#αυτά είναι τα βασικά νομίζω <3< /div> Explore tagged Tumblr posts

[sugaroto]

Σορι για το ξαφνικό σεντόνι αλλά είδα το ποστ σου που δεν ξέρεις τι να πακεταρεις και μιας και το πέρασα πρόσφατα αυτό το άγχος γιατί έχω έρθει εξωτερικό για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, έχω μερικές συμβουλές.

Τι πακεταρουμε για σχολή:

1. Ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, κλπ. Είπες πήρες χειμωνιάτικα αλλά δες αν ο καιρός εκεί που πας όντως είναι χειμώνας τώρα. Ίσως να σηκώνει και κάτι πιο ελαφρύ να φορέσεις. Μην σκάσεις από την ζέστη.

2. Είδη προσωπικής υγιεινής. Οκ θα πας σουπερμάρκετ αλλά να μην ζεχνεις μέχρι να γίνει.

3. Σεντόνια, πανοσεντονα, λευκά είδη γενικά. Είναι απαραίτητα αυτά για να είσαι άνετα και καθαρά.

4. Ηλεκτρονικός συσκευές (λάπτοπ, τάμπλετ, κινητό, ακουστικά, κλπ). Και πολυμπριζο, αν δεν έχεις, αγόρασε. Είναι σωτήριο.

5. Γραφική ύλη σίγουρα είναι χρήσιμη.

6. ΨΑΛΊΔΙ. For the love of god, πάρε ψαλίδια. Αλλιώς θα ανακαλύψεις 3802 τρόπους να κόβεις με το μαχαίρι βουτύρου της κουζίνας. (True story)

7. Μιας και ανέφερα κουζίνα, ξέρεις τι εξοπλισμό κουζίνας και σερβίτσια θα έχει ήδη το νέο σου διαμέρισμα; Καλό θα ήταν να δεις τι δεν υπάρχει και αν μπορείς να πάρεις κάποια βασικά πράγματα από το πατρικό σου.

8. Δείτε με την μαμά σου αν μπορείτε να πακεταρετε κάνα φαγητό για να μην πιεστείς να ψωνίζεις για φαγητό στην αρχή μέχρι να μάθεις τα κατατοπια. Αλλιώς θα λιμοκτονείς μέχρι να πας σουπερμάρκετ (επίσης true story)

9. Πάρε και μερικά βιβλία για συντροφιά σίγουρα.

Επίσης θα έλεγα να μην αγχωθεις αν δεν πάρεις κάτι και τελικά το χρειάζεσαι ή το θες. Μπορείς να το αντικαταστήσεις ή να στο στείλουν στο νέο σου σπίτι.

Αυτά.... Καλή σου αρχή!💕

Ευχαριστώ 😭💘 you are a life saver

Κάτσε να δω τι έχω

1. Οκ από αυτά δεν έχω πακεταρει μονο τα αξεσουάρ. Οσο για τα χειμωνιάτικα τα έχω βάλει σε σακούλες για να τα στείλουμε στο σπίτι και να είναι ήδη εκεί όταν φτάσουμε. Λογικά θα βάλω τα πιο καλοκαιρινά στην βαλίτσα

2. Οκ I'll keep that in mind

3. Έχω πακεταρει κάτι σεντόνια και παπλώματα (+ 1 ριχαταρι για τον καναπε) δεν είμαι σίγουρη αν ήταν λευκά, κάτι πολύχρωμα είδα αλλά υγεια

4. Αυτό για το πολυμπιρζο δεν το είχα σκεφτεί, καλα που μου το πες. Το μόνο που φοβάμαι να πακετάρω είναι ο εκτυπωτής 😭

5. Περσινα Σχολικά ήδη you are coming with me now

6. Στην βαλίτσα θα το βάλω για σιγουριά έτσι όπως τα έχω τυλίξει όλα δεν ξετυλίγονται

7. Δεν έχω ιδέα τι εχει😭 νομίζω ανεφεραν κάτι για φούρνο μικροκυμάτων αλλά μέχρι εκεί. Φοβάμαι να πακετάρω σερβιριτσια κτλ μήπως σπάσουν αλλά έχω πολλές αγαπημένες κούπες που θέλω να πάρω μαζί μ🥲 (ευτυχώς έφερε κάτι φελιζολ(?) Η μαμα μ για να τα πακετάρω αυτά)

8. Νομίζω λίγο δύσκολο, τα πράγματα θα τα στείλουμε είτε με μεταφορική ειτε με ταχυδρομείο (δεν έχω καταλάβει ακόμα) και εμείς θα φύγουμε με αεροπλάνο

9. Πήρα μόνο αυτά που δεν έχω διαβάσει. Αν μου λείψουν μερικά θα έρθω να τα πάρω τα Χριστούγεννα ή θα πω να μου τα στείλουν

Σε ευχαριστώ πολυ😭💘

[carnivalls]

κοιτάξτε αν έπρεπε σώνει και καλά να στείλουμε μπαλάντα, τουλάχιστον στείλαμε μια με το θέμα ‘let’s both fucking die so we can be together forever and you always stay mine <3’ λαικ…. δεν ξέρω τι μενταλ ιλλνες μας βρήκε, αλλά μαρεσει

[inrestlessdreamsiwalkalone]

10.12.18 είχα γράψει στον εαυτό μου ένα γράμμα, για να μην ξεχάσω. Έναν χρόνο αργότερα, Δύο χρόνια αργότερα, (τρία χρόνια αργότερα), /τέσσερα χρόνια αργότερα/ ακόμα φοβάμαι τη λήθη. Οπότε σκέφτηκα κάθε χρόνο να το μεγαλώνω. 

Σήμερα αποχαιρετώ τον δεκαοκτάχρονο εαυτό μου με δώρο ένα ταξίδι πίσω στις στιγμές που νιώθω ότι τον σχημάτισαν. Πάντα αγαπούσα να σκέφτομαι το παρελθόν, ίσως και περισσότερο από όσο χρειάζεται. Τα 18 ήταν σίγουρα έντονα. Τα 19 περισσότερο, βασικά διαφορετικά έντονα. Τα 20 ήταν απλά διαφορετικά. (Τα 21 ήταν περίεργα). /Τα 22 ήταν εξουθενωτικά/. Στα δεκαοκτώ μου έμαθα ότι ο έρωτας ξεθωριάζει μέσα από δύο απώλειες. Αρχικά, η πρώτη μου αγάπη, ένας άνθρωπος που μου έμαθε πρώτα πώς είναι ο έρωτας και μετά από καιρό, πώς είναι να φεύγει. Και θύμωσα γιατί ο ιδανικός μου κόσμος σαν να ξεθώριασε μαζί του, και ξαφνικά οι μεγάλοι είχαν δίκιο. Στα 19 θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί αυτή την ιδέα τον “μεγάλων” για τον έρωτα, την υιοθέτησα, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό μου και τον άλλον απλά ως αντικείμενα ικανοποίησης και αποφεύγοντας οποιοδήποτε δέσιμο με την δικαιολογία μιας δήθεν σχεσοφοβίας που στην πραγματικότητα είναι απλά ο φόβος της απόρριψης. Στα 19 μου απολάμβανα περισσότερο την επιβεβαίωση παρά το σεξ και αυτό είναι κάπως τρομακτικό. Στα 20 ο έρωτας δεν είναι σαν τα 18. Συνηθίζω να υποστηρίζω πως μία φορά στην ζωή σου ερωτεύεσαι αληθινά. Οι επόμενες είναι απλά μία επίμονη προσπάθεια να ξανανιώσεις παιδί. (Τα 21 ήρθαν να απορρίψουν αυτή την κυνική πεποίθηση και συνάμα άρνηση της έντονης επιθυμίας του άλλου. Στα 21 ερωτεύτηκα. Η βίωση μίας πρωτόγνωρης ευαλωτότητας και αηδιαστικής εξάρτησης μου ταρακούνησε τον κόσμο. Βρέθηκα να χάνω το μυαλό μου και να γνωρίζω πτυχές το εαυτού μου που δεν είχα ιδέα ότι ήταν εκεί. Δειλά το παραδέχομαι, το περίμενα χρόνια). /Στα 22 αγάπησα, κι ας μην το παραδέχομαι. Και μέσα σε όλη αυτή την φουρτούνα συναισθημάτων και σκέψεων σαν να δυσκολεύομαι να βρω που τελειώνω εγώ και αρχίζει ο άλλος. Ανακαλύπτω κομμάτια του εαυτού μου που με αιφνιδιάζουν και συνέχεια μπερδεύομαι με το ποια από αυτά τα κομμάτια είναι όντως εγώ, και ποια απλά μία ασπίδα για να κρύψω αυτό που τόσο φοβάμαι να αποκαλύψω, το εντυπωσιακό και ακαταμάχητο εγώ μου./  Η δεύτερη απώλεια ήταν ο έρωτάς μου για τον χορό. Βασικά, ο τυφλός μου έρωτας για τον χορό. Χρειάστηκε να πονέσω πολύ για να καταλάβω πως το όνειρο της μικρής Ζωής που θα γινόταν χορεύτρια ίσως να μην ήταν ούτε όνειρο, ούτε δικό της. Και αυτή η συν��ιδητοποίηση με στιγμάτισε γιατί ξαφνικά σαν να μην ήξερα ποια είναι η ζωή. Στα 19 μου ζήτημα να πήγα χορό 3 φορές. Νομίζω όμως ότι μπόρεσα για πρώτη φορά να μεταφράσω αυτά που νιώθω σε κινήσεις χωρίς να εγκλωβίζομαι στους κανόνες της αισθητικής και αυτό ήταν πιο όμορφο. Στα 20 χόρεψα σε ένα εγκαταλελειμμένο θέατρο χωρίς κοινό, και αυτή πρέπει να ήταν η μόνη φορά που χόρεψα. Εγώ το εγκατέλειψα. Μαθαίνω ωστόσο σιγά σιγά την συγχώρεση και ίσως επιστρέψω κάποια στιγμή. (Στα 21, σαν παιδάκι που βαριέται τα παιχνίδια του, ή σαν ενήλικας που δεν αντέχει τον μονόδρομο, δεν θα πω παράτησα, αλλά στην ουσία παράτησα την ψυχολογία. Με το που πήρα πτυχίο άνοιξε ένας βόθρος που μου πετούσε στη μούρη σκατά και μπογιές και υπέθεσα ότι μάλλον τελικά όλοι μας γυρνάμε στην πρώτη μας επιθυμία, και από,τι φαίνεται στα 22 θα παλεύω να γίνω ζωγράφος. Γιατί θυμήθηκα πως είναι να είσαι τόσο παθιασμένος για κάτι που να βάζεις στην άκρη τα πάντα. Και δεν μπορούσα να το αγνοήσω.) /Στα 22 νομίζω η τέχνη ήταν ο πιο κοντινός μου φίλος και ο πιο μισητός εχθρός. Στις πιο τελειωμένες στιγμές μου ήταν εκεί και μου κρατούσε το χέρι για να ολοκληρώσει, αφού την εμπιστευτώ πλήρως και την αγαπήσω παραπάνω από τον εαυτό μου, το πανούργο σχέδιό της, ακα τον μεγαλύτερό μου φόβο: Να με απορρίψει. Και αυτή η απόρριψη με αποτελείωσε./ Στα 18 ένιωσα χαμένη και ίσως να έπεσα περισσότερες φορές απ’όσες έχω πέσει σε όλη μου την ζωή. Αμέτρητες φορές έχασα τον έλεγχο, αμέτρητες φορές έκανα μια νέα αρχή, σιχάθηκα το μυαλό μου. Στα 18 ζήτησα βοήθεια και μίλησα πρώτη φορά για πράγματα που με φοβίζουν. Δεν μπορώ να πω ότι νίκησα, αλλά μπορώ να πω ότι έμαθα, μαθαίνω βασικά, να μην νιώθω χαμένη. Δεν έπαψα να πέφτω στα 19, αλλά έπεφτα με διαφορετικό τρόπο. Την βοήθειά μου την παράτησα μάλλον γιατί όπως μου επισήμανε και αυτή, όλα τα παρατάω. Ειρωνικό ε; Ακόμα μαθαίνω, αλλά φοβάμαι πως όσο περισσότερα μαθαίνω τόσο περισσότερο φοβάμαι. Στα 20 ανακαλύπτω όλο και περισσότερους τρόπους να πέφτω, μα κανείς δεν είναι αρκετά δυνατός για να με θάψει. (Στα 21 πολλές φορές φοβήθηκα ότι τρελαίνομαι. Μέρες ολόκληρες θάφτηκα κάτω από την απόγνωση του να είσαι ζωντανός και συνειδητοποιώ ότι μάλλον αυτό είναι το κόστος της Ζωής. Μερικές φορές απλά θα πονάει η ψυχή μου και αυτό είναι οκ) /Στα 22 μου παλεύω με την κατάθλιψη μία πάλη δίχως σταματημό, αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε μία υπερένταση και ένα κενό, το οποίο με γονατίζει και με κουλουριάζει στον καναπέ και κλεισμένη σε τουαλέτες, να κλαίω και να θέλω να εξαφανιστώ/ .Στα 18 μου ένιωσα φοιτήτρια. Στα 20 μετανιώνω που δεν ένιωσα αρκετά φοιτήτρια γιατί σύντομα θα σταματήσω να νιώθω φοιτήτρια. Ήπια γύρω στους 100 φραπέδες στα Εξάρχεια, οι καφέδες γίνανε μπύρες, κι ας ήταν μεσημέρι, και άλλα τόσα περιπτερόκρασα στην πάνω πλατεία. Στα 19 έκανα την χάρη στο συκώτι μου και έκοψα τα περιπτερόκρασα. Στα 20 εκτίμησα τον ελληνικό και εξακολουθώ να διαλύω τα όργανά μου σταδιακά. (Στα 21 σταμάτησα να είμαι φοιτήτρια. Τελείωσα μία σχολή και ζήτημα να έχω πατήσει 20 φορές, κάτι που ίσως μετανιώνω. Ακόμα πίνω μπύρες και φραπέδες, ακόμα όταν μεθάω ή στεναχωριέμαι καπνίζω, ακόμα ξυπνάω και νιώθω σκουπίδι) /Στα 22 η φοιτητική ζωή ανήκει πλέον στο παρελθόν, τα ποτά καταναλώνονται κατά τη διάρκεια ατελείωτων βαρδιών σε μπαρ, οι φίλοι μου εξαφανίστηκαν και διασκορπίστηκαν, και θα ευχόμουν να μπορούσα ένα απόγευμα να πιώ έναν φραπέ και να παίξω ένα ταβλάκι στη Μεσολογγίου, να πάψει για λίγο ο χρόνος να κυλά./ Στα 18 μου βρήκα την πρώτη μου δουλειά και έσπασα πολλά ποτήρια. Στα 19 μου παραιτήθηκα δυο φορές και σταμάτησα να σπάω τόσα πολλά ποτήρια. Άλλες τρεις δουλειές στα 20, αλλά τελικά άξιζε τον κόπο γιατί στα 20 έφυγα και έχτισα την αλεπουδότρυπά μου. Βρέθηκα τελικά να δουλεύω κάπου που μου αρέσει. (Κοίτα να δεις που κράτησα μία δουλειά για πάνω από έναν χρόνο. Οι χάρτες πλέον έχουν γίνει το δεύτερο μου σπίτι και μπορεί να έχω σιχαθεί θανάσιμα το σερβιτοριλίκι αλλά όταν φύγω, θα μου λείψει). /Στα 22 αποχαιρέτησα τους χάρτες στο όνομα των χρημάτων και βρέθηκα σε ένα ολοκαίνουργιο περιβάλλον να θυμάμαι πόσο δύσκολο είναι να προσαρμόζεσαι και να κοινωνικοποιείσαι, και πόσο εκνευριστικοί είναι οι άνθρωποι όταν πίνουν. Το μπάρετ, και γενικότερα το σέρβις εύχομαι να είναι ένα μικρό κεφάλαιο στη ζωή μου./  Έμαθα να μιλάω παραπάνω. Γνώρισα πολύ κόσμο, πολλούς κόσμους. Άλλοι άφησαν περισσότερα, άλλοι λιγότερα, όλοι άφησαν κάτι. Έμαθα να καθαρίζω και να πληρώνω λογαριασμούς, να στρώνω το κρεβάτι μου κάθε μέρα, να μην χρειάζομαι πολλά και να φιλάω τους τοίχους που και που γιατί τους αγαπώ. (Έμαθα να λέω τι θέλω που και που και να μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου)/Έμαθα να μην είμαι πάντα τόσο χάπατο και να θυμώνω που και που/ Έχασα μια φιλία. Στα 19 μου ο ορισμός της φιλίας μεταφράστηκε σε κάτι παροδικό, μάλλον ανήκει και αυτό στην σκέψη των “μεγάλων”. Λάθος, στα 20 κατάλαβα ότι η φιλία για να κρατήσει οφείλει να αλλάζει συνεχώς γιατί και εσύ αλλάζεις συνεχώς, αλλά αυτό δεν την κάνει πιο αδύναμη, ούτε εσένα. Στα 20 έκανα φίλους. (Στα 21 η φιλία είναι ιερή, αλλά λίγους θεωρώ φίλους) ./Στα 22 μου λείπει η φιλία/ Στα 18 μου έκανα το πρώτο μου τατουάζ, στα 19 έκανα το πρώτο μου τατουάζ σε άλλον, προφανώς και απέτυχε, το πρώτο μου ωτοστόπ /το πρώτο μου ωτοστόπ σε καρότσα/, έζησα ένα τρακάρισμα, άλλα δύο, (άλλο ένα) και πια φοβάμαι λίγο τον δρόμο, τον πρώτο μου μπάφο, (πρώτη μυτιά) δεν ήταν ο τελευταίος, (και τελευταία), το πρώτο μου stage dive, την πρώτη μου πανδημία, (η οποία έχει γίνει η νέα πραγματικότητα) στα 19 ανέβηκα στην κορυφή ενός βουνού και σε μία καμήλα, /Σκαρφάλωσα στην πιο διάσημη γέφυρα της Βενετίας/έφτασα να βιώνω καταστάσεις που ποτέ δεν πίστευα ότι θα βιώσω. Ένιωσα στιγμές απόλυτης ευτυχίας κοιτάζοντας άλλες φορές τα αστέρια, άλλες φορές ένα ζευγάρι μάτια, άλλες φορές τίποτα. (Που και που πιάνω την πέτρα στο χέρι μου και αποθηκεύω όλες αυτές τις στιγμές ευτυχίας) Ανακάλυψα το πιο όμορφο μέρος του πλανήτη, και το πιο πρωτόγονο γυμνό κομμάτι του εαυτού μου.  Έμαθα να εκτιμώ την μοναξιά και να κατουράω στην φύση Ίσως να ήρθα πιο κοντά με την μοναξιά απ’όσο θα ήθελα. Το κατούρημα το πήγα στο επόμενο λέβελ. Από τότε που έμεινα μόνη μου εκτίμησα την συντροφικότητα και παραδόξως συμβίωσα περισσότερο από ποτέ. (Την μοναξιά την σιχαίνομαι και ταυτόχρονα την έχω ανάγκη. Υπήρξαν φορές που κλείστηκα στην σπηλιά μου, αλλά κάποιες από αυτές μοιράστηκα ένα κομμάτι της μοναξιάς μου και φάνηκε πιο ελαφριά.) /Στα 22 για πρώτη φορά στη ζωή μου συγκατοίκησα και μάλιστα με αγόρι. Είμαι στο στάδιο που ακόμα προσπαθώ να το συλλάβω, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής που και που σκέφτομαι την αλεπουδότρυπά μου και μου λείπει αφάνταστα. Η υπόγα μας είναι πανέμορφη αλλά δεν έχω αρκετή αγάπη να την γεμίσω, κάπου υπάρχει διαρροή./ Πήγα στην πρώτη μου κηδεία, και στην δεύτερη, μόνο κηδείες φυτών για φέτος, (αντίο χουαν) και ένιωσα απόγνωση σε ένα πλοίο. Σε ένα άλλο όμως ένιωσα ελευθερία. Χόρεψα στην ταράτσα, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην άμμο και δέθηκα με την κιθάρα μου περισσότερο από ποτέ, δεν έχω ξεκολλήσει στα 19, παρόλο που ακόμα παίζω μέτρια. Στα 20 μου ακούστηκε το clair de lune όπως ήθελα να ακουστεί, και γύρισα όλη την πόλη με τα ροζ ακουστικά μου. (Στα 21 παλεύω να πάρω το αναθεματισμένο πτυχίο πιάνου και ακόμα ονειρεύομαι να πάρω μία άρπα και να πάω σε ένα λαιβ όπως παλιά). /Στα 22 έπαιξα το reve d’amour μπροστά σε μία επιτροπή που μου ��δωσε το πτυχίο μου με άριστα αλλά δεν το έπαιξα όπως το ονειρευόμουν/ Στα 18 μου άλλαξα το μυαλό μου και νομίζω ότι αυτό είναι που θα με στιγματίσει περισσότερο απ’όλα. Γιατί κατάλαβα ότι μπορώ. Κατάλαβα ότι την ευτυχία την φτιάχνω εγώ. Τον εαυτό μου τον φτιάχνω εγώ. Ποιον εαυτό έφτιαξα στα 19; Να μιλήσω για την πραγματικότητα ή τα ιδανικά σενάρια στο μυαλό μου; Να μιλήσω για τις στιγμές που με βρήκα ή για τις στιγμές που με άφησα; Νομίζω θα σωπάσω καλύτερα. Ούτως ή άλλως είναι και η σιωπή αρκετά εκκωφαντική. Στα 20 ακόμα με μαθαίνω και νομίζω ότι ποτέ δεν θα σταματήσω. (Στα 21 συνειδητοποίησα ότι ζω για μένα. Μόνο. Και προσπαθώ να το κάνω πράξη, γιατί πολλές μέρες χάνονται στην μαύρη τρύπα της ρουτίνας και γερνάς, μαλάκα γερνάς, κοίτα τουλάχιστον να τραγουδάς.) /Στα 22 προσπαθώ να με επαναπροσδιορίσω και να απαλύνω τραύματα χρόνιας κακομεταχείρισης από εμένα σε εμένα. Θα ήθελα να πω ότι το πετυχαίνω αλλά μάλλον θέλω ακόμα λίγη δουλειά ακριβώς γιατί ακόμα ψάχνω κάτι να πετύχω για να μπορέσω να με αποδεχτώ./ Χρόνια πολλά, μου άρεσε αυτό το ταξίδι. Το επόμενο θα μου αρέσει πιο πολύ. Χρόνια πολλά, σταμάτα να βασίζεσαι στο “επόμενο”. Χρόνια πολλά, δεν ξέρω τι θα θέλεις να ακούσεις του χρόνου, προσπάθησε απλά να ζεις όσο ζεις, αυτό μου φτάνει. (Χρόνια πολλά, σε αγαπώ)/Χρόνια πολλά, μπορεί να νιώθεις μόνη, αλλά να ξέρεις είμαι εδώ και δεν θα σε αφήσω, θα είμαι δίπλα σου ακόμα κι αν όλα καταρρεύσουν./

[exo-gr]

[ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ] 200327: Πώς ο Kai ταρακουνάει τον κόσμο

Ο κόσμος του Kai είναι σταθερός και πλήρης. Γι’αυτό ταρακουνάει και τον κόσμο των άλλων. Χωρίς κανέναν δισταγμό.

Λίγο καιρό πριν έκανε ένα τεστ προσωπικότητας σε ένα instagram live. Στην ερώτηση εάν προβληματίζεται ενίοτε σχετικά με την ύπαρξη του ανθρώπου απάντησε «ναι». 

«Πάντα αναρωτιέμαι γιατί γεννήθηκα. Συχνά σκέφτομαι, γιατί δεν είμαι κάποιος άλλος άνθρωπος και είμαι εγώ; Είναι ο κόσμος που αντικρίζω με τα μάτια μου διαφορετικός από αυτόν που βλέπουν οι άλλοι;»

Η απάντηση του τεστ ήταν INFJ. Πιστεύω σου ταιριάζει. 

«Βασικά δεν θυμάμαι καλά το αποτέλεσμα, νομίζω θα το ξανακάνω. Το έκανα και μαζί με την οικογένειά μου, τα αποτελέσματα της μητέρας μου φάνηκαν πολύ αξιόπιστα (γέλια).Η μητέρα μου είναι πραγματικά ονειροπόλα. Ακόμα και πριν κάνω debut είχε πει «Αφού σε μεγάλωσα έτσι σου αρέσει να ντύνεσαι, είμαι σίγουρη ότι θα κάνεις κάτι στον χώρο της μόδας.» Τους άρεσε πάρα πολύ που έγινα GUCCI Ambassador.»

Το instagram σου είναι γεμάτο “ΕΧΟ”, “οικογένεια” και “Gucci”. 

«Το έφτιαξα το 2018 με αφορμή το Gucci Cruise Show που γυρίστηκε μαζί με το ELLE. Ήξερα ότι τα social media είναι σημαντικά, αλλά το κατάλαβα όταν άλλοι διάσημοι στο show ρωτούσαν ποιο είναι το προφίλ μου.»

Η πρόσφατη καμπάνια Global Eyewear γυρίστηκε στο κατάστημα Amoeba Music στο Los Angeles. Πρέπει να είναι ιδιαίτερη εμπειρία για εσένα ως μουσικό. 

«Χάρηκα και μόνο που άφησα τα ίχνη μου με μια φωτογραφία και ένα video σε ένα τόσο ιστορικό μέρος που ίσως σύντομα μα εξαφανιστεί. Είχα άγχος που όλο το επιτελείο ήταν ξένο και η ατμόσφαιρα διαφορετική. Ένιωσα σαν είμαι πάλι στην αρχή του debut μου.»

Κι εσύ αγχώνεσαι πολύ. Έχει χαθεί ποτέ κάποιο αγαπημένο σου μέρος; «Πρόσφατα ολοκληρώθηκε η ανακαίνιση του παλιού κτηρίου της SM όπου έχω αναμνήσεις από τότε που ήμουν trainee Η ταράτσα όπου περνούσα πολύ χρόνο και οι υπόλοιπο χώροι που θυμάμαι έχουν όλοι αλλάξει. Το θυμάμαι ως ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, σε κάνει να νιώθεις πως περνά ο χρόνος.»

Υπάρχουν  πολλοί με ωραίο στυλ. Αυτό που μας εντυπωσίασε με τον Kai είναι ότι δεν διστάζει να δοκιμάζει νέα στυλ. 

«Νομίζω ότι μπορώ να βγάλω όμορφες φωτογραφίες συχνά και εύκολα. Είναι όμως δύσκολο, αλλά παράλληλα διασκεδαστικό, να αποδείξεις ότι  το concept σου ταιριάζει. Χρησιμοποιώντας τα concepts ως δικαιολογία μπορώ να δοκιμάζω στυλ που αλλιώς δεν θα τολμούσα στην καθημερινότητα.» Για παράδειγμα το raggae χτένισμα στο Wolf και το cropped jacket στο Obsession. Νομίζω 2 εβδομάδες φτάνουν για να τα δοκιμάσεις.» (γέλια)

Πέρυσι εμφανίστηκες στο <Knowing Bros> και στο <Radio Star>. Το απόλαυσες; 

«Χάρη στις κατά λάθος αστείες σκηνές έλαβα προσκλήσεις για διάφορα προγράμματα. Παρόλα αυτά φοβάμαι ότι αν δείξω πολύ την χαλαρή πλευρά μου, μετά θα είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ επί σκηνής ως ‘Kai’.Θα υπάρχει και πίεση από τις αυξημένες απαιτήσεις.»

Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε και τις δραστηριότητες του project group SuperM. Είναι το 1ο project της SM που δημιουργήθηκε με μέλη από 3 διαφορετικά groups της εταιρείας. 

«Σε σύγκριση με την προηγούμενη περιοδεία των EXO στην Αμερική νιώθω ότι τα πολιτιστικά και τα εθνικά όρια ανάμεσα στις χώρες έχουν γίνει πολύ πιο θολά. Μου ήταν πιο φυσικό από πριν να τα προσεγγίσω. Πιστεύω ότι έγινα Gucci Eyewear Global Ambassador επειδή έλαβαν υπόψη την προσωπική μου γοητεία πέρα από την καταγωγή μου, χωρίς να αναφέρουμε και την επιτυχία του Parasite. Πιστεύω ότι υπάρχει αρκετά θετική ανταλλαγή επιρροών στον τομέα του πολιτισμού και της τέχνης.»

Προσωπικά, σκέφτηκα την K-Pop ως σύμβολο πολιτισμού βλέποντας τους SuperM και την BoA σε video με οδηγίες ασφάλειας της Korean Air. «Ντρέπομαι πολύ για να το δω αλλά έχω δεχθεί πολλά τηλεφωνήματα. Μου στέλνουν πάντα φωτογραφίες από τα σημεία όπου φαίνομαι λίγο άσχημος.» (γέλια)

Είσαι γνωστός για τον χορό και την σκηνική του παρουσία, γι’αυτό πρέπει να νιώθεις άλλου είδους πίεση επί σκηνής. 

«Προσπαθώ να μην σκέφτομαι άλλα πράγματα και αποβάλω τον θυμό μου, αλλά πριν ανέβω στην σκηνή με πιάνει λίγο στρες. Ειλικρινά δεν έχει πολλή νόημα να γυρίσεις ένα music show και να χορέψεις στις 6:00 το πρωί όταν μόλις έχει ανοίξει τα μάτια σου. Με αναστατώνει γιατί δείχνω μόνο ��ο 20% των πραγματικών ικανοτήτων μου. Πέρυσι ήμουν τόσο απασχολημένος που μερικές φορές έπρεπε να ξεκινήσω το performance πριν νιώσω τελείως έτοιμος. Δεν νιώθω τέλειος ως δημιουργός και player αλλά πρέπει να το αντέξω.»

Ο λόγος που συνεχίζεις να το κάνεις αυτό παρά τις δυσκολίες είναι... 

«Είναι η αίσθηση της επιτυχίας και της ανακούφισης ότι έχω εκπληρώσει το χρέος μου. Από την αντίθετη πλευρά, χαίρομαι που ακόμα μπορώ να είμαι ανικανοποίητος με το αποτέλεσμα. Αν σταματήσω να το νιώθω αυτό θα αρχίσω να υποψιάζομαι ότι έχω σταματήσει να δίνω αξία στην δουλειά μου. Είναι πολύ σημαντικό να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό επί σκηνής για τους fans, και θεωρώ πολύ σημαντική και την αίσθηση της επιτυχίας και της χαράς που παίρνω όταν είμαι ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Πιο παλιά δεν μπορούσα να κοιμηθώ εάν έκανα το παραμικρό λάθος, αλλά τον τελευταίο καιρό κοιμάμαι καλά.» (γέλια)

Αλλά συνεχίζεις να απολαμβάνεις τον χορό, σωστά;

«Χορεύω για πάνω από 20 χρόνια. Δεν μπορώ να μην χορεύω. Όταν ήμουν μικρός χόρευα οπουδήποτε και η μητέρα μου μού έλεγε «Φτάνει. Σταμάτα να χορεύεις. Ρεζίλι.»

Λέγεται ότι διατηρείς στενές σχέσεις με λίγους ανθρώπους που γνωρίζεις πολλή καιρό. Επηρεάζεσαι από τις συμβουλές και τα λόγια τους;

«Δεν είμαι τύπος που ζητάει συμβουλές από πριν. Αν ρωτήσω τι από τα δύο είναι καλύτερο η απάντηση είναι συνήθως του στιλ “Φαίνεται”. Πιστεύω ότι πρέπει εσύ να φροντίζεις για τον εαυτό σου γιατί στην τελική είναι δικό σου θέμα.» 

Δηλαδή δεν μιλάς και πολύ με τους γύρω σου.

«Θα μιλήσω εάν θέλει και ο άλλος. Φυσικά και θα πω καλά λόγια αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την πραγματικότητα. Δεν μπορούν να με ακούσουν εύκολα επειδή θα πω τα πράγματα όπως είναι ακόμα κι αν είναι δύσκολο. Όταν είμαι σε δίλημμα για κάποια σημαντική ��πόφαση προσπαθώ να ακούω τον εαυτό μου. Επίσης δέχομαι ταπεινά και την κριτική όπως και συμβουλές όταν είναι αναγκαίο.»

Πολλοί σε αποκαλούν sexy και όμορφο, αλλά οι fans σε βρίσκουν χαριτωμένο. Τι πιστεύεις σε κάνει χαριτωμένο; «Τίποτα! Δεν θα το έλεγα ακόμα κι αν με θεωρούσα χαριτωμένο.» (γέλια)

Έχεις νιώσει ποτέ υπερβολικά φορτισμένος από τα επίθετα που χρησιμοποιεί ο κόσμος για να σε χαρακτηρίσει στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει μια εμβληματική μορφή σαν εσένα; 

«Δεν νιώθω ιδιαίτερο βάρος επειδή εξαρτάται από την εντύπωση που έχει σχηματίσει ο καθένας για εμένα. Αντιθέτως, είμαι ευγνώμων. Δεν λαμβάνω ιδιαίτερα υπόψιν αυτά τα επίθετα. Προτιμώ να δείχνω ποιος είμαι με πράξεις, πάντα.»

Τότε τι σε κάνει να νιώθεις όμορφα;

«Φυσικά τα ωραία ρούχα, τα γλυπτά, οι πίνακες, και όταν βλέπω ωραίους άνδρες και γυναίκες. Ειλικρινά όμως είναι μόνο για εκείνη τη στιγμή. Όταν αναλογίζομαι παλιές αναμνήσεις, νιώθω ακόμα πιο όμορφα απ’ότι την στιγμή που συνέβησαν.»

Θυμάμαι μια φράση από τη σειρά The Miracle We Met: “Η μνήμη δεν είναι ένα αρχείο στιγμών, συνοδεύει τα συναισθήματα. Είναι μία απροσδόκητη έκπληξη.”

«Λίγες μέρες πριν πλημμύρισα από συναισθήματα συλλογιζόμενος τις στιγμές που έχουν περάσει. Είναι πολύ όμορφα. Γι’αυτό μ’αρέσουν οι κλασικές ταινίες με film noise. Είναι σαν να βλέπω τις αναμνήσεις κάποιου άλλου.»

“Jong In”. Ο παππούς σου σε ονόμασε έτσι, σημαίνει αυτός που ξυπνάει την αυγή και χτυπά την καμπάνα με καλοσύνη. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει το όνομά σου;

«Χμ, πρώτον, δεν είμαι πρωινός τύπος. (γέλια) Αλλά για κάποιους είναι καλό να χτυπάς πρώτος την καμπάνα, θα ήθελα να δίνω έμπνευση πηγαίνοντας πρώτος. Ίσως είμαι ακόμα κάπως έτσι. »

Σίγουρα έχεις ακούσει πολλά για το σώμα του ενώ χορεύεις, αλλά σήμερα το γύρισμα επικεντρώθηκε στο πρόσωπό σου. Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που σου αρέσει περισσότερο;

«Πιστεύω ότι έχω τη δική μου χάρη. Μου αρέσουν πολύ τα μικρά αφτιά ή η ευθεία μύτη σαν από αρκουδάκι. Αλλά τώρα τελευταία τα αγαπημένα μου είναι το πιγούνι και τα φρύδια. νομίζω ότι καθορίζουν το 80% της διάθεσης μου.»

Τι σημαίνει οικογένεια για εσένα;

«Η οικογένεια είναι πραγματικά οικογένεια. Δεν είμαι τέλειος αλλά η οικογένειά μου με δέχεται. Μεγάλωσα χαρούμενος με δύο αδέρφια γι’αυτό σκεφτόμουν ότι κι εγώ θα ήθελα 3 παιδιά, βλέποντας όμως την αδερφή μου να ζορίζεται με την φροντίδα του παιδιού της νομίζω ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι τόσο αόριστα. Η οικογένεια μου είναι επίσης το πρότυπό μου.»

Σίγουρα έχει περάσει πολλά από το debut έως την 8η επέτειο των EXO. Είναι αναγκαίες οι δυσκολίες για να εξελιχθεί κάποιος;

«Κοιτώντας προς τα πίσω, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να με άλλαξε. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να υποφέρεις εσκεμμένα για να γίνεις καλύτερος. Αλλά και πάλι αν περνάς δύσκολα, είναι καλό να σκέφτεσαι κάτι καλό και πολύτιμο που σου έχει συμβεί για να το ξεπεράσεις. Πάνω απ’όλα δεν πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου μόνο και μόνο επειδή περνάς δύσκολα. Το πιο σημαντικό σ��ον κόσμο είναι να είσαι ο εαυτός σου.»

Όποιος σε βλέπει θα λέει ότι τα έχεις όλα. Υπάρχει κάτι άλλο που εύχεσαι για το μέλλον, κάποιος στόχος που θες να επιτύχεις;

«Πριν το debut επιθυμούσα όλο και περισσότερα, τώρα όμως δεν επιζητώ κάτι άλλο ως ‘Kai’.» Δεν νομίζω ότι η πορεία μου σταματάει εδώ, αλλά ακόμα κι αν σταματήσει είναι εντάξει. Θα ήμουν ικανοποιημένος ακόμα κι αν το debut ήταν το “τέλος”. Θα είμαι ικανοποιημένος με ό,τι κι αν κάνω από εδώ και πέρα. Μπορώ να το πω με σιγουριά επειδή γνωρίζω ότι δεν ήμουν χαρούμενος όταν είχα προσηλωθεί στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πώς να απολαμβάνω και να αγαπώ τη δουλειά μου.»

Ποιος θες να είσαι για ανθρώπους που έχεις κοντά σου και θεωρείς πολύτιμους;

«Επιθυμώ κάτι από αυτούς. Να μείνουν πάντα δίπλα μου, όποια απόφαση κι αν πάρω. Και θα κάνω κι εγώ το ίδιο για εκείνους.»

[xrwmatida]

1. Ο άντρας μου

2. Το επτά (7). Εε δεν ξέρω

3. Απόγευμα

4. Μώβ

5. ΑΥΤΗ τη στιγμή η άποψη μου είναι ότι Ζήσε Μέχρι Το Άκρο

6. Παγωτό καλοκαίρι, χειμώνα σοκολάτα

7. Umrella Rihanna

8. Aftermath Vault

9. Άνοιξη καλοκαίρι (χωρίς εποχιακή σεζόν) ή χειμώνας (με καλοριφέρ)

10. Με τον Ίωνα και την μάνα μου (την πιο πρόσφατη είπα, δεν θυμάμαι άλλη αυτή τη στιγμή)

11. Το άγγιγμα του..

12. Παρορμητική

13. Όταν αγαπάω, αγαπάω ως το τέρμα

14. Βασικά με ενοχλούν να ειρωνεύονται

15. xrwmatida

16. Θα ακουστεί ξενερωτο αλλά δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι όλοι κάποτε πεθαίνουν. Οπότε ναι, φοβάμαι το θάνατο γενικά.

17. Αν μπορούσα να πάω κόντρα με το θάνατο ίσως να ήταν το ιδανικό.. παίρνει ψυχές που αγαπάω.. Εμμ.. να έχουμε όλοι υγεία!

18. Ο φαταουλας; 😂 Νομίζω

19. α) πτυχίο (χαχα)

β) να ασχοληθώ με το τραγούδι

γ) όταν μείνω μόνη να πάρω σκυλάκι κ να το εκπαιδεύσω σωστά

20. Ύψος, μάτια, βλέμμα, χέρια;.. πολλά είπα;

21. Αυτή 😅

22. Νόου δις μομεντ φορ χιαρ πλιζ

23. >>

24. Δεν ξέρω, δύσκολη..

25. Στη γιαγιά μου και στον Ίωνα❤️

26. Αρκετές φορές, όχι

27. Ε ΝΑΙ.

28. Φυσική κάνω; Τι φαινόμενο; 😂

29. Πάτρα..

30. Δεν ξέρω..

31. Ναι. Ίσως κάνω κάποια στιγμή

32. 🤷

33. ΚΑΜΙΑ.

34. Πριν λίγο κάτι δάκρυα έφυγαν μόνα τους

35. Ναι. Ε σε όλους λείπει κάτι..

36. Αν εννοείς τον Ίωνα, ο Ίωνας είναι το παιδί μου❤️

37. Η αγκαλιά του..

38. Ο χρόνος ή και η ανάλυση πραγμάτων.. αυτό βέβαια μπορεί να τα κάνει και χειρότερα

39. Δεν έχω διαβάσει πολλά για να πω ότι το βρήκα αυτό το ένα και μοναδικό.

40. Νο φορ χιαρ

41. Δύσκολα βρίσκεις φιλία..

42. Παντού υπάρχει αγάπη..

Πρέπει να είναι πάντα αγνή, τρυφερή και καλοπροαίρετη.

43. Εμμ για ατάκα δεν θυμάμαι.. αλλά για σκληρά λόγια ε έχω πει κι εγώ..

44. Μπαα, μάλλον όχι

45. Ναι αλλά όχι όσο πρέπει

46. Όχι. Σταμάτησα στο ρικ εντ μορτι💔

47. Πιθανότατα όχι 😅😅😅😅😅😅😅

48. Βότκα με κραμπερι και πορτοκάλι

49. Δεν έχω μεθύσει, αλλά όταν ανακάτεψα μια φορά τα μπύρα και βότκα, έκανα ερωτική εξομολόγηση σε κάποιον που δεν με ήθελε κ μετά από ένα χρόνο με ήθελε 😂

50. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ νο φορ χιαρ αγκεν

51. Μελαγχολικά ερωτευσιμα

52. Νομίζω να βγάζω χαλαζιο στο μάτι (γτφ 😂)

53. Μάτια, αυτά λένε ότι δεν λέει το στόμα

54. Καταρχάς είναι όλα άχρηστα εκτός από τη γλώσσα, άντε και τα μαθηματικά μέχρι την έκτη δημοτικού 😂 ( Τη μουσική και αυτά τα ωραία μαθήματα έπρεπε να τα διδασκόμαστε αλλιώς..)

Αν πας θεωρητική δεν θα σου χρειαστεί ποτέ να λύσεις εξίσωση πρώτου ή δεύτερου βαθμού

55. Εμμ κάτι σαν ψυχολογία

Σίγουρα θα υπήρχε και μισή μέρα έστω τη βδομάδα να ασχολούμαστε ξεχωριστά με τη ψυχολογία των παιδιών..

56. Στις ιδανικές συνθήκες για αυτό, ναι.

57. Βασικά τα περισσότερα στη μόδα δεν μαρεσουν οπότε 😂

58. ΕΜ

59. Μια σχέση είχα και έχω..

60. Καρδιά με λίγο μυαλό!

Χρησιμοποίησε τη καρδιά σου για να ζήσεις αλλά και το μυαλό σου για να ζήσεις όπως πρέπει.

Τι σε κάνει να χαμογελάς ;

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου αριθμός και γιατί;

Μέρα ή Νύχτα;

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

Ποια η γνώμη σου για τον έρωτα;

Παγωτό ή σοκολάτα;

Αγαπημένο τραγούδι

Τραγούδι που ακούς όταν είσαι χάλια

Φθινόπωρο - Χειμώνας ή Άνοιξη - Καλοκαίρι;

Η πιο αστεία στιγμή μέχρι τώρα στην ζωή σου

Αγαπημένη αίσθηση

Το χειρότερο σου ελάττωμα

Το μεγαλύτερο σου προτέρημα

Ποια ατάκα σε εκνευρίζει περισσότερο;

Ποιο είναι το ψευδώνυμο σου;

Φοβάσαι κάτι; ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβο σου;

Αν μπορούσες να κάνεις πράξη μια ευχή σου,ποια θα ήταν;

Αγαπημένο παιχνίδι που έπαιζες μικρή/ος και θα έπαιζες και τώρα

Στοχος/οι ζωης

Τι κοιτάζεις πρώτα σε κάποιον;

Η πιο ερωτογενής σου περιοχή

Αγαπημένη στάση στο σεξ

Προτιμάς σεξ σε δημόσιο χώρο ή ιδιωτικό χώρο;

Για αγκαλιά ή για φιλί θα πάγωνες τον χρόνο;

ποιον/α έχεις αδυναμία;

Πιστεύεις στην τύχη;

Το σύμπαν γαμιέται;

Αγαπημένο φαινόμενο

Αν μπορούσες τώρα να πας κάπου που θα πήγαινες;

Θα ήθελες να μάθεις πότε θα πεθάνεις;

Τατουάζ θα έκανες;

Ποιο είναι το πιο ακραίο κατά την γνώμη σου πράγμα που έχειν κάνει σε μια σχέση;

Ποια η σχέση σου με τον χρόνο;

Πότε εκλαψες τελευταία φορά και γιατί;

Σου λείπει κάτι;

Έχεις κατοικίδιο;

Μέρος που μπορείς να πας όποτε θες και σου φτιάχνει την διάθεση

Τι ηρεμεί τις σκέψεις σου;

Αγαπημένο βιβλίο

Τοπ 3 φωτογραφιων σου

Η γνώμη σου για την φιλία

Η γνώμη σου για την αγάπη

Η πιο σκληρή ατάκα που είπες σε κάποιον

Έχεις μετανιώσει για κάτι;

Αγαπάς τον εαυτό σου;

Βλέπεις κάποια σειρά αυτή την περίοδο;

Θα ζούσες χωρίς γλυκά;

Αγαπημένο ποτό

Το πιο ακραίο σου μεθύσι

Η πιο ηλίθια ατάκα που άκουσες σε χυλόπιτα

Τι συναισθήματα σου βγάζει το φεγγάρι;

Τελευταία φορά που είδες όνειρο τι είδες;

Χαμόγελο ή μάτια;

Ποιο μάθημα θα καταργουσες από τα σχολεία;

Ποιο μάθημα θα πρόσθετες στα σχολεία;

Θα έκανες παιδιά;

Ποιο πράγμα που έγινε μόδα θέλεις να εξαφανιστεί;

Θα έκανες σχέση από απόσταση;

Δίνεις όλο σου το είναι στις σχέσεις σου;

Μυαλό ή καρδία;

Για στειλτε..κ προσθέστε και αλλες ερωτησεις

[b-l-u-r-re-d]

1 ews 13

1. Πως σ’ αρέσει να σε φωνάζουν;

δεν έχω θέμα, οτιδήποτε πέρα από το “μήτσο” είναι καλό

2. Θα ήθελες να γυρίσεις στο παρελθόν; Και αν ναι, σε ποια στιγμή;

ναι, θα γύρναγα στο γυμνάσιο, ωραία εποχή

3. Ποιο φαγητό θα μπορούσες να τρως για πάντα;

επειδή ως φοιτήτρια έχω πει πολλά, και έχω αναγκάσει την μαμά μου να μου φτιάξει πολλά, έχω καταλήξει ότι και το αγαπημένο μου φαγητό τρεις μέρες σερί δεν μπορώ να το τρώω

4. Θα έκανες κάτι κακό για να έχεις αυτό που θέλεις;

αν κακό θεωρείται παράνομο ίσως, αν είναι με την έννοια του να βλάψω κάποιον ή κάποιο ζώο εννοείται όχι

5. Ποια φράση των γονιών σου σού έχει μείνει στο μυαλό;

η μαμά μου διαβάζει πολλά βιβλία και μια φορά μου είπε μία φράση που έλεγε “να ξέρεις ότι ένας άνθρωπος ανάσανε καλύτερα επειδή υπήρξες εσύ στην ζωή του, αυτό είναι ευτυχία” και γενικά πορεύομαι με αυτή την φράση από τότε

6. Πως είναι/ήταν η εφηβεία σου;

γεμάτη σκαμπανεβάσματα θα έλεγα

7. Ποιο καλοκαίρι θυμάσαι περισσότερο και γιατί;

του 2012, έκανα παρέα με τα άτομα που ήθελα και γενικά περνούσα τόσο όμορφα γιατί δεν είχα καθόλου σκοτούρες τότε. Και το περσινό του 18 ήταν πάλι υπέροχο.

8. Μόνιμα ιδρωμένος ή μόνιμα παγωμένος;

Και τα δύο. Τον χειμώνα μπορείς να με περάσεις για πεθαμένη επειδή είμαι τόσο παγωμένη. Το καλοκαίρι ιδρώνω μόνο που θα με δει ο ήλιος (κάποια αρχαία κατάρα έχει πέσει πάνω μου δεν εξηγείται)

9. Ποιο όνομα που σε έχει βασανίσει τον τελευταίο καιρό;

Μαρκοδημητράκη, Οικονομίδης, Ελευθεράκης, θα με βασανίζουν μέχρι το πτυχίο

10. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σε ελκύει σε κάποιον;

Το πρόσωπο συνολικά και γενικά η αύρα που εμπνέει 

11. Πιστεύεις ότι τα ονόματα που δίνονται στους ανθρώπους τούς χαρακτηρίζουν;

Τυχαία είναι, εμένα η μαμά μου ήθελε να με βγάλει Δανάη αλλά επειδή είναι και το έθιμο να δίνεις τα ονόματα των παππούδων με είπαν Δήμητρα, δεν θεωρώ ότι κάποιο από τα δύο θα ήταν πιο αντιπροσωπευτικό

12. Ποια ιστορία επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά όταν γνωρίζεις νέο κόσμο; Πες την μας!

Νομίζω λέω την ιστορία με την  κολλητή μου. Βασικά γνωριστήκαμε στο γυμνάσιο και ήμασταν στο ίδιο τμήμα αλλά δεν μιλούσαμε καθόλου. Γενικά μου έχει πει ότι νόμιζε ότι την αντιπαθούσα, παράλληλα πίστευα και εγώ ότι με ��ντιπαθούσε και γι’αυτό δεν μιλούσαμε. Μία μέρα είχαμε κενό και καθόμουν με μια φίλη μου στο αμφιθέατρο και ήταν και εκείνη εκεί και τέλος πάντων έκανε μία κίνηση κ παραλίγο να πέσει αλλά κάπως την γλίτωσε και απλά η όλη εικόνα ήταν πολύ αστεία και άρχισα να γελάω και πιάσαμε κάπως κουβέντα και ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. Στο λύκειο χωριστήκαμε γιατί πήγαμε σε διαφορετικά λύκεια αλλά δεν κόψαμε ποτέ παρέα, στην δευτέρα λυκείου ξεκινήσαμε μαζί ιδιαίτερα, τα οποία συνεχίσαμε και στην τρίτη λυκείου. Δώσαμε πανελλήνιες και βγάλαμε ακριβώς τον ίδιο βαθμό πρόσβασης και οι καθηγητές δεν το πίστευαν. Με βάση αυτά τα αποτελέσματα δηλώσαμε τις ίδιες σχολές στο μηχανογραφικό και περάσαμε ίδιο μέρος, ίδια σχολή, ίδιο τμήμα. Μέχρι και ο αριθμός μητρώου στο πάσο μας διαφέρει στο τελευταίο ψηφίο του 😂 Πρώτο έτος μέναμε στο ίδιο σπίτι και από το δεύτερο και μετά μένουμε στην ίδια πολυκατοικία σε διπλανά διαμερίσματα 😊

13. Ποια ήταν η χειρότερη starter εμπειρία που κατέληξε ωραία;

Το λύκειο

[darkside-cookies]

2, 4, 6 , 17 , 31 , 45 , 22

ευχαριστώ!!!

2) Αγαπημένη ταινία; bitch how can i choose? είναι καν δυνατό;; βασικά θα σου πω, η πιο στάνταρ ταινία που βλέπω συνέχεια χωρίς να βαριέμαι είναι τα lotr αλλά νομίζω εδώ παίζει περισσότερο ρόλο η νοσταλγία.

4) Ονειρικό ραντεβού;   Από αυτά τα ραντεβού που έχεις όταν γνωρίζεις πολύ καλά κάποιον, που δεν χρειάζεται πλέον να εντυπωσιάσεις ή να καλύπτεις αμήχανες σιωπές. Από τα ραντεβού που μπορείτε απλώς να καθίσετε σπίτι με τις πιτζάμες και να λέτε βλακείες για ώρες. Θα ήθελα να συμπεριλαμβάνεται ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό επιτραπέζιο. Βασικά γενικά, σαν άνθρωπος, για να περάσω καλά το μόνο που χρειάζομαι είναι να νιώθω άνετα με τον άλλον.

6) Ποια είναι τα χόμπι σου;Τι είναι ένα χόμπι; Είναι σημάδι ζωής; Έχω ένα τέτοιο; Όκει, βασικά:  βιβλία, γράψιμο (είναι καν χόμπι. με αγχώνει περισσότερο από όσο με ευχαριστεί), τα Ισπανικά (βασικά δεν ξέρω αν οι ξένες γλώσσες θεωρούνται χόμπι, τι να κάνουμε είναι χόμπι), να καίγομαι στο tumblr, βόλτες (βασικά δεν ξέρω μου αρέσει να βγαίνω και να περπατάω lonely lonely lonely), μεταφράσεις (ναι μερικές φορές μεταφράζω πράγματα από χομπι fight me), όλα τα νέρντικα (ταινίες, pocasts, σειρές, comics, anime και τέτοια), αυτά, δεν έχω ελεύθερο χρόνο, χελπ

31) Για ποιο πράγμα ανυπομονείς; ΤΙΣ. ΓΙΟΡΤΕΣ!!! Απλώς θέλω να τελειώσει η σχολή και να μπορέσω να κοιμηθώ βοήθεια

22) Χειρότερα χαρακτηριστικά; - Ντρέπομαι για απίστευτα παράξενα πράγματα για ��α οποία δεν θα έπρεπε να ντρέπομαι (όπως πχ να ζητήσω βοήθεια, να παραγγείλω κλπ) Και δεν ντρέπομαι για πράγματα για τα οποία θα έπρεπε (όπως πχ να μιλήσω με άγνωστους, τρομακτικούς ανθρώπους, να πω βλακείες σε άτομα που δεν ξέρω καλά κλπ)- Δεν καταλαβαίνω εύκολα τα συναισθήματα των άλλων. Δηλαδή μπορεί ο άλλος να είναι στα πρόθυρα δακρύων και εγώ να μην έχω πάρει χαμπάρι. Βασικά πολύ συχνά κάνω κάποιο αστείο και μετά το πηγαίνω too far σε βαθμό που ο άλλος μπορεί να νιώσει πραγματικά άσχημα. - Πολλές φορές χρησιμοποιώ τη λογική μου σε πράγματα που θα έπρεπε να τα πηγαίνω με το συναίσθημα.- Πολλές φορές είμαι απαθής και δεν μπορώ να προσφέρω τη σωστή συναισθηματική υποστήριξη.- Δεν λέω αρκετά συχνά στους άλλους πόσο σημαντικοί είναι για μένα.- Δεν μπορώ να κρατήσω επαφές και χάνομαι πολύ εύκολα με ανθρώπους. - Αμφιβάλλω πολύ για τον εαυτό μου. (εις βάθος ψυχανάλυση ήταν αυτή η απάντηση)

[companionofthemoon]

Ολοι εμεις που δίνουμε φετος πανελληνιες χρειαζόμαστε τις συμβουλές σου...

Μην αφήνετε κενά, ρωτήστε όσο χαζή κι αν σας φαίνεται η ερώτηση. Αν νιώθετε κουρασμένοι απλά αφήστε το διάβασμα και ξεκουραστείτε, δεν έχει νόημα να είσαι 3 ώρες πάνω από τα βιβλία και το ουσιαστικό διάβασμα να είναι 13 λεπτά. Μπορείτε να έχετε μια μέρα μέσα στην εβδομάδα που δεν θα διαβάζετε τίποτα (πχ αυτή που έχετε τις περισσότερες ώρες μάθημα) Να τρώτε καλά και να κοιμάστε τουλάχιστον 7 ώρες. Αυτά είναι τα βασικά νομίζω :’(

[birbilona]

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΙΙ

Ημερολόγιο 3ο Παρασκευή 18.3.2022 Καθυστέρησα λίγο στο μάθημα -πάλι- και μπαίνω την ώρα που παρουσιάζονται κάποιες διαφάνειες με τις βάσεις της Κριτικής Παιδαγωγικής (Mc Laren, Apple, Giroux, Aronowitz). Ο Κωνσταντίνος κάνει κάποιες ερωτήσεις, ή μάλλον παροτρύνει να κάνουμε μεταξύ μας ερωτήσεις και συζήτηση. Η συζήτηση είναι μάλλον "σβησμένη". Τότε συνειδητοποιεί πως δεν γνωριζόμαστε, η συζήτηση είναι κάπως διεκπεραιωτική. Αλλάζουμε θέσεις. Τοποθετούμε καρέκλες σχεδόν σε κύκλο και κοιτώντας και λίγο την οθόνη, και κάνουμε ερωτήσεις μεταξύ μας. Πρώτα -πρώτα το όνομα της διπλανής μας και μια πιο προσωπική ερώτηση. Στη συνέχεια διαλέγουμε από τον πίνακα των ερωτήσεων μία ερώτηση για να κάνουμε, προς κατανόηση των αρχών τις Κριτικής Παιδαγωγικής. Γίνεται ερώτηση για τη σημασία του υποκείμενου στη μάθηση (πώς χρησιμοποιείται ο όρος στην Κριτική Παιδαγωγική). Ούτως ή άλλως όλοι είμαστε υποκείμενα της εξουσίας. Νομίζω όμως πως το υποκείμενο χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή με το αντικείμενο, έχει μια ενεργητική διάσταση σίγουρα, αντίθετα με το αντικείμενο, που είναι απλώς πράγμα. Στη συνέχεια και με αφορμή τα προηγούμενα αναφέρεται πως το βασικό ελάττωμα, η κριτική που δέχεται η Κριτική Παιδαγωγική, είναι πως "επιβάλλει" με κάποιο τρόπο, την ιδεολογία του παιδαγωγού. Ή τουλάχιστο ενυπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Μετά μας διηγείται ο Κωνσταντίνος μια προσωπική του εμπειρία. Διδάσκει σε ένα σχολείο στο Μυλοπόταμο στην Κρήτη ( βλέπε όπλα, χασίσια και κρητική λεβεντιά).Η βιβλιοθήκη του σχολείου είχε τα κλασικά και αναμενόμενα βιβλία, Ελύτη κλπ. Βρέθηκαν κάποια χρήματα (όχι υπηρεσιακώς) για εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης και αποφασίστηκε να επιλέξουν τα παιδιά τα βιβλία που θα ήθελαν να διαβάσουν, που τα ενδιέφεραν. Έτσι άρχισαν τα παιδιά να χρησιμοποιούν τη βιβλιοθήκη και να διαβάζουν τα βιβλία. Η συζήτηση λειτουργεί πολύ διαφορετικά στον κύκλο. Βασικά λειτουργεί. Νικολέττα, Θεοδώρα, Ειρήνη, Αγγελική, Ελίνα, Στέλλα, Μαρίνα, Πέννυ, εγώ, Κατερίνα. Μιλάμε (με) όλες. Γίνονται ερωτήσεις, η συζήτηση είναι πιο ζωηρή, εγώ μιλάω αρκετά, ελπίζω να μην είμαι shark student, δεν ήμουν πάντως ποτέ στην σχολική ζωή μου. Ούτε στο Πανεπιστήμιο πριν. Έρχεται η κουβέντα στο ρατσισμό (ξεκίνησε απο γιορτή 25ης Μαρτίου σε νηπιαγωγείο και πώς μπορείς να το κάνεις). Ο Freire μας δίνει τα 3 στάδια της συνείδησης -Ημιαμετάβατη συνείδηση : ασχολείται με τις βασικές βιολογικές ανάγκες του ανθρώπου -Το αφελές στάδιο της μεταβατικής συνείδησης : υπεραπλούστευση, φανατισμός, πολεμική αντί διαλόγου -Μεταβατική κριτική συνείδηση Οριακές καταστάσεις Π.χ. συζήτηση για τον πόλεμο στην Ουκρανία? και πώς?

Ο μαθητής να κατανοήσει τα αδιέξοδα αλλά και να αντιληφθεί οτι μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Παράδειγμα Πέννυς απο την πρακτική της και τα παιδάκια στο νηπιαγωγείο, το Ρωσάκι και το Ουκρανάκι, που ήρθε η κουβέντα στον πόλεμο και το Ρωσάκι ζητούσε συγγνώμη και τι ωραία το γύρισε η νηπιαγωγός. Freire: Τα παραγωγικά θέματα - Η εργασία - Ο ελεύθερος χρόνος - Η ζωή χωρίς βία Ο Κωνσταντίνος μας μίλησε για την έρευνα δράσης που έκανε με τους μαθητές του. Το θέμα ήταν η διατροφή τη μια χρονιά, όλη τη χρονιά, με κείμενα ισχυρά και λιγότερο ισχυρά (youtubers που μαγειρεύουν και τους παρακολουθούν πολύ τα αγόρια!!! {δεν θα το φανταζόμουν ποτέ}) Την άλλη χρονιά το θέμα ήταν τα κινητά, με αφορμή το πώς μπορεί να εκτεθούν κάποια παιδιά μέσω των κινητών και να υποστούν πολυ σοβαρή ψυχολογική βία. Με ζωγραφιές των παιδιών, με ημερολόγια κλπ. Ανάλυση ημερολογίου θα πεί : - Τί επαναλαμβάνεται ως μοτίβο? -Τί εμφανίζεται για πρώτη φορά και δεν έχει προηγούμενο? Αυτά μας δείχνουν τί μας ενδιαφέρει. [Μέσα απο όλα αυτά βέβαια δουλεύουν και τη γλώσσα τα παιδιά. Μου θύμισε το Freedom Writers]. Ερώτημα: Τα παιδιά του νηπιαγωγείου θα μπορούσαν να γίνουν συνερευνητές? Ημερολόγιο Ανάλυση στο δικό μας, και τετράδα με Κατερίνα, Πέννυ και Σοφία. Ανταλλάσσουμε ημερολόγια, βρίσκουμε το θέμα που επαναλαμβάνεται, βάζουμε τίτλο (ότι θέλουμε) και 2-3 προτάσεις ως παραδείγματα. Σαν να είναι ένα σώμα υλικού.

[psyxxxanagkasmos]

αναστοχαστικό ημερολόγιο (2)

  Την Παρασκευή, 4 Μαρτίου, ήταν το δεύτερο μάθημα του εργαστηρίου και ήρθαν και καινούρια άτομα που ήθελαν να το παρακολουθήσουν. Όσο περιμέναμε, ο κύριος Σιπητάνος δεχόταν ερωτήσεις για το μάθημα ή και προβλήματα που αντιμετωπίσαμε και στην συνέχεια, μας χώρισε σε ομάδες δίνοντας σε κάθε κοπέλα από έναν αριθμό (1-2-3). Τα ένα μαζί, τα δύο μαζί και τα τρία εξίσου. 

  Χωριστήκαμε λοιπόν, καθίσαμε αναλόγως και περιμέναμε να δούμε τι θα κάνουμε. Μας είπε λοιπόν πως στο μάθημα σήμερα θα μαθαίναμε κάποια βασικά από τρεις θεωρητικούς που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της Κριτικής Παιδαγωγικής, τον Bernstein, τον Bourdieu και τον Foucault. Κάθε ομάδα καλούταν, αφού κοιτάξει τα βασικά στοιχεία της θεωρίας τους, να συζητήσει και να τα παρουσιάσει. Στην ομάδα μου με τον αριθμό ένα, μας ανατέθηκε ο Foucault, που όπως μας ενημέρωσε κι ο κύριος Σιπητάνος, είναι ο πιο περίεργος και δύσκολος από τους τρεις αλλά κι ο πιο ενδιαφέρον καθώς όλες οι θεωρίες ξεκίνησαν από αυτόν. 

  Εγώ την ίδια μέρα είχα ξυπνήσει από πολύ νωρίς το πρωί καθώς είχα παρατήρηση σε νηπιαγωγείο και μου έβγαινε όλη η κούραση συν ότι ήμουν σε ομάδα με νέα άτομα και δεν μου άρεσε και πολύ η ιδέα, οπότε όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί με οδήγησαν να μην συμμετέχω όσο οι άλλες κοπέλες μιλούσαν και πρότειναν πράγματα για να πούμε για την παρουσίασή μας. Επιπλέον, όταν διάβαζα την θεωρία του Foucault, χρειάστηκε να την διαβάσω αρκετές φορές καθώς από την κούραση δεν καταλάβαινα και έκλειναν και τα μάτια μου. Κάποια στιγμή, ο κύριος ήρθε να μας τσεκάρει, αν χρειαζόμαστε βοήθεια κλπ. και μια κοπέλα του ζήτησε να της εξηγήσει κάτι σχετικά με τον Πανοπτισμό, αν θυμάμαι καλά, οπότε άρχισε να μας εξηγεί κάποια πράγματα από την θεωρία του καθώς μας μοιράστηκε και λίγο από την προσωπική του ζωή για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα και την οπτική της θεωρίας του. Μας είπε λοιπόν πως ο Foucault ήταν ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος άνδρας και πως προερχόταν από μια πολύ πλούσια, αλλά αυστηρή οικογένεια, οπότε και για αυτό ασχολήθηκε με την εξουσία και το πως όλα γύρω μας μας εξουσιάζουν και πως εν τέλει, δεν μπορούμε να της ξεφύγουμε. Στην αρχή, ξεκίνησε να μιλάει για την κατάσταση στις φυλακές και πόσο ελεγκτικό και περιοριστικό είναι το σύστημα εκεί μέσα και μετά το συνέκρινε με τα σχολεία και έτσι, άρχισε να μιλάει και για τον ρόλο της εξουσίας στην εκπαίδευση. 

  Ξέχασα να πω πως ο κύριος μας είχε δώσει φυλλάδια που αναφέρονταν στο βιβλίο του Επιτήρηση και Τιμωρία νομίζω και μας είπε πως αυτό είναι και το πιο γνωστό του έργο, αλλά και πολύ σημαντικό. Στην αρχή ξεκινήσαμε να διαβάζουμε από αυτό και αποφασίσαμε να διαβάζει κάθε μία από μία παράγραφο και να υπογραμμίζουμε παράλληλα τα πιο σημαντικά, αλλά αυτό μου φάνηκε υπερβολικά χρονοβόρο για την ώρα που είχαμε διαθέσιμη στο μάθημα συν ότι δεν μπορούσα να επικεντρωθώ σε αυτό. Ευτυχώς τότε, ο κύριος είπε πως δεν θα διαβάσουμε όλο αυτό προφανώς, αλλά θα βασιστούμε στις διαφάνειες που μας έχει ανεβάσει κι αν κάτι δεν το καταλαβαίνουμε, να ανατρέξουμε εκεί για επεξήγηση. Έτσι, ανακουφιστήκαμε όλες και αρχίσαμε να διαβάζουμε τις διαφάνειες. Τα κορίτσια κρατούσαν σημειώσεις και συζητούσαν και κάποια στιγμή, ένιωσα άσχημα που ήμουν έτσι απόμακρη και άρχισα δειλά - δειλά να λέω κι εγώ κάποια πράγματα και αφού ολοκληρώσαμε, πιάσαμε ψιλοκουβέντα και περιμέναμε να τελειώσουν κι οι υπόλοιπες ομάδες. 

  Πρώτη παρουσίασε η ομάδα με τον Bourdieu και θυμάμαι να αναρωτιέμαι πως συγκράτησαν τόσα πράγματα και τα έλεγαν απέξω κιόλας σαν να ήταν δική τους θεωρία. Προσωπικά, δεν θυμάμαι περί τίνος μιλούσε ο Bourdieu. Θα διαβάσω όμως, το υπόσχομαι. Η δεύτερη ομάδα παρουσίασε για τον Bernstein και επίσης, είχα την ίδια απορία και θαύμαζα τα κορίτσια για την προσπάθειά τους. Ο Bernstein, θυμάμαι κι από τα μαθήματα κοινωνιολογίας και γλωσσολογίας, ότι μιλούσε για τους γλωσσικούς κώδικες και έθετε το ταξικό πρόσημο καθώς παιδιά από κατώτερες κοινωνικές τάξεις δεν μιλούν όπως θα θέλε το σχολείο να μιλούν και να εκφράζονται, να έχουν εξεζητημένο λεξιλόγιο κλπ. και πως το σχολείο εκφράζει και προωθεί τις ανώτερες τάξεις καθώς τα παιδιά αυτών έρχονται και κάπως προετοιμασμένα, έχοντας λάβει μια κάποια μόρφωση από τους γονείς τους κλπ. Επιπλέον, μιλούσε και για το αναλυτικό πρόγραμμα, αλλά δεν θυμάμαι τι έλεγε περί αυτού. Εμείς δυστυχώς δεν προλάβαμε να παρουσιάσουμε καθώς η ώρα ήταν περασμένη και μας ανατέθηκε για την επόμενη φορά και η αλήθεια είναι ότι θα ‘θελα να την είχαμε κάνει για να μην έχω και αυτό το άγχος, αλλά τι να κάνουμε. Από την μία καλύτερα που δεν την κάναμε τότε γιατί δεν ήμουν σίγουρη αν θα τα έλεγα σωστά ή αν θα θυμόμουν το οτιδήποτε γιατί όπως προείπα, η συμμετοχή μου δεν ήταν και στα καλύτερά της, αλλά από την άλλη θα έφευγε ένα βάρος γιατί τώρα το μάθημα θα ξεκινήσει με την δική μας παρουσίαση οπότε θα πρέπει “να κάνουμε είσοδο.” 

[schoolofrockgr]

Τα κορυφαία δισκογραφικά comeback rock μουσικών θρύλων

Μια μικρή ή εκτεταμένη χλιαρή περίοδος, μέτριες και αποτυχημένες δουλειές, σκάνδαλα ή writer’s block. Όποιοι και να ήταν οι λόγοι που τους απομάκρυναν από το προσκήνιο κι εκεί που όλοι τους είχαν ξεχασμένους, τελειωμένους ή ότι δεν είχαν να δώσουν κάτι ακόμα σπουδαίο, υπήρχαν αυτοί εδώ οι τύποι και οι μπάντες που τράνταξαν τα νερά και ξάφνιασαν τους θαυμαστές τους με απρόσμενες επικές επιστροφές.

Πολλές από αυτές σφυρηλάτησαν τ��ν καλλιτεχνική τους υστεροφημία περισσότερο και από την χρυσή τους εποχή.

10. BON JOVI – CRUSH (2000)

Ύστερα από το σπουδαίο Τhese Days (’95), το συγκρότημα έκανε ένα δισκογραφικό διάλειμμα μερικών ετών. Κανείς όμως δεν ήταν σίγουρος για το μετά. Ήδη δύο φορές η μπάντα είχε καταφέρει να προσαρμοστεί στα δεδομένα των εποχών για να είναι επίκαιροι μία στα 80’s και μία στα 90s. Τώρα όμως; Η μουσική βιομηχανία τη νέα χιλιετία είδε δραστικές αλλαγές όσον αφορά το ροκ. Η grunge πέθανε, η alternative εξελίχθηκε. Η ποπ μουσική βασίλευε μαζί με τη δεύτερη έξαρση της hip-hop και πραγματικά ποιος θα έλεγε πως αυτές οι κορεσμένες παλιοσειρές θα έπιαναν ξανά κορυφή;

Κάπου εκεί ανυποψίαστα, σκάει το single του It’s My Life. Η τεράστια επιτυχία του σημαδεύοντας την νέα fanbase για το συγκρότημα. Η νεολαία τους αγκάλιασε, οι παλιοί έμειναν άφωνοι και το συγκρότημα πέρασε δυναμικά στην τρίτη δεκαετία του με μια σειρά, ξανά, από hits…

9. IRON MAIDEN – BRAVE NEW WORLD (2000)

Σημάδεψε την πολυπόθητη τότε για κάθε φαν τους είδους, μεγάλη επιστροφή του frontman Bruce Dickinson που είχε αποχωρήσει άσχημα το 1993. Το συγκρότημα είχε βρει τον αντικαταστάτη στο πρόσωπο του Βlaze Bayley, όμως οι προσδοκίες δεν εκπληρώθηκαν καθώς τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 τους βρήκαν σε οριακή από άποψη εμπορικότητας και αποδοχής.

Ο ηγέτης Steve Harris τα ξαναβρήκε με τον Dickinson όπως και με τον Adrian Smith που είχε αποχωρήσει το 1990, πριν το άλμπουμ No Prayer For The Dying. Όλοι μαζί αναβίωσαν τους αυθεντικούς μεγάλους και τρανούς Irons με έναν δίσκο που πλέον κατατάσσεται στους κλασικούς τους. Σήμανε την αρχή για μία δεύτερη νιότη για τους θρύλους της μέταλ.

Ακολούθησαν γιγαντιαία tours και μια σειρά από δουλειές που σε συνδυασμό με εκείνες των 80’s, τους καθιέρωσαν ως την κορυφαία μέταλ μπάντα στο πλανήτη.

8. DEEP PURPLE – PERFECT STRANGERS (1984)

Το πρώτο άλμπουμ των Deep Purple μετά από…m9 χρόνια!

Όχι μόνο αυτό, καθώς υπήρξε το πρώτο reunion μετά από 11 χρόνια με το θρυλικότερο και σπουδαιότερο line up της μπάντας που κυριάρχησε στα 70’s. Ξανά μαζί όλοι οι μεγάλοι. Ιan Gillan στα φωνητικά, Ritchie Blackmore κιθάρες, Roger Glover στο μπάσο, Jon Lord στα πλήκτρα, και last but of course not least, Ian Paice στα ντραμς!  Για να λέμε τη αλήθεια ο δίσκος κατατάσσεται αρκετά μετά από τις πάλαι ποτέ αριστουργηματικές δουλειές τους, όμως μόνο και μόνο με την επανένωση όλων αυτών είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά, που αν μη τι άλλο μας χάρισε την επιτυχία ‘’Perfect Strangers’’ και μια νέα προσέγγιση στον ήχο τους.

7. U2 – ALL THAT YOU CAN’T LEAVE BEHIND (2000)

Ύστερα από μία κάπως χλιαρή δεκαετία του ‘90 για εκείνους, ιδίως προς τα τέλη αυτής και το μέτριας αποδοχής άλμπουμ Pop! (1997), οι πολυ��ιάστατοι Ιρλανδοί το γύρισαν ξανά στο mainstream και στο κυνήγι της επιτυχίας. Χωρίς αρνητικό πρόσημο αυτό το σχόλιο. Έβαλαν στη συνταγή του δίσκου στοιχεία alternative, new wave & dance επιρροές και το μίγμα πέτυχε για τα καλά! Δέχθηκε θερμής αποδοχής από κριτικούς και κοινό συν μερικά βραβεία Grammy.

Περιέχει τις επιτυχίες: Beautiful Day, Elevation, Walk on & Stuck in a Moment You Can’t Get Out Of. Έβαλε τους Ιρλανδούς ρόκερς δυναμικά σε νέα μουσικά μονοπάτια, νέο κοινό νέα χιλιετία με νέο ήχο…

6. SANTANA – SUPERNATURAL (1999)

Mία από τις μεγαλύτερες εμπορικές φρενίτιδες στην mainstream μουσική. Μετά από μερικές εμπορικές αποτυχίες για το συγκρότημα του θρυλικού βιρτουόζου Carlos Santana στη δεκαετία του ‘80 και ένα διάλειμμα 7 ετών, η μπάντα επαναπροσδιόρισε την μουσική ταυτότητα της, χωρίς όμως να χάσει την αυθεντική της βάση των latin επιρροών.

Μιλάμε για ένα άλμπουμ που ξεπέρασε τις 30 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως! Το υπέροχο single ‘’Smooth’’ (με Rob Thomas στα φωνητικά) παρέμεινε έναν ολόκληρο χρόνο στο νο1 (!) του billboard. Τα εννέα βραβεία Grammy έρχονται να συμπληρώσουν το κάδρο σε ένα από τα πιο εκκωφαντικά comebacks όλων των εποχών. Μεγάλη μαγκιά.

5. BRUCE SPRINGSTEEN – THE RISING (2002)

Μετά από μία σχεδόν αδιάφορη δισκογραφικά δεκαετία του ’90, εννέα χρόνια χωρίς δίσκο και 18 (!) ολόκληρα χρόνια δίχως την συνοδεία της θρυλικής ‘’Ε street band’’ – h όποια απαρτιζόμενη από μουσικούς παγκοσμίου επιπέδου, κάποτε τον συνόδευε στα σπουδαιότερα αριστουργήματα του. Το «αφεντικό» της ροκ βρήκε την χαμένη του έμπνευση από την τραγωδία της 11 Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους και επανένωσε όλα τα μέλη της μπάντας με σκοπό να δώσουν μια παρηγοριά και ελπίδα στον σοκαρισμένο και σε θρήνο αμερικανικό λαό. Ο δίσκος δέχτηκε θερμής αποδοχής από κοινό και κριτικούς που το αγκάλιασαν ως μια από τις δουλειές που επανέφεραν τον σπουδαίο Springsteen των περασμένων δεκαετιών στα γνώριμα επ��πεδα.

Πέρα από το εξέχουσας σημασίας θέμα του δίσκου, στέκει και μουσικά μόνο του σαν μια από τις αρτιότερες δουλειές του.

Ξεχωρίζουν τα: Waiting on a sunny day, The rising, Empty sky, Worlds Apart (προσωπικό αγαπημένο) & Lonesome day.

4. GREEN DAY – AMERICAN IDIOT (2004)

Ο δίσκος τους Warning (2000) υπήρξε σκέτη αποτυχία. Γι’ αυτό το θρυλικό αμερικάνικο πανκ-ροκ συγκρότημα αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα για ανασυγκρότηση. Είχαν από τα μέσα των 90’s να ταράξουν τα νερά με κάποια σπουδαία δουλειά. Μπήκαν στο στούντιο με την έμπνευση μιας punk-rock εξιστορηματικής όπερας. Έναν concept δίσκο που ακολουθεί τις ιστορίες του Jesus of Suburbia.

Τα θεματικά άλμπουμ συνήθως αντιμετωπίζονται ως ενιαίες δουλειές και πολλές φορές δεν παράγουν τεράστια hits πέρα από εξαιρέσεις όπως το ‘’The Wall’’ των υπέρτατων Pink Floyd. Ο δίσκος αυτός όμως των πανροκάδων τα διέλυσε όλα: Boulevard of broken dreams, Ηoliday , American Idiot, Wake me Up when September ends όπως ήδη τα ξέρετε. Το κάθε κομμάτι από αυτά θα στεκόταν ως ναυαρχίδα για οποιονδήποτε άλλο δίσκο. Εδώ έκατσαν όλα μαζί. Σε μια δουλειά που ξεχωρίζει για τα αντιπολεμικά μηνύματα της οι Green Day κατέκτησαν τον μουσικό κόσμο και μια θέση στους κορυφαίους δίσκους της δεκαετίας.

3. AC/DC – BACK IN BLACK(1980)

Λίγους μήνες μετά το θρυλικό Ηighway to Hell, ο πρώτος τραγουδιστής της μπάντας Bon Scott, βρέθηκε νεκρός σοκάροντας τον μουσικό κόσμο. Το συγκρότημα έμεινε ξεκρέμαστο και έθεσε εαυτόν στην αναζήτηση νέου frontman. Ύστερα από εκατοντάδες τύπους φυσικά που έκαναν audition, έπιασαν το λαχείο και δεν το ήξεραν όταν τα αδέρφια Young κατέληξαν στον Brian Johnson. O Johnson ανέλαβε ευθύς εξαρχής ρόλο στις συνθέσεις του συγκροτήματος με προσφορά σε στίχους και μουσική και δημιούργησαν έναν από τους πλέον πιο κλασικούς δίσκους όλων των εποχών.

Το πένθιμο Back In Black είναι πλέον το δεύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ όλων των εποχών μετά το Thriller του Michal Jackson. ��nough said νομίζω…

2. OZZY OSBOURNE – BLIZZARD OF OZZ (1981)

Tο 1978 ο πολύς Ozzy εκδιώχθηκε από τους Black Sabbath για παραβατικές συμπεριφορές και για την ακατάπαυστη χρήση ναρκωτικών που έκανε την επικοινωνία μαζί του… ανυπόφορη.

Επικοί τσακωμοί με τον Iommy σημάδεψαν την αποχώρηση. Το συγκρότημα τον αντικατέστησε άμεσα με τον θρύλο και συγχωρεμένο Ronnie James Dio και δημιούργησαν το αριστούργημα Heaven and Hell (1980), αποδεικνύοντας πως το συγκρότημα μπορούσε να σταθεί σε υψηλές πτήσεις και χωρίς τον Ozzy. Εκείνος όμως; Είχε τη δυνατότητα να ξεχωρίσει χωρίς την μπάντα και τον Iommy από πίσω; Ή βασικά, θα μπορούσε να συνεχίσει στο χώρο μετά από την κατρακύλα στα drugs;

Η απάντηση ήρθε εμφατικά! Μέσω της μάνατζερ και γυναίκας του Sharon, ανακάλυψαν ένα από τα πιο σπουδαία ταλέντα στην κιθάρα, τον αδικοχαμένο Randy Rhoads και μαζί δημιούργησαν έναν από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία του μέταλ. Με μπροστάρη τον τρομερό βιρτουόζο Rhoads, ο Ozzy τάραξε τους πάντες στο χώρος της μουσικής βιομηχανίας που τον είχε ξεγραμμένο και θύμα των ναρκωτικών που θα περνούσε στη σφαίρα της νοσταλγίας. Η Sharon όμως ήταν εκεί, την κατάλληλη περίοδο, για να τον σώσει από τον ίδιο του τον εαυτό…

1. JOHNNY CASH – HURT (2002)

Όποτε σκέφτομαι το συγκεκριμένο κομμάτι-διασκευή και την ιστορία από πίσω του ανατριχιάζω. Σαν διασκευή φυσικά, είναι από τις καλύτερες που έχουν γίνει. Σαν βίντεο κλιπ ίσως το πιο συγκινητικό. Σαν σημασία και backround λιώνει και σίδερα. Ο Cash επέλεξε το κομμάτι των Nine Inch Nails, που έμελε να ήταν το κύκνειο άσμα του, διότι βρήκε στους στίχους του τον αντικατοπτρισμό των δικών του δαιμόνων. Της πάλαι ποτέ μάχης του με τα ναρκωτικά, την αποκαθήλωση από το προσκήνιο και τα λόγια, που εκφράζουν τις πιο ζόρικες στιγμές της ζωής του. To πιο αξιοσημείωτο είναι πως την περίοδο των γυρισμάτων του βίντεο κλιπ είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Εξού και το βίντεο κλιπ εμπλουτίστηκε με flashbacks στιγμιότυπα της ζωής του και λίγες μόνο τωρινές τότε λήψεις.

Λίγους μήνες μετά, πρώτα η June Cash, γυναίκα του που συμμετείχε στο κλιπ, έφυγε από την ζωή. Όχι πολύ αργότερα, την ακολούθησε και ο θρύλος Cash. Aυτά τα γεγονότα, συν το πως το σπίτι του που εμφανίζεται στο βίντεο κλιπ κάηκε το 2007, δίνουν στην διασκευή αυτή πολύ σπουδαία και ξεχωριστή σημασία συνοψίζοντας έτσι την καριέρα του, αλλά κυρίως τον άνθρωπο Johnny.

Διότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, ακόμα και αν είσαι ο Cash, οι προσωπικοί δαίμονες, η κατάθλιψη και ο πόνος δε κάνουν διακρίσεις…

[darkside-cookies]

Με έκανε tag η @marmadelin!!! Θενκ γιου μπέιμπυ! <3

A: Age: 18

B: Birthplace: Ελλάδα

C: Current time: 13: 20

D: Drink you had last:  Καφές (μπορεί να μην έχω πιει νερό από εχτές το μεσημέρι αλλά τις δύο κούπες καφέ τις κατέβασα σήμερα)

E: Easiest person to talk to: την αδερφή ψυχή μου @joannabrown137

F: Favorite song: μμ τον τελευταίο καιρό AWOLNATION - Kill Your Heroes

G: Grossest memory: Στάνταρ την έχω πει ξανά αυτή την ιστορία αλλά: Οι διπλανοί μας κάποτε είχαν κότες. Οι κότες τους είχαν τάση φυγής και κάθε τρεις και λίγο με μαγικούς τρόπους βρίσκονταν στο δικό μας κήπο. Όταν συνέβαινε αυτό, λοιπόν, έπρεπε να τις μαζέψουμε και να τους τις γυρίσουμε πίσω. Μια ωραία λοιπόν πρωία, ύστερα από μια δραματική δραπέτευση που συμπεριλάμβανε μια τρύπα στο φράχτη μια κότα βρέθηκε στο μπαλκόνι μας. Και ήταν δική μου δουλειά να την πιάσω. Μετά από 10 λεπτά κυνηγητού, την εγκλωβίζω σε μια γωνία και πάνω που πάω να την πλησιάσω για να την αρπάξω πατάω κάτι γλιστερό και βρίσκομαι με τον κώλο στο ��άτωμα. Και αυτή η ιστορία είναι αηδιαστική επειδή το γλιστερό ΗΤΑΝ ΚΑΚΑ ΚΟΤΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΡΟΥΣΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΟΠΟΤΕ ΤΑ ΠΑΤΗΣΑ ΜΕ ΤΗ ΓΥΜΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΟΥΣΑ!

H: Hogwarts house: Slytherin 

I: In love? nope 

J: Jealous of people: Σε λογικά πλαίσια;;;; Εννοώ μερικές φορές είμαι κάπως σε φάση “Γκαχ αυτή έχει γαμάτα μαλλιά θέλω τα μαλλιά της” ή “Εκείνος μπορεί να μιλάω σε κόσμο χωρίς να φρικάρει, θέλω και εγώ” αλλά ε όχι υπερβολικά πράγματα. Βασικά είμαι υπερβολικά συναισθηματικά νεκρή για υπερβολικά πράγματα. 

K: Killed someone: στη φαντασία μου όλη την ώρα 

L: Love at first sight or should I walk by again? Όχι, όχι πέρνα ξανά. Απλώς περίμενε πρώτα πέντε λεπτά να έχω προλάβει να φύγω. 

M: Middle name: -

N: Number of siblings: 1

O: One wish: Να μην έχουμε όσπρια για μεσημεριανό 

P: Person you called last: τη Μαμά μου (δεν έχω φίλους)

Q: Question you are always asked: “Πότε θα μακρύνεις τα μαλλιά σου;” ps: Η απάντηση είναι “ΠΟΤΕ”

R: Reason to smile: Χαμογελάω συνέχεια χωρίς λόγο βασικά 

S: Song you sang last:  το νέο τραγούδι του οικονομόπουλου. Βασικά το τραγουδούσε μια φίλη μου και εγώ έκανα ηχητικά από πίσω επειδή δεν ακούω καθόλου τέτοια μουσική και δεν έχω ιδέα 

T: Time you woke up: 6:39

U: Underwear color: Μαύρο 

V: Vacation Destination: Στο κρεβάτι μου

W: Worst habit: Προσβάλλομαι εύκολα 

X: X-rays: κρανίο, χέρι, παλάμη, εεεε αυτά νομίζω 

Y: Your favorite food:  Αυγά με κόκκινη σάλτσα 

Z: Zodiac sign: Δίδυμος 

Και κάνω tag @chrysanthigal, @nicknamelord, @pamps-jedidragon, @mcwolfiee, @fayangeleyes, @callmemar99, @punk-vampireee 

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Από εμένα για εμένα

10.12.18 είχα γράψει στον εαυτό μου ένα γράμμα, για να μην ξεχάσω. Έναν χρόνο αργότερα, ακόμα φοβάμαι τη λήθη, οπότε σκέφτηκα να το μεγαλώσω: 

Σήμερα αποχαιρετώ τον δεκαοκτάχρονο εαυτό μου με δώρο ένα ταξίδι πίσω στις στιγμές που νιώθω ότι τον σχημάτισαν. Πάντα αγαπούσα να σκέφτομαι το παρελθόν, ίσως και περισσότερο από όσο χρειάζεται. Τα 18 ήταν σίγουρα έντονα. Τα 19 περισσότερο, βασικά διαφορετικά έντονα. Στα δεκαοκτώ μου έμαθα ότι ο έρωτας ξεθωριάζει μέσα από δύο απώλειες. Αρχικά, η πρώτη μου αγάπη, ένας άνθρωπος που μου έμαθε πρώτα πώς είναι ο έρωτας και μετά από καιρό, πώς είναι να φεύγει. Και θύμωσα γιατί ο ιδανικός μου κόσμος σαν να ξεθώριασε μαζί του, και ξαφνικά οι μεγάλοι είχαν δίκιο. Στα 19 θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί αυτή την ιδέα τον “μεγάλων” για τον έρωτα, την υιοθέτησα, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό μου και τον άλλον απλά ως αντικείμενα ικανοποίησης και αποφεύγοντας οποιοδήποτε δέσιμο με την δικαιολογία μιας δήθεν σχεσοφοβίας που στην πραγματικότητα είναι απλά ο φόβος της απόρριψης. Στα 19 μου απολάμβανα περισσότερο την επιβεβαίωση παρά το σεξ και αυτό είναι κάπως τρομακτικό. Η δεύτερη απώλεια ήταν ο έρωτάς μου για τον χορό. Βασικά, ο τυφλός μου έρωτας για τον χορό. Χρειάστηκε να πονέσω πολύ για να καταλάβω πως το όνειρο της μικρής που θα γινόταν χορεύτρια ίσως να μην ήταν ούτε όνειρο, ούτε δικό της. Και αυτή η συνειδητοποίηση με στιγμάτισε γιατί ξαφνικά σαν να μην ήξερα ποια είναι η ζωή. Στα 19 μου ζήτημα να πήγα χορό 3 φορές. Νομίζω όμως ότι μπόρεσα για πρώτη φορά να μεταφράσω αυτά που νιώθω σε κινήσεις χωρίς να εγκλωβίζομαι στους κανόνες της αισθητικής και αυτό ήταν πιο όμορφο. Στα 18 ένιωσα χαμένη και ίσως να έπεσα περισσότερες φορές απ’όσες έχω πέσει σε όλη μου την ζωή. Αμέτρητες φορές έχασα τον έλεγχο, αμέτρητες φορές έκανα μια νέα αρχή, σιχάθηκα το μυαλό μου. Στα 18 ζήτησα βοήθεια και μίλησα πρώτη φορά για πράγματα που με φοβίζουν. Δεν μπορώ να πω ότι νίκησα, αλλά μπορώ να πω ότι έμαθα, μαθαίνω βασικά, να μην νιώθω χαμένη. Δεν έπαψα να πέφτω στα 19, αλλά έπεφτα με διαφορετικό τρόπο. Την βοήθειά μου την παράτησα μάλλον γιατί όπως μου επισήμανε και αυτή, όλα τα παρατάω. Ειρωνικό ε; Ακόμα μαθαίνω, αλλά φοβάμαι πως όσο περισσότερα μαθαίνω τόσο περισσότερο φοβάμαι. Στα 18 μου ένιωσα φοιτήτρια. Ήπια γύρω στους 100 φραπέδες στα Εξάρχεια, οι καφέδες γίνανε μπύρες, κι ας ήταν μεσημέρι, και άλλα τόσα περιπτερόκρασα στην πάνω πλατεία. Στα 19 έκανα την χάρη στο συκώτι μου και έκοψα τα περιπτερόκρασα. Στα 18 μου βρήκα την πρώτη μου δουλειά και έσπασα πολλά ποτήρια. Στα 19 μου παραιτήθηκα δυο φορές και σταμάτησα να σπάω τόσα πολλά ποτήρια. Έμαθα να μιλάω παραπάνω. Γνώρισα πολύ κόσμο, πολλούς κόσμους. Άλλοι άφησαν περισσότερα, άλλοι λιγότερα, όλοι άφησαν κάτι. Έχασα μια φιλία. Στα 19 μου ο ορισμός της φιλίας μεταφράστηκε σε κάτι παροδικό, μάλλον ανήκει και αυτό στην σκέψη των “μεγάλων”. Στα 18 μου έκανα το πρώτο μου τατουάζ, στα 19 έκανα το πρώτο μου τατουάζ σε άλλον, προφανώς και απέτυχε, το πρώτο μου ωτοστόπ, έζησα ένα τρακάρισμα, τον πρώτο μου μπάφο, δεν ήταν ο τελευταίος (σόρρυ μαμά) το πρώτο μου stage dive, στα 19 ανέβηκα στην κορυφή ενός βουνού και σε μία καμήλα. Ένιωσα στιγμές απόλυτης ευτυχίας κοιτάζοντας άλλες φορές τα αστέρια, άλλες φορές ένα ζευγάρι μάτια, άλλες φορές τίποτα. Έμαθα να εκτιμώ την μοναξιά και να κατουράω στην φύση Ίσως να ήρθα πιο κοντά με την μοναξιά απ’όσο θα ήθελα. Το κατούρημα το πήγα στο επόμενο λέβελ. Πήγα στην πρώτη μου κηδεία, και στην δεύτερη, και ένιωσα απόγνωση σε ένα πλοίο. Σε ένα άλλο όμως ένιωσα ελευθερία. Χόρεψα στην ταράτσα, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην άμμο και δέθηκα με την κιθάρα μου περισσότερο από ποτέ, δεν έχω ξεκολλήσει στα 19, παρόλο που ακόμα παίζω μέτρια. Στα 18 μου άλλαξα το μυαλό μου και νομίζω ότι αυτό είναι που θα με στιγματίσει περισσότερο απ’όλα. Γιατί κατάλαβα ότι μπορώ. Κατάλαβα ότι την ευτυχία την φτιάχνω εγώ. Τον εαυτό μου τον φτιάχνω εγώ. Ποιον εαυτό έφτιαξα στα 19; Να μιλήσω για την πραγματικότητα ή τα ιδανικά σενάρια στο μυαλό μου; Να μιλήσω για τις στιγμές που με βρήκα ή για τις στιγμές που με άφησα; Νομίζω θα σωπάσω καλύτερα. Ούτως ή άλλως είναι και η σιωπή αρκετά εκκωφαντική. Χρόνια πολλά, μου άρεσε αυτό το ταξίδι. Το επόμενο θα μου αρέσει πιο πολύ. Χρόνια πολλά, σταμάτα να βασίζεσαι στο “επόμενο”.  

[alexanderchalkidis]

Ψηφίστε χωρίς άγχος. Ή μην ψηφίσετε.

Όταν ο εκτυπωτής σου καταλάβει ότι έχεις κάτι σημαντικό να εκτυπώσεις την έβαψες. Μυρίζει τον φόβο σου και σκέφτεται κάποιο νέο, περίεργο κωδικό σφάλματος. Έτσι και οι πολιτικοί των δυο κομμάτων που μονοπωλούν την Ελλάδα τόσα χρόνια. Απλά αλλάζουν επικοινωνιακά. Το ζουμί πάντα ίδιο. Είναι (πάντα) επείγον και ύψιστης σημασίας να ξεφορτωθούμε τους ‘άλλους’.

Μην περιαυτολογώ αλλά κι εγώ κάθε μέρα σπάω το προσωπικό μου ρεκόρ συναπτών ημερών χωρίς να έχω πεθάνει. Τόσο εύκολη δουλειά έχουν τα δυο κόμματα. Η ΝΔ κέρδισε ότι ποσοστό έχει τώρα το 2015, στους πρώτους μήνες χοντρομαλάκυνσης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τότε κλείδωσαν όλοι που τώρα θα ψηφίσουν ΝΔ. Δεν ακούνε καν τι λένε άλλα κόμματα. Είναι σαν να βάζεις στον Κάνιμπαλ Λέκτορ να φάει Ντορίτος ενώ ο ίδιος θέλει να φάει ΤονΝτορή. Δεν αλλάζουν οι προτεραιότητες. Ούτε αλλάζει η ΝΔ βέβαια, ούτε το ΠΑΣΟΚ, νυν ΣΥΡΙΖΑ. Μυστήριο αυτό. Οι τσίχλες χωρίς ζάχαρη έχουν τέλεια γεύση, τα αναψυκτικά χωρίς ζάχαρη είναι χάλια.

Μην αγχώνεστε. Θέλετε να ψηφίσετε ΝΔ; Χαλαρά. Και να βγούνε, ακόμα κι αν καταφέρουν να φτιάξουν κυβέρνηση, ε, σε 1-2 χρόνια θα τους έχουν ρίξει. Θέλετε να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ; Σας αγαπώ κι εσάς. Ίσως να είναι μικρότερο το κόστος για την Ελλάδα να μην βάλουμε τους παλιούς φαγοπότες να ξαναλλάξουν κεφάλια στο δημόσιο και να βολέψουν πάλι δικά τους παιδιά. Αν οι πατριώτες μου δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα με τον δικομματισμό, ε, δεν βοηθάει να σας βρίζω. Η κόρη μου σήμερα έπιασε πρώτη φορά μοιρογνωμόνιο, δεν απαιτώ να το καταλάβει με τη μια, έκτη δημοτικού είναι, κάποτε θα της έρθει.

Μια φορά ήμουν στο αεροδρόμιο πίσω από μια ηλικιωμένη κυρία. Την ρώτησαν αν έχει κάτι μεταλλικό. Είπε όχι, περνάει, βαράνε καμπανάκια. “Α, έχω το τυχερό μου νόμισμα” λέει και βγάζει κάπου μέσα από τα χίλια ρούχα της ένα μεγάλο χρυσό νόμισμα. “Κάτι άλλο μεταλλικό;” ρωτάνε πάλι. “Όχι, όχι” διαβεβαιώνει, ξαναπερνάει, πάλι βαράνε οι συναγερμοί. “Α, είναι και το φυλαχτό του παππού μου!” λέει, ανοίγει δυο-τρεις στρώσεις ρούχων μπροστά και βγάζει ένα τεράστιο κόσμημα. Ξαναρωτάνε, ξανά σίγουρη ότι τώρα κομπλέ, ξαναπερνάει, ξαναφρικάρει το μηχάνημα. Η ουρά έχει μεγαλώσει, οι υπάλληλοι έχουν βαρεθεί πια και κόβουν τις ευγένειες. Καθώς την σπρώχνουν προς ένα δωματιάκι η γριά φωνάζει “α, το τυχερό μου πέταλο θα ήταν αυτήν την φορά!”

Κάπως έτσι είστε εσείς οι δικομματικοί. Κάθε φορά κάτι άλλο θυμάστε, κάθε φορά βαράει το μηχάνημα της δικής μου πολιτικής λογικής, κάθε φορά η χώρα βουλιάζει περισσότερο.

Οπότε τι να ψηφίσουμε; Μην αγχώνεστε σας λέω πατριώτες! Κάποιοι λένε “ότι να’ναι αρκεί να μην είναι Χρυσή Αυγή ή ΚΚΕ. Αυτά τα κόμματα δεν πιστεύουν καν στη δημοκρατία.” Έχουν ένα δίκιο ότι Ναζί και τρελοί καλό θα ήταν να μην μας εκπροσωπούν. Αλλά αφού τόσοι τα πιστεύουν, που θέλετε να τους βάλουμε; Χίλιες φορές στη Βουλή, παρά απέ��ω. Δώσ’τε τους μικρόφωνο να γίνονται ρεζίλι. Αυτοί πάνε καλά όταν οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να οργανωθούμε. Είναι σαν τις ύαινες στη ζούγκλα, μαζεύουν τα πτώματα. Όσο αντιπαθή ζώα κι αν είναι, με τον τρόπο τους είναι και πιο ειλικρινή. Πάλι καλά που βόσκουν στο 5-8% να λέτε. Σε άλλες χώρες η ακροδεξιά έχει φτάσει το 22% ή και παραπάνω και οι κομμουνιστές μεταλλάσονται σε πολύ πιο άσχημα σχήματα όταν πλησιάσουν την εξουσία. Εγώ δεν τους φοβάμαι. Έχω φυσιολογικούς φόβους, πχ ότι θα μου βάλουν στο φαγητό ένα σπάνιο και πολύ εθιστικό ναρκωτικό το οποίο μετά δεν θα μπορώ να βρω στο εμπόριο και όλη μου την ζωή θα το ποθώ μάταια.

Τι μένει; Κάποιοι τα βάζουν κάτι κόμματα-δεκανίκια σαν τον Λεβέντη ή τον Θεοδωράκη, την ΔΗΜΑΡ και κάτι άλλους τέτοιους γλείφτες που ψάχνουν μια θεσούλα στον ήλιο να φάνε κάποτε κι αυτοί κάπως. Εγώ τους έχω βρίσει πολύ αυτούς, ειδικά ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι εξ’αρχής μου φαίνονταν γλοιώδεις αρπαχτές. Κρίμα τόσους αξιόλογους ανθρώπους που ξεγέλασαν. Από την άλλη αν περνάνε καλά, ε, καλύτερα αυτούς παρά τα δυο κόμματα από τα οποία ελπίζουν να ρουφήξουν ζωή. Έχει μια σημειολογική διαφορά. Αγάπη και λουλούδια.

Δεν χρειάζεται να συνεχίσω με τα άλλα κόμματα. Τα μικρά που δύσκολα θα φτάσουν στο 3% θα ψηφίσω εγώ. Δεν πειράζει αν δεν βγούνε. Γιατί στην Eurovision ψηφίσατε την Κύπρο επειδή θα κέρδιζε; Όλοι ξεβράκωτα τσουλιά είναι στην τελική. Η Ελλάδα την έχει βάψει, η κρίση ακόμα δεν άρχισε κατά τη γνώμη μου. Είναι σα μια κακή μέρα, από αυτές που γυρνώντας από τη δουλειά, σταματάς στο supermarket να γεμίσεις ποτά το πορτ μπαγκάζ γιατί μπορεί να γυρίσεις από τα μπαρ το βράδυ και να έχεις ακόμα τις αισθήσεις σου. 20-30 χρόνια θα κάνει να δει άσπρη μέρα αυτή η χώρα. Η διαφορά που θα κάνει η ψήφος μας ελάχιστη.

Δεν λέω να μην το βασανίζουμε γιατί τα 20-30 θα γίνουν 30-40 αν δεν προσπαθήσουμε κι εμείς. Δεν είναι όλοι οι κλόουν φρικιαστικοί, πολλοί είναι εργατικοί και πιστοί συνεργάτες του Σατανά. Αν δεν θέλετε να ψηφίσετε, καλό κι αυτό. Μην σαν αγχώνουν οι άλλοι με τις βλακείες της υποχρέωσης. Κανείς δεν πέθανε για να ψηφίσουμε εμείς. Βέβαια κανείς δεν θα πάρει “μήνυμα της κάλπης” ούτε “μήνυμα αποχής”. Θα πούνε ότι έφταιγε που έβρεχε και μείνατε σπίτι ή ότι είχε καλό καιρό και πήγατε για παϊδάκια.

Η Ελλάδα που ξέραμε πρέπει να θαφτεί κάπως, σαν την κηδεία της γιαγιάς μου, μια πολύ πολύ αργή τελετή και το σεντούκι όλο πλεχτό που είχε ετοιμάσει από πριν η ίδια, ήταν ψιλοασορτί με τα πλεχτά που μας έφτιαξε για να βάλουμε πάνω από την τηλεόραση νομίζω. Αγάπη.

.

(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι Μεξικανοπόντιος συγγραφέας. Τώρα τελευταία και πολιτικός αναλυτής. Γιατί όχι; Ότι δηλώσεις είσαι και ο Αλέκος τελευταία περπατάει πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες βήματα τη μέρα. Βασικά όλο χάνει το αμάξι του σε αυτό το μεγάλο parking.)

from WordPress http://bit.ly/2VMjlKY via IFTTT