε που άνθιζε ο πόλεμος. Πολύ μικρή, αλλά τον θυμάμαι. Tον Eμφύλιο τον έζησα, μεγάλωσα μέσα από αυτόν. Σχολείο πήγα εκεί. Ήμουν καλή, αλλά όχι πρώτη μαθήτρια. Πέρασα Νομικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήθελα με τίποτα να γίνω δικηγόρος. Πήρα το πτυχίο, πήρα και το χαρτί από τον Άρειο Πάγο, έτσι, για να μη λένε. Μου φαινόταν σαχλό σκηνικό το δικαστήριο. Όλη αυτή η σοβαροφάνεια, το να φορέσεις καλό σακάκι, αυτό, το άλλο. Γελούσα με κάτι τέτοια, ενώ οι συμφοιτητές μου το έβρισκαν φυσικό.

✔ Παντρεύτηκα στην Αθήνα κι έμεινα εκεί. Αλλά τότε δεν λογάριαζα πόλεις ή πού θα μείνω. Απλώς επέλεξα την Αθήνα. Μετά την ανακάλυψα σιγά σιγά και μου άρεσε πάρα πολύ.

✔ Στην οικογένεια γράφαμε πάντα κρυφά ο ένας από τον άλλο. Ο γιος μου ο Θανάσης μόνο δημοσιευμένα τα δείχνει. Το ίδιο έκανε και ο αδερφός μου, ο Μανόλης. Περίεργος άνθρωπος ο Μανόλης. Είχε έναν κρυμμένο δυναμισμό. Τον έπιανε ο ενθουσιασμός, αλλά τον τραβούσε η γυναίκα του πίσω. Άλλα πράγματα ήθελε από τη ζωή του. Δεν ήθελε να έχει παντρευτεί, ήθελε να πάει στον ένοπλο αγώνα. Ο άντρας μου, ο Γιώργος ο Χειμωνάς, μου τα έδειχνε πριν δημοσιευτούν. Αλλά σαν τελειωμένα. Εγώ τα έδειχνα στον Γιώργο. Ήθελα τη γνώμη του. Μου έλεγε πάντα ότι ήταν ωραία, πράγμα που δεν ξέρω καθόλου αν ήταν αλήθεια.

✔ Ήθελα να γίνω γνωστή. Όχι μετά μανίας, αλλά ήθελα. Να, βλέπετε, είμαι ειλικρινής. Τον Χειμωνά δεν τον ζήλευα καθόλου. Ποτέ. Ούτε εγώ, ούτε αυτός. Τον θαύμαζα. Ήταν εξαιρετικός. Η σωστή λέξη είναι αεικίνητος. Τον γνώρισα σχεδόν ταυτόχρονα με το έργο του. Είχα διαβάσει ένα νεανικό του, τον Πεισίστρατο, αλλά φαινόταν όλο το ταλέντο του. Δεν το κατάλαβα και πολύ. Όλα τα έργα του ήταν εξαιρετικά. Και ο θαυμασμός μου εμένα ήταν αληθινός και όχι επειδή ήταν κι ένας κούκλος. Δεν θυμάμαι να τον έχω βάλει σε κάποιο θεατρικό, επειδή απλά μπορεί να τον έχω βάλει και σε όλα. Ο Θανάσης, από την άλλη, δεν διάβαζε καθόλου. Όλη την ώρα στην τηλεόραση. Και με τον Ολυμπιακό. Ήμουν κι εγώ Ολυμπιακός, παρακολουθούσα πολύ την ομάδα ��αι θύμωνα και με όσους δεν ήταν Ολυμπιακοί.

✔ Είχα άγχος για τη δουλειά μου, αλλά είναι πιο εύκολο να είσαι απλός στη ζωή παρά στο γράψιμο. Αφιερωνόμουν πολύ σε αυτό. Αλλά έγραφα γρήγορα. Πολύ το γούσταρα. Οι λέξεις είναι ωραίες. Δεν με δυσκόλεψε κανένα έργο. Πήγαινε σερί το γράψιμο. Την Παρέλαση την έγραψα αμέσως. Είχε δύο μονόπρακτα ο Κουν που δεν του πήγαιναν και μου είπε «γράψε μου ένα έργο». Γύρισα σπίτι και το έγραψα σ' ένα βράδυ. Τώρα μου έρχονται ιδέες, αλλά τις διώχνω. Άλλοτε τις περίμενα να έρθουν, τώρα μου έρχονται χωρίς να τις αποζητώ.

✔ Στις πρόβες πήγαινα, αλλά όχι με πάθος. Ντρεπόμουν. Οι παρεμβάσεις μου ήταν μυστικές και μόνο στον σκηνοθέτη. Αν είχα πολύ θάρρος, στον ηθοποιό. Αλλά πολύ διακριτικά. Ήθελα πάρα πολύ να γίνουν αυτές οι αλλαγές, αλλά δεν επέμενα. Ήμουν φρόνιμη. O Koυν με ρωτούσε πάντα και μόλις του έλεγα κάτι, ορμούσε στους ηθοποιούς. «Κάνε το αλλιώς, ηλίθιε». Ήταν πολύ αγχώδης, αλλά είχε ένα άγχος που πήγαινε μαζί με τη ζωή του. Συνεχώς σκεφτόταν το έργο που έκανε εκείνη την ώρα. Τίποτε άλλο. Τουλάχιστον όταν ήταν μαζί μου. Με τους δικούς του, δεν ξέρω.

✔ Οι χαρακτήρες που με τραβούσαν ήταν αυτοί που στο τέλος σκοτώνονταν. Εγώ τους κάνω υπερβολικούς τους Έλληνες. Δεν είναι. Είναι αδικημένος λαός. Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας.

✔ Παρά τα όσα γίνονται, δεν νιώθω την ανάγκη να πω κάτι. Η πολιτική, όπως και στα έργα μου, γίνεται ενώ εμείς ζούμε την καθημερινή μας ζωή. Την παράγουμε κι εμείς, ακολουθώντας τη σειρά. Δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες πια που συμβαίνουν τα πράγματα. Παλιά έψαχνα. Και τσακωνόμουν για την πολιτική. Σήμερα, ας πούμε, δεν νομίζω ότι έγιναν λάθη όσον αφορά τον Εμφύλιο. Αυτό που έγινε τώρα είναι λάθος. Θα σας πω την άποψή μου λιγάκι χονδροειδώς. Πιστεύω ότι όλες οι πληγές του παρελθόντος πέρασαν. Αυτό που δεν θα περάσει είναι αυτό που γίνεται με το Μνημόνιο.

✔ Ήθελα να παίξω στο Ο ουρανός κατακόκκινος. Αλλά θα ήταν εκκεντρικό νομίζω. Ήταν ιδέα της Μαλβίνας. «Παίξ' το», μου λέει, «είναι ευκαιρία. Θα χαλάσει κόσμο». Αλλά δεν το έπαιξα. Τώρα μπορεί και να το έχω μετανιώσει που δεν το έκανα.

✔ Θύμωνα με τις κακές κριτικές, για μια μέρα όμως μόνο. Eίχα πάρει μια φορά τον Γεωργουσόπουλο τηλέφωνο και μου είχε πει «α, εσείς είστε, αριστούργημα το έργο σας» κ.λπ. και του απαντώ, «μα, πώς γίνεται, αφού εσείς το βρί��ετε». Είναι περίεργοι άνθρωποι οι κριτικοί. Δεν πιστεύω σε αυτούς. Περισσότερο, δηλαδή, απ' ό,τι πιστεύω στους ανθρώπους.

✔ Έχω να δω έργο μου δέκα χρόνια. Δεν έχω καμιά περιέργεια. Μου έχει φύγει πια. Όχι, ούτε στο θέατρο, ούτε πουθενά. Δεν θέλω να βγαίνω έξω. Παλιά έβγαινα κάθε βράδυ. Εδώ, στο Κολωνάκι. Σινεμά στο Έμπασσυ, καθόμουν με τις ώρες στη Βιβλιοθήκη. Είναι ένα καφέ όπου τρώει και πίνει κανείς. Πάνε τσόκαρα, πάνε καθηγήτριες, πάνε όλοι. Τελευταία φορά βγήκα πριν από τρία χρόνια, να πάω στον οδοντογιατρό. Μου αρέσει εδώ που κάθομαι. Έρχονται εδώ άνθρωποι που θέλω, που έχω κάτι να συζητήσω μαζί τους. Βλέπω τηλεόραση, αλλά δεν διακρίνω τα γράμματα. Πολλά ελληνικά έργα, συζητήσεις και ειδήσεις. Ευτυχώς που δεν πάω θέατρο πια. Μαρτύριο είναι το θέατρο. Μαρτύριο, επειδή γράφω θέατρο.

✔ Ό,τι ώρα θέλω ξυπνάω, ό,τι ώρα θέλω κοιμάμαι, Ό,τι θέλω κάνω. Κάνω έναν περίεργο ύπνο, που είναι ταυτόχρονα ελαφρύς και βαθύς. Βλέπω φοβερά όνειρα. Αυτό είναι το μόνο ανεξήγητο. Βλέπω όνειρα τα οποία δεν έβλεπα παλιά. Πρόσωπα περίεργα, δρόμους περίεργους. Τρομερούς, μεγάλους δρόμους που ξαφνικά στενεύουν και στη στροφή βλέπω μία τρομερή μορφή. Αλλά ξυπνάω πολύ ήσυχη. Ξανακοιμάμαι και ξαναβλέπω το ίδιο όνειρο να συνεχίζεται. Αλλά αυτό δεν γινόταν ποτέ. Σηκώνομαι, ανάβω το φως, το σβήνω, ξανά το ίδιο όνειρο. Ανεβαίνω σκάλες, σκάλες. Δρόμους. Απαίσιους δρόμους. Σπίτια, το ένα δίπλα στο άλλο κι εγώ να προχωρώ ανάμεσα.

✔ Όλοι με κατηγορούν ότι δεν είμαι νοικοκυρά. Δεν μαγείρεψα ποτέ. Είχα κόμπλεξ με αυτό και το έκρυβα. Ζήλευα, όχι όμως παθολογικά. Δεν νιώθω καθόλου εκκεντρική. Αυτό που ζω τώρα, βέβαια, είναι εκκεντρικό, αλλά εγώ το βρίσκω φυσιολογικό. Επίσης, τι θα πει πνευματικός άνθρωπος; Σαχλαμάρα. Είναι μόνο αυτοί που κάθονται και σκέφτονται ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας ή γενικότερα; Λένε «πνευματικός» και εννοούν από καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι τυχάρπαστους ηθοποιούς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[alatismeni-theitsa]

Γειά!

Είμαι η κοπέλα που έστειλε άνον πριν καιρό για τη Λευκάδα. Χαίρομαι τόσο που ανέβασες φωτο από τον τόπο μου!! Δεν είχα ιδέα ότι δούλευαν γυναίκες στις αλυκές, παρόλο που ήξερα ότι ήταν μεγάλο κομμάτι της οικονομίας του νησιού. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι ο μπαμπάς μ δεν μεγάλωσε εκεί, και ο παππούς μου έφυγε από τη ζωή νέος και δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω τίποτα.

Αλλά παίζει πολύ ρόλο και ότι η κοινωνία μας είναι βαθύτατα πατριαρχική, και τα επιτεύγματα των γυναικών τα ξεχνάμε (δλδ τα υποβαθμίζουμε).

Ευτυχώς η γιαγία μου από την πλευρά της μαμάς μου ζει ακόμα, και μου μιλαέι συχνά για την ζωή στο χωριό της (ορεινή φθιώτιδα). Απ' ότι έχω καταλάβει, όλα τα έκαναν οι γυνάικες, ειδικά στην οικογένειά της. Μου λέει ότι εδώ και πολλές γενιές, οι άντρες είτε λείπουν επειδή δουλέυουν σε άλλη πόλη, είτε παίζουν χαρτιά στο καφενίο όλη μέρα. Το αποτέλεσμα: η μαμά, γιαγία, και τα παιδιά να μαγειρέυουν, να καθαρίζουν (εννοείται), να ασχολούνται με τα χωράφια, να βόσκουν τα ζώα κτλ. Με άλλα λόγια, να τα κάνουν όλα.

Το τραγικό είναι ότι όταν μιλάμε για την ιστορία, ή λαογραφία ή ό,τι θες, η θέση της γυναίκας είναι ένα μικρό παράρτημα. Στην πραγματικότητα, έχουν συνεισφέρει πολύ περισσότερο από απλά να μαγειρεύουν και να καθαρίζουν (λέω "απλά", αλλά το να είσαι νοικοκυρά είναι τρομερά απαιτητικό και κουραστικό).

Χωρίς την δουλειά των γυναικών, που γίνεται στα παρασκήνια της ιστορίας, δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα. Το να λέμε, α ναι, και οι γυνάικες δούλευαν μερικές φορές, δεν φτάνει! Συνεισέφεραν όσο οι άντρες, και ίσως περισσότερο, καθώς τα έκαναν όλα με ένα παιδί στην αγκαλιά.

σορι για το τεράστιο κείμενο, αλλά εχώ πολλά να πω για αυτό το θέμα. και ευχαριστώ πολυυυ που ανέβασες τις φωτο <3

Σ' ευχαριστώ που έστειλες αυτό το μήνυμα 💙 Η δουλειά που έχουν κάνει οι γυναίκες στο παρελθόν είναι τρομερή και δεν πρέπει να την υποτιμουμε ούτε να την ξεχνάμε. Χωρίς την προσπάθεια τους η κοινωνία μας δε θα ηταν στο ιδιο επίπεδο που είναι σήμερα.

Αν δεις τώρα, το post έχει πολλά notes και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό! Σιγά σιγά και οι νέοι στην Ελλάδα αρχίζουν και βλέπουν αυτή τη σεξιστική ρητορική που έρχεται κυρίως από τις ΗΠΑ και γι αυτό ήθελα να κάνω και ένα σχετικό ποστ που να δείχνει ότι τα πράγματα ποτέ δεν ήταν έτσι όπως τα δείχνουν.

Βέβαια, οι καιροί δεν έχουν αλλάξει εντελώς. Σήμερα θέλουν τη γυναίκα μόνο στο σπίτι γιατί αυτό τους εξυπηρετεί καλύτερα. Παλιά την ήθελαν μουλάρι γιατί πάλι αυτό τους εξυπηρετούσε. Και κάθε εποχή βάφτιζαν τις δουλειές "γυναικείες" και "αντρικές" και ως εκ θαύματος οι γυναικείες υποτιμούνται (και ξεχνιούνται).

Το σημαντικότερο είναι να έχουν οι γυναίκες αυτονομία και να πιστεύουν στη δύναμη τους, και να εργάζονται (η όχι) όπως θέλουν αυτές. Ας ελπίσουμε ότι όσο περνάνε τα χρόνια θα λιγοστεύουν οι ηλίθιοι και χειριστικοί άντρες/άνθρωποι που ψάχνουν τρόπους να κρατήσουν τις γυναίκες στο περιθώριο.

Και φυσικά ότι τα εργατικά δικαιώματα για όλους θα τηρηθούν και θα πληθύνουν.

[gemsofgreece]

FYI: Πάλι μεγάλο πράγμα φτιάξαμε XD

“Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου και εκτιμώ ιδιαίτερα που διάλεξες να απαντήσεις και έκανες τον κόπο να αναλύσεις την κατάσταση (συμφωνώ και επαυξάνω σε όσα λες)

Επειδή ξαναδιαβάζοντας όσα έγραψα δεν φαίνεται να είναι ξεκάθαρο, να τονίσω και υπογραμίσω εδώ ότι επ ουδενί δεν συγχέεται η μουσουλμανική θρησκεία εγγενώς με το τζιχαντ, και τις ακραίες πεποιθήσεις και πράξεις μεμονωμένων ατόμων/ομάδων, παρ'ολο που το προτρέπει το Κοράνι οι θρησκευόμενοι έκαναν οι ίδιοι τις επιλογές τους και η πλειοψηφία των θρησκευομενων ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες ήταν φιλειρηνική. ή τουλάχιστον ουδέτεροι που κοίταζαν την δουλειά τους και την καθημερινότητά τους και δεν ήξεραν τι έκαναν οι σουλτάνοι κ πολέμαρχοι μακριά απ’ αυτούς. Όπως ζούσαν και οι απλοί ευρωπαίοι, ιάπωνες κλπ όταν οι βασιλείς τους έκαναν εγκλήματα αλλού. Ούτε συγκεκριμένα έθνη συνδέονται εγγενώς με τζιχαντ ή αλλα αρνητικά πράγματα. Αυτό λέγεται τσουβάλιασμα το οποίο είναι εξοργιστικά άδικο ειδικά όταν γίνεται με δόλο για συμφέροντα ή/και ιδεοληψίες, και αυτό ακριβώς καταγγέλω ότι γίνεται στους ευρωπαίους σήμερα, και αν δεν ξεκαθάρισα ικανοποιητικά ότι όσον αφορά τους μουσουλμάνους η σκληρή κριτική αφορά συγκεκριμένες περιόδους/ομάδες και το διάβασε κάποιος φιλειρηνικός μουσουλμάνος και πικράθηκε, φερω την ευθύνη και ζητώ συγνώμη. Και να ξέρουν οι πατριώτες Ελληνες Μουσουλμάνοι που στέκονται διπλα μας και απέναντι απ τους Τουρκους, οτι τους βλέπουμε, αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τις προσπάθειές τους, και για μας είναι αδέρφια μας. Οσον αφορά τα σκληρα λόγια για την Τουρκία, είναι για το πως χτίστηκε το κράτος όχι για τους απλούς πολίτες.

Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην προπαγάνδα ότι μόνο μία θρησκεία/μία ομάδα λαών είναι ένοχοι για ιμπεριαλισμό/ρατσισμό/φασισμό και ότι όλοι οι άλλοι είναι εγγενώς αθώοι, δεν έχουνε διαπράξει ποτέ εγκλήματα ούτε διαπράττουν τώρα και δεν μπορούν εκ φυσεως να διαπράξουν, και άρα μεταξύ πχ Ελλήνων/Τούρκων, Γάλλων/Αράβων της Αλγερίας κ’ Ισπανών/Αράβων του Μαρόκου αυτόματα θεωρούμε ένοχους τους Ευρωπαίους και αθώους τους Μουσουλμάνους, και χτιζουμε μια καινούργια πραγματικοτητα για να στηρίξει αυτό το ψέμα, και οταν προκύπτουν καινούργια γεγονότα δεν τα εντάσουμε στο αληθινό ιστορικο πλαίσιο αλλά στο ψευδές προπαγανδιστικό δημιούργημα με τις σαθρές και ρατσιστικές βάσεις και κρινουμε απο αυτά τα ψευδή “στοιχεία” την καινουργια κατάσταση.

Εξού και η λάσπη στην 1.  Ισπανία οταν δέχεται εισβολή στη Μελίγια ενώ, το ιστορικό πλαίσιο είναι οτι υπήρξε αραβική αποικία για αιώνες και ΔΕΝ θέλει να ξαναγίνει + αυτό εδώ: https://slpress.gr/ethnika/poion-antegrapse-o-erntogan-me-tin-epithesi-ston-evro-to-2020/ η εισβολή στον έβρο είναι ξεπατικωμα από Μαροκινή τακτική, το κάνανε και πριν στους Ισπανούς και πέτυχε- ΜΜΕ και πολιτικοί το δείχνουν σαν σφαγή αθώων ψυχών. 2. Γαλλία οπου το ιστορικό πλαίσιο είναι αυτά που έγραψα στο άλλο μην, όταν εκαναν οι Αφροασιάτες συμμοριτοπόλεμο πρόσφατα, ΜΜΕ και πολιτικοί κατηγορούν τους ιθαγενείς και θεωρούν αυτόματα αθώους τους Αφροασιάτες, κυριως Αλγερινούς που εισβάλουν ακάλεστοι και μισούν την Γαλλία, και πάνω σε αυτό χτίζουν την καινούργια πραγματικότητα. 3. Ελλάδα την οποία κατηγορούν για το “μεταναστευτικό”, στην οποία η Τουρκία (που τη θεωρούν αυτοματως “αθώα” ενώ στο ιστορικο πλαίσιο γενοκτόνησε τους Ελληνες) κάνει υβριδικό πόλεμο σε αερα θάλασσα και στεριά, και στέλνει αγνώστων καταγωγής και προθέσεων μουσουλμάνους που δηλώνουν φτωχοί κατατρεγμένοι αλλά πλήρωσαν από 2000-5000$ (για είσοδο σε Ελλάδα) μέχρι 14000$ (για σουηδία/αγγλία) για να ερθουν παρανόμως με σαπιοκάραβα αντί να ρθουν νομίμως και ασφαλώς με πλοία της γραμμής (έχουμε και Σμυρνη/Θεσ/νίκη ελεος) Κάθε φορά που πνίγονται σκεφτομαι πόσα επιβατηγά πλοία πέρασαν εκείνη την μέρα στην Ελλάδα/Κύπρο ή πόσα λεωφορεία ήρθαν Θράκη τα οποία διάλεξαν να αγνοήσουν (δεν έχω την ενέργεια να κάνω χάρτες για αυτό ρε γμτ).  Τα σύνορα δεν είναι κλειστά, είναι ελεγχόμενα και με τα νόμιμα χαρτιά όποιος θελει έρχεται, και οι εισβολείς επιλέγουν τον παράνομο τρόπο, και μαζί με τουρκους/μκο/δυτικους ηγέτες φέρουν την ευθύνη για πνιγμούς. Αν δεν ελεγχεις τα σύνορά σου, νομοτελειακά αφήνεις να μπουν μαφιόζοι, τζιχαντιστες, εκπορνευτές, ναρκέμπορες, δουλέμποροι και τοσοι άλλοι εγκληματίες. ετσι καταντήσαμε να χουμε παράρτημα της αλβανικής μαφίας, που εκτελεί κόσμο μερα μεσημερι σε καφετέριες. Οσον αφορά την Κύπρο *τραβάς τα μαλλιά σου* η εισβολή και κατοχή γίνεται δικοινοτικό προβλημα και ιθαγενείς κ εποικοι εξισώνονται, οι εισβολείς 98% των οποίων έρχονται απ τα κατεχόμενα βαφτίζονται προσφυγες κ επιβραβεύονται με επιδόματα, ενώ απελαύνουν πραγματικο προσφυγα (τον Κουρδο Αγιάς(;) ) στην Γερμανία επειδή το ζήτησε η Τουρκία.

Σημειωτέον ακόμα μου καίει εγκεφαλικά κύτταρα το “jungle of chios” της αμεμπτου ηθικής ΜΚΜπιζνας https://twitter.com/ABoatReport/status/1562047030792491008 

-Για τον ΟΗΕ, ο ορισμός του “ιθαγενούς λαού” (και των πατρογονικών εστιών του) δεν είναι αυτός που εννοούμε οι αυτόχθονες λαοί ανά τον κόσμο, αλλά “ομάδα με διακριτή εθνική/θρησκευτική ταυτότητα μεσα σε κράτος άλλου λαού, συνήθως ιμπεριαλιστικού που κατέχει τα εδάφη του. βασική προϋποθεση για να είσαι ιθαγενής είναι να μην έχεις δικό σου κράτος αλλά να είσαι μειονότητα στο κράτος άλλου” πχ Cherokee στις ΗΠΑ. Οι Ελληνες δηλ δεν είμαστε ιθαγενείς αφού χτίσαμε κράτος, ούτε η 3000 ετών μειονότητές μας στην τουρκία ή στην Ουκρανία είναι, αλλά ούτε οι Ουκρανοί ή άλλοι Ευρωπαίοι είναι ιθαγενείς στις πατρογονικές εστίες τους παρά μόνο πχ οι Sáami που κατέχουν την πατρίδα τους Νορβηγοι Σουηδοί Φινλανδοί και Ρώσοι. Βλέπεις τι πλαίσιο χτίσανε; και όλες οι πολιτικές και δράσεις τους βασίζονται σε αυτό το ψέμα. Να μην απορούμε οταν βλέπουμε την εμμονή ΟΗΕδων με “τα ονειρα των (ηθελημένα) μεταναστών (που παρατούν την πατρίδα τους) που ψαχνουν καλυτερη ζωη” (στις πατριδες άλλων, και δίχως να θέλουν να ενσωματωθούν, χτιζοντας κρατος εν κράτει) και την πλήρη απαξίωση των ιθαγενών που παλεύουν να μείνουν στην πατρίδα τους και να διατηρήσουν τον πολιτισμό τους, όπως και την αδιανόητη συμψήφηση των εντελώς αντίθετων όρων πρόσφυγας + μετανάστης, δίνοντας στο ένα τις ιδιοτητες του άλλου (δηλ ο πρόσφυγας ( που κλαίει την πατριδα του) ΘΕΛΕΙ να μεινει για πάντα αλλού “στην δευτερη πατρίδα” κι οχι να γυρίσει το συντομότερο δυνατον οταν είναι ασφαλές, ενώ ο μετανάστης (απο επιλογη) ειναι αυτοματα κατατρεγμένος και δικαιούται άσυλο, άρα ειναι 2 οροι για το ιδιο πράγμα. Δες εδώ https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/gunaikes-entopizoun-simeia-sto-kentro-tis-athinas-opou-tha-mporousan-na-biosoun-sexoualiki-parenoxlisi-eikones/ την επιλεγμένη επιδοτούμενη “δράση” που μιλά για “ εκτοπισμένους και ανιθαγενείς πληθυσμούς και των κοινοτήτων υποδοχής τους” αυτο ειμαστε οι ιθαγενείς: κοινότητες υποδοχής μεταναστών και τπτ άλλο. με “τοπικές διοικήσεις” και οχι κρατικές κυβερνήσεις, που έλεγε το οπενμπορντάκικο κομμα “βολτ ελλάδας” στο twitter πριν το κράξουνε.

Και αφού έγραψα πάλι κείμενο-τερας(τιο) να σε γλυκάνω με κάτι όμορφο: Σαρακοστή στην Ιερά Μονή Ορους Σινά (+ αδελφική φιλία αιώνων μεταξύ Ελληνορθόδοξων μοναχών και Βεδουΐνων Μουσουλμάνων)

https://www.gastronomos.gr/topikes-kouzines/sarakosti-stin-iera-moni-oroys-sina-mia-koyzina-taxidi-stoys-aiones/191770/ “

ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Re: Χαίρομαι που αποσαφήνισες την τοποθέτησή σου! Δυστυχώς λες σκληρές αλήθειες, και πρέπει να στο πω, με τρόπο που είναι too much, ιδίως για το περιβάλλον του tumblr, αλλά πιστεύω αν κάποιος διαβάσει τα λόγια σου με προσοχή θα δει ότι απλώς περιγράφεις ιστορικά γεγονότα. 

Δεν έχω να προσθέσω κάτι ιδιαίτερο απλά να σχολιάσω μόνο ότι διαβάζοντας για την Πράσινη Πορεία, τα Ηνωμένα Έθνη λέει καταδίκασαν το Μαρόκο για αυτήν τους την τακτική. Από την άλλη, είναι και το γεγονός ότι η Ισπανία έφευγε σταδιακά από εκείνα τα μέρη ως πρώην αποικιοκράτις που σημαίνει ότι το όλο γεγονός ίσως ήταν πιο γκρίζο από την τακτική του Ερντογάν εναντίον των νομίμων συνόρων της Ελλάδας που ήταν ξεκάθαρα υβριδικός πόλεμος. Από πολλές απόψεις πιο ανήθικος ίσως από αυτόν των Μαροκινών αφού α) ο άμαχος πληθυσμός ήταν όλοι άσχετοι μετανάστες, ούτε καν Τούρκοι της ανατολικής Θράκης ας πούμε, β) ο Τουρκικός στρατός εξόπλισε μετανάστες άμαχους και του έβαλε να παραβγούν με τον Ελληνικό στρατό ενώ αυτός έστεκε πίσω, γ) η Τουρκία εξαπάτησε τους μετανάστες στέλνοντας τους μηνύματα ότι η Ελλάδα άνοιξε τα σύνορα!!! Ήταν ξεκάθαρα μη συμβατική εισβολή με την οποία επιχειρούσαν να ελέγξουν τα αντανακλαστικά της Ελλάδας και να εκβιάσουν την Ευρώπη, διατεθειμένοι να εξαπατήσουν και να θυσιάσουν χιλιάδες ανθρώπων στην πορεία. Είναι φοβερό πως για αυτό δεν άνοιξε μύτη. Δε νομίζω να υπέστη η Τουρκία καμιά κύρωση. Και μετά από κανένα δίμηνο το όλο θέμα είχε ξεχαστεί, όχι μόνο παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα!!! Είναι πραγματικά κουλό. Και σίγουρα κάποια από όσα κατηγορείται η Ελλάδα έχουν βάση στο μεταναστευτικό (π.χ βία, άθλιες συνθήκες στα κέντρα) αλλά το ότι είναι η Τουρκία που κάνει κυρίως την καμπάνια δυσφήμισης είναι για γέλια και για κλάματα. 

Αυτήν την απορία με τα υπέρογκα κόστη της παράνομης μετανάστευσης την έχω κι εγώ. Αλλά νομίζω δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά τόσο, πέρα από την εξαπάτηση από διακινητές, οι χώρες - προορισμοί κάνουν δύσκολη την νόμιμη είσοδο, ζητώντας χαρτιά για τα οποία κάποιοι ίσως χρειάζονταν να περάσουν χίλια κύματα τόσο από τη δική τους γραφειοκρατία όσο και από αυτή της χώρας προορισμού. Πρέπει να προσκομίζουν χαρτιά τύπου ότι έχουν ικανή ταξιδιωτική ασφάλιση, ότι έχουν σταθερό εισόδημα, ότι έχουν ήδη κάνει συμβόλαια εργασίας στην χώρα προορισμού και άλλα τέτοια που μπορεί να είναι πολύ δύσκολα για τους μικρομεσαίους φτωχών ασιατικών ή αφρικανικών χωρών. Μπορεί δηλαδή αυτοί να έχουν και να δίνουν την περιουσία τους στους διακινητές, αλλά ουσιαστικά από εκεί και έπειτα (νομίζουν ότι) ξεμπερδεύουν χωρίς την χαρτούρα που μπορεί να θέλει μήνες ή χρόνια, ή που μπορεί εξ ορισμού να μην μπορούν να προσκομίσουν. Έπειτα σίγουρα η πλειονότητα είναι οικονομικοί μετανάστες, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι εντελώς άποροι. Μπορεί απλά να σημαίνει ότι δε βλέπουν μακροπρόθεσμο μέλλον στην χώρα τους. Κάτι τέτοιο μπορείς να πεις και για το brain drain των Ελλήνων μεταναστών - οι περισσότεροι δεν είναι άποροι του τύπου “κυριολεκτικά δεν έχω να φάω” αλλά φεύγουν για μακροπρόθεσμα καλύτερες αποδοχές και συνθήκες εργασίας. Είναι το ίδιο πράγμα περίπου με την διαφορά ότι ως μέλος της ΕΕ, οι πολίτες της Ελλάδας δεν έχουν κανέναν λόγο να δελεαστούν από την παράνομη μετανάστευση. Αλλά σε εκείνες τις χώρες υπάρχει και τεράστια επιρροή και εκμετάλλευση από τους διακινητές ούτως ή άλλως. 

Και η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι υπερβάλλεις για τον ορισμό του ιθαγενούς από τον ΟΗΕ αλλά είχες δίκιο λολ

Ο ΟΗΕ αναφέρεται αποκλειστικά σε μειονοτικούς ιθαγενείς, δεν φαίνεται να εξετάζει καμία άλλη περίπτωση.

Τέλος πάντων, το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική. Γνώμη μου είναι ότι η ρίζα αυτής της πολιτικής ήταν σωστή αρχικά αλλά όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους, χάνεται πλέον η ισορροπία. Δηλαδή προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους ευάλωτους εναντίον των ισχυρών εκμεταλλευτών αλλά έχουν αρχίσει να χάνουν τον έλεγχο του τρόπου εφαρμογής της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να δράττονται των ευκαιριών ψευδώς ευάλωτοι ή να πλήττονται οι ��νίσχυροι που τσουβαλιάζονται με τους κακούς ισχυρούς. Και εν τέλει νομίζω πάλι οι πλούσιοι λευκοί βγαίνουν κερδισμένοι. Πχ το λευκό πλούσιο Χόλιγουντ κερδίζει δίνοντας την ψευδαίσθηση σε Αφροαμερικανούς πολίτες ότι αναγνωρίζει το στίγμα τους στην παγκόσμια ιστορία και προστατεύει τα δικαιώματά τους παρουσιάζοντας ευρωπαικές ιστορικές προσωπικότητες ως αφρικανικές (ενώ παράλληλα δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για την πραγματική και ενδιαφέρουσα ιστορία της Αφρικής). Ξέρουν ότι κάποιοι πολίτες έχουν ανάγκη μια τέτοια δικαίωση (και την έχουν τόσο ανάγκη που αρκετοί αρκούνται και στην ανιστόρητη δικαίωση) και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για αυτήν και το εκμεταλλεύονται. Για το πρόσκαιρο οικονομικό κέρδος και το καλό ίματζ η Δύση αποσταθεροποιεί την ισορροπία, όπως είπα, με ταχύτητα που δεν είναι βιώσιμη. Οπότε πιστεύω εν καιρώ κάτι θα γίνει 100%, ας ελπίσουμε ό,τι γίνει να είναι σύντομο και όσο πιο ειρηνικό γίνεται τόσο για την Δύση όσο και την Ανατολή. 

Αλλά ας τα ξεχάσουμε αυτά τα καταθλιπτικά και θέλω να απέχω λίγο από πολιτικά /ιδεολογικά ποστ και όλο δέχομαι βομβαρδισμούς χαχαχαχ όχι μόνο από σένα δηλαδή

Το ��ρθρο του Γαστρονόμου ήταν όντως ανακούφιση :D

Φοβερό άρθρο και φωτογραφικό υλικό!

https://www.gastronomos.gr/topikes-kouzines/sarakosti-stin-iera-moni-oroys-sina-mia-koyzina-taxidi-stoys-aiones/191770/