#γάμο

[romios-gr]

Θεοσεβούμενος ιερέας διέκοψε γάμο για την εμφάνιση της κουμπάρας – «Πήγαινε ντύσου κι έλα, εδώ δεν είναι πασαρέλα» σ.σ. Κάποιοι ιερείς προσπαθούνε να κρατήσουνε την Παράδοση όρθια, υπενθυμίζοντας στους λαϊκούς ότι πρέπει να σέβονται την ιερότητα του οίκου του Θεού. Ευσεβής ιερέας στην Παιανία διέκοψε γάμο για την εμφάνιση της κουμπάρας – «Πήγαινε ντύσου κι έλα, εδώ δεν είναι πασαρέλα», τη... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/theosevoymenos-iereas-diekopse-gamo-gia-tin-emfanisi-tis-koymparas-pigaine-ntysoy-ki-ela-edo-den-einai-pasarela/

[mousmoula]

μόλις έλαβα το πιο passive-aggressive σχόλιο στο αο3 και θέλω να παντρευτώ όποι@ το έγραψε

[allo-frouto]

Με παντρεύεσαι εσύ, σε παντρεύομαι κι εγώ μικρό μου φετίχ, πότε ο γάμος;

Τον χειμώνα.

[justforbooks]

«Αβεσσαλώμ! Αβεσσαλώμ!»

Το αριστούργημα του Γουίλιαμ Φώκνερ, ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Στην κατάλευκη κάψα του μεσημεριού στον αμερικανικό Νότο έχουν στηθεί αμέτρητες ιστορίες, αλλά καμία δεν κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς, όπως αυτές των οικογενειών που έζησαν και αλληλοεξοντώθηκαν στη μυθική Γιοκναπατόφα του Γουίλιαμ Φώκνερ.

Στο μυθιστορηματικό αυτό μέρος, όπου πραγματικά συμβάντα μπλέκονται με μυθικά πρόσωπα και πράγματα με τρόπο αντίστοιχο των δικών μας μύθων των Ατρειδών, γεννήθηκαν τα μεγάλα έπη του σπουδαίου νομπελίστα, με πρωταρχικό εκείνο της οικογένειας Σάτπεν που περιγράφεται στο Αβεσσαλώμ! Αβεσσαλώμ! ‒ ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τη γνωστή ιστορία της Βίβλου.

Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που δεν αποτελεί τυχαία τον νέο, μεγάλο κλασικό τόμο της σειράς Οrbis Literae των εκδόσεων Gutenberg, σε μετάφραση που, αν μη τι άλλο, συνιστά γλωσσικό και λογοτεχνικό επίτευγμα. Η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου όχι μόνο απέδωσε άρτια την πολύπτυχη φωκνερική αφήγηση αλλά αφουγκράστηκε τον ρυθμό, ��αναζωντάνεψε τις μυθικές αλληγορίες, ανίχνευσε τις λειτουργικές αντιθέσεις και τους έδωσε πνοή. Εν ολίγοις, ξανάφτιαξε στα ελληνικά έναν κόσμο τόσο ζωντανό όσο και παντοτινό, γι’ αυτό και απόλυτα μοντέρνο, τον κόσμο του συγγραφέα.

Αν η σαγήνη της παραβίασης έχει αρχαίες καταβολές και φωλιάζει στα μεγάλα αλληγορικά αφηγήματα της Βίβλου και της αρχαίας τραγωδίας, στη φωκνερική αφήγηση δεν έχει να κάνει μόνο με τον πυρήνα της τραγικής οικογενειακής ιστορίας αλλά και με την ίδια τη γλώσσα. Εν προκειμένω, είναι σαφές πως ο πιο πετυχημένος πειραματισμός αναδύεται μέσα από την εξιστόρηση μιας αρχετυπικής ιστορίας.

Αντίστοιχα, πάλι, με τα ομηρικά έπη, τα τραγικά γεγονότα του πολέμου, τα μεγάλα κατορθώματα και οι νίκες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα όταν τα πρόσωπα και τα πάθη παίρνουν κεφάλι. Ο πόλεμος στην Τροία ξεκίνησε εξαιτίας της Ωραίας Ελένης και ο Φώκνερ, που γνωρίζει πόσο κοντά στον Σάτπεν είναι ο Αγαμέμνων, συνδέει τη μυθική αλληγορία με την πραγματικότητα της οικογενειακής συμφοράς. Τα προσωπικά πάθη είναι που δεν αφήνουν τους ήρωες αλώβητους από τη μοίρα και όχι τόσο ο πόλεμος. Η παντοτινή σύγκρουση των φύλων, οι σαρκικές και εσωτερικές συγκρούσεις, οι ορμέμφυτες ροπές για την αλήθεια του άνδρα, της γυναίκας, του παιδιού, του αδελφού και της αδελφής, όλα δοσμένα με φόντο το απόκοσμο περιβάλλον ενός σύμπαντος που φτάνει να μοιάζει σχεδόν μακάβριο και μαγικό. Η μυρωδιά της γλυσίνας, του πούρου και οι πυγολαμπίδες είναι το κεντρικό λάιτ μοτίφ που διαπερνά την αφήγηση και χαρακτηρίζει ολόκληρο τον αμερικανικό Νότο.

Όλα ξεκινούν όταν ο άγρια επιβλητικός Τόμας Σάτπεν καταφθάνει το 1833 με το ερυθρόφαιο άλογό του και τη συνοδεία ενός αρχιτέκτονα και των «άγριων», όπως περιγράφονται, νέγρων του στην πολίχνη Τζέφερσον της μυθικής Γιοκναπατόφα με σκοπό να υφαρπάξει μια μεγάλη έκταση από έναν Ινδιάνο. Παρότι κανείς δεν ξέρει την καταγωγή του και όλοι αρχικά εναντιώνονται στον νεοφερμένο που κάνει άνω κάτω τους μετριοπαθείς ντόπιους, σταδιακά εντυπωσιάζονται από την κυριαρχική προσωπικότητα του συνταγματάρχη που πήρε τη θέση του Σαρτόρις στον πόλεμο (γνωστού από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Φώκνερ), την ανείπωτη δύναμή του να διεκδικεί με σθένος ό,τι δεν του ανήκει, ακόμα και από την αποφασιστικότητα με την οποία κάποια στιγμή εισβάλλει στην εκκλησία του φτωχού προτεστάντη ιερέα Κόλντφιλντ με σκοπό να ζητήσει σε γάμο την κόρη του Έλεν.

Φαινομενικά πλούσιος, αλλά με αμφίβολους τρόπους, ο Σάτπεν εξοπλίζει το «Κατοστάρι του Σάτπεν», όπως είναι γνωστό το όνομα της βίλας μέσα στη μεγάλη φυτεία, με πολυελαίους, κρύσταλλα, ταπετσαρίες και καρέκλες Wedgwood ‒ ένα παράδοξα αριστοκρατικό περιβάλλον για το αιματηρό σκηνικό που θα ακολουθήσει. Η εξωπραγματική άνοδος είναι φυσικό να προμηνύει μια αντίστοιχα εντυπωσιακή πτώση, αφού το σπίτι «έμοιαζε σαν να προοριζόταν για κάτι περισσότερο, για έναν όλεθρο πιο βαθύ από την ερείπωση, σαν να έστεκε σε σιδηρά αντιπαράθεση με τη σιδηρά φωτιά», αλλά μέχρι τότε η σύζυγος Έλεν μπορούσε να χαίρεται έναν φαινομενικά άνετο βίο, αλλάζοντας τρόπο ζωής και κάνοντας ακόμα πιο έντονη την αντίθεσή της με την πουριτανή, συντηρητική αδελφή της Ρόζα. Γεννάει δυο παιδιά, την ονειροπόλα Τζούντιθ και τον δυναμικό Χένρι, ο οποίος αποφασίζει μάλιστα να σπουδάσει Νομική, επιβεβαιώνοντας τις υψηλές φιλοδοξίες της οικογένειας.

Εκεί γνωρίζει και εντυπωσιάζεται από την επιβλητική αβρότητα και τους αριστοκρατικούς του τρόπους του Τσαρλς Μπον καθώς και από την άνεση με την οποία αυτός ο «Λοθάριος», όπως περιπαικτικά τον αποκαλούν, γοητεύει τα κορίτσια, μεταξύ άλλων και την αδελφή του Τζούντιθ, την οποία κάποια στιγμή ζητάει σε αρραβώνα. Τα σχέδια του επικείμενου γάμου, ωστόσο, χαλάνε όταν οι δύο φίλοι αποσύρονται στον Πόλεμο με τους Γιάνκηδες, διάστημα αρκετό για να φέρει στο φως, μετά από μυστήριες απουσίες και εξαφανίσεις, οδυνηρά μυστικά: ο Μπον είναι ετεροθαλής αδελφός της Τζούντιθ και του Χένρι, γόνος του γάμου του Σάτπεν με μια νέγρα στη Νέα Ορλεάνη, από την οποία έχει και μια κόρη με το προφητικό όνομα Κλάιτι-Κλυταιμνήστρα. Και όπως θα φανεί εκ των υστέρων, δεν είναι ο μόνος που θα πληρώσει για τις αμαρτωλές επιλογές του.

Όλα δείχνουν πως ο φαύλος κύκλος της αιμομιξίας, αυτή η σαγηνευτική επιτάχυνση του κακού μέσα από τους οικογενειακούς κύκλους, αν υποβοηθηθεί, σημαίνει και έλευση του τραγικού τέλους που ξεπερνά ακόμα και τις περγαμηνές του εκάστοτε χαρακτήρα. Εξού και ότι ο σχετικά άβουλος και ουδέτερος Χένρι είναι αυτός που θα υψώσει τελικά το όπλο, μια παραμον�� Χριστουγέννων, ενάντια στον καλό του φίλο και παρ’ ολίγον γαμπρό του, τερματίζοντας όνειρα, ψευδαισθήσεις και επικαλύψεις ενός παρελθόντος που θα προβάλλει πάντοτε πιο καίριο από οποιοδήποτε παρόν.

Άλλωστε, αυτός ο φόνος θα είναι απλώς η αρχή και όχι το τέλος του δεύτερου κύκλου των τραγικών εξελίξεων, που θα μετατρέψει το «Κατοστάρι του Σάτπεν» σε μια ευφάνταστη Νέκυια, όπου πλέον θα μένουν η Τζούντιθ, η Ρόζα, η Κλάιτι, ο βοηθός Τζόουνς και, φυσικά, ο πατριάρχης Σάτπεν σαν ζωντανοί νεκροί που περιμένουν κάθε μέλος τους να φαγωθεί από την ίδια τη μοίρα.

Κοιτώντας με θράσος κατάματα τον Πρωτεργάτη Θεό, όπως ο Φάουστ που έχει χαρίσει προ πολλού την ψυχή του στον Διάβολο, ο Σάτπεν επιμένει, αν και αποσυρμένος από τα εγκόσμια, αλκοολικός και με σαλεμένη όψη, να σπέρνει τον καρπό του σε απαγορευμένα εδάφη, εν προκειμένω στη δεκαπεντάχρονη εγγονή του λευκού επιστάτη του, προκαλώντας την ίδια του την τραγική κατάληξη και μοίρα.

Αλλά ποιος είναι πραγματικά ο μυστηριώδης συνταγματάρχης; Είναι ο δαίμονας, όπως λέει η Ρόζα Κόλντφιλντ, η οποία, μέσα από μια παρατεταμένη και παραληρηματική εξιστόρηση, φτάνει να εξομολογηθεί ότι, μετά τον θάνατο της αδελφής της, δεν δίστασε να την εξαπατήσει ζητώντας τη σε γάμο.

Άσχετα από την απάντηση, αυτό που εντυπωσιάζει είναι πως μέσα από τα λόγια της ανέκαθεν αποστασιοποιημένης από τις σωματικές απολαύσεις γραίας ο Φώκνερ αποθεώνει όλες τις εξάρσεις της σάρκας, η οποία σαρώνει τις προτεσταντικές επιταγές της λογικής, ορίζει την αίσθηση, την όραση, την όσφρηση και τους μυς που πάλλονται και καθορίζει την ίδια τη μνήμη, αφού είναι «ωραιότ��ρη απ’ όλα, μακράν καλύτερη απ’ αυτά, η πραγματική ζώσα σάρκα που ονειρεύεται». Η αισθαντική αυτή γλώσσα, που διαπερνά το ασυνείδητο και καλουπώνει την επιθυμία της Ρόζας, ακόμα και στο μένος των αισθημάτων που αναδεικνύει, μοιάζει κυριολεκτικά να έχει κόκαλα και αίμα και να αφουγκράζεται τους παλμούς παλαιότερων αφηγήσεων του Νότου, δίνοντας τους ξανά το φιλί της ζωής.

Και δεν είναι μόνο η αφήγηση της Ρόζας αλλά και του πατέρα του Κουεντίν, ο οποίος είχε γνωρίσει από κοντά τον Σάτπεν και έχει γι’ αυτόν μια διαφορετική εικόνα απ’ ό,τι η Ρόζα, ενώ αντίστοιχα ορμητικός και ειλικρινής είναι και ο λόγος του αφηγητή Κουεντίν, ο οποίος συναντάει τη Ρόζα πολλά χρόνια μετά τα τραγικά συμβάντα ‒ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει‒ και αφηγείται με τη σειρά του την ιστορία στον Κ��ναδό φίλο του, Σριβ.

Πολλαπλές, λοιπόν, οι οπτικές, όσες και οι αφηγήσεις σε έναν πολυφωνικό κόσμο που αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα της ερμηνείας, αλλά όχι την κατάληξη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ασθματικός λόγος του Φώκνερ, που καταργεί τα σημεία στίξης και της τελείας, απηχεί ακέραια τις προφορικές ιστορίες των Νότιων προγόνων του και αποκτά τη δύναμη που είχαν τα αρχαία έπη καθώς μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα και μιλούσαν κατευθείαν στην καρδιά. Ο αυθορμητισμός που χαρακτηρίζει την αφήγηση μέσα από αυτό το καινοφανές stream of consciousness (αυτόματη γραφή) διατηρεί ακέραια την αυθάδεια της προφορικότητας, χωρίς όμως να κάνει σκόντο στις υψηλές προδιαγραφές μιας άκρως απαιτητικής λογοτεχνίας με πανέμορφες μπαρόκ περιγραφές, παρομοιώσεις που κλείνουν τιμητικά το μάτι στις μακροσκελείς αναφορές του Ομήρου, την αποθέωση των επιθέτων που στολίζουν ακόμα και το πιο απομαγευμένο τοπίο και μια γοητευτικά ανοικονόμητη αφηγηματική διαστροφή που μοιάζει πολύ με αυτήν του Τζόις.

Πρόκειται για ένα σπάνιο κατόρθωμα που δικαιώνει όχι μόνο την ένταξη του Αβεσσαλώμ! Αβεσσαλώμ! στα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας αλλά εξηγεί και τη δική μας διαρκή επιστροφή σε αυτό ως μόνιμο καταφύγιο σπάνιας λογοτεχνικής αξίας και ομορφιάς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[loulouditouheimona]

Breaking news: Οι γυναίκες μπορούν να συνεισφέρουν πολλά στην κοινωνία με ποικίλους τρόπους που δεν περιλαμβάνουν γάμο και μωρά!

Δεν το μάθατε από εμένα 🤫

[queenofthemagazines-stp73]

γάμο τις πανελλήνιες....

[daimewdis]

Υο. Θα γράψω και θα το σβήσω σε 2 ημέρες, μετακομίζω αλλάζω σπίτι τέλος του μηνός. Δεν ξέρω που θα με βγάλει, πάντως για κάποιους μήνες θα είμαι εκτός Αθήνας. Δεν έχω ιδέα που θα είμαι, που θα πάω, και για να είμαι ειλικρινής. Θα έπρεπε να με απασχολεί, όμως δεν με νοιάζει.

Γενικά, ειδικά και προσωπικά δεν με νοιάζει τίποτα. Ούτε γράφω, ούτε έχω τελειώσει τους στίχους, ούτε τίποτα.

Κάποιοι με έκριναν για την αγωγή που σταμάτησα, αλλά στα αρχίδια μ��υ. Αυτό που χρειάζομαι δεν το έχω αγοράσει ακόμα. Μια μηχανή.

Ξενέρωσα με αρκετά πράγματα. Δεν με νοιάζει να ανοίξω το λογαριασμό μου στο Instagram, αλλά ούτε να γράφω εδώ στο tumblr. Αν ανεβάσω κάτι ή κάνω το οτιδήποτε θα ‘ναι στο tik tok και Spotify.

Μπορώ να σου πω με ειλικρίνεια πως χέστηκα για οτιδήποτε. Μπορώ να σου πω, πως και αν πεθάνει ο διπλανός μου δεν θα με πτοήσει. Μπορώ να σου πω πόσο δεν με νοιάζει τίποτα και κανένας. Μπορώ να σου πω, πως δεν διαβάζω τίποτα, και δεν ακούω τίποτα. Μπορώ να σου πω η αναισθησία μου βαράει κόκκινο. Μπορώ να σου πω, πως δεν φοράω τίποτα από χρόνια, κανένα βραχιόλι, κανένα αξεσουάρ, αλλά μάλλον στο χέρι κάτι θα φορέσω.

Με νοιάζουν τα λεφτά, χρειάζομαι λεφτά. Φοβάμαι ότι κατρακυλάω, φοβάμαι ότι πάλι θα μπλέξω και θα ρισκάρω. Τέλος του μηνός θα την κάνω, δεν ξέρω που θα με βγάλει, αλλά για ένα χρονικό διάστημα θα είμαι καλά με τους φίλους μου και κυρίως με τον Καρρά.

Αν έχω καύλες θα παίξω. Και παίζω. Δες ποιος έχω γίνει. Και γελάω, που κάποιοι τα πιστεύουν υποτιθέμενους που με ξέρουν ή με γνωρίζουν. Κι αν μου έλεγες πως πέθαινες, θα αδιαφορούσα.

Σε καμία χαρά δεν πήγα, σε ��αμία δυστυχία δεν πήγα. Γάμο ή κηδεία.

Το καλοκαίρι αυτοκτονώ, τις υπόλοιπες επιβιώνω.

Καπνίζω, καπνίζω πολύ.

Και η δόση που σταμάτησα πριν 2 περίπου χρόνια, θα ξεκινήσω ξανά. Μάλλον. Αναγκαστικά. Μία ή δύο. Θα δείξει.

Δεν αγαπάω τίποτα, δεν έχω τίποτα. Είμαι ελεύθερος.

Και ότι με ένοιαζε, δεν με νοιάζει. Κανένα πρόσωπο δεν βλέπω.

Πρέπει να με νοιάζει μόνο το εγώ μου. Να με boostarw.

Υγεία, λεφτά και τίποτα άλλο.

Άντε καλό χειμώνα.

Ρηχά και ρομαντικά. Μάλλον σας αγαπάω όλους.

Βαρέθηκα.

-Δαιμεώδης

[kaliarda]

ΙΣΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΚΝΟΘΕΣΙΑ & ΤΡΑΝΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Τα τρανς, non binary και gender non-confroming (GNC) μέλη της επιστημονικής ομάδας και της ομάδας συνεργατών του Orlando LGBT+ εκφράζουμε την βαθιά ανησυχία μας για τυχόν ψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στο γάμο και την τεκνοθεσία, χωρίς τις απαραίτητες αλλαγές που θα προστατεύουν τα τρανς δικαιώματα.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει στα βασικά μας σχόλια στη διαβούλευση, το σχέδιο νόμου ως έχει, αγνοεί και παραβιάζει κατάφωρα τα δικαιώματα των τρανς ατόμων, μέσα από μια σειρά ελλειμμάτων και αναπάντητων κενών. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη μη σαφή συμπερίληψη τρανς ατόμων στις διαδικασίες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και της παρένθετης κύησης, την μη διόρθωση των στοιχείων του τρανς γονέα στη ληξιαρχική πράξη του τέκνου, την μη αλλαγή του “τεκμηρίου μητρότητας” σε περίπτωση κυοφορίας και τοκετού ενός τρανς άνδρα, κ.α.

Τα ελλείμματα αυτά συντηρούν υπάρχοντες, και δημιουργούν νέους, αποκλεισμούς και διακρίσεις με βάση την ταυτότητα φύλου των ατόμων, ενισχύοντας επίσης αντιεπιστημονικά επι��ειρήματα γύρω από την γονεϊκότητα. Υπενθυμίζουμε ότι οι διακρίσεις και η αποκλεισμοί είναι ο νούμερο ένα παράγοντας επικινδυνότητας για την ψυχική υγεία και την ευζωία των ΛΟΑΤΚΙ+ και ειδικότερα τρανς ατόμων, και ο τρόπος που αυτά κανονικοποιούνται μέσω της νομοθεσίας είναι ένας παραπάνω παράγοντας επιβάρυνσης για όλα τα τρανς άτομα.

Για να μπορούμε να μιλάμε για πραγματική ισότητα στο γάμο και τη γονεϊκότητα, σε όλες της τις μορφές, είναι απαραίτητο το νομοσχέδιο να λαμβάνει υπόψιν του τα δικαιώματα των τρανς ατόμων και των παιδιών τους αναγνωρίζοντας και προστατεύοντας τη νομική σχέση των τρανς γονέων με τα παιδιά τους, αλλά και την πρόσβαση σε διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής/παρένθετης κύησης χωρίς αποκλεισμούς λόγω ταυτότητας φύλου.

Ως Orlando LGBT+ έχουμε καταθέσει αναλυτικά προτάσεις αλλαγής και βελτίωσης του νομοσχεδίου και αναφορικά με τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των τρανς ατόμων, και ταυτόχρονα στηρίζουμε και όλες τις προτάσεις που κατατέθηκαν εκ μέρους του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών.

[alatismeni-theitsa]

γειά σου θείτσα μου!!

με αφορμή το πρόσφατο ποστ σου για την παραδοσιακή φορεσιά, σου στέλω αυτή την σκέ��η μου, που με απασχολεί καιρό τώρα.

στην ελλάδα έχουμε εγκαταλέιψει εντελώς τα παραδοσιακά μας ρούχα, ενώ σε άλλες χώρες, πχ ινδία και ορισμένες στην αφρική, φοριέται ακόμα, και σαν καθημερινό ντύσιμο, αλλά και για γιορτές (γάμους κτλ).

έχουμε χάσει τελέιως επαφή με πολλά έθιμα, για παράδειγμα γύρω από τον γάμο (βλ πως είναι οι γάμοι στην ινδία κ πως είναι στην ελλάδα), ενώ ξέρω ότι παλιά υπήρχαν πολλά. ναι μεν, ακόμα πάμε σε εκκλησία για γάμο κ βάφτιση, και ακόμα πετάμε ρύζι και τρώμε κουφέτα, αλλά δεν έχουν μείνει και πολλά.

στο θέμα του ντυσίματος, δεν υπάρχει τίποτα που να φοριέται και σήμερα. εκτός αν θέλεις να κάνεις statement και να φορέσεις βυζαντινά ή αρχαιοελληνικά κοσμήματα, που είναι πανάκριβα και δυσεύρετα.

πιστεύω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με το westernization της ελλάδας, για το οποίο ανεβάζεις συχνά, και σε ευχαριστώ γιατί it needs to be said.

επίσης να προσθέσω ότι πολλά έθιμα πεθαίνουν γενικότερα. τώρα ίσως ακούγομαι σαν καμια γκρινιάρα 80άρα, αλλά ισχύει. τα παιδιά δεν πάνε για κάλαντα πια, ενώ ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι των γιορτών. και ο κόσμος δεν ανοίγει την πόρτα πια (μια φορά μου άνοιξαν σε μένα και τα ξαδέρφια μου και μας είπαν να τα πούμε από μέσα μας). στην οικογένιεά μου οριακά κόβουμε βασιλόπιτα, και ας μην μιλήσω για μαγειρίτσα και κυρά σαρακοστή.

σορι για την λογοδιάρροια, αλλά απ ότι φαίνεται είχα πολλά να πω

Συγγνωμη που αργησα τοσο πολυ να το απαντησω αυτο αλλα η ζωουλα μου εχει παρει την κατω βολτα και δε λεει να ανεβειι 😅

Συμφωνω οτι πρεπει να διατηρησουμε την παραδοση μας γιατι ειναι πολυ ομορφη και μας συνδεει αμεσα με τη ζωη και τις σκεψεις των γενεων που ηρθαν πριν απο εμας. Το θετικο ειναι οτι ολο και περισσοτεροι απο μας κανουμε αυτες τις σκεψεις και σιγα σιγα βοηθαμε τις παραδοσεις να ανανηψουν

[darkside-cookies]

Γειά 👋. Σου είχα στείλει ένα ασκ για τον μομπι ντικ και ότι είχα κολλήσει στο κεφάλαιο με την κητολογια . Τελικά με παρότρυνες και το τελείωσα, και ήθελα να σε ευχαριστήσω για αυτό και να μοιραστώ κάποι��ς σκέψεις μου για το βιβλίο. Είχες δίκιο , όλα θυμίζουν το μομπι ντικ αυτό το βιβλίο τελικά αφορά τα πάντα, τη ζωή , το θάνατο, τη θρησκεία, τις ανθρώπινες σχέσεις , τη φιλία, το γάμο, την ανθρώπινη ψυχή και το σκοπό τής ζωής μας που εμείς θα πρέπει να καθορίζουμε . Επίσης λάτρεψα την πρόζα και τον τρόπο που ο μελβιλ αφηγείται, (φαίνεται ότι ήταν ποιητής) καθώς όλες του οι περιγραφές για τις φάλαινες και για τον μομπι ντικ αλλά και οι παρομοιωσεις της φάλαινας με τον Θεό, τη φύση κλπ είναι λυρικοτατες στο βιβλίο. Εν τέλει χαίρομαι που κατάφερα να το διαβάσω και δεν πέρασε ένα ακόμη καλοκαίρι ανέγγιχτο στο ράφι. Σε ευχαριστώ και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού 🍉

ενώ θυμάμαι να παίρνω αυτό το ασκ για κάποιο λόγο το ξέχασα στο ινμποξ μου και δεν το απάντησα ποτέ ΑΛΛΑ έχεις δίκιο Ο ΜΟΜΠΙ ΝΤΙΚ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ χαίρομαι τόσο πολύ που τον τελείωσες έχει περάσει πάνω από μήνας από τότε που τον διάβασα και εξακολουθεί να μου τρώει τον εγκέφαλο είναι τόσο φορματιβ εξπιριενς

[romios-gr]

Aνακοίνωση της Εκτάκτου Διπλής Ιεράς Συνάξεως Αγίου Όρους, περί του προς ψήφιση νομοσχεδίου «Ἰσότητα στὸν πολιτικὸ γάμο. Τροποποίηση τοῦ Ἀστικοῦ κώδικα καὶ ἄλλες διατάξεις» ΚΑΡΥΑΙ ΤΗι 26.1./8.2.2024 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ��ΚΤΑΚΤΟΥ ΔΙΠΛΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ Μὲ ἀφορμὴ τὴν κατάθεση τοῦ νομοσχεδίου «Ἰσότητα στὸν πολιτικὸ γά­μο. Τροποποίηση τοῦ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/anakoinosi-tis-ektaktoy-diplis-ieras-synaxeos-agioy-oroys-peri-toy-pros-psifisi-nomoschedioy-isotita-ston-politiko-gamo-tropopoiisi-toy-astikoy-kodika-kai-alles-diataxeis/

[petamouthnmpurasou]

Έχω έρθει διακοπές Αλβανία και εδώ και μια εβδομάδα ακούω « άντε στο γάμο σου » , « 20;; Και που είναι ο αρραβωνιαστικός; » , « από που είναι ο αρραβωνιαστικός ; » , « άντε του χρόνου με ένα καλό γαμπρό » ..

Άλλη μια και θα αυτοπυροβοληθω 😂

[justforbooks]

Το πιο παράξενο γαστρονομικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ

Ο Ρόμπερτ Φάραρ Κέιπαν, ένας ιερέας με λατρεία για το φαγητό, έγραψε το «Δείπνο του αρνιού», ένα θεολογικό έργο που αφορά όλα όσα θρέφουν το σώμα και την ψυχή.

Το βιβλίο του Robert Farrar Capon (προφέρεται κέι-παν) The supper of the lamb το ανακάλυψα σε μια λίστα με τα σημαντικότερα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ για το φαγητό που δημοσίευσε στο τέλος του καλοκαιριού η «Independent», ανάμεσα σε άλλους κλασικούς τίτλους, όπως το Love in a dish and other pieces της M.F.K. Fisher, το Gastronaut του Stefan Gates και το Salt, fat, acid, heat του Samin Nosrat. Από τα συνολικά εννιά βιβλία της λίστας, το πιο περίεργο ήταν το Supper of the lamb (Το δείπνο του αρνιού).

Το μοναδικό αυτό βιβλίο είναι γραμμένο από έναν επισκοπικό ιερέα, θεολόγο και συγγραφέα που από το 1966 μέχρι το 2004 έγραψε 27 βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία ήταν θεολογικά ή ερμήνευαν την Καινή Διαθήκη. Σε αυτά εκφράζει «μια παθιασμένη, διασκεδαστική και μερικές φορές ανορθόδοξη άποψη για τις χριστιανικές διδασκαλίες». Το Supper of the lamb είναι το τρίτο του βιβλίο, το οποίο δεν έχει σταματήσει να εκδίδεται από το 1969 που πρωτοκυκλοφόρησε, έλαβε διθυραμβικές κριτικές και το 2002 εκδόθηκε ξανά ως κλασικό της Modern Library. Στους «New York Times» ο μυθιστοριογράφος Φρέντερικ Μπιούκνερ το περιέγραψε ως «κάτι που δεν μπαίνει σε κατηγορίες. Το να χαρακτηρίσουμε το Δείπνο του αρνιού ως “βιβλίο μαγειρικής” θα ήταν σαν να χαρακτηρίζαμε τον Μόμπι Ντικ ως “εγχειρίδιο για το κυνήγι της φάλαινας”», έγραψε. «Είναι ένα βιβλίο πιο αστείο, σοφό, όμορφο, συγκινητικό και παράλογο απ' οτιδήποτε έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, τόσο αχρείαστο όσο μια πρίμουλα ή η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού».

Το Supper of the lamb είναι ένα βιβλίο μαγειρικής που δεν μοιάζει με κανένα άλλο. «Πέρα από μια πρ��γματεία για οτιδήποτε αφορά το φαγητό, είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα βιβλία για το φαγητό που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, κι ας μην το έχετε ακουστά», γράφει ο Mike Daw στην «Independent». «Φαινομενικά είναι ένα βιβλίο συνταγών, με τη συνταγή για το “αρνί για οχτώ άτομα μαγειρεμένο τέσσερις φορές” να καλύπτει παραπάνω από το μισό βιβλίο – με εμβόλιμες φιλοσοφικές και θεολογικές αναλύσεις. Στις τελευταίες εξήντα σελίδες υπάρχουν κι άλλες συνταγές βέβαια» (που περιγράφονται όπως θα τις περιέγραφε η γιαγιά σου). «Το Supper of the lamb είναι περισσότερο ένα εγκυκλοπαιδικό και θεολογικό έργο που αφορά όλα όσα θρέφουν την ψυχή: από το νόστιμο έως το θείο. Αγγίζοντας μια ευρεία γκάμα θεμάτων, από τη γιορτινή και καθημερινή μαγειρική μέχρι τις αρετές ενός κρεμμυδιού, το έργο του Κέιπαν είναι πλημμυρισμένο από ενθουσιασμό – και δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη αυτό, αφού ο άνθρωπος που το έγραψε ήταν και ιερέας. Για να αποκαλυφθεί πλήρως η βασική συνταγή πρέπει να διαβάσετε τα δύο τρίτα του βιβλίου και να ανεχτείτε τη θρησκευτικότητα του συγγραφέα».

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο δεν γνώριζα σχεδόν τίπο��α για τον Κέιπαν. Ο Ρόμπερτ Φάραρ Κέιπαν γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1925 στη γειτονιά Τζάκσον Χάιτς του Κουίνς, οι γονείς του ήταν ο Φρεντερίκο και η Μέιμπελ Κέιπαν. Αποφοίτησε από το Κολέγιο Κολούμπια και το Seabury-Western Theological Seminary στο Έβανστον του Ιλινόις. Το 1949 χειροτονήθηκε παπάς και λειτουργούσε στον χριστιανικό ναό του Ιησού στο Πορτ Τζέφερσον του Λονγκ Άιλαντ από το ’49 μέχρι το 1977. Οι συγκρούσεις με τους ανωτέρους του και μέρος του εκκλησιάσματός του, και μια ρήξη το 1977, όταν ανακοίνωσε την πρόθεσή του να χωρίσει από την πρώτη σύζυγό του, τη Μάργκαρετ, του κόστισαν όχι μόνο τη θέση του στην εκκλησία αλλά και αυτήν του κοσμήτορα στη Σχολή Θεολογίας Mercer στο Garden City. Την περιπέτειά του την έκανε βιβλία. Μιλάει για το διαζύγιό του στο Φαγητό για σκέψη: Ανασταίνοντας την τέχνη του φαγητού (1978) και στο Μια δεύτερη ημέρα: Στοχασμοί για τον δεύτερο γάμο (1980). Στα πρώτα του βιβλία ο Κέιπαν ερμήνευσε τα Ευαγγέλια ως ένα ριζοσπαστικό μανιφέστο για την ελευθερία, υποστηρίζοντας αυτό που ονόμασε «εκπληκτική παραδοξότητα του κόσμου».

Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε παραγωγικό και ανεξάρτητο συγγραφέα, γράφοντας για το φαγητό και το κρασί στους «New York Times» και στη «Newsday», και δημοσίευε σχεδόν ένα βιβλίο με θεολογικά θέματα κάθε χρόνο. Στο site των «New York Times» υπάρχουν 146 συνταγές του, ενώ υπάρχουν και άρθρα του για το φαγητό που είναι εξαιρετικά δείγματα γαστρονομικής λογοτεχνίας, με τόσο αναλυτικές περιγραφές της διαδικασίας μαγειρέματος που στην ουσία είναι περισσότερο εγχειρίδια μαγειρικής για άσχετους μάγειρες παρά συνταγές.

Σε ένα από αυτά, που δημοσιεύτηκε στις 9 Οκτωβρίου 1988, γράφει για το ψωμί:

«Ακόμα και ο ήχος του εκπλήσσει. Το καρβέλι, αν το χτυπήσεις από την κάτω πλευρά με το δάχτυλο μόλις βγει απ’ τον φούρνο, βγάζει τον ήχο της ζωής. Κάτω από τη σκληρότητα της κρούστας κρύβεται η κενότητα εκατομμυρίων κυττάρων. Το αυτί κρ��νει και προσπαθεί να ονοματίσει αυτό που ακούει. Ο ήχος “κλικ”; Πολύ άψυχος. Ο ήχος “τουνκ”; Πολύ κούφιος. Ο ήχος “τοκ;”. Πολύ θαμπός. Ο νους παρεμβαίνει: ο ήχος είναι το γαστρονομικό ισοδύναμο του χτυπήματος στην πίσω πλευρά ενός βιολιού.

Και η ακοή δεν είναι η μόνη από τις αισθήσεις που εμπλέκονται. Η μύτη συμμετέχει σε όλη τη διαδικασία παρασκευής ψωμιού. Έχει μυρίσει το άρωμα της μαγιάς που φουσκώνει, τη μυρωδιά του αλευριού όταν ανακατεύεται με το νερό, το κομψό άρωμα της καραμελοποίησης καθώς το καρβέλι ροδίζει στον φούρνο και το απολύτως χαρακτηριστικό άρωμα του ζεστού ψωμιού όταν ο φούρναρης κόβει την άκρη για να ανταμείψει τον εαυτό του.

Και η όραση έχει την τιμητική της, καθώς βλέπεις το σχήμα που παίρνει το ζυμάρι όταν ζυμώνεται τέλεια, το καρβέλι καθώς μπαίνει στη φόρμα, την τομή στην κορυφή όσο φουσκώνει κατά το ψήσιμο, το χρώμα του όταν βγαίνει από τον φούρνο πάνω στη σχάρα, τις ρωγμές στην κρούστα που εμφανίζονται όσο κρυώνει, τις οποίες μπορείς επίσης να τις ακούσεις. Και μετά είναι η αφή· ένα μπαλάκι ζύμης πάνω στην επιφάνεια ζυμώματος δεν είναι ένα αντικείμενο, είναι σύντροφος σε έναν σφοδρό έρωτα. Και η γεύση, α, η γεύση· ξεπερνάει την κοινή λογική. Αυτό είναι το ψωμί. Ένα από τα παλιότερα, τα καλύτερα, τα πιο συνηθισμένα, τα πιο απλά, τα πιο περίπλοκα, πιο μοναδικά ανθρώπινα επιτεύγματα.

Με έναν τρόπο είναι δημιουργία της γης από τους σπόρους των χωραφιών, το νερό από το έδαφος, τη ζάχαρη από το ζαχαροκάλαμο, το αλάτι από το ορυχείο, τη μαγιά από τις επιφάνειες των ζωντανών οργανισμών, ακόμη και από τον αέρα, αν λάβουμε υπόψη τα ψωμιά με προζύμι. Αλλά, με έναν άλλο τρόπο, οι άνθρωποι είμαστε οι δημιουργοί του ψωμιού, και όχι μέσω έρευνας και σκληρής δουλειάς. Οι περισσότερες από τις μεγάλες κατακτήσεις του ανθρώπινου είδους προήλθαν από τον ελεύθερο χρόνο όσων βαριούνταν την αγγαρεία της κάλυψης των προφανών αναγκών. Πόσα απογεύματα Σαββάτου πέρασαν, άραγε, με χαζολόγημα πριν κάποιος σκεφτεί ότι το ξύλο της ελάτης και του σφενδάμου, τα έντερα του προβάτου, η ουρά του αλόγου και ο χυμός του πεύκου θα μπορούσαν να συνδυαστούν για να φτιάξουν βιολί και δοξάρι; Το καλύτερο πάντα μάς προέκυπτε όταν δεν είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

Το ψωμί είναι αρχαίο. Ο Θεός μάς έδωσε φυτά ώστε καλλιεργώντας τα να παράγουμε κρασί, που μας χαρίζει χαρά, και ψωμί για να δυναμώσει την καρδιά. Ο βασιλιάς Μελχισεδέκ πρόσφερε ψωμί και κρασί στον Αβραάμ. Οι Εβραίοι έψησαν άζυμο ψωμί κατά την έξοδο από την Αίγυπτο. Ο Ιησούς τάισε πέντε χιλιάδες ανθρώπους με πέντε άρτους, αποκαλούσε τον εαυτό του “Άρτο της Ζωής” και σε μία από τις πιο εκλεκτές και λακωνικές παραβολές του παρομοίασε τον Θεό με μια φουρνάρισσα που βάζει τη μαγιά της βασιλείας της μέσα στη ζύμη της δημιουργίας ώστε να φουσκώσει και από κει να βγει ολόκληρος ο κόσμος».

Στο ξεκίνημα του βιβλίου Το δείπνο του αρνιού ο Κέιπαν αναφέρει με μια διάθεση αυτοσαρκασμού:

«Επιτρέψτε μου τώρα να σκουπίσω τα χέρια μου και να σας συστηθώ. Είμαι ένας συγγραφέας που πάντα είχε σκοπό να γράψει για το φαγητό, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε τις δύο αράδες, ή και λιγότερο. Αυτήν τη φορά, όπως μπορείτε να δείτε, έχω ξεγελάσει την έμπνευση. Το ξεκίνημά μου, αν και μπερδεμένο, είναι το πιο ευοίωνο μέχρι τώρα.

Ακολουθούν τα προσόντα μου. Πρώτα απ’ όλα, είμαι ερασιτέχνης. Αν αυτό σας φαίνεται απογοητευτικό, σκεφτείτε πόσο λάθος κάνετε και πως το λάθος είναι εντελώς δικό σας επινόημα. Αυτό πηγάζει από μια εναντίωση στα βιβλία μαγειρικής που γράφονται από μη επαγγελματίες (μια αντίρρηση, παρεμπιπτόντως, την οποία θεωρώ απόλυτα έγκυρη και σας συγχαίρω γι' αυτή). Αυτό όμως δεν ισχύει εδώ. Ο “ερασιτέχνης” και ο “μη επαγγελματίας” δεν είναι συνώνυμα. Ο κόσμος ίσως έχει –ή και όχι– την ανάγκη για ένα ακόμα βιβλίο μαγειρικής, αλλά χρειάζεται όσο περισσότερους εραστές, δηλαδή ερασιτέχνες, γίνεται. Είναι ένα υπέροχο παλιό μέρος, γεμάτο κωμικές χάρες και όμορφες γελοιότητες, και έχει αρκετές υφές, γεύσεις και μυρωδιές για να μας κρα��ήσει το ενδιαφέρον περισσότερο χρόνο απ' όσο διαθέτουμε. Δυστυχώς, η αντίδρασή μας στην ομορφιά του κόσμου δεν είναι πάντα χαρά και απόλαυση· πολύ πιο συχνά απ' όσο θα έπρεπε είναι πλήξη. Και αυτό δεν είναι μόνο περίεργο, είναι και τραγικό· γιατί η πλήξη δεν είναι ουδέτερη – είναι η γονιμοποιητική αρχή της ασχήμιας, της έλλειψης αγάπης.

Σε μια τέτοια κατάσταση, ο ερασιτέχνης –ο εραστής, ο άνθρωπος που θεωρεί την αδιαφορία αμαρτία και την πλήξη αίρεση– είναι ακριβώς ο άνθρωπος που χρειάζεστε. Πέρα από αυτό, ανεξαρτήτως τού αν πιστεύετε ότι τον χρειάζεστε ή όχι, είναι ένας άνθρωπος που δεσμεύεται να μιλήσει από αγάπη. Αν αγαπά τη Σοφία των Τεχνών, τόσο το καλύτερο γι' αυτόν, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Αλλά αν αγαπά μόνο τον τρόπο που ροδοκοκκινίζει το κρέας ή που ξεφλουδίζονται τα κρεμμύδια, αν παίρνει χαρά απλώς από τον τρόπο που πήζει το τυρί του ή το χρώμα του κρασιού του, είναι αναγκασμένος να μιλήσει για καθέναν από αυτούς τους ενθουσιασμούς. Σιωπηλός εραστής είναι κάποιος που δεν ξέρει τη δουλειά του.

Αυτός, λοιπόν, είναι ο ρόλος του ερασιτέχνη, να αναγάγει τον κόσμο ξανά στη χάρη. Στην πραγματικότητα, όλη η διάκριση μεταξύ τέχνης και σκουπιδιών, μεταξύ φαγητού και σκουπιδιών, εξαρτάται από την παρουσία ή την απουσία του στοργικού βλέμματος. Δώσε ένα άγαλμα σε έναν αγροίκο και η βαρεμάρα που θα νιώσει θα τον συντρίψει· η απόδειξη είναι τα κατεστραμμένα μνημεία της αρχαιότητας. Από την άλλη, δώσε μια καλύβα σε έναν εραστή· παρότι είναι φτωχική, τα φώτα και οι σκιές της προκαλούν ζεστασιά και οι ακατέργαστες επιφάνειές της, συναισθήματα.

Ή, εν τέλει, ξεφλουδίστε ένα πορτοκάλι. Κάντε το με αγάπη, σε τέλειες φέτες, σαν καραβάκια ή κλιμακωτά, σε στρώσεις, σαν έναν επίπεδο χάρτη του κόσμου, ή σε μια μακριά σπείρα, όπως το έκανε ο παππούς μου. Ο φλοιός του πορτοκαλιού σχεδόν πάντα καταλήγει στα σκουπίδια· αλλά όσο τον κοιτάζει κανείς με χαρά, ο σωρός των σκουπιδιών μένει χιλιόμετρα μακριά. Αυτός, ξέρετε, είναι ο λόγος που υπάρχει ο κόσμος. Η πορτοκαλόφλουδα παραμένει έξω από τον κοσμικό σκουπιδοτενεκέ όχι επειδή απαγορεύεται διά ροπάλου να την ξεφορτωθεί κανείς αλλά επειδή είναι κρεμασμένη στον πολυέλαιο του Θεού, το γιάντες στην ντουλάπα της κουζίνας Του. Του αρέσει· γι' αυτό παραμένει. Όλη αυτή η θαυμάσια συλλογή από πέτρες, δέρματα, φτερά και σκοινιά υπάρχει επειδή τουλάχιστον ένας εραστής δεν έχει πάρει ποτέ το μάτι του από πάνω της, επειδή ο “Δεσπότης Ζωοδότης” χαίρεται με τους γιους των ανθρώπων.

Αλλά αρκετά. Ο ερασιτέχνης δικαιώνεται. Ας προχωρήσουμε με τα υπόλοιπα προσόντα μου. Σημειώστε ότι μου αρέσει το φαγητό. Ως παιδί, απεχθανόμουν τα ψάρια, τα αυγά και το κουάκερ, αλλά όταν μεγάλωσα άφησα πίσω μου όλα αυτά τα παιδαριώδη. Τώρα πλέον τρώω τα πάντα, είμαι παμφάγος. Τα παιδιά μου με αποκαλούν “κάδο σκουπιδιών με πόδια» (με τους δικούς μου όρους, βέβαια, αρνούμαι τον χαρακτηρισμό “όλα όσα τρώω αποθηκεύονται με αγάπη σε ένα φαρδύ σώμα, δεν γίνονται σκουπίδια, αλλά κοιλιά”. Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό τους, ωστόσο, ας πούμε ότι είμαι πρόθυμος να δοκιμάσω οτιδήποτε περισσότερο από μία φορά.)

Αναγνωρίζω ότι υπάρχουν κάποια εδέσματα που με κάνουν να διστάζω, όπως τα στρείδια ή το μάτι του μοσχαριού στην tête de veau (μοσχαροκεφαλή). Αλλά από τη στιγμή που δεν τα έχω δοκιμάσει η ανησυχία μου μπορεί να είναι απλώς η απογοήτευση που προκύπτει από την απόσταση. Ακόμα και τα υλικά μπορεί να είναι τρομακτικά όταν είσαι ξαπλωμένος και τα σκέφτεσαι στο κρεβάτι. Σε κάθε περίπτωση, είναι μέρος του δόγματός μου ότι σχεδόν κανένα φαγητό, αν το φτιάξει ο σωστός μάγειρας, δεν γίνεται να μην είναι λαχταριστό. Εφόσον δεν είναι ανήθικο –κι αυτό δεν είναι γενικό, θα μου κοστίσει τον φασιανό και το κρέας του ελαφιού–, εφόσον δεν είναι απρεπώς αποκτημένο, υπάρχει κάπου στον κόσμο ένα μάτι που μπορεί να αντιληφθεί την ομορφιά του και μια συνταγή που μπορεί να βγάλει κάτι καλό. Πιστεύω ότι ακόμα και η γλώσσα ενός παπουτσιού, αν μαγειρευτεί με τον τρόπο της Προβηγκίας ή la mode de Caen, θα είναι περισσότερο από ανεκτή.

Τρίτο προσόν: μου αρέσει το ποτό. Χωρίς εξαιρέσεις χρονικές, τοπικές ή περιστασιακές. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ κρασί ή ποτό που να μην βρω να πω μια καλή κουβέντα γι' αυτό ή να μην ασχοληθώ τουλάχιστον μία ώρα με το μαγείρεμά του. (Έχω δοκιμάσει κάποια πραγματικά κακά υλικά, αλλά με αρκετό σκόρδο στη συνταγή συνήθως μπορώ να τα παρουσιάσω ευπρεπώς.) Απ' όσο θυμάμαι, δεν έχω πετάξει ποτέ μπουκάλι· εάν το κρασί είναι πολύ κακό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αραιώσει το ξίδι σε σαλάτες. Και δεν υπάρχει ποτό τόσο κακό που να μην μπορεί να καλυφθεί από κάποιο ισχυρότερο.

Κάθε κανόνας, ωστόσο, έχει την εξαίρεσή του. Ενώ δεν έχω πετάξει ποτέ ποτό, υπάρχει ένα μπουκάλι στο σπίτι μου που, μετά από δέκα χρόνια, είναι ακόμα μισογεμάτο. Περιέχει ένα συνθετικό κιρς που κατασκευάστηκε από μια εταιρεία εντομοκτόνων (sic). Μου το έδωσε, γεμάτο σχεδόν μέχρι τα τρ��τα τέταρτα, ένας φίλος χημικός που εργαζόταν στην εταιρεία εκείνη την εποχή. Ήπιε ακριβώς όσο χρειαζόταν για να εκπληρώσει την υποχρέωσή του στους ανωτέρους του και μετά μου το δώρισε. Ήταν φρικτό, και δέκα χρόνια παραμένει το ίδιο. Παρ' όλα αυτά, κάθε τόσο πίνω μία ακόμα γουλιά, εν μέρει για να θυμάμαι πόσο χάλια είναι αλλά και για να αποδείξω ότι, παρά τις ατέλειές του, είναι δυνατό να το πιεις. Στον πραγματικό κόσμο, τίποτα δεν είναι εντελώς κακό. Ακόμα και ο Διάβολος, εφόσον υπάρχει, είναι καλός».

Το βιβλίο του Κέιπαν γράφτηκε τη δεκαετία του ’60 και με μια πρόχειρη ματιά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι «σεξιστικό», γιατί αναφέρεται σε γυναίκες μαγείρισσες – την εποχή που γράφτηκε κυρίως η γυναίκα μαγείρευε στο σπίτι. Παρότι το γράφει ένας άντρας, αναφέρεται σε νοικοκυρές και οι περιγραφές των συνταγών δείχνουν ότι απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν εμπειρία στην κουζίνα. Δύσκολα, ωστόσο, θα βρεις συγγραφέα που να αντιμετωπίζει το φαγητό με τέτοια τρυφερότητα και αγάπη και το συνδέει με την πνευματικότητα, ακόμα και αν μιλάει για μια πατατόσουπα: «Η τέλεια σούπα για μεσημεριανό, που θα διώξει την κατάρα του κρυώματος μια βροχερή μέρα και συνοδεύει τέλεια σάντουιτς με ψημένο τυρί (grilled cheese sandwiches)».

Ο Ρόμπερτ Φάραρ Κέιπαν πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013, αφήνοντας πίσω του τη δεύτερη σύζυγό του, Βάλερι, οκτώ παιδιά, δώδεκα εγγόνια και δυο δισέγγονα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[loulouditouheimona]

Dear men: σας έχουν πεισει για κάποιο λόγο πως όλες οι γυναικες θέλουν να σας «τυλίξουν» για οικογένεια και γάμο. Αλλά πιστέψτε με, δε φαντασιωνεται η κάθε κοπελα που σας δείχνει ενδιαφέρον, σε ποιον θα μοιάζουν τα παιδια σας.

[psko]

Έχει μερικές μέρες που η πρώτη μου ποιητική συλλογή "Παρενθετικές οδηγίες" ξεκίνησε να ταξιδεύει!

Η έκδοση αυτή είναι κάτι που ονειρεύομαι πάνω από δέκα χρόνια και η χαρά μου είναι πια απερίγραπτη.

Η συλλογή είναι ένα συνοθύλευμα εικόνων, σκέψεων, συναισθημάτων και βιωμάτων από τα νεανικά μου χρόνια. Μέσα στο βιβλίο υπάρχει μια ενεργή αναζήτηση για τον έρωτα, το Θείο, την ατομική ταυτότητα και την ανθρώπινη συνέχεια. 

Ανυπομονώ να λάβω τις εντυπώσεις σας από το βιβλίο!

Η συλλογή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κοντύλι

Σύνδεσμο για το βιβλίο μπορείτε να βρείτε εδώ https://kondyli.gr/parenthetikes-odigies/

Φωτογραφία: εγώ, το βιβλίο και τα ξαδέρφια, πριν το γάμο του αδερφού μου.

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2023

[daimewdis]

Δεν είχα ύπνο, αλλά ούτε όρεξη να γράψω, απλά έτσι. Το ανάβω το τσιγάρο μετά το άλλο πόσο true. Ξέρω από τι θα πεθάνω. Είναι το μόνο που αγαπώ. Κάποιες εξαρτήσεις μου με διάλυσαν και τυφλώθηκα. Την μηχανή που έχω βάλει στο μάτι δεν ξέρω αν θα την πάρω, αλλά θα πάρω μηχανή. Είναι το μόνο που χρειάζομαι. Καθώς γυρνούσα απ’ την άλλη και σκεφτόμουν, σκεφτόμουν την δύναμη μου, είχα αρκετή με τις δόσεις μου, όμως και σαν παιδί χωρίς αυτές. Δεν πήγα στο γάμο της φίλης μου, δεν πήγα στην κηδεία της γιαγιάς μου. Στο τελευταίο γραπτό μου μίλησα για αξεσουάρ, εννοούσα χέρι και λαιμό, ξεχάστηκα πως έχω στο αυτί ή το παρέλειψα. Δεν θέλω να μιλάω με κανέναν, και ούτε με νοιάζει.

Δεν είχα ύπνο, όμως στις σκέψεις μου οι αρχικές βρισκόντουσαν άλλες.

Τώρα που ξεμπέρδεψα, τώρα ποια δεν έχω δυνάμεις και αντοχές. Κουράστηκα αυτό ειπώθηκε μια απ’ τις συνεδρίες πριν αρκετούς μήνες ή και παραπάνω με την ψυχολόγο μου, αυτό ειπώθηκε πριν 2 χρόνια και παραπάνω με τον ψυχίατρο.

Αυτό γράφτηκε προ χθες πριν κοιμηθώ. Το είχα βάλει στην αποθήκευση. “Άρχισα με το, δεν είχα ύπνο, όμως μετά..”

Αυτό γράφτηκε τώρα.

Πριν λίγο καιρό κάηκε το χέρι μου, λαμπάδιασε. Μετά από κάτι ώρες υποχώρησε. Προ χθες πήγα να πεθάνω στον ύπνο μου. Συνήθως, σχεδόν πάντα ελέγχω τα όνειρα μου, ήταν εφιάλτης, μια αλήθεια που την σιχαίνομαι, την μισώ όσο τίποτα άλλο. Κάτι που ποτέ μου δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ. Με ξύπνησαν οι έντονοι ήχοι. Νόμιζα πως κάνει σεισμό. Ήταν οι συνεχόμενοι ταχυκαρδίες. Αυτές με ξύπνησαν ή με έσωσαν. Για κάποια λεπτά η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που θα έσπαγε. Ήμουν πρησμένος. Μετά από κάποια λεπτά πέρασε. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα πέθανα στον ύπνο μου. Ήξερα το όνειρο, ήταν εφιάλτης. Πιέστηκα για την αλήθεια να την καλύψω με κάθε κόστος, ήμουν μόνος μου, αντιμέτωπος με ένα σωρό αρπακτικά. Όσο πάλευα και λιγόστευαν οι δυνάμεις μου άκουγα τον ήχο να χτυπάει τόσο έντονα, τόσο δυνατά, τόσο γρήγορα. Μου ‘χε ξανά συμβεί κάτι παρόμοιο πριν 2 χρόνια, αλλά όχι στον ύπνο μου. Ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο…

Μια κοπέλα μου είχε πει πως δεν χωράω σε καλούπια.

Μέσα στην φυλακή μου το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η ελευθερία, και όταν ελευθερώθηκα δεν ήξερα από που να αρχίσω. Ήμουν κολλημένος στο να απαλλαγώ που δεν κοιτούσα τίποτα άλλο, και όταν έγινε, και τα πιο απλά μου φαινόντουσαν βουνό.

Δεν ήξερα καν τις απαντήσεις στις πιο απλές. Αποφυγή.

Θες να σου πω μια αλήθεια;

Δεν ξέρω πως θα πεθάνω, μα πιστεύω πως θα ξανά γεννηθώ.

Θες να σου πω μια δεύτερη αλήθεια;

Κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει ποιος είμαι, πόσο μάλλον να με νιώσει.

Παρόλα αυτά, κάποιοι με κάποιες λέξεις με φωτογραφίζεται τόσο καλά.

Αγάπησα την μοναξιά λες και την παντρεύτηκα. Και είναι η μόνη πιστή γυναίκα που γνώρισα που δεν μπόρεσα να πάρω το διαζύγιο.

-Δαιμεώδης