#αίσθηση

[romios-gr]

«Την ώρα της ακολουθίας, όταν ο γέροντας άκουγε το όνομα του Χριστού, είχες την αίσθηση ότι άνοιγε ένα φράγμα ψυχικό και πλημμύριζε η ύπαρξή του από τον έρωτα, που χρόνια ζούσε η καθαρή του καρδιά. Στο άκουσμα του ονόματος της Παναγίας, σεισμική δόνηση στο στασίδι του. Έσκυβε ευλαβικά το κυρτωμένο σώμα. Την ώρα της Λειτουργίας ένιωθες ότι κάθε λόγος γινόταν λαβίδα αγία και ο ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/tin-ora-tis-akoloythias-otan-o-gerontas-akoyge-to-onoma-toy-christoy-eiches-tin-aisthisi-oti-anoige-ena-fragma-psychiko/

[bl00dyghoul2]

Ποια θα έχει σε λίγα χρονάκια πρόβλημα με το στομάχι της επειδή από την μαλακια της δεν τρώει? Εγωωωω🧏🏻‍♀️

[fandomchaosposts]

ναι αλλά σας έχω αναφέρει ότι όταν ήμουν μωρό είχα έναν φανταστικό φίλο, τον Αντώνη, με τον οποίο ήμουν obsessed

[dimidesan]

Καλησπέραα🖤🖤

Σήμερα με ένα ακόμη επεισόδιο του Podcast Των Χαμένων Ονείρων.

Η 6η αίσθηση, μια ταινία σταθμός στα ψυχολογικά θ��ίλερ πνευμάτων.

Ποια είναι όμως η 6η αίσθηση; Είναι όντως σωστός ο τίτλος αυτός για την συγκεκριμένη ταινία;

Για να δούμε!

[fandomchaosposts]

το εξώφυλλο μου θυμίζει το Εραγκον και η υπόθεση λίγο την Αλαστρα αλλά με βάση αυτά που λες δεν είναι κανένα από τα δύο 😔😔

OK since people wanted me to share about the book I will give it a shot. I actually remember a lot about the book, just not the title. It also seems to be a pretty obscure book because I can't find it on any list.

As far as the title goes, it was something like "The legend of (fantasy name) or "The kingdom of (fantasy name)" or something similar. The kingdom's name seemed complicated and hard to read, at least to me. The genre was fantasy and rated 12 and over probably? I read it either during late elementary school or middle school, so between 2013-2018. POV third person?

I distinctly remember the author bio in the book's wing saying he was a teenager at the time it was published. It's also possible the story wasn't even written in english, but I doubt it was originally in greek. I believe the publishing company that brought it in Greece in Nakas book house, because I bought it from their store during a trip.

Let's finally get to the plot. The protagonist was a boy named either Eren or Eron and he had a little brother named Patrick. The book starts with their dying grandpa telling them there is a portal for a magical world in their basement. After his death they check out out. Soon after entering Patrick gets kidnapped. There is a friendly dragon called Wilda (Ουίλντα)? Or something like that. The protagonist can use fire magic by exclaiming the word "Gastl(e)".

The plot was honestly all over the place, there were a ton of characters, a wizard who dies and later re appears as a decaying mummy, an evil flying knight and the big bad, the evil king. Also Patrick dies at some point and according to the rules, will return to earth and be unable to come back to Magical Place.

After the evil king is defeated, Eron and Wilda spend their years living lavish lives and grow old together. After a few decades though Eron decides he needs to return to earth, and when he does he goes back to being a teenager. During the epilogue he is an old man again and narrating everything to his grandchildren, which was supposed to be setting up for the sequel book.

I hope that makes sense, the author was young so I understand why the plot seemed all over the place in parts. I also quickly doodled what I vaguely remember of the book cover, maybe it will help. And thank you if you read all this 😭

Feel free to ask me if you need anything else

[absolute-1nsanity]

Καθώς βρισκόμουν πάνω σε μια παγωμένη λίμνη στο Kilpisjarvi της Φινλανδίας μετά από 4 ώρες οδήγηση από το Τρόμσο της Νορβηγίας, ξαφνικά ο ουρανός άρχισε να ζωντανεύει με την πιο εκπληκτική χορογραφία φωτός που έχω δει ποτέ...Το Βόρειο Σέλας εμφανίζεται αργά σαν μια αιθέρια κορδέλα που χορεύει στον αέρα, βαμμένη σε αποχρώσεις του πράσινου αλλά και του ροζ. Κάθε κύμα του φωτός μοιάζει να ψιθυρίζει μυστικά που μόνο η φύση καταλαβαίνει.

Το κρύο, το οποίο μόλις ένιωθα να διαπερνά τα κόκκαλα μου, φαίνεται ξαφνικά να εξαφανίζεται. Αντί για αυτό, μια ζεστασιά με κατακλύζει από μέσα, σαν να είμαι μέρος του φωτός που γεμίζει τον ουρανό. Οι αισθήσεις μου είναι απορροφημένες απο την ομορφιά του φαινομένου και νιώθω ότι η ψυχή μου λούζεται από μια αίσθηση ηρεμίας και σύνδεσης με την φύση. Εδώ, πάνω σε αυτή την παγωμένη λίμνη νιώθω ότι ανήκω σε ένα άλλο σύμπαν, σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει και η ομορφιά της φύσης είναι απλώς αληθινη και απερίγραπτη. Το Βόρειο Σέλας δεν είναι μόνο ένα θέαμα. Είναι μια εμπειρία που σε γεμίζει με δέος και σε συνδέει με το άπειρο.

Ευγνώμων που βρέθηκα εδώ σε αυτό το σημείο του κόσμου και μπόρεσα να αιχμαλωτίσω αυτή την αξεπέραστη στιγμή μ��σα από τον φακό μου. Ένα φαινόμενο που μου θυμίζει πόσο μικροί είμαστε μπροστά στην μεγαλειώδη δύναμη της φύσης.

[psychotiko-epeisodio]

Κάποια μέρα,

Θα σε κοιτάζω δίχως να αισθάνομαι τίποτα για εσένα.

Θα περπατήσω δίπλα σου,σαν να μην μας πήρε ποτέ ο ύπνος αγκαλιά.

Και σαν να μην ξέρω τι αίσθηση έχει το φιλί σου.

Θα είναι λοιπόν,

Σαν να μην σε ερωτεύτηκα ποτέ.

Αυτό όμως που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω,

Ειναι το πόσο πολύ με πλήγωσες.

Τόσο που και οι πληγές να επουλωθούν,

Οι ουλές δεν πρόκειται να φύγουν.

[gialinos-xartopolemos]

Η αγάπη είναι απλή.

Ο καφές μόλις συναντήσει τα χείλη σου,

Το πρόσωπο σου ανάμεσα στα σεντόνια το πρωί,

Η χαραμάδα του ήλιου στα γαλάζια σου μάτια,

Η αίσθηση της απέραντης ζεστασιάς μόλις σε αγκαλιάζω μετά από καιρό

Και η γλυκιά αναμονή

Για ο,τι ακόμα μας περιμένει.

[thrassa]

He actually said "Κριτίᾳ τοῦτ΄ ἔστω τῷ καλῷ" which almost directly translates to "(I drink) To the health of handsome Kritias" which makes it ten times sluttier.

I may not remember anything from ancient greek from my freshman year, but the one thing I remember clearly is when Theramenes did the sluttiest thing ever when he drunk the conium and addressed Critias like "This one is for you" and then died

[kalokairistoxwrio]

Και κάθε τραγούδι να είναι για αυτόν.

Κάθε μέρος να έχει τη μυρωδιά του.

Κάθε επιφάνεια να έχει την αίσθηση του.

Κάθε ήχος να μοιάζει με τη φωνή του.

Μα αυτός να λείπει…

[0cean--soul]

Πάντα μου άρεσε η θάλασσα όταν ήταν σκοτεινή

όταν τα σύννεφα χαμήλωναν

και ο άνεμος την ανάγκαζε να δείξει

την άγρια ψυχή της.

Δεν ήταν η γαλήνια μπλε

απεραντοσύνη που με γοήτευε,

αλλά το σκοτεινό της βάθος,

το χάος που πάλευε να βγει

στην επιφάνεια.

Μέσα στη θλίψη του μουντού καιρού

και την οργή των κυμάτων,

ένιωθα να αναδύεται μια ομορφιά αλλιώτικη,

σαν ένα κρυφό μυστικό που μόνο λίγοι μπορούσαν να δουν.

Εκε��, στο ταραγμένο της νερό,

έβρισκα μια παράξενη ηρεμία,

μια αίσθηση γαλήνης μέσα στη δίνη του χάους.

[loulouditouheimona]

Μελωδίες μπλεγμένες από ανοιχτά παράθυρα, μικρά καφέ και μουσικούς του δρόμου. Σε κάποιους θα δώσεις χρήματα, σε άλλους ένα χαμόγελο, σε κάθε περίπτωση θα στο ανταποδώσουν με μια αφιέρωση. Κόσμος περνά και χάνεται, μα δεν προσπερνά. Αγκαλιασμένα ζευγάρια, γονείς που κρατούν απ’ το χέρι τα παιδιά τους. Κάποιοι έχουν συγκεκριμένο προορισμό, άλλοι απλώς περιπλανιούνται.Κάπου στο Θησείο, κάποιοι θα χαζεύουν τον ηλεκτρικό, άλλοι την Ακρόπολη. Κάποιοι θα περιμένουν την παρέα τους κι άλλοι θα την βρουν εκεί. Κάποιοι μοιράζουν τα πρώτα τους φιλιά κι άλλοι χαχανίζουν με φίλους, τρώγοντα παγωτό χωνάκι.Κι ύστερα, παίζει εκείνη η λατέρνα κι όλα παγώνουν. Νοσταλγία κι αναμνήσεις, πάλι ταξίδι πίσω στο χρόνο. Να ξυπνάς το πρωί και να την ακούς, ή ακόμη καλύτερη να σε ξυπνάει εκείνη. Δύο κούπες καφέ κι αγνάντεμα απ’ το παράθυρο. Σαν παλιά ελληνική ταινία, τόσο ονειρικά. Αυτή η μελωδία διαχρονικά κουβαλά την ίδια αίσθηση, την ίδια νοσταλγική ομορφιά.Η Πλάκα και το Θησείο θυμίζουν ακόμα παλιούς καιρούς, ρομαντικούς, γνήσιους. Τουρίστες και ντόπιοι μπλέκονται καθημερινά κι έστω και για λίγο χαλαρώνουν ρυθμούς για να απολαύσουν τη μαγεία του σκηνικού. Ένας ερωτισμός που απογειώνεται, ειδικά τη νύχτα.Κι είναι και το πολυσύχναστο Μοναστηράκι, η καρδιά του κέντρου, το μέρος που αποτελεί την αρχή και το τέλος της βόλτας σου. Εκεί θα συναντήσεις από έφηβους που βγήκαν για το πρώτο τους ραντεβού μέχρι ηλικιωμένα ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι, ο κύκλος της ζωής. Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο κι όλες τις φυλές να συνυπάρχουν, να χαμογελούν, να τραγουδούν παρέα. Κανένα εμπόδιο η διαφορετικότητα, καμία διάκριση, ένα μεγάλο πολυπολιτισμικό πάρτι.Θα σεργιανίσεις στους πάγκους και τα τουριστικά μαγαζάκια, ρούχα, παπούτσια αξεσουάρ, μπουτίκ ομάδων, όλα θα τα βρεις εκεί γύρω. Στα παλαιοπωλεία στα στενά θα πετύχεις από σπάνιες εκδόσεις ως γραφομηχανές κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς,Κι αν πεινάσεις; Θα σε οδηγήσει η μυρωδιά. Λιχουδιές είτε κλασικές, είτε που είτε δεν είχες γευτεί ξανά, είτε έψαχνες καιρό κι έπαιζες σπαζοκεφαλιά στα δρομάκια μέχρι να τις βρεις. Αλμυρά, γλυκά, καφέδες, χυμοί κι εκείνες οι ταράτσες που σε περιμένουν για να χορτάσουν και τα μάτια σου πέρα απ’ το στομάχι σου.Παντού γύρω σου υπάρχει ομορφιά, αρκεί να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά για να την δεις και να την νιώσεις. Καραδοκεί παντού, σε στενά, σε μελωδίες, σε ανθρώπους και κυρίως υπάρχει μέσα μας. 🫠♥️

[theklaapologist]

Loveta belongs to @xazomara

Ανδρέας belongs to @staliaofatreides

Propaganda under the cut

Loveta

H Λοφτα (Loveta), είναι ο πιο πρόσφατος χαρακτήρας μου για το dnd. Παίζουμε στο curse of Strahd και η Λοφτα είναι μια life domain cleric αφοσιωμένη σε μια θεότητα της αγάπης την Αφροδίτη. Είναι ένα firbolg δύο μέτρα ύψος με σγουρά ροζ μαλλιά ένα βλέμμα όλο χαρά και ένα χαμόγελο που γεμίζει χαρά όλο τον κόσμο. Ήθελα η χαρακτήρας μου στο CoS να είναι bubbly και happy go lucky γιατι ξερω οτι το setting είναι πολύ Dark και ένα πάρα πολύ αγαπημένο μου trope είναι χαρούμενοι και καλοί χαρακτήρες να προσπαθούν να κρατησουν τη καλοσύνη τους όταν τα πάντα γύρω τους καταρρέουν.

Λόγοι να ψηφίσεις τη Λοφτα :

1) είναι icon, she is a pansexual polyamorous priestess of a sex/love goddess, it doesn't get more sexy than that

2) είναι ότι πιο adorable υπάρχει σε όλο τον κόσμο, η προσωπικότητα της είναι παστέλ ροζ μαλλί της γριάς

3) η μαγεία της και τα ξόρκια της κάνουν manifest ως ροζ γκλιτερ και όταν χιλαρει κάποιον η αίσθηση που έχει είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά

Ανδρέας

Ετων : 12

Φύλο: Άντρας

Γενικες Πληροφοριες: Ορφανο των υπονομων, πρωτος απο το ταγμα των σαλταδορων και γρηγοροτερος δρομεας της αντιστασης. Ονειρο του ειναι να γινει βιολογος για τους Κρυσταλλινους Κηπους του Κοκκινου Πλανητη. He has killed before and he will do it again.

Χαρακτηρας: λιγο μπασταρδακι (affectionate), big dreamer, θελει απλα ενα ζεστο κρεβατι και πολλα μπισκοτα βουτυρου αλλα το παιζει σκληρος.

Ανδρέας προπαγάνδα: είναι 12 έχει σκοτώσει του αρέσουν τα μπισκότα, αν δεν σας αρέσουν τα φέραν 12χρονα τι κάνετε σε αυτο το σαιτ. Έχει ενα ζωάκι που είναι βιολογικά προγραμματισμένο να αλλάζει μορφές. Είναι δρομέας. ΜΑΧΑΙΡΙΑ. Απλά του λείπει η μαμα του. Δεν αξίζουν τα ορφανά μια χαρά; Μια ευχαρίστηση; Σκέψου ενα μικρό αγοράκι να σε κοιτάει στα μάτια με την ��λπιδα να του δώσεις μια αγκαλιά. Μετά σε δολοφονεί βάρβαρα με ενα ξυράφι ξυρίσματος. Σαν αυτόν κανείς.

[epestrefe]

Νίκη της Σαμοθράκης

Nike of Samothrace

Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μαρμάρινο γλυπτό άγνωστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής που βρέθηκε στο ναό των «Μεγάλων Θεών»  Καβείρων στη Σαμοθράκη, παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρο�� από το 1884.

Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στο ναό της Σαμοθράκης.

Οι άλλες δύο εκτίθενται η μεν πρώτη, που αποτελεί ρωμαϊκό αντίγραφο και το βρήκαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι, στο μουσείο “Kunsthistorisches Museum” της Βιέννης και η δεύτερη, που βρέθηκε από την αμερικανική αποστολή του Karl Lehmann και της Phyllis Williams-Lehmann το 1949, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης.

Ο Lehmann και η σύζυγός του βρήκαν αργότερα (το 1950) σε ανασκαφές και τμήματα του δεξιού χεριού της «Νίκης της Σαμοθράκης». Λίγους μήνες μετά το ίδιο ζευγάρι αρχαιολόγων εντόπισε και δάχτυλα του δεξιού χεριού της ίδιας Νίκης στο προαναφερόμενο αυστριακό μουσείο, που τα είχε ακαταχώρητα και δεν γνώριζε ότι ανήκαν σε εκείνην.

Η δεξιά παλάμη της ανασυστάθηκε αποκαλύπτοντας ότι δεν κρατούσε σάλπιγγα όπως πολλοί πίστευαν μέχρι τότε και εκτίθεται επίσης στο Λούβρο, σε χωριστή βιτρίνα κοντά στα άγαλμα.

Το άγαλμα έχει ύψος 3,28 μ (με τα φτερά) και 5,58 με την πλώρη του πλοίου πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο σήμερα. Φιλοτεχνήθηκε σε λευκό Παριανό μάρμαρο για να τιμήσει τη θεά Νίκη αλλά και μια ναυμαχία – δεν είναι βέβαιο ποια. Ήταν αφιερωμένο σε ναό της Σαμοθράκης και χρονολογείται μεταξύ και 220 και 190 π.Χ. – οι περισσότεροι συγκλίνουν στο 190 π.Χ.

Σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου το έχουν τοποθετήσει σε μια βάση και αυτή με τη σειρά της είναι στερεωμένη σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου. Στην αρχαιότητα εικάζεται ότι εκείνος που αφιέρωσε το έργο στο ναό της Σαμοθράκης (τόπο φημισμένο στην αρχαιότητα για την ιερότητά του) είχε δώσει παραγγελία να σχεδιαστεί ένα μικρό σύμπλεγμα θεάς και πλοίου.

Η μεν θεά φιλοτεχνήθηκε χωριστά από λευκό παριανό μάρμαρο και ίσως κρατούσε στεφάνι για το νικητή ή είχε υψωμένο το χέρι της στο στόμα για να διαλαλήσει τη νίκη χωρίς να κρατά τίποτα ή, τέλος, ίσως χαιρετούσε. Το άγαλμα στο ελληνιστικό σύμπλεγμα ήταν στερεωμένο στην επίσης μαρμάρινη πλώρη ενός πλοίου και έδινε την αίσθηση ότι μόλις είχε «προσγειωθεί» σε αυτό και πατούσε φευγαλέα. Το πλοίο ήταν από μάρμαρου Ρόδου. Οι ειδικοί εικάζουν ότι το έργο ήταν σχεδιασμένο για να το βλέπει ο κόσμος από τα αριστερά, κατά τα ¾ του προφίλ, επειδή όπως συνηθιζόταν στα ελληνιστικά χρόνια ήταν πιο καλοδουλεμένη η μία πλευρά του –εκείνη από την οποία προοριζόταν να το βλέπει το κοινό.

Μία εκδοχή των αρχαιολόγων για το αφιέρωμα επί πολλά χρόνια ήταν πως το είχε κάνει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής (337-283 π.Χ.) όταν νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου στα ανοιχτά της Κύπρου γύρω στο 290 π.Χ.

Σήμερα όμως πολλοί πιστεύουν ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι όταν το 191 π.Χ., συμμαχώντας με την Πέργαμο, νίκησαν τον Αντίοχο Γ΄ της Συρίας σε ναυμαχία στα ανοιχτά της Σίδης

Το δεξιό φτερό βρέθηκε σχεδόν διαλυμένο εκτός από μικρά κομμάτια του και αποτελεί πρόσθετο έργο ανασύστασης «καθρέφτη» του αριστερού, από εμπειρογνώμονες του Λούβρου. Το άγαλμα εικάζεται ότι κατακρημνίστηκε και έσπασε εξαιτίας μεγάλου σεισμού κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα.

Τα κομμάτια του γλυπτού βρέθηκαν τμηματικά και στην αρχή η Νίκη εκτίθετο στο Λούβρο δίχως τον κορμό και τα φτερά της αλλά και δίχως την πλώρη, τα κομμάτια της οποίας οι Γάλλοι ειδικοί στην αρχή είχαν εκλάβει ότι ανήκαν σε τύμβο και τα είχαν αφήσει στη Σαμοθράκη.

Συγκεκριμένα, η ανεύρεση άρχισε το 1863 από μια αρχαιολογική αποστολή στην οποία επικεφαλής ήταν ο Κάρολος Σαμπουαζό (1830-1909) (Charles Champoiseau) υποπρόξενος της Γαλλίας στην Αδριανούπολη (σημερινό Εντιρνέ Τουρκίας). Ενώ έσκαβαν σε μια χαράδρα στις 15 Απριλίου του 1863, στα βόρεια του νησιού, ένας Έλληνας εργάτης φώναξε στον Σαμπουαζό «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!» – ήταν η μισή Νίκη της Σαμοθράκης.

Ο Σαμπουαζό ήρθε α��έσως σε επικοινώνια με τον πρέσβη της πατρίδας του στην Κωνσταντινούπολη και εκείνος φρόντισε η Τουρκία να δώσει τότε έγκριση για να αποπλεύσει γαλλικό πολεμικό πλοίο και να φορτώσει τη Νίκη της Σαμοθράκης για τη Γαλλία -η Σαμοθράκη είχε σημαντική αυτονομία, αλλά ανήκε ακόμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και απελευθερώθηκε στις 19 Οκτωβρίου του 1912 Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαϊου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως ακόμα να μπορούν να εκθέσουν το επάνω μέρος τους κορμού και τα φτερά.

Το άγαλμα βρέθηκε σε πολλά κομμάτια γιατί στα ελληνιστικά χρόνια οι καλλιτέχνες δούλευαν το γλυπτό τους σε πολλά κομμάτια εξαρχής  – στην αρχαία Ελλάδα δούλευαν χωριστά μόνον το κεφάλι και τα άκρα που εξείχαν. Ο άγνωστος λοιπόν γλύπτης είχε επεξεργαστεί το έργο του κατά τμήματα και μετά το είχε ενώσει, οπότε στο σεισμό με την κατακρήμνιση του γλυπτού, αυτό έσπασε πολύ πιο εύκολα και σε πολλά σημεία.

Αποτελείται από το μεγάλο κομμάτι κάτω από το στήθος μέχρι τα πόδια, από ένα δεύτερο κομμάτι που είναι ο άνω κορμός, το αριστερό φτερό (το δεξί προστέθηκε αντιγράφοντας το αριστερό) και από το κεφάλι – αυτό δεν βρέθηκε ποτέ από όσο γνωρίζουν οι ειδικοί. Τα χέρια, τα φτερά και τα πόδια, όπως και πολλά κομμάτια του ενδύματος σμιλεύονταν τότε χωριστά και μετά το άγαλμα συναρμολογείτο. Τα φτερά ήταν από δύο μεγάλα μάρμαρα που ήταν συνδεδεμένα στην πλάτη χωρίς εξωτερική στήριξη και αυτό δημιουργούσε πρόβλημα ισορροπίας στο άγαλμα, αλλά ο γλύπτης το έλυσε με μεγάλη τέχνη

Το 1875 Αυστριακοί αρχαιολόγοι είδαν στον τόπο της ανασκαφής τα μάρμαρα που ο Σαμπουαζό νόμισε ότι ανήκαν σε τύμβο και αναλογιζόμενοι ελληνικά νομίσματα που απεικόνιζαν τη Νίκη σε πλώρες πλοίων κατάλαβαν ότι επρόκειτο για τμήματα μαρμάρινης πλώρης. Ο Σαμπουαζό έμαθε για τα μάρμαρα της πλώρης το 1879 και κατάφερε να τα πάρει κι αυτά στο Λούβρο. Η συναρμολόγηση και η αποκατάσταση (π.χ. του αριστερού φτερού που βρέθηκε σε πολλά κομμάτια και του δεξιού που ουσιαστικά είναι σχεδόν όλο προσθήκη μια που βρέθηκε ένα πολύ μικρό κομμάτι του) ολοκληρώθηκε το 1884

πηγη:  Wikipedia

[lodeur-de-la-pluie]

Είναι εξοργιστική η κατάληξη της χώρας σε μια κοινωνία συνειδητά αδιάφορων. Μια κοινωνία στην οποία κάθε ένας και μία από εμάς αποδέχεται σιωπηρά μία ανθυγιεινή πολιτική και πολιτειακή συνθήκη που ευνοεί το οργανωμένο έγκλημα και την υποβάθμιση των ζωών μας.

Κράτος τόσο διεφθαρμένο που εξωτερικοί εποπτικοι μηχανισμοί είναι αυτοί που αναγκάζουν την 'ανεξάρτητη δικαιοσύνη' να ασκήσει το λειτούργημά της. Μανάδες που σηκώνουν στην πλάτη τους όλη τη δουλειά της δικαστικής εξουσίας. Διαπλεκόμενοι εισαγγελείς που εφευρίσκουν νομικά τεχνάσματα για να αποσιωπήσουν εγκλήματα του παρακράτους.

Ένα κλεπτοκρατικό εφοπλιστικό-βιομηχανικό-επιχειρηματικό-τραπεζικό, συνάμα ανταγωνιστικό, κατεστημένο που λεηλατεί τον ιδρώτα των πολιτών και συμπλέει πότε υπέρ και πότε κατά εκλεγμένων κυβερνήσεων μέσω των ΜΜΕ τους. Κυβερνητική διαφθορά σε μεταστατικό στάδιο, απλωμένη σε αναπτυξιακούς τομείς και η αποδοχή της από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, η οποία υποβιβάζει ποιοτικά την καθημερινότητάς μας.

Ένα πολιτικο σύστημα που μεθοδεύει 'επιχειρηματικές κινήσεις' με κατ'εντολην φωτογραφικές διατάξεις υπέρ μαφιόζων. Μονοπωλιακές και αθέμιτες πρακτικές με στόχο την διατήρηση υψηλών τιμών και κερδών εις βάρος καταναλωτών.

Απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων, διαγωνισμών, αδιαφανείς διαδικασίες και υπερκοστολογήσεις υλών σε φάρμακα, εξοπλισμούς δημοσίων υπηρεσιών και κέντρων. Αναπτυξιακά κονδύλια και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που κανείς δεν γνωρίζει που καταλήγουν τελικά και χρήζουν ευρωπαϊκής έρευνας.

Αποδεχόμενοι μια συνθήκη που το κράτος δεν θέλει και δεν το 'συμφέρει' να συντηρήσει υποδομές αναπτυγμένης χώρας. Ως αποτέλεσμα, δημόσιες υποδομές περιπίπτουν σε αχρηστία, θέτοντας την χώρα σε ημιλειτουργική κατάσταση. Περιμένοντας την επόμενη καταστροφή, το επόμενο δυστύχημα, ευχόμενοι να μην πέσει ο κλήρος σε εμάς την επόμενη φορά.

Μια συνθήκη υποψηφίων νεκρών πολιτών και αλλεπάλληλων παρολίγον ατυχημάτων. Υπουργοί με προκλητικό, ασέβαστο και προσβλητικό λεξιλόγιο έναντι εργαζομένων και οικογενειών που τολμούν να θίγουν το αυτονόητο.

'Μεγαλα έργα' που υπόσχονται θέσεις εργασίας και επενδύσεις με χρήματα από δάνεια τραπεζών που βρίσκονται υπό την διοίκηση γνωστών και φιλικών διευθυντικών στελεχων. Σταθερή λεηλασία δημόσιου πλούτου που πότε μεταφράζεται σε αυξημένη φορολογία και πότε σε αρνητικούς οικονομικούς δείκτες.

Αστυνομικές αρχές σε άρνηση επιτέλεσης καθήκοντος. Βασανισμοί και δολοφονίες κρατουμένων μέσα σε ΑΤ που αντικατοπτρίζουν σελίδες σκοτεινότερων εποχών.

Μπατσοι που δηλώνουν πίστη στο παρακράτος. Εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις οργανωμένου εγκλήματος, διακίνησης ναρκωτικών και γυναικών. Ανώτατοι αξιωματικοί που με ένα τηλέφωνο ακολουθούν εντολές πολιτικών, εφοπλιστών και επιχειρηματιών. Εμπλεκόμενοι σε στοχευμενες υποβαθμίσεις περιοχών, χειραγωγώντας τις τιμές των ακινήτων. Μονάδες καταστολής που αντί να εκτελέσουν δικαστικες απο��άσεις τις αγνοούν. Ενίοτε κιόλας αγνοούν τον ρόλο τους και σου ανοίγουν αδιακρίτως το κεφάλι. Παρουσία δυνάμεων καταστολής σε ολόκληρο το κέντρο, τιτλοποιώντας την καθημερινότητα και συντηρώντας τα αντανακλαστικά πολιτων.

Ένα παράλληλο σύστημα εξουσίας παρακολουθήσεων και εκβιασμών προσώπων που διατηρουν κρατικες και πολιτειακές θεσεις. Υπουργοί που είτε επιδεικνύουν αδιαφορία είτε παραιτούνται απο κάθε δημοκρατικό και συνταγματικό δικαίωμα.

Παρακολούθηση κοινωνικών και πολιτικών ακτιβιστών, οι οποίοι σηκώνουν κεφάλι και ορθώνουν ανάστημα, από κρατικά όργανα. Καθοδηγούμενες συλλήψεις και βαριές ποινές εναντίον τους, όταν παιδοβιαστές και κυκλώματα συνεχίζουν να εξασκούν το επάγγελμα τους ή αθωώνονται πλαγίως με αστείες αποζημιώσεις.

Δημιουργία μιας κλεπτοκρατικης ολιγαρχικής τάξης που εκφεύγει κάθε έννοιας νόμου και συνταγματικής αρχής, η οποία προσπαθεί να επιβάλλει την συναίνεση των πολιτών και μια παβλοφικη αίσθηση αυτοπεριορισμού και κάμψης κάθε μορφής αντίδρασης.

Είναι εξοργιστικη η αποδοχή και ο συμβιβασμός μας με αυτή την συνθήκη. Το σύστημα τους βρωμάει. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

«Αυτή είναι η δική μας εποχή.»

[for-your-eyes-only-16]

Ξέρεις τι είναι το περίεργο;

Ότι ακόμη σε αναζητώ, σε σκέφτομαι και σε λαχταρώ.

Ωστόσο, πιο πολύ από όλα αναζητώ, σκέφτομαι, λαχταρώ και νοσταλγώ το πρώτο μας (μου) φιλί.

Θυμάμαι το πρώτο άγγιγμά σου, για να με φέρεις κοντά σου.

Θυμάμαι έντονα το τρέμουλο που είχα λίγο προτού με φιλήσεις για πρώτη φορά.

Θυμάμαι την αίσθηση του να αγγίζουν τα χείλη μου τα δικά σου.

Θυμάμαι την αίσθηση του να γεύομαι το φιλί σου.

Θυμάμαι κάθε άγγιγμα δικό σου, επάνω στο κορμί μου.

Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Κάθε φορά που σκέφτομαι το πρώτο μας (μου) φιλί, αισθάνομαι το ίδιο τρέμουλο με τη στιγμή, λίγο προτού με φιλήσεις.

Κι όσο κι εάν με πλήγωσες, όσο κι εάν με διέλυσες, αν κάτι μου χάρισες και ήταν όμορφο, ήταν αυτή η στιγμή.

Η στιγμή που επιτέλους άγγιξαν τα χείλη μου τα δικά σου.

Δε με νοιάζει που για σένα δε σήμαινε κάτι αυτό το φιλί. Δε με νοιάζει που δεν ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχα ονειρευτεί.

Σημασία για εμένα έχει ότι μοιράστηκα αυτή τη στιγμή μαζί σου. Με τον άνθρωπο που ήθελα να την μοιραστώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ξέρω ότι για αρκετό καιρό ακόμη θα σε αναζητώ, θα σε σκέφτομαι, θα σε λαχταρώ, θα σε νοσταλγώ και θα μου λείπεις.

Αλλά αυτό το φιλί, το πρώτο μας (μου) φιλί, θα είναι για πάντα χαραγμένο στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Ο λόγος;

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει όλα όσα δε μας άφησες να ζήσουμε και παράλληλα, όλα όσα ήθελα να ήμασταν εγώ κι εσύ, μαζί.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι για μια μικρή στιγμή μαζί σου, ένιωσα πως έζησα ολόκληρή μου τη ζωή.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι κάποτε υπήρξαμε εγώ κι εσύ, μαζί.

- Ejo

10.06.2024