#αίσθηση

[romios-gr]

«Την ώρα της ακολουθίας, όταν ο γέροντας άκουγε το όνομα του Χριστού, είχες την αίσθηση ότι άνοιγε ένα φράγμα ψυχικό και πλημμύριζε η ύπαρξή του από τον έρωτα, που χρόνια ζούσε η καθαρή του καρδιά. Στο άκουσμα του ονόματος της Παναγίας, σεισμική δόνηση στο στασίδι του. Έσκυβε ευλαβικά το κυρτωμένο σώμα. Την ώρα της Λειτουργίας ένιωθες ότι κάθε λόγος γινόταν λαβίδα αγία και ο ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/tin-ora-tis-akoloythias-otan-o-gerontas-akoyge-to-onoma-toy-christoy-eiches-tin-aisthisi-oti-anoige-ena-fragma-psychiko/

[bl00dyghoul2]

Ποια θα έχει σε λίγα χρονάκια πρόβλημα με το στομάχι της επειδή από την μαλακια της δεν τρώει? Εγωωωω🧏🏻‍♀️

[fandomchaosposts]

ναι αλλά σας έχω αναφέρει ότι όταν ήμουν μωρό είχα έναν φανταστικό φίλο, τον Αντώνη, με τον οποίο ήμουν obsessed

[dimidesan]

Καλησπέραα🖤🖤

Σήμερα με ένα ακόμη επεισόδιο του Podcast Των Χαμένων Ονείρων.

Η 6η αίσθηση, μια ταινία σταθμός στα ψυχολογικά θρίλερ πνευμάτων.

Ποια είναι όμως η 6η αίσθηση; Είναι όντως σωστός ο τίτλος αυτός για την συγκεκριμένη ταινία;

Για να δούμε!

[fandomchaosposts]

το εξώφυλλο μου θυμίζει το Εραγκον και η υπόθεση λίγο την Αλαστρα αλλά με βάση αυτά που λες δεν είναι κανένα από τα δύο 😔😔

OK since people wanted me to share about the book I will give it a shot. I actually remember a lot about the book, just not the title. It also seems to be a pretty obscure book because I can't find it on any list.

As far as the title goes, it was something like "The legend of (fantasy name) or "The kingdom of (fantasy name)" or something similar. The kingdom's name seemed complicated and hard to read, at least to me. The genre was fantasy and rated 12 and over probably? I read it either during late elementary school or middle school, so between 2013-2018. POV third person?

I distinctly remember the author bio in the book's wing saying he was a teenager at the time it was published. It's also possible the story wasn't even written in english, but I doubt it was originally in greek. I believe the publishing company that brought it in Greece in Nakas book house, because I bought it from their store during a trip.

Let's finally get to the plot. The protagonist was a boy named either Eren or Eron and he had a little brother named Patrick. The book starts with their dying grandpa telling them there is a portal for a magical world in their basement. After his death they check out out. Soon after entering Patrick gets kidnapped. There is a friendly dragon called Wilda (Ουίλντα)? Or something like that. The protagonist can use fire magic by exclaiming the word "Gastl(e)".

The plot was honestly all over the place, there were a ton of characters, a wizard who dies and later re appears as a decaying mummy, an evil flying knight and the big bad, the evil king. Also Patrick dies at some point and according to the rules, will return to earth and be unable to come back to Magical Place.

After the evil king is defeated, Eron and Wilda spend their years living lavish lives and grow old together. After a few decades though Eron decides he needs to return to earth, and when he does he goes back to being a teenager. During the epilogue he is an old man again and narrating everything to his grandchildren, which was supposed to be setting up for the sequel book.

I hope that makes sense, the author was young so I understand why the plot seemed all over the place in parts. I also quickly doodled what I vaguely remember of the book cover, maybe it will help. And thank you if you read all this 😭

Feel free to ask me if you need anything else

[psychotiko-epeisodio]

Κάποια μέρα,

Θα σε κοιτάζω δίχως να αισθάνομαι τίποτα για εσένα.

Θα περπατήσω δίπλα σου,σαν να μην μας πήρε ποτέ ο ύπνος αγκαλιά.

Και σαν να μην ξέρω τι αίσθηση έχει το φιλί σου.

Θα είναι λοιπόν,

Σαν να μην σε ερωτεύτηκα ποτέ.

Αυτό όμως που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω,

Ειναι το πόσο πολύ με πλήγωσες.

Τόσο που και οι πληγές να επουλωθούν,

Οι ουλές δεν πρόκειται να φύγουν.

[gialinos-xartopolemos]

Η αγάπη είναι απλή.

Ο καφές μόλις συναντήσει τα χείλη σου,

Το πρόσωπο σου ανάμεσα στα σεντόνια το πρωί,

Η χαραμάδα του ήλιου στα γαλάζια σου μάτια,

Η αίσθηση της απέραντης ζεστασιάς μόλις σε αγκαλιάζω μετά από καιρό

Και η γλυκιά αναμονή

Για ο,τι ακόμα μας περιμένει.

[kalokairistoxwrio]

Και κάθε τραγούδι να είναι για αυτόν.

Κάθε μέρος να έχει τη μυρωδιά του.

Κάθε επιφάνεια να έχει την αίσθηση του.

Κάθε ήχος να μοιάζει με τη φωνή του.

Μα αυτός να λείπει…

[thrassa]

He actually said "Κριτίᾳ τοῦτ΄ ἔστω τῷ καλῷ" which almost directly translates to "(I drink) To the health of handsome Kritias" which makes it ten times sluttier.

I may not remember anything from ancient greek from my freshman year, but the one thing I remember clearly is when Theramenes did the sluttiest thing ever when he drunk the conium and addressed Critias like "This one is for you" and then died

[0cean--soul]

Πάντα μου άρεσε η θάλασσα όταν ήταν σκοτεινή

όταν τα σύννεφα χαμήλωναν

και ο άνεμος την ανάγκαζε να δείξει

την άγρια ψυχή της.

Δεν ήταν η γαλήνια μπλε

απεραντοσύνη που με γοήτευε,

αλλά το σκοτεινό της βάθος,

το χάος που πάλευε να βγει

στην επιφάνεια.

Μέσα στη θλίψη του μουντού καιρού

και την οργή των κυμάτων,

ένιωθα να αναδύεται μια ομορφιά αλλιώτικη,

σαν ένα κρυφό μυστικό που μόνο λίγοι μπορούσαν να δουν.

Εκεί, στο ταραγμένο της νερό,

έβρισκα μια παράξενη ηρεμία,

μια αίσθηση γαλήνης μέσα στη δίνη του χάους.

[loulouditouheimona]

Μελωδίες μπλεγμένες από ανοιχτά παράθυρα, μικρά καφέ και μουσικούς του δρόμου. Σε κάποιους θα δώσεις χρήματα, σε άλλους ένα χαμόγελο, σε κάθε περίπτωση θα στο ανταποδώσουν με μια αφιέρωση. Κόσμος περνά και χάνεται, μα δεν προσπερνά. Αγκαλιασμένα ζευγάρια, γονείς που κρατούν απ’ το χέρι τα παιδιά τους. Κάποιοι έχουν συγκεκριμένο προορισμό, άλλοι απλώς περιπλανιούνται.Κάπου στο Θησείο, κάποιοι θα χαζεύουν τον ηλεκτρικό, άλλοι την Ακρόπολη. Κάποιοι θα περιμένουν την παρέα τους κι άλλοι θα την βρουν εκεί. Κάποιοι μοιράζουν τα πρώτα τους φιλιά κι άλλοι χαχανίζουν με φίλους, τρώγοντα παγωτό χωνάκι.Κι ύστερα, παίζει εκείνη η λατέρνα κι όλα παγώνουν. Νοσταλγία κι αναμνήσεις, πάλι ταξίδι πίσω στο χρόνο. Να ξυπνάς το πρωί και να την ακούς, ή ακόμη καλύτερη να σε ξυπνάει εκείνη. Δύο κούπες καφέ κι αγνάντεμα απ’ το παράθυρο. Σαν παλιά ελληνική ταινία, τόσο ονειρικά. Αυτή η μελωδία διαχρονικά κουβαλά την ίδια αίσθηση, την ίδια νοσταλγική ομορφιά.Η Πλάκα και το Θησείο θυμίζουν ακόμα παλιούς καιρούς, ρομαντικούς, γνήσιους. Τουρίστες και ντόπιοι μπλέκονται καθημερινά κι έστω και για λίγο χαλαρώνουν ρυθμούς για να απολαύσουν τη μαγεία του σκηνικού. Ένας ερωτισμός που απογειώνεται, ειδικά τη νύχτα.Κι είναι και το πολυσύχναστο Μοναστηράκι, η καρδιά του κέντρου, το μέρος που αποτελεί την αρχή και το τέλος της βόλτας σου. Εκεί θα συναντήσεις από έφηβους που βγήκαν για το πρώτο τους ραντεβού μέχρι ηλικιωμένα ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι, ο κύκλος της ζωής. Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο κι όλες τις φυλές να συνυπάρχουν, να χαμογελούν, να τραγουδούν παρέα. Κανένα εμπόδιο η διαφορετικότητα, καμία διάκριση, ένα μεγάλο πολυπολιτισμικό πάρτι.Θα σεργιανίσεις στους πάγκους και τα τουριστικά μαγαζάκια, ρούχα, παπούτσια αξεσουάρ, μπουτίκ ομάδων, όλα θα τα βρεις εκεί γύρω. Στα παλαιοπωλεία στα στενά θα πετύχεις από σπάνιες εκδόσεις ως γραφομηχανές κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς,Κι αν πεινάσεις; Θα σε οδηγήσει η μυρωδιά. Λιχουδιές είτε κλασικές, είτε που είτε δεν είχες γευτεί ξανά, είτε έψαχνες καιρό κι έπαιζες σπαζοκεφαλιά στα δρομάκια μέχρι να τις βρεις. Αλμυρά, γλυκά, καφέδες, χυμοί κι εκείνες οι ταράτσες που σε περιμένουν για να χορτάσουν και τα μάτια σου πέρα απ’ το στομάχι σου.Παντού γύρω σου υπάρχει ομορφιά, αρκεί να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά για να την δεις και να την νιώσεις. Καραδοκεί παντού, σε στενά, σε μελωδίες, σε ανθρώπους και κυρίως υπάρχει μέσα μας. 🫠♥️

[theklaapologist]

Loveta belongs to @xazomara

Ανδρέας belongs to @staliaofatreides

Propaganda under the cut

Loveta

H Λοφτα (Loveta), είναι ο πιο πρόσφατος χαρακτήρας μου για το dnd. Παίζουμε στο curse of Strahd και η Λοφτα είναι μια life domain cleric αφοσιωμένη σε μια θεότητα της αγάπης την Αφροδίτη. Είναι ένα firbolg δύο μέτρα ύψος με σγουρά ροζ μαλλιά ένα βλέμμα όλο χαρά και ένα χαμόγελο που γεμίζει χαρά όλο τον κόσμο. Ήθελα η χαρακτήρας μου στο CoS να είναι bubbly και happy go lucky γιατι ξερω οτι το setting είναι πολύ Dark και ένα πάρα πολύ αγαπημένο μου trope είναι χαρούμενοι και καλοί χαρακτήρες να προσπαθούν να κρατησουν τη καλοσύνη τους όταν τα πάντα γύρω τους καταρρέουν.

Λόγοι να ψηφίσεις τη Λοφτα :

1) είναι icon, she is a pansexual polyamorous priestess of a sex/love goddess, it doesn't get more sexy than that

2) είναι ότι πιο adorable υπάρχει σε όλο τον κόσμο, η προσωπικότητα της είναι παστέλ ροζ μαλλί της γριάς

3) η μαγεία της και τα ξόρκια της κάνουν manifest ως ροζ γκλιτερ και όταν χιλαρει κάποιον η αίσθηση που έχει είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά

Ανδρέας

Ετων : 12

Φύλο: Άντρας

Γενικες Πληροφοριες: Ορφανο των υπονομων, πρωτος απο το ταγμα των σαλταδορων και γρηγοροτερος δρομεας της αντιστασης. Ονειρο του ειναι να γινει βιολογος για τους Κρυσταλλινους Κηπους του Κοκκινου Πλανητη. He has killed before and he will do it again.

Χαρακτηρας: λιγο μπασταρδακι (affectionate), big dreamer, θελει απλα ενα ζεστο κρεβατι και πολλα μπισκοτα βουτυρου αλλα το παιζει σκληρος.

Ανδρέας προπαγάνδα: είναι 12 έχει σκοτώσει του αρέσουν τα μπισκότα, αν δεν σας αρέσουν τα φέραν 12χρονα τι κάνετε σε αυτο το σαιτ. Έχει ενα ζωάκι που είναι βιολογικά προγραμματισμένο να αλλάζει μορφές. Είναι δρομέας. ΜΑΧΑΙΡΙΑ. Απλά του λείπει η μαμα του. Δεν αξίζουν τα ορφανά μια χαρά; Μια ευχαρίστηση; Σκέψου ενα μικρό αγοράκι να σε κοιτάει στα μάτια με την ελπιδα να του δώσεις μια αγκαλιά. Μετά σε δολοφονεί βάρβαρα με ενα ξυράφι ξυρίσματος. Σαν αυτόν κανείς.

[lodeur-de-la-pluie]

Είναι εξοργιστική η κατάληξη της χώρας σε μια κοινωνία συνειδητά αδιάφορων. Μια κοινωνία στην οποία κάθε ένας και μία από εμάς αποδέχεται σιωπηρά μία ανθυγιεινή πολιτική και πολιτειακή συνθήκη που ευνοεί το οργανωμένο έγκλημα και την υποβάθμιση των ζωών μας.

Κράτος τόσο διεφθαρμένο που εξωτερικοί εποπτικοι μηχανισμοί είναι αυτοί που αναγκάζουν την 'ανεξάρτητη δικαιοσύνη' να ασκήσει το λειτούργημά της. Μανάδες που σηκώνουν στην πλάτη τους όλη τη δουλειά της δικαστικής εξουσίας. Διαπλεκόμενοι εισαγγελείς που εφευρίσκουν νομικά τεχνάσματα για να αποσιωπήσουν εγκλήματα του παρακράτους.

Ένα κλεπτοκρατικό εφοπλιστικό-βιομηχανικό-επιχειρηματικό-τραπεζικό, συνάμα ανταγωνιστικό, κατεστημένο που λεηλατεί τον ιδρώτα των πολιτών και συμπλέει πότε υπέρ και πότε κατά εκλεγμένων κυβερνήσεων μέσω των ΜΜΕ τους. Κυβερνητική διαφθορά σε μεταστατικό στάδιο, απλωμένη σε αναπτυξιακούς τομείς και η αποδοχή της από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, η οποία υποβιβάζει ποιοτικά την καθημερινότητάς μας.

Ένα πολιτικο σύστημα που μεθοδεύει 'επιχειρηματικές κινήσεις' με κατ'εντολην φωτογραφικές διατάξεις υπέρ μαφιόζων. Μονοπωλιακές και αθέμιτες πρακτικές με στόχο την διατήρηση υψηλών τιμών και κερδών εις βάρος καταναλωτών.

Απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων, διαγωνισμών, αδιαφανείς διαδικασίες και υπερκοστολογήσεις υλών σε φάρμακα, εξοπλισμούς δημοσίων υπηρεσιών και κέντρων. Αναπτυξιακά κονδύλια και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που κανείς δεν γνωρίζει που καταλήγουν τελικά και χρήζουν ευρωπαϊκής έρευνας.

Αποδεχόμενοι μια συνθήκη που το κράτος δεν θέλει και δεν το 'συμφέρει' να συντηρήσει υποδομές αναπτυγμένης χώρας. Ως αποτέλεσμα, δημόσιες υποδομές περιπίπτουν σε αχρηστία, θέτοντας την χώρα σε ημιλειτουργική κατάσταση. Περιμένοντας την επόμενη καταστροφή, το ��πόμενο δυστύχημα, ευχόμενοι να μην πέσει ο κλήρος σε εμάς την επόμενη φορά.

Μια συνθήκη υποψηφίων νεκρών πολιτών και αλλεπάλληλων παρολίγον ατυχημάτων. Υπουργοί με προκλητικό, ασέβαστο και προσβλητικό λεξιλόγιο έναντι εργαζομένων και οικογενειών που τολμούν να θίγουν το αυτονόητο.

'Μεγαλα έργα' που υπόσχονται θέσεις εργασίας και επενδύσεις με χρήματα από δάνεια τραπεζών που βρίσκονται υπό την διοίκηση γνωστών και φιλικών διευθυντικών στελεχων. Σταθερή λεηλασία δημόσιου πλούτου που πότε μεταφράζεται σε αυξημένη φορολογία και πότε σε αρνητικούς οικονομικούς δείκτες.

Αστυνομικές αρχές σε άρνηση επιτέλεσης καθήκοντος. Βασανισμοί και δολοφονίες κρατουμένων μέσα σε ΑΤ που αντικατοπτρίζουν σελίδες σκοτεινότερων εποχών.

Μπατσοι που δηλώνουν πίστη στο παρακράτος. Εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις οργανωμένου εγκλήματος, διακίνησης ναρκωτικών και γυναικών. Ανώτατοι αξιωματικοί που με ένα τηλέφωνο ακολουθούν εντολές πολιτικών, εφοπλιστών και επιχειρηματιών. Εμπλεκόμενοι σε στοχευμενες υποβαθμίσεις περιοχών, χειραγωγώντας τις τιμές των ακινήτων. Μονάδες καταστολής που αντί να εκτελέσουν δικαστικες αποφάσεις τις αγνοούν. Ενίοτε κιόλας αγνοούν τον ρόλο τους και σου ανοίγουν αδιακρίτως το κεφάλι. Παρουσία δυνάμεων καταστολής σε ολόκληρο το κέντρο, τιτλοποιώντας την καθημερινότητα και συντηρώντας τα αντανακλαστικά πολιτων.

Ένα παράλληλο σύστημα εξουσίας παρακολουθήσεων και εκβιασμών προσώπων που διατηρουν κρατικες και πολιτειακές θεσεις. Υπουργοί που είτε επιδεικνύουν αδιαφορία είτε παραιτούνται απο κάθε δημοκρατικό και συνταγματικό δικαίωμα.

Παρακολούθηση κοινωνικών και πολιτικών ακτιβιστών, οι οποίοι σηκώνουν κεφάλι και ορθώνουν ανάστημα, από κρατικά όργανα. Καθοδηγούμενες συλλήψεις και βαριές ποινές εναντίον τους, όταν παιδοβιαστές και κυκλώματα συνεχίζουν να εξασκούν το επάγγελμα τους ή αθωώνονται πλαγίως με αστείες αποζημιώσεις.

Δημιουργία μιας κλεπτοκρατικης ολιγαρχικής τάξης που εκφεύγει κάθε έννοιας νόμου και συνταγματικής αρχής, η οποία προσπαθεί να επιβάλλει την συναίνεση των πολιτών και μια παβλοφικη αίσθηση αυτοπεριορισμού και κάμψης κάθε μορφής αντίδρασης.

Είναι εξοργιστικη η αποδοχή και ο συμβιβασμός μας με αυτή την συνθήκη. Το σύστημα τους βρωμάει. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

«Αυτή είναι η δική μας εποχή.»

[for-your-eyes-only-16]

Ξέρεις τι είναι το περίεργο;

Ότι ακόμη σε αναζητώ, σε σκέφτομαι και σε λαχταρώ.

Ωστόσο, πιο πολύ από όλα αναζητώ, σκέφτομαι, λαχταρώ και νοσταλγώ το πρώτο μας (μου) φιλί.

Θυμάμαι το πρώτο άγγιγμά σου, για να με φέρεις κοντά σου.

Θυμάμαι έντονα το τρέμουλο που είχα λίγο προτού με φιλήσεις για πρώτη φορά.

��υμάμαι την αίσθηση του να αγγίζουν τα χείλη μου τα δικά σου.

Θυμάμαι την αίσθηση του να γεύομαι το φιλί σου.

Θυμάμαι κάθε άγγιγμα δικό σου, επάνω στο κορμί μου.

Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Κάθε φορά που σκέφτομαι το πρώτο μας (μου) φιλί, αισθάνομαι το ίδιο τρέμουλο με τη στιγμή, λίγο προτού με φιλήσεις.

Κι όσο κι εάν με πλήγωσες, όσο κι εάν με διέλυσες, αν κάτι μου χάρισες και ήταν όμορφο, ήταν αυτή η στιγμή.

Η στιγμή που επιτέλους άγγιξαν τα χείλη μου τα δικά σου.

Δε με νοιάζει που για σένα δε σήμαινε κάτι αυτό το φιλί. Δε με νοιάζει που δεν ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχα ονειρευτεί.

Σημασία για εμένα έχει ότι μοιράστηκα αυτή τη στιγμή μαζί σου. Με τον άνθρωπο που ήθελα να την μοιραστώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ξέρω ότι για αρκετό καιρό ακόμη θα σε αναζητώ, θα σε σκέφτομαι, θα σε λαχταρώ, θα σε νοσταλγώ και θα μου λείπεις.

Αλλά αυτό το φιλί, το πρώτο μας (μου) φιλί, θα είναι για πάντα χαραγμένο στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Ο λόγος;

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει όλα όσα δε μας άφησες να ζήσουμε και παράλληλα, όλα όσα ήθελα να ήμασταν εγώ κι εσύ, μαζί.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι για μια μικρή στιγμή μαζί σου, ένιωσα πως έζησα ολόκληρή μου τη ζωή.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι κάποτε υπήρξαμε εγώ κι εσύ, μαζί.

- Ejo

10.06.2024

[emptyenough]

Θέλω έναν έρωτα βγαλμένο απ τον καινούργιο δίσκο της Μαρίνας. Όμορφο , απλό γεμάτο μουσικές , γεύσεις , χρώματα και αρώματα. Με βόλτες σε γραφικά στενά και θεες για να βλέπουμε αγκαλιά το ηλιοβασίλεμα. Με παγωτά και θερινα σινεμά. Έναν έρωτα με πλατιά χαμόγελα και αίσθηση γαλήνης. Βγαλμένο από ταινία. Έναν έρωτα διαφορετικό απ τους σημερινούς. Έναν από κεινους που σε γεμίζουν με ουσία. ❤️

Μαρίνα σε ευχαριστούμε.

[justforbooks]

Η γυναικεία ποίηση στην Ελλάδα: Από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις ημέρες μας

Υπάρχει όντως γυναικεία γραφή κι αν ναι, τι ακριβώς αντιπροσωπεύει, με ποιους τρόπους θεσπίζει τους νόμους της και πώς τους υπερασπίζεται;

Ανοίγει πράγματι η λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες τον δρόμο για ένα διαφορετικό σύμπαν και εφόσον το κάνει, ποια σχέση έχει ένα τέτοιο σύμπαν με το σύμπαν των ανδρών; Αποτελεί ορκισμένο εχθρό του, παραμένοντας σε μετωπική αντίθεση μαζί του, ή προτείνει απλώς μιαν εναλλακτική προοπτική, προβάλλοντας ένα είδος ευαισθησίας που δεν θα αποκτήσει ποτέ ο ανδρικός λόγος; Τα ερωτήματα επανέρχονται επί πολλές δεκαετίες, αλλά η Αριστέα Παπαλεξάνδρου με το δίτομο έργο της «Δρέποντας τα όστρακα των διθυράμβων τους», που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ενύπνιο, πηγαίνει εξαρχής πέρα από αυτά. Το βασικό ερευνητικό της ζήτημα δεν είναι η ποίηση γυναικών και ανδρών, με τις αντιθέσεις και τους διαχωρισμούς της, αλλά το πότε η κριτική η οποία έχει ασχοληθεί με τις Ελληνίδες ποιήτριες παύει να τις αντιμετωπίζει συγκαταβατικά, θεωρώντας απλώς ανεκτή τη δουλειά τους στον ανδρικό κόσμο, ή εξετάζοντας έστω τα έμφυλα χαρακτηριστικά τους, και ξεκινά να αποτιμήσει την αξία και το βάρος τους επί τη βάσει της λογοτεχνικής τους πληρότητας.

Η Παπαλεξάνδρου, ποιήτρια η ίδια, βάζει κάτω από τον φακό της το διάστημα 1974-2000 και έχει ψάξει περίπου τα πάντα: λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες, ανθολογίες και ιστορίες λογοτεχνίας, τόμους κριτικής ερμηνείας και αξιολόγησης. Παρακολουθώντας την ιστορία της κριτικής για τη γυναικεία ποίηση, ξεδιπλώνει και την ολοζώντανη εικόνα της ιστορίας της γυναικείας ποίησης μέχρι το πιο κρίσιμο σημείο: όταν με άλλα λόγια, όπως το είπαμε προηγουμένως, θα περάσουμε από τη γυναικεία ποίηση στην τέχνη της ποίησης ανεξαρτήτως φύλου.

Οι γυναίκες προσήλθαν στην ποίηση (δεν συνέβη το ίδιο με την πεζογραφί��) από πολύ νωρίς (ας σκεφτούμε τους ερωτικούς στίχους της Σαπφώς ή τα λατρευτικά επιγράμματα της Κασσιανής), αλλά μόνο από τον 19ο αιώνα και μετά άρχισαν να διαμορφώνουν την εντελώς προσωπική τους γλώσσα. Ο φεμινισμός έπαιξε σίγουρα εν προκειμένω δραστικό ρόλο: δεν είναι τυχαίο πως η έννοια της υποκειμενικότητας αναδείχθηκε από γυναίκες θεωρητικούς της εποχής μας (ανάμεσά τους η Τζούλια Κρίστεβα και η Κατρίν Κλεμάν), που έβαλαν απέναντι στον άκαμπτο και αυταρχικό λόγο του ανδρικού φύλου τη συνεχή κινητικότητα, την πολυσημία και την ανατρεπτική διάθεση της γυναικείας έκφρασης.

Σε ό,τι αφορά τη νεοελληνική ποίηση, οι γυναίκες ξεκίνησαν την πορεία τους από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα (από την Αιμιλία Δάφνη, τη Μυρτιώτισσα, τη Μαρία Πολυδούρη, τη Ρίτα Μπούμη-Παπά και τη Μελισσάνθη μέχρι τη Μέλπω Αξιώτη, τη Μάτση Χατζηλαζάρου, τη Ζωή Καρέλλη και τη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη), για να ενισχύσουν φανερά τη θέση τους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (από την Ελένη Βακαλό, τη Βικτωρία Θεοδώρου, την Όλγα Βότση και τη Μαντώ Αραβαντινού μέχρι την Κική Δημουλά, τη Ζέφη Δαράκη, τη Νανά Ησαΐα και την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ). Το διαταραγμένο και κατακερματισμένο εσωτερικό τοπίο, το αθόρυβο, σχεδόν αποσιωπημένο γυναικείο βίωμα, η ερωτική και η υπαρξιακή οδύνη, η ισχυρή σωματική αίσθηση, όπως και η σταδιακή μετάβαση από την παράδοση στον μοντερνισμό, τον υπερρεαλισμό και τα πρώτα φανερώματα του μεταμοντερνισμού δίνουν τα απαραγνώριστα στοιχεία αυτής της μακράς διαδρομής, που δεν θα αργήσει να προετοιμάσει μια καινούργια περίοδο: την περίοδο την οποία θα εγκαινιάσουν οι γυναίκες της γενιάς του 1970. Η Παυλίνα Παμπούδη, η Άντεια Φραντζή, η Μαρία Κυρτζάκη, η Τζένη Μαστοράκη, η Δήμητρα Χριστοδούλου, η Μαρία Λαϊνά, η Νατάσα Χατζιδάκι, η Βερονίκη Δαλακούρα και η Αθηνά Παπαδάκη είτε θα ταιριάξουν τη μυθολογία της φύσης και την καθημερινότητα του γυναικείου φύλου με τις αρχαϊκές τους εικόνες, είτε θα εικονογραφήσουν την πάλη με το ανέκφραστο και τις ανεκδήλωτες σημασίες της γλώσσας.

Στην πραγματικότητα, το κριτικό ενδιαφέρον για τις ποιήτριες, παλαιότερες και νεότερες, τείνει να αποκτήσει σάρκα και οστά (και να καταστεί με σαφήνεια ορατό) κατά διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Η κριτική εξακολουθεί να υποφέρει από προκαταλήψεις, να παγιδεύεται σε παλινδρομήσεις, να αρνείται πλήθος παραδοχές, πλην όχι μόνο είναι πλέον σε θέση να παρακολουθήσει τον γυναικείο λόγο με τους όρους που θέτει ο ίδιος στον εαυτό του, αλλά και να τον συγκρίνει τη διεθνή ποιητική σκηνή (γυναικεία και ανδρική), καταλήγοντας στη συμπερίληψή στον λογοτεχνικό κανόνα. Κατά την επόμενη δεκαετία θα επέλθει έκρηξη για τις ποιήτριες, τόσο ως προς τα μεγέθη της εκδοτικής παραγωγής και την έκταση των κριτικών αναφορών όσο και ως προς την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα.

Στην πολυσέλιδη διαδρομή της η Παπαλεξάνδρου θα μείνει μέσω της έρευνας της κριτικής όχι μόνο στα καθιερωμένα ονόματα, όπως τα είδαμε να εκτυλίσσονται πρωτύτερα, αλλά και θα εστιάσει σε μια σειρά αφανών περιπτώσεων, που χάθηκαν δικαίως ή αδίκως μέσα στον χρόνο. Θέλω να τονίσω πως εκείνο που κυριαρχεί εδώ δεν είναι η σχολαστικότητα του φιλολόγου, αλλά το πάθος του ερευνητή ή καλύτερα της ερευνήτριας. Ερευνήτρια, η οποία θα μας φέρει κοντά στις σιωπές και τα κενά της ιστορίας της λογοτεχνίας για να αποκτήσουμε μια έντονη αίσθηση του καθημερινού και ιστορικά περίπου άπιαστου λογοτεχνικού γίγνεσθαι. Κι αυτό δεν είναι μικρό και λίγο, αλλά ήδη πολύ – ευπρόσδεκτα πολύ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?