inrestlessdreamsiwalkalone

[inrestlessdreamsiwalkalone]

10.12.18 είχα γράψει στον εαυτό μου ένα γράμμα, για να μην ξεχάσω. Έναν χρόνο αργότερα, Δύο χρόνια αργότερα, (τρία χρόνια αργότερα), /τέσσερα χρόνια αργότερα/ ακόμα φοβάμαι τη λήθη. Οπότε σκέφτηκα κάθε χρόνο να το μεγαλώνω. 

Σήμερα αποχαιρετώ τον δεκαοκτάχρονο εαυτό μου με δώρο ένα ταξίδι πίσω στις στιγμές που νιώθω ότι τον σχημάτισαν. Πάντα αγαπούσα να σκέφτομαι το παρελθόν, ίσως και περισσότερο από όσο χρειάζεται. Τα 18 ήταν σί��ουρα έντονα. Τα 19 περισσότερο, βασικά διαφορετικά έντονα. Τα 20 ήταν απλά διαφορετικά. (Τα 21 ήταν περίεργα). /Τα 22 ήταν εξουθενωτικά/. Στα δεκαοκτώ μου έμαθα ότι ο έρωτας ξεθωριάζει μέσα από δύο απώλειες. Αρχικά, η πρώτη μου αγάπη, ένας άνθρωπος που μου έμαθε πρώτα πώς είναι ο έρωτας και μετά από καιρό, πώς είναι να φεύγει. Και θύμωσα γιατί ο ιδανικός μου κόσμος σαν να ξεθώριασε μαζί του, και ξαφνικά οι μεγάλοι είχαν δίκιο. Στα 19 θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί αυτή την ιδέα τον “μεγάλων” για τον έρωτα, την υιοθέτησα, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό μου και τον άλλον απλά ως αντικείμενα ικανοποίησης και αποφεύγοντας οποιοδήποτε δέσιμο με την δικαιολογία μιας δήθεν σχεσοφοβίας που στην πραγματικότητα είναι απλά ο φόβος της απόρριψης. Στα 19 μου απολάμβανα περισσότερο την επιβεβαίωση παρά το σεξ και αυτό είναι κάπως τρομακτικό. Στα 20 ο έρωτας δεν είναι σαν τα 18. Συνηθίζω να υποστηρίζω πως μία φορά στην ζωή σου ερωτεύεσαι αληθινά. Οι επόμενες είναι απλά μία επίμονη προσπάθεια να ξανανιώσεις παιδί. (Τα 21 ήρθαν να απορρίψουν αυτή την κυνική πεποίθηση και συνάμα άρνηση της έντονης επιθυμίας του άλλου. Στα 21 ερωτεύτηκα. Η βίωση μίας πρωτόγνωρης ευαλωτότητας και αηδιαστικής εξάρτησης μου ταρακούνησε τον κόσμο. Βρέθηκα να χάνω το μυαλό μου και να γνωρίζω πτυχές το εαυτού μου που δεν είχα ιδέα ότι ήταν εκεί. Δειλά το παραδέχομαι, το περίμενα χρόνια). /Στα 22 αγάπησα, κι ας μην το παραδέχομαι. Και μέσα σε όλη αυτή την φουρτούνα συναισθημάτων και σκέψεων σαν να δυσκολεύομαι να βρω που τελειώνω εγώ και αρχίζει ο άλλος. Ανακαλύπτω κομμάτια του εαυτού μου που με αιφνιδιάζουν και συνέχεια μπερδεύομαι με το ποια από αυτά τα κομμάτια είναι όντως εγώ, και ποια απλά μία ασπίδα για να κρύψω αυτό που τόσο φοβάμαι να αποκαλύψω, το εντυπωσιακό και ακαταμάχητο εγώ μου./  Η δεύτερη απώλεια ήταν ο έρωτάς μου για τον χορό. Βασικά, ο τυφλός μου έρωτας για τον χορό. Χρειάστηκε να πονέσω πολύ για να καταλάβω πως το όνειρο της μικρής Ζωής που θα γινόταν χορεύτρια ίσως να μην ήταν ούτε όνειρο, ούτε δικό της. Και αυτή η συνειδητοποίηση με στιγμάτισε γιατί ξαφνικά σαν να μην ήξερα ποια είναι η ζωή. Στα 19 μου ζήτημα να πήγα χορό 3 φορές. Νομίζω όμως ότι μπόρεσα για πρώτη φορά να μεταφράσω αυτά που νιώθω σε κινήσεις χωρίς να εγκλωβίζομαι στους κανόνες της αισθητικής και αυτό ήταν πιο όμορφο. Στα 20 χόρεψα σε ένα εγκαταλελειμμένο θέατρο χωρίς κοινό, και αυτή πρέπει να ήταν η μόνη φορά που χόρεψα. Εγώ το εγκατέλειψα. Μαθαίνω ωστόσο σιγά σιγά την συγχώρεση και ίσως επιστρέψω κάποια στιγμή. (Στα 21, σαν παιδάκι που βαριέται τα παιχνίδια του, ή σαν ενήλικας που δεν αντέχει τον μονόδρομο, δεν θα πω παράτησα, αλλά στην ουσία παράτησα την ψυχολογία. Με το που πήρα πτυχίο άνοιξε ένας βόθρος που μου πετούσε στη μούρη σκατά και μπογιές και υπέθεσα ότι μάλλον τελικά όλοι μας γυρνάμε στην πρώτη μας επιθυμία, και από,τι φαίνεται στα 22 θα παλεύω να γίνω ζωγράφος. Γιατί θυμήθηκα πως είναι να είσαι τόσο παθιασμένος για κάτι που να βάζεις στην άκρη τα πάντα. Και δεν μπορούσα να το αγνοήσω.) /Στα 22 νομίζω η τέχνη ήταν ο πιο κοντινός μου φίλος και ο πιο μισητός εχθρός. Στις πιο τελειωμένες στιγμές μου ήταν εκεί και μου κρατούσε το χέρι για να ολοκληρώσει, αφού την εμπιστευτώ πλήρως και την αγαπήσω παραπάνω από τον εαυτό μου, το πανούργο σχέδιό της, ακα τον μεγαλύτερό μου φόβο: Να με απορρίψει. Και αυτή η απόρριψη με αποτελείωσε./ Στα 18 ένιωσα χαμένη και ίσως να έπεσα περισσότερες φορές απ’όσες έχω πέσει σε όλη μου την ζωή. Αμέτρητες φορές έχασα τον έλεγχο, αμέτρητες φορές έκανα μια νέα αρχή, σιχάθηκα το μυαλό μου. Στα 18 ζήτησα βοήθεια και μίλησα πρώτη φορά για πράγματα που με φοβίζουν. Δεν μπορώ να πω ότι νίκησα, αλλά μπορώ να πω ότι έμαθα, μαθαίνω βασικά, να μην νιώθω χαμένη. Δεν έπαψα να πέφτω στα 19, αλλά έπεφτα με διαφορετικό τρόπο. Την βοήθειά μου την παράτησα μάλλον γιατί όπως μου επισήμανε και αυτή, όλα τα παρατάω. Ειρωνικό ε; Ακόμα μαθαίνω, αλλά φοβάμαι πως όσο περισσότερα μαθαίνω τόσο περισσότερο φοβάμαι. Στα 20 ανακαλύπτω όλο και περισσότερους τρόπους να πέφτω, μα κανείς δεν είναι αρκετά δυνατός για να με θάψει. (Στα 21 πολλές φορές φοβήθηκα ότι τρελαίνομαι. Μέρες ολόκληρες θάφτηκα κάτω από την απόγνωση του να είσαι ζωντανός και συνειδητοποιώ ότι μάλλον αυτό είναι το κόστος της Ζωής. Μερικές φορές απλά θα πονάει η ψυχή μου και αυτό είναι οκ) /Στα 22 μου παλεύω με την κατάθλιψη μία πάλη δίχως σταματημό, αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε μία υπερένταση και ένα κενό, το οποίο με γονατίζει και με κουλουριάζει στον καναπέ και κλεισμένη σε τουαλέτες, να κλαίω και να θέλω να εξαφανιστώ/ .Στα 18 μου ��νιωσα φοιτήτρια. Στα 20 μετανιώνω που δεν ένιωσα αρκετά φοιτήτρια γιατί σύντομα θα σταματήσω να νιώθω φοιτήτρια. Ήπια γύρω στους 100 φραπέδες στα Εξάρχεια, οι καφέδες γίνανε μπύρες, κι ας ήταν μεσημέρι, και άλλα τόσα περιπτερόκρασα στην πάνω πλατεία. Στα 19 έκανα την χάρη στο συκώτι μου και έκοψα τα περιπτερόκρασα. Στα 20 εκτίμησα τον ελληνικό και εξακολουθώ να διαλύω τα όργανά μου σταδιακά. (Στα 21 σταμάτησα να είμαι φοιτήτρια. Τελείωσα μία σχολή και ζήτημα να έχω πατήσει 20 φορές, κάτι που ίσως μετανιώνω. Ακόμα πίνω μπύρες και φραπέδες, ακόμα όταν μεθάω ή στεναχωριέμαι καπνίζω, ακόμα ξυπνάω και νιώθω σκουπίδι) /Στα 22 η φοιτητική ζωή ανήκει πλέον στο παρελθόν, τα ποτά καταναλώνονται κατά τη διάρκεια ατελείωτων βαρδιών σε μπαρ, οι φίλοι μου εξαφανίστηκαν και διασκορπίστηκαν, και θα ευχόμουν να μπορούσα ένα απόγευμα να πιώ έναν φραπέ και να παίξω ένα ταβλάκι στη Μεσολογγίου, να πάψει για λίγο ο χρόνος να κυλά./ Στα 18 μου βρήκα την πρώτη μου δουλειά και έσπασα πολλά ποτήρια. Στα 19 μου παραιτήθηκα δυο φορές και σταμάτησα να σπάω τόσα πολλά ποτήρια. Άλλες τρεις δουλειές στα 20, αλλά τελικά άξιζε τον κόπο γιατί στα 20 έφυγα και έχτισα την αλεπουδότρυπά μου. Βρέθηκα τελικά να δουλεύω κάπου που μου αρέσει. (Κοίτα να δεις που κράτησα μία δουλειά για πάνω από έναν χρόνο. Οι χάρτες πλέον έχουν γίνει το δεύτερο μου σπίτι και μπορεί να έχω σιχαθεί θανάσιμα το σερβιτοριλίκι αλλά όταν φύγω, θα μου λείψει). /Στα 22 αποχαιρέτησα τους χάρτες στο όνομα των χρημάτων και βρέθηκα σε ένα ολοκαίνουργιο περιβάλλον να θυμάμαι πόσο δύσκολο είναι να προσαρμόζεσαι και να κοινωνικοποιείσαι, και πόσο εκνευριστικοί είναι οι άνθρωποι όταν πίνουν. Το μπάρετ, και γενικότερα το σέρβις εύχομαι να είναι ένα μικρό κεφάλαιο στη ζωή μου./  Έμαθα να μιλάω παραπάνω. Γνώρισα πολύ κόσμο, πολλούς κόσμους. Άλλοι άφησαν περισσότερα, άλλοι λιγότερα, όλοι άφησαν κάτι. Έμαθα να καθαρίζω και να πληρώνω λογαριασμούς, να στρώνω το κρεβάτι μου κάθε μέρα, να μην χρειάζομαι πολλά και να φιλάω τους τοίχους που και που γιατί τους αγαπώ. (Έμαθα να λέω τι θέλω που και που και να μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου)/Έμαθα να μην είμαι πάντα τόσο χάπατο και να θυμώνω που και που/ Έχασα μια φιλία. Στα 19 μου ο ορισμός της φιλίας μεταφράστηκε σε κάτι παροδικό, μάλλον ανήκει και αυτό στην σκέψη των “μεγάλων”. Λάθος, στα 20 κατάλαβα ότι η φιλία για να κρατήσει οφείλει να αλλάζει συνεχώς γιατί και εσύ αλλάζεις συνεχώς, αλλά αυτό δεν την κάνει πιο αδύναμη, ούτε εσένα. Στα 20 έκανα φίλους. (Στα 21 η φιλία είναι ιερή, αλλά λίγους θεωρώ φίλους) ./Στα 22 μου λείπει �� φιλία/ Στα 18 μου έκανα το πρώτο μου τατουάζ, στα 19 έκανα το πρώτο μου τατουάζ σε άλλον, προφανώς και απέτυχε, το πρώτο μου ωτοστόπ /το πρώτο μου ωτοστόπ σε καρότσα/, έζησα ένα τρακάρισμα, άλλα δύο, (άλλο ένα) και πια φοβάμαι λίγο τον δρόμο, τον πρώτο μου μπάφο, (πρώτη μυτιά) δεν ήταν ο τελευταίος, (και τελευταία), το πρώτο μου stage dive, την πρώτη μου πανδημία, (η οποία έχει γίνει η νέα πραγματικότητα) στα 19 ανέβηκα στην κορυφή ενός βουνού και σε μία καμήλα, /Σκαρφάλωσα στην πιο διάσημη γέφυρα της Βενετίας/έφτασα να βιώνω καταστάσεις που ποτέ δεν πίστευα ότι θα βιώσω. Ένιωσα στιγμές απόλυτης ευτυχίας κοιτάζοντας άλλες φορές τα αστέρια, άλλες φορές ένα ζευγάρι μάτια, άλλες φορές τίποτα. (Που και που πιάνω την πέτρα στο χέρι μου και αποθηκεύω όλες αυτές τις στιγμές ευτυχίας) Ανακάλυψα το πιο όμορφο μέρος του πλανήτη, και το πιο πρωτόγονο γυμνό κομμάτι του εαυτού μου.  Έμαθα να εκτιμώ την μοναξιά και να κατουράω στην φύση Ίσως να ήρθα πιο κοντά με την μοναξιά απ’όσο θα ήθελα. Το κατούρημα το πήγα στο επόμενο λέβελ. Από τότε που έμεινα μόνη μου εκτίμησα την συντροφικότητα και παραδόξως συμβίωσα περισσότερο από ποτέ. (Την μοναξιά την σιχαίνομαι και ταυτόχρονα την έχω ανάγκη. Υπήρξαν φορές που κλείστηκα στην σπηλιά μου, αλλά κάποιες από αυτές μοιράστηκα ένα κομμάτι της μοναξιάς μου και φάνηκε πιο ελαφριά.) /Στα 22 για πρώτη φορά στη ζωή μου συγκατοίκησα και μάλιστα με αγόρι. Είμαι στο στάδιο που ακόμα προσπαθώ να το συλλάβω, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής που και που σκέφτομαι την αλεπουδότρυπά μου και μου λείπει αφάνταστα. Η υπόγα μας είναι πανέμορφη αλλά δεν έχω αρκετή αγάπη να την γεμίσω, κάπου υπάρχει διαρροή./ Πήγα στην πρώτη μου κηδεία, και στην δεύτερη, μόνο κηδείες φυτών για φέτος, (αντίο χουαν) και ένιωσα απόγνωση σε ένα πλοίο. Σε ένα άλλο όμως ένιωσα ελευθερία. Χόρεψα στην ταράτσα, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην άμμο και δέθηκα με την κιθάρα μου περισσότερο από ποτέ, δεν έχω ξεκολλήσει στα 19, παρόλο που ακόμα παίζω μέτρια. Στα 20 μου ακούστηκε το clair de lune όπως ήθελα να ακουστεί, και γύρισα όλη την πόλη με τα ροζ ακουστικά μου. (Στα 21 παλεύω να πάρω το αναθεματισμένο πτυχίο πιάνου και ακόμα ονειρεύομαι να πάρω μία άρπα και να πάω σε ένα λαιβ όπως παλιά). /Στα 22 έπαιξα το reve d’amour μπροστά σε μία επιτροπή που μου έδωσε το πτυχίο μου με άριστα αλλά δεν το έπαιξα όπως το ονειρευόμουν/ Στα 18 μου άλλαξα το μυαλό μου και νομίζω ότι αυτό είναι που θα με στιγματίσει περισσότερο απ’όλα. Γιατί κατάλαβα ότι μπορώ. Κατάλαβα ότι την ευτυχία την φτιάχνω εγώ. Τον εαυτό μου τον φτιάχνω εγώ. Ποιον εαυτό έφτιαξα στα 19; Να μιλήσω για την πραγματικότητα ή τα ιδανικά σενάρια στο μυαλό μου; Να μιλήσω για τις στιγμές που με βρήκα ή για τις στιγμές που με άφησα; Νομίζω θα σωπάσω καλύτερα. Ούτως ή άλλως είναι και η σιωπή αρκετά εκκωφαντική. Στα 20 ακόμα με μαθαίνω και νομίζω ότι ποτέ δεν θα σταματήσω. (Στα 21 συνειδητοποίησα ότι ζω για μένα. Μόνο. Και προσπαθώ να το κάνω πράξη, γιατί πολλές μέρες χάνονται στην μαύρη τρύπα της ρουτίνας και γερνάς, μαλάκα γερνάς, κοίτα τουλάχιστον να τραγουδάς.) /Στα 22 προσπαθώ να με επαναπροσδιορίσω και να απαλύνω τραύματα χρόνιας κακομεταχείρισης από εμένα σε εμένα. Θα ήθελα να πω ότι το πετυχαίνω αλλά μάλλον θέλω ακόμα λίγη δουλειά ακριβώς γιατί ακόμα ψάχνω κάτι να πετύχω για να μπορέσω να με αποδεχτώ./ Χρόνια πολλά, μου άρεσε αυτό το ταξίδι. Το επόμενο θα μου αρέσει πιο πολύ. Χρόνια πολλά, σταμάτα να βασίζεσαι στο “επόμενο”. Χρόνια πολλά, δεν ξέρω τι θα θέλεις να ακούσεις του χρόνου, προσπάθησε απλά να ζεις όσο ζεις, αυτό μου φτάνει. (Χρόνια πολλά, σε αγαπώ)/Χρόνια πολλά, μπορεί να νιώθεις μόνη, αλλά να ξέρεις είμαι εδώ και δεν θα σε αφήσω, θα είμαι δίπλα σου ακόμα κι αν όλα καταρρεύσουν./

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Γεια

Σήμερα νιώθω άσχημα όπως παλιά

Σήμερα μόνο, αύριο θα είμαι καλά

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Αύριο φεύγω, δεν πάω να βρω το ζεν μου, πάω χωρίς προσδοκίες, απλά με μια γεμάτη τσάντα και λίγο ενθουσιασμό.

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Η ψυχολόγος μου μου είπε να γράφω περισσότερο αλλά δεν ξέρω για τι να γράψω

Έχω πάλι αϋπνίες μακάρι να κοιμόμουν πάνω σε πέτρες όπως προχθές και να με νανουρίζουν τα κύματα

Νομίζω ο ελληνικός καφές είναι παρεξηγημένος

Πολύ ωραία, μόνο για τα συναισθήματα μου δεν γράφω

Είμαι σχετικά καλά τελευταία αν εξαιρέσεις άγχη άγχη άγχη

Φοβάμαι πολύ τον θάνατο

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Έχω να γράψω λίγο καιρό για το πώς είμαι. Μερικά βράδια κλαίω. Φοβάμαι γιατί έχω την αυτοκαταστροφή στο τσεπάκι μου και είναι τόσο εύκολο να ξεφύγω. Τελευταία κλαίω πιο συχνά. Μπορεί να φταίει που όλη μέρα διαβάζω και δεν βγαίνω από το σπίτι. Μπορεί να φταίει που νιώθω μόνη. Δεν είναι επειδή μένω μόνη μου, αυτό μου αρέσει, απλά δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν. Οι μέρες περνάνε πάλι γρήγορα και είναι τόσα που θα μπορούσα να κάνω. Κι εγώ απλά μένω μόνη και κοιτάω το τα��άνι και σκέφτομαι τι πρέπει να διορθώσω. Απλά θέλω μια αγκαλιά από κάποιον που καταλαβαίνει και που με αγαπάει για αυτό που είμαι. Κουράστηκα να προσπαθώ να είμαι τέλεια κουράστηκα να ζω για τους άλλους τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Απλά είμαι λιγάκι αργή. Ένας αργός διακόπτης που ανοίγει και σβήνει. Δεν έχει ενδιάμεσο. Θα επεξεργάζομαι τα δεδομένα τα βράδια πριν κοιμηθώ κλαίγοντας και εκεί που φαινόμουν το τέλειο υπάκουο σκυλάκι θα εξαφανιστώ. Και αυτό ίσως θυμώνει τους ανθρώπους γιατί δεν δίνω επαρκείς εξηγήσεις αλλά μέσα μου έχω τέτοιον συσσωρευμένο θυμό που αν δεν φύγω θα λυσσάξω. Και με μισώ που μένω. Μένω γιατί φοβάμαι την μοναξιά και μπορεί για σένα απ’έξω να φαίνεται εύκολο αλλά εκείνη την Τρίτη στην σχολή που δεν είχα κανέναν τρόμαξα τόσο πολύ που έκλαιγα για 20 ώρες. Αναρωτιέμαι αν εγώ πληγώνω τους ανθρώπους τόσο βαθιά όσο με πληγώνουν αυτοί. Δεν μου αρέσει να είμαι το θύμα αλλά από μικρή είναι αυτό που κάνω καλύτερα. Θα είμαι η τέλεια φίλη θα σου λέω σε όλα ναι, θα υπηρετώ το ναρκισσιστικό εγώ σου (μαλακίες) θα είμαι η απόδειξη ότι είσαι παντοδύναμη. Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ παντοδύναμη εγώ απλά θα στέκομαι δίπλα σου ως ένα αξεσουάρ και θα απολαμβάνω τα ωφέλη του να κάνεις παρέα με κάποιον κοινωνικό. Θα ζούμε ριψοκίνδυνα, θα κάνουμε βραχύβιες γνωριμίες, θα είμαστε στο επίκεντρο της προσοχής τα βράδια και θα νιώθω ότι ανήκω κάπου. Δεν θέλω ούτε πότισμα ούτε ήλιο μονάχα αυτή την αποδοχή. Πόσο αξιολύπητο τώρα που το σκέφτομαι. Πάντα περιμένω κάποιον να με πάρει από το χεράκι και να μου δείξει τον δρόμο. Λίγο γαμημένο θάρρος θέλει. 

[inrestlessdreamsiwalkalone]

2020

Με βρίσκει καινούργια, και γουστάρω. 

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Το βλέπεις ότι ο νέος σου τρόπος επιβίωσης είναι αυτή η μανιακή αναζήτηση σπιτιού. Είναι σαν την διατροφική διαταραχή σου. Ασχολείσαι επίμονα με κάτι για να αποφύγεις την πραγματικότητα. Αυτό το κάτι, το αδύνατο σώμα, το νέο σπίτι, θεωρητικά θα αλλάξει αυτή την ζωή που τόσο δεν αντέχεις. Ψέματα. 

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Θα μου άρεσε να μπορούσα να αποτυπώσω αυτά που φαντάζομαι ακριβώς όπως τα φαντάζομαι αλλά τα χέρια μου δεν είναι αρκετά ικανά

δεν ξέρω καν τι κάνω εδώ 

θέλω να δημιουργήσω κάτι αλλά δεν ξέρω τι

οι σκέψεις μου τρέχουν με φόρα προς τον τοίχο, τους τοίχους βασικά που περικλείουν τον εγκέφαλό μου και κοπανάν τα κεφάλια τους, τους δικούς τους δηλαδή εγκεφάλους 

ροζ τραχιά τοιχώματα

είναι λίγο εκνευριστικό που περιμένω ακόμα την ζωή μου να ξεκινήσει

λες άραγε τόσο καιρό να έχω κλειστεί σε μια μήτρα; Ίσως για αυτό τα βράδια κλαίω σε εμβρυική στάση

Όχι είσαι υπερβολικά δραματική

λίγα βράδια μόνο

Ξέρω πως αν αρχίσω να προσπαθώ να κοιμηθώ θα σκέφτομαι πολύ γιατί έχω έμπνευση που δεν ξέρω πώς να διοχετεύσω

Θέλω να δημιουργήσω κάτι αλλά δεν ξέρω τι

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Στα 14 μου, όποτε ήμουν θλιμμένη διάβαζα κάτι συνομιλίες των κολλητών μου που είχα δει δήθεν κατά λάθος στις οποίες με έβριζαν. Θυμόμουν ακριβώς τι έπρεπε να πληκτρολογήσω στην αναζήτηση μηνυμάτων ώστε να βγω κατευθείαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η ύψιστη απόδειξη της αυτοκαταστροφικής φύσης μου. Α��λά γούσταρα τόσο πολύ να βλέπω όλα αυτά που φοβάμαι για τον εαυτό μου γραμμένα από κάποιον άλλον. Με ανακούφιζε γιατί ήξερα ότι δεν έχω κάτι χειρότερο να φοβάμαι, να, οι χειρότεροι μου φόβοι με αγκάλιαζαν ήδη και εγώ τους αποδεχόμουν με τρυφερότητα. 6 χρόνια αργότερα είναι λίγο λυπηρό, αλλά ακόμη φοβάμαι ότι οι φίλες μου όταν φεύγω λένε ότι θέλουν να με χαστουκίσουν, γελώντας με τα χάλια μου. Αλλά πάει τόσος καιρός που ήμασταν αγκαλιασμένοι, εγώ και οι φόβοι μου, που τους έχω μάθει πλέον καλά και αγνοώ τα χαχανιτά τους. Δεν σκάνε στιγμή οι μαλάκες. Ντάξει δεν πειράζει τους συγχωρώ όπως συγχώρεσα τις κολλητές μου όπως ποτέ δεν μπόρεσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου που δεν είχε το θάρρος να. Δεν βλέπω άλλο δεν μπορώ να συνεχίσω. 

[inrestlessdreamsiwalkalone]

Από εμένα για εμένα

10.12.18 είχα γράψει στον εαυτό μου ένα γράμμα, για να μην ξεχάσω. Έναν χρόνο αργότερα, ακόμα φοβάμαι τη λήθη, οπότε σκέφτηκα να το μεγαλώσω: 

Σήμερα αποχαιρετώ τον δεκαοκτάχρονο εαυτό μου με δώρο ένα ταξίδι πίσω στις στιγμές που νιώθω ότι τον σχημάτισαν. Πάντα αγαπούσα να σκέφτομαι το παρελθόν, ίσως και περισσότερο από όσο χρειάζεται. Τα 18 ήταν σίγουρα έντονα. Τα 19 περισσότερο, βασικά διαφορετικά έντονα. Στα δεκαοκτώ μου έμαθα ότι ο έρωτας ξεθωριάζει μέσα από δύο απώλειες. Αρχικά, η πρώτη μου αγάπη, ένας άνθρωπος που μου έμαθε πρώτα πώς είναι ο έρωτας και μετά από καιρό, πώς είναι να φεύγει. Και θύμωσα γιατί ο ιδανικός μου κόσμος σαν να ξεθώριασε μαζί του, και ξαφνικά οι μεγάλοι είχαν δίκιο. Στα 19 θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί αυτή την ιδέα τον “μεγάλων” για τον έρωτα, την υιοθέτησα, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό μου και τον άλλον απλά ως αντικείμενα ικανοποίησης και αποφεύγοντας οποιοδήποτε δέσιμο με την δικαιολογία μιας δήθεν σχεσοφοβίας που στην πραγματικότητα είναι απλά ο φόβος της απόρριψης. Στα 19 μου απολάμβανα περισσότερο την επιβεβαίωση παρά το σεξ και αυτό είναι κάπως τρομακτικό. Η δεύτερη απώλεια ήταν ο έρωτάς μου για τον χορό. Βασικά, ο τυφλός μου έρωτας για τον χορό. Χρειάστηκε να πονέσω πολύ για να καταλάβω πως το όνειρο της μικρής που θα γινόταν χορεύτρια ίσως να μην ήταν ούτε όνειρο, ούτε δικό της. Και αυτή η συνειδητοποίηση με στιγμάτισε γιατί ξαφνικά σαν να μην ήξερα ποια είναι η ζωή. Στα 19 μου ζήτημα να πήγα χορό 3 φορές. Νομίζω όμως ότι μπόρεσα για πρώτη φορά να μεταφράσω αυτά που νιώθω σε κινήσεις χωρίς να εγκλωβίζομαι στους κανόνες της αισθητικής και αυτό ήταν πιο όμορφο. Στα 18 ένιωσα χαμένη και ίσως να έπεσα περισσότερες φορές απ’όσες έχω πέσει σε όλη μου την ζωή. Αμέτρητες φορές έχασα τον έλεγχο, αμέτρητες φορές έκανα μια νέα αρχή, σιχάθηκα το μυαλό μου. Στα 18 ζήτησα βοήθεια και μίλησα πρώτη φορά για πράγματα που με φοβίζουν. Δεν μπορώ να πω ότι νίκησα, αλλά μπορώ να πω ότι έμαθα, μαθαίνω βασικά, να μην νιώθω χαμένη. Δεν έπαψα να πέφτω στα 19, αλλά έπεφτα με διαφορετικό τρόπο. Την βοήθειά μου την παράτησα μάλλον γιατί όπως μου επισήμανε και αυτή, όλα τα παρατάω. Ειρωνικό ε; Ακόμα μαθαίνω, αλλά φοβάμαι πως όσο περισσότερα μαθαίνω τόσο περισσότερο φοβάμαι. Στα 18 μου ένιωσα φοιτήτρια. Ήπια γύρω στους 100 φραπέδες στα Εξάρχεια, οι καφέδες γίνανε μπύρες, κι ας ήταν μεσημέρι, και άλλα τόσα περιπτερόκρασα στην πάνω πλατεία. Στα 19 έκανα την χάρη στο συκώτι μου και έκοψα τα περιπτερόκρασα. Στα 18 μου βρήκα την πρώτη μου δουλειά και έσπασα πολλά ποτήρια. Στα 19 μου παραιτήθηκα δυο φορές και σταμάτησα να σπάω τόσα πολλά ποτήρια. Έμαθα να μιλάω παραπάνω. Γνώρισα πολύ κόσμο, πολλούς κόσμους. Άλλοι άφησαν περισσότερα, άλλοι λιγότερα, όλοι άφησαν κάτι. Έχασα μια φιλία. Στα 19 μου ο ορισμός της φιλίας μεταφράστηκε σε κάτι παροδικό, μάλλον ανήκει και αυτό στην σκέψη των “μεγάλων”. Στα 18 μου έκανα το πρώτο μου τατουάζ, στα 19 έκανα το πρώτο μου τατουάζ σε άλλον, προφανώς και απέτυχε, το πρώτο μου ωτοστόπ, έζησα ένα τρακάρισμα, τον πρώτο μου μπάφο, δεν ήταν ο τελευταίος (σόρρυ μαμά) το πρώτο μου stage dive, στα 19 ανέβηκα στην κορυφή ενός βουνού και σε μία καμήλα. Ένιωσα στιγμές απόλυτης ευτυχίας κοιτάζοντας άλλες φορές τα αστέρια, άλλες φορές ένα ζευγάρι μάτια, άλλες φορές τίποτα. Έμαθα να εκτιμώ την μοναξιά και να κατουράω στην φύση Ίσως να ήρθα πιο κοντά με την μοναξιά απ’όσο θα ήθελα. Το κατούρημα το πήγα στο επόμενο λέβελ. Πήγα στην πρώτη μου κηδεία, και στην δεύτερη, και ένιωσα απόγνωση σε ένα πλοίο. Σε ένα άλλο όμως ένιωσα ελευθερία. Χόρεψα στην ταράτσα, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην άμμο και δέθηκα με την κιθάρα μου περισσότερο από ποτέ, δεν έχω ξεκολλήσει στα 19, παρόλο που ακόμα παίζω μέτρια. Στα 18 μου άλλαξα το μυαλό μου και νομίζω ότι αυτό είναι που θα με στιγματίσει περισσότερο απ’όλα. Γιατί κατάλαβα ότι μπορώ. Κατάλαβα ότι την ευτυχία την φτιάχνω εγώ. Τον εαυτό μου τον φτιάχνω εγώ. Ποιον εαυτό έφτιαξα στα 19; Να μιλήσω για την πραγματικότητα ή τα ιδανικά σενάρια στο μυαλό μου; Να μιλήσω για τις στιγμές που με βρήκα ή για τις στιγμές που με άφησα; Νομίζω θα σωπάσω καλύτερα. Ούτως ή άλλως είναι και η σιωπή αρκετά εκκωφαντική. Χρόνια πολλά, μου άρεσε αυτό το ταξίδι. Το επόμενο θα μου αρέσει πιο πολύ. Χρόνια πολλά, σταμάτα να βασίζεσαι στο “επόμενο”.  

[inrestlessdreamsiwalkalone]

25.11.19

Όποτε το όνειρό μου γίνεται λιγάκι πιο απτό, όπως για παράδειγμα όταν βρίσκω ένα υπόγειο τριανταδύο τετραγωνικών μέτρων, διακοσίων ευρώ με πόρτα ασφαλείας στην Νεάπολη Εξαρχείων, νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό. Ακούγεται λ��γο λυπηρό το όνειρό σου να είναι ένα υπόγειο με πόρτα ασφαλείας αλλά θα το παρακάμψω αυτό. Εξάλλου, έχει και διπλά τζάμια. Βασικά να σου πω την αλήθεια φοβάμαι. Φοβάμαι πως ίσως κάνω σπασμωδικές παιδιάστικες κινήσεις που σύντομα θα μετανιώσω, όπως όταν είχα βάλει τους γονείς μου να μου αγοράσουν αυτή την αναθεματισμένη μπάρα μπαλέτου, ισχυριζόμενη πως είναι απαραίτητη αν θέλω να γίνω καλή χορεύτρια. Λες να παράτησα το μπαλέτο γιατί δεν χρησιμοποιούσα την καινούργια μου μπάρα; Ακόμα μου το κοπανάνε που και που, όταν θέλουν να με αποθαρρύνουν, ισχυριζόμενοι ότι ένα υπόγειο με πόρτα ασφαλείας στην Νεάπολη Εξαρχείων θα είναι μια ακόμη άσκοπη αγορά που θα μετανιώσω γρήγορα. Το πετυχαίνουν λιγάκι, γιατί βλέπεις, εδώ και λίγα λεπτά ακούγομαι σαν αυτούς. Σπασμωδικές παιδιάστικες κινήσεις. Δεν με καλύπτουν πια οι τέσσερις γαλάζιοι τοίχοι στα αποστειρωμένα βόρεια προάστια, βασικά μάλλον με υπερκαλύπτουν και αυτό είναι τ�� πρόβλημα. 

[inrestlessdreamsiwalkalone]

vain

[inrestlessdreamsiwalkalone]

θέλω δωμάτιο με θέα

[inrestlessdreamsiwalkalone]

14.11.19

Νιώθω λιγάκι μόνη. Δεν είμαι πολύ χάλια απλά θα ήθελα να με καταλαβαίνουν περισσότερο-οι. 

[inrestlessdreamsiwalkalone]

21.10.19

Να πάω ή να μην πάω (should I stay or should I go); Να πάω. Γιατί είναι μια αρκετά τρομακτική πρόκληση και νιώθω λίγο κολλημένη τον τελευταίο καιρό. Γιατί δεν θέλω να κάτσω σπίτι και να μετράω τον χρόνο αντίστροφα. Γιατί δεν ξέρω τι θα γίνει και το άγνωστο είναι ο,τι πιο γοητευτικό έχω αυτή την στιγμή. 

[inrestlessdreamsiwalkalone]

16.10.19

Ήταν θέμα χρόνου, το ήξερες. Το πιο περίεργο είναι ότι ενώ περίμενα να νιώθω απαίσια, νιώθω μια ανακούφιση.