#γάμος ομόφυλων

[taxidiarapsuxh]

« Πλέον νόμιμα μπορείς να γίνεις η κουμπάρα μου»

- μήνυμα που έλαβα χθες το βράδυ από πολύ καλό μου γκει φίλο ❤️

[mikrofwno]

Αλλαγές στις ληξιαρχικές πράξεις γάμου και γεννήσεων μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στον πολιτικό γάμο

Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στον πολιτικό γάμο, επιφέρονται σημαντικές αλλαγές στις ληξιαρχικές πράξεις γάμου και γεννήσεων, σηματοδοτώντας ένα ιστορικό βήμα προόδου στο ελληνικό νομικό σύστημα. Οι αλλαγές αυτές έρχονται να αντικατοπτρίσουν την αναγνώριση των ομοφυλοφιλικών ζευγαριών στον πολιτικό γάμο, παρέχοντας τους τα ίδια νομικά δικαιώματα και υποχρεώσεις όπως και σε…

[justforbooks]

Ελλάς Ελλήνων Σκοταδιστών

Ο βανδαλισμός στην Εθνική Πινακοθήκη από τους υπερασπιστές του ακροδεξιού και υπερσυντηρητικού πολιτικού κόμματος του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια».

Ο κ. Δημήτρης Νάτσιος, το κόμμα Νίκη και οι ομοϊδεάτες του, από την ημέρα που μπήκαν στη Βουλή, διαρκώς ανησυχούν. Φιλορώσοι, αντιδυτικοί και επίδοξοι συνεχιστές του τραμπισμού στη χώρα μας, υιοθετούν τον ρόλο του λογοκριτή και του σωτήρα έναντι μιας πολιτισμικής αλλοίωσης που δήθεν μας απειλεί. Κάθε ομιλία, παρέμβαση και δελτίο Τύπου τους είναι μνημείο αναχρονισμού και μεσαιωνικών αντιλήψεων. Αφορισμοί, κηρύγματα και ένας τοξικός λόγος που παραπέμπει σε εκπροσώπους του ιερατείου του ορθόδοξου φονταμενταλισμού. Κάθε φορά που τους παρακολουθείς νιώθεις ότι έχεις επιστρέψει στην εποχή του Κατηχητικού και ότι όλοι γύρω μας θα έπρεπε να περιφέρονται με πλαστικοποιημένες εικονίτσες, να πιστεύουν σε δοξασίες και να προσκυνούν ως ηγέτη τους τον Άγιο Παΐσιο.

Σήμερα ήταν η έκθεση «Η Σαγήνη του Αλλόκοτου» στην Εθνική Πινακοθήκη που προκάλεσε τα «χρηστά» ήθη τους. Το προηγούμενο διάστημα ήταν τα Δημόσια Ωνάσεια Σχολεία, στα οποία «εκπαιδευτικοί τραβεστί θα διδάσκουν τα παιδιά», επειδή το Ίδρυμα Ωνάση αποτελεί «απροκάλυπτο ενεργητικό προαγωγό της woke ατζέντας στην Ελλάδα». Νωρίτερα, ήταν οι αμβλώσεις και �� γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, που τα χαρακτήριζαν απειλή για την ελληνική κοινωνία και την οικογένεια. Φυσικά, είχαν ταχθεί απέναντι στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και ακόμη και σήμερα δεν έχουν σταματήσει να διακινούν θεωρίες συνωμοσίας. Ακόμη και για την ένταξη της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία είχαν υποστηρίξει ότι προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Μάλιστα, πριν από λίγο καιρό, ο πρόεδρος της Νίκης, Δημήτρης Νατσιός, δεν είχε διστάσει να προτείνει την επιστροφή της μαθητικής στολής, της έπαρσης της σημαίας και του εθνικού ύμνου στα σχολεία, ενώ είχε υπογραμμίσει ότι θα καταθέσει στη Βουλή σχέδιο νόμου για να καταργηθεί η διάταξη για τη φυλομετάβαση από την ηλικία των 15 ετών. Συγχρόνως, ως δάσκαλος και θεολόγος, σε δημόσιες τοποθετήσεις του είχε ασκήσει έντονη κριτική στα βιβλία που διδάσκονται στα σχολεία: «Στην έκτη δημοτικού, όπου διδάσκω φέτος, έχει κείμενο για την οικογένεια και στο τέλος λέει ο μαθητής “δεν ξέρω τι οικογένεια θα κάνω όταν μεγαλώσω”. Αφήνει κενό, χωρίς να απαντά στο καίριο ερώτημα αν θα κάνει φυσιολογική οικογένεια», είχε υποστηρίξει.

Η Νίκη είναι ένα ακροδεξιό μόρφωμα που εμφανίστηκε ως έκπληξη στις εκλογές του 2023, συγκεντρώνοντας 2,92% στις εκλογές του Μαΐου, και έναν μήνα μετά έλαβε 3,7%, εξασφαλίζοντας την είσοδό του στη Βουλή με 10 βουλευτές. Ουσιαστικά, χαϊδεύοντας τα χαμηλότερα λαϊκά ένστικτα, συγκρότησαν έναν πολιτικό σχηματισμό που παραπέμπει σε λούμπεν παλαιοημερολογίτες. Πρόκειται για καρικατούρες της χριστιανικής δεξιάς, που επωάστηκαν στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και με ρητορική ομοφοβική, σκοταδιστική και ξενοφοβική διατυμπανίζουν με κάθε τρόπο ένα και μόνο σύνθημα: «Όπισθεν ολοταχώς». Το κόμμα Νίκη δίνει έμφαση μόνο σε θέματα που άπτονται της θρησκείας, της πατρίδας και της οικογένειας. Τάσσονται πάντοτε υπέρ της αναθεώρησης των αυτονόητων και προσμένουν να διαβρώσουν κεκτημένα ετών αλλά και συλλήβδην τις φιλελεύθερες ευρωπαϊκές αξίες.

Για τους εκπροσώπους αυτού του νεοσυντηρητικού κόμματος, νόημα στην πολιτική έχει μόνο το να σκορπάς ηθικό πανικό. Παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως «παιδιά της πονεμένης Ρωμιοσύνης» και διαλαλ��ύν ότι μένουν πιστοί στα ιερά και στα όσια. Έτσι και σήμερα ο Νίκος Παπαδόπουλος, βουλευτής της Νίκης, βρέθηκε στο επίκεντρο ενός ακόμα προκλητικού επεισοδίου, όταν εισέβαλε στην Εθνική Πινακοθήκη και κατέστρεψε εκθέματα της έκθεσης «Η Σαγήνη του Αλλόκοτου», διαμαρτυρόμενος για έργα που χαρακτήριζε «βλάσφημα».

Στο καταστατικό του κόμματος η πολιτική του ταυτότητα περιγράφεται με ξεκάθαρο τρόπο: η Νίκη δεν ορίζεται και δεν εκφράζεται με τους πολιτικούς όρους «δεξιά», «κέντρο» ή «αριστερά», ούτε ως «προοδευτικό» ή «συντηρητικό» κόμμα, αλλά μόνο από τις «διαχρονικές αξίες και αρχές του ελληνισμού και της ορθόδοξης πίστης». Αναμφίβολα, η Νίκη είναι ένα κόμμα που θυμίζει θρησκευτική αίρεση και, ευτυχώς, όπως δείχνουν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, οδηγείται σταδιακά προς την έξοδο. Οι πατριδοκάπηλοι, συνωμοσιολόγοι, αρνητές της επιστήμης και θρησκόληπτοι που επιθυμούν διακαώς την επιστροφή μας στις εποχές του τριπτύχου «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια» θα αποτελέσουν σε λίγο καιρό θλιβερά κομματίδια αλλοτινών περιόδων τα οποία θα συνεχίσουν να επιζούν στο περιθώριο.

Όπως διαβάζουμε στην περιγραφή της έκθεσης που έγινε στόχος βανδαλισμού από τον βουλευτή της Νίκης, Νίκο Παπαδόπουλο, «αξιοποιώντας τη θεατρικότητα της καρναβαλικής παράδοσης και της Commedia dell’ Arte, με αφορμή τα έργα του Goya που συνθέτουν ένα καινοφανές σύμπαν στο οποίο κυριαρχεί η αμφισημία και η υβριδικότητα, η διαρκής αιώρηση ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο, αίσθηση που οφείλεται στην αριστοτεχνική συναρμογή δημοφιλών, καθημερινών θεμάτων με παράταιρες, απειλητικές, αποκρουστικές ή και δυσερμήνευτες μορφές, οι οποίες παραδόξως μας έλκουν αντί να μας απωθούν, ίσως διότι σ’ αυτές αναγνωρίζουμε διαισθητικά κάτι βαθιά δικό μας, δέκα καλλιτέχνες εμπνέονται και δημιουργούν τα δικά τους έργα με έμπνευση το αλλόκοτο». Είναι ξεκάθαρο λοιπόν γιατί τους ενόχλησε η συγκεκριμένη έκθεση. Ακόμη και οι ίδιοι αντιλήφθηκαν τι είναι απωθητικό και αποκρουστικό όταν διέκριναν τον εαυτό τους στα έργα τέχνης των δέκα καλλιτεχνών που από διαφορετικές αφετηρίες εναγκαλίζονται και εικονίζουν το αλλόκοτο, το υβριδικό και το γκροτέσκο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Παντρεύεται ο Στέφανος Κασσελάκης: Αυτό είναι το προσκλητήριο του γάμου του με τον Τάιλερ Μακμπέθ

Ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Τάιλερ ΜακΜπέθ μετά τον γάμο τους στις ΗΠΑ πριν μερικούς μήνες, θα παντρευτούν και στην Ελλάδα, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών. Ο γάμος πρόκειται να πραγματοποιηθεί το καλοκαίρι στα Χανιά της Κρήτης και πιο συγκεκριμένα στο χωριό Σκινές, τον τόπο καταγωγής του Στέφανου Κασσελάκη. Το προσκλητήριο είναι μινιμάλ, με τα απολύτως…

[skandaladiaplokidiafthora]

Κεραυνοί Σαμαρα: Επικίνδυνο το νομοσχέδιο

«Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι υποχρεωτικός. Όλη η επιχειρηματολογία υπέρ της ψήφισης του έχει ξεκινήσει από ένα ψέμα» Στο βήμα της Βουλής βρίσκεται ο Αντώνης Σαμαράς τοποθετούμενος για το επίμαχο νομοσχέδιο για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. «Θεμελιώδης ανατροπή του οικογενειακού […] Κεραυνοί Σαμαρα:…

[news-24gr]

Καταψηφίζει το νομοσχέδιο για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια ο Χ.Αθανασίου

ΛΕΣΒΟΣ: Ο βουλευτής της ΝΔ Χαράλαμπος Αθανασίου καταψηφίζει το νομοσχέδιο για το γάμο και την τεκνοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. .Υπενθυμίζεται πως ήδη κι άλλοι βουλευτές της ΝΔ έχουν δηλώσει πως είτε θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είτε θα απέχουν από την ψηφοφορία. «Το σύμφωνο συμβίωσης έχει λύσει τα βασικά ζητήματα για την προστασία των παιδιών, όπως αυτά της καταγωγής, της διατροφής, ζητήματα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, κληρονομικά, πάντα με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού», είπε ο βουλευτής της ΝΔ Χαράλαμπος Αθανασίου ο οποίος επικαλέστηκε και τη νομολογία για την προστασία του παιδιού και το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο. Ο κ. Αθανασίου δήλωσε ότι θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο και ότι το ζήτημα της προστασίας των παιδιών προβάλλεται προσχηματικά. «Όλα τα προβαλλόμενα επιχειρήματα, ότι για την προστασία των παιδιών των ομόφυλων ζευγαριών, απαιτείται γάμος, είναι χωρίς έρεισμα και συνεπώς προσχηματικά», είπε ο κ. Αθανασίου. Πρόσθεσε επίσης ότι η συνταγματική έννοια του γάμου τον περιορίζει στα ουσιώδη στοιχεία που ισχύουν διαχρονικά στην ελληνική κοινωνία και στις θεμελιώδεις αρχές που τον διέπουν στην ελληνική έννομη τάξη, δηλαδή στη μόνιμη συμβίωση δύο προσώπων διαφορετικού φύλου. Κάθε άλλη νοηματοδότηση της ομόφυλης σχέσης είναι ανυπόστατη διότι δεν μπορεί να υπάρξει γάμος χωρίς τη συμβολή δύο φύλων, είπε ο Χαράλαμπος Αθανασίου και πρόσθεσε: «Στη ΝΔ, ως η κατεξοχήν μεγάλη δημοκρατική παράταξη, είναι επόμενο να προσεγγίζουμε αξιακά ζητήματα από διαφορετική σκοπιά αλλά πάντοτε με αρραγή ενότητα, ευθύνη και πολιτισμό. Γιατί η παράταξή μας, είναι παράταξη της ευθύνης και της συνέπειας». https://news-24.gr/katapsifizei-to-nomoschedio-gia-ta-omofylofila-zevgaria-o-ch-athanasiou/

[tourism-news]

Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: Σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο

[skatepunkanthi]

Γάμος Ομόφυλων Ζευγαριών, Τεκνοθεσία και Παρένθετη Κύηση

Εδώ και περίπου έναν μήνα, τα Μ.Μ.Ε στην χώρα μας ασχολούνται με το νέο νομοθετικό πλαίσιο που προτάθηκε στην Ελληνική Κυβέρνηση από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασελλάκη  σχετικά με την ισότητα στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, την τεκνοθεσία και την παρένθετη κύηση. Το νομοθετικό πλαίσιο συγκεκριμένα περιλαμβάνει τα εξής: 1) Να επιτρέπεται ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών στην χώρα μας με όλα…

[moudania]

Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Αντιθέσεις» του Κρήτη TV πήρε θέση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών λέγοντας πως όλοι είναι παιδιά του Θεού και τόνισε πως δεν μπορεί να διαχωρίζονται με το αν είναι ή όχι ομόφυλοι ή ετερόφυλοι.

«Θα πω πρώτα για τους ομόφυλους ανθρώπους. Για να περάσουμε σε αυτό που ονομάζεται γάμος. Να μιλήσουμε για τα πρόσωπα. Με τα ομόφυλα πρόσωπα δεν έχουμε κανένα προβληματισμό στην ανοιχτή μας αγκαλιά προς αυτά. Είναι αδέρφια μας, είναι άνθρωποι που έχουν έναν προσανατολισμό, που εγώ δεν είμαι άξιος να κρίνω κανένα από αυτούς. Γιατί ο Χριστός μου είπε μην κρίνεις για να μην κριθείς. Όποιος λοιπόν εκφράζεται κατηγορηματικά εναντίον αυτών των προσώπων που έχουν ανάγκη περισσότερο από όλους αγάπης, που δεν στάθηκε ούτε ένα λεπτό στη σκέψη πώς έχουν γίνει αυτό που είναι, τι παιδική ζωή είχαν, τι τραύματα κουβαλούν… Ισχύει όχι μόνο για τα ομόφυλα πρόσωπα, αλλά για όλα τα πρόσωπα που βγάζουν βία στην κοινωνία», είπε.

(via Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος για ομόφυλους: Είναι αδέρφια μας – Κι εμείς οι πνευματικοί δεν είμαστε άγγελοι)

[astratv]

Γεραπετρίτης για άτομα με αναπηρία, ΛΟΑΤΚΙ+, Ρομά και αστέγους: «Κανείς δεν θα μείνει πίσω»

Γεραπετρίτης για άτομα με αναπηρία, ΛΟΑΤΚΙ+, Ρομά και αστέγους: «Κανείς δεν θα μείνει πίσω»

Οι κυβερνητικές πολιτικές για τα άτομα με αναπηρία, ΛΟΑΤΚΙ+, Ρομά και αστέγους, βρέθηκαν στο επίκεντρο συνέντευξης που έδωσε ο υπουργός Επικρατείας, Γιώργος Γεραπετρίτης, στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, και όπως σχολίασε εξ αρχής, «τέτοιου τύπου εθνικά σχέδια δράσης, τα οποία αφορούν τις πιο ευάλω��ες κατηγορίες συμπολιτών μας, είναι εκείνα τα οποία απαμβλύνουν τις κοινωνικές ανισότητες και οδηγούν…

[aphroditeproject]

All films with english/greek subtitles

Ποιά* άφησε / πίσω τι; , Milena Gramova, 2012, 60’  Who Left / What Behind? είναι ένα βουλγαρικό-τούρκικο έργο που εξετάζει την επικέντρωση στην πολιτιστική ζωή και τον αντί��τυπο της στη δημιουργική σταδιοδρομία σαράντα καλλιτέχνιδων από την Βουλγαρία και την Τουρκία. Κάπου μεταξύ της γεννέτηρας και της μεγάλης πόλης, σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, ο οποίος ίσως δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες για ανταλλαγή, αλλά εμβαθύνει την απομόνωση, συναντάμε τις οπτικές των καλλιτεχνιδών, που αλλάζουν τον τόπο διαμονής τους προς αναζήτηση διανοητικής έμπνευσης και ισότητας. 

Who Left / What Behind?, Milena Gramova, 2012, 60’ Who Left / What Behind? is a bulgarian-turkish project that examines the centralization in cultural life and its impact on the creative path of forty women artists from Bulgaria and Turkey. Somewhere between the birthplace and the big city, in a globalizing world, which perhaps creates more opportunities for exchange, but also deepens isolation, we meet the views of these artists, who change the place they live, seeking intellectual inspiration and equality. #women*artists #creativesubject #beyondborders #documentary

Η τελευταία βαλβίδα, Boryana Rossa και ULTRAFUTURO, 2004, 4’ The Last Valve είναι ένα μανιφέστο απελευθερωμένο από διαφοροποιήσεις φύλου. Η Rossa σφραγίζει το αιδοίο της ράβωντας το με χειρουργική κλωστή, παίζοντας με την κοινότυπη Βουλγαρική σεξιστική έκφραση “ραμμένο μουνί”, αναφερόμενη στις γυναίκες που δεν είναι έτοιμες για σεξ σε κάθε στιγμή. Η Rossa είναι εμπνευσμένη από υπάρχοντες trans/διεμφυλικές ενσαρκώσεις σεξουαλικότητας στο ζωικό βασίλειο, από σεξουαλικά υβρίδια ανθρώπινων και ζωικών σωμάτων, και από την ανάδυση τεχνητών ρομποτικών και βιολογικών ανθρωποειδών ελεύθερων από περιορισμούς φύλου. Όλα αυτά τα μοντέλα προτείν��υν τη διαφυγή από το ετεροκανονικό δίπολο και προτείνουν δυνατότητες δημιουργίας μιας κοινωνίας που μπορεί να δεχτεί πιο ευέλικτες εννοιολογήσεις της σεξουαλικότητας και του κοινωνικού φύλου. Μια κοινωνία που μπορεί να αγκαλιάσει την πολυμορφία και να μην την αναθεματίσει, καθώς και να δημιουργήσει πιο ρευστούς ορισμούς και ευέλικτες έννοιες του τι είναι αρμόζον.  The Last Valve, Boryana Rossa and ULTRAFUTURO, 2004, 4’ The Last Valve is a manifesto of a future freed of gender distinctions. Rossa sews her vulva shut with surgical thread, playing with the common Bulgarian sexist expression “stitched up cunt” defining women who are not ready for sex any time. Rossa was inspired by existing transgender models of sexuality in the animal world, by sexually hybrid human and animal bodies, and by the emergence of artificial robotic and biological cyborgs free of gender determinations. All these models propose escape from the heteronormative binarism and proposes possibilities for creating a society that has the potential to accept more flexible notions of sex and gender, to embrace diversity and not to curse it, and to create more fluid definitions and soft notions of appropriateness. #manifesto #transgender #hybridbodies 

Σκηνές που φαντάστηκα, Metin Akdemir, 2020, 45’ Από τη δεκαετία του 1980 και παράλληλα με τις σημαντικές νίκες του φεμινισμού, ορισμένες αξιόλογες κινηματογραφικές παραγωγές, οι οποίες κατηγοριοποιήθηκαν και έγιναν ευρέως αποδεκτές ως «Ταινίες Γυναικών», βρήκαν τη θέση τους στην ιστορία του τουρκικού κινηματογράφου. Η ταινία Scenes I Imagine εξετάζει γιατί οι «κουίρ συνδηλώσει�� / ενδεχομενικότητες» που συνεπάγονται οι λεγόμενες «Ταινίες Γυναικών» απεικονίζονται ως φιλία, συντροφικότητα ή γυναικεία αλληλεγγύη, καθώς και γιατί αναπαριστούν, αλλά συνάμα δεν μπορούν να αντιπροσωπεύουν τις κουίρ σχέσεις. Η ταινία Scenes I Imagine ακολουθεί αυτήν τη διερώτηση εστιάζοντας σε τρεις ταινίες αυτής της εποχής. Αντί να επιδιώκει καταληκτικά ή απόλυτα συμπεράσματα εκ των προτέρων, η ταινία προχωρά ένα βήμα πέρα από τον υπαινιγμό και προς τη φαντασία. Αναφορικά με το γεγονός ότι στον τουρκικό κινηματογράφο, οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις είναι ορατές σε συγκεκριμένες μορφές, ενώ οι κουίρ σχέσεις απλά υπαινοούνται, παρακολουθούμε ξανά τρεις ταινίες (το “Dul Bir Kadın” (1985) και το “Kadının Adı Yok” (1988) του Atıf Yılmaz, και το “İki Kadın”(1992) του Yavuz Özkan), όπου παρουσιάζουνται αμφίσημες σεξουαλικότητες.

Hayalimdeki Sahneler (Scenes I Imagine), Metin Akdemir, 2020, 45’ From the 1980s onwards and in tandem with significant feminism gains, some influential productions which are categorized and widely accepted as “Women’s Film” took their place in the history of Turkish Cinema. Scenes I Imagine examines why the "queer implications / possibilities" that these so-called "Women's Films" entail are portrayed as friendship, companionship or sisterhood, or why they are represented / cannot be represented as queer relations. Scenes I Imagine examines why the "queer implications / possibilities" that these so-called "Women's Films" entail are portrayed as friendship, companionship or sisterhood, or why they are represented / cannot be represented as queer relations. Scenes I Imagine pursues this inquiry by focusing on three films from that era. Rather than aiming to reach forgone or absolute conclusions, it goes one step beyond implying and towards the imagination. With reference to the fact that in Turkish cinema, heterosexual relationships are visible in certain forms, whilst queer relationships are only 'implied', we want to re- watch three films (“Dul Bir Kadın” (1985), Dir: Atıf Yılmaz, “Kadının Adı Yok” (1988), Dir: Atıf Yılmaz, “İki Kadın” (1992) Dir: Yavuz Özkan) in which ambiguous sexuality takes place.  #queercinema #women'sfilms #queerimplications #turkishcinema

ΣΜΕΟΥΡΟ - Μαλίνα, Anastasija Lazarova, 2018, 13’ Η Άντρεα είναι μόνη στο σπίτι, ενώ η καλύτερη της φίλη Ντόνα θέλει να πάει σε ένα πάρτι για να συναντήσει τον Βίκτορ, το γκομενάκι που γουστάρει. Στο πάρτι βλέπουν τον Βίκτορ με ένα άλλο κορίτσι και τον αδερφό της Άντρεα. Όταν η Ντόνα ζητά από την Άντρεα να μάθει από τον αδερφό της ποιο είναι το κορίτσι στο πάρτι, η φιλία τους δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. RASPBERRY - Malina, Anastasija Lazarova, 2018, 13’ Andrea is home alone and her best friend Dona wants to go to the party where Viktor, her crush, will be. At the party they see Viktor with another girl and Andrea’s brother. When Dona asks Andrea to find out from her brother who the girl is, their friendship will never be the same again. #friendship #fallinginlove #comingofage

Οι τρεις μας, Renato Balla, 2019, 24’ Ο Martin και η Freja είναι πια μέρος της μονοτονίας που ονομάζεται «γάμος». Έχουν αρχίσει να νιώθουν αηδία ο ένας για τον άλλο. Μία νέα φωτογράφος θα γίνει μέρος της ζωής τους... The three of us, Renato Balla, 2019, 24’ Martin and Freja are now part of this monotony called ''marriage''. They have started to feel disgust for each other. A young photographer will become part of their life…  #marriage #relationships #experimentation

Σχέσεις: τα 25 χρόνια του λεσβιακού γκρουπ ŠKUC-LL, Marina Gržinić, Aina Šmid, Zvonka T Simčič, 2012, 60’ Το βίντεο-ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε για την επέτειο των 25 χρόνων της λεσβιακής ομάδας ŠKUC-LL (1987-2012) και αφορά στο λεσβιακό κίνημα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Είναι ένα πρότζεκτ που οπτικοποιεί και ορίζει το πλαίσιο για το κίνημα και την ΛΟΑΤΚ κοινότητα εκ των έσω, σε σχέση με την πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό, τις τέχνες και τις νομικές θεσμικές δομές. Η τοποθέτηση σε αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο λειτουργεί σε δύο επίπεδα: σε πρώτο επίπεδο, από τον παρακμάζοντα σοσιαλισμό στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, και σε δεύτερο, από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα στη μετάβαση σε έναν αιματηρό νεοφιλελεύθερο παγκόσμιο καπιταλισμό. Η ταινία περιλαμβάνει μια ανάλυση για το (ΛΟΑΤ) κίνημα στην ΕΕ μετά το 2004, όταν η Σλοβενία έγινε μέλος της ΕΕ, και περιλαμβάνει συζητήσεις και αναλύσεις του “κλίματος” που ακολούθησε τις συζητήσεις σχετικά με την απόρριψη του νέου οικογενειακού δικαίου στη Σλοβενία το 2012. Το υπό αναθεώρηση οικογενειακό  απορρίφθηκε μέσω δημοψηφίσματος τον Μάρτιο του 2012, όπου η πλειοψηφία εναντιώθηκε στο βασικό ανθρώπινο δικαίωμα των ομόφυλων σχέσεων και των παιδιών τους. Οι Παρελάσεις Υπερηφάνειας (pride) στην πρώην-γιουγκοσλαβική επικράτεια κατέχουν μια διακριτή θέση μέσα στην ταινία.  Η ταινία προβάλλει μια πληθώρα διαδικασιών περιθωριοποίησης και τον αγώνα για τα δικαιώματα των λεσβιών και της ΛΟΑΤ κοινότητας στη Σλοβενία και στην ευρύτερη πρώην-Γιουγκοσλαβία. Είναι μια πάλη για ορατότητα, καθώς και μια μαρτυρία της απίστευτης δύναμης του λεσβιακού κινήματος, των καλλιτεχνικών και πολιτιστικών δυνατοτήτων του, των κριτικών λόγων και των πολιτικών χειραφέτησης του. Η ταινία αποτελείται από συνεντεύξεις, έγγραφα, καλλιτεχνικά πρότζεκτ, σκηνές νυχτερινής ζωής, πολιτικές δράσεις και κριτικές συζητήσεις. Μιλάει επίσης για την Ευρώπη, την παγκόσμια ιστορία του καπιταλισμού και τ��ς κοινωνικής θέσης των λεσβιών σήμερα. Άλλες θεματικές που καλύπτονται είναι η ιστορία, οι σχέσεις και οι συμμαχίες με τα φεμινιστικά, τα γκέι, τα τρανς και τα κουίρ υποκείμενα, το AIDS και οι εκφάνσεις της ομοφυλοφιλίας. Η ταινία ασκεί δριμύ κριτική ενάντια στις διακρίσεις, τον ρατσισμό και τον φασισμό στην Ευρώπη σήμερα. Η ταινία πραγματοποιήθηκε χωρίς καμία κρατική χρηματοδότηση ή υποστήριξη από ΜΚΟ και γυρίστηκε στη Λουμπλιάνα και το Βελιγράδι το 2012.  Relations: 25 Years of the Lesbian Group ŠKUC-LL, Marina Gržinić, Aina Šmid, Zvonka T Simčič, 2012, 60’ This documentary video is about the 25 anniversary of the lesbian group ŠKUC-LL (1987-2012) and about the lesbian movement in former Yugoslavia. It is a project that visualizes, and defines the context for the movement and of the LGBTQ community within and with relation to politics, economics, culture, arts and legal institutional structures; this contextualization works on two layers: first from the decaying socialism to neoliberal capitalism, and then in the time of the 1990s it depicts the transition to a present, bloody neoliberal global capitalism. The video film includes analysis of the movement in the EU after 2004, when Slovenia became a member of EU, and includes discussions and analysis of the “climate” that followed the discussions and rejection of a new family code in Slovenia in 2012. The family code was rejected by a referendum in March 2012, the majority decided negatively on basic human rights for same sex unions and their children. A special place is given in the film to the Pride Parades in the ex-Yugoslavian territory.The video film presents a variety of processes of marginalization and the struggle for rights of the lesbian and LGBT community in Slovenia and wider in ex-Yugoslavia. It is a struggle for visibility, but as well a testimony of the incredible power of the lesbian movement, its artistic and cultural potential, critical discourses and emancipatory politics. The film consists of interviews, documents, art projects, nightlife, political appearances, and critical discourse. The film as well talks about Europe, global world capitalism and the status of lesbians today. Other topics that are covered are history, the relations and alliances with feminism, gay, transgender and queer, AIDS and the diction of homosexuality. It gives a harsh critique of discrimination, racism, fascism in Europe today.This is a NO budget film, made without a single cent of investment by government or NGOs. Filmed in Ljubljana and Belgrade in 2012.  #lesbianmovement #LGBThistory #LGBTpolitics #documentary

////

[mikrofwno]

Η πρώτη αναγγελία γάμου γυναικών στην Ελλάδα

Σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της ισότητας στην Ελλάδα αποτελεί η δημοσίευση της πρώτης αναγγελίας γάμου δύο γυναικών, λίγες μόνο ημέρες μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Πρωταγωνίστριες της ιστορικής αυτής στιγμής είναι η ψυχοπαιδαγωγός κοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης, Δανάη Δεληγεώργη και η ηθοποιός Αλεξία Μπεζίκη, οι οποίες θα ενώσουν τις ζωές τους σε γάμο στο…

[justforbooks]

Περικλής Κοροβέσης: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του 

Αν ακολούθησα αυτό το επάγγελμα δεν ήταν ούτε για την καριέρα, ούτε για τη «δόξα», ούτε για την οικονομική εξασφάλιση. Είναι για την περιπέτεια, τα μακροβούτια στην Ιστορία αλλά και στην τρέχουσα κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική πραγματικότητα, καθώς και για τις συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους.

Ένας εξ αυτών είναι ο συνομιλητής μου, μια ξέχωρη προσωπικότητα της ευρύτερης αριστεράς που επί χούντας είχε συλληφθεί, φυλακιστεί και βασανιστεί άγρια για να πάρει τη ρεβάνς με τους περίφημους «Ανθρωποφύλακες» (1969), μια μαρτυρία-χαστούκι στο καθεστώς των συνταγματαρχών που έγινε μπεστ-σέλερ, συμβάλλοντας σημαντικά στη διεθνή τους απαξίωση.

Μεταπολιτευτικά ξαναβρέθηκε στις επάλξεις, εξελέγη δημοτικός σύμβουλος και αργότερα βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ (2007-9), τον οποίο όμως γρήγορα εγκατέλειψε, βλέποντάς τον να κάνει «δεξιά στροφή», μετατρεπόμενος σε «αρχηγικό κόμμα».

Έκτοτε, παραμένει «ελεύθερος σκοπευτής», συνεχίζοντας ακούραστα να γράφει και να δημοσιογραφεί δίχως ποτέ να «μασά» τα λόγια του – η στήλη του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» είναι από τις κορυφαίες στον ελληνικό Τύπο.

Μελετημένος, εύστοχος, οξυδερκής, ασυμβίβαστος, ακομπλεξάριστος, είναι προπαντός ένας άνθρωπος βαθιά ελεύθερος, βαθιά ευαίσθητος, ερωτικός και διαρκώς ανοιχτός στο καινούργιο.

Επιβλητικός και ευθυτενής, αλλά ταυτόχρονα χαλαρός και οικείος, όπως πάντα, περιστοιχισμένος από βιβλία, κομψοτεχνήματα, ενθύμια, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι από νωρίς, όπως το συνηθίζει –μας αποκάλεσε, μάλιστα, «ξενέρωτους» σαν αρνηθήκαμε ευγενικά να τον συνοδεύσουμε στο πιώμα!–, ξεκ��νησε να μας μιλάει για την αριστερά, την εξουσία, τον πόλεμο, την επανάσταση –η ιδέα της οποίας ουδέποτε, λέει, τον απογοήτευσε–, την ακροδεξιά, τον σύγχρονο καπιταλισμό, τη δική του ζωή και πορεία, τις αξίες της φιλίας και της συντροφικότητας, που θεωρεί ισχυρότερες από κάθε ιδεολογία και που τον «ατσάλωσαν» απέναντι και στους δικούς του βασανιστές, την αξία τού να αναγνωρίζεις τα σφάλματά σου και να μαθαίνεις από αυτά, τα νέα πονήματα, ένα συγγραφικό κι ένα θεατρικό, που ετοιμάζει και άλλα πολλά. Εκτός του ότι είναι χειμαρρώδης, δεν χορταίνεις να τον ακούς!

«Όπου νιώθεις ότι διαφέρεις, εκεί οφείλεις να ποντάρεις», «ποτέ μη χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους, όσο κι αν σε απογοητεύουν, απλώς δεν συνάντησες ακόμα τους σωστούς», ήταν δύο από τις ρήσεις του που μου εντυπώθηκαν, μαζί και ο ορισμός του για τον ελεύθερο άνθρωπο ως κάποιος «που θυσιάζεται, που δίνει ή δίνεται, που προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του και αντίστροφα, μια σχέση δηλαδή εν τέλει ερωτική κοινή συναινέσει, ��ντίθετα από τον βιασμό που επιβάλλουν οι λογής εξουσίες!».

— Πώς σας βρίσκω αυτή την εποχή;

Κοίτα, εμείς οι κάποιας ηλικίας άνθρωποι, άπαξ και βγάλουμε τον χειμώνα, την άνοιξη ξανανιώνουμε! Αν εξαιρέσεις κάποια μικροπροβλήματα υγείας, καμιά μικρή απόλαυση δεν έχω ακόμα στερηθεί, ούτε το διάβασμα, ούτε το γράψιμο, ούτε το ποτό, ούτε το τσιγάρο, ούτε την ανθρώπινη συντροφιά, το βασικότερο. Εσείς πώς τα πάτε με τις δουλειές σας;

— Μια χαρά! Τρέξιμο πολύ, αλλά δημιουργικό, ειδικά όταν διασταυρωνόμαστε με ιδιαίτερους ανθρώπους σαν κι εσάς.

Α, ωραία τότε. Ρωτάω γιατί στην αγορά εργασίας σήμερα επικρατεί μεγάλη ασυδοσία. Κάποτε, ακόμα και ο καπιταλισμός είχε μπέσα, είχε ένα ήθος, μπορεί και από τον φόβο του «αντίπαλου δέους». Το να σε «ρίχνει» π.χ. το αφεντικό, το να σε εκμεταλλεύεται στυγνά, θεωρούνταν εντελώς άπρεπο. Δούλευα, θυμάμαι, στα 16 μου, μέσα δεκαετίας του '50, σε μια ασφαλιστική εταιρεία κι έκανα εισπράξεις. Την είχαν δύο εβραϊκής καταγωγής αδέρφια, που ο ένας είχε βγει στο βουνό κατά τη διάρκεια της Κατοχής και την άφησε στον άλλον.

Εκείνος ήτανε πιο στριμμένος, αλλά το προσωπικό το φρόντιζε. Εμένα, πάλι, που δεν τσέπωνα πουρμπουάρ από τους οφειλέτες, με απόπαιρνε. Δύο ��ήνες μετά μου λέει: «Κοίτα να δεις, αν δεν σε νοιάζουν τα λεφτά, δεν κάνεις για τη δουλειά αυτή. Είσαι σαν τον αδερφό μου, νομίζετε ότι οι ιδέες αλλάζουν τον κόσμο». Με έδιωξε, αφού πρώτα με φόρτωσε μια κούτα ρούχα και βιβλία του αδερφού! Βρήκα μετά δουλειά κανονική σε ένα μαγαζί στην Ερμού, με ένσημα κι απ' όλα...

— Έχετε πει ότι ανέκαθεν την κουβαλάγατε μια κάποια «λόξα»...

Ναι, βρε παιδί μου, δεν τους άρεσα, παντού και πάντα μου τη λέγανε! Ήδη από το Δημοτικό, ό,τι κι αν συνέβαινε, εμένα κατηγορούσαν, «ο Περικλής το 'κανε αυτό, ο Περικλής το 'κανε κείνο». Έφτασα να το πιστέψω κι εγώ ότι ήμουνα αλλόκοτος.

Μόνο όταν έφυγα πια στο εξωτερικό, στη Γαλλία, όπου σπούδασα, και αλλού, συνειδητοποίησα ότι, όχι, μια χαρά ήμουνα, οι άλλοι, οι «της τάξης και της πειθαρχίας», ήταν οι ανώμαλοι!

— Ωστόσο, είναι, λέτε, θέμα ιδεολογίας το πόσο σωστός είναι ένας εργοδότης;

Καθόλου, άσε που τα αριστερά αφεντικά είναι, κατά κανόνα, τα χειρότερα. Οι δεξιοί εργοδότες συνήθως είχαν έναν κάποιο κώδικα τιμής, ήτανε και λίγο θρησκευάμενοι, δεν σε εκμεταλλεύονταν τόσο χύμα. Αναφέρομαι πάντα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι πολυεθνικές είναι άλλη κατηγορία.

Ήξερα μια εργάτρια στην ΕΛΑΪΣ, τους δίνανε, μου έλεγε, δώρο γαλοπούλα τα Χριστούγεννα, αρνί το Πάσχα, μια γεμάτη σχολική τσάντα για το παιδί τον Σεπτέμβρη, bonus στις μεγάλες κερδοφορίες κι αν τυχόν παραπονιόταν καμια εργάτρια ότι... «me too», που λένε σήμερα, ο «μουρντάρης» απολυόταν!

Οι αριστεροί εργοδότες, αντίθετα, έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι αφεντικά αλλά πολιτικοί καθοδηγητές. Ότι οι εργαζόμενοι κανονικά θα έπρεπε να δουλεύουν εθελοντικά για την επιχείρηση-κόμμα, ότι θα όφειλαν να νιώθουν κιόλας προνομιούχοι για την τιμή.

Ο Ένγκελς, βέβαια, ήταν επίσης εργοστασιάρχης και μάλλον καλός εργοδότης, γιατί οι εργάτες του δεν απέργησαν ποτέ, έχοντας όμως συναίσθηση της ταξικής τους διαφοράς παρέμεναν επιφυλακτικοί απέναντί του.

Όταν, μάλιστα, πήγε στην Αγγλία να γράψει για τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης, μόνο ξύλο που δεν έφαγε – τι δουλειά έχεις εσύ, ένας μεγαλοαστός, να γράψεις για μας, του λέγανε!

— Ξεκινήσατε ασφαλιστής, δοκιμαστήκατε ως ηθοποιός, γίνατε πολιτικός ακτιβιστής, συγγραφέας και δημοσιογράφος.

Αν μπορούσα, θα δοκιμαζόμουν κ��ι σε άλλα! Θα γινόμουν και ακροβάτης ή χορευτής, που πάντα ήθελα. Ξέρεις, δεν έχει σημασία τι εργασία κάνουμε, αρκεί να την καταστήσουμε ωφέλιμη για εμάς και τους γύρω μας.

Πρόσφατη έρευνα αναδείκνυε ως πλέον χρήσιμο επάγγελμα αυτό των καθαριστριών στα νοσοκομεία λοιμωδών νοσημάτων και ως πλέον άχρηστο αυτό του χρηματιστή – τη ζωή μας εντούτοις την ορίζει ο δεύτερος!

Κι όμως, ο εργάτης της καθαριότητας ή ο αγρότης είναι πολύ πιο σημαντικός για μια κοινωνία από τον τραπεζίτη. Είχαν απεργήσει παλιότερα οι σκουπιδιάρηδες στη Νέα Υόρκη επί ένα δεκαήμερο.

Αναστατώθηκε όλη η πόλη – όλα τα αιτήματα ικανοποιήθηκαν και το επάγγελμα αυτό έκτοτε έγινε προνομιακό. Απέργησαν οι τραπεζικοί στην Ιρλανδία επί σχεδόν ένα χρόνο, δεν κουνήθηκε φύλλο, καμιά επίπτωση δεν υπήρξε στην κοινωνική ζωή. Ποιος έχει τη δύναμη τελικά;

— Έχετε γράψει ότι το «πραγματικό φως» το είδατε όταν ταξιδέψατε στην Ευρώπη και ειδικά στη Γαλλία.

Ναι, τότε άνοιξαν πραγματικά οι ορίζοντές μου. Λίγο αφότου αποφυλακίστηκα με την αμνηστία της χούντας, το «έσκασα» αρχικά για το Παρίσι, που το βρήκα στον απόηχο του Μάη του '68, και εντυπωσιάστηκα από το κλίμα αμφισβήτησης, ελευθερίας και ελευθεριότητας. Ό,τι εγώ ψέλλιζα εκεί ήταν δεδομένο!

Η Αριστερά στη χώρα μας κουβαλούσε, βλέπεις, για δεκαετίες μια βαριά σταλινική κουλτούρα, δηλαδή μια αποβλάκωση της έννοιας της ελευθερίας. Είναι σημαντικό να ψάχνεις διαρκώς, να αναζητάς, να ταξιδεύεις έστω νοητικά, να μην επαναπαύεσαι στο δεδομένο. Όπου νιώθεις ότι διαφέρεις, εκεί να ποντάρεις, εκεί αντανακλάται η προσωπικότητα που έχουμε να κηδεμονεύσουμε ώσπου να πεθάνουμε.

— Είναι ακόμα έντονη, λέτε, στην ελληνική αριστερά η σταλινική αυτή κουλτούρα;

Δυστυχώς, ναι! Ειδικά το ΚΚΕ συμπεριφέρεται ανόητα και αντιδραστικά σε σοβαρά δικαιωματικά θέματα, όπως η απελευθέρωση της κάνναβης ή το σύμφωνο και ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, καθώς και η τεκνοθεσία.

Το κάνουν, μάλιστα, λες και δεν υπήρξαν ή δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι κομμουνιστές! Κι όμως, είναι τόσο αρτηριοσκληρωτικοί που ούτε καν ένας Ρίτσος δεν είχε τολμήσει να εκδηλωθεί – κρίμα, γιατί και δεν θα του έλεγε κουβέντα κανείς και άριστο πρότυπο θα γινόταν για τους ομοφυλόφιλους εργάτες.

Τι τα θες, οι σταλινικοί μέχρι την ίδια τη φύση της Ρωσικής Επανάστασης διαστρέβλωσαν!

— Αυτό το τελευταίο έχει διατυπωθεί συχνά. Εσείς πώς το εννοείτε;

Καταρχάς, τη Ρώσικη Επανάσταση δεν την κάνανε μόνο κομμουνιστές. Υπήρχαν, επίσης, αριστεροί δημοκράτες, αναρχικοί και άλλοι – για περίπου έναν χρόνο, ώσπου να επιβάλουν οι μπολσεβίκοι τη δικτατορία του προλεταριάτου, η Ρωσία ήταν πράγματι το πιο ελεύθερο κράτος που υπήρξε ποτέ!

Η προλεταριακή δικτατορία είναι αδελφή κάθε άλλης δικτατορίας και επρόκειτο για μια παρερμηνεία του μαρξισμού από τον Λένιν. Οι Μαρξ και Ένγκελς είχαν ως επαναστατικό πρότυπο την Παρισινή Κομμούνα του 1878 που ούτε εξουσίες είχε ούτε κράτος εγκαθίδρυσε.

Ο Μαρξ αναφέρεται σε μια μεταβατική κατάσταση, όπου η μία τάξη αντικαθιστά την άλλη, όπου οι εργάτες θα αντικαταστήσουν τους αστούς όπως εκείνοι τους φεουδάρχες, όχι στην απόλυτη εξουσία ενός κόμματος.

Την έκφραση «δικτατορία του προλεταριάτου» τη μετέρχεται ποιητικά σε δύο επιστολές του, εννοώντας αυτήν ακριβώς τη διαδικασία μετάβασης.

Η εξέλιξη αυτή μοιάζει με εκείνη του χριστιανισμού, ειδικά αφότου αναγνωρίστηκε ως επίσημη θρησκεία κι έγινε δόγμα και εξουσία, ευνουχίζοντας πνευματικά τους ανθρώπους, όπως έκανε αργότερα ο σταλινισμός.

Μοιάζουν πολύ αυτά τα δύο μεσσιανικού τύπου εξουσιαστικά συστήματα – θέλουν τον άνθρωπο βουβό, να μην ακούει το μυαλό και το κορμί του, μόνο να ακολουθεί θέσφατα.

Κι όμως, ο χριστιανισμός ξεκίνησε ως θρησκεία των φτωχών, των γυναικών και των σκλάβων, ακριβώς όπως ο κομμουνισμός υπήρξε κίνημα των καταπιεσμένων.

— Υπάρχει, άραγε, «καλή» και «κακή» εξουσία; Το κυριότερο, υπάρχει εξουσία που να μη διαφθείρει;

Όχι, βέβαια. Γι' αυτό παρατηρείς ανθρώπους που, ενώ αλλιώς τους ήξερες μέχρι χτες, με το που πιάνουν μια καρέκλα γίνονται αγνώριστοι. Η εξουσία, έπειτα, είναι πάντα η ίδια και είναι από τη φύση της αυταρχική, το δε μέγεθος του αυταρχισμού της μετριέται με το εύρος των αποκλεισμών που επιβάλλει.

Έπειτα, υπάρχουν σήμερα υπερεξουσίες πολιτικές, καθώς και οικονομικές, φανερές και κρυφές. Π.χ. το trafficking θεωρείται εξίσου προσοδοφόρο με το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών και του πετρελαίου.

Στον πλανήτη επικρατεί μια φασιστική τρέλα όπου μια δράκα αχόρταγων ολιγαρχών και μαφιόζων νέμεται τα πάντα και πλουτίζει υπέρμετρα σε βάρος όλων των υπολοίπων, προκαλώντας και πολέμους αν χρειαστεί και καταστρέφοντας τον πλανήτη.

— Οι πόλεμοι κοστίζουν ανθρώπινες ζωές και πόρους, ακόμα κι όταν είναι ακήρυχτοι. Το ζούμε κι εμείς τις τελευταίες δεκαετίες στο Αιγαίο...

Ακριβώς, γι' αυτό λέω ότι όλο αυτό που γίνεται στο Αιγαίο με τις π��ραβιάσεις, τις αναχαιτίσεις κ.λπ. είναι μεγάλη μαλακία. Τόσοι άνθρωποι χαμένοι σε καιρό ειρήνης, μαζί με τον τελευταίο πιλότο, τόσα εκατομμύρια ευρώ πεταμένα.

Άσε τους Τούρκους να κωλοβαράνε και μην τους ξεσυνερίζεσαι, υποχρέωσε την Ε.Ε. να εγγυηθεί τα ίδια τα δικά της τα σύνορα και κάνε τα χρήματα που θα εξοικονο��ήσεις κοινωνικό επίδομα.

Έρευνες έδειξαν ότι το παγκόσμιο επισιτιστικό πρόβλημα θα λυνόταν αν η αμερικανική πολεμική μηχανή π.χ. έπαυε να λειτουργεί έστω και για μία ημέρα.

Μία πτήση ενός μόνο πολεμικού αεροσκάφους σαν τα δικά μας τα Μιράζ κοστίζει 30.000 ευρώ την ώρα. Πολλαπλασίασέ το αυτό επί εκατό και βγάλε λογαριασμό!

— Μεθαύριο είναι Πρωτομαγιά. Τι σας λέει σήμερα αυτή η επέτειος;

Δυστυχώς, περισσότερο πια μας θυμίζει πως όσα πετύχαμε με τόσους αγώνες και θυσίες μάς τα ξαναπαίρνουν πίσω σιγά-σιγά. Και είναι σε κάποιες δύσκολες στροφές της ζωής που αντιλαμβάνεσαι πόσο σπουδαίες ήταν αυτές οι κατακτήσεις.

Χρειάστηκε να κάνω τελευταία κάποιες ιατρικές εξετάσεις, γιατί είχα μαζέψει υγρό στους πνεύμονες. Αν δεν τις κάλυπτε το δημόσιο ταμείο μου, πώς θα τις έκανα, που είναι πανάκριβες;

Στην ψάθα θα πέθαινα κι εγώ και όσοι δεν διαθέτουμε ιδιωτική ασφάλιση, με έρανο θα μας θάβανε! Οι συνδικαλιστές εργάτες που θυσιάστηκαν στο Σικάγο 129 χρόνια πριν είναι που περιποιήθηκαν κι εμένα.

— Η άνοδος της ακροδεξιάς πόσο σας ανησυχεί;

Η ακροδεξιά δεν εξέλιπε ποτέ στην Ελλάδα. Το φασίζον βαθύ κράτος του Μεταξά ήταν η απαρχή όλων των δικτατοριών μέχρι σήμερα αλλά και φαινομένων όπως η Χ.Α. Φασίζον είναι έκτοτε και το ελληνικό κράτος καθαυτό γι' αυτό και τόσοι πολιτικοί, στρατηγοί, αρχιερείς κ.λπ. «μεγαλόσχημοι» ανοίγουν παρτίδες με την ακροδεξιά.

Κι όμως, το βαθύ κράτος αυτό η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά» το σεβάστηκε μέχρι αηδίας! Όμως εγώ τα βάζω περισσότερο με την αδράνεια του κόσμου.

Τον πολιτικό μου αντίπαλο ξέρω πώς να τον αντιμετωπίσω, τον διπλανό μου που σιωπά ή συναινεί στον φασισμό στο όνομα της δικής του βολής φοβάμαι. Το χειρότερο δε είναι πως η ακροδεξιάς προέλευσης νοοτροπία του αυταρχισμού, της αυθαιρεσίας και του φιλοτομαρισμού έχει εμποτίσει βαθιά τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνική ζωή της χώρας.

— Εκφράζετε συχνά την απογοήτευσή σας από τη σημερινή κυβέρνηση. 

Πράγματι, διότι δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά, κι ας καπηλεύεται το brand name της. Έγινε ίδια μ' εκείνους που αντιμαχόταν ως αντιπολίτευση.

Η αριστερά είναι το σύστημα που ευαγγελίζεται την ευημερία των πολλών, αντίθετα με τη δεξιά που προωθεί τον πλουτισμό των λίγων. 

Ήδη από το 2001, σε συνέδριο του τότε Συνασπισμού, έλεγα ότι η αριστερά ή θα είναι αντικαπιταλιστική ή τίποτα! Ηττηθήκαμε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ που δημιουργήθηκε λίγο αργότερα γρήγορα έκανε δεξιά στροφή, μετατρεπόμενος σε σοσιαλδημοκρατικό αρχηγικό κόμμα. Γι' αυτό και έφυγα το 2009.

Αν είχε πραγματική αριστερή συνείδηση και όχι εικονική, έπρεπε να κηρύττει εξαρχής χρεοστάσιο, διοχετεύοντας ό,τι εισοδήματα εξοικονομούσε στην ανακούφιση της κοινωνίας.

Σαν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, αρκετοί έγκυροι οικονομολόγοι συμβούλευαν όχι μόνο να παγώναμε μονομερώς το χρέος αλλά και να εξετάζαμε πόσο από αυτό είναι όντως νόμιμο.

Υπάρχουν, άλλωστε, σχετικά ιστορικά παραδείγματα, όπως αυτό του Ισημερινού, που κήρυξε παράνομο το 75% των χρεών του, της Ρωσίας των μπολσεβίκων κ.ά.

Είχε φτιαχτεί αρχικά κι εδώ μια Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους που ήταν πολύ έγκυρη, με σοβαρά στελέχη. Αν αφηνόταν να ολοκληρώσει το έργο της, θα βλέπαμε ποιος ακριβώς χρωστάει πόσα και πού. Κι ας κάναμε έπειτα τα φέσια των τοκογλύφων καθολικό κοινωνικό επίδομα!

— Μιλάτε για ένα ελάχιστο εγγυημένο κοινωνικό επίδομα.

Ναι, που να είναι βέβαια βιώσιμο, όχι ελεημοσύνες. Δεν πρόκειται μόνο για ένα δίκαιο κοινωνικά μέτρο, προκύπτει και από την ιστορική εμπειρία.

Στην Αγγλία τον 18ο αιώνα είχε θεσπιστεί ένα βασικό επίδομα για όλους τους φτωχούς, στις ΗΠΑ (επί Νίξον κιόλας) και στον Καναδά έχουν εφαρμοστεί επίσης τέτοια προγράμματα που κρίθηκαν πολύ αποδοτικά.

Αφενός εξασφαλίζουν για όλους μια στοιχειώδη καταναλωτική δυνατότητα, ώστε να μπορεί να κινείται η αγορά, αφετέρου εξασφαλίζουν ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές επίπεδο ζωής

— Μα, ένα τέτοιο μέτρο θα κόστιζε ένα σωρό λεφτά στο Δημόσιο, θα πουν κάποιοι.

Ανοησίες! Το κόστος είναι γελοίο συγκριτικά με όσα ξοδεύουμε κάθε χρόνο για εξοπλισμούς.

Μια πραγματική αριστερή κυβέρνηση είτε προβαίνει σε ένα τέτοιο μέτρο περικόπτοντας ακόμα περισσότερο τις αμυντικές δαπάνες –και όχι αυξάνοντάς τες, όπως λένε να κάνουν τώρα– είτε εφαρμόζει εξαρχής μια διαφορετική, και καλά προσχεδιασμένη, οικονομική πολιτική, πιο αναδιανεμητική και αυτάρκη, τουλάχιστο διατροφ��κά.

Είναι πολύ βασικό να μπορούμε να παράγουμε ό,τι τρώμε με κλίμακα περιοχής ώστε να φτηναίνει το κόστος, όχι να εισάγουμε από γάλατα και αρνιά μέχρι πατάτες και σκόρδα! Αυτό, στις σημερινές συνθήκες, είναι μέχρι και επαναστατικό

— Αναφέρεστε συχνά στην επανάσταση. Δεν σας απογοήτευσε ποτέ αυτή η ιδέα;

Η ιδέα αυτή, αγαπητέ, με καθορίζει ήδη από την εφηβεία μου και όχι, δεν την εγκατέλειψα ποτέ! Πρωταρχικός, δε, στόχος μιας τέτοιας επανάστασης οφείλει να είναι τόσο η συλλογική όσο και η προσωπική ευτυχία. Να στρατευτείς σε αυτήν από επιθυμία, όχι από καθήκον.

Πάντα, ξέρεις, με εντυπωσίαζε η δύναμη της πίστης που διέκρινε τους πραγματικούς επαναστάτες, όμοια με χριστιανούς μάρτυρες. Τι ωθούσε, άραγε, έναν Ρώσο επαναστάτη –λέω Ρώσο γιατί ήταν οι πιο σκληροπυρηνικοί–, ύστερα από δέκα χρόνια φυλακή υπό τρισάθλιες συνθήκες, να ξαναρίχνεται, βγαίνοντας, αμέσως στον αγώνα, αν όχι μια θρησκευτική σχεδόν αφοσίωση στη μεγάλη κοινωνική αλλαγή

— Υπάρχει ακόμα έδαφος για μια τέτοια αλλαγή σήμερα;

Οι επαναστάσεις και οι επαναστάτες δεν θα εκλείψουν ποτέ όσο υπάρχει αδικία και καταπίεση. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα στην Ιστορία. Για την ακρίβεια, τέτοιες επαναστάσεις συμβαίνουν ήδη!

Εγώ, ας πούμε, λόγω των ιδεών μου, νιώθω πως ζω ήδη στη μελλοντική κοινωνία. Ουτοπικό; Μπορεί. Στ' αρχίδια μου! Χαίρομαι πάντα σαν βλέπω μια μικρή πρασινάδα να αγωνίζεται να ριζώσει στο τσιμέντο, αύριο μπορεί να γίνει δάσος, κάνοντας τη μοναξιά της θρίαμβο – έτσι βλέπω και τις προσπάθειές μας.

Βλέπω, έπειτα, να βγαίνουν ωραία κείμενα, βιβλία, ταινίες, καλλιτεχνικές δημιουργίες, κάτι κινείται. Ας γίνουν οι ταλαντούχοι ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες και χορευτές το αλάτι της χώρας και της γης ολόκληρης, εκείνοι που θα δώσουν σχήμα και ζωή στην επανάσταση, όταν αυτή ξεχυθεί στους δρόμους.

— Έχουμε, στ' αλήθεια, τέτοιους πνευματικούς «ταγούς»;

Αν εννοείς διανοητές κάποιου διαμετρήματος, όχι. Είναι πια όλοι τους σχεδόν κομμάτι του πνευματικού κατεστημένου και απολογητές του. Ποιοι «ταγοί»; Τα κρατικά θέατρα πάλι, όσο άψογες παραγωγές κι αν ανεβάζουν, τείνουν να αναπαράγουν επίσης το κατεστημένο. Ό,τι καινούργιο και ελπιδοφόρο, συμβαίνει στις μικρές εναλλακτικές σκηνές.

Έπειτα, στην Ελλάδα δεν έχουμε Ντρέιφους και Ζολά, μόνο οι αναρχικοί διώκονται – εννοώ τους σοβαρούς, τους ιδεολόγους, όχι τους χούλιγκαν. Οι αναρχικοί, ξέρετε, ήταν εξίσου σημαντικό ρεύμα με τους κομμουνιστές στην Α' Διεθνή.

Πόσοι βρέθηκαν εδώ να υπερασπίσουν όσους αναρχικούς έπεσαν θύματα δικαστικών σκευωριών, διωκόμενοι ουσιαστικά για τις ιδέες τους;

Θυμάμαι κάποτε που είχαμε πάει μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη ενός εγώ, ο Μισέλ Πάμπλο και ο Νίκος ο Μανιός. «Να τον υπερασπίσουμε ή να τον κάψουμε;» έλεγε ο τελευταίος!

Εγώ, πάλι, αναρχικός μπορεί να μην υπήρξα, στάθηκα όμως τυχερός γιατί από μικρός έμαθα να στρατεύομαι αδογμάτιστα στο σωστό και στο δίκαιο.

— Ποιες θα χαρακτηρίζατε ως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην παγκόσμια Ιστορία;

Τη γαλλική, τη ρωσική καθώς και την Παρισινή Κομμούνα, που είχαν τρία κοινά: α) δεν καθοδηγούνταν, β) δεν αντιπροσώπευαν μία μόνο τάξη αλλά πολλές κοινωνικές ομάδες, γ) δεν πρότειναν ως δεδομένο κάποιο κοινωνικό μοντέλο – ήταν πλημμύρες κοσμογονικές, ξαφνικές κι απρόβλεπτες.

Επιδίωκαν, καταρχάς, την ανατροπή της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων προς όφελος των πολλών κι αυτό είναι το βασικό. Το πώς ακριβώς θα οργανώσεις τη νέα κοινωνία με άξονες την αλληλεγγύη, την ισότητα και την ελευθερία το βρίσκεις στη συνέχεια.

Χρειάζεται, βέβαια, να υπάρξουν και τα κατάλληλα πρόσωπα που θα μπορέσουν να το μορφοποιήσουν όλο αυτό, διαφορετικά κάποια άλλη εξουσία, ίσως και χειρότερη, θα καταλάβει τη θέση της προηγούμενης, όπως συνέβη με την Αραβική Άνοιξη.

— Οι επαναστάτες και οι επαναστάσεις έχουν εντούτοις υποπέσει συχνά σε λάθη, ενίοτε τραγικά.

Φυσικά και γίνανε λάθη. Τεράστια. Όμως το λάθος είναι συχνά προϋπόθεση για να οδηγηθείς στο σωστό. Είναι μέρος του παιχνιδιού, αρκεί να έχεις το θάρρος να το ομολογήσεις.

Λάθη κάνουμε όλοι και πρώτος εγώ, αλλά τα δικά μου τουλάχιστον δεν επηρεάζουν παρά έναν μικρό κύκλο ανθρώπων! Αν, ωστόσο, έχω αναιρέσει θέσεις και απόψεις, το σπέρμα της αναίρεσης αυτής προϋπήρχε. Ουδέποτε υπήρξα αλλοπρόσαλλος ή φανατικός.

Χαιρόμουν, αντίθετα, να ανατρέπω τις βεβαιότητές μου και να βρίσκω ανταπόκριση, από τη νέα κυρίως γενιά, γιατί με τη δική μου «παλιοσειρά» δύσκολα συνεννοούμαι! Μέχρι «Γεωργαλά» με χαρακτήρισαν επειδή επικρίνω την ΕΣΣΔ.

— Είναι, ωστόσο, μοναχική συνήθως η πορεία όσων τολμούν να υπερασπίζονται το θάρρος της γνώμης τους, όσων δεν ευθυγραμμίζονται εύκολα με τους πολλούς. Δεν συμφωνείτε;

Απολύτως. Μοναχική εξάλλου υπήρξε, κατά βάση, και η δική μου πολιτική πορεία. Στην καθημερινή ζωή μου, όμως, που είναι και το κυριότερο, δεν θα έλεγα ότι νιώθω μοναξιά.

Έβαζα στο πικάπ Bessie Smith, την τρομερή εκείνη φωνή που πέθανε τραυματισμένη σε τροχαίο το 1937 και που θα γλίτωνε, αν τα διαθέσιμα ασθενοφόρα δεν ήταν μόνο για λευκούς, Billie Holiday, Nina Simone κι έλεγα «αυτές είναι γκόμενες!».

— Θαύμαζα, ξέρετε, πάντα το ψυχικό σθένος ανθρώπων σαν κι εσάς που, αν και βασανίστηκαν σκληρά για τα πιστεύω τους, δεν υπέκυψαν. Αναρωτιέμαι πού θα έβρισκα τη δύναμη ν' αντέξω στη θέση τους.

Άλλοι βρίσκουν τη δύναμη αυτή στην πίστη, θρησκευτική ή ιδεολογική. Για μένα, πάλι, ήταν καταρχάς θέμα αξιακό. Δεν μίλησα τότε στους χουντικούς βασανιστές μου όχι για να μην προδώσω τις αρχές μου αλλά για να γλιτώσω τους φίλους, τους συντρόφους μου, που ήταν για μένα όλη μου η ζωή. Πρόσωπα συγκεκριμένα, υπαρκτά, που μεγαλώσαμε μαζί, όχι αφηρημένες θεωρίες. Αυτοί με ατσάλωσαν.

— Ποιον θεωρείτε πραγματικά ελεύθερο άνθρωπο;

Εκείνον που θυσιάζεται, που δίνει ή δίνεται, που προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του και αντίστροφα. Που διατηρεί με εαυτόν και αλλήλους μια σχέση ερωτική «κοινή συναινέσει», που λέμε. Η εξουσία, αντίθετα, είναι καθαρός βιασμός!

— Ετοιμάζετε κάτι αυτό τον καιρό;

Έχω στα σκαριά ένα μυθιστόρημα για την ουτοπία κι ένα θεατρικό για τη Ρωσική Επανάσταση, όχι ως μουσειακό έκθεμα αλλά ως βιωμένη εμπειρία. Δεν ξέρω πότε θα τα ολοκληρώσω, μου τρώει, βλέπεις, πολύ χρόνο η στήλη μου στην «Εφημερίδα των Συντακτών».

Η αρθρογραφία θέλει δουλειά και ψάξιμο, δεν μπορώ να αραδιάζω ό,τι μου κατέβει δίχως να το στοιχειοθετώ. Διαβάζω έπειτα όσο μπορώ, βιβλία, εφημερίδες και έντυπα κυρίως.

Με τους υπολογιστές και την τεχνολογία γενικότερα ποτέ δεν είχα καλή σχέση, δεν διαθέτω καν κινητό, ούτε και απλό ρολόι! Όλη αυτή η τεχνολογία της επικοινωνίας, ξέρεις, μπορεί να αύξησε τη ροή της πληροφορίας, αποδυνάμωσε όμως πολύ την τέχνη της απομνημόνευσης.

Φοβάμαι ότι μελλοντικά θα χάσουμε εντελώς αυτή την ικανότητα, θα περιοριστούμε στην εντελώς βραχεία μνήμη.

— Μια καθημερινή μέρα σας;

Σηκώνομαι συνήθως κατά τις 11 γιατί κοιμάμαι αργά. Διαβάζω λίγο, ενημερώνομαι, κρατάω τη γριά της Μαρίας –τρεις άνθρωποι ζούμε σε αυτό το μικρό διαμέρισμα-κοινόβιο κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω με δύο γυναίκες δεν εννοούσα ακριβώς αυτό, είναι κουφός βλέπεις ο Θεός!– και το απογευματάκι πάω εδώ παραδίπλα, σε μια γκαρσονιέρα που επέμενε να μου αφήσει η μητέρα μου, γιατί με θεωρούσε αρκετά ανεπρόκοπο για να αποκτήσω δικό μου σπίτι! Είναι η προσωπική μου «γιάφ��α», εκεί γράφω, εκεί σκέφτομαι 

Τα βράδια όλο σε κάποια εκδήλωση, συζήτηση ή μάζωξη θα πάω, από αυτές που κοιτάνε να συμμαζέψουν το σκορποχώρι της αριστεράς, ίσως δω και κάποια παράσταση. Άλλοτε, πάλι, μένω μέσα απολαμβάνοντας ένα καλό βιβλίο, τη μουσική και το ποτό μου.

— Μια συμβουλή «για τον δρόμο»;

Ποτέ να μη χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους, όσο κι αν σε έχουν απογοητεύσει. Αν συνέβη αυτό, απλώς δεν γνώρισες ακόμα τους σωστούς!

Άμα ψάξεις, θα βρεις τέτοιους όπου Γης κι άμα πια δυσκολευτείς πολύ, σκέψου μήπως εσύ, τελικά, δεν είσαι ο σωστός και γι' αυτό διαλέγεις τους λάθος.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: 28 πρεσβείες στην Ελλάδα χαιρετίζουν τον νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή

Την υιοθέτηση της νομοθεσίας για την ισότητα στον γάμο και την αναγνώριση των ομόφυλων οικογενειών χαιρετίζουν 28 ξένες πρεσβείες στη χώρα μας. Σε κοινή τους δήλωση, οι 28 ξένες διπλωματικές αντιπροσωπείες στην Ελλάδα τονίζουν ότι «η επέκταση του θεμελιώδους δικαιώματος του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια αποτέλεσε σημαντικό ορόσημο στην πορεία προς την ισότητα, την αξιοπρέπεια για όλους σε όλες τις…

[skandaladiaplokidiafthora]

Γάμος ομόφυλων ζευγαριών – Φάμελλος: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξει το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια αν και «ατελές»

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξει το νομοσχέδιο» για τα ομόφυλα ζευγάρια, δήλωσε ο πρόεδρος της ΚΟ του κόμματος Σωκράτης Φάμελλος. Μιλώντας στη Βουλή, όπου συζητείται το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, ο Σωκράτης Φάμελλος επεσήμανε ότι η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι «έτοιμη εδώ και πολύ καιρό να κάνει αυτό το βήμα», ενώ διερωτήθηκε αν είναι το […] Γάμος ομόφυλων ζευγαριών – Φάμελλος: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξει το…