#ήμουν καλά για δέκα μέρες

[darkside-cookies]

πάλι άρρωστη

[solmeister13]

Βράδια Αξημέρωτα

Πάνε κιόλας δέκα χρόνια... Δέκα χρόνια, συμβολικά μιλώντας πάντα, διότι αυτό το καημένο το τραγούδι έχει κυκλοφορήσει τρεις διαφορετικές φορές· πριν δέκα χρόνια όμως κυκλοφόρησε η επίσημη έκδοση του.

Η πρώτη φορά ήταν καταλάθος. Ένας φίλος μου πέρασε απ’ το σπίτι να με δει και εγώ περιχαρής του έβαλα να ακούσει αυτό που μόλις ηχογράφησα. Απ’ το χαμόγελο ενθουσιασμού στο πρόσωπο του και το ανοιχτό του στόμα στα γρήγορα flows, ήξερα πως το κομμάτι αυτό ήταν κάτι άλλο, κάτι μεγάλο. Κάπως έτσι το “Bradia A3imerwta.mp3” βρέθηκε στο κινητό του. Αυτό που δεν υπολογίσαμε τότε, δεδομένης της σχετικής αφάνειας στην οποία βρισκόμουν, ήταν πως όταν εκείνος με τη σειρά του έστειλε με υπέρυθρες το κομμάτι σε έναν φίλο του και αυτός ο φίλος σε έναν φίλο, κάποια στιγμή, το κομμάτι βρέθηκε ανεβασμένο να αναζητά τον πατέρα του στο hiphop.gr, διότι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας είχε στα χέρια του ένα αρχείο με έναν τίτλο, χωρίς καλλιτέχνη και ενδιαφερόταν να μάθει ποιον σκατά ακούει τόσες μέρες στα ακουστικά του.

Έτσι την πρώτη ανεπίσημη φορά που το κομμάτι αυτό είδε το φως ήταν αμιξάριστο, ζεστό και κουβαλούσε μία μεταδοτική ενέργεια.

Η δεύτερη φορά, που του έδωσε την ευκαιρία να συστηθεί στο ευρύ κοινό, ήταν στο mixtape του DJ The Boy “Grand Champion Hot Joints” ένα πολύ σημαντικό ορόσημο της εποχής, μέσα στο οποίο φιγουράρει η αφρόκρεμα του χιπχοπ του 2010... κι εγώ. Όλοι ήταν εκεί, από θρύλους του τότε, το Μεντζέλο, τους ΖΝ, τον Είσβο, μέχρι τα μεγάλα ονόματα που αργότερα έγιναν οι θρύλοι του σήμερα, ο ΡΦ, ο Explicit, o Hatemost, ήταν όλοι εκεί.

Κι εγώ.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήμουν το τελευταίο κομμάτι στο mixtape, αμέσως μετά τον Ραψωδό και το «Βράδια» είχε την ευκαιρία να φτάσει παντού και να αγγίξει περισσότερες καρδιές απ’ όσες φανταζόμουν ποτέ. Και το έκανε. Και στο live ανέβηκα με ότι θάρρος και θράσος είχα και φώναξα σε ένα γεμάτο AN Club «πείτε Sol - Pak». Και ο κόσμος το έκανε.

Τότε ήξερα πραγματικά τι ήθελα να κάνω.

Η τρίτη φορά που κυκλοφόρησε το κομμάτι αυτό ήταν πριν ακριβώς δέκα χρόνια, με ένα κακογυρισμένο κλιπ έξω από το πατρικό του πατέρα μου, το μέρος στο οποίο έγραψα το κομμάτι. Με τα χρόνια κατάλαβα πως το να αποτυπώνω την ανάμνηση εκεί ακριβώς που γεννήθηκε είναι σημαντικό για μένα, απλά καθώς περνούσε ο καιρός γνώριζα όλο και περισσότερους, σημαντικούς για μένα πλέον, ανθρώπους που συμμερίζονται αυτό το όραμα και βοηθούν τα κλιπ να μη βγαίνουν... έτσι. Δεν έχει σημασία όμως, δεν είναι κάτι επίσημο, είναι οι πρώτες εικόνες ενός μικρού να κυνηγάει το όνειρο του. Ο Numberless είπε αστειευόμενος πως δεν το βλέπουμε σαν κλιπ, αλλά σαν πλάνα της βάφτισης μου και όσο τη σκέφτομαι αυτή την ατάκα, δε διαφωνώ. Εκεί βαφτίστηκε ο Solmeister και όντως τα πλάνα δεν είναι πλάνα κλιπ, είναι κονφετί αναμνήσεων. Αλλά εκείνη τη μέρα σίγουρα βαφτίστηκα για πρώτη φορά καλλιτέχνης.

Ας μου πουν αυτοί λοιπόν που λένε εκ του ασφαλούς τώρα πως δεν ξέρω από χιπχοπ την άποψη τους, να γελάσω. Δε θυμώνω πια. Πάλι καλά όμως που δεν ήταν εκεί να το πουν το 2010, γιατί ο μικρός τότε έβραζε και ανέβαινε στο stage για να το κάνει κομματάκια. Και όταν τον έβαλαν δίπλα στους φτασμένους, δε μάσησε.

Για απόψε και μόνο για απόψε λοιπόν, δώσε μου πίσω...

[devillegna13]

Χίλιες Λέξεις Με Μαύρο Μολύβι

Ξέρεις πώς γράφω ένα κείμενο; Έχω μια πρώτη ιδέα που συνήθως δυσκολεύομαι να συντάξω. Έτσι η πρώτη πρόταση βγαίνει με αμηχανία και συνήθως τη μισώ. Τρίτο βράδυ αϋπνίας. Γιατί όσα αποφεύγω να σκέφτομαι τη μέρα, το βράδυ ουρλιάζουν στο κεφάλι μου. Πάλι με πιάνω να ξεσπάω στο χαρτί. Φτάνω στην όγδοη σελίδα. Ψάχνω κάτι να γεμίσει τη σιωπή. Ένα τραγούδι να καλύπτει τη φωνή μες στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω αν την ακούς κι εσύ κι αν πού και πού την ικετεύεις να σκάσει. Δεν την αντέχω. Και σκέφτομαι αν της βάλω ένα τραγούδι ίσως τραγουδήσει κι αυτή.

Κι ο κόσμος έχει προσδοκίες από μένα. Κι εγώ δεν ξεχνάω να απογοητεύσω ξανά όσους αγαπώ. Συχνά προσπαθώ να με εμψυχώνω. Μα σήμερα δεν γέμισα τον εαυτό μου με ψέματα. Για άλλη μια φορά πείστηκα πως δεν έχω τίποτα. Τις σκέψεις μου διακόπτει το ξυπνητήρι. Γαμώτο, πάλι ξενύχτισα. Ρίχνω ένα στιγμιαίο βλέμμα σ’ εκείνον τον πίνακα. Παραμένει λευκός γιατί αδιαφόρησα όταν είδα τα χρώματα. Σηκώνομαι, παίρνω την τσάντα μου στον ώμο και για μια στιγμή νιώθω ότι τα πόδια μου δεν κρατάνε το βάρος μου. Πάλι�� δεν κατάφερα να φάω τις δύο τελευταίες μέρες... Βρίσκω την ισορροπία μου και προχωράω. Περνώντας μπροστά από τον καθρέφτη σταματάω και κοιτάζομαι. Εκείνη με κοροϊδεύει όταν με βλέπει. Την αφήνω πάντα να βασιλεύει στη σκέψη μου, να με τρώει ζωντανή. Εκείνη ξέρει καλύτερα... Βγαίνοντας, κλείνω την πόρτα πίσω μου, μα το συρτάρι παραμένει και σήμερα μισάνοιχτο. το κοιτάω εδώ και μέρες, αλλά δεν έχω τα κότσια. Γάμα το, λέω.

Φτάνω στο σχολείο. Αν θυμάμαι κάτι από τα παιδικά μου χρόνια είναι αυτή η ίδια εικόνα. Εκείνοι εκεί, να με δείχνουν μουρμουρίζοντας. Εκείνοι που πάντα μοιάζουν κεφάτοι. Που μπροστά τους ήμουν  αόρατη. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να βρω φωνή για να μιλήσω, κατέληγα να κατηγορώ εμένα. Δεν μου είπανε “δεν φταις εσύ”. Κι έτσι έμαθα να ζω με μια ψευδαίσθηση, πως απλά είμαι υπερβολική και θα έπρεπε να λέω ευχαριστώ που κάποιος μου δίνει σημασία. Αλλά εκείνοι ξέρουν μόνο να μιλάνε πολύ, και δεν ακούν ούτε λίγο. Εγώ είμαι εκείνη που δεν άκουσε κανείς. Μα τους αφήνω να περνάν την καλοσύνη μου για αδυναμία.

Σχολείο, δεύτερη οικογένεια λένε. Καλό. Τρία χρόνια τώρα νιώθω ξένη στην τάξη μου.

“Πάλι δεν μιλάει”       

Δεν μιλούσα πολύ γενικά. Ένιωθα πως οι λέξεις χαραμίζονται σε τυπικά λόγια. Τα έλεγα όλα με το βλέμμα. Από εκεί μπορείς να τα διαβάσεις όλα. Γι’ αυτό δεν απαντάω στα μουρμουρητά. Η σιωπή είναι πιο ηχηρή από αυτά.

“Πάλι κάτι γράφει στο τετράδιό της”

Προσπαθώ εκεί να βρω καταφύγιο, παρέα. Μα δεν χρειάζεται να γράψω καν τη λέξη που με φόβισε τόσο. Δεν ήτανε ποτέ κανείς εκεί για να νοιαστεί... Χωρίς να το καταλάβω έχω φτάσει στην τελευταία γραμμή. Με τρομάζει που γεμίζουν οι σελίδες μου.

Το κουδούνι χτυπάει. Μένω μέσα. Από μικρή φοβάμαι τα διαλλείματα και πάντα προσπαθώ να τα αποφύγω. Έτσι δεν με βλέπουν και τόσο σε παρέες. 

Έξυπνη κοπέλα λένε. Μα μένει μόνη της συχνά. Ανά καιρούς προσπαθούσα να γεμίζω αυτό το κενό κάνοντας παρέες που το έπαιζα ότι με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για να μην απομονώνομαι. Μα μεγαλώνοντας εκείνοι δεν είχαν πια χρόνο. Κι εγώ κατέληγα πάλι στην αρχή.

Νιώθω να πνίγομαι. Όταν ο καμβάς άρχισε να βάφεται μαύρος, τα μάτια μου άρχισαν να βλέπουν τα χρώματα αλλιώς. Ψάχνω φωνή για όσα ένιωσα.

19:55.   Σκοτεινιάζει. Χάνομαι ξανά στις σκέψεις μου κοιτώντας εκείνον τον πίνακα, φτιαγμένο απ’ το χρώμα μου τα τελευταία τρία χρόνια. Κάτι με χάλασε απόψε. Ίσως γιατί  δεν έχω παρέα. Βγαίνω να περπατήσω. “τότε άκου με ξανά, παίζει να ‘χω δέκα συμβουλές να σε κεράσω...”. Σε ποιο τραγούδι το είχα ακούσει αυτό ρε γαμώ; Κάποτε ίσως να μην σήμαινε τίποτα μα πλέον ματώνω ,δεν είμαι καλά. Κάθομαι. Βλέπω κάποιον να με πλησιάζει. Σιωπηλός κάθεται δίπλα μου. “Σου χαμογελάν και σε αποκαλούν αδερφό. Μα πες μου, ποιος ήτανε για σένα εκεί;”, λέει. Χαμογελάω ντροπαλά. Στην οθόνη του κινητού του φαίνεται ο τίτλος “Βράδια Αξημέρωτα”. Μου δίνει το ένα του ακουστικό.

 “Mαλάκα το παιδί τα λέει καλά”, είπα. 

Έφερε το σύμπαν μου όλο τούμπα. Είδα τον κόσμο αλλιώς. Τότε χαμογέλασα. Κατάλαβα πως ο πίνακας δεν θα αποκτούσε ποτέ ξανά το αρχικό του άσπρο χρώμα. Έτσι έβαψα με το άσπρο, τα σημάδια μου.

 21:00. Αραχτά στα σκαλιά, ακούμε παρέα το Νύχτες Πρεμιέρας. Έρχεται μια ειδοποίηση  στο κινητό του. “Είχα ξεχάσει ότι είναι τετάρτη” , είπε. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε. Πριν φύγει, έβγαλε το περίεργο κολιέ του με τον συνδετήρα και μου το χάρισε. Μου άρεσε και το φόρεσα. Αλλά κανείς άλλος δεν το παρατηρούσε. Ξαφνικά όλοι ήταν τυφλοί. 

Τα μουρμουρητά συνεχίζονται μα βγάζω το μαχαίρι απ’ την πλάτη και τους κόβω τον λαιμό. Πόσοι κοιτάν στραβά αυτό που δεν καταλαβαίνουν...

Γυρνάω σπίτι. Κλωτσάω δυνατά το συρτάρι για να κλείσει. Παίρνω στα χέρια μου το τετράδιο και σκίζω την τελευταία σελίδα του παραμυθιού που σου διάβαζα. Σ’ ευχαριστώ που ήσουν εκεί, αν δεν ήσουν θ’ αυτοκτονούσα.

Αυτό το ραπ είναι γιορτή, είναι η δική μας γιορτή. Κι επιτέλους βρήκα κόσμο που λέει πως καταλαβαίνει και γεμίζει το κενό. Ακόμα κι αν το βαρέλι είναι τρύπιο, τώρα πια είναι αδύνατο να αδειάσει. Μάθε πως αν νιώθεις μόνος με κόσμο, δεν είσαι μόνος είμαστε πολλοί. Κι αν έχεις φτάσει ως αυτή τη γραμμή, σ’ ευχαριστώ. Κρατάς μακριά και τη δική μου μοναξιά. Είσαι με κάποιο τρόπο δίπλα μου. Κι ας μην μάθω ποτέ ποιος είσαι. Έτσι κι εγώ. Δεν σε ξέρω μα σε νιώθω. Δεν με βλέπεις μα είμαι πάντα δίπλα σου σαν σκιά. 

Πες ψιθυριστά τον στίχο και θα ‘μαι εκεί

Απόψε κανείς δεν είναι μόνος. Απόψε θα πολεμήσουμε τον βασιλιά και τη βασίλισσα μέχρι τον θάνατο, θα αφεθούμε και θα χάσουμε. Βάζουμε φωτιά σ�� ό,τι μας έκανε ζημιά, καίμε τη μάγισσα. Απόψε όσοι κοιτούν και κρίνουν, πεθαίνουν. Θα κάψουμε την πόλη. Θα φωτίσουμε τα όνειρά μας με αυτή τη φωτιά και ύστερα το όνομά του θα γράψουμε στους δρόμους με το αίμα μας. Από σήμερα, κανείς δεν φοβάται να μιλήσει για το αύριο.

Φοβού τα αιώνια παιδιά.

Φοβού το σχίσμα. 

@solmeister13

[kavlorapano-stories]

Η καλή πράξη της ημέρας

Ότι είχα ξυπνήσει με τον πούτσο σχεδόν κάγκελο ακόμα όταν παίρνει τηλέφωνο ο Σωτηράκης.

- Να' ρθω;

- Καλά, ρε μαλάκα, στον ύπνο σου με έβλεπες;

- Υπάρχει λόγος.

Και ήρθε. Μπήκε μέσα με τη στολή. Μόλις είχε σχολάσει.

- Πού είσαι, ρε σκατόμπατσε; του κάνω.

- Άσε, ρε μαλάκα, έφαγα δυο πούτσες και είπα μήπως θέλεις να γαμήσεις, τώρα που είμαι ανοιχτός.

Τον κοίταζα με ανοιχτό το στόμα. Μια φορά τον είχα πάρει μόνο, από τότε μόνο φίλοι κι έτσι. Ξεκούμπωσε το παντελόνι, το κατέβασε, γύρισε από την άλλη, άνοιξε τα πόδια του και τράβηξε το ένα κωλομέρι. Τον πλησίασα και σήκωσα και το άλλο, αποκαλύπτοντας μια κατακόκκινη τρύπα ανάμεσα στην τριχωτή χαράδρα του. Ο κώλος του γυάλιζε σε κάποια σημεία. Ήταν λάδι; Ποιός ξέρει... Το κωλοτρυπίδι του ήταν πρησμένο ολόγυρα. Έβαλε το χέρι του και γλύστρησε δυο δάχτυλα μέσα.

- Καλά, ρε μαλάκα, ποιός στο έκανε αυτό; Και πότε; Αφού τώρα σχόλασες.

Ο Σωτηράκης άρχισε να βγάζει τα παπούτσια του.

- Ένας κρατούμενος. Με γάμησε δυο φορές. Μιλάμε ότι ο τύπος με ξεκώλιασε, όμως. Άμα έβλεπες πούτσα, θα έσκυβες, μαλάκα.

- Καλά, πού; Στο κελί;

- Δεν σου λέω άλλα, είπε και πέταξε το παντελόνι του στο πάτωμα. 

Μετά βγήκε απ' την κουζίνα και πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Έβγαλα τον πούτσο μου έξω από το μποξεράκι να κρέμεται και τον ακολούθησα.Τον βρήκα στην άκρη του κρεβατιού, ανάσκελα, να παίζει με την τρύπα του. Έχωνε μέσα τα δάχτυλα δυο δυο.

- Πάντως, σ' ευχαριστώ που με σκέφτηκες, του είπα και άρχισα να τον παίζω.

- Έλα, ρε μαλάκα, άμα εσύ είχες μια μπύρα παραπάνω κι εγώ δίψαγα δεν θα μου έδινες;

- Καλά, ναι... Αλλά δεν είναι το ίδιο.

- Για μένα είναι το ίδιο, είπε και σαλιώνοντας τα δάχτυλά του άρχισε να τραβάει την τρύπα του για να δω πόσο ανοιχτή ήταν.

- Καλά, ρε μαλάκα, με δυο γαμήσια έγινες έτσι;

Ο πούτσος μου ήταν πλέον ντούρος. Δεν έχασα χρόνο. Στάθηκα από πάνω του και του τον έχωσα μέχρι τη μέση ασάλιωτο, σχεδόν χωρίς αντίσταση. Εκείνος μούγκρισε λίγο αλλά συνέχισε.

- Όι, ρε. Χτες το απόγευμα, πριν τη βάρδια, είχα σύναξη σπίτι. Είχε έρθει ο δικός μου με δυο γνωστούς του και τους έβαλε να με γαμάνε.

Μερικές φορές, νομίζω ότι αυτό το παιδί με δουλεύει. Όπως και να' χει, δε με χάλαγε. Είχα ένα μπάτ��ο με στολή από κάτω μου. Έσπρωξα και μπήκα πιο μέσα.

- Κάτι τον έχει πιάσει και θέλει να τον παίρνω για δέκα μέρες κάθε μέρα. Σήμερα είναι η τρίτη.

Ο πούτσος μου πρηζόταν κι άλλο με αυτά που άκουγα, αν αυτό ήταν δυνατόν. Ξεκούμπωσα το πουκάμισο της στολής του και τράβηξα τη φανέλα του μέχρι πάνω για να βλέπω την τρίχα του. Έχωσα το ένα χέρι μου μέσα και βρήκα τη ρώγα του.

- Α, μην ασχολείσαι μαζί μου. Δεν θέλω να χύσω. Δεν έχω καθόλου καύλες από χτες. Στράγγιξα.

- Άρα, του κάνω, είσαι τελείως πουτάνα.

- Δεν παίρνω λεφτά.

Άρχισα να τον γαμάω αργά, κοφτά και απότομα.

- Άρα, το κάνεις μόνο για την πούτσα.

- Ο πρώτος μου γαμιάς μου είχε πει ότι δεν πρέπει να έχω πούτσα καυλωμένη γύρω μου.

Δεν τον πίστευα το μαλάκα. Ανασηκώθηκα, τον έβγαλα απ' τον κώλο του, τον έσυρα πιο κοντά στην άκρη του κρεβατιού και τον έστησα καλά με ανοιχτά τα πόδια. Ο πούτσος μου γυάλιζε. Από την τρύπα του έτρεχαν ζουμιά. Πήρα λίγο με το δάχτυλο και του το έτριψα στα χείλια.

- Είναι τα φλόκια του προηγούμενο, μου είπε γελώντας.

Του τον έχωσα μέχρι τ' αρχίδια και άρχισα να τον γαζώνω.

- Δώσε πόνο, μάστορα, μου έκανε.

Και έδωσα. Τον πηδούσα σα να ήταν ένα παιχνίδι. Εκείνος με κοιτούσε χαμογελώντας. Άνοιξε περισσότερο και το πουκάμισό της στολής του για να βλέπω καλύτερα το στέρνο του. Ήταν πέτρα, το γαμημένο.

- Τσούζει, μου είπε.

Χέστηκα. Ήμουν έτοιμος. Τον έβγαλα έξω και τον άφησα να πέσει πάνω στο σκισμένο κωλόμουνό του. Απ' τον πούτσο μου άρχισαν να τρέχουν καυλόζουμα πάνω στην τρύπα και τ' αρχίδια του. Βογγούσα από την καύλα. Έπιασα τον πούτσο μου και πασάλειψα τα φλόκια μου στην τρύπα του. Μετά του τον ξανάχωσα ολόκληρο και τον ξανάβγαλα. Τον έτριβα πάλι πάνω στην τρύπα του, τρέμοντας από την ηδονή. Ο Σωτηράκης σηκώθηκε, έπιασε γερά τον πούτσο μου και άρχισε να τον ρουφάει. Τρελάθηκα.

- Τι πουτάνα που είσαι, ρε σκατόμπατσε.Μόλις μου τον καθάρισε καλά, έκατσε απλά και με κοίταζε που προσπαθούσα να βρω την ανάσα μου.

- Γαμάς καλά, ρε μαλάκα, μου είπε και πήρε το κινητό του.

- Τι κάνεις; του λέω.

- Ο δικός μου θέλει πειστήρια.

Τράβηξε τον πούτσο μου και σηκώθηκε να βρει το παντελόνι του.

Ρε το Σωτηράκη...

[my-hell-136]

Ένα Παγωμένο Μέρος

Πρόλογος

Γεια σου ξένε..

Δεν με ξέρεις

Δεν πρόκειται να σου πω το όνομα μου

Για εσένα όμως θα είμαι ένα παιδί που κρατάει ένα μπαλόνι. Αν θες να με βρεις, ψάξε με στης πόλης το γκρίζο.

Τώρα θα μάθεις την ιστορία μου

Ήμουν 12 χρονών...

Στο σχολείο όλοι με πείραζαν, με κορόιδευαν

Έλεγαν "Κοιταξτε πως είναι τα μαλλιά του" , "Κοιτάξτε το πως ντύνεται" και πολλά άλλα. Από παντού δεχομουν αρνητικά σχόλια. Ένιωθα κάτι πολυ περίεργο δεν ξέρω πως να το περιγράψω.. Ένιωθα χίλια μάτια να με κυκλώνουν, να με ισοπεδώνουν, να με κάνω να νιώθω ασχημα. Ζούσα στις επικίνδυνες μέρες μιας εφηβείας αλλά όχι μιας τυχαίας εφηβείας.. Ζούσα στις επικίνδυνες μέρες μιας εφηβείας αιχμηρης. Να ταν μόνο αυτό καλά θα ήταν.. Έχασα έναν θείο μου.. Σε αυτόν τον θείο είχα μεγάλη αδυναμία και ο θάνατος αυτός μου στοίχισε.Στα ακουστικά μου έπαιζαν τα τραγούδια η Ζαχαροζυμωμενη και το Ένα Κολιε από κοχύλια. Από μικρός είχα μια απορία..

Τι είναι οικογενεια; Η οικογένεια είναι ένας δύσκολος όρος για να τον κατανοήσει ένας άνθρωπος αλλά ένας δίσκος και ένα τραγούδι με βοήθησαν να καταλάβω τον όρο οικογένεια. Ο δίσκος "Δεσμοί Αίματος" και το τραγούδι με την ίδια ονομασία όπως επίσης και το τραγούδι Πίσω Από Το Πουθενά εξηγούν αυτόν τον όρο. Τις περισσότερες ώρες τις περνούσα στο πάρκο της γειτονιάς. Δεν μου έμαθαν το πως να προστατεύω τον εαυτό μου. Δεν μου έμαθαν να μην κάνω ή να μην πίνω ότι βρω μπροστά μου. Ευτυχώς πλέον στην υγεία μου είμαι μια χαρά.

Ξέρετε κάτι. Οι χειρότερες αμαρτίες είναι οι αμαρτίες των γονέων. Γιατί αν δεν θέλουν κάνουν παιδιά; Γιατί κανουν παιδιά και τα εγκαταλείπουν; Γιατί δεν ασχολούνται μαζί τους; Γιατί μενουν μαζί άμα δεν ταιριάζουνε; Ξέρετε κάτι αυτές οι ερωτήσεις δεν γίνεται να απαντηθούν στην σημερινή εποχή γιατί η κοινωνία μας είναι πολύ άσχημη. Θα σας πω και κάτι ακόμα. Τη σήμερον ημέρα είναι το φαίνεσθαι που μετρά και το να δείχνεις πως είσαι καλά. Αλλά κάτι που είναι εξίσου σημαντικό να ειπωθεί είναι ότι το φαίνεσθαι διαφέρει από το είναι..

Θέλω να πω ότι καλό θα ήταν να μην κρίνουμε έναν άνθρωπο από την εξωτερική εμφάνιση αλλά μόνο από τον χαρακτήρα , γιατί την εξωτερική εμφάνιση την είχε από όταν είχε γεννηθεί, ενώ τον χαρακτήρα τον έχτισε μόνος του μέσ�� : "Την σήμερον ημέρα υπάρχουν παιδιά με αισθήματα;". Θα σου πω. Ναι υπάρχουν αλλά είναι σπάνια τα παιδιά με τα αισθηματα. Εγώ θα βάλω τον εαυτό μου μέσα σε αυτή την ομάδα. Εγώ είμαι ένα παιδί με αισαπό εμπειρίες από ανθρώπους και μέσα από τα (συν) αισθήματα του.

Τώρα θα με ρωτήσετεθηματα. Για μένα αυτά τα άτομα (τα παιδιά με τα αισθηματα) είναι οικογένεια και θα τα λέω: Cool Kids. Γιατί το συναίσθημα είναι το κάτι που μας ενώνει. Γιατί το συναίσθημα γίνεται επανάσταση. Και ξέρετε κάτι ακόμα. Οι πάντες ακολουθούν την μόδα αλλά εγώ όχι μαζί με κάποιες εξαιρέσεις. Πλέον θεωρείται cool το ψεύτικο, το φθηνό και το επιφανειακό , δηλαδή το να κανεις αυτό που ακολουθεί η μάζα είναι cool. Εγώ πιστεύω το αντίθετο. Το να είσαι ο εαυτός σου, το να είσαι αληθινός σε μια ψεύτικη εποχή σε κάνει cool. Το να παραμένεις παιδί που απλά σταμάτησες να παίζεις σε κανει cool γιατί σε κάνει ξεχωριστό/ξεχωριστή. Το να παίζεις μουσικές καρέκλες ενώ σταμάτησε η μουσική η οποία δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής, είναι αφηρημένη τέχνη, αφηρημένη μουσική σε κάνει cool. Ότι σε κάνει εσύ να νιώθεις καλά, θεωρώ ότι είναι cool γιατί η ζωή είναι μικρή και πρέπει να κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Είμαστε γαμημενα cool kids , είμαστε τα παιδιά με τα αισθηματα. Δεν είναι κακο να αγαπήσουμε και να ερωτευτούμε, είτε τα αισθηματα είναι αμοιβαία είτε δεν είναι. Αν φοβόμαστε ότι θα πληγώσουμε εμείς έναν άνθρωπο μπορούμε να του μιλήσουμε. Θυμήθηκα κάτι στίχους τώρα...

"Εγώ σε πλήγωσα γιατί σε ερωτεύτηκα άκου αγάπα με μα μην με ερωτευτείς.. Αγάπα με μα μην με αγγίζεις αγαπα με μα μην με ερωτευτείς , αγάπα με μα μην με αγγίζεις αγαπα με μα μην με ερωτευτείς. Τα τριαντάφυλλα λένε αγάπα με μα μην με αγγίζεις αγαπα με μα μην ερωτευτείς..". Κάποιες φορές νιώθουμε σαν τα τριαντάφυλλα. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε και να αγαπηθουμε γιατί όλα είναι ίδια μα όλα είναι αλλιώς και φοβόμαστε ότι στην καταιγίδα δεν θα μας δωθεί η ελπίδα. Σωστά;

Ξέρετε κάτι.Απλα ζήστε την κάθε σας ημέρα σαν να είναι η τελευταία μέρα στην Γη. Μην ξεχνάτε στον χορό των ξεχασμένων οι πληγωμένοι ξέρουν να περνάνε καλά και σε όλους αυτούς που σε κρίνουν πες ένα "Σκάσε". Η θυρίδα ανασφάλειας καλό θα ήταν να παραμείνει κλειστή για να ζήσεις όπως πραγματικα εσύ θες. Μπορείς να καταγράφεις τις σκέψεις και τα αισθηματα σου σε ένα τετράδιο και όταν μεγαλώσεις να πάρεις αυτό το τετράδιο και να το διαβάσεις προσεκτικά από την αρχή μέχρι το τέλος και να θυμασαι ότι αυτό το τετράδιο ήταν το παλιό σου τετράδιο, ήταν το safespace των σκέψεων και των (συν)αισθημάτων σου.Θα μπορούσες κάλλιστα να χαρακτηρίσεις τις σκέψεις σου σε αυτό το τετράδιο ως : " Σκέψεις από το τετράδιο της Πανδώρας Μ." Πολλές φορές, ήμουν σε πολύ χάλια ψυχολογ��κή κατάσταση. Συνήθως αυτό με έπιανε δέκα λεπτά πριν την μια τα μεσάνυκτα.. Ένιωθα πολύ χάλια. Κατέβαινα στο υπόγειο και καθόμουν έγραφα και τα διάβαζα. Στο υπόγειο ήταν σκοτεινά και πραγματικα νόμιζα πως τα αντικείμενα με ακούνε. Για μένα τα αντικείμενα ήταν το κοινό μου αλλά ποτέ το κοινό κάθε φορά που διάβαζα ένα κείμενο δεν με χειροκροτούσε. Θα μου πεις πως γίνεται τα αντικείμενα να σε χειροκροτήσουν. Ξέρετε κάτι το πιο δύσκολο κοινό για να ικανοποιήσεις είναι ΠΑΝΤΟΤΕ ο ίδιος σου ο εαυτός.

Αλλά συνειδητοποίησα ότι όλοι μας φοβόμαστε κάτι, όλοι μας αγαπάμε κάτι, όλοι πονάμε για κάτι και όλοι θα χάσουμε τα πάντα πάνω από μια φορά μα δεν έγινε κάτι...

[adverbzine]

Ο φοβισμένος άνθρωπος Πιερί

γράφει η Κρινιώ | επιμελείται ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος

"Ο φόβος του αγνώστου μας αποσπά την προσοχή από το γνωστό."

- Ylipe

Στο πλήθος περπατώ μόνος. Οι δρόμοι είναι στενοί , τα πεζοδρόμια ψηλά. Οι άνθρωποι στοιβαγμένοι αναζητούν την ευτυχία, μέσα στον τροχό του χρόνου. Ο χρόνος διασπάται και η ανθρώπινη ύπαρξη αναπλάθεται ή εγκλωβίζεται ακαριαία, σ' έναν μη υπαρκτό χρόνο, δημιούργημα των ανθρώπων.

Εστιάζω στα σκυμμένα πρόσωπα. Ο φόβος κυριεύει την αλληγορία της ζωής, η σημερινή εποχή αυτοτραυματίζεται.

Ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στο τραπέζι της απομόνωσης. Πίνω τον καφέ που ονειρευόμουν.

Έχω την δυνατότητα να αναπνέω. Εκτιμώ την αναπνοή. Η εκτίμηση είναι απελευθέρωση, η ευγνωμοσύνη με κυριεύει. Παρατηρώ τα χρώματα από τα υφάσματα, τις μισο-τελειωμένες μπογιές, τις αποχρώσεις του καφέ. Η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ, να υπενθυμίζει τη ρηχότητα των κρυμμένων φόβων.

Πίνω μια ρουφηξιά και νιώθω πως κάποιος μου χτυπά την πλάτη. Γυρνάω ακούγοντας μια φωνή.

"Τα τριαντάφυλλα αυτά τα φροντίζω μόνος μου. Μην σας ξεγελάνε. Δεν είναι κλεμμένα. Αλήθεια σας λέω. Αν πάρετε ένα, θα μπορέσω να φάω. Μπορεί να είναι κάτι μικρό, αλλά είναι σημαντικό για μένα". 

Δεν δίνω σημασία. Γυρίζω την πλάτη μπροστά, συνεχίζοντας αμέριμνος.

"Συγγνώμη κύριε. Οι γονείς μου πέθαναν στον πόλεμο. Κατάφερα να έρθω, με ένα μικρό καράβι.

Ταξίδεψα μέρες. Το σώμα μου έγινε θαλασσινό νερό. Είμαι μόνος, όπως κι εσείς. Αγοράστε αυτό το τριαντάφυλλο."

Ένιωσα αμήχανα. Σηκώθηκα, άφησα τα χρήματα για τον καφέ και γύρισα σπίτι. Αναρωτιόμουν στο δρόμο για τη δυσπιστία που έδειξα σε αυτό το παιδί. Δεν το πίστεψα. Μάλλον προσπάθησε να με ξεγελάσει. Η προσωπική μου ειρήνη ήταν η επιβεβαίωση της ανωτερότητάς μου και η ημιμαθής εγωκεντρικότητα που με διαπερνά.

Έκατσα στην πολυθρόνα. Άνοιξα την τηλεόραση. Είναι η μόνη μου παρέα στον αναστεναγμό της ύπαρξης. Κάποια στιγμή, ξαφνικά, άρχισα να βρίζω. Ένιωσα να βγαίνει ένα κτήνος από μέσα μου. Τελικά με είχαν πείσει. Αυτοί μονάχα ξέρουν το καλό μου.

Εχθές άκουσα για ένα παιδί που σκοτώθηκε σε τροχαίο. 

"Ποιος ξέρει τι είχε πιεί ", αναρωτήθηκα. Το μίσος με κυριεύει. "Μα γιατί δεν προσέχουν;". Ας πρόσεχαν, κατέληξα. Εγώ δεν οδηγώ γιατί φοβάμαι. Μου αρέσει να κρίνω. Μακάρι να οδηγούσα, τότε θα μπορουσα να κρίνω περισσότερο.

Είμαι μόνος. Η ώρα περνάει. Κάθε μέρα κάνω τα ίδια πράγματα και μόνο τότε νιώθω καλά. Ο εγκλωβισμός στην πραγματικότητα με βοηθάει. Είμαι άνεργος, η γυναίκα μου είναι αυτή που δουλεύει.

Η γυναίκα μου ονομάζεται Σεμί. Αυτή κατέχει το οικογενειακό εισόδημα καθώς και όλη τη φροντίδα, τόσο του σπιτιού, όσο και την δική μου.

Εγώ την ταλαιπωρώ. Καμιά φορά την χτυπάω, αλλά αυτή δεν αντιδρά. Έχει το νου της μόνο στην επόμενη μέρα . Αυτή είναι η δύναμη της.

Είναι γεωπόνος. Της αρέσει να φροντίζει τη γη. Μαλώνουμε συνέχεια, επειδή εγώ δεν σέβομαι την γη. Είμαι ανώτερος.

Δεν έχουμε παιδιά. Παλιότερα είχαμε προσπαθήσει, αλλά δεν μπορέσαμε. 

Ζούμε σε μια γειτονιά του Παρισιού, τωρινός και παντοτινός ο χρόνος. Δεν σπούδασα. Ονομάζομαι Πιερί. Οι γονείς μου ήταν εργατικοί άνθρωποι. Πάντα μου έλεγαν πως οι σπουδές είναι χάσιμο χρόνου. Γι' αυτό έμαθα να σκέφτομαι μόνος. Δεν πιστεύω τα λόγια των καθηγητών, ��ύτε τις αποδείξεις της επιστήμης.

Ο πατέρας μου χτυπούσε την μητέρα. Ο αδερφός μου πέθανε, όταν ήμουν δέκα ετών. 

Όταν γνώρισα την Σεμί, πίστεψα στην αγάπη. Μετά όμως αδιαφόρησα. Με την Σεμί είμαστε συνοδοιπόροι. Την αγαπώ επειδή βολεύομαι.

Καθημερινά της συμπεριφέρομαι πολύ άσχημα. Το αίσθημα κατωτερότητας που με κυριεύει, αποβάλλεται μόνο με τη βία. Λεκτική και σωματική ταυτόχρονα. Η απόλυτη κόλαση της ανασφάλειας.

Καμιά φορά, κάθομαι και σκέφτομαι πως αν πεθάνει πρώτη, θα νιώθω ενοχές. Ενοχές επειδή έκανα μια πολύ άσχημη πράξη. Ενοχές εγωισμού, όχι αγάπης. Δεν με ενοχλεί που την πληγώνω συνεχώς. Με ενοχλεί ο προσωπικός εγωισμός που ίσως μου χτυπήσει κάποια στιγμή την πόρτα. Συνεχίζω συνειδητά να συμπεριφέρομαι άσχημα.

Έμεινα άνεργος πριν πέντε χρόνια. Προσπάθησα να δουλέψω, αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Πάντα έλεγα πως οι ακαδημαϊκοί , οι ποιητές, οι ζωγράφοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες. Ακόμη και τους καταθλιπτικούς ή και τους ανέργους, τους έλεγα τεμπέληδες.

Πάντα σημασία έχει τη γνώμη έχεις για τους άλλους και όχι για τον εαυτό σου.

Μόνο αυτό με απελευθερώνει. Δεν είμαι ικανός ούτε ν' αυτοκτονήσω, ούτε να σκοτώσω. Είμαι όμως πολύ ικανός να κρίνω, να γίνομαι υπερόπτης.

Φοβάμαι να ζήσω. Με τρομάζει η ζωή. Άλλωστε πόνεσα πολύ στα παιδικά μου χρόνια.

Ακόμη κατοικώ εκεί, εγκεφαλικά.

Ώρες ώρες, η Σεμί λέει πως αν είχαμε παιδιά, θα ήμουν τύραννος. Δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν γονείς. Δεν είμαι ικανός να γίνω πατέρας.

Ό,τι κι αν πει η Σεμί, δε με πληγώνει. Την εκβιάζω συνεχώς. Είμαι φοβισμένος. Ένας φοβισμένος άνθρωπος είναι ανήμπορος να ζήσει μια όμορφη ζωή όπως την ονειρεύτηκε. Το αντίθετο του φόβου είναι η αγάπη.

Πάντα με τρόμαζε η αγάπη. Μερικοί άνθρωποι προσπάθησαν να μου τη δείξουν, όμως η πόρτα ήταν κλειστή.

Έχω δυο φίλους. Ο ένας απ’ τα παλιά και ο άλλος έχει μερικά χρόνια που γνωριστήκαμε. Συζητάμε τα τυπικά και μερικές φορές ξενοπηδάμε και καμιά άλλη γυναίκα. Άλλωστε, όλες είναι πουτάνες. Παντρεμένοι και οι τρείς. Αλλά τι σχέση έχει το σεξ με τον γάμο; Είμαστε αρσενικά εμείς.

Ο Φρόυντ είπε πως το πραγματικό αρσενικό είναι μονoγαμικό . Άραγε θα ήταν πισωγλέντης;

Υπάρχουν στιγμές , που αναρωτιέμαι αν η Σεμί έχει ξενοκοιτάξει. Παλιά τη ζήλευα, τώρα αδιαφορώ. Εκείνη με αγαπά. Καμιά φορά απορώ μαζί της. Κοιμόμαστε σε ξεχωριστά κρεβάτια. Έχει παχύνει κιολας. Μερικές φορές την προσβάλλω ακόμη και γι' αυτό, αλλά πάλι δεν νιώθω ενοχές.

Ίσως το κάνω για να τραβήξω τα βλέμματα, αλλά δεν το παραδέχομαι. Μπορεί να θέλω να την κάνω να νιώσει άσχημα γιατί δεν νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου. Αλλά με δικαιολογώ. Πάντα με δικαιολογώ. Θα καταλάβει. Θέλω να ελπίζω.

Η Βόλτα

Κάθε απόγευμα, μετά τον μεσημεριανό ύπνο, πηγαίνω μια βόλτα για περπάτημα. Χαζεύω τις ανθρώπινες φιγούρες. Μήπως τελικά υπάρχει ρομαντισμός μέσα μου; 'Η απλώς σέρνομαι , δίχως έλεος προς το θάνατο; Το μεγαλύτερο φόβο που είχα ποτέ.

Από αυτόν κρύβομαι. Αυτόν αποφεύγω. Δεν θέλω να με βρει στα χάλια μου.

Περπατάω και νιώθω τόσο υπέροχα κενός. Έζησα όλη μου τη ζωή σε ένα διαρκή αγώνα μεταξύ αγάπης και φόβου. Είμαι ηττημένος, από φόβο. Διεκδικούσα το μίσος και το κατάφερα. Δεν ταξίδεψα ποτέ. Είναι λυτρωτικό να μην ξεπερνας τα όρια σου και να ζεις μονίμως κάτω από το πέπλο του συμβιβασμού.

Φοβάμαι τις ασθένειες. Ένα διάστημα τις είχα πάθει όλες. Αλλά η Σεμί ήταν πάντα εκεί.

Δεν έχω ολοκληρώσει ποτέ ένα βιβλίο. Αλλά μιλάω σαν να ξέρω γι' αυτό. Άλλωστε, αυτό είναι το μότο της εποχής μου. Η εικόνα επικρατεί απο την ουσία. Εγώ τους πιστεύω. Αυτοί θα με σώσουν.

Βλέπω, περπατώντας μια πινακίδα να γράφει "η ζωή είναι πιο δύσκολη από τα βιβλία". Δεν μπορώ να καταλάβω τους βιβλιοπώληδες . Ούτε αυτούς που διαβάζουν μπορώ να καταλάβω. Πάντα βαριόμουν τα βιβλία.Τα βιβλία είναι παγίδα. Μπορούν να σε αλλάξουν. Αλλά αυτή η αλλαγή είναι δύσκολη. Νιώθεις τον πόνο. Φτάνεις κοντά στην προσωπική αλήθεια.

Τρομάζω. Άκου εκεί η ζωή είναι πιο δύσκολη από τα βιβλία. Τι μας είπες τώρα ;

Συνεχίζοντας τη βόλτα, περπάτησα σε κάτι στενά. Απολαμβάνω τα χρώματα- τα σχέδια.

Παλιά μου άρεσε να ζωγραφίζω. Το τελευταίο επάγγελμα που έκανα ήταν βοηθός γλύπτη. Μετά, όμως, αυτός αποφάσισε να φύγει από το Παρίσι και τότε ξεκίνησε ο προσωπικός μου γολγοθάς. 

Προσπαθώ απεγνωσμένα να απολαύσω τη στιγμή, αλλά δεν τα καταφέρνω. Πάντα κάτι μου αποσπά την προσοχή και χάνω την πολυπόθητη ηρεμία που χτίζω.

Πίσω από έναν κάδο απορριμάτων, ήταν δύο άνδρες. Έφηβοι προς ενήλικες. Ο ένας ήταν πολύ κοντά με τον άλλον. Πόση ανωμαλία, αναρωτήθηκα. Δε μπορώ να καταλάβω προς τα που οδεύουμε ως ανθρωπότητα. Άνδρας με άνδρα;  Προφανώς και είμαι ανώτερος. 'Η μήπως είμαι και εγώ από αυτούς και τρομάζω; Όχι. Εκφυλίζουν τον ανδρισμό που προσπαθώ να αποκτήσω.

Γυναίκα με γυναίκα, το δέχομαι. Διότι ως άνδρας είμαι ανώτερος και μου ψιλοαρέσει. Το γιατί είμαι ανώτερος δε το γνωρίζω . Έτσι μου είπαν. Οπότε και εγώ αυτό αναπαράγω. Ο σεξισμός είναι στο πετσί μου. Πατριαρχία.

Η Σεμί λέει πως άνδρας και γυναίκα είναι ίσοι. Αλλά λογικό να το πει. Αφού είναι γυναίκα. Όχι ότι αυτή με ταΐζει . Αυτό το προσπερνώ. Ας παραμείνω σεξιστής και ας αποφύγω τις αναλύσεις.

Μετανάστες, ομοφυλόφιλοι και όλα τα κακά του κόσμου μας πλησιάζουν. Μακριά από εμάς. Απορείτε μετά γιατί ψηφίσαμε Λεπέν. Φυσικά και ψηφίσαμε ΛΕΠΕΝ, αφού όλα μας ενοχλούν και δεν αντέχουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ψηφίζουμε αυτούς που μας βάζουν σε τάξη.

Να παραμείνουμε ταυτόχρονα καθαροί και μπασταρδεμένοι, να χτυπάμε τις γυναίκες μας νόμιμα, να σκοτώνουμε νόμιμα και να είμαστε ελεύθεροι! Να τρώμε και να κοιμόμαστε ήσυχοι και οι λαοί δίπλα μας ας πεθάνουν, ας θυσιαστούν για το ΟΡΥΚΤΟ! ΖΉΤΩ!ΖΗΤΩ!ΖΗΤΩ!

Ένιωσα περήφανος με τις σκέψεις που έκανα. Παραλίγο να δακρύσω. Έμαθα να μην κλαίω και να μην ζω ταυτόχρονα. Το κλάμα είναι δείγμα ζωής. Αλλά σήμερα νιώθω ανήμπορος. Είμαι ημιμαθής. Είμαι αδιάφορος. Μην με δικάζετε, σας παρακαλώ, είμαι πεθαμένος - νεκρός.

Είναι και Κυριακή σήμερα. Πήγα στην εκκλησία. Είναι μια από τις συνήθειες μου. Δεν έχω καταλάβει αν πιστεύω ή όχι. Χρειάζομαι τον Θεό για να με συγχωρέσει. Όμως, μερικές φορές δεν τον χρειάζομαι.

Δεν θέλω να είναι εκεί για να με συγχωρέσει. Θέλω να είμαι μόνος. Τους θεούς τους φτιάξαμε, δυστυχώς, γιατί είμαστε εύθραυστοι. Δεν αντέχουμε τη ζωή. Χρειάζεται να κοιτάμε ουρανό για να συνεχίσουμε να σκοτώνουμε επί γης. Οι θρησκείες είναι ποικίλες. Η κάθε μια αντιπροσωπεύει ένα πλήθος. Είναι το αίτιο του πολέμου και ταυτόχρονα ο δόλος. Η πραγματική αιτία όμως είναι το χρήμα.

Εμένα με ταΐζει η γυναίκα μου. Αν έρθει κανένας μετανάστης και της πάρει την δουλεια; Επειδή θα δουλεύει περισσότερο με λιγότερα χρήματα.

Δεν θα φταίει αυτή.Ο μετανάστης θα φταίει. Να πάει στη χώρα του. Μπορεί το αφεντικό της γυναίκας μου να είναι Γάλλος, αλλά κι αυτός προσπαθεί να σώσει το σπίτι του. Θέλει να πληρώνει λιγότερο, γι’ αυτό θα τον πάρει.

Η λειτουργία έφτασε στο τέλος της. Φεύγοντας, συνάντησα μια φίλης της Σεμί.

"Πιερί βλέπω κάθε Κυριακή, εδώ ασταμάτητος".

"Οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα", δεν έχω ιδέα γιατί πηγαίνω.

"Να σου πω τα νέα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι! Θα βαφτίσουμε ένα παιδί από τη Συρία. Πέθαναν οι γονείς του. Τριγυρνάει στη γειτονιά. Μια μέρα τυχαία τον συνάντησα και μου το ζήτησε."

"Αυτός είναι ένας λαθρομετανάστης!" Είναι άνθρωπος αλλά είναι λαθραίος!

"Είναι παιδί Πιερί. Κανένας ��νθρωπος δεν είναι λαθραίος! Είναι το παιδί που πουλάει τριαντάφυλλα. Έρχεται κάθε μεσημέρι και κόβει τα τριαντάφυλλα από την αυλή. Τα πουλάει το κακόμοιρο, ίσα- ίσα για να φάει. Σίγουρα θα τον έχεις δει."

"Μπα δεν έτυχε", αποκρίθηκα.

Γύρισα σπίτι. Φάγαμε. Μετά το φαγητό έκατσα στην τηλεόραση. Δεν είπα στη Σεμί για την βάπτιση. Εμείς προσπαθούμε να τους διώξουμε και η άλλη τους σπιτώνει. Δεν αγαπάνε την χώρα τους! Απορώ. Εγώ την λατρεύω… Κλέβω συνέχεια το κράτος, δεν κάνω απολύτως τίποτε γι’ αυτήν. Το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να κρίνω. Είμαι καλά. Έχω δουλέψει γι’ αυτή τη χώρα ΕΓΩ! Έχω κουραστεί.

Η Κρινιώ μας εμπιστεύτηκε ένα κείμενο από το blog της. Γράφει από μικρή, διαβάζει όποτε μπορεί, και πειραματίζεται. Έχει γράψει για πολλά θέματα, σε πολλά μέσα, χαιρόμαστε που θα τη φιλοξενήσουμε δύο φορές, με τον Πιερί και τη συνέχεια.

Το artwork είναι της Γεωργίας. Ψάχνει συνεχώς νέους τρόπους να εκφραστεί, και να πει ιστορίες, μέσα από τα γραφιστικά της. Είναι η Art Editor του adverb zine.

[imgivingupon]

Η Καβάτζα σου ήμουν τελικά.

Έχω πιει κάτι ψιλά και σκέφτομαι να σε πάρω τηλέφωνο. Μ’ έγραψε κι η γκόμενα που ζαχάρωνα στην μπάρα τόση ώρα. Τζάμπα πήγαν και τα σφηνάκια. Καλά τα λέει ο φίλος μου. Όλες ηλίθιες είναι. Δεν πειράζει, όμως, εγώ έχω εσένα, την καβάτζα μου.

Ό,τι και να σου κάνω, εσύ θα το συγχωρήσεις. Φτάνει μόνο να εμφανίζομαι που και που και να σου προσφέρω λίγες στιγμές πάθους με σεξ. Συμβιβάζεσαι τόσο εύκολα, αν και μου έλεγες άλλα όταν γνωριστήκαμε.

Θυμάμαι, βγαίναμε στις αρχές και σου ξεφούρνιζα τη μία μαλακία πίσω απ’ την άλλη. Σου έλεγα πως θέλω σχέση κι ότι δεν είμαι για παιχνίδια περίεργα. Πως σε βλέπω σοβαρά κι αν ήθελες, μέχρι και σταυρό θα φίλαγα για να το πιστέψεις.

Εντάξει, δε λέω, αρχ��κά τη γούσταρα τη φάση. Φαινόσουν κι εσύ κομπλέ, όχι πως δεν ήσουν, απλά όσο περνούσε ο καιρός διαπίστωνα ότι δεν είσαι αυτό που ψάχνω. Για να μου βγάζεις γούστα σε θέλω τελικά. Αλλά αν στο πω έτσι χύμα θα το δεχτείς;

Μπα, δεν νομίζω.

Οπότε, κάτι τέτοιες ώρες ξηρασίας αντί να τη βρω μόνος μου, τυλίγω μʼ ωραίες φούξια κορδελίτσες τις κάβλες μου και στις πλασάρω για έρωτα και μετάνοια. Αμάσητες τις καταπίνεις κι υποκύπτεις. Τόσο εύκολα, που ώρες ώρες απορώ αν έχεις όρια κι αν ποτέ θα πάρεις την απόφαση να με στείλεις στο διάολο.

Όμως όχι, εσύ εκεί να επιμένεις. Προσπαθείς να ζήσεις τον ανυπέρβλητο, τον μεγαλειώδη και μοναδικό έρωτα, με ποιον; Με μένα που σ’ έχω γραμμένη στα αρχίδια μου.

Με παίρνεις τηλέφωνο τις πιο περίεργες ώρες, μου στέλνεις μηνύματα πόθου τη μία κι απελπισίας την άλλη και παρακαλάς να σʼ αγαπήσω με τον τρόπο που εσύ αγαπάς εμένα.

Τις προάλλες εξαφανίστηκα για δέκα μέρες. Σου είπα πως ήθελα λίγο χρόνο μόνος μου. Είχα γνωρίσει καινούργιο γκομενάκι βλέπεις και δεν είχα χρόνο ν’ ασχοληθώ μαζί σου. Εσύ βέβαια δεν πτοήθηκες κι ούτε που σου πήγε το μυαλό. Έβαλες λυτούς και δεμένους να μάθουν τι κάνω κι αν είμαι καλά. Όταν το έμαθα, πίστεψα πως θα μου 'ρθει γράμμα απ’ το «Πάμε Πακέτο» κι εμφανίστηκα, μην ξεφτιλιστούμε πανελλαδικώς.

Δεν έκατσε κι η κατάσταση με την άλλη, γαμώτο. Ωραία τύπισσα, ψαγμένη, βγήκαμε δύο-τρεις φορές κι ύστερα μ’ έστειλε. Γιατί άραγε; Αφού τη γούσταρα πολύ και της το έδειχνα. Λες να με σκέφτεται; Κάτσε να στείλω σ’ αυτήν πρώτα.

Χαμένος κόπος, δε θʼ απαντήσει.

Απορώ γιατί ζορίζομαι. Αφού έχω εσένα για τέτοιες ώρες, που μου κάνεις όλα τα χατίρια. Θα ‘ρθω μετά από εκεί κι εσύ δε θα έχεις θέμα που βρωμάω αλκοόλ και τσιγαρίλα. Με δέχεσαι όπως είμαι.

Για όλα αυτά οι φίλες σου κι η λούγκρα ο κολλητός σου, που σε γουστάρει κρυφά, σου λένε πως δεν κάνω για σένα και δε με θέλουν. Πάω στοίχημα πως όταν στα λένε γνέφεις το κεφάλι καταφατικά, ενώ από μέσα σου φωνάζεις δυνατά: «θ’ αλλάξει, δεν μπορεί, θ’ αλλάξει».

Στην τελική αυτό είναι το μαράζι σου. Να με κάνεις να σε θέλω. Να έχω μάτια μόνο για σένα και ν’ απαρνηθώ όλα τα υπόλοιπα. Αλλά γιατί; Γιατί να δώσω πιο πολλά, όταν μπορώ να παίρνω αυτό που θέλω πετώντας ψίχουλα; Σαν χακαρισμένο ηλ��κτρονικό είσαι, που έχει προγραμματιστεί για να κερδίζω πάντα. Είναι ζήτημα χρόνου να ξενερώσω τελείως και να εξαφανιστώ μία και καλή.

Άσε που σε βαριέμαι όταν μιλάς. Βασικά υπάρχουν στιγμές που μιλάς νορμάλ; Ή μόνο κλαίγεσαι, ζουζουνίζεις και βγάζεις κραυγές όταν τελειώνεις. Δεν σ’ έχω ακούσει και ποτέ να σου πω την αλήθεια. Όποτε βρισκόμαστε παίζει η ίδια κασέτα. Πρώτα χτυπιέσαι κι οδύρεσαι που σε παρατάω, ύστερα αρχίζουν τα γλυκόλογα και πιο μετά ξέρεις τι ακολουθεί. Την επόμενη φορά, άσε ξέρω, πατάμε το «repeat».

Σίγουρα κάποια στιγμή θα τελειώσει όλο αυτό μεταξύ μας κι όταν εξαφανιστώ τελείως, θα με κατηγορείς παντού. Αν δεν το κάνεις ήδη. Θα με βρίζεις και θα λες σε όλους πόσο άσχημα σου φέρθηκα και πως δε σ’ εκτίμησα καθόλου.

Μα πριν αρχίσεις, αναρωτήσου ποιος φταίει πραγματικά. Εγώ ή εσύ; Σ’ έβαλα στο κρεβάτι με το ζόρι; Είμαι για σένα καψούρα ή μήπως ένα καπρίτσιο που σου βγήκε σε κακό; Μέσα σου ξέρεις καλά τις απαντήσεις και κάποια στιγμή σίγουρα θα τις βρεις.

Ελπίζω μόνο να μην είναι απόψε. Θέλω να πηδήξω και δεν έχω άλλη καβάτζα.

[followgeorgegr]

Βασίλη Καλλίδη, ποια είναι η πιο νόστιμη μέρα ενός ταξιδιού σου; #challenge_valitsa

Ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει στην ελληνική γλώσσα το έγραψε εκείνος. Καθώς το διάβαζα, δάκρυζα. Πρόκειται για την εισαγωγή του, τον πρόλογό του στον ιδιαίτερο γαστροδηγό του για την Αθήνα, στο «ΆΘΕΝΣ Σπεσιάλ».

Και το αγαπημένο μου bao είναι το δικό του, από το Pink Flamingo. Είτε με πάπια, είτε με κοτόπουλο. Και όχι, δεν είμαι κολλητή φίλη με την ασιατική κουζίνα.

Η αισθητική, όμως, η φιλοσοφία, η ανθρωπίσια διάσταση του χαμογελαστού, πανέξυπνου, εκλεκτικού, τρυφερού, αστείου Βασίλη Καλλίδη θα με έκανε να τον ακολουθήσω μέχρι τα πέρατα της γης κι ας κάναμε όσες στάσεις ήθελε σε Ιαπωνία, Ταϋλάνδη και δεν ξέρω πού αλλού.

Διάβασε τις απαντήσεις του και, αν δεν θέλεις να ταξιδέψεις κι εσύ μαζί του, να μου τρυπήσεις τη μύτη. Αφού θα σε πάει στα πιο νόστιμα, τα πιο αυθεντικά, εκεί όπου χτυπά η καρδιά κάθε τόπου.

Πόσο αντέχεις να περπατήσεις (και όχι να οδηγήσεις με αυτοκίνητο!) έχοντας εμπιστοσύνη στο εσωτερικό ραντάρ του Βασίλη Καλλίδη που θα σε βγάλει σε ξέφωτα γεύσης και ωραίων, ανθρώπινων ιστοριών;

Της Γεωργίας Δρακάκη

Ποιο είναι το ταξίδι εκείνο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Και γιατί;

Το πρώτο που πήγα στην Ιαπωνία. Ήμουν ��αζί με ένα φίλο και είχαμε κανονίσει να καθίσουμε 21 μέρες, αν θυμάμαι καλά. Την τελευταία μέρα, την ημέρα που θα φεύγαμε μαζί, είπα στον κολλητό να φύγει μόνος γιατί εγώ ήθελα να καθίσω λίγο ακόμα. Άλλαξα το εισιτήριό μου.

Τελικά, έκατσα 61 μέρες, γύρισα όλη την Ιαπωνία, χωριό προς χωριό στην κυριολεξία, από το βορειότερο μέχρι το νοτιότερο τμήμα της.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί για μένα, τότε, ήταν σα να έκανα επίσκεψη στο διάστημα.

Πού έχεις συναντήσει τους πιο φιλόξενους ανθρώπους;

Είναι λίγο παράξενη όχι η ερώτηση, αλλά η απάντηση που θα δώσω. Έχω συναντήσει φιλόξενους ανθρώπους παντού, γιατί αυτό πιστεύω το βγάζει ο ταξιδιώτης. Αυτό, κατά την άποψή μου, ισχύει και το πρωί στο γραφείο. Αν είσαι κατσούφης και δεν λες καλημέρα δεν θα σου πει ούτε ο διπλανός σου. Προσεγγίζω τους ανθρώπους που συναντώ στα ταξίδια μου με ευγένεια και σεβασμό στην κουλτούρα τους. Ας πούμε, στην Ιαπωνία υποκλίνομαι ελαφρώς όταν χαιρετώ έναν Ιάπωνα και αυτό τους ευχαριστεί, λογικό είναι. Στις μουσουλμανικές χώρες, επίσης, ξέρω πότε δεν σηκώνω το κινητό μου να φωτογραφίσω κάτι, που και αυτό εκτιμάται.

Αν έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε μία χώρα, θα ανέφερα οπωσδήποτε το Μαρόκο, όπου ανοίγουν σπίτια, βγάζουν τάπερ να σε κεράσουν και όλα αυτά όπως τα ξέρουμε στην Ελλάδα. Και φυσικά τα νησιά Βανουάτου στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου οι άνθρωποι ζουν κυριολεκτικά σε καλύβες μες στη ζούγκλα. Απίστευτα φιλόξενοι άνθρωποι που θέλουν να μοιραστούν μαζί σου την τηγανιτή τους κατσαρίδα! Δεν κάνω πλάκα...

Γνωρίζουμε την αγάπη σου για την Ασία. Στην Ελλάδα συναντάμε, πιστεύεις, αυθεντικό ασιατικό φαγητό; 

Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, δυστυχώς δεν έχουμε καλό ασιατικό φαγητό στην Ελλάδα. Μιλάμε για την Αθήνα, ιδίως, στην Ελλάδα σε ελάχιστα άλλα μέρη θα βρεις κάτι ασιατικό. Ένα μέσο ασιατικό εστιατόριο, λοιπόν, προσφέρει «ψεύτικο» ασιατικό. Όσο ψεύτικο είναι και το ελληνικό σουβλάκι που τρως στο Μανχάταν!

Στην Αθήνα υπάρχουν τρία εστιατόρια που είναι πάρα πολύ καλά. Έχω ένα αγαπημένο ταϋλανδέζικο στον Πειραιά που προσφέρει φαγητό όπως θα το έτρωγες στην Ταϋλάνδη. 

Πες μας δέκα αγαπημένα σου εστιατόρια στην Ελλάδα και στον κόσμο.

JG Melon στο Manhattan για το καλύτερο μπέργκερ στην πόλη 

Pho Pasteur, βιετναμέζικο στο Manhattan, για καυτερή σούπα γαρίδας

Hakatengin στο Tokyo για ράμεν 

Nikon’s στην Honolulu για poke 

TACOZONE, μια καντίνα στο Silver lake Los Angeles για επικά tacos με μάγουλα αγελάδας και μοσχαρίσιο πατσά μεξικάνικο

Haxnbauer στο Μόναχο για ψητό γουρουνόπουλο 

Golden Century, κινεζικό στο Σύδνεϊ για καβούρι με σάλτσα πιπεριού 

Shiela’s για μοσχάρι με papaya,στο  Port Villa, Vanuatu island

Sushi Dai, στη νέα ψαραγορά Τόκυο (από τα θρυλικά σουσαδικα όλου του κόσμου) 

Casa Del Pasto, μια καντίνα στο Las Vegas για τάκος με μοσχάρι

 Ποιο μεταφορικό μέσο σού τη σπάει περισσότερο ή το φοβάσαι;

Παραδόξως, το όχημα που και μου τη σπάει και το φοβάμαι είναι το αυτοκίνητο. Δεν μου αρέσει να ταξιδεύω με αυτοκίνητο, αυτή είναι η αλήθεια! Μετά τις δυόμιση-τρεις ώρες γίνομαι σπαστικός συνοδηγός και θέλω συνέχεια στάσεις. Αλλά το θεωρώ και το πιο επικίνδυνο...

Σε ποια πόλη απολαμβάνεις το αγαπημένο σoυ street food;

Μου αρέσει το street food σε όλες τις πόλεις, από το Μόναχο μέχρι στο Σινσινάτι. Βέβαια, η Μπανγκόκ έχει τρομερό, άπαιχτο street food, αυτήν θα επέλεγα για να απαντήσω στην ερώτηση. Όχι όμως ότι δεν είναι ωραίο το street food στο Τόκιο ή στην Οσάκα ή στο Νέο Δελχί και στο Μπουένος Άιρες...

Εισιτήρια για ποιον προορισμό θα επέλεγες ως δώρο σε κολλητή/ό;

Εξαρτάται! Ο κολλητός μου θα ήθελε να πάει στην Πράγα, που εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ. Μια άλλη κολλητή θέλει Ιαπωνία... Θα διάλεγα, λοιπόν, το εισιτήριο με βάση το πού θα ήθελα να πάω εγώ (γέλια) και θα έπαιρνα μαζί και τον φίλο ή τη φίλη. Πάντα, πρώτη προτίμηση είναι η Ασία και ιδίως η Ιαπωνία που είναι η αγαπημένη μου χώρα, η αγαπημένη μου κουλτούρα και έχει και το αγαπημένο μου φαγητό.

Πρώτη μέρα διακοπών και η μέρα σου ξεκινά πάνω σε ένα πολύ άνετο, υπέρδιπλο κρεβάτι ξενοδοχείου. Ποια είναι τα επόμενα βήματα; Πώς κυλούν οι επόμενες ώρες;

Θα βγω έξω από το ξενοδοχείο έχοντας φάει πολύ ελαφρύ πρωινό, σχεδόν τίποτα, για να μη βαρύνω, και θα περπατάω μέχρι το βράδυ πραγματικά. Η πρώτη μέρα των διακοπών είναι πάντα η πιο ωραία γιατί σίγουρα θα πάω στο ένα ή στα δύο hot μέρη που θέλω να επισκεφθώ σε μια πόλη, αλλά δεν μου αρέσει να έχω πλάνο. Μου αρέσει να περιπλανιέμαι με τις ώρες. 

Έχω ένα καλό: μια εσωτερική κεραία που με πηγαίνει εκεί που πρέπει. Δεν με οδηγεί σε σεζλόγκ και σε πισίνες, αλλά σε ωραίες περιπέτειες και συναντήσεις στους δρόμους, όπου δηλαδή μπορεί κανείς να βρεθεί με τα δυο του πόδια.

Με ποιον διάσημο σεφ θα ήθελες να συνεργαστείς;

Δεν έχω ��άποια εμμονή με διάσημο σεφ. Αλλά θα χαιρόμουν ιδιαίτερα να γνώριζα, αν όχι να συνεργαζόμουν, με τον David Chang, τον Αμερικανό papa του street food. Τον αγαπώ πολύ και μου ταιριάζει η φιλοσοφία του.

Τι θα μπορούσε να σου χαλάσει τη διάθεση σε ένα ταξίδι;

Ενώ είμαι πολύ βολικός ταξιδιώτης και είμαι πάντα έτοιμος για διάφορα ευτράπελα, όπως το να πάθεις λάστιχο ή να σου συμβεί μια τροφική δηλητηρίαση, τη διάθεσή μου συνήθως τη χαλά ένα κακό δωμάτιο ξενοδοχείου, χαμηλότερων προσδοκιών από αυτές που μου είχαν δημιουργηθεί κλείνοντάς το. Αντίστοιχα, να μου ματαιωθούν οι προσδοκίες για ένα εστιατόριο, από το οποίο περιμένω πολλά και, τελικά, αποδεικνύεται μετριότατο.

*Ο Βασίλης Καλλίδης, όταν δεν μαγειρεύει, γράφει και μιλά για νόστιμο φαγητό. Τον δοκιμάζουμε στο Pink Flamingo (Σκούφου 2-3, Σύνταγμα) και τον ακολουθούμε στο Instagram, εδώ.

[savechristmasgr]

Ματογυάλα Του Μιχάλη Πατεντάλη

Ήταν λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Αυτό το θυμάμαι καλά μιας και τα ράφια των καταστημάτων είχαν γεμίσει από πολύχρωμες χριστουγεννιάτικες μπάλες και αναρίθμητα φωτάκια που αναβόσβηναν ρυθμικά . Ήμουν σε ένα μικρό χώρο στριμωγμένος με άλλους δέκα συμπατριώτες μου και περίμενα, όπως κι αυτοί, τον ερχομό κάποιου φιλάνθρωπου για να μας φιλοξενήσει τις μέρες των Χριστουγέννων. Είναι αλήθεια πως, παρόλο που δεν είχα δικαίωμα επιλογής, ήλπιζα να γιορτάσω την γέννηση του Χριστού σε μια οικογένεια που η έννοια της φιλοξενίας θα αποτελούσε  γι αυτήν ύψιστη αρετή. Όμως αλίμονο. Αυτός που θα επέλεγε να με πάρει μαζί του ήταν γραφτώ να γίνει ο μεγάλος εφιάλτης των πιο φρικτών  ονείρων μου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να μπορέσεις και συ φίλε αναγνώστη να καταλάβεις πως οι νοσηροί οραματισμοί αυτού του ανθρώπου ήταν τόσο μακάβριοι, που η μοχθηρία τους διαπερνούσε κάθε μόριο του μυαλού του. Από την αρχή, όταν με επισκέφτηκε εκείνη την καταραμένη μέρα ένιωσα την διαστροφή που φώλιαζε μέσα του. Έκανα λοιπόν τα πάντα για να μην με προσέξει. Κρύφτηκα πίσω από έναν κορμό δέντρου, έχωσα το κεφάλι μου στην άμμο, έκανα τον ψόφιο κοριό, τον άρρωστο. Όλες μου οι προσπάθειες να τον αποφύγω αποδειχτήκαν μάταιες. Δεν μου έμενε καμιά άλλη επιλογή από το να δεχτώ την μοίρα που μου επιφύλασσε η κακιά μου τύχη. Έτσι λοιπόν, στα καλά  καθούμενα, βρέθηκα να μένω παραμονές Χριστουγέννων, σε ένα στενό δωμάτιο που μύριζε μπύρα και χωνευμένες πίτσες. Ήταν τέτοια η δυσοσμία που έπνεε μέσα σε αυτόν τον χώρο, που ένα καταγώγιο  εσχάτης υποστάθμης θα έμοιαζε με βασιλική έπαυλη μπροστά σε αυτήν την φρίκη που αντίκριζα. Ήταν τέτοια η ψυχική μου κατάπτωση που για μια στιγμή σκέφτηκα να πηδήξω από το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου και να δώσω ένα ηρωικό τέλος στην ζωή μου. Η σκέψη, όμως, πως ένα σάλτο ανθρωπιάς είναι πολύ ποιό δύσκολο από ένα σάλτο αυτοκτονίας με οδήγησε στην  σύνεση και την ελπίδα. “Μπορεί”, λέω, “μπορεί, τώρα που απόκτησε εμένα για σύντροφο να αλλάξει συμπεριφορά και ίσως”, λέω “ίσως, κάποιες από τις κακές του συνήθειες.” Με την ελπίδα αυτή έπεσα να κοιμηθώ μισοναρκωμένος  από την εξάντληση και την υπερένταση της ημέρας. Και πράγματι, ο Ωχ αδελφέ, έτσι νομίζω πως είναι το όνομά του, ξύπνησε την άλλη μέρα ευδιάθετος. Έξυσε με ευχαρίστηση τα αχαμνά του, μύρισε τα δάχτυλα με απόλαυση και αφού άναψε ένα τσιγάρο μου είπε:

«Σήμερα φίλε έχει καθαριότητα. Θέλω να νιώθεις σαν το σπίτι σου.»

Χρειάστηκε μια ολόκληρη μέρα για να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία, αλλά στο τέλος έλαμπε το δωμάτιο και γω ευτυχισμένος, μακάριζα την τύχη και την θαρραλέα απόφαση  που είχα πάρει χθες βράδυ. Να μην βάλω τέλος στην ζωή μου. Έλα όμως που η καθαριότητα δεν είναι μονάχα εξωτερικός καλλωπισμός αλλά εσωτερική κάθαρση. Είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Την άλλη μέρα κιόλας, ο Ωχ αδελφέ, άρχισε πάλι τα ίδια. Σηκώθηκε το μεσημέρι μετά από ένα βαθύ ροχαλητό της μονοτονίας του, έξυσε τον πισινό του με απόλαυση, ρεύτηκε τον μαύρο καφέ που μόλις είχε χωνέψει και αφού έφτυσε στο πάτωμα τον Χατζηαβάτη, βγήκε για το άγνωστο βρίζοντας την μοίρα του που δεν τον έκανε Ωνάση. Έφυγε από το δωμάτιο για δέκα ώρες ξεχνώντας φυσικά να μου προσφέρει λίγο από το πρωινό του. Έτσι, λοιπόν, πεινασμένος έκοβα βόλτες απελπισίας, περιμένοντας πότε ο κύριος αυτός θα μου έκανε την χάρη να γυρίσει σπίτι. Εκείνο το βράδυ της αναμονής ένιωσα για πρώτη φορά, πως ήμουν σκλάβος αυτού του ανθρώπου, που το κρυφό πλέγμα κατωτερότητάς του τον είχε κάνει αφεντικό μου. Με τις σκέψεις αυτές και με κάποιον υπέρτατο φόβο που ένιωθα στο ύψος της κοιλιάς, περίμενα καρτερικά τον Γολγοθά μου. Κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα ήταν νομίζω, ο κύριος Ωχ αδελφέ, φιλοτιμήθηκε να γυρίσει σπίτι. Μπήκε στο δωμάτιο, έβγαλε τα λασπωμένα παπούτσια, πήγε στην κουζίνα, πήρε μια μπύρα από το ψυγείο, έξυσε την φαλάκρα του, δεν μύρισε τα δάχτυλα, έριξε μια καταχθόνια ματιά σε μένα και στην συνέχεια χωρίς να ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα μαζί μου, ξάπλωσε τις βρώμικες κάλτσες του στον καναπέ και άνοιξε με το τηλεκοντρόλ την τηλεόραση. Ήταν η ώρα που κάτι ημιμαθείς φιλόσοφοι βγαίναν στα μικρά παράθυρα του δελτίου, ουρλιάζοντας όλοι μαζί την διαφωνία τους για μια συμφωνία που είχαν  υπογράψει από κοινού. �� Ωχ αδελφέ παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα με μεγάλο ενδιαφέρον παίρνοντας μέρος στην συζήτηση  με δύο μόνο φράσεις: «Μας δουλεύουν ρε τα κοπρόσκυλα» και «Όλοι το ίδιο σκατά είστε». Μέσα λοιπόν σε αυτό τον πλούτο της απόλυτης λήθης του, ο Ωχ αδελφέ, κοιμήθηκε, ξεχνώντας γι άλλη μια φορά το φαγητό μου. Ήπια όσο περισσότερο νερό χωρούσε η κοιλιά μου, προσπαθώντας να συμφιλιωθώ με την ιδέα της καταναγκαστικής μου δίαιτας. Να, όμως, που ο Ποσειδώνας αγαπάει τους πεινασμένους. Το άλλο πρωινό, σήμερα δηλαδή, ο Ωχ αδελφέ, σηκώθηκε ευδιάθετος. Έστρωσε τα μαλλιά που δεν είχε στο κεφάλι και αφού με πλησίασε, μου χαμογέλασε, δείχνοντας τα μαύρα του δόντια, με συμπάθεια.

«Ρε συ. Δεν έφαγες τίποτα γαμώτο. Σίγουρα θα πεινάς έτσι;» .

Τι να του πεις τώρα του ανθρώπου. Κούνησα το κεφάλι συγκαταβατικά και περίμενα. Μετά από λίγο, ο Ωχ αδελφέ μου έφερε πρωινό, που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί. Έφαγα τόσο πολύ, που ένιωσα το σώμα μου να βαραίνει σαν πέτρα που πέφτει με θόρυβο στα βαθιά της θάλασσας. Όση ώρα εγώ απολάμβανα το βασιλικό κολατσιό μου, ο Ωχ αδελφέ, είχε ξυριστεί, είχε φορέσει το μαύρο κουστούμι και το χρυσό δαχτυλίδι, και αφού με χαιρέτησε με ευγένεια μου είπε:

«Φιλαράκι, σήμερα είναι παραμονή Χριστουγέννων. Και την ημέρα αυτή εμείς οι θνητοί τρώμε καλά. Πάω για ψώνια. Γεια χαρά».

«Τώρα που εγώ χόρτασα να πας στον αγύριστο», σκέφτηκα να του πω, αλλά συγκρατήθηκα μιας και δεν ήθελα να του χαλάσω την καλή διάθεση. Έτσι λοιπόν, ο Ωχ αδελφέ, με άφησε στην ησυχία μου,  παίρνοντας μαζί του και τον ωχαδελφισμό του για παρέα. Όμως αλλοίμονο. Μετά από μια ώρα, το αφεντικό γύρισε στο σπίτι, κρατώντας μια σακούλα μισοπεθαμένα ψάρια. Με το βλέμμα ενός στυγερού εγκληματία πήγε στην κουζίνα, άδειασε την σακούλα με τα ψάρια στον νεροχύτη και χωρίς κανένα ίχνος λύπησης, άρχισε το δολοφονικό του έργο. Έσφαζε με μανία τις λευκές κοιλιές, ξερίζωνε τα σπλάχνα και τις καρδιές και στο τέλος με τα κίτρινα χέρια του, έκοβε τα κεφάλια, τραγουδώντας με ικανοποίηση.

«Θα πάρω μια ψαρόβαρκα το μωρό μου….».

Δεν άντεξα άλλο. Άρχισα να ξερνώ ότι μου είχε σερβίρει αυτός ο αχρείος  το πρωινό εκείνο. Ένα κομμάτι διαστροφής, μια φέτα μαζοχισμού, μια πανσπερμία ξενοφοβίας, και ένα εκλεκτό ποτήρι καχυποψίας. Ξέρασα. Και όταν δεν είχα τι άλλο να βγάλω από μέσα μου, αποφάσισα να τον εκδικηθώ. «Τώρα βέβαια και με το δίκιο σου», θα μου πεις, «καλά δεν έχεις δει άνθρωπο να τρώει ψάρια; Τι το επιλήψιμο βλέπεις δηλαδή;» Έχεις δίκιο να σκέφτεσαι  έτσι αφού κι εσύ ένας άνθρωπος είσαι. Εγώ όμως, είμαι ένα μικρό χρυσόψαρο που κολυμπάει ανήμπορο μέσα στην γυάλα. Στη δική σου γυάλα. Γι αυτό, αποφάσισα να σε εκδικηθώ. Μόνο που ακόμα δεν ξέρω πώς…

Το τελευταίο βιβλίο του Μιχάλη Πατένταλη «Ποιος σκότωσε τον Μότσαρτ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος

[travelinginpoetry]

Σε όλες τους τις αφηγήσεις ήμουν θύτης "καλά να πάθεις, καλά της έκανε" "μπράβο τα κατάφερες πάλι" δεν είναι ένας είναι πόλοι από πάντα ήταν πολλοί δεν είμαι της άποψης ότι οι πολλοί έχουν δίκιο μα ανάθεμα δεν γίνεται πια να μην έχουν δεν γίνεται 18 χρόνια να είμαι το θύμα. Στο μυαλό μου όμως ποτέ δεν το έβλεπα πάντα είχα μια δικαιολογία που για εμένα πάντα ήταν και για να είμαι ειλικρινής είναι και η πραγματικότητα ίσως μου λείπει η συναισθηματική νοημοσύνη δεν ξέρω ίσως δεν μπορώ ούτε εγώ να καταλάβω το δικό τους γιατί έχω προσπαθήσει αλλά σίγουρα δεν καταλαβαίνουν το δικό μου. Λοιπόν το δικό μου γιατί μπορεί να κυμαίνεται στο ότι προσπαθώ τόσα χρόνια αλλά δε το βλέπετε, δεν το αναγνωρίσετε, στο ότι δεχόμουν τις μαχαιριές χωρίς να αντιδράω ενώ η ψυχή μου σπάραζε γιατί ήθελα να αλλάξω να μη χαλάσω τη προσπάθεια μου, πληγώθηκα πάρα πολύ και αποφάσισα ότι δεν αντέχω σε κάθε χτύπημα ανταπέδιδα επί δέκα γιατί πονούσα γιατί ήθελα να πονέσετε κι εσείς εκείνη τη στιγμή. Ναι υπάρχουν περίοδοι που είμαι καλά αλλά δεν αντέχω άλλο δεν αντέχω αυτά τα συναισθήματα αυτό το κενό, την αδικία, την μοναξιά , τις σκέψεις μου. Σε πλήγωσα πάρα πολύ και με μίσησες πάρα πολύ για αυτό έχεις δίκιο δεν ήθελα να με μισήσεις, δεν ήθελα να σε πληγώσω τόσο πολύ, θύμωσα και πίστευα πως με αυτό τον τρόπο θα κατάφερνα να σε κάνω να καταλάβεις τι προσπαθώ να σου πω θα σε έκανα να μας βάλεις ως προτεραιότητα, να μην αισθάνομαι ξένη, άβολα δεν ήθελα να είναι αυτό το αποτέλεσμα αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το μετανιώνω γιατί εσύ με οδήγησες ως εκεί, ήταν μια λύση απελπισίας, δεν μου έφταιξαν απλά μου ήταν πιο εύκολο να μισήσω αυτές πάρα εσένα και μετά το τελευταίο το έκανα, ούτε εκείνος τις μισούσε και για αυτόν το ίδιο ίσχυε εσύ δημιούργησες αυτά τα συναισθήματα, είναι πολύ σκληρό αλλά αυτή είναι η δική μου μεριά. Μετά από όλα αυτά απεχθάνομαι τον εαυτό μου,δεν μπορώ να περιμένω καλύτερες μέρες, δεν είμαι πια εγώ.

[maxmaggr]

Αργύρης Αγγέλου: "Η 'Annie' είναι μια παράσταση πλημμυρισμένη στο χαμόγελο, στην αισιοδοξία"

Ο Αργύρης Αγγέλου μάς έχει χαρίσει αμέτρητες στιγμές γέλιου, αλλά και τρομερές ερμηνείες. Είναι από τους ανθρώπους που, από ό,τι φαίνεται, δεν τον τρομάζουν οι κόντρα ρόλοι, καθώς έχει δοκιμαστεί σε αρκετά ήδη θεάτρου. Λίγο πριν την θεατρική πρεμιέρα της παράστασης Annie, που ανεβαίνει στο Ταε Κβο Ντο από 13 Δεκεμβρίου, ο Αργύρης Αγγέλου μιλάει στην Χριστίνα Γεωργιάδη και στο MAXMAG για την παράσταση Annie, για την συνεργασία του με την κ. Μίρκα Παπακωνσταντίνου, αλλά και για το αν του έχει λείψει η τηλεόραση. Επιμέλεια συνέντευξης: Χριστίνα Γεωργιάδη   Φέτος, θα έχουμε την ευκαιρία να σας παρακολουθήσουμε στο θεατρικό musical Annie, που ανεβαίνει στο Ταε Κβο Ντο. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.

Αργύρης Αγγέλου Το μιούζικαλ Annie είναι ίσως από τα πιο όμορφα, τα πιο γλυκά και τα πιο τρυφερά έργα που υπάρχουν. Σίγουρα όλοι έχουμε μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια παρακολουθώντας την ταινία τα Χριστούγεννα που έπαιζε στην τηλεόραση και νομίζω ότι είναι ένα έργο που πρεσβεύει χαρακτηριστικά την ελπίδα και την πίστη σε αυτό που θέλουμε να μας συμβεί. Σε αυτό που ελπίζουμε να μας συμβεί. Υπέροχη πλοκή, εξαιρετικά τραγούδια, εξαιρετική διανομή σε ένα εντυπωσιακό θέατρο, με πολύ όμορφα σκηνικά, τεράστια ορχήστρα. Έχουμε δουλέψει κι έχουμε φτιάξει μια παράσταση που πραγματικά ο κόσμος θα περάσει πολύ πολύ καλά. Το γεγονός ότι είναι ένα θεατρικό έργο, που έχετε ξαναπαίξει στο παρελθόν σας κάνει να νιώθετε μεγαλύτερη αγωνία και άγχος; Είναι όντως η δεύτερη φορά που υποδύομαι τον συγκεκριμένο ρόλο και συμμετέχω στο συγκεκριμένο έργο και τολμώ να πω ότι μετά από 6 χρόνια το μοναδικό μου άγχος είναι να μπορέσω να ανταπεξέλθω, όπως ακριβώς και τότε πριν από 6 χρόνια, στις απαιτήσεις αυτού του ρόλου και κυρίως στις χορευτικές και στις τραγουδιστικές. Είναι ένα έργο που έχω αγαπήσει πάρα πολύ και ειλικρινά μόνο χαρά έχω που θα ξαναβρεθώ στη σκηνή να υπηρετήσω αυτό το ρόλο. Κανένα μα κανένα άλλο άγχος. Τι έχει αλλάξει από την πρώτη φορά που πρωτοπαίξατε το θεατρικό έργο αυτό; Δεν αισθάνομαι ότι έχει αλλάξει κάτι. Από την πρώτη μέρα που πήγα στην πρώτη πρόβα και άκουσα ξανά μετά από τόσα χρόνια τις πρώτες μελωδίες της οβερτούρας αισθάνθηκα την ίδια χαρά, την ίδια λαχτάρα και την ίδια ανυπομονησία να παρουσιάσουμε αυτή την παράσταση στον κόσμο. Ειδικά αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων, νομίζω ότι θα είναι μια υπέροχη έξοδος για τις οικογένειες με τα παιδιά τους να έρθουν και να μας απολαύσουν. Έχετε κοινά στοιχεία με τον ρόλο που υποδύεστε; Όχι, αισθάνομαι ότι δεν έχω κανένα μα κανένα κοινό στοιχείο με τον ρόλο που υποδύομαι σε αυτό το μιούζικαλ. Και χαίρομαι πολύ. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να υποδυθώ ρόλους που δεν έχουν κανένα κοινό σημείο με εμένα. Και το απολαμβάνω. Ειδικά στις σκηνές που μεταμφιέζεται προκειμένου να τους εξαπατήσει όλους για να απαγάγει ουσιαστικά την Annie είναι οι σκηνές που απολαμβάνω περισσότερο γιατί νομίζω ότι ό,τι κάνω και ό,τι υποδύομαι εκείνη τη στιγμή δεν έχει απολύτως καμία σχέση με μένα. Για ακόμη μια φορά συναντιέστε στη σκηνή του θεάτρου και μάλιστα στο ίδιο έργο με την κ. Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Πώς νιώθετε για αυτή σας τη νέα συνάντηση;

Αργύρης Αγγέλου - "Annie"Η Μίρκα για μένα είναι από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στο χώρο αυτό και στη ζωή μου γενικότερα. Είχα την τύχη να είμαι μαθητής της όταν ήμουν φοιτητής στη δραματική σχολή, στον Ίασμο. Ήταν βασική μου καθηγήτρια και μαζί της έχω τολμήσει, έχω τσαλαβουτήσει, έχω προσπαθήσει να ανακαλύψω πολλά πράγματα από τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου και της χρωστάω πολλά. Πρώτη φορά συναντηθήκαμε το ΄13 πάλι στο μιούζικαλ Annie και τώρα ξαναβρισκόμαστε και αυτό που αισθάνομαι τώρα που ξαναβρισκόμαστε στη σκηνή είναι το γεγονός ότι μου είχε λείψει πολύ. Και ότι μου αρέσει πολύ να δουλεύω μαζί της. Στη ζωή μου την έχω έτσι κι αλλιώς, έχω την τιμή να είμαι φίλος της και να είναι φίλη μου, να είμαστε φιλαράκια αλλά στη δουλειά δυστυχώς δεν έχω την πολυτέλεια να έχουμε συναντηθεί μέχρι τώρα περισσότερες φορές. Οπότε έχω σκοπό να το απολαύσω για άλλη μια φορά. Ποια θεατρική σας στιγμή ως τώρα και ποια τηλεοπτική θεωρείτε ξεχωριστή και γιατί; Είναι μια ερώτηση που πραγματικά όταν μου την κάνουν δεν ξέρω τι να απαντήσω. Συνειδητοποιώ με τα χρόνια όσο περνούν ότι δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, γιατί αγαπώ τόσο αυτό που κάνω που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα από αυτά που έχω κάνει. Σίγουρα αν κάτσω να σκεφτώ κάποιες θεατρικές μου στιγμές �� τηλεοπτικές, ίσως να μπορούσα να ξεχωρίσω, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει ότι ο λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά είναι να περνάω καλά, να ανακαλύπτω πράγματα για μένα, από μένα και να τα μοιράζομαι με τον κόσμο. Αυτή είναι μια τέλεια διαδικασία. Η τηλεόραση σας έχει λείψει; Θα θέλατε κάποια στιγμή να κάνετε κάτι τηλεοπτικό; Δε σκέφτηκα τίποτα που να έχει να κάνει με την τηλεόραση και δεν σκέφτηκα ποτέ. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα γίνω κι εγώ κομμάτι της τηλεόρασης, ότι θα συμμετέχω σε σειρές που θα μείνουν, σε προγράμματα που τα έχει αγαπήσει ο κόσμος. Η τηλεόραση ήταν πάντα ένα δώρο στη ζωή μου ξαφνικό, από το πουθενά. Οπότε δεν ονειρεύομαι τίποτα για αυτήν. Απλά αφήνομαι και πάω. Την ευγνωμονώ όμως για όλα τα καλά που μου έχει δώσει στο θέατρο. Για όλους τους ρόλους που έχω παίξει στο θέατρο εξαιτίας της τηλεόρασης.

Αργύρης Αγγέλου - "Annie" Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στο θέατρο. Παράλληλα με την παράσταση «Annie», συνεχίζετε και στην παράσταση «Οι δέκα Μικροί Νέγροι» στο Θέατρο Νέος Ακάδημος. Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να παίζει ταυτόχρονα σε δυο παραστάσεις; Όσο κι αν δεν το πιστεύετε το πιο δύσκολο είναι να συνδυαστούν οι υποχρεώσεις δυο διαφορετικών παραστάσεων. Το να συμμετέχω ως ηθοποιός σε δυο παραστάσεις για μένα –και μιλάω προσωπικά για μένα- γιατί ξέρω ότι σε άλλους ηθοποιούς είναι δυσβάσταχτο, για μένα δεν έχει κόστος. Ίσα ίσα το απολαμβάνω και το απολαμβάνω ακόμη περισσότερο όταν είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Είμαι ευτυχισμένος που είμαι σε μια παράσταση όπως «Οι δέκα Μικροί Νέγροι» της Αγκάθα Κρίστι που πάνε πολύ καλά και είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που με έχει συνηθίσει ο κόσμος και από αυτό που έχω μάθει μέχρι τώρα να κάνω, και είναι τρομερά ανακουφιστικό και ξέγνοιαστο το να φεύγεις και να πηγαίνεις σε μια παράσταση που είναι πλημμυρισμένη στο χαμόγελο, στην αισιοδοξία, σε όμορφα τραγούδια, σε ωραία μουσική. Είναι υπέροχο. Όσον αναφορά την παράσταση «Annie», τι να περιμένει το θεατρικό κοινό αυτή φορά;

Αργύρης Αγγέλου Νομίζω ότι το θεατρικό κοινό που θα επιλέξει να έρθει να μας δει είναι σίγουρο ότι θα περάσει πάρα πολύ όμορφα, θα δει ένα θέαμα υψηλών προδιαγραφών. Έχουμε δώσει όλοι μας από το πόστο του ο καθένας τον καλύτερό του εαυτό. Εντυπωσιακά σκηνικά, εξαιρετικά κοστούμια, «ψαρωτική» ορχήστρα, ένας «τρελός» παραγωγός που αποφάσισε να το κάνει όλο αυτό. Και φυσικά για εμένα είναι η απόλυτη θεατρική επιλογή για όλη την οικογένεια, για τις γιορτές, για τα Χριστούγεννα. Σας περιμένουμε όλους!   Ευχαριστούμε πολύ την κ.Ίρια Κατσαντώνη για την ευγενική παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού. Read the full article

[maxmaggreece]

Αργύρης Αγγέλου: "Η 'Annie' είναι μια παράσταση πλημμυρισμένη στο χαμόγελο, στην αισιοδοξία"

Ο Αργύρης Αγγέλου μάς έχει χαρίσει αμέτρητες στιγμές γέλιου, αλλά και τρομερές ερμηνείες. Είναι από τους ανθρώπους που, από ό,τι φαίνεται, δεν τον τρομάζουν οι κόντρα ρόλοι, καθώς έχει δοκιμαστεί σε αρκετά ήδη θεάτρου. Λίγο πριν την θεατρική πρεμιέρα της παράστασης Annie, που ανεβαίνει στο Ταε Κβο Ντο από 13 Δεκεμβρίου, ο Αργύρης Αγγέλου μιλάει στην Χριστίνα Γεωργιάδη και στο MAXMAG για την παράσταση Annie, για την συνεργασία του με την κ. Μίρκα Παπακωνσταντίνου, αλλά και για το αν του έχει λείψει η τηλεόραση. Επιμέλεια συνέντευξης: Χριστίνα Γεωργιάδη   Φέτος, θα έχουμε την ευκαιρία να σας παρακολουθήσουμε στο θεατρικό musical Annie, που ανεβαίνει στο Ταε Κβο Ντο. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.

Αργύρης Αγγέλου Το μιούζικαλ Annie είναι ίσως από τα πιο όμορφα, τα πιο γλυκά και τα πιο τρυφερά έργα που υπάρχουν. Σίγουρα όλοι έχουμε μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια παρακολουθώντας την ταινία τα Χριστούγεννα που έπαιζε στην τηλεόραση και νομίζω ότι είναι ένα έργο που πρεσβεύει χαρακτηριστικά την ελπίδα και την πίστη σε αυτό που θέλουμε να μας συμβεί. Σε αυτό που ελπίζουμε να μας συμβεί. Υπέροχη πλοκή, εξαιρετικά τραγούδια, εξαιρετική διανομή σε ένα εντυπωσιακό θέατρο, με πολύ όμορφα σκηνικά, τεράστια ορχήστρα. Έχουμε δουλέψει κι έχουμε φτιάξει μια παράσταση που πραγματικά ο κόσμος θα περάσει πολύ πολύ καλά. Το γεγονός ότι είναι ένα θεατρικό έργο, που έχετε ξαναπαίξει στο παρελθόν σας κάνει να νιώθετε μεγαλύτερη αγωνία και άγχος; Είναι όντως η δεύτερη φορά που υποδύομαι τον συγκεκριμένο ρόλο και συμμετέχω στο συγκεκριμένο έργο και τολμώ να πω ότι μετά από 6 χρόνια το μοναδικό μου άγχος είναι να μπορέσω να ανταπεξέλθω, όπως ακριβώς και τότε πριν από 6 χρόνια, στις απαιτήσεις αυτού του ρόλου και κυρίως στις χορευτικές και στις τραγουδιστικές. Είναι ένα έργο που έχω αγαπήσει πάρα πολύ και ειλικρινά μόνο χαρά έχω που θα ξαναβρεθώ στη σκηνή να υπηρετήσω αυτό το ρόλο. Κανένα μα κανένα άλλο άγχος. Τι έχει αλλάξει από την πρώτη φορά που πρωτοπαίξατε το θεατρικό έργο αυτό; Δεν αισθάνομαι ότι έχει αλλάξει κάτι. Από την πρώτη μέρα που πήγα στην πρώτη πρόβα και άκουσα ξανά μετά από τόσα χρόνια τις πρώτες μελωδίες της οβερτούρας αισθάνθηκα την ίδια χαρά, την ίδια λαχτάρα και την ίδια ανυπομονησία να παρουσιάσουμε αυτή την παράσταση στον κόσμο. Ειδικά αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων, νομίζω ότι θα είναι μια υπέροχη έξοδος για τις οικογένειες με τα παιδιά τους να έρθουν και να μας απολαύσουν. Έχετε κοινά στοιχεία με τον ρόλο που υποδύεστε; Όχι, αισθάνομαι ότι δεν έχω κανένα μα κανένα κοινό στοιχείο με τον ρόλο που υποδύομαι σε αυτό το μιούζικαλ. Και χαίρομαι πολύ. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να υποδυθώ ρόλους που δεν έχουν κανένα κοινό σημείο με εμένα. Και το απολαμβάνω. Ειδικά στις σκηνές που μεταμφιέζεται προκειμένου να τους εξαπατήσει όλους για να απαγάγει ουσιαστικά την Annie είναι οι σκηνές που απολαμβάνω περισσότερο γιατί νομίζω ότι ό,τι κάνω και ό,τι υποδύομαι εκείνη τη στιγμή δεν έχει απολύτως καμία σχέση με μένα. Για ακόμη μια φορά συναντιέστε στη σκηνή του θεάτρου και μάλιστα στο ίδιο έργο με την κ. Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Πώς νιώθετε για αυτή σας τη νέα συνάντηση;

Αργύρης Αγγέλου - "Annie"Η Μίρκα για μένα είναι από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στο χώρο αυτό και στη ζωή μου γενικότερα. Είχα την τύχη να είμαι μαθητής της όταν ήμουν φοιτητής στη δραματική σχολή, στον Ίασμο. Ήταν βασική μου καθηγήτρια και μαζί της έχω τολμήσει, έχω τσαλαβουτήσει, έχω προσπαθήσει να ανακαλύψω πολλά πράγματα από τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου και της χρωστάω πολλά. Πρώτη φορά συναντηθήκαμε το ΄13 πάλι στο μιούζικαλ Annie και τώρα ξαναβρισκόμαστε και αυτό που αισθάνομαι τώρα που ξαναβρισκόμαστε στη σκηνή είναι το γεγονός ότι μου είχε λείψει πολύ. Και ότι μου αρέσει πολύ να δουλεύω μαζί της. Στη ζωή μου την έχω έτσι κι αλλιώς, έχω την τιμή να είμαι φίλος της και να είναι φίλη μου, να είμαστε φιλαράκια αλλά στη δουλειά δυστυχώς δεν έχω την πολυτέλεια να έχουμε συναντηθεί μέχρι τώρα περισσότερες φορές. Οπότε έχω σκοπό να το απολαύσω για άλλη μια φορά. Ποια θεατρική σας στιγμή ως τώρα και ποια τηλεοπτική θεωρείτε ξεχωριστή και γιατί; Είναι μια ερώτηση που πραγματικά όταν μου την κάνουν δεν ξέρω τι να απαντήσω. Συνειδητοποιώ με τα χρόνια όσο περνούν ότι δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, γιατί αγαπώ τόσο αυτό που κάνω που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα από αυτά που έχω κάνει. Σίγουρα αν κάτσω να σκεφτώ κάποιες θεατρικές μου στιγμές ή τηλεοπτικές, ίσως να μπορούσα να ξεχωρίσω, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει ότι ο λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά είναι να περνάω καλά, να ανακαλύπτω πράγματα για μένα, από μένα και να τα μοιράζομαι με τον κόσμο. Αυτή είναι μια τέλεια διαδικασία. Η τηλεόραση σας έχει λείψει; Θα θέλατε κάποια στιγμή να κάνετε κάτι τηλεοπτικό; Δε σκέφτηκα τίποτα που να έχει να κάνει με την τηλεόραση και δεν σκέφτηκα ποτέ. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα γίνω κι εγώ κομμάτι της τηλεόρασης, ότι θα συμμετέχω σε σειρές που θα μείνουν, σε προγράμματα που τα έχει αγαπήσει ο κόσμος. Η τηλεόραση ήταν πάντα ένα δώρο στη ζωή μου ξαφνικό, από το πουθενά. Οπότε δεν ονειρεύομαι τίποτα για αυτήν. Απλά αφήνομαι και πάω. Την ευγνωμονώ όμως για όλα τα καλά που μου έχει δώσει στο θέατρο. Για όλους τους ρόλους που έχω παίξει στο θέατρο εξαιτίας της τηλεόρασης.

Αργύρης Αγγέλου - "Annie" Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στο θέατρο. Παράλληλα με την παράσταση «Annie», συνεχίζετε και στην παράσταση «Οι δέκα Μικροί Νέγροι» στο Θέατρο Νέος Ακάδημος. Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να παίζει ταυτόχρονα σε δυο παραστάσεις; Όσο κι αν δεν το πιστεύετε το πιο δύσκολο είναι να συνδυαστούν οι υποχρεώσεις δυο διαφορετικών παραστάσεων. Το να συμμετέχω ως ηθοποιός σε δυο παραστάσεις για μένα –και μιλάω προσωπικά για μένα- γιατί ξέρω ότι σε άλλους ηθοποιούς είναι δυσβάσταχτο, για μένα δεν έχει κόστος. Ίσα ίσα το απολαμβάνω και το απολαμβάνω ακόμη περισσότερο όταν είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Είμαι ευτυχισμένος που είμαι σε μια παράσταση όπως «Οι δέκα Μικροί Νέγροι» της Αγκάθα Κρίστι που πάνε πολύ καλά και είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που με έχει συνηθίσει ο κόσμος και από αυτό που έχω μάθει μέχρι τώρα να κάνω, και είναι τρομερά ανακουφιστικό και ξέγνοιαστο το να φεύγεις και να πηγαίνεις σε μια παράσταση που είναι πλημμυρισμένη στο χαμόγελο, στην αισιοδοξία, σε όμορφα τραγούδια, σε ωραία μουσική. Είναι υπέροχο. Όσον αναφορά την παράσταση «Annie», τι να περιμένει το θεατρικό κοινό αυτή φορά;

Αργύρης Αγγέλου Νομίζω ότι το θεατρικό κοινό που θα επιλέξει να έρθει να μας δει είναι σίγουρο ότι θα περάσει πάρα πολύ όμορφα, θα δει ένα θέαμα υψηλών προδιαγραφών. Έχουμε δώσει όλοι μας από το πόστο του ο καθένας τον καλύτερό του εαυτό. Εντυπωσιακά σκηνικά, εξαιρετικά κοστούμια, «ψαρωτική» ορχήστρα, ένας «τρελός» παραγωγός που αποφάσισε να το κάνει όλο αυτό. Και φυσικά για εμένα είναι η απόλυτη θεατρική επιλογή για όλη την οικογένεια, για τις γιορτές, για τα Χριστούγεννα. Σας περιμένουμε όλους!   Ευχαριστούμε πολύ την κ.Ίρια Κατσαντώνη για την ευγενική παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού. Read the full article

[aftocdn]

Ο Μιχάλης Σηφάκης στην ΕΡΑ Σπορ

Ο Μιχάλης Σηφάκης, πρώην διεθνής τερ��ατοφύλακας και πλέον εκπρόσωπος παιχτών, μίλησε αποκλειστικά στην ΕΡΑ Σπορ και τον Δημήτρη Μαλισιώβα, ξετυλίγοντας το κουβάρι του παρελθόντος, αλλά και του μέλλοντος. Συγκεκριμένα, μίλησε για τις σπουδαίες εμπειρίες που βίωσε με την Εθνική Ομάδα,  το «τρελό» μεταγραφικό καλοκαίρι ακριβώς μετά το Euro 2012 και την απογοήτευση που ένιωσε από την συμπεριφορά του ΠΑΟΚ. αλλά και το παρών ως manager, ένα επάγγελμα που όπως λέει και ο πατέρας του, του ταιριάζει απόλυτα.

Οικογενειακά γάντια

«Σταμάτησα το ποδόσφαιρο, το λέω γιατί ακόμα με ρωτάνε πολλοί. Δεν το είχα ανακοινώσει ποτέ, πως αποχώρησα, γιατί μετά από δεκαεφτά χρόνια στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν νομίζω πως υπήρχε λόγος αφού ήταν επιλογή. Δεν περίμενα να με βραβεύσουν για αυτή την επιλογή.  Μου φτάνει που με θυμάται ο κόσμος κάτω από τα δοκάρια. Ήμουν γιος του Μύρωνα Σηφάκη και φορούσα το νούμερο 87 (το κύπελλο του ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ) όχι για να τον τιμήσω, αλλά γιατί ήθελα να τον ξεπεράσω (γέλια). Τα γάντια ήταν αξεσουάρ του σπιτιού αφού από τα  τρία αδέρφια μόνο ένας δεν έγινε τερματοφύλακας, ο Μάριος. Ξεκίνησα να παίζω κάτω από τα δοκάρια κατά τύχη, όταν στο γήπεδο του Ατσαλένιου πήγαμε με τον μπαμπά να παίξουμε μπάλα γιατί ο Μάριος είχε εγγραφεί στην ομάδα, όχι όμως εγώ, λόγω ότι ήμουνα μικρός σε ηλικία. Έτσι έπαιζε ο Μάριος και εγώ καθόμουν στην κερκίδα, ως που μια μέρα έλλειπε ένας και με κατέβασαν να παίξω. Δεν ήθελα, δεν ήξερα την θέση, έτσι ξεκίνησα όμως και μετά κάθε μέρα μου λέγανε έλα να παίξεις…»

Στην συνέντευξη του Μιχάλη παρενέβει ο νεότερος κήπερ της οικογένειας, Βασίλης Σηφάκης, κάνοντας έκπληξη στον Μιχάλη, έχοντας έναν οικογενειακό… διάλογο στον αέρα της ΕΡΑ Σπορ, με τον Μιχάλη να συμβουλεύει τον νεαρό κήπερ του ΟΦΗ: «Ο Βασίλης έχει προσόντα. Να μην σκέφτεται πως είναι αδερφός του Μιχάλη και γιος του Μύρωνα. Πρέπει να φτιάξει το δικό του όνομα και ειλικρινά εύχομαι μια μέρα να ξεπεράσει και εμένα».

Συγκινημένος ο πιτσιρικάς Σηφάκης αποκάλυψε ότι ήταν παρών το 2012 στην Βαρσοβία, όταν ο αδερφός του Μιχάλης παίζοντας βασικός, νικώντας την Ρωσία με το γκολ του Καραγκούνη, προκρίθηκαν στα πρημιτελικά του Euro2012. Ο Βασίλης εκείνο το βράδυ, ήταν η ατραξιόν των διεθνών στους πανηγυρισμούς στο γήπεδο και στα αποδυτήρια.

Έβγαλε τα γάντια στην Τουρκία

«Στην Τουρκία πήγα με τον ��πιστήθιο μου φίλο Γιώργο Σαμαρά, σε μια ιστορική και όμορφη πόλη, την Σαμψούντα, που έπαιζε στην Β’ Εθνική. Αν δεν κάνω λάθος το τελευταίο μου παιχνίδι ήταν με την Γκαζιάντεπ Σπορ και δεν είχα μπει στον αγωνιστικό χώρο γνωρίζοντας ότι θα σταματήσω το ποδόσφαιρο, λόγω αρκετών ενοχλήσεων στη μέση και στην σπονδυλική στήλη. Το καλοκαίρι του 2018 παντρεύτηκα την γυναίκα της ζωής μου, την Όλγα. Ξεκίνησα προετοιμασία και μετά τον γάμο, επιστρέφοντας, είχα πρόταση από Ισραήλ, αλλά πονούσα στη μέση, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να κρεμάσω τα γάντια στο νησί, στην Κρήτη».

Κεφάλαιο Εθνική

«Ενόψει του Euro2012, θυμάμαι την κουβέντα του Τζόρβα ότι μας έδωσε μεγάλη χαρά ο Σάντος. Αξίζαμε που ήμασταν στην αποστολή γιατί από τα δέκα παιχνίδια των προκριματικών, έπαιξα τα έξι εγώ και τα τέσσερα ο Αλέξης, γιατί τραυματίστηκα. Ακολούθως είχα ζητήματα με τον Άρη για την ανανέωση, ενώ ο Αλέξης είχε τα δικά του θέματα με τον περίεργο πρόεδρο στο Παλέρμο. Έτσι λοιπόν, στην πρεμιέρα του Euroμε την Πολωνία, δικαίως έπαιξε βασικός ο Χαλκιάς. Όμως στο δεύτερο ματς με τους Τσέχους, τραυματίζεται ο Χαλκιάς ενώ χάναμε 2-0 και φοράω τα γάντια στο μισάωρο. Με την Τσεχία δε, έχασα και το αήττητο μου, αφού είχα δεκαπέντε ματς αήττητος. Μετά ήρθε ο «τελικός» με την Ρωσία που τους νικήσαμε και περάσαμε στουςοχτώ. Θυμάμαι την κουβέντα του Καραγκούνη  ότι αυτό το ματς ήταν το δεύτερο σημαντικότερο στην καριέρα του μετά τον τελικό του Euro 2004».

��πό τον ΠΑΟΚ βρέθηκε στο Σαρλερουά

«Ήταν ένα περίεργο καλοκαίρι, έγιναν ανατροπές και βρέθηκα την τελευταία μέρα των μεταγραφών στο μαγευτικό Σαρλερουά. Να σου αποκαλύψω ότι μετά το ματς με την Τσεχία είχα γραπτή πρόταση από την Λα Κορούνια, αλλά είχε έναν περίεργο όρο ότι έπρεπε να απαντήσω πριν παίξουμε με την Ρωσία, που παίζαμε σε τρεις μέρες. Δεν μου άρεσε καθόλου ο τρόπος προσέγγισης των Ισπανών, γιατί η Εθνική καιγόταν και εγώ μαζί της και δεν μπορούσα να σκέφτομαι το ατομικό μου συμφέρον. Φεύγοντας από την Πολωνία, συμφώνησα προφορικά με την Μπεσίκτας, αλλά δεν βρέθηκα εγώ στην Πόλη, αλλά ο McGregorτης Ρέιντζερς, αφού οι Σκωτσέζοι υποβιβάστηκαν στην Δ’ Εθνική. Έγιναν πολλά λάθη για να βρεθώ στο μαγευτικό Σαρλερουά. Τρίτωσε το κακό με τον ΠΑΟΚ. Δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα από σεβασμό, αν και πρόσωπο από τον ΠΑΟΚ δεν με σεβάστηκε καθόλου. Μου έδειξαν, κάνοντας μια προσφορά της πλάκας, πως δεν με ήθελαν. Έτσι βρέθηκα στο Σαρλερουα απροπόνητος, τραυματίας και πίσω από τον Μανταντά, τον αδερφό του διεθνή Γάλλου κίπερ. Τότε με βοήθησε ο γιατρός της ομάδας μπάσκετ της Σαρλερουά ώστε να γίνω καλά. Από τον Γενάρη έπαιξα βασικός, κάνοντας δεκαπέντε παιχνίδια. Λάθος μου που έφυγα, για να έρθω πίσω, παίζοντας σε Ατρόμητο και Λεβαδειακό. Το κατάλαβα όταν επέστρεψα πίσω στην Κόρτραϊκ».

Ο Κήπερ που έγινε manager

«Mένοντας μόνιμα στην Αθήνα με την Όλγα, αποφάσισα μετά από ώριμη σκέψη να ακολουθήσω το επάγγελμα του εκπροσώπου παιχτών. Ξεκίνησα με τον Κώστα Γιαννούλη την πρώτη μου απόπειρα και μετά έφερα τον Γκαγιέχο στον πάγκο του Βόλου. Νομίζω πως είναι μονόδρομος η επένδυση στις ακαδημίες, που κάνουν Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ ώστε να μάθουμε να εξάγουμε και όχι συνεχώς να εισάγουμε. Το ποδόσφαιρο γίνεται όλο και πιο δύσκολο στην Ελλάδα γιατί όλοι θέλουν να παίρνουν φθηνούς και καλούς ποδοσφαιριστές. Είναι μια δύσκολη δουλειά και άρεσε στον πατέρα μου η στροφή μου σε αυτό το επάγγελμα. Με συμβούλευε να μιλάω στα ίσα και να είμαι κοινωνικός. Η ευγένεια και το χαμόγελο ανοίγουν πόρτες. Για μένα είναι σημαντικό να είναι ξεκάθαρε οι σχέσεις ατζέντη ποδοσφαιριστή, πολύ ξεκάθαρες».

Aξέχαστο το Βιθέντε Καλντερόν

«Το ότι είμαστε η πρώτη ελληνική ομάδα που έχει κερδίσει στην Μαδρίτη νομίζω τα λέει όλα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει φίλαθλος, να έχει δει εκείνο το ματς και να μην χάρηκε. Μετά το Euro2012είναι η μεγαλύτερη χαρά που είχα στην καριέρα μου. Ο Άρης βλέπω ότι είναι σε καλό δρόμο, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη την ομάδα. Τότε έφτανε ένα εξάρι, κόφτης. Τώρα όλοι θέλουν δύο οχτάρια. Έχουν αλλάξει τα πάντα. Παίζοντας με τον Άρη, ακόμα με ρωτούν για εκείνο το επεισόδιο με τον οπαδό του Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο. Βραβεύτηκα από τον ΠΣΑΠ για την ηρεμία που επέδειξα, αλλά υπάρχει παρασκήνιο. Τον είχα δει αυτόν τον οπαδό πηγαίνοντας στην εστία, γι’ αυτό ήμουν χαλαρός. Ήμουνα εγκρατής, γιατί είχα στο μυαλό μου την Εθνική ομάδα και δεν ήθελα να τιμωρηθώ, γιατί είχε συμβεί κάτι ανάλογο με τον Αντώνη Νικοπολίδη μέσα στην Τούμπα με οπαδούς του ΠΑΟΚ και είχε αποβληθεί ο Αντώνης».

Κεφάλαιο ΟΦΗ

«Γνωρίζω ότι οι σπουδαίοι παίχτες που έπαιζαν σε ομάδες και ακολούθως έγιναν ατζέντηδες, επέστρεψαν στην ομάδα ως τεχνικοί διευθυντές, όπως Λυμπερόπουλος, Χαριστέας, Ίβιτς. Δεν ξέρω αν θα γίνει το ίδιο και με εμένα, γιατί ο ΟΦΗ έχει μπει σε ένα πολύ καλό οργανωτικό πλαίσιο. Εκεί είναι και ο αδερφικός μου φίλος, Γιώργος Σαμαράς, που μαζί με τον πατέρα του τρέχουν ένα πολύ ωραίο πρότζεκτ για τον ΟΦΗ. Γνωρίζω πολύ καλά την οικογένεια του Γιάννη Σαμαρά και ήξερα ότι θα πετύχει. Δεν περίμενα να μπουν στα playoffμε τόσο άνεση αφού δεν υπήρχε άγχος οπότε αυτό ήταν στα υπέρ. Το πιο σημαντικό κομμάτι για την επιτυχία είναι ο ο επενδυτής και η συμπεριφορά του, όπως ο Μιχάλης Μπούσης στον ΟΦΗ. Ακολούθως πρέπει να υπάρχει υπομονή, ώστε να υποστηριχθεί το πλάνο και να δρέψουν επιτυχίες άπαντες».

Τριαντάφυλλος Αραμπατζής

ΠΗΓΗ: ΕΡΑΣΠΟΡ

Source link

The post Ο Μιχάλης Σηφάκης στην ΕΡΑ Σπορ appeared first on Προκηρύξεις, διορισμοί, δημόσιο και άλλα νέα!.

source https://aftocdn.gr/%ce%b1%ce%b8%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac/%ce%bf-%ce%bc%ce%b9%cf%87%ce%ac%ce%bb%ce%b7%cf%82-%cf%83%ce%b7%cf%86%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%81%ce%b1-%cf%83%cf%80%ce%bf%cf%81/

[vali133h]

Μόλις αποβίβασα στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Ξεκίνησα να φύγω, όταν κάποιος κύριος ανοίγει την πίσω πόρτα του ταξί. Τρόμαξα ακούγοντας να ανοίγει η πίσω πόρτα, ενώ εγώ είχα ξεκινήσει. Ευτυχώς πρόλαβα και σταμάτησα εγκαίρως, διαφορετικά θα είχα ρίξει κάτω τον άνθρωπο. Όταν εκείνος μπήκε μέσα στο ταξί, κατάλαβε πως τρόμαξα και ευτυχώς πρόλαβε και μου ζήτησε συγγνώμη, γιατί ήμουν έτοιμη να τον μαλώσω. -Πειραιά, παρακαλώ. Ξεκίνησα. Φτάνοντας στην Πατησίων, ακούω τον κύριο να λέει: -Συνήλθατε; -Αρκετά, του απαντώ, μα μην το ξανακάνετε, είναι επικίνδυνο! -Έχετε δίκιο. -Στα δικαστήρια εργάζεστε; -Μάλιστα. -Είστε δικαστής; -Όχι. -Τι κάνετε εκεί; -Κλητήρας είμαι. Ο κύριος νόμισε πως τον πίστεψα• η παρουσία του και το ντύσιμο του δεν ταίριαζαν σε κλητήρα. Όμως εγώ έκανα πως τον πίστεψα. -Εσείς θα βλέπετε και θα ακούτε πολλά εκεί, ε; -Ναι αρκετά, όπως κι εσείς. -Έχετε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη; -Γιατί εσείς δεν έχετε; -Εγώ όχι! -Γιατί; -Γιατί, κύριε, για να μπορείς να δικάσεις και να καταδικάσεις κάποιον, θα πρέπει να είσαι άξιος, θα πρέπει να έρθεις στη θέση αυτού που δικάζεται, για να μπορέσεις να είσαι δίκαιος. Τα λέω καλά; -Μέχρι τώρα ναι, για πάμε παρακάτω, με ενδιαφέρουν αυτά που λέτε. Φίλε μου, έπεσα διάνα, είσαι δικαστής! Είπα ξανά μέσα μου. -Λοιπόν…! Αν ήμουν δικαστής και μου έφερναν να δικάσω παιδιά, για οποιονδήποτε λόγο, είτε για ναρκωτικά, είτε για κλοπές, είτε για οποιεσδήποτε αλητείες, θα ζητούσα στο εδώλιο να καθίσουν και οι γονείς τους, αφού κι αυτοί φταίνε για ό,τι κάνουν τα παιδιά τους. Γιατί, δυστυχώς, πολλοί γονείς είναι ανάξιοι να μεγαλώσουν ψυχικά υγιή παιδιά. Όμως είναι και πολύ εγωιστές και δεν ζητούν βοήθεια, θεωρούν πως είναι τέλειοι. Νομίζουν πως τα παι-διά μεγαλώνουν μόνο με ένα πιάτο φαγητό, με ρούχα, με διασκέδαση και τη γνώση που προσφέρει το σχολείο. Και δεν γνωρίζουν πως τα παιδιά τους έχουν και ψυχή και πως και η ψυχή χρειάζεται την τροφή της. Χωρίς την τροφή της ψυχής τα παιδιά τους είναι πνευματικά νεκρά, όπως πνευματικά νεκροί είναι και οι ίδιοι. Η τροφή της ψυχής και η σοφία του νου είναι ο Θεός. Όμως οι δήθεν μορφωμένοι και προφέσορες, δεν πιστεύουν στον Θεό και προσπαθούν να περάσουν στα παιδιά μας την απιστία τους. Γι’ αυτό τα παιδιά μας πολλές φορές βρίσκονται στον δρόμο του πόνου, της μοναξιάς η της απελπισίας και της αυτοκαταστροφής. Και έρχονται οι κύριοι δικαστές να δικάσουν αυτά τα παιδιά! Ποιοι; οι αναμάρτητοι, οι δήθεν ηθικοί, οι δήθεν δίκαιοι; Και δεν κοιτάζουν, αν τα δικά τους παιδιά είναι υγιή και δεν σκέφτονται μήπως αύριο κάποιος άλλος δικαστής, τα δικάσει για τα ίδια εγκλήματα των άλλων παιδιών που αυτοί τώρα δικάζουν. Έχω δίκιο, κύριε; -Έχετε! συνεχίστε. – Ακούστε τι άλλο μου λένε οι μητέρες, όταν τους μιλώ για τον Θεό: «Κυρία μου, έχετε δει τον Θεό;» Και πολύ απλά τους απαντώ: «-Πιστεύετε στην αγάπη; πιστεύετε στο νου;» Μου απαντούν «Ναι». «-Τα έχετε δει; » «-Όχι!» μου λένε. «-Ε, εγώ πώς θέλετε να έχω δει τον Θεό; Όμως Τον πιστεύω. Τον πιστεύω, γιατί μου έχει δώσει θαυμαστά δείγματα της παρουσίας Του! Ενώ εσείς, ό,τι θαύμα κι’αν δείτε, λέτε! Έτυχε ή ήταν τυχερό!» Βλέπετε, κύριε, τη διαφορά; Όποιος πιστεύει στον Θεό και στο θαύμα, δεν πιστεύει στην τύχη. Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μου είπατε όμως φτάσαμε. Σας ευχαριστώ. -Να’ στε καλά κι ευλογημένος! Σε λίγες μέρες κλήση από το Ράδιο Ταξί. Πειραιά για Λ. Αλεξάνδρας. Είμαι κοντά και παίρνω τη διαδρομή. Στο ταξί επιβιβάζεται μια νέα και ωραία κοπέλα. -Καλημέρα σας, σας παρακαλώ πολύ, επειδή έχω αργήσει και έχω δικαστήριο στο Εφετείο, είναι δυνατόν να πάμε γρήγορα; -Είστε δικηγόρος; τη ρωτώ. -Ναι! Έχω δικαστήριο σήμερα και είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. -Τι ώρα θέλετε να είμαστε εκεί; -Στις δέκα. -Μην ανησυχείτε, θα είμαστε, ηρεμήστε. -Αχ! σας ευχαριστώ πολύ! Ξεκινάμε συζήτηση. Και την κουβέντα την πάω στους άδικους δικαστές και στους άδικους δικηγόρους. Της είπα τα ίδια και περισσότερα απ’αυτά που είχα πει και στον κύριο κλητήρα. -Α, κάτι μου θυμίζουν τα λόγια σας! μου λέει. Μάλιστα! τα ίδια λόγια μου είπε ο πατέρας μου, πριν λίγες ημέρες που του τα είπε μια ταξιτζού. Εσείς του τα είπατε; -Μπορεί, δεν γνωρίζω τον πατέρα σας. Δηλαδή, τι του είπαν; -Δεν ξέρω ακριβώς. Αλλά του πήγαν παιδιά να δικάσει και ζήτησε στο εδώλιο να καθίσουν και οι γονείς τους• και ξέρετε τι έγινε; -Τι έγινε; -Άδειασε η αίθουσα! Οι γονείς όλοι έφυγαν, άφησαν τα παιδιά μόνα τους! -Ο πατέρας σου τι έκανε, τα δίκασε; Ο πατέρας μου δεν ήξερε τι να κάνει -δεν ξέρω αυτή η κυρία ταξιτζού τι άλλο του είπε τελικά δήλωσε ασθένεια και έφυγε, δεν μπόρεσε να τα δικάσει. Για να είμαι ειλικρινής, τα λόγια της κοπέλας ήρθαν βάλσαμο στην ψυχή μου- ο σπόρος που έριξα τότε, είχε βρει εύφορο έδαφος. Μακάρι ο Θεός να μιλούσε στις καρδιές αυτών των ανθρώπων, μακάρι να αφύπνιζε τη συνείδησή τους! Τότε θα είχαμε πραγματική δικαιοσύνη. πηγή: Πορφυρίας Μοναχής(πρώην οδηγού ταξί)- Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης

[what-maria-posted]

My anxieties have anxieties.

Κάθομαι μπροστά από τον οθόνη και δε ξέρω πως να ξεκινήσω να γράφω τα όσα θέλω να πω. Δε θυμάμαι πως ξεκίνησε. Νομίζω ήταν Χριστούγεννα, βράδυ, και πήγαινα να βρω την παρέα μου έξω και ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι πολύ έντ��να, να μοιάζω χαμένη και κάθισα για αρκετή ώρα σε ένα σκαλί προσπαθώντας να συγκροτηθώ και να βρω ξανά τον εαυτό μου.

Ή ίσως ήταν λίγες μέρες νωρίτερα, όταν είδα παρκαρισμένο το παλιό εκείνο αυτοκίνητο, χωρίς τις πινακίδες του πλέον, γνωρίζοντας ότι δε θα πάρει ξανά μπροστά. Ή τα παράθυρα στο σπίτι που μεγάλωσα κλειστά, επίσης για πάντα.

Ας πάμε βέβαια και λίγους μήνες πίσω ακόμα... Τότε που η λέξη “έφυγε” άλλαξε τον συναισθηματικό μου κόσμο τόσο ξαφνικά.Τότε που έκλαιγα μέχρι να κοιμηθώ ή μέχρι να τρίζουν τα δόντια μου από το πολύ κλάμα ,σε σημείο που να μη μπορώ να ανασάνω κανονικά. Ή και τότε που έκανα 500 χιλιόμετρα μέσα σε μια μέρα για να κάτσω απλά έξω από την πόρτα της εκκλησίας και αυτός ο οποίος με ηρέμησε ήταν εκείνος για τον οποίο δε μπόρεσα ούτε καν να σηκωθώ από το κρεβάτι μου 5 μήνες μετά για να του πω αντίο.

Αλλά νομίζω πως όλα ξεκίνησαν εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου. Που το ένα βράδυ μιλάγαμε και κανονίζαμε να βγούμε και το επόμενο πρωί ήσουν νεκρή από ανακοπή καρδιάς. Πόσο ήμασταν τότε, 21; Έτσι νομίζω, δεν τα πηγαίνω και τόσο καλά με τους αριθμούς. Είχα αποστασιοποιηθεί από τον θάνατο πολύ έως τότε, τον θεωρούσα κάτι μακρυνό που δε μπορεί να με επηρεάσει άμεσα. Και μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες έφτασα να είμαι από τα τελευταία άτομα που σε άκουσαν ζωντανή. Και ο άνθρωπος από τον οποίο ζήτησα βοήθεια εκείνο το βράδυ προτίμησε να κάτσει να δει ταινία, και να έρθει στην κηδεία για το τυπικό. Μετά φοβόμουν. Ότι μένω μόνη μου και μπορεί να πάθω κάτι και να μη το μάθει κανένας εγκαίρως. Αυτό ήταν το πρώτο συμβάν.

Το δεύτερο ήταν αναμενόμενο, και ανακουφιστικό ίσως. Στα 88 έχεις ζήσει τη ζωή σου, και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας μόνο σε ταλαιπωρεί. Στενοχωρήθηκα και έκλαψα, αλλά ήταν ο κύκλος της ζωής που είχε κλείσει, και μιας ζωής αρκετά γεμάτης κιόλας. Η απώλεια όμως, έστω και αυτή που έρχεται με φυσικό τρόπο και στην ώρα της, έχει άλλο βάρος όταν αποτελεί το τμήμα ενός μεγαλύτερου συνόλου από απώλειες, η πλειονότητα των οποίων ήταν ξαφνικές και αδικαιολόγητες.

Είχα μεγαλώσει με πολλή αγάπη από πολλούς ανθρώπους. Αλλά αν έπρεπε να βάλω σε μια πυραμίδα τον αμέσως επόμενο από τους γονείς μου, θα έβαζα εσένα. Με είχες σαν κόρη σου, έτσι δεν είναι; Με αγαπούσες πολύ, κι εγώ το ίδιο, με είχες μεγαλώσει άλλωστε. Με εσένα καθόμουν τα σαββατοκύριακα, στις διακοπές, όταν οι γονείς μου δούλευαν, τα απογεύματα... Και μου έδειχνες πολλά πράγματα, και δεν ήσουν απλά ο θείος μου. Και έφυφες τόσο ξαφνικά, μέσα σε δέκα μόνο μέρες, που για πολύ καιρό δε μπορούσα να το διαχειριστώ.

Δυο μέρες μου πήρε να σηκωθώ από το κρεβάτι, και το έκανα μόνο για χάρη των γονιών μου, επειδή δεν ήθελα να στενοχωριούνται άλλο. Μπροστά τους έκλαψα μόνο την πρώτη εκείνη μέρα. Μετά κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Δεν άντεχα θα έρθω στην κηδεία, θα κατέρρεα, δεν έφταναν οι δυνάμεις μου. Την επόμενη μέρα την πέρασα επίσης στο κρεβάτι, και μετά προσπάθησα να συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά, για χάρη όσων συνέχιζα να έχω δίπλα μου.

Μετά άρχισαν οι εφιάλτες. Ίσως με αυτό να ξεκίνησαν όλα, με τους εφιάλτες. Εφιάλτες στους οποίους έχανα ανθρώπους που αγαπούσα, εφιάλτες που είχαν ως κοινό μοτίβο την απώλεια και που με έκαναν να ξυπνάω κλαίγοντας μέσα στη νύχτα, περισσότερες από μια φορές. Ίσως να έφταιγε το ότι κράτησα όλα αυτά τα συναισθήματα για τον εαυτό μου και μίλησα μόνο όταν ήταν ήδη αρκετά αργά.

Οι εφιάλτες πέρασαν κάποτε. Το κλάμα σταμάτησε κι αυτό μετά από λίγο καιρό, και νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει όλα όσα με πλήγωσαν. Αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα πως δεν ήταν έτσι. Γιατί κάθε φορά που το τηλέφωνο χτύπαγε φοβόμουν ότι ήθελαν να μου ανακοινώσουν κάτι κακό. Γιατί κάθε φορά που δεν απαντούσε κάποιος σκεφτόμουν ότι κάτι είχε γίνει. Γιατί μια περίοδος της ζωής μου, η φοιτητική, τελείωνε και δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη συνέχεια. Γιατί ένιωθα ότι έμπαινα σε μια φάση πιο “υπεύθυνη”, ότι μεγάλωνα, και μαζί με εμένα μεγάλωναν και οι πιθανότητες νέων θανάτων, περισσότερης μοναξιάς.

Παράλληλα, φυσικά, δεν έλειπε και το απαιτούμενο personal drama, που άκουγε στο όνομα “Νίκος”. Εκεί ήμουν η ζηλιάρα καριόλα, αυτή που έχει προβλήματα και θέλει τους άλλους να τρέχουν πίσω της. Μήπως, όμως, με όλα αυτά ίσως να ήθελα να ασχοληθείς κι εσύ λίγο μαζί μου στα σοβαρά; Μήπως ήταν υπερβολικό που ζητούσα από έναν άνθρωπο που ισχυριζόταν ότι με αγαπούσε να μου στείλει ένα μήνυμα να με ρωτήσει αν είμαι καλά; Προφανώς αυτό μεταφραζόταν σαν ότι θέλω να τρέχουν από πίσω μου. Και οι φήμες έπαιρναν κι έδιναν, τα λόγια για εμένα δεξιά και αριστερά. Η Μαρία ζηλεύει. Η Μαρία θέλει να τους πάρει όλους με το μέρος της. Η Μαρία είναι το ένα, η Μαρία είναι το άλλο.

Και κάπως έτσι, μαζεύτηκαν όλα αυτά και έσπασα. Κρίσεις άγχους. Κρίσεις πανικού. Μόνιμος πόνος στο στήθος, ταχυκαρδίες, φόβος ότι κάτι κακό θα μου συμβεί, παράνοια. Η μόνη στιγμή της ημέρας στην οποία έβρισκα πλήρη ηρεμία ήταν όταν κοιμόμουν. Αλλά και πάλι δε μίλησα. Πίστευα θα μου περνούσε, και γι’ αυτό για ακόμα μια φορά δε μίλησα. Δεν ήθελα και να ενοχλήσω, να προκαλέσω άλλα προβλήματα, να “τρέξουν από πίσω μου”. Απλά ζούσα κάθε μέρα με τον πόνο και με τον φόβο. Είχα χάσει τον εαυτό μου και είχα μπει σε ένα πολύ σκοτεινό και βαθύ τούνελ από το οποίο δεν ήξερα πως να βγω, δεν ήξερα καν αν υπήρχε διέξοδος. Ένιωθα ότι ο εαυτός μου είχε καταστραφεί και πως δε μπορούσα να γίνω ξανά όπως ήμουν. Χαρούμενη, ευχάριστη. Ναι, εξωτερικά αν με έβλεπε κάποιος δε θα καταλάβαινε κάτι. Θα έβλεπε ένα άτομο κλειστό, ίσως πιο κλειστό από το κανονικό, και θα έμενε εκεί. Όταν έβγαινα συμμετείχα στις συζητήσεις, ψευτογελούσα, ίσως και να έφευγε ο πόνος για λίγα λεπτά. Αλλά όταν γύριζα σπίτι βυθιζόμουν πάλι στον ίδιο βούρκο, καθόμουν στο κρεβάτι με την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα και να φοβάμαι για το αν θα ξυπνήσω το πρωί.

Ήταν δύσκολη η απόφαση να ζητήσω βοήθεια. Δύσκολη, επειδή θα έπρεπε να παραδεχτώ πολλά πράγματα στον εαυτό μου, τα οποία δεν ήθελα. Ότι φοβάμαι τη μοναξιά, την απώλεια, ήταν φράσεις που, αν και ήξερα πως ίσχυαν, δε μπορούσαν να βγουν από το στόμα μου. Θυμάμαι την πρώτη φορά. Με το που με ρώτησε η ψυχολόγος το όνομά μου, ξέσπασα σε κλάματα. Και σε πολλές, στις περισσότερες ίσως, συνεδρίες έκλαιγα σε όλη την διάρκειά τους. Αγχώδης διαταραχή, μου είπε. Θα περάσει, μου είπε. Είχα σπάσει και ήταν φυσιλογικό με όσα είχαν προηγηθεί. Δεν ήθελα να αγγίξω χάπια, ήξερα πως θα επαναπαυόμουν αν ανακουφίζονταν τα συμπτώματα και δε θα προχωρούσα στην ουσία, οπότε το έζησα σε όλη του την ένταση. Συνεδρίες για τον θάνατο. Για την Κάτια, την γιαγιά μου, τον θείο μου. Συνεδρίες για τον Νίκο, για τη συναισθηματική μου ζωή, τον φόβο μου να δεθώ ερωτικά με κάποιον άνθρωπο. Για όλα όσα έγιναν μέσα σε αυτούς τους δέκα μήνες και για τις προεκτάσεις που πήραν.

Αρνούμουν πεισματικά θα δεχτώ ότι είχα σπάσει και πως αυτό ήταν κάτι φυσιολογικό. Έβλεπα τον εαυτό μου σαν ρομπότ που δεν επιτρεπόταν να λυγίζει μπροστά σε δυσκολίες ή να στενοχωριέται. Έβλεπα τον φόβο και τον πόνο και τις κρίσεις ως πράγματα αφύσικα, ενώ ήταν απολύτως φυσικά. Μέσα σε διάστημε 10 μηνών είχα χάσει 4 μεγάλα κομμάτις της ζωής μου. Μια φίλη που ήταν στην ηλικία μου, από ανακοπή καρδιάς. Τη γιαγιά μου, που ήταν μεγάλη και άρρωστη, από γεράματα. Τον θείο μου, 60 χρονών και υγιή από εγκεφαλικό. Τον Νίκο, από τον κωλοχαρακτήρα του. Πολλά, ειδικά για έναν άνθρωπο υπερβολικά ευαίσθητο. Άλλο ένα πράγμα που έβλεπα σαν αρνητικό, την ευαισθησία μου. Τη θεωρούσα δείγμα αδυναμίας.

Ξημερώματα 8ης Ιουλίου είχα την τελευταία μου κρίση πανικού. Το άγχος, όμως, παρέμενε, αν και έβλεπα ότι σταδιακά μειωνόταν. Ο οξύς πόνος μέρα με τη μέρα μίκραινε. Ξεκίνησα να έχω πιο θετικές σκέψεις, άρχισα να χαλαρώνω, πήρα το πτυχίο μου, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις για μεταπτυχιακό. Μερικές μέρες δεν πόναγα καθόλου, άλλες πόναγα πολύ, προσπα��ούσα όμως να στρέφω το μυαλό μου μακριά από αυτό και να μου αποσπώ την προσοχή με ευχάριστα πράγματα. Δε χρειαζόμουν αγωγή, μπορούσα, και ήθελα, να το ξεπεράσω με τις δικές μου δυνάμεις. Έγινα πιο ευδιάθετη, καλύτερη παρέα. Την ημέρα της ορκωμοσίας μου δεν ένιωσα ούτε ένα μικρό τσίμπημα! Να μια μεγάλη νίκη. Και αυτό μου έδωσε ώθηση έτσι ώστε να μη το νιώσω ούτε τις επόμενες 3 μέρες. Μέσα Νοεμβρίου είχα την τελευταία κρίση άγχους, πολύ μικρότερη σε ένταση από ότι συνήθιζα να έχω παλιότερα. Είχα μάθει να τις διαχειρίζομαι και να τις εκλογικεύω. Ο πόνος έγινε μούδιασμα και έφυγε. Και άρχισε να φεύγει και ο φόβος.

Τέλος Ιανουαρίου ήμουν έτοιμη να προχωρήσω ξανά μόνη μου, είχα καταφέρει να σηκωθώ.

[epikairocom]

Η ζωή του Γιάννη στο ιστορικό «60 minutes» συγκλόνισε την ομογένεια

Μέσα σε 14 λεπτά μπορούν να χωρέσουν 23 χρόνια ζωής; Πέντε χρόνια δόξας; Ίσως. Σίγουρα, όμως, είναι αρκετά για να κάνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο όλη την Αμερική να καταλάβει ότι δεν είναι ένας ακόμα παίκτης του ΝΒΑ. Είναι απλά, ο «Greek Freak».

To «60 minutes» του CBS είναι η ιστορικότερη εκπομπή σε προφίλ προσωπικοτήτων στην αμερικανική τηλεόραση.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπαιξε σε prime time, ήταν στο δεύτερο μέρος και ακολούθησε μετά το πρώτο κομμάτι όπου η εκπομπή ήταν αφιερωμένη στον Τραμπ.

Η τηλεθέαση έπιασε… κόκκινα κι η ελληνική ομογένεια συγκινημένη καμαρώνει για το δικό της παιδί. Για τον δικό της Γιάννη.

«ΛεΜπρον, Κάρι, Ντουράντ, Ουέστμπρουκ, Χάρντεν. Όμως υπάρχει ένα όνομα που ίσως δεν έχετε ακούσει, επειδή ίσως χρειάζεται θάρρος και συγκέντρωση για να το προφέρετε. Μιλάω για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο των Μπακς», ξεκινά ο παρουσιαστής της εκπομπής Στιβ Κροφτ και συνεχίζει παρουσιάζοντας τον Γιάννη:

«Είναι 23 ετών και τον αποκαλούν Γιάννη ή “Greek freak”. Τον αποκαλούν έτσι επειδή είναι Έλληνας και κάνει πράγματα στα παρκέ που ο κόσμος δεν έχει δει ξανά. Και αν δεν είστε φαν του μπάσκετ, θα πρέπει να θαυμάσετε την αθλητικότητά του και την προσωπική του ιστορία που είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σ” όλα τα σπορ».

Ο Κροφτ, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη ρωτάει τον Γιάννη: Πόσα βήματα (σ.σ με άλμα θα εννοεί) θες για να κατέβεις το γήπεδο;

Γιάννης: Όλο το γήπεδο;

Κροφτ: Ναι.

Γιάννης: Έξι.

Κροφτ: Πόσα από τη γραμμή του φάουλ;

Γιάννης: Από το φάουλ, ένα, μόνο ένα. Ίσως ένα. Μπορώ απλά να πηδήξω από τη γραμμή του φάουλ νομίζω.

Με αυτό το μίνι διάλογο γίνεται εισαγωγή στο άτομο το οποίο θα παρακολουθήσει μέσα στα επόμενα λεπτά το αμερικανικό κοινό. Σαφώς και δίνεται έμφαση μ” αυτόν τον τρόπο στα προσόντα του Γιάννη.

Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στο ότι μπορεί να παίξει σ” όλες τις θέσεις αλλά και στα τεράστια χέρια του.

Γιάννης: Είναι τεράστια

Κροφτ: Ουάου (σ.σ βάζει την παλάμη του πάνω σ” αυτήν του Γιάννη).

Ο συμπαίκτης του, Τζον Χένσον, σ” αυτό το σημείο τονίζει: «Μπορεί να πηδήξει από πάνω σου. Είναι μόλις 23. Είναι μόλις 23».

Ο πρόεδρος των Μπακς, Πίτερ Φέιγκιν, μεταξύ άλλων, λέει: «Είναι ένας από τους πέντε, δέκα, παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ αυτή τη στιγμή. Και είναι ένα διεθνές είδωλο. Ξεπερνά τις αγορές».

Κροφτ: Πόσο μεγάλη είναι (η επιρροή στον κόσμο) εκτός Αμερικής και Μιλγουόκι;

Φέιγκιν: Πάνω από το 50% της ψηφιακής μας κυκλοφορίας προέρχεται εκτός Αμερικής. Ξέρετε οι παραπάνω θεάσεις στα videos μας έρχονται εκτός Αμερικής. Και αυξάνεται αυτός ο αριθμός».

Αναφορά, δε, γίνεται και στο ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει αρκετούς φαν που τον ακολουθούν παντού, με τον ίδιο να κάθεται μετά τα ματς και να φωτογραφίζεται μαζί τους.

Από το αφιέρωμα δεν λείπει η καταγωγή του και τα φτωχικά χρόνια που έζησε ως παιδί.

«Ξέρετε, ήταν δύσκολα. Δεν είχαμε αρκετά χρήματα. Είχαμε όμως πολλή ευτυχία. Όταν επιστρέφαμε από μια δύσκολη μέρα, ήμασταν όλοι μαζί σ΄ένα δωμάτιο, στο ίδιο δωμάτιο. Διασκεδάζαμε. Γελούσαμε. Υπήρχαν κάποιες δύσκολες στιγμές».

Κροφτ: Πιστεύεις ότι αυτό σ” έκανε πιο δυνατό;

Γιάννης: Ναι, σίγουρα.

Κροφτ: Τι πωλούσες;

Γιάννης: Πουλούσαμε γυαλιά, ρολόγια. Μετά συνηθίζαμε να πουλάμε CDs, DVDs.

Κροφτ: Πρέπει ν�� είσαι καλός πωλητής.

Γιάννης: Ήμουν ο καλύτερος.

Κροφτ: Ο καλύτερος.

Γιάννης: Ήμουν πραγματικά καλός σ” αυτό.

Κροφτ: Ποιο ήταν το μυστικό σου;

Γιάννης: Δεν τα παρατούσα. Πάντα συνέχιζα να τους κάνω ερωτήσεις. Και ήμουν χαριτωμένος επίσης. Ήμουν νέος.

Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, αναφέρθηκε στα χρόνια του Φιλαθλητικού. Όταν μαζί με τον Γιάννη έβγαζαν λιγότερα από 500 δολάρια το μήνα.

«Θυμάμαι σ” ένα παιχνίδι, παίξαμε με το ίδιο ζευγάρι. Ένα παιχνίδι», τονίζει χαρακτηριστικά ο «elevator».

Κροφτ: Βγήκες από το παιχνίδι και του έδωσες τα παπούτσια σου;

Θανάσης: Ναι.

Κροφτ σε Γιάννη: Ήσουν ο καλύτερος της κατηγορίας;

Γιάννης: Όχι, δεν ήμουν. Δεν ήμουν. Υπήρχαν άλλοι παίκτες καλύτεροι από μένα. Όμως είχα τις δυνατότητες να γίνω καλύτερος απ” αυτούς.

Ο μάνατζερ Αλέξης Σαράτσης αναφέρεται στο πως ο Γιάννης έγινε draft και στην κουβέντα που είχαν στο αεροπλάνο πηγαίνοντας στην Αμερική.

Σαράτσης: Δεν είχε ιδέα τι πρόκειται να γίνει. Τον ρώτησα “τι χρώμα να είναι το κοστούμι σου”; Ήταν σα να μην ήξερε ότι πρέπει να φορέσει κοστούμι.

Γιάννης: Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος. Ο Θανάσης ήρθε και με αγκάλιασε. Αρχίσαμε να κλαίμε. Ξέραμε ότι η ζωή μας είχε μόλις αλλάξει από εκείνη τη στιγμή. Η οικογένειά μας θα έχει ένα καλύτερο μέλλον.

Κροφτ: Πως το γιόρτασες;

Γιάννης: Δεν κάναμε κάτι. Άλλοι παίκτες πήγαν στα κλαμπς. Εγώ κι ο Θανάσης απλά πήγαμε πίσω στο δωμάτιο ενθουσιασμένοι.

Κροφτ: Πηδήξατε πάνω στο κρεβάτι;

Γιάννης: Ναι, αρχίσαμε να πηδάμε πάνω στο κρεβάτι.

Κροφτ: Ήξερες τίποτα για το Μιλγουόκι;

Γιάννης: Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όχι. Τίποτα.

Κροφτ: Ήξερες που είναι;

Γιάννης: Όχι.

Κροφτ: Δεν ήξερες πόσο μεγάλο είναι το γήπεδο.

Γιάννης: Τίποτα.

Κροφτ: Πόσο καλοί ήταν;

Γιάννης: Δεν ήξερα τους παίκτες. Δεν ήξερα τίποτα για το Μιλγουόκι. Δεν ήξερα τίποτα για την περίοδο στο ΝΒΑ.

Ο Κροφτ στέκεται στις πρώτες, περίεργες μέρες ενός 18χρονου αγοριού στην Αμερική. Στο ότι δεν μπορούσε να μιλήσει καλά αγγλικά, στο ότι δεν οδηγούσε και στο ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον τραπεζικό του λογαριασμό.

Τι έκανε τον Γιάννη να καταλάβει ότι είναι στην Αμερική; Η δοκιμή του πρώτου του… smoothie!

Ο πρόεδρος των Μπακς αναφέρεται στη βοήθεια του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο να έρθουν χρήματα στα ταμεία, μέσω πωλήσεων εισιτηρίων για το νέο γήπεδο που είναι υπό κατασκευή.

Το ανοιχτό γήπεδο που έχει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στα Σεπόλια δεν λείπει από το αφιέρωμα.

«Ο κόσμος τρελαίνεται. Είναι πραγματικά απίστευτο, είναι τελείως απίστευτο», λέει ο σταρ των Μπακς και του ΝΒΑ όταν τον ρωτάει ο Κροφτ για το πως αντιδρούν οι Έλληνες κάθε φορά που τον βλέπουν στην πατρίδα.

​Κροφτ: Είσαι μεγάλη υπόθεση.

Γιάννης: Νομίζουν ότι είμαι μεγάλη υπόθεση. Δεν ξέρω αν πραγματικά είμαι μεγάλη υπόθεση.

Κροφτ: Νομίζεις ότι έχεις χαμηλό προφίλ;

Γιάννης: Ναι.

Κροφτ: Θες να έχεις χαμηλό προφίλ;

Γιάννης: Πάντα.

Κροφτ: Πόσο καλός πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις; Πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις καλύτερος;

Γιάννης: Ναι. Πρέπει. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Κροφτ: Τι εννοείς;

Γιάννης: Πραγματικά φοβάμαι να αποτύχω. Οπότε, πρέπει να γίνω καλύτερος.

Ο Γιάννης Αντετοκούμπο, δεν είναι ούτε στην αρχή και έχει κατακτήσει τους πάντες. Όχι μόνο τα παρκέ του ΝΒΑ. Το μέλλον κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι έχει προδιαγράψει γι αυτόν. Κι η ταινία της ζωής του πρέπει να περιμένει για να γυριστεί. Αν αυτό συμβεί σήμερα, δεδομένα θα πρέπει να γυριστεί κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη…

Πηγή: gazzetta.gr

from epikairo.com https://ift.tt/2pJvnBE