#αλλά σήμερα ήταν πολύ όμορφα

[kaliarda]

Recently at Athens' Feminist Autonomous Centre — their solidarity art sale is still ongoing until Sunday

[giwths]

27-02-2024 “για παντα”

Δεν πίστευα ότι θα έγραφα για σένα. Μου λείπεις πολύ , μου λείπουν οι στιγμές μας -όμορφες και ασχημες-, οι καβγάδες μας…

Στεναχωριέμαι που δεν εισαι στη ζωή μου πλέον, ήσουν απ τους πιο σημαντικούς ανθρώπους σε αυτή , όχι επειδή σε ερωτεύτηκα, επειδή με έκανες να μάθω ποιος πραγματικά είμαι . Χαρις εσενα κερδισα όμορφες στιγμές ,όμορφους ανθρώπους και αυτο θα στο χρωστάω για παντα.

Το παράπονο μου είναι το για παντα σου που ποτε δεν τήρησες . Εγώ δεν στο υποσχέ��ηκα ποτε αλλά το προσπαθούσα ακόμα κι ας ηξερα πως δεν το εννοεις, ακόμα πίστεψα πως ισως να μη με αγάπησες ποτέ. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε σου ειπα ότι εισαι «ότι χειρότερο μου έχει συμβεί» και με πονάει.

Συγγνώμη που ήμουν βάρος , συγγνώμη που δεν κατάφερα να δώσω ότι μπορουσα.

Το λαθος ήταν δικό μου πίστευα θα σε αλλάξω έστω κι αν αυτο ήταν για καλο με τόσα που έχεις περάσει. -η μοίρα δεν σου φέρθηκε όμορφα αλλά προσπαθούσα να μαι εκεί-.

Σήμερα ξαναδιάβασα αυτο το γράμμα και πρώτη φορά δεν εκλαψα. Ισως μου τελείωσε .

Προχώρησα αλλά πίστευα θα σε μισούσα ακόμα .Μετανιωνω που σου μιλησα ετσι ακόμα κι αν μου συμπεριφέρθηκες με τον χειρότερο τρόπο .

Συγγνώμη , να προσεχεις , σαγαπαω κι ας το κάνω κρυφά .

Θα κρατήσω το -για παντα- χωρίς ομως να το μάθεις ποτέ.

Σε εκείνο το Αλφα που δεν θα ξεχάσω ποτε.

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Δεν περίμενα ποτέ να σου το πω αυτό,όμως σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλες τις στιγμές που μου χάρισες,μα ιδίως για τα μαθήματα που μου διδαξες όσο καιρό βρισκοσουν στο πλάι μου.

Μου έμαθες καλύτερα από ότι θα μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε άλλος,πως δεν πρέπει να περιμένω τίποτα από κανέναν και πως πρέπει -ειναι αναγκαίο για την ακρίβεια,να μάθω να με αγαπώ , περισσότερο από ότι συνηθίζω να αγαπώ τους άλλους και αυτο ήταν σκληρό αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικό να το μαθαίνω από εσένα.

Με έκανες και γελούσα κάποιες στιγμές, και να χαίρομαι κάποιες άλλες.Μα δεν θέλω να εστιάσω εκεί,γιατί ήταν λίγες.Το βασικότερο ήταν ότι τεσταρα τις αντοχές μου δίπλα σου,και με καμαρωσα για τον τρόπο που μπορώ και ερωτεύομαι,αγαπάω,δίνω και δίνομαι κάτι που εσύ από την μεριάς σου μου έδειξες ότι δεν είναι κάτι που μπορούν να κάνουν οι πάντες.Και αυτή είναι υπέροχη συνειδητοποίηση.Χαιρομαι που δεν είμαι σαν εσένα,χαίρομαι που μπορώ να διατηρώ τα όμορφα μου συναισθήματα ασφαλή,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πληγώνονται γιατί αυτό είναι η συνέπεια της αγάπης.Εχει πόνο.

Αλλα όταν συμβ��ίνει η αγάπη από μόνη της ,είναι πράγμα εκπληκτικό,είναι κινητήριος δύναμη και λόγος να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση γνωρίζοντας ότι έχω να προσφέρω πολύ όμορφα πράγματα σε έναν άνθρωπο.

Αυτο που ανακάλυψα, αργότερα βέβαια,ήταν ότι χρειάζεται να έχω και την διάκριση καμιά φορά να καταλαβαίνω πού και σε ποιον θα την προσφέρω.

Περισσότερο από όλα αυτά όμως,σε ευχαριστώ που έφυγες πρώτος εσύ από την ζωή μου ,γιατί εγώ τότε δεν θα είχα το θάρρος να το κάνω.Δεν είχα την οπτική που έχω σήμερα για την κατάσταση, και ήδη είχα χάσει παντελώς τον εαυτό μου προσπαθοντας να σε βρω.Οσο και αν με πόνεσε η βάναυση αποχώρηση σου ,άλλο τόσο συνειδητοποιώ ότι αν δεν είχαν συμβεί έτσι τα πράγματα,ακόμη θα ήμουν προσκολλημένη σε ένα αδιέξοδο:Το δικό μας.

Έτσι ,το μεγαλύτερο και τελευταίο μάθημα που απλόχερα μου έμαθες ήταν ότι τα πάντα περνάνε.Ακομη και τα τόσο μεγάλα συναισθήματα,τα πιο επώδυνα,εκείνα που πιστεύεις πως ο κόσμος θα καταρρεύσει αν τυχών τα βιώσεις, έχουν την τάση να εξασθενούν.Ετσι συνέβη και με εσένα.Το παραμύθι τελείωσε και κατάλαβα ότι ποτέ δεν ήσουν ο άνθρωπος που πίστευα.Σε είχα εξιδανικεύσει.Ειχε τρομερό πόνο όταν το καταλαβα , μα σήμερα με ανακουφίζει να ξέρω πως δεν έχασα τίποτα γιατί στην τελική,δεν υπήρχε ποτέ τίποτα να διακινδυνεύσω.

[sugarwithlime]

Γράφω μετά από καιρό. Δεν ξέρω αν θα φανεί βαρύ ή ακόμα πιο πολύ δεν με νοιάζει απλά θέλω να τα γράψω. Μετά 2.5 χρόνια ξαναβγαινω μαζί της. Νιώθω τα ίδια πράγματα. Ανυπομονησία, χαρά, συναίσθηματα που άλλες δεν τα πλησιάζουν και έρωτα…Πολύ έρωτα. Κοιτάω κατάματα τα μάτια που με έκαναν κομμάτια και νιώθω ότι δεν έσπασα ποτε αυτό το «ποτήρι» που είχε γίνει θρύψαλα. Είμαστε πιο καλά από ποτε, ίσως νωρίς τα λέω αυτά αλλά νιώθω ότι μπορούμε.

Αυτή την στιγμή μάλλον την πήρε ο ύπνος και με άφησε με τα παράπονα μου. Βλέπεις αναζητάω την αγάπη της, την λίγο πιο ευαίσθητη εκδοχή της ώστε να νιώσω ασφαλής να της τα δώσω ολα! Σήμερα είπε μερικά πράγματα που με έκαναν να νιώσω ότι είμαι στον «αέρα» πάλι και ότι δεν ξέρει τι νιώθει. Θα μου πεις «αυτό από την μια μπορεί να είναι καλό. Μπορεί να αισθάνεται πολλά»… «Μακάρι» θα σου απαντήσω γιατί αυτό ήταν το παράπονο μου για σήμερα, ήθελα να νιώσω λίγο ασφαλής.

Τι θες να σου πω για εκείνη; Δεν μου φτάνει το ταμπλερ ολόκληρο για να στη περιγράψω. Τουλάχιστον στο πως την βλέπω εγώ. Θα σου δώσω μερικές λέξεις : αγάπη, ευαισθησία, απρόοπτο, κρασί και ένα «ΕΜΕΙΣ». Είναι η μοναδική που με κάνει ��α νιώθω ευάλωτος μπροστά της. ��ίναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω. Θα μου πεις τώρα «είσαι obsessed», θα σου απαντήσω ότι της το έχω δηλώσει ανοιχτά ότι είναι η ΜΙΑ και τα ρισκάρω ολα δείχνοντας της το ποσό πολύ θέλω το μεταξύ μας.

Μετά από 3 χρόνια και κάτι είμαι ακόμα τόσο ερωτευμένος μαζί της. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο; Σκληρός, περίεργος και κλειστός και μπροστά της λιώνω. Έτσι πρέπει. Συγνώμη στις κύριες αλλά θα πω κάτι που νιώθω πολύ καιρό Η ΑΝΤΡΕΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ! Έτσι και εγώ αντί αυτή την στιγμή να έχω νεύρα που δεν μου γλύκανε τα σημερινά μου παράπονα, κάθομαι και γράφω το ποσό την λατρεύω.

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι το δωμάτιο μου μυρίζει από εκείνη τόσο όμορφα. Συχνά μου λέει ότι είμαι «κλαψας» γιατί γκρινιαζω για να μου δείξει αγάπη ή και μερικές φορές στεναχωριέμαι από μικροπράγματα. Αυτόν που λέει εκείνη «κλάψα» άλλες τον έλεγαν «δύσκολο, αναίσθητο, μαλακα». Η διαφορά απόστασης αυτών των δυο είναι μεγαλη. Αυτήν την διαφορά μπορεί να την εχει μόνο εκείνη. Να αγαπάτε ρε φιλε, να νιώθετε στο έπακρο και να τα γαματε ολα για το μεταξύ σας.

Με έχει ακούσει ο πατέρας μου να κλαιω για εκείνη. Τι να σου λέω τώρα δεν το χωράει ο νους μου. Κοιτάω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι χαρούμενη. Για να βλέπω αυτές τις ματαρες που εχει να λάμπουν καθώς χαμογελάει και όχι να θολώνουν από το κλάμα. Άλλωστε για αυτό έχω μπει στη ζωή της, με κύριο λόγο να την κάνω όσο πιο ευτυχισμένη μπορώ. Έχουμε τραγούδια που ακούμε και σκεφτόμαστε κατευθείαν ο ένας τον άλλον.

Τώρα που ξεκινήσαμε πάλι να βγαίνουμε το είπε και στη μαμά της! Τότε δεν το έλεγε υπήρχαν πολλά στη μέση. Για εμένα ήταν ΑΛΜΑ. Όταν μου το είπε ντράπηκα λες και είμαι μικρό παιδί. Όταν μου είπε «κάτσε να σε βγάλω μια φωτό να σε στείλω στη μαμά μου να σε δει», αγχώθηκα τύπου…ΟΥΑΟΥ! Ελπίζω να είπε καλά πράγματα γιατί η μαμά είναι μαμά παίζει πάντα ρόλο και μετράει η άποψη της. Νιώθω οτι ολα θα πάνε καλά ή έστω ότι πλέον πάνε πολύ καλύτερα.

Με απόλυτη ειλικρίνεια για εκείνη…

Την αγαπΑω.

(Πάω να της πω καληνύχτα)

[justforbooks]

Σταύρος Πετσόπουλος: «Στην Ελλάδα γράφουμε περισσότερο και λιγότερο διαβάζουμε»

Γεννήθηκα το 1954 στην Αθήνα. Στην αρχή μέναμε στην περιοχή των Πατησίων, αλλά γρήγορα μετακομίσαμε στο Κάτω Παγκράτι, δίπλα στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια, αθώα και κάπως ανέμελα. Πάντοτε ήθελα να είμαι παιδί του κέντρου. Αγαπούσα πολύ (εξακολουθώ ακόμη) τα θερινά σινεμά, τα παλαιοβιβλιοπωλεία στο Μοναστηράκι αλλά και τα τρόλεϊ, τα οποία προτιμούσα απ’ τα λεωφορεία. Μου άρεσαν περισσότερο διότι κατά κάποιο περίεργο τρόπο περιείχαν πάντοτε το στοιχείο της έκπληξης και του αιφνιδιασμού, π.χ. μια μέρα στη θέση του εισπράκτορα καθόταν ο αείμνηστος ηθοποιός Νίκος Σταυρίδης ή, άλλες φορές, συνεπιβάτισσά μου ήταν η Γεωργία Βασιλειάδου, η οποία πήγαινε συχνά στο Παγκράτι.

• Οι γονείς μου κατάγονταν και οι δύο από την Κωνσταντινούπολη, αλλά γνωρίστηκαν στην Ελλάδα, την περίοδο της Κατοχής. Ο παππούς μου, από την πλευρά της μητέρας του, ο Πραξιτέλης, ήταν ένας κοσμοπολίτης και αυτοδημιούργητος έμπορος υφασμάτων. Μικρός δούλευε σ’ ένα φημισμένο κατάστημα στη Μεγάλη Οδό του Πέραν στην Κωνσταντινούπολη και ήταν αυτός που πήρε τα μέτρα, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών, για το πρώτο φράγκικο κοστούμι που παρήγγειλε ο διαβόητος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Αβδούλ Χαμίτ. Ο άλλος μου παππούς, ο Δημητρός, ήταν δάσκαλος ελληνικών στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και αργότερα στη Ροβέρτειο Σχολή στην Πόλη, αντιφαναριώτης, δημοτικιστής και στενός φίλος του Ψυχάρη και του Ελισσαίου Γιαννίδη.

• Ο μεγάλος αδελφός του πατέρα μου, ο Γιάνης Πετσόπουλος, ίδρυσε τον «Ριζοσπάστη» το 1917. Ήταν ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ, αλλά το 1922 διεγράφη από τον Γιάννη Κορδάτο και το κόμμα ως «αλλοπρόσαλλο κράμα υπερ-κομμουνισμού, κεντρισμού και σοβινισμού». Μάλιστα, σε ένα γράμμα του προς το κόμμα ο Κορδάτος σημείωνε ότι «ο σύντροφος Πετσόπουλος δεν μπορούσε να ελέγξει τα πάθη του». Δεν σας κρύβω ότι αυτή η φράση μου άρεσε πολύ και έγινε το βασικό μότο της οικογένειας μας. Είναι ένας τίτλος τιμής που μας ακολουθεί ως και σήμερα. Ο πατέρας μου, Αντώνης, σπούδασε πολιτικός μηχανικός και ακολούθησε τον αδελφό του στη Γερμανία. Όλα τα χρόνια την περίοδο της Βαϊμάρης έζησε εκεί, ερωτεύτηκε και μια Εβραία χορεύτρια που εργαζόταν σε ένα καμπαρέ και την παντρεύτηκε. Στην αρχή ήρθαν μαζί στην Ελλάδα, αλλά στη συνέχεια εκείνη έφυγε ξανά για τη Γερμανία. Έπειτα, γύρω στο 1938-39 γύρισε πάλι στην Ελλάδα, όταν ήρθε αντιμέτωπη με τους ναζί. Τότε δεν είχαν ακόμη χωρίσει με τον πατέρα μου και την έσωζε ένας νόμος του Γκέμπελς για τους μεικτούς γάμους, που την προστάτευσε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι, παρόλο που αργότερα ο πατέρας μου, στη διάρκεια της Κατοχής, ερωτεύτηκε τη μητέρα μου, δεν μπορούσε να την παντρευτεί επειδή δεν είχε βγει το διαζύγιο. Τελικά, επειδή ο πατέρας μου δεν ήθελε να αφήσει έκθετη την Γκέρτα, συναποφάσισαν με τη μητέρα μου, τη Φωφώ, να λαδώσουν τους υπαλλήλους στη δημαρχία. Έτσι, στη διάρκεια ενός πρωινού, εννέα με εννέα και μισή ο πατέρας μου έβγαλε διαζύγιο και στις εννιά και μισή με δέκα πάντρεψε την Γκέρτα με έναν φίλο του ‒ έδωσαν σε έναν παπά μερικές χρυσές λίρες για να τελέσει το μυστήριο. Μάρτυρες στον γάμο ήταν οι γονείς μου, δηλαδή ο απερχόμενος σύζυγος και η μέλλουσα γυναίκα του. Όλο αυτό ήταν μια ιδέα της μητέρας μου.

• Λίγο μετά, που ο Γιάνης, ο αδελφός του πατέρα μου, διαγράφηκε για δεύτερη φορά από το Κόμμα και τον Νίκο Ζαχαριάδη, γιατί διαφώνησε με τη Συνθήκη της Βάρκιζας, κάλεσαν όλη την οικογένεια για να τον αποκηρύξουμε. Ο πατέρας, αν και συντηρητικός, όρμησε προς τον αξιωματικό υπηρεσίας και, πιάνοντάς τον από τον λαιμό, του είπε: «Τι λες, ρε χαλέ, που θα μου πεις να αποκηρύξω τον αδελφό μου και δεύτερο πατέρα μου;» Η μητέρα μου, η οποία δεν εργαζόταν, μου διάβαζε από πολύ μικρή ηλικία τις ιστορίες του Τεν Τεν στα γαλλικά και ήδη στα τέσσερά μου χρόνια ήμουν δίγλωσσος. Και με τη γνώση των Γαλλικών γρήγορα πέρασα στο προχωρημένο τμήμα των Αγγλικών στο σχολείο. Η άμεση επαφή με τα βιβλία σε τρεις γλώσσες ήταν το καλύτερο πανεπιστήμιο. Ήμουν στο Κολέγιο Αθηνών και κάναμε Άμλετ στη Β’ Γυμνασίου και στην Ε’ Γυμνασίου Βασιλιά Λιρ. Εκεί άλλωστε ήταν και η πρώτη μου εκδοτική δραστηριότη��α: τύπωνα το περιοδικό του σχολείου, μαθαίνοντας την τέχνη της αποτύπωσης του γραπτού λόγου και των εικόνων σε χαρτί αλλά και εκδίδοντας παράνομες προκηρύξεις στον πολύγραφο της σχολικής εφημερίδας.

• Από τους γονείς μου διατηρώ πολλές καλές αναμνήσεις. Επειδή εμένα και τον αδελφό μου οι γονείς μας μάς έκαναν σε μεγάλη ηλικία, ήταν ήδη χορτάτοι και πλήρεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μας έχουν εμπιστοσύνη και να μας δίνουν απεριόριστη ελευθερία κινήσεων. Προέρχομαι από μια αστική οικογένεια, η οποία µου προσέφερε παιδεία, όμως έχασε πολύ νωρίς τα χρήµατά της, με αποτέλεσμα να χρειαστεί από μικρός να δουλέψω. Λίγοι γνωρίζουν επίσης ότι έχω βάλει τους γονείς μου σε δύο εξώφυλλα βιβλίων των εκδόσεων Άγρα. Η μητέρα μου, φωτογραφημένη από τη Nelly’s, βρίσκεται στο εξώφυλλο του βιβλίου του Γιόζεφ Ροτ, Θρίαμβος της ομορφιάς - Η προτομή του αυτοκράτορα, μια κυνική ιστορία για τον έρωτα και την απιστία. Ο πατέρας μου είναι στο εξώφυλλο του αστυνομικού μυθιστορήματος του Γιάννη Μαρή Ο δολοφόνος φορούσε σμόκιν.

• Στο σχολείο έκανα αρκετές κοπάνες. Στην εφηβεία και στα χρόνια του λυκείου, όταν δεν έμενα στο σπίτι, μου άρεσε να πηγαίνω το πρωί, οκτώ με δέκα, στο Α’ Νεκροταφείο και να διαβάζω Σεφέρη, Ρίτσο, Ελύτη, Εμπειρίκο. Το νεκροταφείο ήταν ένα ασφαλές μέρος, δεν σε έπιαναν στην κοπάνα. Μετά, στις δέκα η ώρα, αν δεν είχα κανονίσει να πάμε με παρέα στη θάλασσα ή αλλού, πήγαινα σινεμά στο Ρεξ ή στο Ιντεάλ όπου έπαιζαν δύο ταινίες με ένα εισιτήριο, δηλαδή ένα τριτοκλασάτο γουέστερν ή κουνγκ φου και μετά ένα πορνό. Χρειάστηκε πολλές φορές να κάνω διάφορες δουλειές, γι’ αυτό έχω υπάρξει και γυμνό μοντέλο στην Καλών Τεχνών αλλά και σε ιδιωτικά φροντιστήρια. Έχω κάνει και τον κομπάρσο σε διάφορες ταινίες, εκ των οποίων η μία ήταν πορνό. Θυμάμαι ότι ήμουν 17 χρονών και ο δικός μου ρόλος απαιτούσε να χορεύω σε μια αθώα σκηνή που εκτυλισσόταν σε ένα πάρτι σε μια βίλα των οργίων. 

• Γράφτηκα στο Οικονομικό της Νομικής επειδή χρειαζόμουν την αναβολή από τον στρατό. Ποτέ, ωστόσο, δεν με ενδιέφερε η Στατιστική, οι οικονομικές θεωρίες του Πολ Σάμιουελσον για τα λαχανάκια Βρυξελλών, ούτε και οι μαθηματικές μέθοδοι. Στην ουσία σπούδασ�� Θεατρολογία, στο πρώτο τμήμα που άνοιξε το 1976 από τον οργανισμό του Λαϊκού Πειραματικού Θέατρου. Είχα την τύχη να έχω περιπτώσεις φωτισμένων δασκάλων όπως ο Δημήτρης Σπάθης, η Ελένη Βαρόπουλου, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Πέτρος Μάρκαρης και άλλοι. Το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο ήταν από τα καλύτερα σχήματα που φτιάχτηκαν στη Μεταπολίτευση.

• Την περίοδο της δικτατορίας σύχναζα στο εκδοτικό βιβλιοπωλείο του Κέδρου, στη γωνία της στοάς Πανεπιστημίου - Χαριλάου Τρικούπη, ένα βιβλιοφιλικό μέρος που καθόρισε τα πρώτα μετασχολικά χρόνια, τον τρόπο σκέψης μου, τις απόψεις και τα γούστα μου στη λογοτεχνία, στην τέχνη και στην πολιτική. Τότε μεσουρανούσε στις χουντικές κυβερνήσεις ο γνωστός θεωρητικός της Γεώργιος Γεωργαλάς, χάρη στον οποίο έμαθα να «διαβάζω» με διαφορετικό τρόπο τα κείμενα. Ουσιαστικά, ό,τι αυτός κατέκρινε, έσπευδα να το αναζητήσω. Ήταν ο άνθρωπος που με έκανε αριστερό. Σε μένα, ως αναγνώστη, αναποδογύρισε η προπαγάνδα του και μου έμεινε το χούι να διαβάζω λοξά ή ανάποδα τα πράγματα. Θυμάμαι, μια μέρα ζήτησα να διαβάσω τα ταξίδια του Καζαντζάκη στη «Ρουσία» και στην Κίνα, αλλά επειδή δεν τα είχαν πρόχειρα, μου έδωσαν τον Εικοστό Αιώνα της Αξιώτη και αργότερα τους Κεκαρμένους του Κάσδαγλη. Εκεί γνώρισα τη μυθική εκδότρια Νανά Καλλιανέση αλλά και μεγάλους της ελληνικής λογοτεχνίας, όπως ο Βάρναλης και ο Τσίρκας. Όμως, ο πνευματικός μου πατέρας θεωρώ ότι είναι ο Φίλιππος Βλάχος των εκδόσεων Κείμενα. Για μένα υπήρξε ένα τεράστιο και πολύτιμο σχολείο το ότι βρισκόμουν στο ατελιέ των εκδόσεών του. Εκεί γνώρισα τον Κακναβάτο, τον Δάλλα, τον Γονατά, τον Γκανά και, φυσικά, μυήθηκα στην τέχνη της τυπογραφίας και στην αγάπη για την κατασκευή του βιβλίου. Εκεί συνειδητοποίησα ότι η αισθητική ενός βιβλίου είναι και θέμα πολιτικό.

• Η ιστορία των εκδόσεων Άγρα ξεκινά τον Ιούνιο του 1979, όταν κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας βιβλίο, την ποιητική συλλογή του Διονύση Καψάλη Με μια τρελή σοδειά, με εξώφυλλο του ζωγράφου Γιώργου Χατζημιχάλη. Έκτοτε, έχουμε εκδώσει 1.630 βιβλία, καλύπτοντας μια ευρεία γκάμα σε πεζογραφία, ποίηση, δοκίμια, αστυνομικά, φωτογραφικά και καλλιτεχνικά λευκώματα, παιδικά, αρχαία ελληνική και βυζαντινή γραμματολογία. Όλα αυτά τα χρόνια είμαστε συνυφασμένοι με συγγραφείς όπως ο Α. Εµπειρίκος, ο Καββαδίας, ο Πεντζίκης, ο Καψάλης, ο Μπουκάλας, ο Θωμάς Κοροβίνης αλλά και διεθνείς όπως ο Γιόζεφ Ροτ, η Ε. Στράουτ, ο Ζέµπαλντ, ο Ταµπούκι, ο Τάρικ Άλι, ο Ελρόι, ο Στέφαν Τσβάιχ, ο Τάιµπο, ο Σιµενόν και, φυσικά, ο Ίρβιν Γιάλοµ.

• Όσον προς το ποια βιβλία ξεχωρίσω από το σύνολο της δουλειάς που έχουμε κάνει στην Άγρα, προτιμώ να μιλήσω για τρεις σταθμούς: τη γιγαντιαία εργασία έκδοσης του Μεγάλου Ανατολικού του Ανδρέα Εμπειρίκου, του μεγαλύτερου μυθιστορήματος της ελληνικής γλώσσας, σε στενή συνεργασία με τον Γιώργη Γιατρομανωλάκη και τον Λεωνίδα Εμπειρίκο. Επίσης, τη δουλειά μας πάνω στη Σοά και στην Εβραϊκή Συνθήκη που ξεκίνησε το 1997 με τον Πρίμο Λέβι και το Αν αυτό είναι ο άνθρωπος ‒ ακολούθησαν πολυάριθμες εκδόσεις Εβραίων συγγραφέων και στοχαστών. Τέλος, σημαντική θεωρώ και τη δουλειά μας για το αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο στις αρχές του 1983-84 το βάλαμε ξανά στα βιβλιοπωλεία ‒ως τότε ήταν στα περίπτερα‒, δίνοντας στο είδος τα λογοτεχνικά εύσημα που του αναλογούν.

• Θεωρώ επιτυχία ότι μπορέσαμε να εκδώσουμε στην Άγρα μόνο τα βιβλία που επιθυμούσαμε. Αλλά και ότι δεν χρειάστηκε ποτέ να λογοδοτήσω σε κανένα διοικητικό συμβούλιο για τις πωλήσεις. Όπως και το ότι έχουμε το δικό μας ύφος, που μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Για μένα επιτυχία είναι να μπορείς να ανακαλύψεις την αισθητική που ταιριάζει στον αναγνωστικό και λογοτεχνικό σου κόσμο. Από την εισαγωγή, το επίμετρο, τις γραμματοσειρές και τα σχόλια μέχρι την επικεφαλίδα ή την υποσημείωση, την εικονογράφηση και την επιλογή των τίτλων, όλα είναι θέμα ερμηνείας στον εκδοτικό τοπίο. Από τα χειρόγραφα μέχρι το τυπογραφείο η σύλληψη όλη υπήρχε και υπάρχει μέσα στις σκέψεις μου, από την αρχή έως το τέλος. Η προσήλωση στο πολυτονικό και η ομορφιά της τυπωμένης γλώσσας με τις δασείες και τις βαρείες της δεν είναι για μας μια ιδεοληψία και δεν έχουμε καμιά εμμονή γενίκευσης. Απλώς μας ταιριάζει για πολλούς και ποικίλους λόγους. Δεν κάνουμε μανιφέστο.

• Η εκδοτική δουλειά ένα πολύ σύνθετο πράγμα και είμαι πολύ τυχερός που βρέθηκαν στο διάβα μου εμβληματικές προσωπικότητες που με εμπιστεύθηκαν με ωραία και σημαντικά κείμενα. Ως οίκος έχουμε ζήσει απογοητεύσεις, πικρίες και δύσκολες περιόδους στην πολυετή διαδρομή μας, αλλά υπήρξαν γεγονότα-σταθμοί που είχαμε έμπνευση και καλές ιδέες που μας ξελάσπωσαν σε δύσκολες στιγμές. Όταν, για παράδειγμα, οι ��κδοτικοί οίκοι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ήμασταν πρωτοπόροι και διοργανώσαμε τα θερινά μπαζάρ με εκπτώσεις στα βιβλία που ξεκινούσαν από 50% αλλά και ειδικές προσφορές, πολλά δώρα σε αφίσες, σελιδοδείκτες και φυλλάδια. Κάπως έτσι, η κρίση ήταν και μια αφορμή για να ανακαλύψουμε μικρές ή μεγάλες χρηστικές λύσεις.

• Στις μέρες μας έχει αλλάξει κατά πολύ η ταχύτητα κυκλοφορίας βιβλίων. Δυστυχώς, στο σινάφι μας επικρατεί ένας ακατανόητος ανταγωνισμός που δεν τον συναντούσες παλιότερα. Δίνουν έναν περιθώριο τριών μηνών ως χρόνο δοκιμασίας των βιβλίων λες και μιλάμε για γιαούρτια τα οποία έχουν ημερομηνία λήξης. Επιπλέον, με ενοχλούν οι ποδοσφαιρικού τύπου μεταγραφές συγγραφέων όπως και το ότι απουσιάζει αισθητά ο συναδελφικός κώδικας τιμής. Ποιος έχει αντίρρηση ότι εκδίδεται σήμερα ένας μεγάλος όγκος βιβλίων με αποτέλεσμα να καταλαμβάνουν πολλές φορές τη θέση εξαιρετικών βιβλίων;

• Είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας γράφουμε περισσότερο και λιγότερο διαβάζουμε. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, διότι όλοι έχουν ευαισθησίες που θέλουν να εκφράσουν. Το ζήτημα δεν είναι πόσο διαβάζουμε αλλά τι διαβάζουμε και πώς τα επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας. Κάποτε στις παραλίες της Αστυπάλαιας οι μισοί κρατούσαν βιβλία της Άγρας, σήμερα στην καλύτερη να βρεις δυο-τρεις. Δεν λέω ότι δεν σημειώνουμε κι εμείς σημαντικές εκδοτικές επιτυχίες, αλλά συνήθως, στη λίστα των ευπώλητων, υπερτερούν οι λογοτεχνικές εκδόσεις που γίνονται με εμπορικά κριτήρια. Όμως, αυτό είναι ένα παιχνίδι αριθμών κι εγώ αρνούμαι να υποκύψω σε αυτό. Αξίζει να επισημάνουμε ότι όταν οργανώνουμε τα μπαζάρ μας παρατηρώ και κατασκοπεύω τις αναγνωστικές επιλογές των ανθρώπων που έρχονται, ειδικά των νέων, και συνειδητοποιώ ότι πουλάμε περισσότερο τα βιβλία που μας έχουν επιστρέψει τα βιβλιοπωλεία ως μη ευπώλητα. Επιπλέον, είμαι πολύ επιφυλακτικός ως προς την τάση που αναπτύσσεται τελευταία μέσα από τις βιβλιοφιλικές κοινότητες στα social media. Δεν θεωρώ ότι είναι ένας χαλαρός και διαδραστικός τρόπος για να μιλήσεις για τα συναισθήματα που σου προκαλεί ένα βιβλίο, συχνά πρόκειται για μονοδιάστατους διαλόγους εντυπώσεων.

• Ευτύχησα στη ζωή μου να δημιουργήσω ισχυρές φιλίες με πολλούς από τους συγγραφείς και καλλιτέχνες που εκδίδουμε και να μου έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη πολλές στιγμές. Για παράδειγμα, το ταξίδι μου το 2011 στη νότια Γαλλία στο εξοχικό του Ίρβιν Γιάλομ. Το πρωί παίξαμε πινγκ - πονγκ και τον κέρδισα. Το ίδιο βράδυ ή��θε με σκεπτικό ύφος να μου προτείνει να παίξουμε μια παρτίδα σκάκι, όπου με ξεπέταξε σε λίγα δευτερόλεπτα, αφού οι γνώσεις του ήταν σε επίπεδα πρωταθλητισμού. Αυτό, όμως, σκιαγραφούσε την οικειότητα που είχαμε αναπτύξει αλλά και το ανταγωνιστικό του πνεύμα. Από τον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II θυμάμαι καταρχάς ότι έχω «συνάψει» το καλύτερο συμβόλαιο μαζί του, όταν πίνοντας αυτός μια κόκα κόλα κι εγώ μια μπίρα σε ξενοδοχείο της Αθήνας μού πρότεινε να αναλάβω όλα τα μυθοπλαστικά του έργα στην Ελλάδα με αντίτιμο ένα ευρώ. Επίσης, ήθελε πάντα να του δίνουμε όλα τα χρήματα σε μετρητά και όχι να κάνουμε κατάθεση στην τράπεζα. Μια φορά, μάλιστα, που είχε έρθει στην Ελλάδα του δώσαμε ένα σεβαστό ποσό. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όταν τα πήρε, τα τύλιξε με λαστιχάκι και τα έκανε μασούρι. Στο εσωτερικό του δερμάτινου μπουφάν είχε διάφορα παρόμοια ποσά που είχε λάβει από τους εκδοτικούς οίκους άλλων χωρών. Δεν εμπιστευόταν τις μεξικάνικες τράπεζες. Είναι σαν να βγαίνει από τον κόσμο των βιβλίων του.

• Ξεχωριστό κεφάλαιο της ζωής μου ήταν ο Ανδρέας Εμπειρίκος, πριν ακόμη τον εκδώσω. Στην ηλικία των 18 ετών βρέθηκα στο σπίτι του, λόγω μιας εργασίας που είχα γράψει στο περιοδικό του σχολείου για τον σουρεαλισμό στον κινηματογράφο. Ξεπροβοδίζοντάς με, σφίγγοντας επί ώρα το χέρι μου, όπως το συνήθιζε –αφιερωνόταν ολόκληρος για 3-4 λεπτά με συγκίνηση στην πράξη του χαιρετισμού–, μου πρόσφερε τα Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία στην πρώτη έκδοση του Δίφρου, του 1960. Έγραψε στην αφιέρωση «Στον κύριο Σ.Π.» και ήμουν μόλις 18. Αργότερα, μόλις έγινα εκδότης, το 1980, η χήρα του, Βιβίκα, και ο γιος του, Λεωνίδας, εμπιστεύτηκαν στη νεοσύστατη Άγρα τα Γραπτά, την Υψικάμινο και την Ενδοχώρα. Ένα Σάββατο μεσημέρι παρέλαβα από τον βιβλιοδέτη τα πρώτα αντίτυπα των Γραπτών. Το βιβλίο που μου είχε αλλάξει τη ζωή είχε περάσει από τα χέρια μου, είχα την ευθύνη του και του είχαμε δώσει με τους συνεργάτες μου εκδοτική μορφή.

• Δεν πρόκειται, φυσικά, να ξεχάσω ποτέ και μία από τις αλησμόνητες βραδιές της ζωής μου σχετική με τον υπερρεαλιστή ποιητή. Ήταν το 1975 όταν πήγαμε στο σπίτι του στη Νεοφύτου Βάμβα, στο Κολωνάκι, μαζί με τον Γιώργο Χατζημιχάλη, τον Κυριάκο Κατζουράκη και τη Χρύσα Βουδούρογλου, και τον παρακαλέσαμε να μας διαβάσει. Η σύζυγός του μας είχε πει ότι επειδή ήταν κουρασμένος θα μας διάβαζε μόνο για μία ώρα. Άλλωστε είχε αρ��ωστήσει ήδη από καρκίνο του πνεύμονα. Μας διάβασε αδιαλείπτως ως τις έξι το πρωί, από τις εννιά το βράδυ. Ο ίδιος βρισκόταν σε μια ασύγκριτη υπερδιέγερση. Έπεφταν τα μαλλιά του στα μάτια του, του έφευγαν τα γυαλιά του κι εκείνος, με ακόρεστο ενδιαφέρον, μας ρωτούσε λεπτομέρειες για την καθημερινότητά μας. Επειδή ήταν απομονωμένος στο σπίτι εξαιτίας της ασθένειας και της κατάθλιψης, αγωνιούσε να μάθει τι συνέβαινε στον κόσμο των νέων, ποιες ήταν οι προσδοκίες αλλά και ποιες σκέψεις μας απασχολούσαν. Όταν έφυγα, είχε ξημερώσει ήδη. Άργησα πολύ να επιστρέψω στο σπίτι μου επειδή ήμουν σε τρομερή υπερένταση.

• Παραμένω ενεργός και σκεπτόμενος πολίτης, χωρίς να είμαι ενταγμένος σε κάποιο κόμμα. Πάντοτε επιλέγω να εκφράζω τις πολιτικές μου θέσεις με έναν αντισυμβατικό και λοξό τρόπο. Για παράδειγμα, όταν η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, το διάστημα 2012-2013, έκοβε το ρεύμα σε χιλιάδες νοικοκυριά για απλήρωτα χρέη στην εφορία και πέθαναν άνθρωποι που χρειάζονταν μηχανική υποστήριξη, παιδιά έκαναν τα μαθήματά τους με κεριά και οι άστεγοι γέμιζαν τους δρόμους της Αθήνας, επέλεξα να μην κυκλοφορήσω άλλο ένα βιβλίο για την κρίση αλλά να εκδώσω ένα αιρετικό κείμενο της Αναγέννησης, τον Λόγο περί της αξιοπρέπειας του ανθρώπου του Πίκο ντέλλα Μιράντολα. Αυτό ήταν το δικό μας κοινωνικό σχόλιο.

• Στη χώρα μας σήμερα κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση. Σαν να έχουμε τον διπρόσωπο Ιανό, από τη μία η κυβέρνηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και από την άλλη ο Στέφανος Κασσελάκης. Είναι βαθιά τραυματικό για την ελληνική κοινωνία και τη δημοκρατία μας. Φοβάμαι πολύ την αποπολιτικοποίηση που αρχίζει να κυριαρχεί κι αυτή η τάση είχε ως αφετηρία τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, όταν ο Τσίπρας ροκάνιzε τη σκέψη μιας ολόκληρης ιστορικής αριστερής ιδεολογίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τη μια βλέπουμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να φιλοξενεί στους κόλπους της μερικούς ακροδεξιούς και από την άλλη μια δήθεν αριστερά, η οποία επιθυμεί να έρθει πάλι στην εξουσία με διάττοντες αστέρες. Ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε και απέκτησε «μπιρ παρά» ένα κόμμα σε βαθιά κρίση, με όρους επιχειρηματικούς, χωρίς καν να ανήκει σε αυτό. Η φτιασιδωμένη και καλογυμνασμένη εικόνα του δεν συμβαδίζει όμως με ιερούς τόπους όπως η Μακρόνησος. Κάποια μέρη δεν τα αγγίζεις και δεν τα μετατρέπεις όλα σε lifestyle σκηνικά για λόγους κομματικού συμφέροντος. Η πολιτική δεν είναι σκυλάκια, σορτσάκια, μπλουζάκια, Ιnstagram και lifestyle.  

• Πάντως, γενικά στην κοινωνία μας κινούμαστε με όρους lifestyle. Αναρωτιόμαστε συχνά αν διαβάζουν οι Έλληνες ή όχι. Αναλογιστείτε πόσο χρόνο αφιερώνουν οι συμπολίτες μας διαβάζοντας ατελείωτες αναρτήσεις ‒ αμέτρητες ώρες. Ξοδεύουν πολύτιμο χρόνο για να δουν τι έγραψε ο ένας ή ο άλλος, να σχολιάσουν και να απαντήσουν, λέγοντας την άποψή τους επί παντός επιστητού. Μοναδικός στόχος το σχόλιό τους να παράγει δεκάδες «μετασχόλια» από άλλους χρήστες. Δεν είναι πάντοτε αρνητικό αυτό, αλλά μην γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε χρόνο για ανάγνωση βιβλίων. Επίσης, είναι εντυπωσιακό το ότι στο διαδίκτυο κυριαρχεί ένας χαφιεδισμός. Νιώθω ότι στα social media οι χιλιάδες χρήστες κρύβουν μέσα τους έναν μικρό χαφιέ που σπεύδει να καταγγέλλει ασύστολα όλους τους άλλους. Εκδικητικότητα, κακία και ατελείωτος φθόνος στον μικρόκοσμο του ίντερνετ όπου διαδραματίζεται ένας δημόσιος διάλογος, δέσμιος και άκρως επηρεασμένος από έναν αντιπαθητικό αλγόριθμο.

• Στη ζωή μου στάθηκα πολλές φορές τυχερός, αλλά με σημάδεψαν και κακοτυχίες, που ήταν βέβαια χρήσιμες γιατί με έμαθαν να ξεπερνώ με χιούμορ και χαμόγελο κάθε αντιξοότητα. Τύχη και ατυχία, λοιπόν, συμπλέκονται συνεχώς στη διάρκεια του βίου μου. Αναπολώ χαριτωμένα περιστατικά, όπως όταν μια φορά πρόλαβα στο πάρα πέντε μια πτήση από τη Γαλλία εξαιτίας μιας αεροπειρατείας που είχε συμβεί τον προηγούμενο μήνα και έπρεπε να προβούν σε εξονυχιστικό έλεγχο 75 Άραβες με κελεμπίες που συνταξίδευαν μαζί μου. Ή όταν στη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων, επειδή ήμουν κακός μαθητής στα θετικά μαθήματα, ένας καθηγητής μού είχε βάλει χαμηλό βαθμό και αυτός είχε ως συνέπεια να κινδυνεύω να μείνω μετεξεταστέος, να μην μπω στο πανεπιστήμιο. Αυτός, όμως, ήταν και συχνός επισκέπτης του Διαστημικού Κέντρου Kennedy της NASA. Τελικά, πέρασα στο πανεπιστήμιο επειδή εκείνη τη χρονιά τον κάλεσαν εκτάκτως να πάει στο Cape Canaveral κι εμένα τελικά με πέρασαν οι υπόλοιποι καθηγητές. Είχα και ατυχίες, όμως, εξαιτίας διάφορων θεμάτων υγείας. Στην ηλικία του ενάμιση έτους ανέπτυξα έναν σπάνιο καρκίνο στο μάτι. Δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο σε τίποτα αυτό το δυσάρεστο γεγονός, ίσως γιατί συνέβη σε μικρή ηλικία, που δεν καταλάβαινα και πολλά. Προχώρησα χωρίς ποτέ να το θεωρήσω μια κάποια μορφή αναπηρίας.

• Στην Αθήνα μού αρέσει πάντα να φεύγω και να επιστρέφω. Αγαπώ τα Εξάρχεια, το Παγκράτι, την Κυψέλη, τις μικρές γειτονιές αλλά και το ότι μπορεί να καλύπτει όλα τα γούστα. Ταυτόχρονα, είναι μια νευρική πόλη, η οποία έχει ένταση αλλά και χαρακτήρα. Θα λέγαμε ότι είναι η πόλη των αντιθέσεων. Την ίδια στιγμή, είναι εκνευριστική αυτή η συνεχής ακαταστασία με άχρηστα έργα και εργασίες. Έχουμε ένα ταλέντο στα άχρηστα έργα όπως ο Μεγάλος Περίπατος. Ευτυχώς, η πόλη είναι περισσότερο καθαρή συγκριτικά με το παρελθόν.

• Έχω δημιουργήσει μια οικογένεια με τη Γαλλίδα γυναίκα μου και το παιδί μας, το οποίο γεννήθηκε κορίτσι, είναι πλέον αγόρι. Είμαστε πανευτυχείς επειδή ολοκλήρωσε τη φυλομετάβαση και νιώθει καλύτερα από ποτέ με το σώμα του. Όταν ο γιος μας μας το ανακοίνωσε, εμείς το αποδεχθήκαμε αμέσως και σταθήκαμε δίπλα του στη φάση της μετάβασης. Σε μεγάλο βαθμό η κοινωνία μας σε τέτοια θέματα έχει προοδεύσει και αυτό είναι θετικό. Βέβαια, στην Ελλάδα, χρειάστηκε κι εγώ να συμμετάσχω στα coming out του γιου μου, είτε στη γειτονιά, είτε στη δουλειά, είτε στην Αστυπάλαια, τόπο των καλοκαιρινών μας διακοπών. Όλοι παντού τον αποδέχθηκαν με αξιοζήλευτη θέρμη και αγάπη. Πέρσι πήγα στο νησί για να προετοιμάσω τον τοπικό πληθυσμό, διότι θα έβλεπαν ξαφνικά το παιδί μου ως αγόρι και θα δημιουργούνταν εκατέρωθεν αμηχανία. Όλοι οι ντόπιοι, από την ταξιτζού, το ζευγάρι ιδιοκτητών του σούπερ-μάρκετ, τον μπακάλη ή τον ταβερνιάρη, όλοι όσοι τον ήξεραν από τους Αστυπαλίτες, με ρωτούσαν με πραγματικό νοιάξιμο: «Είναι καλά το παιδί; Είναι χαρούμενο το παιδί;». Όταν τους απαντούσα θετικά, με χτυπούσαν φιλικά στον ώμο και εύχονταν: «Ο Θεός να το ’χει καλά». Αντιθέτως, από τη διεθνή και αθηναϊκή κοινωνία του νησιού που κάνει κατά καιρούς εκεί διακοπές άκουγα φράσεις όπως: «Μήπως παρασύρθηκε; Μήπως βιάστηκε; Μήπως είναι ανώριμος;». Βέβαια, το παιχνίδι το κέρδισε και το κερδίζει πρωτίστως ο ίδιος με τη νέα του χάρη και το μπρίο του.

• Ευτυχία για μένα είναι η υγεία, η οικογένειά μου, οι γερές φιλίες αλλά και η δουλειά μου. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η εμφάνιση της ανικανότητας του μυαλού και μια παρατεταμένη ακινησία όπου θα σε κρατούν ζωντανό όλοι οι άλλοι με το ζόρι. Δεν με τρομάζει το βιολογικό τέλος. Έχω συμβιβαστεί με τον θάνατο. Η ζωή με έχει διδάξει ότι κάθε κακή συγκυρία την ξεπερνάς με το πείσμα και το χιούμορ. Αυτά είναι οι κινητήριες δυνάμεις για να υπερβαίνεις κάθε εμπόδιο και δυσ��ολία, να έχεις θέληση και ��ούληση για δράση ώστε να συνεχίζεις, να παραμένεις αισιόδοξος.

• Μετά από πολλά χρόνια θα ήθελα να με θυμούνται ως τον εκδότη της Άγρας που εξέδωσε κάποια βιβλία που οι αναγνώστες τα θυμούνται και ανατρέχουν σε αυτά, όπως κάποτε λέγαμε για τα βιβλία του Στ. Τσίρκα και τα αναζητούσαμε στον Κέδρο. Άλλωστε, πολλά βιβλία, είτε με τη γραφή και το ύφος τους, είτε με τον κόσμο που κατασκευάζουν, είτε και με μια φράση τους, έχουν την ικανότητα να σε κάνουν άλλο άνθρωπο, έστω και για λίγο. Αυτό προσπαθώ να διατηρήσω ζωντανό στη δουλειά που επέλεξα ως προσωρινή, αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε να κρατήσει περισσότερο από σαράντα χρόνια.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Παρασκευή 5 Μαΐου 2023, 09:46

Σήμερα κλείνουμε έναν χρόνο μαζί, αν υπολογίσουμε και τα on & off που είχαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον τρόπο που με προσέγγισες έναν χρόνο πριν και κυνηγήσαμε αυτό που νιώθουμε πιο σοβαρά. Σχεδόν από την αρχή που σε γνώρισα κόλλησα μαζί σου αλλά δεν σου το είπα τότε γιατί πίστευα πως δεν ήταν αμοιβαίο και δεν ήθελα να το ρισκάρω. Επί έναν σχεδόν χρόνο πιο πριν περίμενα τη στιγμή που θα μου μιλούσες με τον τρόπο που ήθελα. Και το έκανες, άργησες αλλά το έκανες. Και για μια στιγμή ένιωσα ότι βρήκα τα πάντα, ένιωσα την ευτυχία μαζί σου για πρώτη φορά.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Δύο χρόνια που σε ξέρω και έναν χρόνο που είμαστε μαζί, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εμάς. Έχω αναμνήσεις μαζί σου που θα ήθελα να ζήσω τις στιγμές αυτές ξανά και ξανά και να παγώσει ο χρόνος εκεί. Έχω όμως και αναμνήσεις που θέλω να ξεχάσω, να σβήσω τελείως από τη μνήμη μου ή να γυρίσω πίσω το χρόνο και να κάνω κάποια πράγματα διαφορετικά και άλλα πράγματα να τα αποτρέψω από το να συμβούν. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σε άγγιξα και την πρώτη φορά που με φίλησες. Άλλωστε ήσουν το πρώτο μου φιλί, πως γίνεται να σε ξεχάσω; Ήταν τόσο τέλειο... Ακόμα και η στιγμή που διάλεξες να με φιλήσεις ίσως να μην ήταν η πιο κατάλληλη όμως έκανες την κίνηση την ώρα που δεν το περίμενα και αυτό για μένα το κάνει ακόμα πιο όμορφο. 

Έχω 3 μήνες να σε δω. Δεν ακούγεται πολύς καιρός αλλά για μένα μοιάζει σαν αιώνας. Η κατάσταση μας είναι τέτοια που δεν μας είναι εύκολο να βρισκόμαστε όποτε θελήσουμε. Αν αυτό μαζί σου συνεχιστεί θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να το διαχειριστώ. 

Χρειάζομαι μια αγκαλιά σου. Χρειάζομαι ένα φιλί σου και εσένα να μου πεις ότι θα είμαστε καλά γιατί με θέλεις και με αγαπάς. Χρειάζομαι να ξέρω ότι νιώθεις και εσύ κάτι για μένα, κι ας μην είναι απαραίτητα το ίδιο που νιώθω εγώ για σένα. Αλλά ας είναι κάτι. 

Ξέρω ότι θα πονέσει πολύ όταν θα έρθει η στιγμή να χωριστούν οι δρόμοι μας. Μου έχεις πει να σταματήσω να σκέφτομαι αρνητικά και, αλήθεια, το προσπαθώ. Αυτό το σενάριο όμως είναι κάτι το οποίο, όσο κι αν θέλω να διώξω από το μυαλό μου, θα υπάρχει πάντα κάπου σε μια γωνία. Και όταν θελήσει αυτό θα κάνει την εμφάνιση του από μόνο του, έτσι, για να μου γαμήσει την ψυχολογία και να μην με αφήσει να χαρώ τίποτα. Γιατί την μια στιγμή είμαστε μαζί, την άλλη δεν είμαστε. Έτσι πάει με εμάς.

Καταντάει όντως κουραστικό να γράφω με ένα θλιμμένο ύφος κάθε φορά. Δεν θέλω να αφήσω πίσω μου κείμενα τα οποία είναι στενάχωρα. Δεν θέλω να τα διαβάσω στο μέλλον και να δημιουργήσω άσχημες εικόνες μαζί σου. Φταίει που όταν είμαι σε τέτοιο mood μου βγαίνει πιο εύκολα να γράψω κάτι. 

Δεν είναι όλα πάντα χάλια μαζί σου. Αυτό θέλω να θυμάμαι. Και συγγνώμη που το να γράφω εδώ για σένα σε κάνει να νιώθεις άσχημα, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. 

Σε αγαπάω. Και όσο κλισέ κι αν ακουστεί, θα σε αγαπάω για πάντα. Γιατί μέσα από κάθε μας στιγμή, καλή ή κακή, έχω μάθει πολλά από εσένα. Άλλα φαίνονται, άλλα όχι και άλλα ίσως να φανούν στην πορεία. Σε αγαπάω γιατί μαζί σου νιώθω ότι μπορώ να ζήσω και όχι απλά να υπάρχω. Γιατί μπορεί να μην το εννοούμε με τον ίδιο τρόπο όμως με αγαπάς και εσύ και πρώτη φορά νιώθω αγάπη. Γιατί τα πάντα μαζί σου φαίνονται όμορφα, ακόμα κι αν δεν είναι. Χιλιάδες "γιατί" που μπορώ να σου γράψω εδώ τώρα αλλά θα προτιμήσω να βρω έναν τρόπο να σου τα πω με πράξεις.

Να πω χαρούμενη μας επέτειο; Να πω ότι εύχομαι να είμαστε μαζί για ακόμη έναν χρόνο; Να πω ότι μου λείπεις και σε ευχαριστώ που είσαι ακόμα εδώ; Δεν ξέρω πως να κλείσω αυτό το κείμενο, απλώς έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.

Forever yours.

[mariexdiary]

Τετάρτη 3/5/2023, 4:25

Περίμενα πως και πως για να γράψω αυτό το ημερολόγιο. Όχι πως έγινε κάτι συναρπαστικό, αλλά με χαλαρώνει το γράψιμο. Είναι η στιγμή μου! Αυτή τη στιγμή γράψω από το εξοχικό μου. Μέσα στη βαλίτσα έβαλα όχι ένα αλλά, δυο μαγιό μήπως ξεκινούσα τα θαλάσσια μπάνια αλλά.. το σώμα μου και ο καιρός είχαν άλλα σχέδια. Ελπίζω να τα ξεκινήσω σε δυο εβδομάδες, μιας που θα ξανακατεβώ εδώ για τις εκλογές, μόνο που θα κάτσω παραπάνω από μια εβδομάδα για να απολαύσω τον ξάδερφό μου, τα μπάνια και τις ταινίες που βλέπω κάθε βράδυ.

Δε θα τα πάρω με τη σειρά τα γεγονότα. Θέλω να ξεκινήσω με τα λιγότερο καλά και να αφήσω το κερασάκι στην τούρτα για το τέλος.

Το πρώτο μου Πάσχα!

Συνήθως πήγαινα και έκανα Πάσχα σε φίλους μου στα χωρία τους. Μετά από 6 χρόνια αυτό άλλαξε. Πήγα και έκανα Πάσχα με την μητέρα μου. Πάλι καλά που γουστάρει τα ταξίδια σαν εμένα. Πήγαμε και μείναμε στο Πόρτο Χέλι. Τη Μεγάλη Παρασκευή πήγαμε μια βόλτα στο Ναύπλιο. Πρώτη φορά πήγαινα. Αυτό το Ιταλικό αεράκι που έχει, μου αρέσει. Μοιάζει με μικρό νησάκι. Την επόμενη μέρα κάναμε έκπληξη στην αδελφή μου στις Σπέτσες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο που δουλεύει και τρόμαξε όταν είδε την μητέρα μου. Ήπιαμε καφέ και φάγαμε μεσημεριανό εκεί. Όλη η κοσμική αφρόκρεμα ήταν μαζεμένοι εκεί όπως ο Χατζηνικολάου, Βαφείας, Λέχου, Ναυπλιώτου και άλλοι.

Τη επομένη μέρα περάσαμε τη μέρα μας στο ξενοδοχείο μιας και είχε Πασχαλινό γλέντι. Είχα πάει αρκετά νωρίς για να πιάσω ένα κάλο τραπέζι δίπλα στην πισίνα. Μετά από κάποια ώρα έρχεται στο τραπέζι μια γυναίκα που γνώρισα στο γκρουπ. Ήταν ευγενική και χαμογελαστός άνθρωπος. Μου άρεσε η παρέα της και τα λεγόμενά της και για να την κάνω να αισθανθεί λίγο καλύτερα μαζί μου, την κέρασα ένα καφεδάκι. Όμως.. μια καριόλα με ειρωνικό ύφος την πήρε από μένα και έτσι έμεινα πάλι μόνη μου. Όλο αυτό δεν ακούγετε σαν ένα παραμύθι κάπως; Το βλέπω σαν την Σταχτοπούτα. Θα σας πω γιατί. Στα δεξιά μου ήταν μια οικογένεια δέκα ατόμων. Όλο το σκηνικό που έζησα το είδε μια κυρία από το τραπέζι. Σηκώθηκε, μου έφερε μια μπύρα από το τραπέζι της και μου μίλησε «Μα γιατί κάθεσαι μόνη σου;» Της εξήγησα πως δεν ήμουν μόνη και περίμενα την μητέρα μου. Κάθισε και μου μιλούσε σχεδόν μια ώρα. Έμοιαζε πολύ με την Σόφη Ζαννίνου. The fairy godmother, έτσι την αποκαλούσα μέσα μου. Όλο αυτό το λες και κάρμα. 

Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα ήμουν στο χωριό Ερμιόνη για να δω το κάψιμο του Ιούδα. Εκεί είδα τα πιο όμορφα πυροτεχνήματα που έχουν δει ποτέ τα μάτια μου! Δεν γίνομαι καθόλου υπερβολική. Το σώμα τα πυροτεχνήματα κράτησε πάνω από 20 λεπτά. Το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Το ένα πιο φαντασμαγορικό από το άλλο!

Ένας μήνας όλο party και ποτό!

Disclaimer γιατί με έχετε κουράσει μερικοί εδώ και δεν σέβεστε την ιδιωτική ζωή του άλλου. Το ότι γράφω ημερολόγια δεν σημαίνει ότι μπορείτε να ρωτάτε τα πάντα για την προσωπική μου ζωή. Μόνο ΑΦΜ δεν μου έχετε ζητήσει ακόμη και δεν κάνω πλάκα με αυτό. Από το προηγούμενο ημερολόγιο μέχρι και σήμερα έχουν έρθει στο chat πάνω από 75 άτομα κυρίως άντρες και με ρωτάνε για τα party. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να δώσω παραπάνω στοιχεία και πληροφορίες. Δεν μου το επιτρέπουν οι διοργανωτές και το ΣΕΒΟΜΑΙ αυτό. Παρακαλώ πολύ σταματήστε να με ρωτάτε, χάνετε το χρόνο σας.

Και ναι, ο Απρίλιος σίγουρα ήταν ένας μήνας όλο party και χαρά. Πήγα σε δύο πάρτι από τα τρία. Το πρώτο πάρτι ��ταν στην περιοχή του Ψυρρή σε ένα dark bar. Όσο ξέρετε γενικά το κέντρο της Αθήνας μπορείτε να καταλάβετε για ποιο μαγαζί μιλώ. Είχε αρκετά drag shows και shibari. Γενικά το μαγαζί δεν μου άρεσε, ούτε η μουσική. Πέρασα σχετικά καλά, είδα γνωστούς από την κοινότητα. Μουσική για μένα παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και αν ένα μαγαζί δεν έχει το στυλ που ακούω δεν είμαι ο εαυτός μου. Κάθομαι σε μία γωνία και απλά κάνω πως διασκεδάζω αλλά στην πραγματικότητα δεν διασκεδάζω.

Το δεύτερο party ίσως είναι το πιο γνωστό στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Αθήνα και για αυτούς που ψάχνουν εναλλακτικά party ίσως τα γνωρίζουν. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να πω ποιο είναι, γιατί το μαγαζί ήταν full και δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Και ιδιαίτερα στον δεύτερο όροφο που ήταν φτιαγμένος και ειδικά διαμορφωμένος για την κοινότητα. Υπήρχαν αγοράκια που δεν ήταν καν από την κοινότητα και έσπρωχναν όλον τον κόσμο για να δουν το play που γινόταν εκεί. Είχε τέκνο μουσική και χόρευα συνέχεια. Έβαλα την σέξι δερμάτινη φούστα μου και το αγαπημένο μου μαύρο see through, κορμάκι.

Είχε αρκετά ερωτικά shows αυτό το party. Όταν μπήκα μέσα στο μαγαζί ήταν πάνω στη σκηνή μία κοπέλα η οποία έκανε ακροβατικά με φωτιές. Αργότερα ήταν μία γυναίκα η οποία ήταν ντυμένη δασκάλα μαζί με δύο μαθητές, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το αγόρι κρατούσε ένα πίνακα και τον έβαλε σε έναν σταυρό δεμένο και τον χτυπούσε στον κώλο. Μετά στήθηκε το κορίτσι και έφαγε και εκείνο μερικές ξυλιές πίσω. Ύστερα από ένα διάλειμμα, ανέβηκαν δύο γυναίκες σκηνή με ένα φίδι και κάνανε ερωτικό show. Στη συνέχεια ήταν μία γυναίκα η οποία είχε piercing στα μεγάλα χείλη του αιδοίου. Για να ανοίξουν τα χείλη της και για να μπει το στραπόν που φορούσε μία άλλη γυναίκα, είχε δεξιά και αριστερά από τις άκρες της σκηνής, αλυσίδες τις οποίες τραβούσαν. Μετέπειτα, η γυναίκα αυτή ξαναβγήκε με έναν υποτακτικό της. Του έβαλε σε όλο του το σώμα μανταλάκια τα οποία τα τραβούσε με ένα καμτσίκι για άλογα. Και στο τελευταίο show ήταν μία όμορφη ξανθιά κοπέλα, πού στη μέση της είχε ένα μεταλλικό σίδερο το οποίο όταν έβαζε πάνω της ένα ας το πούμε τρυπάνι, πετούσε σπίθες σε όλο το μαγαζί.

Εκεί γνώρισα και τον κολλητό της φίλης μου. Τον έλεγαν και αυτόν Αντώνη αλλά ευτυχώς δεν ήταν Αιγόκερως. Ήταν Τοξότης με ωροσκόπο ζυγό από ότι θυμάμαι. Ήταν φιλικός και μύριζε τόσο ωραία. Είχε έρθει Απλά ντυμένος με ένα τζινάκι και πουλοβεράκι. «Και τι κάνεις στη ζωή σου;», με ρώτησε εκείνος. «Παιχνίδι!», του απάντ��σα. «Είσαι παιχνιδιάρα όμως..», μου απάντησε. «Βρίσκεις;», του λέω. «Μα το κάνεις ήδη και με μεγάλη επιτυχία!», μου απάντησε και δεν ήξερα τι να του πω. Ήταν φυσικοθεραπευτής και του είχα πει ότι με θυμό έχω κάποιο πρόβλημα. Δεν έχασε την ευκαιρία με τράβηξε κοντά του και ξεκίνησε να μου κάνει μασάζ με δύναμη. Και όντως δεν είναι ερωτικό μασάζ, αλλά θεραπευτικό. Αργότερα ήρθε κοντά φίλη μου, και μας ρώτησε αν περνάμε καλά. Εκείνος με έσπρωξε κοντά της και την πήρα αγκαλιά. Της είπα στο αυτί πόσο cute είναι. Εκείνος μου σήκωσε λίγο τη φούστα, και είπα αμέσως στην φίλη μου «Μου βάζει τώρα χέρι ο δικός σου!», γαντζώθηκε από πίσω μου και ένιωσα τη στύση του. «Είναι καυλωμένος!», της είπα.

Το τρίτο party κοινότητας δεν έγινε ποτέ και θα ήταν το τελευταίο της σεζόν. Θα ήμουν η host για το κόκκινο δωμάτιο του πόνου. Ναι, έτσι το αποκαλώ εγώ κι' ας έχει δικό του όνομα. Είχα αγοράσει καινούργια see through ρούχα για αυτό το party οπότε θα περιμένω μέχρι τον Οκτώβριο, αλλά μέχρι τότε έχει ο Θεός..

Εσύ ξέρεις τι είναι το cbt;

Οι τελευταίες μέρες του Απριλίου κλείσανε με μία ώρα χαλαρή συγκέντρωση. Παλιοί και καινούργιοι συναντιούνται και λένε τα νέα τους. Εκεί γνώρισα κάποιον που με τρολάρε επικά. Επειδή μου συστήθηκε στα αγγλικά νόμιζα ότι ήταν ξένος και έτσι εγώ συνέχιζα να του μιλώ στα αγγλικά αλλά, κάποια στιγμή τον ρώτησα αν μιλάει καθόλου ελληνικά, και έτσι την πάτησα. Γιατί ήταν γνήσιος πατριώτης. Και η φίλη μου γνώρισε κάποιον, ο οποίος φαίνεται σοβαρός και μετρημένος. Και θα πω επιτέλους! Στο τέλος, είχαμε μείνει λίγα άτομα και χορέψαμε 80s και 90s. Αυτή συνάντηση έκλεισε με πάρα πολλά σφηνάκια τεκίλας. Που οκ, δεν τρελαίνομαι για τη τεκίλα αλλά δεν έγινα και κουρούμπελο.

[ek-genetis-katarameni]

Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, εάν επικεντρωνόμασταν στην ευγένεια του ενός απέναντι στον άλλον;

Πόσο πιο εύκολη θα ήταν, άραγε, η ζωή μας, εάν δεν κοιτούσαμε μόνο την προσωπική μας ευτυχία, αλλά και των γύρω μας, των ανθρώπων που ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή, εκείνους που συναντάμε τυχαία στον δρόμο, στο λεωφορείο, στο μετρό, στην εργασία μας;

Ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα, μια απλή αλλά ζωτικής σημασίας "καλημέρα";

Ήμουν στην παραλία και μια φανερά αγχωμένη σερβιτόρα, κοντά στην ηλικία μου, με κοιτούσε εδώ και ώρα.

Παρήγγειλα κάτι, το έφερε και φεύγοντας πήρε το θάρρος και πολύ ευγενικά και καλοσυνάτα μου είπε : "Εντωμεταξύ, τί όμορφα που είναι τα μαλλιά σου.."

(μη σημαντική γενική πληροφορία, αλλά έχει σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας και του μηνύματος που προσπαθώ να περάσω : τα μαλλιά μου είναι εντελώς φυσικά, καστανά, και μακριά μέχρι τη μέση μου.)

Πιάσαμε συζήτηση για μερικά λεπτά, όσον αφορά το πώς μακραίνουν και άλλες γενικολογίες που την έκαναν να νιώθει φανερά πιο άνετα απέναντι μου.

Όταν ήταν ώρα να επιστρέψει στο πόστο της, μου χαμογέλασε και μου είπε "σαν γοργόνα είσαι", γελάσαμε, την ευχαρίστησα και έφυγε.

Το κείμενο αυτό, είναι αφιερωμένο σε εκείνη, που μου έφτιαξε τη διάθεση με ένα απλό αλλά μεγάλης σημασίας για εμένα σχόλιο, όντας και γω αρκετά εσωστρεφής και ντροπαλή.

"Ναι ρε Πανδώρα και που θες να καταλήξεις;"

Στο ότι ��εν είμαστε προγραμματισμένοι να ζούμε στην αποξένωση και στη μιζέρια. Όποιος και αν κρύβεται πίσω από την πλέον επικρατούσα κατάσταση του αυξημένου εγωισμού μας και της απάθειας του ενός για τον άλλον, αρνούμαι να πιστέψω ότι θα επικρατήσει και θα μας χωρίσει.

Είναι στη φύση μας να αγαπιόμαστε και να θέλουμε το καλό του συνανθρώπου μας, και καθημερινά πονάω ολοένα και περισσότερο, όταν βλέπω ότι λίγο λίγο κάθε μέρα αυτό τους αφήνουμε να μας το στερούν.

Να είστε ευγενικοί, να γελάτε, να τρέχετε και να παίζετε σαν παιδιά, και όταν δείτε έναν όμορφο άνθρωπο, ή κάτι όμορφο/αξιοσημείωτο επάνω σε κάποιον, κάντε του το ρημάδι το κοπλιμέντο, μη μασάτε.

Μπορεί να του φτιάξετε και τη μέρα.

Σε εσένα, λοιπόν, κορίτσι μου, που άφησες τις ντροπές και χωρίς να έχεις να κερδίσεις τίποτα, ήρθες και έβαλες και συ το λιθαράκι σου, στο να φτιάξει το μέσα μου λίγο παραπάνω σήμερα.

Μην ακούτε τι πάνε να σας πλασάρουν.

Η απάθεια ΔΕΝ είναι κουλ.

Η αδιαφορία ΔΕΝ είναι κουλ.

Ο εγωισμός ΔΕΝ είναι κουλ.

Κουλ είναι, να πολεμάς για την ανθρώπινη φύση σου, σε έναν κόσμο που προσπαθούν να σου την στερήσουν, να σε κάνουν να την ξεχάσεις και να ζεις μόνο για σένα.

Στην τελική, από το ίδιο χώμα έχουμε φτιαχτεί και αυτό δεν το αναιρεί κανένας, μέχρι ο κόσμος να τελειώσει. Είμαστε ο ίδιος πηλός, λίγο διαφορετικά πλασμένος, αλλά με τις ίδιες ομορφιές και αδυναμίες.

Γίνε η σερβιτόρα που δεν φοβάται να δείξει ότι είναι άνθρωπος και πες μια καλή κουβέντα, βγες από το ινσταγκραμ και ζήσε, γιατί είμαστε ο ένας για τον άλλον και στο τέλος της ημέρας, ο ένας τον άλλον έχουμε.

Πανδώρα.

[theofaluvsviolet]

Παρά Πέντε:Ανδρέας και Oc Fanfic / Πείτε μου εάν θέλετε να το συνεχίσω :3

💜Πασχαλιές και Καπνός🖤

Ανδρέας και Ερμιόνη

•Ένα πρωί•

Ο Ανδρέας όπως πάντοτε και κάθε μέρα μπαίνει στο γραφείο του αφεντικού του με σοβαρότητα και σεβασμό. Αυτή είναι άλλη μια μέρα βαρετή όπως όλες οι άλλες χωρίς καμία διαφορά. Μπαίνει μέσα και βλέπει τον Άρη όπως πάντα με το ουίσκι στο χέρι.

Ανδρέας:Καλημέρα σας. Με φωνάξατε;

Άρης:Μάλιστα. Έχουμε νέα δουλειά. Όχι ακόμα. Προς το παρόν εγώ θα την κάνω αλλά πολύ πιθανών να σε χρειαστώ μετά. Θα συνεργαστώ με κάποια για λίγο καιρό και θα με επισκέπτεται και αυτή και εγώ ανά καιρούς. Μια παλιά μου γνωστή, που τόσο καιρό ήταν στο εξωτερικό, την Άννα Καρρά.

Ανδρέας:Ακουστά την έχω… αλλά δεν θυμάμαι.

Άρης:Είναι σχεδιάστρια και αρχιτέκτονας μα έχει κάνει και άκρες στην πολιτική και στην Γαλλία.

Ανδρέας:Α ναι, μάλιστα! Την ξέρει η βοηθός μου και μάλλον από εκεί την άκουγα.

Άρης:Ε και τώρα θα την μάθεις μια και καλή. Θέλουμε να κάνουμε μια συμφωνία για κάποια κεφάλαια τα οποία έχουμε στην Γαλλία. Αύριο απόγευμα θα πάμε στο σπίτι της και θα μιλήσω μαζί της.

Ανδρέας:Εμένα θα με χρειαστείτε;

Άρης:Αυτή θα έχει και κάποιον βοηθό οπότε θα συνεννοηθείτε μόνοι σας για την υπόθεση που θα πιάσουμε.

Ανδρέας:Δεν θα είναι πρόβλημα.

Άρης:Το εύχομαι. Αυτή η συνεργασία είναι πολύ σημαντική. Δεν θέλω να υπάρξει κανένα εμπόδιο.

•Στο αμάξι•

Περνά αρκετή ώρα μέσα στο αμάξι στο οποίο ο Ανδρέας δεν έβγαλε άχνα και παρέμεινε σιωπηλός. Φυσικά συλλογιζόταν την βαρεμάρα που τον περίμενε όταν θα έφτανε στο σπίτι και θα περίμενε τον Άρη να κάνει την δουλειά του με την Άννα. Όπως πάντα δηλαδή στις δεξιώσεις που πρέπει να παρίσταται. Το αμάξι φτάνει σε μια τεράστια έπαυλη και βγαίνουν και οι δυο άντρες στον μεγάλο κήπο. Όταν καταφθάνουν και πλησιάζουν την εξώπορτα ανοίγει την πόρτα μια μεσήλικη γυναίκα, περιποιημένη, με ένα βελούδινο κόκκινο φόρεμα επίσημο και αυστηρό, χαμηλά τακούνια, καστανά μαλλιά σε σφιχτό κότσο, γαλάζια μάτια και μεγαλίστικα κοσμήματα. Είναι η Άννα, η πλούσια σχεδιάστρια η οποία καλωσορίζει τον Άρη μέσα με ανάστημα και υπερηφάνεια.

Άννα:Βρε καλώς τον!

Άρης:Ίδια όπως πάντα.

Η Άννα τους αφήνει να περάσουν μέσα και στο μεγάλο και πολυτελές σπίτι της, γεμάτο από βάζα και ακριβούς καναπέδες το οποίο ο Ανδρέας θαυμάζει.

Άννα:Μαύρα μάτια κάναμε! Δεν σε έχω δει για καιρό! Πριν την εκλογή σου! Βλέπω πως αυτό πήγε καλά.

Άρης:Πράγματι. Και εσύ έμαθα έκανες πολλά στο Παρίσι. Πιστεύω πως αυτό που σχεδιάζουμε τώρα θα βγει σε καλό.

Άννα:Το ελπίζω. Μόνο που ήρθες λίγο νωρίτερα και άφησα μια εκκρεμότητα στην μέση. Θα πρέπει να την τελειώσω και μετά να έρθουμε στο γραφείο μου και να μιλήσουμε. Ελπίζω να μην σε πειράζει να περιμένεις λίγο.

Άρης:Κάνε την δουλειά σου.

Άννα:Το παιδί;

Άρης:Εκτελεστικό μου όργανο. Με βοηθά σε όλες τις δουλειές.

Άννα:Χμ, μάλιστα. Ελπίζω να μην σε πειράζει να περιμένεις για πάνω από τρεις ώρες.

Ανδρέας:Όχι, αλίμονο. Το έχω συνηθίσει άλλωστε.

Άννα:Το φαντάστηκα. Μη φοβάσαι τουλάχιστον θα έχεις να μιλήσεις με κάποιον σήμερα, εάν συνεργαστεί εκείνη. Δεν θα παρίσταται αυτός έτσι;

Άρης:Οχι.

Άννα:Ωραία. Εσείς περιμένετε κάτω περίμενε στο καθιστικό μέσα μέχρι να τελειώσω.

Άρης:Σύστησε μας αρχικά στον βοηθό σου, να συνεννοηθεί με τον δικό μου για την συνεργασία.

Άννα:Όχι, μάλλον λάθος κατάλαβες. Θα σας συστήσω "στην" βοηθό μου. Προτιμώ να έχω στο πλάι μου προσωπικά μια γυναίκα. Ελάτε μαζί μου.

Τους οδηγεί προς το καθιστικό μαζί και ο Ανδρέας παραμένει αδιάφορος και βαρεμένος όσο ακολουθεί τα αφεντικά του.

Άννα:Λοιπόν, μήπως θα χρειαστεί να σε επισκέπτομαι;

Άρης:Πολύ πιθανών. Θα τηλεφωνιόμαστε συνεχώς για να συνεννοούμαστε. Όλα όσα πρέπει να κάνουμε πρακτικά θα τα κάνουν οι βοηθοί μας.

Άννα:Χμ, ναι. Όπως πάντα. Τέλος πάντων, πρέπει να τακτοποιήσω πρώτα την εκκρεμότητα μου. Εσείς περιμένετε για λίγο στο κάτω καθιστικό και εγώ έρχομαι αμέσως κάτω. Πρώτα όμως να σας συστήσω.

Η Άννα τότε ανοίγει την πόρτα του μεγάλου καθιστικού, με τα όμορφα ακριβά έπιπλα και τα υπέροχα αρωματικά που μέσα περίμενε τόση ώρα μια ψηλή γυναίκα, με μαύρα κυματιστά μαλλιά και ένα μαύρο λαμπερό φόρεμα προς το παρόν στεκόμενη πλάτη.

Άννα:Ερμιονη, έχουμε καλεσμένους.

Τότε η γυναίκα γυρνά από την άλλην και αποκαλύπτεται με μια γοητευτική κίνηση στα μαλλιά της. Ο Ανδρέας μόλις την βλέπει μένει με ανοιχτό το στόμα. Η κοπέλα είναι απίστευτα γοητευτική, τόσο ελκυστική και όσο περισσότερο την κοιτάζει δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται πως βλέπει μια φωτιά μπροστά του. Ο τρόπος με τον οποίο στέκεται, ο τρόπος με τον οποίο χαϊδεύει τις μπούκλες της και το σκούρο και ελκυστικό δέρμα της τραβά τα μάτια των ανδρών είναι απίστευτο. Μόλις την βλέπει αμέσως μένει με ανοιχτό το στόμα. Η κοπέλα είναι σαν μια αναμμένη φλόγα μες την νύχτα. Όσο περισσότερο την κοιτάζει και καρφώνει το βλέμμα του επάνω της τόσο περισσότερο δεν μπορεί να αντισταθεί. Εκείνη τον επεξεργάζεται από πάνω μέχρι κάτω χωρίς να δίνει σημασία στον πρωθυπουργό δίπλα του μα στον ίδιο τον Ανδρέα ο οποίος βγάζει την γοητεία της αμαρτίας και της αλητείας ταυτόχρονα. Εκ πρώτης όψεως δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο μα έχει διαφορετική επίδραση σε κάθε γυναίκα. Εκείνος με ανοιχτό το στόμα την κοιτάζει και την πλησιάζει έκπληκτος όσο εκείνη κάθεται απαθής όρθια.

Άννα:Από δω η Ερμιόνη. Η βοηθός μου. Ερμιόνη, πιστ��ύω πως οι συστάσεις με τον πρωθυπουργό είναι περιττές αλλά για την ώρα γνωριστείτε με τον βοηθό του. Επιστρέφω σε λίγο.

Η Άννα φεύγει από το δωμάτιο μα μόνο ο Άρης την προσέχει καθώς οι δυο βοηθοί τους περνούν τουλάχιστον ένα λεπτό από κοίταγμα. Κάποια στιγμή εκείνος σπάει τον πάγο μεταξύ τους.

Ανδρέας:Χαίρω πολύ… Ανδρέας. Βοηθός του κυρίου Παυρινού.

Ερμιόνη:Και ίσως και κάτι περισσότερο. Ήρθατε νωρίς.

Άρης:Εσύ είσαι η βοηθός της Αννας.

Ερμιόνη:Είμαι η Ερμιόνη. Είμαι στις υπηρεσίες μόνο της Άννας. Όμως εάν μου δείξετε την ανάλογη γενναιοδωρία και σεβασμό θα σας ανταποδώσω με οποιαδήποτε εξυπηρέτηση.

Άρης:Προς το παρόν θα τα κανονίσω όλα με την Άννα.

Ερμιόνη:Ελπίζω να μην ήρθες πιωμένος.

Ανδρέας:Όχι.

Ερμιόνη:Πάλι καλά.

Ανδρέας:Εσύ τώρα δηλαδή… δουλεύεις για την Άννα;

Ερμιόνη:Προφανώς. Τα βασικά μου καθήκοντα είναι το πρόγραμμα της, τα ρούχα της και κανένας καφές από το κέντρο. Μερικές φορές όμως καλή ώρα αλλάζουν. Εσύ είσαι να φανταστώ και… γκάνγκστερ;

Ανδρέας:Μπορείς να το πεις και έτσι.

Ερμιόνη:Περίμενα να είχες δερμάτινα, καδένα ή τατουάζ παντού.

Ανδρέας:Είναι όλα κάτω από το κοστούμι.

Εκείνη αφήνει ένα γοητευτικό χασκόγελο να της φύγει και χαμόγελα, κοιτάζοντας τον από τα νύχια ως την κορφή ενώ ο Άρης απλά συγκεντρώνεται στην Άννα και όχι στον βοηθό του

Ερμιονη:Πόση ώρα θα σας πάρει η ομιλία;

Ανδρέας:Πάνω από δυο ώρες πάντως. Τα αφεντικά μας θέλουν να μιλήσουν μόνα τους.

Ερμιονη:Μα φυσικά. Η μπίζνα γίνεται πάντα πίσω από τις κλειστές πόρτες. Βασικός κανόνας.

Ανδρέας:Αυτό είναι γνωστό. Χαίρομαι που το αναγνωρίζεις και εσύ.

Ερμιονη:Καλώς ήρθατε στο σπίτι της αφεντικίνας μου λοιπόν. Ξέρετε πως πάει από εδώ και πέρα. Εσείς λέτε, εμείς εκτελούμε και επιτέλους χαιρόμαστε τα λεφτά μας.

Ανδρέας:Είναι αλήθεια αυτό. Εσύ, τα χαίρεσαι τα λεφτά σου;

Ερμιόνη:Κανείς δεν τα διώχνει τα λεφτά. Όσο και εάν δεν θέλει να το παραδεχτεί.

Και οι δυο τότε κοιτιούνται γοητευτικά και πονηρά μα αυτήν τους την στιγμή διακόπτει ο Άρης, μιας και ήρθαν για άλλο σκοπό εδώ πέρα.

Άρης:Πόση ώρα θα κάνει η Άννα;

Ερμιόνη:Δεν ξέρω. Εσείς καθίστε μέσα όσο θέλετε, δεν σας ενοχλούμε. Λοιπόν… θα κάτσεις εδώ κάτω για ένα ποτό;

Ανδρέας:Μα φυσικά. Αυτό θα σου πρότεινα εξ’ αρχής.

Ερμιόνη:Δεν νομίζω να τους πάρει υπερβολικά πολλή ώρα. Αλλά είμαι σίγουρη πως θα βρούμε τον τρόπο να περάσουμε τον χρόνο μας. Τι πίνεις;

Ανδρέας:Οτιδήποτε δυνατό…

Άρης:Έχετε κανένα ουίσκι;

Ερμιόνη:Χμ… ναι. Μα θα σας σερβίρω εγώ η ίδια όταν η Άννα τελειώσει την δουλειά της. Τα αφεντικά πίνουν ξεχωριστά από εμάς.

Ανδρέας:Ναι αλλά μην φυλάξεις το καλύτερο μόνο για τα αφεντικά. Λέω να το μοιραστούμε όλοι μας.

Η Άννα κατεβαίνει κάτω λοιπόν με την ίδια διάθεση και πλησιάζει τον Άρη.

Άννα:Με συγχωρείς για την αναμονή. Τώρα τελείωσα. Λοιπόν, εμείς θα πάμε επάνω στο γραφείο μου. Θα έρθουν μαζί μας;

Άρης:Προτιμώ να είμαστε οι δυο μας εκεί μέσα.

Ερμιόνη:Ναι. Και εγώ το ίδιο…

Λέει και κοιτάζει τον Ανδρέα με ένα γοητευτικό βλέμμα και με μισόκλειστα μάτια που τα γατίσια μάτια της πάνε τέλεια με τα κατάμαυρα μαλλιά της τα οποία ο Ανδρέας κοιτάζει με θαυμασμό.

Άννα:Θα προτιμούσα να μείνετε στο επάνω σαλόνι, δίπλα στο γραφείο επειδή μπορεί να σας χρειαστούμε κάποια στιγμή. Ίσως να σας ενημερώσουμε για κάτι.

Ανδρέας:Όπως νομίζετε.

Ερμιόνη:Εσείς μπορείτε να ξεκινήσετε. Εγώ δεν θα ενοχλήσω καθόλου.

Ανδρέας:Που θα βρίσκεσαι;

Ερμιόνη:Στο σαλόνι. Γιατί;

Ανδρέας:Όχι απλώς, έκανα μια ερώτηση.

Ερμιόνη:Πολύ τυχαίες ερωτήσεις σε μια τόσο σημαντική συνάντηση των αφεντικών μας…

Ο Ανδρέας με αυτό αρχίζει να νιώθει λίγο άβολα χωρίς να ξέρει τι να απαντήσει στην κοπέλα. Η Άννα όταν το ακούει αυτό παίρνει ένα ύφος αγανάκτησης, ίσως και το ύφος που θυμίζει:«Όχι πάλι!». Οπότε αποφασίζει να τους διώξει και τους δυο έξω για να ξεκινήσει η σύσκεψη.

Άννα:Μπορούμε να ξεκινήσουμε τώρα. Μπορείτε να πηγαίνετε.

Ο Ανδρέας βγαίνει αμέσως πρώτος αλλά πριν η Ερμιόνη απομακρυνθεί η Άννα την σταματά και της λέει κάτι, αυστηρά και διακριτικά.

Άννα:Πρόσεχε. Ο βοηθός του δείχνει να ενδιαφέρεται. Μην κάνεις τις τρελές που κάνεις πάντα με τους άντρες που σε θέλουν. Αυτή η συνάντηση είναι πολύ σημαντική!

Ερμιόνη:Τι ακριβώς σχέση έχουν οι δικές μου τρέλες, όπως λες, με τον δικό σου μπίζνες θρίαμβο;

Άννα:Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σταματήσεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να μην κάνεις σαν 15χρονο όταν δεν γίνεται το δικό σου.

Ερμιόνη:Καλά. Κάνε ο, τι εσύ ξέρεις τώρα.

Η Ερμιόνη αδιάφορη και άνετη, βγαίνει έξω από το δωμάτιο αφήνοντας μόνους τα αφεντικά. Πηγαίνει προς το δωμάτιο όπου περίμενε ο Ανδρέας. Τόση ώρα βρισκόταν μόνος και σκεπτικός μα μόλις μπήκε η κοπέλα ξαφνικά το δωμάτιο γέμισε με ένα ίχνος ομορφιάς και γοητείας.

Ανδρέας:Λοιπόν… τι πίνεις;

Ερμιόνη:Μ’ αρέσουν τα γλυκά. Βάλε μας ένα ουίσκι.

Ανδρέας:Που το έχετε;

Ερμιόνη:Γιατί να βάλεις εσύ ποτό; Εγώ είμαι η οικοδέσποινα.

Ο Ανδρέας με τον τρόπο που συνήθισε να την πέφτει στις γυναίκες τώρα την πέφτει και στην Ερμιόνη, χωρίς να ξέρει με ποια πραγματικά έχει να κάνει.

Ανδρέας:Ο άντρας πάντα σερβίρει την γυναίκα.

Ερμιόνη:Οι πρωτοτυπίες είναι βαρετές.

Η Ερμιόνη αφήνει ένα ειρωνικό γέλιο και βγάζει τα ποτήρια έξω για να πιουν.

Ανδρέας:Πόσο καιρό δουλεύεις για την Άννα;

Ερμιόνη:Αρκετό καιρό για να ξέρω τι ακριβώς τρώει, τι τη�� αρέσει να φοράει, πότε περνάει κλιμακτήριο και γιατί έχει νεύρα κάποιες φορές.

Ανδρέας:Φαίνεται πως και αυτή σε ξέρει πολύ καλά, όμως.

Η Ερμιόνη βάζει ποτό στα ποτήρια, δίνει το ένα στον Ανδρέα και το άλλο το κρατά.

Ερμιόνη:Εσύ πόσο καιρό δουλεύεις για τον άρχοντα της βουλής;

Ανδρέας:Δεν θα ‘ναι περίπου 8 χρόνια; Δεν περίμενες να έρθει ο πρωθυπουργός εδώ πέρα, έτσι δεν είναι;

Ερμιόνη:Δεν το περίμενα. Αυτή η στιγμή ίσως γίνει και ταινία.

Ανδρέας:Ιστορική;

Ερμιόνη:Μάλλον κωμωδία.

Εκείνος ξανά γελά με το αστείο της και μαζί αρχίζουν να πίνουν γουλιά γουλιά του ποτού τους από τα ποτήρια.

Ερμιόνη:Πες μου κάτι, είναι όλοι οι γκάνγκστερ τόσο σκοτεινοί και μυστήριοι;

Ανδρέας:Ίσως. Δεν το δένω και κόμπο. Έχεις γνωρίσει κι άλλους;

Ερμιόνη:Ναι, αλλά κανέναν που να δουλεύει για τον άρχοντα της βουλής. Λοιπόν, θα είμαι ειλικρινής. Σε περίμενα περισσότερο… άτακτο και γενικότερα τσαλακωμένο. Αλλά ίσως αυτά είναι μόνο κάτω από το κοστούμι. Μήπως υπάρχει κάποια τέτοια πλευρά που δεν έχεις ακόμα αποκαλύψει στους άλλους;

Ω πόσο θέλει όμως να της εξομολογηθεί. Πόσο θέλει να της πει πόσο όμορφη είναι στα μάτια του, ειδικά αυτά τα πράσινα, ω αυτά τα υπέροχα γατίσια μεγάλα μάτια που τον καθηλώνουν. Αλλά ξέρει πως πρέπει να συγκρατηθεί και να μην της φανεί εντελώς σαλεμένος. Είχε τόσο καιρό να νιώσει έτσι για γυναίκα που του φαίνεται πως είναι απροετοίμαστος αλλά δεν θα το βάλει κάτω - θα προσπαθήσει.

Αφήνει κάτω το ποτήρι, την πλησιάζει και της μιλά διακριτικά και περισσότερο ήρεμα, με μια γοητεία του μυστηρίου γύρω του απέναντι στην νεαρή.

Ανδρέας:Εάν θέλεις να ανακαλύψεις αυτήν την πλευρά είσαι ελεύθερη, να το ξέρεις.

Η Ερμιόνη χαμογελάει πλατιά και πίνει ακόμα μια γουλιά, μεγαλύτερη, αυτή τη φορά και του απαντά.

Ερμιόνη:Νομίζω ότι θα περιμένω λίγο.

Ανδρέας:Λοιπόν, τι ενδιαφέρουσες ιστορίες έχεις να μου πεις;

Ερμιόνη:Εσύ πρώτος. Πες μου, ποια ήταν η μεγαλύτερη σου εμπειρία ως γκάνγκστερ;

Ο Ανδρέας φυσικά χωρίς να χάσει χρόνο αφήνει κάτω το ποτό και αρχίζει να της λέει για την πρώτη φορά που είχε μια τέτοια περιπέτεια…

Συνεχίζεται, κάντε λάικ εάν σας άρεσε και θα το συνεχίσω :)

[xionisgr]

ISBN: 978-618-01-5866-3 Συγγραφέας: Εριέττα Κούρκουλου Λάτση Εκδότης: Ψυχογιός Σελίδες: 320 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-10-24 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-618-01-5866-3 Συγγραφέας: Εριέττα Κούρκουλου Λάτση Εκδότης: Ψυχογιός Σελίδες: 320 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-10-24 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[mimegames-blog]

Μόλις κατάλαβα πόσο όμορφο είναι που μπορώ να λέω ότι κάποτε είχαμε αυτό που είχαμε. Όσο και να ήθελα να είμαστε μαζί στα σήμερα και σε όλα τα αύριο. Δεν θα πάψεις ποτέ να είσαι μια ιστορία που θα λέω σε φίλους συγγενείς και παιδιά και θα χαμογελάω αυθεντικά για όσα ζήσαμε. Δεν λέω ίσως να θελα λίγο ακόμα.

Αλλά ίσως να τελείωσε ακριβώς οπότε έπρεπε να τελειώσει. Εύχομαι να προχωρήσεις και να προχωρήσω σε ακόμα πιο χαρούμενα μονοπάτια που θα μας δώσουν ακόμα πιο ωραίες αναμνήσεις και ιστορίες.

Και που ξες ίσως σε καμία δεκαετία να σε πετύχω τυχαία σε ένα μπαρ και να πιούμε κι ένα τελευταίο ποτό μαθαίνοντας ο ένας τα νέα του άλλου!!

Σε αγαπάω πολύ και σε ευχαριστώ για όλα. Γιατί όλα ήταν όμορφα και εκπαιδευτικά

[xehasmenesithakes]

Αύριο θα έδινα κανονικά 2 μαθήματα αλλά λόγο όλου αυτού που έχει γίνει δεν θα δώσω τελικά οπότε αποφάσισα σήμερα να χαλαρώσω. Έκανα γενική στο σπίτι, κουρεύτηκα, έφτιαξα ένα πολύ ωραίο φαγητό, έβαλα τα αγαπημένα μου τραγούδια για να χορέψω και έβαλα όμορφα ρούχα για να βγω με τις φίλες μου. Ήταν όμορφα, δεν είμαι και στην καλύτερη μου φάση αλλά ήταν. Είχα καιρό να νιώσω χαλαρή. Έχω αρχίσει και πέφτω τώρα για να σου πω την αλήθεια αλλά ήταν όμορφη μέρα. Θέλω κ άλλες τέτοιες μέρες

Στο χερι σου ειναι πολυ καλο παντως οτι αντιλαμβανεσαι τη σημασια μια στιγμης την ωρα που τη βιωνεις και οχι ετεροχρονισμενα.Ακομα και οταν εχεις αλλα πραγματα παντα να βρισκεις λιγο χρονο για σενα και γενικα treat yourself με καθε ευκαιρια..ετσι ειναι το self love

[emeis]

Ολοήμερο

Σήμερα ήταν το πάρτι του Π. Μαζευτήκαμε στο Σελεπίτσαρι, τα είπαμε εκεί λίγο για το show που έγινε με τον Δ. και τον Β. τσιμπήσαμε και φύγαμε. Με άφησες στο σπίτι κι εγώ αμέσως πήρα το αμάξι για να κατέβω στο Bed & Bath για το δώρο. Με είδες όμως στον δρόμο ότι ήμουν πίσω σου και άρχισες τα τηλέφωνα. Σου είπα ότι πηγαίνω στον Μουστάκα για να πάρω ένα δώρο αλλά δεν το "έφαγες". Στο σπιτάκι το βράδυ που ήρθα για να φύγουμε κατάφερα και έκρυψα την τσάντα με το μαξιλάρι αλλά τελευταία στιγμή μπήκες στο δωμάτιο και το είδες.

Φτάσαμε στο parking του Φιξ αλλά δεν ήξερα που έχεις κανονίσει για τη γιορτή μας. Τελικά φτάσαμε στο Sense σε ένα υπέροχο τραπέζι. Το είχες σταμπάρει από τα βραβεία προχθές. Ωραία φάγαμε. Φανταστικό ψωμί και βούτυρο, γενικότερα πολύ αξιόλογο μενού αλλά και αρκετά ακριβό. Περάσαμε πολύ όμορφα και το χάρηκες που το χάρηκα!

01.04.23

[life-with-tzelakiii]

08/03/2023

Αγαπητέ αναγνώστη,

Όπως πάντα αναβλητική. Πέρασε τόσο γρήγορα η μια εβδομάδα μετά την άλλη, δίχως να καταλάβω το πως. Άνθρωποι μπήκαν, άνθρωποι βγήκαν. Η μόνη σταθερά το κενό. Πολλές οι μεταβολές . Νέα δουλειά, μια μεγάλη ανάσα θα έλεγα , απ τη ρουτίνα μέσα στην οποία είχα αρχίσει να σαπίζω. Είναι τόσο αξιοπερίεργο το πως αλλάζουν τα δεδομένα. Μόλις κανείς 5 βήματα μπροστά, ξαφνικά στη καλύτερη γυρνάς στην αφετηρία. Μα, αν είμαι στην αφετηρία, πριν ένα μήνα που ήμουν ;

Ο εαυτός μας είναι ο πιο αυστηρός κριτής μας, λένε, παρόλα αυτά όσο μπορώ τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να του δίνω ελαφρυντικά, ή να εθελοτυφλώ. Στο πρώτο κείμενο είχα γράψει πως μέσα απ αυτό το ημερολόγιο θα ανακαλύψω ποια είμαι τελικά. Μα ποια είμαι τελικά ; Ενώ πιστεύω ότι είμαι χ ξαφνικά όλες μου οι επιλογές, γίναν ψ.

Ξυπνάνε κάθε μέρα τόσα ερωτήματα. Σήμερα σκεφτόμουν τι ορίζει κάποιον "αδύναμο"; Είσαι αδύναμος εάν νιώθεις έντονα ; Εάν δείχνεις τα συναισθήματα σου ; Σου πάτησαν και σου πατάνε τη καρδιά, σε πόνεσαν, σε πλήγωσαν κι όμως βρίσκεις τη δύναμη να βγάλεις κι άλλο συναίσθημα, πάλι αδύναμος είσαι ; Προσπάθησα πολλές φορές να βάλω στο mute το μέσα μου, να γίνω πέτρα όπως κάποιοι που "ζηλεύω", να μην έχω προσδοκίες, να μη μ αγγίζει τίποτα. Ίσως να τα κατάφερα για λίγο αλλά δε μ αρέσει αυτό που βλέπω. Κάπου έθαψα αυτόν τον ονειροπόλο χαζοχαρούμενο μοναδικό εαυτό, κι έγινα αυτή η κυνική, απαισιόδοξη κοπέλα που μοιάζει κάπως σαν "όλες τις άλλες", που όλο γκρινιάζει .

Κάποτε με πλήγωσε πολύ που με αποκάλεσαν "αγαθή", "ευάλωτη" και "περίεργη". Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς τη πίεση της ταμπέλας "η διαφορετική". Πολλά τα βλέμματα. Και κάπου εκεί άρχισα να κρύβω εμένα. Να μη μιλάω για όσα σκέφτομαι, για όσα νιώθω, για όσα μ αρέσουν. Κάπου εκεί σταμάτησα να κλαίω. Κάπου εκεί άρχισα να θυμώνω. Με εμένα, με τους άλλους, με όσα ανέχομαι και με όσα μου προσάπτουν. Νομίζω ότι ίσως αυτό το ημερολόγιο δεν έγινε να να βρω ποια είμαι, αλλά για να βρω τον "παλιό, καλό εαυτό" μου .

Δε θέλω πολλά στη ζωή, ηρεμία, καλή παρέα, φαΐ και μια αγκαλιά να ζεσταίνει που και που την ψυχή μου. Θα ταν όλα πολύ πιο όμορφα εάν ήταν πιο απλά. Εάν υπήρχε ειλικρίνεια. Λιγότερες μάσκες. Λιγότερη δηθενιά. Και περισσότεροι συναισθηματικά διαθέσιμοι άνθρωποι. Ακούω τώρα το “"ήθελες να μπλέξεις-kako”, λέει : "ότι και να καταφέρω καταστρέφω και όπου ένιωθα πολύ καλά συνήθως έφευγα, αυτή τη συμπεριφορά δε την ελέγχω", και ταυτίστηκα. Κάπου εδώ παραδέχομαι ότι έγινα και γω μια από αυτούς τους συναισθηματικά μη διαθέσιμους. Εγώ. Εγώ που έδωσα τόση αγάπη κάποτε.. που ελάχιστοι άνθρωποι θα έχουν τη τύχη ποτέ να βιώσουν. Κι όμως τρομάζω στο συναίσθημα πλέον. Τα τείχη ψηλά και η καρδιά κλειστή. Υπάρχει ακόμα "εκείνη", το ονειροπόλο χαζοχαρούμενο ξεχωριστό κορίτσι, αλλά φοβάται να βγει. Ακόμα επουλώνει τραύματα του παρελθόντος. Που δύναμη για νέα.

Κάτι άλλαξε μέσα μου όμως. Θα γίνω πάλι εγώ. Αυτός είναι ο στόχος για φέτος. Να μάθω να απολαμβάνω τη στιγμή. Λιγότερα νεύρα, περισσότερα όνειρα. Λιγότερη γκρίνια, περισσότερο χαμόγελο . Ναι είμαι αυτή η κοπέλα με τα πλέον πορτοκαλί μαλλιά, που αγαπάει το Korean drama, τις τουλίπες και τα ηλιοτρόπια, το τσάι και τη φωτογραφία,να ζωγραφίζει, να βάζει κλασική μουσική για να τη πάρει ο ύπνος, τα 60s τραγούδια, να χορεύει , να γελά δυνατά , να ερωτεύεται με όλ�� της τη δύναμη και να είναι "νούμερο" .

Θα κλείσω γράφοντας κάτι που σκεφτόμουν χθες βράδυ ενώ παρατηρούσα πως καιγόταν το τσιγάρο που κάπνιζα . Η ζωή είναι σαν ένα βιομηχανικό τσιγάρο, θα καεί έτσι κι αλλιώς από μόνη της, τράβηξε όσες περισσότερες τζούρες προλαβαίνεις, ο χρόνος θα περάσει έτσι κι αλλιώς, το τέλος θα έρθει έτσι κι αλλιώς, απόλαυσε όμως το ενδιάμεσο, τραβά δυνατές τζούρες ζωής και χαράς. Χαμογέλα ρε! 🤍

xoxo, tzelakiii

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2023, 05:49

Το 3ο και τελευταίο βράδυ, αν δεν κάνω λάθος, που ήσουν εδώ λίγες μέρες πριν όσο κάναμε έρωτα μου είπες κάτι που μέχρι και σήμερα δεν έχει περάσει μέρα που να μην το σκεφτώ. Μου είπες ότι με αγαπάς.

Με ρωτούσες αν σε αγαπάω και δεν σου έλεγα κάτι, δεν είχα κάποια αντίδραση, όπως εσύ είπες απλά σε κοιτούσα παγωμένη. Και αυτό γιατί φοβάμαι να σου το πω. Έχω τους λόγους μου και όσες φορές θέλησα να σου το πω απλώς δεν μπορούσα. Εδώ και λίγο καιρό νιώθω την έντονη επιθυμία να σου το πω. Σου έλεγα ότι μερικές φορές νιώθω ότι θέλω να σου πω περισσότερα αλλά δεν μπορώ και ελπίζω μια μέρα να έχω την ευκαιρία να το κάνω πριν να είναι πολύ αργά. Θυμάσαι; Σε αυτό αναφερόμουν. Αλλά πως να σου το πω όταν πολλές φορές λες ότι είμαι υπερβολική για όσα νιώθω; Δεν ήθελα να το δεις και αυτό έτσι οπότε έβαλα τον εαυτό μου στην δύσκολη θέση να το κρατήσει μέσα του μέχρι να είναι η κατάλληλη στιγμή για να σου το πω.

Όταν με ρώτησες από κοντά μπορεί να μην μπόρεσα να σου το πω αλλά το έλεγα από μέσα μου. Όταν μου είπες ότι εσύ με αγαπάς, που δεν το είπες μόνο μια φορά, όσο άσχημο κι αν ακουστεί η πρώτη μου σκέψη ήταν "γιατί λες ψέματα;". Δεν ήθελα να πω κάτι όμως για να μην χαλάσω την όμορφη στιγμή που είχαμε. Και το είπες ξανά και ξανά και, συγγνώμη, αλλά δεν μπόρεσα να σε πιστέψω. Ένιωσα περίεργα αλλά και πολύ όμορφα, καταλαβαίνεις; Πως να πιστέψω κάτι τέτοιο όταν δεν δηλώνεις καν ερωτευμένος μαζί μου;

Κάπου στις 2 μέρες αφού έφυγες έτυχε να μιλήσουμε για αυτό και το βρήκα ως αφορμή να σε ρωτήσω γιατί το είπες. Μου είπες ότι έτσι ένιωσες εκείνη τη στιγμή, όπου και εγώ αυτό σκέφτηκα αργότερα. Υπέθεσα ότι σε μια ��όσο έντονη στιγμή αυτό σου βγήκε να πεις και αυτό ένιωσες σωστά να κάνεις εκείνη τη στιγμή. Και, όσο παράξενο κι αν ήταν, χαίρομαι που το έκανες. Σε έχω ρωτήσει πολλές φορές τι νιώθεις για μένα και δεν ξέρεις πως να απαντήσεις σε αυτό. Σχεδόν πάντα η απάντηση σου είναι "σίγουρα νιώθω κάτι για σένα αλλά δεν ξέρω πως να το εξηγήσω". Αυτή η ξαφνική εκδήλωση αγάπης από την πλευρά σου μοιάζει αρκετά μυστήρια αλλά και κάτι που καμιά φορά με κάνει να αναρωτιέμαι "το είπε στα αλήθεια αυτό; Το είπε ή εγώ το φαντάστηκα;"

Όταν, λοιπόν, μιλήσαμε λίγο για αυτό με ρώτησες ξανά, και μάλιστα 2 φορές αν θυμάμαι καλά, και σου είπα πως αν είναι να σου το πω προτιμώ να σου το πω από κοντά. Έβαλα καρδούλα στο μήνυμα σου και ενώ απάντησα και σε κάτι άλλο που είχες στείλει, απάντησα στην ερώτηση σου "Εσύ;" και μου έβαλες και εσύ καρδούλα. Και σου είπα ότι όταν με ρώτησες από κοντά το έλεγα από μέσα μου οπότε πλέον γνωρίζεις ποια είναι η απάντηση στην ερώτηση σου.

Το σκέφτομαι συνέχεια, κάθε μέρα. Μόνο εσύ ξέρεις τι πραγματικά νιώθεις για μένα, εγώ απλώς το δέχ��μαι. Και σε πιστεύω. Σε πιστεύω κυρίως γιατί σε μια τέτοια στιγμή που το είπες δεν υπήρχε χρόνος να σκεφτείς το οτιδήποτε, ήταν κάτι που αν το νιώθεις μπορεί πολύ εύκολα να σου βγει. Και εσύ το έκανες. Και αυτό ίσως είναι το πιο όμορφο πράγμα που μου έχεις πει, τα πιο όμορφα λόγια που σε έχω ακούσει να λες.