#αργότερα

[romios-gr]

Το μυστήριο με την Ανταρκτική και τον Αριστοτέλη. Γνώριζε πως υπήρχε και ήταν αυτός που της έδωσε το όνομα αν και ανακαλύφθηκε 2000 χρόνια αργότερα!  Η Ανταρκτική ανακαλύφθηκε από τον Βρετανό εξερευνητή, Τζέιμς Κουκ το 1773. Είναι η τελευταία σε σειρά ήπειρος που εντοπίστηκε και εξερευνήθηκε από τον άνθρωπο. Ο Κουκ δεν εξεπλάγη όταν βρήκε την Ανταρκτική αφού γνώριζε τη θεωρία του Αριστοτέ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-mystirio-me-tin-antarktiki-kai-ton-aristoteli-gnorize-pos-ypirche-kai-itan-aytos-poy-tis-edose-to-onoma-an-kai-anakalyfthike-2000-chronia-argotera/

[allo-frouto]

Κάποιοι έχουν ένα κάποιοι δύο το θέμα είναι αν έχεις προσπαθήσει να κάνεις κάτι.

H.D.

Όχι δεν το έχω προσπαθήσει.

[thewomengr]

Κανένα "αργότερα" δεν έχει τη δύναμη του "τώρα"

[Γράφει η Mary R] Οι πράξεις έχουν νόημα όταν διψούν οι επιθυμίες! Αργότερα... Αργά... Αργά πολύ για ανεκπλήρωτα όνειρα και νεκρά θέλω...

Αύριο, του χρόνου να είμαστε καλά, μην βιάζεσαι, έχουμε χρόνια… και άλλες εκφράσεις αναβολής. Αναβολή που κουράζει, σαπίζουν οι επιθυμίες περιμένοντας. Υποσχέσεις για ένα μέλλον ονειρικό σ’ ένα παρόν χαμένο.Φεύγουν τα χρόνια, γίνονται καπνός, στιγμές χαμένες, χαμένες στον βωμό του αύριο. Ένα αχόρταγο μέλλον που τρώει κάθε παρόν. Φοβήθηκες να πάρεις αποφάσεις την στιγμή που έπρεπε και να τώρα που…

[mia-apotuxia]

ο συνδρομητής που καλέσατε παλεύει τους δαίμονες του. παρακαλώ, καλέστε αργότερα (ή και όχι).

[neyriasmenh]

Θα μιλήσω για μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν στα χειρότερα μου και κατέληξα να κάνω στο σώμα μου κακό.

Με λένε Μαρία και η ιστορία μου ξεκινάει το 2020 καλοκαίρι. Τότε είχα πέσει σε κατάθλιψη δεν έβγαινα για κάποιους μήνες έξω από το σπίτι, από εκεί που φορούσα ρούχα με διαφορά χρώματα κατέληξα να φοράω μόνο μαύρα.

Σταμάτησα να μιλάω σε όλους απομακρυνομουν από όλους....

Λίγους μήνες αργότερα ανακάλυψα ότι μου πέσαν μαλλιά είχα σημεία που δεν είχαν μαλλιά, είχα κατά τρομάξει.

2021 μήνας Αύγουστος έξινα ένα σημείο στο πόδι μου μέχρι να βγει αίμα.....

Μετά από ένα μήνα το ξανά έκανα και πάλι, πάλι, πάλι....

Μια μέρα πήρα μαχαίρι και έκανα χαρακιές στο χέρι μου.

Κοιτούσα το αίμα που έτρεχε.

Ένιωθα μια μικρή ανακούφιση όταν ο πόνος που ένιωθα ψυχολογικά γινόταν σωματικός.

Μου είπαν να σταματήσω...δεν μπορούσα.

Έκανα σημάδια στο πόδι μου, στην κοιλιά μου, στα χέρια μου

2024 σήμερα

Προσπαθώ να σταματήσω αλλά κάθε φορά που πονάω τόσο άσχημα πολύ έχω την επιθυμία να το ξανά κάνω

Προσπαθώ αλλά βλέπω το μαχαίρι εκεί

πάω κάνω κάτι άλλο για να ξεχαστεί αυτή η επιθυμία.

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το περνάνε αυτό και σίγουρα χειρότερα και από εμένα. Αυτό το έγραψα περισσότερο για εκείνα τα άτομα. Δεν είστε μόνοι μόνο αυτό θα σας πω.

Και δεν είναι ποτέ αργά να σταματήσεις κάτι που ξεκίνησες κάποτε.

Σταμάτα πριν κάνεις κάτι χειρότερο...

[epestrefe]

Νίκη της Σαμοθράκης

Nike of Samothrace

Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μαρμάρινο γλυπτό άγνωστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής που βρέθηκε στο ναό των «Μεγάλων Θεών»  Καβείρων στη Σαμοθράκη, παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου από το 1884.

Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στο ναό της Σαμοθράκης.

Οι άλλες δύο εκτίθενται η μεν πρώτη, που αποτελεί ρωμαϊκό αντίγραφο και το βρήκαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι, στο μουσείο “Kunsthistorisches Museum” της Βιέννης και η δεύτερη, που βρέθηκε από την αμερικανική αποστολή του Karl Lehmann και της Phyllis Williams-Lehmann το 1949, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης.

Ο Lehmann και η σύζυγός του βρήκαν αργότερα (το 1950) σε ανασκαφές και τμήματα του δεξιού χεριού της «Νίκης της Σαμοθράκης». Λίγους μήνες μετά το ίδιο ζευγάρι αρχαιολόγων εντόπισε και δάχτυλα του δεξιού χεριού της ίδιας Νίκης στο προαναφερόμενο αυστριακό μουσείο, που τα είχε ακαταχώρητα και δεν γνώριζε ότι ανήκαν σε εκείνην.

Η δεξιά παλάμη της ανασυστάθηκε αποκαλύπτοντας ότι ��εν κρατούσε σάλπιγγα όπως πολλοί πίστευαν μέχρι τότε και εκτίθεται επίσης στο Λούβρο, σε χωριστή βιτρίνα κοντά στα άγαλμα.

Το άγαλμα έχει ύψος 3,28 μ (με τα φτερά) και 5,58 με την πλώρη του πλοίου πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο σήμερα. Φιλοτεχνήθηκε σε λευκό Παριανό μάρμαρο για να τιμήσει τη θεά Νίκη αλλά και μια ναυμαχία – δεν είναι βέβαιο ποια. Ήταν αφιερωμένο σε ναό της Σαμοθράκης και χρονολογείται μεταξύ και 220 και 190 π.Χ. – οι περισσότεροι συγκλίνουν στο 190 π.Χ.

Σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου το έχουν τοποθετήσει σε μια βάση και αυτή με τη σειρά της είναι στερεωμένη σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου. Στην αρχαιότητα εικάζεται ότι εκείνος που αφιέρωσε το έργο στο ναό της Σαμοθράκης (τόπο φημισμένο στην αρχαιότητα για την ιερότητά του) είχε δώσει παραγγελία να σχεδιαστεί ένα μικρό σύμπλεγμα θεάς και πλοίου.

Η μεν θεά φιλοτεχνήθηκε χωριστά από λευκό παριανό μάρμαρο και ίσως κρατούσε στεφάνι για το νικητή ή είχε υψωμένο το χέρι της στο στόμα για να διαλαλήσει τη νίκη χωρίς να κρατά τίποτα ή, τέλος, ίσως χαιρετούσε. Το άγαλμα στο ελληνιστικό σύμπλεγμα ήταν στερεωμένο στην επίσης μαρμάρινη πλώρη ενός πλοίου και έδινε την αίσθηση ότι μόλις είχε «προσγειωθεί» σε αυτό και πατούσε φευγαλέα. Το πλοίο ήταν από μάρμαρου Ρόδου. Οι ειδικοί εικάζουν ότι το έργο ήταν σχεδιασμένο για να το βλέπει ο κόσμος από τα αριστερά, κατά τα ¾ του προφίλ, επειδή όπως συνηθιζόταν στα ελληνιστικά χρόνια ήταν πιο καλοδουλεμένη η μία πλευρά του –εκείνη από την οποία προοριζόταν να το βλέπει το κοινό.

Μία εκδοχή των αρχαιολόγων για το αφιέρωμα επί πολλά χρόνια ήταν πως το είχε κάνει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής (337-283 π.Χ.) όταν νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου στα ανοιχτά της Κύπρου γύρω στο 290 π.Χ.

Σήμερα όμως πολλοί πιστεύουν ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι όταν το 191 π.Χ., συμμαχώντας με την Πέργαμο, νίκησαν τον Αντίοχο Γ΄ της Συρίας σε ναυμαχία στα ανοιχτά της Σίδης

Το δεξιό φτερό βρέθηκε σχεδόν διαλυμένο εκτός από μικρά κομμάτια του και αποτελεί πρόσθετο έργο ανασύστασης «καθρέφτη» του αριστερού, από εμπειρογνώμονες του Λούβρου. Το άγαλμα ��ικάζεται ότι κατακρημνίστηκε και έσπασε εξαιτίας μεγάλου σεισμού κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα.

Τα κομμάτια του γλυπτού βρέθηκαν τμηματικά και στην αρχή η Νίκη εκτίθετο στο Λούβρο δίχως τον κορμό και τα φτερά της αλλά και δίχως την πλώρη, τα κομμάτια της οποίας οι Γάλλοι ειδικοί στην αρχή είχαν εκλάβει ότι ανήκαν σε τύμβο και τα είχαν αφήσει στη Σαμοθράκη.

Συγκεκριμένα, η ανεύρεση άρχισε το 1863 από μια αρχαιολογική αποστολή στην οποία επικεφαλής ήταν ο Κάρολος Σαμπουαζό (1830-1909) (Charles Champoiseau) υποπρόξενος της Γαλλίας στην Αδριανούπολη (σημερινό Εντιρνέ Τουρκίας). Ενώ έσκαβαν σε μια χαράδρα στις 15 Απριλίου του 1863, στα βόρεια του νησιού, ένας Έλληνας εργάτης φώναξε στον Σαμπουαζό «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!» – ήταν η μισή Νίκη της Σαμοθράκης.

Ο Σαμπουαζό ήρθε αμέσως σε επικοινώνια με τον πρέσβη της πατρίδας του στην Κωνσταντινούπολη και εκείνος φρόντισε η Τουρκία να δώσει τότε έγκριση για να αποπλεύσει γαλλικό πολεμικό πλοίο και να φορτώσει τη Νίκη της Σαμοθράκης για τη Γαλλία -η Σαμοθράκη είχε σημαντική αυτονομία, αλλά ανήκε ακόμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και απελευθερώθηκε στις 19 Οκτωβρίου του 1912 Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαϊου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως ακόμα να μπορούν να εκθέσουν το επάνω μέρος τους κορμού και τα φτερά.

Το άγαλμα βρέθηκε σε πολλά κομμάτια γιατί στα ελληνιστικά χρόνια οι καλλιτέχνες δούλευαν το γλυπτό τους σε πολλά κομμάτια εξαρχής  – στην αρχαία Ελλάδα δούλευαν χωριστά μόνον το κεφάλι και τα άκρα που εξείχαν. Ο άγνωστος λοιπόν γλύπτης είχε επεξεργαστεί το έργο του κατά τμήματα και μετά το είχε ενώσει, οπότε στο σεισμό με την κατακρήμνιση του γλυπτού, αυτό έσπασε πολύ πιο εύκολα και σε πολλά σημεία.

Αποτελείται από το μεγάλο κομμάτι κάτω από το στήθος μέχρι τα πόδια, από ένα δεύτερο κομμάτι που είναι ο άνω κορμός, το αριστερό φτερό (το δεξί προστέθηκε αντιγράφοντας το αριστερό) και από το κεφάλι – αυτό δεν βρέθηκε ποτέ από όσο γνωρίζουν οι ειδικοί. Τα χέρια, τα φτερά και τα πόδια, όπως και πολλά κομμάτια του ενδύματος σμιλεύονταν τότε χωριστά και μετά το άγαλμα συναρμολογείτο. Τα φτερά ήταν από δύο μεγάλα μάρμαρα που ήταν συνδεδεμένα στην πλάτη χωρίς εξωτερική στήριξη και αυτό δημιουργούσε πρόβλημα ισορροπίας στο άγαλμα, αλλά ο γλύπτης το έλυσε με μεγάλη τέχνη

Το 1875 Αυστριακοί αρχαιολόγοι είδαν στον τόπο της ανασκαφής τα μάρμαρα που ο Σαμπουαζό νόμισε ότι ανήκαν σε τύμβο και αναλογιζόμενοι ελληνικά νομίσματα που απεικόνιζαν τη Νίκη σε πλώρες πλοίων κατάλαβαν ότι επρόκειτο για τμήματα μαρμάρινης πλώρης. Ο Σαμπουαζό έμαθε για τα μάρμαρα της πλώρης το 1879 και κατάφερε να τα πάρει κι αυτά στο Λούβρο. Η συναρμολόγηση και η αποκατάσταση (π.χ. του αριστερού φτερού που βρέθηκε σε πολλά κομμάτια και του δεξιού που ουσιαστικά είναι σχεδόν όλο προσθήκη μια που βρέθηκε ένα πολύ μικρό κομμάτι του) ολοκληρώθηκε το 1884

πηγη:  Wikipedia

[for-your-eyes-only-16]

Ξαπλώναμε μαζί στο μονό σου κρεβάτι.

Ήταν μικρό, αλλά χωρούσε και τους δυο μας.

Ξάπλωνες στην αγκαλιά μου κι εγώ σου χαϊδευα τα μαλλιά με το ένα χέρι, και με το άλλο κρατούσα το δικό σου.

Μου σχολίαζες πόσο παγωμένα είναι τα χέρια μου κι εγώ σου έλεγα πόσο ζεστά είναι τα δικά σου.

Με άφησες όμως να συνεχίσω να σε χαϊδεύω.

Και αισθανόμουν ευτυχισμένη, ήρεμη και χαλαρή.

Ένιωσα ότι αυτή ήταν μια τρυφερή στιγμή ανάμεσά μας. Και την λάτρεψα όσο τίποτα άλλο.

Μετά από λίγο μου είπες να ξαπλώσω μαζί σου στο μαξιλάρι σου.

Και ξάπλωσα.

Τότε με άρπαξες και με φίλησες.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ είχα ανάγκη το φιλί σου. Πόσο μου είχε λείψει να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου έλαμπε από ευτυχία.

Ένα άλλο ωστόσο, έτρεμε. Έτρεμε γιατί μάλλον είχε προβλέψει ότι έρχεται το τέλος.

Δε γινόταν να ήμουν τόσο ευτυχισμένη στο πλάι σου. Ήξερα πως η τόση ευτυχία και ηρεμία, απρόσμενα θα έφερνε την απόλυτη καταστροφή.

Έτσι κι έγινε.

Λίγα λεπτά αργότερα, χάθηκαν όλα.

Η τρυφερή στιγμή μας, έφερε το απόλυτο χάος.

Το άσπρο ξαφνικά έγινε μαύρο.

Το φως μετουσιώθηκε σε σκοτάδι.

Η ηρεμία σου μετατράπηκε σε οργή.

Η ευτυχία μου μετατράπηκε σε πόνο.

- Ejo

25.04.2024

[justforbooks]

Γιάννης Μαρής: Η ζωή του κορυφαίου αστυνομικού συγγραφέα που πέθανε σαν σήμερα

«Έγραφε για να είναι δημοφιλής»

Ο γιος του συγγραφέα Γιάννη Μαρή αποκαλύπτει σημαντικές στιγμές από τη ζωή του πατέρα του.

Λαμπρινή Κουζέλη, ΤΟ ΒΗΜΑ: 17/04/2011.

Όταν ήμουν πολύ μικρός νόμιζα ότι υπάρχουν τρία είδη γραμμάτων: τα κεφαλαία, τα μικρά και τα γρήγορα. Αυτά ήταν τα γράμματα του πατέρα μου. Ήταν πολύ δυσανάγνωστα και όταν τον ρωτούσα τι γράμματα είναι αυτά, μου έλεγε "γρήγορα"» λέει ο Άγγελος Τσιριμώκος για τον πατέρα του Γιάννη Τσιριμώκο, γνωστότερο ως Γιάννη Μαρή και εισηγητή της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα.

Μόνιμος κάτοικος Βρυξελλών από τη δεκαετία του 1980, όπου εργάζεται ως μεταφραστής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Άγγελος Τσιριμώκος βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα για να παραστεί στην ημερίδα της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας που ήταν αφιερωμένη στον πατέρα του. Τον συναντήσαμε στο πατρικό του σπίτι, στην πλατεία Κολιάτσου, και μας ξενάγησε στο γραφείο του Μαρή, που «είναι σχεδόν όπως το άφησε» όταν πέθανε το 1979.

Όταν ξυπνούσε έγραφε πυρετωδώς, συντροφιά με ένα πακέτο τσιγάρων Άσσος και ένα τσάι «καφέδες έπινε πολλούς στην εφημερίδα». Έγραφε πάντοτε στο χέρι με μπλε στυλό Βic- δεν χρησιμοποιούσε ποτέ γραφομηχανή.

Δραστήριος δημοσιογράφος και παραγωγικότατος συγγραφέας, ο Γιάννης Τσιριμώκος συνταξιοδοτήθηκε μόλις έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του. Στα παιδικά του χρόνια ο Άγγελος θυμάται ότι ο πατέρας του «ήταν πάντοτε πολύ απασχολημένος». Συνεργάτης πολλών εφημερίδων στη διάρκεια της καριέρας του, της «Μάχης», του «Ελεύθερου Λόγου», της «Αθηναϊκής» και αργότερα της «Ακροπόλεως» και της «Απογευματινής», σε διάφορα πόστα, έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι.

«Τότε δεν καταλάβαινα τι δουλειά έκανε στην εφημερίδα, διότι έκανε πολλές δουλειές και δεν ήταν όλα τα κείμενά του ενυπόγραφα. Όταν ήμουν πολύ μικρός έκανε και τυπογραφείο, επιμέλεια δηλαδή, και γύριζε στη μία και στις δύο το πρωί. Μεγάλωσα με το "Σςςς,ο μπαμπάς γύρισε πολύ αργά και κοιμάται". Ο ύπνος του πατέρα μου ήταν ιερός και προσέχαμε όλοι να μην τον ταράξουμε».

Όταν ξυπνούσε έγραφε πυρετωδώς, συντροφιά με ένα πακέτο τσιγάρων Άσσος και ένα τσάι «καφέδες έπινε πολλούς στην εφημερίδα». Έγραφε πάντοτε στο χέρι με μπλε στυλό Βic- δεν χρησιμοποιούσε ποτέ γραφομηχανή. «Όταν έγραφε όμως σενάριο για ταινία, προσλάμβανε μια εκπαιδευμένη δακτυλογράφο και της υπαγόρευε το κείμενο, επειδή έπρεπε να είναι γραμμένο βάσει συγκεκριμένων τεχνικών προδιαγραφών».

Στην πλάτη του γραφείου η βιβλιοθήκη φιλοξενεί τα βιβλία του Μαρή και της συζύγου του, της μεταφράστριας Αθηνάς Ζαφειρίου. Σε πολλά, τα αρχικά εξώφυλλα έχουν αντικατασταθεί από δερ��άτινη βιβλιοδεσία που στο κάτω μέρος της ράχης φέρει τα αρχικά του: Ι. Τ. Στη βιβλιοθήκη στον τοίχο δεξιά βρίσκονται αραδιασμένες φωτογραφίες της οικογένειας. «Δεν είχε καθόλου προσωπικά αντικείμενα και ενθύμια από την παιδική του ηλικία όταν παντρεύτηκε τη μητέρα μου, είχε μονάχα ένα πακετάκι με πέντε- δέκα φωτογραφίες». Ανάμεσα σε αυτές και μία που κάποιος έβγαλε στον «Γιάννη του Βουνού» στην Κατοχή, στα χρόνια της αντίστασης του ΕΑΜ.

Δεν ήθελε να εκτεθεί ως Τσιριμώκος

Γόνος της πολιτικής οικογένειας των Τσιριμώκων από τη Φθιώτιδα, δεύτερος εξάδελφος του γνωστού πολιτικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Ηλία Τσιριμώκου, με τον οποίο ήταν στενά δεμένοι, πλαισίωσε με άλλους το κόμμα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας που ίδρυσε ο Ηλίας με τον Αλέξανδρο Σβώλο το 1941, το μετέπειτα Σοσιαλιστικό Κόμμα- ΕΛΔ. Ο ίδιος όμως μετά τον πόλεμο δεν ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. «Αφενός διότι έκανε οικογένεια και αποφάσισε να μαζευτεί» λέει ο Άγγελος, «αφετέρου γιατί είχε απογοητευτεί από τις εξελίξεις. Σοσιαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν υπήρχε πια».

Οι επαφές με τους παλιούς συντρόφους όμως συνεχίζονταν. Οι επισκέψεις στον Αλέξανδρο και στη Μαρία Σβώλου ήταν συχνές. «Η μητέρα μου έλεγε πως ό,τι ήξερε από πολιτική το έμαθε από τις κουβέντες που άκουγε στο σπίτι του Σβώλου». Στις φιλικές συναντήσεις στο σπίτι του Μαρή ο Άγγελος ρουφούσε τις κουβέντες των μεγάλων: «Μου άρεσε να κάθομαι και να ακούω όσα έλεγαν. Μπορεί η κουβέντα να ξεκινούσε από τον καιρό,αλλά κατέληγε πάντοτε στο πώς τα έκανε θάλασσα η Αριστερά στην Ελλάδα, γιατί έχασε ενώ δεν θα μπορούσε να είχε χάσει». Ανάμεσα στους φίλους η συγγραφέας Άλκη Ζέη, συμμαθήτρια και στενή φίλη της Αθηνάς Ζαφειρίου, και η αδελφή της Ελένη Κόκκου, στο πατρικό των οποίων η Αθηνά γνώρισε τον Γιάννη Μαρή.

Τότε βέβαια δεν λεγόταν ακόμη Μαρής. «Το ότι υιοθέτησε φιλολογικό ψευδώνυμο μου φαινόταν φυσικό.Γιατί όμως Μαρής και όχι κάποιο άλλο; Κάποτε τον ρώτησα. Μου απάντησε ότι ούτε ο ίδιος ήξερε, ίσως όμως υποσυνείδητα είχε κάποια σχέση με το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν το γένος Μακρή» «Με αυτό υπέγραφε όταν πρωτοδημοσίευσε σε συνέχειες το "Εγκλημα στο Κολωνάκι" στο περιοδικό "Οικογένεια". Ίσως φοβόταν ότι δεν θα ήταν καλό και δεν ήθελε να εκτεθεί ως Τσιριμώκος. Το περιοδικό έκλεισε προτού ολοκληρωθεί το αφήγημα, αλλά έφτασαν τόσα γράμματα στη σύνταξη ρωτώντας ποιος ήταν ο δολοφόνος που κατάλαβε ότι το ��υθιστόρημα είχε επιτυχία, και το εξέδωσε σε βιβλίο».

Έκτοτε η ε��ιτυχία ήταν δεδομένη. Ένιωθε να τον εκτιμούν; «Είχε το αίσθημα ότι είχε δουλέψει σκληρά και είχε ανταμειφθεί γι΄αυτό. Δεν άκουσα ποτέ να εκφράζει πικρία ή ενόχληση από δυσμενή κριτική, εκτός από μία φορά, όταν κάποιος είχε γράψει ότι τα βιβλία του είναι για την τουαλέτα». Ο ίδιος θεωρούσε ότι τα κείμενά του εντάσσονταν στη λεγόμενη «λαϊκή λογοτεχνία»; «Είχε επίγνωση ότι έγραφε για να είναι δημοφιλής. Δεν επεδίωκε την εκζήτηση, έγραφε για να διαβάζεται από ευρύτερο κοινό και ήθελε -τον είχα ακούσει να το λέει- να γίνεται προσιτός στον λαό και, ει δυνατόν, να τον "ανεβάζει" και λίγο, να μαθαίνει κάτι από το έργο του. Αυτή βεβαίως ήταν η άποψή του για τον ρόλο της λογοτεχνίας γενικά, όχι μονάχα για το δικό του έργο».

Ο αστυνόμος Μπέκας έμεινε αμετάφραστος

Τα μυθιστορήματά του τα αγάπησαν πολλοί και για τα ελληνικά τους. «Υπήρξαν επανειλημμένως ξένοι που έμεναν στην Ελλάδα και είχαν διαβάσει τα βιβλία του επειδή κάποιος τούς τα σύστησε ως καλό δείγμα ελληνικών για όποιον θέλει να μάθει τη γλώσσα. Διότι,μπορεί ο Καζαντζάκης να είναι 100 φορές μεγαλύτερος συγγραφέας από τον πατέρα μου, αλλά κάποιον που μαθαίνει ελληνικά, αν ξεστομίσει σε προφορική συζήτηση λέξεις που διάβασε στον Καζαντζάκη, θα τον κοιτάξουν σαν περίεργο ζώο. Τα ελληνικά του πατέρα μου ήταν τα ελληνικά που ομιλούνταν στην Αθήνα του '50 και του '60».

Ορισμένοι από τους αλλόγλωσσους αναγνώστες του μετέφρασαν βιβλία του και τα πρότειναν σε εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού. Κυκλοφορεί μονάχα ένα έργο του Μαρή στα εβραϊκά, τρία στα ρουμανικά και το Καλοκαίρι του φόβου στα βουλγαρικά. «Έχω ακόμη τα δακτυλόγραφα τέτοιων μεταφράσεων. Δεν κατάφερε κανείς να πείσει εκδοτικούς οίκους μεγάλων γλωσσών να τα εκδώσουν».

Απολαυστικός ομιλητής και σινεφίλ

Ευπροσήγορος και απολαυστικός ομιλητής, ο Μαρής ήταν περιζήτητος σε συντροφιές. Οσο για την ευρυμάθειά του, αυτή ήταν εντυπωσιακή, λένε όσοι τον γνώριζαν.

Άκουγε πολύ ραδιόφωνο, αλλά φιλόμουσος δεν ήταν. Αγαπούσε όμως τη ζωγραφική.

Σηκώνοντας το βλέμμα από το γραφείο του, έβλεπε απέναντι, πάνω από το τζάκι, την «Ελληνίδα χωρική» του Αλέκου Κοντόπουλου, δώρο του καλλιτέχνη στον φίλο του Γιάννη Μαρή- είχε φιλοτεχνήσει μάλιστα πολλά από τα εξώφυλλα των βιβλίων του για τη λευκή σειρά των εκδόσεων Ατλαντίς τη δεκαετία του 1970. Ο Μαρής λάτρευε τον κινηματογράφο.

��Επειδή ως δημοσιογράφος είχε "ελευθέρας", πήγαινε να δει μια ταινία έστω και στο τέλος, για μισή ώρα, φεύγοντας από την εφημερίδα. Το 1978, όταν είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου στην Αμερική για το στρατιωτικό μου στην Ελλάδα, είδαμε μαζί όλες τις ταινίες που κυκλοφορούσαν» θυμάται ο γιος του Άγγελος. Επιτέλους, λίγος χρόνος με τον πατέρα. Ο Μαρής είχε πάρει σύνταξη το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς.

«Ήθελε να γράψει για τον Μακάριο και την Αντίσταση»

Η φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος ήταν για τον Μαρή το πρόσχημα για να αποδώσει την ατμόσφαιρα και τα ήθη της μεταπολεμικής Ελλάδας, αποτυπώνοντας τις εύθραυστες μετεμφυλιακές ισορροπίες σε ένα περιβάλλον κοσμοπολίτικο όπου το πολυτελές συναντάται με το λαϊκό. Έγραψε κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία ερωτικού θρίλερ, όπου παρελαύνουν «κακοί» μαυραγορίτες και δωσίλογοι, αλλά πολιτικό μυθιστόρημα δεν έγραψε.

«Φιλοδοξούσε να γράψει με την ησυχία του, όταν θα έπαιρνε σύνταξη, ένα βιβλίο αστυνομικό μεν αλλά εμπνευσμένο από τις απόπειρες δολοφονίας κατά του Μακαρίου, βασισμένο σε ιστορικά τεκμήρια. Ήθελε επίσης να γράψει ένα μυθιστόρημα για την Αντίσταση όπως την είδε και την έζησε, και με βάση το αρχείο του Ηλία Τσιριμώκου που είχε παραλάβει, με τον αυτονόητο σχεδόν τίτλο "Η προδομένη Αντίσταση". Αυτά ήταν τα πιο σοβαρά βιβλία που θα έγραφε, αλλά δεν πρόλαβε να τα ξεκινήσει» λέει ο Άγγελος Τσιριμώκος.

Χειρόγραφα δεν υπάρχουν. Σημειώσεις δεν κρατούσε», λέει ο Άγγελος.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[absolute-1nsanity]

Μπορεί να την σβήσω αργότερα 😁

[loulouditouheimona]

«Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός».

Μάρω Βαμβουνάκη

[orgismenh]

Ο έρωτας στα 30 τ.μ. [II]

Το τελευταίο δεκάλεπτο κάθομαι ήσυχη στην γωνία του καναπέ. Η συζήτηση των διπλανών μου έχει τραβήξει κάπως την προσοχή. Κανονίζουν εκδρομή με τους φίλους τους. Ζηλεύω κάπως. Θέλουμε και εμείς να πάμε Παρνασσό με τα παιδιά αλλά δεν ξέρω τι θα κάνουμε τελικά. Για λίγο επικρατεί ένας θόρυβος, μια βουή. Η κοπέλα του ζήτησε να της φέρει μια κουβέρτα, στην αρχή αρνήθηκε χαρακτηριστικά της είπε «τράβα παρ'τη» μα της την έφερε, άκουσα ένα «πιάσε» και ένα «σ'αγαπώ». Συνέχισαν να μιλάνε για άκυρα θέματα, ώσπου του είπε ότι πεινάει λίγο και εκείνος της είπε «σου πήρα ήδη από mailo's το αγαπημένο σου γιατί το έλεγες από πριν.» Οι συζητήσεις τους συνεχίστηκαν, τα παιχνίδια με τη γάτα τους επίσης, λίγο ��ργότερα ακούστηκε το κουδούνι, το φαγητό είχε φτάσει και εκείνοι έκλειναν την πόρτα τους σε εμένα και όλη τους την ευτυχία σε εκείνα τα 30 τ.μ.

Θα αναρωτιέσαι τώρα γιατί αναφέρομαι ξανά στους γείτονες μου, αν έχω ζωή και γιατί ασχολούμαι τόσο με το ζευγάρι της διπλανής πόρτας. Ίσως γιατί είναι η τρανή απόδειξη ότι υπάρχει ο έρωτας εκεί έξω. Ίσως γιατί αναγνωρίζω πράγματα σε εκείνους που έχω νιώσω, έχω ζήσει κι άλλα πάλι που φοβάμαι να σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ζήσω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο περίεργη που ρομαντικοποιω τόσο τη ζωή τους. Σε εκείνους θα φαίνεται τουλάχιστον πληκτική αυτή η καθημερινότητα, το πιστεύω. Όμως εγώ μέσα σε αυτή τη ρουτίνα βρίσκω ψήγματα αγάπης και έρωτα. Τα γέλια τους, τα φιλιά τους, οι φωνές τους ακόμη κι οι οργασμός τους φανερώνουν ότι σε εκείνο τα 30τ.μ. δύο άνθρωποι ζουν το απόλυτο, το σαρωτικό, αυτό που σε καθηλώνει και σε ανυψώνει και σε καθορίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Ζουν τον έρωτα σε απόλυτη αντιστοιχία.

Δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, ίσως η ιστορία αγάπης που σου περιγράφω να έχει σημεία εξιδανίκευσης μα αυτά υπάρχουν σε κάθε κείμενο μου. Ο έρωτας άλλωστε είναι εξιδανίκευση. Να τον ψάξεις, να τον βρεις, να τον ζήσεις, να τον πενθήσεις, να τον στερηθείς, να τον στερήσεις. Τον έρωτα, τον απόλυτο τον σαρωτικό, τον χαοτικό που σου διαλύει ολόκληρο τον κόσμο και τον πλάθει εκείνος όπως ορίζει. Να τον ζήσεις μα μην τον φυλακίσεις μονάχα σε 30τ.μ.

[romios-gr]

Πέφτουμε για ύπνο αργότερα από τη 1 π.μ.; Τα νέα δεν είναι και τόσο καλά Είναι πολύ πιθανόν να μην αισθανόμαστε καλά όταν μένουμε ξύπνιοι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ωστόσο, πέρα από το να ξυπνάμε νυσταγμένοι, μια νέα έρευνα λέει ότι οι καθυστερημένες ώρες ύπνου μπορούν πραγματικά να βλάψουν την ψυχική μας υγεία. Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Psychiatry Research, οι ειδικοί ανέ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/peftoyme-gia-ypno-argotera-apo-ti-1-p-m-ta-nea-den-einai-kai-toso-kala/

[allo-frouto]

Ελπίζω να μην τα άνοιξες και να το έχασα

Όχι τώρα που είμαι στη δουλειά.

[gentle-author]

Η ιστορία ξεκινάει με εμένα και εσένα. Κανένας άλλος στο παρασκήνιο. Οποιοσδήποτε εκκωφαντικός ήχος πρόκειται για μηδαμινούς ψιθύρους που μας σπρώχνουν όλο και πιο κοντά, δίχως να το γνωρίζουμε. Δεν ξέρω τι μας ώθησε στο να βρεθούμε, μα σίγουρα υπήρχε λόγος. Υπάρχει λόγος. Κι αυτός είναι εμείς. Λίγα δευτερόλεπτα πριν χαθούμε για πάντα, κάποιος ή κάτι αποφάσισε ότι τα ονόματά μας χτίστηκαν, συλλαβή προς συλλαβή, γράμμα κατά γράμμα, ώστε να στέκουν δίπλα το ένα στο άλλο. Όταν ανταλλάξαμε το πρώτο βλέμμα, η φύση γαληνευσε, αφού ήξερε, πως τα ονόματά μας πλέον εγιναν τέχνη. Εμείς δεν το ξέραμε. Ή μάλλον, εσύ. Εσύ δεν το ήξερες ακόμη. Εγώ είχα πλήρη επίγνωση από την στιγμή που αντίκρισα τον άνθρωπο που θα άλλαζε τα πάντα. Τον έρωτα της ζωής μου και το σπίτι μου. Τον άνθρωπό μου. Και αργότερα, το έμαθες και εσύ. Μπορούσες να μην το μάθεις, μπορούσα να μην στο δείξω ποτέ. Μα από όταν σε είδα, ήξερα ότι θα γίνεις τα πάντα ή ένα τίποτα για εμένα. Σε αγάπησα με όλη την σημασία της λέξης από την στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά την φωνή σου, κι όμως, δεν στο είπα από την αρχή. Είναι δύσκολη λέξη το σαγαπώ. Μα είναι ακόμη πιο δύσκολο να πεις "σε αγαπάω". Κι έχει πράγματι μεγάλη διαφορά. Ποτέ δεν μου είπες σαγαπω. Πάντα μου έλεγες "σαγαπαω". Γι'αυτό ήξερα ότι θα γινοσουν τα πάντα για εμένα. Εσύ είσαι ο λόγος που αγαπάω. Και εγώ είμαι ο λόγος που αγαπάς. Εμείς είμαστε ο λόγος που η αγάπη αναζωπυρωνεται μέρα με την μέρα και κρατά την φλόγα της ζωντανή. Κι εμείς θα είμαστε για πάντα. Γιατί το "για πάντα" υπάρχει. Κι εμείς θα το αποδείξουμε. Σε αγαπάω.

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Δεν περίμενα ποτέ να σου το πω αυτό,όμως σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλες τις στιγμές που μου χάρισες,μα ιδίως για τα μαθήματα που μου διδαξες όσο καιρό βρισκοσουν στο πλάι μου.

Μου έμαθες καλύτερα από ότι θα μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε άλλος,πως δεν πρέπει να περιμένω τίποτα από κανέναν και πως πρέπει -ειναι αναγκαίο για την ακρίβεια,να μάθω να με αγαπώ , περισσότερο από ότι συνηθίζω να αγαπώ τους άλλους και αυτο ήταν σκληρό αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικό να το μαθαίνω από εσένα.

Με έκανες και γελούσα κάποιες στιγμές, και να χαίρομαι κάποιες άλλες.Μα δεν θέλω να εστιάσω εκεί,γιατί ήταν λίγες.Το βασικότερο ήταν ότι τεσταρα τις αντοχές μου δίπλα σου,και με καμαρωσα για τον τρόπο που μπορώ και ερωτεύομαι,αγαπάω,δίνω και δίνομαι κάτι που εσύ από την μεριάς σου μου έδειξες ότι δεν είναι κάτι που μπορούν να κάνουν οι πάντες.Και αυτή είναι υπέροχη συνειδητοποίηση.Χαιρομαι που δεν είμαι σαν εσένα,χαίρομαι που μπορώ να διατηρώ τα όμορφα μου συναισθήματα ασφαλή,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πληγώνονται γιατί αυτό είναι η συνέπεια της αγάπης.Εχει πόνο.

Αλλα όταν συμβαίνει η αγάπη από μόνη της ,είναι πράγμα εκπληκτικό,είναι κινητήριος δύναμη και λόγος να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση γνωρίζοντας ότι έχω να προσφέρω πολύ όμορφα πράγματα σε έναν άνθρωπο.

Αυτο που ανακάλυψα, αργότερα βέβαια,ήταν ότι χρειάζεται να έχω και την διάκριση καμιά φορά να καταλαβαίνω πού και σε ποιον θα την προσφέρω.

Περισσότερο από όλα αυτά όμως,σε ευχαριστώ που έφυγες πρώτος εσύ από την ζωή μου ,γιατί εγώ τότε δεν θα είχα το θάρρος να το κάνω.Δεν είχα την οπτική που έχω σήμερα για την κατ��σταση, και ήδη είχα χάσει παντελώς τον εαυτό μου προσπαθοντας να σε βρω.Οσο και αν με πόνεσε η βάναυση αποχώρηση σο�� ,άλλο τόσο συνειδητοποιώ ότι αν δεν είχαν συμβεί έτσι τα πράγματα,ακόμη θα ήμουν προσκολλημένη σε ένα αδιέξοδο:Το δικό μας.

Έτσι ,το μεγαλύτερο και τελευταίο μάθημα που απλόχερα μου έμαθες ήταν ότι τα πάντα περνάνε.Ακομη και τα τόσο μεγάλα συναισθήματα,τα πιο επώδυνα,εκείνα που πιστεύεις πως ο κόσμος θα καταρρεύσει αν τυχών τα βιώσεις, έχουν την τάση να εξασθενούν.Ετσι συνέβη και με εσένα.Το παραμύθι τελείωσε και κατάλαβα ότι ποτέ δεν ήσουν ο άνθρωπος που πίστευα.Σε είχα εξιδανικεύσει.Ειχε τρομερό πόνο όταν το καταλαβα , μα σήμερα με ανακουφίζει να ξέρω πως δεν έχασα τίποτα γιατί στην τελική,δεν υπήρχε ποτέ τίποτα να διακινδυνεύσω.

[neyriasmenh]

Παραλία μετά ταβέρνα για φαγητό αργότερα σπιτι για μπάνιο λίγο ξεκουράσει και μετα να έρθει η κολλητή να ετοιμάστηκε για έξοδο >>>>>>