#Σενάριο

[romios-gr]

Το Ιράν σχεδιάζει σενάριο επίθεσης με 1.000 πυραύλους στο Ισραήλ – Η Hezbollah αντέχει, εξετάζουν εκεχειρία με Hamas στη Γάζα Ο IDF υποστηρίζει ότι οι δυνάμεις του έχουν πλήξει τουλάχιστον 3.200 στ��χους της Hezbollah μέσα σε έναν μήνα στον Λίβανο Με τους Ισραηλινούς να βομβαρδίζουν ανελέητα τη Βηρυτό και τον νότιο Λίβανο και να συνεχίζουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εκκαθάρισης στη βόρ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-iran-schediazei-senario-epithesis-me-1-000-pyrayloys-sto-israil-i-hezbollah-antechei-exetazoyn-ekecheiria-me-hamas-sti-gaza/

[3un015]

Έκανα λίγο browse το "Πάρα Πέντε" tag στο Ao3 και βρήκα ένα fic όπου οι 5 παρακολοθουσαν με κάμερες το σπίτι του Ανδρέα και ανακάλυψαν ότι αυτός και ο Νίκος τα έχουν εδώ και χρόνια

Δεν νομίζω ότι έχω γελάσει περισσότερο με fanfic

[willtheweirdrat]

Just remembered that one Greek comedy where a guy is having sex and he's banging so well he has an existential crisis

[allo-frouto]

Δε με ξεβολεύεις τον πελάτη θα κάνω και απλά θα μπούμε σε ένα δοκιμαστήριο και θα βγάλεις τις καύλες σου σε μένα

Πολύ ψυχρό ακούγεται αυτό όμως...

[o-monaxikos]

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει...

Αγριεύει και ξεχνάει...

Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…

Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα...

Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο...

Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά...

Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα...

Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο...

Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς...

Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό να σας

περνάνε γι’αδέρφια…

Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…

Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί και να μαλώνετε σε ποιό νησί θα πάτε…

Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…

Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια...

Ξεχνάει να νιώθει…

Κι όσο ο χρόνος περνάει… ξεχνάει όλο και περισσότερο… ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά...

Συνήθισε να είναι μόνος,να περπατάει μόνος,να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος,να γελάει μόνος,να βλέπει ταινίες μόνος,να πορεύεται μόνος,να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…

Συνήθισε…

Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε...

Κάποτε ήταν εξημερωμένος… μα τώρα πια είναι αγρίμι στο κλουβί της μοναξιάς του κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαριές και ��ου ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες… κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…

Θέλει πολύ χρόνο και υπομον�� για να εξημερωθεί ξανά…

κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.

Μην απορείς μαζί του.

Μην τον λυπάσαι.

Είναι πολύ πιο δυνατός απ’όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.

Κρύβει μια δύναμη που όμοια της δεν έχεις συναντήσει.Τη φυλάει καλά κρυμμένη.Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον..αγάπα τον από μακρυά..θα’ρθει εκείνος σ’εσένα…

Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμμι… και τ’αγρίμμια παλεύουν για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος…

[comic-o-tragical]

Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ - Ο Έλληνας Σαρλώ

Δημήτρης-Κρις Αγκαράι

Είδος: Μυθοπλαστική βιογραφία

Περιγραφή: «Ήταν Κυριακή βράδυ και ο κόσμος είχε πλημμυρίσει το μεγάλο αθηναϊκό θέατρο όπου επρόκειτο να εμφανιστώ ως παλιάτσος. Ήρθαν να γλεντήσουν με έναν παλιάτσο που η καρδιά του αιματωνόταν και πονούσε. Ήρθαν για έναν παλιάτσο που πονούσε και ήταν έτοιμος να ξεσπάσει όχι σε γέλιο, για να κάνει και τους άλλους να γελάσουν, μα σε κλάμα, σε κλάμα σπαραχτικό. Γυρνώντας στην πλατεία, τους λέω: Γέλα, παλιάτσο! Ο κόσμος πληρώνει!» γράφει στην αυτοβιογραφία του.Αυτός ο Έλλην Σαρλώ, ο «Σαχλό» όπως τον επονόμασαν οι συγκαιρινοί του. Ο οποίος, μετά από έναν αιώνα, «ο διασημότερος των άσημων ηθοποιών», όπως έγραφαν τότε οι εφημερίδες, «ανασταίνεται» για πρώτη φορά μέσα σε αυτό το κόμικς. Πού να το φανταζόταν...

Η κριτική μου: Αρχικά, να αναφερθεί ότι οι πρώτες σελίδες του κόμικ περιέχουν μια λεπτομε��ής περιγραφή της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου (1906-1945), όταν αυτός ήταν ακόμα σε εμβρυϊκή φάση. Η εξιστόρηση αυτή, πέρα από το ότι προσθέτει μια ��πιπλέον χάρη στο κόμικ, λειτουργεί ως πρώτη γνωριμία στο καστ της ιστορίας. Οι αναγνώστες σίγουρα θα αναγνωρίσουν (έστω και ονοματικά) τουλάχιστον ένα από τα πρόσωπα, αν και περισσότεροι "χαρακτήρες" δεν είχα αρκετά μακρόβια καριέρα για να εμφανιστούν στις παραγωγές της "Χρυσής Εποχής" του ελληνικού κινηματογράφου (1955-1973), κατά την οποία γνωστοποιήθηκαν οι περισσότεροι έλληνες ηθοποιοί. Αυτό το γεγονός παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη πλοκή της ιστορίας.

Το ζωγραφικό στυλ δένει τέλεια με το σενάριο, ο κάθε χαρακτήρας ξεχωρίζει από τον άλλο χωρίς να ξεφεύγει πολύ από το πρότυπο του ατόμου που αντιπροσωπεύει, κανείς όμως δε ξεχωρίζει πιο πολύ από τον Μιχαήλ. Λίγα είναι γνωστά για τον αληθινό Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ, ακόμα και το πραγματικό του όνομα συχνά διαφεύγει. Όπως συνέβη και στους συμπρωταγωνιστές του, οι πιο πολλές βάσιμες πληροφορίες έχουν χρόνια σκορπιστεί στον άνεμο, γεγονός που αφήνει χώρο για άπλετες ελευθερίες στην αποτύπωσή του. Ο Μιχαήλ ήταν γνωστός συγκεκριμένα για τον ρόλο που υποδυόταν, και ποιος ξέρει, ίσως το ότι μια νέα γενιά μπορεί να τον θυμάται για αυτό τον ρόλο να τον ευχαριστεί.

Χωρίς να αποκαλύψω πολλά, ο Μιχαήλ Μιχαήλ είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία που εύκολα καθηλώνει τον αναγνώστη. Ειδικά αν είσαι άτομο με δημιουργική καριέρα (από το θέατρο μέχρι της μουσική και όλα τα ενδιάμεσα) αλλά όχι μόνο, το τέλος θα σε συγκινήσει, θα σε πάρει γλυκά από το χέρι και θα σε κάνει να σκεφτείς τους πρωτεργάτες της τέχνης σου, εκείνους που ξέχασε η ιστορία.

Και όλα αυτά, θα τα κάνει με τον ίδιο χιουμοριστικό και μελαγχολικό τρόπο που σχημάτισε τη ζωή του πρωταγωνιστή του.

[hmethysmenhprigkipissa]

Πρόσφατα ειχα μια συζήτηση με μια γνωστή μου, για τον έρωτα. Ήταν απόλυτη. Ο έρωτας δεν υπάρχει, είπε. Είναι σε σχέση και φαίνεται ευτυχισμένη. Λες να έχει δίκιο ;

Μα αποκλείεται. Εγώ το έχω βιώσει.

Ο έρωτας δεν είναι ψέμα ή κάτι που φτιάξανε στις ταινίες. Είναι αληθινό συναίσθημα. Αληθινό, όμως με ημερομηνία λήξης. Σε ένα ιδανικό σενάριο, αντικαθίσταται από την αιώνια αγάπη. Στην δίκη μου ιστορία όμως ο έρωτας ήταν μονόπλευρος. Οποτε τα πράγματα ήταν δύσκολα. Και εγώ σε αγάπησα, όμως την αγάπη, αυτό το τόσο δυνατό συναίσθημα, την σκέπασε η θλίψη που προκάλεσες όταν έφυγες .Ωστόσο η αγάπη ζει ακόμη και ας προσπαθεί το σκοτάδι που άπλωσες, να την σκοτώσει. Ακόμη σε αγαπώ.

Την καημένη. Δεν τα έχει νιώσει όλα αυτά. Ή μήπως θα έπρεπε να λυπάμαι εμένα που τα ένιωσα ;

[justforbooks]

Πενήντα οχτώ χρονών, φαλακρός, χωμένος σ’ ένα κορμί που θυμίζει αχλάδι, ονομάζεται Λόρενς Πάσμορ κι ακούει στο παρατσούκλι Τάμπι (βαρελάκι). Φαινομενικά τα πάει μια χαρά: υπογράφει το σενάριο της πιο δημοφιλούς σειράς του Ηνωμένου Βασιλείου. Τρεις δεκαετίες παντρεμένος, κάνει ακόμα έρωτα με τη γυναίκα του και φροντίζει να την απατά μόνο πλατωνικά. Τα παιδιά του προοδεύουν, η υγεία του είναι καλή, η γκαρνταρόμπα του μεγαλώνει, το αυτοκίνητό του πετάει. Είναι πλούσιος, είναι αγαπητός, τα 'χει όλα. Κι όμως νιώθει κατάθλιψη και άγχος. Ασφυκτιά. Υποβάλλεται σ’ ένα σωρό ανώφελες θεραπείες. Οι νευρώσεις του παραμένουν, παρά τη «γνωστική θεραπεία συμπεριφοράς», τη γιόγκα ή την αρωματοθεραπεία. Ο αναθεματισμένος πόνος στο γόνατό του δεν περνά ούτε με βελονισμό ούτε με φυσικοθεραπεία.

Ο Λόρενς Πάσμορ, πρότυπο ανικανοποίητου-επιτυχημένου στα τέλη του 20ού αιώνα, είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος του Ντέιβιντ Λοτζ «Θεραπεία» (1995). Από τα δημοφιλέστερα βιβλία του Βρετανού συγγραφέα, η «Θεραπεία» βρισκόταν εδώ και χρόνια, μαζί με τα υπόλοιπα έργα του, εκτός αγοράς. Να τη όμως ξανά, με την ετικέτα του νέου εκδοτικού οίκου Κυψέλη, στη γνωστή αλλά φρεσκαρισμένη μετάφραση του Γιώργου Μπαρουξή.

Εδώ ο Λοτζ δεν σαρκάζει το πανεπιστημιακό κατεστημένο για την αυταρέσκεια και τη σοβαροφάνεια που το χαρακτηρίζουν, δεν εκλαϊκεύει καμιά λογοτεχνική θεωρία, δεν συγκρίνει τη βρετανική κοινωνία με την αμερικανική, ούτε διακωμωδεί συγκρούσεις τύπου «γιάπηδες εναντίον κουλτουριάρηδων». Αυτά τα είχε εξερευνήσει σε μυθιστορήματα όπως τα «Αλλάζοντας θέσεις» και «Μικρός που είναι ο κόσμος» ή στο «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» που είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις Πόλις και Bell. Ωστόσο, με��ικοί βασικοί θεματικοί του άξονες, όπως η πουριτανική ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Αγγλίας ή τα κοινωνικά πρότυπα της σύγχρονης, οι συνήθειες της κατώτερης και της μεσαίας τάξης, το καθολικό δόγμα, το πέρασμα από τη σεξουαλική επανάσταση στο σεξ δίχως αναστολές, διαπερνούν και τις σελίδες της «Θεραπείας».

Ο σεναριογράφος ήρωας του Λοτζ είναι…τελειομανής: «Μπορεί η παραγωγή να είναι μπούρδα, η ηθοποιΐα να είναι μπούρδα, το σενάριο μπούρδα, αλλά προσπαθούν να το κάνουν τέλεια μπούρδα». Ο Λόρενς Πάσμορ είναι αυτοδημιούργητος, όχι ιδιαίτερα καλλιεργημένος, κι αναπληρώνει τα κενά της κουλτούρας του ανατρέχοντας στα λεξικά. Σχεδόν τυχαία πέφτει πάνω στον Κίρκεγκαρντ. Κι όταν διαβάζει –σε λεξικό πάντα– τους τίτλους των έργων του, βυθίζεται με μανία στην ανάγνωσή τους. Από τα λίγα που καταλαβαίνει, στο πρόσωπο του Δανού φιλοσόφου ανακαλύπτει μια αδελφή ψυχή. «Το πιο τρομερό που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο είναι να γίνει γελοίος στα ίδια του τα μάτια» γράφει ο Κίρκεγκαρντ. Ε, στον Λόρενς Πάσμορ συμβαίνει. Η τακτοποιημένη ζωή του θ’ αποδειχτεί εξαιρετικά εύθραυστη. Η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και στη δουλειά του αρχίζει να δέχεται τρικλοποδιές. Αν μη τι άλλο, η κατάθλιψή του αποκτά επιτέλους κάποιους λόγους προφανείς!

Στο πρώτο μέρος της «Θεραπείας» ο τόνος που κυριαρχεί είναι ειρωνικός. Από τη στιγμή όπως που ο Πάσμορ κάνει συνειδητά το βήμα προς την αυτογνωσία, ο Λοτζ προσφέρει στον ήρωά του συμπόνια και κατανόηση. Εξαιρετικός ψυχογράφος, ο Ντέιβιντ Λοτζ διατηρεί το πικρόχολο χιούμορ του, όταν καταφεύγει στο συναίσθημα δεν παγιδεύεται από μελοδραματισμούς και προσφέρει σ’ όλους μια ελπίδα. Το υπαρξιακό άγχος, μοιάζει να λέει, θεραπεύεται. Το αν η ζωή μας θα εξακολουθήσει να έχει νόημα εξαρτάται κυρίως από μας. 

Επί χρόνια καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ και πεζογράφος με διεθνή ακτινοβολία, ο 89χρονος σήμερα Λοτζ δίδαξε θεωρίες και θεωρίες, εξερεύνησε όλα τα μονοπάτια της κριτικής –από τον Μπαρτ ως τον Ντεριντά κι από τον Σοσίρ ως τον Λακάν και τον Τοντόροφ–, αλλά ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει στη δύναμη της μυθοπλασίας. Τα μυθιστορήματά του τα έχουν όλα: χιούμορ, πλοκή, κοινωνικό προβληματισμό, ψυχογραφικές ��αρατηρήσεις και συναισθηματικές συγκρούσεις, ήρωες ζωντανούς κι αναγνωρίσιμους. Κι ο ίδιος, σύμφωνα με τον παλιό μαθητή του, Δημήτρη Τζιόβα, ανέκαθεν θεωρούσε ότι «το καλό μυθιστόρημα είναι σαν τη σεξουαλική πράξη· δεν υφίσταται χωρίς σύντροφο ή συμμέτοχο (τον αναγνώστη), ούτε χωρίς κλιμακώσεις, κορυφώσεις, ζηλοτυπίες και σκάνδαλα»! Μακάρι η επανέκδοση της «Θεραπείας» ν’ ανοίξει δρόμο και για τα υπόλοιπα εξαντλημένα έργα του.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[romios-gr]

Σενάριο «βόμβα» για την Ευρωπαϊκή Ένωση: Ελπίδες κατάρρευσης του θηρίου Τα κράτη της ΕΕ πλήρωσαν την στήριξή τους στο Κίεβο με βραδύτερη οικονομική ανάπτυξη. Οι παρατηρητές δεν αποκλείουν ένα χειρότερο σενάριο: τα αυξανόμενα προβλήματα και οι διαφορές θα μπορούσαν να αναγκάσουν ορισμένα κράτη να αποχωρήσουν από την Ένωση. Γράφει, μεταξύ άλλων, το Russia Today σε άρθρο που φιλοξενεί: Η «ατμ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/senario-vomva-gia-tin-eyropaiki-enosi-elpides-katarreysis-toy-thirioy/

[sugaroto]

Η Γιαννα είπες βγήκε από το Υ/Ν κι ήθελα να πω ότι ήταν πολύ γλυκουλι!! Η Ναομι είναι το παιδάκι που βγαίνει να πάει στο σούπερ μάρκετ και καταλήγει μάρτυρας σε γεγονότα πιο δυνατά από όσο μπορεί να κατανοήσει;;; Πως σου ήρθε η ιδέα για το ότι απαγορεύεται να κάνει κανείς δίδυμα όσον αφορά τον Ντονγκ και τον Ξιτ; Ποια είναι μια μέση μέρα στη ζωή τους; Καλή επιτυχία :D <3

Ευχαριστωω :D

Και ναι σίγουρα 100% η Ναόμι είναι το άτομο που θα δει τα ✨horrors✨ εκεί που πάει να αγοράσει πατατάκια για βραδινό αλλά είναι επίσης το άτομο που απλά θα αντιδράσει ως ok makes sense

Η Γιάννα κατά πάσα πιθανότητα είναι σε φάση τι στο διάολο κανείς εκεί κάθε φορά που την ακούει

Και παρόλο που δεν έχω γράψει πολύ πλοτ✨ έχω να πω ότι στο σενάριο την πρώτη μέρα που έφτασε στο Βαναμπι δεν έβρισκε σπίτι και πήγε να μείνει σε νεκροταφείο as one does (της είπαν οι ντόπιοι ότι εκεί συχνάζουν όλοι so-)

(τώρα αν οι όλοι είναι ζωντανοί ή όχι είναι άλλο θέμα)

Όσο για τον Ξιτ και τον Ντογκ☝️Λόγω υπερπληθυ- ναι όχι ψέματα δεν ήμουν τόσο έξυπνο 4χρονο

Τους είχα σκεφτεί πολύ μικρή αλλά νμζ το πόιντ ήταν ότι ο κόσμος νόμιζε ότι τα δίδυμα είναι σατανικά ✨ τύπου εφόσον είναι 2 ολόιδια άτομα θα ξεγελούν τον κόσμο, με σατανικές προθέσεις.??

Θα μπορούσε να πάρει κανείς παράδειγμα ένα κείμενο που είχαμε κάνει στην γ/δ δημοτικού? (Για όποιον το θυμάται λολ) Με κάτι δίδυμα που άλλαζαν θέσεις ανάλογα τα μαθήματα για να παίρνουν καλούς βαθμούς. Σατανικοτατο😤😌

Νμζ έχω κάνει ένα άλλο ποστ που λέω αναλυτικά... Την όλη τους ύπαρξη 🌀 αλλά ναι δεν βγάζουν όλα νόημα (αλλάζει και το πλοτ μερικές φορές και εξαφανίζονται τα sidekicks, rip ξιτντογκ και ντογκξιτ😔✊)

Όσο για μια μέση μέρα στη ζωή τους... 🤔😅 Λοιπόν έχει περάσει καιρός που σκέφτηκα την καθημερινότητα τους αλλά στο ορφανά στο νησί αρκ φαντάζομαι μάθαιναν τα ορφανά να ζουνε

ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΔΥΝΑΤΑ💪💪🦅🦅

(δεν ξέρω γιατί ήταν όλοι τόσο ανεξήγητα δυνατοί ρβδηδ)

(η δίδυμικη τους σατανικοτατα θα φταίει, οι μοναχοπαιδικοι είχαν δίκιο😔)

Ενιγουει μιλού��αν με τα λιοντάρια, βρίσκανε φαγητό, κρυβόντουσαν!! Σε περίπτωση που έρθουν άλλοι άνθρωποι!! Και τέτοια γενικά

Όσο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες η Γιάννα is just a normal girl who likes a little routine και μετά πάει σπίτι της να ακούσει τα μυνήματα της Ναόμι και να φρικαρει

Η Ναόμι... Μάλλον παίζει ρωσική ρουλέτα με την πραγματικότητα

Καλή τύχη και στους υπόλοιπους 🥳🥳❤️❤️

[se-thumamai]

δεν λέω ότι ήθελα να πεθάνω, αλλά εκείνη την στιγμή ήμουν απολύτως έτοιμη ακόμη και γι αυτό.

εκείνη την στιγμή, το μόνο που φοβόμουν παραπάνω από το να πεθάνω είναι να καταφέρω να επιζήσω.

εκείνη την στιγμή περνούσε από το μυαλό μου κάθε πιθανό απαίσιο σενάριο που θα μπορούσε να μου συμβεί.

αλλά και πάλι έλπιζα να μου συνέβαινε κάτι διαφορετικό όσο άσχημο και αν ήταν από αυτό που γινόταν εκείνη την στιγμή.

[xeimarras]

Overthinking το λένε στο χωριό μου!

Απο τη Στυμφαλία είμαι, έτσι το λέμε εκεί!

Στο δικό σου χωριό το λένε υπεραναλυση ή αϋπνίες!

Είναι αυτό που σε κρατάει τη νύχτα και σε αναγκάζει να πας για δουλειά το επόμενο πρωί με δυο ώρες ύπνο.

Στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου σαν βιγκαν αρνί στη σούβλα την Κυριακή του Πάσχα.

Ξυπνάς, πας στη δουλειά και ενώ εργάζεσαι, ο νους σου δεν είναι ποτέ εκεί μαζί σου.

Κύριος άξονας είναι ο ορισμός του "What If..." που λέμε εμείς οι Στυμφαλιώτες.

Είναι αυτό που φτιάχνεις σενάρια στο κεφάλι σου και το ένα σενάριο δημιουργεί άλλο ένα... Κι άλλο ένα... Κι άλλο ένα...

Κι όπως ένα ηλεκτρόνιο βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλες τις στιβαδες γύρω από τον πυρήνα, έτσι και η σκέψη σου πατάει σε άπειρα σενάρια ταυτόχρονα, όλα ξεχωριστά και όλα αλληλένδετα μεταξύ τους.

Ξεκινάς με τον κορμό του!

Συνήθως ακούει σε Όνομα, έχει πρόσωπο, φωνή, συναισθήματα και χαρακτήρα, όπως έχει και αναμνήσεις, μουσικές, χρώματα, ηλιοβασιλεματα και ατελείωτες νύχτες που συνδέονται, το τέλος της μιας να είναι η αρχή της άλλης.

Είναι ένα δέντρο.

Ειναι ο σπόρος που πέταξε ένα μικρό φύλλο μετά τη βροχή και άρχισαν να ξεπεταγονται κλαδιά από παντού!

Ενα κλαδί χωρίζεται σε δύο, τα δύο γίνονται τέσσερα και τα τέσσερα δεκαέξι σαν ακολουθία.

Το ένα μπορεί να γίνει τρία και τα τρία έξι, τα έξι εννιά και τα εννιά δεκαπέντε σαν τον Fibonacci.

Σκέφτεσαι ένα ��αι αυτό το ένα έχει έστω δύο σενάρια, το άλφα και το βήτα. Το άλφα με τη σειρά του έχει τουλάχιστον δύο σενάρια και το βήτα επίσης αλλά δύο.

Μήπως αν...; μήπως διαφορετικά; μήπως θα έπρεπε να...; αν είχα κάνει κάτι διαφορετικό; αν είχα πει κάτι άλλο; αν είχα χρόνο; αν δεν είχα χρόνο;

Αν...;

Συγχαρητήρια, μέσα σε δευτερόλεπτα κατάφερες να βασανίζεις τον εαυτό σου με τέσσερα διαφορετικά σενάρια, όλα ισοπίθανα και συνεχίζουν τα κλαδιά του δέντρου να μεγαλώνουν και να πολλαπλασιαζονται.

Μένεις στη ρίζα του δέντρου που έφτιαξες χωρίς να το θέλεις, με κλαδιά πάνω απ το κεφάλι σου, να φτάνουν στο ταβάνι του δωματίου, να μπλέκονται μεταξύ τους, να σε πνίγουν, να πιάνουν όλο και περισσότερο χώρο, να τρελαίνεσαι, να αγχώνεσαι, να μη μπορείς να κοιμηθείς.

Δεν σε κυνηγάει μόνο στο κρεβάτι σου. Είναι εκεί όταν δουλεύεις, όταν είσαι για καφέ, όταν πας σινεμά, όταν είσαι έξω για φαγητό και κυρίως, διαολε... Οταν οδηγάς.

Είναι εκεί όταν σε ρωτάει ο άνθρωπος σου, "τι σκέφτεσαι;" και δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις, τι να πρωτοπεις; ποια είναι η αφετηρία και που καταλήγουν οι σκέψεις σου; σε ποιο συμπέρασμα;

Μένεις να απαντάς ένα ξερό "τίποτα" και ξέρεις ότι ξέρει ότι δεν είναι τίποτα, γι αυτό και είναι ο άνθρωπος σου.

Overthinking λοιπόν και λύνεται προσωρινά, με ουσίες ή με στυλό και χαρτί.

Πονάει το προσωρινά γιατί είναι για λίγο.

Αύριο βράδυ πάλι εκεί θα είναι, να σου κάνει παρέα. Παρέα θέλει τελικά...

Δεν γράφω για δέντρο...

Γράφω για ολόκληρο δάσος που καίγεται ταυτόχρονα απ όλες του τις μεριές και πως να σβήσει η πυρκαγιά...;

NoS

[silezukuk]

Η ωραιότατη ιδέα να παίξει ο Λουί ντε Φινές σε περιπέτεια του Λούκι Λουκ ήταν (το πιο πιθανό) του Bob de Groot, που έγραψε το σενάριο της ιστορίας (ο Μορίς σκιτσάρισε). Από τον τόμ�� «Ο Ληστής με το ένα χέρι» (Le Bandit Manchot), Μαμούθ Κόμικς, έκδοση του 1984 (στη Γαλλία το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1981).

[thechristos]

στο πολύδροσο θυμάσαι ποιος είσαι

φαντάσου λέει να έφευγες από αυτή τη ζωή γιατί αγαπούσες πολύ κάποιον, μονάχα για να γυρίσεις σαν φάντασμα και να ζήσεις μαζί του για πάντα > αν απογυμνώσεις το 'πολύδροσο' του the boy από όλα τα περιττά -για βρες και πες μου, γιατί όλα εκεί μέσα είναι καμωμένα με προσοχή και αγάπη- θα σου μείνουν στα χέρια κάτι παιχνίδια παιδικά που ξέχασες νύχτα στο μπαλκόνι και η υγρασία στο πολύδροσο τα έκανε υγρά, να σου γλιστράνε από τα χέρια, αλλά και να πέσουν, που θα πάνε, εκεί στο πατρικό θα μείνουν, στο ζεστό σου πατρικό, εκεί που ξεκινήσαν όλα, εκεί που θα γυρνάνε όλα σε οτι είναι φανερό και στα κρυμμένα που θα τρακάρεις πάνω τους.

η σοφία και η άλλη σοφία είναι η μαμά -όχι η μητέρα, αλλά η μαμά- και η κόρη, ένα σφιχτό κουβάρι που αφήνει λίγο χαλαρά τα χωρίσματα, γιατί ποιος ξέρει, όλα χρειάζονται κι όλα πρέπει να είναι εκεί για ώρες έκτακτης και τακτικής ανάγκης, είναι η μαμά και η κόρη που αγαπιούνται, που συναντιούναι στο σπίτι στο πολύδροσο, ένας χαρακτήρας μόνος του στην ταινία του the boy, που φιλοξενεί σαν μια ανορθόδοξη σεάνς μια κατά παραγγελία μεταθάνατια εμπειρία, όχι στην κυριολεξία, μη τρομάξει κανείς, αλλά ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν, ή τι συμβαίνει που.

είναι το πολύδροσο που έχει έναν δικό του χάρτη, γιατί από τον κανονικό είναι κρυμμένο κάπου στα προάστια της αθήνας και δεν μοιάζει με αθήνα, έχει ρέματα, υπόγειες γέφυρες, παγοδρόμια, φυλλωσιές, ισόγειες μονοκατοικίες και μπόλικη αγάπη που περρίσεψε μπορεί από κάπου κι ήρθε εδώ και στάθηκε, κοντοστάθηκε θα πει κάποιος που δε ξέρει.

η σοφία επισκέπτεται τη μαμά που είναι άρρωστη, αλλά αυτό δεν είναι καν η αφορμή για το 'πολύδροσο', που σαν επιτραπέζιο που παίζεις για πρώτη φορά, αλλά κάπου ρε γαμώτο το ξέρεις σαν ντεζαβού σωστό, σε κλείνει μέσα του, σαν μια μπασταρδεμένη 'αλίκη στη χώρα των θαυμάτων' αλλά πιο γλυκιά, σαν ένα 'mommy dearest' αλλά στην ανάποδη εκδοχή του, σαν όλη την μαργαρίτα καραπάνου πακέτο αλλά με αγαπησιάρικο πρόσημο, σαν το λυγμικό mama του φρέντι μέρκιουρι κι ύστερα σιωπή > η σοφία κόκκαλη και η βίκυ καγιά είναι ένα γιν-γιανγκ ολόσωστο σαν από χέρι που ζωγραφίζει από πάντα φτιαγμένο, τρυφερές, λένε λόγια, αγαπιούνται και αγαπούν, βιώνουν το πολύδροσο σαν να είναι η μήτρα, ο πυρήνας τους, το κέντρο του κόσμου που μοιάζει να λιώνει και τι να πιάσεις και βασικά πως να το πιάσεις, τι να σώσεις, μένεις μονάχα να αγαπάς και να αγαπιέσαι μπας και.

το 'πολύδροσο' είναι ένα ποπ αυτοκόλλητο χρωματιστό στρασωτό γκλιτεράτο φανταχτερό, το κολλάς με λίγο μανία παραπάνω πάνω στο ξεχαρβαλωμένο σημειωματάριο που τάχα γράφεις τα πάντα σου, μην σου ξεκολλήσει, το πατάς, κάνεις και μπουνιά τη χούφτα σου να πιάσεις δύναμη παραπάνω, κι από κάτω για κόλλα έχεις δυο, τη μαμά και την κόρη που ονειρεύονται πως η μια θα ζει για την άλλη, γιατί έτσι αλλιώς δεν θα λιώσει ο κόσμος τους και ο κόσμος, τελεία > μια καρδιά και γύρω γύρω πάγος, που λιώνει ο πάγος και φανερώνεται μια καρδιά, η καρδιά νάτην τεράστια και μεγάλη, χωράει και σένα μέσα, στ' αλήθεια.

τελειώνω, μείνε και άκου > το 'πολύδροσο' είναι ένα αχ που το λες και βάζεις το χέρι στο στέρνο σου μη σου φεύγει η καρδιά σου και γλιστρήσει κι αν δεν είσαι στο πατρικό σου, χάθηκες.

πολύδροσο > σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ: the boy > παίζουν: σοφία κόκκαλη, βίκυ καγιά > μουσική: δεσποινίς τρίχρωμη > μακιγιάζ: ιωάννα λυγίζου > το 2024 στις αίθουσες από το cinobo, τα λέγαμε.

[chanse4u]

Ίσως και να είναι ολόκληρο

Ίσως πάλι μπορεί να φαίνεται ολόκληρο

Ίσως να φαίνεται αλλά να μην νιώθει ολόκληρο

Ίσως πάλι να νιώθει ολόκληρο και να μην ειναι

Ίσως στο καλύτερο σενάριο να νιώθει τόσο ολόκληρο που κανένα καθρέφτιζομα του δεν το απορρίπτει

Ίσως να μην έχει αυτή την ανάγκη

Ίσως η ανάγκη του να είναι να φωτίζει τον ουρανό

Ισως ένα βράδυ να έκλαψε κάποιο πεφταστέρι

Το δικό του πεφταστέρι

Και εκεί να βρήκε τη δύναμη να του φωτίσει το δρόμο

Και ίσως κάθε βράδυ να ψαχνει αυτό το πεφταστέρι να φωτίζει το δρόμο προς αυτόν

Και ίσως το πεφταστέρι είδε το φωτισμένο δρόμο και τώρα ποια είναι ψηλά στον ουρανό

Και ίσως για αυτό το αστέρι το φεγγάρι του να μην είναι αυτό

_κανένας_

[darkside-cookies]

λοιπον τωρα που ειχα καιρο να το σκεφτω πιστευω πως η πλοκη τανγκο πρεπει να γινει στανταρ σιπ φικ σεναριο οπως τα "υπαρχει μονο ενα κρεβατι", συγκατοικοι κλπ κλπ.

δε θελω να μονο να παιξω με τους χαρακτηρες σαν κουκλες, θελω να βαλω κι αλλους χαρακτηρες στο κουκλοσπιτο τους

το μόνο κακο είναι που μετά ουσιαστικά θα είναι σαν να έχεις γράψει στρατός aus αλλά ναι του μπι ονεστ υπάρχουν πολλά ζευγάρια που θα μπορούσα να δω σε αυτό το σενάριο